alma
Member
- Μηνύματα
- 4.304
- Likes
- 18.481
Το επίσημο όνομα της γραφικής, ορεινής κωμόπολης είναι Stepantsminda και σημαίνει «Άγιος Στέφανος». Το όνομα οφείλεται σε έναν Ορθόδοξο Γεωργιανό μοναχό. Ωστόσο το όνομα Kazbegi χρησιμοποιείται ακόμα ευρέως και μεταξύ των ντόπιων και μεταξύ των επισκεπτών. Όσο ανεβαίναμε, τα βουνά του Καυκάσου γίνονταν ακόμη πιο επιβλητικά, ακόμη πιο άγρια, ακόμα πιο αδάμαστα. Αφήσαμε το μίνι βαν, μιας και η ανάβαση μέχρι ένα σημείο θα γινόταν με 4 x 4 με έξτρα χρέωση και στη συνέχεια με τα πόδια ως την ιστορική εκκλησία της Αγίας Τριάδας, στο Gergeti. Η ξεναγός σύστησε αν έχει κάποιος πρόβλημα με το υψόμετρο ή κάποιο άλλο θέμα υγείας και πρέπει να αποφύγει την ανάβαση να μείνει στην κωμόπολη να περιμένει τους υπόλοιπους.
Οι περισσότεροι επιλέξαμε την ανάβαση και οι λίγοι που έμειναν στην κωμόπολη, δεν ξέρω αν το έκαναν γιατί δεν άντεχαν το υψόμετρο ή το έξτρα κόστος του 4 x 4. Πάντως δεν αντιμετωπίσαμε κάποιο θέμα με την ανάβαση. Προτιμήσαμε να ανέβουμε με το δικό μας ρυθμό ο καθένας, εκτός από 2-3 άτομα που ακολούθησαν την ξεναγό. Εξάλλου , η ανάβαση, με την θέα των απέραντων βουνοκορφών από την μία και την εκκλησία του 14ου αιώνα, σκαρφαλωμένη σε ύψος γύρω στα 2.170 μέτρα από την άλλη, ήταν απερίγραπτη. Ήταν όμορφο να σταματάς και να χαζεύεις την θέα από όλες τις πλευρές πριν συνεχίσεις. Εν τω μεταξύ ακόμα κι εκεί είδαμε γάμο. Οι Γεωργιανοί αγαπούν μάλλον τους γάμους ακόμα και σε δυσπρόσιτες εκκλησίες. Ο γάμος είχε τελειώσει και το ζευγάρι έβγαζε φωτογραφίες.
Ο αέρας άρχισε να φυσάει δυνατά κάποια στιγμή, ενώ σύννεφα μαζεύτηκαν πάνω από τα βουνά. «Λες να αρχίσει να βρέχει εδώ πάνω και ομπρέλες δεν πήραμε;» αναρωτήθηκαν πολλοί. Ευτυχώς την βγάλαμε καθαρή με ελάχιστες ψιχάλες.
Όταν φτάσαμε στην εκκλησία είδαμε τα συνηθισμένα καλάθια με μαντίλια και μακριές φούστες για να καλυφθούν οι γυναίκες. Αν και είχα μαντήλι μαζί μου, κοιτώντας στα καλάθια μου τράβηξε την προσοχή το ένα από αυτά. Κουνιόταν ελαφρώς , ενώ τα μαντήλια και οι φούστες αναδεύονταν συνέχεια. Μέσα στην εκκλησία ήταν κάπως σκοτεινά, αλλά παρόλα αυτά είδα τον σκυλάκο που είχε βρει καταφύγιο από τον αέρα ανάμεσα στις παχιές στρώσεις των υφασμάτων. Ωστόσο μάλλον κάποια άλλη δεν τον είδε ή αποφάσισε να του χαλάσει την ησυχία. Μία από τις επισκέπτριες προσπέρασε το πρώτο καλάθι (που παρείχε άφθονα μαντήλια και φούστες) και κατευθύνθηκε προς το δεύτερο. Αυτό που κινούνταν, ντε! Τράβηξε ένα μαντήλι, αλλά βρήκε αντίσταση. Το τράβηξε περισσότερο κι όχι μόνο βρήκε αντίσταση, αλλά ακούστηκε κι ένα γρύλισμα. Ο σκύλος είχε διαλέξει το εν λόγω μαντήλι για σκέπασμα και δεν σκόπευε να το παραδώσει έτσι εύκολα.
Επόμενη μας στάση ήταν το Jvari Pass, όπου τα θειούχα νερά, δημιουργούσαν ένα ενδιαφέρον θέαμα. Κάποιοι δοκίμασαν να πιουν κιόλας, αλλά μιας και εμάς δεν μας φάνηκαν πολύ ελκυστικά με αυτό το καφετίζον χρώμα, προτιμήσαμε να τα θαυμάσουμε οπτικώς και να περάσουμε χρόνο με τα κατσικάκια που έβοσκαν παραδίπλα.
Λίγο πριν το τέλος του ταξιδιού σταματήσαμε στο μνημείο της Ρωσογεωργιανής φιλίας. Κατασκευάστηκε την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης, συγκεκριμένα το 1983, αλλά ακόμα και σήμερα είναι από τα πολύ δημοφιλή σημεία επίσκεψης. Επίσης, λόγω της τοποθεσίας του, προσφέρει πανοραμική θέα στα βουνά του Καύκασου. Τριγύρω, οι ντόπιοι στήνουν τις αγορές τους με μάλλινες κάλτσες, τρόφιμα κλπ.
Το βράδυ επιστρέφοντας και κάνοντας βόλτα στην νυχτερινή Τιφλίδα, συνειδητοποιούσαμε πως οι μέρες στην Γεωργία, όλο και λιγόστευαν…Και μπορεί να είχαμε δει αρκετά, αλλά το δύσκολο ήταν να αποφασίσουμε τι θα αφήναμε εκτός και τι θα βλέπαμε την επόμενη μέρα. Ευτυχώς το να βρεις αυτοκίνητο με οδηγό που να σε πάει όπου θες, είναι εύκολο στην Γεωργία. Αυτό και θα κάναμε το επόμενο πρωί.
Οι περισσότεροι επιλέξαμε την ανάβαση και οι λίγοι που έμειναν στην κωμόπολη, δεν ξέρω αν το έκαναν γιατί δεν άντεχαν το υψόμετρο ή το έξτρα κόστος του 4 x 4. Πάντως δεν αντιμετωπίσαμε κάποιο θέμα με την ανάβαση. Προτιμήσαμε να ανέβουμε με το δικό μας ρυθμό ο καθένας, εκτός από 2-3 άτομα που ακολούθησαν την ξεναγό. Εξάλλου , η ανάβαση, με την θέα των απέραντων βουνοκορφών από την μία και την εκκλησία του 14ου αιώνα, σκαρφαλωμένη σε ύψος γύρω στα 2.170 μέτρα από την άλλη, ήταν απερίγραπτη. Ήταν όμορφο να σταματάς και να χαζεύεις την θέα από όλες τις πλευρές πριν συνεχίσεις. Εν τω μεταξύ ακόμα κι εκεί είδαμε γάμο. Οι Γεωργιανοί αγαπούν μάλλον τους γάμους ακόμα και σε δυσπρόσιτες εκκλησίες. Ο γάμος είχε τελειώσει και το ζευγάρι έβγαζε φωτογραφίες.
Ο αέρας άρχισε να φυσάει δυνατά κάποια στιγμή, ενώ σύννεφα μαζεύτηκαν πάνω από τα βουνά. «Λες να αρχίσει να βρέχει εδώ πάνω και ομπρέλες δεν πήραμε;» αναρωτήθηκαν πολλοί. Ευτυχώς την βγάλαμε καθαρή με ελάχιστες ψιχάλες.
Όταν φτάσαμε στην εκκλησία είδαμε τα συνηθισμένα καλάθια με μαντίλια και μακριές φούστες για να καλυφθούν οι γυναίκες. Αν και είχα μαντήλι μαζί μου, κοιτώντας στα καλάθια μου τράβηξε την προσοχή το ένα από αυτά. Κουνιόταν ελαφρώς , ενώ τα μαντήλια και οι φούστες αναδεύονταν συνέχεια. Μέσα στην εκκλησία ήταν κάπως σκοτεινά, αλλά παρόλα αυτά είδα τον σκυλάκο που είχε βρει καταφύγιο από τον αέρα ανάμεσα στις παχιές στρώσεις των υφασμάτων. Ωστόσο μάλλον κάποια άλλη δεν τον είδε ή αποφάσισε να του χαλάσει την ησυχία. Μία από τις επισκέπτριες προσπέρασε το πρώτο καλάθι (που παρείχε άφθονα μαντήλια και φούστες) και κατευθύνθηκε προς το δεύτερο. Αυτό που κινούνταν, ντε! Τράβηξε ένα μαντήλι, αλλά βρήκε αντίσταση. Το τράβηξε περισσότερο κι όχι μόνο βρήκε αντίσταση, αλλά ακούστηκε κι ένα γρύλισμα. Ο σκύλος είχε διαλέξει το εν λόγω μαντήλι για σκέπασμα και δεν σκόπευε να το παραδώσει έτσι εύκολα.
Επόμενη μας στάση ήταν το Jvari Pass, όπου τα θειούχα νερά, δημιουργούσαν ένα ενδιαφέρον θέαμα. Κάποιοι δοκίμασαν να πιουν κιόλας, αλλά μιας και εμάς δεν μας φάνηκαν πολύ ελκυστικά με αυτό το καφετίζον χρώμα, προτιμήσαμε να τα θαυμάσουμε οπτικώς και να περάσουμε χρόνο με τα κατσικάκια που έβοσκαν παραδίπλα.
Λίγο πριν το τέλος του ταξιδιού σταματήσαμε στο μνημείο της Ρωσογεωργιανής φιλίας. Κατασκευάστηκε την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης, συγκεκριμένα το 1983, αλλά ακόμα και σήμερα είναι από τα πολύ δημοφιλή σημεία επίσκεψης. Επίσης, λόγω της τοποθεσίας του, προσφέρει πανοραμική θέα στα βουνά του Καύκασου. Τριγύρω, οι ντόπιοι στήνουν τις αγορές τους με μάλλινες κάλτσες, τρόφιμα κλπ.
Το βράδυ επιστρέφοντας και κάνοντας βόλτα στην νυχτερινή Τιφλίδα, συνειδητοποιούσαμε πως οι μέρες στην Γεωργία, όλο και λιγόστευαν…Και μπορεί να είχαμε δει αρκετά, αλλά το δύσκολο ήταν να αποφασίσουμε τι θα αφήναμε εκτός και τι θα βλέπαμε την επόμενη μέρα. Ευτυχώς το να βρεις αυτοκίνητο με οδηγό που να σε πάει όπου θες, είναι εύκολο στην Γεωργία. Αυτό και θα κάναμε το επόμενο πρωί.
Last edited by a moderator:
