Αζερμπαϊτζάν Γεωργία Ένα (ανοργάνοτο) ταξίδι σε Μπακού και Τιφλίδα

[poised]

Στο Αζερμπαϊτζάν (ή Αλιγεφστάν)

Ήμουν ο πρώτος που ξύπνησα και μέχρι τις 11 που έφυγα ο μόνος άλλος που σηκώθηκε ήταν ο Ιάπωνας του οποίου τα αγγλικά δεν επέτρεπαν και πολλές πολλές κουβέντες έτσι και αλλιώς. Σκεφτόμουν ότι η φάση παραήταν φοιτητική. Επίσης την προηγούμενη μέρα είχε εμφανιστεί ένας σκύλος ο οποίος όποτε πλησίαζες να τον χαϊδέψεις έφευγε και πήγαινε αλλού πριν τον ακουμπήσεις. Σπάνια βλέπω ντροπαλό σκύλο που δε μπορώ να κερδίσω την εμπιστοσύνη του. Ρώτησα την ιδιοκτήτρια, μου είπε ότι τον είχαν σώσει από το δρόμο γιατί τον είχαν βιάσει (!). Ακόμα και σήμερα δε ξέρω αν εννοούσε abused αντί για raped. Την ρώτησα δύο φορές, μου είπε "rape" αλλά δεν είμαι σίγουρος αν το εννοούσε. Το πρόβλημα ήταν ότι ο σκύλος γύρναγε εδώ και εκεί, δε φαινόταν και πολύ καθαρός και κοιμόταν είτε στον κοιτώνα, είτε πάνω στα στρώματα ή χειρότερο σεντόνια των κάτω κρεβατιών όταν έλλειπαν οι χρήστες τους (ευτυχώς το είδα έγκαιρα οπότε εγώ πρόλαβα). Αμφιβάλλω αν οποιοδήποτε από τα ζώα είχε δει ποτέ κτηνίατρο. Μπορούσα να δεχθώ τον χαμό που υπήρχε στους χώρους και την φασαρία από όσους γύρναγαν αργά τη νύχτα με την ανοχή της ιδιοκτήτριας, αλλά δε μπορούσα να αγνοήσω τα προβλήματα βασικής υγιεινής. Οπότε αποφάσισα ότι καλά πέρασα ένα βράδυ αλλά δεν ήταν για επανάληψη, στην επιστροφή θα πήγαινα αλλού.

Η διαδρομή προς το αεροδρόμιο δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο. Φτάνοντας στο Μπακού, η πρώτη αίσθηση από το αεροδρόμιο Αλίγεφ ήταν εξαιρετική. Σε αντίθεση με την Τιφλίδα, το λεωφορείο προς Μπακού ήταν ολοκαίνουριο, είχε οθόνη που έδειχνε την διαδρομή και τις στάσεις. Ο δρόμος πεντακαθαρός με απίθανο οδόστρωμα, λες και τον είχαν παραδώσει χτες. Κάποια όμορφα μοντέρνα κτήρια και πολλά κλασικά στη διαδρομή. Δεν ήξερα ότι το Μπακού είχε κεντροευρωπαϊκές κλασσικές αρχιτεκτονικές επιρροές στα κτήρια του, βέβαια δεν είχα ψάξει και πολλά για την χώρα. Κατέβηκα στο κέντρο που είχα δώσει ραντεβού με τον φίλο μου.

Ο φίλος δούλευε σε μια δουλειά που είχε πάρει η εταιρία του στον ευρύ τομέα ασφάλειας. Δε μπορώ να μπω σε λεπτομέρειες για να μην εκθέσω ούτε αυτόν ούτε άτομα που γνώρισα εκεί. Πάντως λόγω της θέσης του είχε καλή πρόσβαση και επικοινωνία με ανώτερα κλιμάκια διαχείρισης της χώρας οπότε είχα αρκετή πληροφορία για τα "από μέσα". Για αυτό το κεφάλαιο θα αρκεστώ να πω μερικές πληροφορίες της χώρας και της ζωής όπως μου μεταφέρθηκαν και το έψαξα και μόνος μου.

Το Μπακού έχει δύο πράγματα σε τεράστια ποσότητα, άνεμο (άλλωστε αυτό σημαίνει η λέξη μπακού) και πετρέλαιο. Λέγεται ότι σχεδόν όλο το πετρέλαιο της Ρωσίας κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο προήλθε από εκεί. Η χώρα έχει το ένα πόδι στις ιρανικές παραδόσεις του ζωροαστρισμού και το άλλο στις τουρκικές/μουσουλμανικές και - όσο και αν προσπάθησαν να τις εξαφανίσουν - κάποιες σοβιετικές επιρροές.

Η σύγχρονη ιστορία της χώρας έχει οριστεί από τον Χεϊντάρ Αλίγεφ, ο οποίος επί ΕΣΣΔ ήταν ο επικεφαλής της τοπικής KGB και καλλιεργώντας την εικόνα του αδιάφθορου, στην ουσία ήταν ο γενικός κουμανταδόρος της χώρας υπό το πρόσχημα της εξάλειψης της διαφθοράς.

Λίγο πριν την κατάρρευση της ΕΣΣΔ παραλίγο να την πάθει από τον Γκορμπατσόφ που τον καθαίρεσε κατηγορώντας τον για... διαφθορά, αλλά πανέξυπνος, διαβάζοντας την κατάσταση και κατά το γνωστό τα ποντίκια πηδάνε πρώτα από το καράβι που βουλιάζει, ο μέχρι τότε υπηρέτης του συστήματος έβγαλε στη Μόσχα ένα εθνικιστικό πύρινο λόγο υπέρ των αδικημένων Αζέρων. Φυσικά του έκλεισαν την πόρτα του Σοβιέτ στα μούτρα και τον έστειλαν στη χώρα του, αλλά αυτός έξυπνα είχε βάλει τα θεμέλια που θα χρησιμοποιούσε για να στηρίξει το οικοδόμημα του "Ηγέτη".

Κατά την πρώτη κρίση του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, η σύμπραξη της Ρωσίας με τους Αρμένιους (η οποία μεταξύ άλλων ήταν για να δείξει στους Αζέρους που ήθελαν να απομακρυνθούν από τη μαμά Ρωσία ότι στρατιωτικά τους έχουν για πλάκα), έφερε τους Ρώσους στρατιώτες προ των πυλών του Μπακού. Η κρίση έφερε τη χώρα υπό διάλυση και στα πρόθυρα εμφυλίου μέχρι που ένα πραξικόπημα "κατ' απαίτηση του λαού" (ενδεχομένως σε ένα βαθμό ειλικρινή) τοποθέτησε τον Αλίγεφ στην εξουσία. Πέτυχε μια σύντομη εκεχειρία και την χρησιμοποίησε για να καταφέρει μία συμφωνία εκμετάλλευσης των πλούσιων κοιτασμάτων από Αμερικάνους, Άγγλους, Γάλλους, Τούρκους και Άραβες. Οι "ξένοι", μαζί με τις εταιρίες τους, έφεραν και την απαραίτητη στρατιωτικοπολιτική πίεση στην Ρωσία να συμμαζευτεί γιατί πια είχαν και αυτοί συμφέροντα εκεί. Οι κακές φήμες λένε ότι οι μίζες που αποκόμισε από τότε φτάνουν για να ζουν πλουσιοπάροχα οι Αλίγεφ για 10 γενεές και η οικογένεια απ' ότι φαίνεται θα κυβερνάει μέχρι τότε. Το 2003, λίγο πριν τις εκλογές, αποσύρθηκε "για το καλό της χώρας" (άλλο που ήξερε ότι του έμεναν μόνο λίγοι μήνες ζωής), διορίζοντας φυσικά τον γιο του σαν αρχηγό του κόμματος ο οποίος στις "εκλογές" νίκησε με ένα σταλινικό ποσοστό. Αυτά βλέπει ο Ερντογάν και κλαίει απαρηγόρητος γιατί αυτοί και όχι αυτός.

Ο γιος Αλίγεφ είχε παντρευτεί την κόρη ενός μεγαλοεπιχειρηματία της χώρας και από τότε η οικογένεια ελέγχει τα πάντα. Ότι βγάζει λεφτά το έχουν ή το παίρνουν και ότι κάλυψη χρειαστεί, την άλλη μέρα ο νόμος έχει ήδη ψηφιστεί στην βουλή ή η αστυνομία έχει λύσει το πρόβλημα.

Φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο! Οκ, η μία είναι όντως "φτιαγμένη".

Η λέξεις διαφθορά, νεποτισμός, σκάνδαλα έχουν χάσει το νόημά τους στη χώρα αυτή. Η οικογένεια είναι σε ένα άπιαστο επίπεδο πλούτου (για τα παγκόσμια δεδομένα) και όσοι κάνουν δουλειές με την οικογένεια ή τυγχάνουν της προστασίας της ζουν ζωή χαρισάμενη. Η μεγαλύτερη μάζα του λαού ζει σε συνθήκες βαθιάς φτώχειας και ένα μικρό ποσοστό που δουλεύει για το κράτος ζει φτωχά, απλά λίγο καλύτερα.

Ο μπαμπάς Αλίγεφ στα δεξιά και στο βάθος ο γιος και η προ-πλαστικών νύφη

Φυσικά όλο αυτό το πράγμα δε θα μπορούσε να αντέξει χωρίς ανελευθερία, αστυνομοκρατία και πλήρη έλεγχο των μέσων. Η Κίνα και το Ιράν είναι σε καλύτερη κατάταξη απ' ότι το Αζερμπαιτζάν σε ελευθερία του τύπου. Ναι, η Κίνα και το Ιράν. Οι εκλογές είναι για τα μάτια του κόσμου. Κάποιοι πολιτικοί αντίπαλοι που είχαν το θράσος να θέσουν σοβαρή υποψηφιότητα βρέθηκαν στη φυλακή με τρομερές κατηγορίες και ενίοτε εμφανίζονται κάποιοι "δήθεν" αντίπαλοι ώστε τα ποσοστά να μην είναι 99.99% αλλά πιο λογικά για μια "δημοκρατία", δηλαδή 88% (Ερντογάν σταμάτα να κλαις).

Στο Μπακού υπάρχουν κάμερες (με μικρόφωνα) παντού και καταγράφονται τα πάντα που συμβαίνουν στη πόλη. Αυτό το ξέρω λόγω του φίλου. Είχαν εντυπωσιαστεί και οι ίδιοι μετά την εγκατάσταση των καινούριων καμερών από την ποιότητά τους, μπορούσαν να ζουμάρουν σε τυχαία άτομα σε πολυσύχναστο δρόμο και να ακούσουν τη συνομιλία τους καθαρά.

Μου διηγήθηκαν μία ιστορία για την μέρα των λουλουδιών, μάλλον παλιό ζωροαστρικό έθιμο, η οποία αργότερα μεταφέρθηκε ώστε να συμπίπτει με τα γενέθλια του πατέρα Αλίγεφ (ναι, τι; ). Για την μέρα εκείνη δαπανάται ένα εξωφρενικό ποσό για να γεμίσει το Μπακού εισαγόμενα λουλούδια από ξένες χώρες, τα οποία μερικές μέρες μετά τα πετάνε χωρίς φυσικά να τολμά να τα ακουμπήσει κανείς γιατί είναι "του προέδρου". Μία μεγάλη επιγραφή στην κεντρική πλατεία που θα γίνονταν οι εορτασμοί των γενεθλίων του (επί ετών αποβιώσαντος) ηγέτη, έγραφε "Ευτυχισμένη μέρα λουλουδιών". Δύο πιτσιρίκια πήγαν και αφαίρεσαν τα "διαλυτικά" από την λέξη λουλούδια (gül) κάνοντάς το gul, ώστε το σύνθημα να λέει πια "ευτυχισμένη μέρα σκλάβων". Εκ των υστέρων από τις κάμερες παρακολούθησαν τη διαδρομή ως το σπίτι τους στα περίχωρα της πόλης. Επειδή η ποινή για βανδαλισμό ήταν στο χειρότερο μερικές βδομάδες φυλακή, "εμφανίστηκε" στο σπίτι τους ένα κιλό... ηρωίνη (!), οπότε πήγαν μέσα με την θανατική ποινή να τους περιμένει. Δηλαδή ότι αυτά τα παιδιά με οικογενειακό εισόδημα 50 δολαρίων το μήνα που μοιράζονταν την τρώγλη τους γέροι, νέοι και παιδιά, θα είχαν κάπως καβατζώσει στο σπίτι τους μερικά εκατομμύρια σε ηρωίνη (που γενικά ναρκωτικά δεν κυκλοφορούν στη χώρα λόγω των αυστηρών μουσουλμανικών πεποιθήσεων και της αστυνομοκρατίας) και αντί να κάτσουν στα αυγά τους να χαρούν τα πλούτη, πήγαν να κάνουν "αντιπολίτευση" με αυτό το βλακώδη τρόπο.

Όλα αυτά πιστεύω είναι σημαντικά για να καταλάβει κάποιος το Μπακού πέρα από το προσωπείο του. Γιατί το Μπακού δεν είναι αυτό που φαίνεται. Αλλά πρώτα στο επόμενο θα δούμε αυτό που φαίνεται.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• …

  Go to chapter

  Go
• 14

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 14

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[poised]

Τιφλίδα, προσπάθεια πρώτη

Αθήνα - Τιφλίδα λοιπόν με στόχο την επόμενη μέρα το πρωί Τιφλίδα-Μπακού. Δεν είχε την ίδια μέρα τη δεύτερη πτήση οπότε ένα βράδυ στην Τιφλίδα στο πήγαινε για αρχή και στο γυρισμό θα έμενα περισσότερο.

Η πτήση της Aegean προς Τιφλίδα ήταν νυχτερινή. Δεν είχε κάτι ιδιαίτερο όμως δεν κατάφερα να κοιμηθώ σχεδόν καθόλου. Νομίζω φτάσαμε 3-4 κάτι το πρωί. Μετά από τις σφραγίδες εισόδου βγαίνω στον χώρο αφίξεως. O χώρος πολύ σκοτεινός, τα περισσότερα φώτα σβηστά και περισσότερο φώτιζαν οι ταμπέλες των ΑΤΜ, rent-a-car και κλειστών τουριστικών πάγκων. Λιγοστές καρέκλες αναμονής, οι περισσότερες ήδη πιασμένες από κάτι κυρίες που κοιμόντουσαν με πολλά πράγματα δίπλα τους. Αν και το κτήριο δεν φαινόταν πολύ κακό, με τόσο σκοτάδι άφηνε μία αίσθηση ΚΤΕΛ Κηφισού ξημερώματα παρά αεροδρομίου. Έξω από την πόρτα ένα τσούρμο κράχτες και ταξιτζήδες που μόλις έκανες κίνηση προς την έξοδο έπεφταν σαν τα αρπακτικά.

Έπρεπε να περιμένω μία ή μιάμιση ώρα αν θυμάμαι μέχρι να πάει 5 κάτι και να ξεκινήσει το λεωφορείο για την πόλη. Το αεροδρόμιο είναι κάπου 30χλμ μακριά και παρόλο που δεν είναι ακριβή χώρα, δεν ήθελα να το κάνω με ταξί, παρά την ευκολία του. Μερικές φορές αυτομαστιγώνομαι με κάτι τέτοιες επιλογές γιατί ακόμα και αν η οικονομική μου δύναμη επιτρέπει το ταξί, το λεωφορείο βοηθάει στο people spotting και σε πιο αυθεντικές εμπειρίες. Μερικές φορές βέβαια, έχει ταλαιπωρία. Όμως ο βασικός λόγος ήταν ότι δεν είχα κλείσει διαμονή για το βράδυ της άφιξης, με την λογική ότι θα έχω κοιμηθεί λίγες ώρες στο αεροπλάνο, θα πάρω το λεωφορείο, θα αφήσω τη βαλίτσα κατά τις 7 στο χοστέλ, θα ρίξω μια ματιά στη πόλη και τρώγοντας πρωινό, καφέ θα πέρναγε η ώρα και κατά τις 12 με 2 - αν ήμουν τυχερός και νωρίτερα - θα έπαιρνα το κρεβάτι για να αναπληρώσω ύπνο. Αν έφτανα με ταξί στις 4 το πρωί κέντρο θα ήταν όλο και πιο δύσκολο να περάσει η ώρα, άσε που μπορεί να ήταν και κλειδωμένα και να μην μπορούσα να μπω. Αυτό ήταν η αρχική ιδέα, αλλά όταν το σκέφτηκα καλύτερα συνειδητοποίησα ότι θα ήταν ακριβώς η ώρα που θα έπρεπε να κοιμάμαι (υπολογίζοντας και την διαφορά ώρας) και μιας που το κόστος γενικά ήταν πολύ χαμηλό θα μπορούσα να κλείσω μια έξτρα μέρα και να ξεκουραστώ νωρίτερα. Όμως το hostel που είχα ήδη κλείσει στο κέντρο ήταν πλήρες για το προηγούμενο βράδυ της κράτησης και δεν ήθελα να πάω κάπου αλλού για μερικές ώρες και μετά να αλλάζω. Είδα και ένα ωραίο καναπέ στις φωτογραφίες του λόμπι του χοστέλ, μπορούσα να κρασάρω λίγο εκεί αν δεν την πάλευα.

Όλα αυτά φυσικά ήταν απόρροια του σοβαρού προγραμματισμού που (δεν) είχα κάνει, το hostel το έκλεισα πηγαίνοντας στο αεροδρόμιο και η δεύτερη σκέψη έγινε στην αναμονή για το boarding, πολύ αργά για να εξασφαλίσω ότι θα μου άνοιγαν χαράματα οπουδήποτε εκτός από μεγάλα ξενοδοχεία με 24ωρη ρεσεψιόν, που δεν ήθελα έτσι και αλλιώς.

Έβγαλα συνάλλαγμα από το ΑΤΜ και προσπάθησα να κάνω ψιλά για να έχω για το λεωφορείο. Το μόνο ανοιχτό ήταν ένα καφεστιατόριο-μπαρ στις αναχωρήσεις (στην άλλη πλευρά του μικρού κτηρίου) το οποίο έμοιαζε βγαλμένο από την δεκαετία του '70. Για κάποιο λόγο που δε κατάλαβα δεν σέρβιρε καφέ και το μόνο που μπορούσες να αγοράσεις ήταν κάτι απροσδιόριστα κιούπια σε μία προθήκη-ψυγείο, μάλλον γιαούρτι ή κρέμα, δε κατάλαβα τι ήταν γιατί αν και αεροδρόμιο δεν είχαν καρτελάκια στα αγγλικά, συν αναψυκτικά. Σκέφτηκα να δοκιμάσω ένα ντόπιο αναψυκτικό με πράσινο χρώμα σαν AVA για τα πιάτα αλλά σκέφτηκα το στομάχι μου και τελικά πήρα μια κοκακόλα, όχι τόσο γιατί ήταν καλύτερο για το στομάχι αλλά πόνταρα ότι η πολυεθνική θα είχε επιβάλλει κάποια στάνταρ υγιεινής. Η 60ρα χοντρούλα κυρία που είχε βάρδια φόραγε μια λευκή πάνινη ρόμπα με ασορτί πάνινο καπέλο, αυτές που φορά(γα)νε από ελαιοχρωματιστές ως χειρούργοι στις σοβιετικού τύπου χώρες και έτσι συμβάδιζε με την αισθητική του καταστήματος.

Το κρύο έξω ήταν τσουχτερό και η άπνοια με την υψηλή υγρασία είχε δημιουργήσει μία περίεργη λευκή ομίχλη που φωτιζόταν ακόμα πιο περίεργα από τα φώτα του αεροδρομίου. Με τα πολλά πέρασε η ώρα και ήρθε το λεωφορείο, ένα κίτρινο χρέπι σοβιετικού τύπου, τρακαρισμένο από παντού, με απότομη υπερυψωμένη είσοδο με σκαλωπάτια δύο μέτρα πίσω από στον οδηγό, ο οποίος κάθε που έπρεπε να χειριστεί τον τεράστιο μοχλό ταχυτήτων που έβγαινε από το πάτωμα για να αλλάξει ταχύτητα φαινόταν σαν να έκανε κουπί. Το κόστος για τα 30χλμ ως την Τιφλίδα ήταν... λιγότερο από 20 λεπτά του ευρώ (!).

Ακόμα έξω πίσσα σκοτάδι και το μόνο φως στο εσωτερικό του λεωφορείου ήταν μία κίτρινη θολή λάμπα που άναβε ο οδηγός σε κάθε στάση ίσα ίσα να δεις τα χρήματα για να πληρώσεις. Εκεί μπορούσα να δω λίγο τους συνεπιβάτες, όλοι υπερήλικες, ήμουν ο μόνος ξένος ταξιδιώτης που ανέβηκε στο αεροδρόμιο αλλά το λεωφορείο σταδιακά γέμισε. Κάτι η υπνηλία, κάτι η περίεργη ομίχλη, κάτι η χαλάρωση ότι τα πράγματα βαίνουν καλώς, βάλε και μια απροσδιόριστη μουσική με ανατολικές επιρροές στην ακαταλαβίστικη τοπική γλώσσα από το μπροστινό τμήμα του λεωφορείου, έκανε το σκηνικό πολύ καλτ και κάποιες στιγμές ένιωσα σαν να μην ήμουν εκεί και να έβλεπα ταινία. Μάλλον τον πήρα λιγουλάκι εδώ που τα λέμε και έμπλεκα λίγο το όνειρο με την πραγματικότητα.

Μέχρι που είδα ξαφνικά τον George Bush (τον χαζότερο) να με μουτζώνει. Τι έγινε ρε παιδιά, μας την πέσανε; (είπα σα νέος Σπύρος Παπαδόπουλος).

Ήμασταν στην ομώνυμη λεωφόρο που βάφτισαν το 2005 από την χαρά τους που τους επισκέφθηκε ο πρόεδρας. Ορισμός του κιτς αλλά δική τους είναι η χώρα, ότι θέλουν κάνουν (φώτο από wikipedia).

Κατέβηκα στην στάση μου ενώ είχε αρχίσει να χαράζει και άρχισα να ψάχνω το χοστέλ. Θα κοιμόμουν ή θα την έβγαζα στους δρόμους;

Με περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη (στο επόμενο).

 

[Smaragda53]

και μετά? και μετά?

 

[taver]

To 2017, πάντως, και e-visa βγάλαμε, και με σφραγίδα εισόδου Αρμενίας, μία εβδομάδα μόλις πιο πριν, μπήκαμε στο Αζερμπαϊζάν....

 

[poised]

και μετά? και μετά?

Είχα σχεδόν τελειώσει το "επεισόδιο" αλλά έκανα μια βλακεία και το έχασα... υπομονή!

To 2017, πάντως, και e-visa βγάλαμε, και με σφραγίδα εισόδου Αρμενίας, μία εβδομάδα μόλις πιο πριν, μπήκαμε στο Αζερμπαϊζάν....

Καλά κάνεις και το λες και γι' αυτό και οι πιο πρόσφατες πληροφορίες είναι πάντα πιο χρήσιμες. Όπως λέγανε και τα παλιά τα χρόνια στις τηλεοπτικές διαφημίσεις για τα ομόλογα "οι προηγούμενες επιδόσεις δεν είναι εγγύηση για τις επόμενες". Συνήθως οι καταστάσεις βελτιώνονται, εγώ πάντως απάντηση στην e-visa δε πήρα ποτέ και δε νομίζω ότι έπαιξε ρόλο πως μου δώσανε στίκερ, ίσως ήταν πριν την περίοδο της πλήρους ενεργοποίησης (το ταξίδι έγινε το 2016).

Επίσης να πω πως ότι περιγράφω είναι όπως το έζησα και το θυμάμαι και δε προσπαθώ να το παίξω γνώστης ή ψαγμένος (τουναντίον όπως καταλαβαίνει κανείς από αυτά που γράφω, χυμαδιό ήμουν).

 

[taver]

Επίσης να πω πως ότι περιγράφω είναι όπως το έζησα και το θυμάμαι και δε προσπαθώ να το παίξω γνώστης ή ψαγμένος (τουναντίον όπως καταλαβαίνει κανείς από αυτά που γράφω, χυμαδιό ήμουν).

Προς αποφυγή παρεξήγησης, σε ουδεμία περίπτωση δεν τίθεται θέμα αμφισβήτησης. Ο καθένας άλλωστε γράφει όπως του αρέσει να γράφει, όχι όπως μπορεί να ήθελαν οι άλλοι.

 

[poised]

Εδώ το χοστέλ, που ειν' το χοστέλ;

Με τον ουρανό να φωτίζεται με εκείνο το περίεργο μπλε πριν το ξημέρωμα, κατεβαίνω στην πιο κοντινή στάση στο χοστέλ, σύμφωνα τουλάχιστον με το GPS του κινητού και μία στο περίπου εκτίμηση της απόστασης των στάσεων που ήδη είχαμε περάσει.

Τα κτήρια στο δρόμο αυτό ήταν πιο ενδιαφέροντα από τις περισσότερες περιοχές που είχαμε περάσει. Βρήκα το ανηφορικό δρομάκι που ξεκινούσε από τον κεντρικό προς το χοστέλ και σταμάτησα στο νούμερο που έλεγε η κράτηση.

Ήμουν μπροστά σε μία σκοτεινή πυλωτή χωρίς καμία ένδειξη χοστέλ.

Μάλλον λάθος θα έκανα λέω. Κοιτάω λίγο μπροστά, λίγο πίσω, απέναντι, τίποτα. Ξανακατεβαίνω στον κεντρικό να δω την πινακίδα του δρόμου που ήμουν μην είχα κάνει λάθος. Δεν είχα κάνει. Ξανά πάνω την ανηφόρα, πάω και λίγο πιο πέρα, απέναντι, πάλι τίποτα. Μπαίνω στην πυλωτή αλλά οδηγεί σε μία αυλή.

Οκ, λάθος. Ξανά κάτω στον κεντρικό που ήταν σαν λεωφόρος αλλά είχε ελάχιστη κίνηση λόγω του πρωινού της ώρας. Κοιτάω την πινακίδα και μιας που δεν είχα εμπιστοσύνη ούτε στον εαυτό μου λόγω της κούρασης, επιβεβαιώνω γράμμα γράμμα ότι ήταν ίδια με της κράτησης. Απέναντι δεν συνέχιζε ο δρόμος, άρα δε μπορεί, στην ανηφόρα θα ήταν. Πάλι πάνω στην ανηφόρα, πάλι ψάξιμο, πάλι τίποτα. Ξαναμπαίνω στην αυλή, φοβούμενος μη με πάρουν για κλέφτη ξημερώματα, τίποτα πάλι. Οκ, έχουμε πρόβλημα. Είχα αρχίσει να έχω και κάτι πονάκια από το backpack λόγω ενός προηγούμενου τραυματισμού - θα έπρεπε να είχα πάρει βαλίτσα αλλά το έπαιξα ότι αντέχω, τελικά δεν άντεχα και τόσο - οπότε έπρεπε να σκεφτώ κάτι άλλο.

Με τα καβούρια στην τσέπη μου σε πανικό να χτυπάνε τις δαγκάνες τους, κάλεσα το τηλέφωνο της κράτησης από το κινητό μου με roaming. Δεν είχα πάρει τοπική κάρτα από το αεροδρόμιο θεωρώντας ότι δε θα τη χρειαστώ για μια μέρα και με τις ταρίφες που μου είχε στείλει η εταιρία με το καλωσόρισες, υπολόγιζα ότι θα μου στοίχιζε κάνα 20ρι η κλήση. Δε το σήκωσε κανείς, λογικό για την ώρα. Τα καβούρια αναστέναξαν ανακουφισμένα αλλά δεν είχα καμία πρόοδο στο πρόβλημά μου.

Ξανά λοιπόν κάτω στον κεντρικό, ψάχνοντας κάνα μαγαζί με ανοιχτό wifi. Την λύση την έδωσε ένα κοντινό macdonalds που αν και ακόμα κλειστό, είχε ανοιχτό το wifi. Εκεί λοιπόν μπήκα στη σελίδα του hostel και πέτυχα ένα από τα σχόλια στο booking να λένε ότι είναι λίγο δύσκολο να το βρεις, πάνω στις σκάλες στο τέρμα μιας αυλής. Κοίτα να δεις που τελικά ήμουν σωστά!

Ξανά λοιπόν πάνω στην ανηφόρα και με περίσσιο θάρρος αυτή τη φορά φτάνω στην αυλή, βρίσκω κάτι σκάλες που τίποτα δε πρόδιδε ότι οδηγούσαν σε κάτι κατοικήσιμο και συνειδητοποιώ ότι στον τοίχο είχαν γράψει το όνομα του hostel με μαρκαδόρο με ένα βελάκι που έδειχνε προς τα πάνω και το νούμερο 2. Είτε δε το είχα δει στα σκοτάδια είτε δεν το επεξεργάστηκε το μυαλό μου γιατί περίμενα είσοδο στο δρόμο.

Στον πρώτο όροφο ήταν δύο διαμερίσματα με σιδεριές - κλουβιά έξω από τις πόρτες τους. Στον δεύτερο το όνομα του hostel πάλι με μαρκαδόρο έξω από μία πόρτα. Το hostel ήταν νέα καταχώρηση στο booking, νομίζω κάπου δύο βδομάδες μόνο, φαινόταν σαν ένα τυπικό μικρό hostel με vintage διακόσμηση, κάπου 8 κουκέτες και ένα ή δύο δίκλινα, είχε καλή βαθμολογία και εξαιρετική τιμή, κάπου 3-4 ευρώ τελική λόγω 50% last minute έκπτωσης.

Εδώ να κάνω ένα μικρό διάλειμμα να κατευνάσω το φιλοθεάμον κοινό που μένει μόνο σε ξενοδοχεία που έχουν τουλάχιστον ισάριθμα αστέρια με τον αρχηγό της στρατιάς και αυτή τη στιγμή ωρύεται "ΠΟΥ ΠΑΣ ΡΕ ΚΑΡΑΜΗΤΡΟ ΜΕ 3-4 ΕΥΡΩ, ΤΡΩΓΛΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ, ΟΥΤΕ ΣΕΝΤΟΝΙΑ ΔΕ ΘΑ ΕΧΕΙ". Σε χώρες με χαμηλό κόστος ζωής έχω μείνει πολλές φορές σε χοστέλ με 5 ευρώ ή και φθηνότερα, τα οποία είναι εξαιρετικά. Μερικές φορές περιλαμβάνεται και απλό πρωινό μέσα στη τιμή (έστω ένας καφές και ένα ψωμί μια χαρά είναι για να φύγει η τσίμπλα). Μη ξεχνάμε ότι μοιράζεσαι το δωμάτιο με άλλους X νοματαίους και το μπάνιο είναι κοινόχρηστο, συνεπώς το κόστος είναι μηδαμινό και το κέρδος μπορεί και μεγαλύτερο απ' ότι ένα φτηνό δωμάτιο που το χρησιμοποιεί μόνο ένας. Επιπλέον ήμασταν σε ψόφια περίοδο, το χοστέλ ήταν νέο (οπότε λογικό να κάνει προσφορές) και το έκλεισα τελευταία στιγμή, όπου πολλές φορές προτιμούν να γεμίσουν με μικρότερο κέρδος. Επίσης αρκετά από τα υπόλοιπα hostel στη πόλη κυμαίνονταν 1-2 ευρώ πιο ακριβά άρα δεν ήταν και κοψοχρονιά. Θα μπορούσε να είναι απλά ένα καλό deal. Ήταν;

Μετά από μερικά χτυπήματα του κουδουνιού, μου άνοιξε μία ξυπόλητη κοπέλα με πιτζάμες. Μαλακία λέω έκανα, θα χτύπησα σε διαμέρισμα και τώρα θα με πάρει ο διάολος. Συγνώμη, εδώ είναι το hostel; Μου απαντάει με νοήματα πίσω από την σιδεριά ότι ναι, περίμενε, δε μιλάω αγγλικά. Μέσα από τη μισάνοιχτη πόρτα βλέπω άτομα στρωματσάδα στο πάτωμα. Τι έγινε ρε φίλε λέω από μέσα μου. Η πρώτη κοπέλα ξυπνάει μία άλλη κοπέλα, η οποία αν και αγουροξυπνημένη μίλαγε αγγλικά και της εξηγώ ότι έχω κράτηση για την ίδια μέρα, η πτήση μου ήρθε νωρίς, αν παίζει κρεβάτι να την πέσω νωρίτερα γιατί είμαι άυπνος. Βέβαια με την κατάσταση που έβλεπα μέσα, συνειδητοποιώντας ότι κοιτάω το "λόμπι" και στον καναπέ που είχα πλάνα να "γείρω" λίγο σαν λύση ανάγκης κοιμόντουσαν ήδη δύο, απάντηση μάλλον δε χρειαζόταν. Μου λέει "νομίζω είμαστε πλήρεις, αλλά η ιδιοκτήτρια κοιμάται, μισό να σου ανοίξουμε να κάτσεις στη κουζίνα να πιεις ένα τσάι μέχρι να ξυπνήσει, είναι δωρεάν, θα το βρεις στη κουζίνα".

Προσπαθώντας να μη πατήσω κανέναν από αυτούς που ήταν κατάχαμα, περνάω στο επόμενο δωμάτιο και συνειδητοποιώ ότι ο χώρος πρόκειται ουσιαστικά για ένα μεγάλο διαμέρισμα. Σε αυτό που στις φωτογραφίες στο site φαινόταν σαν κοινόχρηστος χώρος, υπήρχε όντως ένα μεγάλο vintage στρογγυλό τραπέζι. Ταυτόχρονα υπήρχαν δεκάδες μπουκάλια από ποτά, μπύρες και νερά, κουτιά από μισοτελειωμένα σνακ, πιάτα με αποφάγια και ένα μπολ με μία γάτα μέσα. Στην αρχή σκέφτηκα μήπως είναι διακοσμητική, αλλά ζωντανή ήταν, γύρισε και με κοίταξε. Την αγνόησα. Κοίταξα στην κουζίνα. Όπως και στις φωτογραφίες, μία vintage κουζίνα γκαζιού, vintage κατσαρολικά και πιάτα, με την διαφορά ότι σε αντίθεση με τις φωτογραφίες, ήταν όλα λερωμένα στο νεροχύτη το ένα πάνω στο άλλο σαν τζένγκα. Πάνω στην κουζίνα είχε ένα κατσαρολάκι με υγρό στο οποίο επέπλεαν κομμένα φυλλαράκια, θεώρησα ότι ήταν τσάι από την προηγούμενη αλλά τέτοιου είδους υποθέσεις έχουν γραφτεί σε αναφορές ιατροδικαστών οπότε δεν τόλμησα να το ρισκάρω.

Άφησα το μπακπακ κάτω.

Εδώ να κάνω πάλι ένα ακόμα διάλειμμα να κατευνάσω ξανά το κοινό που τώρα φωνάζει στην οθόνη του "ΤΙ ΤΟ ΑΦΗΝΕΙΣ ΚΑΤΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΡΧΙΖΕΙΣ ΝΑ ΤΡΕΧΕΙΣ, ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΟΤΙ ΣΚΟΠΕΥΕΙΣ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΚΙΟΛΑΣ, ΣΤΑ ΕΛΕΓΑ ΕΓΩ ΜΕ 3 ΕΥΡΩ ΤΡΏΓΛΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ". Στα hostel λοιπόν υπάρχει ο αυστηρός κανόνας πως ότι κοινόχρηστο χρησιμοποιείς, το πλένεις όταν το επιστρέφεις. Σε μερικά μάλιστα είναι λόγος να σε επιπλήξουν ή και να σε διώξουν αν δεν το κάνεις. Γενικά επικρατεί μία τάξη, καλύτερη και από το σπίτι πολλών. Θεώρησα ότι δε μπορεί, κάποια εξήγηση θα υπήρχε και μόλις ξύπναγε η ιδιοκτήτρια κάποιους θα τους έπαιρνε ο διάολος.

Ρωτάω την κοπέλα που μόλις είχε ξαπλώσει πάλι στο πάτωμα που είναι η τουαλέτα, μου δείχνει. Περνάω πάλι από τους στρωματέους χωρίς να τους πατήσω. Η τουαλέτα ήταν και αυτή ξεκάθαρα διαμερίσματος, σε ψιλό-καλή κατάσταση αν και είχα δει καλύτερα. Στην επιστροφή είδα και το δωμάτιο με τις κουκέτες, ένα τεράστιο δωμάτιο του σπιτιού, μάλλον είχαν γκρεμίσει τοίχο και είχαν ενοποιήσει δύο.

Ρώτησα την κοπέλα με τα αγγλικά αν ξέρει τον κωδικό του wifi. Μόνο που δε με έβρισε που δεν την άφηνα να κοιμηθεί. Έβγαλα το λάπτοπ και περίμενα να περάσει η ώρα με συντροφιά την γάτα, η οποία ήταν αρκετά νεαρή και παιχνιδιάρα,πήδαγε από το τραπέζι στον τοίχο και πίσω για να με εντυπωσιάσει, μέχρι που βαρέθηκε, ήπιε νερό από ένα ποτήρι αφημένο στο τραπέζι και κάπου την έπεσε.


Στο επόμενο επεισόδιο θα γνωρίσουμε την ιδιοκτήτρια για να μάθουμε επιτέλους τι συμβαίνει σε αυτό το hostel. Επίσης ο ήρωάς μας (και εσείς φίλοι αναγνώστες) θα πάρει μία πρώτη ιδέα της Τιφλίδας (άυπνος). Άντε γιατί πολύ μπλα μπλά χωρίς φωτογραφίες είχαμε, ταξιδιωτικό είναι το φόρουμ λέμεεεε.

 

[katkats]

Με τον ουρανό να φωτίζεται με εκείνο το περίεργο μπλε πριν το ξημέρωμα, κατεβαίνω στην πιο κοντινή στάση στο χοστέλ, σύμφωνα τουλάχιστον με το GPS του κινητού και μία στο περίπου εκτίμηση της απόστασης των στάσεων που ήδη είχαμε περάσει.

View attachment 328656

Τα κτήρια στο δρόμο αυτό ήταν πιο ενδιαφέροντα από τις περισσότερες περιοχές που είχαμε περάσει. Βρήκα το ανηφορικό δρομάκι που ξεκινούσε από τον κεντρικό προς το χοστέλ και σταμάτησα στο νούμερο που έλεγε η κράτηση.

Ήμουν μπροστά σε μία σκοτεινή πυλωτή χωρίς καμία ένδειξη χοστέλ.

View attachment 328653

Μάλλον λάθος θα έκανα λέω. Κοιτάω λίγο μπροστά, λίγο πίσω, απέναντι, τίποτα. Ξανακατεβαίνω στον κεντρικό να δω την πινακίδα του δρόμου που ήμουν μην είχα κάνει λάθος. Δεν είχα κάνει. Ξανά πάνω την ανηφόρα, πάω και λίγο πιο πέρα, απέναντι, πάλι τίποτα. Μπαίνω στην πυλωτή αλλά οδηγεί σε μία αυλή.


View attachment 328654

Οκ, λάθος. Ξανά κάτω στον κεντρικό που ήταν σαν λεωφόρος αλλά είχε ελάχιστη κίνηση λόγω του πρωινού της ώρας. Κοιτάω την πινακίδα και μιας που δεν είχα εμπιστοσύνη ούτε στον εαυτό μου λόγω της κούρασης, επιβεβαιώνω γράμμα γράμμα ότι ήταν ίδια με της κράτησης. Απέναντι δεν συνέχιζε ο δρόμος, άρα δε μπορεί, στην ανηφόρα θα ήταν. Πάλι πάνω στην ανηφόρα, πάλι ψάξιμο, πάλι τίποτα. Ξαναμπαίνω στην αυλή, φοβούμενος μη με πάρουν για κλέφτη ξημερώματα, τίποτα πάλι. Οκ, έχουμε πρόβλημα. Είχα αρχίσει να έχω και κάτι πονάκια από το backpack λόγω ενός προηγούμενου τραυματισμού - θα έπρεπε να είχα πάρει βαλίτσα αλλά το έπαιξα ότι αντέχω, τελικά δεν άντεχα και τόσο - οπότε έπρεπε να σκεφτώ κάτι άλλο.

Με τα καβούρια στην τσέπη μου σε πανικό να χτυπάνε τις δαγκάνες τους, κάλεσα το τηλέφωνο της κράτησης από το κινητό μου με roaming. Δεν είχα πάρει τοπική κάρτα από το αεροδρόμιο θεωρώντας ότι δε θα τη χρειαστώ για μια μέρα και με τις ταρίφες που μου είχε στείλει η εταιρία με το καλωσόρισες, υπολόγιζα ότι θα μου στοίχιζε κάνα 20ρι η κλήση. Δε το σήκωσε κανείς, λογικό για την ώρα. Τα καβούρια αναστέναξαν ανακουφισμένα αλλά δεν είχα καμία πρόοδο στο πρόβλημά μου.

Ξανά λοιπόν κάτω στον κεντρικό, ψάχνοντας κάνα μαγαζί με ανοιχτό wifi. Την λύση την έδωσε ένα κοντινό macdonalds που αν και ακόμα κλειστό, είχε ανοιχτό το wifi. Εκεί λοιπόν μπήκα στη σελίδα του hostel και πέτυχα ένα από τα σχόλια στο booking να λένε ότι είναι λίγο δύσκολο να το βρεις, πάνω στις σκάλες στο τέρμα μιας αυλής. Κοίτα να δεις που τελικά ήμουν σωστά!

Ξανά λοιπόν πάνω στην ανηφόρα και με περίσσιο θάρρος αυτή τη φορά φτάνω στην αυλή, βρίσκω κάτι σκάλες που τίποτα δε πρόδιδε ότι οδηγούσαν σε κάτι κατοικήσιμο και συνειδητοποιώ ότι στον τοίχο είχαν γράψει το όνομα του hostel με μαρκαδόρο με ένα βελάκι που έδειχνε προς τα πάνω και το νούμερο 2. Είτε δε το είχα δει στα σκοτάδια είτε δεν το επεξεργάστηκε το μυαλό μου γιατί περίμενα είσοδο στο δρόμο.

Στον πρώτο όροφο ήταν δύο διαμερίσματα με σιδεριές - κλουβιά έξω από τις πόρτες τους. Στον δεύτερο το όνομα του hostel πάλι με μαρκαδόρο έξω από μία πόρτα. Το hostel ήταν νέα καταχώρηση στο booking, νομίζω κάπου δύο βδομάδες μόνο, φαινόταν σαν ένα τυπικό μικρό hostel με vintage διακόσμηση, κάπου 8 κουκέτες και ένα ή δύο δίκλινα, είχε καλή βαθμολογία και εξαιρετική τιμή, κάπου 3-4 ευρώ τελική λόγω 50% last minute έκπτωσης.

Εδώ να κάνω ένα μικρό διάλειμμα να κατευνάσω το φιλοθεάμον κοινό που μένει μόνο σε ξενοδοχεία που έχουν τουλάχιστον ισάριθμα αστέρια με τον αρχηγό της στρατιάς και αυτή τη στιγμή ωρύεται "ΠΟΥ ΠΑΣ ΡΕ ΚΑΡΑΜΗΤΡΟ ΜΕ 3-4 ΕΥΡΩ, ΤΡΩΓΛΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ, ΟΥΤΕ ΣΕΝΤΟΝΙΑ ΔΕ ΘΑ ΕΧΕΙ". Σε χώρες με χαμηλό κόστος ζωής έχω μείνει πολλές φορές σε χοστέλ με 5 ευρώ ή και φθηνότερα, τα οποία είναι εξαιρετικά. Μερικές φορές περιλαμβάνεται και απλό πρωινό μέσα στη τιμή (έστω ένας καφές και ένα ψωμί μια χαρά είναι για να φύγει η τσίμπλα). Μη ξεχνάμε ότι μοιράζεσαι το δωμάτιο με άλλους X νοματαίους και το μπάνιο είναι κοινόχρηστο, συνεπώς το κόστος είναι μηδαμινό και το κέρδος μπορεί και μεγαλύτερο απ' ότι ένα φτηνό δωμάτιο που το χρησιμοποιεί μόνο ένας. Επιπλέον ήμασταν σε ψόφια περίοδο, το χοστέλ ήταν νέο (οπότε λογικό να κάνει προσφορές) και το έκλεισα τελευταία στιγμή, όπου πολλές φορές προτιμούν να γεμίσουν με μικρότερο κέρδος. Επίσης αρκετά από τα υπόλοιπα hostel στη πόλη κυμαίνονταν 1-2 ευρώ πιο ακριβά άρα δεν ήταν και κοψοχρονιά. Θα μπορούσε να είναι απλά ένα καλό deal. Ήταν;

Μετά από μερικά χτυπήματα του κουδουνιού, μου άνοιξε μία ξυπόλητη κοπέλα με πιτζάμες. Μαλακία λέω έκανα, θα χτύπησα σε διαμέρισμα και τώρα θα με πάρει ο διάολος. Συγνώμη, εδώ είναι το hostel; Μου απαντάει με νοήματα πίσω από την σιδεριά ότι ναι, περίμενε, δε μιλάω αγγλικά. Μέσα από τη μισάνοιχτη πόρτα βλέπω άτομα στρωματσάδα στο πάτωμα. Τι έγινε ρε φίλε λέω από μέσα μου. Η πρώτη κοπέλα ξυπνάει μία άλλη κοπέλα, η οποία αν και αγουροξυπνημένη μίλαγε αγγλικά και της εξηγώ ότι έχω κράτηση για την ίδια μέρα, η πτήση μου ήρθε νωρίς, αν παίζει κρεβάτι να την πέσω νωρίτερα γιατί είμαι άυπνος. Βέβαια με την κατάσταση που έβλεπα μέσα, συνειδητοποιώντας ότι κοιτάω το "λόμπι" και στον καναπέ που είχα πλάνα να "γείρω" λίγο σαν λύση ανάγκης κοιμόντουσαν ήδη δύο, απάντηση μάλλον δε χρειαζόταν. Μου λέει "νομίζω είμαστε πλήρεις, αλλά η ιδιοκτήτρια κοιμάται, μισό να σου ανοίξουμε να κάτσεις στη κουζίνα να πιεις ένα τσάι μέχρι να ξυπνήσει, είναι δωρεάν, θα το βρεις στη κουζίνα".

Προσπαθώντας να μη πατήσω κανέναν από αυτούς που ήταν κατάχαμα, περνάω στο επόμενο δωμάτιο και συνειδητοποιώ ότι ο χώρος πρόκειται ουσιαστικά για ένα μεγάλο διαμέρισμα. Σε αυτό που στις φωτογραφίες στο site φαινόταν σαν κοινόχρηστος χώρος, υπήρχε όντως ένα μεγάλο vintage στρογγυλό τραπέζι. Ταυτόχρονα υπήρχαν δεκάδες μπουκάλια από ποτά, μπύρες και νερά, κουτιά από μισοτελειωμένα σνακ, πιάτα με αποφάγια και ένα μπολ με μία γάτα μέσα. Στην αρχή σκέφτηκα μήπως είναι διακοσμητική, αλλά ζωντανή ήταν, γύρισε και με κοίταξε. Την αγνόησα. Κοίταξα στην κουζίνα. Όπως και στις φωτογραφίες, μία vintage κουζίνα γκαζιού, vintage κατσαρολικά και πιάτα, με την διαφορά ότι σε αντίθεση με τις φωτογραφίες, ήταν όλα λερωμένα στο νεροχύτη το ένα πάνω στο άλλο σαν τζένγκα. Πάνω στην κουζίνα είχε ένα κατσαρολάκι με υγρό στο οποίο επέπλεαν κομμένα φυλλαράκια, θεώρησα ότι ήταν τσάι από την προηγούμενη αλλά τέτοιου είδους υποθέσεις έχουν γραφτεί σε αναφορές ιατροδικαστών οπότε δεν τόλμησα να το ρισκάρω.

Άφησα το μπακπακ κάτω.

Εδώ να κάνω πάλι ένα ακόμα διάλειμμα να κατευνάσω ξανά το κοινό που τώρα φωνάζει στην οθόνη του "ΤΙ ΤΟ ΑΦΗΝΕΙΣ ΚΑΤΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΡΧΙΖΕΙΣ ΝΑ ΤΡΕΧΕΙΣ, ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΟΤΙ ΣΚΟΠΕΥΕΙΣ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΚΙΟΛΑΣ, ΣΤΑ ΕΛΕΓΑ ΕΓΩ ΜΕ 3 ΕΥΡΩ ΤΡΏΓΛΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ". Στα hostel λοιπόν υπάρχει ο αυστηρός κανόνας πως ότι κοινόχρηστο χρησιμοποιείς, το πλένεις όταν το επιστρέφεις. Σε μερικά μάλιστα είναι λόγος να σε επιπλήξουν ή και να σε διώξουν αν δεν το κάνεις. Γενικά επικρατεί μία τάξη, καλύτερη και από το σπίτι πολλών. Θεώρησα ότι δε μπορεί, κάποια εξήγηση θα υπήρχε και μόλις ξύπναγε η ιδιοκτήτρια κάποιους θα τους έπαιρνε ο διάολος.

Ρωτάω την κοπέλα που μόλις είχε ξαπλώσει πάλι στο πάτωμα που είναι η τουαλέτα, μου δείχνει. Περνάω πάλι από τους στρωματέους χωρίς να τους πατήσω. Η τουαλέτα ήταν και αυτή ξεκάθαρα διαμερίσματος, σε ψιλό-καλή κατάσταση αν και είχα δει καλύτερα. Στην επιστροφή είδα και το δωμάτιο με τις κουκέτες, ένα τεράστιο δωμάτιο του σπιτιού, μάλλον είχαν γκρεμίσει τοίχο και είχαν ενοποιήσει δύο.

Ρώτησα την κοπέλα με τα αγγλικά αν ξέρει τον κωδικό του wifi. Μόνο που δε με έβρισε που δεν την άφηνα να κοιμηθεί. Έβγαλα το λάπτοπ και περίμενα να περάσει η ώρα με συντροφιά την γάτα, η οποία ήταν αρκετά νεαρή και παιχνιδιάρα,πήδαγε από το τραπέζι στον τοίχο και πίσω για να με εντυπωσιάσει, μέχρι που βαρέθηκε, ήπιε νερό από ένα ποτήρι αφημένο στο τραπέζι και κάπου την έπεσε.


Στο επόμενο επεισόδιο θα γνωρίσουμε την ιδιοκτήτρια για να μάθουμε επιτέλους τι συμβαίνει σε αυτό το hostel. Επίσης ο ήρωάς μας (και εσείς φίλοι αναγνώστες) θα πάρει μία πρώτη ιδέα της Τιφλίδας (άυπνος). Άντε γιατί πολύ μπλα μπλά χωρίς φωτογραφίες είχαμε, ταξιδιωτικό είναι το φόρουμ λέμεεεε.

Αγωνία και δυο φορές έχω φωνάξει κι εγώ "γιατί δεν αρχίζεις να ΤΡΕΧΕΙΣ?".
Καλά, εγώ θα έμενα μόνο για τη γάτα

 

[Thalassaki]

Είχα σχεδόν τελειώσει το "επεισόδιο" αλλά έκανα μια βλακεία και το έχασα... υπομονή!

ctrl+z ?

 

[poised]

ctrl+z ?

Βασίστηκα στο ότι αποθηκεύεται αυτόματα το μήνυμα στον server όσο το γράφεις, οπότε έκλεισα το παράθυρο στο laptop και μπήκα αργότερα από τον δεύτερο υπολογιστή για να προσθέσω τις φωτογραφίες. Όμως είχα ξεχάσει ότι στον δεύτερο είχα ήδη ξεκινήσει λίγο το κείμενο (πριν το συνεχίσω στο λαπτοπ) οπότε με το που το άνοιξα εκεί, έσβησε το "παλιό" πλήρες και το αντικατέστησε με το "νέο" αρχικό. Πακέτο αλλά ας πρόσεχα. Μηχανήματα του διαβόλου, τσ τσ τσ εξαποδώ.

 

[Thalassaki]

Μηχανήματα του διαβόλου, τσ τσ τσ εξαποδώ.

Αυτό ξαναπέστο! Ακόμα και στο word να έχεις ετοιμάσει όλο το κείμενο και απλά να κάνεις paste πάλι μπορεί να χώσει ο εξαποδώ την ουρά του! Αφού έχω αρχίσει να σκέπτομαι μηπως θα ήταν πιο ασφαλές να γράφω πρώτα στο μπλοκ αλληλογραφίας και να τυπώνω και να κολλάω με σελοτείπ και τις φωτογραφίες για παν ενδεχόμενο.....

 

[poised]

Αφού έχω αρχίσει να σκέπτομαι μηπως θα ήταν πιο ασφαλές να γράφω πρώτα στο μπλοκ αλληλογραφίας

Καλού κακού βάζε και ένα καρμπόν ανάμεσα στις σελίδες.

Μου θύμισες ανέκδοτο:
Μπαίνει ένας τύπος στο λεωφορείο, βγάζει ένα εισιτήριο από τη μία τσέπη, το χτυπάει, το βάζει στην τσέπη και αντί να πάει να κάτσει βγάζει ένα ακόμα από την άλλη τσέπη, το χτυπάει και αυτό και το ξαναβάζει στην τσέπη. Τον έβλεπε ένας άλλος, ο οποίος είχε πεθάνει από την περιέργεια γιατί το έκανε αν και μόνο ένα άτομο. Οπότε αφού πήρε λίγο θάρρος τον ρώτησε.
- Ααα, είναι για την περίπτωση που θα χάσω το ένα και μπει ελεγκτής, να έχω το άλλο.
- Τι;;; Μα καλά λογική είναι αυτή; Και δηλαδή τι θα γίνει άμα χάσεις και το άλλο;
- Εεεντάξει μωρέ, έχω και κάρτα.