Αζερμπαϊτζάν Γεωργία Ένα (ανοργάνοτο) ταξίδι σε Μπακού και Τιφλίδα

[poised]

Ήρεμα, ήρεμα, δεν είμαι τρομοκράτης

Γενικά τις εργάσιμες τη πόλη τη θυμάμαι πολύ ήσυχη, εκτός από το πρωί που πάνε στη δουλειά και το απόγευμα που γυρνάνε. Εκείνες τις ώρες δημιουργείται τρελή κίνηση με τα αυτοκίνητα να πήζουν στις εισόδους και εξόδους του κέντρου. Τώρα ειδικός δεν είμαι, αλλά νομίζω η σοβιετικού τύπου χάραξη με τους τεράστιους δρόμους που "ξαφνικά" τελειώνουν και η κίνηση είναι αναγκασμένη να μεταβεί από/σε μικρότερους δημιουργεί το πρόβλημα. Επίσης οι μεγάλοι αυτοί δρόμοι σε υποχρεώνουν κατά κάποιο τρόπο να κινείσαι στη ροή τους καθώς είναι κλειστοί, οι αριστερές στροφές αδύνατες και οι δυνατότητες να "βγεις" σε άλλους μικρότερους δρόμους περιορισμένες. Τελικά όλοι καταλήγουν στους ίδιους δρόμους μποτιλιαρισμένοι.

Τέλος πάντων, μία εργάσιμη κατέβαινα κέντρο για σύντομη βόλτα. Στην κεντρική παραλιακή λεωφόρο βλέπω σταματημένα αυτοκίνητα στο ένα ρεύμα, κάτι που δεν ήταν φυσιολογικό για την ώρα και το αντίθετο ρεύμα άδειο. Περιπολικά και μηχανές της αστυνομίας είχαν κλείσει τον δρόμο και κόσμος περίμενε το λεωφορείο που δεν ερχόταν.

Ρε λέω λες να έγινε καμιά τρομοκρατική ενέργεια και να γελάμε από την γκαντεμιά μας (ήταν και περίοδος που γίνονταν διάφορα σε πρωτεύουσες).

Και εκεί που βγάζω φωτογραφίες και προσπαθώ να καταλάβω τι παίζει και αν είναι ασφαλές να συνεχίσω προς κέντρο ή να το πάρω προς τα πίσω, συνειδητοποιώ ότι μάλλον έχουν κλείσει τους δρόμους για να περάσει αυτοκινητοπομπή. Για τέτοια κινητοποίηση προφανώς ο Αλίγιεφ θα είναι, σκέφτηκα, πρέπει να πάω οπωσδήποτε απέναντι για το φώτο οπορτούνιτι!

Στα γρήγορα λοιπόν, περνάω από την υπόγεια διάβαση, σοβιετικό κατάλοιπο και αυτό, ελπίζοντας να μη χάσω το νταβαντούρι όντας υπογείως. Ανεβαίνω τα σκαλιά δύο-δύο και τρέχω προς την άκρη του άδειου δρόμου προσπαθώντας ταυτόχρονα να βγάλω την φωτογραφική από την πλαϊνή τσέπη της τσάντας πλάτης όπως την φοράω για να μη χάσω χρόνο.

Φτάνω κοντά στην άκρη του δρόμου με φοβερό ενθουσιασμό που πρόλαβα και εκεί συνειδητοποιώ ότι κάποιοι φωνάζουν πίσω μου. Το μάτι μου πιάνει στα δεξιά έναν παρκαρισμένο "Ζητά" να έχει σηκώσει το ένα χέρι σε φάση στοπ και το άλλο να το έχει φέρει στο όπλο του.

Και εκεί συνειδητοποίησα ότι για κάποιον που δεν ήξερε τι είχα στο νου μου, το θέαμα που παρουσίαζα ήταν ενός μουρλού που ξαφνικά τρέχει αλαφιασμένος προς τον δρόμο που θα περνούσε η πομπή, έτοιμος να βγάλει κάτι από την τσάντα πλάτης. Καταλαβαίνοντας αμέσως το κρίσιμο της κατάστασης, σήκωσα τα χέρια σε φάση, σόρι, λάθος. Και όπως κάνω ένα βήμα προς τα πίσω για να δείξω ότι υποχωρώ για να μη μου την μπουμπουνίσει ενώ αυτός φώναζε ακόμα, σκάνε πάνω μου 2-3 ασφαλίτες.

Στην Αμερική παίζει να με είχαν ήδη πυροβολήσει.

Με πήραν αρκετά μέτρα πιο πίσω από τον δρόμο, όπου εγώ το μόνο που έλεγα ήταν "σόρυ, σόρυ, τούριστ". Πρέπει να ομολογήσω ότι δεν έδειχναν επιθετικοί, ούτε μου έκαναν κάποια λαβή ή κάτι τέτοιο. Κοίταξαν το διαβατήριο με την βίζα, κοίταξαν μέσα στην τσάντα για τίποτα περίεργο και τις φωτογραφίες που είχα ήδη τραβήξει στη μηχανή και με άφησαν. Στο ενδιάμεσο πέρασε και η πομπή, κάτι αυτοκίνητα που έτρεχαν με 200 στους άδειους δρόμους, περιπολικά και μηχανές πριν και μετά, φυσικά ούτε λόγος να βγάλω φωτογραφία σε αυτή τη κατάσταση, απλά με την άκρη του ματιού μου τα είδα.

Αφού με άφησαν, συνειδητοποίησα ότι οι ασφαλίτες που εμφανίστηκαν από το πουθενά ήταν κάτι "τυχαίοι πολίτες" που έκαναν την βόλτα τους μόνοι τους πριν το συμβάν (κάποιοι ξεχωρίζουν στις πρώτες φωτογραφίες που έβγαλα). Τώρα δε ξέρω αν ήταν τυχαίο ή όχι, αλλά για την επόμενη μισή ώρα στη βόλτα μου είχα και έναν μεσήλικα που τύχαινε να πηγαίνει όπου πήγαινα. Βέβαια ήμουν στην περατζάδα, οπότε μπορεί ο άνθρωπος απλά να έκανε και αυτός τη βόλτα του και επιπλέον δεν ήθελα να τραβήξω την τύχη μου σταματώντας/ξεκινώντας με τρόπο που να δείχνει ότι τσεκάρω ή προσπαθώντας να τον βγάλω φωτογραφία. Όμως από τότε και μετά, πρόσεξα ότι πάντα υπήρχαν αρκετοί "αργόσχολοι" στο κέντρο που έμοιαζαν σαν τους άλλους "τυχαίους" που με μπαγλάρωσαν.

