Νέα Ζηλανδία Η Μέση Γη και το χρονικό του ύπνου, της φαγούρας και…των πτωμάτων

[hydronetta]

Περίλυποι αποχαιρετίσαμε τις παραλίες και πήραμε πάλι το δρόμο προς τα νοτιοανατολικά (το ανέβα το βουνό, κατέβα το βουνό δεν το γλυτώσαμε) με κατεύθυνση τη παραθαλάσσια πόλη της Kaikoura. Μιας και είχαμε ολόκληρη μέρα να καλύψουμε την απόσταση των 400 χλμ, κάναμε αρχικά μια μικρή παράκαμψη προς το εθνικό πάρκο των λιμνών Nelson. Εκεί μέσα στα ψηλόκορφα βουνά με τα πυκνά δάση οξιάς, οι παγετώνες έσκαψαν δυο βαθιές λίμνες εδώ και 200 εκατομμύρια χρόνια.

Πρώτη στάση η λίμνη Rotoroa. Φτάνοντας στο παρκινγκ ξεδιπλώθηκε μπροστά μας ένα υπέροχο τοπίο: γαλήνια νερά, ψηλές κορφές στο βάθος, κατάφυτες πλαγιές και …ελάχιστοι επισκέπτες. Ένα κανό αραγμένο στην μικρή παραλία… κι εγώ έτριβα τα χέρια μου από ικανοποίηση που θα έκανα βαρκάδα σε ένα τέτοιο ειδυλλιακό περιβάλλον. Αλλά.. αλλά... Με το που ανοίξαμε τη πόρτα του αυτοκινήτου και κάναμε τα πρώτα βήματα προς τον επίγειο παράδεισο, δεχτήκαμε μια ανελέητη επίθεση από ένα σμήνος από μυγάκια που προσγειώνονταν σε κάθε ελεύθερη επιφάνεια του σώματός μας. Όταν δε είδα ένα παρκαρισμένο το χέρι μου να μου ρουφάει στη κυριολεξία το αίμα, τα μαζέψαμε άρον άρον, μπήκαμε στο αμάξι και όπου φύγει φύγει.

Λίμνη Rotoroa, τα μυγάκια δεν φαίνονται…​

Εκεί συνειδητοποίησα ότι αυτό το ελεεινό πετούμενο, το οποίο ονομάζεται sandfly και ενδημεί παντού στη ΝΖ, ήταν η αιτία για την πολυήμερη φαγούρα. Ένα μικροσκοπικό βαμπίρ που για να επωάσει τα αυγά του ρουφάει το αίμα των ανυποψίαστων επισκεπτών.

Λίμνη Rotoiti, Eθνικό πάρκο λιμνών Nelson​

Στην επόμενη λίμνη Rotoiti, το σκηνικό με τα μυγάκια ήταν πιο ανεκτό κι έτσι βρήκαμε την ευκαιρία για παιχνίδι με τις πάπιες και τους κύκνους της λίμνης. Φιλικότατα ζωντανά (για τη μπάκα τους), κάνουν ένα κακό χαμό τριγύρω σου αν κάνεις να τους προσφέρεις ένα μεζεδάκι.

H υπόλοιπη διαδρομή μέχρι την Kaikoura κύλισε μέσα από ένα σχετικά γυμνό τοπίο με διάσπαρτους μόνο αμπελώνες. Με τη ψυχή στο στόμα γιατί κοντέψαμε να μείνουμε στη μέση του πουθενά από βενζίνη, περάσαμε το Blenheim (την «ηλιόλουστη» πρωτεύουσα της ΝΖ όπως ονομάζεται) και αναφωνώντας «θάλαττα, θάλαττα» φτάσαμε στην ανατολική ακτή του νησιού με άπλετη θέα προς τον Ειρηνικό.

