GTS
Member
- Μηνύματα
- 6.800
- Likes
- 18.707
“Come Jorge, lets go”. Μια φωνή με διακόπτει από την νωχελική παρατήρηση του τεράστιου παπαγάλου macaw που έχει στρογγυλοκαθήσει στο δέντρο πάνω απ’το κεφάλι μου. Η φωνή δεν ήταν άλλη από του οδηγού μας, που μας καλούσε έναν-έναν, ή μάλλον μία-μία, να ανέβουμε στη καρότσα του οχήματος που ήταν παρκαρισμένο στο χωματόδρομο μπροστά από το ξενοδοχείο μας. Είχε έρθει η ώρα…
Με την άφιξή μας, είχαμε ήδη μια πρώτη αλλαγή σχεδίων: αντί να κάτσουμε μία μέρα στη Canaima και μετά να ταξιδέψουμε στα ενδότερα προς το Salto Angel, θα συνέβαινε το αντίστροφο. Το γκρουπ είχε ήδη συμπληρωθεί, οπότε Ο Καταρράκτης μας περίμενε, ή μάλλον δε μπορούσε να περιμένει άλλο. Αφήσαμε λοιπόν τις βαλίτσες μας στο ξενοδοχείο στη Canaima και πήραμε μόνο τα σακίδια πλάτης με τα απολύτως απαραίτητα για διαμονή 2 ημερών και μίας νύχτας στο καμπ στη μέση της ζούγκλας. Μια αλλαξιά ρούχα, μαγιώ, καπέλα, αντικουνουπικά, χάπια, φωτογραφική, χαρτί υγείας και το τελευταίο τεύχος του Κυνήγι και Ψάρεμα αρκούσαν (καλά, στο τελευταίο βάλτε ένα μεγάλο Χ). Η παρέα θα αποτελούταν από 2 Έλληνες, ένα νεαρό ζεύγος Εσθονών (ή μήπως Λετονών..) και 7 Βενεζουελάνες. Ο καιρός ήταν σύμμαχός μας σήμερα, απέραντη λιακάδα, καθαρός ουρανός, λίγη υγρασία και το κέφι παρέα με το ηθικό, υψηλότατα both.
Το μεταφορικό μας μέσο, αφού διασχίζει κακοτράχαλους χωμάτινους δρόμους, μας μεταφέρει σε λίγα λεπτά στις ακτές του ποταμού που χύνεται εντυπωσιακά σε μια σειρά από καταρράκτες παρακάτω από μας. Θα έχουμε καιρό γι’αυτά όταν επιστρέψουμε, η κατεύθυνσή μας είναι προς το παρόν αντίθετη, προς τα εντυπωσιακά βουνά που αχνοφαίνονται στον καθαρό ορίζοντα μακριά μας. Μια σειρά από μηχανοκίνητες ξύλινες πιρόγες στέκουν η μία δίπλα στην άλλη στην όχθη, μία από αυτές θα χωρέσει όλο το γκρουπ, καθισμένοι ανά δύο σε μικρές άβολες τάβλες. Η πρώτη παρατήρηση που κάνουμε είναι το χρώμα του νερού, που είναι βαθύ κόκκινο, όπως μαθαίνουμε χάρη σε μία χρωστική ουσία κάποιων φυτών της περιοχής, είναι πραγματικά εντυπωσιακό, δε θυμάμαι να το έχω ξαναδεί αυτό. Δεν υπάρχει όμως καιρός για χάσιμο, πρέπει να φτάσουμε στο καταυλισμό μας πριν νυχτώσει. Πηδάμε στη βάρκα, βάζουμε τα πορτοκαλί σωσίβια και αρχίζουμε να ανεβαίνουμε το ποτάμι.
Ευτυχώς το αεράκι από τη πορεία μας δροσίζει το πρόσωπο και απαλύνει τις επιπτώσεις του καυτού ήλιου στα κορμιά μας. Γύρω μας το τοπίο είναι καταπράσινο, μεγάλα λευκά σύννεφα στολίζουν τον καταγάλανο ουρανό και ο περιστασιακός φοίνικας στέκει στις όχθες του ποταμού ψηλότερα από την υπόλοιπη τροπική βλάστηση. Ύστερα από περίπου μισή ώρα αποβιβαζόμαστε στην όχθη και περπατάμε για λίγο προς μία καλύβα, που την διαχειρίζονται ντόπιοι Ινδιάνοι, η οποία στεγάζει και πουλάει σουβενίρ, αναψυκτικά, νερά και μπύρες, αλλά η επίσκεψή μας γίνεται ώστε να καταναλώσουμε το μεσημεριανό μας στη σκιά της. Κατόπιν, αρχίζουμε μια μίνι πορεία σε ένα μονοπάτι στρωμένο με λευκή άμμο (και με ολίγον ροζ μέσα). Γύρω μας ψηλά χορτάρια, στο βάθος θηριώδη τραπεζοειδή βουνά στέκουν στολισμένα με νέφη στις κορυφές τους.