Εκτός Μπακού, τα βασικά αξιοθέατα είναι το Γκομπουστάν με τα πετρογλυφικά του, ένα μέρος που καίει μία "αιώνια" φωτιά στους βράχους και κάτι mud volcanos. Το Αζερμπαιζάν των φτωχών χωριών δε μπορείς να το δεις εύκολα χωρίς αμάξι (και μάλλον χωρίς 4x4 με οδηγό) κάτι που δεν ήθελα να κάνω μόνος μου και κανείς άλλος ξένος δεν ψηνόταν ούτε έστω για ένα ΣΚ.

Για το Γκομπουστάν, αν και δεν το έχω με την αρχαιολογία, είμαι της άποψης ότι "βλέπουμε ότι μπορούμε" γιατί ποιος ξέρει αν και πότε θα ξανάρθουμε σε ένα μέρος. Όμως όπως με ενημέρωσαν από το infocenter, στο οποίο περίμενα πάνω από μισάωρο να βρουν κάποιον που μίλαγε αγγλικά επιπέδου λίγο μεγαλύτερου από "αγκού", για να πας εκεί με συγκοινωνία ήταν ένας μικρός άθλος. Ήθελε να αλλάξεις δύο-τρία λεωφορεία με στάσεις στο πουθενά, χωρίς να υπάρχουν ώρες δρομολογίων κάπου και χωρίς να είναι σίγουροι ότι ισχύουν αυτές οι πληροφορίες.

Και εδώ πρέπει να ομολογήσω ότι κιότεψα και δε πήγα. Έκανα εικόνα να περνάω μία μέρα στο κρύο περιμένοντας λεωφορεία σε στάσεις στο πουθενά για κάτι σκαλίσματα σε πέτρες. Δε λέω σημαντικό είναι αρχαιολογικά, αλλά για εμένα, όχι και τόσο. Με τον ίδιο τρόπο "ακύρωσα" τις φωτιές, είδα κάτι φώτο σε κινητό από κάποιον άλλο που πήγε και δεν εντυπωσιάστηκα. Mud volcanos είχα ξαναδεί, ουσιαστικά λάσπη που κοχλάζει, είχε ένα μέσα στη πόλη αλλά ήταν χειμώνας και δε "δούλευε" το ίδιο εντυπωσιακά, οπότε το άφησα και αυτό. Και είναι από τις σπάνιες φορές που δεν είδα τίποτα και δε το μετάνιωσα μετά.

Αυτά που είδα στο Αζερμπαιζάν μου έδωσαν να καταλάβω πόσο τυχεροί είμαστε να ζούμε σε μία δημοκρατία, που παρόλα τα προβλήματά της για τα οποία έχουμε κάθε λόγο να βρίζουμε, σου δίνει την δυνατότητα να τραβήξεις με ευκολία μία μούτζα αν δε σου αρέσει και να πας αλλού, να δεις ή να ζήσεις. Στο Αζερμπαιτζάν ακόμα και το να βγάλεις διαβατήριο είναι πολύ δύσκολο, θα σε περάσουν από κόσκινο και ακόμα και να στο δώσουν, δε μπορείς να πας πουθενά χωρίς βίζα που πολύ δύσκολα θα αποκτήσεις εκτός και αν είσαι ήδη προνομιούχος. Η πλειονότητα των Αζέρων λοιπόν είναι καταδικασμένη να υποστεί την καταπίεση και την εξαθλίωση για όλη της τη ζωή.

Ας κλείσω όμως με το μόνο πράγμα που πραγματικά με εντυπωσίασε στη χώρα. Το τσάι τους. Κόκκινο, αρωματικό, τρομερά εύγευστο, όχι σαν το τουρκικό, πολύ καλύτερο. Αν και είμαι του καφέ το λάτρεψα και λυπήθηκα που δεν πήρα μεγάλη ποσότητα να έχω και να δίνω αλλού.

Στο επόμενο επιστρέφουμε στην Τιφλίδα. Νέο χόστελ, νέες περιπέτειες.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 7
• 8
• 9
• 10
• 11
• …

  Go to chapter

  Go
• 14

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 9 of 14

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[poised]

Τιφλίδα, προσπάθεια πρώτη

Αθήνα - Τιφλίδα λοιπόν με στόχο την επόμενη μέρα το πρωί Τιφλίδα-Μπακού. Δεν είχε την ίδια μέρα τη δεύτερη πτήση οπότε ένα βράδυ στην Τιφλίδα στο πήγαινε για αρχή και στο γυρισμό θα έμενα περισσότερο.

Η πτήση της Aegean προς Τιφλίδα ήταν νυχτερινή. Δεν είχε κάτι ιδιαίτερο όμως δεν κατάφερα να κοιμηθώ σχεδόν καθόλου. Νομίζω φτάσαμε 3-4 κάτι το πρωί. Μετά από τις σφραγίδες εισόδου βγαίνω στον χώρο αφίξεως. O χώρος πολύ σκοτεινός, τα περισσότερα φώτα σβηστά και περισσότερο φώτιζαν οι ταμπέλες των ΑΤΜ, rent-a-car και κλειστών τουριστικών πάγκων. Λιγοστές καρέκλες αναμονής, οι περισσότερες ήδη πιασμένες από κάτι κυρίες που κοιμόντουσαν με πολλά πράγματα δίπλα τους. Αν και το κτήριο δεν φαινόταν πολύ κακό, με τόσο σκοτάδι άφηνε μία αίσθηση ΚΤΕΛ Κηφισού ξημερώματα παρά αεροδρομίου. Έξω από την πόρτα ένα τσούρμο κράχτες και ταξιτζήδες που μόλις έκανες κίνηση προς την έξοδο έπεφταν σαν τα αρπακτικά.

Έπρεπε να περιμένω μία ή μιάμιση ώρα αν θυμάμαι μέχρι να πάει 5 κάτι και να ξεκινήσει το λεωφορείο για την πόλη. Το αεροδρόμιο είναι κάπου 30χλμ μακριά και παρόλο που δεν είναι ακριβή χώρα, δεν ήθελα να το κάνω με ταξί, παρά την ευκολία του. Μερικές φορές αυτομαστιγώνομαι με κάτι τέτοιες επιλογές γιατί ακόμα και αν η οικονομική μου δύναμη επιτρέπει το ταξί, το λεωφορείο βοηθάει στο people spotting και σε πιο αυθεντικές εμπειρίες. Μερικές φορές βέβαια, έχει ταλαιπωρία. Όμως ο βασικός λόγος ήταν ότι δεν είχα κλείσει διαμονή για το βράδυ της άφιξης, με την λογική ότι θα έχω κοιμηθεί λίγες ώρες στο αεροπλάνο, θα πάρω το λεωφορείο, θα αφήσω τη βαλίτσα κατά τις 7 στο χοστέλ, θα ρίξω μια ματιά στη πόλη και τρώγοντας πρωινό, καφέ θα πέρναγε η ώρα και κατά τις 12 με 2 - αν ήμουν τυχερός και νωρίτερα - θα έπαιρνα το κρεβάτι για να αναπληρώσω ύπνο. Αν έφτανα με ταξί στις 4 το πρωί κέντρο θα ήταν όλο και πιο δύσκολο να περάσει η ώρα, άσε που μπορεί να ήταν και κλειδωμένα και να μην μπορούσα να μπω. Αυτό ήταν η αρχική ιδέα, αλλά όταν το σκέφτηκα καλύτερα συνειδητοποίησα ότι θα ήταν ακριβώς η ώρα που θα έπρεπε να κοιμάμαι (υπολογίζοντας και την διαφορά ώρας) και μιας που το κόστος γενικά ήταν πολύ χαμηλό θα μπορούσα να κλείσω μια έξτρα μέρα και να ξεκουραστώ νωρίτερα. Όμως το hostel που είχα ήδη κλείσει στο κέντρο ήταν πλήρες για το προηγούμενο βράδυ της κράτησης και δεν ήθελα να πάω κάπου αλλού για μερικές ώρες και μετά να αλλάζω. Είδα και ένα ωραίο καναπέ στις φωτογραφίες του λόμπι του χοστέλ, μπορούσα να κρασάρω λίγο εκεί αν δεν την πάλευα.

Όλα αυτά φυσικά ήταν απόρροια του σοβαρού προγραμματισμού που (δεν) είχα κάνει, το hostel το έκλεισα πηγαίνοντας στο αεροδρόμιο και η δεύτερη σκέψη έγινε στην αναμονή για το boarding, πολύ αργά για να εξασφαλίσω ότι θα μου άνοιγαν χαράματα οπουδήποτε εκτός από μεγάλα ξενοδοχεία με 24ωρη ρεσεψιόν, που δεν ήθελα έτσι και αλλιώς.

Έβγαλα συνάλλαγμα από το ΑΤΜ και προσπάθησα να κάνω ψιλά για να έχω για το λεωφορείο. Το μόνο ανοιχτό ήταν ένα καφεστιατόριο-μπαρ στις αναχωρήσεις (στην άλλη πλευρά του μικρού κτηρίου) το οποίο έμοιαζε βγαλμένο από την δεκαετία του '70. Για κάποιο λόγο που δε κατάλαβα δεν σέρβιρε καφέ και το μόνο που μπορούσες να αγοράσεις ήταν κάτι απροσδιόριστα κιούπια σε μία προθήκη-ψυγείο, μάλλον γιαούρτι ή κρέμα, δε κατάλαβα τι ήταν γιατί αν και αεροδρόμιο δεν είχαν καρτελάκια στα αγγλικά, συν αναψυκτικά. Σκέφτηκα να δοκιμάσω ένα ντόπιο αναψυκτικό με πράσινο χρώμα σαν AVA για τα πιάτα αλλά σκέφτηκα το στομάχι μου και τελικά πήρα μια κοκακόλα, όχι τόσο γιατί ήταν καλύτερο για το στομάχι αλλά πόνταρα ότι η πολυεθνική θα είχε επιβάλλει κάποια στάνταρ υγιεινής. Η 60ρα χοντρούλα κυρία που είχε βάρδια φόραγε μια λευκή πάνινη ρόμπα με ασορτί πάνινο καπέλο, αυτές που φορά(γα)νε από ελαιοχρωματιστές ως χειρούργοι στις σοβιετικού τύπου χώρες και έτσι συμβάδιζε με την αισθητική του καταστήματος.

Το κρύο έξω ήταν τσουχτερό και η άπνοια με την υψηλή υγρασία είχε δημιουργήσει μία περίεργη λευκή ομίχλη που φωτιζόταν ακόμα πιο περίεργα από τα φώτα του αεροδρομίου. Με τα πολλά πέρασε η ώρα και ήρθε το λεωφορείο, ένα κίτρινο χρέπι σοβιετικού τύπου, τρακαρισμένο από παντού, με απότομη υπερυψωμένη είσοδο με σκαλωπάτια δύο μέτρα πίσω από στον οδηγό, ο οποίος κάθε που έπρεπε να χειριστεί τον τεράστιο μοχλό ταχυτήτων που έβγαινε από το πάτωμα για να αλλάξει ταχύτητα φαινόταν σαν να έκανε κουπί. Το κόστος για τα 30χλμ ως την Τιφλίδα ήταν... λιγότερο από 20 λεπτά του ευρώ (!).

Ακόμα έξω πίσσα σκοτάδι και το μόνο φως στο εσωτερικό του λεωφορείου ήταν μία κίτρινη θολή λάμπα που άναβε ο οδηγός σε κάθε στάση ίσα ίσα να δεις τα χρήματα για να πληρώσεις. Εκεί μπορούσα να δω λίγο τους συνεπιβάτες, όλοι υπερήλικες, ήμουν ο μόνος ξένος ταξιδιώτης που ανέβηκε στο αεροδρόμιο αλλά το λεωφορείο σταδιακά γέμισε. Κάτι η υπνηλία, κάτι η περίεργη ομίχλη, κάτι η χαλάρωση ότι τα πράγματα βαίνουν καλώς, βάλε και μια απροσδιόριστη μουσική με ανατολικές επιρροές στην ακαταλαβίστικη τοπική γλώσσα από το μπροστινό τμήμα του λεωφορείου, έκανε το σκηνικό πολύ καλτ και κάποιες στιγμές ένιωσα σαν να μην ήμουν εκεί και να έβλεπα ταινία. Μάλλον τον πήρα λιγουλάκι εδώ που τα λέμε και έμπλεκα λίγο το όνειρο με την πραγματικότητα.

Μέχρι που είδα ξαφνικά τον George Bush (τον χαζότερο) να με μουτζώνει. Τι έγινε ρε παιδιά, μας την πέσανε; (είπα σα νέος Σπύρος Παπαδόπουλος).

Ήμασταν στην ομώνυμη λεωφόρο που βάφτισαν το 2005 από την χαρά τους που τους επισκέφθηκε ο πρόεδρας. Ορισμός του κιτς αλλά δική τους είναι η χώρα, ότι θέλουν κάνουν (φώτο από wikipedia).

Κατέβηκα στην στάση μου ενώ είχε αρχίσει να χαράζει και άρχισα να ψάχνω το χοστέλ. Θα κοιμόμουν ή θα την έβγαζα στους δρόμους;

Με περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη (στο επόμενο).

 

[Smaragda53]

και μετά? και μετά?

 

[taver]

To 2017, πάντως, και e-visa βγάλαμε, και με σφραγίδα εισόδου Αρμενίας, μία εβδομάδα μόλις πιο πριν, μπήκαμε στο Αζερμπαϊζάν....

 

[poised]

και μετά? και μετά?

Είχα σχεδόν τελειώσει το "επεισόδιο" αλλά έκανα μια βλακεία και το έχασα... υπομονή!

To 2017, πάντως, και e-visa βγάλαμε, και με σφραγίδα εισόδου Αρμενίας, μία εβδομάδα μόλις πιο πριν, μπήκαμε στο Αζερμπαϊζάν....

Καλά κάνεις και το λες και γι' αυτό και οι πιο πρόσφατες πληροφορίες είναι πάντα πιο χρήσιμες. Όπως λέγανε και τα παλιά τα χρόνια στις τηλεοπτικές διαφημίσεις για τα ομόλογα "οι προηγούμενες επιδόσεις δεν είναι εγγύηση για τις επόμενες". Συνήθως οι καταστάσεις βελτιώνονται, εγώ πάντως απάντηση στην e-visa δε πήρα ποτέ και δε νομίζω ότι έπαιξε ρόλο πως μου δώσανε στίκερ, ίσως ήταν πριν την περίοδο της πλήρους ενεργοποίησης (το ταξίδι έγινε το 2016).

Επίσης να πω πως ότι περιγράφω είναι όπως το έζησα και το θυμάμαι και δε προσπαθώ να το παίξω γνώστης ή ψαγμένος (τουναντίον όπως καταλαβαίνει κανείς από αυτά που γράφω, χυμαδιό ήμουν).

 

[taver]

Επίσης να πω πως ότι περιγράφω είναι όπως το έζησα και το θυμάμαι και δε προσπαθώ να το παίξω γνώστης ή ψαγμένος (τουναντίον όπως καταλαβαίνει κανείς από αυτά που γράφω, χυμαδιό ήμουν).

Προς αποφυγή παρεξήγησης, σε ουδεμία περίπτωση δεν τίθεται θέμα αμφισβήτησης. Ο καθένας άλλωστε γράφει όπως του αρέσει να γράφει, όχι όπως μπορεί να ήθελαν οι άλλοι.

 

[poised]

Εδώ το χοστέλ, που ειν' το χοστέλ;

Με τον ουρανό να φωτίζεται με εκείνο το περίεργο μπλε πριν το ξημέρωμα, κατεβαίνω στην πιο κοντινή στάση στο χοστέλ, σύμφωνα τουλάχιστον με το GPS του κινητού και μία στο περίπου εκτίμηση της απόστασης των στάσεων που ήδη είχαμε περάσει.

Τα κτήρια στο δρόμο αυτό ήταν πιο ενδιαφέροντα από τις περισσότερες περιοχές που είχαμε περάσει. Βρήκα το ανηφορικό δρομάκι που ξεκινούσε από τον κεντρικό προς το χοστέλ και σταμάτησα στο νούμερο που έλεγε η κράτηση.

Ήμουν μπροστά σε μία σκοτεινή πυλωτή χωρίς καμία ένδειξη χοστέλ.

Μάλλον λάθος θα έκανα λέω. Κοιτάω λίγο μπροστά, λίγο πίσω, απέναντι, τίποτα. Ξανακατεβαίνω στον κεντρικό να δω την πινακίδα του δρόμου που ήμουν μην είχα κάνει λάθος. Δεν είχα κάνει. Ξανά πάνω την ανηφόρα, πάω και λίγο πιο πέρα, απέναντι, πάλι τίποτα. Μπαίνω στην πυλωτή αλλά οδηγεί σε μία αυλή.

Οκ, λάθος. Ξανά κάτω στον κεντρικό που ήταν σαν λεωφόρος αλλά είχε ελάχιστη κίνηση λόγω του πρωινού της ώρας. Κοιτάω την πινακίδα και μιας που δεν είχα εμπιστοσύνη ούτε στον εαυτό μου λόγω της κούρασης, επιβεβαιώνω γράμμα γράμμα ότι ήταν ίδια με της κράτησης. Απέναντι δεν συνέχιζε ο δρόμος, άρα δε μπορεί, στην ανηφόρα θα ήταν. Πάλι πάνω στην ανηφόρα, πάλι ψάξιμο, πάλι τίποτα. Ξαναμπαίνω στην αυλή, φοβούμενος μη με πάρουν για κλέφτη ξημερώματα, τίποτα πάλι. Οκ, έχουμε πρόβλημα. Είχα αρχίσει να έχω και κάτι πονάκια από το backpack λόγω ενός προηγούμενου τραυματισμού - θα έπρεπε να είχα πάρει βαλίτσα αλλά το έπαιξα ότι αντέχω, τελικά δεν άντεχα και τόσο - οπότε έπρεπε να σκεφτώ κάτι άλλο.

Με τα καβούρια στην τσέπη μου σε πανικό να χτυπάνε τις δαγκάνες τους, κάλεσα το τηλέφωνο της κράτησης από το κινητό μου με roaming. Δεν είχα πάρει τοπική κάρτα από το αεροδρόμιο θεωρώντας ότι δε θα τη χρειαστώ για μια μέρα και με τις ταρίφες που μου είχε στείλει η εταιρία με το καλωσόρισες, υπολόγιζα ότι θα μου στοίχιζε κάνα 20ρι η κλήση. Δε το σήκωσε κανείς, λογικό για την ώρα. Τα καβούρια αναστέναξαν ανακουφισμένα αλλά δεν είχα καμία πρόοδο στο πρόβλημά μου.

Ξανά λοιπόν κάτω στον κεντρικό, ψάχνοντας κάνα μαγαζί με ανοιχτό wifi. Την λύση την έδωσε ένα κοντινό macdonalds που αν και ακόμα κλειστό, είχε ανοιχτό το wifi. Εκεί λοιπόν μπήκα στη σελίδα του hostel και πέτυχα ένα από τα σχόλια στο booking να λένε ότι είναι λίγο δύσκολο να το βρεις, πάνω στις σκάλες στο τέρμα μιας αυλής. Κοίτα να δεις που τελικά ήμουν σωστά!

Ξανά λοιπόν πάνω στην ανηφόρα και με περίσσιο θάρρος αυτή τη φορά φτάνω στην αυλή, βρίσκω κάτι σκάλες που τίποτα δε πρόδιδε ότι οδηγούσαν σε κάτι κατοικήσιμο και συνειδητοποιώ ότι στον τοίχο είχαν γράψει το όνομα του hostel με μαρκαδόρο με ένα βελάκι που έδειχνε προς τα πάνω και το νούμερο 2. Είτε δε το είχα δει στα σκοτάδια είτε δεν το επεξεργάστηκε το μυαλό μου γιατί περίμενα είσοδο στο δρόμο.

Στον πρώτο όροφο ήταν δύο διαμερίσματα με σιδεριές - κλουβιά έξω από τις πόρτες τους. Στον δεύτερο το όνομα του hostel πάλι με μαρκαδόρο έξω από μία πόρτα. Το hostel ήταν νέα καταχώρηση στο booking, νομίζω κάπου δύο βδομάδες μόνο, φαινόταν σαν ένα τυπικό μικρό hostel με vintage διακόσμηση, κάπου 8 κουκέτες και ένα ή δύο δίκλινα, είχε καλή βαθμολογία και εξαιρετική τιμή, κάπου 3-4 ευρώ τελική λόγω 50% last minute έκπτωσης.

Εδώ να κάνω ένα μικρό διάλειμμα να κατευνάσω το φιλοθεάμον κοινό που μένει μόνο σε ξενοδοχεία που έχουν τουλάχιστον ισάριθμα αστέρια με τον αρχηγό της στρατιάς και αυτή τη στιγμή ωρύεται "ΠΟΥ ΠΑΣ ΡΕ ΚΑΡΑΜΗΤΡΟ ΜΕ 3-4 ΕΥΡΩ, ΤΡΩΓΛΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ, ΟΥΤΕ ΣΕΝΤΟΝΙΑ ΔΕ ΘΑ ΕΧΕΙ". Σε χώρες με χαμηλό κόστος ζωής έχω μείνει πολλές φορές σε χοστέλ με 5 ευρώ ή και φθηνότερα, τα οποία είναι εξαιρετικά. Μερικές φορές περιλαμβάνεται και απλό πρωινό μέσα στη τιμή (έστω ένας καφές και ένα ψωμί μια χαρά είναι για να φύγει η τσίμπλα). Μη ξεχνάμε ότι μοιράζεσαι το δωμάτιο με άλλους X νοματαίους και το μπάνιο είναι κοινόχρηστο, συνεπώς το κόστος είναι μηδαμινό και το κέρδος μπορεί και μεγαλύτερο απ' ότι ένα φτηνό δωμάτιο που το χρησιμοποιεί μόνο ένας. Επιπλέον ήμασταν σε ψόφια περίοδο, το χοστέλ ήταν νέο (οπότε λογικό να κάνει προσφορές) και το έκλεισα τελευταία στιγμή, όπου πολλές φορές προτιμούν να γεμίσουν με μικρότερο κέρδος. Επίσης αρκετά από τα υπόλοιπα hostel στη πόλη κυμαίνονταν 1-2 ευρώ πιο ακριβά άρα δεν ήταν και κοψοχρονιά. Θα μπορούσε να είναι απλά ένα καλό deal. Ήταν;

Μετά από μερικά χτυπήματα του κουδουνιού, μου άνοιξε μία ξυπόλητη κοπέλα με πιτζάμες. Μαλακία λέω έκανα, θα χτύπησα σε διαμέρισμα και τώρα θα με πάρει ο διάολος. Συγνώμη, εδώ είναι το hostel; Μου απαντάει με νοήματα πίσω από την σιδεριά ότι ναι, περίμενε, δε μιλάω αγγλικά. Μέσα από τη μισάνοιχτη πόρτα βλέπω άτομα στρωματσάδα στο πάτωμα. Τι έγινε ρε φίλε λέω από μέσα μου. Η πρώτη κοπέλα ξυπνάει μία άλλη κοπέλα, η οποία αν και αγουροξυπνημένη μίλαγε αγγλικά και της εξηγώ ότι έχω κράτηση για την ίδια μέρα, η πτήση μου ήρθε νωρίς, αν παίζει κρεβάτι να την πέσω νωρίτερα γιατί είμαι άυπνος. Βέβαια με την κατάσταση που έβλεπα μέσα, συνειδητοποιώντας ότι κοιτάω το "λόμπι" και στον καναπέ που είχα πλάνα να "γείρω" λίγο σαν λύση ανάγκης κοιμόντουσαν ήδη δύο, απάντηση μάλλον δε χρειαζόταν. Μου λέει "νομίζω είμαστε πλήρεις, αλλά η ιδιοκτήτρια κοιμάται, μισό να σου ανοίξουμε να κάτσεις στη κουζίνα να πιεις ένα τσάι μέχρι να ξυπνήσει, είναι δωρεάν, θα το βρεις στη κουζίνα".

Προσπαθώντας να μη πατήσω κανέναν από αυτούς που ήταν κατάχαμα, περνάω στο επόμενο δωμάτιο και συνειδητοποιώ ότι ο χώρος πρόκειται ουσιαστικά για ένα μεγάλο διαμέρισμα. Σε αυτό που στις φωτογραφίες στο site φαινόταν σαν κοινόχρηστος χώρος, υπήρχε όντως ένα μεγάλο vintage στρογγυλό τραπέζι. Ταυτόχρονα υπήρχαν δεκάδες μπουκάλια από ποτά, μπύρες και νερά, κουτιά από μισοτελειωμένα σνακ, πιάτα με αποφάγια και ένα μπολ με μία γάτα μέσα. Στην αρχή σκέφτηκα μήπως είναι διακοσμητική, αλλά ζωντανή ήταν, γύρισε και με κοίταξε. Την αγνόησα. Κοίταξα στην κουζίνα. Όπως και στις φωτογραφίες, μία vintage κουζίνα γκαζιού, vintage κατσαρολικά και πιάτα, με την διαφορά ότι σε αντίθεση με τις φωτογραφίες, ήταν όλα λερωμένα στο νεροχύτη το ένα πάνω στο άλλο σαν τζένγκα. Πάνω στην κουζίνα είχε ένα κατσαρολάκι με υγρό στο οποίο επέπλεαν κομμένα φυλλαράκια, θεώρησα ότι ήταν τσάι από την προηγούμενη αλλά τέτοιου είδους υποθέσεις έχουν γραφτεί σε αναφορές ιατροδικαστών οπότε δεν τόλμησα να το ρισκάρω.

Άφησα το μπακπακ κάτω.

Εδώ να κάνω πάλι ένα ακόμα διάλειμμα να κατευνάσω ξανά το κοινό που τώρα φωνάζει στην οθόνη του "ΤΙ ΤΟ ΑΦΗΝΕΙΣ ΚΑΤΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΡΧΙΖΕΙΣ ΝΑ ΤΡΕΧΕΙΣ, ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΟΤΙ ΣΚΟΠΕΥΕΙΣ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΚΙΟΛΑΣ, ΣΤΑ ΕΛΕΓΑ ΕΓΩ ΜΕ 3 ΕΥΡΩ ΤΡΏΓΛΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ". Στα hostel λοιπόν υπάρχει ο αυστηρός κανόνας πως ότι κοινόχρηστο χρησιμοποιείς, το πλένεις όταν το επιστρέφεις. Σε μερικά μάλιστα είναι λόγος να σε επιπλήξουν ή και να σε διώξουν αν δεν το κάνεις. Γενικά επικρατεί μία τάξη, καλύτερη και από το σπίτι πολλών. Θεώρησα ότι δε μπορεί, κάποια εξήγηση θα υπήρχε και μόλις ξύπναγε η ιδιοκτήτρια κάποιους θα τους έπαιρνε ο διάολος.

Ρωτάω την κοπέλα που μόλις είχε ξαπλώσει πάλι στο πάτωμα που είναι η τουαλέτα, μου δείχνει. Περνάω πάλι από τους στρωματέους χωρίς να τους πατήσω. Η τουαλέτα ήταν και αυτή ξεκάθαρα διαμερίσματος, σε ψιλό-καλή κατάσταση αν και είχα δει καλύτερα. Στην επιστροφή είδα και το δωμάτιο με τις κουκέτες, ένα τεράστιο δωμάτιο του σπιτιού, μάλλον είχαν γκρεμίσει τοίχο και είχαν ενοποιήσει δύο.

Ρώτησα την κοπέλα με τα αγγλικά αν ξέρει τον κωδικό του wifi. Μόνο που δε με έβρισε που δεν την άφηνα να κοιμηθεί. Έβγαλα το λάπτοπ και περίμενα να περάσει η ώρα με συντροφιά την γάτα, η οποία ήταν αρκετά νεαρή και παιχνιδιάρα,πήδαγε από το τραπέζι στον τοίχο και πίσω για να με εντυπωσιάσει, μέχρι που βαρέθηκε, ήπιε νερό από ένα ποτήρι αφημένο στο τραπέζι και κάπου την έπεσε.


Στο επόμενο επεισόδιο θα γνωρίσουμε την ιδιοκτήτρια για να μάθουμε επιτέλους τι συμβαίνει σε αυτό το hostel. Επίσης ο ήρωάς μας (και εσείς φίλοι αναγνώστες) θα πάρει μία πρώτη ιδέα της Τιφλίδας (άυπνος). Άντε γιατί πολύ μπλα μπλά χωρίς φωτογραφίες είχαμε, ταξιδιωτικό είναι το φόρουμ λέμεεεε.

 

[katkats]

Με τον ουρανό να φωτίζεται με εκείνο το περίεργο μπλε πριν το ξημέρωμα, κατεβαίνω στην πιο κοντινή στάση στο χοστέλ, σύμφωνα τουλάχιστον με το GPS του κινητού και μία στο περίπου εκτίμηση της απόστασης των στάσεων που ήδη είχαμε περάσει.

View attachment 328656

Τα κτήρια στο δρόμο αυτό ήταν πιο ενδιαφέροντα από τις περισσότερες περιοχές που είχαμε περάσει. Βρήκα το ανηφορικό δρομάκι που ξεκινούσε από τον κεντρικό προς το χοστέλ και σταμάτησα στο νούμερο που έλεγε η κράτηση.

Ήμουν μπροστά σε μία σκοτεινή πυλωτή χωρίς καμία ένδειξη χοστέλ.

View attachment 328653

Μάλλον λάθος θα έκανα λέω. Κοιτάω λίγο μπροστά, λίγο πίσω, απέναντι, τίποτα. Ξανακατεβαίνω στον κεντρικό να δω την πινακίδα του δρόμου που ήμουν μην είχα κάνει λάθος. Δεν είχα κάνει. Ξανά πάνω την ανηφόρα, πάω και λίγο πιο πέρα, απέναντι, πάλι τίποτα. Μπαίνω στην πυλωτή αλλά οδηγεί σε μία αυλή.


View attachment 328654

Οκ, λάθος. Ξανά κάτω στον κεντρικό που ήταν σαν λεωφόρος αλλά είχε ελάχιστη κίνηση λόγω του πρωινού της ώρας. Κοιτάω την πινακίδα και μιας που δεν είχα εμπιστοσύνη ούτε στον εαυτό μου λόγω της κούρασης, επιβεβαιώνω γράμμα γράμμα ότι ήταν ίδια με της κράτησης. Απέναντι δεν συνέχιζε ο δρόμος, άρα δε μπορεί, στην ανηφόρα θα ήταν. Πάλι πάνω στην ανηφόρα, πάλι ψάξιμο, πάλι τίποτα. Ξαναμπαίνω στην αυλή, φοβούμενος μη με πάρουν για κλέφτη ξημερώματα, τίποτα πάλι. Οκ, έχουμε πρόβλημα. Είχα αρχίσει να έχω και κάτι πονάκια από το backpack λόγω ενός προηγούμενου τραυματισμού - θα έπρεπε να είχα πάρει βαλίτσα αλλά το έπαιξα ότι αντέχω, τελικά δεν άντεχα και τόσο - οπότε έπρεπε να σκεφτώ κάτι άλλο.

Με τα καβούρια στην τσέπη μου σε πανικό να χτυπάνε τις δαγκάνες τους, κάλεσα το τηλέφωνο της κράτησης από το κινητό μου με roaming. Δεν είχα πάρει τοπική κάρτα από το αεροδρόμιο θεωρώντας ότι δε θα τη χρειαστώ για μια μέρα και με τις ταρίφες που μου είχε στείλει η εταιρία με το καλωσόρισες, υπολόγιζα ότι θα μου στοίχιζε κάνα 20ρι η κλήση. Δε το σήκωσε κανείς, λογικό για την ώρα. Τα καβούρια αναστέναξαν ανακουφισμένα αλλά δεν είχα καμία πρόοδο στο πρόβλημά μου.

Ξανά λοιπόν κάτω στον κεντρικό, ψάχνοντας κάνα μαγαζί με ανοιχτό wifi. Την λύση την έδωσε ένα κοντινό macdonalds που αν και ακόμα κλειστό, είχε ανοιχτό το wifi. Εκεί λοιπόν μπήκα στη σελίδα του hostel και πέτυχα ένα από τα σχόλια στο booking να λένε ότι είναι λίγο δύσκολο να το βρεις, πάνω στις σκάλες στο τέρμα μιας αυλής. Κοίτα να δεις που τελικά ήμουν σωστά!

Ξανά λοιπόν πάνω στην ανηφόρα και με περίσσιο θάρρος αυτή τη φορά φτάνω στην αυλή, βρίσκω κάτι σκάλες που τίποτα δε πρόδιδε ότι οδηγούσαν σε κάτι κατοικήσιμο και συνειδητοποιώ ότι στον τοίχο είχαν γράψει το όνομα του hostel με μαρκαδόρο με ένα βελάκι που έδειχνε προς τα πάνω και το νούμερο 2. Είτε δε το είχα δει στα σκοτάδια είτε δεν το επεξεργάστηκε το μυαλό μου γιατί περίμενα είσοδο στο δρόμο.

Στον πρώτο όροφο ήταν δύο διαμερίσματα με σιδεριές - κλουβιά έξω από τις πόρτες τους. Στον δεύτερο το όνομα του hostel πάλι με μαρκαδόρο έξω από μία πόρτα. Το hostel ήταν νέα καταχώρηση στο booking, νομίζω κάπου δύο βδομάδες μόνο, φαινόταν σαν ένα τυπικό μικρό hostel με vintage διακόσμηση, κάπου 8 κουκέτες και ένα ή δύο δίκλινα, είχε καλή βαθμολογία και εξαιρετική τιμή, κάπου 3-4 ευρώ τελική λόγω 50% last minute έκπτωσης.

Εδώ να κάνω ένα μικρό διάλειμμα να κατευνάσω το φιλοθεάμον κοινό που μένει μόνο σε ξενοδοχεία που έχουν τουλάχιστον ισάριθμα αστέρια με τον αρχηγό της στρατιάς και αυτή τη στιγμή ωρύεται "ΠΟΥ ΠΑΣ ΡΕ ΚΑΡΑΜΗΤΡΟ ΜΕ 3-4 ΕΥΡΩ, ΤΡΩΓΛΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ, ΟΥΤΕ ΣΕΝΤΟΝΙΑ ΔΕ ΘΑ ΕΧΕΙ". Σε χώρες με χαμηλό κόστος ζωής έχω μείνει πολλές φορές σε χοστέλ με 5 ευρώ ή και φθηνότερα, τα οποία είναι εξαιρετικά. Μερικές φορές περιλαμβάνεται και απλό πρωινό μέσα στη τιμή (έστω ένας καφές και ένα ψωμί μια χαρά είναι για να φύγει η τσίμπλα). Μη ξεχνάμε ότι μοιράζεσαι το δωμάτιο με άλλους X νοματαίους και το μπάνιο είναι κοινόχρηστο, συνεπώς το κόστος είναι μηδαμινό και το κέρδος μπορεί και μεγαλύτερο απ' ότι ένα φτηνό δωμάτιο που το χρησιμοποιεί μόνο ένας. Επιπλέον ήμασταν σε ψόφια περίοδο, το χοστέλ ήταν νέο (οπότε λογικό να κάνει προσφορές) και το έκλεισα τελευταία στιγμή, όπου πολλές φορές προτιμούν να γεμίσουν με μικρότερο κέρδος. Επίσης αρκετά από τα υπόλοιπα hostel στη πόλη κυμαίνονταν 1-2 ευρώ πιο ακριβά άρα δεν ήταν και κοψοχρονιά. Θα μπορούσε να είναι απλά ένα καλό deal. Ήταν;

Μετά από μερικά χτυπήματα του κουδουνιού, μου άνοιξε μία ξυπόλητη κοπέλα με πιτζάμες. Μαλακία λέω έκανα, θα χτύπησα σε διαμέρισμα και τώρα θα με πάρει ο διάολος. Συγνώμη, εδώ είναι το hostel; Μου απαντάει με νοήματα πίσω από την σιδεριά ότι ναι, περίμενε, δε μιλάω αγγλικά. Μέσα από τη μισάνοιχτη πόρτα βλέπω άτομα στρωματσάδα στο πάτωμα. Τι έγινε ρε φίλε λέω από μέσα μου. Η πρώτη κοπέλα ξυπνάει μία άλλη κοπέλα, η οποία αν και αγουροξυπνημένη μίλαγε αγγλικά και της εξηγώ ότι έχω κράτηση για την ίδια μέρα, η πτήση μου ήρθε νωρίς, αν παίζει κρεβάτι να την πέσω νωρίτερα γιατί είμαι άυπνος. Βέβαια με την κατάσταση που έβλεπα μέσα, συνειδητοποιώντας ότι κοιτάω το "λόμπι" και στον καναπέ που είχα πλάνα να "γείρω" λίγο σαν λύση ανάγκης κοιμόντουσαν ήδη δύο, απάντηση μάλλον δε χρειαζόταν. Μου λέει "νομίζω είμαστε πλήρεις, αλλά η ιδιοκτήτρια κοιμάται, μισό να σου ανοίξουμε να κάτσεις στη κουζίνα να πιεις ένα τσάι μέχρι να ξυπνήσει, είναι δωρεάν, θα το βρεις στη κουζίνα".

Προσπαθώντας να μη πατήσω κανέναν από αυτούς που ήταν κατάχαμα, περνάω στο επόμενο δωμάτιο και συνειδητοποιώ ότι ο χώρος πρόκειται ουσιαστικά για ένα μεγάλο διαμέρισμα. Σε αυτό που στις φωτογραφίες στο site φαινόταν σαν κοινόχρηστος χώρος, υπήρχε όντως ένα μεγάλο vintage στρογγυλό τραπέζι. Ταυτόχρονα υπήρχαν δεκάδες μπουκάλια από ποτά, μπύρες και νερά, κουτιά από μισοτελειωμένα σνακ, πιάτα με αποφάγια και ένα μπολ με μία γάτα μέσα. Στην αρχή σκέφτηκα μήπως είναι διακοσμητική, αλλά ζωντανή ήταν, γύρισε και με κοίταξε. Την αγνόησα. Κοίταξα στην κουζίνα. Όπως και στις φωτογραφίες, μία vintage κουζίνα γκαζιού, vintage κατσαρολικά και πιάτα, με την διαφορά ότι σε αντίθεση με τις φωτογραφίες, ήταν όλα λερωμένα στο νεροχύτη το ένα πάνω στο άλλο σαν τζένγκα. Πάνω στην κουζίνα είχε ένα κατσαρολάκι με υγρό στο οποίο επέπλεαν κομμένα φυλλαράκια, θεώρησα ότι ήταν τσάι από την προηγούμενη αλλά τέτοιου είδους υποθέσεις έχουν γραφτεί σε αναφορές ιατροδικαστών οπότε δεν τόλμησα να το ρισκάρω.

