alma
Member
- Μηνύματα
- 4.304
- Likes
- 18.481
Βρισκόμασταν στον σταθμό των τρένων στο Κουτάισι περιμένοντας το τρένο για την πρωτεύουσα. Εισιτήρια είχαμε ήδη βγάλει οπότε καθόμαστε στις καρεκλίτσες αναμένοντας. Γύρω μας Γεωργιανοί και κυρίως οικογένειες. Σχεδόν κανείς δεν ταξιδεύει με βαλίτσα. Οι περισσότεροι έχουν σε μεγάλες μαύρες σακούλες, αυτοσχέδιες συσκευασίες ή κούτες τα πράγματα τους, ενώ οι ελάχιστοι που έχουμε βαλίτσες μοιάζει σαν να ταξιδεύουμε με «πολυτέλεια». Κάποιοι κουβαλούν τρόφιμα διαφόρων ειδών-κυρίως φρούτα- σε πλαστικές σακούλες. Κάποια στιγμή ακούγεται κάποιος να φωνάζει στα ρώσικα πως το τρένο έφτασε. Αλλά δεν έρχεται μπροστά μας στην πλατφόρμα. Έχει σταματήσει κάπου μακριά και ξεκινάμε όλοι προς τα εκεί. Οικογένειες με παιδιά και σακούλες στα χέρια, ζευγάρια που αποχαιρετιόνται αγκαλιασμένοι και λιγοστοί ξένοι κυρίως ανατολικού μπλοκ. Περπατάμε κυριολεκτικά πάνω στις ράγες και πάμε μόνοι μας προς το τρένο. Παρόλα αυτά το μόνο που με ανησυχεί είναι η αδιαθεσία του άντρα μου. Δεν νιώθω ταλαιπωρία και χαίρομαι που ταξιδεύω με ντόπιους. Σε κάνουν να νιώθεις οικεία. Το ταξίδι ξεκινά. Κάνουμε κάποιες στάσεις σε μέρη που μοιάζουν να βρίσκονται στην μέση του πουθενά. «Στάση για 4 λεπτά» λέει η υπάλληλος του τρένου και τρέχω έξω. Οι πιο πολλοί βγαίνουν για να καπνίσουν. Εγώ βγαίνω να απολαύσω εικόνες γεωργιανής επαρχίας έστω και για λίγο. Αδέσποτοι σκύλοι μας υποδέχονται στους σταθμούς. Τεράστιοι χώροι σε κάποιους σταθμούς, μοιάζουν να έχουν αφεθεί στη μοίρα τους. Οι περισσότεροι είναι άδειοι και γεμάτοι υγρασία σαν κτίρια- φαντάσματα. Κι όμως υποπτεύομαι πως κάπου θα δω κάτι ενδιαφέρον. Και να! Σε έναν σταθμό συναντώ ένα κουρείο που φαίνεται παλιό. Κοιτώ μέσα. Πινακίδες στα ρώσικα πληροφορούν πως το κούρεμα κοστίζει 3 λάρι. Ούτε καν ένα ευρώ δηλαδή. Κοιτώ τους τοίχους. Ένα τεράστιο πορτραίτο του Στάλιν δεσπόζει στον έναν τοίχο. Ο διπλανός τοίχος είναι γεμάτος με Ορθόδοξες εικόνες σχεδόν ολόκληρος.
Σε κάποιον άλλον σταθμό μια ηλικιωμένη κυρία πλησιάζει στο τρένο. Πουλάει χατζαπούρι (πιτάκια με τυρί) τα οποία μυρίζουν υπέροχα. Οι συνεπιβάτες μου τρέχουν σχεδόν όλοι να αγοράσουν. Προλαβαίνω τα 2 τελευταία και η έκπληξη έρχεται…. Της δίνω 20 λάρι(δεν είχα πιο ψιλά) και περιμένω τα ρέστα. «Τι είναι όλα αυτά που μου δίνεις;» λέει και μου επιστρέφει 20 λάρι σε χαρτονομίσματα των 10 για να χαλάσω. «Πόσο κάνουν;» την ρωτώ. «1 λάρι» απαντά. Είμαι σχεδόν σίγουρη πως δεν κατάλαβα καλά. Φάγαμε πολλές φορές χατζαπούρι στο Κουτάισι και η τιμή ποτέ δεν ήταν αυτή. Πηγαίνω στον άντρα μου και ζητάω κέρματα. Μου δίνει μια χούφτα κέρματα και λέω στην γιαγιάκα να πάρει όσα θέλει. «Αυτό και τέρμα» λέει και παίρνει ένα λάρι. «Πήρα 2 χατζαπούρι. Είστε σίγουρη;» την ρωτώ και αισθάνομαι σαν την κλέβω. «Τέρμα» λέει αυστηρά και απομακρύνεται….
Στον επόμενο σταθμό το τρένο σταματά. Πάω να κατέβω αλλά η υπάλληλος του τρένου που έχει μάθει πια την εξερευνητική μου μανία με πιάνει από το χέρι σαν να είμαι μικρό παιδί ή σαν να με ξέρει χρόνια… «Εεεπ για που το έβαλες;» ρωτά. «Μέσα γρήγορα γιατί θα φύγει το τρένο και θα μείνεις εδώ» λέει σφίγγοντας μου το χέρι και σπρώχνοντας με προς τα μέσα. Νιώθω σαν μικρό κορίτσι που το μάλωσαν και μπαίνω μέσα…
Κάποια στιγμή ο Γεωργιανός που συνταξίδευε απέναντι μας, μου δείχνει έξω από το παράθυρο λέγοντας το όνομα της περιοχής που περνάμε. Κάτι του απαντώ στα ρώσικα και αυτό ήταν. Με ρωτά από που είμαστε και αρχίζει μια ατέλειωτη κουβέντα. Μου λέει πως οι Γεωργιανοί είναι πιο πιστοί Ορθόδοξοι από εμάς, μου διηγείται πόσο θα ήθελε να βρεθεί στην χώρα μας και πόσο απολαμβάνει να βλέπει εικόνες από την Ελλάδα. Αναφέρει ιστορικά γεγονότα και μιλάει με θέρμη για την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης. Με ρωτά αν έχω πάει στην Ρωσία και μιλά για το πόσα χρόνια έζησε εκεί κατά την Σοβιετική εποχή. Μου λέει για συγγενείς του που δουλεύουν στην Ελλάδα, για την οικογένεια του, για την κατάσταση της χώρας σήμερα…Επιμένει να μεταφράσω και στον άντρα μου όσα μου λέει και φυσικά ζητάει να του μεταφράσω και τις απαντήσεις που δίνει…Ρωτάει επίμονα την γνώμη μας για την χώρα του και ποια μέρη είδαμε ή θα δούμε. Όταν φτάνουμε πια, σχεδόν λυπόμαστε που αποχαιρετούμε τον ομιλητικό Γεωργιανό. Ήταν τόσο όμορφη η κουβέντα μαζί του….
Σε κάποιον άλλον σταθμό μια ηλικιωμένη κυρία πλησιάζει στο τρένο. Πουλάει χατζαπούρι (πιτάκια με τυρί) τα οποία μυρίζουν υπέροχα. Οι συνεπιβάτες μου τρέχουν σχεδόν όλοι να αγοράσουν. Προλαβαίνω τα 2 τελευταία και η έκπληξη έρχεται…. Της δίνω 20 λάρι(δεν είχα πιο ψιλά) και περιμένω τα ρέστα. «Τι είναι όλα αυτά που μου δίνεις;» λέει και μου επιστρέφει 20 λάρι σε χαρτονομίσματα των 10 για να χαλάσω. «Πόσο κάνουν;» την ρωτώ. «1 λάρι» απαντά. Είμαι σχεδόν σίγουρη πως δεν κατάλαβα καλά. Φάγαμε πολλές φορές χατζαπούρι στο Κουτάισι και η τιμή ποτέ δεν ήταν αυτή. Πηγαίνω στον άντρα μου και ζητάω κέρματα. Μου δίνει μια χούφτα κέρματα και λέω στην γιαγιάκα να πάρει όσα θέλει. «Αυτό και τέρμα» λέει και παίρνει ένα λάρι. «Πήρα 2 χατζαπούρι. Είστε σίγουρη;» την ρωτώ και αισθάνομαι σαν την κλέβω. «Τέρμα» λέει αυστηρά και απομακρύνεται….
Στον επόμενο σταθμό το τρένο σταματά. Πάω να κατέβω αλλά η υπάλληλος του τρένου που έχει μάθει πια την εξερευνητική μου μανία με πιάνει από το χέρι σαν να είμαι μικρό παιδί ή σαν να με ξέρει χρόνια… «Εεεπ για που το έβαλες;» ρωτά. «Μέσα γρήγορα γιατί θα φύγει το τρένο και θα μείνεις εδώ» λέει σφίγγοντας μου το χέρι και σπρώχνοντας με προς τα μέσα. Νιώθω σαν μικρό κορίτσι που το μάλωσαν και μπαίνω μέσα…
Κάποια στιγμή ο Γεωργιανός που συνταξίδευε απέναντι μας, μου δείχνει έξω από το παράθυρο λέγοντας το όνομα της περιοχής που περνάμε. Κάτι του απαντώ στα ρώσικα και αυτό ήταν. Με ρωτά από που είμαστε και αρχίζει μια ατέλειωτη κουβέντα. Μου λέει πως οι Γεωργιανοί είναι πιο πιστοί Ορθόδοξοι από εμάς, μου διηγείται πόσο θα ήθελε να βρεθεί στην χώρα μας και πόσο απολαμβάνει να βλέπει εικόνες από την Ελλάδα. Αναφέρει ιστορικά γεγονότα και μιλάει με θέρμη για την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης. Με ρωτά αν έχω πάει στην Ρωσία και μιλά για το πόσα χρόνια έζησε εκεί κατά την Σοβιετική εποχή. Μου λέει για συγγενείς του που δουλεύουν στην Ελλάδα, για την οικογένεια του, για την κατάσταση της χώρας σήμερα…Επιμένει να μεταφράσω και στον άντρα μου όσα μου λέει και φυσικά ζητάει να του μεταφράσω και τις απαντήσεις που δίνει…Ρωτάει επίμονα την γνώμη μας για την χώρα του και ποια μέρη είδαμε ή θα δούμε. Όταν φτάνουμε πια, σχεδόν λυπόμαστε που αποχαιρετούμε τον ομιλητικό Γεωργιανό. Ήταν τόσο όμορφη η κουβέντα μαζί του….



Last edited by a moderator: