Νέα Ζηλανδία Η Μέση Γη και το χρονικό του ύπνου, της φαγούρας και…των πτωμάτων

[hydronetta]

Ξημερώματα, παραδομένος ακόμα στην αγκαλιά του Μορφέα, πλαισιωμένος στο όνειρό μου από θεραπαινίδες που θώπευαν το ταλαίπωρο κορμί μου, άκουσα τον συνταξιδιώτη μου να ωρύεται: «Σήκωωω!!». Με τη τσίμπλα στο μάτι αντίκρισα αυτό που ο συννεφιασμένος καιρός μας είχε πεισματικά στερήσει τη προηγούμενη μέρα: ένα πανόραμα των Άλπεων… με πεντακάθαρο ουρανό. Καθώς η περιοχή βρίσκεται σε οροπέδιο δεν σου δημιουργείται η πραγματική διάσταση των μεγεθών. Οι ορεινοί όγκοι φαντάζουν αρκετά κοντά άσχετα αν ξεπερνούν τα 3,000 μέτρα.

Δεν χάσαμε χρόνο και ξεκινήσαμε ένα σύντομο trekking προς την αλπική λίμνη με φόντο αυτή τη φορά την ψηλότερη κορφή, το βουνό Cook/Aoraki, απολαμβάνοντας το φως του ήλιου να χαϊδεύει αργά τις κορφές των Άλπεων.

Στο βάθος το βουνό Cook με την ψηλότερη κορφή των Άλπεων​

http://www.travelstories.gr/photo/showfull.php?photo=17189
Στη συνέχεια οδηγήσαμε προς την περιοχή του παγετώνα Tasman, όπου μετά από σύντομη ανάβαση απολαύσαμε μια διαφορετική πανοραμική άποψη των χιονισμένων κορυφών του ορεινού όγκου. Στους πρόποδες κυριαρχεί στο τοπίο η σταχτογκρίζα λίμνη Tasman με ελάχιστα παγόβουνα (και περισσότερα ταχύπλοα με τουρίστες) και κάπου στο βάθος o παγετώνας…. Μόνο που καλυμμένος κάτω από γκρίζα σκόνη μόνο την αναμενόμενη εικόνα παγετώνα δεν έδινε.

H λίμνη και ο παγετώνας Tasman (ψάξε,ψάξε, δε θα τον βρεις)​

Απογοητευτήκαμε αλλά τουλάχιστον απολαμβάναμε το μεγαλείο του τοπίου μια τέτοια λαμπερή μέρα. Εντυπωσιακή η φαρδιά κοιλάδα περιστοιχισμένη από τα βουνά, πέρα από τη λασπολίμνη, που την διέσχιζαν πολλά μικρά ποτάμια. Ηταν μια εικόνα γεμάτη μεγαλοπρέπεια, τόσο που μου θύμιζε πολύ σκηνικό στον Άρχοντα των Δακτυλιδιών. Επιτέλους η ονειρική Μέση Γη

to Middle Earth!!!​

Η διαδρομή μας προς τη λίμνη Wanaka έγινε μέσα από ένα κατάξερο τοπίο, τόσο που αποφάσισα να ρίξω ένα υπνάκο στο αμάξι. Η ομώνυμη κωμόπολη στις όχθες της λίμνης με φόντο ένα όμορφο ορεινό περιβάλλον δεν διαφέρει: πεντακάθαρη, καταπράσινη, με άνετους δρόμους. Η μέρα ήταν ζεστή και δίκαια θεωρήσαμε ότι ήταν καλή ευκαιρία για σύντομο απογευματινό trekking στις όχθες της λίμνης.

Λίμνη Wanaka​

Σαν καλά λαγωνικά ανακαλύψαμε στη μέση της διαδρομής και μια εξαιρετική παραλία όπου απολαύσαμε ηλιοθεραπεία και το μπανάκι μας (αλλά το νερό ήταν πιο παγωμένο απ’ ότι είχαμε ως τότε δοκιμάσει). Τα βραδάκι πήραμε μπυρόνια από το οινοπωλείον και με συνοδεία τούρκικου κεμπάμπ, την κάναμε και ταράτσα και φτηνά.

Η επόμενη μέρα εξίσου λαμπερή ήταν η ιδανική ευκαιρία να κάνουμε trekking στη διαδρομή Rob Roy στο εθνικό πάρκο Mount Aspiring. Το σημείο απέχει 50 χλμ από τη Wanaka και κατά το ήμισυ η οδήγηση γίνεται σε χωματόδρομο. Έτσι ο Φώτης βρήκε την υγειά χαρά του κάνοντας τον Βατάνεν στο χωματόδρομο. Εγώ πάλι είχα απορροφηθεί από την μεγαλοπρέπεια του τοπίου: μικρά κρυστάλλινα ποτάμια, βουνά, δάση από οξυές. Φτάσαμε στο πάρκινγκ όπου συνειδητοποιήσαμε ότι κόσμος και λαός επιλέγει να κάνει τη σχετική διαδρομή. Νιοι, ηλικιωμένοι, οικογένειες με μωρά στο ώμο. Όλοι!
Η διαδρομή εγκαινιάστηκε το 1987 και διαρκεί 4-5 ώρες. Ξεκινά από μια κρεμαστή γέφυρα πάνω από τον ορμητικό ποταμό Matukituki και σε οδηγεί κατά μήκος ενός χειμάρρου μέσα από πυκνό δάσος οξιάς.

Rob Roy track: ξεκινάμε το περπάτημα….​

Στα τελευταία μέτρα καταλήγει σε ένα εντυπωσιακό γυμνό αλπικό τοπίο με φόντο τις κορφές, τον παγετώνα και άπειρους μικρούς καταρράκτες που σχηματίζονται από το λιώσιμο των πάγων. Εφόσον δεν ήμασταν αρκετά προνοητικοί να πάρουμε μαζί μας ένα κολατσιό, το ρίξαμε στην ηλιοθεραπεία όπου από τη μια καιγόσουνα και από την άλλη πάγωνες.

Rob Roy track: το τέρμα της διαδρομής και η θέα στο παγετώνα​

Το ομολογώ, μια το τσιγάρο, μια η καθιστική ζωή, μια ο ντάλα ήλιος κατακούτελα, έφτασα ένα κουρέλι στο αμάξι. Ευτυχώς που διαδρομή μας με το αυτοκίνητο προς την επόμενη στάση στο Queenstown ήταν σύντομη.

Το Queenstown είναι η μακράν η γοητευτικότερη αλλά και τουριστικότερη πόλη της ΝΖ. Οι ίδιοι την ονομάζουν «η πρωτεύουσα της περιπέτειας», καθώς στο υπέροχο φυσικό περιβάλλον της ανθούν όλες οι extreme δραστηριότητες που ταχύτατα μπορούν να αδειάσουν το πορτοφόλι του ανυποψίαστου τουρίστα.
Χτισμένη στις όχθες της λίμνης Wakatipu, σφύζει από κίνηση. Ο κόσμος είναι χαλαρός, αραχτός στο γκαζόν, βολτάροντας στη προβλήτα ή απολαμβάνοντας το ποτό του στα λιγοστά μπαράκια με μουσική. Φτάσαμε την ώρα που τα χρώματα του δειλινού δημιουργούσαν μια μαγευτική παλέτα πάνω στα ήρεμα νερά της λίμνης όπου καθρεφτίζονταν οι ορεινοί όγκοι.

Πανόραμα του Queenstown το δειλινό​

Μια υπόσχεση ότι θα περνούσαμε υπέροχα τις επόμενες μέρες… καιρού θέλοντος

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 7
• 8
• 9
• 10
• 11
• 12

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 9 of 12

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Lyda]

Πολυ ωραια η αρχη, περιμενουμε την συνεχεια

 

[Rosa]

To περίμενα πώς και τι να ξεκινήσεις ιστορία!!!! Από την Αιθιοπία στη χώρα των kiwi (μέσω Ντάμπου Ντάμπι, βεβαίως βεβαίως!!!) Αναμένω με αγωνία τη συνέχεια!!!!!!!!!!!!!!


υ.γ. θέλω κι εγώ να αγκαλιάσω νεοζηλανδέζικο μαξιλάρι, ζητώ πολλά??:roll

 

[hydronetta]

Ειπα να ξεπεράσω τη τεμπελιά μου Ρόζα μου.... κάτσε γιατί έχω άλλες 16 μέρες!!

 

[Rosa]

Πάλι καλά, πάντως...φαντάσου αντί για Ντάμπου Ντάμπι, η μήτηρ σου να σου έλεγε Χάμπτι Ντάμπτι..... (ξέρεις ποιον...εκείνον που 'sat on a wall', κλπ...)

 

[getxowoman]

Και γω σε περιμενα!!!! Τόσες μέρες έμεινα & γω !! Ανυπομονω για συνέχεια!!

 

[mariath]

Ποιος πάει ταβέρνα; Όλοι εδώ είμαστε αγκαλιά με τον υπολογιστή και περιμένουμε ταξίδι στη Μέση Γη....

 

[eleni70]

απολαυστικη αφηγηση...ονειρεμενος προορισμος...
περιμενω κ εγω τη συνεχεια με περιεργεια, γιατι αντε ο υπνος (λυσαμε την απορια), αντε η φαγουρα αλλα τα πτωματα!!!!!!

