kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.986
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Trip to the under: μικρή γνωριμία με την μαγεία...
- Οι νύχτες της Ακκρά
- Πρωτεύουσα στο φως της ημέρας
- Κυριακή στην παραλία
- Μια βόλτα στα προάστια
- You choose life, Life choose you
- Obruni Vol1
- Obruni Vol2 - The Volta move
- Λαμπερή συλλογή
- Στερεογραφήματα (look closer)
- Ουόταα (το νερό στα Γκανέζικα)
- Obruni Vol3 - Obibini call (για κοιτα με στο χρώμα, λοιπόν...)
- Βραδιές θεάτρου στην Γκάνα?
- Ασκήσεις αντανακλαστικών
- Δαμάζοντας το Eastern Region
- Asafo ένα χωριό σαν όλα τ' άλλα
- Η πρεσβεία των αισθήσεων και των παραισθήσεων
- Η ιστορία του ενός σημείου
- Εικόνες απ' το βάζο vol1
- Εικόνες απ' το βάζο vol2
- Μια Volta στα νησιά
- Πεζός στους αιθέρες: Kakum
- Μια απαίσια ιστορία
- Αθήνα- Elmina έστω κι αυθημερόν
- Συνοπτικά, σύντομα.. πριν το αντίο...
- Μαύρο είναι το δέρμα (αποχαιρετώντας την Γκάνα)][media=youtube]0VgScmN66sM[/media
(πριν την εξιστόριση της δικής μου εμπειρίας στο Elmina, μερικά ιστορικά στοιχεία)
Οι πρώτοι Ευρωπαίοι που ήρθαν στην Γκάνα ήταν οι Πορτογάλοι, ως προς αναζήτηση πόρων (έπαιρναν κυρίως χρυσό και πουλούσαν άλλα «χρήσιμα προϊόντα» όπως όπλα, καπνό, μπαρούτι, ποτά..) αλλά και για να καθιδρύσουν μια βάση για την περαιτέρω επέκτασή τους στις Ινδίες. Το 1482 ξεκίνησαν την ανοικοδόμηση του κάστρου του Αγίου Γεωργίου στην Elmina πάνω σε έναν τεράστιο βράχο ο οποίος ήταν ιερός για τους ντόπιους. Αυτό ήταν και το πρώτο τεμάχιο γης στην Δυτική Αφρική που πουλήθηκε σε Ευρωπαίο. Ποτέ δεν άρεσε στους ντόπιους τούτη η ατασθαλία. Μετά από έντονες πιέσεις για μια ειρηνική συνύπαρξη, ο Αφρικανός αρχηγός της περιοχής ενέδωσε. Εντός 11 χρόνων το γιγαντιαίο κάστρο ήταν έτοιμο για την αποστολή του: ο μεγαλύτερος σταθμός μεταφόρτωσης σκλάβων στην υποσαχάρια Αφρική.
Υπήρχαν κι άλλοι Ευρωπαίοι που εποφθαλμιούσαν τους πόρους της Αφρικής οδηγώντας τους Πορτογάλους στην σύνταξη της συμφωνίας “regemento” κατά την οποία αν συλλαμβάνανε ντόπιο να εξαγοράζεται ως δούλος από τρίτο (Δανούς ή οποιουσδήποτε άλλους μπορεί να εμφανιζόντουσαν στην χώρα) τον μαστιγώνανε και του έκοβαν ένα αυτί. Την δεύτερη φορά τον σκότωναν. Οι Πορτογάλοι έπρεπε να αντιμετωπίσουν τους Δανούς. Επιτέθηκαν στην Elmina 4 φορές από το 1596 μέχρι το 1637 όπου και νίκησαν. Οι ντόπιοι αρχικά ήταν χαρούμενη με τούτη την εξέλιξη μέχρι που διαπιστώσανε ότι και οι Δανοί δεν είχαν κανένα σκοπό να σταματήσουν το σκλαβοπάζαρο.
