travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.768
- Likes
- 14.587
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Colon, Portobello και το Κανάλι
- Ποτάμια, λίμνες και ιθαγενείς
- Στην ύπαιθρο του Παναμά
- Πρώτη μέρα Γουατεμάλα: Τι μέρα κι αυτή!!!
- Rio Dulce, βόλτα στο ποτάμι
- Από το Rio Dulce στο Τικάλ
- Επίσκεψη στον τεράστιο Αρχαιολογικό Χώρο Τικάλ
- Μια δύσκολη μέρα. Coban
- Ο δρόμος για την Αντίγκουα
- Βόλτες γύρω από την Antigua: Ηφαίστεια και χωριά
- Στις Λαϊκές Αγορές των χωριών, Λίμνη Atitlan
- Βόλτες με πλοιάριο στη λίμνη Ατιτλάν
- Chichicastenango και πόλη της Γουατεμάλα
- Στο Σαν Χοσέ και ο κακός μας ο καιρός
- San Jose και Tortuguero
- Βαρκάδα και βόλτες στο Tortuguero
- Ο δρόμος για τη La Fortuna και τον καταρράκτη
- Λίμνη και Ηφαίστειο Αρεναλ, Κρεμαστές Γέφυρες
- Puntarenas και κροκόδειλοι στο δρόμο για Σαν Χοσέ
- Ηφαίστειο Πόας
- Επιστροφή και μικρή επίσκεψη στη Γενεύη (41 χρόνια μετά)
- Οικονομικός Επίλογος
- Γενικά συμπεράσματα
Βόλτες γύρω από την Antigua: Ηφαίστεια και χωριά
Μετά την πολύ καλή γνωριμία μας με την υπέροχη Αντίγκουα, θέλαμε να εξερευνήσουμε και την γύρω περιοχή, η οποία είναι διάσπαρτη με ενεργά ηφαίστεια. Αυτά είναι τα εξής: Pacaya, Agua, Acatenango και Fuego, όλα εκτός από το Agua ενεργά και σε μεγάλο βαθμό, ακόμα και σήμερα. Μάλιστα τα δύο από τα τρία ενεργά έχουν υψόμετρο πάνω από 3700 μέτρα, όπως και το Agua. Μόνο το Pacaya έχει υψόμετρο 2552 μέτρα. Όμως είναι και εκείνο που έχει την πιο εύκολη πρόσβαση, άρα για μας το πιο πρόσφορο για επίσκεψη.
Εκτός από τα ηφαίστεια η περιοχή έχει και αρκετά όμορφα χωριά που θέλαμε να επισκεφτούμε. Τη μέρα αυτή λοιπόν θα κάναμε τις εκδρομές από την Αντίγκουα στα περίχωρα. Είχαμε καθίσει από το βράδυ και φτιάξαμε με τη σειρά τα σημεία που θα επισκεπτόμασταν. Συνολικά ήταν 9 και φυσικά ξέραμε ότι δεν ήταν δυνατόν να πάμε σε όλα. Τόσοι προορισμοί σε μια μέρα δε βγαίνουν αφού αν υπολογίσεις μετακινήσεις και παραμονή στους τόπους οι 12 ώρες με φως της ημέρας δε φτάνουν. Βάλε και τις απρόβλεπτες καιρικές συνθήκες της περιοχής! Πάντα στο πρόγραμμα ενός ταξιδιού που κάνω, βάζω περισσότερα από εκείνα που μπορούμε να κάνουμε.
Στις 06:30 φύγαμε από το δωμάτιο με τα πόδια για να κάνουμε μία βόλτα στην Λεωφόρο 1 (Αβενίδα 1) της Αντίγκουα, που είχαμε δει το προηγούμενο βράδυ πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Έτσι κι αλλιώς είναι ωραίο να περπατάς μέσα σε αυτή την πόλη, αλλά πρέπει να έχεις καλά και μαλακά παπούτσια, γιατί οι πέτρες του οδοστρώματος είναι μικρές και σε ενοχλούν στο περπάτημα.
Ας περιγράψω όμως μία εικόνα που είδαμε αυτό το πρωί στην Αντίγκουα και θέλω οπωσδήποτε να την αναφέρω: βλέπω σε κάποιο σημείο που είχε λίγο κόσμο, έναν τύπο να έχει μαζί του δύο κατσίκες. Υπέθεσα ότι ο άνθρωπος περνούσε με τις κατσίκες του και σταμάτησε να χαιρετήσει κάποιους γνωστούς. Όμως ξαφνικά τον βλέπω να ξεκινά να αρμέγει τη μία από τις δύο κατσίκες και να βάζει το γάλα σε ένα ποτήρι κατευθείαν και όχι σε μία μεγάλη κατσαρόλα. Μόλις γέμισε το ποτήρι το έδωσε σε κάποιον από τους άλλους που ήταν κοντά του και εκείνος πλήρωσε και το ήπιε αμέσως ζεστό. Ο καθένας έπαιρνε το πλαστικό του ποτήρι με το γάλα. Έκανε αυτή τη δουλειά λοιπόν αυτός ο άνθρωπος: κυκλοφορούσε με τις κατσίκες του και πουλούσε ζεστό γάλα, κατευθείαν από τις μουστάρες των κατσικιών.
Να αναφέρω επίσης ότι στη Γουατεμάλα φοράνε μάσκες σχεδόν παντού. Βλέπαμε ανθρώπους μέσα σε αυτοκίνητα να φοράνε μάσκα, ΙΧ αυτοκίνητα εννοώ. Άνθρωποι να περπατάνε με τα παιδιά τους σε ερήμους δρόμους, κι όμως να φοράνε μάσκα οι περισσότεροι. Εμείς σίγουρα τη φοράγαμε όταν είχε πολύ κόσμο ή ήμασταν σε κλειστό χώρο.
Είδαμε λοιπόν ό,τι ήτανε να δούμε εκεί και επιστρέψαμε στις 8:00 για να πάρουμε το αυτοκίνητο και να φύγουμε, ακολουθώντας το πρόγραμμα που είχαμε κάνει.
Ο πρώτος προορισμός μας ήταν η πρώτη πρωτεύουσα της Γουατεμάλα η Ciudad Vieja. Μη νομίζει κανείς ότι η οδήγηση σε αυτήν τη χώρα είναι εύκολη. Ειδικά μέσα στα χωριά. Τα χωριά μπορεί να έχουν σχετικά φαρδιούς δρόμους, όμως είναι συνήθως διπλής κυκλοφορίας και η οδήγηση είναι δύσκολη και επικίνδυνη. Η καρδούλα της Ντίνας είχε συνέχεια ανησυχίες και μου έλεγε να προσέχω το ένα ή το άλλο. Εγώ ήμουν λίγο πιο ψύχραιμος βέβαια, γιατί αλίμονο και φοβόμουν. Αυτό που με νοιάζει είναι οι άλλοι να είναι σωστοί. Εγώ ξέρω πού βάζω το αυτοκίνητο. Φυσικά θέλει και τη βοήθεια του Θεού και της τύχη, όπως πάντα. Πολλές φορές επικαλεστήκαμε αυτές τις δυο βοήθειες σε αυτό το ταξίδι, και ειδικά στη Γουατεμάλα. Επίσης ένα πρόβλημα στα χωριά και στις πόλεις είναι το παρκάρισμα. Ας πούμε στην Αντίγκουα το Kia Sportage μπαίνει με μεγάλη δυσκολία στο γκαράζ.
Όταν έχει καθαρή ατμόσφαιρα είναι υπέροχο να βλέπεις προς όλες τις κατευθύνσεις Ηφαίστεια:
Πήγαμε λοιπόν στην πρώτη πρωτεύουσα της Γουατεμάλα, βρήκαμε και παρκάραμε σε ένα σημείο και κάναμε μία μικρή βόλτα στην πόλη. Είναι κλασική πόλη. Μοιάζει λίγο με την Αντίγκουα, αλλά δεν έχει ούτε το ένα δέκατο από τα μνημεία. Όμως είχε μία όμορφη πλατεία με μία μεγάλη εκκλησία και μία αγορά που ξεκινούσε εκείνη την ώρα. Επίσης έβγαλα χρήματα με τη revolut, και για να ξέρουμε και επί τίνος μιλάμε με 132 ευρώ παίρνω 1.000 κετσέλες.
Κανένας καλλιτέχνης να μας εξηγήσει τι είναι αυτό:
Παντού φτιάχνουν τάκος:
Φεύγοντας από εκεί αφού δεν καθίσαμε και πολλή ώρα, έβαλα στο GPS το χωριό San Antonio Aguas Callientes. Δεν ήταν και αυτό μακριά και από ψηλά που το είδαμε δεν φαινόταν άσχημο, όμως μετά από σχεδόν μισή ώρα βόλτες μέσα στα στενά δρομάκια δεν κατάφερα να βρω πάρκινγκ και έτσι φύγαμε. Δεν πειράζει μία άλλη φορά ίσως είμαστε πιο τυχεροί.
Φωτογραφία του χωριού από την στάση μας:
Με το πέρασμα που κάναμε είδαμε κάτι. Εδώ τα δημόσια πλυντήρια:
Αυτό που σας λέω για τα χωριά στη Γουατεμάλα:
Λίγο πιο κάτω:
Επόμενος σταθμός ήταν το χωριό San Juan del Obispo. Στις σημειώσεις που είχα έλεγε ότι είναι ένα ωραίο χωριό. Καταφέραμε όχι μόνο να πάμε αλλά να παρκάρουμε κιόλας. Έχει ένα πολύ ωραίο κτίριο που έμοιαζε με μοναστήρι. Δίπλα ήταν ένα σχολείο και βλέπαμε τα παιδιά που έμπαιναν και έβγαιναν από την πόρτα του σχολείου. Και οι μαμάδες ήταν εκεί.
