travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.768
- Likes
- 14.587
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Colon, Portobello και το Κανάλι
- Ποτάμια, λίμνες και ιθαγενείς
- Στην ύπαιθρο του Παναμά
- Πρώτη μέρα Γουατεμάλα: Τι μέρα κι αυτή!!!
- Rio Dulce, βόλτα στο ποτάμι
- Από το Rio Dulce στο Τικάλ
- Επίσκεψη στον τεράστιο Αρχαιολογικό Χώρο Τικάλ
- Μια δύσκολη μέρα. Coban
- Ο δρόμος για την Αντίγκουα
- Βόλτες γύρω από την Antigua: Ηφαίστεια και χωριά
- Στις Λαϊκές Αγορές των χωριών, Λίμνη Atitlan
- Βόλτες με πλοιάριο στη λίμνη Ατιτλάν
- Chichicastenango και πόλη της Γουατεμάλα
- Στο Σαν Χοσέ και ο κακός μας ο καιρός
- San Jose και Tortuguero
- Βαρκάδα και βόλτες στο Tortuguero
- Ο δρόμος για τη La Fortuna και τον καταρράκτη
- Λίμνη και Ηφαίστειο Αρεναλ, Κρεμαστές Γέφυρες
- Puntarenas και κροκόδειλοι στο δρόμο για Σαν Χοσέ
- Ηφαίστειο Πόας
- Επιστροφή και μικρή επίσκεψη στη Γενεύη (41 χρόνια μετά)
- Οικονομικός Επίλογος
- Γενικά συμπεράσματα
Επιστροφή και μικρή επίσκεψη στη Γενεύη (41 χρόνια μετά)
Στον επόμενο χάρτη φαίνονται οι διαδρομές που κάναμε στην Κόστα Ρίκα, χωρίς πολλές λεπτομέρειες.
Σαν Χοσέ: Βάλαμε το ξυπνητήρι στις 4 παρά τέταρτο με σκοπό να φύγουμε στις 4:30. Μετά από μερικές καθυστερήσεις φύγαμε στις 4:50. Δεν είχαμε ζόρι για να πάμε νωρίς, αλλά καμιά φορά το κάνεις για να μην έχεις άγχος. Το αεροδρόμιο από το ξενοδοχείο μας ήταν 22 χιλιόμετρα, και το GPS το έδινε μισή ώρα. Τόσο ήταν. Αφήσαμε το αυτοκίνητο στο παρκινγκ των αναχωρήσεων, ρίξαμε τα κλειδιά σε ένα κουτί της Europcar, και όλα έτοιμα. Οι υπόλοιπες διαδικασίες ήταν εύκολες και είχαμε αρκετό χρόνο μέχρι να φύγουμε στην πύλη δέκα.
Ταξιδέψαμε στην αντίστροφη πορεία από εκείνη που ήρθαμε, άρα πρώτα πήγαμε Νέα Υόρκη. Το αεροπλάνο ήταν σχεδόν γεμάτο.
Το πρωί στο ξενοδοχείο είχε σηκωθεί ένας υπάλληλος και μας άνοιξε. Το είχα πει από την προηγούμενη μέρα στην ιδιοκτήτρια ότι θα φύγουμε νωρίς και τον είχε ειδοποιήσει. Σε αυτές τις χώρες όλα είναι κλειδωμένα. Στην Κόστα Ρίκα, αλλά και στις άλλες χώρες που επισκεφθήκαμε υπάρχουν παντού σιδεριές για να κλειδώνουν, για λόγους ασφαλείας. Έτσι στο Hotel 1492 που μέναμε, μέρα νύχτα για να μπούμε χτυπούσαμε κουδούνι και μας άνοιγαν. Στη La Fortuna μας είχε δώσει κλειδιά και για την εξώπορτα και για το πάρκινγκ. Στο Τορτουγέρο ήταν πιο ήπια τα πράγματα στο ξενοδοχείο, που γενικά ήταν ανοιχτό, χωρίς (αφού δεν είχε) εξώπορτα. Τα ξενοδοχεία δεν είχαν κλιματισμό, αλλά δε χρειάζεται κιόλας. Μιλάω για Κόστα Ρίκα. Νομίζω και στη Γουατεμάλα δεν είχε κλιματιστικό κανένα ξενοδοχείο. Στον Παναμά νομίζω είχε. Έχουν όμως ανεμιστήρα. Πάντως στο Σαν Χοσέ βάλαμε και κουβέρτα, αφού είχε αρκετή δροσιά και υγρασία.
Οι δρόμοι στην Κόστα Ρίκα ήταν σχετικά καλοί. Όχι όμως οι επαρχιακοί. Γενικά είχαν κίνηση, αλλά το πρόβλημα το δημιουργούν οι πολλές νταλίκες. Έχουν αρκετές λωρίδες κυκλοφορίας. Στην επαρχία όμως είναι στενοί και κινδυνεύεις ανά πάσα στιγμή αν ξεχαστείς να πέσεις σε κανένα χαντάκι. Το έπαθα εγώ στον Παναμά, αλλά ευτυχώς δεν ήταν βαθύ και επανέφερα το αμάξι. Φοβήθηκα λίγο, αφού όταν ανέβηκε στο δρόμο το αυτοκίνητο έκανε λίγα ζικ ζακ. Δεν είναι λοιπόν να αφαιρείσαι σε αυτές τις χώρες. Είναι και οι νταλίκες που συνήθως τρέχουν πιο γρήγορα από τα ΙΧ, χωρίς να σέβονται ιδιαίτερα τα όρια ταχύτητας. Επίσης συνηθίζουν να πηγαίνουν στην πιο αριστερή λωρίδα. Το κάνουν για να μην κόβουν ταχύτητα όταν μπαίνει κανείς από δεξιά, σε κάποια σύνδεση του δρόμου με άλλο δρόμο. Εννοείται ότι υπάρχουν πολλά σαμαράκια και πρέπει να έχεις το νου σου. Όμως τα σαμαράκια στην Κόστα Ρίκα ήταν ήπια, όχι όπως στη Γουατεμάλα.
Ένα άλλο σημαντικό είναι ότι γενικά οι οδηγοί σέβονται τους άλλους και όλους τους κανόνες, εκτός από τα όρια ταχύτητας, που είπα και πριν. Αυτό για μένα ήταν καλό. Θεωρώ πιο δύσκολη την οδήγηση στην Ελλάδα παρά στην Κεντρική Αμερική. Στην Κεντρική Αμερική ξέρεις τις αντιδράσεις και τις προβλέπεις. Γι αυτό είναι πιο απλά τα πράγματα. Βέβαια η Ντίνα ήταν δίπλα μου συνεχώς τρομοκρατημένη. Έβλεπε να με προσπερνούν οι νταλίκες ή να προσπερνώ εγώ, καμιά φορά ανάμεσα σε δύο νταλίκες, και έτρεμε. Βέβαια στους στενούς δρόμους η προσπέραση ήταν δύσκολη. Αλλά και πάλι, με προσοχή, όχι αδύνατη. Για να λέμε την αλήθεια οι οδηγοί δε σέβονταν ούτε τη διπλή διαγράμμιση στη μέση του δρόμου. Όμως δεν έκαναν συνήθως προσπέραση απερίσκεπτοι, εκτός από τους επαγγελματίες οδηγούς.
Μετά τη Νέα Υόρκη (στο Newark) μπήκαμε στο αεροπλάνο για Γενεύη. Έφυγε με εκατό λεπτά καθυστέρηση λόγω καταιγίδων στην περιοχή. Πάλι καλά που τελικά φύγαμε, γιατί είδαμε ουκ ολίγες πτήσεις να ακυρώνονται. Όχι όμως οι διεθνείς. Το αεροδρόμιο αυτό έχει κατά 90% πτήσεις της United. Έτσι κατάλαβα. Όσο περιμέναμε κάναμε βόλτες, αλλά τα καταστήματα (οι τιμές) ήταν απλησίαστα, οπότε δεν πήραμε τίποτα. Με την πτήση να πηγαίνει αντίθετα από τη φαινόμενη κίνηση του ήλιου, η νύχτα ήταν λιγοστή. Όμως κοιμηθήκαμε 3-4 ώρες.
Το πρωί της επόμενης μέρας φτάσαμε στη Γενεύη κατά τις εννιά το πρωί, αλλά οι διαδικασίες ήταν πολύ γρήγορες για να βγούμε από το αεροδρόμιο. Πήραμε τα πράγματά μας και γνωρίζοντας τι θέλαμε και πώς να το κάνουμε, πήγαμε στο σταθμό του τρένου, που είναι δίπλα στο σταθμό των αεροπλάνων, και με 6 ευρώ για 6 ώρες βάλαμε σε ένα κουτί τα πράγματα μας, και πήραμε μόνο τα απαραίτητα που θέλαμε για τη βόλτα. Όλη η διαδικασία γινόταν χωρίς κλειδιά. Απλά έβαζες πιστωτική κάρτα, με χρήματα δεν γινόταν, και σου έδιναν έναν QR code, τον οποίο σκανάρεις στην επιστροφή για να ανοίξει το κουτί. Όλα αυτά γινόταν αυτόματα, χωρίς να γράψεις εσύ σε ποιο κουτί είναι τα πράγματά σου. Και αυτό ήταν το περίεργο. Πρέπει δηλαδή με το που κλείνεις το κουτί σου να πας κατευθείαν να πληρώσεις.
Μετά ρωτήσαμε για εισιτήριο στην πόλη και μας είπαν ότι το εισιτήριο για μία ώρα κοστίζει 3 ευρώ και το ημερήσιο, μάλλον δεν είναι ημερήσιο αλλά μέχρι 9 ώρες, 8 ευρώ το κάθε ένα. Προτιμήσαμε να πάρουμε αυτό το τελευταίο για να μην ασχολούμαστε με έκδοση εισιτηρίων όταν αλλάζουμε μέσον. Και καλά κάναμε. Το αγοράσαμε, πήραμε τραμ και λεωφορείο τρεις φορές και βέβαια δεν μας έλεγξε κανένας. Οπότε και να μην τα είχαμε βγάλει δεν θα υπήρχε πρόβλημα, αλλά ποτέ δεν το ρισκάρεις σε αυτές τις χώρες. Μάλιστα στο γυρισμό τα έδωσα σε έναν Ελβετό υπάλληλο, ο οποίος ήταν εκεί και μας είχε βοηθήσει για να τα βγάλουμε και ο οποίος με ευχαρίστησε και κατευθείαν πήγε και τα πέταξε στην ανακύκλωση.
Πήραμε λοιπόν το λεωφορείο 10, το οποίο μετά από αρκετές στάσεις έφτασε στο κέντρο της πόλης και εκεί κατεβήκαμε. Όταν κατεβήκαμε η ώρα ήταν περίπου 10:00 το πρωί. Κάναμε βόλτες σχεδόν 4 ώρες και είδαμε τα πιο σημαντικά σημεία της Γενεύης, τα οποία είχα σημειώσει στο πρόγραμμα. Βέβαια είχα και το maps.me το οποίο μας οδηγούσε όταν είχαμε κάποιο μικρό πρόβλημα. Ο καιρός ήταν θαυμάσιος και είχε λιακάδα.
Η Γενεύη δεν είναι και κάτι σπουδαίο. Έχει βέβαια κλασικά τα κτίρια των ευρωπαϊκών πόλεων του περασμένου αιώνα, δηλαδή 100 ή 200 ετών, τα οποία τα έχουν συντηρήσει και είναι όμορφα αλλά μέχρι εκεί. Εάν δεν υπήρχε η λίμνη πιστεύω δεν θα είχε το ενδιαφέρον που της δίνει ο κόσμος σήμερα. Το κακό είναι ότι σε καμία περίπτωση δεν είδαμε τον πίδακα, που είναι σήμα κατατεθέν της πόλης, να βγάζει νερό. Δεν ξέρω γιατί. Υποθέτω ότι δεν λειτουργούσε λόγω του ότι είχε δυνατό αέρα και θα έφευγαν τα νερά από δω και από κει.
Κάναμε βόλτες και στο δίδυμο ποτάμι που μπαίνει μέσα στη λίμνη, που είχε κάποιο ενδιαφέρον. Το ρολόι των λουλουδιών, το νησάκι του Ρουσώ (δεν άξιζε καθόλου), το τείχος της Μεταρρύθμισης, την παλιά πόλη, τους κήπους της Αγγλίας, το μνημείο Brunswick και άλλα δύο-τρία σημεία. Στο τέλος πήγαμε με το τραμ στο πάρκο των Ηνωμένων Εθνών. Ήταν κάμποσες κόσμος και έβγαζε φωτογραφίες ή έπαιζε με τα νερά ενός σιντριβανιού.
Αυτό το ταξίδι τελείωσε. Αγοράστηκαν πέντε εισιτήρια και χρησιμοποιήθηκαν μόνο τα δύο. Είκοσι μία βραδιές σε ξενοδοχεία κλείσαμε και χρησιμοποιήσαμε μόνο τις δεκαεννέα από αυτές. Στα άλλα δύο δεν πήγαμε. Το πρώτο ήταν κοντά στο Coban της Γουατεμάλα που ο δρόμος ήταν κάκιστος. Το άλλο ήταν στην Κόστα Ρίκα και συγκεκριμένα την πρώτη μας μέρα που θα πηγαίναμε στην περιοχή Talamanca. Όμως φτάσαμε αργά στο Σαν Χοσέ και μέχρι να πάρουμε το αυτοκίνητο καθυστερήσαμε και θα φτάναμε αργά το βράδυ εκεί. Δεν άξιζε τόση ταλαιπωρία. Μείναμε στο Σαν Χοσέ. Άλλωστε έβρεχε καταρρακτωδώς. Σε όλα τα άλλα ξενοδοχεία και μέρη πήγαμε. Εξαιρούνται κάποια σημεία που προστέθηκαν εκ του περισσού στο τέλος επειδή είχε πάει ο Ευτύχης. Σε κανένα ταξίδι δεν τα καταφέρνουμε όλα.
Φεύγοντας από το αεροπλάνο της Swiss (που έφυγε με 1,5 ώρα καθυστέρηση), είπα σε έναν εκεί που φαινόταν αρχιφροντιστής ότι ήταν ντροπή να έχουμε σχεδόν δυο ώρες καθυστέρηση και να μας προσφέρουν μόνο ένα μπουκαλάκι νερό. Εκείνος μου είπε: και γιατί το λες τώρα που φεύγεις; Ας το έλεγες νωρίτερα. Φυσικά του είπα ότι εκείνοι έπρεπε να το σκεφτούν. Για άλλη μια φορά γουρούνια στα αεροδρόμια οι Ελβετοί.
Στον επόμενο χάρτη φαίνονται οι διαδρομές που κάναμε στην Κόστα Ρίκα, χωρίς πολλές λεπτομέρειες.
Σαν Χοσέ: Βάλαμε το ξυπνητήρι στις 4 παρά τέταρτο με σκοπό να φύγουμε στις 4:30. Μετά από μερικές καθυστερήσεις φύγαμε στις 4:50. Δεν είχαμε ζόρι για να πάμε νωρίς, αλλά καμιά φορά το κάνεις για να μην έχεις άγχος. Το αεροδρόμιο από το ξενοδοχείο μας ήταν 22 χιλιόμετρα, και το GPS το έδινε μισή ώρα. Τόσο ήταν. Αφήσαμε το αυτοκίνητο στο παρκινγκ των αναχωρήσεων, ρίξαμε τα κλειδιά σε ένα κουτί της Europcar, και όλα έτοιμα. Οι υπόλοιπες διαδικασίες ήταν εύκολες και είχαμε αρκετό χρόνο μέχρι να φύγουμε στην πύλη δέκα.
Ταξιδέψαμε στην αντίστροφη πορεία από εκείνη που ήρθαμε, άρα πρώτα πήγαμε Νέα Υόρκη. Το αεροπλάνο ήταν σχεδόν γεμάτο.
Το πρωί στο ξενοδοχείο είχε σηκωθεί ένας υπάλληλος και μας άνοιξε. Το είχα πει από την προηγούμενη μέρα στην ιδιοκτήτρια ότι θα φύγουμε νωρίς και τον είχε ειδοποιήσει. Σε αυτές τις χώρες όλα είναι κλειδωμένα. Στην Κόστα Ρίκα, αλλά και στις άλλες χώρες που επισκεφθήκαμε υπάρχουν παντού σιδεριές για να κλειδώνουν, για λόγους ασφαλείας. Έτσι στο Hotel 1492 που μέναμε, μέρα νύχτα για να μπούμε χτυπούσαμε κουδούνι και μας άνοιγαν. Στη La Fortuna μας είχε δώσει κλειδιά και για την εξώπορτα και για το πάρκινγκ. Στο Τορτουγέρο ήταν πιο ήπια τα πράγματα στο ξενοδοχείο, που γενικά ήταν ανοιχτό, χωρίς (αφού δεν είχε) εξώπορτα. Τα ξενοδοχεία δεν είχαν κλιματισμό, αλλά δε χρειάζεται κιόλας. Μιλάω για Κόστα Ρίκα. Νομίζω και στη Γουατεμάλα δεν είχε κλιματιστικό κανένα ξενοδοχείο. Στον Παναμά νομίζω είχε. Έχουν όμως ανεμιστήρα. Πάντως στο Σαν Χοσέ βάλαμε και κουβέρτα, αφού είχε αρκετή δροσιά και υγρασία.
Οι δρόμοι στην Κόστα Ρίκα ήταν σχετικά καλοί. Όχι όμως οι επαρχιακοί. Γενικά είχαν κίνηση, αλλά το πρόβλημα το δημιουργούν οι πολλές νταλίκες. Έχουν αρκετές λωρίδες κυκλοφορίας. Στην επαρχία όμως είναι στενοί και κινδυνεύεις ανά πάσα στιγμή αν ξεχαστείς να πέσεις σε κανένα χαντάκι. Το έπαθα εγώ στον Παναμά, αλλά ευτυχώς δεν ήταν βαθύ και επανέφερα το αμάξι. Φοβήθηκα λίγο, αφού όταν ανέβηκε στο δρόμο το αυτοκίνητο έκανε λίγα ζικ ζακ. Δεν είναι λοιπόν να αφαιρείσαι σε αυτές τις χώρες. Είναι και οι νταλίκες που συνήθως τρέχουν πιο γρήγορα από τα ΙΧ, χωρίς να σέβονται ιδιαίτερα τα όρια ταχύτητας. Επίσης συνηθίζουν να πηγαίνουν στην πιο αριστερή λωρίδα. Το κάνουν για να μην κόβουν ταχύτητα όταν μπαίνει κανείς από δεξιά, σε κάποια σύνδεση του δρόμου με άλλο δρόμο. Εννοείται ότι υπάρχουν πολλά σαμαράκια και πρέπει να έχεις το νου σου. Όμως τα σαμαράκια στην Κόστα Ρίκα ήταν ήπια, όχι όπως στη Γουατεμάλα.
Ένα άλλο σημαντικό είναι ότι γενικά οι οδηγοί σέβονται τους άλλους και όλους τους κανόνες, εκτός από τα όρια ταχύτητας, που είπα και πριν. Αυτό για μένα ήταν καλό. Θεωρώ πιο δύσκολη την οδήγηση στην Ελλάδα παρά στην Κεντρική Αμερική. Στην Κεντρική Αμερική ξέρεις τις αντιδράσεις και τις προβλέπεις. Γι αυτό είναι πιο απλά τα πράγματα. Βέβαια η Ντίνα ήταν δίπλα μου συνεχώς τρομοκρατημένη. Έβλεπε να με προσπερνούν οι νταλίκες ή να προσπερνώ εγώ, καμιά φορά ανάμεσα σε δύο νταλίκες, και έτρεμε. Βέβαια στους στενούς δρόμους η προσπέραση ήταν δύσκολη. Αλλά και πάλι, με προσοχή, όχι αδύνατη. Για να λέμε την αλήθεια οι οδηγοί δε σέβονταν ούτε τη διπλή διαγράμμιση στη μέση του δρόμου. Όμως δεν έκαναν συνήθως προσπέραση απερίσκεπτοι, εκτός από τους επαγγελματίες οδηγούς.
Μετά τη Νέα Υόρκη (στο Newark) μπήκαμε στο αεροπλάνο για Γενεύη. Έφυγε με εκατό λεπτά καθυστέρηση λόγω καταιγίδων στην περιοχή. Πάλι καλά που τελικά φύγαμε, γιατί είδαμε ουκ ολίγες πτήσεις να ακυρώνονται. Όχι όμως οι διεθνείς. Το αεροδρόμιο αυτό έχει κατά 90% πτήσεις της United. Έτσι κατάλαβα. Όσο περιμέναμε κάναμε βόλτες, αλλά τα καταστήματα (οι τιμές) ήταν απλησίαστα, οπότε δεν πήραμε τίποτα. Με την πτήση να πηγαίνει αντίθετα από τη φαινόμενη κίνηση του ήλιου, η νύχτα ήταν λιγοστή. Όμως κοιμηθήκαμε 3-4 ώρες.
Το πρωί της επόμενης μέρας φτάσαμε στη Γενεύη κατά τις εννιά το πρωί, αλλά οι διαδικασίες ήταν πολύ γρήγορες για να βγούμε από το αεροδρόμιο. Πήραμε τα πράγματά μας και γνωρίζοντας τι θέλαμε και πώς να το κάνουμε, πήγαμε στο σταθμό του τρένου, που είναι δίπλα στο σταθμό των αεροπλάνων, και με 6 ευρώ για 6 ώρες βάλαμε σε ένα κουτί τα πράγματα μας, και πήραμε μόνο τα απαραίτητα που θέλαμε για τη βόλτα. Όλη η διαδικασία γινόταν χωρίς κλειδιά. Απλά έβαζες πιστωτική κάρτα, με χρήματα δεν γινόταν, και σου έδιναν έναν QR code, τον οποίο σκανάρεις στην επιστροφή για να ανοίξει το κουτί. Όλα αυτά γινόταν αυτόματα, χωρίς να γράψεις εσύ σε ποιο κουτί είναι τα πράγματά σου. Και αυτό ήταν το περίεργο. Πρέπει δηλαδή με το που κλείνεις το κουτί σου να πας κατευθείαν να πληρώσεις.
Μετά ρωτήσαμε για εισιτήριο στην πόλη και μας είπαν ότι το εισιτήριο για μία ώρα κοστίζει 3 ευρώ και το ημερήσιο, μάλλον δεν είναι ημερήσιο αλλά μέχρι 9 ώρες, 8 ευρώ το κάθε ένα. Προτιμήσαμε να πάρουμε αυτό το τελευταίο για να μην ασχολούμαστε με έκδοση εισιτηρίων όταν αλλάζουμε μέσον. Και καλά κάναμε. Το αγοράσαμε, πήραμε τραμ και λεωφορείο τρεις φορές και βέβαια δεν μας έλεγξε κανένας. Οπότε και να μην τα είχαμε βγάλει δεν θα υπήρχε πρόβλημα, αλλά ποτέ δεν το ρισκάρεις σε αυτές τις χώρες. Μάλιστα στο γυρισμό τα έδωσα σε έναν Ελβετό υπάλληλο, ο οποίος ήταν εκεί και μας είχε βοηθήσει για να τα βγάλουμε και ο οποίος με ευχαρίστησε και κατευθείαν πήγε και τα πέταξε στην ανακύκλωση.