Είναι τα λεγόμενα tepuy (ή tepui), τα «σπίτια των θεών» σύμφωνα με τους Ινδιάνους Pemon που κατοικούσαν και κατοικούν ακόμα αυτά τα μέρη. Το μοναδικό χαρακτηριστικό τους, οι απότομες, κάθετες πλαγιές που οδηγούν στην επίπεδη κορυφή τους, τα έχουν κάνει επίκεντρο του ενδιαφέροντος για επιστήμονες, εξερευνητές, τουρίστες, hikers. Η φυσική απομόνωση των κορυφών τους έχει ευνοήσει την ανάπτυξη μοναδικών ειδών πανίδας και χλωρίδας, που μόλις τα τελευταία χρόνια γίνεται γνωστή στους επιστήμονες.
Προς το παρόν όμως κάποια άλλα, όχι και τόσο σπάνια είδη πανίδας περπατάνε στο καυτό ήλιο προς τη βάρκα που τους περιμένει στην άλλη πλευρά ώστε να συνεχιστεί η ανάβαση, ή καλύτερα η διείσδυσή τους προς το Χαμένο Κόσμο. Οι εικόνες που σιγά σιγά ξετυλίγονται μπροστά μας είναι πραγματικά εντυπωσιακές, τα tepui είναι αντικείμενα θαυμασμού και απορίας για τη δημιουργία τους, οι μηχανές μας έχουν πάρει φωτιά απαθανατίζοντας τα.
Από τις κάθετες, εντυπωσιακές πλευρές κάποιων, ξεχύνονται μικροί και στενοί καταρράκτες, που λαμπυρίζουν αχνά κάτω από τον ήλιο, που όλο και κρύβεται περισσότερο στα σύννεφα. Μετά από αρκετή πορεία με τη βάρκα, ένα μικρό διάλλειμα για ξεμούδιασμα είναι απαραίτητο και δροσιστικό: συναντάμε έναν μικρό καταρράκτη στην άκρη του ποταμού, η βάρκα μας κόβει ταχύτητα και αράζει στην όχθη. Ο υπόλοιπος λαός, φορώντας ήδη τα μαγιώ του, έχει ήδη ξεχυθεί στα κρυστάλλινα νερά. Αφού αλλάζουμε διακριτικά επί τόπου κι εμείς, δοκιμάζουμε το νερό, το οποίο είναι πολύ κρύο, αλλά what the heck, βουτάμε πάραυτα μέσα και καθόμαστε κάτω από τον καταρράκτη για λίγο υδρομασάζ και παιχνίδι με το νερό.
Γελαστοί, βρεγμένοι αλλά και πιο χαλαροί, συνεχίζουμε την ανάβαση του ποταμού, ανάμεσα σε όλο και εντυπωσιακότερα tepui.
Κάθε φορά που βλέπω έναν καταρράκτη να πέφτει από μία κάθετη πλαγιά, σκέφτομαι μήπως είναι αυτός Ο Καταρράκτης, αλλά διαψεύδομαι, είναι φαίνεται πολύ σύνηθες το φαινόμενο της κατακρήμνισης του νερού από τα tepui με τη γεωμορφολογία τους και τις γενναίες βροχοπτώσεις στις παρυφές της βροχερής περιόδου όπου και βρισκόμαστε. Το τοπίο είναι πραγματικά εντυπωσιακό, είναι ένα γκράντε στημένο σκηνικό…σε ένα γιγαντιαίο tepui μέτρησα πάνω από 5-6 καταρράκτες να στολίζουν διαδοχικά τα πλευρά του, ένα υπερβατικό θέαμα.
