Νέα Ζηλανδία Η Μέση Γη και το χρονικό του ύπνου, της φαγούρας και…των πτωμάτων

[hydronetta]

3 ώρες κρατά το ακτοπλοϊκό ταξίδι από Wellington για το λιμάνι του Picton στο νότιο νησί. Οι ΝΖ το αξιολογούν σαν ένα από τα ωραιότερα ταξίδια με πλοίο στο κόσμο, η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι μάλλον υπερβάλλουν. Στη ουσία στην τελευταία ώρα του ταξιδιού περνάς μέσα από φιορδ με χαμηλούς λόφους και διάσπαρτα νησάκια, μερικά πνιγμένα στο τροπικό πράσινο. Όμορφο, γαλήνιο τοπίο αλλά όχι και να μείνεις με το στόμα ανοικτό. Κι αν βέβαια η διαδρομή μέσα από τα στενά Cook έχει γίνει με καλό καιρό και δεν είσαι τάβλα στο σαλόνι του πλοίου λόγω ναυτίας.

Πρώτες εικόνες του νότιου νησιού από το καράβι​

Προορισμός μας ήταν το εθνικό πάρκο Abel Tasman κι έτσι από το Picton ακολουθήσαμε τον παράδρομο Queen Charlotte Rd που ακολουθεί παράλληλη πορεία με την ακτογραμμή του Marlboro Sound. Το σκηνικό με τα νησάκια και τα χαμηλά φιορδ είναι αποτέλεσμα της ανόδου της στάθμης της θάλασσας κατά την ύστερη εποχή των παγετώνων. Με σύμμαχο έναν υπέρλαμπρο ήλιο απολαύσαμε μια εξαιρετική διαδρομή ανάμεσα στη τροπική βλάστηση και τα τυρκουάζ νερά κάνοντας συχνές στάσεις για φωτογραφίες και ρεμβασμό. Δεν είναι τυχαίο που η περιοχή αυτή θεωρείται από τα τουριστικά αξιοθέατα της χώρας.

Η ακτογραμμή στο Marlboro sound​

Το υπόλοιπο της διαδρομής μας μέχρι την κωμόπολη Τakaka στα όρια του πάρκου Abel Tasman, ήταν μάλλον πληκτική και στο τέλος κουραστική καθώς ήταν όλο στροφές με άνοδο και κάθοδο βουνού στο τελευταίο κομμάτι. Κατορθώσαμε όμως να φτάσουμε στη διαμονή μας κατά την ώρα του δείπνου (είπαμε εκεί τρώμε 7 με 8μμ).

Το πρόγραμμα της επόμενης μέρας περιελάμβανε trekking στο πάρκο Abel Tasman. To πάρκο αυτό περιλαμβάνει μια σειρά διαδρομών μέσα από τροπικό δάσος βροχής (rainforest) σε συνδυασμό όμως που «σκοτώνει», καθώς κατά διαστήματα παρεμβάλλονται χρυσοκίτρινες παραλίες! Κοινώς πετάς το σακίδιο ρίχνεις βουτιά και συνεχίζεις…. Για τους πιο τεμπέληδες υπάρχουν και θαλάσσια ταξί που κάνουν τη διαδρομή όλου του πάρκου από θαλάσσης ή σου επιτρέπουν να σταματήσεις ενδιάμεσα και να περπατήσεις για μια μικρή απόσταση. Τουλάχιστον έτσι το φανταζόμουνα στο μυαλό μου… Αλλά πίσω έχει η αχλάδα την ουρά!
Πουρνό πουρνό πήραμε το δρόμο για την παραλία Totaranui στο βόρειο άκρο του πάρκου που είναι και το σημείο έναρξης του trekking. Ο χωματόδρομος που οδηγεί στην παραλία μέσα από ένα καταπράσινο τροπικό δάσος, δεν πτοεί αρκετούς τουρίστες να φτάνουν εδώ και να κατασκηνώνουν στο οργανωμένο κάμπιγκ. Φτάνοντας και μεις ανακαλύπτουμε μια μεγάλη θεϊκή παραλία, με χρυσοκίτρινη άμμο, αφράτη αφράτη, σχεδόν άδεια (είπαμε άγνωστο γιατί, δεν κάνουνε μπάνιο), πεντακάθαρη και χωρίς ομπρέλες ή καντίνες!! Και με το τροπικό δάσος πάνω από τα κεφάλια μας… κοιτιόμαστε με το φίλο μου και σιωπηρά πήραμε την απόφαση: δεν το κουνάμε, δεν πάμε πουθενά. Μπανάκι, ηλιοθεραπεία και ξεκούραση. Πάντως μεταξύ μας, αίσχος! Ούτε ένα παγωμένο κοκτέιλ στη παραλία υπό τους ήχους Lady Gaga, λίγο τάνγκα για κουτσομπολιό….Τσ τσ υπανάπτυκτοι… πού εμείς στη Μύκονο!).

H χρυσαφένια αμμουδιά στο Totaranui​

Παρά λοιπόν τις σαφέστατες «ελλείψεις» σε "παρουσίες" και υποδομές, εμείς απολαύσαμε το μπανάκι μας κάτι που είχαμε ανάγκη μετά από όλο το τρέξιμο και την οδήγηση.

Αργότερα στην επιστροφή, κάναμε μια μικρή παράκαμψη στο κόλπο Wainui με όμορφους βραχώδεις σχηματισμούς όπου τα νερά είχαν τραβηχτεί και σχηματιζόταν μια τεράστια παραλία.

Κόλπος Wainui ​

Ως έτεροι πρωτόπλαστοι μαζί με τους λιγοστούς επισκέπτες της παραλίας, απολαύσαμε ήλιο, θέα προς τον ανοικτό ωκεανό, την ηρεμία του τοπίου, αλλά μπάνιο δεν κάναμε…. Περπάταγες περπάταγες και όλο μέχρι τα γόνατα το νερό.
Στην επιστροφή μας αναφώνησα πανευτυχής : «Επιτέλους καλοκαιρινές διακοπές!!!» Κι αφού ξύστηκα πάλι γιατί η φαγούρα συνεχιζόταν, μετά το δείπνο των 7, την έπεσα για ύπνο! Ε, ρε γλέντια!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• …

  Go to chapter

  Go
• 12

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 12

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Lyda]

Πολυ ωραια η αρχη, περιμενουμε την συνεχεια

 

[Rosa]

To περίμενα πώς και τι να ξεκινήσεις ιστορία!!!! Από την Αιθιοπία στη χώρα των kiwi (μέσω Ντάμπου Ντάμπι, βεβαίως βεβαίως!!!) Αναμένω με αγωνία τη συνέχεια!!!!!!!!!!!!!!


υ.γ. θέλω κι εγώ να αγκαλιάσω νεοζηλανδέζικο μαξιλάρι, ζητώ πολλά??:roll

 

[hydronetta]

Ειπα να ξεπεράσω τη τεμπελιά μου Ρόζα μου.... κάτσε γιατί έχω άλλες 16 μέρες!!

 

[Rosa]

Πάλι καλά, πάντως...φαντάσου αντί για Ντάμπου Ντάμπι, η μήτηρ σου να σου έλεγε Χάμπτι Ντάμπτι..... (ξέρεις ποιον...εκείνον που 'sat on a wall', κλπ...)

 

[getxowoman]

Και γω σε περιμενα!!!! Τόσες μέρες έμεινα & γω !! Ανυπομονω για συνέχεια!!

 

[mariath]

Ποιος πάει ταβέρνα; Όλοι εδώ είμαστε αγκαλιά με τον υπολογιστή και περιμένουμε ταξίδι στη Μέση Γη....

 

[eleni70]

απολαυστικη αφηγηση...ονειρεμενος προορισμος...
περιμενω κ εγω τη συνεχεια με περιεργεια, γιατι αντε ο υπνος (λυσαμε την απορια), αντε η φαγουρα αλλα τα πτωματα!!!!!!

 

[romantic woman]

Ενδιαφέρον,δύσκολο ταξίδι!!ελπίζω τις απορίες μας για τη φαγούρα και τα υπόλοιπα να μας τις λύσεις εγκαίρως....μη φτάσουμε να περιμένουμε 17;μέρες που διήρκησε το ταξίδι σου

 

[ioanna karagianni]

Ωραία πρώτα να ομολογήσω ότι ο Άρχοντας των δακτυλιδιών υπήρξε ανέκαθεν η ωραιότερη ιστορία που έχω διαβάσει και η τριλογία στην μεγάλη οθόνη με ικανοποίησε πλήρως. Επίσης η αφήγησή σου είναι εξαιρετική. Έχω κολλήσει πάνω σας και σας ακολουθώ κατά πόδας. Κάντε λίγο χώρο στο κρεβάτι, ενοχλώ; δεν ενοχλώ

 

[pattyyy]

Δεν ξεκόλλησα τα μάτια μου από τον υπολογιστή! Γράφεις πολύ ωραία για έναν ονειρεμένο προορισμό! Αναμένω συνέχεια!!!

 

[hydronetta]

HΜΕΡΑ 4: Στις πύλες της κολάσεως – «Κία Όρα»

Με ένα βαρύ ουρανό και ψιλόβροχο μας υποδέχθηκε η επόμενη μέρα. Η ΕΜΥ Νέας Ζηλανδίας ομολογώ ότι έχει πολλή δουλειά έτσι που αλλάζει απρόβλεπτα ο καιρός έστω κι εν μέσω καλοκαιριού. Αποφασίσαμε να επισκεφθούμε το πρώτο γεωθερμικό πάρκο της περιοχής με τον ευφάνταστο τίτλο Hell’s Gate.
Γεωθερμικό Πάρκο Hell's Gate
To πάρκο έχει έκταση 4 τετραγωνικών χλμ και μέσω μιας καλοσχεδιασμένης διαδρομής (την οποία απαγορεύεται να παρακάμψεις εκτός αν επιθυμείς να μαγειρευτείς στον ατμό) περπατάς δίπλα από έδαφος που κυριολεκτικά καπνίζει, ενώ διάσπαρτες είναι λίμνες με λάσπη που κοχλάζει. Το Πάρκο σχετίζεται με τις παραδόσεις των Μαορί, καθώς στους καταρράκτες Kakahi (είναι οι μεγαλύτεροι θερμοί καταρράκτες στο κόσμο-μη φανταστείτε βέβαια Νιαγάρα) πλένονταν οι πολεμιστές στα θειώδη νερά για να θεραπεύσουν τις πληγές τους και για να απομακρύνουν το “tapu” του πολέμου. Στο πάρκο μπορείς να απολαύσεις ένα καυτό λασπόλουτρο για 20 λεπτά αυστηρά (περιμένει και στην ουρά κόσμος) και μετά να μουλιάσεις όσο θέλεις στην ιαματικά θειώδη λουτρά, πράγμα που το πράξαμε βεβαίως βεβαίως.

Ακολουθήσαμε στη συνέχεια πορεία βορειοδυτικά προς τη λίμνη Okataina που στον οδηγό μου έδειχνε να έχει μια υπέροχη παραλία και μιας κι ο καιρός το επέτρεπε είπαμε να ρίξουμε την καθιερωμένη μας βουτιά. Ατυχώς πέσαμε σε σχολική εκδρομή και η υπέροχη παραλία είχε γίνει ένας απέραντος παιδότοπος. Πεισματικά είπαμε ότι θα πρέπει να υπάρχει κάποιο μονοπάτι που να σε οδηγεί σε κάποια από τις πολλές μικρές παραλίες που φαίνονταν στις ακτές της λίμνης. Κι έτσι επιστρέψαμε οδικώς προς τα πίσω όπου υπήρχε σχετική σήμανση για τα μονοπάτια προς τη λίμνη. Παρκάραμε και ξεκινήσαμε το trekking.
Χαμένοι...ψάχνοντας τη λίμνη
Και περπατάγαμε και περπατάγαμε, ανηφόρες, κατηφόρες, μέσα στην οργιώδη βλάστηση, μόνοι κι έρημοι κάτι που δεν φάνηκε να μας πονηρεύει ιδιαίτερα…. καθώς μετά από 1.30 ώρα καταλήξαμε πάλι στην ίδια παραλία που είχαμε φτάσει αρχικά με το αυτοκίνητο!! Μόνο που το σχολείο είχε φύγει, η παραλία ήταν σχεδόν έρημη κι εμείς «οι έξυπνοι» είχαμε άλλη μιαμιση ώρα ποδαρόδρομο επιστροφή για να πάμε πίσω στο αμάξι. Ευτυχώς όμως που υπάρχουν καλοί άνθρωποι πρόθυμοι να ανταποκριθούν στις δραματικές εκκλήσεις μας για ωτοστόπ.

Το απόγευμα είχαμε κανονίσει να εντρυφήσουμε στις παραδόσεις των Μαορί και μετά από σχετικές συστάσεις επιλέξαμε το Tarimaki Maori village. Ομολογώ ότι η όλη εμπειρία μου ήταν άκρως απογοητευτική. Αρχικά μας παρέλαβαν με πούλμαν καθώς το "παραδοσιακό" χωριό βρίσκεται εκτός Rotorua. O οδηγός μας θεώρησε ότι μάλλον πρόκειται για σχολική εκδρομή: μας έβαζε να τραγουδάμε, να αναφωνούμε συνεχώς περιχαρείς «Κία Όρα» (Καλωσορίσατε στα Μαορί), να μιμούμαστε λέξεις και κινήσεις των Μαορί και να χειροκροτούμε κάθε φυλή που εκπροσωπείτο στο πούλμαν συνοδεύοντάς το με το αντίστοιχο χουρέι. Εμείς βέβαια μούγκα, είχα μουλαρώσει κι αρνιόμουν να συμμετέχω σ’αυτό το τσίρκο.
Φτάνοντας στο χωριό (3 πούλμαν συνολικά - biiiiiiiiig business), ακολούθησε η τελετουργία αποδοχής μας από τον αρχηγό του χωριού για την οποία είχαμε ήδη εκλέξει έναν εκπρόσωπο να προσφέρει κλάδο ελαίας (ότι ερχόμαστε εν ειρήνη).
Η τελετή υποδοχής των Μαορί
Ακολούθησε μια σύντομη περιήγηση στο ιμιτασιόν χωριό όπου σε κάθε καλύβα μας έδειχναν και κάτι από τις καθημερινές δραστηριότητες των Μαορί. Αυτό όμως γινόταν άναρχα με αποτέλεσμα να αποκομίσουμε λίγες πληροφορίες. Και βέβαια κράτησε πολύ λίγο καθώς το βούκινο σάλπισε και μας μαζέψανε στο μικρό αμφιθέατρο για να δούμε τους χορούς και τα τραγούδια.
Εκεί κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό όταν επί σκηνής μέσα στους "παραδοσιακούς" Μαορί εμφανίστηκε κι ένας κιθαρωδός!!!. Είχαν κιθάρες οι Μαορί;; Όπως με ενημέρωσαν εκ των υστέρων με την άφιξη των ευρωπαίων η κιθάρα ενσωματώθηκε στις μουσικές τους παραδόσεις! Υπό τους ήχους λοιπόν της κιθάρας απολαύσαμε το σύντομο πρόγραμμα το οποίο περιελάμβανε και τον γνωστό πολεμικό χορό Haka που χαρακτηρίζεται από έντονες κινήσεις του σώματος, χτυπήματα με τα χέρια στο στήθος και τα πόδια, κραυγές, γούρλωμα ματιών και έξοδο της γλώσσας που σκοπό είχε να δημιουργήσει φόβο στους αντιπάλους.
Haka: σκοπός είναι η δημιουργία δέους και φόβου στους αντιπάλους
Είναι μια παράδοση που συνεχίζεται και από την εθνική ομάδα ραγκμπυ της ΝΖ (το θυμόμαστε όλοι από τη διαφήμιση με τους σκωτσέζους με τα κιλτ).
Ακολούθησε λουκούλειο μπουφέ όπου για να αποζημιωθώ για την απογοήτευσή μου έφαγα ένα σκασμό. Μας έκαναν επίδειξη του πώς μας μαγείρεψαν το φαγητό που φάγαμε: υποτίθεται το αρνάκι ψήθηκε στη χόβολη (πολύ αμφιβάλω) και μας υπέδειξαν το δρόμο προς το souvenir shop… Συνολικά ο περισσότερος χρόνος στο χωριό αναλώθηκε στο φαγητό...
Στη επιστροφή μια από τα ίδια…
«Κία Όρααααααααααα» αναφωνούσαν όλοι οι τουρίστες κι εγώ σιωπηλός και προβληματισμένος αν το όλο σκηνικό που είδα αντιπροσωπεύει τους Μαορί κι αν με βοήθησε να κατανοήσω τον πολιτισμό τους. :roll: Σίγουρα όχι... (συνεχίζεται)