Γερμανία Πολωνία Τσεχική Δημοκρατία Ένα 7ήμερο εκτός πεπατημένης σε Κ. Ευρώπη

[Grerena]

4η ημέρα: Η ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ...ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ
Σήμερα σηκώθηκα πιο νωρίς. Ήθελα να πετύχω το πρωινό στα πιο φρέσκα του, στις πρώτες δόσεις.
«Τα λέμε πάνω» είπα στην κόρη μου και έφυγα γρήγορα.
Κάθισα σε γωνιακό τραπεζάκι με θέα...

και σερβιρίστηκα και ...έφαγα και διπλάσιες ποσότητες απ’ ότι χθες. Είχαμε ταξίδι σήμερα. Ποιος ξέρει πότε θα βρίσκαμε χρόνο και που για να ξαναφάμε. “Κτήνιασα” αλλά ευτυχώς … το περιβάλλον, το ποτάμι, το πλοίο … το ρομαντικό φόντο, το φοντί … ισορροπούσε λίγο την κατάσταση.

Το σενάριο σήμερα έλεγε άμεση αναχώρηση για Γερμανία. Άφιξη σε Βαϊμάρη, η οποία έχει πολλά ενδιαφέροντα και μια μικρή στάση σε Naumburg, η οποία είναι στο δρόμο μας για τη Λειψία, στην οποία Λειψία και θα μέναμε τα δυο επόμενα βράδια.

Στις 10:00 η ώρα, που ήταν ώρα και του check out είμαστε έτοιμες για αναχώρηση.
Eίχαμε και τα τυχερά μας! Μόνο για το ένα βράδυ μας χρέωσαν το parking του αυτοκινήτου. Δώρο ήταν; To ξέχασαν; Δεν ξέρω. Ύστερα όμως και απ’ αυτό ... το Botel αυτό εγκαταστάθηκε για τα καλά στην καρδιά μου.

Λίγη Πράγα ακόμα…
Δεν φύγαμε όμως άμεσα για Γερμανία. Μου πέρασε απ’ το μυαλό ότι μια παρακαμψούλα ως το κάστρο της Πράγας, στο οποίο δεν προλάβαμε να πάμε χθες δεν θα μας έβγαζε απ’ το πρόγραμμα. Αυτοκίνητο έχουμε. Πόση ώρα θα κάναμε ως εκεί;
Έτσι, σε 15’ είμαστε παρκαρισμένες σε ένα στενάκι πίσω από το σπίτι του Wolfgang και της Constanze (από την ταινία Amadeus).

Η αλήθεια είναι ότι πιο πολύ αυτό ήθελα να δω και όχι το κάστρο , το οποίο κάστρο εννοείται ότι είχα περπατήσει την προηγούμενη φορά.

Είδαμε όμως και το αρχιεπισκοπικό παλάτι (που και αυτό “έπαιξε” το αυτοκρατορικό παλάτι στην ταινία)...

Είδαμε και την απίστευτη θέα της Πράγας ...

Φάγαμε και το καθιερωμένο πρωινό παγωτό μας ... με κλασική γεύση (τσιχλόφουσκα)
επειδή είπαμε ... θα αργήσουμε να ξεπεράσουμε το σοκ του vegan παγωτού του Brno

Ψωνίσαμε και σουβενίρ ....

Α! Είδαμε και το κάστρο της Πράγας. Το Κάστρο της Πράγας (του 9ου αι.) είναι το μεγαλύτερο συγκρότημα παλατιών στον κόσμο. Αποτελείται από ένα ολόκληρο συγκρότημα ιστορικών ανακτόρων, γραφείων, εκκλησιών, οχυρώσεων, αυλών και κήπων. Αυτό που κάποτε ήταν η έδρα των βασιλιάδων της Βοημίας σήμερα είναι η επίσημη κατοικία του Προέδρου της Τσεχικής Δημοκρατίας.

...και την πλατεία του κάστρου ...

Μεγάλη άνεση είναι το αυτοκίνητο. Χωρίς αυτό δεν θα ανεβαίναμε ως εδώ πάνω.
Είμαστε πλέον έτοιμες για αναχώρηση.

Φεύγουμε από την Πράγα, φεύγουμε από την Τσεχία ...

Είχα την αίσθηση ότι τα πολύ “τουριστικά” …τα είχαμε αφήσει πίσω μας.
Επόμενος σταθμός μας ήταν η Βαϊμάρη της Γερμανίας.

Η Βαϊμάρη των γραμμάτων, των τεχνών και της Δημοκρατίας!
Τυχαία ανακάλυψα τη Βαϊμάρη βάζοντάς τη κάποια στιγμή σαν στάση για ένα καφέ σαν διάλειμμα σε ένα road trip μέσα στη Γερμανία (στα χαρτιά έμεινε αυτό το ταξίδι). Μελετώντας τη όμως λίγο καλύτερα είδα ότι η Βαϊμάρη “σηκώνει” πολύ παραπάνω.
Εδώ είναι η πατρίδα του Bauhaus, εδώ είναι η πατρίδα και του Γκαίτε και του Σίλερ, εδώ υπογράφηκε και η «Δημοκρατία της Βαϊμάρης». Δεν θα μπορούσα να περνάω τόσο κοντά από μια πόλη με τέτοια ιστορία και να μην την επισκεφτώ.

Τρεισήμισι ώρες δρόμο απέχει από την Πράγα. Ήταν και η μεγαλύτερη απόσταση που διανύσαμε μονοκοπανιά. Ο δρόμος ήταν άνετος και γρήγορος αλλά η μέρα ήταν πολύ ζεστή, από αυτή που έχει συνήθως η Ελλάδα Ιούλιο μήνα και έφτασα στη Βαϊμάρη με φοβερό πονοκέφαλο απ’ το aircodition του αυτοκινήτου.

Μια πόλη 65.000 κατοίκων παραείχε πολλά αξιοθέατα. Δεν ήξερα από που να ξεκινήσω. Υπήρχαν τα κλασικά της Βαϊμάρης, που ήταν 5 παλάτια, ένα πάρκο, ένα νεκροταφείο, μια βιβλιοθήκη, μια εκκλησία και τα σπίτια των Γκαίτε και Σίλερ, υπήρχαν και τα κτίρια του Bauhaus, υπήρχαν και δυο καταπληκτικά πάρκα και ένα θέατρο, που τελικά είπα να αφήσω το θέμα στην … τύχη. Όλα δεν θα τα βλέπαμε προφανώς, έκανε και ζέστη, οπότε είπα να κάνουμε μια κυκλική διαδρομή και ότι βλέπαμε …

Εδώ θα πρέπει να πω δυο λόγια για το Bauhaus.
Η Σχολή Bauhaus ήταν καλλιτεχνική και αρχιτεκτονική σχολή που ιδρύθηκε από τον Walter Gropius το 1919 στη Βαϊμάρη, σχολή που έγινε διάσημη για την προσέγγιση του σχεδιασμού που δίδασκε και έμελλε να εξελιχθεί σε ρεύμα και να προκαλέσει πραγματική επανάσταση. Το ύφος της σχολής Bauhaus επέδρασε καταλυτικά στην εξέλιξη της σύγχρονης τέχνης της αρχιτεκτονικής και του βιομηχανικού σχεδιασμού.
Βασικά χαρακτηριστικά του Bauhaus ήταν η απλότητα, η λειτουργικότητα και η χρηστικότητα, ενώ έδινε ιδιαίτερη έμφαση σε γεωμετρικές φόρμες και στο χρώμα. Σκοπός του κινήματος Bauhaus ήταν να ενώσει την τέχνη με τη μαζική παραγωγή χωρίς ωστόσο να δείχνουν τυποποιημένα τα προϊόντα. Οι καθαρές γραμμές οι αιχμηρές γωνίες και τα βασικά χρώματα άλλαξαν το μέλλον του design. Η σχολή θεωρεί πως η ίδια η πρώτη ύλη περιέχει την διακοσμητική ικανότητα.

Η Σχολή της Βαϊμάρης, από τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας της, υποβλήθηκε σε έντονη κριτική προερχόμενη κυρίως από συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις. Η άνοδος της δεξιάς στις εκλογές του 1924 σηματοδότησαν την παύση της σχολής της Βαϊμάρης και τη μεταφορά της στο Dessau.
Έτσι, αρχιτεκτονικό αποτύπωμα στη Βαϊμάρη δεν πρόλαβε να αφήσει το Bauhaus. Μόνο ένα κτίριο απηχεί τις αρχές του Bauhaus: το σπίτι στην οδό Χορν (Haus am Horn).

Εμείς με το που φτάσαμε στην πόλη παρκάραμε πίσω από το μουσείο του Bauhaus...

Το Super υπερμοντέρνο μουσείο Bauhaus το προσπεράσαμε. Είχα σχεδόν προαποφασίσει ότι δεν θα πάμε. Ήταν πολλά τα “Bauhaus” και έπρεπε να διαλέξω σε ποια θα πάμε να δούμε εκ των έσω. Και μάλλον τα πιο αντιπροσωπευτικά βρίσκονται στο Dessau, που θα πηγαίναμε την επομένη. Στη Βαϊμάρη ίσως να προλαβαίναμε να δούμε μόνο το πιλοτικό “Haus am Horn”, που βρίσκεται στην άκρη της πόλης.

Καθίσαμε στο πρώτο καφέ που συναντήσαμε για να πάρουμε κάτι παγωμένο για να συνέλθουμε απ’ τη ζέστη. Ελληνικό καλοκαίρι σας λέω!

Τα πολλά υγρά όμως έχουν και συνέπειες. Ευτυχώς που δεν είμαι της ... μπύρας, γιατί τα μαγαζιά στη Γερμανία δεν έχουν απαραίτητα και ... τουαλέτα!
«Μπορείτε να πάτε στο απέναντι γυμναστήριο» μου είπε η σερβιτόρα δείχνοντάς μου το απέναντι γωνιακό κτίριο που έμοιαζε πιο πολύ με Δημαρχείο παρά με γυμναστήριο.

Τι να κάνω; Πήγα. Ευτυχώς μπήκα και βγήκα χωρίς να συναντήσω άνθρωπο. Ούτε απολογήθηκα σε κανέναν ούτε και πρόλαβα να ντραπώ.

Πάντως καταφέραμε και ανασυντάξαμε δυνάμεις από το ταξίδι και τη ζέστη, συνήλθα και λίγο απ' τον πονοκέφαλο και ξεκινήσαμε ένα νέο tour σε μια νέα πόλη, η πρώτη μας στη Γερμανία σε αυτό το ταξίδι.
Πήραμε τον δρόμο με κατεύθυνση την Herderplatz …

Μια ωραία μπυραρία που είχα επισημάνει πετύχαμε στο δρόμο μας, αλλά δεν ήταν η κατάλληλη ώρα για να καθίσουμε. Αν ήταν gelateria …

Το κεντρικό χαρακτηριστικό της Παλιάς Πόλης της Βαϊμάρης είναι η Εκκλησία της πόλης (Stadtkirche), ή η εκκλησία Πέτρου και Παύλου ή Εκκλησία Herder (του 1500). Herder ονομάζεται, γιατί εδώ ήταν που ο Johann Herder, ο μεγάλος συγγραφέας και φιλόσοφος του 18ου αιώνα, λειτούργησε ως ιεροκήρυκας της αυλής. Ένα άγαλμα του Herder στέκεται μπροστά από την εκκλησία.

η Herderplatz ...

Δεν χρειάζεσαι χάρτη για να ψάξεις τα Unesco …

Πήραμε τα ποδαράκια μας προς το κάστρο της Βαϊμάρης. Το κάστρο ανήκει στα Unesco της κλασικής Βαϊμάρης και σήμερα φιλοξενεί Πινακοθήκες με εξαιρετικές συλλογές Γερμανικής, Ιταλικής και Ολλανδικής Τέχνης.

Μπήκαμε μέσα στο πάρκο Ilm...

Γι’ αυτό δεν είχε κόσμο στην πόλη. Σήμερα κάνει ζέστη και όλοι οι Weimar-ιώτες είναι στο πάρκο για βόλτα, ξάπλα πικ-νικ, ποδήλατο και όλα όσα μπορείς να κάνεις στα Γερμανικά πάρκα.

Βλέπουμε ένα παλάτι στα δεξιά μας και κατάλαβα ότι ήρθε η ώρα να κοιτάξω το χάρτη για να δω τι είναι αυτό και να παρατήσω για λίγο το … τυχαίο περπάτημα.

Ήταν η Βιβλιοθήκη της Δούκισσας Αμαλίας. Ήταν δηλαδή το ένα από τα δυο που ήθελα να μπω μέσα. Αν και δεν πίστευα ότι θα έχω ελπίδες, αφού είναι από αυτά τα αξιοθέατα που θέλουν προκράτηση, την οποία δεν είχα κάνει αφού τελευταία είμαι του last minute. Το είχα αφήσει λίγο στην τύχη.

Έτσι, κάναμε τον κύκλο του κτιρίου για να πετύχουμε την είσοδο και μπήκαμε μέσα. Μας υποδέχτηκε ένας υπάλληλος ρωτώντας μας αν έχουμε κάνει κράτηση. “Όχι”, του είπαμε. Με μια απορία στο πρόσωπο πήγε στη ρεσεψιόν να ρωτήσει. Έγινε ένας διάλογος στα Γερμανικά και στο τέλος αποφάνθηκαν ότι μπορούσαμε να μπούμε στο επόμενο group αλλά θα έπρεπε να κατεβάσουμε ένα app αν θέλαμε να καταλάβουμε και κάτι (στα Αγγλικά) γιατί από την ξεναγό που θα τα πει στα Γερμανικά μάλλον δεν …
«Τα εισιτήρια για αυτό το δημοφιλές αξιοθέατο θα πρέπει να κρατηθούν τουλάχιστον έξι μήνες νωρίτερα, καθώς μόνο 290 μέλη του κοινού γίνονται δεκτά ανά ημέρα. Ωστόσο, ένας περιορισμένος αριθμός διατίθεται κάθε μέρα με σειρά προτεραιότητας».
Τάδε έφη η ιστοσελίδα της βιβλιοθήκης της Δούκισσας.
Ένιωσα πολύ τυχερή. Μπήκαμε στο Γερμανόφωνο group των 5:00, με τα κινητά ανά χείρας και τα ακουστικά στα αυτιά.
Η Βιβλιοθήκη της Δούκισσας Αμαλίας ένα τεράστιο αναγεννησιακό κτίριο, που κατασκευάστηκε το 1563. Είναι ένα από τα Unesco κτίρια της Βαϊμάρης και φιλοξενεί μια από τις σημαντικότερες συλλογές κλασικής λογοτεχνίας της Γερμανίας.
Η δούκισσα της Σαξονίας-Βαϊμάρης-Άιζεναχ, Άννα Αμαλία, μετέτρεψε το κτίριο σε βιβλιοθήκη το 1761. Η Άννα Αμαλία ήταν μια δεξιοτέχνης μουσικός από μόνη της (ασυνήθιστο για γυναίκα του 18ου αι.) και μια καταξιωμένη συνθέτρια. Λάτρης της λογοτεχνίας και προστάτης των τεχνών μεταμόρφωσε τη Βαϊμάρη σε πολιτιστικό κέντρο. Κατάφερε να στρατολογήσει τον συγγραφέα Johann Wolfgang Von Goethe και τον ποιητή Friedrich Schiller για να εργαστούν στη Βαϊμάρη. Ίδρυσε τη βιβλιοθήκη, η οποία περιλάμβανε γερμανική λογοτεχνία, μουσικές παρτιτούρες και ιστορικά ντοκουμέντα.

Σήμερα, η βιβλιοθήκη είναι μια δημόσια ερευνητική βιβλιοθήκη, έχει περίπου 850.000 τόμους με έμφαση στη Γερμανική λογοτεχνία και την ιστορία της τέχνης. Μεταξύ των ειδικών συλλογών της υπάρχουν μια σημαντική συλλογή του Σαίξπηρ, με περίπου 10.000 τόμους, η μεγαλύτερη συλλογή Faust στον κόσμο καθώς και μια Βίβλος του 16ου αιώνα, που συνδέεται με τον Μαρτίνο Λούθηρο.
Η οβάλ αίθουσα αρχιτεκτονικής ροκοκό εντυπωσιάζει. Είναι διόροφη, ολόλευκη, φωτεινή και καλυμμένη με βιβλία απ’ άκρη σε άκρη. Τα όποια κενά είναι διακοσμημένα με έργα τέχνης, κυρίως γλυπτά και πορτρέτα των Goethe και Schiller.

Αυτή είναι βιβλιοθήκη! Ξεμάκρυνα απ' το group, χώθηκα πίσω από τα ράφια, περιεργάστηκα τους πίνακες και όλα αυτά με την ανοχή (και την παρακολούθηση) του φύλακα. Όχι σαν την Klementinum της Πράγας, που είδαμε μόνο την "εικόνα" της βιβλιοθήκης σαν σε καρτ-ποστάλ!

Μισή ώρα κράτησε η ξενάγηση. Αυτόν τον χρόνο δεν τον υπολόγισα ότι θα τον φάμε αφού δεν πίστευα ότι θα βρούμε εισιτήρια για τη βιβλιοθήκη. Η ώρα ήταν 5:30 όταν βγήκαμε έξω και στις 6:00 έκλεινε το “Haus am Horn”. Άξιζε η επίσκεψη αν το προλαβαίναμε.

Και πήραμε τα ποδαράκια μας μέσα από τα μονοπάτια του πάρκου. Πάρκο, το οποίο έχει διατηρηθεί όπως ήταν κατά την εποχή του Γκαίτε. Είδαμε και το Goethe's Garden House, ένα γραφικό εξοχικό σπίτι που χρησιμοποιούσε συχνά ο συγγραφέας ως καταφύγιο όταν χρειαζόταν ηρεμία και ησυχία. Ανήκει και αυτό στη λίστα της Unesco.

Δεκαπέντε λεπτά περπατήσαμε και φτάσαμε στο “Haus am Horn” στις 5:50, αλλά … άδικα φτάσαμε μέχρι εδώ. Δεν μας έβαλαν μέσα γιατί ήταν αργά.
“Ok. Μπορώ φαντάζομαι όμως να κάνω μια βόλτα γύρω απ’ το σπίτι, στον κήπο” είπα έχοντας την πρόσφατη εμπειρία μου από τη βίλλα του Brno.
«Όχι» μου απάντησαν. Ορθά, κοφτά.
Δεν μπορούσα να δω το σπίτι ούτε απ’ έξω; Δεν το πίστευα αυτό που άκουγα Μου κακοφάνηκε. Γιατί όχι; Στις 6:00 έκλεινε.
Έκανα ότι δεν άκουσα καλά, είπα ευχαριστώ και (αφού ήμουν και μέσα στο ωράριο λειτουργίας) εγώ την έκανα … τη βόλτα.

Το σπίτι είναι τόσο minimal, που μια ματιά μέσα απ’ τα παράθυρα και τα «έπιανες» όλα. Έχει τόσο «ίσιες γραμμές» μέσα και έξω, που ακόμα και οι φωτογραφίες του δεν μοιάζουν αληθινές αλλά σαν να είναι … φωτορεαλιστικές.

Φύγαμε. Είχαμε άλλωστε τόσα άλλα ακόμα να δούμε. Πήραμε το δρόμο για το Πανεπιστήμιο. Θα βγαίναμε από το πάρκο από άλλη είσοδο/έξοδο από αυτή που μπήκαμε.
Σας είπα ότι το πάρκο ήταν πολύ μεγάλο; Ήταν πολύ μεγάλο. Μέχρι να φτάσουμε στην έξοδο περάσαμε από μονοπάτια, άλση, ξέφωτα κ.τ.λ. είχε και ποτάμι που το διέρρεε, είχε έως και σημεία που μπορούσες να κολυμπήσεις, είχε και κολυμβητές. Το τελευταίο δεν το ζήλεψα, αλλά ομολογώ ότι ήταν πολύ όμορφα και σίγουρα δεν είχα ξαναδεί κατοίκους να κάνουν μπάνιο σε ποτάμι αστικού πάρκου!

Βγαίνοντας από το πάρκο είδαμε και το σπίτι του Lizst.
Και αμέσως μετά μπήκαμε στο χώρο του Πανεπιστημίου ...

Το 1995 άρχισε να λειτουργεί ξανά το Πανεπιστήμιο με το «βαρύ» όνομα Bauhaus University Weimar, στο ίδιο κτίριο με το παλιό και φιλοξενώντας τις σχολές Αρχιτεκτονικής, Καλών Τεχνών, Μίντια και Βιομηχανικού Σχεδιασμού, με αρκετά μεταπτυχιακά προγράμματα στα αγγλικά και με κοινά μαθήματα ανάμεσα στις σχολές. Η επανίδρυσή του συνέβαλε πολύ στην αλλαγή της φυσιογνωμίας της Βαϊμάρης, που άργησε πολύ να καταλάβει ότι Βαϊμάρη δεν είναι μόνο ο Γκαίτε και ο Σίλερ και ότι υπάρχει κι αυτό το κομμάτι της ιστορίας τους (το Bauhaus), που είναι επίσης σημαντικό.

Το κτίριο του Πανεπιστημίου αναμφίβολα συγκαταλέγεται στα αξιοθέατα της πόλης. Πραγματοποιούνται και ξεναγήσεις μέσα σε αυτό. Σήμερα είναι Κυριακή και οι εσωτερικοί χώροι του Πανεπιστημίου είναι κλειστοί για το κοινό και δεν θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε από κοντά το γραφείο του Walter Gropius, αλλά μπορούμε άνετα να κυκλοφορήσουμε ανάμεσα στα κτίρια του Πανεπιστημίου.

μέταλλο και γυαλί ... με απόλυτη διαφάνεια!

Λοξοδρομήσαμε για λίγο από την ευθεία του κεντρικού δρόμου για να δούμε το φουτουριστικό κτίριο της βιβλιοθήκης του Πανεπιστημίου.

Σειρά είχε η Frauenplan, η πλατεία μπροστά από το σπίτι του Γκαίτε. Εδώ έχουν αράξει οι φοιτητές σήμερα ...

Το Goethes Wohnhaus, ένα απλό μπαρόκ κτίριο του 1709. Εδώ έζησε ο Goethe από το 1782 μέχρι το θάνατό του, το 1832. Σήμερα στεγάζει το Εθνικό Μουσείο Γκαίτε, το οποίο περιέχει τη βιβλιοθήκη του, σχέδια, εργασίες του και προσωπικά αντικείμενά του.

Στη συνέχεια στρίψαμε στη Schillerstrasse, στον πιο μεγάλο και όμορφο πεζόδρομο της Βαϊμάρης, με καταστήματα, καφέ και εστιατόρια.

Εδώ συναντήσαμε ένα άλλο διάσημο σπίτι, αυτό του πιστού φίλου του Goethe, Friedrich Schiller.

… απέναντι από το οποίο είχε το καλύτερο παγωτό της πόλης (Giancarlo), με βάση κάποιον οδηγό που είχα διαβάσει. Καιρό είχαμε να φάμε παγωτό, από το πρωί στην Πράγα...

Ήταν όντως πολύ καλό.

Στα 150m. είδαμε και το Dower Palace (του 1767), που είναι γνωστό πιο πολύ ως «Παλάτι της Χήρας», δηλαδή το σπίτι της γνωστής μας Δούκισσας Άννας Αμαλίας. Είναι η αριστοκράτισσα, η οποία είχε ιδρύσει τη βιβλιοθήκη που είδαμε το μεσημέρι. Την εποχή του Γκαίτε, το παλάτι ήταν το επίκεντρο της κοινωνικής και λογοτεχνικής δραστηριότητας στην πόλη. Τώρα είναι μουσείο με ωραία διακόσμηση, έπιπλα εποχής και πορτρέτα … ποιων άλλων; Των Goethe και Schiller.

Στις αρχές του 19ου αι. στη μικρή Βαϊμάρη, πρωτεύουσα ενός επαρχιακού δουκάτου, έζησαν μεγάλα πνεύματα της εποχής: ο Γκαίτε και ο Σίλερ, ο Χέγκελ και ο Νίτσε, ο Μπαχ και ο Λιστ. Δεν είναι τυχαίο ότι τότε όταν η πόλη δεν είχε περισσότερους από 6.000 κατοίκους, πολλοί την παρομοίαζαν με την αρχαία Αθήνα ή τη Ρώμη. Μετά ήρθε και ο 20ός αιώνας, που επισφράγισε το ένδοξο παρελθόν της με εξίσου σημαντικά γεγονότα.
Απόρροια αυτού του παρελθόντος είναι η … συχνότητα με την οποία συναντάς ένα μουσείο ή ένα ιστορικό κτίριο στη Βαϊμάρη. Κάθε 20-50μ. όπου και να κοιτάξεις θα υπάρχει κάτι άξιο προσοχής.

Με το παγωτό στο χέρι φτάσαμε στο κέντρο της πόλης, στην Theaterplatz.

Όπως λέει και το όνομά της εδώ βρίσκεται το Θέατρο της πόλης. Δεν είναι όμως ένα οποιοδήποτε Θέατρο. Είναι το Εθνικό Θέατρο, μέσα στο οποίο υπογράφηκε το σύνταγμα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.
Τον Φεβρουάριο του 1919, λίγο μετά τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την πτώση της μοναρχίας, συνήλθε εδώ η Γερμανική Εθνοσυνέλευση, η οποία θέσπισε νέο σύνταγμα και ανακήρυξε τη Γερμανία Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Εκείνο το σύνταγμα (το πιο σύγχρονο του καιρού του) υπήρξε πρότυπο για δεκάδες άλλα στα χρόνια που ακολούθησαν και το πρώτο που προέβλεπε τη θέσπιση και τη διασφάλιση πολλών κοινωνικών δικαιωμάτων, όπως τη συμμετοχή των εργαζομένων στη διοίκηση μιας επιχείρησης μέσω συνδικάτων, κάτι εντελώς καινούργιο τότε σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η πόλη των σπουδαίων φιλοσόφων και συνθετών έδωσε στην πρώτη γερμανική κοινοβουλευτική δημοκρατία το όνομά της: Δημοκρατία της Βαϊμάρης.

Απέναντι από το θέατρο βρίσκεται το Μουσείο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και μπροστά από το Θέατρο και στο κέντρο της πλατείας βρίσκεται Μνημείο Goethe-Schiller.

Αυτό το διπλό χάλκινο άγαλμα των δύο συγγραφέων βρίσκεται μπροστά από το θέατρο της πόλης από το 1857 είναι το πλέον χαρακτηριστικό ορόσημο της πόλης. Στο “Court Theatre” πρωτοπαρουσιάστηκαν πολλά από τα έργα του Schiller και όπου μερικές φορές δούλευε και ο Goethe και το άγαλμα τους στέκεται εδώ ως απόδειξη της φιλίας τους.

Η όλη εικόνα της πλατείας συμπλήρωνε μια γωνιακή καφετέρια, η οποία στις 7:00 η ώρα το απόγευμα ήταν γεμάτη. Δεν ξέρω αν αυτό οφειλόταν και στον καλό καφέ της, αλλά σίγουρα ήταν ένα στέκι χορευτών.
Η πλατεία Θεάτρου με το Θέατρο, το σπίτι της Δούκισσας, το μουσείο Bauhaus περιμετρικά της και υπό το βλέμμα των Goethe και Schiller είχε μετατραπεί σε … πίστα για χορευτές.

Ήταν ένα όμορφο στιγμιότυπο, που αν μη τι άλλο δείχνει το ταπεραμέντο των ντόπιων αλλά και την αγάπη τους σε παντός είδους ... τέχνη.

Δεν πολυευχαριστήθηκα τη χορευτική σκηνή γιατί εκείνη την ώρα είχα να λύσω κάτι προσωπικά θέματα. Μπλόκαρε το κινητό μου, το οποίο αποφάσισε ξαφνικά να μην επικοινωνεί ούτε με το Internet ούτε με άλλα τηλέφωνα και έναν πανικό ... τον έπαθα. Μπορεί να έφταιγε η τούμπα που είχε φάει λίγο νωρίτερα όταν έδωσα προτεραιότητα στο παγωτό (όταν πάνε να σου πέσουν και τα δύο … πιο θα πιάσεις πρώτο . Θα έκανε τα μαγικά της όμως η κόρη μου και πίστευα ότι θα αποκαθίστατο το θέμα, αλλά η ουσία είναι ότι το χορευτικό happening δεν το απόλαυσα όσο θα ήθελα.
Θα έπρεπε ίσως να καθίσουμε στο Eiscafé Venezia. Μάλλον θα έπρεπε να είχα κλείσει διανυκτέρευση στη Βαϊμάρη, αλλά και τα ακριβότερα καταλύματα (της Βαϊμάρης έναντι της Λειψίας) και ο γενικότερος σχεδιασμός του ταξιδιού με οδήγησαν να μην το κάνω.
Πάντως είχαμε ήδη κλείσει 5 ώρες στην πόλη και είχαμε ακόμα ένα δύωρο ταξιδάκι έως το κατάλυμά μας στη Λειψία, οπότε σιγά σιγά αποχωρήσαμε.

Naumburg
Η ημέρα δεν τελείωσε ακόμα. Κάπως έπρεπε να «σπάσουμε» το δύωρο ταξίδι, να μην το κάνουμε μονοκοπανιά. Θα το «σπάγαμε» κάπου στη μέση με ένα ... Unesco .

Μετά από μια ωρίτσα διαδρομή σε έναν τέτοιο δρόμο ...

θα έπρεπε να μπαίνουμε στο Naumburg.
Μια μικρή πόλη των 35.000 είναι, αλλά μπαίνοντας στην πόλη και βλέποντας αυτές τις εικόνες ...

... δεν μου πολυγέμιζαν το μάτι ότι αυτό το σαν χωριό ... μπορεί να έχει κάτι τόσο μεγάλο σαν ένα Καθεδρικό της Unesco; Αφού είχα αρχίσει να αμφιβάλω αν ήρθα στο σωστό Naumburg (υπάρχει και άλλο στη Γερμανία).
Ώσπου είδα 4 πύργους από μακριά να ξεπροβάλλουν ...

Δεν έχω να πω και πολλά για το Naumburg. Δεν ξέρω πόσο ήμουν διατεθειμένη να παρεκκλίνω από την πορεία μου σε αυτή τη φάση προκειμένου να δω ένα Unesco ακόμα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως δεν παρέκκλινα σχεδόν καθόλου. Πάνω στη διαδρομή μας είναι το Naumburg και στο κάτω κάτω δεν πρέπει να πάμε και κάπου για φαγητό; Γιατί να πάμε στη Λειψία, που είναι μεγαλούπολη και θα φτάσουμε και αργά και να μην πάμε σε μια πιο μικρή και σίγουρα πιο εύκολα προσβάσιμη πόλη για το βραδινό μας; Τυχαίνει βέβαια να έχει και ένα Καθεδρικό που έχει το σήμα της Unesco.
Πάντα βρίσκω επιχειρήματα για να με πείσω.

Όπως αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς δεν δυσκολεύτηκα να βρω την εκκλησία, ούτε και να παρκάρω έξω ακριβώς από αυτήν. Μικρό μέρος το Naumburg.

Στις 8:30 που φτάσαμε έξω από την εκκλησία αυτή ... έκλεινε προφανώς. Ο φύλακας όμως που όταν άκουσε ότι είμαστε Ελληνίδες πολύ χάρηκε, γιατί αγαπούσε την Ελλάδα, στην οποία είχε πάει για διακοπές μας άφησε να ρίξουμε μια ματιά μέχρι να ετοιμαστεί για το κλείσιμο.
Έτσι είδαμε ότι προλάβαμε.

Στις 9:00 το βράδυ Δευτέρας σε μια μικρή πόλη, καθόλου τουριστική θα βρίσκαμε κάπου να φάμε;

Όλες οι Γερμανικές πόλεις, που σέβονται τον εαυτό τους διαθέτουν και το τούρκικο εστιατόριό τους. Έτσι και το Naumburg. Βρήκαμε την πίτσα Eck που είχε καταπληκτική πίτσα και ... doner.
Πάλι καλά γιατί δεν πήρε το μάτι μου τίποτα άλλο σε φαγητό κοντά στο Dom.
Πρέπει πάντως να έκανε εντύπωση η παρουσία μας, αφού ο μαγαζάτορας μας ρώτησε με περιέργεια τι δουλειά είχαμε εμείς εδώ.

Χαιρετίσαμε το όμορφο Naumburg και φύγαμε.

Με μισή ώρα καθυστέρηση φτάσαμε στο κατάλυμά μας της Λειψίας. Ήταν μάλιστα το μοναδικό κατάλυμα που το check in ήταν της παλιάς σχολής. Με περίμενε ο ιδιοκτήτης απ’ έξω, ο οποίος δεν μιλούσε Αγγλικά, ούτε μπορούσε να κάνει χρήση translate google.
Μας άνοιξε την πόρτα και μας έδωσε τα κλειδιά και με νοήματα μας είπε που να αφήσουμε τα κλειδιά όταν θα φύγουμε. Αυτά.

Το διαμέρισμα ήταν μέτριο. Κουζίνα, σαλόνι, υπνοδωμάτιο, μπάνιο, λίγο σκοτεινό χωρίς τίποτα extra (είχε συσκευή γαλλικού αλλά όχι καφέ). Άντε, τα παραβλέπουμε γιατί είχε καλή θέση (κοντά στο κέντρο) και χαμηλή τιμή.
Τέτοια ώρα ούτε που μου πέρασε απ’ το μυαλό να πάμε μέσα στη νύχτα βόλτα. Είχαμε έντονη ημέρα και θα μέναμε να ανασυντάξουμε δυνάμεις. Είχαμε άλλωστε να σηκωθούμε πρωί, αφού είχαμε κλείσει να πάμε για πρωινό σε ένα Αφρικάνικο εστιατόριο, που βρίσκεται μέσα στο ζωολογικό κήπο της Λειψίας.

post ..................................

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• …

  Go to chapter

  Go
• 13

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 13

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[paefstra]

Τωρα που εγινες λιονταρινα της οδηγησης, ποιος σε πιανει...!

 

[Iris_90]

Αξιοπρόσεκτη και Συμπαθής η Πολωνία , Τσεχία και Γερμανία έχω πάει (Η Τσεχία παραμυθένια και όμορφη)

 

[evaT]

Πολυ όμορφο οδικό . Κ υπέροχο παράδειγμα θάρρους προς το παιδί εφόσον δεν ήταν απαραίτητο να μείνετε όλοι πίσω.
.

 

[Grerena]

Τωρα που εγινες λιονταρινα της οδηγησης, ποιος σε πιανει...!

Άστα, νομίζω ότι την ψώνισα λίγο. Αφού ήδη κανονίζω το επόμενο οδικό να είναι Αγγλία! You Know... με ανάποδη οδήγηση ... δεν κρατιέμαι.

Αξιοπρόσεκτη και Συμπαθής η Πολωνία ,

Νομίζω ότι είναι λίγος ο χαρακτηρισμός "συμπαθής" για την Πολωνία. Ύστερα από δύο ταξίδια πέρυσι και φέτος θα έλεγα ότι όλες οι πόλεις που πήγα στην Πολωνία ήταν πάνω από τις προσδοκίες μου.
Για την Τσεχία συμφωνώ με τον χαρακτηρισμό και η Γερμανία είναι ... εγγύηση.

Πολυ όμορφο οδικό . Κ υπέροχο παράδειγμα θάρρους προς το παιδί εφόσον δεν ήταν απαραίτητο να μείνετε όλοι πίσω.

Ευχαριστώ πολύ. Πραγματικά χαίρομαι πολύ που το βλέπεις έτσι.
Γενικότερα πιστεύω ότι αυτό το ταξίδι ήταν αρκετά ... διδακτικό και για τις δυο μας!

 

[evaT]

Πραγματικά χαίρομαι πολύ που το βλέπεις έτσι.

Εγώ πήρα το....παιδί τότε στην Αμερική. (20χρονο στο μεταξύ το παιδί....) Τι δεν άκουσα, που πάτε 2 γυναίκες μόνες, χωρίς πρακτορείο κ κει σε σφάζουν μέσα στο δρόμο μέρα μεσημέρι, με έπρηξαν και δεν ήξερα καν το τράβελστορις να πάρω κουράγιο

Σε χαίρομαι. Να πας κ οδικό στην Αγγλία κ να μας τα πεις όλα!

 

[alvadi]

Την περίμενα αυτή την ιστορία!!!!!

 

[Grerena]

1η ημέρα: ΑΡΧΗ ΜΕ … OLOMUC
Βγήκαμε από το parking του αεροδρομίου με ένα σχετικό ζόρι. Θυμάμαι και πέρυσι που είμαστε εδώ είχαμε ένα θεματάκι με την μπάρα, που δεν άνοιγε για να βγούμε. Πρέπει βγαίνοντας να πληρώσεις ένα αντίτιμο για το parking, το οποίο έχει μεν προπληρωθεί από την εταιρία ενοικιάσεως αλλά μέχρι να σε “αναγνωρίσει” η μπάρα ότι είσαι νοικιασμένο δημιουργείς ένα μικρό κομφούζιο. Τέλος πάντων τα καταφέραμε.

Το πρόγραμμα σήμερα έλεγε ότι φεύγουμε για Τσεχία κάνοντας μια μεγαλούτσικη στάση στην πόλη Olomuc, μια μικρότερη στο μνημείο του Austerlic και άφιξη και διανυκτέρευση στο Brno. Σε μια ώρα από την αναχώρησή μας θα μπαίναμε Τσεχία. Η πρώτη μας στάση όμως την κάναμε επί Πολωνικού εδάφους. Είπαμε να πάρουμε κάτι να έχουμε για φαγητό σαν καβάντζα, γιατί όπως πάντα στο πρόγραμμά μου θυμήθηκα ότι … ξεχνάω να βάλω χρόνο για φαγητό, καφέ, ξεκούραση κ.τ.λ.
Χτυπήσαμε ένα γνώριμο από πέρυσι zapiekanka, μια σαλατούλα και ένα τονωτικό στα γρήγορα και φύγαμε.

Η πρώτη πόλη που συναντάμε στη διαδρομή μας είναι η Ostrava (20’ μετά τα Τσεχοπολωνικά σύνορα), που αποτελεί την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Τσεχίας. Προφανώς δεν μας «έπαιρνε» να μπούμε μέσα να τη δούμε.

Μπορεί να μας «έπαιρνε» χρονικά όμως να πάρουμε τον περιφερειακό της προκειμένου να δούμε από κοντά τον πολύ ενδιαφέροντα κατά τη γνώμη μου «Πύργο του Bolt».
Είναι ένας πύργος χαλυβουργείου, μια πρώην υψικάμινος, στην οποία μπορείς να ανέβεις στην κορυφή για να δεις τη θέα και να πιείς και καφεδάκι άμα θέλεις. Η όλη εγκατάσταση είναι εντυπωσιακή με εξέδρες, σκάλες και γυάλινες γέφυρες. Ο Πύργος φέρει την υπογραφή του γνωστού δρομέα Usain Bolt. Όταν το ένα ρεκόρ συναντά το άλλο. Όταν ο κάτοχος των ρεκόρ αγώνων ταχύτητας συναντά τον Πύργο της χαλυβουργίας με τη μεγαλύτερη παραγωγή χάλυβα της Ευρώπης. Η Ostrava είναι μια άκρως βιομηχανική - μεταλλευτική πόλη, που έχει αξιοποιήσει τα παλιά εργοστάσιά της μετατρέποντάς τα σε μέρη αναψυχής!!!

Επειδή όμως θα ήταν παρακινδυνευμένο χάσιμο χρόνου, ενδιαφέρον για το σύζυγο (που έλειπε) και καθόλου ενδιαφέρον για την κόρη (που ήταν παρούσα) είπα να μην βγω εκτός χρονικού προϋπολογισμού ακόμα δεν ξεκινήσαμε. Με μια μικρή δυσκολία το … «άφησα». Σας είπα ότι είναι και υποψήφιο Unesco;
Ναι! Ανήκει στη δοκιμαστική λίστα της Unesco.
Αρκέστηκα μόνο σε μια φωτογραφία … άλλων περαστικών … Πύργων.

Μια ώρα μετά μπαίναμε στο Olomuc. Το καλό με τις μικρές πόλεις είναι ότι με το που λες «Μπαίνουμε στην πόλη», έχεις ήδη φτάσει και έχεις ήδη παρκάρει πριν καλά καλά το καταλάβεις.
Εύκολα βρήκα parking. Και δωρεάν, αφού μετά τις 7:00 παρκάρεις δωρεάν. Ήταν και άδειο. Καθημερινή απόγευμα σε μικρή επαρχιακή πόλη της Τσεχίας πόσο κόσμο να ‘χει; Κατά βάθος φοβόμουν ότι δεν θα βρούμε και τίποτα ανοιχτό.

Στα 500μ απόσταση θα φτάναμε στη κεντρική πλατεία.
Πλησιάζοντας, ήδη από τα 200μ. μπορούσαμε να διακρίνουμε τη στήλη της Unesco.

Η Στήλη του Olomuc είναι μία από τις πολλές στήλες πανώλης που κατασκευάστηκαν για να τιμήσουν το Θεό που τις σταμάτησε, αλλά σίγουρα είναι ότι πιο υπέροχο υπάρχει σε στήλη, εξ’ ου και η Unesco, που την πήρε υπό την προστασία της. Χτίστηκε στις αρχές του 18ου αι., από ντόπιους λιθοξόους & αποτελεί ένα απίστευτο παράδειγμα μπαρόκ τέχνης. Έχει ύψος 35μ., έχει 18 πέτρινα γλυπτά αγίων και στην κορυφή έχει ένα επιχρυσωμένο χάλκινο γλυπτό της Αγίας Τριάδος, που συνοδεύεται από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ.

Είναι τόση μεγάλη η αντίθεση … της βαριά μπαρόκ μουντής στήλης των 3 αιώνων, με τα ρομαντικά πολύχρωμα παλ σπίτια της πλατείας για φόντο. Και το φως του ήλιου έτσι όπως πέφτει αυτήν την ώρα ενισχύει την αντίθεση.

Γύρω από τη στήλη, υπάρχουν και άλλα αξιοθέατα του Olomouc, όπως το Δημαρχείο, το αστρονομικό ρολόι, η κεντρική πλατεία της αγοράς και μια πλούσια συλλογή από σιντριβάνια.

Αυτή ήταν η Upper κεντρική πλατεία. Υπάρχει και η Lower κεντρική πλατεία. Με τα σιντριβάνια της και αυτή και με τις στήλες της. Η πόλη είναι μια κούκλα!

Και σε περίπτωση που η τσέχικη κουζίνα μας πέσει βαριά, το Olomuc έχει και το ελληνικό του … στα υπ’ όψιν…

Τα tips μου έλεγαν ότι έπρεπε να δοκιμάσουμε τη σπεσιαλιτέ του Olomuc, που είναι ένα γλυκό με βάση το Olomoucke tvaruzky, ένα παραδοσιακό μαλακό τυρί της πόλης (τύπου cottage), το Tvaruzkova Cukrarna. Δύο ήταν τα μαγαζιά που είχαν παρόμοια επιγραφή στην ταμπέλα τους και το ένα από αυτά είχε … παγωτό. Ούτε παραγγελιά να το είχα!

Παγωτό πήραμε λοιπόν φτιαγμένο από Tvaruzkova. Ήταν πάρα πολύ ωραίο και ελαφρύ. Με το παγωτό στο χέρι βολτάραμε χαζολογώντας στα διάφορα της πλατείας, στα ιδιαίτερα σιντριβάνια και στο παζάρι βιβλίου που ήταν στημένο κάτω από τη στήλη.

Είδαμε και το αστρονομικό ρολόι από κοντά. Είναι του 14ου αι., αλλά μετά από ζημιές που υπέστη κατά τον Β’ Παγκόσμιο επανασχεδιάστηκε και ανακατασκευάστηκε με σοσιαλρεαλιστικό στυλ. Τώρα αντί για αγίους απεικονίζονται εργάτες και μηχανικοί, ενώ στο καντράν αναγράφεται η ημερομηνία της Παγκόσμιας ημέρας του εργάτη. Στην ουσία είναι ένα μνημείο για τα σοβιετικά χρόνια της πόλης.

Μια μικρή απόλαυση ήταν αυτή η βόλτα στο Olomuc και μάλιστα χωρίς τα ενοχλητικά τουριστικά πλήθη! Ίσως επειδή δεν είναι τουριστική πόλη; Μια ένδειξη (ότι δεν είναι τουριστική πόλη) είναι ότι δεν βρήκα πουθενά να αγοράσω … μαγνητάκι!

Και επίσης ... δεν είδα και πουθενά τουρίστες. Που είναι οι τουρίστες;

Κατά τις 8:30 φύγαμε. Ήθελα να προλάβουμε να φτάσουμε στο Austerlitz και να το δούμε με το φως της μέρας και πριν να δύσει ο ήλιος.

Ουπς! Θυμήθηκα ότι υπάρχει και κάτι άλλο πριν το Austerlitz.
Δώδεκα χιλιόμετρα πριν το μνημείο του Austerlitz (15’ πριν) υπάρχει ένα ιστορικό κτίριο, που την ημέρα της μάχης του Austerlitz (2 Δεκεμβρίου 1805) ήταν το Στρατηγείο των Ρώσων. Ήταν η έδρα του Ρώσου στρατηγού Pyotr Bagration. Εκεί συναντήθηκε μαζί του ο Ναπολέων πριν τη μάχη και εκεί μετά τη νίκη του ο Ναπολέων κοιμήθηκε το βράδυ, αλλά και πραγματοποίησε προκαταρκτικές διαπραγματεύσεις για μια ανακωχή.

Σήμερα το πρώην Στρατηγείο είναι ταβέρνα, μουσείο και διαθέτει και στάβλους. Η ταβέρνα του όμως είναι κλειστή τις Πέμπτες (την τύχη μου). Φαινόταν μάλιστα και καλή ταβέρνα (σύμφωνα με το στο trip advisor) και ποντάριζα σε αυτήν για το γεύμα/δείπνο της ημέρας.
Αρκεστήκαμε μόνο σε μια βολτίτσα γύρω από το κτίριο, που θα έλεγα ότι έμοιαζε πολύ με ισπανική χασιέντα. Από πίσω είχε στάβλο, άλογα και διάφορα άλλα βοηθητικά κτίσματα.

Εδώ υπήρχε και ένα μπρούτζινο άγαλμα αλόγου, το οποίο προς στιγμήν νόμιζα ότι είναι το άλογο του Ναπολέοντα (απ’ τον πίνακα του Νταβίντ). Ήμουν βλέπετε επηρεασμένη από την ιστορία του μέρους.

Κοντά έπεσα. Είναι ένα μνημείο για τα άλογα που σκοτώθηκαν στη μάχη του Austerlitz. Το άγαλμα είναι σε φυσικό μέγεθος και αναπαριστά ένα άλογο τη στιγμή που χτυπιέται από σφαίρα. Βέβαια δεν είναι του Ναπολέοντα, αφού αυτό ναι μεν ήταν παρόν στη μάχη του Austerlitz, αλλά πέθανε πολύ αργότερα από βαθιά γεράματα.

Ήταν κομματάκι αργά, έπεφτε και το φως και θυμήθηκα τη συμβουλή του άντρα μου, ο οποίος μας είπε πριν φύγουμε: «Μην τρέχετε στις ερημιές». Εδώ ήταν λίγο ερημιά, οπότε … την κάναμε σιγά σιγά.
Η ώρα είχε ήδη πάει 9:30. Ο ήλιος είχε δύσει από τις 9:15.
Πάει το Austerlitz. Και ήταν δυο βήματα από εδώ που είμαστε. Αναγκαστικά θα το “σφηνώναμε” αύριο. Τουλάχιστον δεν είναι μακριά από το Brno που θα κοιμόμασταν σήμερα.

Μπήκαμε στο Brno κατά τις 9:40. Φτάσαμε στο κατάλυμα. Εκεί έπρεπε να πάμε στο parking να πάρουμε τα κλειδιά του διαμερίσματός μας από ένα κουτί φύλαξης με κωδικό, να παρκάρουμε σε συγκεκριμένο σημείο και να βρούμε το κατάλυμα, που ήταν σε άλλη κοντινή διεύθυνση. Ζοριστήκαμε λίγο να τα βρούμε (εμείς φταίγαμε που διαβάζαμε λάθος τα μηνύματα) αλλά προφανώς τα καταφέραμε.
Μια χαρά ήταν το διαμερισματάκι. Μικρό, καθαρό με όλα τα απαραίτητα.
Παρόλο που το κέντρο της πόλης ήταν πολύ κοντά αποφασίσαμε να μην βγούμε για βράδυ παρά να ψωνίσουμε κάτι από το απέναντι Žabka για να τσιμπήσουμε για βράδυ.

Έτσι και κάναμε. Πήγαμε στο παντοπωλείο της γειτονιάς και πήραμε φαγητό για άμεση κατανάλωση και πρωινό για την επόμενη μέρα. Δούλεψε ο φούρνος μικροκυμάτων για τα λαζάνια της κόρης, δούλεψε και ο βραστήρας για τη δική μου μανιταρόσουπα και το διαμερισματάκι τα έβγαλε τα λεφτά του. Α! Συγχρόνως με τα ρέστα από το 50ευρω που έδωσα στο Žabka, βολεύτηκα και με το συνάλλαγμα που κάποια στιγμή έπρεπε να κάνουμε. Γιατί ναι μεν παντού περνάνε οι κάρτες, αλλά μερικοί πλανόδιοι θέλουν τις … κορώνες τους.

Τέλος για σήμερα. Καλά πήγε η πρώτη ημέρα. Και δεν ήταν και ολόκληρη!

post .....................

 

[Grerena]

2η ημέρα: ΤΟ BRNO ΚΑΙ Η ΒΙΛΛΑ ΤΟΥ
Δεν είχαμε πολύ πρωινό ξύπνημα … για road trip! Στις 8:00 σηκωθήκαμε και μέχρι τις 9:00 φάγαμε τα ψώνια του χθεσινού Žabka και εγώ ήπια και τους καφέδες μου. Για μένα βασικό κριτήριο για την καλή μου βαθμολογία σε ένα κατάλυμα στο booking είναι το αυτό να έχει εσπρεσιέρα και parking. Με αυτά τα δύο είμαι … ευτυχισμένη. Και αυτό το studio τα είχε.

Στις 9 και κάτι πήραμε το αυτοκίνητο και το παρκάραμε λίγο πιο κοντά στο κέντρο της πόλης.

Ξεκινήσαμε τη βόλτα μας από την αρχή της εμπορικής οδού česká. Και την ξεκινήσαμε όμορφα, δηλ. με παγωτό! Μα παγωτό πρωινιάτικα; Δεν γίνεται αλλιώς αφού η πόλη είναι γεμάτο παγωτατζίδικα που σε προκαλούν.

Το πλέον ιδιαίτερο, που συνάντησα στο Brno και που δεν έχω δει πουθενά αλλού είναι τα πλανόδια ... καφενεία. Πραγματικά βρίσκεις σε κάθε γωνιά και από ένα. Τουλάχιστον τρία συναντήσαμε σε αυτήν την πρωινή βόλτα μας.

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην πλατεία Ελευθερίας...

Εδώ είδαμε το σήμα κατατεθέν της πόλης που είναι ένα ρολόι, που μόνο με ρολόι δεν μοιάζει …

Στην ανατολική πλευρά της Πλατείας Ελευθερίας, στέκεται ένα γιγάντιο πέτρινο γλυπτό (5,8 μ. ύψος και 1,7 μ. πλάτος) που έχει σχεδιαστεί για να θυμίζει στους πολίτες την ανεπιτυχή πολιορκία του Μπρνο από τους Σουηδούς κατά τον Τριακονταετή Πόλεμο. Το γλυπτό είναι ένας οβελίσκος, μαύρος, μαρμάρινος και γυαλιστερός που κρύβει ένα ρολόι, που σχετίζεται με έναν περίπλοκο μηχανισμό που κάθε μέρα στις 11 π.μ. παίζει μια μελωδία, ενώ μία από τις τέσσερις τρύπες στο γλυπτό ανοίγει και αποκαλύπτει μια γυάλινη μπάλα που μπορείτε να πιάσει κάποιος και να την κρατήσει.

Το έργο έχει επίσημα τον τίτλο το αστρονομικό ρολόι του Μπρνο, αλλά στην πραγματικότητα δείχνει απλά την ώρα. Το σχήμα του, ωστόσο, έχει μια αμφιλεγόμενη ομοιότητα με κάτι άλλο και το γλυπτό σύντομα απέκτησε μια σειρά από παρατσούκλια από τους κατοίκους του Μπρνο…

Τι να πω; Εγώ αν ήμουν ... πόλη δεν θα ήθελα το highlight μου να είναι ένα ρολόι που να μοιάζει με ... @#$^@ (ξέρετε ... κάτι άλλο)

Έχει και άλλα η πόλη. Την cabbage market, δύο κρύπτες (στη μία πήγαμε), έναν Καθεδρικό, το Δημαρχείο με τον Πύργο του και τον κροκόδειλό του, το κάστρο του έχει και ένα καταφύγιο, αλλά απ’ όλα αυτά το ρολόι διαλέξανε για αναγνωριστικό σήμα κατατεθέν. Γούστα είναι αυτά.

Μετά την πλατεία Ελευθερίας πήγαμε ως το παλιό Δημαρχείο. Εκεί από την οροφή της εισόδου του κρέμεται ένας … δράκος. Εμείς κροκόδειλο είδαμε αλλά οι κάτοικοι του Μπρνο υποστηρίζουν ότι είναι δράκος / λάφυρο, που σύμφωνα με τον θρύλο … είναι ο δράκος που κάποτε απειλούσε τους κατοίκους.
Λέγεται ότι το θηρίο τρομοκρατούσε ανθρώπους και ζώα της περιοχής και κανείς δεν φαινόταν να μπορεί να το σταματήσει. Αυτό μέχρι που ένας επισκέπτης (κρεοπώλης στο επάγγελμα) πρόσφερε στο δράκο για γεύμα ένα βόδι που το εσωτερικό του ήταν γεμάτο με ασβέστη. Ο δράκος μετά το γεύμα πήγε για νερό, ο ασβέστης πέτρωσε, ο δράκος έσκασε και η περιοχή σώθηκε.
Σε αντίθεση με παρόμοιους θρύλους με δράκους σε όλη την Ευρώπη (όπως π.χ. της Λιουμπλιάνα ή της Κρακοβία) οι κάτοικοι του Μπρνο θεωρούν ότι έχουν την πιο δυνατή ιστορία αφού έχουν … το σώμα του δράκου για να υποστηρίξουν την αληθοφάνεια της ιστορίας τους.
Βέβαια, κάποιος θα πρέπει να τους πει ότι αυτό δεν είναι δράκος αλλά κροκόδειλος!

Μπορούσαμε και να ανέβουμε στον Πύργο του Δημαρχείου για να δούμε το Brno πανοραμικά, αλλά η κόρη προτίμησε να κρατήσει δυνάμεις (που να ανεβαίνουμε τώρα τόσα σκαλιά), μην ξεκινήσουμε τόσο δυναμικά. Άλλη φορά.

Φτάσαμε ως την Cabbage Market, στην πλατεία της λαχαναγοράς. Είναι μια όμορφη πλατεία, στο μέσο της οποίας δεσπόζει ένα μπαρόκ σιντριβάνι και περιβάλλεται από όμορφα κτίρια όπως το θέατρο Reduta, το Μουσείο της Μοραβίας, δύο μπαρόκ παλάτια (πρώην σπίτια ηγουμένων) κ.α. Δύσκολα τα προσέχεις όμως αφού στην πλατεία κυριαρχεί η από αιώνων αγορά φρούτων και λαχανικών Zelny trh.

Την προσπεράσαμε προκειμένου να πάμε στην κρύπτη των Καπουτσίνων. Ολοένα και πληθαίνουν οι πόλεις (που συναντώ) που έχουν κρύπτες με μούμιες μοναχών. Έχω δει και αλλού, αλλά είπα να μπούμε σε αυτή του Brno, για να δει μια και η κόρη μου.

Πρόκειται για μια κρύπτη που βρίσκεται κάτω από την Εκκλησία του Τιμίου Σταυρού στο Brno. Το κτίριο αυτό ανήκε στην τάξη των Καπουτσίνων μοναχών, οι οποίοι το χρησιμοποίησαν ως τόπο ταφής (ως το τέλος του 18ου αι.) όχι μόνο για τους εαυτούς τους αλλά και για αξιωματούχους της εκκλησίας και για τους πλούσιους προστάτες τους. Οι ξηρές και δροσερές συνθήκες οδήγησαν τα πτώματα στη μουμιοποίηση τους.

Τα περισσότερα μουμιοποιημένα σώματα που βρέθηκαν εκεί είναι με τα χέρια σταυρωμένα κρατώντας ένα αρχαίο κομπολόι.

Έδειξε ενδιαφέρον τελικά το παιδί. Και για την κρύπτη και για τη μουμιοποίηση αλλά και στα σουβενίρ στην έξοδο. Η κρύπτη όχι μόνο είχε σουβενίρ, αλλά είχε και κάτι σκουλαρικάκια (ποιος το περίμενε) όμορφα και φθηνά. Μάλλον ξεχασμένα ήταν, αφού είχαν κάτι λιγότερο από 3€.
Ευτυχισμένες και με τα πρώτα μικροδωράκια παραμάσχαλα βγήκαμε πάλι στην πλατεία. Μόλις βγήκαμε πέσαμε πάλι πάνω σε πλανόδιο παγωταντζή. Είναι πολλοί σας λέω οι πλανόδιοι. Εμείς δεν είμαστε και πολύ εγκρατείς, ειδικά σε ταξίδι. Μόνο που τώρα πέσαμε σε vegan παγωτά. Ιδιαίτερες γεύσεις. Η κόρη πήρε περγαμόντο και εγώ κάτι που πλησίαζε όσο γινόταν την βανίλια (αυτό τουλάχιστον κατάλαβα στη μετάφραση).

Αποτέλεσμα: Δεν τρωγόντουσαν. Το δικό μου κάπως, αλλά το περγαμόντο ήταν μια εμπειρία … που πετάχτηκε στα σκουπίδια. Για να πετάξω εγώ παγωτό στα σκουπίδια … καταλαβαίνετε. Υποσχεθήκαμε στον εαυτό μας να μην ξαναπάρουμε τέτοια γευστικά ρίσκα. Από δω και πέρα στο ταξίδι τουλάχιστον θα παίρνουμε κλασικές γεύσεις: snikkers, oreo, τσιχλόφουσκα κ.τ.λ.

Είδαμε και τον Καθεδρικό απ’ έξω … ε! πόσες εκκλησίες πια να δούμε; Ήδη είδαμε μία σήμερα. Έχουμε καταντήσει να βλέπουμε τόσες εκκλησίες την ημέρα όσα και τα παγωτά που τρώμε. Υπερβολή!

Τώρα είχε φτάσει η ώρα για να βιαστούμε. Είπαμε να κάνουμε μεν χαλαρή βόλτα αλλά μας περιόριζε το … παρκάρισμα. Ένα δυομισάωρο είχα βάλει στο παρκόμετρο, το οποίο και είχαμε ξεπεράσει βεβαίως. Γρήγορα γρήγορα επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο, το οποίο ευτυχώς βρήκαμε … “καθαρό”, χωρίς καμιά κλήση και φύγαμε.
Δεν θα φεύγαμε όμως ακόμα από το Brno. Είχαμε να δούμε αυτό που θα έπρεπε να είναι το highlight του Brno. Μια Βίλλα με τον κήπο της, η οποία ανήκει στην Πολιτιστική κληρονομιά της Unesco.

Η Βίλλα Tugendhat … βρίσκεται σε προάστιο του Brno, σε ύψωμα και μόλις 3km από το κέντρο του.

Φτάσαμε γρήγορα και παρκάραμε ακριβώς απ’ έξω.

Για να επισκεφτείς τη βίλλα θα πρέπει να το κάνεις μόνο με ξενάγηση και με εισιτήριο που θα πρέπει να έχεις προμηθευτεί μήνες πριν. Όσες προσπάθειες και αν έκανα κατά καιρούς στα υπό μελέτη ταξίδια μου (που περνούσαν από το Brno) για να βρω εισιτήρια … έπεφταν στο κενό. Υπήρχαν ξεναγήσεις των 40’, 60’ και των 90’ σε Τσέχικα και Αγγλικά. Πάντα ήταν κλεισμένες οι θέσεις και εισιτήρια δεν έβρισκα. Για τον “Μυστικό Δείπνο” του Da Vinci στο Μιλάνο, που έχω πάει και δυο φορές, δεν είχα δυσκολευτεί τόσο!
Αδύνατον να βρει κάποιος εισιτήρια για τις ξεναγήσεις εντός της βίλλας, αλλά πολύ εύκολο και επί τόπου βγάζεις εισιτήριο για τους κήπους της Βίλλας. Με το εισιτήριο των κήπων έχεις πρόσβαση στις βεράντες της, μπορείς να δεις μεγάλο μέρος του σπιτιού και εσωτερικά και γενικά καταλαβαίνεις πολλά για την αρχιτεκτονική του αξία αλλά και την ιστορία του.

Λίγα λόγια για τη Βίλλα Tugendhat …
Η Villa Tugendhat χτίστηκε από τον αρχιτέκτονα Ludwig Mies van der Rohe για τον Fritz και την Greta Tugendhat, ένα ζευγάρι ευκατάστατων Εβραίων. Η Βίλλα θεωρείται ένα από τα πιο εντυπωσιακά παραδείγματα της σύγχρονης αρχιτεκτονικής … των αρχών του 20ου αι. Πρόκειται για ένα σπίτι πολύ πρωτοποριακό για την εποχή του που μοιάζει σαν να χτίστηκε μόλις χθες!
Τα κύρια χαρακτηριστικά της Villa Tugendhat, που την οδήγησαν στην εγγραφή της στον κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco είναι η αρχιτεκτονική της καθαρότητα, η τοποθεσία της σε φυσικό περιβάλλον, η μοναδική δομή ανοιχτού σχεδίου της αλλά και ο τεχνικός και δομικός σχεδιασμός καθώς και η χρήση εκλεκτών υλικών, όπως ο όνυχας, ο τραβερτίνης και ο έβενος. Η Βίλλα έχει γίνει σύμβολο Μοντερνιστικής κατοικίας και το έργο του αρχιτέκτονά του κατέχει εξέχουσα θέση παγκοσμίως.
Η δήλωση του Mies «less is more» χαρακτηρίζεται από τις καθαρές του μορφές και τη δουλειά του με το υλικό. Το γυαλί, ο χάλυβας και το σκυρόδεμα είναι τα χαρακτηριστικά του ξεχωριστού «Διεθνούς Στυλ» του που έχει επηρεάσει την αρχιτεκτονική μέχρι τις μέρες μας.

Εμείς με το που φτάσαμε έξω από την πύλη τη βρήκαμε …κλειστή. Άνθρωπος πουθενά, ούτε group ούτε ξεναγήσεις. Που είναι οι λαοθάλασσες; Που είναι τα εισιτήρια που δεν έβρισκα;
Ένα μικρός στύλος ήταν έξω από την σιδερόπορτα με μια πολύ διακριτική υπόδειξη “push the button”. Ήταν το κουδούνι. Ώρες είναι τώρα να έρθει η Greta Tugendhat να μας ανοίξει.

Αντ’ αυτής ήρθε μια χαμογελαστή κοπέλα, που το πρώτο που μας ρώτησε ήταν έχουμε κάνει κράτηση.
«Όχι, (αλλά είμαστε διαβασμένες), θέλουμε μόνο εισιτήριο για τους κήπους»
Και περάσαμε στον γκισέ και βγάλαμε 2 εισιτήρια από 50 Kc το ένα.
Το εισιτήριο περιλαμβάνει επίσκεψη εκτός από τον κήπο της βίλλας και σε μια μικρή έκθεση στο ισόγειο της βίλας. Βέβαια γνώριζα ότι θα μπορούμε να δούμε και ένα μεγάλο μέρος του εσωτερικού του σπιτιού μέσα από τα παράθυρα.
Κατεβήκαμε την πρώτη σκάλα και το πρώτο που είδαμε ήταν η έκθεση μαζί με ένα μικρό μαγαζί με σουβενίρ. Κολλήσαμε αμέσως. Πρώτα είδαμε τα παρελκόμενα και μετά το κυρίως πιάτο.

Η έκθεση παρουσίαζε τον αρχιτέκτονα, το έργο του, τους ιδιοκτήτες και την οικογενειακή ζωή στη βίλλα μέχρι το 1938, όταν οι Tugendhat αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν. Οι Tugendhats ως ζευγάρι Εβραίων, οι οποίοι μάλιστα παρείχαν βοήθεια σε πολιτικούς πρόσφυγες από τη Γερμανία, κινδύνευαν και έτσι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το Brno υπό την απειλή του Β’ Π.Π. Η βίλα στη συνέχεια έγινε βάση για τη Γκεστάπο και έπειτα βάση του Σοβιετικού στρατού. Το 1967 η Greta Tugendhat επέστρεψε στην Τσεχία με κύριο σκοπό την αποκατάσταση της βίλλας, ενώ δεν την ξανακατοίκησε ποτέ. Το 2010 η Βίλλα υποβλήθηκε σε εργασίες ανακαίνισης κατά τις οποίες τα πάντα αποκαταστάθηκαν όπως στην αρχική τους εμφάνιση, το 1930.
Στην έκθεση εκτός από πληροφορίες και φωτογραφικό υλικό είδαμε μια μικρή συλλογή από τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν για την Βίλλα αλλά και την περίφημη καρέκλα του Brno ή αλλιώς καρέκλα Tugendhat. Πρόκειται για την πρωτότυπη, που σχεδίασε ο Mies και έχει δώσει έκτοτε το παραπάνω όνομα σε αυτό το στυλ σχεδίου.
Εννοείτε ότι ψωνίσαμε ότι βρήκαμε μπροστά μας. Μαγνητάκια, κασετίνες, μπρελόκ, κονκάρδες, τα οποία είχαν τα λογότυπα του Mies, “less is more” κ.τ.λ. Εδώ ψωνίσαμε από την κρύπτη, φανταστείτε εδώ.
Βγήκαμε επιτέλους και στον κήπο...

Εντάξει. Εγώ ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα. Ο σχεδιασμός, η επιλογή των φυτών, η κλίση του εδάφους, η θέση της βίλλας, η θέα από τη βίλλα στον κήπο και από τον κήπο στη βίλλα, οι λιτές γραμμές, όλα έμοιαζαν τόσο σύγχρονα και μοντέρνα.

Κάναμε μια βόλτα στα μονοπάτια του κήπου …

Πήγαμε και στην κεντρική βεράντα βλέποντας στην τραπεζαρία της βίλλας …

Καβάλησα και ένα στηθαίο προκειμένου να δω και το σαλόνι …

Είμαι σίγουρη ότι και η ξενάγηση θα με ενθουσίαζε.
Αν δεν γκρίνιαζε η κόρη μου μπορεί να επιχειρούσα να ανέβω και στην κρεβατοκάμαρα του 2ου ορόφου …
Όπως και να ’χει πολύ μου άρεσε αυτή μου η επίσκεψη και χαίρομαι που γνώρισα τη βίλλα Tugendhat.

Αφού είδαμε ότι μπορούσαμε και δεν μπορούσαμε να δούμε και αφού περπατήσαμε στον κήπο απ' άκρη σε άκρη ... φύγαμε.
Η συνέχεια είχε το πεδίο μάχης του Austerlitz, την εκκρεμότητα που είχαμε αφήσει από χθες.

post ......................

 

[vasiliss]

Πολύ χαίρομαι @Grerena που καταφέρατε και κάνατε το οδικό σας και δεν το εγκαταλείψατε. Έτσι τώρα έχουμε την ευκαιρία κι εμείς να διαβάσουμε ακόμα μία ενδιαφέρουσα ταξιδιωτική ιστορία, που τόσο ωραία μας διηγείσαι.
Δεν ξεχνάω βέβαια ότι έχεις προσπεράσει ένα οδικό και δεν μας το έχεις εξιστορήσει, αλλά είμαι βέβαιος ότι το έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου και κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα και του roadtrip στην Πολωνία.

 

[Grerena]

Πολύ χαίρομαι @Grerena που καταφέρατε και κάνατε το οδικό σας και δεν το εγκαταλείψατε. Έτσι τώρα έχουμε την ευκαιρία κι εμείς να διαβάσουμε ακόμα μία ενδιαφέρουσα ταξιδιωτική ιστορία, που τόσο ωραία μας διηγείσαι.
Δεν ξεχνάω βέβαια ότι έχεις προσπεράσει ένα οδικό και δεν μας το έχεις εξιστορήσει, αλλά είμαι βέβαιος ότι το έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου και κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα και του roadtrip στην Πολωνία.

Αχ! Ήμουνα σίγουρη ότι δεν θα το ... προσπέρναγες έτσι και φοβόμουν ότι θα μου το επισημάνεις.

Τι να κάνω; Δεν προλαβαίνω. Πραγματικά ότι χρόνο είχα φέτος τον αφιέρωνα στο να οργανώνω οδικά στην Ευρώπη, τα οποία για διάφορους λόγους ...ακυρώνονταν. Για να ασχοληθώ με τη συγγραφή θα πρέπει να έχω ... εξασφαλίσει το επόμενο ταξίδι, το οποίο όμως δεν «καθόταν».
Τώρα όμως, που έχω κανονίσει το επόμενο είπα να καθίσω να γράψω για το πιο φρέσκο μου ταξίδι. Αλλά μην ανησυχείς, αφού τώρα που άδειασε ο κουμπαράς μου και θα «μαζευτώ» αναγκαστικά, θα έχω χρόνο και σιγά σιγά θα πάρει και η περσινή Πολωνία τη σειρά της.

Εσύ στρώθηκες στη δουλειά; Για την Τουρκία λέω ... Ελπίζω να την ξεκίνησες.

Είναι αυτά τα οδικά ... για εμάς που τα αγαπάμε ...
Ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σου.

 

[Smaragda53]

Τι ωραίο ταξίδι! Ευχαριστούμε και για την παρουσίαση της βίλλας Tugendhat, πάρα πολύ ενδιαφέρουσα!