alma
Member
- Μηνύματα
- 4.304
- Likes
- 18.481
Το τελευταίο φυσικό φως πριν η νύχτα κάνει την εμφάνιση της, υπήρχε ακόμα όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας στην Τιφλίδα. Ωστόσο ο συνταξιδιώτης μου -που βρισκόταν ακόμα στην ανάρρωση-είχε σκοπό να ξεκουραστεί και να ξαπλώσει. Στην αρχή σκέφτηκα να μείνω κι εγώ μέσα στο δωμάτιο αλλά ήταν νωρίς. Η ανυπομονησία να δω από κοντά και να περπατήσω αυτή την καινούργια πόλη, ήταν μεγάλη. Άνοιξα τις κουρτίνες και κοίταξα έξω από το παράθυρο. Η όμορφη θέα έμοιαζε να σε προκαλεί να βγεις έξω. Αφού βεβαιώθηκα πως ο άντρας μου δεν χρειαζόταν κάτι, βγήκα για μια αναγνωριστική βόλτα. Σε λίγο σκοτείνιαζε, αλλά από το ξενοδοχείο με βεβαίωσαν πως η πόλη είναι ασφαλής. Βγήκα στην αρχή διστακτικά αλλά ταυτόχρονα αδημονώντας για όσα θα αντίκριζα. Θα μου άρεσε άραγε αυτή η πόλη; Ή θα επιβεβαιώνονταν τα περί «τριτοκοσμικού μέρους», τώρα μάλιστα που αναρωτιόμουν μήπως ήμουν λίγο υπεύθυνη που αρρώστησε ο άντρας μου μιας και δεν διάλεξα πιο «πολιτισμένα» και πλούσια μέρη να πάμε;
Η Τιφλίδα έμοιαζε να μην έχει ξεκάθαρη ταυτότητα ή να έχει πολλές διαφορετικές ταυτότητες και να είναι τόσο πολυδιάστατη που δεν την «πιάνεις» αμέσως. Οι φαρδιές και πολύβουες λεωφόροι και τα μεγάλα μαγαζιά, θύμιζαν πολλές άλλες πόλεις στον κόσμο. Όμως όσο την περπατούσε κανείς , ήταν όλο και πιο φανερές οι επιρροές από το μωσαϊκό λαών που πέρασαν από εκεί. Δεν ήταν τελείως ευρωπαϊκή αλλά ούτε και τελείως ασιατική. Κάποια βρώμικα στενά με παραμελημένα κτίρια, συνυπήρχαν με μεγαλύτερους δρόμους,όπου δέσποζαν πλούσια πολυκαταστήματα αλλά και με δρόμους με πολύχρωμα παλιά κτίρια με χαγιάτια, άλλα καλοφροντισμένα κι άλλα ετοιμόρροπα και με σοβάδες να ξεκολλούν. Ο κόσμος ήταν μεν πολύ περισσότερος από την επαρχία της χώρας, αλλά ταυτόχρονα πολύ λιγότερος σε σχέση με άλλες πρωτεύουσες, γεγονός που σου προκαλούσε μια αίσθηση οικειότητας. Το χρυσό άγαλμα του Αγίου Γεωργίου στην πλατεία ελευθερίας, στεκόταν καμαρωτό ανάμεσα στην συνεχή κίνηση των αυτοκινήτων, ενώ λίγο πιο μακριά, μικροπωλητές πωλούσαν σοβιετικά βιβλία.Η περαντζάδα στις γέφυρες με θέα το ποτάμι θα μπορούσε να θυμίζει πρωτεύουσες Κεντρικής ή Βόρειας Ευρώπης, αλλά ξεκάθαρα χωρίς την αποστειρωμένη αυτοκρατορική αίσθηση που συχνά μεταδίδουν αυτές. Ήμουν πια σίγουρη. Ανυπομονούσα να γίνει καλά ο συνταξιδιώτης μου, για να ανακαλύψει μαζί μου το επόμενο πρωί, πόσο ενδιαφέρουσα ήταν αυτή η πόλη.
Η Τιφλίδα έμοιαζε να μην έχει ξεκάθαρη ταυτότητα ή να έχει πολλές διαφορετικές ταυτότητες και να είναι τόσο πολυδιάστατη που δεν την «πιάνεις» αμέσως. Οι φαρδιές και πολύβουες λεωφόροι και τα μεγάλα μαγαζιά, θύμιζαν πολλές άλλες πόλεις στον κόσμο. Όμως όσο την περπατούσε κανείς , ήταν όλο και πιο φανερές οι επιρροές από το μωσαϊκό λαών που πέρασαν από εκεί. Δεν ήταν τελείως ευρωπαϊκή αλλά ούτε και τελείως ασιατική. Κάποια βρώμικα στενά με παραμελημένα κτίρια, συνυπήρχαν με μεγαλύτερους δρόμους,όπου δέσποζαν πλούσια πολυκαταστήματα αλλά και με δρόμους με πολύχρωμα παλιά κτίρια με χαγιάτια, άλλα καλοφροντισμένα κι άλλα ετοιμόρροπα και με σοβάδες να ξεκολλούν. Ο κόσμος ήταν μεν πολύ περισσότερος από την επαρχία της χώρας, αλλά ταυτόχρονα πολύ λιγότερος σε σχέση με άλλες πρωτεύουσες, γεγονός που σου προκαλούσε μια αίσθηση οικειότητας. Το χρυσό άγαλμα του Αγίου Γεωργίου στην πλατεία ελευθερίας, στεκόταν καμαρωτό ανάμεσα στην συνεχή κίνηση των αυτοκινήτων, ενώ λίγο πιο μακριά, μικροπωλητές πωλούσαν σοβιετικά βιβλία.Η περαντζάδα στις γέφυρες με θέα το ποτάμι θα μπορούσε να θυμίζει πρωτεύουσες Κεντρικής ή Βόρειας Ευρώπης, αλλά ξεκάθαρα χωρίς την αποστειρωμένη αυτοκρατορική αίσθηση που συχνά μεταδίδουν αυτές. Ήμουν πια σίγουρη. Ανυπομονούσα να γίνει καλά ο συνταξιδιώτης μου, για να ανακαλύψει μαζί μου το επόμενο πρωί, πόσο ενδιαφέρουσα ήταν αυτή η πόλη.
Last edited by a moderator:
