Αζερμπαϊτζάν Γεωργία Ένα (ανοργάνοτο) ταξίδι σε Μπακού και Τιφλίδα

[poised]

Τιφλίδα, μια οργανωμένη περιήγηση (λέμε τώρα)

Ξύπνησα το πρωί - ή μάλλον όχι και τόσο πρωί - γιατί βλέπω ότι οι πρώτες φωτογραφίες τραβήχτηκαν κατά τις 1. Τώρα τι έκανα και άργησα τόσο να φύγω δε θυμάμαι.

Όπως και να έχει όμως, είχα καταστρώσει πλάνο να δω το "τουριστικό" κέντρο, να ανέβω με το φανικουλάρ στον λόφο με τον περίεργο πύργο που έχει και κάτι τύπου "allou fan park", να δω αν αξίζει τον κόπο, να κάνω κανα τρενάκι, να περπατήσω από εκεί στον απέναντι λόφο με την μαμά γεωργία, το κάστρο, να κατέβω με το τελεφερίκ απέναντι, να δω ότι έχει εκεί και να επιστρέψω. Φυσικά όταν ξεκινάς στα μισά της μέρας, κάνεις τα μισά.

Πιάνοντας λοιπόν την πλατεία ελευθερίας

Πέρασα στον εμπορικό δρόμο που οδηγεί στο ιστορικό κέντρο.

Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα, κάποια ωραία κτήρια αλλά είχε σπαστική κίνηση από αυτοκίνητα και πολλά μαγαζιά που πούλαγαν κάτι που στην αρχή νόμιζα πως ήταν λουκάνικο αλλά τελικά είναι αποξηραμένα σύκα με ξηρούς καρπούς (μέτριο σε γεύση)

Γενικά δεν μου έκανε κάτι πολύ εντύπωση. Έκανα κάποιες βόλτες στους πεζόδρομους και αποφάσισα να περάσω απέναντι, πάνω από την καλατραβιανή γέφυρα της Ειρήνης.

Είδα από κοντά το (φαινομενικά παρατημένο και) αμφιβόλου αισθητικής μέγαρο μουσικής ή κάτι τέτοιο παρόμοιο που νομίζω είναι εντελώς παράταιρο για το μέρος που βρίσκεται.

Το πάρκο γύρω του όμως είχε κάποια ενδιαφέροντα μεταλλικά εκθέματα τέχνης

και από εκεί το πήρα να ανέβω ψηλότερα στο λόφο του Μετέκχι για την θέα. Παρόλο που η μέρα ήταν "ηλιόλουστη" το κρύο ήταν τσουχτερό και ο αέρας είχε κάτι ριπές που ένιωθα ότι διαπερνούσε όλα τα ρούχα που φορούσα.

Προσέξατε λεπτομέρεια; Δε ξέρω από πέφταν τα νερά πάντως είχαν παγώσει.

Η θέα προς το ιστορικό κέντρο - παρόλο το κρύο και τον αέρα ήταν ωραία

Μπήκα μέσα στην μικρή εκκλησία να προστατευτώ λίγο από τον αέρα, αλλά μία κυρία με τσεμπέρι μου τα έπρηξε κανονικά, αρχικά αφού με ρώτησε από που είμαι ζήταγε να τη χρησιμοποιήσω σαν ξεναγό (στην 5x5 εκκλησία που δεν είχε καν φως) και αφού της είπα ότι δε με ενδιαφέρει, στη συνέχεια να κάνω δωρεά για τα αναξιοπαθούντα παιδάκια, δείχνοντάς μου κάτι ασπρόμαυρες φωτογραφίες και μια κάρτα σαν ταυτότητα στα γεωργιανά που στο ημίφως έτσι και αλλιώς δεν διακρίνονταν τίποτα από τα δύο αλλά λες και ξέρω τι λέει και στο τέλος το γύρισε σε "ορθόδοξος εσύ, ορθόδοξη εγώ, δώσε κάτι γιατί είμαι φτωχή". Της απάντησα ότι εύχομαι να την βοηθήσει ο θεός και από το ύφος της μάλλον μου απάντησε βρίζοντάς με στα Γεωργιανά.

Μου την έσπασε όμως αρκετά και βγήκα από την εκκλησία προσπαθώντας να βρω ένα απάγκιο να ξεκουραστώ λίγο. Ανοιχτός ο λόφος όμως και δεν υπήρχε πλευρά να μην την ξυρίζει οπότε χαιρέτησα τον κωλοκοτρώνη τους

και κατέβηκα πίσω προς το ιστορικό κέντρο. Πάνω από την γέφυρα έβγαλα μία φώτο τη μίξη νέου και παλιού,

αλλά και τον λόφο που ήμουν πριν

και ξαναχάθηκα λίγο στους πεζοδρόμους. Όμως ο ήλιος είχε πέσει πίσω από το λόφο και το κρύο είχε γίνει ακόμα πιο επιθετικό. Αποφάσισα να το πάρω προς το τελεφερίκ, μιας που λόγω χειμώνα δεν ήξερα και πόσο συχνά δρομολόγια είχε και ήθελα να έχω και λίγο χρόνο για κάνα τρενάκι.

Στο δρόμο είδα μερικά αξιοσημείωτα, όπως αυτοσχέδια μαγαζιά σε εισόδους κτηρίων (μου θύμισε μια ταινία με τον Βέγγο που ήταν θυρωρός και είχε ανοίξει παράνομο μινι μάρκετ)

γραφεία κάποιας υπηρεσίας που ήταν σαν έκθεμα μουσείου σοβιετικής εποχής

ενδιαφέροντες εικόνες από κτήρια υπό κατάρρευση που χρησιμοποιούνταν

και έκανα μία στάση σε μία άλλη εκκλησία που μου κέντρισε το ενδιαφέρον από αυτο:

Από μακριά φαινόταν σαν να είχε δέσει η μαφία κάποιον άνθρωπο με στόχο να τον φουντάρει στη θάλασσα, αλλά ήταν απλά ένα δέντρο που προσπαθούσαν να προστατεύσουν από το κρύο (φαντάζομαι).

Ανεβαίνοντας προς την περιοχή του φανικουλάρ τα κτήρια άρχισαν να γίνονται πιο ενδιαφέροντα

Μάλλον ήταν ψιλοκυριλέ περιοχή γιατί είχε και το ανακαινισμένο δημαρχείο

στο προαύλιο του οποίου υπήρχε ένας κακομοίρης άστεγος με όλα τα πράγματά του, μία σκηνή και ένα μεγάλο χαρτί που έγραφε κάτι στα γεωργιανά. Τον προσπέρασα, έβγαλα κάποιο ποσό και διακριτικά περνώντας το άφησα μπροστά του. Δε προλαβαίνω να κάνω ένα βήμα και μου λέει σε πολύ καλά αγγλικά, με μάλλον βρετανική προφορά, are you a tourist? Ε ναι. Πάρε τα λεφτά σου φίλε μου, διαμαρτυρία κάνω στον δήμαρχο, δεν είμαι ζητιάνος. Ρε συ είσαι σίγουρος; Ναι μου λέει, λεφτά έχω, σπίτι δεν έχω. Κοίτα και εγώ που πήγα να δώσω πόνο

Μιας που το πιάσαμε, στην Τιφλίδα υπήρχαν πολλές ηλικιωμένες "μπαμπούσκες" που - απ' όσο μπορούσα να καταλάβω - προσπαθούσαν να βγάλουν τα προς το ζην πουλώντας 2-3 λεμόνια που είχαν μπροστά τους γύρω από τις εξόδους του μετρό ή σε διαβάσεις των δρόμων. Ίσως τα λεμόνια εκεί να έχουν κάποια αξία ή είναι σαν τα χαρτομάντιλα εδώ, αυτό δεν το κατάλαβα. Επίσης έβλεπα - συνήθως σε ισόγεια παράθυρα φτωχών σπιτιών - ένα πιάτο φαγητό τοποθετημένο πίσω από το τζάμι με κάποιο χαρτί στα γεωργιανά. Πίστευα ότι ήταν για αυτούς που πεινάνε, αλλά αν ισχύει αυτό που μου είπαν, όσοι μπορούσαν μαγείρευαν λίγο παραπάνω με στόχο κάποιον περαστικό που θα πέρναγε, πείναγε και μπορούσε να το αγοράσει για να φάει προσφέροντας ελάχιστο κέρδος σε αυτόν που το μαγείρεψε αλλά έχοντας και κάποιο όφελος από το να πάει στο πιο "ακριβό" εστιατόριο. Και μετά συζητάμε για φτώχια στην Ελλάδα.

Τέλος πάντων, η δύση είχε αρχίσει να χρωματίζει ωραία τον ουρανό

μία ένδειξη ότι δεν έπρεπε να χρονοτριβώ αν ήθελα να δω την πόλη με λίγο φως ανεβαίνοντας. Φεύγοντας από την πλατεία του δημαρχείου διαπίστωσα ότι τελικά όλα τα γουρούνια την ίδια μούρη έχουν

και έφτασα στο φανικουλάρ πάνω που άρχιζε να σκοτεινιάζει. Σίγουρα περπάτημα από λόφο σε λόφο δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω νύχτα, αλλά και μέρα να ήταν δε ξέρω αν θα το άντεχα, είχα φάει πολύ κρύο.

Η θέα από την κορυφή ήταν εντυπωσιακή

με την Αγία Τριάδα και το προεδρικό μέγαρο να ξεχωρίζουν.

Αλλά άλλο τόσο εντυπωσιακό ήταν πόσο περισσότερο κρύο και αέρα είχε εκεί πάνω. Ήδη ένιωθα παγωμένος, αλλά μετά από τα πρώτα λεπτά άρχισα να υποφέρω, περπατώντας με τα χέρια διπλωμένα μπροστά στην κοιλιά μου για να μην αφήνω κενά κάτω από το μπουφάν μπας και ζεσταθώ λίγο παραπάνω.

Όσο για το allou fun park, εκεί ήταν, όχι allou, αλλά τα περισσότερα είτε ήταν κλειστά (μάλλον λόγω αέρα ή ώρας ή χειμώνα) είτε εντελώς άδεια. Ο συνδυασμός μανιασμένου αέρα, νύχτας που έπεφτε και τα φώτα από τις ατραξιόν που αναβόσβηναν έκαναν το μέρος να μοιάζει σαν στοιχειωμένο, βγαλμένο από ταινία τρόμου. Έκανα με πολύ γοργό βήμα (όχι λόγω φόβου, αλλά κρύου) ένα μεγάλο κύκλο, βλέποντας και τον πύργο τηλεπικοινωνιών που από κοντά έδειχνε έτοιμος να καταρρεύσει

και γύρισα στο κεντρικό κτήριο περιμένοντας το επόμενο τελεφερίκ για κάτω. Ο χώρος των φανικουλάρ ήταν ανοιχτός στον αέρα και οι παλιοκερατάδες δε με άφησαν να μπω έστω για λίγο στο λόμπι του πολύ κυριλέ εστιατορίου δίπλα για να προστατευτώ από το κρύο. Κρίνοντας από το ντύσιμο των σερβιτόρων και κάποιων πελατών, έμοιαζε με πιασοκωλέ - ακόμα και για ελληνικά δεδομένα - και η εικόνα ενός απλοντυμένου τουρίστα θα έκοβε τη μανέστρα του σεφ.

Προσπάθησα να σκοτώσω τον χρόνο μου και να ξεχάσω το κρύο βγάζοντας φωτογραφίες

αλλά εύκολα θα σκότωνα και όποιον μου έπαιρνε τη σειρά και θα έπρεπε να περιμένω έστω και 15 λεπτά παραπάνω εκεί πάνω.

Με ανακούφιση μπήκαμε στο τρενάκι, που μπορεί να είχε 0 βαθμούς αλλά χωρίς τον αέρα μου φαινόταν σαν φούρνος.

Στον δρόμο για το χοστέλ βρήκα ένα ανοιχτό μαγαζί που στην πόρτα η επιγραφή έλεγε "τσατσά" στα ρωσικά και κάτι στα γεωργιανά. Το πιάσατε το υπονοούμενο;

Σιγά μη το πιάνατε, γιατί οπωροπωλείο ήταν το κατάστημα και πούλαγε και το τοπικό ποτό που ονομάζεται "τσατσά". Κάτι σαν βότκα με γεύση ρακής και επίγευση πετρελαίου. Φυσικά το ποτό ήταν χύμα, σε επαναχρησιμοποιημένα πλαστικά μπουκάλια, οπότε και η τιμή ήταν πολύ χαμηλή. Ευτυχώς με την ποσότητα αλκοόλης που έχει "καίει" ότι ακουμπήσει. Πήρα δύο μπουκάλια, με την λογική ότι θα πιούμε από το ένα στο hostel και αν επιζήσουμε, το άλλο και ότι μείνει θα το φέρω Ελλάδα. Τελικά δεν έφερα κανένα από τα δύο, τα ήπιαμε εκεί.

Επίσης αυτή ήταν η τελευταία φωτογραφία της ημέρας και η επόμενη ήταν στις 7 το βράδυ της επομένης. Λεπτομέρειες για το ενδιάμεσο μη ρωτήσετε.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 9
• 10
• 11
• 12
• 13
• 14

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 11 of 14

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[poised]

Τιφλίδα, προσπάθεια πρώτη

Αθήνα - Τιφλίδα λοιπόν με στόχο την επόμενη μέρα το πρωί Τιφλίδα-Μπακού. Δεν είχε την ίδια μέρα τη δεύτερη πτήση οπότε ένα βράδυ στην Τιφλίδα στο πήγαινε για αρχή και στο γυρισμό θα έμενα περισσότερο.

Η πτήση της Aegean προς Τιφλίδα ήταν νυχτερινή. Δεν είχε κάτι ιδιαίτερο όμως δεν κατάφερα να κοιμηθώ σχεδόν καθόλου. Νομίζω φτάσαμε 3-4 κάτι το πρωί. Μετά από τις σφραγίδες εισόδου βγαίνω στον χώρο αφίξεως. O χώρος πολύ σκοτεινός, τα περισσότερα φώτα σβηστά και περισσότερο φώτιζαν οι ταμπέλες των ΑΤΜ, rent-a-car και κλειστών τουριστικών πάγκων. Λιγοστές καρέκλες αναμονής, οι περισσότερες ήδη πιασμένες από κάτι κυρίες που κοιμόντουσαν με πολλά πράγματα δίπλα τους. Αν και το κτήριο δεν φαινόταν πολύ κακό, με τόσο σκοτάδι άφηνε μία αίσθηση ΚΤΕΛ Κηφισού ξημερώματα παρά αεροδρομίου. Έξω από την πόρτα ένα τσούρμο κράχτες και ταξιτζήδες που μόλις έκανες κίνηση προς την έξοδο έπεφταν σαν τα αρπακτικά.

Έπρεπε να περιμένω μία ή μιάμιση ώρα αν θυμάμαι μέχρι να πάει 5 κάτι και να ξεκινήσει το λεωφορείο για την πόλη. Το αεροδρόμιο είναι κάπου 30χλμ μακριά και παρόλο που δεν είναι ακριβή χώρα, δεν ήθελα να το κάνω με ταξί, παρά την ευκολία του. Μερικές φορές αυτομαστιγώνομαι με κάτι τέτοιες επιλογές γιατί ακόμα και αν η οικονομική μου δύναμη επιτρέπει το ταξί, το λεωφορείο βοηθάει στο people spotting και σε πιο αυθεντικές εμπειρίες. Μερικές φορές βέβαια, έχει ταλαιπωρία. Όμως ο βασικός λόγος ήταν ότι δεν είχα κλείσει διαμονή για το βράδυ της άφιξης, με την λογική ότι θα έχω κοιμηθεί λίγες ώρες στο αεροπλάνο, θα πάρω το λεωφορείο, θα αφήσω τη βαλίτσα κατά τις 7 στο χοστέλ, θα ρίξω μια ματιά στη πόλη και τρώγοντας πρωινό, καφέ θα πέρναγε η ώρα και κατά τις 12 με 2 - αν ήμουν τυχερός και νωρίτερα - θα έπαιρνα το κρεβάτι για να αναπληρώσω ύπνο. Αν έφτανα με ταξί στις 4 το πρωί κέντρο θα ήταν όλο και πιο δύσκολο να περάσει η ώρα, άσε που μπορεί να ήταν και κλειδωμένα και να μην μπορούσα να μπω. Αυτό ήταν η αρχική ιδέα, αλλά όταν το σκέφτηκα καλύτερα συνειδητοποίησα ότι θα ήταν ακριβώς η ώρα που θα έπρεπε να κοιμάμαι (υπολογίζοντας και την διαφορά ώρας) και μιας που το κόστος γενικά ήταν πολύ χαμηλό θα μπορούσα να κλείσω μια έξτρα μέρα και να ξεκουραστώ νωρίτερα. Όμως το hostel που είχα ήδη κλείσει στο κέντρο ήταν πλήρες για το προηγούμενο βράδυ της κράτησης και δεν ήθελα να πάω κάπου αλλού για μερικές ώρες και μετά να αλλάζω. Είδα και ένα ωραίο καναπέ στις φωτογραφίες του λόμπι του χοστέλ, μπορούσα να κρασάρω λίγο εκεί αν δεν την πάλευα.

Όλα αυτά φυσικά ήταν απόρροια του σοβαρού προγραμματισμού που (δεν) είχα κάνει, το hostel το έκλεισα πηγαίνοντας στο αεροδρόμιο και η δεύτερη σκέψη έγινε στην αναμονή για το boarding, πολύ αργά για να εξασφαλίσω ότι θα μου άνοιγαν χαράματα οπουδήποτε εκτός από μεγάλα ξενοδοχεία με 24ωρη ρεσεψιόν, που δεν ήθελα έτσι και αλλιώς.

Έβγαλα συνάλλαγμα από το ΑΤΜ και προσπάθησα να κάνω ψιλά για να έχω για το λεωφορείο. Το μόνο ανοιχτό ήταν ένα καφεστιατόριο-μπαρ στις αναχωρήσεις (στην άλλη πλευρά του μικρού κτηρίου) το οποίο έμοιαζε βγαλμένο από την δεκαετία του '70. Για κάποιο λόγο που δε κατάλαβα δεν σέρβιρε καφέ και το μόνο που μπορούσες να αγοράσεις ήταν κάτι απροσδιόριστα κιούπια σε μία προθήκη-ψυγείο, μάλλον γιαούρτι ή κρέμα, δε κατάλαβα τι ήταν γιατί αν και αεροδρόμιο δεν είχαν καρτελάκια στα αγγλικά, συν αναψυκτικά. Σκέφτηκα να δοκιμάσω ένα ντόπιο αναψυκτικό με πράσινο χρώμα σαν AVA για τα πιάτα αλλά σκέφτηκα το στομάχι μου και τελικά πήρα μια κοκακόλα, όχι τόσο γιατί ήταν καλύτερο για το στομάχι αλλά πόνταρα ότι η πολυεθνική θα είχε επιβάλλει κάποια στάνταρ υγιεινής. Η 60ρα χοντρούλα κυρία που είχε βάρδια φόραγε μια λευκή πάνινη ρόμπα με ασορτί πάνινο καπέλο, αυτές που φορά(γα)νε από ελαιοχρωματιστές ως χειρούργοι στις σοβιετικού τύπου χώρες και έτσι συμβάδιζε με την αισθητική του καταστήματος.

Το κρύο έξω ήταν τσουχτερό και η άπνοια με την υψηλή υγρασία είχε δημιουργήσει μία περίεργη λευκή ομίχλη που φωτιζόταν ακόμα πιο περίεργα από τα φώτα του αεροδρομίου. Με τα πολλά πέρασε η ώρα και ήρθε το λεωφορείο, ένα κίτρινο χρέπι σοβιετικού τύπου, τρακαρισμένο από παντού, με απότομη υπερυψωμένη είσοδο με σκαλωπάτια δύο μέτρα πίσω από στον οδηγό, ο οποίος κάθε που έπρεπε να χειριστεί τον τεράστιο μοχλό ταχυτήτων που έβγαινε από το πάτωμα για να αλλάξει ταχύτητα φαινόταν σαν να έκανε κουπί. Το κόστος για τα 30χλμ ως την Τιφλίδα ήταν... λιγότερο από 20 λεπτά του ευρώ (!).

