travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.768
- Likes
- 14.587
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Colon, Portobello και το Κανάλι
- Ποτάμια, λίμνες και ιθαγενείς
- Στην ύπαιθρο του Παναμά
- Πρώτη μέρα Γουατεμάλα: Τι μέρα κι αυτή!!!
- Rio Dulce, βόλτα στο ποτάμι
- Από το Rio Dulce στο Τικάλ
- Επίσκεψη στον τεράστιο Αρχαιολογικό Χώρο Τικάλ
- Μια δύσκολη μέρα. Coban
- Ο δρόμος για την Αντίγκουα
- Βόλτες γύρω από την Antigua: Ηφαίστεια και χωριά
- Στις Λαϊκές Αγορές των χωριών, Λίμνη Atitlan
- Βόλτες με πλοιάριο στη λίμνη Ατιτλάν
- Chichicastenango και πόλη της Γουατεμάλα
- Στο Σαν Χοσέ και ο κακός μας ο καιρός
- San Jose και Tortuguero
- Βαρκάδα και βόλτες στο Tortuguero
- Ο δρόμος για τη La Fortuna και τον καταρράκτη
- Λίμνη και Ηφαίστειο Αρεναλ, Κρεμαστές Γέφυρες
- Puntarenas και κροκόδειλοι στο δρόμο για Σαν Χοσέ
- Ηφαίστειο Πόας
- Επιστροφή και μικρή επίσκεψη στη Γενεύη (41 χρόνια μετά)
- Οικονομικός Επίλογος
- Γενικά συμπεράσματα
Στις Λαϊκές Αγορές των χωριών, Λίμνη Atitlan
Επειδή κοιμόμαστε κάθε βράδυ αρκετά νωρίς δεν χρειάζεται να βάζουμε ξυπνητήρι, αφού είναι σίγουρο ότι θα ξυπνήσουμε πολύ νωρίς. Έτσι λοιπόν στις 6:15 ήμασταν έτοιμοι για αναχώρηση από την Αntigua. Αφού ετοιμάσαμε τα πράγματα μας κατεβήκαμε στη ρεσεψιόν και αφού περιμέναμε λίγο ήρθε κάποιος ο οποίος μας άνοιξε το γκαράζ που είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο.
Το γκαράζ δεν ήταν του ξενοδοχείου αλλά του κτιρίου. Μάλιστα ήταν εμφανές ότι ο χώρος του γκαράζ παλιότερα ήταν ένα θέατρο ή ένας κινηματογράφος. Τώρα έχουν αφαιρέσει τα καθίσματα και μπορούν και παρκάρουν μία τριανταριά αυτοκίνητα. Και πάνω από τον κινηματογράφο αυτόν είναι το ξενοδοχείο. Είναι λίγο περίεργο. Δηλαδή στον τρίτο όροφο που μέναμε εμείς είχε ένα εξωτερικό διάδρομο και τα δωμάτια ήταν στη σειρά. Έτσι το παράθυρο του δωματίου έβλεπε στον διάδρομο και όχι σε εξωτερικό περιβάλλον. Αν λοιπόν είχες ανοιχτή την κουρτίνα σε έβλεπαν αυτοί που περνούσαν από το διάδρομο για να πάνε στο δωμάτιό τους. Αυτό ήταν ένα μειονέκτημα για το ξενοδοχείο που κατά τα άλλα ήταν σχετικά καλό.
Αλλά το περίεργο επίσης που είχε ήταν η βρύση του νιπτήρα. Ήταν βρύση όπως στα αεροδρόμια, που πατούσες το διακόπτη και έτρεχε νερό για λίγα δευτερόλεπτα. Ευτυχώς ήταν εύκολο να ρυθμίσω το χρόνο που θα έτρεχε το νερό όπως και την ποσότητα του νερού αυτού. Τέλος πάντων σε γενικές γραμμές ήταν καλό αφού ήταν κέντρο της πόλης και έτσι δεν χρειαζόταν να περπατήσουμε πολύ για να βρεθούμε στην κεντρική πλατεία.
Ξεκινούσαμε πάλι αρκετά νωρίς, με ένα γεμάτο πρόγραμμα, το οποίο βέβαια δεν πραγματοποιήθηκε πλήρως. Το πρόβλημα σε αυτή τη χώρα είναι χαμηλές ταχύτητες που έχεις συνήθως. Έτσι κάναμε αρκετή ώρα μέχρι να πάμε στον πρώτο προορισμό, στο χωριό Comalapa. Κάθε Τρίτη, όπως και κάθε Πέμπτη και Σάββατο, γίνεται μία λαϊκή αγορά και είχε ενδιαφέρον. Αφήσαμε το αυτοκίνητο σε ένα παρκινγκ και μετά κάναμε βόλτα για μία ώρα βλέποντας υπέροχες εικόνες με τους ντόπιους. Δεν ήταν μόνο ο τρόπος που πουλούσαν τα προϊόντα τους αλλά και οι φορεσιές που φορούσαν οι γυναίκες. Δεν είχαμε δει μέχρι τώρα τόσο ωραίες φορεσιές. Στην Αντίγκουα που είχαμε δει αρκετές γυναίκες να φοράνε φορεσιές ήταν εκείνες οι οποίες πουλούσαν κάποια προϊόντα τους στους τουρίστες και λέγαμε ότι το έκαναν για να προσελκύσουν τους υποψήφιους πελάτες τους. Τώρα όμως απευθύνονταν στους ντόπιους. Όλες οι γυναίκες φορούσαν αυτές τις ωραίες φορεσιές.
Στην Comalapa αυτός ο τύπος προσπαθούσε να σώσει τον κόσμο (μάλλον):
Είπατε τίποτα για τα κινητά στα χωριά;
Το ζύγι όπως παλιά:
Επόμενος σταθμός που ήταν στο πρόγραμμα ήταν η πόλη Panajachel. Βρίσκεται στην βόρεια πλευρά της λίμνης Ατιτλάν, η οποία είναι σε υψόμετρο 1.600 μέτρων. Είναι σίγουρο ότι αποτελεί έναν κρατήρα παλιού ηφαιστείου, αν και δεν είναι στρογγυλή. Βρήκαμε και εκεί να παρκάρουμε, γιατί σε αυτή τη χώρα δεν είναι εύκολο να παρκάρεις. Φαίνεται οι άνθρωποι δεν έχουν αυτοκίνητα και έτσι δεν χρειάζονται τέτοιους χώρους. Βέβαια μέσα σε αυτά τα χωριά είναι πολύ δύσκολη η κυκλοφορία. Οι δρόμοι είναι στενοί και μηχανάκια και τρίκυκλα πετάγονται από παντού. Θέλει πολύ προσοχή.
Το θέμα είναι πως πάνε στο Panajachel. Έβαλα στο GPS Panajachel, και το Google Maps μας οδήγησε έξω από την Comalapa σε κάποιους χωματόδρομους της κακιάς ώρας. Απογοητευμένος σβήνω το Google και βάζω το maps.me, ώστε να δω που θα με έστελνε. Πράγματι με έστελνε να γυρίσω πίσω και μετά μέσω της Comalapa, με πήγε σε ένα σχετικά καλό δρόμο, αλλά και αυτός ήταν χωματόδρομος. Αφού προχωρήσαμε 3-4 km αποφασίσαμε ότι δεν γίνεται να προχωράμε σε τέτοιους δρόμους, αφού ήταν σίγουρο ότι θα υπήρχε καλύτερος. Για αυτό γύρισα πίσω στο χωριό και έβαλα στο GPS να μας οδηγήσει ξανά πίσω στην Αντίγκουα. Προχώρησα αρκετή ώρα και στο μέσον περίπου της διαδρομής, και αφού είχαμε φάει σχεδόν μία ώρα περιφερόμενοι σε χωματόδρομους και στα στενά της Comalapa, ξαναβάζω στο GPS το Panajachel. Αυτά τα τραγικά συμβαίνουν ενίοτε με τα μηχανήματα που χρησιμοποιούμε. Δεν ήταν η πρώτη μου φορά που αντιμετώπισα τέτοιο πρόβλημα. Ευτυχώς το λύσαμε και από την άλλη είδαμε τους χωρικούς που καλλιεργούσαν τα χωράφια τους. Τους είχαμε δει και σε άλλα σημεία της χώρας.
Για αρκετή ώρα οδηγήσαμε σε ασφαλτοστρωμένους δρόμους. Μέχρι που φτάσαμε στην πόλη και σε ένα πάρκινγκ αφήσαμε το αυτοκίνητο και για μία ώρα κάναμε βόλτες, αρχικά μέσα στην πόλη και κυρίως στην αγορά. Εδώ όλες οι αγορές είναι σκεπαστές. Ήταν πολύ όμορφη αλλά η πόλη γενικά είχε πάρα πολύ κίνηση και πέρα από μία ενδιαφέρουσα εκκλησία και αυτή την αγορά που προανέφερα, δεν είχε κάτι άλλο. Γι’ αυτό πήραμε το αυτοκίνητο και πήγαμε στην παραλία της ίδιας πόλης που απείχε 1,5 km. Για άλλη μία ώρα κάναμε βόλτες στην παραλία.
Παραλία, λίμνη Ατιτλάν:
Ο καιρός γενικά ήταν μουντός και δεν είχαμε καλή ορατότητα προς τη λίμνη. Εννοώ τα μακρινά χωριά, που φαινόταν στο βάθος στην απέναντι πλευρά. Όμως περάσαμε όμορφα.
Μπόνους καταρράκτης:
Και θέα:
Φύγαμε και από κει και βάλαμε στο GPS το χωριό Solola. Για να φτάσουμε εκεί πάλι δεν ήταν τόσο εύκολο γιατί οι δρόμοι περνάνε μέσα από άλλα χωριά και δεν ξέρω γιατί σήμερα σε όλα αυτά γινόταν λαϊκές αγορές, με αποτέλεσμα πολλοί αστυνομικοί στους δρόμους να μονοδρομούν κάποιους και σε έστελναν από αλλού. Πάντως φτάσαμε στο χωριό και για ακόμα μία φορά ευτυχώς βρήκαμε πάρκινγκ ασφαλείας να αφήσουμε το αυτοκίνητο. Και πάλι λέω μη φανταστείς ότι είναι εύκολη η κυκλοφορία μέσα σε αυτά τα χωριά. Πάρα πολύ δύσκολα τα πράγματα και τα 40 χρόνια που έχω εμπειρία στην οδήγηση σίγουρα μου δίνουν το δικαίωμα να είμαι σχετικά καλός σε αυτά τα δρομάκια.
Αφού λοιπόν παρκάραμε, κατεβήκαμε προς το κέντρο του χωριού όπου είδαμε εκτός από τις γυναίκες που φορούσαν τις πανέμορφες φορεσιές τους και αρκετούς άντρες να φοράνε αντίστοιχες φορεσιές. Αλλά προφανώς αντί για φούστες να φορούν παντελόνια. Ήταν μία έκπληξη για μας και μας άρεσε πάρα πολύ. Πήγαμε και σε αυτό το χωριό στην αγορά. Αφού κάναμε λίγη ώρα βόλτα και γινόταν χαμός από κόσμο, ενώ ήταν μεσημέρι γύρω στις 15:00, αποφασίσαμε να καθίσουμε να πιούμε κάτι, ώστε να δούμε την κίνηση. Προφανώς εγώ όσο είναι να οδηγήσω δεν πίνω καθόλου αλκοόλ. Έτσι ήπια μία πορτοκαλάδα.
Αφού καλύψαμε και σε αυτή την επίσκεψη μία ώρα πήραμε το αυτοκίνητο και ενώ είχαμε σκοπό να επισκεφτούμε κάποιο καταρράκτη και συγκεκριμένα τον Tzununa, αποφασίσαμε να μην το κάνουμε, γιατί θα φτάναμε πολύ αργά το ξενοδοχείο. Και ευτυχώς διότι πρώτον άρχισε να βρέχει και δεύτερον καθυστερήσαμε πολύ μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας, που βρίσκεται στις νοτιοδυτικές όχθες της λίμνης Ατιτλάν. Ο αρχικός στόχος ήταν να μείνουμε στο Σαν Juan, ένα διάσημο χωριό της λίμνης, αλλά επειδή δεν βρήκα ξενοδοχείο με καλή τιμή αποφάσισα να μείνουμε στο Σαν Πέδρο, 3-4 χλμ πιο πέρα. Όλες οι διαδρομές που περάσαμε προς το Σαν Πέδρο, ήταν πολύ όμορφες. Και μάλιστα φτάσαμε και σε υψόμετρο κοντά στα τρία χιλιόμετρα. Ήταν διαδρομές γεμάτες με δάση, χαράδρες, φαράγγια και ποτάμια. Όμως δεν το απολαμβάναμε πλήρως, διότι ο καιρός ήταν βροχερός και σε πολλά σημεία είχε ομίχλη.
Όταν φτάσαμε στο χωριό που ήταν το ξενοδοχείο μας και ενώ στο GPS είχα βάλει το όνομα του ξενοδοχείου, εκείνο μας έστελνε από κάποιους στενούς δρόμους που δεν χωρούσε το αυτοκίνητο. Σταματάμε κάπου και πάνω που αναρωτιόμασταν τι να κάνουμε, έρχεται κάποιος που μιλούσε καλούτσικα Αγγλικά και ρώτησε αν μπορούσε να μας βοηθήσει. Μόλις του είπαμε το πρόβλημά μας, μας είπε ότι ξέρει τον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου μας και τον πήρε τηλέφωνο. Μάλιστα του είπε να έρθει να μας πάρει για να μας οδηγήσει από δρόμους οι οποίοι έχουν φάρδος ικανό για το τζιπ που έχουμε. Πράγματι σε πέντε λεπτά είχε έρθει ο άνθρωπος με τη μηχανή του αλλά με το αυτοκίνητο κάναμε ακολουθώντας τον πάνω από 20 λεπτά για να φτάσουμε. Το πρόβλημα ήταν ότι και στους φαρδιούς δρόμους που μας πήγε, όταν συναντιόταν δύο οχήματα υπήρχε πρόβλημα.
Η Ντίνα είχε αγανακτήσει δίπλα μου με όλα αυτά που συνέβαιναν και μάλιστα μου είπε, και συμφώνησα, να μην χρησιμοποιήσουμε την επομένη καθόλου το αυτοκίνητο. Καταρχήν δεν ξέραμε πού να πάμε και πώς να βγούμε από το ξενοδοχείο, γιατί ενώ στο χάρτη οι δρόμοι εμφανίζονται δεν μπορείς να τους ακολουθήσεις με σιγουριά ότι θα χωράνε το αυτοκίνητο. Οι κάτοικοι κυκλοφορούν με τρίκυκλα τα οποία είναι πολύ στενά. Έχουν και μικρά ταξί που κι αυτά δεν έχουν πλάτος περισσότερο από 120 εκατοστά. Αυτό τους δίνει ευελιξία.
Το ξενοδοχείο μας ήταν πολύ κοντά στη θάλασσα και μπορεί να μην ήταν τέλειο αλλά είχαμε ένα άνετο δωμάτιο. Αφού ξεκουραστήκαμε καμιά ωρίτσα, πίνοντας και ένα από τα ποτάκια μας, βγήκαμε μία βόλτα να δούμε τι θα κάνουμε, αν και ο καιρός ήταν βροχερός. Μας άρεσε γιατί πετύχαμε και τον δρόμο που είχε τους πιο πολλούς τουρίστες οι οποίοι βέβαια είναι νέοι και νέες. Εμείς ήμασταν μάλλον οι πιο μεγάλοι.
Στη βόλτα αποφασίσαμε να πάμε σε ένα μαγαζί να φάμε τάκος. Φάγαμε τρία πιάτα (μικρά ήταν) και ήπιαμε μία μπύρα του ενός λίτρου και δώσαμε 11 ευρώ, που ήταν πολύ λίγα λεφτά και ουσιαστικά είχαμε χορτάσει. Μετά και από αυτή τη βόλτα γυρίσαμε στο δωμάτιο γύρω στις 9:30 για ύπνο.
Η κλασική μπύρα της περιοχής που πίναμε:
Επειδή κοιμόμαστε κάθε βράδυ αρκετά νωρίς δεν χρειάζεται να βάζουμε ξυπνητήρι, αφού είναι σίγουρο ότι θα ξυπνήσουμε πολύ νωρίς. Έτσι λοιπόν στις 6:15 ήμασταν έτοιμοι για αναχώρηση από την Αntigua. Αφού ετοιμάσαμε τα πράγματα μας κατεβήκαμε στη ρεσεψιόν και αφού περιμέναμε λίγο ήρθε κάποιος ο οποίος μας άνοιξε το γκαράζ που είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο.
Το γκαράζ δεν ήταν του ξενοδοχείου αλλά του κτιρίου. Μάλιστα ήταν εμφανές ότι ο χώρος του γκαράζ παλιότερα ήταν ένα θέατρο ή ένας κινηματογράφος. Τώρα έχουν αφαιρέσει τα καθίσματα και μπορούν και παρκάρουν μία τριανταριά αυτοκίνητα. Και πάνω από τον κινηματογράφο αυτόν είναι το ξενοδοχείο. Είναι λίγο περίεργο. Δηλαδή στον τρίτο όροφο που μέναμε εμείς είχε ένα εξωτερικό διάδρομο και τα δωμάτια ήταν στη σειρά. Έτσι το παράθυρο του δωματίου έβλεπε στον διάδρομο και όχι σε εξωτερικό περιβάλλον. Αν λοιπόν είχες ανοιχτή την κουρτίνα σε έβλεπαν αυτοί που περνούσαν από το διάδρομο για να πάνε στο δωμάτιό τους. Αυτό ήταν ένα μειονέκτημα για το ξενοδοχείο που κατά τα άλλα ήταν σχετικά καλό.
Αλλά το περίεργο επίσης που είχε ήταν η βρύση του νιπτήρα. Ήταν βρύση όπως στα αεροδρόμια, που πατούσες το διακόπτη και έτρεχε νερό για λίγα δευτερόλεπτα. Ευτυχώς ήταν εύκολο να ρυθμίσω το χρόνο που θα έτρεχε το νερό όπως και την ποσότητα του νερού αυτού. Τέλος πάντων σε γενικές γραμμές ήταν καλό αφού ήταν κέντρο της πόλης και έτσι δεν χρειαζόταν να περπατήσουμε πολύ για να βρεθούμε στην κεντρική πλατεία.
Ξεκινούσαμε πάλι αρκετά νωρίς, με ένα γεμάτο πρόγραμμα, το οποίο βέβαια δεν πραγματοποιήθηκε πλήρως. Το πρόβλημα σε αυτή τη χώρα είναι χαμηλές ταχύτητες που έχεις συνήθως. Έτσι κάναμε αρκετή ώρα μέχρι να πάμε στον πρώτο προορισμό, στο χωριό Comalapa. Κάθε Τρίτη, όπως και κάθε Πέμπτη και Σάββατο, γίνεται μία λαϊκή αγορά και είχε ενδιαφέρον. Αφήσαμε το αυτοκίνητο σε ένα παρκινγκ και μετά κάναμε βόλτα για μία ώρα βλέποντας υπέροχες εικόνες με τους ντόπιους. Δεν ήταν μόνο ο τρόπος που πουλούσαν τα προϊόντα τους αλλά και οι φορεσιές που φορούσαν οι γυναίκες. Δεν είχαμε δει μέχρι τώρα τόσο ωραίες φορεσιές. Στην Αντίγκουα που είχαμε δει αρκετές γυναίκες να φοράνε φορεσιές ήταν εκείνες οι οποίες πουλούσαν κάποια προϊόντα τους στους τουρίστες και λέγαμε ότι το έκαναν για να προσελκύσουν τους υποψήφιους πελάτες τους. Τώρα όμως απευθύνονταν στους ντόπιους. Όλες οι γυναίκες φορούσαν αυτές τις ωραίες φορεσιές.
Στην Comalapa αυτός ο τύπος προσπαθούσε να σώσει τον κόσμο (μάλλον):
Είπατε τίποτα για τα κινητά στα χωριά;
Το ζύγι όπως παλιά:
Επόμενος σταθμός που ήταν στο πρόγραμμα ήταν η πόλη Panajachel. Βρίσκεται στην βόρεια πλευρά της λίμνης Ατιτλάν, η οποία είναι σε υψόμετρο 1.600 μέτρων. Είναι σίγουρο ότι αποτελεί έναν κρατήρα παλιού ηφαιστείου, αν και δεν είναι στρογγυλή. Βρήκαμε και εκεί να παρκάρουμε, γιατί σε αυτή τη χώρα δεν είναι εύκολο να παρκάρεις. Φαίνεται οι άνθρωποι δεν έχουν αυτοκίνητα και έτσι δεν χρειάζονται τέτοιους χώρους. Βέβαια μέσα σε αυτά τα χωριά είναι πολύ δύσκολη η κυκλοφορία. Οι δρόμοι είναι στενοί και μηχανάκια και τρίκυκλα πετάγονται από παντού. Θέλει πολύ προσοχή.
Το θέμα είναι πως πάνε στο Panajachel. Έβαλα στο GPS Panajachel, και το Google Maps μας οδήγησε έξω από την Comalapa σε κάποιους χωματόδρομους της κακιάς ώρας. Απογοητευμένος σβήνω το Google και βάζω το maps.me, ώστε να δω που θα με έστελνε. Πράγματι με έστελνε να γυρίσω πίσω και μετά μέσω της Comalapa, με πήγε σε ένα σχετικά καλό δρόμο, αλλά και αυτός ήταν χωματόδρομος. Αφού προχωρήσαμε 3-4 km αποφασίσαμε ότι δεν γίνεται να προχωράμε σε τέτοιους δρόμους, αφού ήταν σίγουρο ότι θα υπήρχε καλύτερος. Για αυτό γύρισα πίσω στο χωριό και έβαλα στο GPS να μας οδηγήσει ξανά πίσω στην Αντίγκουα. Προχώρησα αρκετή ώρα και στο μέσον περίπου της διαδρομής, και αφού είχαμε φάει σχεδόν μία ώρα περιφερόμενοι σε χωματόδρομους και στα στενά της Comalapa, ξαναβάζω στο GPS το Panajachel. Αυτά τα τραγικά συμβαίνουν ενίοτε με τα μηχανήματα που χρησιμοποιούμε. Δεν ήταν η πρώτη μου φορά που αντιμετώπισα τέτοιο πρόβλημα. Ευτυχώς το λύσαμε και από την άλλη είδαμε τους χωρικούς που καλλιεργούσαν τα χωράφια τους. Τους είχαμε δει και σε άλλα σημεία της χώρας.
Για αρκετή ώρα οδηγήσαμε σε ασφαλτοστρωμένους δρόμους. Μέχρι που φτάσαμε στην πόλη και σε ένα πάρκινγκ αφήσαμε το αυτοκίνητο και για μία ώρα κάναμε βόλτες, αρχικά μέσα στην πόλη και κυρίως στην αγορά. Εδώ όλες οι αγορές είναι σκεπαστές. Ήταν πολύ όμορφη αλλά η πόλη γενικά είχε πάρα πολύ κίνηση και πέρα από μία ενδιαφέρουσα εκκλησία και αυτή την αγορά που προανέφερα, δεν είχε κάτι άλλο. Γι’ αυτό πήραμε το αυτοκίνητο και πήγαμε στην παραλία της ίδιας πόλης που απείχε 1,5 km. Για άλλη μία ώρα κάναμε βόλτες στην παραλία.
Παραλία, λίμνη Ατιτλάν:
Ο καιρός γενικά ήταν μουντός και δεν είχαμε καλή ορατότητα προς τη λίμνη. Εννοώ τα μακρινά χωριά, που φαινόταν στο βάθος στην απέναντι πλευρά. Όμως περάσαμε όμορφα.
Μπόνους καταρράκτης:
Και θέα:
Φύγαμε και από κει και βάλαμε στο GPS το χωριό Solola. Για να φτάσουμε εκεί πάλι δεν ήταν τόσο εύκολο γιατί οι δρόμοι περνάνε μέσα από άλλα χωριά και δεν ξέρω γιατί σήμερα σε όλα αυτά γινόταν λαϊκές αγορές, με αποτέλεσμα πολλοί αστυνομικοί στους δρόμους να μονοδρομούν κάποιους και σε έστελναν από αλλού. Πάντως φτάσαμε στο χωριό και για ακόμα μία φορά ευτυχώς βρήκαμε πάρκινγκ ασφαλείας να αφήσουμε το αυτοκίνητο. Και πάλι λέω μη φανταστείς ότι είναι εύκολη η κυκλοφορία μέσα σε αυτά τα χωριά. Πάρα πολύ δύσκολα τα πράγματα και τα 40 χρόνια που έχω εμπειρία στην οδήγηση σίγουρα μου δίνουν το δικαίωμα να είμαι σχετικά καλός σε αυτά τα δρομάκια.
Αφού λοιπόν παρκάραμε, κατεβήκαμε προς το κέντρο του χωριού όπου είδαμε εκτός από τις γυναίκες που φορούσαν τις πανέμορφες φορεσιές τους και αρκετούς άντρες να φοράνε αντίστοιχες φορεσιές. Αλλά προφανώς αντί για φούστες να φορούν παντελόνια. Ήταν μία έκπληξη για μας και μας άρεσε πάρα πολύ. Πήγαμε και σε αυτό το χωριό στην αγορά. Αφού κάναμε λίγη ώρα βόλτα και γινόταν χαμός από κόσμο, ενώ ήταν μεσημέρι γύρω στις 15:00, αποφασίσαμε να καθίσουμε να πιούμε κάτι, ώστε να δούμε την κίνηση. Προφανώς εγώ όσο είναι να οδηγήσω δεν πίνω καθόλου αλκοόλ. Έτσι ήπια μία πορτοκαλάδα.
Αφού καλύψαμε και σε αυτή την επίσκεψη μία ώρα πήραμε το αυτοκίνητο και ενώ είχαμε σκοπό να επισκεφτούμε κάποιο καταρράκτη και συγκεκριμένα τον Tzununa, αποφασίσαμε να μην το κάνουμε, γιατί θα φτάναμε πολύ αργά το ξενοδοχείο. Και ευτυχώς διότι πρώτον άρχισε να βρέχει και δεύτερον καθυστερήσαμε πολύ μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας, που βρίσκεται στις νοτιοδυτικές όχθες της λίμνης Ατιτλάν. Ο αρχικός στόχος ήταν να μείνουμε στο Σαν Juan, ένα διάσημο χωριό της λίμνης, αλλά επειδή δεν βρήκα ξενοδοχείο με καλή τιμή αποφάσισα να μείνουμε στο Σαν Πέδρο, 3-4 χλμ πιο πέρα. Όλες οι διαδρομές που περάσαμε προς το Σαν Πέδρο, ήταν πολύ όμορφες. Και μάλιστα φτάσαμε και σε υψόμετρο κοντά στα τρία χιλιόμετρα. Ήταν διαδρομές γεμάτες με δάση, χαράδρες, φαράγγια και ποτάμια. Όμως δεν το απολαμβάναμε πλήρως, διότι ο καιρός ήταν βροχερός και σε πολλά σημεία είχε ομίχλη.
Όταν φτάσαμε στο χωριό που ήταν το ξενοδοχείο μας και ενώ στο GPS είχα βάλει το όνομα του ξενοδοχείου, εκείνο μας έστελνε από κάποιους στενούς δρόμους που δεν χωρούσε το αυτοκίνητο. Σταματάμε κάπου και πάνω που αναρωτιόμασταν τι να κάνουμε, έρχεται κάποιος που μιλούσε καλούτσικα Αγγλικά και ρώτησε αν μπορούσε να μας βοηθήσει. Μόλις του είπαμε το πρόβλημά μας, μας είπε ότι ξέρει τον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου μας και τον πήρε τηλέφωνο. Μάλιστα του είπε να έρθει να μας πάρει για να μας οδηγήσει από δρόμους οι οποίοι έχουν φάρδος ικανό για το τζιπ που έχουμε. Πράγματι σε πέντε λεπτά είχε έρθει ο άνθρωπος με τη μηχανή του αλλά με το αυτοκίνητο κάναμε ακολουθώντας τον πάνω από 20 λεπτά για να φτάσουμε. Το πρόβλημα ήταν ότι και στους φαρδιούς δρόμους που μας πήγε, όταν συναντιόταν δύο οχήματα υπήρχε πρόβλημα.
Η Ντίνα είχε αγανακτήσει δίπλα μου με όλα αυτά που συνέβαιναν και μάλιστα μου είπε, και συμφώνησα, να μην χρησιμοποιήσουμε την επομένη καθόλου το αυτοκίνητο. Καταρχήν δεν ξέραμε πού να πάμε και πώς να βγούμε από το ξενοδοχείο, γιατί ενώ στο χάρτη οι δρόμοι εμφανίζονται δεν μπορείς να τους ακολουθήσεις με σιγουριά ότι θα χωράνε το αυτοκίνητο. Οι κάτοικοι κυκλοφορούν με τρίκυκλα τα οποία είναι πολύ στενά. Έχουν και μικρά ταξί που κι αυτά δεν έχουν πλάτος περισσότερο από 120 εκατοστά. Αυτό τους δίνει ευελιξία.
Το ξενοδοχείο μας ήταν πολύ κοντά στη θάλασσα και μπορεί να μην ήταν τέλειο αλλά είχαμε ένα άνετο δωμάτιο. Αφού ξεκουραστήκαμε καμιά ωρίτσα, πίνοντας και ένα από τα ποτάκια μας, βγήκαμε μία βόλτα να δούμε τι θα κάνουμε, αν και ο καιρός ήταν βροχερός. Μας άρεσε γιατί πετύχαμε και τον δρόμο που είχε τους πιο πολλούς τουρίστες οι οποίοι βέβαια είναι νέοι και νέες. Εμείς ήμασταν μάλλον οι πιο μεγάλοι.
Στη βόλτα αποφασίσαμε να πάμε σε ένα μαγαζί να φάμε τάκος. Φάγαμε τρία πιάτα (μικρά ήταν) και ήπιαμε μία μπύρα του ενός λίτρου και δώσαμε 11 ευρώ, που ήταν πολύ λίγα λεφτά και ουσιαστικά είχαμε χορτάσει. Μετά και από αυτή τη βόλτα γυρίσαμε στο δωμάτιο γύρω στις 9:30 για ύπνο.
Η κλασική μπύρα της περιοχής που πίναμε:
Πρώτα like, μετά διαβάζω 
