Γερμανία Πολωνία Τσεχική Δημοκρατία Ένα 7ήμερο εκτός πεπατημένης σε Κ. Ευρώπη

[Grerena]

3η ημέρα (συνέχεια): ΠΡΑΓΑ με … ήλιο
Σειρά είχε το Klementinum.
Το Klementinum, είναι ένα από τα πιο εκτεταμένα συγκροτήματα ιστορικών κτιρίων στην Ευρώπη και αποτελούσε αρχικά μέρος ενός κολεγίου Ιησουιτών. Μετά την εκδίωξη των Ιησουιτών, τα κτίρια και η συλλογή βιβλίων που στεγάζονταν εδώ περιήλθαν στην ιδιοκτησία του κράτους και ονομάστηκε Εθνική Βιβλιοθήκη από το 1781. To Κlementinum, είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα μπαρόκ αρχιτεκτονικής.
Για να δούμε την αίθουσα της Βιβλιοθήκης του Klementinum θα έπρεπε να το κάνουμε μόνο με γκρουπάκι και ξενάγηση και μάλιστα με τσουχτερό εισιτήριο. Μέρος της ξενάγησης ήταν και ο αστρονομικός Πύργος του συγκροτήματος Klementinum σε συνδυασμό και με την εξαιρετική πανοραμική θέα από την κορυφή του Πύργου, ύψους 68μ.
Η κόρη προφανώς και ήθελε να πάμε, βιβλιοθήκη ήταν και αυτή, οπότε μπήκαμε στη σειρά για τον γκισέ.
Δεν περιμέναμε πολύ. Αποδείχθηκε δημοφιλές αξιοθέατο και το γκρουπάκι «γέμισε» γρήγορα και γρήγορα ξεκίνησε και η ξενάγηση.

Η βιβλιοθήκη είναι μια μπαρόκ αίθουσα, η οποία φιλοξενεί 20.000 τόμους κυρίως θεολογικής λογοτεχνίας, καθώς και μιας λογοτεχνικής συλλογής στην τσέχικη γλώσσα που ονομάζεται Biblioteca Nationalis, που χρονολογούνται από τις αρχές του 17ου αιώνα. Η αίθουσα είναι διακοσμημένη με τοιχογραφίες οροφής που απεικονίζουν αλληγορικά μοτίβα σχετικά με την εκπαίδευση, αλλά και με μια συλλογή γεωγραφικών και αστρονομικών σφαίρων και ρολογιών στο κέντρο της.

Όλα αυτά τα είδαμε από μια προθήκη στην άκρη της αίθουσας χωρίς να μας επιτραπεί να περιδιαβούμε ανάμεσα στα ράφια και στις σφαίρες. Μια ματιά δηλαδή, δυο φωτογραφίες και τρία λεπτά. Ήταν και λίγο και απογοητευτικό, ειδικά άμα έχεις επισκεφτεί και άλλες βιβλιοθήκες και αναπόφευκτα συγκρίνεις. Τόσες παρόμοιες βιβλιοθήκες έχω πάει (El Escorial, Πανεπιστήμιο Bologna, Μοναστηριού Panonhalma, Λαυρεντιανή) σε καμία δεν υπήρχε αυτό το καθεστώς.

Ευτυχώς όμως η επίσκεψη είχε και συνέχεια, η οποία …συνέχεια όμως ήταν «για δυνατούς λύτες» . Εμείς είμαστε … δυνατές με την κόρη μου, όχι όμως και όλο το group κάποιο ποσοστό του οποίου εγκατέλειψε. Η άνοδος στην κορυφή του Πύργου, με αρκετά απότομες σκάλες, ήταν ιδιαίτερα απαιτητική. Στο δρόμο για την κορυφή περάσαμε από δυο αίθουσες, οι οποίες έχουν κάποια μικρά αστρονομικά και μετεωρολογικά όργανα του 19ου αι.. Εδώ γινόντουσαν αστρονομικές μετρήσεις έως και τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Θα τις περιεργαζόμουν καλύτερα στην … κάθοδο αφού τώρα με ενδιέφερε να είμαι κοντά στον ξεναγό και για να τον ακούω καλύτερα αλλά και γιατί ήθελα να είμαι πρώτη όταν θα φτάναμε κορυφή για να δούμε τη θέα. Και πράγματι ήμουν η πρώτη. Τον βοήθησα να ανοίξει τις πόρτες του Πύργου. Αλήθεια! Τέσσερις πόρτες προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα …

Έτσι κατάφερα κιόλας να βγάλω και τα πρώτα πλάνα χωρίς κόσμο…

Η θέα είναι απίστευτη. Αλλά να μη λέω τετριμμένα … Δείτε και μόνοι σας …

Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι έρχονται στο Klementinum για τη βιβλιοθήκη, η οποία είναι και ο «κράχτης» αυτής της attraction. Το συγκεκριμένο αξιοθέατο «κατηγορείται» ότι έχει προσθέσει στην επίσκεψη τον αστρονομικό Πύργο και η θέα για να δικαιολογήσει το τσιμπημένο εισιτήριο των 12€. Εγώ μπορώ να πω ότι περισσότερο με γοήτευσε ο Πύργος παρά η βιβλιοθήκη. Παράπονο έχω μόνο από την “αδύναμη” ξενάγηση. Λίγα ήταν τα λόγια του ξεναγού και λίγο συγκεχυμένα, αφού κάποια στιγμή άφησε να εννοηθεί ότι στον Πύργο έδρασε και ο αστρονόμος Johannes Kepler, ο οποίος όμως έζησε στην Πράγα (1600-1612) αρκετά νωρίτερα από την κατασκευή του Πύργου (1722)!

Κατά την κάθοδό μας που είμαστε λίγο πιο ανεξάρτητες από το group είδαμε λίγο καλύτερα τα αστρονομικά όργανα, τα οποία μοιάζουν και λίγο “ξεχασμένα”…

Η σκάλες παρά ήταν απότομες... έτσι για να θυμόμαστε ότι είμαστε πράγματι μέσα σε πύργο ...

Ότι ήταν να δούμε στην Ανατολική όχθη το είχαμε δει. Έφτασε η ώρα να διασχίσουμε την περίφημη γέφυρα του Καρόλου και θα βλέπαμε ότι προλαβαίναμε από τη Mala Strana και τη Δυτική όχθη, αφού είμαστε ήδη 2,5 ώρες εκτός προγράμματος. Δεν πειράζει. Είχα συμβιβαστεί με το χρόνο. Έφταιγε λίγο η βροχή, λίγο η μία ολόκληρη ώρα που αράξαμε στην πλατεία …

Για τη γέφυρα του Καρόλου, τι να πω; Τα ωραία μέρη έχουν αναπόφευκτα και τουριστικά πλήθη.

Το πιο ωραίο όμως ήταν τα πλάνα από τη γέφυρα …

Με το που πατήσαμε το πόδι μας στην απέναντι μεριά του Μολδάβα, βάλαμε πλώρη για τον επόμενο στόχο, που ήταν οι κήποι Wallenstein.

Ένα από τα αξιοθέατα της Mala Strana είναι οι κήποι και το παλάτι Wallenstein. Πρόκειται για ένα όμορφο μπαρόκ συγκρότημα παλατιών και πάρκων μέσα στο ιστορικό κέντρο της Πράγας, που αρχικά ανήκε στους Τσέχους ευγενείς Wallenstein και σήμερα είναι η έδρα της Γερουσίας της Τσεχικής Δημοκρατίας. Η αρχιτεκτονική του παλατιού είναι ένα μείγμα παλατιού πόλης με ιταλική βίλα. Το παλάτι αποτελείται από εκατοντάδες παράθυρα, δεκάδες πύλες, καθώς και διακοσμητικά στοιχεία με το οικόσημο του Wallenstein.

Ήταν ένα μέρος που ήθελα να επισκεφτώ και επειδή δεν το είχα κάνει την προηγούμενη φορά και γιατί είναι υπέροχο αλλά και επειδή είναι και …film location . Στην ταινία “Amadeus” του Forman είναι ο υπαίθριος χώρος που ο Μότσαρτ έδωσε συναυλία για τον πάπα.
Και στην πραγματικότητα πραγματοποιούνται στον κήπο μουσικές συναυλίες και θεατρικές παραστάσεις, αφού και σήμερα ακόμα έβλεπα στημένα ηχεία, που μου «χαλούσαν» τις φωτογραφίες.

Κι όμως οι κήποι Wallenstein ήταν το κατάλληλο μέρος για χαλάρωση. Είχε περάσει και αρκετή ώρα από την τελευταία ανάπαυλα (της πλατείας). Θα έπρεπε κιόλας να δικαιολογήσουμε και τα βιβλία που σέρνουμε απ’ το πρωί στην πλάτη. Για κάτι τέτοιες ώρες τα κουβαλάμε.

... δεν είναι στημένη η παραπάνω φωτο ... Όντως, καθίσαμε και μισάωρο μπορώ να πω. Εγώ ξάπλωσα λίγο . Αλήθεια!

Μετά τους εξοικειωμένους κύκνους του Μολδάβα που συναντήσαμε το πρωί, τώρα συναντάμε και τα εξοικειωμένα παγώνια του κήπου Wallenstein …

Τα επόμενα που είδαμε δεν είναι ακριβώς αξιοθέατα. Είναι κάποιες όμορφες τοποθεσίες και κτίρια που αποτέλεσαν film location για κάποιες πολύ πετυχημένες ταινίες.
Πολλές ταινίες έχουν γυριστεί στην Πράγα. Με γρήγορο ψάξιμο στο internet βρήκα καμιά 40ριά. Η Πράγα έχει ... υποδυθεί σε ταινίες πολλές πόλεις όπως τη ... Βιέννη, το Βερολίνο, τη Ζυρίχη, τον ... εαυτό της κ.α.
Και αυτό γιατί κάθε γωνιά της είναι πολύ scenery και οι παραγωγοί και οι σκηνοθέτες το ξέρουν αυτό.
Νομίζω ότι είναι από τα καλύτερά μου … να περπατώ σε μια τόσο όμορφη πόλη σαν την Πράγα αναγνωρίζοντας σε διάφορες γωνιές της … πλάνα αγαπημένων ταινιών.

Στο “Amadeus” του 1984, η Mala Strana αντιπροσωπεύει τη Βιέννη του 18ου αι.

«το σπίτι του Σαλιέρι», «το μαγαζί με τις περούκες», «η συναυλία για τον πάπα»

Από το mission impossible ...

«Η Αμερικανική πρεσβεία», «πλατεία ανατίναξης αυτοκινήτου», σκηνή με «Ethan & Sarah»

Και φυσικά η γέφυρα του Καρόλου …

Και πόσες άλλες γωνιές της που θα μπορούσε να είναι πλάνα ταινιών και απλά να μην το γνωρίζω …

Ούτε το επόμενο είναι ακριβώς αξιοθέατο. Ένας τοίχος είναι. Ο “Τοίχος του Λένον”.
Ένας τοίχος … που ένας φοιτητής ζωγράφισε το πρόσωπο του Λένον την ημέρα του θανάτου του και από εκείνη την ημέρα ο τοίχος έχει γίνει ένας υπαίθριος καμβάς συνθημάτων, διαμαρτυριών και κοινωνικών αιτημάτων. Πολλοί άλλοι τον εξέλιξαν με γκράφιτι και συνθήματα αγάπης και ειρήνης με … σημαία το “Give peace a chance”, μέχρι που το ... κατέστρεψαν καλύπτοντας σχεδόν το αρχικό γκράφιτι του Λένον. Παρ' όλα αυτά, αν κάποιος θέλει να στείλει ένα μήνυμα σε κάποιον σύγχρονο πολιτικό … εδώ θα ’ρθει να το γράψει.

Συνεχίσαμε παραλιακά. Δεν θα αλλάζαμε όχθη ξανά. Μπήκαμε για λίγο στο πάρκο Καμπά, στην είσοδο του οποίου και πίσω από το Μουσείο Καμπά πετύχαμε τα «Γιγάντια μωρά».
Αυτό είναι κανονικό αξιοθέατο, εννοώ από αυτά που ανήκουν στις λίστες των must see. Έργο του David Cerny, έργα του οποίου ξανασυναντήσαμε το πρωί.

Ένα ασυνήθιστο γλυπτό με τρία γιγάντια χάλκινα μωρά που μπουσουλάνε. Στο πρόσωπό τους αντί για χαρακτηριστικά έχουν bar-codes, που έχουν σαν σκοπό να επισημάνουν ότι ο κόσμος κυριαρχείται από καταναλωτισμό. Ασυνήθιστο και πολύ όμορφο έργο τέχνης.

Εκ των υστέρων διαβάζοντας λίγα πράγματα για τον Cerny έμαθα ότι και ο «κρεμασμένος» Froyd και το ανάποδο άλογο του Wenceslas (της Lucerna passage) ήταν και αυτά έργα του Cerny. Τέσσερα αξιοθέατα της Πράγας δικής μου λίστας must see ήταν έργα του Cerny. Τελικά κάθε πόλη έχει τον καλλιτέχνη της. Η Πράγα έχει τον Cherny, έναν σύγχρονο, πολυσυζητημένο και αμφιλεγόμενο καλλιτέχνη που θα ακούμε για πολύ καιρό ακόμα (προσωπική άποψη).

Μπορεί στο πάρκο Καμπά να ήθελα να περάσουμε περισσότερη ώρα αλλά είχα υποσχεθεί στην κόρη μου να πάμε για καφέ στο Cat Cafe, το οποίο έκλεινε στις 8:00.

Μετά το ύψος της γέφυρας "των λεγεώνων" σε ένα στενό κάθετο της Zborovska βρήκαμε το Cat Café.
Όπως λέει και ο τίτλος είναι ένα μαγαζί με attraction … γάτες. Αγαπάω πολύ τις γάτες αλλά δεν κρύβω ότι θα προτιμούσα να χαλαρώσουμε σε ένα παραλιακό καφέ πλάι στον ποταμό. Αλλά τι να κάνω; Ταξίδευα με μια έφηβη και τα γούστα της πρέπει να είναι σεβαστά.

Το μαγαζί είναι όμορφα και “γατίσια” διακοσμημένο. Εκεί συναντήσαμε καμιά δεκαριά γατούλες ή μάλλον γατάρες! Όλες ήταν καλο-αναθρεμμένες, όμορφες, τεμπέλες, χαδιάρες και λίγο μεγάλες (για μην πω … χοντρές)! Ο χώρος είναι διαμορφωμένος έτσι ώστε να αισθάνονται σαν στο σπίτι τους οι γάτες που φιλοξενεί και εμείς καθίσαμε για γλυκό και λεμονάδα χαϊδεύοντας και χαζεύοντας τις γάτες που σουλατσάρανε ανάμεσά μας.

Χαλάστηκα λίγο όταν στο τέλος πήγα να πληρώσω με 50ευρώ (αφού κάρτες δεν δέχονται) και τα ρέστα ήταν κατά 5€ λιγότερο, τα οποία ήταν η προμήθεια της συναλλαγής! Τελικά βρήκα ψιλά και πλήρωσα ακριβώς.

Τελευταίες φύγαμε στις 8:00 που έκλεινε και το μαγαζί. Έτσι είμαστε εμείς, εκμεταλλευόμαστε και το τελευταίο δευτερόλεπτο στα … ταξίδια.

Στη συνέχεια πήραμε το δρόμο για το ξενοδοχείο μας “πιάνοντας” την παραλία.

Φτάσαμε πάλι στο σημείο που συχνάζουν οι κύκνοι...

Τώρα είχε πολύ περισσότερο κόσμο που τάιζε τα πουλιά. Μόνο που τώρα μαζί με τα πουλιά είχε και κάποια άλλα ζωάκια, πολύ εξοικειωμένα και αυτά με τους ανθρώπους, τα οποία έμοιαζαν με ... ποντίκια, αλλά δεν θα μπορούσαν να είναι γιατί τι δουλειά έχουν τα ποντίκια στις όχθες του Μολδάβα παρέα με τους κύκνους;

Σαν ενυδρίδες μοιάζουν ... αλλά δεν είναι
Σαν κάστορες μοιάζουν .... αλλά δεν είναι
Ότι και να ήταν εγώ έβγαλα τις φώτο μου, έβγαλα και τις selfie μου, με φόντο την απέναντι όχθη, τη γέφυρα "Jiráskův most", το "dancing house", τα χρώματα του ήλιου που έδυε εκείνη την ώρα ...
και τον μίνι ζωολογικό κήπο ...

Τελικά η έρευνα μου στο Internet για τα ζώα αυτά έβγαλε … λαγό . Δεν είναι ποντίκια … είναι όμως τρωκτικά, αλλά χαριτωμένα τρωκτικά, που λέγονται “Nutrias” διεθνώς και “μυοκάστορες” στα ελληνικά. Ζουν σε λαγούμια κοντά σε γλυκό νερό και τρέφονται κυρίως με ρίζες. Εδώ στο Μολδάβα, το σπίτι τους είναι σε ένα νησάκι απέναντι από το ξενοδοχείο μας, στην περιοχή Podoli, που είναι κάτω από το λόφο Vysehrad. Πηγαίνουν όμως όπου “μυριστούν” λιχουδιές και το “swans feeding spot” είναι ένα από αυτά.

Συνεχίσαμε τη διαδρομή μας παραλιακά, δρόμο, τον οποίο είχαμε ξανακάνει το πρωί, τότε που ήταν έβρεχε ακόμα, αλλά τώρα είχε πολύ διαφορετική εικόνα.
Πολλά μπαράκια και καφέ είχαν ανοίξει και είχαν βγάλει τραπεζάκια έξω στις όχθες του ποταμού, πάνω σε προβλήτες και σε πλατφόρμες, τα οποία “σκάσανε” μύτη σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή, αφού το πρωί που περάσαμε από εδώ δεν … Ήταν το ένα καλύτερο από το άλλο, πάνω στο νερό και με θέα. Τι ωραία που ήταν!

Σε όλα ήθελα να καθίσουμε, αλλά η αλήθεια ήταν ότι χρειαζόμασταν το ξενοδοχείο μας για ένα φρεσκαρισματάκι. «Θα πάμε και μετά το πολύ πολύ να ξαναβγούμε», σκεφτόμουν. Δεν είναι μακριά μας. Αν και πολύ φοβόμουν ότι δεν θα είχε κουράγιο η μικρή να ξαναβγούμε.

Όταν όμως πλησιάσαμε στο Botel μας και είδαμε κάτι Mac απέναντι του… είδα παράλληλα και τις τελευταίες ελπίδες μου να πάμε σε ένα από τα παραλιακά μπαράκια να εξανεμίζονται.
«Πάμε να αλλάξουμε και βλέπουμε» της λέω.

Το καλό με το botel μας είναι ότι τα έχει … όλα. Είχε και restaurant στο τελευταίο κατάστρωμα.
«Δεν πάμε επάνω αντί για τα Mac; και θέα έχει και καλύτερο φαγητό θα 'χει»
Αυτό και κάναμε.
Ντυθήκαμε, στολιστήκαμε για να ανέβουμε δυο … σκάλες έως το κατάστρωμα. Σαν μια εσάνς κρουαζιερόπλοιου κάπως …
Και ήταν πάρα πολύ ωραία. Δεν διέφερε τελικά πολύ από τα μπαράκια που ζήλεψα. Και από εδώ είχαμε ωραία θέα...

Η μικρή πήρε ένα χάμπουργκερ με διπλοτηγανισμένες πατάτες (σαν βέλγικες μου φάνηκαν) και εγώ πήρα ένα γλυκόξινο χοιρινό με ψητά λαχανικά πολύ gourmet-διάρικο (σε γεύση και όχι στην ποσότητα ), που μαζί με το botel ολόκληρο είναι λόγος για να ξαναπάω.

Έκλεισε τέλεια η βραδιά.
Έκλεισε τέλεια η πιο χαλαρή ίσως ημέρα του ταξιδιού. Μια βόλτα στην παραμυθένια Πράγα …

...την πόλη των 100 Πύργων

post .....................

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• …

  Go to chapter

  Go
• 13

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 13

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[paefstra]

Τωρα που εγινες λιονταρινα της οδηγησης, ποιος σε πιανει...!

 

[Iris_90]

Αξιοπρόσεκτη και Συμπαθής η Πολωνία , Τσεχία και Γερμανία έχω πάει (Η Τσεχία παραμυθένια και όμορφη)

 

[evaT]

Πολυ όμορφο οδικό . Κ υπέροχο παράδειγμα θάρρους προς το παιδί εφόσον δεν ήταν απαραίτητο να μείνετε όλοι πίσω.
.

 

[Grerena]

Τωρα που εγινες λιονταρινα της οδηγησης, ποιος σε πιανει...!

Άστα, νομίζω ότι την ψώνισα λίγο. Αφού ήδη κανονίζω το επόμενο οδικό να είναι Αγγλία! You Know... με ανάποδη οδήγηση ... δεν κρατιέμαι.

Αξιοπρόσεκτη και Συμπαθής η Πολωνία ,

Νομίζω ότι είναι λίγος ο χαρακτηρισμός "συμπαθής" για την Πολωνία. Ύστερα από δύο ταξίδια πέρυσι και φέτος θα έλεγα ότι όλες οι πόλεις που πήγα στην Πολωνία ήταν πάνω από τις προσδοκίες μου.
Για την Τσεχία συμφωνώ με τον χαρακτηρισμό και η Γερμανία είναι ... εγγύηση.

Πολυ όμορφο οδικό . Κ υπέροχο παράδειγμα θάρρους προς το παιδί εφόσον δεν ήταν απαραίτητο να μείνετε όλοι πίσω.

Ευχαριστώ πολύ. Πραγματικά χαίρομαι πολύ που το βλέπεις έτσι.
Γενικότερα πιστεύω ότι αυτό το ταξίδι ήταν αρκετά ... διδακτικό και για τις δυο μας!

 

[evaT]

Πραγματικά χαίρομαι πολύ που το βλέπεις έτσι.

Εγώ πήρα το....παιδί τότε στην Αμερική. (20χρονο στο μεταξύ το παιδί....) Τι δεν άκουσα, που πάτε 2 γυναίκες μόνες, χωρίς πρακτορείο κ κει σε σφάζουν μέσα στο δρόμο μέρα μεσημέρι, με έπρηξαν και δεν ήξερα καν το τράβελστορις να πάρω κουράγιο

Σε χαίρομαι. Να πας κ οδικό στην Αγγλία κ να μας τα πεις όλα!

 

[alvadi]

Την περίμενα αυτή την ιστορία!!!!!

 

[Grerena]

1η ημέρα: ΑΡΧΗ ΜΕ … OLOMUC
Βγήκαμε από το parking του αεροδρομίου με ένα σχετικό ζόρι. Θυμάμαι και πέρυσι που είμαστε εδώ είχαμε ένα θεματάκι με την μπάρα, που δεν άνοιγε για να βγούμε. Πρέπει βγαίνοντας να πληρώσεις ένα αντίτιμο για το parking, το οποίο έχει μεν προπληρωθεί από την εταιρία ενοικιάσεως αλλά μέχρι να σε “αναγνωρίσει” η μπάρα ότι είσαι νοικιασμένο δημιουργείς ένα μικρό κομφούζιο. Τέλος πάντων τα καταφέραμε.

Το πρόγραμμα σήμερα έλεγε ότι φεύγουμε για Τσεχία κάνοντας μια μεγαλούτσικη στάση στην πόλη Olomuc, μια μικρότερη στο μνημείο του Austerlic και άφιξη και διανυκτέρευση στο Brno. Σε μια ώρα από την αναχώρησή μας θα μπαίναμε Τσεχία. Η πρώτη μας στάση όμως την κάναμε επί Πολωνικού εδάφους. Είπαμε να πάρουμε κάτι να έχουμε για φαγητό σαν καβάντζα, γιατί όπως πάντα στο πρόγραμμά μου θυμήθηκα ότι … ξεχνάω να βάλω χρόνο για φαγητό, καφέ, ξεκούραση κ.τ.λ.
Χτυπήσαμε ένα γνώριμο από πέρυσι zapiekanka, μια σαλατούλα και ένα τονωτικό στα γρήγορα και φύγαμε.

Η πρώτη πόλη που συναντάμε στη διαδρομή μας είναι η Ostrava (20’ μετά τα Τσεχοπολωνικά σύνορα), που αποτελεί την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Τσεχίας. Προφανώς δεν μας «έπαιρνε» να μπούμε μέσα να τη δούμε.

Μπορεί να μας «έπαιρνε» χρονικά όμως να πάρουμε τον περιφερειακό της προκειμένου να δούμε από κοντά τον πολύ ενδιαφέροντα κατά τη γνώμη μου «Πύργο του Bolt».
Είναι ένας πύργος χαλυβουργείου, μια πρώην υψικάμινος, στην οποία μπορείς να ανέβεις στην κορυφή για να δεις τη θέα και να πιείς και καφεδάκι άμα θέλεις. Η όλη εγκατάσταση είναι εντυπωσιακή με εξέδρες, σκάλες και γυάλινες γέφυρες. Ο Πύργος φέρει την υπογραφή του γνωστού δρομέα Usain Bolt. Όταν το ένα ρεκόρ συναντά το άλλο. Όταν ο κάτοχος των ρεκόρ αγώνων ταχύτητας συναντά τον Πύργο της χαλυβουργίας με τη μεγαλύτερη παραγωγή χάλυβα της Ευρώπης. Η Ostrava είναι μια άκρως βιομηχανική - μεταλλευτική πόλη, που έχει αξιοποιήσει τα παλιά εργοστάσιά της μετατρέποντάς τα σε μέρη αναψυχής!!!

Επειδή όμως θα ήταν παρακινδυνευμένο χάσιμο χρόνου, ενδιαφέρον για το σύζυγο (που έλειπε) και καθόλου ενδιαφέρον για την κόρη (που ήταν παρούσα) είπα να μην βγω εκτός χρονικού προϋπολογισμού ακόμα δεν ξεκινήσαμε. Με μια μικρή δυσκολία το … «άφησα». Σας είπα ότι είναι και υποψήφιο Unesco;
Ναι! Ανήκει στη δοκιμαστική λίστα της Unesco.
Αρκέστηκα μόνο σε μια φωτογραφία … άλλων περαστικών … Πύργων.

Μια ώρα μετά μπαίναμε στο Olomuc. Το καλό με τις μικρές πόλεις είναι ότι με το που λες «Μπαίνουμε στην πόλη», έχεις ήδη φτάσει και έχεις ήδη παρκάρει πριν καλά καλά το καταλάβεις.
Εύκολα βρήκα parking. Και δωρεάν, αφού μετά τις 7:00 παρκάρεις δωρεάν. Ήταν και άδειο. Καθημερινή απόγευμα σε μικρή επαρχιακή πόλη της Τσεχίας πόσο κόσμο να ‘χει; Κατά βάθος φοβόμουν ότι δεν θα βρούμε και τίποτα ανοιχτό.

Στα 500μ απόσταση θα φτάναμε στη κεντρική πλατεία.
Πλησιάζοντας, ήδη από τα 200μ. μπορούσαμε να διακρίνουμε τη στήλη της Unesco.

Η Στήλη του Olomuc είναι μία από τις πολλές στήλες πανώλης που κατασκευάστηκαν για να τιμήσουν το Θεό που τις σταμάτησε, αλλά σίγουρα είναι ότι πιο υπέροχο υπάρχει σε στήλη, εξ’ ου και η Unesco, που την πήρε υπό την προστασία της. Χτίστηκε στις αρχές του 18ου αι., από ντόπιους λιθοξόους & αποτελεί ένα απίστευτο παράδειγμα μπαρόκ τέχνης. Έχει ύψος 35μ., έχει 18 πέτρινα γλυπτά αγίων και στην κορυφή έχει ένα επιχρυσωμένο χάλκινο γλυπτό της Αγίας Τριάδος, που συνοδεύεται από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ.

Είναι τόση μεγάλη η αντίθεση … της βαριά μπαρόκ μουντής στήλης των 3 αιώνων, με τα ρομαντικά πολύχρωμα παλ σπίτια της πλατείας για φόντο. Και το φως του ήλιου έτσι όπως πέφτει αυτήν την ώρα ενισχύει την αντίθεση.

Γύρω από τη στήλη, υπάρχουν και άλλα αξιοθέατα του Olomouc, όπως το Δημαρχείο, το αστρονομικό ρολόι, η κεντρική πλατεία της αγοράς και μια πλούσια συλλογή από σιντριβάνια.

Αυτή ήταν η Upper κεντρική πλατεία. Υπάρχει και η Lower κεντρική πλατεία. Με τα σιντριβάνια της και αυτή και με τις στήλες της. Η πόλη είναι μια κούκλα!

Και σε περίπτωση που η τσέχικη κουζίνα μας πέσει βαριά, το Olomuc έχει και το ελληνικό του … στα υπ’ όψιν…

Τα tips μου έλεγαν ότι έπρεπε να δοκιμάσουμε τη σπεσιαλιτέ του Olomuc, που είναι ένα γλυκό με βάση το Olomoucke tvaruzky, ένα παραδοσιακό μαλακό τυρί της πόλης (τύπου cottage), το Tvaruzkova Cukrarna. Δύο ήταν τα μαγαζιά που είχαν παρόμοια επιγραφή στην ταμπέλα τους και το ένα από αυτά είχε … παγωτό. Ούτε παραγγελιά να το είχα!

Παγωτό πήραμε λοιπόν φτιαγμένο από Tvaruzkova. Ήταν πάρα πολύ ωραίο και ελαφρύ. Με το παγωτό στο χέρι βολτάραμε χαζολογώντας στα διάφορα της πλατείας, στα ιδιαίτερα σιντριβάνια και στο παζάρι βιβλίου που ήταν στημένο κάτω από τη στήλη.

Είδαμε και το αστρονομικό ρολόι από κοντά. Είναι του 14ου αι., αλλά μετά από ζημιές που υπέστη κατά τον Β’ Παγκόσμιο επανασχεδιάστηκε και ανακατασκευάστηκε με σοσιαλρεαλιστικό στυλ. Τώρα αντί για αγίους απεικονίζονται εργάτες και μηχανικοί, ενώ στο καντράν αναγράφεται η ημερομηνία της Παγκόσμιας ημέρας του εργάτη. Στην ουσία είναι ένα μνημείο για τα σοβιετικά χρόνια της πόλης.

Μια μικρή απόλαυση ήταν αυτή η βόλτα στο Olomuc και μάλιστα χωρίς τα ενοχλητικά τουριστικά πλήθη! Ίσως επειδή δεν είναι τουριστική πόλη; Μια ένδειξη (ότι δεν είναι τουριστική πόλη) είναι ότι δεν βρήκα πουθενά να αγοράσω … μαγνητάκι!

Και επίσης ... δεν είδα και πουθενά τουρίστες. Που είναι οι τουρίστες;

Κατά τις 8:30 φύγαμε. Ήθελα να προλάβουμε να φτάσουμε στο Austerlitz και να το δούμε με το φως της μέρας και πριν να δύσει ο ήλιος.

Ουπς! Θυμήθηκα ότι υπάρχει και κάτι άλλο πριν το Austerlitz.
Δώδεκα χιλιόμετρα πριν το μνημείο του Austerlitz (15’ πριν) υπάρχει ένα ιστορικό κτίριο, που την ημέρα της μάχης του Austerlitz (2 Δεκεμβρίου 1805) ήταν το Στρατηγείο των Ρώσων. Ήταν η έδρα του Ρώσου στρατηγού Pyotr Bagration. Εκεί συναντήθηκε μαζί του ο Ναπολέων πριν τη μάχη και εκεί μετά τη νίκη του ο Ναπολέων κοιμήθηκε το βράδυ, αλλά και πραγματοποίησε προκαταρκτικές διαπραγματεύσεις για μια ανακωχή.

Σήμερα το πρώην Στρατηγείο είναι ταβέρνα, μουσείο και διαθέτει και στάβλους. Η ταβέρνα του όμως είναι κλειστή τις Πέμπτες (την τύχη μου). Φαινόταν μάλιστα και καλή ταβέρνα (σύμφωνα με το στο trip advisor) και ποντάριζα σε αυτήν για το γεύμα/δείπνο της ημέρας.
Αρκεστήκαμε μόνο σε μια βολτίτσα γύρω από το κτίριο, που θα έλεγα ότι έμοιαζε πολύ με ισπανική χασιέντα. Από πίσω είχε στάβλο, άλογα και διάφορα άλλα βοηθητικά κτίσματα.

Εδώ υπήρχε και ένα μπρούτζινο άγαλμα αλόγου, το οποίο προς στιγμήν νόμιζα ότι είναι το άλογο του Ναπολέοντα (απ’ τον πίνακα του Νταβίντ). Ήμουν βλέπετε επηρεασμένη από την ιστορία του μέρους.

Κοντά έπεσα. Είναι ένα μνημείο για τα άλογα που σκοτώθηκαν στη μάχη του Austerlitz. Το άγαλμα είναι σε φυσικό μέγεθος και αναπαριστά ένα άλογο τη στιγμή που χτυπιέται από σφαίρα. Βέβαια δεν είναι του Ναπολέοντα, αφού αυτό ναι μεν ήταν παρόν στη μάχη του Austerlitz, αλλά πέθανε πολύ αργότερα από βαθιά γεράματα.

Ήταν κομματάκι αργά, έπεφτε και το φως και θυμήθηκα τη συμβουλή του άντρα μου, ο οποίος μας είπε πριν φύγουμε: «Μην τρέχετε στις ερημιές». Εδώ ήταν λίγο ερημιά, οπότε … την κάναμε σιγά σιγά.
Η ώρα είχε ήδη πάει 9:30. Ο ήλιος είχε δύσει από τις 9:15.
Πάει το Austerlitz. Και ήταν δυο βήματα από εδώ που είμαστε. Αναγκαστικά θα το “σφηνώναμε” αύριο. Τουλάχιστον δεν είναι μακριά από το Brno που θα κοιμόμασταν σήμερα.

Μπήκαμε στο Brno κατά τις 9:40. Φτάσαμε στο κατάλυμα. Εκεί έπρεπε να πάμε στο parking να πάρουμε τα κλειδιά του διαμερίσματός μας από ένα κουτί φύλαξης με κωδικό, να παρκάρουμε σε συγκεκριμένο σημείο και να βρούμε το κατάλυμα, που ήταν σε άλλη κοντινή διεύθυνση. Ζοριστήκαμε λίγο να τα βρούμε (εμείς φταίγαμε που διαβάζαμε λάθος τα μηνύματα) αλλά προφανώς τα καταφέραμε.
Μια χαρά ήταν το διαμερισματάκι. Μικρό, καθαρό με όλα τα απαραίτητα.
Παρόλο που το κέντρο της πόλης ήταν πολύ κοντά αποφασίσαμε να μην βγούμε για βράδυ παρά να ψωνίσουμε κάτι από το απέναντι Žabka για να τσιμπήσουμε για βράδυ.

Έτσι και κάναμε. Πήγαμε στο παντοπωλείο της γειτονιάς και πήραμε φαγητό για άμεση κατανάλωση και πρωινό για την επόμενη μέρα. Δούλεψε ο φούρνος μικροκυμάτων για τα λαζάνια της κόρης, δούλεψε και ο βραστήρας για τη δική μου μανιταρόσουπα και το διαμερισματάκι τα έβγαλε τα λεφτά του. Α! Συγχρόνως με τα ρέστα από το 50ευρω που έδωσα στο Žabka, βολεύτηκα και με το συνάλλαγμα που κάποια στιγμή έπρεπε να κάνουμε. Γιατί ναι μεν παντού περνάνε οι κάρτες, αλλά μερικοί πλανόδιοι θέλουν τις … κορώνες τους.

Τέλος για σήμερα. Καλά πήγε η πρώτη ημέρα. Και δεν ήταν και ολόκληρη!

post .....................

 

[Grerena]

2η ημέρα: ΤΟ BRNO ΚΑΙ Η ΒΙΛΛΑ ΤΟΥ
Δεν είχαμε πολύ πρωινό ξύπνημα … για road trip! Στις 8:00 σηκωθήκαμε και μέχρι τις 9:00 φάγαμε τα ψώνια του χθεσινού Žabka και εγώ ήπια και τους καφέδες μου. Για μένα βασικό κριτήριο για την καλή μου βαθμολογία σε ένα κατάλυμα στο booking είναι το αυτό να έχει εσπρεσιέρα και parking. Με αυτά τα δύο είμαι … ευτυχισμένη. Και αυτό το studio τα είχε.

Στις 9 και κάτι πήραμε το αυτοκίνητο και το παρκάραμε λίγο πιο κοντά στο κέντρο της πόλης.

Ξεκινήσαμε τη βόλτα μας από την αρχή της εμπορικής οδού česká. Και την ξεκινήσαμε όμορφα, δηλ. με παγωτό! Μα παγωτό πρωινιάτικα; Δεν γίνεται αλλιώς αφού η πόλη είναι γεμάτο παγωτατζίδικα που σε προκαλούν.

Το πλέον ιδιαίτερο, που συνάντησα στο Brno και που δεν έχω δει πουθενά αλλού είναι τα πλανόδια ... καφενεία. Πραγματικά βρίσκεις σε κάθε γωνιά και από ένα. Τουλάχιστον τρία συναντήσαμε σε αυτήν την πρωινή βόλτα μας.

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην πλατεία Ελευθερίας...

Εδώ είδαμε το σήμα κατατεθέν της πόλης που είναι ένα ρολόι, που μόνο με ρολόι δεν μοιάζει …

Στην ανατολική πλευρά της Πλατείας Ελευθερίας, στέκεται ένα γιγάντιο πέτρινο γλυπτό (5,8 μ. ύψος και 1,7 μ. πλάτος) που έχει σχεδιαστεί για να θυμίζει στους πολίτες την ανεπιτυχή πολιορκία του Μπρνο από τους Σουηδούς κατά τον Τριακονταετή Πόλεμο. Το γλυπτό είναι ένας οβελίσκος, μαύρος, μαρμάρινος και γυαλιστερός που κρύβει ένα ρολόι, που σχετίζεται με έναν περίπλοκο μηχανισμό που κάθε μέρα στις 11 π.μ. παίζει μια μελωδία, ενώ μία από τις τέσσερις τρύπες στο γλυπτό ανοίγει και αποκαλύπτει μια γυάλινη μπάλα που μπορείτε να πιάσει κάποιος και να την κρατήσει.

Το έργο έχει επίσημα τον τίτλο το αστρονομικό ρολόι του Μπρνο, αλλά στην πραγματικότητα δείχνει απλά την ώρα. Το σχήμα του, ωστόσο, έχει μια αμφιλεγόμενη ομοιότητα με κάτι άλλο και το γλυπτό σύντομα απέκτησε μια σειρά από παρατσούκλια από τους κατοίκους του Μπρνο…

Τι να πω; Εγώ αν ήμουν ... πόλη δεν θα ήθελα το highlight μου να είναι ένα ρολόι που να μοιάζει με ... @#$^@ (ξέρετε ... κάτι άλλο)

Έχει και άλλα η πόλη. Την cabbage market, δύο κρύπτες (στη μία πήγαμε), έναν Καθεδρικό, το Δημαρχείο με τον Πύργο του και τον κροκόδειλό του, το κάστρο του έχει και ένα καταφύγιο, αλλά απ’ όλα αυτά το ρολόι διαλέξανε για αναγνωριστικό σήμα κατατεθέν. Γούστα είναι αυτά.

Μετά την πλατεία Ελευθερίας πήγαμε ως το παλιό Δημαρχείο. Εκεί από την οροφή της εισόδου του κρέμεται ένας … δράκος. Εμείς κροκόδειλο είδαμε αλλά οι κάτοικοι του Μπρνο υποστηρίζουν ότι είναι δράκος / λάφυρο, που σύμφωνα με τον θρύλο … είναι ο δράκος που κάποτε απειλούσε τους κατοίκους.
Λέγεται ότι το θηρίο τρομοκρατούσε ανθρώπους και ζώα της περιοχής και κανείς δεν φαινόταν να μπορεί να το σταματήσει. Αυτό μέχρι που ένας επισκέπτης (κρεοπώλης στο επάγγελμα) πρόσφερε στο δράκο για γεύμα ένα βόδι που το εσωτερικό του ήταν γεμάτο με ασβέστη. Ο δράκος μετά το γεύμα πήγε για νερό, ο ασβέστης πέτρωσε, ο δράκος έσκασε και η περιοχή σώθηκε.
Σε αντίθεση με παρόμοιους θρύλους με δράκους σε όλη την Ευρώπη (όπως π.χ. της Λιουμπλιάνα ή της Κρακοβία) οι κάτοικοι του Μπρνο θεωρούν ότι έχουν την πιο δυνατή ιστορία αφού έχουν … το σώμα του δράκου για να υποστηρίξουν την αληθοφάνεια της ιστορίας τους.
Βέβαια, κάποιος θα πρέπει να τους πει ότι αυτό δεν είναι δράκος αλλά κροκόδειλος!

Μπορούσαμε και να ανέβουμε στον Πύργο του Δημαρχείου για να δούμε το Brno πανοραμικά, αλλά η κόρη προτίμησε να κρατήσει δυνάμεις (που να ανεβαίνουμε τώρα τόσα σκαλιά), μην ξεκινήσουμε τόσο δυναμικά. Άλλη φορά.

Φτάσαμε ως την Cabbage Market, στην πλατεία της λαχαναγοράς. Είναι μια όμορφη πλατεία, στο μέσο της οποίας δεσπόζει ένα μπαρόκ σιντριβάνι και περιβάλλεται από όμορφα κτίρια όπως το θέατρο Reduta, το Μουσείο της Μοραβίας, δύο μπαρόκ παλάτια (πρώην σπίτια ηγουμένων) κ.α. Δύσκολα τα προσέχεις όμως αφού στην πλατεία κυριαρχεί η από αιώνων αγορά φρούτων και λαχανικών Zelny trh.

Την προσπεράσαμε προκειμένου να πάμε στην κρύπτη των Καπουτσίνων. Ολοένα και πληθαίνουν οι πόλεις (που συναντώ) που έχουν κρύπτες με μούμιες μοναχών. Έχω δει και αλλού, αλλά είπα να μπούμε σε αυτή του Brno, για να δει μια και η κόρη μου.

Πρόκειται για μια κρύπτη που βρίσκεται κάτω από την Εκκλησία του Τιμίου Σταυρού στο Brno. Το κτίριο αυτό ανήκε στην τάξη των Καπουτσίνων μοναχών, οι οποίοι το χρησιμοποίησαν ως τόπο ταφής (ως το τέλος του 18ου αι.) όχι μόνο για τους εαυτούς τους αλλά και για αξιωματούχους της εκκλησίας και για τους πλούσιους προστάτες τους. Οι ξηρές και δροσερές συνθήκες οδήγησαν τα πτώματα στη μουμιοποίηση τους.

Τα περισσότερα μουμιοποιημένα σώματα που βρέθηκαν εκεί είναι με τα χέρια σταυρωμένα κρατώντας ένα αρχαίο κομπολόι.

Έδειξε ενδιαφέρον τελικά το παιδί. Και για την κρύπτη και για τη μουμιοποίηση αλλά και στα σουβενίρ στην έξοδο. Η κρύπτη όχι μόνο είχε σουβενίρ, αλλά είχε και κάτι σκουλαρικάκια (ποιος το περίμενε) όμορφα και φθηνά. Μάλλον ξεχασμένα ήταν, αφού είχαν κάτι λιγότερο από 3€.
Ευτυχισμένες και με τα πρώτα μικροδωράκια παραμάσχαλα βγήκαμε πάλι στην πλατεία. Μόλις βγήκαμε πέσαμε πάλι πάνω σε πλανόδιο παγωταντζή. Είναι πολλοί σας λέω οι πλανόδιοι. Εμείς δεν είμαστε και πολύ εγκρατείς, ειδικά σε ταξίδι. Μόνο που τώρα πέσαμε σε vegan παγωτά. Ιδιαίτερες γεύσεις. Η κόρη πήρε περγαμόντο και εγώ κάτι που πλησίαζε όσο γινόταν την βανίλια (αυτό τουλάχιστον κατάλαβα στη μετάφραση).

Αποτέλεσμα: Δεν τρωγόντουσαν. Το δικό μου κάπως, αλλά το περγαμόντο ήταν μια εμπειρία … που πετάχτηκε στα σκουπίδια. Για να πετάξω εγώ παγωτό στα σκουπίδια … καταλαβαίνετε. Υποσχεθήκαμε στον εαυτό μας να μην ξαναπάρουμε τέτοια γευστικά ρίσκα. Από δω και πέρα στο ταξίδι τουλάχιστον θα παίρνουμε κλασικές γεύσεις: snikkers, oreo, τσιχλόφουσκα κ.τ.λ.

Είδαμε και τον Καθεδρικό απ’ έξω … ε! πόσες εκκλησίες πια να δούμε; Ήδη είδαμε μία σήμερα. Έχουμε καταντήσει να βλέπουμε τόσες εκκλησίες την ημέρα όσα και τα παγωτά που τρώμε. Υπερβολή!

Τώρα είχε φτάσει η ώρα για να βιαστούμε. Είπαμε να κάνουμε μεν χαλαρή βόλτα αλλά μας περιόριζε το … παρκάρισμα. Ένα δυομισάωρο είχα βάλει στο παρκόμετρο, το οποίο και είχαμε ξεπεράσει βεβαίως. Γρήγορα γρήγορα επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο, το οποίο ευτυχώς βρήκαμε … “καθαρό”, χωρίς καμιά κλήση και φύγαμε.
Δεν θα φεύγαμε όμως ακόμα από το Brno. Είχαμε να δούμε αυτό που θα έπρεπε να είναι το highlight του Brno. Μια Βίλλα με τον κήπο της, η οποία ανήκει στην Πολιτιστική κληρονομιά της Unesco.

Η Βίλλα Tugendhat … βρίσκεται σε προάστιο του Brno, σε ύψωμα και μόλις 3km από το κέντρο του.

Φτάσαμε γρήγορα και παρκάραμε ακριβώς απ’ έξω.

Για να επισκεφτείς τη βίλλα θα πρέπει να το κάνεις μόνο με ξενάγηση και με εισιτήριο που θα πρέπει να έχεις προμηθευτεί μήνες πριν. Όσες προσπάθειες και αν έκανα κατά καιρούς στα υπό μελέτη ταξίδια μου (που περνούσαν από το Brno) για να βρω εισιτήρια … έπεφταν στο κενό. Υπήρχαν ξεναγήσεις των 40’, 60’ και των 90’ σε Τσέχικα και Αγγλικά. Πάντα ήταν κλεισμένες οι θέσεις και εισιτήρια δεν έβρισκα. Για τον “Μυστικό Δείπνο” του Da Vinci στο Μιλάνο, που έχω πάει και δυο φορές, δεν είχα δυσκολευτεί τόσο!
Αδύνατον να βρει κάποιος εισιτήρια για τις ξεναγήσεις εντός της βίλλας, αλλά πολύ εύκολο και επί τόπου βγάζεις εισιτήριο για τους κήπους της Βίλλας. Με το εισιτήριο των κήπων έχεις πρόσβαση στις βεράντες της, μπορείς να δεις μεγάλο μέρος του σπιτιού και εσωτερικά και γενικά καταλαβαίνεις πολλά για την αρχιτεκτονική του αξία αλλά και την ιστορία του.

Λίγα λόγια για τη Βίλλα Tugendhat …
Η Villa Tugendhat χτίστηκε από τον αρχιτέκτονα Ludwig Mies van der Rohe για τον Fritz και την Greta Tugendhat, ένα ζευγάρι ευκατάστατων Εβραίων. Η Βίλλα θεωρείται ένα από τα πιο εντυπωσιακά παραδείγματα της σύγχρονης αρχιτεκτονικής … των αρχών του 20ου αι. Πρόκειται για ένα σπίτι πολύ πρωτοποριακό για την εποχή του που μοιάζει σαν να χτίστηκε μόλις χθες!
Τα κύρια χαρακτηριστικά της Villa Tugendhat, που την οδήγησαν στην εγγραφή της στον κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco είναι η αρχιτεκτονική της καθαρότητα, η τοποθεσία της σε φυσικό περιβάλλον, η μοναδική δομή ανοιχτού σχεδίου της αλλά και ο τεχνικός και δομικός σχεδιασμός καθώς και η χρήση εκλεκτών υλικών, όπως ο όνυχας, ο τραβερτίνης και ο έβενος. Η Βίλλα έχει γίνει σύμβολο Μοντερνιστικής κατοικίας και το έργο του αρχιτέκτονά του κατέχει εξέχουσα θέση παγκοσμίως.
Η δήλωση του Mies «less is more» χαρακτηρίζεται από τις καθαρές του μορφές και τη δουλειά του με το υλικό. Το γυαλί, ο χάλυβας και το σκυρόδεμα είναι τα χαρακτηριστικά του ξεχωριστού «Διεθνούς Στυλ» του που έχει επηρεάσει την αρχιτεκτονική μέχρι τις μέρες μας.

Εμείς με το που φτάσαμε έξω από την πύλη τη βρήκαμε …κλειστή. Άνθρωπος πουθενά, ούτε group ούτε ξεναγήσεις. Που είναι οι λαοθάλασσες; Που είναι τα εισιτήρια που δεν έβρισκα;
Ένα μικρός στύλος ήταν έξω από την σιδερόπορτα με μια πολύ διακριτική υπόδειξη “push the button”. Ήταν το κουδούνι. Ώρες είναι τώρα να έρθει η Greta Tugendhat να μας ανοίξει.

Αντ’ αυτής ήρθε μια χαμογελαστή κοπέλα, που το πρώτο που μας ρώτησε ήταν έχουμε κάνει κράτηση.
«Όχι, (αλλά είμαστε διαβασμένες), θέλουμε μόνο εισιτήριο για τους κήπους»
Και περάσαμε στον γκισέ και βγάλαμε 2 εισιτήρια από 50 Kc το ένα.
Το εισιτήριο περιλαμβάνει επίσκεψη εκτός από τον κήπο της βίλλας και σε μια μικρή έκθεση στο ισόγειο της βίλας. Βέβαια γνώριζα ότι θα μπορούμε να δούμε και ένα μεγάλο μέρος του εσωτερικού του σπιτιού μέσα από τα παράθυρα.
Κατεβήκαμε την πρώτη σκάλα και το πρώτο που είδαμε ήταν η έκθεση μαζί με ένα μικρό μαγαζί με σουβενίρ. Κολλήσαμε αμέσως. Πρώτα είδαμε τα παρελκόμενα και μετά το κυρίως πιάτο.

Η έκθεση παρουσίαζε τον αρχιτέκτονα, το έργο του, τους ιδιοκτήτες και την οικογενειακή ζωή στη βίλλα μέχρι το 1938, όταν οι Tugendhat αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν. Οι Tugendhats ως ζευγάρι Εβραίων, οι οποίοι μάλιστα παρείχαν βοήθεια σε πολιτικούς πρόσφυγες από τη Γερμανία, κινδύνευαν και έτσι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το Brno υπό την απειλή του Β’ Π.Π. Η βίλα στη συνέχεια έγινε βάση για τη Γκεστάπο και έπειτα βάση του Σοβιετικού στρατού. Το 1967 η Greta Tugendhat επέστρεψε στην Τσεχία με κύριο σκοπό την αποκατάσταση της βίλλας, ενώ δεν την ξανακατοίκησε ποτέ. Το 2010 η Βίλλα υποβλήθηκε σε εργασίες ανακαίνισης κατά τις οποίες τα πάντα αποκαταστάθηκαν όπως στην αρχική τους εμφάνιση, το 1930.
Στην έκθεση εκτός από πληροφορίες και φωτογραφικό υλικό είδαμε μια μικρή συλλογή από τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν για την Βίλλα αλλά και την περίφημη καρέκλα του Brno ή αλλιώς καρέκλα Tugendhat. Πρόκειται για την πρωτότυπη, που σχεδίασε ο Mies και έχει δώσει έκτοτε το παραπάνω όνομα σε αυτό το στυλ σχεδίου.
Εννοείτε ότι ψωνίσαμε ότι βρήκαμε μπροστά μας. Μαγνητάκια, κασετίνες, μπρελόκ, κονκάρδες, τα οποία είχαν τα λογότυπα του Mies, “less is more” κ.τ.λ. Εδώ ψωνίσαμε από την κρύπτη, φανταστείτε εδώ.
Βγήκαμε επιτέλους και στον κήπο...

Εντάξει. Εγώ ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα. Ο σχεδιασμός, η επιλογή των φυτών, η κλίση του εδάφους, η θέση της βίλλας, η θέα από τη βίλλα στον κήπο και από τον κήπο στη βίλλα, οι λιτές γραμμές, όλα έμοιαζαν τόσο σύγχρονα και μοντέρνα.

Κάναμε μια βόλτα στα μονοπάτια του κήπου …

Πήγαμε και στην κεντρική βεράντα βλέποντας στην τραπεζαρία της βίλλας …

Καβάλησα και ένα στηθαίο προκειμένου να δω και το σαλόνι …

Είμαι σίγουρη ότι και η ξενάγηση θα με ενθουσίαζε.
Αν δεν γκρίνιαζε η κόρη μου μπορεί να επιχειρούσα να ανέβω και στην κρεβατοκάμαρα του 2ου ορόφου …
Όπως και να ’χει πολύ μου άρεσε αυτή μου η επίσκεψη και χαίρομαι που γνώρισα τη βίλλα Tugendhat.

Αφού είδαμε ότι μπορούσαμε και δεν μπορούσαμε να δούμε και αφού περπατήσαμε στον κήπο απ' άκρη σε άκρη ... φύγαμε.
Η συνέχεια είχε το πεδίο μάχης του Austerlitz, την εκκρεμότητα που είχαμε αφήσει από χθες.

post ......................

 

[vasiliss]

Πολύ χαίρομαι @Grerena που καταφέρατε και κάνατε το οδικό σας και δεν το εγκαταλείψατε. Έτσι τώρα έχουμε την ευκαιρία κι εμείς να διαβάσουμε ακόμα μία ενδιαφέρουσα ταξιδιωτική ιστορία, που τόσο ωραία μας διηγείσαι.
Δεν ξεχνάω βέβαια ότι έχεις προσπεράσει ένα οδικό και δεν μας το έχεις εξιστορήσει, αλλά είμαι βέβαιος ότι το έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου και κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα και του roadtrip στην Πολωνία.

 

[Grerena]

Πολύ χαίρομαι @Grerena που καταφέρατε και κάνατε το οδικό σας και δεν το εγκαταλείψατε. Έτσι τώρα έχουμε την ευκαιρία κι εμείς να διαβάσουμε ακόμα μία ενδιαφέρουσα ταξιδιωτική ιστορία, που τόσο ωραία μας διηγείσαι.
Δεν ξεχνάω βέβαια ότι έχεις προσπεράσει ένα οδικό και δεν μας το έχεις εξιστορήσει, αλλά είμαι βέβαιος ότι το έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου και κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα και του roadtrip στην Πολωνία.

Αχ! Ήμουνα σίγουρη ότι δεν θα το ... προσπέρναγες έτσι και φοβόμουν ότι θα μου το επισημάνεις.

Τι να κάνω; Δεν προλαβαίνω. Πραγματικά ότι χρόνο είχα φέτος τον αφιέρωνα στο να οργανώνω οδικά στην Ευρώπη, τα οποία για διάφορους λόγους ...ακυρώνονταν. Για να ασχοληθώ με τη συγγραφή θα πρέπει να έχω ... εξασφαλίσει το επόμενο ταξίδι, το οποίο όμως δεν «καθόταν».
Τώρα όμως, που έχω κανονίσει το επόμενο είπα να καθίσω να γράψω για το πιο φρέσκο μου ταξίδι. Αλλά μην ανησυχείς, αφού τώρα που άδειασε ο κουμπαράς μου και θα «μαζευτώ» αναγκαστικά, θα έχω χρόνο και σιγά σιγά θα πάρει και η περσινή Πολωνία τη σειρά της.

Εσύ στρώθηκες στη δουλειά; Για την Τουρκία λέω ... Ελπίζω να την ξεκίνησες.

Είναι αυτά τα οδικά ... για εμάς που τα αγαπάμε ...
Ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σου.

 

[Smaragda53]

Τι ωραίο ταξίδι! Ευχαριστούμε και για την παρουσίαση της βίλλας Tugendhat, πάρα πολύ ενδιαφέρουσα!