Στην απεραντοσύνη του Ειρηνικού​

Πλατσουρίσαμε τα πόδια μας στις απέραντες ερημικές παραλίες (για να λέμε ότι βουτήξαμε και στον Ειρηνικό) και λίγο πριν την Kaikοura συναντήσαμε την αποικία με τις φώκιες. Εκατοντάδες φώκιες άπλωναν την κορμάρα τους χαλαρώνοντας πάνω στα βράχια. Επειδή τα φαινόμενα απατούν, είναι σκοπιμότερο να κρατά κανείς αποστάσεις ασφαλείας από αυτά τα γλυκύτατα κατά τα άλλα πλάσματα. Κι αυτό το κατάλαβα καλά όταν περιφερόμενος διατάραξα την ολύμπια ηρεμία μιας θηλυκιάς, που παίρνοντάς τα στο κρανίο άρχισε να γρυλίζει και να κινείται απειλητικά. Περιττό να πω πόσες φωτογραφίες βγάλαμε εκεί. Οι φώκιες να ξύνονται, να λιάζονται σε άπειρες πόζες, να καυγαδίζουν…

Γούτσου, γούτσου...από μακρυά​

Λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα φτάσαμε στη Kaikoura και κάναμε τη βόλτα μας στο λόφο με πανοραμική θέα στη μικρή πόλη και τον απέραντο ωκεανό.

Η Kaikoura άνευ φαλαινών​

Ακολούθησε δείπνο σε βραβευμένο (!!) εστιατόριο με «οργανική» κουζίνα. Αλλά εκτός του ότι ήταν μερίδα πείνας (εφέ, αλλά όχι ποσότητα), το αρνάκι ήταν τόσο στεγνό και άνοστο που δεν κατάφερε να μας απογειώσει γευστικά. Αφού απαριθμήσαμε τους αστερισμούς του νοτίου ημισφαιρίου στον ξάστερο ουρανό, φορτίσαμε μπαταρίες (ύπνος τι άλλο) για την συνέχεια του ταξιδιού μας.

Η Kaikoura είναι η φαλαινοπρωτεύουσα της ΝΖ, καθώς οι τουρίστες έρχονται εδώ για να δουν φάλαινες με τα οργανωμένα και πανάκριβα θαλάσσια ταξίδια. Κάτι πολύ δημοφιλές όπως αποδείχθηκε, καθώς την επόμενη μέρα δεν βρήκαμε θέση σε κάποιο πλοιάριο για να αποθανατήσουμε κι εμείς ένα πτερύγιο να εξέρχεται των υδάτων του ωκεανού. Έτσι πήραμε το δρόμο προς τη μεγαλύτερη πόλη του νότιου νησιού το Christchurch.

Ο καθεδρικός στο Christchurch​

Στο ιστορικό κέντρο της πόλης δεσπόζει ο γοτθικός καθεδρικός ναός που ολοκληρώθηκε στις αρχές του αιώνα (καρμπόν των αντίστοιχων απανταχού της γης). Το σκηνικό συμπληρώνεται από το παλιομοδίτικο τραμ που καλύπτει μια σύντομη διαδρομή και απευθύνεται αποκλειστικά σε τουρίστες, το αγγλικού τύπου ποταμάκι για βαρκάδα, μερικά βικτωριανά κτήρια, ένα μοντέρνο κτίσμα που στεγάζει την αίθουσα τέχνης (δυστυχώς δεν την επισκεφθήκαμε) καθώς και το Arts Centre, ένα εντυπωσιακό σύμπλεγμα γοτθικών κτηρίων των τελών του 19ου αιώνα που σήμερα στεγάζει μικρά ατελιέ ντόπιων καλλιτεχνών. Σπυριά έβγαλε ο φίλος μου ο Φώτης στην ιδέα ότι μπορώ να περάσω το υπόλοιπο της ημέρας μπαινοβγαινοντας στα ατελιέ αποφασίζοντας πώς θα κάνω τη πιστωτική μου κάρτα να χτυπήσει κόκκινο. Επαναφέροντάς με στην πραγματικότητα, με οδήγησε στους βοτανικούς κήπους, ένα παράδεισο, περιποιημένο υποδειγματικά, με πολλά δέντρα και λουλούδια. Μέχρι και βοτανολογικό tour σου κάνουνε αν θες να μάθεις περισσότερα!
Το βραδάκι τιμήσαμε με τη παρουσία μας την ελληνική ταβέρνα “Santorini” όπου φάγαμε αρνάκι μαγειρεμένο αλά ελληνικά (ήταν νοστιμότατο). Είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε επί μακρόν με την ιδιοκτήτρια πόσο το σύστημα στη ΝΖ παρέχει ευκαιρίες σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις να ευημερούν. Η έννοια της μίζας είναι άγνωστη, όπως και της φοροδιαφυγής... :roll:
Υπό τους ήχους ζωντανής ορχήστρας μαζί με τους απόδημους έλληνες τραγουδήσαμε και χορέψαμε: «Μια φούντωση μια φλόγααα, έχω μέσα στη καρδιάααααααα…» κι έτσι πλήρεις εθνικής περηφάνιας μέσα από τους παντέρημους νυκτερινούς δρόμους του Christchurch συνειδητοποιήσαμε ότι το γλεντήσαμε απόψε. Άντε ύπνο!!!! Αύριο μας περιμένουν οι Άλπεις!!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• …