Ακόμα έξω πίσσα σκοτάδι και το μόνο φως στο εσωτερικό του λεωφορείου ήταν μία κίτρινη θολή λάμπα που άναβε ο οδηγός σε κάθε στάση ίσα ίσα να δεις τα χρήματα για να πληρώσεις. Εκεί μπορούσα να δω λίγο τους συνεπιβάτες, όλοι υπερήλικες, ήμουν ο μόνος ξένος ταξιδιώτης που ανέβηκε στο αεροδρόμιο αλλά το λεωφορείο σταδιακά γέμισε. Κάτι η υπνηλία, κάτι η περίεργη ομίχλη, κάτι η χαλάρωση ότι τα πράγματα βαίνουν καλώς, βάλε και μια απροσδιόριστη μουσική με ανατολικές επιρροές στην ακαταλαβίστικη τοπική γλώσσα από το μπροστινό τμήμα του λεωφορείου, έκανε το σκηνικό πολύ καλτ και κάποιες στιγμές ένιωσα σαν να μην ήμουν εκεί και να έβλεπα ταινία. Μάλλον τον πήρα λιγουλάκι εδώ που τα λέμε και έμπλεκα λίγο το όνειρο με την πραγματικότητα.

Μέχρι που είδα ξαφνικά τον George Bush (τον χαζότερο) να με μουτζώνει. Τι έγινε ρε παιδιά, μας την πέσανε; (είπα σα νέος Σπύρος Παπαδόπουλος).

Ήμασταν στην ομώνυμη λεωφόρο που βάφτισαν το 2005 από την χαρά τους που τους επισκέφθηκε ο πρόεδρας. Ορισμός του κιτς αλλά δική τους είναι η χώρα, ότι θέλουν κάνουν (φώτο από wikipedia).

Κατέβηκα στην στάση μου ενώ είχε αρχίσει να χαράζει και άρχισα να ψάχνω το χοστέλ. Θα κοιμόμουν ή θα την έβγαζα στους δρόμους;

Με περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη (στο επόμενο).

 

[Smaragda53]

και μετά? και μετά?

 

[taver]

To 2017, πάντως, και e-visa βγάλαμε, και με σφραγίδα εισόδου Αρμενίας, μία εβδομάδα μόλις πιο πριν, μπήκαμε στο Αζερμπαϊζάν....

 

[poised]

και μετά? και μετά?

Είχα σχεδόν τελειώσει το "επεισόδιο" αλλά έκανα μια βλακεία και το έχασα... υπομονή!

To 2017, πάντως, και e-visa βγάλαμε, και με σφραγίδα εισόδου Αρμενίας, μία εβδομάδα μόλις πιο πριν, μπήκαμε στο Αζερμπαϊζάν....

Καλά κάνεις και το λες και γι' αυτό και οι πιο πρόσφατες πληροφορίες είναι πάντα πιο χρήσιμες. Όπως λέγανε και τα παλιά τα χρόνια στις τηλεοπτικές διαφημίσεις για τα ομόλογα "οι προηγούμενες επιδόσεις δεν είναι εγγύηση για τις επόμενες". Συνήθως οι καταστάσεις βελτιώνονται, εγώ πάντως απάντηση στην e-visa δε πήρα ποτέ και δε νομίζω ότι έπαιξε ρόλο πως μου δώσανε στίκερ, ίσως ήταν πριν την περίοδο της πλήρους ενεργοποίησης (το ταξίδι έγινε το 2016).

Επίσης να πω πως ότι περιγράφω είναι όπως το έζησα και το θυμάμαι και δε προσπαθώ να το παίξω γνώστης ή ψαγμένος (τουναντίον όπως καταλαβαίνει κανείς από αυτά που γράφω, χυμαδιό ήμουν).

 

[taver]

Επίσης να πω πως ότι περιγράφω είναι όπως το έζησα και το θυμάμαι και δε προσπαθώ να το παίξω γνώστης ή ψαγμένος (τουναντίον όπως καταλαβαίνει κανείς από αυτά που γράφω, χυμαδιό ήμουν).

Προς αποφυγή παρεξήγησης, σε ουδεμία περίπτωση δεν τίθεται θέμα αμφισβήτησης. Ο καθένας άλλωστε γράφει όπως του αρέσει να γράφει, όχι όπως μπορεί να ήθελαν οι άλλοι.

 

[poised]

Εδώ το χοστέλ, που ειν' το χοστέλ;

Με τον ουρανό να φωτίζεται με εκείνο το περίεργο μπλε πριν το ξημέρωμα, κατεβαίνω στην πιο κοντινή στάση στο χοστέλ, σύμφωνα τουλάχιστον με το GPS του κινητού και μία στο περίπου εκτίμηση της απόστασης των στάσεων που ήδη είχαμε περάσει.

Τα κτήρια στο δρόμο αυτό ήταν πιο ενδιαφέροντα από τις περισσότερες περιοχές που είχαμε περάσει. Βρήκα το ανηφορικό δρομάκι που ξεκινούσε από τον κεντρικό προς το χοστέλ και σταμάτησα στο νούμερο που έλεγε η κράτηση.

Ήμουν μπροστά σε μία σκοτεινή πυλωτή χωρίς καμία ένδειξη χοστέλ.

Μάλλον λάθος θα έκανα λέω. Κοιτάω λίγο μπροστά, λίγο πίσω, απέναντι, τίποτα. Ξανακατεβαίνω στον κεντρικό να δω την πινακίδα του δρόμου που ήμουν μην είχα κάνει λάθος. Δεν είχα κάνει. Ξανά πάνω την ανηφόρα, πάω και λίγο πιο πέρα, απέναντι, πάλι τίποτα. Μπαίνω στην πυλωτή αλλά οδηγεί σε μία αυλή.

Οκ, λάθος. Ξανά κάτω στον κεντρικό που ήταν σαν λεωφόρος αλλά είχε ελάχιστη κίνηση λόγω του πρωινού της ώρας. Κοιτάω την πινακίδα και μιας που δεν είχα εμπιστοσύνη ούτε στον εαυτό μου λόγω της κούρασης, επιβεβαιώνω γράμμα γράμμα ότι ήταν ίδια με της κράτησης. Απέναντι δεν συνέχιζε ο δρόμος, άρα δε μπορεί, στην ανηφόρα θα ήταν. Πάλι πάνω στην ανηφόρα, πάλι ψάξιμο, πάλι τίποτα. Ξαναμπαίνω στην αυλή, φοβούμενος μη με πάρουν για κλέφτη ξημερώματα, τίποτα πάλι. Οκ, έχουμε πρόβλημα. Είχα αρχίσει να έχω και κάτι πονάκια από το backpack λόγω ενός προηγούμενου τραυματισμού - θα έπρεπε να είχα πάρει βαλίτσα αλλά το έπαιξα ότι αντέχω, τελικά δεν άντεχα και τόσο - οπότε έπρεπε να σκεφτώ κάτι άλλο.