Πήραμε λοιπόν το λεωφορείο 10, το οποίο μετά από αρκετές στάσεις έφτασε στο κέντρο της πόλης και εκεί κατεβήκαμε. Όταν κατεβήκαμε η ώρα ήταν περίπου 10:00 το πρωί. Κάναμε βόλτες σχεδόν 4 ώρες και είδαμε τα πιο σημαντικά σημεία της Γενεύης, τα οποία είχα σημειώσει στο πρόγραμμα. Βέβαια είχα και το maps.me το οποίο μας οδηγούσε όταν είχαμε κάποιο μικρό πρόβλημα. Ο καιρός ήταν θαυμάσιος και είχε λιακάδα.
Η Γενεύη δεν είναι και κάτι σπουδαίο. Έχει βέβαια κλασικά τα κτίρια των ευρωπαϊκών πόλεων του περασμένου αιώνα, δηλαδή 100 ή 200 ετών, τα οποία τα έχουν συντηρήσει και είναι όμορφα αλλά μέχρι εκεί. Εάν δεν υπήρχε η λίμνη πιστεύω δεν θα είχε το ενδιαφέρον που της δίνει ο κόσμος σήμερα. Το κακό είναι ότι σε καμία περίπτωση δεν είδαμε τον πίδακα, που είναι σήμα κατατεθέν της πόλης, να βγάζει νερό. Δεν ξέρω γιατί. Υποθέτω ότι δεν λειτουργούσε λόγω του ότι είχε δυνατό αέρα και θα έφευγαν τα νερά από δω και από κει.
Κάναμε βόλτες και στο δίδυμο ποτάμι που μπαίνει μέσα στη λίμνη, που είχε κάποιο ενδιαφέρον. Το ρολόι των λουλουδιών, το νησάκι του Ρουσώ (δεν άξιζε καθόλου), το τείχος της Μεταρρύθμισης, την παλιά πόλη, τους κήπους της Αγγλίας, το μνημείο Brunswick και άλλα δύο-τρία σημεία. Στο τέλος πήγαμε με το τραμ στο πάρκο των Ηνωμένων Εθνών. Ήταν κάμποσες κόσμος και έβγαζε φωτογραφίες ή έπαιζε με τα νερά ενός σιντριβανιού.
Αυτό το ταξίδι τελείωσε. Αγοράστηκαν πέντε εισιτήρια και χρησιμοποιήθηκαν μόνο τα δύο. Είκοσι μία βραδιές σε ξενοδοχεία κλείσαμε και χρησιμοποιήσαμε μόνο τις δεκαεννέα από αυτές. Στα άλλα δύο δεν πήγαμε. Το πρώτο ήταν κοντά στο Coban της Γουατεμάλα που ο δρόμος ήταν κάκιστος. Το άλλο ήταν στην Κόστα Ρίκα και συγκεκριμένα την πρώτη μας μέρα που θα πηγαίναμε στην περιοχή Talamanca. Όμως φτάσαμε αργά στο Σαν Χοσέ και μέχρι να πάρουμε το αυτοκίνητο καθυστερήσαμε και θα φτάναμε αργά το βράδυ εκεί. Δεν άξιζε τόση ταλαιπωρία. Μείναμε στο Σαν Χοσέ. Άλλωστε έβρεχε καταρρακτωδώς. Σε όλα τα άλλα ξενοδοχεία και μέρη πήγαμε. Εξαιρούνται κάποια σημεία που προστέθηκαν εκ του περισσού στο τέλος επειδή είχε πάει ο Ευτύχης. Σε κανένα ταξίδι δεν τα καταφέρνουμε όλα.
Φεύγοντας από το αεροπλάνο της Swiss (που έφυγε με 1,5 ώρα καθυστέρηση), είπα σε έναν εκεί που φαινόταν αρχιφροντιστής ότι ήταν ντροπή να έχουμε σχεδόν δυο ώρες καθυστέρηση και να μας προσφέρουν μόνο ένα μπουκαλάκι νερό. Εκείνος μου είπε: και γιατί το λες τώρα που φεύγεις; Ας το έλεγες νωρίτερα. Φυσικά του είπα ότι εκείνοι έπρεπε να το σκεφτούν. Για άλλη μια φορά γουρούνια στα αεροδρόμια οι Ελβετοί.
Πρώτα like, μετά διαβάζω 