 

[romantic woman]

Ενδιαφέρον,δύσκολο ταξίδι!!ελπίζω τις απορίες μας για τη φαγούρα και τα υπόλοιπα να μας τις λύσεις εγκαίρως....μη φτάσουμε να περιμένουμε 17;μέρες που διήρκησε το ταξίδι σου

 

[ioanna karagianni]

Ωραία πρώτα να ομολογήσω ότι ο Άρχοντας των δακτυλιδιών υπήρξε ανέκαθεν η ωραιότερη ιστορία που έχω διαβάσει και η τριλογία στην μεγάλη οθόνη με ικανοποίησε πλήρως. Επίσης η αφήγησή σου είναι εξαιρετική. Έχω κολλήσει πάνω σας και σας ακολουθώ κατά πόδας. Κάντε λίγο χώρο στο κρεβάτι, ενοχλώ; δεν ενοχλώ

 

[pattyyy]

Δεν ξεκόλλησα τα μάτια μου από τον υπολογιστή! Γράφεις πολύ ωραία για έναν ονειρεμένο προορισμό! Αναμένω συνέχεια!!!

 

[hydronetta]

HΜΕΡΑ 4: Στις πύλες της κολάσεως – «Κία Όρα»

Με ένα βαρύ ουρανό και ψιλόβροχο μας υποδέχθηκε η επόμενη μέρα. Η ΕΜΥ Νέας Ζηλανδίας ομολογώ ότι έχει πολλή δουλειά έτσι που αλλάζει απρόβλεπτα ο καιρός έστω κι εν μέσω καλοκαιριού. Αποφασίσαμε να επισκεφθούμε το πρώτο γεωθερμικό πάρκο της περιοχής με τον ευφάνταστο τίτλο Hell’s Gate.
Γεωθερμικό Πάρκο Hell's Gate
To πάρκο έχει έκταση 4 τετραγωνικών χλμ και μέσω μιας καλοσχεδιασμένης διαδρομής (την οποία απαγορεύεται να παρακάμψεις εκτός αν επιθυμείς να μαγειρευτείς στον ατμό) περπατάς δίπλα από έδαφος που κυριολεκτικά καπνίζει, ενώ διάσπαρτες είναι λίμνες με λάσπη που κοχλάζει. Το Πάρκο σχετίζεται με τις παραδόσεις των Μαορί, καθώς στους καταρράκτες Kakahi (είναι οι μεγαλύτεροι θερμοί καταρράκτες στο κόσμο-μη φανταστείτε βέβαια Νιαγάρα) πλένονταν οι πολεμιστές στα θειώδη νερά για να θεραπεύσουν τις πληγές τους και για να απομακρύνουν το “tapu” του πολέμου. Στο πάρκο μπορείς να απολαύσεις ένα καυτό λασπόλουτρο για 20 λεπτά αυστηρά (περιμένει και στην ουρά κόσμος) και μετά να μουλιάσεις όσο θέλεις στην ιαματικά θειώδη λουτρά, πράγμα που το πράξαμε βεβαίως βεβαίως.

Ακολουθήσαμε στη συνέχεια πορεία βορειοδυτικά προς τη λίμνη Okataina που στον οδηγό μου έδειχνε να έχει μια υπέροχη παραλία και μιας κι ο καιρός το επέτρεπε είπαμε να ρίξουμε την καθιερωμένη μας βουτιά. Ατυχώς πέσαμε σε σχολική εκδρομή και η υπέροχη παραλία είχε γίνει ένας απέραντος παιδότοπος. Πεισματικά είπαμε ότι θα πρέπει να υπάρχει κάποιο μονοπάτι που να σε οδηγεί σε κάποια από τις πολλές μικρές παραλίες που φαίνονταν στις ακτές της λίμνης. Κι έτσι επιστρέψαμε οδικώς προς τα πίσω όπου υπήρχε σχετική σήμανση για τα μονοπάτια προς τη λίμνη. Παρκάραμε και ξεκινήσαμε το trekking.
Χαμένοι...ψάχνοντας τη λίμνη
Και περπατάγαμε και περπατάγαμε, ανηφόρες, κατηφόρες, μέσα στην οργιώδη βλάστηση, μόνοι κι έρημοι κάτι που δεν φάνηκε να μας πονηρεύει ιδιαίτερα…. καθώς μετά από 1.30 ώρα καταλήξαμε πάλι στην ίδια παραλία που είχαμε φτάσει αρχικά με το αυτοκίνητο!! Μόνο που το σχολείο είχε φύγει, η παραλία ήταν σχεδόν έρημη κι εμείς «οι έξυπνοι» είχαμε άλλη μιαμιση ώρα ποδαρόδρομο επιστροφή για να πάμε πίσω στο αμάξι. Ευτυχώς όμως που υπάρχουν καλοί άνθρωποι πρόθυμοι να ανταποκριθούν στις δραματικές εκκλήσεις μας για ωτοστόπ.

