hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.443
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ημέρα 2: Σαλπάροντας με τον Καπετάν-Κουκ]Με το πρόσωπο τσίτα από τον πολύωρο ύπνο από το παράθυρο του δωματίου διαπιστώσαμε περιχαρείς ότι εδέησε ο καιρός να μας δείξει το καλοκαιρινό του πρόσωπο. Ένας περίλαμπρος ήλιος με φόντο καταπράσινα νησάκια διάσπαρτα στον κόλπο [B]Bay of Ιslands[/B
- Ημέρα 3: Σαν βγεις στο πηγαιμό για τον καταρράκτη είναι μακρύς ο δρόμος…]Πρωί πρωί με την αυγούλα αποφασίσαμε ότι πρέπει να δώσουμε μια ευκαιρία στο Auckland να ξεδιπλώσει κάποιες γοητευτικές γωνιές του. Γι’αυτό και οδεύσαμε οδικώς προς το Cornwall Park και το λόφο One Tree Hill. Το πάρκο Cornwall είναι πραγματικά μια όαση με μεγάλα δένδρα, άφθονο πράσινο και λουλούδια όπου αξίζει να κάτσεις στη παλιομοδίτικη καφετέρια και να παρατηρείς τους Ωκλανδιανούς που έρχονται εδώ να φέρουν βόλτα τα τετράποδά τους ή να κάνουν τζόκινγκ. Το [B]One Tree Hill [/B
- Ημέρα 4: Στις πύλες της κολάσεως – «Κία Όρα»]Με ένα βαρύ ουρανό και ψιλόβροχο μας υποδέχθηκε η επόμενη μέρα. Η ΕΜΥ Νέας Ζηλανδίας ομολογώ ότι έχει πολλή δουλειά έτσι που αλλάζει απρόβλεπτα ο καιρός έστω κι εν μέσω καλοκαιριού. Αποφασίσαμε να επισκεφθούμε το πρώτο γεωθερμικό πάρκο της περιοχής με τον ευφάνταστο τίτλο [B]Hell’s Gate[/B
- Ημέρες 5&6: Αυτή η Μόρντορ…πού είναι;;]To πρόγραμμα της μέρας περιελάμβανε επίσκεψη στο [B]γεωθερμικό πάρκο Waiotapu[/B]. Ομολογουμένως είναι το πιο ενδιαφέρον και πολύχρωμο γεωθερμικό πάρκο, που περιβάλλεται από πυκνό δάσος. Το highlight του πάρκου θεωρείται το γκέιζερ Lady Knox το οποίο εκρήγνυται καθημερινά στις 10:15, μόνο που η εκτόνωση προκαλείται με τη χρήση…σαπουνάδας. Εντούτοις αυτό δεν πτοεί τους επισκέπτες να τρέχουν άρον άρον για να παρακολουθήσουν την επίδειξη. Εμείς αντίθετα προς το πλήθος αγνοήσαμε επιδεικτικά το digital γκέιζερ (άμα έχεις πάει [URL='http://www.travelstories.gr/glossary.php?do=item&id=78']Ισλανδία[/URL
- Ημέρες 7&8: Πάνω στην άμμο την ξανθή γράψαμε τ’ όνομά μας…
- Ημέρες 9&10: Τα βαμπίρ ζουν Φραγκοσυριανή μου γλυκιά!
- Ημέρα 11: Στις Άλπεις των μύθων
- Ημέρες 12&13: Από τις Άλπεις στη λίμνη Wanaka
- Ημέρες 14&15: Τα παιδία παίζει στο Queenstown!]Πρώτη μας μέριμνα να ξεχυθούμε και να ανακαλύψουμε τις ομορφιές που υπάρχουν γύρω από το Queenstown. Αρχικά κάναμε τη παραλίμνια διαδρομή προς το Glenorchy (θυμόμουν ότι η συμφορουμίτισα getxowoman την είχε χαρακτηρίσει εκπληκτική). Και όντως οδηγώντας μετά το κέρας της λίμνης Wakatipu απλώνεται στο βάθος μέσα από τα γαλαζοπράσινα νερά της λίμνης το μαγευτικό ορεινό τοπίο του [B]πάρκου Mount Aspiring[/B
- Ημέρες 16-18: Το φιόρδ κι η κλήση
- Περί πτωμάτων
Οφείλω ανερυθρίαστα να το ομολογήσω. Μια η ισλανδική τέφρα που με οδήγησε να ολοκληρώσω εμβόλιμα μια ιστορία για την Ισλανδία, μια οι αμετανόητες γαστριμαργικές κραιπάλες με πολυαγαπημένους συμφορουμίτες, εγκατέλειψα την ιστορία μου για τη ΝΖ και το ερώτημα για τα πτώματα πλανάται κατά πως φαίνεται αγωνιωδώς.
Λοιπόν 3 μερούλες μας μένανε ακόμα πριν τη πικρή αναχώρηση προς τα πάτρια εδάφη, τα οποία μας προετοίμαζαν όμως δυσάρεστες εκπλήξεις…. Θέλατε εξωτική ΝΖ πουλάκια μου ε;;;. Για να σας περικόψω εγώ το μισθό να δούμε αν θα μπορείτε πλέον να φτάσετε μέχρι και τη Χιλιαδού. Αντίσκηνο και πολύ σας είναι.
Κατηφορίσαμε λοιπόν από Queenstown προς το Te Anau, μια πόλη που δεν θα είχε άλλο λόγο ύπαρξης στο τουριστικό χάρτη αν δεν ήταν η πύλη εισόδου προς τα δυτικά φιόρδ της ΝΖ. Το σκηνικό γνωστό. Απλωμένη πόλη, μοτέλ, φαγάδικα όλων των εθνικοτήτων και υπναλέοι ρυθμοί.
Φτάσαμε λίγο πριν το μεσημέρι μετά από μια στάση στο Kingston της οποίας το αξιοθέατο είναι ο παλιός σταθμός του ατμοκίνητου τραίνου. To τραινάκι (Kingston Flyer όπως ονομαζόταν) είχε βραχύ χρόνο ζωής, μόλις λίγες δεκαετίες στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Κι ενώ αναπαλαιώθηκε και λειτουργούσε τους καλοκαιρινούς μήνες σαν τουριστική ατραξιόν, εντούτοις κι αυτά τα δρομολόγια διακόπηκαν κι έτσι η μηχανή και τα βαγόνια αργοπεθαίνουν στις γραμμές σαν μουσειακό είδος.
Αφού τακτοποιηθήκαμε στο μοτέλ μας, ξεχυθήκαμε στη περιοχή με πρώτη κατεύθυνση τη γειτονική λίμνη Manapouri. Η λίμνη μας αποκάλυψε κρυφά απάνεμα λιμανάκια όπου την αράζουν τα ταχύπλοα και μια εξαιρετική παραλία όπου δεν υπήρχε ψυχή ζώσα. Μας έπιασε κι ο καημός να κάνουμε κανό, αλλά αυτά τα υδάτινα σπορ πραγματοποιούνται καιρού θέλοντος κι ο δυνατός αέρας σύμμαχος δεν ήταν.
Επιστρέψαμε κακήν κακώς στο Te Anau κι αποφασίσαμε αφού είχαμε το χρόνο να ακολουθήσουμε τα βήματα της γνωστής στη περιοχή διαδρομής Kepler, μέσα από δάσος οξιάς πλησίον του ποταμού Waiau. Tώρα εμείς είχαμε ήδη πάθει νευρικό κλονισμό από το πολύ πράσινο και το περπάτημα εντός πλειάδας δασών και δασυλλίων, οπότε πριν την είσοδο της διαδρομής το αετίσιο μάτι μας ενετόπισε εντελώς αντιδιαμετρικά μια όμορφη παραλία στη λίμνη Te Anau. Δεν χρειαζόταν δεύτερη σκέψη. Σιγά μην περπατάγαμε. Χαλαρουίτα στη παραλία και μπανάκι μιας κι ο καιρός είχε αλλάξει διάθεση κι ο ήλιος μας χαμογελούσε και πάλι.
Η επιλογή ήταν εξαιρετική. Ψιλό βοτσαλάκι, θέα υπέροχη, ήλιος και τα νερά της λίμνης Te Anau λάδι. Αν έλειπε και μια παρέα πιτσιρικιών που έκαναν μαθήματα σκι με αποτέλεσμα να ξεφωνίζουν κάθε φορά που έχαναν την ισορροπία τους κι έπεφταν στο νερό, όλα θα ήταν αρκούντως ειδυλλιακά. Μαζί μας παρέα ένα ζευγάρι ηλικιωμένων ολλανδών που κι αυτοί απολάμβαναν τον ήλιο, αλλά κανείς δεν αποφάσιζε να βουτήξει στο νερό. Βέβαια χρειάζεται μια σχετική γενναιότης δεδομένου ότι τα πιτσιρίκια φοράγανε τις ισοθερμικές τους φόρμες και βουτάγανε ενώ εμείς το μόνο το ισοθερμικό που είχαμε είναι το στρώμα λίπους κάτω από την επιδερμίδα μας. Ως πρωτοπόρος (έχω θερμομόνωση βλέπετε στη κοιλιά οπότε δεν σκιάζομαι) έδωσα το εναρκτήριο λάκτισμα να βουτήξουμε όλοι εν χορώ στη λίμνη, με την προτροπή ότι το κρύο νερό συσφίγγει τα κρέατα (αλλά δεν καίει τα λίπη). Βέβαια η όλη εμπειρία οριακά απείχε από τη πρόκληση υποθερμίας ή εμφράγματος. Παγάκι ήταν το νερό. Αναβαπτισθέντες όμως λίγο πριν τη δύση του ηλίου γυρίσαμε στο Te Anau, δειπνήσαμε σε μια άθλια - δήθεν ιταλική - πιτσαρία και κατά τη πάγια τακτική μας, τη πέσαμε για ύπνο με τις κότες.
Η προτελευταία μας μέρα ήταν ο επικός αποχαιρετισμός στη ΝΖ, μιας και ήταν αφιερωμένος στη Fjordland, μια δύσβατη, ακατοίκητη ορεινή περιοχή, που καταλήγει απότομα στη θάλασσα δημιουργώντας φιόρδ. Βέβαια αν την ΝΖ την είχαν εποικίσει Ελβετοί, πρόβλημα πρόσβασης δεν θα υπήρχε. Θα έκαναν τα βουνά σαν ελβετικό τυρί από τα τούνελ και η περιοχή θα μπορούσε αρκούντως να αξιοποιηθεί. Αλλά πρακτικοί οι ΝΖ, σκέφτηκαν ότι πρόβλημα χώρου στη χώρα τους δεν έχουν για να βολέψουν το πληθυσμό, στα απόκρημνα φιόρδ θα ταλαιπωρούνταν τα γελάδια και τ’αρνιά, οπότε το να κατασκευάσεις δρόμο σ’αυτή τη κακοτράχαλη περιοχή μόνο ένα σκοπό έχει: να σέρνονται οι ορδές των τουριστικών πούλμαν που καταφθάνουν για να απολαύσουν το αντίπαλο δέος σε επίπεδο φιόρδ του νοτίου ημισφαιρίου (αν και είμαι σίγουρος ότι η Νορβηγία τους κατατροπώνει αμαχητί).
Δύο είναι οι προορισμοί στα δυτικά φιόρδ. Το Milford Sound όπου η πρόσβαση με ιδιωτικό αμάξι είναι εύκολη και το Doubtful Sound όπου η πρόσβαση είναι πιο δύσκολη (διασχίζεις λίμνη, παίρνεις λεωφορείο) και το όλο πακέτο πανάκριβο. Με προφητικό πνεύμα (επερχόμενη λιτότητα) επιλέξαμε το φθηνότερο Milford Sound.
H διαδρομή των 120 χλμ από το Te Anau είναι ομολογουμένως εξαιρετική. Αποφασίσαμε να οδηγήσουμε καρφί για το προορισμό μας, μιας και η προγραμματισμένη αναχώρηση του πλοιαρίου που θα μας έκανε τη ξενάγηση ήταν για τις 11. Με ένδυση βέβαια καλοκαιρινή, μπλουζάκι, πεδιλάκι, σορτσάκι και χωρίς να μπούμε στο κόπο να ρίξουμε και κάτι πιο χοντρό στο αμάξι, λες και θα το κουβαλούσαμε στις πλάτες μας. Ο καιρός όσο φτάναμε στα βουνά άρχισε να βαραίνει, δηλαδή κοινώς άρχισε το ψιλόβροχο και το κρύο. Έτσι καλού κακού – τουρτουρίζοντας - είπαμε να κάνουμε μια δυο στάσεις να απολαύσουμε τη θέα στα βουνά και στο μικρό καταρράκτη στη διαδρομή. Στο σημείο καθόδου πια προς το φιόρδ διασχίσαμε και το μοναδικό τούνελ που συνατήσαμε στη ΝΖ μέσα από τα βράχια του βουνού που το έλουζαν μυριάδες μικροί καταρράκτες (θέαμα εντυπωσιακότατο).
Φτάσαμε με τα γνωστά επιφωνήματα στο χώρο του πάρκινγκ που ήδη είχε καταληφθεί από πλειάδα αυτοκινήτων. Αφού μας υποδέχθηκαν τα γνωστά αιμοδιψή μυγάκια που έστησαν τρελό χορό πάνω στις σάρκες μας, περπατήσαμε άρον άρον ως το κτήριο όπου στεγάζονται τα πρακτορεία που δραστηριοποιούνται στις θαλάσσιες εκδρομές εντός του φιόρδ. Κόσμος και λαός εκεί, αλλά η οργάνωση του χώρου και της αποβάθρας άψογη.
Παραβλέποντας τα μεγαλόπρεπα καταμαράν, επιλέξαμε το πιο ταπεινό σκάφος για την εκδρομή το οποίο όμως είχε το συγκριτικό πλεονέκτημα ότι είχε αρκετό χώρο στο κατάστρωμα. Και μέσα στη τρελή χαρά ξεκινήσαμε απολαμβάνοντας τις ομορφιές του φιόρδ που μετά από λίγο άρχισε να χάνεται από τα μάτια μας, γιατί κακός χαμός από σύννεφα είχε αρχίσει να σκεπάζει όλη τη περιοχή κι η ορατότητα περιοριζόταν.
Milford Sound με τη κορυφή Mitre Peak
Οι οδηγοί λένε ότι είναι όμορφη η εμπειρία του νεφοσκεπούς φιόρδ, εγώ θα έλεγα «τα λεφτά μας πίσω» γιατί να κουνιέμαι πάνω κάτω σε ένα πλοιάριο αγναντεύοντας σύννεφα, δεν χρειαζόταν να κάνω 17.000 χλμ. για να το δω. Αφού γκρίνιαξα για τη κακοτυχία μου, θα αναφέρω τα highlights της διαδρομής που ήταν το πολυφωτογραφημένο Mitre Peak και οι καταρράκτες που χύνονταν στη θάλασσα. Μάλιστα το πλοιάριο έφτασε σε απόσταση αναπνοής από έναν τέτοιο καταρράκτη με αποτέλεσμα να γίνουμε όλοι λούτσα στο κατάστρωμα.
Το αστείο είναι ότι από τα μέσα της διαδρομής τα βλέμματα όλων δεν ήταν στραμμένα προς το φιόρδ, αλλά προς το νερό. Κι αυτό γιατί μια ντουζίνα υπέροχα δελφίνια άρχισαν ένα τρελό ράλι παραβγαίνοντας με το καραβάκι μας. Πήδαγαν έξω από το νερό, κάνανε ακροβατικά, ήταν χάρμα οφθαλμών. Έτσι αν με ρωτήσει κανείς τι μου άρεσε από το Milford Sound, θα απαντήσω ευθέως «τα δελφίνια του»!!
Μέσα σε ψιλόβροχο και συννεφιά που όλο και πύκνωνε πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Βέβαια είχε ήδη μεσημεριάσει και είχε καταφθάσει ο κύριος όγκος τουριστών. Καρφίτσα να έριχνες δεν έπεφτε κάτω. Τους λυπήθηκα τους δύστυχους βέβαια. Τι φιόρδ θα βλέπανε δε ξέρω…
Κάναμε δύο στάσεις, μια για να επισκεφθούμε το Chasm, μια σειρά από καταρράκτες το νερό των οποίων έχει σμιλέψει τους βράχους δημιουργώντας κανάλια όπου ρέει το νερό, και μια στις Mirror Lakes , κάτι βαλτονέρια τίγκα στα αιμοδιψή μυγάκια που υποτίθεται καθρεπτίζουν τους περιβάλλοντες ορεινούς όγκους (αν δεν φυσάει).
Μirror Lakes
Τσιμπημένοι, βρεγμένοι, αλλά ικανοποιημένοι που προλάβαμε και είδαμε το φιόρδ πριν το κατακλύσουν τα σύννεφα, αρχίσαμε το επίπονο έργο του πακεταρίσματος πραγμάτων μιας και την επομένη το πρωί, επιστρέφαμε οδικώς στο Queenstown, για τη πτήση προς Sydney μέσω Αuckland.
Ανέτειλε η μέρα αναχώρησης και πήραμε το δρόμο επιστροφής μέσα από τα αρνογελαδοβοσκοτόπια προς το αεροδρόμιο του Queenstown. Μιας και ο δρόμος άδειος ήταν, είπαμε σαν ελληνάρες να το πατήσουμε και λίγο το γκάζι. Μη φανταστείτε… Με όριο 100χλμ/ώρα το φτάσαμε στα 116. Αλλά, αλλά… να’σου η τροχαία των εθνικών οδών!!!!
- Χελλόου τζέντλεμεν, μας λέει ο κοκκινοτρίχης τροχαίος.
- Χελλόου, χελλόου, χάου αρ γιου;; εμείς με χαμόγελο μέχρι τ’αυτιά, αφού άλλο τρόπο σαγήνης δεν είχαμε.
- Ξέρετε, κύριοι, ποιο είναι το όριο ταχύτητας στη ΝΖ;
- Μμμμ, εκεί γύρω στα 100 να πούμε;
- Όχι γύρω. 100 το ανώτατο. Κι εσείς τρέχατε με 116 κι αυτό είναι παραβίαση ορίου.
- Α ναι τώρα που το λέτε το θυμηθήκαμε, αλλά πλιζ μη μας γράφετε, τελευταία μας μέρα είναι στο φιλόξενο τόπο σας. Μη μας κερνάτε φαρμάκι. Άλλωστε θα χάναμε το αεροπλάνο αν δεν τρέχαμε και λίγο (γλοιώδες ψέμα επινόησης δικής μου)
- Άμα τρέχετε, δεν θα προλάβετε το αεροπλάνο γιατί θα έχετε πάει αλλού πρώτα (εννοούσε στα θυμαράκια)
Βρε τι από δώ, τι από κεί. Μόνο τα πόδια που δεν του φιλήσαμε, ανένδοτος ο τροχαίος. Μας έκοψε τη κλήση των 60 ευρώ και μας ενημέρωσε ότι έχουμε δικαίωμα να το πληρώσουμε εντός 28 ημερών με τη πιστωτική κάρτα μέσω του site της ΝΖ αστυνομίας!!! Βέβαια ούτε σκέψη για «δωροδοκία».
Χολωμένοι για το κερατιάτικο έξοδο, φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Queenstown (εννοείται αρκετά πριν την ώρα αναχώρησης του αεροπλάνου). Με τα φτερά της Air New Zealand πετάξαμε αρχικά στο Auckland και μετά από ολιγόωρη αναμονή πήραμε την ανταπόκριση για Σίδνευ. Αλγεινή εμπειρία το φαγητό στη πτήση, όπου μάλλον για σκυλιά μας πέρασαν και μας πέταξαν στη κυριολεξία ένα τηγανητό μπούτι κοτόπουλου στο πιάτο. Άσε που προς μεγάλη τους ντροπή, στο μενού των ταινιών IFE απουσίαζε παντελώς ο Άρχοντας των Δακτυλιδιών. Ψωμάκι βρε σας τάισε ο Τζάκσον με το τουρισμό που έφερε στο νησί κι εσείς τον αγνοείτε!!!
EΠΙΛΟΓΟΣ
Εκεί ολοκληρώθηκε το ταξίδι μας στη μακρινή αυτή χώρα.
Οι εντυπώσεις μου ήταν ανάμικτες. Σίγουρα η εναλλαγή τοπίων και η επαφή με τη φύση θα γοητεύσει τους φυσιολάτρες... Δεν μπορεί το φυσικό κάλλος ειδικά του νότιου νησιού να σε αφήσει ασυγκίνητο. Και οι παραδόσεις των Μαορί όπως αποτυπώνονται σαν μουσειακό πλέον είδος. Μου φάνηκε όμως ότι - με κάποιες εξαιρέσεις (βλέπε Queenstown και πέριξ) – δεν είδα κάτι που να μην μπορεί (σε παραλλαγή) να το προσφέρει η Ευρώπη. Φιορδ θές; Νορβηγία! Ηφαίστεια και γκέιζερ; Ισλανδία! Βουνά και δάση; Άλπεις (κι όχι μόνο)! Παραλίες; αν μη τι άλλο Ελλάδα. Οι Μαορί μας λείπουν μόνο (αρνάκι εισάγουμε ούτως ή αλλως)… Αντίθετα από το χαρακτήρα μου, η κριτική μου είναι υπερβολική, αλλά όντως υπέφερα από deja vu... (προμνησία ελληνολάτρη μου συγγνώμη)
Και βέβαια δεν θα αφήσω ασχολίαστο και με αρκετή κακεντρέχεια τον αλλοπρόσαλλο καιρό του νοτίου ημισφαιρίου, που μόνο καλοκαίρι δε θύμιζε :evil:
Ίσως η μεγαλύτερη γοητεία που έχει αυτός ο προορισμός, να είναι ότι έφτασα στην άκρη του χάρτη…
ΥΓ. Δεν το ξεχνώ, μένει το κεφάλαιο για τα πτώματα….
Λοιπόν 3 μερούλες μας μένανε ακόμα πριν τη πικρή αναχώρηση προς τα πάτρια εδάφη, τα οποία μας προετοίμαζαν όμως δυσάρεστες εκπλήξεις…. Θέλατε εξωτική ΝΖ πουλάκια μου ε;;;. Για να σας περικόψω εγώ το μισθό να δούμε αν θα μπορείτε πλέον να φτάσετε μέχρι και τη Χιλιαδού. Αντίσκηνο και πολύ σας είναι.
Κατηφορίσαμε λοιπόν από Queenstown προς το Te Anau, μια πόλη που δεν θα είχε άλλο λόγο ύπαρξης στο τουριστικό χάρτη αν δεν ήταν η πύλη εισόδου προς τα δυτικά φιόρδ της ΝΖ. Το σκηνικό γνωστό. Απλωμένη πόλη, μοτέλ, φαγάδικα όλων των εθνικοτήτων και υπναλέοι ρυθμοί.
Φτάσαμε λίγο πριν το μεσημέρι μετά από μια στάση στο Kingston της οποίας το αξιοθέατο είναι ο παλιός σταθμός του ατμοκίνητου τραίνου. To τραινάκι (Kingston Flyer όπως ονομαζόταν) είχε βραχύ χρόνο ζωής, μόλις λίγες δεκαετίες στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Κι ενώ αναπαλαιώθηκε και λειτουργούσε τους καλοκαιρινούς μήνες σαν τουριστική ατραξιόν, εντούτοις κι αυτά τα δρομολόγια διακόπηκαν κι έτσι η μηχανή και τα βαγόνια αργοπεθαίνουν στις γραμμές σαν μουσειακό είδος.
Αφού τακτοποιηθήκαμε στο μοτέλ μας, ξεχυθήκαμε στη περιοχή με πρώτη κατεύθυνση τη γειτονική λίμνη Manapouri. Η λίμνη μας αποκάλυψε κρυφά απάνεμα λιμανάκια όπου την αράζουν τα ταχύπλοα και μια εξαιρετική παραλία όπου δεν υπήρχε ψυχή ζώσα. Μας έπιασε κι ο καημός να κάνουμε κανό, αλλά αυτά τα υδάτινα σπορ πραγματοποιούνται καιρού θέλοντος κι ο δυνατός αέρας σύμμαχος δεν ήταν.