Στη διαδρομή μας περάσαμε από ένα χωριό και η Ντίνα τράβηξε μερικές ενδιαφέρουσες φωτογραφίες μέσα από το αυτοκίνητο:
Ωραίες εικόνες που τις απολαμβάνεις ακόμα και μέσα από το αυτοκίνητο. Φεύγοντας από το χωριό τελειώσαμε με τα χωριά και βάζω στο GPS το ηφαίστειο Aqua, το οποίο βρίσκονταν κοντά και έλεγα μήπως μπορέσουμε και το προσεγγίσουμε όσο γίνεται με το αυτοκίνητο. Είχα ρωτήσει στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου και μου είπαν ότι δεν είναι προσεγγίσιμο κανένα ηφαίστειο, εκτός από το Πακάγια. Μερικά από τα υπόλοιπα μπορεί να έχουν ενδιαφέρον γιατί είναι ενεργά, όμως πρέπει να περπατήσεις πολλά χιλιόμετρα και να διανυκτερεύσεις για να μπορέσεις να δεις την λάβα να καίει. Τελικά πιάσαμε ένα χωματόδρομο ο οποίος αν και δεν ήταν κακός ήταν γεμάτος σκουπίδια. Απίθανο μου φάνηκε τόσα πολλά σκουπίδια πάνω σε ένα δρόμο. Δεν μπορούσα να το φανταστώ. Σε αυτό το δρόμο μείναμε 10 λεπτά και δεν είδα ούτε ένα αυτοκίνητο προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση να περνά.
Αλλάξαμε γνώμη και επιστρέψαμε για να πάμε να επισκεφτούμε το πιο προσεγγίσιμο ηφαίστειο της περιοχής, το Pacaya volcan. Δεν είναι και τόσο εύκολη η πρόσβαση γιατί το GPS μας οδήγησε μέσα από μερικά χωριά που ήταν πολύ δύσκολο να οδηγήσω. Καμιά φορά απορείς πως είναι δυνατόν σε τόσο τουριστικά μέρη να μην υπάρχει εύκολη πρόσβαση! Παρόλα αυτά καταφέραμε και προσπεράσαμε τις δυσκολίες και περίπου στις 12:00 το μεσημέρι φτάσαμε στο χώρο αυτό.
Είχα βάλει στο GPS το visitor Center και μας πήγε σε κάποιο σημείο όπου βρισκόταν ένα πάρκινγκ. Όταν πλησίασα ένας τύπος γύρω στα 35 μου κουνούσε τα χέρια του και μου έλεγε να πάω εκεί να παρκάρω. Πράγματι ήταν και άλλα αυτοκίνητα παρκαρισμένα αλλά το visitor Center δεν το έβλεπα. Όταν τον ρώτησα μου είπε ότι είναι λίγο πιο πάνω. Με παντομίμα και όχι με λόγια γιατί τα αγγλικά του ήταν λιγότερα από τα Ισπανικά τα δικά μου. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν κάποιος από εκείνους που σου κάνουν καμάκι για να βγάλουν κάποια χρήματα, αλλά μετά είδα ένα ταμπελάκι κρεμασμένο στο στήθος του. Κατάλαβα ότι είναι διαπιστευμένος σε αυτό που κάνει. Μου είπε ότι αυτός θα μπορούσε να μας ανεβάσει στο ηφαίστειο.
Πληρώσαμε 25 κετσέλες για να παρκάρουμε το αυτοκίνητο και προχωρήσαμε προς το κέντρο επισκεπτών. Εκεί δεν μιλούσε κανένας Αγγλικά, αλλά κατάλαβα ότι για να ανέβουμε πάνω στο ηφαίστειο έπρεπε να δώσουνε 100 κετσέλες το άτομο. Επίσης ήταν υποχρεωτικό να πάρουμε οδηγό ο οποίος ήθελε άλλες 200 κετσέλες, σύνολο 400, που σημαίνει 50 ευρώ με τη μία. Ήταν και κάτι τύποι εκεί με μουλάρια τα οποία μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε για να ανέβουμε και να κατεβούμε δίνοντας για κάθε μουλάρι άλλες διακόσιες κετσέλες. Όμως καταλάβαμε ότι δεν είναι πολύ δύσκολη η ανάβαση και για αυτό αποφασίσαμε να ανέβουμε με τα πόδια και με τον οδηγό που μας είχε κάνει καμάκι στο πάρκινγκ.
