hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.443
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ημέρα 2: Σαλπάροντας με τον Καπετάν-Κουκ]Με το πρόσωπο τσίτα από τον πολύωρο ύπνο από το παράθυρο του δωματίου διαπιστώσαμε περιχαρείς ότι εδέησε ο καιρός να μας δείξει το καλοκαιρινό του πρόσωπο. Ένας περίλαμπρος ήλιος με φόντο καταπράσινα νησάκια διάσπαρτα στον κόλπο [B]Bay of Ιslands[/B
- Ημέρα 3: Σαν βγεις στο πηγαιμό για τον καταρράκτη είναι μακρύς ο δρόμος…]Πρωί πρωί με την αυγούλα αποφασίσαμε ότι πρέπει να δώσουμε μια ευκαιρία στο Auckland να ξεδιπλώσει κάποιες γοητευτικές γωνιές του. Γι’αυτό και οδεύσαμε οδικώς προς το Cornwall Park και το λόφο One Tree Hill. Το πάρκο Cornwall είναι πραγματικά μια όαση με μεγάλα δένδρα, άφθονο πράσινο και λουλούδια όπου αξίζει να κάτσεις στη παλιομοδίτικη καφετέρια και να παρατηρείς τους Ωκλανδιανούς που έρχονται εδώ να φέρουν βόλτα τα τετράποδά τους ή να κάνουν τζόκινγκ. Το [B]One Tree Hill [/B
- Ημέρα 4: Στις πύλες της κολάσεως – «Κία Όρα»]Με ένα βαρύ ουρανό και ψιλόβροχο μας υποδέχθηκε η επόμενη μέρα. Η ΕΜΥ Νέας Ζηλανδίας ομολογώ ότι έχει πολλή δουλειά έτσι που αλλάζει απρόβλεπτα ο καιρός έστω κι εν μέσω καλοκαιριού. Αποφασίσαμε να επισκεφθούμε το πρώτο γεωθερμικό πάρκο της περιοχής με τον ευφάνταστο τίτλο [B]Hell’s Gate[/B
- Ημέρες 5&6: Αυτή η Μόρντορ…πού είναι;;]To πρόγραμμα της μέρας περιελάμβανε επίσκεψη στο [B]γεωθερμικό πάρκο Waiotapu[/B]. Ομολογουμένως είναι το πιο ενδιαφέρον και πολύχρωμο γεωθερμικό πάρκο, που περιβάλλεται από πυκνό δάσος. Το highlight του πάρκου θεωρείται το γκέιζερ Lady Knox το οποίο εκρήγνυται καθημερινά στις 10:15, μόνο που η εκτόνωση προκαλείται με τη χρήση…σαπουνάδας. Εντούτοις αυτό δεν πτοεί τους επισκέπτες να τρέχουν άρον άρον για να παρακολουθήσουν την επίδειξη. Εμείς αντίθετα προς το πλήθος αγνοήσαμε επιδεικτικά το digital γκέιζερ (άμα έχεις πάει [URL='http://www.travelstories.gr/glossary.php?do=item&id=78']Ισλανδία[/URL
- Ημέρες 7&8: Πάνω στην άμμο την ξανθή γράψαμε τ’ όνομά μας…
- Ημέρες 9&10: Τα βαμπίρ ζουν Φραγκοσυριανή μου γλυκιά!
- Ημέρα 11: Στις Άλπεις των μύθων
- Ημέρες 12&13: Από τις Άλπεις στη λίμνη Wanaka
- Ημέρες 14&15: Τα παιδία παίζει στο Queenstown!]Πρώτη μας μέριμνα να ξεχυθούμε και να ανακαλύψουμε τις ομορφιές που υπάρχουν γύρω από το Queenstown. Αρχικά κάναμε τη παραλίμνια διαδρομή προς το Glenorchy (θυμόμουν ότι η συμφορουμίτισα getxowoman την είχε χαρακτηρίσει εκπληκτική). Και όντως οδηγώντας μετά το κέρας της λίμνης Wakatipu απλώνεται στο βάθος μέσα από τα γαλαζοπράσινα νερά της λίμνης το μαγευτικό ορεινό τοπίο του [B]πάρκου Mount Aspiring[/B
- Ημέρες 16-18: Το φιόρδ κι η κλήση
- Περί πτωμάτων
αυτό είναι απλή οδοντόκρεμα).
Ως αποτέλεσμα το πάρκο ήταν σχεδόν άδειο και το απολαύσαμε με το ραχάτι μας καλύπτοντας όλες τις προτεινόμενες διαδρομές (συνολικά 1.30 ώρα). Πέρα από τις γνωστές κοχλάζουσες λασπολακκούβες, το εντυπωσιακότερο όλων ήταν η Champagne Pool.