Το απόγευμα είχαμε κανονίσει να εντρυφήσουμε στις παραδόσεις των Μαορί και μετά από σχετικές συστάσεις επιλέξαμε το Tarimaki Maori village. Ομολογώ ότι η όλη εμπειρία μου ήταν άκρως απογοητευτική. Αρχικά μας παρέλαβαν με πούλμαν καθώς το "παραδοσιακό" χωριό βρίσκεται εκτός Rotorua. O οδηγός μας θεώρησε ότι μάλλον πρόκειται για σχολική εκδρομή: μας έβαζε να τραγουδάμε, να αναφωνούμε συνεχώς περιχαρείς «Κία Όρα» (Καλωσορίσατε στα Μαορί), να μιμούμαστε λέξεις και κινήσεις των Μαορί και να χειροκροτούμε κάθε φυλή που εκπροσωπείτο στο πούλμαν συνοδεύοντάς το με το αντίστοιχο χουρέι. Εμείς βέβαια μούγκα, είχα μουλαρώσει κι αρνιόμουν να συμμετέχω σ’αυτό το τσίρκο.
Φτάνοντας στο χωριό (3 πούλμαν συνολικά - biiiiiiiiig business), ακολούθησε η τελετουργία αποδοχής μας από τον αρχηγό του χωριού για την οποία είχαμε ήδη εκλέξει έναν εκπρόσωπο να προσφέρει κλάδο ελαίας (ότι ερχόμαστε εν ειρήνη).
Η τελετή υποδοχής των Μαορί
Ακολούθησε μια σύντομη περιήγηση στο ιμιτασιόν χωριό όπου σε κάθε καλύβα μας έδειχναν και κάτι από τις καθημερινές δραστηριότητες των Μαορί. Αυτό όμως γινόταν άναρχα με αποτέλεσμα να αποκομίσουμε λίγες πληροφορίες. Και βέβαια κράτησε πολύ λίγο καθώς το βούκινο σάλπισε και μας μαζέψανε στο μικρό αμφιθέατρο για να δούμε τους χορούς και τα τραγούδια.
Εκεί κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό όταν επί σκηνής μέσα στους "παραδοσιακούς" Μαορί εμφανίστηκε κι ένας κιθαρωδός!!!. Είχαν κιθάρες οι Μαορί;; Όπως με ενημέρωσαν εκ των υστέρων με την άφιξη των ευρωπαίων η κιθάρα ενσωματώθηκε στις μουσικές τους παραδόσεις! Υπό τους ήχους λοιπόν της κιθάρας απολαύσαμε το σύντομο πρόγραμμα το οποίο περιελάμβανε και τον γνωστό πολεμικό χορό Haka που χαρακτηρίζεται από έντονες κινήσεις του σώματος, χτυπήματα με τα χέρια στο στήθος και τα πόδια, κραυγές, γούρλωμα ματιών και έξοδο της γλώσσας που σκοπό είχε να δημιουργήσει φόβο στους αντιπάλους.
Haka: σκοπός είναι η δημιουργία δέους και φόβου στους αντιπάλους
Είναι μια παράδοση που συνεχίζεται και από την εθνική ομάδα ραγκμπυ της ΝΖ (το θυμόμαστε όλοι από τη διαφήμιση με τους σκωτσέζους με τα κιλτ).
Ακολούθησε λουκούλειο μπουφέ όπου για να αποζημιωθώ για την απογοήτευσή μου έφαγα ένα σκασμό. Μας έκαναν επίδειξη του πώς μας μαγείρεψαν το φαγητό που φάγαμε: υποτίθεται το αρνάκι ψήθηκε στη χόβολη (πολύ αμφιβάλω) και μας υπέδειξαν το δρόμο προς το souvenir shop… Συνολικά ο περισσότερος χρόνος στο χωριό αναλώθηκε στο φαγητό...
Στη επιστροφή μια από τα ίδια…
«Κία Όρααααααααααα» αναφωνούσαν όλοι οι τουρίστες κι εγώ σιωπηλός και προβληματισμένος αν το όλο σκηνικό που είδα αντιπροσωπεύει τους Μαορί κι αν με βοήθησε να κατανοήσω τον πολιτισμό τους. :roll: Σίγουρα όχι... (συνεχίζεται)