Άφησα το μπακπακ κάτω.

Εδώ να κάνω πάλι ένα ακόμα διάλειμμα να κατευνάσω ξανά το κοινό που τώρα φωνάζει στην οθόνη του "ΤΙ ΤΟ ΑΦΗΝΕΙΣ ΚΑΤΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΡΧΙΖΕΙΣ ΝΑ ΤΡΕΧΕΙΣ, ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΟΤΙ ΣΚΟΠΕΥΕΙΣ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΚΙΟΛΑΣ, ΣΤΑ ΕΛΕΓΑ ΕΓΩ ΜΕ 3 ΕΥΡΩ ΤΡΏΓΛΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ". Στα hostel λοιπόν υπάρχει ο αυστηρός κανόνας πως ότι κοινόχρηστο χρησιμοποιείς, το πλένεις όταν το επιστρέφεις. Σε μερικά μάλιστα είναι λόγος να σε επιπλήξουν ή και να σε διώξουν αν δεν το κάνεις. Γενικά επικρατεί μία τάξη, καλύτερη και από το σπίτι πολλών. Θεώρησα ότι δε μπορεί, κάποια εξήγηση θα υπήρχε και μόλις ξύπναγε η ιδιοκτήτρια κάποιους θα τους έπαιρνε ο διάολος.

Ρωτάω την κοπέλα που μόλις είχε ξαπλώσει πάλι στο πάτωμα που είναι η τουαλέτα, μου δείχνει. Περνάω πάλι από τους στρωματέους χωρίς να τους πατήσω. Η τουαλέτα ήταν και αυτή ξεκάθαρα διαμερίσματος, σε ψιλό-καλή κατάσταση αν και είχα δει καλύτερα. Στην επιστροφή είδα και το δωμάτιο με τις κουκέτες, ένα τεράστιο δωμάτιο του σπιτιού, μάλλον είχαν γκρεμίσει τοίχο και είχαν ενοποιήσει δύο.

Ρώτησα την κοπέλα με τα αγγλικά αν ξέρει τον κωδικό του wifi. Μόνο που δε με έβρισε που δεν την άφηνα να κοιμηθεί. Έβγαλα το λάπτοπ και περίμενα να περάσει η ώρα με συντροφιά την γάτα, η οποία ήταν αρκετά νεαρή και παιχνιδιάρα,πήδαγε από το τραπέζι στον τοίχο και πίσω για να με εντυπωσιάσει, μέχρι που βαρέθηκε, ήπιε νερό από ένα ποτήρι αφημένο στο τραπέζι και κάπου την έπεσε.


Στο επόμενο επεισόδιο θα γνωρίσουμε την ιδιοκτήτρια για να μάθουμε επιτέλους τι συμβαίνει σε αυτό το hostel. Επίσης ο ήρωάς μας (και εσείς φίλοι αναγνώστες) θα πάρει μία πρώτη ιδέα της Τιφλίδας (άυπνος). Άντε γιατί πολύ μπλα μπλά χωρίς φωτογραφίες είχαμε, ταξιδιωτικό είναι το φόρουμ λέμεεεε.

Αγωνία και δυο φορές έχω φωνάξει κι εγώ "γιατί δεν αρχίζεις να ΤΡΕΧΕΙΣ?".
Καλά, εγώ θα έμενα μόνο για τη γάτα

 

[Thalassaki]

Είχα σχεδόν τελειώσει το "επεισόδιο" αλλά έκανα μια βλακεία και το έχασα... υπομονή!

ctrl+z ?

 

[poised]

ctrl+z ?

Βασίστηκα στο ότι αποθηκεύεται αυτόματα το μήνυμα στον server όσο το γράφεις, οπότε έκλεισα το παράθυρο στο laptop και μπήκα αργότερα από τον δεύτερο υπολογιστή για να προσθέσω τις φωτογραφίες. Όμως είχα ξεχάσει ότι στον δεύτερο είχα ήδη ξεκινήσει λίγο το κείμενο (πριν το συνεχίσω στο λαπτοπ) οπότε με το που το άνοιξα εκεί, έσβησε το "παλιό" πλήρες και το αντικατέστησε με το "νέο" αρχικό. Πακέτο αλλά ας πρόσεχα. Μηχανήματα του διαβόλου, τσ τσ τσ εξαποδώ.

 

[Thalassaki]

Μηχανήματα του διαβόλου, τσ τσ τσ εξαποδώ.

Αυτό ξαναπέστο! Ακόμα και στο word να έχεις ετοιμάσει όλο το κείμενο και απλά να κάνεις paste πάλι μπορεί να χώσει ο εξαποδώ την ουρά του! Αφού έχω αρχίσει να σκέπτομαι μηπως θα ήταν πιο ασφαλές να γράφω πρώτα στο μπλοκ αλληλογραφίας και να τυπώνω και να κολλάω με σελοτείπ και τις φωτογραφίες για παν ενδεχόμενο.....

 

[poised]

Αφού έχω αρχίσει να σκέπτομαι μηπως θα ήταν πιο ασφαλές να γράφω πρώτα στο μπλοκ αλληλογραφίας

Καλού κακού βάζε και ένα καρμπόν ανάμεσα στις σελίδες.

Μου θύμισες ανέκδοτο:
Μπαίνει ένας τύπος στο λεωφορείο, βγάζει ένα εισιτήριο από τη μία τσέπη, το χτυπάει, το βάζει στην τσέπη και αντί να πάει να κάτσει βγάζει ένα ακόμα από την άλλη τσέπη, το χτυπάει και αυτό και το ξαναβάζει στην τσέπη. Τον έβλεπε ένας άλλος, ο οποίος είχε πεθάνει από την περιέργεια γιατί το έκανε αν και μόνο ένα άτομο. Οπότε αφού πήρε λίγο θάρρος τον ρώτησε.
- Ααα, είναι για την περίπτωση που θα χάσω το ένα και μπει ελεγκτής, να έχω το άλλο.
- Τι;;; Μα καλά λογική είναι αυτή; Και δηλαδή τι θα γίνει άμα χάσεις και το άλλο;
- Εεεντάξει μωρέ, έχω και κάρτα.