Οι άλλοι κατεβαίνουν:
Ξεκινήσαμε στις 12 και 12 λεπτά ακριβώς και μας είπαν ότι η απόσταση μέχρι επάνω είναι 4 χιλιόμετρα. Τα καταφέραμε και ανεβήκαμε σχετικά εύκολα σε λίγο λιγότερο από μία ώρα. Η ανάβαση ήταν εύκολη και το λέω γιατί θα μπορούσαμε να είχαμε ανέβει και με ένα αυτοκίνητο τέσσερα επί τέσσερα. Άρα δεν ήταν το στιλ που έχουμε στα βουνά της Ελλάδας, που ανεβαίνεις όπου μπορείς με το αυτοκίνητο και μόνο όπου δεν πάει το όχημα πας με τα πόδια. Είμαστε λίγο ξεφτίλες. Ας έχουν το δρόμο για οχήματα των εργαζόμενων ή για έκτακτη περίπτωση.
Όσο ανεβαίναμε βλέπαμε συνεχώς άλλους τουρίστες οι οποίοι κατέβαιναν και πάντα συνοδεύονταν από έναν οδηγό. Οι περισσότεροι από τους τουρίστες που κατέβαιναν ήταν κορίτσια. Δεν μπορώ να καταλάβω το λόγο. Όταν φτάσαμε στο τέλος της διαδρομής, αντικρίσαμε το γνωστό τοπίο με την λάβα την παγωμένη. Προχωρήσαμε γύρω στα 200 μέτρα πάνω σε ένα μονοπάτι πάνω στην λάβα και φτάσαμε σε ένα μικρό κρατήρα, που ο δικός μας, μας είπε ότι δημιουργήθηκε πριν από ένα χρόνο. Εκεί γύρω υπήρχαν ζεστές πέτρες λάβας και έβγαιναν καπνοί. Επίσης υπήρχαν πετρώματα με διάφορα ωραία χρώματα σε μικρή έκταση. Είναι τα γνωστά χρώματα των ηφαιστείων.
Το θέαμα δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο, αλλά είχαμε άλλη μία φορά την ευκαιρία να βρεθούμε σε ένα ενεργό ηφαίστειο. Να σημειώσω εδώ ότι κατά την διάρκεια της ανάβασής μας είχε αρχίσει να συννεφιάζει αρκετά. Όμως όταν φτάσαμε εκεί που ήταν ο προορισμός μας, ναι μεν υπήρχαν σύννεφα σε στυλ ομίχλης, όμως κατά διαστήματα βλέπαμε την κορυφή του ηφαιστείου, στην οποία φυσικά δεν μπορούσαμε εμείς να ανέβουμε.
Κάποια στιγμή φάνηκε μέσα από τα σύννεφα και η κορυφή του Πακάγια:
Δεν είναι τουρίστας, έρχεται γιατί τον ταΐζουν οι τουρίστες:
Αφού μείναμε μισή ώρα πάνω στην ψυχρή αλλά και ζέστη λάβα είπαμε στον οδηγό μας να ξεκινήσουμε την κατάβαση. Και εκεί που πηγαίναμε μία χαρά άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες σταγόνες. Πέντε λεπτά πριν φτάσουμε στο αυτοκίνητο οι λίγες σταγόνες έγιναν πολλές. Τόσο πολλές που ήταν μία μεγάλη καταιγίδα. Ευτυχώς βρεθήκαμε κοντά σε ένα κιόσκι που πουλούσε αναψυκτικά και καθίσαμε από κάτω για να μην βραχούμε. Περιμέναμε μισή ώρα, μέχρι που η βροχή σχεδόν σταμάτησε και μετά προχωρήσαμε γρήγορα προς το αυτοκίνητο.
Νιώθαμε πολύ τυχερροί που μπορέσαμε και κάνμαμε αυτή τη δραστηριότητα, γιατί λίγο αν καθυστερούσαμε να φτάσουμε θα τρώγαμε πολύ νερό. Σίγουρα ήμασταν οι τελευταίο επισκέπτες στο Πακάγια.
Η συνέχεια του προγράμματος απαιτούσε να πάμε σε διάφορα τα οποία όμως αποφασίσαμε να μην επισκεφτούμε, γιατί η βροχή συνεχιζόταν. Αποφασίσαμε λοιπόν να επιστρέψουμε στην Αντίγκουα και στο δωμάτιό μας. Σε όλη τη διαδρομή έβρεχε άλλοτε λίγο και άλλοτε περισσότερο. Όταν όμως φτάσαμε στο ξενοδοχείο η βροχή ήταν πολύ δυνατή. Αφού παρκάραμε το αυτοκίνητο ανεβήκαμε στο δωμάτιο. Περιμέναμε να σταματήσει η βροχή για να βγούμε καμιά βόλτα, αλλά δεν σταματούσε με τίποτα. Μόλις όμως ηρέμησε λίγο βγήκαμε με ομπρέλες για να πάμε για φαγητό. Δεν μπορούσαμε να πάμε και σε μεγάλη απόσταση, οπότε αποφασίσαμε και καθίσαμε για χάμπουργκερ σε ένα μαγαζί εκεί κοντά. Αφού φάγαμε επιστρέψαμε στο δωμάτιο έχοντας βραχεί πολύ από τα γόνατα και κάτω.