  Go to chapter

  Go
• 12

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 12

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Lyda]

Πολυ ωραια η αρχη, περιμενουμε την συνεχεια

 

[Rosa]

To περίμενα πώς και τι να ξεκινήσεις ιστορία!!!! Από την Αιθιοπία στη χώρα των kiwi (μέσω Ντάμπου Ντάμπι, βεβαίως βεβαίως!!!) Αναμένω με αγωνία τη συνέχεια!!!!!!!!!!!!!!


υ.γ. θέλω κι εγώ να αγκαλιάσω νεοζηλανδέζικο μαξιλάρι, ζητώ πολλά??:roll

 

[hydronetta]

Ειπα να ξεπεράσω τη τεμπελιά μου Ρόζα μου.... κάτσε γιατί έχω άλλες 16 μέρες!!

 

[Rosa]

Πάλι καλά, πάντως...φαντάσου αντί για Ντάμπου Ντάμπι, η μήτηρ σου να σου έλεγε Χάμπτι Ντάμπτι..... (ξέρεις ποιον...εκείνον που 'sat on a wall', κλπ...)

 

[getxowoman]

Και γω σε περιμενα!!!! Τόσες μέρες έμεινα & γω !! Ανυπομονω για συνέχεια!!

 

[mariath]

Ποιος πάει ταβέρνα; Όλοι εδώ είμαστε αγκαλιά με τον υπολογιστή και περιμένουμε ταξίδι στη Μέση Γη....

 

[eleni70]

απολαυστικη αφηγηση...ονειρεμενος προορισμος...
περιμενω κ εγω τη συνεχεια με περιεργεια, γιατι αντε ο υπνος (λυσαμε την απορια), αντε η φαγουρα αλλα τα πτωματα!!!!!!

 

[romantic woman]

Ενδιαφέρον,δύσκολο ταξίδι!!ελπίζω τις απορίες μας για τη φαγούρα και τα υπόλοιπα να μας τις λύσεις εγκαίρως....μη φτάσουμε να περιμένουμε 17;μέρες που διήρκησε το ταξίδι σου

 

[ioanna karagianni]

Ωραία πρώτα να ομολογήσω ότι ο Άρχοντας των δακτυλιδιών υπήρξε ανέκαθεν η ωραιότερη ιστορία που έχω διαβάσει και η τριλογία στην μεγάλη οθόνη με ικανοποίησε πλήρως. Επίσης η αφήγησή σου είναι εξαιρετική. Έχω κολλήσει πάνω σας και σας ακολουθώ κατά πόδας. Κάντε λίγο χώρο στο κρεβάτι, ενοχλώ; δεν ενοχλώ

 

[pattyyy]

Δεν ξεκόλλησα τα μάτια μου από τον υπολογιστή! Γράφεις πολύ ωραία για έναν ονειρεμένο προορισμό! Αναμένω συνέχεια!!!

