kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.986
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Trip to the under: μικρή γνωριμία με την μαγεία...
- Οι νύχτες της Ακκρά
- Πρωτεύουσα στο φως της ημέρας
- Κυριακή στην παραλία
- Μια βόλτα στα προάστια
- You choose life, Life choose you
- Obruni Vol1
- Obruni Vol2 - The Volta move
- Λαμπερή συλλογή
- Στερεογραφήματα (look closer)
- Ουόταα (το νερό στα Γκανέζικα)
- Obruni Vol3 - Obibini call (για κοιτα με στο χρώμα, λοιπόν...)
- Βραδιές θεάτρου στην Γκάνα?
- Ασκήσεις αντανακλαστικών
- Δαμάζοντας το Eastern Region
- Asafo ένα χωριό σαν όλα τ' άλλα
- Η πρεσβεία των αισθήσεων και των παραισθήσεων
- Η ιστορία του ενός σημείου
- Εικόνες απ' το βάζο vol1
- Εικόνες απ' το βάζο vol2
- Μια Volta στα νησιά
- Πεζός στους αιθέρες: Kakum
- Μια απαίσια ιστορία
- Αθήνα- Elmina έστω κι αυθημερόν
- Συνοπτικά, σύντομα.. πριν το αντίο...
- Μαύρο είναι το δέρμα (αποχαιρετώντας την Γκάνα)][media=youtube]0VgScmN66sM[/media
Όλα έτοιμα, τακτοποιημένα. Το απογευματάκι θα πάμε στο Le Magellan.
Λάθος. Το βράδυ πραγματοποιείται σουαρέ τιμώντας την νέα σχέση συνεργασίας δύο Ευρωπαϊκών πρεσβειών όπου πρέπει να παραβρεθούμε. Περιττό να πω ότι μας πέφτουν τα μούτρα κάτω για διάφορους πολύ συγκεκριμένους λόγους. Θα ντυθούμε όμως με τα καλά μας και θα πάρουμε τον δρόμο για το οίκημα που φιλοξενεί το γεγονός. Χανόμαστε δις και τρις μέχρι να βρούμε την περιοχή. Βράδυ μέσα σε σκόνη, ανθρώπους στον δρόμο, λακκούβες και tro-tro(αστική και υπεραστική συγκοινωνία της χώρας, μικρά πουλμανάκια) ώσπου βλέπω κάτι και καταλαβαίνω ότι οι προηγούμενες εικόνες δεν χωράνε σε αυτή την γειτονιά. Έτσι ξαφνικά. Είδα ένα κολωνάκι στο οποίο κρεμόταν περίτεχνη ταμπελίτσα με μαιάνδρους που ανάγραφε το όνομα της οδού! (τόση τέχνη σε πινακίδα δρόμου δεν έχω δει πουθενά). Κοιτάμε αριστερά, το χάος. Δεξιά τεράστιες βίλες πέρα από κάθε προσδοκία, μαντρωμένες πίσω από τείχους με ηλεκτροφόρα σύρματα και φρουρούς στις εισόδους. Τα περισσότερα από δαύτα δεν είναι μεμονωμένα σπίτια αλλά ολόκληρα περιφραγμένα χωριά όπου στα εντός, η Φιλοθέη μπροστά τους φαντάζει φτηνό προάστιο. Μεγάλοι φαρδιοί δρόμοι, κήποι και πλατειούλες και κατοικίες μεγαθήρια. Λόγω της περίστασης, παρκαρισμένα αυτοκίνητα πολυτελείας σε όλο τον γύρω χώρο. Καλά ως εδώ, μια ένεση ευμάρειας ήταν ευπρόσδεκτη.
Το οίκημα είναι ασύλληπτο ενώ ο κήπος εκπληκτικός! Γύρω βλέπεις λευκούς και μόνο λευκούς. Η υπηρεσία, οι σερβιτόροι και οι μάγειροι είναι μαύροι (και μέχρι εδώ όλα καλά). Καθήμενος για λίγο στον κήπο, το πράμα αρχίζει και αλλάζει. Χωλαίνει. Οι ομόχρωμοί μου τριγυρνούν από παρέα σε παρέα γνωστοποιώντας σε όλους ποιοι είναι και ποια είναι η επιχείρηση τους. Στέκομαι σε μια γωνιά με βλέμμα που απαγορεύει στον οποιοδήποτε να με προσεγγίσει. Όχι μοχθηρό αλλά αβάσταχτα βαριεστημένο που ψάχνει εναγωνίως την έξοδο. Και απλώς παρατηρώ...
Τι να σας πω.. Ίσως διαβάζοντας όλους αυτούς τους πακτωλούς που γράφω, να νιώσετε κι εσείς κάτι. Νομίζω ότι μετά τις τόσες εικόνες να αντιλαμβάνεστε κι εσείς το κενό που μου δημιούργησε όλο αυτό το illustration και fake της μάζωξης. Δεν μειώνω την θέση τους ως επιχειρηματίες, ως επαγγελματίες ή οτιδήποτε, αυτό δεν θα το έκανα ποτέ, απλώς με άλλες ρότες κινείται τούτη εδώ η χώρα και με άλλες οι δικές μας. Όταν τέμνονται τόσο απότομα (εντός και εκτός τειχών) γίνονται απίστευτα πιο διακριτές. Που θα τους βάλλω: τους βλέπω σαν υπάρξεις που φιλοξενούνται σε μια ξένη χώρα, ταΐζονται και γίνονται πλούσιοι από εκείνη αλλά δείχνουν και μάλλον νιώθουν τόσο ανώτεροι, τόσο περιφρονητικοί για το «εκτός τειχών» που σε κάνει να λουφάζεις. Βέβαια υπάρχει ένα σημείο το οποίο μπορεί να με βγάλει τελείως ντενεκέ στο όσα λέω και πιστεύω. Η Αφρική είναι δύσκολη. Δεν ξέρω πως μπορεί να σκέφτομαι και να αντιδρώ μετά από τρία- τέσσερα χρόνια παραμονής εδώ. Μπουρδουκλωμένος σε τούτες τις σκέψεις, ήρθε η αναπάντεχη απάντηση στο πρόβλημά μου. Και η απάντηση: είναι όλοι τους μπλαζέ, σνομπ, άπληστοι και καβαλημένοι. Τέλος...
Λοιπόν: εμφανίζονται από μια πόρτα πίσω μας ένα μουσικό αφρικάνικο γκρουπ μαζί με πέντε χορευτές. Πριν προχωρήσω στην περιγραφή (απόλυτο highlight της βραδιάς) να σας δώσω την απάντηση: μετά το εκθαμβωτικό τους πρόγραμμα, δεχθήκαν χειροκρότημα από εμένα και από τρεις γυναίκες μπροστά μου. Όλοι οι υπόλοιποι, κατά την διάρκεια του σόου, μειδιούσαν και κοιτούσαν αποχαυνωμένα ενώ όταν έληξε δεν είμαι σίγουρος αν το καταλάβανε. Σίγουρα κάποιοι ανακουφίστηκαν. Γιατί? Γιατί?? Πραγματικά δεν μπορώ να δεχτώ ότι παρατηρείς μια μορφή τέχνης με δυο μέτρα και δυο σταθμά. Δεν είναι δυνατόν μπροστά σε τέτοιες παραδώσεις εσύ να απαξιείς και να μην θες να συγχαρείς το πασιφανές. Τι επειδή τους βλέπεις ακόμα σαν δούλους? Έ ναι τα κατάφερες γιατί με σκυμμένα τα κεφάλια αποχωρίσανε. Σαν να ξέρανε από την αρχή ότι τούτο το εγχείρημα ήταν άτοπο.. Και καλά δεν είναι η προτίμηση ή τα τραγούδια των χωρών του καθένα ξεχωριστά. Δείξε όμως λίγο σεβασμό, λίγη ταπεινότητα. Μπα! Μια στιγμή έχω κι άλλα! Τελειώνοντας, η οικοδέσποινα προτρέπει το κοινό να χειροκροτήσει.. Μια φορά. Τίποτα. Ρε δεύτερη. Τίποτα, 5-6 παλαμάκια. Άλλη μια τρίτη. Τίποτα. Είδε κι απόειδε και τα παράτησε. Λεπτομέρεια: και η οικοδέσποινα ήταν ντόπια..... Τι να πω, ντροπή μας..
