Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.322
- Likes
- 17.450
- Επόμενο Ταξίδι
- Βαλτικές
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 1η ημέρα: ΑΡΧΗ ΜΕ … OLOMUC
- 2η ημέρα: ΤΟ BRNO ΚΑΙ Η ΒΙΛΛΑ ΤΟΥ
- 2η ημέρα (συνέχεια): ΕΝΑ ΜΝΗΜΕΙΟ ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΑΡΚΟ
- 3η ημέρα: ΠΡΑΓΑ με …βροχή
- 3η ημέρα (συνέχεια): ΠΡΑΓΑ με … ήλιο
- 4η ημέρα: Η ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ...ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ
- 5η ημέρα: Η ΛΕΙΨΙΑ
- 5η ημέρα (συνέχεια): ΤΟ BAUHAUS (!), ΕΝΑΣ ΚΗΠΟΣ ΚΑΙ Ο ΛΟΥΘΗΡΟΣ
- 6η ημέρα: ΕΝΑ ΠΡΩΗΝ ΚΑΙ ΕΝΑ ΝΥΝ (UNESCO)
- 7η ημέρα: ΔΥΟ ΜΙΚΡΕΣ ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΩΝΙΑΣ
- 7η ημέρα: WROCLAU
- ΕΠΙΛΟΓΟΣ
6η ημέρα: ΕΝΑ ΠΡΩΗΝ ΚΑΙ ΕΝΑ ΝΥΝ (UNESCO)
Σήμερα ξυπνήσαμε, τα μαζέψαμε και φύγαμε. Το κατάλυμα δεν ήταν πολύ cozy για να μείνουμε για πρωινό. Δεν είχαμε κάνει και προμήθειες άλλωστε. Θα τρώγαμε πρωινό στην πρώτη μας στάση.
Σήμερα το βράδυ θα κοιμόμασταν Πολωνία, αλλά μέχρι τότε θα τριγυρνούσαμε στη Γερμανία. Το πρόγραμμα είχε αναχώρηση από Λειψία με μια μικρή στάση στα περίχωρά της για χάρη ενός μνημείου, μια μεγάλη στάση στη συνέχεια στη Δρέσδη και τέλος μια βόλτα σε ένα πάρκο της Unesco που «πατάει» σε δυο χώρες.
Λίγη Λειψία ακόμα
Γύρω στις 9:00 φύγαμε απ’ το κατάλυμα και στις 9:30 είχαμε ήδη παρκάρει έξω από το «Μνημείο της Μάχης των Εθνών».
Πρόκειται για ένα τοπόσημο, που μνημονεύει την ιστορική μάχη των εθνών εναντίον του Ναπολέοντα. Η μάχη έλαβε χώρα το 1813 (8 χρόνια μετά το Austerlitz και 2 χρόνια πριν το Βατερλώ) και έφερε μια από τις τελικές ήττες του Ναπολέοντα, ενάντια σε έναν συνασπισμό στρατών από τη Ρωσία, την Πρωσία, την Αυστρία και τη Σουηδία. Πάνω από 600.000 πολέμησαν στη Λειψία, καθιστώντας τη τη μεγαλύτερη μάχη μέχρι τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το μνημείο είναι μια πλατφόρμα προβολής με μια πανοραμική θέα της Λειψίας. Εγκαινιάστηκε στην εκατονταετηρίδα της μάχης το 1913 και εξακολουθεί να είναι ένα από τα ψηλότερα πολεμικά μνημεία στην Ευρώπη με ύψος 91 μέτρα.
Το όλο σκηνικό μαζί με τη λιμνούλα που βρίσκεται μπροστά στο μνημείο και με λίγη φαντασία θα μπορούσαμε να πούμε ότι φέρνει λίγο στο Washsington Monument.
Γρανιτένιος ο όγκος και Φαραωνικά τα αγάλματα.
Δεδομένου ότι δεν μας ενδιέφερε να μπούμε μέσα στο μουσείο του, δεν θα αφιερώναμε και πολύ χρόνο.
Ένα μαγαζάκι στην αρχή της λίμνης μας φαινόταν ιδανικό για ένα πρωινό καφεδάκι, δεδομένου ότι δεν φάγαμε και πρωινό σήμερα. Έλα όμως που δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε με την καντινιέρισσα. Με τα πολλά καταλάβαμε ότι δεν … ήθελε να μας σερβίρει τίποτα, γιατί ήταν “κλεισμένη” από ένα group που θα έφτανε σε λίγο.
Τελικά για πρωινό καθίσαμε σε ένα μαγαζί της Εθνικής οδού στο δρόμο για τη Δρέσδη. Μόνο που δεν ήταν ακριβώς πρωινό αλλά μάλλον μεσημεριανό. Λουκάνικα με πατάτες φούρνου και αναψυκτικά και καφέ.
Η Δρέσδη
Μπαίνοντας στη Δρέσδη αποφασίσαμε να πάμε πρώτα στη Neustadt, στη νέα πόλη και να αφήσουμε σε δεύτερη φάση το βαρύ πυροβολικό της πόλης που είναι το μπαρόκ κέντρο της.
Κανονικά στη Neustadt θα πηγαίναμε μόνο αν και μόνο αν μας “έπαιρνε” ο χρόνος και στο τέλος της επίσκεψης μας στην … κυρίως Δρέσδη, αλλά παραβήκαμε την πεπατημένη, γιατί συνήθως δεν μας «παίρνει» ο χρόνος και το ένστικτό μου μου έλεγε ότι δεν πρέπει να το χάσουμε αυτό! “Πέταξα” την ιδέα την οποία υποστήριξε ένθερμα και η κόρη και έτσι ...
Παρκάραμε δίπλα στο γαλακτοπωλείο Pfund.
Το “Dresdner Molkerei Gebrüder Pfund” είναι ένα γαλακτοπωλείο, που είναι … τουριστικό αξιοθέατο.
Η επιχείρηση των αδερφών Pfund θεωρείται σαν το “πιο όμορφο γαλακτοπωλείο στον κόσμο” και ως τέτοιο εγγράφηκε στο βιβλίο των ρεκόρ Guinness (το 1997). Το κατάστημα είναι επενδυμένο από ευφάνταστα πλακίδια με μοτίβα από την γαλακτοβιομηχανία, μυθικά ζώα και φλοράλ στοιχεία σε αναγεννησιακό στυλ και όλα αυτά είναι σχεδιασμένα στο χέρι!
Με το που μπαίνεις μέσα «γεμίζει» το μάτι σου, αφού ούτε εκατοστό δεν υπάρχει ακάλυπτο από τα πλακίδια. Πάτωμα, τοίχοι, οροφή, κολώνες, πάγκοι, τα πάντα είναι επενδυμένα με τα εν λόγω πολύχρωμα και παλ απόχρωσης πλακίδια με πολύ συναρπαστικό αποτέλεσμα.
Είχε κόσμο την ώρα που μπήκαμε στο μαγαζί. Όλοι, μα όλοι, με το που μπαίνουν μέσα αφιερώνουν χρόνο για να βγάλουν φωτογραφίες, στη συνέχεια να δοκιμάσουν κάποια προϊόντα και μετά να ψωνίσουν.
Σε μια γωνιά είχε βουτυρόγαλα για κέρασμα.
Όχι για μένα, εγώ για τα πλακάκια ήρθα μέχρι εδώ.
Μετά τις φωτογραφίες, χαζέψαμε τα προϊόντα, χαζέψαμε και τα σουβενίρ (ωραιότατα πορσελάνινα μαγνητάκια ίδια με ίδια σχέδια των πλακιδίων του μαγαζιού) και στο τέλος ψώνισα … σοκολατάκια. Ωραιότατα ήταν. Δεν άντεξαν μέχρι την Ελλάδα φυσικά.
Είχαμε και άλλα να δούμε στη Neustadt. Αφήσαμε το αυτοκίνητο παρκαρισμένο εκεί που το είχαμε και με τα πόδια πια, (για να περπατήσουμε και λίγο στη “Νέα πόλη”) ξεκινήσαμε για το “Kunsthofpassage”.
Πήραμε τις οδούς Priessnitzstrasse, Luisenstrasse και Alaunstrasse προκειμένου να φτάσουμε στο ιδιαίτερο αυτό αξιοθέατο που πολύ μεγάλη περιέργεια είχα για αυτό.
Διανύσαμε περί το 1χλμ απόσταση μέχρι να φτάσουμε με όχι και πολύ γρήγορο ρυθμό, αφού ειδικά η Luisenstrasse είχε πολλά χαριτωμένα μαγαζάκια, στα οποία χαζολογήσαμε.
Η Kunsthofpassage είναι ένα «πέρασμα μέσα από την Τέχνη» όπως λέει και το Γερμανικό όνομά του, είναι μια αλυσίδα από αυλές, όλες με ιδιαίτερα σχέδια στους τοίχους. Η δημιουργία της προήλθε από την ανάγκη αναζωογόνησης των υποβαθμισμένων αυλών της Naustadt και το αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από υπέροχο.
Κάθε αυλή έχει το δικό της θέμα, το οποίο το δείχνει κυρίως στον σχεδιασμό των τοίχων που την περιβάλουν.
Το «Court of Elements» αποτελείται από μια πρόσοψη σε μπλε χρώμα σε συνδυασμό με ένα κουβάρι αποχετευτικών αγωγών σε σχήμα μουσικών οργάνων. Όταν βρέχει το νερό δημιουργεί τη δική του μουσική.
Απέναντι της βρίσκεται μια άλλη πρόσοψη, κίτρινου χρώματος ενισχυμένη με χρυσά φύλλα αλουμινίου, σαν να είναι φυσητά πάνω της.
Η πρόσοψη στο «Court of Animals» είναι πράσινη και διακοσμημένη με ανάγλυφα ζώα. Υπάρχει ολόκληρη παράσταση στον τοίχο του σπιτιού. Πίθηκοι πηδούν από παράθυρο σε παράθυρο πάνω από το κεφάλι μιας γιγάντιας καμηλοπάρδαλης, ενώ στην κορυφή βλέπουμε και τρεις γερανούς να πετούν.
Στην "Court of Mythical Creatures", ζώα και φιγούρες φαντασίας κοσμούν τους τοίχους. Ο χώρος είναι πολύ πιο όμορφος απ' ότι δείχνουν οι φωτογραφίες.
Το Hof des Lichts διαθέτει οθόνες προβολής για παραστάσεις πολυμέσων, καθώς και μεταλλικούς καθρέφτες που φωτίζουν την αυλή και ρίχνουν καλλιτεχνικά μοτίβα στους τοίχους.
Σε όλο το Kunsthofpassage υπάρχουν καφέ, μπουτίκ, γκαλερί τέχνης, βιβλιοπωλεία και μοναδικά καταστήματα.
Τώρα μπορεί να τα περιγράφω με ψυχραιμία, αλλά όταν βρεθήκαμε εκεί μόνο αυτήν δεν είχα.
Με το που μπήκαμε στο χώρο μάνα και κόρη τρελαθήκαμε. Εγώ με τις τοιχογραφίες/ συνθέσεις και η κόρη με τα πολύ ιδιαίτερα και έθνικ μαγαζάκια που πουλούσαν από κρυστάλλους, ρούχα και αξεσουάρ έως πολύ ιδιαίτερα και ίσως έθνικ διακοσμητικά και χρηστικά αντικείμενα. Εδώ χωριστήκαμε για λίγο. Εκείνη μπαινόβγαινε στα μαγαζιά ψάχνοντας που θα ακουμπήσει τον κουμπαρά της και εγώ πηγαινοερχόμουνα στις αυλές βγάζοντας φωτογραφίες απ’ όλες τις δυνατές γωνίες και όλες τις λεπτομέρειες.
Απίστευτες τοιχογραφίες ή μάλλον δεν ήταν μόνο τοιχογραφίες αλλά ένας συνδυασμός ζωγραφικής και γλυπτών επιτοίχιων διακοσμήσεων με αποτέλεσμα πολύ μα πολύ πιο εντυπωσιακό από ότι φαντάζεται κανείς.
«Πρέπει να φύγουμε» έλεγα συνέχεια, αλλά πραγματικά το μέρος μας είχε γοητεύσει.
«Φάγαμε πολύ χρόνο εδώ. Δεν θα προλάβουμε να δούμε τη Δρέσδη»
«Μα μαμά και εδώ Δρέσδη είναι»
Ναι, αλλά όχι το κυρίως θέμα. Και ξαφνικά θυμήθηκα ότι έχουμε ξεπεράσει κατά πολύ την ώρα που έχουμε πληρώσει για το parking του αυτοκινήτου.
«Έπρεπε να έχουμε φύγει εδώ και 40 λεπτά. Θα φάμε κλήση»
Το αυτοκίνητο μας πίεσε και έτσι …φύγαμε.
Μέχρι να φτάσουμε το αυτοκίνητο είχε συμπληρώσει μια ώρα επιπλέον απλήρωτο. Ευτυχώς δεν είχε συμβεί τίποτα. Οπότε αισίως φύγαμε για το κέντρο της Δρέσδης.
Παρκάραμε στο κέντρο - κέντρο. Στο Gps βάλαμε ένα parking δίπλα στη Frauenkirche, το οποίο τελικά ήταν φίσκα και καταλήξαμε στην αμέσως ακριβότερη λύση του υπόγειου garage ακριβώς κάτω από τη Frauenkirche.
Δέος αισθάνθηκα με το που ανέβηκα από τα υπόγεια γκαράζ και αντίκρισα μπροστά μου την τεράστια μπαρόκ κατασκευή της Frauenkirche.
Μήπως φταίει ότι δεν έχω δει άλλη φορά μεγάλη εκκλησία; Μήπως φταίει ότι δεν έχω ξαναδεί κάτι τόσο μπαρόκ; Όχι. Φταίει ότι δεν έχω ξαναδεί τόσο μεγάλο κτίσμα τόσο πομπώδες και τόσο μεγαλοπρεπές συγχρόνως. Η αξιοπρέπεια με κράτησε και δεν φώναξα ουάου!!! Σαν μια χαζή, ψαρωμένη και αταξίδευτη … ένιωσα.
Και να ήταν μόνο αυτή η εκκλησία; Όλο το κέντρο της πόλης ήταν έτσι.
Η Δρέσδη μέχρι το 1945 χαρακτηριζόταν ως η «Φλωρεντία του Έλβα» και ήταν από τις ομορφότερες πόλεις του κόσμου με τα μπαρόκ κτίρια και παλάτια να κοσμούν κάθε της γωνιά. Ισοπεδώθηκε το 1945 από τους βομβαρδισμούς των συμμάχων αλλά μετά τον πόλεμο ανοικοδομήθηκε και η παλιά πόλη έγινε ξανά όπως παλιά.
Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι αυτή η πόλη “βγήκε” από την Unesco. Γιατί βγήκε; Επειδή λέει η κατασκευή μιας γέφυρας «χάλασε» την εικόνα του κέντρου. Εγώ πάντως δεν την είδα τη γέφυρα. Είχα μάτια μόνο για τα μπαρόκ παλάτια.
Ξεκινήσαμε με μια βόλτα στην πλατεία του Καθεδρικού…
Αλλά μπήκαμε και μέσα στην εκκλησία για να δούμε αν είναι τόσο εντυπωσιακή και εσωτερικά όσο είναι εξωτερικά…
Με το πρώτο παγωτό της ημέρας ανά χείρας κατευθυνθήκαμε προς την οδό Augustusstraße, για να δούμε το Fürstenzug, ένα πορσελάνινο μωσαϊκό που εικονίζει 35 Σάξονες ηγεμόνες. Αυτό το μνημειώδες έργο τέχνης ζωγραφίστηκε αρχικά τη δεκαετία του 1870 και στη συνέχεια περί το 1900 αντικαταστάθηκε από πλακάκια πορσελάνης.
Σε πολύ λίγο φτάσαμε στο συγκρότημα Zwinger. Το παλάτι Zwinger είναι ίσως από τα πιο αξιόλογα
μπαρόκ οικοδομήματα της Γερμανίας. Χτίστηκε (τέλη 16ου αι.) ως χώρος για πλούσιους αυλικούς
εορτασμούς. Σήμερα φιλοξενεί μουσεία και κρατικές συλλογές.
Το Zwinger δεν είχαμε σκοπό εξ’ αρχής να το επισκεφτούμε εσωτερικά, αλλά ένεκα ανωτέρας βίας (μια τουαλέτα θέλαμε επειγόντως) μας λυπήθηκε η φύλακας ενός από τα μουσεία και μας άφησε να επισκεφτούμε μια σούπερ φουτουριστική τουαλέτα (εμπειρία) και μάλιστα δωρεάν.
Το παλάτι δεν ήταν στα καλύτερά του αφού λόγω εργασιών οι αυλές και οι κήποι του είχαν μετατραπεί σε εργοτάξια.
Συνεχίσαμε τη βόλτα μας προς το ποτάμι. Περάσαμε μπροστά από τη Theaterplatz, όπου είδαμε την όπερα στη μια άκρη της και τον Καθεδρικό μαζί με το κάστρο στην άλλη.