Αρχικά η μεταφορά των ντόπιων στην Ευρώπη, είχε σκοπό την απόδειξη στους εκάστοτε βασιλιάδες ότι οι κονκισταδόροι όντως ανακάλυψαν νέες περιοχές. Από το 1454 περίπου 250 Αφρικανοί μεταφέρονταν ετησίως στην Ισπανία με αποτέλεσμα το 1475 περιοχές της Ισπανίας όπως η Σεβίλλη, να έχουν υπεραρίθμους Αφρικανούς. Αυτό το πρόβλημα λύθηκε εμμέσως από τον Χριστόφορο Κολόμβο. Με την άφιξή του στην Αμερική ξεκίνησε την αδιάκοπη συγκέντρωση των πόρων της ηπείρου. Οι περισσότεροι Ινδιάνοι δεν άντεξαν την κτηνωδία των Ευρωπαίων. Παράδειγμα ο πληθυσμός της Κούβας το 1492 ήταν περίπου ένα εκατομμύριο για να πέσει 26 χρόνια μετά, στους 11.000 επιζήσαντες από την σκλαβιά. Πολλές ήταν οι φωνές που υποστήριξαν την μεταφορά Αφρικανών στην Αμερική (όπως για παράδειγμα του δομινικανού καλόγερου Bartholemew de las Casas) οι οποίοι ήταν αρκετά πιο δυνατοί σαν άνθρωποι και ήδη δουλεύανε υπό τέτοιες συνθήκες. Το 1518 15.000 Αφρικανοί μεταφέρθηκαν στην νέα γη. Κάπου στο 1538, το σκλαβοπάζαρο είχε κορυφωθεί.
Οι Ευρωπαίοι μόνοι τους δεν μπορούσαν να συλλέξουν τόσους σκλάβους. Υπήρχαν τρεις διαφορετικές τακτικές για την αιχμαλωσία τους: Ευρωπαίοι αιχμαλωτίζουν Αφρικανούς, Ευρωπαίοι συνεργάζονται με Αφρικανούς για να αιχμαλωτίσουν άλλους και Αφρικανοί που έπιαναν σκλάβους (slave raiders), τους πουλούσαν σε άλλους Αφρικανούς οι οποίοι με την σειρά τους, τους πουλούσαν στους Ευρωπαίους (το πράγμα λοιπόν είναι κάπως πιο «σκοτεινό»). Ένας όμως από τους πιο περιβόητους τρόπους, ήταν οι αιχμάλωτοι πολέμου από μάχες μεταξύ των ντόπιων φυλών. Η φυλή που συνεργαζόταν με τους λευκούς, έπρεπε να προμηθεύσει συγκεκριμένο αριθμό σκλάβων. Σε περίπτωση που δεν μπορούσαν να τηρήσουν την συμφωνία, έπρεπε να αναζητήσουν επιπλέον σκλάβους από πιο αδύναμες φυλές με τις οποίες πολεμούσαν. Οι μάχες αυτές δεν είναι απαραίτητο ότι γίνονταν κοντά στην Elmina. Κάποιοι σκλάβοι ήταν αναγκασμένοι να προχωρήσουν μέχρι και 300 μίλια μέσα στην ζούγκλα, ξυπόλητοι και κουβαλώντας τις πραμάτειες των Αφρικανών αφεντάδων. Όσοι δεν τα καταφέρνανε, εγκαταλείπονταν στην ζούγκλα για να πεθάνουν. Λόγω των κακουχιών, όταν πλησίαζαν στο κάστρο ήταν σε άθλια κατάσταση. Άυπνοι, πεινασμένοι, διψασμένοι και βρώμικοι. Γι’ αυτό τον λόγο, 50 χιλιόμετρα πριν το Elmina, έκαναν μια στάση στο Assin Manso όπου τους έπλεναν (το επονομαζόμενο last bath), τους κουρεύανε, τους άλειφαν με λάδι για να φαίνονται υγιής και τους τάιζαν για 3-4 μέρες με 3-4 γεύματα καθημερινά. Τελική πορεία το κάστρο.
Η δυτική ακτή της Αφρικής ήταν γνωστή με τον όρο «νεκροταφείο λευκών αντρών» λόγω της Μαλάριας και του κίτρινου πυρετού που θέριζε. Οι κατακτητές για αυτό τον λόγο δεν έφερναν τις γυναίκες τους μαζί. Επιδίδονταν λοιπόν σε καθημερινούς βιασμούς των γυναικών και κοριτσιών σκλάβων. Όσες έμεναν έγκυες, ελευθερώνονταν για να γεννήσουν αλλά, καθώς οι πλείστες από αυτές τις γυναίκες προέρχονταν από απομακρυσμένες περιοχές, έμεναν σε ένα άγνωστο για αυτές περιβάλλον. Οι μιγάδες που έφερναν στην ζωή, επέστρεφαν στο κάστρο για να εκπαιδευτούν. Είχαν πάντα πολύ φαγητό και ήταν οι κρίκοι μεταξύ ντόπιων και Ευρωπαίων. Στην περιοχή της Elmina υπάρχουν αρκετοί με Ευρωπαϊκά ονόματα όπως Dacosta, Dasilva, Viala, Laast κ.α.