Σε αυτές τις περιοχές οι βροχή περιορίζει πολύ το χρόνο των επισκέψεων. Γι αυτό πρέπει να ξεκινά κανείς όσο γίνεται νωρίτερα, αφού οι μπόρες ξεσπούν συνήθως μετά το μεσημέρι.
Μετά την πολύ καλή γνωριμία μας με την υπέροχη Αντίγκουα, θέλαμε να εξερευνήσουμε και την γύρω περιοχή, η οποία είναι διάσπαρτη με ενεργά ηφαίστεια. Αυτά είναι τα εξής: Pacaya, Agua, Acatenango και Fuego, όλα εκτός από το Agua ενεργά και σε μεγάλο βαθμό, ακόμα και σήμερα. Μάλιστα τα δύο από τα τρία ενεργά έχουν υψόμετρο πάνω από 3700 μέτρα, όπως και το Agua. Μόνο το Pacaya έχει υψόμετρο 2552 μέτρα. Όμως είναι και εκείνο που έχει την πιο εύκολη πρόσβαση, άρα για μας το πιο πρόσφορο για επίσκεψη.
Εκτός από τα ηφαίστεια η περιοχή έχει και αρκετά όμορφα χωριά που θέλαμε να επισκεφτούμε. Τη μέρα αυτή λοιπόν θα κάναμε τις εκδρομές από την Αντίγκουα στα περίχωρα. Είχαμε καθίσει από το βράδυ και φτιάξαμε με τη σειρά τα σημεία που θα επισκεπτόμασταν. Συνολικά ήταν 9 και φυσικά ξέραμε ότι δεν ήταν δυνατόν να πάμε σε όλα. Τόσοι προορισμοί σε μια μέρα δε βγαίνουν αφού αν υπολογίσεις μετακινήσεις και παραμονή στους τόπους οι 12 ώρες με φως της ημέρας δε φτάνουν. Βάλε και τις απρόβλεπτες καιρικές συνθήκες της περιοχής! Πάντα στο πρόγραμμα ενός ταξιδιού που κάνω, βάζω περισσότερα από εκείνα που μπορούμε να κάνουμε.
Στις 06:30 φύγαμε από το δωμάτιο με τα πόδια για να κάνουμε μία βόλτα στην Λεωφόρο 1 (Αβενίδα 1) της Αντίγκουα, που είχαμε δει το προηγούμενο βράδυ πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Έτσι κι αλλιώς είναι ωραίο να περπατάς μέσα σε αυτή την πόλη, αλλά πρέπει να έχεις καλά και μαλακά παπούτσια, γιατί οι πέτρες του οδοστρώματος είναι μικρές και σε ενοχλούν στο περπάτημα.
Ας περιγράψω όμως μία εικόνα που είδαμε αυτό το πρωί στην Αντίγκουα και θέλω οπωσδήποτε να την αναφέρω: βλέπω σε κάποιο σημείο που είχε λίγο κόσμο, έναν τύπο να έχει μαζί του δύο κατσίκες. Υπέθεσα ότι ο άνθρωπος περνούσε με τις κατσίκες του και σταμάτησε να χαιρετήσει κάποιους γνωστούς. Όμως ξαφνικά τον βλέπω να ξεκινά να αρμέγει τη μία από τις δύο κατσίκες και να βάζει το γάλα σε ένα ποτήρι κατευθείαν και όχι σε μία μεγάλη κατσαρόλα. Μόλις γέμισε το ποτήρι το έδωσε σε κάποιον από τους άλλους που ήταν κοντά του και εκείνος πλήρωσε και το ήπιε αμέσως ζεστό. Ο καθένας έπαιρνε το πλαστικό του ποτήρι με το γάλα. Έκανε αυτή τη δουλειά λοιπόν αυτός ο άνθρωπος: κυκλοφορούσε με τις κατσίκες του και πουλούσε ζεστό γάλα, κατευθείαν από τις μουστάρες των κατσικιών.
Να αναφέρω επίσης ότι στη Γουατεμάλα φοράνε μάσκες σχεδόν παντού. Βλέπαμε ανθρώπους μέσα σε αυτοκίνητα να φοράνε μάσκα, ΙΧ αυτοκίνητα εννοώ. Άνθρωποι να περπατάνε με τα παιδιά τους σε ερήμους δρόμους, κι όμως να φοράνε μάσκα οι περισσότεροι. Εμείς σίγουρα τη φοράγαμε όταν είχε πολύ κόσμο ή ήμασταν σε κλειστό χώρο.
Είδαμε λοιπόν ό,τι ήτανε να δούμε εκεί και επιστρέψαμε στις 8:00 για να πάρουμε το αυτοκίνητο και να φύγουμε, ακολουθώντας το πρόγραμμα που είχαμε κάνει.
Ο πρώτος προορισμός μας ήταν η πρώτη πρωτεύουσα της Γουατεμάλα η Ciudad Vieja. Μη νομίζει κανείς ότι η οδήγηση σε αυτήν τη χώρα είναι εύκολη. Ειδικά μέσα στα χωριά. Τα χωριά μπορεί να έχουν σχετικά φαρδιούς δρόμους, όμως είναι συνήθως διπλής κυκλοφορίας και η οδήγηση είναι δύσκολη και επικίνδυνη. Η καρδούλα της Ντίνας είχε συνέχεια ανησυχίες και μου έλεγε να προσέχω το ένα ή το άλλο. Εγώ ήμουν λίγο πιο ψύχραιμος βέβαια, γιατί αλίμονο και φοβόμουν. Αυτό που με νοιάζει είναι οι άλλοι να είναι σωστοί. Εγώ ξέρω πού βάζω το αυτοκίνητο. Φυσικά θέλει και τη βοήθεια του Θεού και της τύχη, όπως πάντα. Πολλές φορές επικαλεστήκαμε αυτές τις δυο βοήθειες σε αυτό το ταξίδι, και ειδικά στη Γουατεμάλα. Επίσης ένα πρόβλημα στα χωριά και στις πόλεις είναι το παρκάρισμα. Ας πούμε στην Αντίγκουα το Kia Sportage μπαίνει με μεγάλη δυσκολία στο γκαράζ.
Όταν έχει καθαρή ατμόσφαιρα είναι υπέροχο να βλέπεις προς όλες τις κατευθύνσεις Ηφαίστεια:
Πήγαμε λοιπόν στην πρώτη πρωτεύουσα της Γουατεμάλα, βρήκαμε και παρκάραμε σε ένα σημείο και κάναμε μία μικρή βόλτα στην πόλη. Είναι κλασική πόλη. Μοιάζει λίγο με την Αντίγκουα, αλλά δεν έχει ούτε το ένα δέκατο από τα μνημεία. Όμως είχε μία όμορφη πλατεία με μία μεγάλη εκκλησία και μία αγορά που ξεκινούσε εκείνη την ώρα. Επίσης έβγαλα χρήματα με τη revolut, και για να ξέρουμε και επί τίνος μιλάμε με 132 ευρώ παίρνω 1.000 κετσέλες.
Κανένας καλλιτέχνης να μας εξηγήσει τι είναι αυτό:
Παντού φτιάχνουν τάκος:
Φεύγοντας από εκεί αφού δεν καθίσαμε και πολλή ώρα, έβαλα στο GPS το χωριό San Antonio Aguas Callientes. Δεν ήταν και αυτό μακριά και από ψηλά που το είδαμε δεν φαινόταν άσχημο, όμως μετά από σχεδόν μισή ώρα βόλτες μέσα στα στενά δρομάκια δεν κατάφερα να βρω πάρκινγκ και έτσι φύγαμε. Δεν πειράζει μία άλλη φορά ίσως είμαστε πιο τυχεροί.
Φωτογραφία του χωριού από την στάση μας:
Με το πέρασμα που κάναμε είδαμε κάτι. Εδώ τα δημόσια πλυντήρια:
Αυτό που σας λέω για τα χωριά στη Γουατεμάλα:
Λίγο πιο κάτω:
Επόμενος σταθμός ήταν το χωριό San Juan del Obispo. Στις σημειώσεις που είχα έλεγε ότι είναι ένα ωραίο χωριό. Καταφέραμε όχι μόνο να πάμε αλλά να παρκάρουμε κιόλας. Έχει ένα πολύ ωραίο κτίριο που έμοιαζε με μοναστήρι. Δίπλα ήταν ένα σχολείο και βλέπαμε τα παιδιά που έμπαιναν και έβγαιναν από την πόρτα του σχολείου. Και οι μαμάδες ήταν εκεί.
Στη διαδρομή μας περάσαμε από ένα χωριό και η Ντίνα τράβηξε μερικές ενδιαφέρουσες φωτογραφίες μέσα από το αυτοκίνητο:
Ωραίες εικόνες που τις απολαμβάνεις ακόμα και μέσα από το αυτοκίνητο. Φεύγοντας από το χωριό τελειώσαμε με τα χωριά και βάζω στο GPS το ηφαίστειο Aqua, το οποίο βρίσκονταν κοντά και έλεγα μήπως μπορέσουμε και το προσεγγίσουμε όσο γίνεται με το αυτοκίνητο. Είχα ρωτήσει στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου και μου είπαν ότι δεν είναι προσεγγίσιμο κανένα ηφαίστειο, εκτός από το Πακάγια. Μερικά από τα υπόλοιπα μπορεί να έχουν ενδιαφέρον γιατί είναι ενεργά, όμως πρέπει να περπατήσεις πολλά χιλιόμετρα και να διανυκτερεύσεις για να μπορέσεις να δεις την λάβα να καίει. Τελικά πιάσαμε ένα χωματόδρομο ο οποίος αν και δεν ήταν κακός ήταν γεμάτος σκουπίδια. Απίθανο μου φάνηκε τόσα πολλά σκουπίδια πάνω σε ένα δρόμο. Δεν μπορούσα να το φανταστώ. Σε αυτό το δρόμο μείναμε 10 λεπτά και δεν είδα ούτε ένα αυτοκίνητο προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση να περνά.
Αλλάξαμε γνώμη και επιστρέψαμε για να πάμε να επισκεφτούμε το πιο προσεγγίσιμο ηφαίστειο της περιοχής, το Pacaya volcan. Δεν είναι και τόσο εύκολη η πρόσβαση γιατί το GPS μας οδήγησε μέσα από μερικά χωριά που ήταν πολύ δύσκολο να οδηγήσω. Καμιά φορά απορείς πως είναι δυνατόν σε τόσο τουριστικά μέρη να μην υπάρχει εύκολη πρόσβαση! Παρόλα αυτά καταφέραμε και προσπεράσαμε τις δυσκολίες και περίπου στις 12:00 το μεσημέρι φτάσαμε στο χώρο αυτό.
Είχα βάλει στο GPS το visitor Center και μας πήγε σε κάποιο σημείο όπου βρισκόταν ένα πάρκινγκ. Όταν πλησίασα ένας τύπος γύρω στα 35 μου κουνούσε τα χέρια του και μου έλεγε να πάω εκεί να παρκάρω. Πράγματι ήταν και άλλα αυτοκίνητα παρκαρισμένα αλλά το visitor Center δεν το έβλεπα. Όταν τον ρώτησα μου είπε ότι είναι λίγο πιο πάνω. Με παντομίμα και όχι με λόγια γιατί τα αγγλικά του ήταν λιγότερα από τα Ισπανικά τα δικά μου. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν κάποιος από εκείνους που σου κάνουν καμάκι για να βγάλουν κάποια χρήματα, αλλά μετά είδα ένα ταμπελάκι κρεμασμένο στο στήθος του. Κατάλαβα ότι είναι διαπιστευμένος σε αυτό που κάνει. Μου είπε ότι αυτός θα μπορούσε να μας ανεβάσει στο ηφαίστειο.
Πληρώσαμε 25 κετσέλες για να παρκάρουμε το αυτοκίνητο και προχωρήσαμε προς το κέντρο επισκεπτών. Εκεί δεν μιλούσε κανένας Αγγλικά, αλλά κατάλαβα ότι για να ανέβουμε πάνω στο ηφαίστειο έπρεπε να δώσουνε 100 κετσέλες το άτομο. Επίσης ήταν υποχρεωτικό να πάρουμε οδηγό ο οποίος ήθελε άλλες 200 κετσέλες, σύνολο 400, που σημαίνει 50 ευρώ με τη μία. Ήταν και κάτι τύποι εκεί με μουλάρια τα οποία μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε για να ανέβουμε και να κατεβούμε δίνοντας για κάθε μουλάρι άλλες διακόσιες κετσέλες. Όμως καταλάβαμε ότι δεν είναι πολύ δύσκολη η ανάβαση και για αυτό αποφασίσαμε να ανέβουμε με τα πόδια και με τον οδηγό που μας είχε κάνει καμάκι στο πάρκινγκ.
Οι άλλοι κατεβαίνουν:
Ξεκινήσαμε στις 12 και 12 λεπτά ακριβώς και μας είπαν ότι η απόσταση μέχρι επάνω είναι 4 χιλιόμετρα. Τα καταφέραμε και ανεβήκαμε σχετικά εύκολα σε λίγο λιγότερο από μία ώρα. Η ανάβαση ήταν εύκολη και το λέω γιατί θα μπορούσαμε να είχαμε ανέβει και με ένα αυτοκίνητο τέσσερα επί τέσσερα. Άρα δεν ήταν το στιλ που έχουμε στα βουνά της Ελλάδας, που ανεβαίνεις όπου μπορείς με το αυτοκίνητο και μόνο όπου δεν πάει το όχημα πας με τα πόδια. Είμαστε λίγο ξεφτίλες. Ας έχουν το δρόμο για οχήματα των εργαζόμενων ή για έκτακτη περίπτωση.
Όσο ανεβαίναμε βλέπαμε συνεχώς άλλους τουρίστες οι οποίοι κατέβαιναν και πάντα συνοδεύονταν από έναν οδηγό. Οι περισσότεροι από τους τουρίστες που κατέβαιναν ήταν κορίτσια. Δεν μπορώ να καταλάβω το λόγο. Όταν φτάσαμε στο τέλος της διαδρομής, αντικρίσαμε το γνωστό τοπίο με την λάβα την παγωμένη. Προχωρήσαμε γύρω στα 200 μέτρα πάνω σε ένα μονοπάτι πάνω στην λάβα και φτάσαμε σε ένα μικρό κρατήρα, που ο δικός μας, μας είπε ότι δημιουργήθηκε πριν από ένα χρόνο. Εκεί γύρω υπήρχαν ζεστές πέτρες λάβας και έβγαιναν καπνοί. Επίσης υπήρχαν πετρώματα με διάφορα ωραία χρώματα σε μικρή έκταση. Είναι τα γνωστά χρώματα των ηφαιστείων.
Το θέαμα δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο, αλλά είχαμε άλλη μία φορά την ευκαιρία να βρεθούμε σε ένα ενεργό ηφαίστειο. Να σημειώσω εδώ ότι κατά την διάρκεια της ανάβασής μας είχε αρχίσει να συννεφιάζει αρκετά. Όμως όταν φτάσαμε εκεί που ήταν ο προορισμός μας, ναι μεν υπήρχαν σύννεφα σε στυλ ομίχλης, όμως κατά διαστήματα βλέπαμε την κορυφή του ηφαιστείου, στην οποία φυσικά δεν μπορούσαμε εμείς να ανέβουμε.
Κάποια στιγμή φάνηκε μέσα από τα σύννεφα και η κορυφή του Πακάγια:
Δεν είναι τουρίστας, έρχεται γιατί τον ταΐζουν οι τουρίστες:
Αφού μείναμε μισή ώρα πάνω στην ψυχρή αλλά και ζέστη λάβα είπαμε στον οδηγό μας να ξεκινήσουμε την κατάβαση. Και εκεί που πηγαίναμε μία χαρά άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες σταγόνες. Πέντε λεπτά πριν φτάσουμε στο αυτοκίνητο οι λίγες σταγόνες έγιναν πολλές. Τόσο πολλές που ήταν μία μεγάλη καταιγίδα. Ευτυχώς βρεθήκαμε κοντά σε ένα κιόσκι που πουλούσε αναψυκτικά και καθίσαμε από κάτω για να μην βραχούμε. Περιμέναμε μισή ώρα, μέχρι που η βροχή σχεδόν σταμάτησε και μετά προχωρήσαμε γρήγορα προς το αυτοκίνητο.
Νιώθαμε πολύ τυχερροί που μπορέσαμε και κάνμαμε αυτή τη δραστηριότητα, γιατί λίγο αν καθυστερούσαμε να φτάσουμε θα τρώγαμε πολύ νερό. Σίγουρα ήμασταν οι τελευταίο επισκέπτες στο Πακάγια.
Η συνέχεια του προγράμματος απαιτούσε να πάμε σε διάφορα τα οποία όμως αποφασίσαμε να μην επισκεφτούμε, γιατί η βροχή συνεχιζόταν. Αποφασίσαμε λοιπόν να επιστρέψουμε στην Αντίγκουα και στο δωμάτιό μας. Σε όλη τη διαδρομή έβρεχε άλλοτε λίγο και άλλοτε περισσότερο. Όταν όμως φτάσαμε στο ξενοδοχείο η βροχή ήταν πολύ δυνατή. Αφού παρκάραμε το αυτοκίνητο ανεβήκαμε στο δωμάτιο. Περιμέναμε να σταματήσει η βροχή για να βγούμε καμιά βόλτα, αλλά δεν σταματούσε με τίποτα. Μόλις όμως ηρέμησε λίγο βγήκαμε με ομπρέλες για να πάμε για φαγητό. Δεν μπορούσαμε να πάμε και σε μεγάλη απόσταση, οπότε αποφασίσαμε και καθίσαμε για χάμπουργκερ σε ένα μαγαζί εκεί κοντά. Αφού φάγαμε επιστρέψαμε στο δωμάτιο έχοντας βραχεί πολύ από τα γόνατα και κάτω.
Σε αυτές τις περιοχές οι βροχή περιορίζει πολύ το χρόνο των επισκέψεων. Γι αυτό πρέπει να ξεκινά κανείς όσο γίνεται νωρίτερα, αφού οι μπόρες ξεσπούν συνήθως μετά το μεσημέρι.
Πρώτα like, μετά διαβάζω 
