Αζερμπαϊτζάν Γεωργία Ένα (ανοργάνοτο) ταξίδι σε Μπακού και Τιφλίδα

[poised]

Τιφλίδα: Η κυριλέ λεωφόρος και το Χαμαμ

Το βράδυ για πρώτη φορά ξύπνησα κρυώνοντας και μέσα στον ύπνο μου το μόνο που βρήκα ήταν να ρίξω το μπουφάν πάνω από το πάπλωμα να ζεσταθώ. Αναρωτιόμουν αν είχε κλείσει το καλοριφέρ τη νύχτα ή το είχα τσιμπίσει το κρυωματάκι, χωρίς φυσικά να αποκλείονταν και τα δύο.

Το πρωί - δηλαδή κάτι πριν το μεσημέρι όσοι ξυπνήσαμε - το περάσαμε με χαλαρό πρωινό.

Είχα βρει ένα μπάρμπα εκεί κοντά που έφτιαχνε το καλύτερο χατζαπούρι (παραδοσιακή τυρόπιτα) που δοκίμασα στην χώρα. Αρχικά νόμιζα πως το λέγανε Κατσαμπούρι όπως η επαρχία που βρίσκεται το Πουκέτ της Ταιλάνδης και αναρωτιόμουν τι περίεργη ιστορία μπορούσε να τα συνδέει, αλλά τελικά απλά τα αυτιά μου θέλανε καλύτερο συντονισμό στα γεωργιανά.

Ο μπάρμπας είχε μία τρύπα "μαγαζί" με πρόσοψη όσο η πόρτα και 3-4 μέτρα βάθος. Η μισή κάτω πόρτα έκανε και χρέη βιτρίνας, έβαζε το ταψί-λαμαρίνα με ότι ήταν έτοιμο να το βλέπεις και το πάνω μισό άνοιγε αυτόνομα για να πληρώσεις και παραλάβεις μιας που χώρος να μπεις μέσα δεν υπήρχε. Φαντάζομαι έπρεπε να "διαλύσει" την εγκατάσταση κάθε φορά που χρειαζόταν να μπει και να βγει. Πίσω του είχε ένα ελάχιστο πάγκο στον οποίο άνοιγε φύλλο και λίγο πιο πίσω ένα φούρνο θυρίδα για μία ή δύο λαμαρίνες. Ελάχιστος εξοπλισμός και τοίχοι μαύροι από την κάπνα. Το χατζαπούρι όμως απίστευτο, φτάνει να έπαιρνες με τυρί γιατί είχε και ένα με φασόλια, χάλια.

Δυστυχώς δεν έχω φώτο γιατί όπως θυμήθηκα τελικά, η φωτογραφική μου έκανε νερά. Με πλήρως φορτισμένη μπαταρία έβγαζε ένδειξη χαμηλής μπαταρίας και έκλεινε αμέσως αλλά μετά από πολλά άνοιξε κλείσε κάποια στιγμή δούλευε κανονικά, μέχρι να την ξαναπιάσει. Θεώρησα ότι μπορεί να έφταιγε το κρύο, αλλά ότι και να έφταιγε το αποτέλεσμα ήταν ότι κάποιες στιγμές δεν μπορούσα να βγάλω φωτογραφίες και έτσι έχω κενά. Pic or it didn't happen που λένε, στην κυριολεξία. Τελικά η κατάσταση επιδεινώθηκε και η μηχανή πέθανε μετά από λίγους μήνες.

Με το χατζαπούρι που όποτε τελείωνε ξαναστοκάραμε από τον μπάρμπα (χρυσό τον κάναμε), ότι άλλο είχαμε ρεφενέ από το σουπερμάρκετ και κουβέντα πέρναγε ευχάριστα η ώρα. Οι σέρβοι είχαν φύγει πολύ νωρίς να πάνε να δούνε ένα από τα πιο φωτογραφημένα αξιοθέατα της Γεωργίας, την θρυλική εκκλησία στην κορυφή ενός βουνού που ξέχασα τώρα πως την λένε. Τους πλασαρίστηκε στο κέντρο ένας οδηγός με τζιπ που ζήτησε 50 δολάρια το κεφάλι και συμφώνησαν. Συνήθως αυτές οι δουλειές κλείνονται με το κόστος φιξ για το αμάξι/οδηγό οπότε να έδινα άλλα 50 να πάω μαζί τους δε μου φάνηκε καλό deal, ήξερα ότι γινόταν με λεωφορείο πολύ πιο φτηνά, αλλά το σκεφτόμουν. Όταν όμως η σέρβα σταμάτησε τις απλές παρενέσεις τύπου "εεεελαααα" και άρχισε να επιδίδεται σε τεχνικές τύπου "ω σουλτάν" πετρούλας για να με πείσει να πάω μαζί τους (της), σκιάχτηκα και είπα όχι. Κρέμασε λίγο μούτρα αλλά τι να κάνουμε.

Αρχικά είχα σχέδια να πάω Μπατούμι ή και Κουτάισι, έστω και στα γρήγορα, αλλά όλοι οι ντόπιοι μου λέγανε ότι το Μπατούμι δεν έχει τίποτα να κάνεις χειμώνα (και η πολύ περιορισμένη διαθεσιμότητα σε ανοιχτά καταλύματα μου το επιβεβαίωσε) ενώ για Κουτάισι, με τα χιόνια που έριχνε στο βορρά τις τελευταίες ημέρες ήταν εκτός από επικίνδυνα να φτάσεις και πολύ επικίνδυνο να αποκλειστείς. Οπότε έπρεπε να περιοριστώ στα πέριξ Τιφλίδας γιατί δεν είχα καμία όρεξη να γίνω μόνιμος κάτοικος κάποιου τυχαίου χωριού μέχρι την άνοιξη.

Κάποια στιγμή αποφάσισα ότι καλή η πάρλα στο χοστέλ αλλά σε ταξίδι είμαι, μη χάνω άλλο το χρόνο μου. Βγήκα με στόχο να ξεκινήσω από μία κάπως "κυριλέ" περιοχή με πιο ακριβά καταστήματα και κτήρια που είχαν αναπαλαιωθεί, πάρκα και γήπεδα και θα ολοκλήρωνα με την πόλη παίρνοντας το τελεφερίκ, βόλτα στο πάρκο πάνω από το ιστορικό κέντρο που δεν είχα κάνει την προηγούμενη και γιατί όχι, μια επίσκεψη σε ένα παραδοσιακό χαμάμ που η πόλη ήταν ξακουστή για αυτά. Φυσικά τα μισά έκανα πάλι.

Επίσης ήθελα να δω μήπως μπορούσα να βρω κάποιο backpack σε φθηνή τιμή - δεδομένου του χαμηλού κόστους ζωής της χώρας - γιατί στο δικό μου είχαν αρχίσει να φαίνονται τα χρόνια του, είχε μαζέψει αρκετά μπαλώματα μετά από σκισίματα σε ιμάντες αεροδρομίων και κάποιες ραφές είχαν χαλαρώσει.

Βγαίνοντας έξω κατάλαβα ότι ο καιρός είχε αλλάξει σημαντικά. Ο έντονος ήλιος δεν έκανε τίποτα για να σε ζεστάνει και ο λυσσασμένος αέρας ήταν παγωμένος όσο ποτέ. Έπρεπε να κρατάω τα χέρια μου μέσα στο μπουφάν παρόλο που φόραγα τα γάντια και το κούτελό μου πάγωνε κάτω από τον σκούφο. Πήγα μέχρι ένα σημείο και γύρισα πίσω να οργανωθώ καλύτερα. Φόρεσα ένα κολάν μηχανής κάτω από το παντελόνι που μου είχαν πουλήσει κάποτε για ισοθερμικό αλλά δε μου γέμιζε και πολύ το μάτι και μία αντίστοιχη ισοθερμική μπλούζα μηχανής που όμως είχα ήδη επιβεβαιώσει στο παρελθόν ότι έκανε δουλειά. Φόρεσα και κάτι αδιάβροχα μποτάκια (ναι, από τη μηχανή και αυτά) τα οποία δεν ήταν ότι καλύτερο για περπάτημα αλλά ήταν τόσο ζεστά που ίδρωνα. Καλύτερο από το να έχεις παγωμένες πατούσες. Κάπως την πάλεψα έτσι αν και χρειάστηκε να εφαρμόσω και λίγο χοπ-χοπ από μαγαζί σε μαγαζί και ενίοτε εκκλησίες ή άλλα δημόσια κτήρια με θέρμανση ή σχετική προστασία από το κρύο.

Τουλάχιστον ο ήλιος και ο αντικατοπτρισμός στα παράθυρα κτηρίων έκανε μερικά κτήρια πιο φωτογενή, όταν δούλευε η μηχανή μου δηλαδή.





Το "mall" που μου πρότεινε η κοπελίτσα στη ρεσεψιόν να πάω να backpack αποδείχθηκε ανέκδοτο. Ένα βρώμικο κτήριο, σαν εφορίας, όπου τα καλά "μαγαζιά" είχαν χώρο πίσω από τις ανοιχτές πόρτες ενώ στους διαδρόμους ήταν χύμα μικροπωλητές με ευτελή ή φτηνιάρικα πράγματα. Κάτι σαν κλειστό ασιατικό παζάρι αλλά στο πολύ φτωχό και στενάχωρο. Κάτι σφίχτηδες που περιφέρονταν δε κατάλαβα αν ήταν σεκιούριτι ή μαφιόζοι που έπαιρναν μερίδιο για προστασία και μετά από μία γύρα τους διαδρόμους την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια.


Υπόγεια διάβαση που έβγαζε στο... mall. Σε βάζει στο πνεύμα του τι θα βρεις επάνω.

Η κυριλέ περιοχή ήταν σχετικά όμορφη και διαφορετική με αυτό που είχα συνηθίσει στην Τιφλίδα αν και ο νεοπλουτισμός και δηθενιά με ενόχλησε λίγο. Απόλαυσα ένα αδεσποτάκι που έπαιζε ανέμελο με τον στρόβιλο που δημιουργούσε ο σταθερά δυνατός αέρας ανάμεσα στα κτήρια.

και γέλασα με την αντιγραφή των "αστεριών" του χόλιγουντ. Μερικά αντί για αστέρι είχαν ένα σύμβολο σαν τις προσφορές τιμής στα φυλλάδια σουπερμάρκετ. Αυτά παθαίνεις όταν χρησιμοποιείς τον ίδιο γραφίστα που έκανε το φυλλάδιο του γαλαξία νωρίτερα για να σου φτιάξει το πλακάκι.

ΣΟΥΠΕΡ ΠΡΟΣΦΟΡΑ: ΜΟΝΟ ΑΥΤΗ ΤΗ ΒΔΟΜΑΔΑ ΟΛΕΣ ΟΙ ΒΡΑΒΕΥΣΕΙΣ ΗΘΟΠΟΙΟΥ -20%

Τα λοιπά κτήρια όμως καμία σχέση με την υπόλοιπη πόλη.





Όμως η μέρα ήταν μικρή και μέχρι να πιω ένα καφέ κάπου να ζεσταθώ έπεσε ο ήλιος. Μέχρι δε να πάρω το μετρό και να πάω κέντρο, είχε νυχτώσει για τα καλά, οπότε ξεχνάμε την βόλτα στο πάρκο. Θα δοκίμαζα όμως το χαμάμ και μια νυχτερινή περιήγηση στο ιστορικό κέντρο.



Πλησιάζοντας στους καταρράκτες συνειδητοποίησα ότι το περισσότερο νερό είχε παγώσει (όπως και εγώ).

Το φωταγωγημένο φαράγγι, χωρίς άλλο άνθρωπο (εκτός από τον τρελό εμένα) είχε κάτι το απόκοσμο.

Αποφάσισα λοιπόν να πάω σε ένα από τα χαμάμ. Βρήκα στον χάρτη που είναι τα περισσότερα από αυτά και πήγα στο πρώτο που βρήκα. Γενικά δε μου αρέσουν τα χαμάμ, μασάζ, σάουνες, ιαματικά και τέτοια. Σπάνια έχω πάει στην ζωή μου και όταν το έκανα ήταν σαν τμήμα της εμπειρίας μιας χώρας και όχι γιατί την βρίσκω ιδιαίτερα και για αυτό τον λόγο θα πήγαινα και εκεί.

Μπαίνω λοιπόν στο πρώτο, σε ένα σχετικά αδιάφορο κτήριο που έμοιαζε με εργοστάσιο, εκτός από την απαστράπτοντα είσοδο που ήταν μαρμαροκαλυμένη και φωταγωγημένη. Το εσωτερικό ήταν διακοσμημένο σαν κιτς αναπαράσταση Ρωμαικών λουτρών. Στη ρεσεψιόν καθόταν μία απίστευτη ξανθιά καλονή, η οποία όταν την ρώτησα αν μιλά αγγλικά μου απάνταγε ρώσικα (που φαντάζομαι ήταν και η μητρική της) και τελικά χωρίς να κουνηθεί από την θέση της με νοήματα και σχετική ξινίλα στα μούτρα της μου υπέδειξε να περιμένω στον καναπέ. Λίγο μετά από μένα μπήκαν 3-4 Ρώσοι, τύπου νεόπλουτοι 50ρηδες, θορυβώδεις, κουβάλαγαν μία σαμπάνια ή κάτι αντίστοιχο και η καλονή όχι μόνο εξαφάνισε την ξινίλα μονομιάς αλλά σηκώθηκε να τους εξυπηρετήσει (λαμπάδα το κορίτσι και το μίνι μέχρι τον αφαλό).

Αφού περίμενα και περίμενα μόνος πια στο λόμπι γιατί η λαμπάδα είχε πάρει τους ρώσους να τους "εξηγήσει" τα κατατόπια, ήρθε ένας τύπος με βαμμένο μαλλί και ντύσιμο που ήθελε να φαίνεται μοντέρνο-κομψό αλλά εγώ θα το έλεγα κακόγουστο και εμφανώς επιτηδευμένο. Προσπάθησε με σπαστά αγγλικά να μου πάρει ιστορικό (τι κάνω, από που είμαι, που μένω, πόσο θα κάτσω στη χώρα) δήθεν ότι κάνουμε συζήτηση, αλλά στην πράξη μου έπαιρνε μέτρα για το κουστούμι και στο τέλος το έσκασε. Εμείς εδώ έχουμε μόνο πριβέ χαμάμ, το μικρότερο είναι για 6 άτομα, θα έχεις όλο το χώρο δικό σου για μία ώρα, δε χρεώνουμε τις πετσέτες και δεν περιλαμβάνονται έξτρα υπηρεσίες όπως μασάζ θεραπευτικό, χαλαρωτικό ή "ικανοποίησης" (satisfaction). Η μικρή παύση που έκανε πριν την τελευταία λέξη δεν ξέρω αν ήταν γιατί έψαχνε την κατάλληλη μετάφραση στα αγγλικά ή γιατί ήθελε να καταλάβω το κρυφό νόημα, πάντως έκανα ότι κατάλαβα ότι εννοούσε.

Καλά άσε τα μασάζ για μετά, πόσο πάει ρε μάστορα το φτηνότερο πριβέ χαμάμ; Κανονικά για μία ώρα, 800, αλλά για εσένα μιας που είσαι καλό παιδί και είναι αργά θα στο δώσω 350. Αν βάλεις ότι το βράδυ στο χοστέλ μου στοίχιζε κάπου 15 λάρι, μου ήρθε να γελάσω, σιγά μην έδινα 350 λάρι (130 ευρώ) για ένα "μπάνιο" και μάλιστα στην Γεωργία. Παρόλα αυτά είπα να το παίξω ότι δήθεν το σκέφτομαι από περιέργεια να δω πόσο πάει και το μασάζ. Ρώτησα πόσα λάρι είναι το φτηνότερο μασάζ για να λάβω την απάντηση: "Δεν κατάλαβες φίλε μου, οι τιμές που σου λέω είναι σε δολάρια, όχι λάρι". Προφανώς δεν υπήρχε λόγος να συνεχίσουμε την συζήτηση. Φεύγοντας μου ήρθε μία εικόνα της λαμπάδας να προσφέρει μασάζ "ικανοποίησης" στους άξεστους Ρώσους μέσα και σιχάθηκα.

Τα επόμενα 2-3 χαμάμ που δοκίμασα ήταν ίδια φάση. Μία που έμπαινα, μία που έβγαινα βλέποντας τις τιμές. Όμως στο τελευταίο από αυτά, η κυρία του μαγαζιού μου είπε κάτι "νόμερ πιετ", με πέντε δάχτυλα να με μουτζώνουν και αφού δεν το έπιασα με την μία, μου έγραψε σε ένα χαρτί "No 5", δείχνοντάς σε μία γενική κατεύθυνση και κάνοντας με το δάχτυλο "πήγαινε". Το έβαλα στο χάρτη και ω, ναι, υπήρχε χαμάμ με το όνομα Νούμερο 5!

Κάτι το σοβιετικό σύμβολο, κάτι το ντεκαντάνς του χώρου (που ότι και να λέμε τα κιτς μάρμαρα δεν είχε), εδώ είμαστε λέω, τουλάχιστον περίμενα να είναι πιο "συντροφικές" οι τιμές γιατί είχε τρομάξει το μάτι μου. Η είσοδος οδηγούσε στο πρώτο ημιυπόγειο, όπου βρισκόταν μία χοντρή κυρία πίσω από γκισέ λες και έκοβες εισιτήριο για σινεμά. Με κάπου 8 ευρώ αν θυμάμαι καλά, ήταν ακριβώς αυτό που έψαχνα για χαμάμ, ακούς εκεί 150 ευρώ χαριστικά κιόλας. Προσπάθησα να ρωτήσω για μασάζ πόσο κάνει, αλλά μου είπε κάτι που εξέλαβα ως "για μασάζ ρώτα μέσα".

Κατέβηκα κάμποσα απότομα σκαλιά και αριστερά είχε μία πόρτα για άντρες, δεξιά για γυναίκες. Μπήκα στην σωστή για το γενετήσιο φύλο μου και βρέθηκα σε ένα προθάλαμο βαμμένο με μία πρασινο-μπλέ μπογιά ή μπορεί να ήταν και όλο υγρασία, όπου ο κιτρινιάρικος φωτισμός σε χαμηλό ύψος μαζί με μια θολούρα από τους ατμούς το έκαναν να φαίνεται σα να μην είχε ταβάνι, λες και ήσουν στον πάτο ενός μεγάλου πηγαδιού. Υπήρχαν πάγκοι και μερικά ντουλάπια και στην γωνία ένα μισοσπασμένο τραπέζι που έμοιαζε με ανακριτικό της KGB ή τα παλιά δημοσιών υπηρεσιών και πίσω από το οποίο κάθονταν 2-3 τύποι που μοιάζανε με ξεπεσμένη πρώην ολυμπιακή ομάδα άρσης βαρών. Άσπρες (οκ, κάποτε άσπρες, τώρα μάλλον κίτρινες) μπλούζες τύπου τανκτοπ, ζώνες προστασίας της μέσης που μάλλον ήταν για να συγκρατούν τις κοιλάρες μπυροποσίας τύπου ετοιμόγενης εγκύου.

Έδωσα το εισιτήριο στον πιο κοντινό, τον ρώτησα για μασάζ, μου είπε κάτι στα γεωργιανά, του είπα ινγκλις και κάπου εκεί τελείωσε η προφορική επικοινωνία και περάσαμε σε νοηματική. Με ένα χαρτί στο οποίο έγραφε νούμερα και έκανε κινήσεις, προσπαθούσε να μου εξηγήσει τους διαφορετικούς τύπους μασάζ. Όπως είπα, με τα μασάζ δεν την βρίσκω και με τον τραυματισμό που είχα πριν το ταξίδι δεν είχα καμία όρεξη να με πλακώσει και να μου το κάνει χειρότερο (είχα μία παρελθοντική αρνητική εμπειρία με ταιλανδέζικο που έφυγα πονώντας), οπότε πήρα το πιο απλό (και φτηνό) έτσι για την εμπειρία. Προσπάθησα κιόλας να του εξηγήσω ότι πονάω σε ένα σημείο, μη με δέσει κάνα κόμπο γιατί φαινόταν αγριάνθρωπος, έκανε ότι κατάλαβε. Πλήρωσα το μασάζ και ένα ακόμα μικροποσό για το ντουλάπι, δίνοντας σχεδόν όλα τα μετρητά που είχα εμφανή στο πορτοφόλι (τα άλλα ήταν σε κρυφή τσέπη του μπουφάν) και έβαλα όλα μου τα πράγματα στο ντουλάπι χωρίς να είμαι σίγουρος το πόσο ασφαλή θα ήταν από τους τύπους εκεί (όχι τους πελάτες) γιατί σε μία άλλη παρόμοια περίπτωση στο παρελθόν με είχαν κλέψει αυτοί από το βεστιάριο. Βέβαια δε μπορούσα να κάνω και τίποτα, τσίτσιδος θα ήμουν μέσα, το μόνο σημείο που θα μπορούσα να κρύψω τα λεφτά ήταν ανάμεσα στην φυσική χαράδρα και εδώ που τα λέμε αν ήταν να με ληστέψουν ας μου άνοιγαν το ντουλάπι και όχι εκείνο.

Ενώ έβγαζα τα πολλά ρούχα, ζορίστικα λίγο με το κολάν (ελλείψει εμπειρίας) και εδώ που τα λέμε παίζει να είχα κάνει ένα μικρό θέαμα μεταξύ των κυρίως μεσήλικων ντόπιων. Ακούς εκεί κολάν μέσα από το παντελόνι, κανάς τιούτος θα ήταν (φαντάζομαι) σκέφτονταν. Στο ενδιάμεσο ήρθε ένας άλλος αρσιβαρίστας που μόλις με έκοψε ξένο, άρχισε να μιλάει στον προηγούμενο τύπο συνωμοτικά (τους έβλεπα με την άκρη του ματιού μου) και μου έδειχνε κάτι πετσέτες με σπαστά αγγλικά. Κατάλαβα ότι ήθελε να με χρεώσει 3 έξτρα πετσέτες, μία για να κάνω μπάνιο στην αρχή, μία πριν το μασάζ και μία μετά, δεν είχε καταλάβει με τι τζαμπατζή είχε να κάνει, οπότε θυμήθηκα ότι στο πορτοφόλι είχα πια ελάχιστα μετρητά και του το έδειξα σε φάση "θα ήθελα αλλά δε δύναμαι, μήπως να μου τα δίνατε δωρεάν;" ξίνισε αλλά είχα την ελπίδα ότι με είχαν πάρει για θρασύ μπατιράκι και δε θα μου έψαχναν τα πράγματα όσο έλειπα.

Μέσα ο χώρος ήταν πιο ντεκαντανς και από έξω, με χαμηλό φωτισμό, νερά να στάνε παντού από τις τρύπιες σωλήνες, κάποια κρύα άλλα ευχάριστα ζεστά, γούρνες και μικρές πισίνες να μπεις μέσα, κάτι τσιμεντένιοι πάγκοι (μάλλον για μασάζ) και όπως μπορεί να φανταστεί κανείς πολλά μετακινούμενα - μετά των κατόχων τους - πέη, που όμως ευτυχώς πολλά δε φαίνονταν αφού καλύπτονταν από μπυροκοιλιές. Είχα πάει σε χαμάμ στη Τουρκία και Βουλγαρία και νόμιζα ότι πιο "αυθεντικό" δεν γινόταν, να που διαψεύστηκα.

Κάποια στιγμή μπήκε ο αρσιβαράστας, μου έκανε νόημα να πάω μαζί του και το "μασάζ" ήταν κάτι σαν τρίψιμο με σφουγγάρι με σαπουνόνερο και απαλό τρίψιμο. Μπορεί να με εκδικούνταν που δεν πλήρωσα για κάτι πιο ακριβό, μπορεί όντως να αγόρασα την πολύ λάιτ έκδοση, αλλά δε με χάλασε καθόλου γιατί όπως είπα με τα κανονικά μασάζ δεν την βρίσκω. Έκατσα κάμποση ώρα μετά να χαλαρώσω και να ευχαριστηθώ τα κάπου 15 ευρώ που στοίχισε όλο αυτό και στο ντύσιμο παρουσίασα άλλο ένα δωρεάν θέαμα προσπαθώντας να βάλω το κολλάν. Ντύθηκα με τόσα πολλά ρούχα που πρέπει να έμοιαζα με το ανθρωπάκι της μισελέν και βγήκα πάλι στο αγιάζι.

Στο χοστέλ βρήκα τους Σέρβους που είχαν επιστρέψει. Στράφι η διαδρομή, είχε τόσο πολύ χιόνι που δεν κατάφεραν να φτάσουν στο προορισμό τους και στο γυρισμό ο οδηγός αρνήθηκε να τους πάει να δουν την Μιτσκέτα ή κάτι άλλο γιατί δεν ήταν στη συμφωνία και ήθελε έξτρα λεφτά. Πάλι καλά που δεν είχα πάει μαζί, θα είχα τσακωθεί.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 10
• 11
• 12
• 13
• 14

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 12 of 14

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[poised]

Τιφλίδα, προσπάθεια πρώτη

Αθήνα - Τιφλίδα λοιπόν με στόχο την επόμενη μέρα το πρωί Τιφλίδα-Μπακού. Δεν είχε την ίδια μέρα τη δεύτερη πτήση οπότε ένα βράδυ στην Τιφλίδα στο πήγαινε για αρχή και στο γυρισμό θα έμενα περισσότερο.

Η πτήση της Aegean προς Τιφλίδα ήταν νυχτερινή. Δεν είχε κάτι ιδιαίτερο όμως δεν κατάφερα να κοιμηθώ σχεδόν καθόλου. Νομίζω φτάσαμε 3-4 κάτι το πρωί. Μετά από τις σφραγίδες εισόδου βγαίνω στον χώρο αφίξεως. O χώρος πολύ σκοτεινός, τα περισσότερα φώτα σβηστά και περισσότερο φώτιζαν οι ταμπέλες των ΑΤΜ, rent-a-car και κλειστών τουριστικών πάγκων. Λιγοστές καρέκλες αναμονής, οι περισσότερες ήδη πιασμένες από κάτι κυρίες που κοιμόντουσαν με πολλά πράγματα δίπλα τους. Αν και το κτήριο δεν φαινόταν πολύ κακό, με τόσο σκοτάδι άφηνε μία αίσθηση ΚΤΕΛ Κηφισού ξημερώματα παρά αεροδρομίου. Έξω από την πόρτα ένα τσούρμο κράχτες και ταξιτζήδες που μόλις έκανες κίνηση προς την έξοδο έπεφταν σαν τα αρπακτικά.

Έπρεπε να περιμένω μία ή μιάμιση ώρα αν θυμάμαι μέχρι να πάει 5 κάτι και να ξεκινήσει το λεωφορείο για την πόλη. Το αεροδρόμιο είναι κάπου 30χλμ μακριά και παρόλο που δεν είναι ακριβή χώρα, δεν ήθελα να το κάνω με ταξί, παρά την ευκολία του. Μερικές φορές αυτομαστιγώνομαι με κάτι τέτοιες επιλογές γιατί ακόμα και αν η οικονομική μου δύναμη επιτρέπει το ταξί, το λεωφορείο βοηθάει στο people spotting και σε πιο αυθεντικές εμπειρίες. Μερικές φορές βέβαια, έχει ταλαιπωρία. Όμως ο βασικός λόγος ήταν ότι δεν είχα κλείσει διαμονή για το βράδυ της άφιξης, με την λογική ότι θα έχω κοιμηθεί λίγες ώρες στο αεροπλάνο, θα πάρω το λεωφορείο, θα αφήσω τη βαλίτσα κατά τις 7 στο χοστέλ, θα ρίξω μια ματιά στη πόλη και τρώγοντας πρωινό, καφέ θα πέρναγε η ώρα και κατά τις 12 με 2 - αν ήμουν τυχερός και νωρίτερα - θα έπαιρνα το κρεβάτι για να αναπληρώσω ύπνο. Αν έφτανα με ταξί στις 4 το πρωί κέντρο θα ήταν όλο και πιο δύσκολο να περάσει η ώρα, άσε που μπορεί να ήταν και κλειδωμένα και να μην μπορούσα να μπω. Αυτό ήταν η αρχική ιδέα, αλλά όταν το σκέφτηκα καλύτερα συνειδητοποίησα ότι θα ήταν ακριβώς η ώρα που θα έπρεπε να κοιμάμαι (υπολογίζοντας και την διαφορά ώρας) και μιας που το κόστος γενικά ήταν πολύ χαμηλό θα μπορούσα να κλείσω μια έξτρα μέρα και να ξεκουραστώ νωρίτερα. Όμως το hostel που είχα ήδη κλείσει στο κέντρο ήταν πλήρες για το προηγούμενο βράδυ της κράτησης και δεν ήθελα να πάω κάπου αλλού για μερικές ώρες και μετά να αλλάζω. Είδα και ένα ωραίο καναπέ στις φωτογραφίες του λόμπι του χοστέλ, μπορούσα να κρασάρω λίγο εκεί αν δεν την πάλευα.

Όλα αυτά φυσικά ήταν απόρροια του σοβαρού προγραμματισμού που (δεν) είχα κάνει, το hostel το έκλεισα πηγαίνοντας στο αεροδρόμιο και η δεύτερη σκέψη έγινε στην αναμονή για το boarding, πολύ αργά για να εξασφαλίσω ότι θα μου άνοιγαν χαράματα οπουδήποτε εκτός από μεγάλα ξενοδοχεία με 24ωρη ρεσεψιόν, που δεν ήθελα έτσι και αλλιώς.

Έβγαλα συνάλλαγμα από το ΑΤΜ και προσπάθησα να κάνω ψιλά για να έχω για το λεωφορείο. Το μόνο ανοιχτό ήταν ένα καφεστιατόριο-μπαρ στις αναχωρήσεις (στην άλλη πλευρά του μικρού κτηρίου) το οποίο έμοιαζε βγαλμένο από την δεκαετία του '70. Για κάποιο λόγο που δε κατάλαβα δεν σέρβιρε καφέ και το μόνο που μπορούσες να αγοράσεις ήταν κάτι απροσδιόριστα κιούπια σε μία προθήκη-ψυγείο, μάλλον γιαούρτι ή κρέμα, δε κατάλαβα τι ήταν γιατί αν και αεροδρόμιο δεν είχαν καρτελάκια στα αγγλικά, συν αναψυκτικά. Σκέφτηκα να δοκιμάσω ένα ντόπιο αναψυκτικό με πράσινο χρώμα σαν AVA για τα πιάτα αλλά σκέφτηκα το στομάχι μου και τελικά πήρα μια κοκακόλα, όχι τόσο γιατί ήταν καλύτερο για το στομάχι αλλά πόνταρα ότι η πολυεθνική θα είχε επιβάλλει κάποια στάνταρ υγιεινής. Η 60ρα χοντρούλα κυρία που είχε βάρδια φόραγε μια λευκή πάνινη ρόμπα με ασορτί πάνινο καπέλο, αυτές που φορά(γα)νε από ελαιοχρωματιστές ως χειρούργοι στις σοβιετικού τύπου χώρες και έτσι συμβάδιζε με την αισθητική του καταστήματος.

Το κρύο έξω ήταν τσουχτερό και η άπνοια με την υψηλή υγρασία είχε δημιουργήσει μία περίεργη λευκή ομίχλη που φωτιζόταν ακόμα πιο περίεργα από τα φώτα του αεροδρομίου. Με τα πολλά πέρασε η ώρα και ήρθε το λεωφορείο, ένα κίτρινο χρέπι σοβιετικού τύπου, τρακαρισμένο από παντού, με απότομη υπερυψωμένη είσοδο με σκαλωπάτια δύο μέτρα πίσω από στον οδηγό, ο οποίος κάθε που έπρεπε να χειριστεί τον τεράστιο μοχλό ταχυτήτων που έβγαινε από το πάτωμα για να αλλάξει ταχύτητα φαινόταν σαν να έκανε κουπί. Το κόστος για τα 30χλμ ως την Τιφλίδα ήταν... λιγότερο από 20 λεπτά του ευρώ (!).

Ακόμα έξω πίσσα σκοτάδι και το μόνο φως στο εσωτερικό του λεωφορείου ήταν μία κίτρινη θολή λάμπα που άναβε ο οδηγός σε κάθε στάση ίσα ίσα να δεις τα χρήματα για να πληρώσεις. Εκεί μπορούσα να δω λίγο τους συνεπιβάτες, όλοι υπερήλικες, ήμουν ο μόνος ξένος ταξιδιώτης που ανέβηκε στο αεροδρόμιο αλλά το λεωφορείο σταδιακά γέμισε. Κάτι η υπνηλία, κάτι η περίεργη ομίχλη, κάτι η χαλάρωση ότι τα πράγματα βαίνουν καλώς, βάλε και μια απροσδιόριστη μουσική με ανατολικές επιρροές στην ακαταλαβίστικη τοπική γλώσσα από το μπροστινό τμήμα του λεωφορείου, έκανε το σκηνικό πολύ καλτ και κάποιες στιγμές ένιωσα σαν να μην ήμουν εκεί και να έβλεπα ταινία. Μάλλον τον πήρα λιγουλάκι εδώ που τα λέμε και έμπλεκα λίγο το όνειρο με την πραγματικότητα.

Μέχρι που είδα ξαφνικά τον George Bush (τον χαζότερο) να με μουτζώνει. Τι έγινε ρε παιδιά, μας την πέσανε; (είπα σα νέος Σπύρος Παπαδόπουλος).

Ήμασταν στην ομώνυμη λεωφόρο που βάφτισαν το 2005 από την χαρά τους που τους επισκέφθηκε ο πρόεδρας. Ορισμός του κιτς αλλά δική τους είναι η χώρα, ότι θέλουν κάνουν (φώτο από wikipedia).

Κατέβηκα στην στάση μου ενώ είχε αρχίσει να χαράζει και άρχισα να ψάχνω το χοστέλ. Θα κοιμόμουν ή θα την έβγαζα στους δρόμους;

Με περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη (στο επόμενο).

 

[Smaragda53]

και μετά? και μετά?

 

[taver]

To 2017, πάντως, και e-visa βγάλαμε, και με σφραγίδα εισόδου Αρμενίας, μία εβδομάδα μόλις πιο πριν, μπήκαμε στο Αζερμπαϊζάν....

 

[poised]

και μετά? και μετά?

Είχα σχεδόν τελειώσει το "επεισόδιο" αλλά έκανα μια βλακεία και το έχασα... υπομονή!

To 2017, πάντως, και e-visa βγάλαμε, και με σφραγίδα εισόδου Αρμενίας, μία εβδομάδα μόλις πιο πριν, μπήκαμε στο Αζερμπαϊζάν....

Καλά κάνεις και το λες και γι' αυτό και οι πιο πρόσφατες πληροφορίες είναι πάντα πιο χρήσιμες. Όπως λέγανε και τα παλιά τα χρόνια στις τηλεοπτικές διαφημίσεις για τα ομόλογα "οι προηγούμενες επιδόσεις δεν είναι εγγύηση για τις επόμενες". Συνήθως οι καταστάσεις βελτιώνονται, εγώ πάντως απάντηση στην e-visa δε πήρα ποτέ και δε νομίζω ότι έπαιξε ρόλο πως μου δώσανε στίκερ, ίσως ήταν πριν την περίοδο της πλήρους ενεργοποίησης (το ταξίδι έγινε το 2016).

Επίσης να πω πως ότι περιγράφω είναι όπως το έζησα και το θυμάμαι και δε προσπαθώ να το παίξω γνώστης ή ψαγμένος (τουναντίον όπως καταλαβαίνει κανείς από αυτά που γράφω, χυμαδιό ήμουν).

 

[taver]

Επίσης να πω πως ότι περιγράφω είναι όπως το έζησα και το θυμάμαι και δε προσπαθώ να το παίξω γνώστης ή ψαγμένος (τουναντίον όπως καταλαβαίνει κανείς από αυτά που γράφω, χυμαδιό ήμουν).

Προς αποφυγή παρεξήγησης, σε ουδεμία περίπτωση δεν τίθεται θέμα αμφισβήτησης. Ο καθένας άλλωστε γράφει όπως του αρέσει να γράφει, όχι όπως μπορεί να ήθελαν οι άλλοι.

 

[poised]

Εδώ το χοστέλ, που ειν' το χοστέλ;

Με τον ουρανό να φωτίζεται με εκείνο το περίεργο μπλε πριν το ξημέρωμα, κατεβαίνω στην πιο κοντινή στάση στο χοστέλ, σύμφωνα τουλάχιστον με το GPS του κινητού και μία στο περίπου εκτίμηση της απόστασης των στάσεων που ήδη είχαμε περάσει.

Τα κτήρια στο δρόμο αυτό ήταν πιο ενδιαφέροντα από τις περισσότερες περιοχές που είχαμε περάσει. Βρήκα το ανηφορικό δρομάκι που ξεκινούσε από τον κεντρικό προς το χοστέλ και σταμάτησα στο νούμερο που έλεγε η κράτηση.

Ήμουν μπροστά σε μία σκοτεινή πυλωτή χωρίς καμία ένδειξη χοστέλ.

Μάλλον λάθος θα έκανα λέω. Κοιτάω λίγο μπροστά, λίγο πίσω, απέναντι, τίποτα. Ξανακατεβαίνω στον κεντρικό να δω την πινακίδα του δρόμου που ήμουν μην είχα κάνει λάθος. Δεν είχα κάνει. Ξανά πάνω την ανηφόρα, πάω και λίγο πιο πέρα, απέναντι, πάλι τίποτα. Μπαίνω στην πυλωτή αλλά οδηγεί σε μία αυλή.

Οκ, λάθος. Ξανά κάτω στον κεντρικό που ήταν σαν λεωφόρος αλλά είχε ελάχιστη κίνηση λόγω του πρωινού της ώρας. Κοιτάω την πινακίδα και μιας που δεν είχα εμπιστοσύνη ούτε στον εαυτό μου λόγω της κούρασης, επιβεβαιώνω γράμμα γράμμα ότι ήταν ίδια με της κράτησης. Απέναντι δεν συνέχιζε ο δρόμος, άρα δε μπορεί, στην ανηφόρα θα ήταν. Πάλι πάνω στην ανηφόρα, πάλι ψάξιμο, πάλι τίποτα. Ξαναμπαίνω στην αυλή, φοβούμενος μη με πάρουν για κλέφτη ξημερώματα, τίποτα πάλι. Οκ, έχουμε πρόβλημα. Είχα αρχίσει να έχω και κάτι πονάκια από το backpack λόγω ενός προηγούμενου τραυματισμού - θα έπρεπε να είχα πάρει βαλίτσα αλλά το έπαιξα ότι αντέχω, τελικά δεν άντεχα και τόσο - οπότε έπρεπε να σκεφτώ κάτι άλλο.

Με τα καβούρια στην τσέπη μου σε πανικό να χτυπάνε τις δαγκάνες τους, κάλεσα το τηλέφωνο της κράτησης από το κινητό μου με roaming. Δεν είχα πάρει τοπική κάρτα από το αεροδρόμιο θεωρώντας ότι δε θα τη χρειαστώ για μια μέρα και με τις ταρίφες που μου είχε στείλει η εταιρία με το καλωσόρισες, υπολόγιζα ότι θα μου στοίχιζε κάνα 20ρι η κλήση. Δε το σήκωσε κανείς, λογικό για την ώρα. Τα καβούρια αναστέναξαν ανακουφισμένα αλλά δεν είχα καμία πρόοδο στο πρόβλημά μου.

Ξανά λοιπόν κάτω στον κεντρικό, ψάχνοντας κάνα μαγαζί με ανοιχτό wifi. Την λύση την έδωσε ένα κοντινό macdonalds που αν και ακόμα κλειστό, είχε ανοιχτό το wifi. Εκεί λοιπόν μπήκα στη σελίδα του hostel και πέτυχα ένα από τα σχόλια στο booking να λένε ότι είναι λίγο δύσκολο να το βρεις, πάνω στις σκάλες στο τέρμα μιας αυλής. Κοίτα να δεις που τελικά ήμουν σωστά!

Ξανά λοιπόν πάνω στην ανηφόρα και με περίσσιο θάρρος αυτή τη φορά φτάνω στην αυλή, βρίσκω κάτι σκάλες που τίποτα δε πρόδιδε ότι οδηγούσαν σε κάτι κατοικήσιμο και συνειδητοποιώ ότι στον τοίχο είχαν γράψει το όνομα του hostel με μαρκαδόρο με ένα βελάκι που έδειχνε προς τα πάνω και το νούμερο 2. Είτε δε το είχα δει στα σκοτάδια είτε δεν το επεξεργάστηκε το μυαλό μου γιατί περίμενα είσοδο στο δρόμο.

Στον πρώτο όροφο ήταν δύο διαμερίσματα με σιδεριές - κλουβιά έξω από τις πόρτες τους. Στον δεύτερο το όνομα του hostel πάλι με μαρκαδόρο έξω από μία πόρτα. Το hostel ήταν νέα καταχώρηση στο booking, νομίζω κάπου δύο βδομάδες μόνο, φαινόταν σαν ένα τυπικό μικρό hostel με vintage διακόσμηση, κάπου 8 κουκέτες και ένα ή δύο δίκλινα, είχε καλή βαθμολογία και εξαιρετική τιμή, κάπου 3-4 ευρώ τελική λόγω 50% last minute έκπτωσης.

Εδώ να κάνω ένα μικρό διάλειμμα να κατευνάσω το φιλοθεάμον κοινό που μένει μόνο σε ξενοδοχεία που έχουν τουλάχιστον ισάριθμα αστέρια με τον αρχηγό της στρατιάς και αυτή τη στιγμή ωρύεται "ΠΟΥ ΠΑΣ ΡΕ ΚΑΡΑΜΗΤΡΟ ΜΕ 3-4 ΕΥΡΩ, ΤΡΩΓΛΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ, ΟΥΤΕ ΣΕΝΤΟΝΙΑ ΔΕ ΘΑ ΕΧΕΙ". Σε χώρες με χαμηλό κόστος ζωής έχω μείνει πολλές φορές σε χοστέλ με 5 ευρώ ή και φθηνότερα, τα οποία είναι εξαιρετικά. Μερικές φορές περιλαμβάνεται και απλό πρωινό μέσα στη τιμή (έστω ένας καφές και ένα ψωμί μια χαρά είναι για να φύγει η τσίμπλα). Μη ξεχνάμε ότι μοιράζεσαι το δωμάτιο με άλλους X νοματαίους και το μπάνιο είναι κοινόχρηστο, συνεπώς το κόστος είναι μηδαμινό και το κέρδος μπορεί και μεγαλύτερο απ' ότι ένα φτηνό δωμάτιο που το χρησιμοποιεί μόνο ένας. Επιπλέον ήμασταν σε ψόφια περίοδο, το χοστέλ ήταν νέο (οπότε λογικό να κάνει προσφορές) και το έκλεισα τελευταία στιγμή, όπου πολλές φορές προτιμούν να γεμίσουν με μικρότερο κέρδος. Επίσης αρκετά από τα υπόλοιπα hostel στη πόλη κυμαίνονταν 1-2 ευρώ πιο ακριβά άρα δεν ήταν και κοψοχρονιά. Θα μπορούσε να είναι απλά ένα καλό deal. Ήταν;

Μετά από μερικά χτυπήματα του κουδουνιού, μου άνοιξε μία ξυπόλητη κοπέλα με πιτζάμες. Μαλακία λέω έκανα, θα χτύπησα σε διαμέρισμα και τώρα θα με πάρει ο διάολος. Συγνώμη, εδώ είναι το hostel; Μου απαντάει με νοήματα πίσω από την σιδεριά ότι ναι, περίμενε, δε μιλάω αγγλικά. Μέσα από τη μισάνοιχτη πόρτα βλέπω άτομα στρωματσάδα στο πάτωμα. Τι έγινε ρε φίλε λέω από μέσα μου. Η πρώτη κοπέλα ξυπνάει μία άλλη κοπέλα, η οποία αν και αγουροξυπνημένη μίλαγε αγγλικά και της εξηγώ ότι έχω κράτηση για την ίδια μέρα, η πτήση μου ήρθε νωρίς, αν παίζει κρεβάτι να την πέσω νωρίτερα γιατί είμαι άυπνος. Βέβαια με την κατάσταση που έβλεπα μέσα, συνειδητοποιώντας ότι κοιτάω το "λόμπι" και στον καναπέ που είχα πλάνα να "γείρω" λίγο σαν λύση ανάγκης κοιμόντουσαν ήδη δύο, απάντηση μάλλον δε χρειαζόταν. Μου λέει "νομίζω είμαστε πλήρεις, αλλά η ιδιοκτήτρια κοιμάται, μισό να σου ανοίξουμε να κάτσεις στη κουζίνα να πιεις ένα τσάι μέχρι να ξυπνήσει, είναι δωρεάν, θα το βρεις στη κουζίνα".

Προσπαθώντας να μη πατήσω κανέναν από αυτούς που ήταν κατάχαμα, περνάω στο επόμενο δωμάτιο και συνειδητοποιώ ότι ο χώρος πρόκειται ουσιαστικά για ένα μεγάλο διαμέρισμα. Σε αυτό που στις φωτογραφίες στο site φαινόταν σαν κοινόχρηστος χώρος, υπήρχε όντως ένα μεγάλο vintage στρογγυλό τραπέζι. Ταυτόχρονα υπήρχαν δεκάδες μπουκάλια από ποτά, μπύρες και νερά, κουτιά από μισοτελειωμένα σνακ, πιάτα με αποφάγια και ένα μπολ με μία γάτα μέσα. Στην αρχή σκέφτηκα μήπως είναι διακοσμητική, αλλά ζωντανή ήταν, γύρισε και με κοίταξε. Την αγνόησα. Κοίταξα στην κουζίνα. Όπως και στις φωτογραφίες, μία vintage κουζίνα γκαζιού, vintage κατσαρολικά και πιάτα, με την διαφορά ότι σε αντίθεση με τις φωτογραφίες, ήταν όλα λερωμένα στο νεροχύτη το ένα πάνω στο άλλο σαν τζένγκα. Πάνω στην κουζίνα είχε ένα κατσαρολάκι με υγρό στο οποίο επέπλεαν κομμένα φυλλαράκια, θεώρησα ότι ήταν τσάι από την προηγούμενη αλλά τέτοιου είδους υποθέσεις έχουν γραφτεί σε αναφορές ιατροδικαστών οπότε δεν τόλμησα να το ρισκάρω.

Άφησα το μπακπακ κάτω.

Εδώ να κάνω πάλι ένα ακόμα διάλειμμα να κατευνάσω ξανά το κοινό που τώρα φωνάζει στην οθόνη του "ΤΙ ΤΟ ΑΦΗΝΕΙΣ ΚΑΤΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΡΧΙΖΕΙΣ ΝΑ ΤΡΕΧΕΙΣ, ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΟΤΙ ΣΚΟΠΕΥΕΙΣ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΚΙΟΛΑΣ, ΣΤΑ ΕΛΕΓΑ ΕΓΩ ΜΕ 3 ΕΥΡΩ ΤΡΏΓΛΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ". Στα hostel λοιπόν υπάρχει ο αυστηρός κανόνας πως ότι κοινόχρηστο χρησιμοποιείς, το πλένεις όταν το επιστρέφεις. Σε μερικά μάλιστα είναι λόγος να σε επιπλήξουν ή και να σε διώξουν αν δεν το κάνεις. Γενικά επικρατεί μία τάξη, καλύτερη και από το σπίτι πολλών. Θεώρησα ότι δε μπορεί, κάποια εξήγηση θα υπήρχε και μόλις ξύπναγε η ιδιοκτήτρια κάποιους θα τους έπαιρνε ο διάολος.

Ρωτάω την κοπέλα που μόλις είχε ξαπλώσει πάλι στο πάτωμα που είναι η τουαλέτα, μου δείχνει. Περνάω πάλι από τους στρωματέους χωρίς να τους πατήσω. Η τουαλέτα ήταν και αυτή ξεκάθαρα διαμερίσματος, σε ψιλό-καλή κατάσταση αν και είχα δει καλύτερα. Στην επιστροφή είδα και το δωμάτιο με τις κουκέτες, ένα τεράστιο δωμάτιο του σπιτιού, μάλλον είχαν γκρεμίσει τοίχο και είχαν ενοποιήσει δύο.

Ρώτησα την κοπέλα με τα αγγλικά αν ξέρει τον κωδικό του wifi. Μόνο που δε με έβρισε που δεν την άφηνα να κοιμηθεί. Έβγαλα το λάπτοπ και περίμενα να περάσει η ώρα με συντροφιά την γάτα, η οποία ήταν αρκετά νεαρή και παιχνιδιάρα,πήδαγε από το τραπέζι στον τοίχο και πίσω για να με εντυπωσιάσει, μέχρι που βαρέθηκε, ήπιε νερό από ένα ποτήρι αφημένο στο τραπέζι και κάπου την έπεσε.


Στο επόμενο επεισόδιο θα γνωρίσουμε την ιδιοκτήτρια για να μάθουμε επιτέλους τι συμβαίνει σε αυτό το hostel. Επίσης ο ήρωάς μας (και εσείς φίλοι αναγνώστες) θα πάρει μία πρώτη ιδέα της Τιφλίδας (άυπνος). Άντε γιατί πολύ μπλα μπλά χωρίς φωτογραφίες είχαμε, ταξιδιωτικό είναι το φόρουμ λέμεεεε.

 

[katkats]

Με τον ουρανό να φωτίζεται με εκείνο το περίεργο μπλε πριν το ξημέρωμα, κατεβαίνω στην πιο κοντινή στάση στο χοστέλ, σύμφωνα τουλάχιστον με το GPS του κινητού και μία στο περίπου εκτίμηση της απόστασης των στάσεων που ήδη είχαμε περάσει.

View attachment 328656

Τα κτήρια στο δρόμο αυτό ήταν πιο ενδιαφέροντα από τις περισσότερες περιοχές που είχαμε περάσει. Βρήκα το ανηφορικό δρομάκι που ξεκινούσε από τον κεντρικό προς το χοστέλ και σταμάτησα στο νούμερο που έλεγε η κράτηση.

Ήμουν μπροστά σε μία σκοτεινή πυλωτή χωρίς καμία ένδειξη χοστέλ.

View attachment 328653

Μάλλον λάθος θα έκανα λέω. Κοιτάω λίγο μπροστά, λίγο πίσω, απέναντι, τίποτα. Ξανακατεβαίνω στον κεντρικό να δω την πινακίδα του δρόμου που ήμουν μην είχα κάνει λάθος. Δεν είχα κάνει. Ξανά πάνω την ανηφόρα, πάω και λίγο πιο πέρα, απέναντι, πάλι τίποτα. Μπαίνω στην πυλωτή αλλά οδηγεί σε μία αυλή.


View attachment 328654

Οκ, λάθος. Ξανά κάτω στον κεντρικό που ήταν σαν λεωφόρος αλλά είχε ελάχιστη κίνηση λόγω του πρωινού της ώρας. Κοιτάω την πινακίδα και μιας που δεν είχα εμπιστοσύνη ούτε στον εαυτό μου λόγω της κούρασης, επιβεβαιώνω γράμμα γράμμα ότι ήταν ίδια με της κράτησης. Απέναντι δεν συνέχιζε ο δρόμος, άρα δε μπορεί, στην ανηφόρα θα ήταν. Πάλι πάνω στην ανηφόρα, πάλι ψάξιμο, πάλι τίποτα. Ξαναμπαίνω στην αυλή, φοβούμενος μη με πάρουν για κλέφτη ξημερώματα, τίποτα πάλι. Οκ, έχουμε πρόβλημα. Είχα αρχίσει να έχω και κάτι πονάκια από το backpack λόγω ενός προηγούμενου τραυματισμού - θα έπρεπε να είχα πάρει βαλίτσα αλλά το έπαιξα ότι αντέχω, τελικά δεν άντεχα και τόσο - οπότε έπρεπε να σκεφτώ κάτι άλλο.

Με τα καβούρια στην τσέπη μου σε πανικό να χτυπάνε τις δαγκάνες τους, κάλεσα το τηλέφωνο της κράτησης από το κινητό μου με roaming. Δεν είχα πάρει τοπική κάρτα από το αεροδρόμιο θεωρώντας ότι δε θα τη χρειαστώ για μια μέρα και με τις ταρίφες που μου είχε στείλει η εταιρία με το καλωσόρισες, υπολόγιζα ότι θα μου στοίχιζε κάνα 20ρι η κλήση. Δε το σήκωσε κανείς, λογικό για την ώρα. Τα καβούρια αναστέναξαν ανακουφισμένα αλλά δεν είχα καμία πρόοδο στο πρόβλημά μου.

Ξανά λοιπόν κάτω στον κεντρικό, ψάχνοντας κάνα μαγαζί με ανοιχτό wifi. Την λύση την έδωσε ένα κοντινό macdonalds που αν και ακόμα κλειστό, είχε ανοιχτό το wifi. Εκεί λοιπόν μπήκα στη σελίδα του hostel και πέτυχα ένα από τα σχόλια στο booking να λένε ότι είναι λίγο δύσκολο να το βρεις, πάνω στις σκάλες στο τέρμα μιας αυλής. Κοίτα να δεις που τελικά ήμουν σωστά!

Ξανά λοιπόν πάνω στην ανηφόρα και με περίσσιο θάρρος αυτή τη φορά φτάνω στην αυλή, βρίσκω κάτι σκάλες που τίποτα δε πρόδιδε ότι οδηγούσαν σε κάτι κατοικήσιμο και συνειδητοποιώ ότι στον τοίχο είχαν γράψει το όνομα του hostel με μαρκαδόρο με ένα βελάκι που έδειχνε προς τα πάνω και το νούμερο 2. Είτε δε το είχα δει στα σκοτάδια είτε δεν το επεξεργάστηκε το μυαλό μου γιατί περίμενα είσοδο στο δρόμο.

Στον πρώτο όροφο ήταν δύο διαμερίσματα με σιδεριές - κλουβιά έξω από τις πόρτες τους. Στον δεύτερο το όνομα του hostel πάλι με μαρκαδόρο έξω από μία πόρτα. Το hostel ήταν νέα καταχώρηση στο booking, νομίζω κάπου δύο βδομάδες μόνο, φαινόταν σαν ένα τυπικό μικρό hostel με vintage διακόσμηση, κάπου 8 κουκέτες και ένα ή δύο δίκλινα, είχε καλή βαθμολογία και εξαιρετική τιμή, κάπου 3-4 ευρώ τελική λόγω 50% last minute έκπτωσης.

Εδώ να κάνω ένα μικρό διάλειμμα να κατευνάσω το φιλοθεάμον κοινό που μένει μόνο σε ξενοδοχεία που έχουν τουλάχιστον ισάριθμα αστέρια με τον αρχηγό της στρατιάς και αυτή τη στιγμή ωρύεται "ΠΟΥ ΠΑΣ ΡΕ ΚΑΡΑΜΗΤΡΟ ΜΕ 3-4 ΕΥΡΩ, ΤΡΩΓΛΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ, ΟΥΤΕ ΣΕΝΤΟΝΙΑ ΔΕ ΘΑ ΕΧΕΙ". Σε χώρες με χαμηλό κόστος ζωής έχω μείνει πολλές φορές σε χοστέλ με 5 ευρώ ή και φθηνότερα, τα οποία είναι εξαιρετικά. Μερικές φορές περιλαμβάνεται και απλό πρωινό μέσα στη τιμή (έστω ένας καφές και ένα ψωμί μια χαρά είναι για να φύγει η τσίμπλα). Μη ξεχνάμε ότι μοιράζεσαι το δωμάτιο με άλλους X νοματαίους και το μπάνιο είναι κοινόχρηστο, συνεπώς το κόστος είναι μηδαμινό και το κέρδος μπορεί και μεγαλύτερο απ' ότι ένα φτηνό δωμάτιο που το χρησιμοποιεί μόνο ένας. Επιπλέον ήμασταν σε ψόφια περίοδο, το χοστέλ ήταν νέο (οπότε λογικό να κάνει προσφορές) και το έκλεισα τελευταία στιγμή, όπου πολλές φορές προτιμούν να γεμίσουν με μικρότερο κέρδος. Επίσης αρκετά από τα υπόλοιπα hostel στη πόλη κυμαίνονταν 1-2 ευρώ πιο ακριβά άρα δεν ήταν και κοψοχρονιά. Θα μπορούσε να είναι απλά ένα καλό deal. Ήταν;

Μετά από μερικά χτυπήματα του κουδουνιού, μου άνοιξε μία ξυπόλητη κοπέλα με πιτζάμες. Μαλακία λέω έκανα, θα χτύπησα σε διαμέρισμα και τώρα θα με πάρει ο διάολος. Συγνώμη, εδώ είναι το hostel; Μου απαντάει με νοήματα πίσω από την σιδεριά ότι ναι, περίμενε, δε μιλάω αγγλικά. Μέσα από τη μισάνοιχτη πόρτα βλέπω άτομα στρωματσάδα στο πάτωμα. Τι έγινε ρε φίλε λέω από μέσα μου. Η πρώτη κοπέλα ξυπνάει μία άλλη κοπέλα, η οποία αν και αγουροξυπνημένη μίλαγε αγγλικά και της εξηγώ ότι έχω κράτηση για την ίδια μέρα, η πτήση μου ήρθε νωρίς, αν παίζει κρεβάτι να την πέσω νωρίτερα γιατί είμαι άυπνος. Βέβαια με την κατάσταση που έβλεπα μέσα, συνειδητοποιώντας ότι κοιτάω το "λόμπι" και στον καναπέ που είχα πλάνα να "γείρω" λίγο σαν λύση ανάγκης κοιμόντουσαν ήδη δύο, απάντηση μάλλον δε χρειαζόταν. Μου λέει "νομίζω είμαστε πλήρεις, αλλά η ιδιοκτήτρια κοιμάται, μισό να σου ανοίξουμε να κάτσεις στη κουζίνα να πιεις ένα τσάι μέχρι να ξυπνήσει, είναι δωρεάν, θα το βρεις στη κουζίνα".

Προσπαθώντας να μη πατήσω κανέναν από αυτούς που ήταν κατάχαμα, περνάω στο επόμενο δωμάτιο και συνειδητοποιώ ότι ο χώρος πρόκειται ουσιαστικά για ένα μεγάλο διαμέρισμα. Σε αυτό που στις φωτογραφίες στο site φαινόταν σαν κοινόχρηστος χώρος, υπήρχε όντως ένα μεγάλο vintage στρογγυλό τραπέζι. Ταυτόχρονα υπήρχαν δεκάδες μπουκάλια από ποτά, μπύρες και νερά, κουτιά από μισοτελειωμένα σνακ, πιάτα με αποφάγια και ένα μπολ με μία γάτα μέσα. Στην αρχή σκέφτηκα μήπως είναι διακοσμητική, αλλά ζωντανή ήταν, γύρισε και με κοίταξε. Την αγνόησα. Κοίταξα στην κουζίνα. Όπως και στις φωτογραφίες, μία vintage κουζίνα γκαζιού, vintage κατσαρολικά και πιάτα, με την διαφορά ότι σε αντίθεση με τις φωτογραφίες, ήταν όλα λερωμένα στο νεροχύτη το ένα πάνω στο άλλο σαν τζένγκα. Πάνω στην κουζίνα είχε ένα κατσαρολάκι με υγρό στο οποίο επέπλεαν κομμένα φυλλαράκια, θεώρησα ότι ήταν τσάι από την προηγούμενη αλλά τέτοιου είδους υποθέσεις έχουν γραφτεί σε αναφορές ιατροδικαστών οπότε δεν τόλμησα να το ρισκάρω.

Άφησα το μπακπακ κάτω.

Εδώ να κάνω πάλι ένα ακόμα διάλειμμα να κατευνάσω ξανά το κοινό που τώρα φωνάζει στην οθόνη του "ΤΙ ΤΟ ΑΦΗΝΕΙΣ ΚΑΤΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΡΧΙΖΕΙΣ ΝΑ ΤΡΕΧΕΙΣ, ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΟΤΙ ΣΚΟΠΕΥΕΙΣ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΚΙΟΛΑΣ, ΣΤΑ ΕΛΕΓΑ ΕΓΩ ΜΕ 3 ΕΥΡΩ ΤΡΏΓΛΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ". Στα hostel λοιπόν υπάρχει ο αυστηρός κανόνας πως ότι κοινόχρηστο χρησιμοποιείς, το πλένεις όταν το επιστρέφεις. Σε μερικά μάλιστα είναι λόγος να σε επιπλήξουν ή και να σε διώξουν αν δεν το κάνεις. Γενικά επικρατεί μία τάξη, καλύτερη και από το σπίτι πολλών. Θεώρησα ότι δε μπορεί, κάποια εξήγηση θα υπήρχε και μόλις ξύπναγε η ιδιοκτήτρια κάποιους θα τους έπαιρνε ο διάολος.

Ρωτάω την κοπέλα που μόλις είχε ξαπλώσει πάλι στο πάτωμα που είναι η τουαλέτα, μου δείχνει. Περνάω πάλι από τους στρωματέους χωρίς να τους πατήσω. Η τουαλέτα ήταν και αυτή ξεκάθαρα διαμερίσματος, σε ψιλό-καλή κατάσταση αν και είχα δει καλύτερα. Στην επιστροφή είδα και το δωμάτιο με τις κουκέτες, ένα τεράστιο δωμάτιο του σπιτιού, μάλλον είχαν γκρεμίσει τοίχο και είχαν ενοποιήσει δύο.

Ρώτησα την κοπέλα με τα αγγλικά αν ξέρει τον κωδικό του wifi. Μόνο που δε με έβρισε που δεν την άφηνα να κοιμηθεί. Έβγαλα το λάπτοπ και περίμενα να περάσει η ώρα με συντροφιά την γάτα, η οποία ήταν αρκετά νεαρή και παιχνιδιάρα,πήδαγε από το τραπέζι στον τοίχο και πίσω για να με εντυπωσιάσει, μέχρι που βαρέθηκε, ήπιε νερό από ένα ποτήρι αφημένο στο τραπέζι και κάπου την έπεσε.


Στο επόμενο επεισόδιο θα γνωρίσουμε την ιδιοκτήτρια για να μάθουμε επιτέλους τι συμβαίνει σε αυτό το hostel. Επίσης ο ήρωάς μας (και εσείς φίλοι αναγνώστες) θα πάρει μία πρώτη ιδέα της Τιφλίδας (άυπνος). Άντε γιατί πολύ μπλα μπλά χωρίς φωτογραφίες είχαμε, ταξιδιωτικό είναι το φόρουμ λέμεεεε.

Αγωνία και δυο φορές έχω φωνάξει κι εγώ "γιατί δεν αρχίζεις να ΤΡΕΧΕΙΣ?".
Καλά, εγώ θα έμενα μόνο για τη γάτα

 

[Thalassaki]

Είχα σχεδόν τελειώσει το "επεισόδιο" αλλά έκανα μια βλακεία και το έχασα... υπομονή!

ctrl+z ?

 

[poised]

ctrl+z ?

Βασίστηκα στο ότι αποθηκεύεται αυτόματα το μήνυμα στον server όσο το γράφεις, οπότε έκλεισα το παράθυρο στο laptop και μπήκα αργότερα από τον δεύτερο υπολογιστή για να προσθέσω τις φωτογραφίες. Όμως είχα ξεχάσει ότι στον δεύτερο είχα ήδη ξεκινήσει λίγο το κείμενο (πριν το συνεχίσω στο λαπτοπ) οπότε με το που το άνοιξα εκεί, έσβησε το "παλιό" πλήρες και το αντικατέστησε με το "νέο" αρχικό. Πακέτο αλλά ας πρόσεχα. Μηχανήματα του διαβόλου, τσ τσ τσ εξαποδώ.

 

[Thalassaki]

Μηχανήματα του διαβόλου, τσ τσ τσ εξαποδώ.

Αυτό ξαναπέστο! Ακόμα και στο word να έχεις ετοιμάσει όλο το κείμενο και απλά να κάνεις paste πάλι μπορεί να χώσει ο εξαποδώ την ουρά του! Αφού έχω αρχίσει να σκέπτομαι μηπως θα ήταν πιο ασφαλές να γράφω πρώτα στο μπλοκ αλληλογραφίας και να τυπώνω και να κολλάω με σελοτείπ και τις φωτογραφίες για παν ενδεχόμενο.....

 

[poised]

Αφού έχω αρχίσει να σκέπτομαι μηπως θα ήταν πιο ασφαλές να γράφω πρώτα στο μπλοκ αλληλογραφίας

Καλού κακού βάζε και ένα καρμπόν ανάμεσα στις σελίδες.

Μου θύμισες ανέκδοτο:
Μπαίνει ένας τύπος στο λεωφορείο, βγάζει ένα εισιτήριο από τη μία τσέπη, το χτυπάει, το βάζει στην τσέπη και αντί να πάει να κάτσει βγάζει ένα ακόμα από την άλλη τσέπη, το χτυπάει και αυτό και το ξαναβάζει στην τσέπη. Τον έβλεπε ένας άλλος, ο οποίος είχε πεθάνει από την περιέργεια γιατί το έκανε αν και μόνο ένα άτομο. Οπότε αφού πήρε λίγο θάρρος τον ρώτησε.
- Ααα, είναι για την περίπτωση που θα χάσω το ένα και μπει ελεγκτής, να έχω το άλλο.
- Τι;;; Μα καλά λογική είναι αυτή; Και δηλαδή τι θα γίνει άμα χάσεις και το άλλο;
- Εεεντάξει μωρέ, έχω και κάρτα.