Η Champagne λίμνη στο πάρκο Waiotapu
Σκαλισμένη σε μια διαδρομή χιλιάδων χρόνων ηφαιστειακής δραστηριότητας, είναι μια καυτή πισίνα οι όχθες της οποίας εχουν ένα υπέροχο ωχροπορτοκαλοκεραμιδοκόκκινο χρώμα (που θα έλεγε κι η Μιραράκη). Η φύση γι’ ακόμα μια φορά αποδεικνύεται μοναδικός καλλιτέχνης. Πολύ ενδιαφέρουσες ήταν κι οι λίμνες σε τυρκουαζοκροκί χρώμα.
Στο γεωθερμικό πάρκο Waiotapu
Πήραμε στη συνέχεια το δρόμο προς το νότο του βόρειου νησιού μέσω της λίμνης Τaupo που είναι η μεγαλύτερη στη ΝΖ. Το ηλιόλουστο όμως πρωινό έδωσε τη θέση του σε βαριά σύννεφα και βροχή. Σε ένα διάλλειμα καλοκαιρίας καταφέραμε να επισκεφτούμε το ιστορικό χωριό Waihi στις νότιες ακτές της λίμνης όπου διασώζονται 2 κτίσματα όπου συνεδρίαζαν οι Μαορί, το Tapeka και το Te Mahua.
Ήταν τα μόνα αυθεντικά κτήρια Μαορί που μπορέσαμε να δούμε σ’όλο το ταξίδι. Ακολουθήσαμε τη διαδρομή προς το εθνικό πάρκο Tongariro με τα ηφαίστεια. Ήταν το σκηνικό της εικονικής Μόρντορ του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, κι εγώ περιχαρής άρχισα να προετοιμάζομαι να παραστήσω το γκόλλουμ με φόντο το απόκοσμο ηφαιστειακό τοπίο. Όμως μόνο Μόρτντορ δεν είδα…. Η συννεφιά και η ομίχλη δεν σε άφηναν να δεις πέρα από 10 μέτρα. Έτσι τα μαζέψαμε άρον άρον για να φτάσουμε πριν την ώρα μας στην υπναλέα Ohakune όπου για μια ακόμα φορά επιδοθήκαμε στη γνωστή μας υπνοθεραπεία και στο ξύσιμο.
Την επόμενη μέρα μέσα σε βαριά συννεφιά πήραμε το μακρύ δρόμο για το Wellington που βρίσκεται στο νότιο άκρο του βόρειου νησιού και είναι η διοικητική πρωτεύουσα της χώρας, φέρουσα και το τίτλο της ανεμοδαρμένης πόλης.
Το Wellington στεγάζει το μουσείο Te Papa, το μεγαλύτερο της χώρας, που είναι must see. Με είσοδο ελεύθερη για όλους είναι στην ουσία ένας πολυχώρος.
Τέχνη Μαορί στο μουσείο Te Papa
Στεγάζει μουσείο φυσικής ιστορίας (το πιο ενδιαφέρον ήταν το γιγάντιο καλαμάρι στη φορμόλη), εθνογραφικό μουσείο για την ιστορία και τον πολιτισμό των Μαορί, γκαλερί τέχνης, αίθουσες ενημερωτικών προβολών, παιδότοπους με εκπαιδευτικό υλικό, αίθουσες συναυλιών κλπ κλπ. Μπορείς να περάσεις ολόκληρη μέρα αν σταθείς με λεπτομέρεια σε κάθε έκθεμα. Δεν ήταν τυχαίο που γινόταν πανικός από προσέλευση κόσμου και κυρίως από οικογένειες με μικρά παιδιά.
Αν και παραθαλάσσια πόλη, η καρδιά του Wellington δεν χτυπά στο λιμάνι το οποίο έχει κυρίως έχει εμπορικό χαρακτήρα. Στους παράλληλους δρόμους προς το εσωτερικό θα συναντήσει κανείς το πεζόδρομο Cuba street με κτήρια από τις αρχές του αιώνα, καθώς και λεωφόρους γεμάτους με εστιατόρια, fast food όλων των κουζινών του κόσμου και μπαράκια. Και μιας και έτυχε να βρεθούμε εκεί Σαββατόβραδο επιτέλους είδαμε τους ΝΖ να το γλεντάνε και λίγο…. Έτσι θυσιάσαμε λίγο από τον ύπνο μας. Λίγο βέβαια, γιατί την επομένη είχαμε πρωινό ξύπνημα για να πάρουμε το καράβι για το νότιο νησί… Mέση Γη σου’ρχόμαστε!!
Ως αποτέλεσμα το πάρκο ήταν σχεδόν άδειο και το απολαύσαμε με το ραχάτι μας καλύπτοντας όλες τις προτεινόμενες διαδρομές (συνολικά 1.30 ώρα). Πέρα από τις γνωστές κοχλάζουσες λασπολακκούβες, το εντυπωσιακότερο όλων ήταν η Champagne Pool.
Η Champagne λίμνη στο πάρκο Waiotapu
Σκαλισμένη σε μια διαδρομή χιλιάδων χρόνων ηφαιστειακής δραστηριότητας, είναι μια καυτή πισίνα οι όχθες της οποίας εχουν ένα υπέροχο ωχροπορτοκαλοκεραμιδοκόκκινο χρώμα (που θα έλεγε κι η Μιραράκη). Η φύση γι’ ακόμα μια φορά αποδεικνύεται μοναδικός καλλιτέχνης. Πολύ ενδιαφέρουσες ήταν κι οι λίμνες σε τυρκουαζοκροκί χρώμα.
Στο γεωθερμικό πάρκο Waiotapu
Πήραμε στη συνέχεια το δρόμο προς το νότο του βόρειου νησιού μέσω της λίμνης Τaupo που είναι η μεγαλύτερη στη ΝΖ. Το ηλιόλουστο όμως πρωινό έδωσε τη θέση του σε βαριά σύννεφα και βροχή. Σε ένα διάλλειμα καλοκαιρίας καταφέραμε να επισκεφτούμε το ιστορικό χωριό Waihi στις νότιες ακτές της λίμνης όπου διασώζονται 2 κτίσματα όπου συνεδρίαζαν οι Μαορί, το Tapeka και το Te Mahua.
Ήταν τα μόνα αυθεντικά κτήρια Μαορί που μπορέσαμε να δούμε σ’όλο το ταξίδι. Ακολουθήσαμε τη διαδρομή προς το εθνικό πάρκο Tongariro με τα ηφαίστεια. Ήταν το σκηνικό της εικονικής Μόρντορ του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, κι εγώ περιχαρής άρχισα να προετοιμάζομαι να παραστήσω το γκόλλουμ με φόντο το απόκοσμο ηφαιστειακό τοπίο. Όμως μόνο Μόρτντορ δεν είδα…. Η συννεφιά και η ομίχλη δεν σε άφηναν να δεις πέρα από 10 μέτρα. Έτσι τα μαζέψαμε άρον άρον για να φτάσουμε πριν την ώρα μας στην υπναλέα Ohakune όπου για μια ακόμα φορά επιδοθήκαμε στη γνωστή μας υπνοθεραπεία και στο ξύσιμο.
Την επόμενη μέρα μέσα σε βαριά συννεφιά πήραμε το μακρύ δρόμο για το Wellington που βρίσκεται στο νότιο άκρο του βόρειου νησιού και είναι η διοικητική πρωτεύουσα της χώρας, φέρουσα και το τίτλο της ανεμοδαρμένης πόλης.
Το Wellington στεγάζει το μουσείο Te Papa, το μεγαλύτερο της χώρας, που είναι must see. Με είσοδο ελεύθερη για όλους είναι στην ουσία ένας πολυχώρος.
Τέχνη Μαορί στο μουσείο Te Papa
Στεγάζει μουσείο φυσικής ιστορίας (το πιο ενδιαφέρον ήταν το γιγάντιο καλαμάρι στη φορμόλη), εθνογραφικό μουσείο για την ιστορία και τον πολιτισμό των Μαορί, γκαλερί τέχνης, αίθουσες ενημερωτικών προβολών, παιδότοπους με εκπαιδευτικό υλικό, αίθουσες συναυλιών κλπ κλπ. Μπορείς να περάσεις ολόκληρη μέρα αν σταθείς με λεπτομέρεια σε κάθε έκθεμα. Δεν ήταν τυχαίο που γινόταν πανικός από προσέλευση κόσμου και κυρίως από οικογένειες με μικρά παιδιά.
Αν και παραθαλάσσια πόλη, η καρδιά του Wellington δεν χτυπά στο λιμάνι το οποίο έχει κυρίως έχει εμπορικό χαρακτήρα. Στους παράλληλους δρόμους προς το εσωτερικό θα συναντήσει κανείς το πεζόδρομο Cuba street με κτήρια από τις αρχές του αιώνα, καθώς και λεωφόρους γεμάτους με εστιατόρια, fast food όλων των κουζινών του κόσμου και μπαράκια. Και μιας και έτυχε να βρεθούμε εκεί Σαββατόβραδο επιτέλους είδαμε τους ΝΖ να το γλεντάνε και λίγο…. Έτσι θυσιάσαμε λίγο από τον ύπνο μας. Λίγο βέβαια, γιατί την επομένη είχαμε πρωινό ξύπνημα για να πάρουμε το καράβι για το νότιο νησί… Mέση Γη σου’ρχόμαστε!!
Attachments
Last edited:
(ξέρεις ποιον...εκείνον που 'sat on a wall', κλπ...)