Μετά από δύο ώρες όμως ανάβασης, καθώς ο ήλιος είχε πέσει αρκετά χαμηλά πλέον πίσω από τα σύννεφα, οι αμφιβολίες μας για το πού είναι κρυμμένος Ο Καταρράκτης παραμερίζονται: καθώς η βάρκα κόβει ταχύτητα και πηγαίνει αργά προς την βραχώδη όχθη τον βλέπουμε να ορθώνεται μπροστά μας, έστω και σε προφίλ, γυρισμένο, έστω και με το μεγαλείο του μισοκρυμμένο από τις πλαγιές του tepui που τον φιλοξενεί. Καθώς στέκομαι εκστασιασμένος, κοιτώντας αυτό που ήρθα και περίμενα τόσο πολύ να δω τόσες χιλιάδες χιλιομέτρων μακριά, ακούω ένα μεγάλο πλατάγιασμα και δύο τεράστιες μορφές να ανοίγουν τα φτερά τους πάνω από τα κεφάλια μας….Γύπες. Το μέρος γίνεται ολοένα και καλύτερο…
Με την άφιξή μας, είχαμε ήδη μια πρώτη αλλαγή σχεδίων: αντί να κάτσουμε μία μέρα στη Canaima και μετά να ταξιδέψουμε στα ενδότερα προς το Salto Angel, θα συνέβαινε το αντίστροφο. Το γκρουπ είχε ήδη συμπληρωθεί, οπότε Ο Καταρράκτης μας περίμενε, ή μάλλον δε μπορούσε να περιμένει άλλο. Αφήσαμε λοιπόν τις βαλίτσες μας στο ξενοδοχείο στη Canaima και πήραμε μόνο τα σακίδια πλάτης με τα απολύτως απαραίτητα για διαμονή 2 ημερών και μίας νύχτας στο καμπ στη μέση της ζούγκλας. Μια αλλαξιά ρούχα, μαγιώ, καπέλα, αντικουνουπικά, χάπια, φωτογραφική, χαρτί υγείας και το τελευταίο τεύχος του Κυνήγι και Ψάρεμα αρκούσαν (καλά, στο τελευταίο βάλτε ένα μεγάλο Χ). Η παρέα θα αποτελούταν από 2 Έλληνες, ένα νεαρό ζεύγος Εσθονών (ή μήπως Λετονών..) και 7 Βενεζουελάνες. Ο καιρός ήταν σύμμαχός μας σήμερα, απέραντη λιακάδα, καθαρός ουρανός, λίγη υγρασία και το κέφι παρέα με το ηθικό, υψηλότατα both.
Το μεταφορικό μας μέσο, αφού διασχίζει κακοτράχαλους χωμάτινους δρόμους, μας μεταφέρει σε λίγα λεπτά στις ακτές του ποταμού που χύνεται εντυπωσιακά σε μια σειρά από καταρράκτες παρακάτω από μας. Θα έχουμε καιρό γι’αυτά όταν επιστρέψουμε, η κατεύθυνσή μας είναι προς το παρόν αντίθετη, προς τα εντυπωσιακά βουνά που αχνοφαίνονται στον καθαρό ορίζοντα μακριά μας. Μια σειρά από μηχανοκίνητες ξύλινες πιρόγες στέκουν η μία δίπλα στην άλλη στην όχθη, μία από αυτές θα χωρέσει όλο το γκρουπ, καθισμένοι ανά δύο σε μικρές άβολες τάβλες. Η πρώτη παρατήρηση που κάνουμε είναι το χρώμα του νερού, που είναι βαθύ κόκκινο, όπως μαθαίνουμε χάρη σε μία χρωστική ουσία κάποιων φυτών της περιοχής, είναι πραγματικά εντυπωσιακό, δε θυμάμαι να το έχω ξαναδεί αυτό. Δεν υπάρχει όμως καιρός για χάσιμο, πρέπει να φτάσουμε στο καταυλισμό μας πριν νυχτώσει. Πηδάμε στη βάρκα, βάζουμε τα πορτοκαλί σωσίβια και αρχίζουμε να ανεβαίνουμε το ποτάμι.
Ευτυχώς το αεράκι από τη πορεία μας δροσίζει το πρόσωπο και απαλύνει τις επιπτώσεις του καυτού ήλιου στα κορμιά μας. Γύρω μας το τοπίο είναι καταπράσινο, μεγάλα λευκά σύννεφα στολίζουν τον καταγάλανο ουρανό και ο περιστασιακός φοίνικας στέκει στις όχθες του ποταμού ψηλότερα από την υπόλοιπη τροπική βλάστηση. Ύστερα από περίπου μισή ώρα αποβιβαζόμαστε στην όχθη και περπατάμε για λίγο προς μία καλύβα, που την διαχειρίζονται ντόπιοι Ινδιάνοι, η οποία στεγάζει και πουλάει σουβενίρ, αναψυκτικά, νερά και μπύρες, αλλά η επίσκεψή μας γίνεται ώστε να καταναλώσουμε το μεσημεριανό μας στη σκιά της. Κατόπιν, αρχίζουμε μια μίνι πορεία σε ένα μονοπάτι στρωμένο με λευκή άμμο (και με ολίγον ροζ μέσα). Γύρω μας ψηλά χορτάρια, στο βάθος θηριώδη τραπεζοειδή βουνά στέκουν στολισμένα με νέφη στις κορυφές τους.