 

[hydronetta]

HΜΕΡΑ 4: Στις πύλες της κολάσεως – «Κία Όρα»

Με ένα βαρύ ουρανό και ψιλόβροχο μας υποδέχθηκε η επόμενη μέρα. Η ΕΜΥ Νέας Ζηλανδίας ομολογώ ότι έχει πολλή δουλειά έτσι που αλλάζει απρόβλεπτα ο καιρός έστω κι εν μέσω καλοκαιριού. Αποφασίσαμε να επισκεφθούμε το πρώτο γεωθερμικό πάρκο της περιοχής με τον ευφάνταστο τίτλο Hell’s Gate.
Γεωθερμικό Πάρκο Hell's Gate
To πάρκο έχει έκταση 4 τετραγωνικών χλμ και μέσω μιας καλοσχεδιασμένης διαδρομής (την οποία απαγορεύεται να παρακάμψεις εκτός αν επιθυμείς να μαγειρευτείς στον ατμό) περπατάς δίπλα από έδαφος που κυριολεκτικά καπνίζει, ενώ διάσπαρτες είναι λίμνες με λάσπη που κοχλάζει. Το Πάρκο σχετίζεται με τις παραδόσεις των Μαορί, καθώς στους καταρράκτες Kakahi (είναι οι μεγαλύτεροι θερμοί καταρράκτες στο κόσμο-μη φανταστείτε βέβαια Νιαγάρα) πλένονταν οι πολεμιστές στα θειώδη νερά για να θεραπεύσουν τις πληγές τους και για να απομακρύνουν το “tapu” του πολέμου. Στο πάρκο μπορείς να απολαύσεις ένα καυτό λασπόλουτρο για 20 λεπτά αυστηρά (περιμένει και στην ουρά κόσμος) και μετά να μουλιάσεις όσο θέλεις στην ιαματικά θειώδη λουτρά, πράγμα που το πράξαμε βεβαίως βεβαίως.

Ακολουθήσαμε στη συνέχεια πορεία βορειοδυτικά προς τη λίμνη Okataina που στον οδηγό μου έδειχνε να έχει μια υπέροχη παραλία και μιας κι ο καιρός το επέτρεπε είπαμε να ρίξουμε την καθιερωμένη μας βουτιά. Ατυχώς πέσαμε σε σχολική εκδρομή και η υπέροχη παραλία είχε γίνει ένας απέραντος παιδότοπος. Πεισματικά είπαμε ότι θα πρέπει να υπάρχει κάποιο μονοπάτι που να σε οδηγεί σε κάποια από τις πολλές μικρές παραλίες που φαίνονταν στις ακτές της λίμνης. Κι έτσι επιστρέψαμε οδικώς προς τα πίσω όπου υπήρχε σχετική σήμανση για τα μονοπάτια προς τη λίμνη. Παρκάραμε και ξεκινήσαμε το trekking.
Χαμένοι...ψάχνοντας τη λίμνη
Και περπατάγαμε και περπατάγαμε, ανηφόρες, κατηφόρες, μέσα στην οργιώδη βλάστηση, μόνοι κι έρημοι κάτι που δεν φάνηκε να μας πονηρεύει ιδιαίτερα…. καθώς μετά από 1.30 ώρα καταλήξαμε πάλι στην ίδια παραλία που είχαμε φτάσει αρχικά με το αυτοκίνητο!! Μόνο που το σχολείο είχε φύγει, η παραλία ήταν σχεδόν έρημη κι εμείς «οι έξυπνοι» είχαμε άλλη μιαμιση ώρα ποδαρόδρομο επιστροφή για να πάμε πίσω στο αμάξι. Ευτυχώς όμως που υπάρχουν καλοί άνθρωποι πρόθυμοι να ανταποκριθούν στις δραματικές εκκλήσεις μας για ωτοστόπ.

Το απόγευμα είχαμε κανονίσει να εντρυφήσουμε στις παραδόσεις των Μαορί και μετά από σχετικές συστάσεις επιλέξαμε το Tarimaki Maori village. Ομολογώ ότι η όλη εμπειρία μου ήταν άκρως απογοητευτική. Αρχικά μας παρέλαβαν με πούλμαν καθώς το "παραδοσιακό" χωριό βρίσκεται εκτός Rotorua. O οδηγός μας θεώρησε ότι μάλλον πρόκειται για σχολική εκδρομή: μας έβαζε να τραγουδάμε, να αναφωνούμε συνεχώς περιχαρείς «Κία Όρα» (Καλωσορίσατε στα Μαορί), να μιμούμαστε λέξεις και κινήσεις των Μαορί και να χειροκροτούμε κάθε φυλή που εκπροσωπείτο στο πούλμαν συνοδεύοντάς το με το αντίστοιχο χουρέι. Εμείς βέβαια μούγκα, είχα μουλαρώσει κι αρνιόμουν να συμμετέχω σ’αυτό το τσίρκο.
Φτάνοντας στο χωριό (3 πούλμαν συνολικά - biiiiiiiiig business), ακολούθησε η τελετουργία αποδοχής μας από τον αρχηγό του χωριού για την οποία είχαμε ήδη εκλέξει έναν εκπρόσωπο να προσφέρει κλάδο ελαίας (ότι ερχόμαστε εν ειρήνη).
Η τελετή υποδοχής των Μαορί
Ακολούθησε μια σύντομη περιήγηση στο ιμιτασιόν χωριό όπου σε κάθε καλύβα μας έδειχναν και κάτι από τις καθημερινές δραστηριότητες των Μαορί. Αυτό όμως γινόταν άναρχα με αποτέλεσμα να αποκομίσουμε λίγες πληροφορίες. Και βέβαια κράτησε πολύ λίγο καθώς το βούκινο σάλπισε και μας μαζέψανε στο μικρό αμφιθέατρο για να δούμε τους χορούς και τα τραγούδια.
Εκεί κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό όταν επί σκηνής μέσα στους "παραδοσιακούς" Μαορί εμφανίστηκε κι ένας κιθαρωδός!!!. Είχαν κιθάρες οι Μαορί;; Όπως με ενημέρωσαν εκ των υστέρων με την άφιξη των ευρωπαίων η κιθάρα ενσωματώθηκε στις μουσικές τους παραδόσεις! Υπό τους ήχους λοιπόν της κιθάρας απολαύσαμε το σύντομο πρόγραμμα το οποίο περιελάμβανε και τον γνωστό πολεμικό χορό Haka που χαρακτηρίζεται από έντονες κινήσεις του σώματος, χτυπήματα με τα χέρια στο στήθος και τα πόδια, κραυγές, γούρλωμα ματιών και έξοδο της γλώσσας που σκοπό είχε να δημιουργήσει φόβο στους αντιπάλους.
Haka: σκοπός είναι η δημιουργία δέους και φόβου στους αντιπάλους
Είναι μια παράδοση που συνεχίζεται και από την εθνική ομάδα ραγκμπυ της ΝΖ (το θυμόμαστε όλοι από τη διαφήμιση με τους σκωτσέζους με τα κιλτ).
Ακολούθησε λουκούλειο μπουφέ όπου για να αποζημιωθώ για την απογοήτευσή μου έφαγα ένα σκασμό. Μας έκαναν επίδειξη του πώς μας μαγείρεψαν το φαγητό που φάγαμε: υποτίθεται το αρνάκι ψήθηκε στη χόβολη (πολύ αμφιβάλω) και μας υπέδειξαν το δρόμο προς το souvenir shop… Συνολικά ο περισσότερος χρόνος στο χωριό αναλώθηκε στο φαγητό...
Στη επιστροφή μια από τα ίδια…
«Κία Όρααααααααααα» αναφωνούσαν όλοι οι τουρίστες κι εγώ σιωπηλός και προβληματισμένος αν το όλο σκηνικό που είδα αντιπροσωπεύει τους Μαορί κι αν με βοήθησε να κατανοήσω τον πολιτισμό τους. :roll: Σίγουρα όχι... (συνεχίζεται)