Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.322
- Likes
- 17.450
- Επόμενο Ταξίδι
- Βαλτικές
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 1η ημέρα: ΑΡΧΗ ΜΕ … OLOMUC
- 2η ημέρα: ΤΟ BRNO ΚΑΙ Η ΒΙΛΛΑ ΤΟΥ
- 2η ημέρα (συνέχεια): ΕΝΑ ΜΝΗΜΕΙΟ ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΑΡΚΟ
- 3η ημέρα: ΠΡΑΓΑ με …βροχή
- 3η ημέρα (συνέχεια): ΠΡΑΓΑ με … ήλιο
- 4η ημέρα: Η ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ...ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ
- 5η ημέρα: Η ΛΕΙΨΙΑ
- 5η ημέρα (συνέχεια): ΤΟ BAUHAUS (!), ΕΝΑΣ ΚΗΠΟΣ ΚΑΙ Ο ΛΟΥΘΗΡΟΣ
- 6η ημέρα: ΕΝΑ ΠΡΩΗΝ ΚΑΙ ΕΝΑ ΝΥΝ (UNESCO)
- 7η ημέρα: ΔΥΟ ΜΙΚΡΕΣ ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΩΝΙΑΣ
- 7η ημέρα: WROCLAU
- ΕΠΙΛΟΓΟΣ
3η ημέρα: ΠΡΑΓΑ με …βροχή
Από τα άγρια χαράματα άνοιξα το μάτι μου. Λίγο έφταιγε η έξαψη του «είμαι σε ταξίδι», λίγο του ότι ξημέρωσε πριν από τις 5:00 η ώρα (!), λίγο του ότι το φως μπήκε εύκολα στο δωμάτιο από τα πέντε μέτρα τζαμαρίες. Τι να συγκρατήσουν οι κουρτίνες;
Δεν σηκώθηκα όμως τόσο νωρίς. Έμεινα για ώρα στο κρεβάτι ρεμβάζοντας το ποτάμι και τη βροχή (ναι, έβρεχε ακόμα).
(η θέα από το παράθυρό μας)
Πολύ μου άρεσε το δωμάτιο-καμπίνα μας. Ένιωθα σα να ταξίδευα ...
Μα τι λέω; Αφού ... σε ταξίδι ήμουνα.
Κατά τις 8:30 σήκωσα και την πριγκίπισσα για να πάμε για πρωινό.
Το πρωινό ήταν υπέροχο ή είχα πολύ καλή διάθεση και μου φαίνονταν όλα υπέροχα. Ο μπουφές είχε τα πάντα. Ομελέτα scrabble είναι το αγαπημένο μου (θα γέμισα και δυο πιάτα) και από κει και πέρα ότι άλλο χωρούσε το έφαγα. Ήπια και δυο καφέδες. Έφαγα και τα γλυκά μου και τα φρούτα μου. Μη φανταστείτε … φρούτα σε φοντί σοκολάτας ήταν. Και όλα αυτά με …θέα …
Ωραία! Πρέπει το ξενοδοχείο και το πρωινό να ήταν μια μικρή αποζημίωση από τη θεά τύχη για τη χθεσινή ένταση που πέρασα.
Δεν θα μπορούσα να μη βάλω στην επικεφαλίδα τη λέξη βροχή! Βροχή, πολύ βροχή. Και αυτή που φάγαμε χθες βράδυ, και αυτή που έριχνε όλη νύχτα και αυτή που θα τρώγαμε στη συνέχεια.
Πολύ συχνά θυμάμαι και αναφέρομαι στη ρήση των Σουηδών, που λέει: «Δεν υπάρχει κακός καιρός, υπάρχει κακός εξοπλισμός». Κάτι θα ξέρουν αυτοί από κακό καιρό. Και καλά θα κάνουμε να τους ακούμε, λέω εγώ. Εγώ τους ακούω. Όταν έχει άσχημο καιρό και εξοπλίζομαι κατάλληλα νιώθω … πολύ περήφανη σαν τουρίστρια.
Η μεγάλη επιτυχία της σημερινής ημέρας ήταν τα αδιάβροχα πατουσάκια από το Jumbo. Διαφήμιση κάνω; Ε! Αξίζει. Σωτήρια τα πατουσάκια. Από ένα ζευγάρι πάνινα sneakers είχαμε η καθεμιά μας για να βγάλουμε όλο το ταξίδι, τα οποία ήταν κατάλληλα για μόνο για στεγνό περπάτημα, οπότε η μόνη λύση κατά της βροχής ήταν τα αδιάβροχα νάϋλον πατουσάκια. Μέσα σε λακούβες με νερό πατούσαμε ως και επίτηδες και δεν περνούσε στάλα μέσα. Απίθανα! Έχω την αίσθηση ότι τραβούσαμε τα βλέμματα των γύρω μας… τώρα επειδή μας ζήλευαν; επειδή μοιάζαμε με καρνάβαλους; Δεν ξέρω.
Εμείς πάντως μια χαρά τη βγάλαμε.
Βάλαμε και τα αδιάβροχα πόντσο μας, βάλαμε και τα πατουσάκια ανοίξαμε και μια ομπρελίτσα που είχαμε και ξεκινήσαμε για τη βόλτα μας στην Πράγα.
Στο μυαλό μου είχα να περπατήσουμε παραλιακά ως τη γέφυρα του “Dancing house”, από την οποία θα περνούσαμε απέναντι, για να συνεχίσουμε με όλα τα διάσημα της ανατολικής όχθης (πλατεία, ρολόι, άγαλμα Κάφκα, βιβλιοθήκες) ως το μεσημέρι (π.χ. ως τις 3:00) και το απόγευμα να περνούσαμε στη δυτική όχθη για τη Mala Strana, το κάστρο και για τα film location, που είναι και πολλά σε αυτήν την πόλη (αφού έχει τα τέλεια σκηνικά εποχής). Θα προσπαθούσα να αποφύγω τα πολύ τουριστικά σημεία και να επικεντρωθώ σε πράγματα που δεν είχα δει όταν είχα ξανάρθει στην Πράγα.
Ήμουν προετοιμασμένη ότι θα δούμε λιγότερα απ’ ότι προγραμμάτισα (αφού πάντα αυτό γίνεται), αλλά νομίζω ότι δεδομένων και των συνθηκών βροχής πολύ καλά πήγε το tour.
Περπατώντας παραλιακά … θαυμάσαμε τις πρώτες εικόνες που μας έδινε η Πράγα δίπλα στο ποτάμι ενώ παράλληλα το ψιχάλισμα δεν σταμάτησε ούτε λεπτό καθ’ όλη αυτή τη βόλτα.
Σε πολύ λίγο φτάσαμε στο swans feeding spot. Είναι ένα σημείο του ποταμού, που συχνάζουν κύκνοι και πάπιες, αλλά και κόσμος που τα ταίζει, εξ’ ου και το όνομα. Με αυτό το όνομα αναφέρεται και στους google maps. Υπάρχει και άλλο τέτοιο σημείο στην απέναντι όχθη και κοντά στη γέφυρα του Καρόλου.
Δεν είχαμε φαγητό για ταίσουμε τους κύκνους. Μόνο τις φωτογραφίες μας βγάλαμε και συνεχίσαμε.
Περάσαμε τον Vltava από την γέφυρα Jiraskuv προσπαθώντας έτσι να έχουμε πλάνα από διάφορες οπτικές γωνίες του περίφημου κτιρίου “Fred & Ginger”, ένα αξιοθέατο, που δεν είχα δει όταν είχα ξανάρθει.
Το “Dancing house” είναι ένα κτίριο γραφείων στην Πράγα με πολύ πρωτοποριακό σχεδιασμό, αφού το σχέδιο του θυμίζει ζευγάρι χορευτών. Τον άντρα αναπαριστά ο πύργος από σκυρόδεμα και τη γυναίκα ο γυάλινος πύργος, ο οποίος λεπταίνει στη μέση. Σχεδιάστηκε από τους αρχιτέκτονες Milunic και Gerny, με τον δεύτερο να είναι στη λίστα με τους σημαντικότερους αρχιτέκτονας της εποχής μας. Ορισμένα από τα έργα του είναι παγκοσμίου φήμης αξιοθέατα (Guggenheim /Bilbao, Olympic Fish Pavillion /Barcelona), συμπεριλαμβανομένου φυσικά και του “Dancing house”.
Από τους χορευτές Fred Astaire και Ginger Rogers πήρε το παρατσούκλι του το κτίριο, η παρουσία του οποίου παραξένεψε στην αρχή. Τι δουλειά έχει ένα μοντέρνο γυάλινο κτίριο ανάμεσα στα μπαρόκ και art nouveau κτίρια της Πράγας; Πήρε όμως έγκριση από τον Vaclav Havel (πρόεδρο της Τσεχίας που έμενε σε διπλανό κτίριο), πήρε και αρχιτεκτονικά βραβεία και τώρα 25 χρόνια μετά φιγουράρει στα “must see” της Πράγας.
Οπότε να ‘μαστε και εμείς εδώ….
Λίγες φωτογραφίες βγάλαμε κάτω από τη βροχή και τρέξαμε στο καταφύγιο, που μας πρόσφερε το ευφάνταστο κτίριο της “Ginger”. Ανάμεσα στις υπό κλίση κολώνες σκυροδέματος μπροστά από την είσοδο του “Dancing house hotel” μείναμε αρκετή ώρα παρέα με μπόλικους τουρίστες, που περίμεναν και εκείνοι υπομονετικά να κοπάσει η βροχή.
Χωρίς να έχει σταματήσει εντελώς, αλλά να έχει μειωθεί η ένταση της βροχής αρκετά αποφασίσαμε να βγούμε από την κρυψώνα μας.
Δεν με ενοχλεί η βροχή ειδικά αν είμαι κατάλληλα ντυμένη. Το πρόβλημά μου είναι ότι ζορίζομαι με τις φωτογραφίες. Και αυτή η πόλη σου δίνει πολλές αφορμές για … φωτογραφίες.
Που είναι η μουνταμάρα που έχουν οι περισσότερες κεντροβόρειες Ευρωπαϊκές πόλεις ειδικά όταν βρέχει; Η Πράγα δεν είναι έτσι.
Μπορεί να «έφταιγε» η αρκετά “Dancing in the rain” διάθεση που είχαμε ή μπορεί να έφταιγαν οι ωραίες γωνιές που βλέπαμε, τα ευφάνταστα γλυπτά, τα απανταχού χρώματα, η βροχή, η ατμόσφαιρα και όλα αυτά μαζί που το πήγαμε πολύ αργά... το βήμα. Οι φωτογραφίες, οι πόζες και το χαζολόγημα πήγαν σύννεφο.
Μετά από λίγο και ακριβώς απέναντι από τα Δικαστήρια μπήκαμε σε ένα βιβλιοπωλείο, το “Budget books” για χάζι (και για να γλυτώσουμε και λίγο τη βροχή). Βγήκαμε μετά από ώρα και με ένα βιβλίο επιπλέον, με το “The lights of Prague”. Είχε ωραίο εξώφυλλο αλλά βαμπιρίστικο περιεχόμενο. Η κόρη έχει αδυναμία στα βιβλία και αν την άφηνα θα αγόραζε από τους διάφορους προορισμούς τόσα βιβλία όσα μαγνητάκια αγοράζω και εγώ.
Μόνο που τα μαγνητάκια είναι μικρά και ελαφρά. Ενώ τα βιβλία; Δύο είναι τώρα τα βιβλία που κουβαλούσε στην τσάντα της (μαζί με ένα που κουβαλούσε εξ’ αρχής απ’ το πρωί) και δεν ξέρω πόσα τα κιλά που θα έσερνε στην πλάτη ακόμα δεν αρχίσαμε τη βόλτα. Το λέω γιατί δεν φτάνει η βροχή αλλά τώρα είχαμε και το βάρος να αντιμετωπίσουμε και πολύ σύντομα ψάχναμε για ένα καφέ για να ξεκουραστεί λίγο η πλάτη.
«Αναβάλλεται η ξεκούραση για μετά το passage και τον Kafka»
«Τι είναι το passage»;
“Lucerna passage” λέγεται και είναι μια ρετρό στοά με μαγαζιά. Θα γλυτώσουμε και λίγο βροχή.
Προσπαθώντας να κόψουμε δρόμο και να γλυτώσουμε και τη βροχή, … τοίχο-τοίχο και στοά-στοά φτάσαμε και στην περί ης ο λόγος “Lucerna passage”.
Tο Lucerna Palace είναι εμπορικό συγκρότημα, που κατασκευάστηκε το 1921 από τον Vácslav Havel τον παππού του μετέπειτα Προέδρου. Το Lucerna passage είναι ένα πέρασμα, μια στοά με καταστήματα, γκαλερί, καφέ και εστιατόρια με μια όμορφη διακόσμηση σε στυλ Art Déco. Οι περισσότεροι τουρίστες επισκέπτες έρχονται στη στοά για να δουν το άγαλμα του St Wenseslass καβάλα στο νεκρό άλογό του, το οποίο κρέμεται ανάποδα από την οροφή της στοάς.
Το «Άλογο» είναι του Černý, του καλλιτέχνη που δημιούργησε και τον περιστρεφόμενο Kafka! Το έργο αυτό απεικονίζει τον Άγιο Βέντσελα πάνω σε ένα ανάποδο νεκρό άλογο ως παρωδία του Τσέχου πολιούχου που ήταν ηρωικός δούκας της Βοημίας. Η δημιουργία αυτή του Černý έχει ερμηνευτεί από πολλούς σαν «ο σύγχρονος κόσμος δεν μπορεί πλέον να βασίζεται στους θρύλους ως μέρος της εθνικής του ταυτότητας».
Η στοά είχε κι άλλα ενδιαφέροντα όπως …
Είχε όμως και ένα ασανσέρ τύπου “Paternoster”. Είναι ένα ασανσέρ με ατέρμονη αλυσίδα και με ανοιχτές καμπίνες, που κινούνται αργά και χωρίς διακοπή!! Αυτό και αν είναι …ρετρό. Δεν υπάρχουν πολλά στην Ευρώπη, αλλά η Πράγα έχει δύο! Μια προσπάθεια που έκανα για μια βόλτα μαζί του δεν ευόδωσε αφού δεν είχε πρόσβαση για τον οποιονδήποτε παρά μόνο για κάποιους κατοίκους που έμπαιναν στο χώρο με κωδικό.
Βγαίνοντας από το passage πέσαμε πάνω στην πλατεία Wenceslas. Πρόκειται για μια μεγάλη ιστορική πλατεία που μοιάζει με λεωφόρο. Εδώ, το 1989, ο Βάτσλαβ Χάβελ, ηγέτης της αντιπολίτευσης και μετέπειτα πρόεδρος της χώρας έγινε εθνικός ήρωας, αφού πρωτοστάτησε στη διαδήλωση που ξεκίνησε τη βελούδινη επανάσταση.
Σήμερα η πλατεία είναι κατά κύριο λόγο εμπορικό κέντρο, πολύ δημοφιλής σε ντόπιους και τουρίστες μόνο που σήμερα λόγω βροχής δεν είχε την τιμητική της.
Μα πότε θα σταματήσει αυτή η βροχή; Ούτε μια φωτογραφία της προκοπής δεν έβγαλα.
Δεν ασχοληθήκαμε καθόλου με την πλατεία. Μόνο το διάσημο (και ιστορικό) ξενοδοχείο Evropa πήρε μόνο το μάτι μου (και η φωτογραφική μου) και αυτό από μακριά.
Το Grand Hotel Evropa είναι μια art nouveau αρχιτεκτονική ομορφιά, που έχει προσελκύσει κινηματογραφιστές, συγγραφείς και συνεπώς και … τουρίστες. Βρίσκεται πάνω στην Wenceslas από το 1872! Δεν έχει πια το όνομα “Europa” αν και διακρίνεται αχνά αν κοιτάξεις προσεκτικά.
Η συνέχεια είχε περπάτημα μέσα στη βροχή ...
Ώσπου φτάσαμε σε ένα πλάτωμα μπροστά από το εμπορικό κέντρο Quadrio, στην άκρη της οποίας βρίσκεται μια τεράστια ασημένια προτομή του Franz Kafka. Το 11μ. ύψους γλυπτό από καθρέφτη αποτελείται από 42 κινούμενα στρώματα που περιστρέφονται 360 μοίρες και όταν ευθυγραμμίζονται περιστασιακά σχηματίζουν το κεφάλι του Κάφκα. Μια ερμηνεία του έργου μπορεί να είναι ότι: αυτή η αέναη κίνηση του περιστρεφόμενου γλυπτού αντανακλά την αναταραχή της ψυχής του συγγραφέα.
Το έργο είναι του David Cerny, ενός Τσέχου αμφιλεγόμενου καλλιτέχνη, έργο του οποίου είδαμε και πριν λίγο μέσα στη στοά της Lucerna. Το έργο του είναι εύκολα αναγνωρίσιμο λόγω του ότι είναι πολλές φορές αρκετά … προκλητικό. Κάποιοι το θεωρούν και προσβλητικό, αλλά κάποιοι άλλοι έξυπνο και με χιούμορ. Παρ’ όλα αυτά του έχουν ανατεθεί πολλά έργα με αποτέλεσμα η Πράγα και μόνο να έχει διάσπαρτα καμιά 10αριά έργα του.
Εμείς σε μια ημερήσια βόλτα μας στην πόλη εκτός από το κεφάλι του Κάφκα, που επεδίωξα να δούμε είδαμε και άλλα τρία έργα του χωρίς να ξέρω ότι είναι δικά του (το οποίο ανακάλυψα αργότερα). Αργότερα στη Γερμανία είδα και άλλα δικά του και η έκπληξη μου που τα αναγνώρισα ήταν μεγάλη (και η χαρά μου).
Το σίγουρο είναι ότι το «Κεφάλι του Κάφκα» είναι πολύ μα πολύ εντυπωσιακό. Δεν το είχα δει όταν είχα ξανάρθει γιατί δημιουργήθηκε μόλις το 2014.
Τώρα χρειαζόμασταν ένα καφεδάκι και για να ξεκουραστούμε αλλά και για να αποφύγουμε για λίγο την ενοχλητική βροχή. Θα μπορούσαμε να καθίσουμε και στα Starbuks με θέα το «κεφάλι», αλλά έχει τόσα η Πράγα, στην αλυσίδα θα πάμε;
Πολύ κοντά μας υπήρχε κάτι που είχα στο μυαλό μου …
Όλες οι πόλεις έχουν ένα ιστορικό καφέ, συνήθως λίγο ρετρό και κυριλάτο, με θαμώνες διασημότητες και τελικά …must see. Έτσι και η Πράγα έχει το καφέ «Louvre» της, το οποίο επίσης δεν είχα επισκεφτεί την προηγούμενη φορά μου στην πόλη.
Το “Café Louvre” χρονολογείται από το 1902, (επί Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας) και αποτέλεσε τόπο συνάντησης της κοινωνικοπολιτικής αριστοκρατίας της Πράγας. Εδώ σύχναζε η ελίτ της Πράγας. Εδώ ερχόταν και ο Kafka και ο φιλόσοφος Franz Bretano, ακόμα και ο Einstein (όταν έμενε στην Πράγα την περίοδο που είχε την έδρα της Φυσικής στο Πανεπιστήμιο).
Το café διατηρεί την αυθεντικότητα της παλιάς εποχής. Έχει καταπληκτική διακόσμηση και ωραία ατμόσφαιρα. Ο κόσμος όμως και οι όρθιοι κυρίως ήταν αποτρεπτικός λόγος στο να καθίσουμε. Δεν είχα την υπομονή να περιμένω για να καθίσω για καφέ. Αν και εκ των υστέρων πιστεύω ότι κάναμε λάθος και ότι άξιζε να περιμένουμε ειδικά για την τιραμισού του.
Δεν παραλείψαμε όμως να κάνουμε μια στάση στο μαγαζάκι για ένα αναμνηστικό. Πήραμε το καθιερωμένο πια μαγνητάκι για μένα και μια τσάντα με στάμπα τον Einstein, για την κόρη.
Στο ισόγειο του ίδιου κτιρίου με το Café Louvre είδα φεύγοντας το διάσημο Reduta jazz club. Η Πράγα αγαπά πολύ τη jazz μουσική και το “Reduta” θεωρείται από τα καλύτερα jazz clubs στην Ευρώπη.
Έχει ατμόσφαιρα της δεκαετίας του ’60 και στυλ μπουάτ. Αυτό το ξέρω όχι γιατί το διάβασα αλλά γιατί είχα πάει την προηγούμενη φορά που πήγα Πράγα.
Εκείνο το ταξίδι ήταν από τα πρώτα μου ταξίδια με group, που την ημέρα τρέχαμε σε όλα τα κλασικά και must αξιοθέατα με αυστηρό πρόγραμμα, αλλά το βράδυ τρέχαμε σε διάφορες … πολιτιστικές εκδηλώσεις. Έτσι είχα πάει στο περίφημο μαύρο θέατρο της Πράγας και είδα “Faust”, στο Εθνικό θέατρο και παρακολούθησα δύο κουαρτέρτα των Smetana & Janacek (Τσέχων συνθετών) και έτσι είχα πάει και στο Reduta jazz club.
Αυτά τα αναφέρω για να δείξω ότι η Πράγα σηκώνει μέρες για να τη γνωρίσεις. Σε αυτό το ταξίδι η Πράγα δεν ήταν ο πρωταρχικός μου σκοπός, αλλά επειδή είναι τόσο όμορφη και μου αρέσει τόσο πολύ δεν μπορούσα να την αποφύγω και έτσι της αφιέρωσα μια μέρα.