Είναι τα λεγόμενα tepuy (ή tepui), τα «σπίτια των θεών» σύμφωνα με τους Ινδιάνους Pemon που κατοικούσαν και κατοικούν ακόμα αυτά τα μέρη. Το μοναδικό χαρακτηριστικό τους, οι απότομες, κάθετες πλαγιές που οδηγούν στην επίπεδη κορυφή τους, τα έχουν κάνει επίκεντρο του ενδιαφέροντος για επιστήμονες, εξερευνητές, τουρίστες, hikers. Η φυσική απομόνωση των κορυφών τους έχει ευνοήσει την ανάπτυξη μοναδικών ειδών πανίδας και χλωρίδας, που μόλις τα τελευταία χρόνια γίνεται γνωστή στους επιστήμονες.
Προς το παρόν όμως κάποια άλλα, όχι και τόσο σπάνια είδη πανίδας περπατάνε στο καυτό ήλιο προς τη βάρκα που τους περιμένει στην άλλη πλευρά ώστε να συνεχιστεί η ανάβαση, ή καλύτερα η διείσδυσή τους προς το Χαμένο Κόσμο. Οι εικόνες που σιγά σιγά ξετυλίγονται μπροστά μας είναι πραγματικά εντυπωσιακές, τα tepui είναι αντικείμενα θαυμασμού και απορίας για τη δημιουργία τους, οι μηχανές μας έχουν πάρει φωτιά απαθανατίζοντας τα.
Από τις κάθετες, εντυπωσιακές πλευρές κάποιων, ξεχύνονται μικροί και στενοί καταρράκτες, που λαμπυρίζουν αχνά κάτω από τον ήλιο, που όλο και κρύβεται περισσότερο στα σύννεφα. Μετά από αρκετή πορεία με τη βάρκα, ένα μικρό διάλλειμα για ξεμούδιασμα είναι απαραίτητο και δροσιστικό: συναντάμε έναν μικρό καταρράκτη στην άκρη του ποταμού, η βάρκα μας κόβει ταχύτητα και αράζει στην όχθη. Ο υπόλοιπος λαός, φορώντας ήδη τα μαγιώ του, έχει ήδη ξεχυθεί στα κρυστάλλινα νερά. Αφού αλλάζουμε διακριτικά επί τόπου κι εμείς, δοκιμάζουμε το νερό, το οποίο είναι πολύ κρύο, αλλά what the heck, βουτάμε πάραυτα μέσα και καθόμαστε κάτω από τον καταρράκτη για λίγο υδρομασάζ και παιχνίδι με το νερό.
Γελαστοί, βρεγμένοι αλλά και πιο χαλαροί, συνεχίζουμε την ανάβαση του ποταμού, ανάμεσα σε όλο και εντυπωσιακότερα tepui.
Κάθε φορά που βλέπω έναν καταρράκτη να πέφτει από μία κάθετη πλαγιά, σκέφτομαι μήπως είναι αυτός Ο Καταρράκτης, αλλά διαψεύδομαι, είναι φαίνεται πολύ σύνηθες το φαινόμενο της κατακρήμνισης του νερού από τα tepui με τη γεωμορφολογία τους και τις γενναίες βροχοπτώσεις στις παρυφές της βροχερής περιόδου όπου και βρισκόμαστε. Το τοπίο είναι πραγματικά εντυπωσιακό, είναι ένα γκράντε στημένο σκηνικό…σε ένα γιγαντιαίο tepui μέτρησα πάνω από 5-6 καταρράκτες να στολίζουν διαδοχικά τα πλευρά του, ένα υπερβατικό θέαμα.
Μετά από δύο ώρες όμως ανάβασης, καθώς ο ήλιος είχε πέσει αρκετά χαμηλά πλέον πίσω από τα σύννεφα, οι αμφιβολίες μας για το πού είναι κρυμμένος Ο Καταρράκτης παραμερίζονται: καθώς η βάρκα κόβει ταχύτητα και πηγαίνει αργά προς την βραχώδη όχθη τον βλέπουμε να ορθώνεται μπροστά μας, έστω και σε προφίλ, γυρισμένο, έστω και με το μεγαλείο του μισοκρυμμένο από τις πλαγιές του tepui που τον φιλοξενεί. Καθώς στέκομαι εκστασιασμένος, κοιτώντας αυτό που ήρθα και περίμενα τόσο πολύ να δω τόσες χιλιάδες χιλιομέτρων μακριά, ακούω ένα μεγάλο πλατάγιασμα και δύο τεράστιες μορφές να ανοίγουν τα φτερά τους πάνω από τα κεφάλια μας….Γύπες. Το μέρος γίνεται ολοένα και καλύτερο…
Για πάμε ωστόσο...