Η κατάσταση που επικρατούσε στα μπουντρούμια και στο κάστρο είναι αναλυτικά καταγεγραμμένη από την ιστορία. Είναι όμως τόσο ανείπωτα ανατριχιαστική που απαγορεύω στον εαυτό μου την οποιαδήποτε αναφορά εδώ μέσα.
πηγή: Ato Ashun "Elmina, the castle & the slave trade"
Οι πρώτοι Ευρωπαίοι που ήρθαν στην Γκάνα ήταν οι Πορτογάλοι, ως προς αναζήτηση πόρων (έπαιρναν κυρίως χρυσό και πουλούσαν άλλα «χρήσιμα προϊόντα» όπως όπλα, καπνό, μπαρούτι, ποτά..) αλλά και για να καθιδρύσουν μια βάση για την περαιτέρω επέκτασή τους στις Ινδίες. Το 1482 ξεκίνησαν την ανοικοδόμηση του κάστρου του Αγίου Γεωργίου στην Elmina πάνω σε έναν τεράστιο βράχο ο οποίος ήταν ιερός για τους ντόπιους. Αυτό ήταν και το πρώτο τεμάχιο γης στην Δυτική Αφρική που πουλήθηκε σε Ευρωπαίο. Ποτέ δεν άρεσε στους ντόπιους τούτη η ατασθαλία. Μετά από έντονες πιέσεις για μια ειρηνική συνύπαρξη, ο Αφρικανός αρχηγός της περιοχής ενέδωσε. Εντός 11 χρόνων το γιγαντιαίο κάστρο ήταν έτοιμο για την αποστολή του: ο μεγαλύτερος σταθμός μεταφόρτωσης σκλάβων στην υποσαχάρια Αφρική.
Υπήρχαν κι άλλοι Ευρωπαίοι που εποφθαλμιούσαν τους πόρους της Αφρικής οδηγώντας τους Πορτογάλους στην σύνταξη της συμφωνίας “regemento” κατά την οποία αν συλλαμβάνανε ντόπιο να εξαγοράζεται ως δούλος από τρίτο (Δανούς ή οποιουσδήποτε άλλους μπορεί να εμφανιζόντουσαν στην χώρα) τον μαστιγώνανε και του έκοβαν ένα αυτί. Την δεύτερη φορά τον σκότωναν. Οι Πορτογάλοι έπρεπε να αντιμετωπίσουν τους Δανούς. Επιτέθηκαν στην Elmina 4 φορές από το 1596 μέχρι το 1637 όπου και νίκησαν. Οι ντόπιοι αρχικά ήταν χαρούμενη με τούτη την εξέλιξη μέχρι που διαπιστώσανε ότι και οι Δανοί δεν είχαν κανένα σκοπό να σταματήσουν το σκλαβοπάζαρο.
Αρχικά η μεταφορά των ντόπιων στην Ευρώπη, είχε σκοπό την απόδειξη στους εκάστοτε βασιλιάδες ότι οι κονκισταδόροι όντως ανακάλυψαν νέες περιοχές. Από το 1454 περίπου 250 Αφρικανοί μεταφέρονταν ετησίως στην Ισπανία με αποτέλεσμα το 1475 περιοχές της Ισπανίας όπως η Σεβίλλη, να έχουν υπεραρίθμους Αφρικανούς. Αυτό το πρόβλημα λύθηκε εμμέσως από τον Χριστόφορο Κολόμβο. Με την άφιξή του στην Αμερική ξεκίνησε την αδιάκοπη συγκέντρωση των πόρων της ηπείρου. Οι περισσότεροι Ινδιάνοι δεν άντεξαν την κτηνωδία των Ευρωπαίων. Παράδειγμα ο πληθυσμός της Κούβας το 1492 ήταν περίπου ένα εκατομμύριο για να πέσει 26 χρόνια μετά, στους 11.000 επιζήσαντες από την σκλαβιά. Πολλές ήταν οι φωνές που υποστήριξαν την μεταφορά Αφρικανών στην Αμερική (όπως για παράδειγμα του δομινικανού καλόγερου Bartholemew de las Casas) οι οποίοι ήταν αρκετά πιο δυνατοί σαν άνθρωποι και ήδη δουλεύανε υπό τέτοιες συνθήκες. Το 1518 15.000 Αφρικανοί μεταφέρθηκαν στην νέα γη. Κάπου στο 1538, το σκλαβοπάζαρο είχε κορυφωθεί.
Οι Ευρωπαίοι μόνοι τους δεν μπορούσαν να συλλέξουν τόσους σκλάβους. Υπήρχαν τρεις διαφορετικές τακτικές για την αιχμαλωσία τους: Ευρωπαίοι αιχμαλωτίζουν Αφρικανούς, Ευρωπαίοι συνεργάζονται με Αφρικανούς για να αιχμαλωτίσουν άλλους και Αφρικανοί που έπιαναν σκλάβους (slave raiders), τους πουλούσαν σε άλλους Αφρικανούς οι οποίοι με την σειρά τους, τους πουλούσαν στους Ευρωπαίους (το πράγμα λοιπόν είναι κάπως πιο «σκοτεινό»). Ένας όμως από τους πιο περιβόητους τρόπους, ήταν οι αιχμάλωτοι πολέμου από μάχες μεταξύ των ντόπιων φυλών. Η φυλή που συνεργαζόταν με τους λευκούς, έπρεπε να προμηθεύσει συγκεκριμένο αριθμό σκλάβων. Σε περίπτωση που δεν μπορούσαν να τηρήσουν την συμφωνία, έπρεπε να αναζητήσουν επιπλέον σκλάβους από πιο αδύναμες φυλές με τις οποίες πολεμούσαν. Οι μάχες αυτές δεν είναι απαραίτητο ότι γίνονταν κοντά στην Elmina. Κάποιοι σκλάβοι ήταν αναγκασμένοι να προχωρήσουν μέχρι και 300 μίλια μέσα στην ζούγκλα, ξυπόλητοι και κουβαλώντας τις πραμάτειες των Αφρικανών αφεντάδων. Όσοι δεν τα καταφέρνανε, εγκαταλείπονταν στην ζούγκλα για να πεθάνουν. Λόγω των κακουχιών, όταν πλησίαζαν στο κάστρο ήταν σε άθλια κατάσταση. Άυπνοι, πεινασμένοι, διψασμένοι και βρώμικοι. Γι’ αυτό τον λόγο, 50 χιλιόμετρα πριν το Elmina, έκαναν μια στάση στο Assin Manso όπου τους έπλεναν (το επονομαζόμενο last bath), τους κουρεύανε, τους άλειφαν με λάδι για να φαίνονται υγιής και τους τάιζαν για 3-4 μέρες με 3-4 γεύματα καθημερινά. Τελική πορεία το κάστρο.
Η δυτική ακτή της Αφρικής ήταν γνωστή με τον όρο «νεκροταφείο λευκών αντρών» λόγω της Μαλάριας και του κίτρινου πυρετού που θέριζε. Οι κατακτητές για αυτό τον λόγο δεν έφερναν τις γυναίκες τους μαζί. Επιδίδονταν λοιπόν σε καθημερινούς βιασμούς των γυναικών και κοριτσιών σκλάβων. Όσες έμεναν έγκυες, ελευθερώνονταν για να γεννήσουν αλλά, καθώς οι πλείστες από αυτές τις γυναίκες προέρχονταν από απομακρυσμένες περιοχές, έμεναν σε ένα άγνωστο για αυτές περιβάλλον. Οι μιγάδες που έφερναν στην ζωή, επέστρεφαν στο κάστρο για να εκπαιδευτούν. Είχαν πάντα πολύ φαγητό και ήταν οι κρίκοι μεταξύ ντόπιων και Ευρωπαίων. Στην περιοχή της Elmina υπάρχουν αρκετοί με Ευρωπαϊκά ονόματα όπως Dacosta, Dasilva, Viala, Laast κ.α.
Η κατάσταση που επικρατούσε στα μπουντρούμια και στο κάστρο είναι αναλυτικά καταγεγραμμένη από την ιστορία. Είναι όμως τόσο ανείπωτα ανατριχιαστική που απαγορεύω στον εαυτό μου την οποιαδήποτε αναφορά εδώ μέσα.
πηγή: Ato Ashun "Elmina, the castle & the slave trade"