Αν και δεν αντέχω τα πολύ τουριστικά spots δεν θα μπορούσα να μην πάμε έως την πλατεία της παλιάς πόλης. Εξάλλου θα πρέπει να τη δει και το παιδί. Είχα κουραστεί με τις φωτογραφίες, το αδιάβροχο, την ομπρέλα και δεν κοίταζα πια το χάρτη. Πήγαινα προσανατολιστικά προς την πλατεία προσπαθώντας να το κάνω χαλαρά αποφεύγοντας στριμωξίδι και συνωστισμό. Ο κορονοιός εξάλλου είναι ακόμα εδώ.
Κάποια στιγμή βγάζοντας μια selfie είδα μέσα στο πλάνο και δίπλα στο κεφάλι μου … τον Froyd!! Στο δρομάκι της οδού Husova πάνω από τα κεφάλια μας κρέμονταν ο "Hanging Man" δηλ. ένα αγαλματάκι του Sigmund Freud κρεμασμένο με το ένα χέρι από μια στέγη. Πρόκειται για έργο του γνωστού μας πια David Cerny, έργο το οποίο όταν πρωτοεκτέθηκε ξεγέλασε πολλούς, που πίστεψαν ότι κάποιος άνθρωπος επιχειρούσε να αυτοκτονήσει.
Δεν είναι δύσκολο να το χάσεις ... γιατί είναι τοποθετημένο πολύ ψηλά. Είχα περάσει από κάτω χωρίς να το δω και αν δεν πήγαινα να βγάλω φωτογραφία δεν θα το είχαμε δει.
Στο ίδιο στενό, στη Husova, λίγα μέτρα πιο κάτω από τον “Froyd” βρίσκεται και η εκκλησία St Giles, η οποία υποδύθηκε μια εκκλησία της Βιέννης, όπου «παντρεύτηκε» ο Μότσαρτ (στην ταινία Amadeus).
Αυτό με τις ταινίες είναι χούι και δεν μπορώ να το κόψω.
Δεν βρήκαμε κάποιο καφέ που να μας γυαλίσει. Μάλλον δεν υπήρχαν καφέ με τραπεζάκια έξω, λόγω βροχής.
Τα τραπεζάκια ήταν μαζεμένα ή βρεγμένα και μέσα δεν θέλαμε να καθίσουμε. Έτσι, με αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε στην πλατεία της παλιάς πόλης.
Χρειαζόμασταν μια ανάπαυλα. Εγώ ήθελα ένα καφεδάκι και η κόρη μου είχε κουραστεί από τα διάφορα που κουβαλούσε στην τσάντα της, χωρίς να το παραδέχεται, οπότε ήρθε η ώρα να καθίσουμε κάπου. Πήγαμε και καθίσαμε στο πρώτο μαγαζί που βρήκαμε με στεγνά καθίσματα., που ήταν το πιο τουριστικό μαγαζί της πλατείας ακριβώς μπροστά στο ρολόι. Βέβαια ότι πληρώνεις παίρνεις. Αφού ήθελα στεγνό κάθισμα … θα το πλήρωνα.
Ένα διπλό espresso και ένα παγωτό πήραμε. Και επειδή ο καφές και το παγωτό είχαν και θέα το ρολόι το πλήρωσα 18,5€!!! Γκρίνιαζα για πολύ ώρα μετά από αυτό. Τόσα καφέ είχε η Πράγα, στο ακριβότερο πήγαμε να καθίσουμε;
Μία ώρα ολόκληρη μείναμε στο “Oliva Verde” προσπαθώντας να «τραβήξω» την ώρα από τα μαλλιά μήπως και κάνω τον καφέ να αξίζει τα λεφτά του.
Η πλατεία της παλιάς πόλης είναι απίστευτα όμορφη. Ακόμα και τον τόσο κόσμο δεν μπορείς να μην προσέξεις και θαυμάσεις την εκπληκτική αρχιτεκτονική της και την μαγική ατμόσφαιρά της.
Χαζέψαμε την πλατεία και τα δρώμενά της. Είχε σταματήσει και η βροχή και είχαν “σκάσει” και οι καλλιτέχνες του δρόμου.
Μια προσπάθεια έκανα να πάμε έως το Θέατρο Estates του Εθνικού Θεάτρου, στο οποίο έγινε η Παγκόσμια πρεμιέρα της όπερας “Don Giovann” του Μότσαρτ το 1787, έπεσε στο κενό. Δεν ξέρω τι έπαθα και δεν το έβρισκα. Κάπου μπλέξαμε σε κάτι στενά και κάναμε κύκλους και μετά βαρέθηκα. Άσε που νομίζω ότι το είχα δει την προηγούμενη φορά.
Τι κι αν έφαγε παγωτό η κόρη λίγο νωρίτερα; Είπαμε η μεγαλύτερη απόλαυση είναι να περιδιαβαίνουμε χαζολογώντας στις πόλεις με ένα παγωτό στο χέρι. Αυτό τουλάχιστον δεν είναι απλά ένα παγωτό, αλλά καμινάδα με παγωτό. Εγώ δεν θα άντεχα τόση ζάχαρη και πήρα το απλό. Και επίσης εγώ δεν είχα φάει άλλο παγωτό σήμερα …
Σειρά είχαν οι βιβλιοθήκες. Η κόρη μου έχει αδυναμία στα βιβλία και κατ΄ επέκταση και στις βιβλιοθήκες. Κάποια στιγμή στο διαδίκτυο είχε δει τη Δημοτική της Πράγας και απ’ όλο το ταξίδι αυτήν ήθελε να δει και την είχε θέσει σαν προαπαιτούμενο.
Μετά από 3 λεπτά περπάτημα φτάσαμε στην Marianske nam. Την πλατεία αυτή «βλέπουν» η Δημοτική βιβλιοθήκη, η Klementinum βιβλιοθήκη και το Δημαρχείο.
Το Δημαρχείο τέτοια ώρα ήταν κλειστό. Κρίμα γιατί εδώ μέσα βρίσκεται το δεύτερο ασανσέρ τύπου paternoster, που έχει η Πράγα και που υποθέτω ότι είναι προσβάσιμο και για … μένα.
Η Δημοτική Βιβλιοθήκη ήταν ανοιχτή και με ελεύθερη είσοδο προφανώς, αφού μια Δανειστική Δημοτική βιβλιοθήκη ήταν και όχι αξιοθέατο. Στην Klementinum βιβλιοθήκη θα πηγαίναμε αργότερα.
Η Δημοτική Βιβλιοθήκη της Πράγας μάλλον δεν βρίσκεται στη «λίστα που πρέπει να δει» ο μέσος ξένος τουρίστας.
Εμείς όμως δεν είμαστε ο … μέσος τουρίστας.
Ο κύριος λόγος που θέλαμε να τη δούμε είναι το εντυπωσιακό απύθμενο «πηγάδι γνώσεων», ένας πύργος από βιβλία που βρίσκεται στην είσοδο …
Φυσικά δεν είναι τόσο απύθμενο όσο δείχνει, αλλά παίζει με ... καθρέπτες για να φαίνεται ... άπειρο.
Το αποτέλεσμα πάντως είναι όμορφο και λειτουργεί και λίγο σαν κράχτης για να επισκεφτείς τη βιβλιοθήκη, η οποία είναι πολύ όμορφη και γεμάτο ξενόγλωσσα (δηλ. αγγλικά) βιβλία.
