alma
Member
- Μηνύματα
- 4.304
- Likes
- 18.481
Μπορεί η Τιφλίδα να είναι φωτογενής αλλά η αυθεντική γεωργιανή ψυχή βρίσκεται στην επαρχία της χώρας. Αυτό το είχαμε ήδη διαπιστώσει τόσο στις διαδρομές με τρένα και μαρσρούτκες, όσο και στις επαρχιακές πόλεις και χωριά. Ξεκινήσαμε να δούμε ένα μέρος της επαρχίας της χώρας, αυτή την φορά επιλέγοντας τουρ από την Τιφλίδα.
Πρώτη μας στάση το φράγμα Zhinvali. Η αλήθεια είναι πως η θέα στην τεχνητή λίμνη είναι όμορφη, όπως εξάλλου και τα γαλαζοτιρκουάζ χρώματα, που κάνουν αντίθεση με το πράσινο της βλάστησης. Ωστόσο παρόμοια και ομορφότερα τοπία μπορείς να βρεις και στην Ελλάδα και σε άλλα μέρη του κόσμου,οπότε δεν είναι από τα δυνατά χαρτιά της χώρας. Συν τοις άλλοις, είχαν τοποθετήσει και βαλσαμωμένα ζώα, ένα όπλο και μια κιτς ταμπέλα “I love Georgia”, με τα οποία θα μπορούσε κανείς να ποζάρει έναντι αντιτίμου.
Ανυπομονούσα να φύγουμε και να πάμε να δούμε το εντυπωσιακό Ananuri, το οποίο θα ήταν η επόμενη στάση μας. Αυτό μάλιστα! Στο εντυπωσιακό κάστρο , έλαβαν χώρα μάχες, σφαγές και πέρασε από τα χέρια διάφορων δυναστειών ανα τους αιώνες. Σίγουρα αξίζουν επίσκεψη οι εκκλησίες που βρίσκονται μέσα στο σύμπλεγμα και αν υπάρχει χρόνος και μια βόλτα γύρω από το κάστρο. Είναι εντυπωσιακή η γαλήνη του τοπίου, που έρχεται σε αντίθεση με τα αιματηρά γεγονότα του παρελθόντος που συνέβησαν στο σημείο. Το Ananuri, είναι ήδη αρκετά δημοφιλές και επισκεπτόμενο από κόσμο διαφόρων ηλικιών και φυλών και βρίσκεται στα υποψήφια προς ένταξη Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Ουνέσκο. Πάντως μέχρι στιγμής δεν έχει καταφέρει να αποκτήσει την πολυπόθητη εγγραφή στην λίστα. Αν τα καταφέρει θα είναι αναμενόμενη και η περαιτέρω αύξηση του τουρισμού.
Στην περιοχή, είχε όπως και σχεδόν παντού στην Γεωργία αδέσποτα σκυλάκια ή σκύλαρους. Αρκετά συμπαθητικά θα έλεγα. Επίσης, μερικά μέτρα πιο πέρα, ένα μίνι υπαίθριο παζάρι, πωλούσε από συνηθισμένα αναμνηστικά, μέχρι φρέσκο χυμό ρόδι που έστυβαν μπροστά σου.
Επόμενη στάση ποταμός Aragvi. Στο σημείο που συναντάται ο «Λευκός Aragvi», με το «Μαύρο Aragvi» σταματά ο περισσότερος κόσμος για να φωτογραφηθεί. Δεν ξέρω αν το σημείο που πήγε το τουρ μας δεν ήταν το κατάλληλο ή για κάποιον άλλο λόγο δεν ήταν τόσο οφθαλμοφανής η διαφορά εκείνη την ημέρα, πάντως ούτε λευκό, ούτε μαύρο Aragvi είδαμε. Μια διαφορά χρωματική υπήρχε, αλλά δεν ήταν τόσο έντονη, όσο σε φωτογραφίες που έβλεπες στο ίντερνετ. Πάντως σαφώς και το τοπίο ακολουθεί θρύλος. Αναρωτηθήκαμε αν τα διάφορα χρώματα στα ποτάμια και τις λίμνες, εμπνέουν διάφορους λαούς, μιας και θυμόμασταν έντονα τον θρύλο για τον έρωτα της πριγκίπισσας με το βοσκό που συνόδευε την πράσινη και την γαλάζια λίμνη στις Sete Cidades στις Αζόρες.
Βάζω φωτό χωρίς επεξεργασία, να δω μήπως είμαι μόνο εγώ που δεν τα βλέπω τα ποτάμια ως άσπρο και μαύρο…
Ο γεωργιανός θρύλος πάντως, είναι ακόμα πιο δραματικός. Δυο αδερφές, μια ξανθιά και μια μελαχρινή, ερωτεύτηκαν τον ίδιο άντρα. Εκείνος επέλεξε να παντρευτεί την ξανθιά κι η μελαχρινή αυτοκτόνησε. Από την θλίψη για τον θάνατο της αδερφής της, τελικά αυτοκτόνησε και η ξανθιά. Ο άντρας μην αντέχοντας τον πόνο, αυτοκτόνησε κι αυτός και να ο τρίτος ποταμός.
Κι επειδή έφταναν πια οι ιστορίες για αυτοκτονίες, είχε έρθει η ώρα για να συνεχίσουμε το ταξίδι. Το γκρουπάκι σταμάτησε για φαγητό σε ένα εστιατόριο στη μέση του πουθενά. Καθόμαστε λοιπόν ωραία και καλά ρωτά η σερβιτόρα τι θέλουμε να πιούμε. Για αλκοόλ δεν υπήρχε περίπτωση, μιας και θέλαμε να είμαστε τελείως νηφάλιοι για την ανάβαση στο Καζμπέγκι που θα ακολουθούσε. Είπαμε λοιπόν να πάρουμε μια λεμονάδα, την οποία διαφήμιζαν ως σπιτική.
-Εξαίρετη επιλογή. Είναι δική μας μάρκα γεωργιανή και θα ξετρελαθείτε με αυτήν την λεμονάδα.
Αφού έκανε αυτή τη δήλωση η σερβιτόρα σε λίγα λεπτά, έφερε ένα πράγμα που όμοιο του δεν είχαμε ξαναπιεί.
-Σαμπουαν είναι;
Ρώτησε ο άντρας μου με γουρλωμένα μάτια, ο οποίος μετά την γαστρεντερίτιδα έπρεπε να είναι και πολύ προσεκτικός με το τι βάζει στο στομάχι του….Εγώ προσπάθησα να σώσω την κατάσταση.
- Είναι κάπως….ιδιαίτερη….είπα προσπαθώντας να πιώ μερικές γουλιές.
- Αυτή είναι σαμπουάν σου λέω.
-Οκ, μοιάζει λιγάκι.
Και μετά από αυτό το ωραίο διάλειμμα, βγήκαμε να φωτογραφήσουμε την γεωργιανή φύση, η οποία σε αποζημίωνε για όλα. Αν και φθινόπωρο, το πράσινο ήταν τόσο έντονο, που έμοιαζε με άνοιξη και ο καιρός γλυκός.
Συνεχίσαμε, σταματώντας σε ένα σημείο όπου πωλητές μελιού διαφόρων ειδών , πρόσφεραν honey tasting. Αν και ελάχιστοι αγόρασαν 1-2 βαζάκια, το τοπίο ήταν εντυπωσιακό. Καταπράσινες εκτάσεις με αγελάδες που έβοσκαν γαλήνια, ενώ εκτός από τους πάγκους με τους πωλητές, έμοιαζε να μην υπάρχει και ιδιαίτερη ανθρώπινη παρουσία σε κοντινή απόσταση. Οι βουνοκορφές υψώνονταν επιβλητικές και η άγρια ομορφιά της φύσης, έκοβε την ανάσα. Επόμενη στάση; Επιτέλους η ανάβαση στο Καζμπέγκι.
Πρώτη μας στάση το φράγμα Zhinvali. Η αλήθεια είναι πως η θέα στην τεχνητή λίμνη είναι όμορφη, όπως εξάλλου και τα γαλαζοτιρκουάζ χρώματα, που κάνουν αντίθεση με το πράσινο της βλάστησης. Ωστόσο παρόμοια και ομορφότερα τοπία μπορείς να βρεις και στην Ελλάδα και σε άλλα μέρη του κόσμου,οπότε δεν είναι από τα δυνατά χαρτιά της χώρας. Συν τοις άλλοις, είχαν τοποθετήσει και βαλσαμωμένα ζώα, ένα όπλο και μια κιτς ταμπέλα “I love Georgia”, με τα οποία θα μπορούσε κανείς να ποζάρει έναντι αντιτίμου.
Ανυπομονούσα να φύγουμε και να πάμε να δούμε το εντυπωσιακό Ananuri, το οποίο θα ήταν η επόμενη στάση μας. Αυτό μάλιστα! Στο εντυπωσιακό κάστρο , έλαβαν χώρα μάχες, σφαγές και πέρασε από τα χέρια διάφορων δυναστειών ανα τους αιώνες. Σίγουρα αξίζουν επίσκεψη οι εκκλησίες που βρίσκονται μέσα στο σύμπλεγμα και αν υπάρχει χρόνος και μια βόλτα γύρω από το κάστρο. Είναι εντυπωσιακή η γαλήνη του τοπίου, που έρχεται σε αντίθεση με τα αιματηρά γεγονότα του παρελθόντος που συνέβησαν στο σημείο. Το Ananuri, είναι ήδη αρκετά δημοφιλές και επισκεπτόμενο από κόσμο διαφόρων ηλικιών και φυλών και βρίσκεται στα υποψήφια προς ένταξη Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Ουνέσκο. Πάντως μέχρι στιγμής δεν έχει καταφέρει να αποκτήσει την πολυπόθητη εγγραφή στην λίστα. Αν τα καταφέρει θα είναι αναμενόμενη και η περαιτέρω αύξηση του τουρισμού.
Στην περιοχή, είχε όπως και σχεδόν παντού στην Γεωργία αδέσποτα σκυλάκια ή σκύλαρους. Αρκετά συμπαθητικά θα έλεγα. Επίσης, μερικά μέτρα πιο πέρα, ένα μίνι υπαίθριο παζάρι, πωλούσε από συνηθισμένα αναμνηστικά, μέχρι φρέσκο χυμό ρόδι που έστυβαν μπροστά σου.
Επόμενη στάση ποταμός Aragvi. Στο σημείο που συναντάται ο «Λευκός Aragvi», με το «Μαύρο Aragvi» σταματά ο περισσότερος κόσμος για να φωτογραφηθεί. Δεν ξέρω αν το σημείο που πήγε το τουρ μας δεν ήταν το κατάλληλο ή για κάποιον άλλο λόγο δεν ήταν τόσο οφθαλμοφανής η διαφορά εκείνη την ημέρα, πάντως ούτε λευκό, ούτε μαύρο Aragvi είδαμε. Μια διαφορά χρωματική υπήρχε, αλλά δεν ήταν τόσο έντονη, όσο σε φωτογραφίες που έβλεπες στο ίντερνετ. Πάντως σαφώς και το τοπίο ακολουθεί θρύλος. Αναρωτηθήκαμε αν τα διάφορα χρώματα στα ποτάμια και τις λίμνες, εμπνέουν διάφορους λαούς, μιας και θυμόμασταν έντονα τον θρύλο για τον έρωτα της πριγκίπισσας με το βοσκό που συνόδευε την πράσινη και την γαλάζια λίμνη στις Sete Cidades στις Αζόρες.
Βάζω φωτό χωρίς επεξεργασία, να δω μήπως είμαι μόνο εγώ που δεν τα βλέπω τα ποτάμια ως άσπρο και μαύρο…
Ο γεωργιανός θρύλος πάντως, είναι ακόμα πιο δραματικός. Δυο αδερφές, μια ξανθιά και μια μελαχρινή, ερωτεύτηκαν τον ίδιο άντρα. Εκείνος επέλεξε να παντρευτεί την ξανθιά κι η μελαχρινή αυτοκτόνησε. Από την θλίψη για τον θάνατο της αδερφής της, τελικά αυτοκτόνησε και η ξανθιά. Ο άντρας μην αντέχοντας τον πόνο, αυτοκτόνησε κι αυτός και να ο τρίτος ποταμός.
Κι επειδή έφταναν πια οι ιστορίες για αυτοκτονίες, είχε έρθει η ώρα για να συνεχίσουμε το ταξίδι. Το γκρουπάκι σταμάτησε για φαγητό σε ένα εστιατόριο στη μέση του πουθενά. Καθόμαστε λοιπόν ωραία και καλά ρωτά η σερβιτόρα τι θέλουμε να πιούμε. Για αλκοόλ δεν υπήρχε περίπτωση, μιας και θέλαμε να είμαστε τελείως νηφάλιοι για την ανάβαση στο Καζμπέγκι που θα ακολουθούσε. Είπαμε λοιπόν να πάρουμε μια λεμονάδα, την οποία διαφήμιζαν ως σπιτική.
-Εξαίρετη επιλογή. Είναι δική μας μάρκα γεωργιανή και θα ξετρελαθείτε με αυτήν την λεμονάδα.
Αφού έκανε αυτή τη δήλωση η σερβιτόρα σε λίγα λεπτά, έφερε ένα πράγμα που όμοιο του δεν είχαμε ξαναπιεί.
-Σαμπουαν είναι;
Ρώτησε ο άντρας μου με γουρλωμένα μάτια, ο οποίος μετά την γαστρεντερίτιδα έπρεπε να είναι και πολύ προσεκτικός με το τι βάζει στο στομάχι του….Εγώ προσπάθησα να σώσω την κατάσταση.
- Είναι κάπως….ιδιαίτερη….είπα προσπαθώντας να πιώ μερικές γουλιές.
- Αυτή είναι σαμπουάν σου λέω.
-Οκ, μοιάζει λιγάκι.
Και μετά από αυτό το ωραίο διάλειμμα, βγήκαμε να φωτογραφήσουμε την γεωργιανή φύση, η οποία σε αποζημίωνε για όλα. Αν και φθινόπωρο, το πράσινο ήταν τόσο έντονο, που έμοιαζε με άνοιξη και ο καιρός γλυκός.
Συνεχίσαμε, σταματώντας σε ένα σημείο όπου πωλητές μελιού διαφόρων ειδών , πρόσφεραν honey tasting. Αν και ελάχιστοι αγόρασαν 1-2 βαζάκια, το τοπίο ήταν εντυπωσιακό. Καταπράσινες εκτάσεις με αγελάδες που έβοσκαν γαλήνια, ενώ εκτός από τους πάγκους με τους πωλητές, έμοιαζε να μην υπάρχει και ιδιαίτερη ανθρώπινη παρουσία σε κοντινή απόσταση. Οι βουνοκορφές υψώνονταν επιβλητικές και η άγρια ομορφιά της φύσης, έκοβε την ανάσα. Επόμενη στάση; Επιτέλους η ανάβαση στο Καζμπέγκι.
Last edited by a moderator:
