hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.443
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ημέρα 2: Σαλπάροντας με τον Καπετάν-Κουκ]Με το πρόσωπο τσίτα από τον πολύωρο ύπνο από το παράθυρο του δωματίου διαπιστώσαμε περιχαρείς ότι εδέησε ο καιρός να μας δείξει το καλοκαιρινό του πρόσωπο. Ένας περίλαμπρος ήλιος με φόντο καταπράσινα νησάκια διάσπαρτα στον κόλπο [B]Bay of Ιslands[/B
- Ημέρα 3: Σαν βγεις στο πηγαιμό για τον καταρράκτη είναι μακρύς ο δρόμος…]Πρωί πρωί με την αυγούλα αποφασίσαμε ότι πρέπει να δώσουμε μια ευκαιρία στο Auckland να ξεδιπλώσει κάποιες γοητευτικές γωνιές του. Γι’αυτό και οδεύσαμε οδικώς προς το Cornwall Park και το λόφο One Tree Hill. Το πάρκο Cornwall είναι πραγματικά μια όαση με μεγάλα δένδρα, άφθονο πράσινο και λουλούδια όπου αξίζει να κάτσεις στη παλιομοδίτικη καφετέρια και να παρατηρείς τους Ωκλανδιανούς που έρχονται εδώ να φέρουν βόλτα τα τετράποδά τους ή να κάνουν τζόκινγκ. Το [B]One Tree Hill [/B
- Ημέρα 4: Στις πύλες της κολάσεως – «Κία Όρα»]Με ένα βαρύ ουρανό και ψιλόβροχο μας υποδέχθηκε η επόμενη μέρα. Η ΕΜΥ Νέας Ζηλανδίας ομολογώ ότι έχει πολλή δουλειά έτσι που αλλάζει απρόβλεπτα ο καιρός έστω κι εν μέσω καλοκαιριού. Αποφασίσαμε να επισκεφθούμε το πρώτο γεωθερμικό πάρκο της περιοχής με τον ευφάνταστο τίτλο [B]Hell’s Gate[/B
- Ημέρες 5&6: Αυτή η Μόρντορ…πού είναι;;]To πρόγραμμα της μέρας περιελάμβανε επίσκεψη στο [B]γεωθερμικό πάρκο Waiotapu[/B]. Ομολογουμένως είναι το πιο ενδιαφέρον και πολύχρωμο γεωθερμικό πάρκο, που περιβάλλεται από πυκνό δάσος. Το highlight του πάρκου θεωρείται το γκέιζερ Lady Knox το οποίο εκρήγνυται καθημερινά στις 10:15, μόνο που η εκτόνωση προκαλείται με τη χρήση…σαπουνάδας. Εντούτοις αυτό δεν πτοεί τους επισκέπτες να τρέχουν άρον άρον για να παρακολουθήσουν την επίδειξη. Εμείς αντίθετα προς το πλήθος αγνοήσαμε επιδεικτικά το digital γκέιζερ (άμα έχεις πάει [URL='http://www.travelstories.gr/glossary.php?do=item&id=78']Ισλανδία[/URL
- Ημέρες 7&8: Πάνω στην άμμο την ξανθή γράψαμε τ’ όνομά μας…
- Ημέρες 9&10: Τα βαμπίρ ζουν Φραγκοσυριανή μου γλυκιά!
- Ημέρα 11: Στις Άλπεις των μύθων
- Ημέρες 12&13: Από τις Άλπεις στη λίμνη Wanaka
- Ημέρες 14&15: Τα παιδία παίζει στο Queenstown!]Πρώτη μας μέριμνα να ξεχυθούμε και να ανακαλύψουμε τις ομορφιές που υπάρχουν γύρω από το Queenstown. Αρχικά κάναμε τη παραλίμνια διαδρομή προς το Glenorchy (θυμόμουν ότι η συμφορουμίτισα getxowoman την είχε χαρακτηρίσει εκπληκτική). Και όντως οδηγώντας μετά το κέρας της λίμνης Wakatipu απλώνεται στο βάθος μέσα από τα γαλαζοπράσινα νερά της λίμνης το μαγευτικό ορεινό τοπίο του [B]πάρκου Mount Aspiring[/B
- Ημέρες 16-18: Το φιόρδ κι η κλήση
- Περί πτωμάτων
και μια καταγάλανη λαχταριστή θάλασσα ήταν αρκετά για να μην χάσουμε ούτε λεπτό. Το Bay of Islands έχει ξεχωριστή ιστορική σημασία για τους ευρωπαίους αποίκους καθώς ο Captain Cook το 1769 περιηγήθηκε στα νερά της περιοχής και ήρθε σε επαφή με τους αυτόχθονες πληθυσμούς των Μαορί. Μόνο που ο καλός σου απήλαυσε στην πιο παρθένα του έκδοση αυτό που εμείς επρόκειτο να δούμε παρέα με ένα τσούρμο τουρίστες από το κατάστρωμα ενός καταμαράν. Βέβαια το Βay of Islands είναι και ένας από τους δημοφιλέστερους τουριστικούς προορισμούς στο βόρειο νησί γι’αυτό και σφύζει από κίνηση ειδικά το βράδυ (μπηχτή να μην ξεχνιόμαστε).
Bay of islands
Εμείς απτόητοι βέβαια. Σορτσάκι, κοντομάνικο, αντιηλιακό (ο ήλιος εκεί δεν αστειεύεται), φωτογραφικές και ξεκινάμε να εξερευνήσουμε τα μυστικά του κόλπου. Το ταξίδι διαρκεί με το ταχύπλοο περίπου 4 ώρες και σε οδηγεί μέσα από τους υδάτινους δρόμους που χωρίζουν τα μικρά καταπράσινα νησάκια. Αν δεν είχε πάρει στα σοβαρά ο ξεναγός το ρόλο του και να μας έχει γανώσει τα αυτιά για τον Cook, θα ήταν όλα πιο ειδυλλιακά: κι εδώ ο Cook αυτό κι εκεί ο Cook εκείνο. Αχ μονολόγησα αν δεν έχεις τι να πεις βγάζεις κι από μύγα ξίγκι.
Το highlight ήταν, αφού ο καιρός το επέτρεψε, το Hole in the Rock. Μην φανταστείτε κάτι εξωτικό, κάτι σαν το Κλέφτικο στη Μήλο μόνο που πέρα από αυτό ξεδιπλώνεται ο απέραντος Ειρηνικός ωκεανός. Προς τέρψιν των τουριστών που τσίριζαν χαρούμενα προσπαθούσε ο καπετάνιος-ξεναγός να περάσει ολόκληρο καταμαράν μέσα από τη τρύπα, ενώ εγώ αντίθετα ανατρίχιαζα στην ιδέα ότι δεν θα προλάβω να δω το Μάτσου Πίτσου και θα με φάει η μαύρη θάλασσα. Ευτυχώς επικράτησε η σύνεση. Οι ΝΖοί έχουν μια εμμονή με την ασφάλεια στις παρεχόμενες τουριστικές υπηρεσίες κάτι που ενώ εμάς τους ελληνάρες μας άφηνε αδιάφορους, οι απανταχού της γης αγγλοσάξωνες το εκτιμούσαν ιδιαίτερα.
Hole in rock
Επιστρέψαμε λοιπόν σ’ένα απάνεμο λιμανάκι για διάλειμμα (κάτι σαν στάση στο Μοτέλ Λεβέντη) όπου εμείς οι θερμόαιμοι αποφασίσαμε να φορέσουμε τα μαγιώ και να ρίξουμε τη βουτιά μας στη παραλία πράγμα που δεν έδειξε να συγκινεί κανέναν άλλον!! Περιέργως το νερό δεν ήταν παγωμένο αλλά τι να περιμένεις από μια παραλία που στα 10 μέτρα από την ακτή το νερό σου φτάνει στα γόνατα. Άσε που ο βυθός της ήταν ένας απαίσιος βούρκος σαν λίμνη (παρά τα πεντακάθαρα νερά).
Χαρωποί λοιπόν επιστρέψαμε στο λιμάνι της Paihia όπου γινόταν ένας ψιλοπανικός από κόσμο και κίνηση (επιτέλους) κι επειδή θεωρήσαμε ότι πήραμε μια γεύση από την περιοχή, αποφασίσαμε για οικονομία χρόνου να πάρουμε το δρόμο για το Auckland. Πάντως και στην ακτή μας εντυπωσίασε ότι ο κόσμος ΔΕΝ έκανε μπάνιο στις παραλίες (κι όσοι έκαναν μάλλον τουρίστες ήταν).
Βέβαια ο καιρός αρκετά μας είχε χαριστεί κι έτσι τα γνωστά σύννεφα και το ψιλόβροχο μας συνόδευσαν στα 200+ χλμ που μας χώριζαν από τον προορισμό μας. Η διαδρομή ήταν πολύ ευχάριστη καθώς όλο το τοπίο ήταν καταπράσινο, αν και κουραστική για τον οδηγό καθώς ακόμα και η εθνική τους έχει 1 λουρίδα ανά κατεύθυνση και ο δρόμος είχε συνέχεια στροφές. Εντούτοις τους βγάζω το καπέλο γιατί μέχρι το τέλος του ταξιδιού λακκούβα δεν είδα στο οδόστρωμα. Οι άνθρωποι συντηρούν τους δρόμους με υποδειγματική επιμέλεια.
Πρώτη στάση τα σπήλαια Waiomio (δεν είναι τόσο γνωστά αν κρίνω από το ότι ήμασταν μόνο 6 επισκέπτες εκεί). Αυτό που έχουν κοινό με τα αντίστοιχα διασημότερα και μεγαλύτερα στο Τe Αnau και το Waitomo είναι τα glow-worms, κοινώς φωσφορίζοντα-σκουλήκια τα οποία κατασκηνώνουν στην οροφή των σπηλαίων και με το αμυδρό φως τους προσελκύουν την τροφή τους. Κι αν η τροφή δεν αρκεί, ε δεν το έχουν σε τίποτα να φάνε το ένα το άλλο. Ομολογουμένως το θέαμα με εντυπωσίασε γιατί θύμιζε γαλαξία. Οικογενειακή παρακαλώ ιδιοκτησία και αξιοποίηση τα σπήλαια πάντως!
Δεύτερη στάση στον καταρράκτη Whangarei που πέφτει από μια απόκρημνη πλαγιά ύψους 25 μέτρων δημιουργώντας μια ανήλιαγη λιμνούλα όπου κατασκηνώνουν πάπιες.
Καταρράκτης Whangarei
Αργά το απογευματάκι φτάσαμε στο Auckland όπου χωρίς να χάσουμε λεπτό ξεχυθήκαμε στους δρόμους του κέντρου της πόλης, για να διαπιστώσουμε απλά ότι δεν έχει και πολλά να προσφέρει στον επισκέπτη σαν αξιοθέατα. Δρόμοι, ουρανοξύστες, κάποια παλιά κτήρια στο λιμάνι, πάρκα. Καταλήξαμε στο Skyline όπου απολαύσαμε αφ’υψηλού τη θέα της πόλης που είναι ιδιόμορφη σαν τοποθεσία: εκτείνεται σε μια στενή λουρίδα γης, ωκεανός από τη μια κι από την άλλη, με αναρίθμητα νησάκια και κολπίσκους. Όλα καταπράσινα και τακτοποιημένα. Εννοείται βέβαια ότι δεν νοούνται διώροφες κατασκευές ή πολυκατοικίες. Όλα βιλίτσες με το κήπο τους πνιγμένα στο πράσινο (αχ πόσο μου λείπει το Περιστέρι).
Νυχτερινή άποψη του Auckland από το Skyline
Κι επειδή το Auckland φάνηκε να μην διαθέτει την απαστράπτουσα νυχτερινή ζωή που αναμέναμε, καταλήξαμε στο κεμπαμπτζίδικο της γειτονιάς μας για φαγητό και σαν καλά παιδιά πέσαμε πάλι για ύπνο. Καλά ολόκληρο Auckland κάτι σε Πέγκυ Ζήνα δεν διαθέτει για το τσακίρ κέφι;;;; Αχ, αχ, ξανά καληνύχτα σας.
Bay of islands
Εμείς απτόητοι βέβαια. Σορτσάκι, κοντομάνικο, αντιηλιακό (ο ήλιος εκεί δεν αστειεύεται), φωτογραφικές και ξεκινάμε να εξερευνήσουμε τα μυστικά του κόλπου. Το ταξίδι διαρκεί με το ταχύπλοο περίπου 4 ώρες και σε οδηγεί μέσα από τους υδάτινους δρόμους που χωρίζουν τα μικρά καταπράσινα νησάκια. Αν δεν είχε πάρει στα σοβαρά ο ξεναγός το ρόλο του και να μας έχει γανώσει τα αυτιά για τον Cook, θα ήταν όλα πιο ειδυλλιακά: κι εδώ ο Cook αυτό κι εκεί ο Cook εκείνο. Αχ μονολόγησα αν δεν έχεις τι να πεις βγάζεις κι από μύγα ξίγκι.
Το highlight ήταν, αφού ο καιρός το επέτρεψε, το Hole in the Rock. Μην φανταστείτε κάτι εξωτικό, κάτι σαν το Κλέφτικο στη Μήλο μόνο που πέρα από αυτό ξεδιπλώνεται ο απέραντος Ειρηνικός ωκεανός. Προς τέρψιν των τουριστών που τσίριζαν χαρούμενα προσπαθούσε ο καπετάνιος-ξεναγός να περάσει ολόκληρο καταμαράν μέσα από τη τρύπα, ενώ εγώ αντίθετα ανατρίχιαζα στην ιδέα ότι δεν θα προλάβω να δω το Μάτσου Πίτσου και θα με φάει η μαύρη θάλασσα. Ευτυχώς επικράτησε η σύνεση. Οι ΝΖοί έχουν μια εμμονή με την ασφάλεια στις παρεχόμενες τουριστικές υπηρεσίες κάτι που ενώ εμάς τους ελληνάρες μας άφηνε αδιάφορους, οι απανταχού της γης αγγλοσάξωνες το εκτιμούσαν ιδιαίτερα.
Hole in rock
Επιστρέψαμε λοιπόν σ’ένα απάνεμο λιμανάκι για διάλειμμα (κάτι σαν στάση στο Μοτέλ Λεβέντη) όπου εμείς οι θερμόαιμοι αποφασίσαμε να φορέσουμε τα μαγιώ και να ρίξουμε τη βουτιά μας στη παραλία πράγμα που δεν έδειξε να συγκινεί κανέναν άλλον!! Περιέργως το νερό δεν ήταν παγωμένο αλλά τι να περιμένεις από μια παραλία που στα 10 μέτρα από την ακτή το νερό σου φτάνει στα γόνατα. Άσε που ο βυθός της ήταν ένας απαίσιος βούρκος σαν λίμνη (παρά τα πεντακάθαρα νερά).
Χαρωποί λοιπόν επιστρέψαμε στο λιμάνι της Paihia όπου γινόταν ένας ψιλοπανικός από κόσμο και κίνηση (επιτέλους) κι επειδή θεωρήσαμε ότι πήραμε μια γεύση από την περιοχή, αποφασίσαμε για οικονομία χρόνου να πάρουμε το δρόμο για το Auckland. Πάντως και στην ακτή μας εντυπωσίασε ότι ο κόσμος ΔΕΝ έκανε μπάνιο στις παραλίες (κι όσοι έκαναν μάλλον τουρίστες ήταν).
Βέβαια ο καιρός αρκετά μας είχε χαριστεί κι έτσι τα γνωστά σύννεφα και το ψιλόβροχο μας συνόδευσαν στα 200+ χλμ που μας χώριζαν από τον προορισμό μας. Η διαδρομή ήταν πολύ ευχάριστη καθώς όλο το τοπίο ήταν καταπράσινο, αν και κουραστική για τον οδηγό καθώς ακόμα και η εθνική τους έχει 1 λουρίδα ανά κατεύθυνση και ο δρόμος είχε συνέχεια στροφές. Εντούτοις τους βγάζω το καπέλο γιατί μέχρι το τέλος του ταξιδιού λακκούβα δεν είδα στο οδόστρωμα. Οι άνθρωποι συντηρούν τους δρόμους με υποδειγματική επιμέλεια.
Πρώτη στάση τα σπήλαια Waiomio (δεν είναι τόσο γνωστά αν κρίνω από το ότι ήμασταν μόνο 6 επισκέπτες εκεί). Αυτό που έχουν κοινό με τα αντίστοιχα διασημότερα και μεγαλύτερα στο Τe Αnau και το Waitomo είναι τα glow-worms, κοινώς φωσφορίζοντα-σκουλήκια τα οποία κατασκηνώνουν στην οροφή των σπηλαίων και με το αμυδρό φως τους προσελκύουν την τροφή τους. Κι αν η τροφή δεν αρκεί, ε δεν το έχουν σε τίποτα να φάνε το ένα το άλλο. Ομολογουμένως το θέαμα με εντυπωσίασε γιατί θύμιζε γαλαξία. Οικογενειακή παρακαλώ ιδιοκτησία και αξιοποίηση τα σπήλαια πάντως!
Δεύτερη στάση στον καταρράκτη Whangarei που πέφτει από μια απόκρημνη πλαγιά ύψους 25 μέτρων δημιουργώντας μια ανήλιαγη λιμνούλα όπου κατασκηνώνουν πάπιες.
Καταρράκτης Whangarei
Αργά το απογευματάκι φτάσαμε στο Auckland όπου χωρίς να χάσουμε λεπτό ξεχυθήκαμε στους δρόμους του κέντρου της πόλης, για να διαπιστώσουμε απλά ότι δεν έχει και πολλά να προσφέρει στον επισκέπτη σαν αξιοθέατα. Δρόμοι, ουρανοξύστες, κάποια παλιά κτήρια στο λιμάνι, πάρκα. Καταλήξαμε στο Skyline όπου απολαύσαμε αφ’υψηλού τη θέα της πόλης που είναι ιδιόμορφη σαν τοποθεσία: εκτείνεται σε μια στενή λουρίδα γης, ωκεανός από τη μια κι από την άλλη, με αναρίθμητα νησάκια και κολπίσκους. Όλα καταπράσινα και τακτοποιημένα. Εννοείται βέβαια ότι δεν νοούνται διώροφες κατασκευές ή πολυκατοικίες. Όλα βιλίτσες με το κήπο τους πνιγμένα στο πράσινο (αχ πόσο μου λείπει το Περιστέρι).
Νυχτερινή άποψη του Auckland από το Skyline
Κι επειδή το Auckland φάνηκε να μην διαθέτει την απαστράπτουσα νυχτερινή ζωή που αναμέναμε, καταλήξαμε στο κεμπαμπτζίδικο της γειτονιάς μας για φαγητό και σαν καλά παιδιά πέσαμε πάλι για ύπνο. Καλά ολόκληρο Auckland κάτι σε Πέγκυ Ζήνα δεν διαθέτει για το τσακίρ κέφι;;;; Αχ, αχ, ξανά καληνύχτα σας.
Attachments
Last edited:
(ξέρεις ποιον...εκείνον που 'sat on a wall', κλπ...)