Η τέχνη: Αρχικά εμφανίζεται η μπάντα με τέσσερις άντρες ντυμένους με εκρού παραδοσιακές κελεμπίες. Ένας από αυτούς, εκείνος με τον αυλό, φοράει ένα ελαστικό καπέλο που με την μαλλούρα που διαθέτει φαίνεται σαν να του φέρανε κατσαρόλα στο κεφάλι (κι αυτή εκρού). Υπάρχουν τα διπλά τουμπερλέκια (djembe), το ξύλινο αφρικάνικο ξυλόφωνο (balafon) και κάτι ακόμα κρουστά χεριού (cascas, shekere κ.α.). Ο αυλός απομακρύνεται ελαφρά από την μπάντα και με κινήσεις που ακολουθούν το τέμπο των κρουστών, πλησιάζει προς το κέντρο της πίστας. Πισωπατάει με τον ίδιο τρόπο όταν εισέρχονται οι πέντε χορευτές με διαφορετική ενδυμασία: ένα μαύρο κολάν ως τους μηρούς, μια ζώνη με κρεμαστά που μοιάζει με φουστανάκι, ένα μαύρο κολλητό φανελάκι, ψηλά στους πήχεις τους ένα φαρδύ βραχιόλι από εφαρμοστό ύφασμα ενώ τέλος φέρουν κάτι σχοινιά με πολλά ξέφτια στις άκρες. Οι κινήσεις τους είναι ανεπιτήδευτες και ο συγχρονισμός τους υποτυπώδης (σε σύγκριση με video clip της Ciara.. γιατί κατά τ’ άλλα μια χαρά ήταν οι άνθρωποι). Έντονες και απότομες εκρήξεις των χεριών και των ποδιών και όλο το σώμα σε μια κίνηση κοντά στις βάσεις της capoeira (τις βάσεις, μην φαντάζεστε τίποτα extravagant καταστάσεις). Ορισμένες φορές αναφέροντα ξεκάθαρα σε ζώα της ζούγκλας όταν εκσφενδονίζονται στον αέρα, πέφτουν στο γρασίδι με τούμπα και συνεχίζουν να τρέχουν στα τέσσερα. Και μια στιγμή των στιγμών θέλησαν να ασχοληθούν με τα σχοινιά τα οποία τα ενσωμάτωσαν στον χορό τους. Τα πιο εντυπωσιακά έπονται όταν αρχίζουν και συνδυάζουν τις μεταξύ τους κινήσεις με το σχοινί. Ένα παράδειγμα: δυο σχοινιά δεμένα μαζί όπου δύο χορευτές το κινούν κυκλικά σαν το σχοινάκι που ξέρουμε. Εντός της περιοχής κίνησης του διπλού, δύο χορευτές κάνουν παράλληλα σχοινάκι και με τα δικό τους αλλά και το εξωτερικό διπλό. Το πρόγραμμα κρατάει περίπου 15 λεπτά και αποχωρούν.
Δεν υπάρχει περαιτέρω λόγος ύπαρξης εδώ, τρώμε ένα λιβανέζικο σουβλάκι (αν και καμιά από τις δύο πρεσβείες που ανέφερα δεν είναι λιβανέζικη) και αφήνουμε τούτο τον θύλακα «πολιτισμού» πίσω μας. Βρισκόμαστε πίσω στον πραγματικό κόσμο. Πίσω στην Αφρική.
Λάθος. Το βράδυ πραγματοποιείται σουαρέ τιμώντας την νέα σχέση συνεργασίας δύο Ευρωπαϊκών πρεσβειών όπου πρέπει να παραβρεθούμε. Περιττό να πω ότι μας πέφτουν τα μούτρα κάτω για διάφορους πολύ συγκεκριμένους λόγους. Θα ντυθούμε όμως με τα καλά μας και θα πάρουμε τον δρόμο για το οίκημα που φιλοξενεί το γεγονός. Χανόμαστε δις και τρις μέχρι να βρούμε την περιοχή. Βράδυ μέσα σε σκόνη, ανθρώπους στον δρόμο, λακκούβες και tro-tro(αστική και υπεραστική συγκοινωνία της χώρας, μικρά πουλμανάκια) ώσπου βλέπω κάτι και καταλαβαίνω ότι οι προηγούμενες εικόνες δεν χωράνε σε αυτή την γειτονιά. Έτσι ξαφνικά. Είδα ένα κολωνάκι στο οποίο κρεμόταν περίτεχνη ταμπελίτσα με μαιάνδρους που ανάγραφε το όνομα της οδού! (τόση τέχνη σε πινακίδα δρόμου δεν έχω δει πουθενά). Κοιτάμε αριστερά, το χάος. Δεξιά τεράστιες βίλες πέρα από κάθε προσδοκία, μαντρωμένες πίσω από τείχους με ηλεκτροφόρα σύρματα και φρουρούς στις εισόδους. Τα περισσότερα από δαύτα δεν είναι μεμονωμένα σπίτια αλλά ολόκληρα περιφραγμένα χωριά όπου στα εντός, η Φιλοθέη μπροστά τους φαντάζει φτηνό προάστιο. Μεγάλοι φαρδιοί δρόμοι, κήποι και πλατειούλες και κατοικίες μεγαθήρια. Λόγω της περίστασης, παρκαρισμένα αυτοκίνητα πολυτελείας σε όλο τον γύρω χώρο. Καλά ως εδώ, μια ένεση ευμάρειας ήταν ευπρόσδεκτη.
Το οίκημα είναι ασύλληπτο ενώ ο κήπος εκπληκτικός! Γύρω βλέπεις λευκούς και μόνο λευκούς. Η υπηρεσία, οι σερβιτόροι και οι μάγειροι είναι μαύροι (και μέχρι εδώ όλα καλά). Καθήμενος για λίγο στον κήπο, το πράμα αρχίζει και αλλάζει. Χωλαίνει. Οι ομόχρωμοί μου τριγυρνούν από παρέα σε παρέα γνωστοποιώντας σε όλους ποιοι είναι και ποια είναι η επιχείρηση τους. Στέκομαι σε μια γωνιά με βλέμμα που απαγορεύει στον οποιοδήποτε να με προσεγγίσει. Όχι μοχθηρό αλλά αβάσταχτα βαριεστημένο που ψάχνει εναγωνίως την έξοδο. Και απλώς παρατηρώ...
Τι να σας πω.. Ίσως διαβάζοντας όλους αυτούς τους πακτωλούς που γράφω, να νιώσετε κι εσείς κάτι. Νομίζω ότι μετά τις τόσες εικόνες να αντιλαμβάνεστε κι εσείς το κενό που μου δημιούργησε όλο αυτό το illustration και fake της μάζωξης. Δεν μειώνω την θέση τους ως επιχειρηματίες, ως επαγγελματίες ή οτιδήποτε, αυτό δεν θα το έκανα ποτέ, απλώς με άλλες ρότες κινείται τούτη εδώ η χώρα και με άλλες οι δικές μας. Όταν τέμνονται τόσο απότομα (εντός και εκτός τειχών) γίνονται απίστευτα πιο διακριτές. Που θα τους βάλλω: τους βλέπω σαν υπάρξεις που φιλοξενούνται σε μια ξένη χώρα, ταΐζονται και γίνονται πλούσιοι από εκείνη αλλά δείχνουν και μάλλον νιώθουν τόσο ανώτεροι, τόσο περιφρονητικοί για το «εκτός τειχών» που σε κάνει να λουφάζεις. Βέβαια υπάρχει ένα σημείο το οποίο μπορεί να με βγάλει τελείως ντενεκέ στο όσα λέω και πιστεύω. Η Αφρική είναι δύσκολη. Δεν ξέρω πως μπορεί να σκέφτομαι και να αντιδρώ μετά από τρία- τέσσερα χρόνια παραμονής εδώ. Μπουρδουκλωμένος σε τούτες τις σκέψεις, ήρθε η αναπάντεχη απάντηση στο πρόβλημά μου. Και η απάντηση: είναι όλοι τους μπλαζέ, σνομπ, άπληστοι και καβαλημένοι. Τέλος...
Λοιπόν: εμφανίζονται από μια πόρτα πίσω μας ένα μουσικό αφρικάνικο γκρουπ μαζί με πέντε χορευτές. Πριν προχωρήσω στην περιγραφή (απόλυτο highlight της βραδιάς) να σας δώσω την απάντηση: μετά το εκθαμβωτικό τους πρόγραμμα, δεχθήκαν χειροκρότημα από εμένα και από τρεις γυναίκες μπροστά μου. Όλοι οι υπόλοιποι, κατά την διάρκεια του σόου, μειδιούσαν και κοιτούσαν αποχαυνωμένα ενώ όταν έληξε δεν είμαι σίγουρος αν το καταλάβανε. Σίγουρα κάποιοι ανακουφίστηκαν. Γιατί? Γιατί?? Πραγματικά δεν μπορώ να δεχτώ ότι παρατηρείς μια μορφή τέχνης με δυο μέτρα και δυο σταθμά. Δεν είναι δυνατόν μπροστά σε τέτοιες παραδώσεις εσύ να απαξιείς και να μην θες να συγχαρείς το πασιφανές. Τι επειδή τους βλέπεις ακόμα σαν δούλους? Έ ναι τα κατάφερες γιατί με σκυμμένα τα κεφάλια αποχωρίσανε. Σαν να ξέρανε από την αρχή ότι τούτο το εγχείρημα ήταν άτοπο.. Και καλά δεν είναι η προτίμηση ή τα τραγούδια των χωρών του καθένα ξεχωριστά. Δείξε όμως λίγο σεβασμό, λίγη ταπεινότητα. Μπα! Μια στιγμή έχω κι άλλα! Τελειώνοντας, η οικοδέσποινα προτρέπει το κοινό να χειροκροτήσει.. Μια φορά. Τίποτα. Ρε δεύτερη. Τίποτα, 5-6 παλαμάκια. Άλλη μια τρίτη. Τίποτα. Είδε κι απόειδε και τα παράτησε. Λεπτομέρεια: και η οικοδέσποινα ήταν ντόπια..... Τι να πω, ντροπή μας..
Η τέχνη: Αρχικά εμφανίζεται η μπάντα με τέσσερις άντρες ντυμένους με εκρού παραδοσιακές κελεμπίες. Ένας από αυτούς, εκείνος με τον αυλό, φοράει ένα ελαστικό καπέλο που με την μαλλούρα που διαθέτει φαίνεται σαν να του φέρανε κατσαρόλα στο κεφάλι (κι αυτή εκρού). Υπάρχουν τα διπλά τουμπερλέκια (djembe), το ξύλινο αφρικάνικο ξυλόφωνο (balafon) και κάτι ακόμα κρουστά χεριού (cascas, shekere κ.α.). Ο αυλός απομακρύνεται ελαφρά από την μπάντα και με κινήσεις που ακολουθούν το τέμπο των κρουστών, πλησιάζει προς το κέντρο της πίστας. Πισωπατάει με τον ίδιο τρόπο όταν εισέρχονται οι πέντε χορευτές με διαφορετική ενδυμασία: ένα μαύρο κολάν ως τους μηρούς, μια ζώνη με κρεμαστά που μοιάζει με φουστανάκι, ένα μαύρο κολλητό φανελάκι, ψηλά στους πήχεις τους ένα φαρδύ βραχιόλι από εφαρμοστό ύφασμα ενώ τέλος φέρουν κάτι σχοινιά με πολλά ξέφτια στις άκρες. Οι κινήσεις τους είναι ανεπιτήδευτες και ο συγχρονισμός τους υποτυπώδης (σε σύγκριση με video clip της Ciara.. γιατί κατά τ’ άλλα μια χαρά ήταν οι άνθρωποι). Έντονες και απότομες εκρήξεις των χεριών και των ποδιών και όλο το σώμα σε μια κίνηση κοντά στις βάσεις της capoeira (τις βάσεις, μην φαντάζεστε τίποτα extravagant καταστάσεις). Ορισμένες φορές αναφέροντα ξεκάθαρα σε ζώα της ζούγκλας όταν εκσφενδονίζονται στον αέρα, πέφτουν στο γρασίδι με τούμπα και συνεχίζουν να τρέχουν στα τέσσερα. Και μια στιγμή των στιγμών θέλησαν να ασχοληθούν με τα σχοινιά τα οποία τα ενσωμάτωσαν στον χορό τους. Τα πιο εντυπωσιακά έπονται όταν αρχίζουν και συνδυάζουν τις μεταξύ τους κινήσεις με το σχοινί. Ένα παράδειγμα: δυο σχοινιά δεμένα μαζί όπου δύο χορευτές το κινούν κυκλικά σαν το σχοινάκι που ξέρουμε. Εντός της περιοχής κίνησης του διπλού, δύο χορευτές κάνουν παράλληλα σχοινάκι και με τα δικό τους αλλά και το εξωτερικό διπλό. Το πρόγραμμα κρατάει περίπου 15 λεπτά και αποχωρούν.
Δεν υπάρχει περαιτέρω λόγος ύπαρξης εδώ, τρώμε ένα λιβανέζικο σουβλάκι (αν και καμιά από τις δύο πρεσβείες που ανέφερα δεν είναι λιβανέζικη) και αφήνουμε τούτο τον θύλακα «πολιτισμού» πίσω μας. Βρισκόμαστε πίσω στον πραγματικό κόσμο. Πίσω στην Αφρική.