Προχωρήσαμε για λίγο στη γέφυρα Augustusbrücke χωρίς να τολμήσουμε να περάσουμε απέναντι το ποτάμι, αφού τον χρόνο των …απέναντι τον είχαμε ήδη “φάει” και με το παραπάνω … απέναντι.
Για να κλείσουμε το κυκλικό περιπατητικό tour μας ως το αυτοκίνητο έμενε να περπατήσουμε στη βασιλική βεράντα Brühl's Terrace. Πρόκειται για έναν φαρδύ πεζόδρομο / βεράντα που «τρέχει» παράλληλα με το ποτάμι και έχει απρόσκοπτη θέα προς αυτό και τη νέα πόλη στην απέναντι όχθη του Έλβα. Έχει μήκος περί τα 500μ. όσο η απόσταση ανάμεσα στις δυο γέφυρες του Έλβα, της Augustusbrücke και της Carolabrücke και οριοθετείται από το κτίριο των Δικαστηρίων της Δρέσδης από τη μία και το πάρκο Brühlschen Garten από την άλλη.
Κατά μήκος της βεράντας υπάρχουν διάφορα Δημόσια κτίρια και μουσεία όλα σε μπαρόκ στυλ. Κορυφαίο κτίριο αυτό της Ακαδημίας των Καλών Τεχνών, το οποίο τιμά πολύ και τους αρχαίους Έλληνες γλύπτες μνημονεύοντάς τους σε επιγραφές… Λύσιππος, Πολύκλειτος, Φειδίας, Ικτίνος και Πραξιτέλης.
Ώσπου ξαφνικά εκεί που περπατούσαμε η κόρη μου είδε από μακριά ένα πολύ γνώριμο γλυπτό σαν αυτό που είχαμε δει στην Πράγα. Τα γιγάντια μωρά του David Černý!
Και δεν ήταν μόνο αυτά. Όλη η promenade είχε χάλκινα γλυπτά …
Τι ήταν όλα αυτά τα γλυπτά;
Η παλιά πόλη της Δρέσδης έχει αποκτήσει νέα αξιοθέατα.
«Czech Season in Dresden» και «All Power Imagination!» - αυτό είναι το όνομα και το σύνθημα του φεστιβάλ, το οποίο θα παρουσιάζει την τσέχικη τέχνη στο κέντρο της Δρέσδης για ένα εξάμηνο. Φεστιβάλ, που είχε ξεκινήσει μόλις 4 ημέρες πριν και εμείς είμαστε από τους πρώτους που το βλέπαμε.
Είναι πραγματικά μια έκπληξη να βλέπεις ανάμεσα στα μπαρόκ κτίσματα τα θεαματικά χάλκινα γλυπτά των Τσέχων καλλιτεχνών.
Το πλέον υποβλητικό ίσως έργο είναι αυτό του Černý, που δεν είναι άλλο από το αυτοκίνητο μάρκας “Trabant” με πόδια. Το έργο προορίζεται να θυμίσει τα αυτοκίνητα που άφησαν πίσω τους στους δρόμους της Πράγας άνθρωποι που ήθελαν να εγκαταλείψουν τη ΛΔΓ το 1989, εκφράζοντας το: "σιωπηλοί μάρτυρες της αδάμαστης ανθρώπινης επιθυμίας για ελευθερία".
Μπροστά στην είσοδο της Καλών Τεχνών είδαμε το αυτοκίνητο του Černý, το περίφημο "Quo Vadis".
... το οποίο θα μπορούσαμε να το δούμε και στον κήπο της Πρεσβείας της Πράγας, όπου υπάρχει ένα ίδιο, αλλά ... δεν είχαμε προλάβει. Και να που το πετύχαμε αναπάντεχα στη Δρέσδη.
Είναι όμως και αυτός ο περίπατος … από τους ωραιότερους της Ευρώπης!
Αφού τον διασχίσαμε χαζεύοντας τη θέα, τον Έλβα, τα παλάτια και τα Τσέχικα γλυπτά με το 2ο παγωτό της ημέρας στο χέρι (από πλανόδιο της Schlossplatz) στρίψαμε πια με κατεύθυνση προς το αυτοκίνητό μας.
Περάσαμε μπροστά από το Kunsthalle im Lipsiusbau (γκαλερί τέχνης) και αφήσαμε τη «βεράντα» κατεβαίνοντας επίπεδο προς στην Georg-Treu-Platz…
… και βγήκαμε πάλι στη Neumarkt μπροστά στην Frauenkirche, με τα μαγαζιά της, την κίνησή της και τις μουσικές της.
Τέλος με τη Δρέσδη.
Από το κέντρο της πλατείας κατεβήκαμε επίπεδο έχοντας άμεση πρόσβαση στο αυτοκίνητο, το οποίο και πήραμε και φύγαμε. Bonus στη διαδρομή μας στη συνέχεια ήταν το πέρασμα από τη δεξιά όχθη του Έλβα, στην οποία φευγαλέα είδαμε και ένα landmark, που δεν το είδαμε κατά τον περίπατό μας, που ήταν το άγαλμα του Αυγούστου Β’ ντυμένου με ρωμαϊκή πανοπλία πάνω στο άλογό του. Το άγαλμα είναι πολύ εντυπωσιακό και «λαμπυρίζει» από μακριά, αφού είναι … χρυσό (καλυμμένο με φύλλα χρυσού).
Μισή ώρα αργότερα και πάνω στην Εθνική κάναμε στάση σε ένα Lidl, για να ψωνίσουμε μερικές προμήθειες. Γιατί δεν ξέρω αν το προσέξατε αλλά εκτός από το πρωινό λουκανικάκι όλη μέρα τη βγάλαμε με σοκολατάκια και παγωτά. Είπαμε να ψωνίσουμε και τίποτα για φαγητό, γιατί αν δεν βρούμε κάπου δελεαστικά να καθίσουμε για φαγητό ε! να έχουμε το κατιτίς μας για καβάντζα. Εξάλλου σε πολύ λίγο θα φτάναμε σε πάρκο. Πάρκο χωρίς πικ νικ δε λέει. 
Τελικά εγώ πήρα σούσι, το οποίο δεν έφτασε ποτέ στο πάρκο για να γίνει πικ-νικ, αφού δεν άντεξα και το έφαγα στο δρόμο.
Το πάρκο Muskauer/Muzakowski
Άλλο ένα πάρκο που θα “βλέπαμε” μετά τις 6:30 το απόγευμα. Το “βλέπαμε” το βάζω σε εισαγωγικά γιατί η μιάμιση ώρα που βολτάραμε σε αυτό είναι μάλλον ….. απειροελάχιστος χρόνος για να δούμε αυτό το τεράστιο πάρκο. Αν φτάναμε 2 ώρες νωρίτερα θα μπορούσαμε ίσως να νοικιάζαμε ποδήλατα για να το κυκλοφορήσουμε πιο εύκολα και πιο γρήγορα αλλά τώρα …. ;
Είχε ιδιαιτερότητες αυτό το πάρκο. Η μία είναι ότι ανήκει στη λίστα της Unesco. Αν και … πάρκο που λοξοδρομώ για να το δω, …. ιδιαιτερότητα θα ήταν αν …. δεν ανήκε στη λίστα.
Η άλλη ιδιαιτερότητα είναι ότι το πάρκο αυτό “πατάει” σε δύο χώρες, και στη Γερμανία και στην Πολωνία!
Το Πάρκο Muskauer ή Muzakowski που δημιουργήθηκε από τον ευγενή Furst Puckler τον 19o αι. και στις δύο πλευρές του ποταμού Neisse, σήμερα διασχίζει τα Γερμανο-πολωνικά σύνορα και αυτή είναι πραγματικά μια από τις πιο ενδιαφέρουσες πτυχές του. Περίπου το 30% του πάρκου βρίσκεται στη Γερμανία και το 70% στην Πολωνία. Σύνορο αποτελεί το ποτάμι του Neisse. Οι γέφυρες του ποταμού συνδέουν και τις δύο πλευρές του πάρκου, που σημαίνει ότι μπορεί κάποιος να περιπλανηθεί από τη Γερμανική στην Πολωνική πλευρά ελεύθερα.
Η ιστορία δημιουργίας του πάρκου έχει κάτι το … πικάντικο. Ο πρίγκιπας Hermann Fürst von Pückler-Muskau ως ιδιοκτήτης των κτημάτων Muskau ήθελε να δημιουργήσει ένα νατουραλιστικό πάρκο γύρω από το επιβλητικό κάστρο του “New Muskau Palace”, στο στυλ των αγγλικών κήπων των αρχών του 19ου αιώνα.
Ο πολυταξιδεμένος, bon vivant, λάτρης της καινοτομίας και εκκεντρικός πρίγκιπας ήταν και συγγραφέας, ο oποίος είχε εκδώσει και βιβλία με το όνομά του, από εγχειρίδια κηπουρικής τοπίων έως και ταξιδιωτικά ημερολόγια.
Ο άσωτος πρίγκιπας, που ήταν γνωστός και για σκάνδαλα, είχε πάθος με τον κήπο του και έτσι δεν δίστασε προκειμένου να συγκεντρώσει κεφάλαια για τις εργασίες στον κήπο, να παντρευτεί μια ηλικιωμένη και πλούσια γυναίκα για να τη χωρίσει λίγα χρόνια αργότερα αναζητώντας άλλη …περιουσία για να χρηματοδοτήσει τη συντήρηση του κήπου.
Στο τέλος βέβαια χρεοκόπησε και πούλησε το πάρκο στον πρίγκιπα Φρέντερικ της Ολλανδίας. Χάρη στο νέο ιδιοκτήτη οι χώροι του πάρκου επεκτάθηκαν σημαντικά και εμείς σήμερα μπορούμε να χαρούμε ένα από τα πιο όμορφα έργα τέχνης τοπίου και κήπου στον κόσμο, το πάρκο Muscau / Muzakofski.
Δεν είναι διάστικτο με στολίδια, όπως τα δύο προηγούμενα πάρκα που συναντήσαμε σε Τσεχία και Γερμανία σε αυτό το tour. Υπάρχει ένα κάστρο αρκετά κοντά στη Γερμανική είσοδο (με έκθεση αφιερωμένη στον ιδρυτή του), αλλά αυτό πραγματικά αποτελεί ένα πολύ μικρό στολίδι σε σχέση με το μέγεθος του. Το πάρκο είναι πολύ μεγάλο.
Τα πιο δυνατά του σημεία είναι σίγουρα η φυσική, ανοιχτή θέα.
Ο καλύτερος τρόπος για να το γυρίσουμε θα ήταν το ποδήλατο. Κάτι που πίστευα ότι αν το κάναμε θα «ανέβαζε» πολύ το ταξίδι ολόκληρο. Για μένα ο φταίχτης (που δεν φτάσαμε νωρίς) ήταν η πρωινή στάση στην Εθνική για φαγητό και το Kunsthofpassage της Δρέσδης που μας πήρε τα μυαλά.
Εμείς παρκάραμε έξω από την πύλη της Γερμανικής εισόδου. Δυο οι πινακίδες, Γερμανική και Πολωνική μας προϋπάντησαν.
Οι πρώτες εικόνες …
Τα μονοπάτια ήταν τεράστια. Αυτό είναι πάρκο για γίγαντες ή έστω για άμαξες με άλογα. Δεν είναι για πεζούς.
Και όσο έβλεπα ποδηλάτες να περνούν από δίπλα μας, τόσο συγχυζόμουν που είχα παραμελήσει την τελευταία επίσκεψη της ημέρας. Μόνο με ποδήλατα θα βλέπαμε και θα ευχαριστιόμασταν το πάρκο. Ίσως έπρεπε να διανυκτερεύσουμε κοντά στο πάρκο σήμερα και το πρωί να το βλέπαμε με την ησυχία μας και με τα ποδηλατάκια μας.
Πάει τώρα, ότι έγινε έγινε.
Ψάχνοντας να βρούμε εμφανή σημάδια των συνόρων κατευθυνθήκαμε προς τη μια από τις δυο γέφυρες που είχα σημειωμένες στο χάρτη μου, που ένωναν τις δυο όχθες του ποταμού, που ήταν σε άλλη χώρα η καθεμιά. Φτάσαμε στη γέφυρα “Postbrucke”, που ήταν συνοριακό πέρασμα και για αυτοκίνητα. Έπρεπε να ψάξω να βρω πινακίδες με τις δυο σημαίες χωρών. Αν δεν το ξέρεις δεν καταλαβαίνεις ότι εδώ είναι σύνορα. Ένα … “διακοσμητικό” περιπολικό είδαμε μόνο και αυτό ήταν όλο!
Περάσαμε τη γέφυρα και πατήσαμε στην Πολωνία. Η ώρα έφταιγε; Η ημέρα; Το έτος; Δεν ξέρω, αλλά επικρατούσε μια απόλυτη ησυχία. Άνθρωπο δεν είδαμε. Ούτε έναν Πολωνό. Όλα τα μαγαζιά, τουριστικά και καφέ είχαν κατεβασμένα ρολά.
Ένα Πολωνικό καφεδάκι ήθελα. Δεν πειράζει. Θα πεταχτώ ως τη Γερμανία να το πιω.
Σταθήκαμε στο μέσο της γέφυρας εκεί που θα έπρεπε
να υπάρχει μια γραμμή-σύνορο για μας τους τουρίστες που φτάνουμε έως εδώ.
Επιστρέψαμε πάλι στη Γερμανία, με εμένα να ψάχνω για ένα καφεδάκι, στην πόλη Bad Muscau. Τελικά από μια πιτσαρία (ναι! Τούρκικη ήταν και αυτή) πήρα καφεδάκι στο χέρι και στη συνέχεια μπήκαμε στα ενδότερα του πάρκου ψάχνοντας την έτερη διασυνοριακή πεζογέφυρα που έβλεπα στο χάρτη.
Περπατήσαμε παράλληλα με το ποτάμι ψάχνοντας την επόμενη γέφυρα που ενώνει τις δυο χώρες.
Αχ! Nα είχαμε και εμείς ποδήλατα …
Μετά από ένα χιλιομετράκι φτάσαμε στην ξύλινη πεζογέφυρα “Doppelbrucke”.
Εδώ είναι λίγο πιο ξεκάθαρα τα πράγματα. Από εδώ η Γερμανία …
και από εδώ η Πολωνία…
Πάνω στη γέφυρα, στο μέσο της ακριβώς υπάρχουν δυο αντικριστά παγκάκια. Σε ένα από αυτά με θέα και τις δυο χώρες καθίσαμε για να κάνουμε το ... καθιερωμένο πια ... πικ νικ μας.
Το πάρκο μπήκε στη λίστα Πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco το 2004, ύστερα από κοινή αίτηση των δύο χωρών, κάτι που δείχνει ότι αυτό το έργο είναι ένα μοναδικό παράδειγμα γόνιμης διμερούς συνεργασίας στον τομέα της προστασίας και διατήρησης του πολιτιστικού τοπίου.
Στις 8:30 ακριβώς φύγαμε από το πάρκο.
Από το πάρκο Muscauer έως το κατάλυμά μας που είναι σε Πολωνικό έδαφος θα κάναμε άλλη μια ώρα. Στο κατάλυμά μας θα είμαστε γύρω στις 10:00 (βάζοντας και μισή ώρα αέρα). Είχα ενημερώσει για την ώρα της άφιξής μας και η οικοδέσποινα, η Κάτια μου απάντησε: «Οκ». Ούτως ή άλλως θα μπαίναμε στο σπίτι με κωδικό κάτι που γενικά πολύ με βολεύει ειδικά στα road trips που τα μικροαπρόοπτα με βγάζουν από το χρόνο.
Αντιμετώπισα όμως ένα προβληματάκι. Από το Muscauer έως το σπίτι, το google μου έδινε τρεις δρόμους με τον ίδιο σχεδόν χρόνο άφιξης. Ο ένας ήταν εξ’ ολοκλήρου σε Πολωνικό έδαφος και οι άλλοι δύο μισοί σε Γερμανικό και μισοί σε Πολωνικό.
Χωρίς να το σκεφτώ ιδιαίτερα και πιστεύοντας ότι ο Πολωνικός δρόμος μπορεί να είναι ερημικός τέτοια ώρα, αποφάσισα να πάω από τον ένα Γερμανικό, μέρος του οποίου είχα ξανακάνει κατά τον πηγαιμό στο πάρκο. Δεν είχα σκεφτεί όμως ότι Πολωνικό βενζινάδικο θα αργήσω έτσι να συναντήσω, στο οποίο ήθελα να βάλω βενζίνη για πιο οικονομικά και τώρα έπρεπε να βάλω άμεσα σε ένα Γερμανικό. Έλα όμως που δεν έβρισκα ανοιχτό!!! Ήταν λίγο αργά και πολλά έκλειναν από τις 9:00 το βράδυ. Το google μου έδινε ένα που έκλεινε στις 10:00 κοντά στο Gorlitz, αλλά ήταν λοξοδρόμηση που δεν ήθελα. Μια αγωνία την είχα έως ότου να βρούμε ένα τελικά σε σημείο που δεν χρειάστηκε τελικά να λοξοδρομήσω για αυτό του Gorlitz.
Ουφ! Road trip είναι. Δεν πειράζει. Ας είναι μόνο τέτοια τα ζόρικα.
Κατά τις 10 παρά φτάσαμε στην πόλη Boleslawiec, μια μικρή και πολύ χαριτωμένη πόλη που θα διανυκτερεύαμε σήμερα.
post ..........................
Σήμερα ξυπνήσαμε, τα μαζέψαμε και φύγαμε. Το κατάλυμα δεν ήταν πολύ cozy για να μείνουμε για πρωινό. Δεν είχαμε κάνει και προμήθειες άλλωστε. Θα τρώγαμε πρωινό στην πρώτη μας στάση.
Σήμερα το βράδυ θα κοιμόμασταν Πολωνία, αλλά μέχρι τότε θα τριγυρνούσαμε στη Γερμανία. Το πρόγραμμα είχε αναχώρηση από Λειψία με μια μικρή στάση στα περίχωρά της για χάρη ενός μνημείου, μια μεγάλη στάση στη συνέχεια στη Δρέσδη και τέλος μια βόλτα σε ένα πάρκο της Unesco που «πατάει» σε δυο χώρες.
Λίγη Λειψία ακόμα
Γύρω στις 9:00 φύγαμε απ’ το κατάλυμα και στις 9:30 είχαμε ήδη παρκάρει έξω από το «Μνημείο της Μάχης των Εθνών».
Πρόκειται για ένα τοπόσημο, που μνημονεύει την ιστορική μάχη των εθνών εναντίον του Ναπολέοντα. Η μάχη έλαβε χώρα το 1813 (8 χρόνια μετά το Austerlitz και 2 χρόνια πριν το Βατερλώ) και έφερε μια από τις τελικές ήττες του Ναπολέοντα, ενάντια σε έναν συνασπισμό στρατών από τη Ρωσία, την Πρωσία, την Αυστρία και τη Σουηδία. Πάνω από 600.000 πολέμησαν στη Λειψία, καθιστώντας τη τη μεγαλύτερη μάχη μέχρι τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το μνημείο είναι μια πλατφόρμα προβολής με μια πανοραμική θέα της Λειψίας. Εγκαινιάστηκε στην εκατονταετηρίδα της μάχης το 1913 και εξακολουθεί να είναι ένα από τα ψηλότερα πολεμικά μνημεία στην Ευρώπη με ύψος 91 μέτρα.
Το όλο σκηνικό μαζί με τη λιμνούλα που βρίσκεται μπροστά στο μνημείο και με λίγη φαντασία θα μπορούσαμε να πούμε ότι φέρνει λίγο στο Washsington Monument.
Γρανιτένιος ο όγκος και Φαραωνικά τα αγάλματα.
Δεδομένου ότι δεν μας ενδιέφερε να μπούμε μέσα στο μουσείο του, δεν θα αφιερώναμε και πολύ χρόνο.
Ένα μαγαζάκι στην αρχή της λίμνης μας φαινόταν ιδανικό για ένα πρωινό καφεδάκι, δεδομένου ότι δεν φάγαμε και πρωινό σήμερα. Έλα όμως που δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε με την καντινιέρισσα. Με τα πολλά καταλάβαμε ότι δεν … ήθελε να μας σερβίρει τίποτα, γιατί ήταν “κλεισμένη” από ένα group που θα έφτανε σε λίγο.
Τελικά για πρωινό καθίσαμε σε ένα μαγαζί της Εθνικής οδού στο δρόμο για τη Δρέσδη. Μόνο που δεν ήταν ακριβώς πρωινό αλλά μάλλον μεσημεριανό. Λουκάνικα με πατάτες φούρνου και αναψυκτικά και καφέ.
Η Δρέσδη
Μπαίνοντας στη Δρέσδη αποφασίσαμε να πάμε πρώτα στη Neustadt, στη νέα πόλη και να αφήσουμε σε δεύτερη φάση το βαρύ πυροβολικό της πόλης που είναι το μπαρόκ κέντρο της.
Κανονικά στη Neustadt θα πηγαίναμε μόνο αν και μόνο αν μας “έπαιρνε” ο χρόνος και στο τέλος της επίσκεψης μας στην … κυρίως Δρέσδη, αλλά παραβήκαμε την πεπατημένη, γιατί συνήθως δεν μας «παίρνει» ο χρόνος και το ένστικτό μου μου έλεγε ότι δεν πρέπει να το χάσουμε αυτό! “Πέταξα” την ιδέα την οποία υποστήριξε ένθερμα και η κόρη και έτσι ...
Παρκάραμε δίπλα στο γαλακτοπωλείο Pfund.
Το “Dresdner Molkerei Gebrüder Pfund” είναι ένα γαλακτοπωλείο, που είναι … τουριστικό αξιοθέατο.
Η επιχείρηση των αδερφών Pfund θεωρείται σαν το “πιο όμορφο γαλακτοπωλείο στον κόσμο” και ως τέτοιο εγγράφηκε στο βιβλίο των ρεκόρ Guinness (το 1997). Το κατάστημα είναι επενδυμένο από ευφάνταστα πλακίδια με μοτίβα από την γαλακτοβιομηχανία, μυθικά ζώα και φλοράλ στοιχεία σε αναγεννησιακό στυλ και όλα αυτά είναι σχεδιασμένα στο χέρι!
Με το που μπαίνεις μέσα «γεμίζει» το μάτι σου, αφού ούτε εκατοστό δεν υπάρχει ακάλυπτο από τα πλακίδια. Πάτωμα, τοίχοι, οροφή, κολώνες, πάγκοι, τα πάντα είναι επενδυμένα με τα εν λόγω πολύχρωμα και παλ απόχρωσης πλακίδια με πολύ συναρπαστικό αποτέλεσμα.
Είχε κόσμο την ώρα που μπήκαμε στο μαγαζί. Όλοι, μα όλοι, με το που μπαίνουν μέσα αφιερώνουν χρόνο για να βγάλουν φωτογραφίες, στη συνέχεια να δοκιμάσουν κάποια προϊόντα και μετά να ψωνίσουν.
Σε μια γωνιά είχε βουτυρόγαλα για κέρασμα.
Όχι για μένα, εγώ για τα πλακάκια ήρθα μέχρι εδώ. Μετά τις φωτογραφίες, χαζέψαμε τα προϊόντα, χαζέψαμε και τα σουβενίρ (ωραιότατα πορσελάνινα μαγνητάκια ίδια με ίδια σχέδια των πλακιδίων του μαγαζιού) και στο τέλος ψώνισα … σοκολατάκια. Ωραιότατα ήταν. Δεν άντεξαν μέχρι την Ελλάδα φυσικά.
Είχαμε και άλλα να δούμε στη Neustadt. Αφήσαμε το αυτοκίνητο παρκαρισμένο εκεί που το είχαμε και με τα πόδια πια, (για να περπατήσουμε και λίγο στη “Νέα πόλη”) ξεκινήσαμε για το “Kunsthofpassage”.
Πήραμε τις οδούς Priessnitzstrasse, Luisenstrasse και Alaunstrasse προκειμένου να φτάσουμε στο ιδιαίτερο αυτό αξιοθέατο που πολύ μεγάλη περιέργεια είχα για αυτό.
Διανύσαμε περί το 1χλμ απόσταση μέχρι να φτάσουμε με όχι και πολύ γρήγορο ρυθμό, αφού ειδικά η Luisenstrasse είχε πολλά χαριτωμένα μαγαζάκια, στα οποία χαζολογήσαμε.
Η Kunsthofpassage είναι ένα «πέρασμα μέσα από την Τέχνη» όπως λέει και το Γερμανικό όνομά του, είναι μια αλυσίδα από αυλές, όλες με ιδιαίτερα σχέδια στους τοίχους. Η δημιουργία της προήλθε από την ανάγκη αναζωογόνησης των υποβαθμισμένων αυλών της Naustadt και το αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από υπέροχο.
Κάθε αυλή έχει το δικό της θέμα, το οποίο το δείχνει κυρίως στον σχεδιασμό των τοίχων που την περιβάλουν.
Το «Court of Elements» αποτελείται από μια πρόσοψη σε μπλε χρώμα σε συνδυασμό με ένα κουβάρι αποχετευτικών αγωγών σε σχήμα μουσικών οργάνων. Όταν βρέχει το νερό δημιουργεί τη δική του μουσική.
Απέναντι της βρίσκεται μια άλλη πρόσοψη, κίτρινου χρώματος ενισχυμένη με χρυσά φύλλα αλουμινίου, σαν να είναι φυσητά πάνω της.
Η πρόσοψη στο «Court of Animals» είναι πράσινη και διακοσμημένη με ανάγλυφα ζώα. Υπάρχει ολόκληρη παράσταση στον τοίχο του σπιτιού. Πίθηκοι πηδούν από παράθυρο σε παράθυρο πάνω από το κεφάλι μιας γιγάντιας καμηλοπάρδαλης, ενώ στην κορυφή βλέπουμε και τρεις γερανούς να πετούν.
Στην "Court of Mythical Creatures", ζώα και φιγούρες φαντασίας κοσμούν τους τοίχους. Ο χώρος είναι πολύ πιο όμορφος απ' ότι δείχνουν οι φωτογραφίες.
Το Hof des Lichts διαθέτει οθόνες προβολής για παραστάσεις πολυμέσων, καθώς και μεταλλικούς καθρέφτες που φωτίζουν την αυλή και ρίχνουν καλλιτεχνικά μοτίβα στους τοίχους.
Σε όλο το Kunsthofpassage υπάρχουν καφέ, μπουτίκ, γκαλερί τέχνης, βιβλιοπωλεία και μοναδικά καταστήματα.
Τώρα μπορεί να τα περιγράφω με ψυχραιμία, αλλά όταν βρεθήκαμε εκεί μόνο αυτήν δεν είχα.
Με το που μπήκαμε στο χώρο μάνα και κόρη τρελαθήκαμε. Εγώ με τις τοιχογραφίες/ συνθέσεις και η κόρη με τα πολύ ιδιαίτερα και έθνικ μαγαζάκια που πουλούσαν από κρυστάλλους, ρούχα και αξεσουάρ έως πολύ ιδιαίτερα και ίσως έθνικ διακοσμητικά και χρηστικά αντικείμενα. Εδώ χωριστήκαμε για λίγο. Εκείνη μπαινόβγαινε στα μαγαζιά ψάχνοντας που θα ακουμπήσει τον κουμπαρά της και εγώ πηγαινοερχόμουνα στις αυλές βγάζοντας φωτογραφίες απ’ όλες τις δυνατές γωνίες και όλες τις λεπτομέρειες.
Απίστευτες τοιχογραφίες ή μάλλον δεν ήταν μόνο τοιχογραφίες αλλά ένας συνδυασμός ζωγραφικής και γλυπτών επιτοίχιων διακοσμήσεων με αποτέλεσμα πολύ μα πολύ πιο εντυπωσιακό από ότι φαντάζεται κανείς.
«Πρέπει να φύγουμε» έλεγα συνέχεια, αλλά πραγματικά το μέρος μας είχε γοητεύσει.
«Φάγαμε πολύ χρόνο εδώ. Δεν θα προλάβουμε να δούμε τη Δρέσδη»
«Μα μαμά και εδώ Δρέσδη είναι»
Ναι, αλλά όχι το κυρίως θέμα. Και ξαφνικά θυμήθηκα ότι έχουμε ξεπεράσει κατά πολύ την ώρα που έχουμε πληρώσει για το parking του αυτοκινήτου.
«Έπρεπε να έχουμε φύγει εδώ και 40 λεπτά. Θα φάμε κλήση»
Το αυτοκίνητο μας πίεσε και έτσι …φύγαμε.
Μέχρι να φτάσουμε το αυτοκίνητο είχε συμπληρώσει μια ώρα επιπλέον απλήρωτο. Ευτυχώς δεν είχε συμβεί τίποτα. Οπότε αισίως φύγαμε για το κέντρο της Δρέσδης.
Παρκάραμε στο κέντρο - κέντρο. Στο Gps βάλαμε ένα parking δίπλα στη Frauenkirche, το οποίο τελικά ήταν φίσκα και καταλήξαμε στην αμέσως ακριβότερη λύση του υπόγειου garage ακριβώς κάτω από τη Frauenkirche.
Δέος αισθάνθηκα με το που ανέβηκα από τα υπόγεια γκαράζ και αντίκρισα μπροστά μου την τεράστια μπαρόκ κατασκευή της Frauenkirche.
Μήπως φταίει ότι δεν έχω δει άλλη φορά μεγάλη εκκλησία; Μήπως φταίει ότι δεν έχω ξαναδεί κάτι τόσο μπαρόκ; Όχι. Φταίει ότι δεν έχω ξαναδεί τόσο μεγάλο κτίσμα τόσο πομπώδες και τόσο μεγαλοπρεπές συγχρόνως. Η αξιοπρέπεια με κράτησε και δεν φώναξα ουάου!!! Σαν μια χαζή, ψαρωμένη και αταξίδευτη … ένιωσα.
Και να ήταν μόνο αυτή η εκκλησία; Όλο το κέντρο της πόλης ήταν έτσι.
Η Δρέσδη μέχρι το 1945 χαρακτηριζόταν ως η «Φλωρεντία του Έλβα» και ήταν από τις ομορφότερες πόλεις του κόσμου με τα μπαρόκ κτίρια και παλάτια να κοσμούν κάθε της γωνιά. Ισοπεδώθηκε το 1945 από τους βομβαρδισμούς των συμμάχων αλλά μετά τον πόλεμο ανοικοδομήθηκε και η παλιά πόλη έγινε ξανά όπως παλιά.
Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι αυτή η πόλη “βγήκε” από την Unesco. Γιατί βγήκε; Επειδή λέει η κατασκευή μιας γέφυρας «χάλασε» την εικόνα του κέντρου. Εγώ πάντως δεν την είδα τη γέφυρα. Είχα μάτια μόνο για τα μπαρόκ παλάτια.
Ξεκινήσαμε με μια βόλτα στην πλατεία του Καθεδρικού…
Αλλά μπήκαμε και μέσα στην εκκλησία για να δούμε αν είναι τόσο εντυπωσιακή και εσωτερικά όσο είναι εξωτερικά…
Με το πρώτο παγωτό της ημέρας ανά χείρας κατευθυνθήκαμε προς την οδό Augustusstraße, για να δούμε το Fürstenzug, ένα πορσελάνινο μωσαϊκό που εικονίζει 35 Σάξονες ηγεμόνες. Αυτό το μνημειώδες έργο τέχνης ζωγραφίστηκε αρχικά τη δεκαετία του 1870 και στη συνέχεια περί το 1900 αντικαταστάθηκε από πλακάκια πορσελάνης.
Σε πολύ λίγο φτάσαμε στο συγκρότημα Zwinger. Το παλάτι Zwinger είναι ίσως από τα πιο αξιόλογα
μπαρόκ οικοδομήματα της Γερμανίας. Χτίστηκε (τέλη 16ου αι.) ως χώρος για πλούσιους αυλικούς
εορτασμούς. Σήμερα φιλοξενεί μουσεία και κρατικές συλλογές.
Το Zwinger δεν είχαμε σκοπό εξ’ αρχής να το επισκεφτούμε εσωτερικά, αλλά ένεκα ανωτέρας βίας (μια τουαλέτα θέλαμε επειγόντως) μας λυπήθηκε η φύλακας ενός από τα μουσεία και μας άφησε να επισκεφτούμε μια σούπερ φουτουριστική τουαλέτα (εμπειρία) και μάλιστα δωρεάν.
Το παλάτι δεν ήταν στα καλύτερά του αφού λόγω εργασιών οι αυλές και οι κήποι του είχαν μετατραπεί σε εργοτάξια.
Συνεχίσαμε τη βόλτα μας προς το ποτάμι. Περάσαμε μπροστά από τη Theaterplatz, όπου είδαμε την όπερα στη μια άκρη της και τον Καθεδρικό μαζί με το κάστρο στην άλλη.
Προχωρήσαμε για λίγο στη γέφυρα Augustusbrücke χωρίς να τολμήσουμε να περάσουμε απέναντι το ποτάμι, αφού τον χρόνο των …απέναντι τον είχαμε ήδη “φάει” και με το παραπάνω … απέναντι.
Για να κλείσουμε το κυκλικό περιπατητικό tour μας ως το αυτοκίνητο έμενε να περπατήσουμε στη βασιλική βεράντα Brühl's Terrace. Πρόκειται για έναν φαρδύ πεζόδρομο / βεράντα που «τρέχει» παράλληλα με το ποτάμι και έχει απρόσκοπτη θέα προς αυτό και τη νέα πόλη στην απέναντι όχθη του Έλβα. Έχει μήκος περί τα 500μ. όσο η απόσταση ανάμεσα στις δυο γέφυρες του Έλβα, της Augustusbrücke και της Carolabrücke και οριοθετείται από το κτίριο των Δικαστηρίων της Δρέσδης από τη μία και το πάρκο Brühlschen Garten από την άλλη.
Κατά μήκος της βεράντας υπάρχουν διάφορα Δημόσια κτίρια και μουσεία όλα σε μπαρόκ στυλ. Κορυφαίο κτίριο αυτό της Ακαδημίας των Καλών Τεχνών, το οποίο τιμά πολύ και τους αρχαίους Έλληνες γλύπτες μνημονεύοντάς τους σε επιγραφές… Λύσιππος, Πολύκλειτος, Φειδίας, Ικτίνος και Πραξιτέλης.
Ώσπου ξαφνικά εκεί που περπατούσαμε η κόρη μου είδε από μακριά ένα πολύ γνώριμο γλυπτό σαν αυτό που είχαμε δει στην Πράγα. Τα γιγάντια μωρά του David Černý!
Και δεν ήταν μόνο αυτά. Όλη η promenade είχε χάλκινα γλυπτά …
Τι ήταν όλα αυτά τα γλυπτά;
Η παλιά πόλη της Δρέσδης έχει αποκτήσει νέα αξιοθέατα.
«Czech Season in Dresden» και «All Power Imagination!» - αυτό είναι το όνομα και το σύνθημα του φεστιβάλ, το οποίο θα παρουσιάζει την τσέχικη τέχνη στο κέντρο της Δρέσδης για ένα εξάμηνο. Φεστιβάλ, που είχε ξεκινήσει μόλις 4 ημέρες πριν και εμείς είμαστε από τους πρώτους που το βλέπαμε.
Είναι πραγματικά μια έκπληξη να βλέπεις ανάμεσα στα μπαρόκ κτίσματα τα θεαματικά χάλκινα γλυπτά των Τσέχων καλλιτεχνών.
Το πλέον υποβλητικό ίσως έργο είναι αυτό του Černý, που δεν είναι άλλο από το αυτοκίνητο μάρκας “Trabant” με πόδια. Το έργο προορίζεται να θυμίσει τα αυτοκίνητα που άφησαν πίσω τους στους δρόμους της Πράγας άνθρωποι που ήθελαν να εγκαταλείψουν τη ΛΔΓ το 1989, εκφράζοντας το: "σιωπηλοί μάρτυρες της αδάμαστης ανθρώπινης επιθυμίας για ελευθερία".
Μπροστά στην είσοδο της Καλών Τεχνών είδαμε το αυτοκίνητο του Černý, το περίφημο "Quo Vadis".
... το οποίο θα μπορούσαμε να το δούμε και στον κήπο της Πρεσβείας της Πράγας, όπου υπάρχει ένα ίδιο, αλλά ... δεν είχαμε προλάβει. Και να που το πετύχαμε αναπάντεχα στη Δρέσδη.
Είναι όμως και αυτός ο περίπατος … από τους ωραιότερους της Ευρώπης!
Αφού τον διασχίσαμε χαζεύοντας τη θέα, τον Έλβα, τα παλάτια και τα Τσέχικα γλυπτά με το 2ο παγωτό της ημέρας στο χέρι (από πλανόδιο της Schlossplatz) στρίψαμε πια με κατεύθυνση προς το αυτοκίνητό μας.
Περάσαμε μπροστά από το Kunsthalle im Lipsiusbau (γκαλερί τέχνης) και αφήσαμε τη «βεράντα» κατεβαίνοντας επίπεδο προς στην Georg-Treu-Platz…
… και βγήκαμε πάλι στη Neumarkt μπροστά στην Frauenkirche, με τα μαγαζιά της, την κίνησή της και τις μουσικές της.
Τέλος με τη Δρέσδη.
Από το κέντρο της πλατείας κατεβήκαμε επίπεδο έχοντας άμεση πρόσβαση στο αυτοκίνητο, το οποίο και πήραμε και φύγαμε. Bonus στη διαδρομή μας στη συνέχεια ήταν το πέρασμα από τη δεξιά όχθη του Έλβα, στην οποία φευγαλέα είδαμε και ένα landmark, που δεν το είδαμε κατά τον περίπατό μας, που ήταν το άγαλμα του Αυγούστου Β’ ντυμένου με ρωμαϊκή πανοπλία πάνω στο άλογό του. Το άγαλμα είναι πολύ εντυπωσιακό και «λαμπυρίζει» από μακριά, αφού είναι … χρυσό (καλυμμένο με φύλλα χρυσού).
Μισή ώρα αργότερα και πάνω στην Εθνική κάναμε στάση σε ένα Lidl, για να ψωνίσουμε μερικές προμήθειες. Γιατί δεν ξέρω αν το προσέξατε αλλά εκτός από το πρωινό λουκανικάκι όλη μέρα τη βγάλαμε με σοκολατάκια και παγωτά.
Είπαμε να ψωνίσουμε και τίποτα για φαγητό, γιατί αν δεν βρούμε κάπου δελεαστικά να καθίσουμε για φαγητό ε! να έχουμε το κατιτίς μας για καβάντζα. Εξάλλου σε πολύ λίγο θα φτάναμε σε πάρκο. Πάρκο χωρίς πικ νικ δε λέει. Τελικά εγώ πήρα σούσι, το οποίο δεν έφτασε ποτέ στο πάρκο για να γίνει πικ-νικ, αφού δεν άντεξα και το έφαγα στο δρόμο.
Το πάρκο Muskauer/Muzakowski
Άλλο ένα πάρκο που θα “βλέπαμε” μετά τις 6:30 το απόγευμα. Το “βλέπαμε” το βάζω σε εισαγωγικά γιατί η μιάμιση ώρα που βολτάραμε σε αυτό είναι μάλλον ….. απειροελάχιστος χρόνος για να δούμε αυτό το τεράστιο πάρκο. Αν φτάναμε 2 ώρες νωρίτερα θα μπορούσαμε ίσως να νοικιάζαμε ποδήλατα για να το κυκλοφορήσουμε πιο εύκολα και πιο γρήγορα αλλά τώρα …. ;
Είχε ιδιαιτερότητες αυτό το πάρκο. Η μία είναι ότι ανήκει στη λίστα της Unesco. Αν και … πάρκο που λοξοδρομώ για να το δω, …. ιδιαιτερότητα θα ήταν αν …. δεν ανήκε στη λίστα.
Η άλλη ιδιαιτερότητα είναι ότι το πάρκο αυτό “πατάει” σε δύο χώρες, και στη Γερμανία και στην Πολωνία!
Το Πάρκο Muskauer ή Muzakowski που δημιουργήθηκε από τον ευγενή Furst Puckler τον 19o αι. και στις δύο πλευρές του ποταμού Neisse, σήμερα διασχίζει τα Γερμανο-πολωνικά σύνορα και αυτή είναι πραγματικά μια από τις πιο ενδιαφέρουσες πτυχές του. Περίπου το 30% του πάρκου βρίσκεται στη Γερμανία και το 70% στην Πολωνία. Σύνορο αποτελεί το ποτάμι του Neisse. Οι γέφυρες του ποταμού συνδέουν και τις δύο πλευρές του πάρκου, που σημαίνει ότι μπορεί κάποιος να περιπλανηθεί από τη Γερμανική στην Πολωνική πλευρά ελεύθερα.
Η ιστορία δημιουργίας του πάρκου έχει κάτι το … πικάντικο. Ο πρίγκιπας Hermann Fürst von Pückler-Muskau ως ιδιοκτήτης των κτημάτων Muskau ήθελε να δημιουργήσει ένα νατουραλιστικό πάρκο γύρω από το επιβλητικό κάστρο του “New Muskau Palace”, στο στυλ των αγγλικών κήπων των αρχών του 19ου αιώνα.
Ο πολυταξιδεμένος, bon vivant, λάτρης της καινοτομίας και εκκεντρικός πρίγκιπας ήταν και συγγραφέας, ο oποίος είχε εκδώσει και βιβλία με το όνομά του, από εγχειρίδια κηπουρικής τοπίων έως και ταξιδιωτικά ημερολόγια.
Ο άσωτος πρίγκιπας, που ήταν γνωστός και για σκάνδαλα, είχε πάθος με τον κήπο του και έτσι δεν δίστασε προκειμένου να συγκεντρώσει κεφάλαια για τις εργασίες στον κήπο, να παντρευτεί μια ηλικιωμένη και πλούσια γυναίκα για να τη χωρίσει λίγα χρόνια αργότερα αναζητώντας άλλη …περιουσία για να χρηματοδοτήσει τη συντήρηση του κήπου.
Στο τέλος βέβαια χρεοκόπησε και πούλησε το πάρκο στον πρίγκιπα Φρέντερικ της Ολλανδίας. Χάρη στο νέο ιδιοκτήτη οι χώροι του πάρκου επεκτάθηκαν σημαντικά και εμείς σήμερα μπορούμε να χαρούμε ένα από τα πιο όμορφα έργα τέχνης τοπίου και κήπου στον κόσμο, το πάρκο Muscau / Muzakofski.
Δεν είναι διάστικτο με στολίδια, όπως τα δύο προηγούμενα πάρκα που συναντήσαμε σε Τσεχία και Γερμανία σε αυτό το tour. Υπάρχει ένα κάστρο αρκετά κοντά στη Γερμανική είσοδο (με έκθεση αφιερωμένη στον ιδρυτή του), αλλά αυτό πραγματικά αποτελεί ένα πολύ μικρό στολίδι σε σχέση με το μέγεθος του. Το πάρκο είναι πολύ μεγάλο.
Τα πιο δυνατά του σημεία είναι σίγουρα η φυσική, ανοιχτή θέα.
Ο καλύτερος τρόπος για να το γυρίσουμε θα ήταν το ποδήλατο. Κάτι που πίστευα ότι αν το κάναμε θα «ανέβαζε» πολύ το ταξίδι ολόκληρο. Για μένα ο φταίχτης (που δεν φτάσαμε νωρίς) ήταν η πρωινή στάση στην Εθνική για φαγητό και το Kunsthofpassage της Δρέσδης που μας πήρε τα μυαλά.
Εμείς παρκάραμε έξω από την πύλη της Γερμανικής εισόδου. Δυο οι πινακίδες, Γερμανική και Πολωνική μας προϋπάντησαν.
Οι πρώτες εικόνες …
Τα μονοπάτια ήταν τεράστια. Αυτό είναι πάρκο για γίγαντες ή έστω για άμαξες με άλογα. Δεν είναι για πεζούς.
Και όσο έβλεπα ποδηλάτες να περνούν από δίπλα μας, τόσο συγχυζόμουν που είχα παραμελήσει την τελευταία επίσκεψη της ημέρας. Μόνο με ποδήλατα θα βλέπαμε και θα ευχαριστιόμασταν το πάρκο. Ίσως έπρεπε να διανυκτερεύσουμε κοντά στο πάρκο σήμερα και το πρωί να το βλέπαμε με την ησυχία μας και με τα ποδηλατάκια μας.
Πάει τώρα, ότι έγινε έγινε.
Ψάχνοντας να βρούμε εμφανή σημάδια των συνόρων κατευθυνθήκαμε προς τη μια από τις δυο γέφυρες που είχα σημειωμένες στο χάρτη μου, που ένωναν τις δυο όχθες του ποταμού, που ήταν σε άλλη χώρα η καθεμιά. Φτάσαμε στη γέφυρα “Postbrucke”, που ήταν συνοριακό πέρασμα και για αυτοκίνητα. Έπρεπε να ψάξω να βρω πινακίδες με τις δυο σημαίες χωρών. Αν δεν το ξέρεις δεν καταλαβαίνεις ότι εδώ είναι σύνορα. Ένα … “διακοσμητικό” περιπολικό είδαμε μόνο και αυτό ήταν όλο!
Περάσαμε τη γέφυρα και πατήσαμε στην Πολωνία. Η ώρα έφταιγε; Η ημέρα; Το έτος; Δεν ξέρω, αλλά επικρατούσε μια απόλυτη ησυχία. Άνθρωπο δεν είδαμε. Ούτε έναν Πολωνό. Όλα τα μαγαζιά, τουριστικά και καφέ είχαν κατεβασμένα ρολά.
Ένα Πολωνικό καφεδάκι ήθελα. Δεν πειράζει. Θα πεταχτώ ως τη Γερμανία να το πιω.
Σταθήκαμε στο μέσο της γέφυρας εκεί που θα έπρεπε
να υπάρχει μια γραμμή-σύνορο για μας τους τουρίστες που φτάνουμε έως εδώ.
Επιστρέψαμε πάλι στη Γερμανία, με εμένα να ψάχνω για ένα καφεδάκι, στην πόλη Bad Muscau. Τελικά από μια πιτσαρία (ναι! Τούρκικη ήταν και αυτή) πήρα καφεδάκι στο χέρι και στη συνέχεια μπήκαμε στα ενδότερα του πάρκου ψάχνοντας την έτερη διασυνοριακή πεζογέφυρα που έβλεπα στο χάρτη.
Περπατήσαμε παράλληλα με το ποτάμι ψάχνοντας την επόμενη γέφυρα που ενώνει τις δυο χώρες.
Αχ! Nα είχαμε και εμείς ποδήλατα …
Μετά από ένα χιλιομετράκι φτάσαμε στην ξύλινη πεζογέφυρα “Doppelbrucke”.
Εδώ είναι λίγο πιο ξεκάθαρα τα πράγματα. Από εδώ η Γερμανία …
και από εδώ η Πολωνία…
Πάνω στη γέφυρα, στο μέσο της ακριβώς υπάρχουν δυο αντικριστά παγκάκια. Σε ένα από αυτά με θέα και τις δυο χώρες καθίσαμε για να κάνουμε το ... καθιερωμένο πια ... πικ νικ μας.
Το πάρκο μπήκε στη λίστα Πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco το 2004, ύστερα από κοινή αίτηση των δύο χωρών, κάτι που δείχνει ότι αυτό το έργο είναι ένα μοναδικό παράδειγμα γόνιμης διμερούς συνεργασίας στον τομέα της προστασίας και διατήρησης του πολιτιστικού τοπίου.
Στις 8:30 ακριβώς φύγαμε από το πάρκο.
Από το πάρκο Muscauer έως το κατάλυμά μας που είναι σε Πολωνικό έδαφος θα κάναμε άλλη μια ώρα. Στο κατάλυμά μας θα είμαστε γύρω στις 10:00 (βάζοντας και μισή ώρα αέρα). Είχα ενημερώσει για την ώρα της άφιξής μας και η οικοδέσποινα, η Κάτια μου απάντησε: «Οκ». Ούτως ή άλλως θα μπαίναμε στο σπίτι με κωδικό κάτι που γενικά πολύ με βολεύει ειδικά στα road trips που τα μικροαπρόοπτα με βγάζουν από το χρόνο.
Αντιμετώπισα όμως ένα προβληματάκι. Από το Muscauer έως το σπίτι, το google μου έδινε τρεις δρόμους με τον ίδιο σχεδόν χρόνο άφιξης. Ο ένας ήταν εξ’ ολοκλήρου σε Πολωνικό έδαφος και οι άλλοι δύο μισοί σε Γερμανικό και μισοί σε Πολωνικό.
Χωρίς να το σκεφτώ ιδιαίτερα και πιστεύοντας ότι ο Πολωνικός δρόμος μπορεί να είναι ερημικός τέτοια ώρα, αποφάσισα να πάω από τον ένα Γερμανικό, μέρος του οποίου είχα ξανακάνει κατά τον πηγαιμό στο πάρκο. Δεν είχα σκεφτεί όμως ότι Πολωνικό βενζινάδικο θα αργήσω έτσι να συναντήσω, στο οποίο ήθελα να βάλω βενζίνη για πιο οικονομικά και τώρα έπρεπε να βάλω άμεσα σε ένα Γερμανικό. Έλα όμως που δεν έβρισκα ανοιχτό!!! Ήταν λίγο αργά και πολλά έκλειναν από τις 9:00 το βράδυ. Το google μου έδινε ένα που έκλεινε στις 10:00 κοντά στο Gorlitz, αλλά ήταν λοξοδρόμηση που δεν ήθελα. Μια αγωνία την είχα έως ότου να βρούμε ένα τελικά σε σημείο που δεν χρειάστηκε τελικά να λοξοδρομήσω για αυτό του Gorlitz.
Ουφ! Road trip είναι. Δεν πειράζει. Ας είναι μόνο τέτοια τα ζόρικα.Κατά τις 10 παρά φτάσαμε στην πόλη Boleslawiec, μια μικρή και πολύ χαριτωμένη πόλη που θα διανυκτερεύαμε σήμερα.
post
..........................
). Φαινόταν μάλιστα και καλή ταβέρνα (σύμφωνα με το στο trip advisor) και ποντάριζα σε αυτήν για το γεύμα/δείπνο της ημέρας.
Είναι ένα μνημείο για τα άλογα που σκοτώθηκαν στη μάχη του Austerlitz. Το άγαλμα είναι σε φυσικό μέγεθος και αναπαριστά ένα άλογο τη στιγμή που χτυπιέται από σφαίρα. Βέβαια δεν είναι του Ναπολέοντα, αφού αυτό ναι μεν ήταν παρόν στη μάχη του Austerlitz, αλλά πέθανε πολύ αργότερα από βαθιά γεράματα.
Α! Συγχρόνως με τα ρέστα από το 50ευρω που έδωσα στο Žabka, βολεύτηκα και με το συνάλλαγμα που κάποια στιγμή έπρεπε να κάνουμε. Γιατί ναι μεν παντού περνάνε οι κάρτες, αλλά μερικοί πλανόδιοι θέλουν τις … κορώνες τους.
