Γερμανία Πολωνία Τσεχική Δημοκρατία Ένα 7ήμερο εκτός πεπατημένης σε Κ. Ευρώπη

[Grerena]

7η ημέρα: WROCLAU
Μεγαλούπολη είναι το Wroclau, φοιτητούπολη, λίγο μικρότερη της Κρακοβίας, αλλά και η 4η μεγαλύτερη πόλη της Πολωνίας Είναι χτισμένο δίπλα στο ποταμό Όντερ, έχει 12 νησιά, 130 γέφυρες και καταπράσινα πάρκα. Έχει μοναδικό αρχιτεκτονικό στυλ και μια υπέροχη πλατεία αγοράς Rynek. Πολλά και ενδιαφέροντα είναι τα αξιοθέατά της αλλά το πλέον χαρακτηριστικό και ιδιαίτερο είναι οι … νάνοι της.
Οι krasnale, είναι οι νάνοι ή αλλιώς οι καλικάντζαροι, οι οποίοι έχουν κατακλύσει την πόλη του Wroclau. Είναι μικρά χάλκινα αγαλματάκια, που παριστάνουν φιγούρες από παραμύθια και θρύλους, σε αστείες στάσεις και εκφράσεις και τους συναντάς παντού, σε πλατείες, δρόμους, κρυμμένους σε παραθύρια, πόρτες, στενάκια, σιντριβάνια, σε κρυφές γωνιές, οπουδήποτε.

Οι χάλκινοι νάνοι πρωτοεμφανίστηκαν το 2001 κατά την προσπάθεια της Κυβέρνησης να τιμήσει το φοιτητικό κίνημα του 1980 “Orange Alternative”, το οποίο είχε εναντιωθεί στην αυταρχική τότε Κυβέρνηση της χώρας. Η κίνηση αυτή βρήκε τεράστια απήχηση στον κόσμο και από τότε ο αριθμός των νάνων αυξήθηκε και σήμερα αποτελούν τουριστική ατραξιόν.
Με τους νάνους λοιπόν ασχοληθήκαμε κυρίως σε αυτή τη βόλτα στο Wroclau, βάζοντας τα υπόλοιπα αξιοθέατα σε … δεύτερη μοίρα.
Τι έλειπε από αυτό το ταξίδι, εκτός βέβαια από την ποδηλατάδα (που το φέρω βαρέως); Έλειπε το … παιχνίδι. Και ήρθε το Wroclau λίγο πριν τελειώσει το ταξίδι να μας δώσει λίγη «δράση» .

Από την αρχή που πατήσαμε το πόδι μας στην πόλη συμφωνήσαμε με την κόρη μου να παίξουμε το παιχνίδι των νάνων, δηλ. όποια δει τους περισσότερους πρώτη … κερδίζει. Τώρα, τι κερδίζει δεν το συμφωνήσαμε ποτέ, οπότε υποθέτω απλά τη … δόξα. Η ουσία είναι ότι το διασκεδάσαμε αν και το παιχνίδι δεν μας επέτρεψε να δούμε αρκετά από τα “must” της πόλης. Εγώ δεν κοιτούσα χάρτες ώστε να καθοδηγούμαστε για το που θα πάμε, αφού φοβόμουν στο μεταξύ ότι η κόρη θα βρει νάνους που εγώ θα χάσω, περπατούσαμε τυχαία και λίγο προσανατολιστικά με σηκωμένες κεραίες, κοιτώντας με καχυποψία η μία την άλλη ή και προσπαθώντας με το γρήγορο βήμα μας να κερδίσουμε μια πρώτη είσοδο σε μια πλατεία ή σε έναν δρόμο προκειμένου να δούμε πρώτες τους νάνους.
Τώρα που το σκέπτομαι δεν ήταν και πολύ χαλαρή αυτή η βόλτα στο Βρότσλαβ, αφού είμαστε και οι δύο σε μια συνεχή εγρήγορση. Είχαμε και την «υποχρέωση» να βγάζουμε και από μια φωτογραφία με το τρόπαιο μετά από κάθε ανακάλυψη. Το αποτέλεσμα ήταν 24 φωτογραφίες η μικρή και … μόλις 12 εγώ. Με κατατρόπωσε.
Με αυτά και με αυτά ούτε «Το μνημείο ενός ανώνυμου περαστικού» είδαμε, ούτε τη «Συναγωγή του Λευκού Πελαργού», ούτε την «Εκκλησία της Αγίας Ελισάβετ» που είχα σημειώσει για να δούμε. Απ’ έξω πέρασα από μερικά από αυτά αλλά δεν τα … πρόσεξα αφού είχα το νου μου μόνο για να ψάχνω νάνους.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως.
Παρκάραμε σε ένα κεντρικό σημείο κοντά στο Νέο Δημαρχείο. Προβλεπόμενος χρόνος παρκαρίσματος: 6 ώρες. Μια χαρά είναι το εξάωρο. Το Βρότλαβ είναι άλλωστε το τελευταίο αξιοθέατο όχι μόνο της ημέρας αλλά και του tour ολόκληρου. Μετά το Βρότσλαβ είχαμε ένα 2ωρο ταξίδι ως το κατάλυμα, το οποίο είχα επιλέξει να είναι δίπλα στο αεροδρόμιο για να έχουμε εύκολη και γρήγορη πρόσβαση το πρωί για την πτήση μας.

Περάσαμε μπροστά από το Δημαρχείο και από την πλατεία Nowy Targ με τα παγκάκια/ξαπλώστρες!

Πρώτος στόχος μας ήταν να φτάσουμε στο ναό της Αγίας Μαρίας Μαγδαληνής, εκεί που βρίσκονται οι διασημότεροι ίσως νάνοι της πόλης (που θα τους κέρδιζα εγώ), αλλά μέχρι να φτάσουμε έως εκεί η κόρη μου ήδη είχε βρει τρεις (!) νάνους παρακαλώ.

Οι νάνοι αυτοί (της εκκλησίας) δεν είναι … τυχαίοι. Έχουν μια ιστορία, έχουν εισιτήριο και έχουν και ένα ζόρι για να τους φτάσεις. Βρίσκονται πάνω στη γέφυρα που ενώνει τους δυο πύργους της εκκλησίας, η οποία γέφυρα είναι λίγο στενή, είναι και λίγο υψοφοβική και τη φτάνεις χωρίς … ασανσέρ. Αυτό σημαίνει ότι εμείς που ανεβήκαμε … δεν βρήκαμε και πολυκοσμία και έτσι βγάλαμε τις πιο scenery φωτογραφίες του Wroclau και των νάνων με την ησυχία μας.

Σύμφωνα με τον μύθο, μια κοπέλα, η Τέκλα αντί να παντρευτεί και να ασχοληθεί με νοικοκυριό και παιδιά προτιμούσε να διασκεδάζει και να ζει πιο ευχάριστα. Έτσι, ο πατέρας της την έβαλε τιμωρία για την τεμπελιά της αυτή με το να σκουπίζει τη γέφυρα έως ότου να μετανιώσει η ίδια και να καθαρίσει η και η τεμπελιά από τον κόσμο. Μια μικρή, καλή και ευγενική μάγισσα, η Μαρτύνα θέλοντας να τη βοηθήσει ήρθε και την ελευθέρωσε.
Οπότε …
Να σας συστήσω τις Τέκλα και Μαρτύνα …

Θρύλος Νο 2 λέει ότι η γέφυρα είναι στοιχειωμένη από τις ψυχές των γυναικών, που δεν ήθελαν να παντρευτούν. Έτσι οι μητέρες των άτακτων κοριτσιών τις έφεραν ως εδώ για να ακούσουν τις φωνές των στοιχειωμένων για να μετανοήσουν για τη συμπεριφορά τους.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά η γέφυρα «Φόβος & τρόμος» είναι γνωστή με δυο ονόματα «γέφυρα των μετανοημένων» ή «γέφυρα των μαγισσών».

Το κυνήγι των νάνων μας οδήγησε στην πλατεία αγοράς. Είναι μια μεσαιωνική πλατεία, μεγάλη και ζωντανή, που θυμίζει αρκετά την αντίστοιχη της Κρακοβίας. Ως και παλιό Δημαρχείο έχει στο κέντρο της.

Χαμός με τα νανάκια. Η πλατεία είχε πάρα πολλούς νάνους. Όλο «βρήκα» φώναζα εγώ αλλά και η κόρη επίσης. Εδώ διαφωνήσαμε μέχρι και για το ποια από τις δυο φώναξε πρώτη το «βρήκα», ποιον νάνο εννοούσαμε απ’ όλους αυτούς που βλέπαμε και μέχρι να αποσαφηνιστεί ότι η μαύρη κουκίδα που βλέπαμε εκεί μακριά ήταν νάνος και όχι κάτι άλλο άσχετο, για χάρη του οποίου φωνάξαμε το «βρήκα» καλού κακού … αργήσαμε να καταχωρίσουμε τους νάνους που «κέρδισε» η καθεμία.

Περάσαμε από την πλατεία, χωρίς να δούμε τα αξιοθέατα της πλατείας. Ήμουν τόσο απορροφημένη από το να βρω νάνους πρώτη, που δεν κοίταζα τίποτα παρά μόνο … κάτω, σε γωνίες, πόρτες, τοίχους. Ούτε το σιντριβάνι Zdroj δεν είδα, το οποίο αν είναι δυνατόν είναι τόσο εντυπωσιακό που «βγάζει μάτι»! Αφού και φωτογραφίες με την πλατεία … μόνο τρεις έβγαλα συνολικά και αυτές λίγο αδιάφορες. Φαίνεται τώρα αυτή ότι είναι το Wroclau; Δεν θα μπορούσε να είναι και η Κρακοβία;

Αν είχα κερδίσει τουλάχιστον …
Μετά τους νάνους της πλατείας είχα λίγο αναθαρρήσει, αφού είχα καταφέρει να μειώσω λίγο τη διαφορά στο σκορ…
Με κάποιο τρόπο βρεθήκαμε στον αυλόγυρο της εκκλησίας της Αγίας Ελισάβετ, όπου εκεί είχε πολύ υλικό … τον “βετεράνο”, τους “πυροσβέστες”, τον “sleepyhead” και άλλους.

Μετά το “Ginger & Fred” της Πράγας, εδώ συναντήσαμε και άλλο ένα σετ κτιρίων με ευφάνταστο όνομα. Το όνομα “Hansel & Gretel” δόθηκε επειδή τα δυο αρχοντικά ενώνονται με μια αψίδα, η οποία υπονοεί ότι κρατιούνται από τα χέρια. Τη φωτογραφία την έβγαλα κατά λάθος. Τα νανάκια που έχει δεξιά και αριστερά έβγαζα.

Μπροστά από τα δίδυμα κτίρια “Hansel & Gretel” είδαμε και τον νάνο του Eugeniusz Get-Stankiewicz, ενός γλύπτη, που ειδικευόταν στη χαλκογραφία και έζησε και πέθανε στο Wroclau.

Γιατί …
Όλοι οι νάνοι «λένε» μια ιστορία. Καθένας απ’ αυτούς αντιπροσωπεύει ένα διαφορετικό κομμάτι ζωής της πόλης.
Μας βγήκε λίγο όμως η κούραση από το κυνήγι και θελήσαμε ένα διαλειμματάκι. Θα καθόμασταν κάπου που θα μας “γυάλιζε” για να φάμε τα pierogi που είχαμε γνωρίσει στο περσινό μας ταξίδι στην Πολωνία.
Έτσι, βρήκαμε το Chatka przy Jatkach, το οποίο μας φάνηκε και παραδοσιακό και χαριτωμένο.
Μόλις καθίσαμε πρόσεξα ότι βρισκόμασταν απέναντι από ένα … αστεράκι του χάρτη μου. Ήταν το στενό Stare Jatki.

Το δρομάκι Stare Jatki, που κάποτε ήταν γεμάτο από κρεοπωλεία και χασάπικα σήμερα έχει σουβενιρομάγαζα και το «μνημείο των βασανισμένων ζώων». Είναι στην ουσία μια αναπαράσταση (χάλκινων) ζώων που προορίζονται για σφαγή (ανά τους αιώνες) από τους χασάπηδες.
Το μνημείο το είδαμε και έτσι και αλλιώς … δηλ. και με κόσμο και χωρίς…

Το τραπέζι μας είχε θέα στο μεσαιωνικό αυτό δρομάκι (Stare Jatki) και τα pierogi του ήταν υπέροχα.

Όχι μόνο σκάσαμε στο φαγητό, αλλά πήραμε το μισό φαγητό πακέτο για το βράδυ.

Φεύγοντας διασχίσαμε το στενάκι για να δούμε έναν από τους 5 πρώτους νάνους του Wroclau, τον οποίο τον λένε (πως αλλιώς «χασάπη».

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας μέχρι να πετύχουμε τον ποταμό Όντερ. Φτάσαμε στο Πανεπιστήμιο του Wroclau, που η επίσκεψη σε αυτό θεωρώ ότι θα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, αφού όπως καταλάβατε είχαμε μια αδυναμία σε Πανεπιστήμια και βιβλιοθήκες, αλλά σήμερα είναι Τρίτη και είναι η μέρα που είναι κλειστά.
Αρκεστήκαμε σε μια φωτογραφία με τον προφέσορα που στεκόταν στην Κύρια Πύλη …

Περάσαμε πάνω από τον Όντερ από τη University bridge …

Και στη συνέχεια μέσω ενός συνόλου γεφυρών, νησιών, μονοπατιών κάναμε μια όμορφη διαδρομή δίπλα στις όχθες του Όντερ, μέσα από πάρκα και όμορφα φοιτητοστέκια, μοντέρνες γειτονιές, φουτουριστικές γέφυρες και scenery παραποτάμια σημεία.

Σε όσους συγκρίνουν το Wroclau με την Κρακοβία θεωρώντας τη δεύτερη ομορφότερη έχω να πω ότι μπορεί η Κρακοβία να έχει τον Βιστούλα, αλλά όλο το παραπάνω κομμάτι που περπατήσαμε στο Wroclau, με τον Όντερ και τα παρακλάδια του, με τα νησιά που δημιουργούνται μέσα στο ποτάμι, που είναι συγχρόνως και μέρος του κέντρου δεν … τα έχει η Κρακοβία.

Από τα πιο όμορφα κομμάτια της διαδρομής είναι ο πεζόδρομος της ανατολικής όχθης του νησιού “Sand Island” ανάμεσα στις δυο γέφυρες “Sand bridge” και “Tumski bridge”. Ένα δυνατό σημείο που τείνει να γίνει και σήμα κατατεθέν του Wroclau είναι αυτό της γέφυρας Tumski.

Όπως πολλές όμορφες μεταλλικές γέφυρες, έτσι και η Tumski είναι και ρομαντική. Και ως ρομαντική, περιμένεις να τη δεις φορτωμένη με λουκετάκια. Ήδη φαίνονται από νωρίς, από το κιγκλίδωμα στην όχθη.

Μέχρι και ο νάνος έβαλε το λουκετάκι του… (εγώ τον κέρδισα αυτόν )

Ένας άλλος νάνος όμως τα μάζεψε όλα τα λουκετάκια … (αυτόν τον έχασα )

Η γέφυρα ήταν κάποτε γεμάτη λουκέτα αλλά κάποια στιγμή τα αφαίρεσαν όλα για να ελαφρύνει (κυριολεκτικά) αλλά και για να ελευθερώσει τη θέα από αυτήν …

Παγωτό σήμερα δεν είχαμε φάει. Ώρα για παγωτό. Άντε να διαλέξεις γεύση. Όλες παράξενες ήταν.

Την επιγραφή της παραπάνω φωτογραφίας την έβαλα στο translate και μαντέψτε τι είναι … Χα, χα, χαλβάς!
Μια κλασική σοκολάτα πήρα. Δεν κάνω πειράματα είπαμε.

Διασχίσαμε και τη γέφυρα Tumski για να πατήσουμε και το πόδι μας και στο πιο παλιό τμήμα της πόλης που είναι συγχρόνως και το πιο μοδάτο, η περιοχή Ostrów Tumski.

Εδώ αποφορτίστηκε εντελώς το κινητό. Ήταν πολλοί οι νάνοι και δεν άντεξε η μπαταρία. Μέχρι να φορτιστεί λίγο από το power bang (είπαμε: σωστός εξοπλισμός!) αντιμετωπίσαμε την κατάσταση με την παλιά μηχανή δηλ. οι φωτογραφίες είναι αναμνηστικές και όχι για ποστάρισμα, συγχωρέστε με.

Εδώ βρίσκεται και ο Καθεδρικός της πόλης. Ο ναός του Αγίου Ιωάννη τον Βαπτιστή …

Και οι νάνοι συνεχίζουν να βρίσκονται παντού και ας είχαμε ξεμακρύνει από το κέντρο.
Και μην νομίζετε ότι ήταν και πολύ εύκολο το παιχνίδι. Μια μικρή κουκίδα έβλεπα από μακριά στη γωνία του κτιρίου και φώναζα «βρήκα» με την ελπίδα ότι η κουκίδα θα ήταν ένας νάνος. Να όπως φαίνεται στην παρακάτω φωτο…

Λίγο την περπατήσαμε τη γειτονιά. Είπαμε σιγά σιγά να πάρουμε το δρόμο του γυρισμού προς το αυτοκίνητο γιατί παρα-είχαμε ξεμακρύνει.

Περάσαμε πάλι το ποτάμι μέσω της Peace Bridge, περπατήσαμε παραλιακά και χαρήκαμε πολλές όμορφες παραποτάμιες εικόνες.

Κάποια στιγμή ο δρόμος μας «οδήγησε» πλάι σε ένα παρκάκι, μέσα στο οποίο είδαμε ένα πολύ ιδιαίτερο κτίσμα, το σχήμα του οποίου μου θύμισε … κάτι που είχα ξεχάσει. Είχα ξεχάσει το «Πανόραμα του Πίνακα της Μάχης Raclawice».

Το Πανόραμα είναι ένας κυκλικός πίνακας διαστάσεων 15x114μ. !!! που απεικονίζει τη Μάχη του Racławice, η οποία έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια της εξέγερσης Kościuszko του 1794, ο οποίος πίνακας λέγεται ότι συναρπάζει αφού με τους κατάλληλους φωτισμούς και ένα τεχνητό δάπεδο σε ανθυποβάλει νομίζοντας ότι συμμετέχεις και εσύ στη μάχη που διαδραματίζεται σε αυτόν.
Είναι από αυτά τα αξιοθέατα που έχουν ελεγχόμενη είσοδο και δεν βρίσκεις εύκολα εισιτήριο και το άφησα για να το ψάξω αργότερα (όταν θα ήταν σίγουρη η άφιξή μας στο Wroclau) και έτσι …το ξέχασα.
Είχα και διπλή σκασίλα αφού η κόρη μου έκλεψε και τον νάνο πολεμιστή του Raclawice, που βρίσκονταν απ’ έξω…

Δεν ήταν μακριά το αυτοκίνητό μας από εκεί. Πρώτη φορά μάλιστα που φτάσαμε σε αυτό πριν να λήξει η ώρα του παρκαρίσματος.

Δεν τελειώσαμε όμως ακόμα με το Wroclau. Είχαμε ακόμα να δούμε και το Unesco της πόλης, την Εκατονταετή αίθουσα όπως λέγεται.
Το “Centennial Hall” είναι ένα κτίριο του 1913 (!) από την εποχή που η πόλη ήταν Γερμανική και λεγόταν Μπρεσλάου. Έχει μπει στην λίστα Πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco σαν το μεγαλύτερο κτίριο από σκυρόδεμα.
Δεν ήταν μακριά με το αυτοκίνητο να φτάσουμε μέχρι εκεί, μόλις 4χλμ.. Είχε όμως και λίγο κίνηση, σταματούσα και στις διαβάσεις ( ), οπότε το τεταρτάκι μας το κάναμε.

Το κτίριο είναι τεράστιο, φαίνεται από μακριά, το λες και επιβλητικό αλλά όμορφο δεν το λες! Σίγουρα όμως όμορφα λες και το πάρκο “Szczytnicki” και το Σιντριβάνι Πολυμέσων, που βρίσκονται κοντά του.

Το τεράστιο parking του “Centennial Hall” φαντάζομαι θα γεμίζει όταν θα υπάρχει κάποια εκδήλωση. Σε αυτήν και μόνο την περίπτωση θα μπορούσαμε να δούμε το κτίριο και εσωτερικά. Σήμερα το parking ήταν άδειο.

… και το πιο … εσωτερικό που κατάφερα να δω ήταν αυτό …

Κάναμε μια βόλτα περιμετρικά του κτιρίου…

… μία περιμετρικά του σιντριβανιού …

… και μία κάτω από τις πολύ όμορφες λουλουδιασμένες πέργκολες, που περιβάλλουν το σιντριβάνι…

Και για να το κάνουμε όλο αυτό «φάγαμε» μια ολόκληρη ώρα. Φανταστείτε πόσο μεγάλη είναι η περίμετρος του κτιρίου!
Χαζολογήσαμε βέβαια αρκετά στο σιντριβάνι και γύρω από αυτό, το οποίο σίγουρα το βράδυ θα φαίνεται εντυπωσιακότερο.

Δεν μας “έπαιρνε” όμως να μείνουμε μέχρι να νυχτώσει. Είχαμε ταξίδι να κάνουμε και καλό θα ήταν να μην το κάναμε όλο μέσα στη νύχτα.

Το “Centennial Hall” ήταν το τελευταίο αξιοθέατο που βλέπαμε σε αυτό το ταξίδι.

Με βαριά βήματα απομακρυνόμασταν για να πάμε ως το αμάξι. Βρήκαμε λόγους να το καθυστερήσουμε λίγο ακόμα. Ένα χυμό καρπούζι ήταν ο ένας, ένα παγωτό ήταν ο άλλος.
Βρήκαμε και νάνο!

Δηλαδή, η κόρη μου τον βρήκε, τον τελευταίο νάνο. Έκλεισε και το σκορ σε 24-12. Βρήκαμε μόνο τους 36 από τους 400 νάνους, που λέγεται ότι έχει το Wroclau. Έχουμε 364 λόγους λοιπόν για να ξανάρθουμε.

Δυόμιση ώρες είχαμε ακόμα ταξίδι έως το κατάλυμά μας, το οποίο στην ουσία ήταν μέχρι το αεροδρόμιο. Ούτε καν μου πέρασε απ’ το μυαλό να μείνουμε το βράδυ στο Katowice, αφού το αεροδρόμιο απέχει πάνω από μισή ώρα από αυτό. Δεν θα άντεχα το πρωινό άγχος, ενώ τώρα το κατάλυμα ήταν τόσο κοντά που και με τα πόδια πήγαινες στο αεροδρόμιο άμα ήθελες.
Η διαδρομή δεν είχε καμιά έκπληξη. Βάλαμε βενζίνη καμιά 40ρια χλμ. πριν φτάσουμε, ψωνίσαμε κάτι ψιλά για snack για το βράδυ (αν και είχαμε και τα pierogi μας) και κατά τις 11:00 το βράδυ φτάσαμε στον ξενώνα. Δεν είχε shelf check in (καλόμαθα βλέπετε) και αναγκαστικά ξυπνήσαμε τη σπιτονοικοκυρά. Μαζί μας έφτασε και ένα άλλο ζευγάρι, οπότε μοιραστήκαμε την ντροπή.

Για την τελευταία μέρα δεν έχω να πω τίποτα. Όλα κύλησαν ρολόι. Ξυπνήσαμε πολύ πρωί, φάγαμε κάτι φρυγανίτσες του καταλύματος για πρωινό μαζί με 2 pierogi, φτάσαμε αεροδρόμιο, παραδώσαμε το αυτοκίνητο κάναμε check in, πετάξαμε, φτάσαμε Βενιζέλος και τέρμα το … παραμύθι.

Το πρώτο ταξίδι δρόμου ... για κορίτσια έλαβε τέλος.

post ........................ (συνεχίζεται ... )

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 10
• 11
• 12
• 13

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 12 of 13

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[paefstra]

Τωρα που εγινες λιονταρινα της οδηγησης, ποιος σε πιανει...!

 

[Iris_90]

Αξιοπρόσεκτη και Συμπαθής η Πολωνία , Τσεχία και Γερμανία έχω πάει (Η Τσεχία παραμυθένια και όμορφη)

 

[evaT]

Πολυ όμορφο οδικό . Κ υπέροχο παράδειγμα θάρρους προς το παιδί εφόσον δεν ήταν απαραίτητο να μείνετε όλοι πίσω.
.

 

[Grerena]

Τωρα που εγινες λιονταρινα της οδηγησης, ποιος σε πιανει...!

Άστα, νομίζω ότι την ψώνισα λίγο. Αφού ήδη κανονίζω το επόμενο οδικό να είναι Αγγλία! You Know... με ανάποδη οδήγηση ... δεν κρατιέμαι.

Αξιοπρόσεκτη και Συμπαθής η Πολωνία ,

Νομίζω ότι είναι λίγος ο χαρακτηρισμός "συμπαθής" για την Πολωνία. Ύστερα από δύο ταξίδια πέρυσι και φέτος θα έλεγα ότι όλες οι πόλεις που πήγα στην Πολωνία ήταν πάνω από τις προσδοκίες μου.
Για την Τσεχία συμφωνώ με τον χαρακτηρισμό και η Γερμανία είναι ... εγγύηση.

Πολυ όμορφο οδικό . Κ υπέροχο παράδειγμα θάρρους προς το παιδί εφόσον δεν ήταν απαραίτητο να μείνετε όλοι πίσω.

Ευχαριστώ πολύ. Πραγματικά χαίρομαι πολύ που το βλέπεις έτσι.
Γενικότερα πιστεύω ότι αυτό το ταξίδι ήταν αρκετά ... διδακτικό και για τις δυο μας!

 

[evaT]

Πραγματικά χαίρομαι πολύ που το βλέπεις έτσι.

Εγώ πήρα το....παιδί τότε στην Αμερική. (20χρονο στο μεταξύ το παιδί....) Τι δεν άκουσα, που πάτε 2 γυναίκες μόνες, χωρίς πρακτορείο κ κει σε σφάζουν μέσα στο δρόμο μέρα μεσημέρι, με έπρηξαν και δεν ήξερα καν το τράβελστορις να πάρω κουράγιο

Σε χαίρομαι. Να πας κ οδικό στην Αγγλία κ να μας τα πεις όλα!

 

[alvadi]

Την περίμενα αυτή την ιστορία!!!!!

 

[Grerena]

1η ημέρα: ΑΡΧΗ ΜΕ … OLOMUC
Βγήκαμε από το parking του αεροδρομίου με ένα σχετικό ζόρι. Θυμάμαι και πέρυσι που είμαστε εδώ είχαμε ένα θεματάκι με την μπάρα, που δεν άνοιγε για να βγούμε. Πρέπει βγαίνοντας να πληρώσεις ένα αντίτιμο για το parking, το οποίο έχει μεν προπληρωθεί από την εταιρία ενοικιάσεως αλλά μέχρι να σε “αναγνωρίσει” η μπάρα ότι είσαι νοικιασμένο δημιουργείς ένα μικρό κομφούζιο. Τέλος πάντων τα καταφέραμε.

Το πρόγραμμα σήμερα έλεγε ότι φεύγουμε για Τσεχία κάνοντας μια μεγαλούτσικη στάση στην πόλη Olomuc, μια μικρότερη στο μνημείο του Austerlic και άφιξη και διανυκτέρευση στο Brno. Σε μια ώρα από την αναχώρησή μας θα μπαίναμε Τσεχία. Η πρώτη μας στάση όμως την κάναμε επί Πολωνικού εδάφους. Είπαμε να πάρουμε κάτι να έχουμε για φαγητό σαν καβάντζα, γιατί όπως πάντα στο πρόγραμμά μου θυμήθηκα ότι … ξεχνάω να βάλω χρόνο για φαγητό, καφέ, ξεκούραση κ.τ.λ.
Χτυπήσαμε ένα γνώριμο από πέρυσι zapiekanka, μια σαλατούλα και ένα τονωτικό στα γρήγορα και φύγαμε.

Η πρώτη πόλη που συναντάμε στη διαδρομή μας είναι η Ostrava (20’ μετά τα Τσεχοπολωνικά σύνορα), που αποτελεί την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Τσεχίας. Προφανώς δεν μας «έπαιρνε» να μπούμε μέσα να τη δούμε.

Μπορεί να μας «έπαιρνε» χρονικά όμως να πάρουμε τον περιφερειακό της προκειμένου να δούμε από κοντά τον πολύ ενδιαφέροντα κατά τη γνώμη μου «Πύργο του Bolt».
Είναι ένας πύργος χαλυβουργείου, μια πρώην υψικάμινος, στην οποία μπορείς να ανέβεις στην κορυφή για να δεις τη θέα και να πιείς και καφεδάκι άμα θέλεις. Η όλη εγκατάσταση είναι εντυπωσιακή με εξέδρες, σκάλες και γυάλινες γέφυρες. Ο Πύργος φέρει την υπογραφή του γνωστού δρομέα Usain Bolt. Όταν το ένα ρεκόρ συναντά το άλλο. Όταν ο κάτοχος των ρεκόρ αγώνων ταχύτητας συναντά τον Πύργο της χαλυβουργίας με τη μεγαλύτερη παραγωγή χάλυβα της Ευρώπης. Η Ostrava είναι μια άκρως βιομηχανική - μεταλλευτική πόλη, που έχει αξιοποιήσει τα παλιά εργοστάσιά της μετατρέποντάς τα σε μέρη αναψυχής!!!

Επειδή όμως θα ήταν παρακινδυνευμένο χάσιμο χρόνου, ενδιαφέρον για το σύζυγο (που έλειπε) και καθόλου ενδιαφέρον για την κόρη (που ήταν παρούσα) είπα να μην βγω εκτός χρονικού προϋπολογισμού ακόμα δεν ξεκινήσαμε. Με μια μικρή δυσκολία το … «άφησα». Σας είπα ότι είναι και υποψήφιο Unesco;
Ναι! Ανήκει στη δοκιμαστική λίστα της Unesco.
Αρκέστηκα μόνο σε μια φωτογραφία … άλλων περαστικών … Πύργων.

Μια ώρα μετά μπαίναμε στο Olomuc. Το καλό με τις μικρές πόλεις είναι ότι με το που λες «Μπαίνουμε στην πόλη», έχεις ήδη φτάσει και έχεις ήδη παρκάρει πριν καλά καλά το καταλάβεις.
Εύκολα βρήκα parking. Και δωρεάν, αφού μετά τις 7:00 παρκάρεις δωρεάν. Ήταν και άδειο. Καθημερινή απόγευμα σε μικρή επαρχιακή πόλη της Τσεχίας πόσο κόσμο να ‘χει; Κατά βάθος φοβόμουν ότι δεν θα βρούμε και τίποτα ανοιχτό.

Στα 500μ απόσταση θα φτάναμε στη κεντρική πλατεία.
Πλησιάζοντας, ήδη από τα 200μ. μπορούσαμε να διακρίνουμε τη στήλη της Unesco.

Η Στήλη του Olomuc είναι μία από τις πολλές στήλες πανώλης που κατασκευάστηκαν για να τιμήσουν το Θεό που τις σταμάτησε, αλλά σίγουρα είναι ότι πιο υπέροχο υπάρχει σε στήλη, εξ’ ου και η Unesco, που την πήρε υπό την προστασία της. Χτίστηκε στις αρχές του 18ου αι., από ντόπιους λιθοξόους & αποτελεί ένα απίστευτο παράδειγμα μπαρόκ τέχνης. Έχει ύψος 35μ., έχει 18 πέτρινα γλυπτά αγίων και στην κορυφή έχει ένα επιχρυσωμένο χάλκινο γλυπτό της Αγίας Τριάδος, που συνοδεύεται από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ.

Είναι τόση μεγάλη η αντίθεση … της βαριά μπαρόκ μουντής στήλης των 3 αιώνων, με τα ρομαντικά πολύχρωμα παλ σπίτια της πλατείας για φόντο. Και το φως του ήλιου έτσι όπως πέφτει αυτήν την ώρα ενισχύει την αντίθεση.

Γύρω από τη στήλη, υπάρχουν και άλλα αξιοθέατα του Olomouc, όπως το Δημαρχείο, το αστρονομικό ρολόι, η κεντρική πλατεία της αγοράς και μια πλούσια συλλογή από σιντριβάνια.

Αυτή ήταν η Upper κεντρική πλατεία. Υπάρχει και η Lower κεντρική πλατεία. Με τα σιντριβάνια της και αυτή και με τις στήλες της. Η πόλη είναι μια κούκλα!

Και σε περίπτωση που η τσέχικη κουζίνα μας πέσει βαριά, το Olomuc έχει και το ελληνικό του … στα υπ’ όψιν…

Τα tips μου έλεγαν ότι έπρεπε να δοκιμάσουμε τη σπεσιαλιτέ του Olomuc, που είναι ένα γλυκό με βάση το Olomoucke tvaruzky, ένα παραδοσιακό μαλακό τυρί της πόλης (τύπου cottage), το Tvaruzkova Cukrarna. Δύο ήταν τα μαγαζιά που είχαν παρόμοια επιγραφή στην ταμπέλα τους και το ένα από αυτά είχε … παγωτό. Ούτε παραγγελιά να το είχα!

Παγωτό πήραμε λοιπόν φτιαγμένο από Tvaruzkova. Ήταν πάρα πολύ ωραίο και ελαφρύ. Με το παγωτό στο χέρι βολτάραμε χαζολογώντας στα διάφορα της πλατείας, στα ιδιαίτερα σιντριβάνια και στο παζάρι βιβλίου που ήταν στημένο κάτω από τη στήλη.

Είδαμε και το αστρονομικό ρολόι από κοντά. Είναι του 14ου αι., αλλά μετά από ζημιές που υπέστη κατά τον Β’ Παγκόσμιο επανασχεδιάστηκε και ανακατασκευάστηκε με σοσιαλρεαλιστικό στυλ. Τώρα αντί για αγίους απεικονίζονται εργάτες και μηχανικοί, ενώ στο καντράν αναγράφεται η ημερομηνία της Παγκόσμιας ημέρας του εργάτη. Στην ουσία είναι ένα μνημείο για τα σοβιετικά χρόνια της πόλης.

Μια μικρή απόλαυση ήταν αυτή η βόλτα στο Olomuc και μάλιστα χωρίς τα ενοχλητικά τουριστικά πλήθη! Ίσως επειδή δεν είναι τουριστική πόλη; Μια ένδειξη (ότι δεν είναι τουριστική πόλη) είναι ότι δεν βρήκα πουθενά να αγοράσω … μαγνητάκι!

Και επίσης ... δεν είδα και πουθενά τουρίστες. Που είναι οι τουρίστες;

Κατά τις 8:30 φύγαμε. Ήθελα να προλάβουμε να φτάσουμε στο Austerlitz και να το δούμε με το φως της μέρας και πριν να δύσει ο ήλιος.

Ουπς! Θυμήθηκα ότι υπάρχει και κάτι άλλο πριν το Austerlitz.
Δώδεκα χιλιόμετρα πριν το μνημείο του Austerlitz (15’ πριν) υπάρχει ένα ιστορικό κτίριο, που την ημέρα της μάχης του Austerlitz (2 Δεκεμβρίου 1805) ήταν το Στρατηγείο των Ρώσων. Ήταν η έδρα του Ρώσου στρατηγού Pyotr Bagration. Εκεί συναντήθηκε μαζί του ο Ναπολέων πριν τη μάχη και εκεί μετά τη νίκη του ο Ναπολέων κοιμήθηκε το βράδυ, αλλά και πραγματοποίησε προκαταρκτικές διαπραγματεύσεις για μια ανακωχή.

Σήμερα το πρώην Στρατηγείο είναι ταβέρνα, μουσείο και διαθέτει και στάβλους. Η ταβέρνα του όμως είναι κλειστή τις Πέμπτες (την τύχη μου). Φαινόταν μάλιστα και καλή ταβέρνα (σύμφωνα με το στο trip advisor) και ποντάριζα σε αυτήν για το γεύμα/δείπνο της ημέρας.
Αρκεστήκαμε μόνο σε μια βολτίτσα γύρω από το κτίριο, που θα έλεγα ότι έμοιαζε πολύ με ισπανική χασιέντα. Από πίσω είχε στάβλο, άλογα και διάφορα άλλα βοηθητικά κτίσματα.

Εδώ υπήρχε και ένα μπρούτζινο άγαλμα αλόγου, το οποίο προς στιγμήν νόμιζα ότι είναι το άλογο του Ναπολέοντα (απ’ τον πίνακα του Νταβίντ). Ήμουν βλέπετε επηρεασμένη από την ιστορία του μέρους.

Κοντά έπεσα. Είναι ένα μνημείο για τα άλογα που σκοτώθηκαν στη μάχη του Austerlitz. Το άγαλμα είναι σε φυσικό μέγεθος και αναπαριστά ένα άλογο τη στιγμή που χτυπιέται από σφαίρα. Βέβαια δεν είναι του Ναπολέοντα, αφού αυτό ναι μεν ήταν παρόν στη μάχη του Austerlitz, αλλά πέθανε πολύ αργότερα από βαθιά γεράματα.

Ήταν κομματάκι αργά, έπεφτε και το φως και θυμήθηκα τη συμβουλή του άντρα μου, ο οποίος μας είπε πριν φύγουμε: «Μην τρέχετε στις ερημιές». Εδώ ήταν λίγο ερημιά, οπότε … την κάναμε σιγά σιγά.
Η ώρα είχε ήδη πάει 9:30. Ο ήλιος είχε δύσει από τις 9:15.
Πάει το Austerlitz. Και ήταν δυο βήματα από εδώ που είμαστε. Αναγκαστικά θα το “σφηνώναμε” αύριο. Τουλάχιστον δεν είναι μακριά από το Brno που θα κοιμόμασταν σήμερα.

Μπήκαμε στο Brno κατά τις 9:40. Φτάσαμε στο κατάλυμα. Εκεί έπρεπε να πάμε στο parking να πάρουμε τα κλειδιά του διαμερίσματός μας από ένα κουτί φύλαξης με κωδικό, να παρκάρουμε σε συγκεκριμένο σημείο και να βρούμε το κατάλυμα, που ήταν σε άλλη κοντινή διεύθυνση. Ζοριστήκαμε λίγο να τα βρούμε (εμείς φταίγαμε που διαβάζαμε λάθος τα μηνύματα) αλλά προφανώς τα καταφέραμε.
Μια χαρά ήταν το διαμερισματάκι. Μικρό, καθαρό με όλα τα απαραίτητα.
Παρόλο που το κέντρο της πόλης ήταν πολύ κοντά αποφασίσαμε να μην βγούμε για βράδυ παρά να ψωνίσουμε κάτι από το απέναντι Žabka για να τσιμπήσουμε για βράδυ.

Έτσι και κάναμε. Πήγαμε στο παντοπωλείο της γειτονιάς και πήραμε φαγητό για άμεση κατανάλωση και πρωινό για την επόμενη μέρα. Δούλεψε ο φούρνος μικροκυμάτων για τα λαζάνια της κόρης, δούλεψε και ο βραστήρας για τη δική μου μανιταρόσουπα και το διαμερισματάκι τα έβγαλε τα λεφτά του. Α! Συγχρόνως με τα ρέστα από το 50ευρω που έδωσα στο Žabka, βολεύτηκα και με το συνάλλαγμα που κάποια στιγμή έπρεπε να κάνουμε. Γιατί ναι μεν παντού περνάνε οι κάρτες, αλλά μερικοί πλανόδιοι θέλουν τις … κορώνες τους.

Τέλος για σήμερα. Καλά πήγε η πρώτη ημέρα. Και δεν ήταν και ολόκληρη!

post .....................

 

[Grerena]

2η ημέρα: ΤΟ BRNO ΚΑΙ Η ΒΙΛΛΑ ΤΟΥ
Δεν είχαμε πολύ πρωινό ξύπνημα … για road trip! Στις 8:00 σηκωθήκαμε και μέχρι τις 9:00 φάγαμε τα ψώνια του χθεσινού Žabka και εγώ ήπια και τους καφέδες μου. Για μένα βασικό κριτήριο για την καλή μου βαθμολογία σε ένα κατάλυμα στο booking είναι το αυτό να έχει εσπρεσιέρα και parking. Με αυτά τα δύο είμαι … ευτυχισμένη. Και αυτό το studio τα είχε.

Στις 9 και κάτι πήραμε το αυτοκίνητο και το παρκάραμε λίγο πιο κοντά στο κέντρο της πόλης.

Ξεκινήσαμε τη βόλτα μας από την αρχή της εμπορικής οδού česká. Και την ξεκινήσαμε όμορφα, δηλ. με παγωτό! Μα παγωτό πρωινιάτικα; Δεν γίνεται αλλιώς αφού η πόλη είναι γεμάτο παγωτατζίδικα που σε προκαλούν.

Το πλέον ιδιαίτερο, που συνάντησα στο Brno και που δεν έχω δει πουθενά αλλού είναι τα πλανόδια ... καφενεία. Πραγματικά βρίσκεις σε κάθε γωνιά και από ένα. Τουλάχιστον τρία συναντήσαμε σε αυτήν την πρωινή βόλτα μας.

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην πλατεία Ελευθερίας...

Εδώ είδαμε το σήμα κατατεθέν της πόλης που είναι ένα ρολόι, που μόνο με ρολόι δεν μοιάζει …

Στην ανατολική πλευρά της Πλατείας Ελευθερίας, στέκεται ένα γιγάντιο πέτρινο γλυπτό (5,8 μ. ύψος και 1,7 μ. πλάτος) που έχει σχεδιαστεί για να θυμίζει στους πολίτες την ανεπιτυχή πολιορκία του Μπρνο από τους Σουηδούς κατά τον Τριακονταετή Πόλεμο. Το γλυπτό είναι ένας οβελίσκος, μαύρος, μαρμάρινος και γυαλιστερός που κρύβει ένα ρολόι, που σχετίζεται με έναν περίπλοκο μηχανισμό που κάθε μέρα στις 11 π.μ. παίζει μια μελωδία, ενώ μία από τις τέσσερις τρύπες στο γλυπτό ανοίγει και αποκαλύπτει μια γυάλινη μπάλα που μπορείτε να πιάσει κάποιος και να την κρατήσει.

Το έργο έχει επίσημα τον τίτλο το αστρονομικό ρολόι του Μπρνο, αλλά στην πραγματικότητα δείχνει απλά την ώρα. Το σχήμα του, ωστόσο, έχει μια αμφιλεγόμενη ομοιότητα με κάτι άλλο και το γλυπτό σύντομα απέκτησε μια σειρά από παρατσούκλια από τους κατοίκους του Μπρνο…

Τι να πω; Εγώ αν ήμουν ... πόλη δεν θα ήθελα το highlight μου να είναι ένα ρολόι που να μοιάζει με ... @#$^@ (ξέρετε ... κάτι άλλο)

Έχει και άλλα η πόλη. Την cabbage market, δύο κρύπτες (στη μία πήγαμε), έναν Καθεδρικό, το Δημαρχείο με τον Πύργο του και τον κροκόδειλό του, το κάστρο του έχει και ένα καταφύγιο, αλλά απ’ όλα αυτά το ρολόι διαλέξανε για αναγνωριστικό σήμα κατατεθέν. Γούστα είναι αυτά.

Μετά την πλατεία Ελευθερίας πήγαμε ως το παλιό Δημαρχείο. Εκεί από την οροφή της εισόδου του κρέμεται ένας … δράκος. Εμείς κροκόδειλο είδαμε αλλά οι κάτοικοι του Μπρνο υποστηρίζουν ότι είναι δράκος / λάφυρο, που σύμφωνα με τον θρύλο … είναι ο δράκος που κάποτε απειλούσε τους κατοίκους.
Λέγεται ότι το θηρίο τρομοκρατούσε ανθρώπους και ζώα της περιοχής και κανείς δεν φαινόταν να μπορεί να το σταματήσει. Αυτό μέχρι που ένας επισκέπτης (κρεοπώλης στο επάγγελμα) πρόσφερε στο δράκο για γεύμα ένα βόδι που το εσωτερικό του ήταν γεμάτο με ασβέστη. Ο δράκος μετά το γεύμα πήγε για νερό, ο ασβέστης πέτρωσε, ο δράκος έσκασε και η περιοχή σώθηκε.
Σε αντίθεση με παρόμοιους θρύλους με δράκους σε όλη την Ευρώπη (όπως π.χ. της Λιουμπλιάνα ή της Κρακοβία) οι κάτοικοι του Μπρνο θεωρούν ότι έχουν την πιο δυνατή ιστορία αφού έχουν … το σώμα του δράκου για να υποστηρίξουν την αληθοφάνεια της ιστορίας τους.
Βέβαια, κάποιος θα πρέπει να τους πει ότι αυτό δεν είναι δράκος αλλά κροκόδειλος!

Μπορούσαμε και να ανέβουμε στον Πύργο του Δημαρχείου για να δούμε το Brno πανοραμικά, αλλά η κόρη προτίμησε να κρατήσει δυνάμεις (που να ανεβαίνουμε τώρα τόσα σκαλιά), μην ξεκινήσουμε τόσο δυναμικά. Άλλη φορά.

Φτάσαμε ως την Cabbage Market, στην πλατεία της λαχαναγοράς. Είναι μια όμορφη πλατεία, στο μέσο της οποίας δεσπόζει ένα μπαρόκ σιντριβάνι και περιβάλλεται από όμορφα κτίρια όπως το θέατρο Reduta, το Μουσείο της Μοραβίας, δύο μπαρόκ παλάτια (πρώην σπίτια ηγουμένων) κ.α. Δύσκολα τα προσέχεις όμως αφού στην πλατεία κυριαρχεί η από αιώνων αγορά φρούτων και λαχανικών Zelny trh.

Την προσπεράσαμε προκειμένου να πάμε στην κρύπτη των Καπουτσίνων. Ολοένα και πληθαίνουν οι πόλεις (που συναντώ) που έχουν κρύπτες με μούμιες μοναχών. Έχω δει και αλλού, αλλά είπα να μπούμε σε αυτή του Brno, για να δει μια και η κόρη μου.

Πρόκειται για μια κρύπτη που βρίσκεται κάτω από την Εκκλησία του Τιμίου Σταυρού στο Brno. Το κτίριο αυτό ανήκε στην τάξη των Καπουτσίνων μοναχών, οι οποίοι το χρησιμοποίησαν ως τόπο ταφής (ως το τέλος του 18ου αι.) όχι μόνο για τους εαυτούς τους αλλά και για αξιωματούχους της εκκλησίας και για τους πλούσιους προστάτες τους. Οι ξηρές και δροσερές συνθήκες οδήγησαν τα πτώματα στη μουμιοποίηση τους.

Τα περισσότερα μουμιοποιημένα σώματα που βρέθηκαν εκεί είναι με τα χέρια σταυρωμένα κρατώντας ένα αρχαίο κομπολόι.

Έδειξε ενδιαφέρον τελικά το παιδί. Και για την κρύπτη και για τη μουμιοποίηση αλλά και στα σουβενίρ στην έξοδο. Η κρύπτη όχι μόνο είχε σουβενίρ, αλλά είχε και κάτι σκουλαρικάκια (ποιος το περίμενε) όμορφα και φθηνά. Μάλλον ξεχασμένα ήταν, αφού είχαν κάτι λιγότερο από 3€.
Ευτυχισμένες και με τα πρώτα μικροδωράκια παραμάσχαλα βγήκαμε πάλι στην πλατεία. Μόλις βγήκαμε πέσαμε πάλι πάνω σε πλανόδιο παγωταντζή. Είναι πολλοί σας λέω οι πλανόδιοι. Εμείς δεν είμαστε και πολύ εγκρατείς, ειδικά σε ταξίδι. Μόνο που τώρα πέσαμε σε vegan παγωτά. Ιδιαίτερες γεύσεις. Η κόρη πήρε περγαμόντο και εγώ κάτι που πλησίαζε όσο γινόταν την βανίλια (αυτό τουλάχιστον κατάλαβα στη μετάφραση).

Αποτέλεσμα: Δεν τρωγόντουσαν. Το δικό μου κάπως, αλλά το περγαμόντο ήταν μια εμπειρία … που πετάχτηκε στα σκουπίδια. Για να πετάξω εγώ παγωτό στα σκουπίδια … καταλαβαίνετε. Υποσχεθήκαμε στον εαυτό μας να μην ξαναπάρουμε τέτοια γευστικά ρίσκα. Από δω και πέρα στο ταξίδι τουλάχιστον θα παίρνουμε κλασικές γεύσεις: snikkers, oreo, τσιχλόφουσκα κ.τ.λ.

Είδαμε και τον Καθεδρικό απ’ έξω … ε! πόσες εκκλησίες πια να δούμε; Ήδη είδαμε μία σήμερα. Έχουμε καταντήσει να βλέπουμε τόσες εκκλησίες την ημέρα όσα και τα παγωτά που τρώμε. Υπερβολή!

Τώρα είχε φτάσει η ώρα για να βιαστούμε. Είπαμε να κάνουμε μεν χαλαρή βόλτα αλλά μας περιόριζε το … παρκάρισμα. Ένα δυομισάωρο είχα βάλει στο παρκόμετρο, το οποίο και είχαμε ξεπεράσει βεβαίως. Γρήγορα γρήγορα επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο, το οποίο ευτυχώς βρήκαμε … “καθαρό”, χωρίς καμιά κλήση και φύγαμε.
Δεν θα φεύγαμε όμως ακόμα από το Brno. Είχαμε να δούμε αυτό που θα έπρεπε να είναι το highlight του Brno. Μια Βίλλα με τον κήπο της, η οποία ανήκει στην Πολιτιστική κληρονομιά της Unesco.

Η Βίλλα Tugendhat … βρίσκεται σε προάστιο του Brno, σε ύψωμα και μόλις 3km από το κέντρο του.

Φτάσαμε γρήγορα και παρκάραμε ακριβώς απ’ έξω.

Για να επισκεφτείς τη βίλλα θα πρέπει να το κάνεις μόνο με ξενάγηση και με εισιτήριο που θα πρέπει να έχεις προμηθευτεί μήνες πριν. Όσες προσπάθειες και αν έκανα κατά καιρούς στα υπό μελέτη ταξίδια μου (που περνούσαν από το Brno) για να βρω εισιτήρια … έπεφταν στο κενό. Υπήρχαν ξεναγήσεις των 40’, 60’ και των 90’ σε Τσέχικα και Αγγλικά. Πάντα ήταν κλεισμένες οι θέσεις και εισιτήρια δεν έβρισκα. Για τον “Μυστικό Δείπνο” του Da Vinci στο Μιλάνο, που έχω πάει και δυο φορές, δεν είχα δυσκολευτεί τόσο!
Αδύνατον να βρει κάποιος εισιτήρια για τις ξεναγήσεις εντός της βίλλας, αλλά πολύ εύκολο και επί τόπου βγάζεις εισιτήριο για τους κήπους της Βίλλας. Με το εισιτήριο των κήπων έχεις πρόσβαση στις βεράντες της, μπορείς να δεις μεγάλο μέρος του σπιτιού και εσωτερικά και γενικά καταλαβαίνεις πολλά για την αρχιτεκτονική του αξία αλλά και την ιστορία του.

Λίγα λόγια για τη Βίλλα Tugendhat …
Η Villa Tugendhat χτίστηκε από τον αρχιτέκτονα Ludwig Mies van der Rohe για τον Fritz και την Greta Tugendhat, ένα ζευγάρι ευκατάστατων Εβραίων. Η Βίλλα θεωρείται ένα από τα πιο εντυπωσιακά παραδείγματα της σύγχρονης αρχιτεκτονικής … των αρχών του 20ου αι. Πρόκειται για ένα σπίτι πολύ πρωτοποριακό για την εποχή του που μοιάζει σαν να χτίστηκε μόλις χθες!
Τα κύρια χαρακτηριστικά της Villa Tugendhat, που την οδήγησαν στην εγγραφή της στον κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco είναι η αρχιτεκτονική της καθαρότητα, η τοποθεσία της σε φυσικό περιβάλλον, η μοναδική δομή ανοιχτού σχεδίου της αλλά και ο τεχνικός και δομικός σχεδιασμός καθώς και η χρήση εκλεκτών υλικών, όπως ο όνυχας, ο τραβερτίνης και ο έβενος. Η Βίλλα έχει γίνει σύμβολο Μοντερνιστικής κατοικίας και το έργο του αρχιτέκτονά του κατέχει εξέχουσα θέση παγκοσμίως.
Η δήλωση του Mies «less is more» χαρακτηρίζεται από τις καθαρές του μορφές και τη δουλειά του με το υλικό. Το γυαλί, ο χάλυβας και το σκυρόδεμα είναι τα χαρακτηριστικά του ξεχωριστού «Διεθνούς Στυλ» του που έχει επηρεάσει την αρχιτεκτονική μέχρι τις μέρες μας.

Εμείς με το που φτάσαμε έξω από την πύλη τη βρήκαμε …κλειστή. Άνθρωπος πουθενά, ούτε group ούτε ξεναγήσεις. Που είναι οι λαοθάλασσες; Που είναι τα εισιτήρια που δεν έβρισκα;
Ένα μικρός στύλος ήταν έξω από την σιδερόπορτα με μια πολύ διακριτική υπόδειξη “push the button”. Ήταν το κουδούνι. Ώρες είναι τώρα να έρθει η Greta Tugendhat να μας ανοίξει.

Αντ’ αυτής ήρθε μια χαμογελαστή κοπέλα, που το πρώτο που μας ρώτησε ήταν έχουμε κάνει κράτηση.
«Όχι, (αλλά είμαστε διαβασμένες), θέλουμε μόνο εισιτήριο για τους κήπους»
Και περάσαμε στον γκισέ και βγάλαμε 2 εισιτήρια από 50 Kc το ένα.
Το εισιτήριο περιλαμβάνει επίσκεψη εκτός από τον κήπο της βίλλας και σε μια μικρή έκθεση στο ισόγειο της βίλας. Βέβαια γνώριζα ότι θα μπορούμε να δούμε και ένα μεγάλο μέρος του εσωτερικού του σπιτιού μέσα από τα παράθυρα.
Κατεβήκαμε την πρώτη σκάλα και το πρώτο που είδαμε ήταν η έκθεση μαζί με ένα μικρό μαγαζί με σουβενίρ. Κολλήσαμε αμέσως. Πρώτα είδαμε τα παρελκόμενα και μετά το κυρίως πιάτο.

Η έκθεση παρουσίαζε τον αρχιτέκτονα, το έργο του, τους ιδιοκτήτες και την οικογενειακή ζωή στη βίλλα μέχρι το 1938, όταν οι Tugendhat αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν. Οι Tugendhats ως ζευγάρι Εβραίων, οι οποίοι μάλιστα παρείχαν βοήθεια σε πολιτικούς πρόσφυγες από τη Γερμανία, κινδύνευαν και έτσι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το Brno υπό την απειλή του Β’ Π.Π. Η βίλα στη συνέχεια έγινε βάση για τη Γκεστάπο και έπειτα βάση του Σοβιετικού στρατού. Το 1967 η Greta Tugendhat επέστρεψε στην Τσεχία με κύριο σκοπό την αποκατάσταση της βίλλας, ενώ δεν την ξανακατοίκησε ποτέ. Το 2010 η Βίλλα υποβλήθηκε σε εργασίες ανακαίνισης κατά τις οποίες τα πάντα αποκαταστάθηκαν όπως στην αρχική τους εμφάνιση, το 1930.
Στην έκθεση εκτός από πληροφορίες και φωτογραφικό υλικό είδαμε μια μικρή συλλογή από τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν για την Βίλλα αλλά και την περίφημη καρέκλα του Brno ή αλλιώς καρέκλα Tugendhat. Πρόκειται για την πρωτότυπη, που σχεδίασε ο Mies και έχει δώσει έκτοτε το παραπάνω όνομα σε αυτό το στυλ σχεδίου.
Εννοείτε ότι ψωνίσαμε ότι βρήκαμε μπροστά μας. Μαγνητάκια, κασετίνες, μπρελόκ, κονκάρδες, τα οποία είχαν τα λογότυπα του Mies, “less is more” κ.τ.λ. Εδώ ψωνίσαμε από την κρύπτη, φανταστείτε εδώ.
Βγήκαμε επιτέλους και στον κήπο...

Εντάξει. Εγώ ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα. Ο σχεδιασμός, η επιλογή των φυτών, η κλίση του εδάφους, η θέση της βίλλας, η θέα από τη βίλλα στον κήπο και από τον κήπο στη βίλλα, οι λιτές γραμμές, όλα έμοιαζαν τόσο σύγχρονα και μοντέρνα.

Κάναμε μια βόλτα στα μονοπάτια του κήπου …

Πήγαμε και στην κεντρική βεράντα βλέποντας στην τραπεζαρία της βίλλας …

Καβάλησα και ένα στηθαίο προκειμένου να δω και το σαλόνι …

Είμαι σίγουρη ότι και η ξενάγηση θα με ενθουσίαζε.
Αν δεν γκρίνιαζε η κόρη μου μπορεί να επιχειρούσα να ανέβω και στην κρεβατοκάμαρα του 2ου ορόφου …
Όπως και να ’χει πολύ μου άρεσε αυτή μου η επίσκεψη και χαίρομαι που γνώρισα τη βίλλα Tugendhat.

Αφού είδαμε ότι μπορούσαμε και δεν μπορούσαμε να δούμε και αφού περπατήσαμε στον κήπο απ' άκρη σε άκρη ... φύγαμε.
Η συνέχεια είχε το πεδίο μάχης του Austerlitz, την εκκρεμότητα που είχαμε αφήσει από χθες.

post ......................

 

[vasiliss]

Πολύ χαίρομαι @Grerena που καταφέρατε και κάνατε το οδικό σας και δεν το εγκαταλείψατε. Έτσι τώρα έχουμε την ευκαιρία κι εμείς να διαβάσουμε ακόμα μία ενδιαφέρουσα ταξιδιωτική ιστορία, που τόσο ωραία μας διηγείσαι.
Δεν ξεχνάω βέβαια ότι έχεις προσπεράσει ένα οδικό και δεν μας το έχεις εξιστορήσει, αλλά είμαι βέβαιος ότι το έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου και κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα και του roadtrip στην Πολωνία.

 

[Grerena]

Πολύ χαίρομαι @Grerena που καταφέρατε και κάνατε το οδικό σας και δεν το εγκαταλείψατε. Έτσι τώρα έχουμε την ευκαιρία κι εμείς να διαβάσουμε ακόμα μία ενδιαφέρουσα ταξιδιωτική ιστορία, που τόσο ωραία μας διηγείσαι.
Δεν ξεχνάω βέβαια ότι έχεις προσπεράσει ένα οδικό και δεν μας το έχεις εξιστορήσει, αλλά είμαι βέβαιος ότι το έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου και κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα και του roadtrip στην Πολωνία.

Αχ! Ήμουνα σίγουρη ότι δεν θα το ... προσπέρναγες έτσι και φοβόμουν ότι θα μου το επισημάνεις.

Τι να κάνω; Δεν προλαβαίνω. Πραγματικά ότι χρόνο είχα φέτος τον αφιέρωνα στο να οργανώνω οδικά στην Ευρώπη, τα οποία για διάφορους λόγους ...ακυρώνονταν. Για να ασχοληθώ με τη συγγραφή θα πρέπει να έχω ... εξασφαλίσει το επόμενο ταξίδι, το οποίο όμως δεν «καθόταν».
Τώρα όμως, που έχω κανονίσει το επόμενο είπα να καθίσω να γράψω για το πιο φρέσκο μου ταξίδι. Αλλά μην ανησυχείς, αφού τώρα που άδειασε ο κουμπαράς μου και θα «μαζευτώ» αναγκαστικά, θα έχω χρόνο και σιγά σιγά θα πάρει και η περσινή Πολωνία τη σειρά της.

Εσύ στρώθηκες στη δουλειά; Για την Τουρκία λέω ... Ελπίζω να την ξεκίνησες.

Είναι αυτά τα οδικά ... για εμάς που τα αγαπάμε ...
Ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σου.

 

[Smaragda53]

Τι ωραίο ταξίδι! Ευχαριστούμε και για την παρουσίαση της βίλλας Tugendhat, πάρα πολύ ενδιαφέρουσα!