Επιστρέψαμε κακήν κακώς στο Te Anau κι αποφασίσαμε αφού είχαμε το χρόνο να ακολουθήσουμε τα βήματα της γνωστής στη περιοχή διαδρομής Kepler, μέσα από δάσος οξιάς πλησίον του ποταμού Waiau. Tώρα εμείς είχαμε ήδη πάθει νευρικό κλονισμό από το πολύ πράσινο και το περπάτημα εντός πλειάδας δασών και δασυλλίων, οπότε πριν την είσοδο της διαδρομής το αετίσιο μάτι μας ενετόπισε εντελώς αντιδιαμετρικά μια όμορφη παραλία στη λίμνη Te Anau. Δεν χρειαζόταν δεύτερη σκέψη. Σιγά μην περπατάγαμε. Χαλαρουίτα στη παραλία και μπανάκι μιας κι ο καιρός είχε αλλάξει διάθεση κι ο ήλιος μας χαμογελούσε και πάλι.
Η επιλογή ήταν εξαιρετική. Ψιλό βοτσαλάκι, θέα υπέροχη, ήλιος και τα νερά της λίμνης Te Anau λάδι. Αν έλειπε και μια παρέα πιτσιρικιών που έκαναν μαθήματα σκι με αποτέλεσμα να ξεφωνίζουν κάθε φορά που έχαναν την ισορροπία τους κι έπεφταν στο νερό, όλα θα ήταν αρκούντως ειδυλλιακά. Μαζί μας παρέα ένα ζευγάρι ηλικιωμένων ολλανδών που κι αυτοί απολάμβαναν τον ήλιο, αλλά κανείς δεν αποφάσιζε να βουτήξει στο νερό. Βέβαια χρειάζεται μια σχετική γενναιότης δεδομένου ότι τα πιτσιρίκια φοράγανε τις ισοθερμικές τους φόρμες και βουτάγανε ενώ εμείς το μόνο το ισοθερμικό που είχαμε είναι το στρώμα λίπους κάτω από την επιδερμίδα μας. Ως πρωτοπόρος (έχω θερμομόνωση βλέπετε στη κοιλιά οπότε δεν σκιάζομαι) έδωσα το εναρκτήριο λάκτισμα να βουτήξουμε όλοι εν χορώ στη λίμνη, με την προτροπή ότι το κρύο νερό συσφίγγει τα κρέατα (αλλά δεν καίει τα λίπη). Βέβαια η όλη εμπειρία οριακά απείχε από τη πρόκληση υποθερμίας ή εμφράγματος. Παγάκι ήταν το νερό. Αναβαπτισθέντες όμως λίγο πριν τη δύση του ηλίου γυρίσαμε στο Te Anau, δειπνήσαμε σε μια άθλια - δήθεν ιταλική - πιτσαρία και κατά τη πάγια τακτική μας, τη πέσαμε για ύπνο με τις κότες.
Η προτελευταία μας μέρα ήταν ο επικός αποχαιρετισμός στη ΝΖ, μιας και ήταν αφιερωμένος στη Fjordland, μια δύσβατη, ακατοίκητη ορεινή περιοχή, που καταλήγει απότομα στη θάλασσα δημιουργώντας φιόρδ. Βέβαια αν την ΝΖ την είχαν εποικίσει Ελβετοί, πρόβλημα πρόσβασης δεν θα υπήρχε. Θα έκαναν τα βουνά σαν ελβετικό τυρί από τα τούνελ και η περιοχή θα μπορούσε αρκούντως να αξιοποιηθεί. Αλλά πρακτικοί οι ΝΖ, σκέφτηκαν ότι πρόβλημα χώρου στη χώρα τους δεν έχουν για να βολέψουν το πληθυσμό, στα απόκρημνα φιόρδ θα ταλαιπωρούνταν τα γελάδια και τ’αρνιά, οπότε το να κατασκευάσεις δρόμο σ’αυτή τη κακοτράχαλη περιοχή μόνο ένα σκοπό έχει: να σέρνονται οι ορδές των τουριστικών πούλμαν που καταφθάνουν για να απολαύσουν το αντίπαλο δέος σε επίπεδο φιόρδ του νοτίου ημισφαιρίου (αν και είμαι σίγουρος ότι η Νορβηγία τους κατατροπώνει αμαχητί).
Δύο είναι οι προορισμοί στα δυτικά φιόρδ. Το Milford Sound όπου η πρόσβαση με ιδιωτικό αμάξι είναι εύκολη και το Doubtful Sound όπου η πρόσβαση είναι πιο δύσκολη (διασχίζεις λίμνη, παίρνεις λεωφορείο) και το όλο πακέτο πανάκριβο. Με προφητικό πνεύμα (επερχόμενη λιτότητα) επιλέξαμε το φθηνότερο Milford Sound.
H διαδρομή των 120 χλμ από το Te Anau είναι ομολογουμένως εξαιρετική. Αποφασίσαμε να οδηγήσουμε καρφί για το προορισμό μας, μιας και η προγραμματισμένη αναχώρηση του πλοιαρίου που θα μας έκανε τη ξενάγηση ήταν για τις 11. Με ένδυση βέβαια καλοκαιρινή, μπλουζάκι, πεδιλάκι, σορτσάκι και χωρίς να μπούμε στο κόπο να ρίξουμε και κάτι πιο χοντρό στο αμάξι, λες και θα το κουβαλούσαμε στις πλάτες μας. Ο καιρός όσο φτάναμε στα βουνά άρχισε να βαραίνει, δηλαδή κοινώς άρχισε το ψιλόβροχο και το κρύο. Έτσι καλού κακού – τουρτουρίζοντας - είπαμε να κάνουμε μια δυο στάσεις να απολαύσουμε τη θέα στα βουνά και στο μικρό καταρράκτη στη διαδρομή. Στο σημείο καθόδου πια προς το φιόρδ διασχίσαμε και το μοναδικό τούνελ που συνατήσαμε στη ΝΖ μέσα από τα βράχια του βουνού που το έλουζαν μυριάδες μικροί καταρράκτες (θέαμα εντυπωσιακότατο).
Φτάσαμε με τα γνωστά επιφωνήματα στο χώρο του πάρκινγκ που ήδη είχε καταληφθεί από πλειάδα αυτοκινήτων. Αφού μας υποδέχθηκαν τα γνωστά αιμοδιψή μυγάκια που έστησαν τρελό χορό πάνω στις σάρκες μας, περπατήσαμε άρον άρον ως το κτήριο όπου στεγάζονται τα πρακτορεία που δραστηριοποιούνται στις θαλάσσιες εκδρομές εντός του φιόρδ. Κόσμος και λαός εκεί, αλλά η οργάνωση του χώρου και της αποβάθρας άψογη.
Παραβλέποντας τα μεγαλόπρεπα καταμαράν, επιλέξαμε το πιο ταπεινό σκάφος για την εκδρομή το οποίο όμως είχε το συγκριτικό πλεονέκτημα ότι είχε αρκετό χώρο στο κατάστρωμα. Και μέσα στη τρελή χαρά ξεκινήσαμε απολαμβάνοντας τις ομορφιές του φιόρδ που μετά από λίγο άρχισε να χάνεται από τα μάτια μας, γιατί κακός χαμός από σύννεφα είχε αρχίσει να σκεπάζει όλη τη περιοχή κι η ορατότητα περιοριζόταν.
Milford Sound με τη κορυφή Mitre Peak
Οι οδηγοί λένε ότι είναι όμορφη η εμπειρία του νεφοσκεπούς φιόρδ, εγώ θα έλεγα «τα λεφτά μας πίσω» γιατί να κουνιέμαι πάνω κάτω σε ένα πλοιάριο αγναντεύοντας σύννεφα, δεν χρειαζόταν να κάνω 17.000 χλμ. για να το δω. Αφού γκρίνιαξα για τη κακοτυχία μου, θα αναφέρω τα highlights της διαδρομής που ήταν το πολυφωτογραφημένο Mitre Peak και οι καταρράκτες που χύνονταν στη θάλασσα. Μάλιστα το πλοιάριο έφτασε σε απόσταση αναπνοής από έναν τέτοιο καταρράκτη με αποτέλεσμα να γίνουμε όλοι λούτσα στο κατάστρωμα.
Το αστείο είναι ότι από τα μέσα της διαδρομής τα βλέμματα όλων δεν ήταν στραμμένα προς το φιόρδ, αλλά προς το νερό. Κι αυτό γιατί μια ντουζίνα υπέροχα δελφίνια άρχισαν ένα τρελό ράλι παραβγαίνοντας με το καραβάκι μας. Πήδαγαν έξω από το νερό, κάνανε ακροβατικά, ήταν χάρμα οφθαλμών. Έτσι αν με ρωτήσει κανείς τι μου άρεσε από το Milford Sound, θα απαντήσω ευθέως «τα δελφίνια του»!!
Μέσα σε ψιλόβροχο και συννεφιά που όλο και πύκνωνε πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Βέβαια είχε ήδη μεσημεριάσει και είχε καταφθάσει ο κύριος όγκος τουριστών. Καρφίτσα να έριχνες δεν έπεφτε κάτω. Τους λυπήθηκα τους δύστυχους βέβαια. Τι φιόρδ θα βλέπανε δε ξέρω…
Κάναμε δύο στάσεις, μια για να επισκεφθούμε το Chasm, μια σειρά από καταρράκτες το νερό των οποίων έχει σμιλέψει τους βράχους δημιουργώντας κανάλια όπου ρέει το νερό, και μια στις Mirror Lakes , κάτι βαλτονέρια τίγκα στα αιμοδιψή μυγάκια που υποτίθεται καθρεπτίζουν τους περιβάλλοντες ορεινούς όγκους (αν δεν φυσάει).
Μirror Lakes
Τσιμπημένοι, βρεγμένοι, αλλά ικανοποιημένοι που προλάβαμε και είδαμε το φιόρδ πριν το κατακλύσουν τα σύννεφα, αρχίσαμε το επίπονο έργο του πακεταρίσματος πραγμάτων μιας και την επομένη το πρωί, επιστρέφαμε οδικώς στο Queenstown, για τη πτήση προς Sydney μέσω Αuckland.
Ανέτειλε η μέρα αναχώρησης και πήραμε το δρόμο επιστροφής μέσα από τα αρνογελαδοβοσκοτόπια προς το αεροδρόμιο του Queenstown. Μιας και ο δρόμος άδειος ήταν, είπαμε σαν ελληνάρες να το πατήσουμε και λίγο το γκάζι. Μη φανταστείτε… Με όριο 100χλμ/ώρα το φτάσαμε στα 116. Αλλά, αλλά… να’σου η τροχαία των εθνικών οδών!!!!
- Χελλόου τζέντλεμεν, μας λέει ο κοκκινοτρίχης τροχαίος.
- Χελλόου, χελλόου, χάου αρ γιου;; εμείς με χαμόγελο μέχρι τ’αυτιά, αφού άλλο τρόπο σαγήνης δεν είχαμε.
- Ξέρετε, κύριοι, ποιο είναι το όριο ταχύτητας στη ΝΖ;
- Μμμμ, εκεί γύρω στα 100 να πούμε;
- Όχι γύρω. 100 το ανώτατο. Κι εσείς τρέχατε με 116 κι αυτό είναι παραβίαση ορίου.
- Α ναι τώρα που το λέτε το θυμηθήκαμε, αλλά πλιζ μη μας γράφετε, τελευταία μας μέρα είναι στο φιλόξενο τόπο σας. Μη μας κερνάτε φαρμάκι. Άλλωστε θα χάναμε το αεροπλάνο αν δεν τρέχαμε και λίγο (γλοιώδες ψέμα επινόησης δικής μου)
- Άμα τρέχετε, δεν θα προλάβετε το αεροπλάνο γιατί θα έχετε πάει αλλού πρώτα (εννοούσε στα θυμαράκια)
Βρε τι από δώ, τι από κεί. Μόνο τα πόδια που δεν του φιλήσαμε, ανένδοτος ο τροχαίος. Μας έκοψε τη κλήση των 60 ευρώ και μας ενημέρωσε ότι έχουμε δικαίωμα να το πληρώσουμε εντός 28 ημερών με τη πιστωτική κάρτα μέσω του site της ΝΖ αστυνομίας!!! Βέβαια ούτε σκέψη για «δωροδοκία».
Χολωμένοι για το κερατιάτικο έξοδο, φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Queenstown (εννοείται αρκετά πριν την ώρα αναχώρησης του αεροπλάνου). Με τα φτερά της Air New Zealand πετάξαμε αρχικά στο Auckland και μετά από ολιγόωρη αναμονή πήραμε την ανταπόκριση για Σίδνευ. Αλγεινή εμπειρία το φαγητό στη πτήση, όπου μάλλον για σκυλιά μας πέρασαν και μας πέταξαν στη κυριολεξία ένα τηγανητό μπούτι κοτόπουλου στο πιάτο. Άσε που προς μεγάλη τους ντροπή, στο μενού των ταινιών IFE απουσίαζε παντελώς ο Άρχοντας των Δακτυλιδιών. Ψωμάκι βρε σας τάισε ο Τζάκσον με το τουρισμό που έφερε στο νησί κι εσείς τον αγνοείτε!!!
EΠΙΛΟΓΟΣ
Εκεί ολοκληρώθηκε το ταξίδι μας στη μακρινή αυτή χώρα.
Οι εντυπώσεις μου ήταν ανάμικτες. Σίγουρα η εναλλαγή τοπίων και η επαφή με τη φύση θα γοητεύσει τους φυσιολάτρες... Δεν μπορεί το φυσικό κάλλος ειδικά του νότιου νησιού να σε αφήσει ασυγκίνητο. Και οι παραδόσεις των Μαορί όπως αποτυπώνονται σαν μουσειακό πλέον είδος. Μου φάνηκε όμως ότι - με κάποιες εξαιρέσεις (βλέπε Queenstown και πέριξ) – δεν είδα κάτι που να μην μπορεί (σε παραλλαγή) να το προσφέρει η Ευρώπη. Φιορδ θές; Νορβηγία! Ηφαίστεια και γκέιζερ; Ισλανδία! Βουνά και δάση; Άλπεις (κι όχι μόνο)! Παραλίες; αν μη τι άλλο Ελλάδα. Οι Μαορί μας λείπουν μόνο (αρνάκι εισάγουμε ούτως ή αλλως)… Αντίθετα από το χαρακτήρα μου, η κριτική μου είναι υπερβολική, αλλά όντως υπέφερα από deja vu... (προμνησία ελληνολάτρη μου συγγνώμη)
Και βέβαια δεν θα αφήσω ασχολίαστο και με αρκετή κακεντρέχεια τον αλλοπρόσαλλο καιρό του νοτίου ημισφαιρίου, που μόνο καλοκαίρι δε θύμιζε :evil:
Ίσως η μεγαλύτερη γοητεία που έχει αυτός ο προορισμός, να είναι ότι έφτασα στην άκρη του χάρτη…
ΥΓ. Δεν το ξεχνώ, μένει το κεφάλαιο για τα πτώματα….
Attachments
Last edited:
(ξέρεις ποιον...εκείνον που 'sat on a wall', κλπ...)