Βγαίνοντας από τη Βιβλιοθήκη είχαν πια στεγνώσει τα πάντα. Ίχνος υγρασίας δεν υπήρχε, ούτε καν στις λακουβίτσες των καλντεριμιών. Βγάλαμε και το τελευταίο αξεσουάρ που φορούσαμε (τα πατουσάκια), δέσαμε και τα μπουφάν στη μέση και συνεχίσαμε με εντελώς καλοκαιρινή περιβολή.
Η … ηλιόλουστη συνέχεια σε … επόμενο post.
post .....................
Από τα άγρια χαράματα άνοιξα το μάτι μου. Λίγο έφταιγε η έξαψη του «είμαι σε ταξίδι», λίγο του ότι ξημέρωσε πριν από τις 5:00 η ώρα (!), λίγο του ότι το φως μπήκε εύκολα στο δωμάτιο από τα πέντε μέτρα τζαμαρίες. Τι να συγκρατήσουν οι κουρτίνες;
Δεν σηκώθηκα όμως τόσο νωρίς. Έμεινα για ώρα στο κρεβάτι ρεμβάζοντας το ποτάμι και τη βροχή (ναι, έβρεχε ακόμα).
(η θέα από το παράθυρό μας)
Πολύ μου άρεσε το δωμάτιο-καμπίνα μας. Ένιωθα σα να ταξίδευα ...
Μα τι λέω; Αφού ... σε ταξίδι ήμουνα.
Κατά τις 8:30 σήκωσα και την πριγκίπισσα για να πάμε για πρωινό.
Το πρωινό ήταν υπέροχο ή είχα πολύ καλή διάθεση και μου φαίνονταν όλα υπέροχα. Ο μπουφές είχε τα πάντα. Ομελέτα scrabble είναι το αγαπημένο μου (θα γέμισα και δυο πιάτα) και από κει και πέρα ότι άλλο χωρούσε το έφαγα. Ήπια και δυο καφέδες. Έφαγα και τα γλυκά μου και τα φρούτα μου. Μη φανταστείτε … φρούτα σε φοντί σοκολάτας ήταν. Και όλα αυτά με …θέα …
Ωραία! Πρέπει το ξενοδοχείο και το πρωινό να ήταν μια μικρή αποζημίωση από τη θεά τύχη για τη χθεσινή ένταση που πέρασα.
Δεν θα μπορούσα να μη βάλω στην επικεφαλίδα τη λέξη βροχή! Βροχή, πολύ βροχή. Και αυτή που φάγαμε χθες βράδυ, και αυτή που έριχνε όλη νύχτα και αυτή που θα τρώγαμε στη συνέχεια.
Πολύ συχνά θυμάμαι και αναφέρομαι στη ρήση των Σουηδών, που λέει: «Δεν υπάρχει κακός καιρός, υπάρχει κακός εξοπλισμός». Κάτι θα ξέρουν αυτοί από κακό καιρό. Και καλά θα κάνουμε να τους ακούμε, λέω εγώ. Εγώ τους ακούω. Όταν έχει άσχημο καιρό και εξοπλίζομαι κατάλληλα νιώθω … πολύ περήφανη σαν τουρίστρια.
Η μεγάλη επιτυχία της σημερινής ημέρας ήταν τα αδιάβροχα πατουσάκια από το Jumbo. Διαφήμιση κάνω; Ε! Αξίζει. Σωτήρια τα πατουσάκια. Από ένα ζευγάρι πάνινα sneakers είχαμε η καθεμιά μας για να βγάλουμε όλο το ταξίδι, τα οποία ήταν κατάλληλα για μόνο για στεγνό περπάτημα, οπότε η μόνη λύση κατά της βροχής ήταν τα αδιάβροχα νάϋλον πατουσάκια. Μέσα σε λακούβες με νερό πατούσαμε ως και επίτηδες και δεν περνούσε στάλα μέσα. Απίθανα! Έχω την αίσθηση ότι τραβούσαμε τα βλέμματα των γύρω μας… τώρα επειδή μας ζήλευαν; επειδή μοιάζαμε με καρνάβαλους; Δεν ξέρω.
Εμείς πάντως μια χαρά τη βγάλαμε.
Βάλαμε και τα αδιάβροχα πόντσο μας, βάλαμε και τα πατουσάκια ανοίξαμε και μια ομπρελίτσα που είχαμε και ξεκινήσαμε για τη βόλτα μας στην Πράγα.
Στο μυαλό μου είχα να περπατήσουμε παραλιακά ως τη γέφυρα του “Dancing house”, από την οποία θα περνούσαμε απέναντι, για να συνεχίσουμε με όλα τα διάσημα της ανατολικής όχθης (πλατεία, ρολόι, άγαλμα Κάφκα, βιβλιοθήκες) ως το μεσημέρι (π.χ. ως τις 3:00) και το απόγευμα να περνούσαμε στη δυτική όχθη για τη Mala Strana, το κάστρο και για τα film location, που είναι και πολλά σε αυτήν την πόλη (αφού έχει τα τέλεια σκηνικά εποχής). Θα προσπαθούσα να αποφύγω τα πολύ τουριστικά σημεία και να επικεντρωθώ σε πράγματα που δεν είχα δει όταν είχα ξανάρθει στην Πράγα.
Ήμουν προετοιμασμένη ότι θα δούμε λιγότερα απ’ ότι προγραμμάτισα (αφού πάντα αυτό γίνεται), αλλά νομίζω ότι δεδομένων και των συνθηκών βροχής πολύ καλά πήγε το tour.
Περπατώντας παραλιακά … θαυμάσαμε τις πρώτες εικόνες που μας έδινε η Πράγα δίπλα στο ποτάμι ενώ παράλληλα το ψιχάλισμα δεν σταμάτησε ούτε λεπτό καθ’ όλη αυτή τη βόλτα.
Σε πολύ λίγο φτάσαμε στο swans feeding spot. Είναι ένα σημείο του ποταμού, που συχνάζουν κύκνοι και πάπιες, αλλά και κόσμος που τα ταίζει, εξ’ ου και το όνομα. Με αυτό το όνομα αναφέρεται και στους google maps. Υπάρχει και άλλο τέτοιο σημείο στην απέναντι όχθη και κοντά στη γέφυρα του Καρόλου.
Δεν είχαμε φαγητό για ταίσουμε τους κύκνους. Μόνο τις φωτογραφίες μας βγάλαμε και συνεχίσαμε.
Περάσαμε τον Vltava από την γέφυρα Jiraskuv προσπαθώντας έτσι να έχουμε πλάνα από διάφορες οπτικές γωνίες του περίφημου κτιρίου “Fred & Ginger”, ένα αξιοθέατο, που δεν είχα δει όταν είχα ξανάρθει.
Το “Dancing house” είναι ένα κτίριο γραφείων στην Πράγα με πολύ πρωτοποριακό σχεδιασμό, αφού το σχέδιο του θυμίζει ζευγάρι χορευτών. Τον άντρα αναπαριστά ο πύργος από σκυρόδεμα και τη γυναίκα ο γυάλινος πύργος, ο οποίος λεπταίνει στη μέση. Σχεδιάστηκε από τους αρχιτέκτονες Milunic και Gerny, με τον δεύτερο να είναι στη λίστα με τους σημαντικότερους αρχιτέκτονας της εποχής μας. Ορισμένα από τα έργα του είναι παγκοσμίου φήμης αξιοθέατα (Guggenheim /Bilbao, Olympic Fish Pavillion /Barcelona), συμπεριλαμβανομένου φυσικά και του “Dancing house”.
Από τους χορευτές Fred Astaire και Ginger Rogers πήρε το παρατσούκλι του το κτίριο, η παρουσία του οποίου παραξένεψε στην αρχή. Τι δουλειά έχει ένα μοντέρνο γυάλινο κτίριο ανάμεσα στα μπαρόκ και art nouveau κτίρια της Πράγας; Πήρε όμως έγκριση από τον Vaclav Havel (πρόεδρο της Τσεχίας που έμενε σε διπλανό κτίριο), πήρε και αρχιτεκτονικά βραβεία και τώρα 25 χρόνια μετά φιγουράρει στα “must see” της Πράγας.
Οπότε να ‘μαστε και εμείς εδώ….
Λίγες φωτογραφίες βγάλαμε κάτω από τη βροχή και τρέξαμε στο καταφύγιο, που μας πρόσφερε το ευφάνταστο κτίριο της “Ginger”. Ανάμεσα στις υπό κλίση κολώνες σκυροδέματος μπροστά από την είσοδο του “Dancing house hotel” μείναμε αρκετή ώρα παρέα με μπόλικους τουρίστες, που περίμεναν και εκείνοι υπομονετικά να κοπάσει η βροχή.
Χωρίς να έχει σταματήσει εντελώς, αλλά να έχει μειωθεί η ένταση της βροχής αρκετά αποφασίσαμε να βγούμε από την κρυψώνα μας.
Δεν με ενοχλεί η βροχή ειδικά αν είμαι κατάλληλα ντυμένη. Το πρόβλημά μου είναι ότι ζορίζομαι με τις φωτογραφίες. Και αυτή η πόλη σου δίνει πολλές αφορμές για … φωτογραφίες.
Που είναι η μουνταμάρα που έχουν οι περισσότερες κεντροβόρειες Ευρωπαϊκές πόλεις ειδικά όταν βρέχει; Η Πράγα δεν είναι έτσι.
Μπορεί να «έφταιγε» η αρκετά “Dancing in the rain” διάθεση που είχαμε ή μπορεί να έφταιγαν οι ωραίες γωνιές που βλέπαμε, τα ευφάνταστα γλυπτά, τα απανταχού χρώματα, η βροχή, η ατμόσφαιρα και όλα αυτά μαζί που το πήγαμε πολύ αργά... το βήμα. Οι φωτογραφίες, οι πόζες και το χαζολόγημα πήγαν σύννεφο.
Μετά από λίγο και ακριβώς απέναντι από τα Δικαστήρια μπήκαμε σε ένα βιβλιοπωλείο, το “Budget books” για χάζι (και για να γλυτώσουμε και λίγο τη βροχή). Βγήκαμε μετά από ώρα και με ένα βιβλίο επιπλέον, με το “The lights of Prague”. Είχε ωραίο εξώφυλλο αλλά βαμπιρίστικο περιεχόμενο. Η κόρη έχει αδυναμία στα βιβλία και αν την άφηνα θα αγόραζε από τους διάφορους προορισμούς τόσα βιβλία όσα μαγνητάκια αγοράζω και εγώ.
Μόνο που τα μαγνητάκια είναι μικρά και ελαφρά. Ενώ τα βιβλία; Δύο είναι τώρα τα βιβλία που κουβαλούσε στην τσάντα της (μαζί με ένα που κουβαλούσε εξ’ αρχής απ’ το πρωί) και δεν ξέρω πόσα τα κιλά που θα έσερνε στην πλάτη ακόμα δεν αρχίσαμε τη βόλτα. Το λέω γιατί δεν φτάνει η βροχή αλλά τώρα είχαμε και το βάρος να αντιμετωπίσουμε και πολύ σύντομα ψάχναμε για ένα καφέ για να ξεκουραστεί λίγο η πλάτη.
«Αναβάλλεται η ξεκούραση για μετά το passage και τον Kafka»
«Τι είναι το passage»;
“Lucerna passage” λέγεται και είναι μια ρετρό στοά με μαγαζιά. Θα γλυτώσουμε και λίγο βροχή.
Προσπαθώντας να κόψουμε δρόμο και να γλυτώσουμε και τη βροχή, … τοίχο-τοίχο και στοά-στοά φτάσαμε και στην περί ης ο λόγος “Lucerna passage”.
Tο Lucerna Palace είναι εμπορικό συγκρότημα, που κατασκευάστηκε το 1921 από τον Vácslav Havel τον παππού του μετέπειτα Προέδρου. Το Lucerna passage είναι ένα πέρασμα, μια στοά με καταστήματα, γκαλερί, καφέ και εστιατόρια με μια όμορφη διακόσμηση σε στυλ Art Déco. Οι περισσότεροι τουρίστες επισκέπτες έρχονται στη στοά για να δουν το άγαλμα του St Wenseslass καβάλα στο νεκρό άλογό του, το οποίο κρέμεται ανάποδα από την οροφή της στοάς.
Το «Άλογο» είναι του Černý, του καλλιτέχνη που δημιούργησε και τον περιστρεφόμενο Kafka! Το έργο αυτό απεικονίζει τον Άγιο Βέντσελα πάνω σε ένα ανάποδο νεκρό άλογο ως παρωδία του Τσέχου πολιούχου που ήταν ηρωικός δούκας της Βοημίας. Η δημιουργία αυτή του Černý έχει ερμηνευτεί από πολλούς σαν «ο σύγχρονος κόσμος δεν μπορεί πλέον να βασίζεται στους θρύλους ως μέρος της εθνικής του ταυτότητας».
Η στοά είχε κι άλλα ενδιαφέροντα όπως …
Είχε όμως και ένα ασανσέρ τύπου “Paternoster”. Είναι ένα ασανσέρ με ατέρμονη αλυσίδα και με ανοιχτές καμπίνες, που κινούνται αργά και χωρίς διακοπή!! Αυτό και αν είναι …ρετρό. Δεν υπάρχουν πολλά στην Ευρώπη, αλλά η Πράγα έχει δύο! Μια προσπάθεια που έκανα για μια βόλτα μαζί του δεν ευόδωσε αφού δεν είχε πρόσβαση για τον οποιονδήποτε παρά μόνο για κάποιους κατοίκους που έμπαιναν στο χώρο με κωδικό.
Βγαίνοντας από το passage πέσαμε πάνω στην πλατεία Wenceslas. Πρόκειται για μια μεγάλη ιστορική πλατεία που μοιάζει με λεωφόρο. Εδώ, το 1989, ο Βάτσλαβ Χάβελ, ηγέτης της αντιπολίτευσης και μετέπειτα πρόεδρος της χώρας έγινε εθνικός ήρωας, αφού πρωτοστάτησε στη διαδήλωση που ξεκίνησε τη βελούδινη επανάσταση.
Σήμερα η πλατεία είναι κατά κύριο λόγο εμπορικό κέντρο, πολύ δημοφιλής σε ντόπιους και τουρίστες μόνο που σήμερα λόγω βροχής δεν είχε την τιμητική της.
Μα πότε θα σταματήσει αυτή η βροχή; Ούτε μια φωτογραφία της προκοπής δεν έβγαλα.
Δεν ασχοληθήκαμε καθόλου με την πλατεία. Μόνο το διάσημο (και ιστορικό) ξενοδοχείο Evropa πήρε μόνο το μάτι μου (και η φωτογραφική μου) και αυτό από μακριά.
Το Grand Hotel Evropa είναι μια art nouveau αρχιτεκτονική ομορφιά, που έχει προσελκύσει κινηματογραφιστές, συγγραφείς και συνεπώς και … τουρίστες. Βρίσκεται πάνω στην Wenceslas από το 1872! Δεν έχει πια το όνομα “Europa” αν και διακρίνεται αχνά αν κοιτάξεις προσεκτικά.
Η συνέχεια είχε περπάτημα μέσα στη βροχή ...
Ώσπου φτάσαμε σε ένα πλάτωμα μπροστά από το εμπορικό κέντρο Quadrio, στην άκρη της οποίας βρίσκεται μια τεράστια ασημένια προτομή του Franz Kafka. Το 11μ. ύψους γλυπτό από καθρέφτη αποτελείται από 42 κινούμενα στρώματα που περιστρέφονται 360 μοίρες και όταν ευθυγραμμίζονται περιστασιακά σχηματίζουν το κεφάλι του Κάφκα. Μια ερμηνεία του έργου μπορεί να είναι ότι: αυτή η αέναη κίνηση του περιστρεφόμενου γλυπτού αντανακλά την αναταραχή της ψυχής του συγγραφέα.
Το έργο είναι του David Cerny, ενός Τσέχου αμφιλεγόμενου καλλιτέχνη, έργο του οποίου είδαμε και πριν λίγο μέσα στη στοά της Lucerna. Το έργο του είναι εύκολα αναγνωρίσιμο λόγω του ότι είναι πολλές φορές αρκετά … προκλητικό. Κάποιοι το θεωρούν και προσβλητικό, αλλά κάποιοι άλλοι έξυπνο και με χιούμορ. Παρ’ όλα αυτά του έχουν ανατεθεί πολλά έργα με αποτέλεσμα η Πράγα και μόνο να έχει διάσπαρτα καμιά 10αριά έργα του.
Εμείς σε μια ημερήσια βόλτα μας στην πόλη εκτός από το κεφάλι του Κάφκα, που επεδίωξα να δούμε είδαμε και άλλα τρία έργα του χωρίς να ξέρω ότι είναι δικά του (το οποίο ανακάλυψα αργότερα). Αργότερα στη Γερμανία είδα και άλλα δικά του και η έκπληξη μου που τα αναγνώρισα ήταν μεγάλη (και η χαρά μου).
Το σίγουρο είναι ότι το «Κεφάλι του Κάφκα» είναι πολύ μα πολύ εντυπωσιακό. Δεν το είχα δει όταν είχα ξανάρθει γιατί δημιουργήθηκε μόλις το 2014.
Τώρα χρειαζόμασταν ένα καφεδάκι και για να ξεκουραστούμε αλλά και για να αποφύγουμε για λίγο την ενοχλητική βροχή. Θα μπορούσαμε να καθίσουμε και στα Starbuks με θέα το «κεφάλι», αλλά έχει τόσα η Πράγα, στην αλυσίδα θα πάμε;
Πολύ κοντά μας υπήρχε κάτι που είχα στο μυαλό μου …
Όλες οι πόλεις έχουν ένα ιστορικό καφέ, συνήθως λίγο ρετρό και κυριλάτο, με θαμώνες διασημότητες και τελικά …must see. Έτσι και η Πράγα έχει το καφέ «Louvre» της, το οποίο επίσης δεν είχα επισκεφτεί την προηγούμενη φορά μου στην πόλη.
Το “Café Louvre” χρονολογείται από το 1902, (επί Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας) και αποτέλεσε τόπο συνάντησης της κοινωνικοπολιτικής αριστοκρατίας της Πράγας. Εδώ σύχναζε η ελίτ της Πράγας. Εδώ ερχόταν και ο Kafka και ο φιλόσοφος Franz Bretano, ακόμα και ο Einstein (όταν έμενε στην Πράγα την περίοδο που είχε την έδρα της Φυσικής στο Πανεπιστήμιο).
Το café διατηρεί την αυθεντικότητα της παλιάς εποχής. Έχει καταπληκτική διακόσμηση και ωραία ατμόσφαιρα. Ο κόσμος όμως και οι όρθιοι κυρίως ήταν αποτρεπτικός λόγος στο να καθίσουμε. Δεν είχα την υπομονή να περιμένω για να καθίσω για καφέ. Αν και εκ των υστέρων πιστεύω ότι κάναμε λάθος και ότι άξιζε να περιμένουμε ειδικά για την τιραμισού του.
Δεν παραλείψαμε όμως να κάνουμε μια στάση στο μαγαζάκι για ένα αναμνηστικό. Πήραμε το καθιερωμένο πια μαγνητάκι για μένα και μια τσάντα με στάμπα τον Einstein, για την κόρη.
Στο ισόγειο του ίδιου κτιρίου με το Café Louvre είδα φεύγοντας το διάσημο Reduta jazz club. Η Πράγα αγαπά πολύ τη jazz μουσική και το “Reduta” θεωρείται από τα καλύτερα jazz clubs στην Ευρώπη.
Έχει ατμόσφαιρα της δεκαετίας του ’60 και στυλ μπουάτ. Αυτό το ξέρω όχι γιατί το διάβασα αλλά γιατί είχα πάει την προηγούμενη φορά που πήγα Πράγα.
Εκείνο το ταξίδι ήταν από τα πρώτα μου ταξίδια με group, που την ημέρα τρέχαμε σε όλα τα κλασικά και must αξιοθέατα με αυστηρό πρόγραμμα, αλλά το βράδυ τρέχαμε σε διάφορες … πολιτιστικές εκδηλώσεις. Έτσι είχα πάει στο περίφημο μαύρο θέατρο της Πράγας και είδα “Faust”, στο Εθνικό θέατρο και παρακολούθησα δύο κουαρτέρτα των Smetana & Janacek (Τσέχων συνθετών) και έτσι είχα πάει και στο Reduta jazz club.
Αυτά τα αναφέρω για να δείξω ότι η Πράγα σηκώνει μέρες για να τη γνωρίσεις. Σε αυτό το ταξίδι η Πράγα δεν ήταν ο πρωταρχικός μου σκοπός, αλλά επειδή είναι τόσο όμορφη και μου αρέσει τόσο πολύ δεν μπορούσα να την αποφύγω και έτσι της αφιέρωσα μια μέρα.
Αν και δεν αντέχω τα πολύ τουριστικά spots δεν θα μπορούσα να μην πάμε έως την πλατεία της παλιάς πόλης. Εξάλλου θα πρέπει να τη δει και το παιδί. Είχα κουραστεί με τις φωτογραφίες, το αδιάβροχο, την ομπρέλα και δεν κοίταζα πια το χάρτη. Πήγαινα προσανατολιστικά προς την πλατεία προσπαθώντας να το κάνω χαλαρά αποφεύγοντας στριμωξίδι και συνωστισμό. Ο κορονοιός εξάλλου είναι ακόμα εδώ.
Κάποια στιγμή βγάζοντας μια selfie είδα μέσα στο πλάνο και δίπλα στο κεφάλι μου … τον Froyd!! Στο δρομάκι της οδού Husova πάνω από τα κεφάλια μας κρέμονταν ο "Hanging Man" δηλ. ένα αγαλματάκι του Sigmund Freud κρεμασμένο με το ένα χέρι από μια στέγη. Πρόκειται για έργο του γνωστού μας πια David Cerny, έργο το οποίο όταν πρωτοεκτέθηκε ξεγέλασε πολλούς, που πίστεψαν ότι κάποιος άνθρωπος επιχειρούσε να αυτοκτονήσει.
Δεν είναι δύσκολο να το χάσεις ... γιατί είναι τοποθετημένο πολύ ψηλά. Είχα περάσει από κάτω χωρίς να το δω και αν δεν πήγαινα να βγάλω φωτογραφία δεν θα το είχαμε δει.
Στο ίδιο στενό, στη Husova, λίγα μέτρα πιο κάτω από τον “Froyd” βρίσκεται και η εκκλησία St Giles, η οποία υποδύθηκε μια εκκλησία της Βιέννης, όπου «παντρεύτηκε» ο Μότσαρτ (στην ταινία Amadeus).
Αυτό με τις ταινίες είναι χούι και δεν μπορώ να το κόψω.
Δεν βρήκαμε κάποιο καφέ που να μας γυαλίσει. Μάλλον δεν υπήρχαν καφέ με τραπεζάκια έξω, λόγω βροχής.
Τα τραπεζάκια ήταν μαζεμένα ή βρεγμένα και μέσα δεν θέλαμε να καθίσουμε. Έτσι, με αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε στην πλατεία της παλιάς πόλης.
Χρειαζόμασταν μια ανάπαυλα. Εγώ ήθελα ένα καφεδάκι και η κόρη μου είχε κουραστεί από τα διάφορα που κουβαλούσε στην τσάντα της, χωρίς να το παραδέχεται, οπότε ήρθε η ώρα να καθίσουμε κάπου. Πήγαμε και καθίσαμε στο πρώτο μαγαζί που βρήκαμε με στεγνά καθίσματα., που ήταν το πιο τουριστικό μαγαζί της πλατείας ακριβώς μπροστά στο ρολόι. Βέβαια ότι πληρώνεις παίρνεις. Αφού ήθελα στεγνό κάθισμα … θα το πλήρωνα.
Ένα διπλό espresso και ένα παγωτό πήραμε. Και επειδή ο καφές και το παγωτό είχαν και θέα το ρολόι το πλήρωσα 18,5€!!! Γκρίνιαζα για πολύ ώρα μετά από αυτό. Τόσα καφέ είχε η Πράγα, στο ακριβότερο πήγαμε να καθίσουμε;
Μία ώρα ολόκληρη μείναμε στο “Oliva Verde” προσπαθώντας να «τραβήξω» την ώρα από τα μαλλιά μήπως και κάνω τον καφέ να αξίζει τα λεφτά του.
Η πλατεία της παλιάς πόλης είναι απίστευτα όμορφη. Ακόμα και τον τόσο κόσμο δεν μπορείς να μην προσέξεις και θαυμάσεις την εκπληκτική αρχιτεκτονική της και την μαγική ατμόσφαιρά της.
Χαζέψαμε την πλατεία και τα δρώμενά της. Είχε σταματήσει και η βροχή και είχαν “σκάσει” και οι καλλιτέχνες του δρόμου.
Μια προσπάθεια έκανα να πάμε έως το Θέατρο Estates του Εθνικού Θεάτρου, στο οποίο έγινε η Παγκόσμια πρεμιέρα της όπερας “Don Giovann” του Μότσαρτ το 1787, έπεσε στο κενό. Δεν ξέρω τι έπαθα και δεν το έβρισκα. Κάπου μπλέξαμε σε κάτι στενά και κάναμε κύκλους και μετά βαρέθηκα. Άσε που νομίζω ότι το είχα δει την προηγούμενη φορά.
Τι κι αν έφαγε παγωτό η κόρη λίγο νωρίτερα; Είπαμε η μεγαλύτερη απόλαυση είναι να περιδιαβαίνουμε χαζολογώντας στις πόλεις με ένα παγωτό στο χέρι. Αυτό τουλάχιστον δεν είναι απλά ένα παγωτό, αλλά καμινάδα με παγωτό. Εγώ δεν θα άντεχα τόση ζάχαρη και πήρα το απλό. Και επίσης εγώ δεν είχα φάει άλλο παγωτό σήμερα …
Σειρά είχαν οι βιβλιοθήκες. Η κόρη μου έχει αδυναμία στα βιβλία και κατ΄ επέκταση και στις βιβλιοθήκες. Κάποια στιγμή στο διαδίκτυο είχε δει τη Δημοτική της Πράγας και απ’ όλο το ταξίδι αυτήν ήθελε να δει και την είχε θέσει σαν προαπαιτούμενο.
Μετά από 3 λεπτά περπάτημα φτάσαμε στην Marianske nam. Την πλατεία αυτή «βλέπουν» η Δημοτική βιβλιοθήκη, η Klementinum βιβλιοθήκη και το Δημαρχείο.
Το Δημαρχείο τέτοια ώρα ήταν κλειστό. Κρίμα γιατί εδώ μέσα βρίσκεται το δεύτερο ασανσέρ τύπου paternoster, που έχει η Πράγα και που υποθέτω ότι είναι προσβάσιμο και για … μένα.
Η Δημοτική Βιβλιοθήκη ήταν ανοιχτή και με ελεύθερη είσοδο προφανώς, αφού μια Δανειστική Δημοτική βιβλιοθήκη ήταν και όχι αξιοθέατο. Στην Klementinum βιβλιοθήκη θα πηγαίναμε αργότερα.
Η Δημοτική Βιβλιοθήκη της Πράγας μάλλον δεν βρίσκεται στη «λίστα που πρέπει να δει» ο μέσος ξένος τουρίστας.
Εμείς όμως δεν είμαστε ο … μέσος τουρίστας.
Ο κύριος λόγος που θέλαμε να τη δούμε είναι το εντυπωσιακό απύθμενο «πηγάδι γνώσεων», ένας πύργος από βιβλία που βρίσκεται στην είσοδο …
Φυσικά δεν είναι τόσο απύθμενο όσο δείχνει, αλλά παίζει με ... καθρέπτες για να φαίνεται ... άπειρο.
Το αποτέλεσμα πάντως είναι όμορφο και λειτουργεί και λίγο σαν κράχτης για να επισκεφτείς τη βιβλιοθήκη, η οποία είναι πολύ όμορφη και γεμάτο ξενόγλωσσα (δηλ. αγγλικά) βιβλία.
Βγαίνοντας από τη Βιβλιοθήκη είχαν πια στεγνώσει τα πάντα. Ίχνος υγρασίας δεν υπήρχε, ούτε καν στις λακουβίτσες των καλντεριμιών. Βγάλαμε και το τελευταίο αξεσουάρ που φορούσαμε (τα πατουσάκια), δέσαμε και τα μπουφάν στη μέση και συνεχίσαμε με εντελώς καλοκαιρινή περιβολή.
Η … ηλιόλουστη συνέχεια σε … επόμενο post.
post .....................