Με τα καβούρια στην τσέπη μου σε πανικό να χτυπάνε τις δαγκάνες τους, κάλεσα το τηλέφωνο της κράτησης από το κινητό μου με roaming. Δεν είχα πάρει τοπική κάρτα από το αεροδρόμιο θεωρώντας ότι δε θα τη χρειαστώ για μια μέρα και με τις ταρίφες που μου είχε στείλει η εταιρία με το καλωσόρισες, υπολόγιζα ότι θα μου στοίχιζε κάνα 20ρι η κλήση. Δε το σήκωσε κανείς, λογικό για την ώρα. Τα καβούρια αναστέναξαν ανακουφισμένα αλλά δεν είχα καμία πρόοδο στο πρόβλημά μου.

Ξανά λοιπόν κάτω στον κεντρικό, ψάχνοντας κάνα μαγαζί με ανοιχτό wifi. Την λύση την έδωσε ένα κοντινό macdonalds που αν και ακόμα κλειστό, είχε ανοιχτό το wifi. Εκεί λοιπόν μπήκα στη σελίδα του hostel και πέτυχα ένα από τα σχόλια στο booking να λένε ότι είναι λίγο δύσκολο να το βρεις, πάνω στις σκάλες στο τέρμα μιας αυλής. Κοίτα να δεις που τελικά ήμουν σωστά!

Ξανά λοιπόν πάνω στην ανηφόρα και με περίσσιο θάρρος αυτή τη φορά φτάνω στην αυλή, βρίσκω κάτι σκάλες που τίποτα δε πρόδιδε ότι οδηγούσαν σε κάτι κατοικήσιμο και συνειδητοποιώ ότι στον τοίχο είχαν γράψει το όνομα του hostel με μαρκαδόρο με ένα βελάκι που έδειχνε προς τα πάνω και το νούμερο 2. Είτε δε το είχα δει στα σκοτάδια είτε δεν το επεξεργάστηκε το μυαλό μου γιατί περίμενα είσοδο στο δρόμο.

Στον πρώτο όροφο ήταν δύο διαμερίσματα με σιδεριές - κλουβιά έξω από τις πόρτες τους. Στον δεύτερο το όνομα του hostel πάλι με μαρκαδόρο έξω από μία πόρτα. Το hostel ήταν νέα καταχώρηση στο booking, νομίζω κάπου δύο βδομάδες μόνο, φαινόταν σαν ένα τυπικό μικρό hostel με vintage διακόσμηση, κάπου 8 κουκέτες και ένα ή δύο δίκλινα, είχε καλή βαθμολογία και εξαιρετική τιμή, κάπου 3-4 ευρώ τελική λόγω 50% last minute έκπτωσης.

Εδώ να κάνω ένα μικρό διάλειμμα να κατευνάσω το φιλοθεάμον κοινό που μένει μόνο σε ξενοδοχεία που έχουν τουλάχιστον ισάριθμα αστέρια με τον αρχηγό της στρατιάς και αυτή τη στιγμή ωρύεται "ΠΟΥ ΠΑΣ ΡΕ ΚΑΡΑΜΗΤΡΟ ΜΕ 3-4 ΕΥΡΩ, ΤΡΩΓΛΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ, ΟΥΤΕ ΣΕΝΤΟΝΙΑ ΔΕ ΘΑ ΕΧΕΙ". Σε χώρες με χαμηλό κόστος ζωής έχω μείνει πολλές φορές σε χοστέλ με 5 ευρώ ή και φθηνότερα, τα οποία είναι εξαιρετικά. Μερικές φορές περιλαμβάνεται και απλό πρωινό μέσα στη τιμή (έστω ένας καφές και ένα ψωμί μια χαρά είναι για να φύγει η τσίμπλα). Μη ξεχνάμε ότι μοιράζεσαι το δωμάτιο με άλλους X νοματαίους και το μπάνιο είναι κοινόχρηστο, συνεπώς το κόστος είναι μηδαμινό και το κέρδος μπορεί και μεγαλύτερο απ' ότι ένα φτηνό δωμάτιο που το χρησιμοποιεί μόνο ένας. Επιπλέον ήμασταν σε ψόφια περίοδο, το χοστέλ ήταν νέο (οπότε λογικό να κάνει προσφορές) και το έκλεισα τελευταία στιγμή, όπου πολλές φορές προτιμούν να γεμίσουν με μικρότερο κέρδος. Επίσης αρκετά από τα υπόλοιπα hostel στη πόλη κυμαίνονταν 1-2 ευρώ πιο ακριβά άρα δεν ήταν και κοψοχρονιά. Θα μπορούσε να είναι απλά ένα καλό deal. Ήταν;

Μετά από μερικά χτυπήματα του κουδουνιού, μου άνοιξε μία ξυπόλητη κοπέλα με πιτζάμες. Μαλακία λέω έκανα, θα χτύπησα σε διαμέρισμα και τώρα θα με πάρει ο διάολος. Συγνώμη, εδώ είναι το hostel; Μου απαντάει με νοήματα πίσω από την σιδεριά ότι ναι, περίμενε, δε μιλάω αγγλικά. Μέσα από τη μισάνοιχτη πόρτα βλέπω άτομα στρωματσάδα στο πάτωμα. Τι έγινε ρε φίλε λέω από μέσα μου. Η πρώτη κοπέλα ξυπνάει μία άλλη κοπέλα, η οποία αν και αγουροξυπνημένη μίλαγε αγγλικά και της εξηγώ ότι έχω κράτηση για την ίδια μέρα, η πτήση μου ήρθε νωρίς, αν παίζει κρεβάτι να την πέσω νωρίτερα γιατί είμαι άυπνος. Βέβαια με την κατάσταση που έβλεπα μέσα, συνειδητοποιώντας ότι κοιτάω το "λόμπι" και στον καναπέ που είχα πλάνα να "γείρω" λίγο σαν λύση ανάγκης κοιμόντουσαν ήδη δύο, απάντηση μάλλον δε χρειαζόταν. Μου λέει "νομίζω είμαστε πλήρεις, αλλά η ιδιοκτήτρια κοιμάται, μισό να σου ανοίξουμε να κάτσεις στη κουζίνα να πιεις ένα τσάι μέχρι να ξυπνήσει, είναι δωρεάν, θα το βρεις στη κουζίνα".

Προσπαθώντας να μη πατήσω κανέναν από αυτούς που ήταν κατάχαμα, περνάω στο επόμενο δωμάτιο και συνειδητοποιώ ότι ο χώρος πρόκειται ουσιαστικά για ένα μεγάλο διαμέρισμα. Σε αυτό που στις φωτογραφίες στο site φαινόταν σαν κοινόχρηστος χώρος, υπήρχε όντως ένα μεγάλο vintage στρογγυλό τραπέζι. Ταυτόχρονα υπήρχαν δεκάδες μπουκάλια από ποτά, μπύρες και νερά, κουτιά από μισοτελειωμένα σνακ, πιάτα με αποφάγια και ένα μπολ με μία γάτα μέσα. Στην αρχή σκέφτηκα μήπως είναι διακοσμητική, αλλά ζωντανή ήταν, γύρισε και με κοίταξε. Την αγνόησα. Κοίταξα στην κουζίνα. Όπως και στις φωτογραφίες, μία vintage κουζίνα γκαζιού, vintage κατσαρολικά και πιάτα, με την διαφορά ότι σε αντίθεση με τις φωτογραφίες, ήταν όλα λερωμένα στο νεροχύτη το ένα πάνω στο άλλο σαν τζένγκα. Πάνω στην κουζίνα είχε ένα κατσαρολάκι με υγρό στο οποίο επέπλεαν κομμένα φυλλαράκια, θεώρησα ότι ήταν τσάι από την προηγούμενη αλλά τέτοιου είδους υποθέσεις έχουν γραφτεί σε αναφορές ιατροδικαστών οπότε δεν τόλμησα να το ρισκάρω.

Άφησα το μπακπακ κάτω.

Εδώ να κάνω πάλι ένα ακόμα διάλειμμα να κατευνάσω ξανά το κοινό που τώρα φωνάζει στην οθόνη του "ΤΙ ΤΟ ΑΦΗΝΕΙΣ ΚΑΤΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΡΧΙΖΕΙΣ ΝΑ ΤΡΕΧΕΙΣ, ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΟΤΙ ΣΚΟΠΕΥΕΙΣ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΚΙΟΛΑΣ, ΣΤΑ ΕΛΕΓΑ ΕΓΩ ΜΕ 3 ΕΥΡΩ ΤΡΏΓΛΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ". Στα hostel λοιπόν υπάρχει ο αυστηρός κανόνας πως ότι κοινόχρηστο χρησιμοποιείς, το πλένεις όταν το επιστρέφεις. Σε μερικά μάλιστα είναι λόγος να σε επιπλήξουν ή και να σε διώξουν αν δεν το κάνεις. Γενικά επικρατεί μία τάξη, καλύτερη και από το σπίτι πολλών. Θεώρησα ότι δε μπορεί, κάποια εξήγηση θα υπήρχε και μόλις ξύπναγε η ιδιοκτήτρια κάποιους θα τους έπαιρνε ο διάολος.

Ρωτάω την κοπέλα που μόλις είχε ξαπλώσει πάλι στο πάτωμα που είναι η τουαλέτα, μου δείχνει. Περνάω πάλι από τους στρωματέους χωρίς να τους πατήσω. Η τουαλέτα ήταν και αυτή ξεκάθαρα διαμερίσματος, σε ψιλό-καλή κατάσταση αν και είχα δει καλύτερα. Στην επιστροφή είδα και το δωμάτιο με τις κουκέτες, ένα τεράστιο δωμάτιο του σπιτιού, μάλλον είχαν γκρεμίσει τοίχο και είχαν ενοποιήσει δύο.

Ρώτησα την κοπέλα με τα αγγλικά αν ξέρει τον κωδικό του wifi. Μόνο που δε με έβρισε που δεν την άφηνα να κοιμηθεί. Έβγαλα το λάπτοπ και περίμενα να περάσει η ώρα με συντροφιά την γάτα, η οποία ήταν αρκετά νεαρή και παιχνιδιάρα,πήδαγε από το τραπέζι στον τοίχο και πίσω για να με εντυπωσιάσει, μέχρι που βαρέθηκε, ήπιε νερό από ένα ποτήρι αφημένο στο τραπέζι και κάπου την έπεσε.


Στο επόμενο επεισόδιο θα γνωρίσουμε την ιδιοκτήτρια για να μάθουμε επιτέλους τι συμβαίνει σε αυτό το hostel. Επίσης ο ήρωάς μας (και εσείς φίλοι αναγνώστες) θα πάρει μία πρώτη ιδέα της Τιφλίδας (άυπνος). Άντε γιατί πολύ μπλα μπλά χωρίς φωτογραφίες είχαμε, ταξιδιωτικό είναι το φόρουμ λέμεεεε.

 

[katkats]

Με τον ουρανό να φωτίζεται με εκείνο το περίεργο μπλε πριν το ξημέρωμα, κατεβαίνω στην πιο κοντινή στάση στο χοστέλ, σύμφωνα τουλάχιστον με το GPS του κινητού και μία στο περίπου εκτίμηση της απόστασης των στάσεων που ήδη είχαμε περάσει.

View attachment 328656

Τα κτήρια στο δρόμο αυτό ήταν πιο ενδιαφέροντα από τις περισσότερες περιοχές που είχαμε περάσει. Βρήκα το ανηφορικό δρομάκι που ξεκινούσε από τον κεντρικό προς το χοστέλ και σταμάτησα στο νούμερο που έλεγε η κράτηση.

Ήμουν μπροστά σε μία σκοτεινή πυλωτή χωρίς καμία ένδειξη χοστέλ.

View attachment 328653

Μάλλον λάθος θα έκανα λέω. Κοιτάω λίγο μπροστά, λίγο πίσω, απέναντι, τίποτα. Ξανακατεβαίνω στον κεντρικό να δω την πινακίδα του δρόμου που ήμουν μην είχα κάνει λάθος. Δεν είχα κάνει. Ξανά πάνω την ανηφόρα, πάω και λίγο πιο πέρα, απέναντι, πάλι τίποτα. Μπαίνω στην πυλωτή αλλά οδηγεί σε μία αυλή.


View attachment 328654

Οκ, λάθος. Ξανά κάτω στον κεντρικό που ήταν σαν λεωφόρος αλλά είχε ελάχιστη κίνηση λόγω του πρωινού της ώρας. Κοιτάω την πινακίδα και μιας που δεν είχα εμπιστοσύνη ούτε στον εαυτό μου λόγω της κούρασης, επιβεβαιώνω γράμμα γράμμα ότι ήταν ίδια με της κράτησης. Απέναντι δεν συνέχιζε ο δρόμος, άρα δε μπορεί, στην ανηφόρα θα ήταν. Πάλι πάνω στην ανηφόρα, πάλι ψάξιμο, πάλι τίποτα. Ξαναμπαίνω στην αυλή, φοβούμενος μη με πάρουν για κλέφτη ξημερώματα, τίποτα πάλι. Οκ, έχουμε πρόβλημα. Είχα αρχίσει να έχω και κάτι πονάκια από το backpack λόγω ενός προηγούμενου τραυματισμού - θα έπρεπε να είχα πάρει βαλίτσα αλλά το έπαιξα ότι αντέχω, τελικά δεν άντεχα και τόσο - οπότε έπρεπε να σκεφτώ κάτι άλλο.

Με τα καβούρια στην τσέπη μου σε πανικό να χτυπάνε τις δαγκάνες τους, κάλεσα το τηλέφωνο της κράτησης από το κινητό μου με roaming. Δεν είχα πάρει τοπική κάρτα από το αεροδρόμιο θεωρώντας ότι δε θα τη χρειαστώ για μια μέρα και με τις ταρίφες που μου είχε στείλει η εταιρία με το καλωσόρισες, υπολόγιζα ότι θα μου στοίχιζε κάνα 20ρι η κλήση. Δε το σήκωσε κανείς, λογικό για την ώρα. Τα καβούρια αναστέναξαν ανακουφισμένα αλλά δεν είχα καμία πρόοδο στο πρόβλημά μου.

Ξανά λοιπόν κάτω στον κεντρικό, ψάχνοντας κάνα μαγαζί με ανοιχτό wifi. Την λύση την έδωσε ένα κοντινό macdonalds που αν και ακόμα κλειστό, είχε ανοιχτό το wifi. Εκεί λοιπόν μπήκα στη σελίδα του hostel και πέτυχα ένα από τα σχόλια στο booking να λένε ότι είναι λίγο δύσκολο να το βρεις, πάνω στις σκάλες στο τέρμα μιας αυλής. Κοίτα να δεις που τελικά ήμουν σωστά!

Ξανά λοιπόν πάνω στην ανηφόρα και με περίσσιο θάρρος αυτή τη φορά φτάνω στην αυλή, βρίσκω κάτι σκάλες που τίποτα δε πρόδιδε ότι οδηγούσαν σε κάτι κατοικήσιμο και συνειδητοποιώ ότι στον τοίχο είχαν γράψει το όνομα του hostel με μαρκαδόρο με ένα βελάκι που έδειχνε προς τα πάνω και το νούμερο 2. Είτε δε το είχα δει στα σκοτάδια είτε δεν το επεξεργάστηκε το μυαλό μου γιατί περίμενα είσοδο στο δρόμο.

Στον πρώτο όροφο ήταν δύο διαμερίσματα με σιδεριές - κλουβιά έξω από τις πόρτες τους. Στον δεύτερο το όνομα του hostel πάλι με μαρκαδόρο έξω από μία πόρτα. Το hostel ήταν νέα καταχώρηση στο booking, νομίζω κάπου δύο βδομάδες μόνο, φαινόταν σαν ένα τυπικό μικρό hostel με vintage διακόσμηση, κάπου 8 κουκέτες και ένα ή δύο δίκλινα, είχε καλή βαθμολογία και εξαιρετική τιμή, κάπου 3-4 ευρώ τελική λόγω 50% last minute έκπτωσης.

Εδώ να κάνω ένα μικρό διάλειμμα να κατευνάσω το φιλοθεάμον κοινό που μένει μόνο σε ξενοδοχεία που έχουν τουλάχιστον ισάριθμα αστέρια με τον αρχηγό της στρατιάς και αυτή τη στιγμή ωρύεται "ΠΟΥ ΠΑΣ ΡΕ ΚΑΡΑΜΗΤΡΟ ΜΕ 3-4 ΕΥΡΩ, ΤΡΩΓΛΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ, ΟΥΤΕ ΣΕΝΤΟΝΙΑ ΔΕ ΘΑ ΕΧΕΙ". Σε χώρες με χαμηλό κόστος ζωής έχω μείνει πολλές φορές σε χοστέλ με 5 ευρώ ή και φθηνότερα, τα οποία είναι εξαιρετικά. Μερικές φορές περιλαμβάνεται και απλό πρωινό μέσα στη τιμή (έστω ένας καφές και ένα ψωμί μια χαρά είναι για να φύγει η τσίμπλα). Μη ξεχνάμε ότι μοιράζεσαι το δωμάτιο με άλλους X νοματαίους και το μπάνιο είναι κοινόχρηστο, συνεπώς το κόστος είναι μηδαμινό και το κέρδος μπορεί και μεγαλύτερο απ' ότι ένα φτηνό δωμάτιο που το χρησιμοποιεί μόνο ένας. Επιπλέον ήμασταν σε ψόφια περίοδο, το χοστέλ ήταν νέο (οπότε λογικό να κάνει προσφορές) και το έκλεισα τελευταία στιγμή, όπου πολλές φορές προτιμούν να γεμίσουν με μικρότερο κέρδος. Επίσης αρκετά από τα υπόλοιπα hostel στη πόλη κυμαίνονταν 1-2 ευρώ πιο ακριβά άρα δεν ήταν και κοψοχρονιά. Θα μπορούσε να είναι απλά ένα καλό deal. Ήταν;

Μετά από μερικά χτυπήματα του κουδουνιού, μου άνοιξε μία ξυπόλητη κοπέλα με πιτζάμες. Μαλακία λέω έκανα, θα χτύπησα σε διαμέρισμα και τώρα θα με πάρει ο διάολος. Συγνώμη, εδώ είναι το hostel; Μου απαντάει με νοήματα πίσω από την σιδεριά ότι ναι, περίμενε, δε μιλάω αγγλικά. Μέσα από τη μισάνοιχτη πόρτα βλέπω άτομα στρωματσάδα στο πάτωμα. Τι έγινε ρε φίλε λέω από μέσα μου. Η πρώτη κοπέλα ξυπνάει μία άλλη κοπέλα, η οποία αν και αγουροξυπνημένη μίλαγε αγγλικά και της εξηγώ ότι έχω κράτηση για την ίδια μέρα, η πτήση μου ήρθε νωρίς, αν παίζει κρεβάτι να την πέσω νωρίτερα γιατί είμαι άυπνος. Βέβαια με την κατάσταση που έβλεπα μέσα, συνειδητοποιώντας ότι κοιτάω το "λόμπι" και στον καναπέ που είχα πλάνα να "γείρω" λίγο σαν λύση ανάγκης κοιμόντουσαν ήδη δύο, απάντηση μάλλον δε χρειαζόταν. Μου λέει "νομίζω είμαστε πλήρεις, αλλά η ιδιοκτήτρια κοιμάται, μισό να σου ανοίξουμε να κάτσεις στη κουζίνα να πιεις ένα τσάι μέχρι να ξυπνήσει, είναι δωρεάν, θα το βρεις στη κουζίνα".

Προσπαθώντας να μη πατήσω κανέναν από αυτούς που ήταν κατάχαμα, περνάω στο επόμενο δωμάτιο και συνειδητοποιώ ότι ο χώρος πρόκειται ουσιαστικά για ένα μεγάλο διαμέρισμα. Σε αυτό που στις φωτογραφίες στο site φαινόταν σαν κοινόχρηστος χώρος, υπήρχε όντως ένα μεγάλο vintage στρογγυλό τραπέζι. Ταυτόχρονα υπήρχαν δεκάδες μπουκάλια από ποτά, μπύρες και νερά, κουτιά από μισοτελειωμένα σνακ, πιάτα με αποφάγια και ένα μπολ με μία γάτα μέσα. Στην αρχή σκέφτηκα μήπως είναι διακοσμητική, αλλά ζωντανή ήταν, γύρισε και με κοίταξε. Την αγνόησα. Κοίταξα στην κουζίνα. Όπως και στις φωτογραφίες, μία vintage κουζίνα γκαζιού, vintage κατσαρολικά και πιάτα, με την διαφορά ότι σε αντίθεση με τις φωτογραφίες, ήταν όλα λερωμένα στο νεροχύτη το ένα πάνω στο άλλο σαν τζένγκα. Πάνω στην κουζίνα είχε ένα κατσαρολάκι με υγρό στο οποίο επέπλεαν κομμένα φυλλαράκια, θεώρησα ότι ήταν τσάι από την προηγούμενη αλλά τέτοιου είδους υποθέσεις έχουν γραφτεί σε αναφορές ιατροδικαστών οπότε δεν τόλμησα να το ρισκάρω.

Άφησα το μπακπακ κάτω.

Εδώ να κάνω πάλι ένα ακόμα διάλειμμα να κατευνάσω ξανά το κοινό που τώρα φωνάζει στην οθόνη του "ΤΙ ΤΟ ΑΦΗΝΕΙΣ ΚΑΤΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΡΧΙΖΕΙΣ ΝΑ ΤΡΕΧΕΙΣ, ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΟΤΙ ΣΚΟΠΕΥΕΙΣ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΚΙΟΛΑΣ, ΣΤΑ ΕΛΕΓΑ ΕΓΩ ΜΕ 3 ΕΥΡΩ ΤΡΏΓΛΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ". Στα hostel λοιπόν υπάρχει ο αυστηρός κανόνας πως ότι κοινόχρηστο χρησιμοποιείς, το πλένεις όταν το επιστρέφεις. Σε μερικά μάλιστα είναι λόγος να σε επιπλήξουν ή και να σε διώξουν αν δεν το κάνεις. Γενικά επικρατεί μία τάξη, καλύτερη και από το σπίτι πολλών. Θεώρησα ότι δε μπορεί, κάποια εξήγηση θα υπήρχε και μόλις ξύπναγε η ιδιοκτήτρια κάποιους θα τους έπαιρνε ο διάολος.

Ρωτάω την κοπέλα που μόλις είχε ξαπλώσει πάλι στο πάτωμα που είναι η τουαλέτα, μου δείχνει. Περνάω πάλι από τους στρωματέους χωρίς να τους πατήσω. Η τουαλέτα ήταν και αυτή ξεκάθαρα διαμερίσματος, σε ψιλό-καλή κατάσταση αν και είχα δει καλύτερα. Στην επιστροφή είδα και το δωμάτιο με τις κουκέτες, ένα τεράστιο δωμάτιο του σπιτιού, μάλλον είχαν γκρεμίσει τοίχο και είχαν ενοποιήσει δύο.

Ρώτησα την κοπέλα με τα αγγλικά αν ξέρει τον κωδικό του wifi. Μόνο που δε με έβρισε που δεν την άφηνα να κοιμηθεί. Έβγαλα το λάπτοπ και περίμενα να περάσει η ώρα με συντροφιά την γάτα, η οποία ήταν αρκετά νεαρή και παιχνιδιάρα,πήδαγε από το τραπέζι στον τοίχο και πίσω για να με εντυπωσιάσει, μέχρι που βαρέθηκε, ήπιε νερό από ένα ποτήρι αφημένο στο τραπέζι και κάπου την έπεσε.


Στο επόμενο επεισόδιο θα γνωρίσουμε την ιδιοκτήτρια για να μάθουμε επιτέλους τι συμβαίνει σε αυτό το hostel. Επίσης ο ήρωάς μας (και εσείς φίλοι αναγνώστες) θα πάρει μία πρώτη ιδέα της Τιφλίδας (άυπνος). Άντε γιατί πολύ μπλα μπλά χωρίς φωτογραφίες είχαμε, ταξιδιωτικό είναι το φόρουμ λέμεεεε.

Αγωνία και δυο φορές έχω φωνάξει κι εγώ "γιατί δεν αρχίζεις να ΤΡΕΧΕΙΣ?".
Καλά, εγώ θα έμενα μόνο για τη γάτα

 

[Thalassaki]

Είχα σχεδόν τελειώσει το "επεισόδιο" αλλά έκανα μια βλακεία και το έχασα... υπομονή!

ctrl+z ?

 

[poised]

ctrl+z ?

Βασίστηκα στο ότι αποθηκεύεται αυτόματα το μήνυμα στον server όσο το γράφεις, οπότε έκλεισα το παράθυρο στο laptop και μπήκα αργότερα από τον δεύτερο υπολογιστή για να προσθέσω τις φωτογραφίες. Όμως είχα ξεχάσει ότι στον δεύτερο είχα ήδη ξεκινήσει λίγο το κείμενο (πριν το συνεχίσω στο λαπτοπ) οπότε με το που το άνοιξα εκεί, έσβησε το "παλιό" πλήρες και το αντικατέστησε με το "νέο" αρχικό. Πακέτο αλλά ας πρόσεχα. Μηχανήματα του διαβόλου, τσ τσ τσ εξαποδώ.

 

[Thalassaki]

Μηχανήματα του διαβόλου, τσ τσ τσ εξαποδώ.

Αυτό ξαναπέστο! Ακόμα και στο word να έχεις ετοιμάσει όλο το κείμενο και απλά να κάνεις paste πάλι μπορεί να χώσει ο εξαποδώ την ουρά του! Αφού έχω αρχίσει να σκέπτομαι μηπως θα ήταν πιο ασφαλές να γράφω πρώτα στο μπλοκ αλληλογραφίας και να τυπώνω και να κολλάω με σελοτείπ και τις φωτογραφίες για παν ενδεχόμενο.....

 

[poised]

Αφού έχω αρχίσει να σκέπτομαι μηπως θα ήταν πιο ασφαλές να γράφω πρώτα στο μπλοκ αλληλογραφίας

Καλού κακού βάζε και ένα καρμπόν ανάμεσα στις σελίδες.

Μου θύμισες ανέκδοτο:
Μπαίνει ένας τύπος στο λεωφορείο, βγάζει ένα εισιτήριο από τη μία τσέπη, το χτυπάει, το βάζει στην τσέπη και αντί να πάει να κάτσει βγάζει ένα ακόμα από την άλλη τσέπη, το χτυπάει και αυτό και το ξαναβάζει στην τσέπη. Τον έβλεπε ένας άλλος, ο οποίος είχε πεθάνει από την περιέργεια γιατί το έκανε αν και μόνο ένα άτομο. Οπότε αφού πήρε λίγο θάρρος τον ρώτησε.
- Ααα, είναι για την περίπτωση που θα χάσω το ένα και μπει ελεγκτής, να έχω το άλλο.
- Τι;;; Μα καλά λογική είναι αυτή; Και δηλαδή τι θα γίνει άμα χάσεις και το άλλο;
- Εεεντάξει μωρέ, έχω και κάρτα.