Αζερμπαϊτζάν Γεωργία Ένα (ανοργάνοτο) ταξίδι σε Μπακού και Τιφλίδα

poised

Member
Μηνύματα
858
Likes
6.310

Με αφορμή την νέα ένταση (επικείμενο πόλεμο?) μεταξύ Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν για το Ναγκόρνο-Καραμπάχ, θυμήθηκα αυτό το ταξίδι πριν μια πενταετία περίπου.

Γενικά τον Καύκασο δεν τον είχα στα ταξιδιωτικά υπόψη μου εκείνη την περίοδο, υπήρχαν άλλες προτεραιότητες. Κακώς βέβαια, αλλά συνήθως τα "κοντά" τα αγνοείς με την λογική του "δίπλα είναι, κάποια στιγμή θα πεταχτώ" και τελικά δε πας ποτέ. Πριν το ταξίδι δεν ήξερα σχεδόν τίποτα για τις καυκάσιες χώρες και με δυσκολία θα τις τοποθετούσα σωστά στον παγκόσμιο χάρτη.

Για το Αζερμπαϊτζάν, το μόνο που είχα ακούσει ήταν κάτι Τούρκους φίλους να μιλούν υποτιμητικά, κυρίως για τα γέλια που κάνουν όταν βλέπουν Αζέρικα σήριαλ. Η γλώσσα των δύο χωρών είναι πολύ κοινή και απ' ότι έχω καταλάβει τα τούρκικα της τουρκίας είναι λίγο πιο εύκολα κατανοητά από τους Αζέρους απ' ότι το αντίθετο, ενώ έχουν μικροδιαφορές, πχ σαν το "κάνε με καφέ" της βορείου Ελλάδας αντί "κάνε μου καφέ" της υπόλοιπης και λίγες διαφορετικές λέξεις/εκφράσεις που πρέπει να ξαναμάθεις, πχ σα το "θέσου" της Κρήτης αντί για "κάτσε". Ένα παράδειγμα "αστείου" που μου είχαν πει ήταν ότι οι Τούρκοι λένε "ανεβαίνω στο λεωφορείο" και οι Αζέροι "καβαλάω το λεωφορείο" και γέλαγαν σαν χάνοι αφού θεωρούν ότι αυτοί μιλούν την "καθαρή" τουρκική και είναι παράλογο να "καβαλάς" το λεωφορείο. Οι Τούρκοι μου φαίνεται τους βλέπουν τους Αζέρους σαν φτωχούς αγράμματους συγγενείς (ενώ οι αζέροι τους βλέπουν σαν "αδερφούς").

Επίσης σε ένα συνέδριο στην Κωνσταντινούπολη είχα κάτσει τυχαία δίπλα σε ένα Αζέρο συνάδελφο ο οποίος, εχμ, πως να το πω, δε με εντυπωσίασε με την συμπεριφορά του, ενώ αυτά που έλεγε για την χώρα του δεν ήταν και τα καλύτερα. Θα μου πεις κρίνεις ένα λαό από ένα άτομο που γνώρισες; Όχι, αλλά ο συγκεκριμένος ήταν πολύ βλάκας και δυστυχώς με επηρέασε. Το πάζλ ολοκληρώθηκε με ένα συνταξιδιώτη σε ένα χόστελ που προσπαθούσε να "πουλήσει" αζέρικο νόμισμα σε όποιον πιθανώς να ήθελε να πάει στη χώρα αργότερα γιατί του είχε ξεμείνει και όπως ανακάλυψε δεν ανταλλάσσεται πουθενά εκτός της χώρας, ούτε στη Τουρκία. Η άποψή του για το αν άξιζε να πας ήταν χλιαρή - και είχε πιθανώς στα υπόψη του μήπως με ψήσει και ξεφορτωθεί το συνάλλαγμα. Όλα αυτά μαζί, συν την βίζα που δεν την βγάζουν και πολύ εύκολα σε αυτόνομους ταξιδιώτες και κάποια "ωραία" που είχα ακούσει για τα πολιτικά/οικονομικά τους δεν μου είχαν δημιουργήσει την καλύτερη εντύπωση για να τους επισκεφτώ.

Φθινόπωρο λοιπόν και ένας φίλος μου έστειλε ότι πήγε για δουλειά στο Αζερμπαϊτζάν, είχε προσωρινή κάρτα διαμονής και μπορούσε να βοηθήσει με πρόσκληση για την βίζα και φιλοξενεία αν ήθελα να πάω τους επόμενους μήνες. Χωρίς πολύ σκέψη είπα ναι. Τι έχει να δω στη χώρα ρώτησα; Εκτός από τη πρωτεύουσα, το Μπακού, τίποτα. Έλα ρε μην υπερβάλλεις. Όχι λέει, αλήθεια λέω, τίποτα. Και στο Μπακού μη νομίζεις, δύο μέρες σου φτάνουν. Έλα ρε συ δε μπορεί. Έτσι είναι. Καλά λέω, κάτσε να πάρω βίζα και βλέπουμε, θα το ψάξω.

Έκανα αίτηση ηλεκτρονικά με e-visa, είχε ελεύθερο το πεδίο για το πόσες μέρες θέλεις ως 6 μήνες, ζήτησα ένα σχετικά μεγάλο διάστημα (2 μήνες αν θυμάμαι) και πολλαπλών εισόδων ώστε να μπορώ να έχω επιλογές να επισκεφθώ όμορες χώρες αν άξιζε το κόπο. Έβαλα περίοδο έναρξης ένα μήνα μετά, συμπλήρωσα ότι δεν είχα επισκεφθεί το Καραμπάχ και την έστειλα. Παραλαμβάνω "απόδειξη" κατάθεσης στο email με PDF της συμπληρωμένης αίτησης. Κοίτα οργάνωση οι Αζέροι λέω..

Πέρναγαν οι μέρες, δεν είχα απάντηση, οπότε λέω δε παίρνω στην πρεσβεία να δω τι γίνεται να μου πουν και πως πληρώνω; Ε, ο υπάλληλος εκεί μου λέει, μια και δυο, πάρε τα χαρτιά, διαβατήριο, φωτογραφίες και ότι άλλο χαρτί έχεις και έλα από τη πρεσβεία. Μα έκανα e-visa λέω. Αφού συγκράτησε ένα πνιγμένο γελάκι, ανασκουμπώθηκε και μου έδωσε μία "διπλωματική" απάντηση που κατάλαβα ότι εμμέσως πλην σαφών η αίτησή μου είχε κατά πάσα πιθανότητα μεταφερθεί στο ηλεκτρονικό ισοδύναμο των παλιών παπουτσιών κάποιου βαριεστημένου υπάλληλου στο Μπακού και στα επόμενα 20 χρόνια ίσως να την επεξεργαζόταν.

Με εκτυπωμένη την αίτηση της e-visa - αμετανόητος εγώ - πήγα στη πρεσβεία. Πήγα όμως σε μέρα που ήταν κλειστά (δε μου είπε και αυτός πότε είναι ανοιχτά) και προς έκπληξή μου με λυπήθηκε και δε με έδιωξε να ξαναπάω, αλλά μου ζήτησε να περιμένω να προετοιμαστεί. Δε ξέρω τι του πήρε κοντά ένα μισάωρο να κάνει, φαντάζομαι καφέ - χέσιμο - εφημερίδα, γιατί απλά στο τέλος σήκωσε ένα ρολό σε ένα γκισέ, άναψε το φως και αυτό ήταν, ούτε κομπιούτερ, ούτε βιομετρικά, ένα κουτί με χαρτιά μόνο. Τουλάχιστον είχαν κάτι τουριστικά περιοδικά από το υπουργείο πολιτισμού που έριξα μια ματιά στην αναμονή, φτωχά τα πράγματα, μήνυμα από τον πρόεδρο, μήνυμα από τον υπουργό, πολύ oversell για σχετικά ασήμαντα πράγματα, όλα στο Μπακού και ολοσέλιδη "ενημέρωση" για το δράμα τους στο Καραμπάχ και τους κακούς Αρμένιους σε κάθε έκδοση, τύπου "μη ξεχνάς το Καραμπάχ". Μου θύμισε σε τεχνοτροπία τις αφίσες "MACEDONIA IS GREEK AND ONLY GREEK με το αστέρι της Βεργίνας που είχαν κολλήσει τα ταξί στα παρμπρίζ κατά τις εθνικιστικές εξάρσεις του '90 για να "ενημερώσουν" τους τουρίστες.

Αφού άνοιξε το "μαγαζάκι" του, μου έδωσε να ξανασυμπληρώσω ΑΚΡΙΒΩΣ την ίδια αίτηση με την e-visa αλλά σε εκτυπωμένη φόρμα και την δεύτερη φορά που παραπονέθηκα "μα την έχω εκτυπωμένη ακριβώς την ίδια", πήρε την εκτύπωση από τα χέρια μου και την έβαλε στην άκρη. Προφανώς τον έπρηξα και ήθελε να δει τι ωραία γράμματα κάνω. Έψαξε το διαβατήριο για σφραγίδα εισόδου από την Αρμενία, με ρώτησε κιόλας για καλού και για κακού, δεν είχα. Δεν το ζητάνε στην αίτηση αλλά όπως έμαθα ανεπίσημα, αν την έχεις επισκεφθεί η πιθανότητα να πάρεις βίζα για Αζερμπαϊτζάν περιορίζεται κοντά στο μηδέν, εκτός αν μπορείς να το δικαιολογήσεις για εργασιακούς λόγους. Δε θέλουνε ούτε τουρίστες που έχουν πάει στον οχτρό.

Αφού κοίταξε την αίτηση, γούρλωσε τα μάτια, μου λέει δεν υπάρχει περίπτωση να πάρεις για πολλαπλές εισόδους και διόρθωσε μόνος του την εγγραφή σε μίας εισόδου. Επίσης μου λέει δύο μήνες είναι πολύ για να εγκριθεί άμα θες παραπάνω να πας και μετά να γυρίσεις και να ξανακάνεις αίτηση για δεύτερη βίζα. Καλά λέω, με μία είσοδο ούτε ένα μήνα δε πρόκειται να κάτσω έτσι και αλλιώς και έτσι όπως τα βλέπω τα πράγματα, ούτε δεύτερη φορά θα πάω.

Κάποια στιγμή καμιά βδομάδα μετά με ενημέρωσε ότι η βίζα είχε εκδοθεί, από τάδε του Δεκέμβρη ως τάδε του Δεκέμβρη, 20 μέρες σύνολο. Ώπα μάγκα, δεν είναι για οποιεσδήποτε 20 μέρες από την τάδε του μήνα και μέχρι 2 μήνες μετά που είχα ζητήσει αρχικά; Όχι μου λέει, η βίζα είναι ακριβώς για τις ημέρες που λέει. Έπρεπε να ρωτήσω όταν μου "έκοβε" τις μέρες αλλά που να μου πάει το μυαλό. Τώρα πισογύρισμα δεν είχε, είτε σε κάτι λιγότερο από 10 μέρες έφευγα είτε μου έμενε το στίκερ στο διαβατήριο για κορνιζάρισμα.

Πτήση από Αθήνα μόνο με Τουρκικές μέσω Κωνσταντινούπολης αρκετά ακριβή ή με qatar μέσω Ντόχας εξωφρενικά ακριβή. Ψάξε-ψάξε, η λύση που κατέληξα ήταν να πάω Γεωργία που είχε φτηνά η Aegean και μετά είτε πτήση από εκεί Αζερμπαϊτζάν σε ακριβότερη αλλά σχετικά βατή τιμή, είτε οδικώς με λεωφορείο τουλάχιστον για το ένα από τα δύο σκέλη και επιστροφή πάλι από Γεωργία. Σιγούρεψα ότι η Γεωργία δεν έχει βίζα (μη την πατήσουμε σαν αρχάριοι) και τα έκλεισα. Μετά από μία ημέρα ψαξίματος δε κατάφερα να επιβεβαιώσω αν υπάρχει λεωφορείο από Γεωργία για Αζερμπαϊτζάν, από που το παίρνεις, πόσο κάνει σε χρόνο και χρήμα και αποφάσισα να μη το ρισκάρω γιατί κάποιοι μίλαγαν για άθλια μέσα, δρόμους και προβλήματα στα σύνορα και πλησίαζαν οι μέρες. Έκλεισα το αεροπλανάκι και ήμουν έτοιμος.

- Μάνα φεύγω!
- Που πας πάλι παιδάκι μου;
- Θα πάω στη Γεωργία και στο Αζερμπαϊτζάν!
- Τι δουλειά έχεις στην Γεωργία να κάτσεις με την κοπέλα σου και να μην μπλέκεις τα πράγματα, μήπως χώρισες; [...]

Μας πήρε κάνα πεντάλεπτο να καταλάβω ότι η μάνα μου άκουσε Γεωργία φιλτράρωντας αυτόματα εκτός όλες τις υπόλοιπες λέξεις γιατί νόμιζε ότι μίλαγα για μια πρώην μου. Για να πηγαίνω λοιπόν στην πρώην θα πρέπει να χώρισα την νυν (που της καλάρεσε για νύφη) αλλά αφού επέμενα ότι δε χώρισα, άρχισε να με λέει σατράπη, μέχρι που κατάλαβα τι εννοούσε και λύσαμε την παρεξήγηση.

 
Last edited:

poised

Member
Μηνύματα
858
Likes
6.310
Τιφλίδα, προσπάθεια πρώτη

Αθήνα - Τιφλίδα λοιπόν με στόχο την επόμενη μέρα το πρωί Τιφλίδα-Μπακού. Δεν είχε την ίδια μέρα τη δεύτερη πτήση οπότε ένα βράδυ στην Τιφλίδα στο πήγαινε για αρχή και στο γυρισμό θα έμενα περισσότερο.

Η πτήση της Aegean προς Τιφλίδα ήταν νυχτερινή. Δεν είχε κάτι ιδιαίτερο όμως δεν κατάφερα να κοιμηθώ σχεδόν καθόλου. Νομίζω φτάσαμε 3-4 κάτι το πρωί. Μετά από τις σφραγίδες εισόδου βγαίνω στον χώρο αφίξεως. O χώρος πολύ σκοτεινός, τα περισσότερα φώτα σβηστά και περισσότερο φώτιζαν οι ταμπέλες των ΑΤΜ, rent-a-car και κλειστών τουριστικών πάγκων. Λιγοστές καρέκλες αναμονής, οι περισσότερες ήδη πιασμένες από κάτι κυρίες που κοιμόντουσαν με πολλά πράγματα δίπλα τους. Αν και το κτήριο δεν φαινόταν πολύ κακό, με τόσο σκοτάδι άφηνε μία αίσθηση ΚΤΕΛ Κηφισού ξημερώματα παρά αεροδρομίου. Έξω από την πόρτα ένα τσούρμο κράχτες και ταξιτζήδες που μόλις έκανες κίνηση προς την έξοδο έπεφταν σαν τα αρπακτικά.

Έπρεπε να περιμένω μία ή μιάμιση ώρα αν θυμάμαι μέχρι να πάει 5 κάτι και να ξεκινήσει το λεωφορείο για την πόλη. Το αεροδρόμιο είναι κάπου 30χλμ μακριά και παρόλο που δεν είναι ακριβή χώρα, δεν ήθελα να το κάνω με ταξί, παρά την ευκολία του. Μερικές φορές αυτομαστιγώνομαι με κάτι τέτοιες επιλογές γιατί ακόμα και αν η οικονομική μου δύναμη επιτρέπει το ταξί, το λεωφορείο βοηθάει στο people spotting και σε πιο αυθεντικές εμπειρίες. Μερικές φορές βέβαια, έχει ταλαιπωρία. Όμως ο βασικός λόγος ήταν ότι δεν είχα κλείσει διαμονή για το βράδυ της άφιξης, με την λογική ότι θα έχω κοιμηθεί λίγες ώρες στο αεροπλάνο, θα πάρω το λεωφορείο, θα αφήσω τη βαλίτσα κατά τις 7 στο χοστέλ, θα ρίξω μια ματιά στη πόλη και τρώγοντας πρωινό, καφέ θα πέρναγε η ώρα και κατά τις 12 με 2 - αν ήμουν τυχερός και νωρίτερα - θα έπαιρνα το κρεβάτι για να αναπληρώσω ύπνο. Αν έφτανα με ταξί στις 4 το πρωί κέντρο θα ήταν όλο και πιο δύσκολο να περάσει η ώρα, άσε που μπορεί να ήταν και κλειδωμένα και να μην μπορούσα να μπω. Αυτό ήταν η αρχική ιδέα, αλλά όταν το σκέφτηκα καλύτερα συνειδητοποίησα ότι θα ήταν ακριβώς η ώρα που θα έπρεπε να κοιμάμαι (υπολογίζοντας και την διαφορά ώρας) και μιας που το κόστος γενικά ήταν πολύ χαμηλό θα μπορούσα να κλείσω μια έξτρα μέρα και να ξεκουραστώ νωρίτερα. Όμως το hostel που είχα ήδη κλείσει στο κέντρο ήταν πλήρες για το προηγούμενο βράδυ της κράτησης και δεν ήθελα να πάω κάπου αλλού για μερικές ώρες και μετά να αλλάζω. Είδα και ένα ωραίο καναπέ στις φωτογραφίες του λόμπι του χοστέλ, μπορούσα να κρασάρω λίγο εκεί αν δεν την πάλευα.

Όλα αυτά φυσικά ήταν απόρροια του σοβαρού προγραμματισμού που (δεν) είχα κάνει, το hostel το έκλεισα πηγαίνοντας στο αεροδρόμιο και η δεύτερη σκέψη έγινε στην αναμονή για το boarding, πολύ αργά για να εξασφαλίσω ότι θα μου άνοιγαν χαράματα οπουδήποτε εκτός από μεγάλα ξενοδοχεία με 24ωρη ρεσεψιόν, που δεν ήθελα έτσι και αλλιώς.

Έβγαλα συνάλλαγμα από το ΑΤΜ και προσπάθησα να κάνω ψιλά για να έχω για το λεωφορείο. Το μόνο ανοιχτό ήταν ένα καφεστιατόριο-μπαρ στις αναχωρήσεις (στην άλλη πλευρά του μικρού κτηρίου) το οποίο έμοιαζε βγαλμένο από την δεκαετία του '70. Για κάποιο λόγο που δε κατάλαβα δεν σέρβιρε καφέ και το μόνο που μπορούσες να αγοράσεις ήταν κάτι απροσδιόριστα κιούπια σε μία προθήκη-ψυγείο, μάλλον γιαούρτι ή κρέμα, δε κατάλαβα τι ήταν γιατί αν και αεροδρόμιο δεν είχαν καρτελάκια στα αγγλικά, συν αναψυκτικά. Σκέφτηκα να δοκιμάσω ένα ντόπιο αναψυκτικό με πράσινο χρώμα σαν AVA για τα πιάτα αλλά σκέφτηκα το στομάχι μου και τελικά πήρα μια κοκακόλα, όχι τόσο γιατί ήταν καλύτερο για το στομάχι αλλά πόνταρα ότι η πολυεθνική θα είχε επιβάλλει κάποια στάνταρ υγιεινής. Η 60ρα χοντρούλα κυρία που είχε βάρδια φόραγε μια λευκή πάνινη ρόμπα με ασορτί πάνινο καπέλο, αυτές που φορά(γα)νε από ελαιοχρωματιστές ως χειρούργοι στις σοβιετικού τύπου χώρες και έτσι συμβάδιζε με την αισθητική του καταστήματος.

Το κρύο έξω ήταν τσουχτερό και η άπνοια με την υψηλή υγρασία είχε δημιουργήσει μία περίεργη λευκή ομίχλη που φωτιζόταν ακόμα πιο περίεργα από τα φώτα του αεροδρομίου. Με τα πολλά πέρασε η ώρα και ήρθε το λεωφορείο, ένα κίτρινο χρέπι σοβιετικού τύπου, τρακαρισμένο από παντού, με απότομη υπερυψωμένη είσοδο με σκαλωπάτια δύο μέτρα πίσω από στον οδηγό, ο οποίος κάθε που έπρεπε να χειριστεί τον τεράστιο μοχλό ταχυτήτων που έβγαινε από το πάτωμα για να αλλάξει ταχύτητα φαινόταν σαν να έκανε κουπί. Το κόστος για τα 30χλμ ως την Τιφλίδα ήταν... λιγότερο από 20 λεπτά του ευρώ (!).

Ακόμα έξω πίσσα σκοτάδι και το μόνο φως στο εσωτερικό του λεωφορείου ήταν μία κίτρινη θολή λάμπα που άναβε ο οδηγός σε κάθε στάση ίσα ίσα να δεις τα χρήματα για να πληρώσεις. Εκεί μπορούσα να δω λίγο τους συνεπιβάτες, όλοι υπερήλικες, ήμουν ο μόνος ξένος ταξιδιώτης που ανέβηκε στο αεροδρόμιο αλλά το λεωφορείο σταδιακά γέμισε. Κάτι η υπνηλία, κάτι η περίεργη ομίχλη, κάτι η χαλάρωση ότι τα πράγματα βαίνουν καλώς, βάλε και μια απροσδιόριστη μουσική με ανατολικές επιρροές στην ακαταλαβίστικη τοπική γλώσσα από το μπροστινό τμήμα του λεωφορείου, έκανε το σκηνικό πολύ καλτ και κάποιες στιγμές ένιωσα σαν να μην ήμουν εκεί και να έβλεπα ταινία. Μάλλον τον πήρα λιγουλάκι εδώ που τα λέμε και έμπλεκα λίγο το όνειρο με την πραγματικότητα.

Μέχρι που είδα ξαφνικά τον George Bush (τον χαζότερο) να με μουτζώνει. Τι έγινε ρε παιδιά, μας την πέσανε; (είπα σα νέος Σπύρος Παπαδόπουλος).

Ήμασταν στην ομώνυμη λεωφόρο που βάφτισαν το 2005 από την χαρά τους που τους επισκέφθηκε ο πρόεδρας. Ορισμός του κιτς αλλά δική τους είναι η χώρα, ότι θέλουν κάνουν (φώτο από wikipedia).



Κατέβηκα στην στάση μου ενώ είχε αρχίσει να χαράζει και άρχισα να ψάχνω το χοστέλ. Θα κοιμόμουν ή θα την έβγαζα στους δρόμους;

Με περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη (στο επόμενο).
 
Last edited:

taver

Member
Μηνύματα
12.468
Likes
28.825
Ονειρεμένο Ταξίδι
Iles Kerguelen
To 2017, πάντως, και e-visa βγάλαμε, και με σφραγίδα εισόδου Αρμενίας, μία εβδομάδα μόλις πιο πριν, μπήκαμε στο Αζερμπαϊζάν....
 

poised

Member
Μηνύματα
858
Likes
6.310
και μετά? και μετά?
Είχα σχεδόν τελειώσει το "επεισόδιο" αλλά έκανα μια βλακεία και το έχασα... υπομονή!

To 2017, πάντως, και e-visa βγάλαμε, και με σφραγίδα εισόδου Αρμενίας, μία εβδομάδα μόλις πιο πριν, μπήκαμε στο Αζερμπαϊζάν....
Καλά κάνεις και το λες και γι' αυτό και οι πιο πρόσφατες πληροφορίες είναι πάντα πιο χρήσιμες. Όπως λέγανε και τα παλιά τα χρόνια στις τηλεοπτικές διαφημίσεις για τα ομόλογα "οι προηγούμενες επιδόσεις δεν είναι εγγύηση για τις επόμενες". Συνήθως οι καταστάσεις βελτιώνονται, εγώ πάντως απάντηση στην e-visa δε πήρα ποτέ και δε νομίζω ότι έπαιξε ρόλο πως μου δώσανε στίκερ, ίσως ήταν πριν την περίοδο της πλήρους ενεργοποίησης (το ταξίδι έγινε το 2016).

Επίσης να πω πως ότι περιγράφω είναι όπως το έζησα και το θυμάμαι και δε προσπαθώ να το παίξω γνώστης ή ψαγμένος (τουναντίον όπως καταλαβαίνει κανείς από αυτά που γράφω, χυμαδιό ήμουν).
 

taver

Member
Μηνύματα
12.468
Likes
28.825
Ονειρεμένο Ταξίδι
Iles Kerguelen
Επίσης να πω πως ότι περιγράφω είναι όπως το έζησα και το θυμάμαι και δε προσπαθώ να το παίξω γνώστης ή ψαγμένος (τουναντίον όπως καταλαβαίνει κανείς από αυτά που γράφω, χυμαδιό ήμουν).
Προς αποφυγή παρεξήγησης, σε ουδεμία περίπτωση δεν τίθεται θέμα αμφισβήτησης. Ο καθένας άλλωστε γράφει όπως του αρέσει να γράφει, όχι όπως μπορεί να ήθελαν οι άλλοι.
 

poised

Member
Μηνύματα
858
Likes
6.310
Εδώ το χοστέλ, που ειν' το χοστέλ;

Με τον ουρανό να φωτίζεται με εκείνο το περίεργο μπλε πριν το ξημέρωμα, κατεβαίνω στην πιο κοντινή στάση στο χοστέλ, σύμφωνα τουλάχιστον με το GPS του κινητού και μία στο περίπου εκτίμηση της απόστασης των στάσεων που ήδη είχαμε περάσει.

IMG_2412.JPG


Τα κτήρια στο δρόμο αυτό ήταν πιο ενδιαφέροντα από τις περισσότερες περιοχές που είχαμε περάσει. Βρήκα το ανηφορικό δρομάκι που ξεκινούσε από τον κεντρικό προς το χοστέλ και σταμάτησα στο νούμερο που έλεγε η κράτηση.

Ήμουν μπροστά σε μία σκοτεινή πυλωτή χωρίς καμία ένδειξη χοστέλ.

IMG_2413.JPG


Μάλλον λάθος θα έκανα λέω. Κοιτάω λίγο μπροστά, λίγο πίσω, απέναντι, τίποτα. Ξανακατεβαίνω στον κεντρικό να δω την πινακίδα του δρόμου που ήμουν μην είχα κάνει λάθος. Δεν είχα κάνει. Ξανά πάνω την ανηφόρα, πάω και λίγο πιο πέρα, απέναντι, πάλι τίποτα. Μπαίνω στην πυλωτή αλλά οδηγεί σε μία αυλή.


IMG_2414.JPG


Οκ, λάθος. Ξανά κάτω στον κεντρικό που ήταν σαν λεωφόρος αλλά είχε ελάχιστη κίνηση λόγω του πρωινού της ώρας. Κοιτάω την πινακίδα και μιας που δεν είχα εμπιστοσύνη ούτε στον εαυτό μου λόγω της κούρασης, επιβεβαιώνω γράμμα γράμμα ότι ήταν ίδια με της κράτησης. Απέναντι δεν συνέχιζε ο δρόμος, άρα δε μπορεί, στην ανηφόρα θα ήταν. Πάλι πάνω στην ανηφόρα, πάλι ψάξιμο, πάλι τίποτα. Ξαναμπαίνω στην αυλή, φοβούμενος μη με πάρουν για κλέφτη ξημερώματα, τίποτα πάλι. Οκ, έχουμε πρόβλημα. Είχα αρχίσει να έχω και κάτι πονάκια από το backpack λόγω ενός προηγούμενου τραυματισμού - θα έπρεπε να είχα πάρει βαλίτσα αλλά το έπαιξα ότι αντέχω, τελικά δεν άντεχα και τόσο - οπότε έπρεπε να σκεφτώ κάτι άλλο.

Με τα καβούρια στην τσέπη μου σε πανικό να χτυπάνε τις δαγκάνες τους, κάλεσα το τηλέφωνο της κράτησης από το κινητό μου με roaming. Δεν είχα πάρει τοπική κάρτα από το αεροδρόμιο θεωρώντας ότι δε θα τη χρειαστώ για μια μέρα και με τις ταρίφες που μου είχε στείλει η εταιρία με το καλωσόρισες, υπολόγιζα ότι θα μου στοίχιζε κάνα 20ρι η κλήση. Δε το σήκωσε κανείς, λογικό για την ώρα. Τα καβούρια αναστέναξαν ανακουφισμένα αλλά δεν είχα καμία πρόοδο στο πρόβλημά μου.

Ξανά λοιπόν κάτω στον κεντρικό, ψάχνοντας κάνα μαγαζί με ανοιχτό wifi. Την λύση την έδωσε ένα κοντινό macdonalds που αν και ακόμα κλειστό, είχε ανοιχτό το wifi. Εκεί λοιπόν μπήκα στη σελίδα του hostel και πέτυχα ένα από τα σχόλια στο booking να λένε ότι είναι λίγο δύσκολο να το βρεις, πάνω στις σκάλες στο τέρμα μιας αυλής. Κοίτα να δεις που τελικά ήμουν σωστά!

Ξανά λοιπόν πάνω στην ανηφόρα και με περίσσιο θάρρος αυτή τη φορά φτάνω στην αυλή, βρίσκω κάτι σκάλες που τίποτα δε πρόδιδε ότι οδηγούσαν σε κάτι κατοικήσιμο και συνειδητοποιώ ότι στον τοίχο είχαν γράψει το όνομα του hostel με μαρκαδόρο με ένα βελάκι που έδειχνε προς τα πάνω και το νούμερο 2. Είτε δε το είχα δει στα σκοτάδια είτε δεν το επεξεργάστηκε το μυαλό μου γιατί περίμενα είσοδο στο δρόμο.

Στον πρώτο όροφο ήταν δύο διαμερίσματα με σιδεριές - κλουβιά έξω από τις πόρτες τους. Στον δεύτερο το όνομα του hostel πάλι με μαρκαδόρο έξω από μία πόρτα. Το hostel ήταν νέα καταχώρηση στο booking, νομίζω κάπου δύο βδομάδες μόνο, φαινόταν σαν ένα τυπικό μικρό hostel με vintage διακόσμηση, κάπου 8 κουκέτες και ένα ή δύο δίκλινα, είχε καλή βαθμολογία και εξαιρετική τιμή, κάπου 3-4 ευρώ τελική λόγω 50% last minute έκπτωσης.

Εδώ να κάνω ένα μικρό διάλειμμα να κατευνάσω το φιλοθεάμον κοινό που μένει μόνο σε ξενοδοχεία που έχουν τουλάχιστον ισάριθμα αστέρια με τον αρχηγό της στρατιάς και αυτή τη στιγμή ωρύεται "ΠΟΥ ΠΑΣ ΡΕ ΚΑΡΑΜΗΤΡΟ ΜΕ 3-4 ΕΥΡΩ, ΤΡΩΓΛΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ, ΟΥΤΕ ΣΕΝΤΟΝΙΑ ΔΕ ΘΑ ΕΧΕΙ". Σε χώρες με χαμηλό κόστος ζωής έχω μείνει πολλές φορές σε χοστέλ με 5 ευρώ ή και φθηνότερα, τα οποία είναι εξαιρετικά. Μερικές φορές περιλαμβάνεται και απλό πρωινό μέσα στη τιμή (έστω ένας καφές και ένα ψωμί μια χαρά είναι για να φύγει η τσίμπλα). Μη ξεχνάμε ότι μοιράζεσαι το δωμάτιο με άλλους X νοματαίους και το μπάνιο είναι κοινόχρηστο, συνεπώς το κόστος είναι μηδαμινό και το κέρδος μπορεί και μεγαλύτερο απ' ότι ένα φτηνό δωμάτιο που το χρησιμοποιεί μόνο ένας. Επιπλέον ήμασταν σε ψόφια περίοδο, το χοστέλ ήταν νέο (οπότε λογικό να κάνει προσφορές) και το έκλεισα τελευταία στιγμή, όπου πολλές φορές προτιμούν να γεμίσουν με μικρότερο κέρδος. Επίσης αρκετά από τα υπόλοιπα hostel στη πόλη κυμαίνονταν 1-2 ευρώ πιο ακριβά άρα δεν ήταν και κοψοχρονιά. Θα μπορούσε να είναι απλά ένα καλό deal. Ήταν;

Μετά από μερικά χτυπήματα του κουδουνιού, μου άνοιξε μία ξυπόλητη κοπέλα με πιτζάμες. Μαλακία λέω έκανα, θα χτύπησα σε διαμέρισμα και τώρα θα με πάρει ο διάολος. Συγνώμη, εδώ είναι το hostel; Μου απαντάει με νοήματα πίσω από την σιδεριά ότι ναι, περίμενε, δε μιλάω αγγλικά. Μέσα από τη μισάνοιχτη πόρτα βλέπω άτομα στρωματσάδα στο πάτωμα. Τι έγινε ρε φίλε λέω από μέσα μου. Η πρώτη κοπέλα ξυπνάει μία άλλη κοπέλα, η οποία αν και αγουροξυπνημένη μίλαγε αγγλικά και της εξηγώ ότι έχω κράτηση για την ίδια μέρα, η πτήση μου ήρθε νωρίς, αν παίζει κρεβάτι να την πέσω νωρίτερα γιατί είμαι άυπνος. Βέβαια με την κατάσταση που έβλεπα μέσα, συνειδητοποιώντας ότι κοιτάω το "λόμπι" και στον καναπέ που είχα πλάνα να "γείρω" λίγο σαν λύση ανάγκης κοιμόντουσαν ήδη δύο, απάντηση μάλλον δε χρειαζόταν. Μου λέει "νομίζω είμαστε πλήρεις, αλλά η ιδιοκτήτρια κοιμάται, μισό να σου ανοίξουμε να κάτσεις στη κουζίνα να πιεις ένα τσάι μέχρι να ξυπνήσει, είναι δωρεάν, θα το βρεις στη κουζίνα".

Προσπαθώντας να μη πατήσω κανέναν από αυτούς που ήταν κατάχαμα, περνάω στο επόμενο δωμάτιο και συνειδητοποιώ ότι ο χώρος πρόκειται ουσιαστικά για ένα μεγάλο διαμέρισμα. Σε αυτό που στις φωτογραφίες στο site φαινόταν σαν κοινόχρηστος χώρος, υπήρχε όντως ένα μεγάλο vintage στρογγυλό τραπέζι. Ταυτόχρονα υπήρχαν δεκάδες μπουκάλια από ποτά, μπύρες και νερά, κουτιά από μισοτελειωμένα σνακ, πιάτα με αποφάγια και ένα μπολ με μία γάτα μέσα. Στην αρχή σκέφτηκα μήπως είναι διακοσμητική, αλλά ζωντανή ήταν, γύρισε και με κοίταξε. Την αγνόησα. Κοίταξα στην κουζίνα. Όπως και στις φωτογραφίες, μία vintage κουζίνα γκαζιού, vintage κατσαρολικά και πιάτα, με την διαφορά ότι σε αντίθεση με τις φωτογραφίες, ήταν όλα λερωμένα στο νεροχύτη το ένα πάνω στο άλλο σαν τζένγκα. Πάνω στην κουζίνα είχε ένα κατσαρολάκι με υγρό στο οποίο επέπλεαν κομμένα φυλλαράκια, θεώρησα ότι ήταν τσάι από την προηγούμενη αλλά τέτοιου είδους υποθέσεις έχουν γραφτεί σε αναφορές ιατροδικαστών οπότε δεν τόλμησα να το ρισκάρω.

Άφησα το μπακπακ κάτω.

Εδώ να κάνω πάλι ένα ακόμα διάλειμμα να κατευνάσω ξανά το κοινό που τώρα φωνάζει στην οθόνη του "ΤΙ ΤΟ ΑΦΗΝΕΙΣ ΚΑΤΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΡΧΙΖΕΙΣ ΝΑ ΤΡΕΧΕΙΣ, ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΟΤΙ ΣΚΟΠΕΥΕΙΣ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΚΙΟΛΑΣ, ΣΤΑ ΕΛΕΓΑ ΕΓΩ ΜΕ 3 ΕΥΡΩ ΤΡΏΓΛΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ". Στα hostel λοιπόν υπάρχει ο αυστηρός κανόνας πως ότι κοινόχρηστο χρησιμοποιείς, το πλένεις όταν το επιστρέφεις. Σε μερικά μάλιστα είναι λόγος να σε επιπλήξουν ή και να σε διώξουν αν δεν το κάνεις. Γενικά επικρατεί μία τάξη, καλύτερη και από το σπίτι πολλών. Θεώρησα ότι δε μπορεί, κάποια εξήγηση θα υπήρχε και μόλις ξύπναγε η ιδιοκτήτρια κάποιους θα τους έπαιρνε ο διάολος.

Ρωτάω την κοπέλα που μόλις είχε ξαπλώσει πάλι στο πάτωμα που είναι η τουαλέτα, μου δείχνει. Περνάω πάλι από τους στρωματέους χωρίς να τους πατήσω. Η τουαλέτα ήταν και αυτή ξεκάθαρα διαμερίσματος, σε ψιλό-καλή κατάσταση αν και είχα δει καλύτερα. Στην επιστροφή είδα και το δωμάτιο με τις κουκέτες, ένα τεράστιο δωμάτιο του σπιτιού, μάλλον είχαν γκρεμίσει τοίχο και είχαν ενοποιήσει δύο.

Ρώτησα την κοπέλα με τα αγγλικά αν ξέρει τον κωδικό του wifi. Μόνο που δε με έβρισε που δεν την άφηνα να κοιμηθεί. Έβγαλα το λάπτοπ και περίμενα να περάσει η ώρα με συντροφιά την γάτα, η οποία ήταν αρκετά νεαρή και παιχνιδιάρα,πήδαγε από το τραπέζι στον τοίχο και πίσω για να με εντυπωσιάσει, μέχρι που βαρέθηκε, ήπιε νερό από ένα ποτήρι αφημένο στο τραπέζι και κάπου την έπεσε.


Στο επόμενο επεισόδιο θα γνωρίσουμε την ιδιοκτήτρια για να μάθουμε επιτέλους τι συμβαίνει σε αυτό το hostel. Επίσης ο ήρωάς μας (και εσείς φίλοι αναγνώστες) θα πάρει μία πρώτη ιδέα της Τιφλίδας (άυπνος). Άντε γιατί πολύ μπλα μπλά χωρίς φωτογραφίες είχαμε, ταξιδιωτικό είναι το φόρουμ λέμεεεε.
 
Last edited:

katkats

Moderator
Μηνύματα
9.552
Likes
12.363
Επόμενο Ταξίδι
?
Ονειρεμένο Ταξίδι
Ν. Αμερική
Με τον ουρανό να φωτίζεται με εκείνο το περίεργο μπλε πριν το ξημέρωμα, κατεβαίνω στην πιο κοντινή στάση στο χοστέλ, σύμφωνα τουλάχιστον με το GPS του κινητού και μία στο περίπου εκτίμηση της απόστασης των στάσεων που ήδη είχαμε περάσει.

View attachment 328656

Τα κτήρια στο δρόμο αυτό ήταν πιο ενδιαφέροντα από τις περισσότερες περιοχές που είχαμε περάσει. Βρήκα το ανηφορικό δρομάκι που ξεκινούσε από τον κεντρικό προς το χοστέλ και σταμάτησα στο νούμερο που έλεγε η κράτηση.

Ήμουν μπροστά σε μία σκοτεινή πυλωτή χωρίς καμία ένδειξη χοστέλ.

View attachment 328653

Μάλλον λάθος θα έκανα λέω. Κοιτάω λίγο μπροστά, λίγο πίσω, απέναντι, τίποτα. Ξανακατεβαίνω στον κεντρικό να δω την πινακίδα του δρόμου που ήμουν μην είχα κάνει λάθος. Δεν είχα κάνει. Ξανά πάνω την ανηφόρα, πάω και λίγο πιο πέρα, απέναντι, πάλι τίποτα. Μπαίνω στην πυλωτή αλλά οδηγεί σε μία αυλή.


View attachment 328654

Οκ, λάθος. Ξανά κάτω στον κεντρικό που ήταν σαν λεωφόρος αλλά είχε ελάχιστη κίνηση λόγω του πρωινού της ώρας. Κοιτάω την πινακίδα και μιας που δεν είχα εμπιστοσύνη ούτε στον εαυτό μου λόγω της κούρασης, επιβεβαιώνω γράμμα γράμμα ότι ήταν ίδια με της κράτησης. Απέναντι δεν συνέχιζε ο δρόμος, άρα δε μπορεί, στην ανηφόρα θα ήταν. Πάλι πάνω στην ανηφόρα, πάλι ψάξιμο, πάλι τίποτα. Ξαναμπαίνω στην αυλή, φοβούμενος μη με πάρουν για κλέφτη ξημερώματα, τίποτα πάλι. Οκ, έχουμε πρόβλημα. Είχα αρχίσει να έχω και κάτι πονάκια από το backpack λόγω ενός προηγούμενου τραυματισμού - θα έπρεπε να είχα πάρει βαλίτσα αλλά το έπαιξα ότι αντέχω, τελικά δεν άντεχα και τόσο - οπότε έπρεπε να σκεφτώ κάτι άλλο.

Με τα καβούρια στην τσέπη μου σε πανικό να χτυπάνε τις δαγκάνες τους, κάλεσα το τηλέφωνο της κράτησης από το κινητό μου με roaming. Δεν είχα πάρει τοπική κάρτα από το αεροδρόμιο θεωρώντας ότι δε θα τη χρειαστώ για μια μέρα και με τις ταρίφες που μου είχε στείλει η εταιρία με το καλωσόρισες, υπολόγιζα ότι θα μου στοίχιζε κάνα 20ρι η κλήση. Δε το σήκωσε κανείς, λογικό για την ώρα. Τα καβούρια αναστέναξαν ανακουφισμένα αλλά δεν είχα καμία πρόοδο στο πρόβλημά μου.

Ξανά λοιπόν κάτω στον κεντρικό, ψάχνοντας κάνα μαγαζί με ανοιχτό wifi. Την λύση την έδωσε ένα κοντινό macdonalds που αν και ακόμα κλειστό, είχε ανοιχτό το wifi. Εκεί λοιπόν μπήκα στη σελίδα του hostel και πέτυχα ένα από τα σχόλια στο booking να λένε ότι είναι λίγο δύσκολο να το βρεις, πάνω στις σκάλες στο τέρμα μιας αυλής. Κοίτα να δεις που τελικά ήμουν σωστά!

Ξανά λοιπόν πάνω στην ανηφόρα και με περίσσιο θάρρος αυτή τη φορά φτάνω στην αυλή, βρίσκω κάτι σκάλες που τίποτα δε πρόδιδε ότι οδηγούσαν σε κάτι κατοικήσιμο και συνειδητοποιώ ότι στον τοίχο είχαν γράψει το όνομα του hostel με μαρκαδόρο με ένα βελάκι που έδειχνε προς τα πάνω και το νούμερο 2. Είτε δε το είχα δει στα σκοτάδια είτε δεν το επεξεργάστηκε το μυαλό μου γιατί περίμενα είσοδο στο δρόμο.

Στον πρώτο όροφο ήταν δύο διαμερίσματα με σιδεριές - κλουβιά έξω από τις πόρτες τους. Στον δεύτερο το όνομα του hostel πάλι με μαρκαδόρο έξω από μία πόρτα. Το hostel ήταν νέα καταχώρηση στο booking, νομίζω κάπου δύο βδομάδες μόνο, φαινόταν σαν ένα τυπικό μικρό hostel με vintage διακόσμηση, κάπου 8 κουκέτες και ένα ή δύο δίκλινα, είχε καλή βαθμολογία και εξαιρετική τιμή, κάπου 3-4 ευρώ τελική λόγω 50% last minute έκπτωσης.

Εδώ να κάνω ένα μικρό διάλειμμα να κατευνάσω το φιλοθεάμον κοινό που μένει μόνο σε ξενοδοχεία που έχουν τουλάχιστον ισάριθμα αστέρια με τον αρχηγό της στρατιάς και αυτή τη στιγμή ωρύεται "ΠΟΥ ΠΑΣ ΡΕ ΚΑΡΑΜΗΤΡΟ ΜΕ 3-4 ΕΥΡΩ, ΤΡΩΓΛΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ, ΟΥΤΕ ΣΕΝΤΟΝΙΑ ΔΕ ΘΑ ΕΧΕΙ". Σε χώρες με χαμηλό κόστος ζωής έχω μείνει πολλές φορές σε χοστέλ με 5 ευρώ ή και φθηνότερα, τα οποία είναι εξαιρετικά. Μερικές φορές περιλαμβάνεται και απλό πρωινό μέσα στη τιμή (έστω ένας καφές και ένα ψωμί μια χαρά είναι για να φύγει η τσίμπλα). Μη ξεχνάμε ότι μοιράζεσαι το δωμάτιο με άλλους X νοματαίους και το μπάνιο είναι κοινόχρηστο, συνεπώς το κόστος είναι μηδαμινό και το κέρδος μπορεί και μεγαλύτερο απ' ότι ένα φτηνό δωμάτιο που το χρησιμοποιεί μόνο ένας. Επιπλέον ήμασταν σε ψόφια περίοδο, το χοστέλ ήταν νέο (οπότε λογικό να κάνει προσφορές) και το έκλεισα τελευταία στιγμή, όπου πολλές φορές προτιμούν να γεμίσουν με μικρότερο κέρδος. Επίσης αρκετά από τα υπόλοιπα hostel στη πόλη κυμαίνονταν 1-2 ευρώ πιο ακριβά άρα δεν ήταν και κοψοχρονιά. Θα μπορούσε να είναι απλά ένα καλό deal. Ήταν;

Μετά από μερικά χτυπήματα του κουδουνιού, μου άνοιξε μία ξυπόλητη κοπέλα με πιτζάμες. Μαλακία λέω έκανα, θα χτύπησα σε διαμέρισμα και τώρα θα με πάρει ο διάολος. Συγνώμη, εδώ είναι το hostel; Μου απαντάει με νοήματα πίσω από την σιδεριά ότι ναι, περίμενε, δε μιλάω αγγλικά. Μέσα από τη μισάνοιχτη πόρτα βλέπω άτομα στρωματσάδα στο πάτωμα. Τι έγινε ρε φίλε λέω από μέσα μου. Η πρώτη κοπέλα ξυπνάει μία άλλη κοπέλα, η οποία αν και αγουροξυπνημένη μίλαγε αγγλικά και της εξηγώ ότι έχω κράτηση για την ίδια μέρα, η πτήση μου ήρθε νωρίς, αν παίζει κρεβάτι να την πέσω νωρίτερα γιατί είμαι άυπνος. Βέβαια με την κατάσταση που έβλεπα μέσα, συνειδητοποιώντας ότι κοιτάω το "λόμπι" και στον καναπέ που είχα πλάνα να "γείρω" λίγο σαν λύση ανάγκης κοιμόντουσαν ήδη δύο, απάντηση μάλλον δε χρειαζόταν. Μου λέει "νομίζω είμαστε πλήρεις, αλλά η ιδιοκτήτρια κοιμάται, μισό να σου ανοίξουμε να κάτσεις στη κουζίνα να πιεις ένα τσάι μέχρι να ξυπνήσει, είναι δωρεάν, θα το βρεις στη κουζίνα".

Προσπαθώντας να μη πατήσω κανέναν από αυτούς που ήταν κατάχαμα, περνάω στο επόμενο δωμάτιο και συνειδητοποιώ ότι ο χώρος πρόκειται ουσιαστικά για ένα μεγάλο διαμέρισμα. Σε αυτό που στις φωτογραφίες στο site φαινόταν σαν κοινόχρηστος χώρος, υπήρχε όντως ένα μεγάλο vintage στρογγυλό τραπέζι. Ταυτόχρονα υπήρχαν δεκάδες μπουκάλια από ποτά, μπύρες και νερά, κουτιά από μισοτελειωμένα σνακ, πιάτα με αποφάγια και ένα μπολ με μία γάτα μέσα. Στην αρχή σκέφτηκα μήπως είναι διακοσμητική, αλλά ζωντανή ήταν, γύρισε και με κοίταξε. Την αγνόησα. Κοίταξα στην κουζίνα. Όπως και στις φωτογραφίες, μία vintage κουζίνα γκαζιού, vintage κατσαρολικά και πιάτα, με την διαφορά ότι σε αντίθεση με τις φωτογραφίες, ήταν όλα λερωμένα στο νεροχύτη το ένα πάνω στο άλλο σαν τζένγκα. Πάνω στην κουζίνα είχε ένα κατσαρολάκι με υγρό στο οποίο επέπλεαν κομμένα φυλλαράκια, θεώρησα ότι ήταν τσάι από την προηγούμενη αλλά τέτοιου είδους υποθέσεις έχουν γραφτεί σε αναφορές ιατροδικαστών οπότε δεν τόλμησα να το ρισκάρω.

Άφησα το μπακπακ κάτω.

Εδώ να κάνω πάλι ένα ακόμα διάλειμμα να κατευνάσω ξανά το κοινό που τώρα φωνάζει στην οθόνη του "ΤΙ ΤΟ ΑΦΗΝΕΙΣ ΚΑΤΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΡΧΙΖΕΙΣ ΝΑ ΤΡΕΧΕΙΣ, ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΟΤΙ ΣΚΟΠΕΥΕΙΣ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΚΙΟΛΑΣ, ΣΤΑ ΕΛΕΓΑ ΕΓΩ ΜΕ 3 ΕΥΡΩ ΤΡΏΓΛΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ". Στα hostel λοιπόν υπάρχει ο αυστηρός κανόνας πως ότι κοινόχρηστο χρησιμοποιείς, το πλένεις όταν το επιστρέφεις. Σε μερικά μάλιστα είναι λόγος να σε επιπλήξουν ή και να σε διώξουν αν δεν το κάνεις. Γενικά επικρατεί μία τάξη, καλύτερη και από το σπίτι πολλών. Θεώρησα ότι δε μπορεί, κάποια εξήγηση θα υπήρχε και μόλις ξύπναγε η ιδιοκτήτρια κάποιους θα τους έπαιρνε ο διάολος.

Ρωτάω την κοπέλα που μόλις είχε ξαπλώσει πάλι στο πάτωμα που είναι η τουαλέτα, μου δείχνει. Περνάω πάλι από τους στρωματέους χωρίς να τους πατήσω. Η τουαλέτα ήταν και αυτή ξεκάθαρα διαμερίσματος, σε ψιλό-καλή κατάσταση αν και είχα δει καλύτερα. Στην επιστροφή είδα και το δωμάτιο με τις κουκέτες, ένα τεράστιο δωμάτιο του σπιτιού, μάλλον είχαν γκρεμίσει τοίχο και είχαν ενοποιήσει δύο.

Ρώτησα την κοπέλα με τα αγγλικά αν ξέρει τον κωδικό του wifi. Μόνο που δε με έβρισε που δεν την άφηνα να κοιμηθεί. Έβγαλα το λάπτοπ και περίμενα να περάσει η ώρα με συντροφιά την γάτα, η οποία ήταν αρκετά νεαρή και παιχνιδιάρα,πήδαγε από το τραπέζι στον τοίχο και πίσω για να με εντυπωσιάσει, μέχρι που βαρέθηκε, ήπιε νερό από ένα ποτήρι αφημένο στο τραπέζι και κάπου την έπεσε.


Στο επόμενο επεισόδιο θα γνωρίσουμε την ιδιοκτήτρια για να μάθουμε επιτέλους τι συμβαίνει σε αυτό το hostel. Επίσης ο ήρωάς μας (και εσείς φίλοι αναγνώστες) θα πάρει μία πρώτη ιδέα της Τιφλίδας (άυπνος). Άντε γιατί πολύ μπλα μπλά χωρίς φωτογραφίες είχαμε, ταξιδιωτικό είναι το φόρουμ λέμεεεε.
Αγωνία :reading: και δυο φορές έχω φωνάξει κι εγώ "γιατί δεν αρχίζεις να ΤΡΕΧΕΙΣ?".
Καλά, εγώ θα έμενα μόνο για τη γάτα :haha:
 

poised

Member
Μηνύματα
858
Likes
6.310
Βασίστηκα στο ότι αποθηκεύεται αυτόματα το μήνυμα στον server όσο το γράφεις, οπότε έκλεισα το παράθυρο στο laptop και μπήκα αργότερα από τον δεύτερο υπολογιστή για να προσθέσω τις φωτογραφίες. Όμως είχα ξεχάσει ότι στον δεύτερο είχα ήδη ξεκινήσει λίγο το κείμενο (πριν το συνεχίσω στο λαπτοπ) οπότε με το που το άνοιξα εκεί, έσβησε το "παλιό" πλήρες και το αντικατέστησε με το "νέο" αρχικό. Πακέτο αλλά ας πρόσεχα. Μηχανήματα του διαβόλου, τσ τσ τσ εξαποδώ.
 

Thalassaki

Member
Μηνύματα
767
Likes
4.751
Επόμενο Ταξίδι
........
Μηχανήματα του διαβόλου, τσ τσ τσ εξαποδώ.
Αυτό ξαναπέστο! Ακόμα και στο word να έχεις ετοιμάσει όλο το κείμενο και απλά να κάνεις paste πάλι μπορεί να χώσει ο εξαποδώ την ουρά του! Αφού έχω αρχίσει να σκέπτομαι μηπως θα ήταν πιο ασφαλές να γράφω πρώτα στο μπλοκ αλληλογραφίας και να τυπώνω και να κολλάω με σελοτείπ και τις φωτογραφίες για παν ενδεχόμενο.....
 

poised

Member
Μηνύματα
858
Likes
6.310
Αφού έχω αρχίσει να σκέπτομαι μηπως θα ήταν πιο ασφαλές να γράφω πρώτα στο μπλοκ αλληλογραφίας
Καλού κακού βάζε και ένα καρμπόν ανάμεσα στις σελίδες.

Μου θύμισες ανέκδοτο:
Μπαίνει ένας τύπος στο λεωφορείο, βγάζει ένα εισιτήριο από τη μία τσέπη, το χτυπάει, το βάζει στην τσέπη και αντί να πάει να κάτσει βγάζει ένα ακόμα από την άλλη τσέπη, το χτυπάει και αυτό και το ξαναβάζει στην τσέπη. Τον έβλεπε ένας άλλος, ο οποίος είχε πεθάνει από την περιέργεια γιατί το έκανε αν και μόνο ένα άτομο. Οπότε αφού πήρε λίγο θάρρος τον ρώτησε.
- Ααα, είναι για την περίπτωση που θα χάσω το ένα και μπει ελεγκτής, να έχω το άλλο.
- Τι;;; Μα καλά λογική είναι αυτή; Και δηλαδή τι θα γίνει άμα χάσεις και το άλλο;
- Εεεντάξει μωρέ, έχω και κάρτα.
 

Εκπομπές Travelstories

Τελευταίες δημοσιεύσεις

Booking.com

Στατιστικά φόρουμ

Θέματα
33.108
Μηνύματα
880.557
Μέλη
38.837
Νεότερο μέλος
koliswa

Κοινοποιήστε αυτή τη σελίδα

Top Bottom