Γερμανία Πολωνία Τσεχική Δημοκρατία Ένα 7ήμερο εκτός πεπατημένης σε Κ. Ευρώπη

[Grerena]

5η ημέρα (συνέχεια): ΤΟ BAUHAUS (!), ΕΝΑΣ ΚΗΠΟΣ ΚΑΙ Ο ΛΟΥΘΗΡΟΣ
Στις 2:30 η ώρα ξεκινήσαμε από Λειψία για μια … ημερήσια εκδρομή. Θα κάναμε μια μικρή διαδρομή προς το βορρά. Όχι δεν θα φτάναμε στο Βερολίνο (αν και μου είχε περάσει και αυτό απ’ το μυαλό) αλλά μόλις μια ώρα μακριά, έως το Dessau. Πολύ κοντά όμως στο Dessau βρίσκονται και κάποιοι υπέροχοι κήποι, οι Worlitz/Dessau, αλλά και η Wittenberg.
Η συνολική διαδρομή είναι τρεις ώρες. Θέλαμε μια ώρα ως το Dessau, μισή ώρα από εκεί για το πάρκο, άλλη μισή για τη Βιτεμβέργη και τέλος μια ώρα για πίσω, στη Λειψία.
Εντάξει, άνετο δεν το λες, αλλά εφικτό σίγουρα είναι! Θα πηγαίναμε και …βλέποντας και κάνοντας και … ότι προλαβαίναμε.

Dessau. Η πόλη του Bauhaus
Το Dessau είναι διάσημο για το κολέγιο αρχιτεκτονικής Bauhaus. Όπως ανέφερα σχετικά και στο κεφάλαιο της Βαϊμάρης, μετά την πολιτική απόφαση διακοπής της λειτουργίας της σχολής στη Βαϊμάρη (το 1924) αρκετές γερμανικές πόλεις εξέφρασαν ενδιαφέρον να φιλοξενήσουν τη σχολή Bauhaus. Τελικά o Gropius μετά την εκδίωξή του από τη Βαϊμάρη μετακόμισε τη σχολή του στο Dessau, πόλη πολύ περισσότερο προοδευτική και βιομηχανική. Πολλοί διάσημοι καλλιτέχνες δίδαξαν στο Dessau τα επόμενα χρόνια, ανάμεσά τους οι Walter Gropius, Paul Klee και Wassily Kandinsky.
Το κτίριο της σχολής στο Dessau καθώς και οι κατοικίες των δασκάλων (τα Meisterhaus), που σχεδίασε ο Gropius αποτέλεσαν την επιτομή της μοντέρνας αρχιτεκτονικής στη Γερμανία και κατατάσσονται στα σημαντικότερα κτίρια του 20ου αι. και αποτελούν μνημεία Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Unesco.
Αυτά τα κτίρια ήθελα διακαώς να δω από κοντά.

Παρκάραμε πίσω από το Πανεπιστήμιο και περπατήσαμε στην οδό … Bauhaustrasse, στο τέλος της οποίας βρίσκεται το κεντρικό κτίριο της σχολής Bauhaus.

Δεξιά και αριστερά της Bauhaustrasse βρίσκονται οι διάφορες σχολές του Πανεπιστημίου σε …Bauhaus στυλ.

Ο Walter Gropius εμπνεύστηκε και δημιούργησε ένα ίδρυμα γνωστό ως Bauhaus στο Dessau, ο σχεδιασμός του οποίου διασταυρώνει την αρχιτεκτονική, την τέχνη, το βιομηχανικό σχέδιο, την τυπογραφία, τη γραφιστική και τον εσωτερικό σχεδιασμό με ένα στυλ που θα επηρεάζει για πάντα την αρχιτεκτονική.
Ο Gropius σχεδίασε με μια ασυμμετρία τα διάφορα τμήματα του κτιρίου διαχωρίζοντάς ανάλογα με τη λειτουργία τους. Τα κύρια στοιχεία του συγκροτήματος είναι η τριώροφη πτέρυγα εργαστηρίου με τη γυάλινη πρόσοψη, το ίδιο τριώροφο κτίριο για την επαγγελματική σχολή και το πενταώροφο κτίριο των στούντιο. Οι τρεις αυτές πτέρυγες συνδέονται όλες με «γέφυρες», στις οποίες βρίσκονται η Διοίκηση, ένα αμφιθέατρο, γραφεία και το γραφείο του Gropius.

Η γυάλινη πρόσοψη επιτρέπει την άποψη των εσωτερικών εργασιών, παρέχοντας σαφή εικόνα των κατασκευαστικών στοιχείων και δημιουργώντας έτσι μια εντύπωση διαφάνειας. Η κάτοψη του κτιρίου θυμίζει έλικα ελικοπτέρου, κάτοψη που χρησιμοποιήθηκε σε μεγάλο βαθμό στις γύρω περιοχές του Dessau.

Μέρος του κτιρίου ήταν κλειστό για εργασίες αλλά το υπόλοιπο μπορούσαμε να επισκεφτούμε και εκ των έσω, χωρίς όμως δυστυχώς να μπορούμε να δούμε το γραφείο του ιδρυτή Gropius.
Ξεκινήσαμε από το ισόγειο και την παρουσίαση της ιστορίας του κτιρίου, κάποιων δομικών υλικών αλλά και αντικειμένων που χρησιμοποιήθηκαν στο κεντρικό κτίριο του Bauhaus του περασμένου αιώνα.

Υπάρχουν και ξεναγήσεις συγκεκριμένες ώρες, οι οποίες φαντάζομαι ότι θα ήταν αρκετά διαφωτιστικές, τις οποίες όμως δεν πετύχαμε, οπότε η δική μας ανεξάρτητη «βόλτα» εντός του κτιρίου μαζί με το έντυπο υλικό και τις πληροφορίες από το internet με διαφώτισαν σχετικά καλά για το ρεύμα Bauhaus, τους ιδρυτές του, τη σημερινή σχολή και για το κτίριο/μνημείο Bauhaus/Dessau.

Βγαίνοντας από το κτίριο επισκεφτήκαμε την τουαλέτα του κτιρίου. Ακόμα και εδώ με γοήτευσε η απλότητα του στυλ.

Στην είσοδο του κτιρίου ήταν το highlight! Δεν ήταν άλλο από την κόκκινη πόρτα με την επιγραφή: Bauhaus. Εδώ πήραμε το χρόνο μας για τις σχετικές φωτογραφίες.

Τιμήσαμε δεόντως το μαγαζί με τα σουβενίρ. Είχε τα πάντα με logo/συνθήματα της σχολής τύπου: «Less is more” “To be or not to be an architect” “Born to Build” και πολλά άλλα ευφάνταστα, που είχαν σχέση με την αρχιτεκτονική. Ως και καρέκλες σχεδιασμένες δια χειρός των master’s είχε!
Και ναι! Ψωνίσαμε και εμείς. Όχι καρέκλες, αλλά όλα τα υπόλοιπα. Κονκάρδες, τσάντες, κασετίνες και … μολύβια σχεδίου, διότι εκτός από τη λόξα, ένα μικρό ταλεντάκι … υποβόσκει.

Η συνέχεια είχε φαγητό και γλυκό στην καντίνα του κτιρίου. Δεν μας έκανε καρδιά να φύγουμε από το χώρο, αλλά παράλληλα ήταν και ωραία και το περιβάλλον και η ατμόσφαιρα γενικά.

Και μπορεί το κτίριο Bauhaus Dessau να μην είναι landmark τύπου Κολοσσαίου ή Πύργου του Άιφελ, αλλά είναι όμως στη δική μου bucket list και το ευχαριστήθηκα σαν να ήταν εξίσου διάσημο.

Εεε? Δεν το βλέπετε και εσείς; Το έχω «μεταφέρει» λιγάκι;

Δεν είμαι αρχιτέκτονας, αλλά η αρχιτεκτονική με γοητεύει ως τέχνη όπως και η ζωγραφική, ίσως και περισσότερο. Έτσι κατά τις Eurotravel εξορμήσεις μου εκτός από τις Πινακοθήκες κυνηγώ να δω και διάσημα αρχιτεκτονικά έργα. Σε αυτό το ταξίδι γνώρισα και θαύμασα έργα κορυφαίων αρχιτεκτόνων (Bauhaus και μη) του 20ου αι., όπως των Gropius, Meis Van Der Rohe (η βίλλα στο Brno), Frank Cherry (το “dancing house”).
Κλείνοντας το κεφάλαιο Bauhaus, του οποίου κατά κάποιο τρόπο με αφορμή την επίσκεψή μου αυτή του έκανα και λίγο αφιέρωμα, θα ήθελα να αναφερθώ και στον Έλληνα εκπρόσωπο της σχολής, τον Ιωάννη Δεσποτόπουλο, ο οποίος σπούδασε στο Bauhaus της Βαϊμάρης, δίδαξε στο ΕΜΠ και στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης, διετέλεσε μέλος των Ακαδημιών Τέχνης σε Μόναχο και Βερολίνο και δημιούργησε πολλά έργα του σε Ελλάδα και Σουηδία με αντιπροσωπευτικότερα το Ωδείο Αθηνών και το νοσοκομείο Σωτηρία της Αθήνας.

Φεύγοντας από το κεντρικό κτίριο Bauhaus πήραμε ξανά την Bauhausstrasse, δρόμος που οδηγούσε στο αυτοκίνητό μας. Τώρα (ύστερα από την επίσκεψή μου) αναγνώρισα και το κτίριο των στούντιο που στέγαζε τους φοιτητές και τους κατώτατους δασκάλους … 28 στούντιο / διαμερίσματα με εμβαδόν 20τ.μ. Αποτελεί την πενταώροφη τρίτη πτέρυγα του κυρίως κτιρίου.

Εκατέρωθεν του δρόμου βρίσκονται το τμήμα Αρχιτεκτονικής, Διαχείρισης εγκαταστάσεων και Γεω-πληροφοριών, το τμήμα Σχεδιασμού και άλλες σύγχρονες εγκαταστάσεις.

Αυτό είναι το Ινστιτούτο Τοπογραφίας και Γεω-πληροφορικής ...

Και αυτό … (φαίνεται άλλωστε) … το Café am Campus...

Αυτό το Γραφείο ευρέσεως εργασίας …

Αυτό είναι η Σχολή Σχεδίου … (το παγκάκι ήθελα να βγάλω και κατά λάθος έβγαλα τη Σχολή, εξ’ ου και το δέντρο μες τη μέση ) ...

Πήραμε το αυτοκίνητο κατευθυνόμενοι προς τα σπίτια των masters. Κλειστά θα ήταν τέτοια ώρα, αφού είχαμε «φάει» πολλή ώρα στο κυρίως κτίριο και τώρα είχε πάει σχεδόν 6:00 η ώρα, αλλά όλο και κάτι θα βλέπαμε.

Και είδαμε … τα σπίτια των master δασκάλων όπως των Kandinski, Klee…

Το ανέφερα και νωρίτερα και επιβεβαιώνω τώρα: Ναι, πρόκειται για τους γνωστούς ζωγράφους Kandinski και Klee, οι οποίοι δίδαξαν στη σχολή Bauhaus. O Kandinski κλήθηκε να αναλάβει το εργαστήριο τοιχογραφίας και ο Klee υπήρξε αρχικά «δάσκαλος των μορφών» και έκανε και διαλέξεις με θέμα την καλλιτεχνική φόρμα.

Και εδώ φυσικά κυριαρχούν οι λιτές γραμμές και το χρώμα σε σπίτια χτισμένα μέσα στο δάσος. Πολλά σπίτια ήταν υπό ανακαίνιση και δεν είμαι σίγουρη αν και εντός ωραρίου του θα μπορούσαμε να τα δούμε και εκ των έσω. Εγώ πάντως ήμουν ευχαριστημένη και έτσι.

Το Dessau χρηματοδότησε τα σπίτια που σχεδίασε ο Gropius για τους δασκάλους του Bauhaus, οι οποίοι τα νοίκιαζαν από την πόλη. Ο Gropius και η σύζυγός του Ise ζούσαν στο μεγαλύτερο ακίνητο και οι δάσκαλοι στα διπλανά τρία στη σειρά ημιανεξάρτητα σπίτια, όλα με πανομοιότυπες κατόψεις.
Και ενώ όλα αυτά σχεδιάστηκαν για να ζουν οι δάσκαλοι παράλληλα αποτέλεσαν και πρότυπα σπίτια για εκπαιδευτικούς σκοπούς.
Τα σπίτια, κρυμμένα σε πευκοδάση, είναι σε εξαιρετική κατάσταση και αναδεικνύουν αυτές τις χαρακτηριστικές καθαρές γραμμές Bauhaus.
Αυτά τα σπίτια πήραν το όνομά τους από τις διακεκριμένες προσωπικότητες που ζούσαν σε αυτά: Gropius, Muche/Schlemmer, Kandinsky/Klee και Moholy-Nagy/Feininger. Το τελευταίο (Feininger House) είναι ένα μουσείο για τον συνθέτη Kurt Weill, γεννήθηκε στο Dessau το 1900.

Όταν φτιάχνεις σπίτι απέναντι από του Gropius δεν θα μπορούσε να μην είναι σε άλλο στυλ πέραν του Bauhaus…

… όπως και οι πολυκατοικίες που προσπερνάγαμε βγαίνοντας από την πόλη είχαν άρωμα Bauhaus. Δεν θα μπορούσαν και αλλιώς. Στο Dessau βρίσκονται.

Ο κήπος Dessau / Worlitz
Η ώρα ήταν 6:10 όταν άνοιξα τη μίζα για να φύγουμε από το Dessau. Φαίνεται πολύ αργά για τα άλλα δυο αξιοθέατα του προγράμματός μου. Ναι! Είχα και άλλα στο πρόγραμμα. Οι μικρές όμως αποστάσεις και το ότι νυχτώνει και αρκετά αργά θα μας επέτρεπαν πίστευα να επισκεφτούμε τα επόμενα …Unesco της ημέρας. Εξάλλου δεν είναι δυνατόν να τελειώσει η ημέρα μας από τώρα. Είναι μόλις 6:00 το απόγευμα!
Μισή ώρα αργότερα είμαστε παρκαρισμένες στο Worlitz, έξω από την είσοδο του πάρκου Worlitz/Dessau.

Λίγο αργά για πάρκο, αλλά είχαμε ακόμα γεμάτες δυο ώρες μέρα για να το δούμε, έως ότου θεωρητικά κλείσει. Το πάρκο «κλείνει» όταν νυχτώσει.

Οι κήποι Worlitz δημιουργήθηκαν τον 18ο αι. από τον Δούκα της Σαξονίας-Άνχαλτ Leopold III. Ο Δούκας επηρεασμένος από την Αγγλία και την Ιταλία, χώρες στις οποίες έζησε, δημιούργησε ένα Αγγλικό τοπίο με Ιταλικές πινελιές, σε μια ιδιοκτησία του 140τ.χλμ. πάνω σε ένα κανάλι του Έλβα ποταμού.
Το αποτέλεσμα είναι ένα καλά μελετημένο σύστημα μονοπατιών, καναλιών, λιμνών, κτιρίων, γλυπτών και άλσεων μέσα σε ένα φυσικό δασώδες σκηνικό εκπληκτικής ομορφιάς.

Οι πρώτες εικόνες που αντικρίσαμε σχεδόν από το parking και το πρώτο γεφυράκι ήταν αυτές…

Αποσβολωτικές!

Ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι του πάρκου με πολύ χαρακτηριστικά σημεία του θα μπορούσαμε άνετα να το περπατήσουμε. Είχα σημειώσει μια κυκλική διαδρομή προκειμένου να δούμε τα ομορφότερα σημεία. Η διαδρομή αυτή περιλάμβανε και γεφύρια και κανάλια αλλά και βάρκες / πλατφόρμες, που λειτουργούν σαν γέφυρες που σε περνούν σε διάφορα νησάκια.
Αλλά λογάριαζα χωρίς τον τιμονιέρη …
Αυτές οι πλατφόρμες που έβλεπα στο internet πίστευα ότι ήταν αυτοδιαχειριζόμενες, αλλά… δεν ήταν. Ήθελε και καπετάνιο το σκάφος! Και τέτοια ώρα που ήρθαμε είχε … σχολάσει ο καπετάνιος. Οπότε έπρεπε να ξεχάσουμε την απέναντι όχθη.

Πήραμε το κεντρικό μονοπάτι που οδηγούσε στο παλάτι του Λεοπόλδου.

Το παλάτι αυτό αποτέλεσε ένα επαναστατικό αρχιτεκτονικό επίτευγμα για την εποχή. Είχε καταφέρει να “ξεφύγει” από το μπαρόκ της εποχής, από τις πομπώδεις προσόψεις και την περίτεχνη γλυπτική. Ήταν το πρώτο νεοκλασικό που χτίστηκε στη Γερμανία και για αυτό το λόγο είναι ένα από τα πιο διάσημα κτίρια στη Γερμανική αρχιτεκτονική ιστορία.

Την ομοιότητα με τον Λευκό Οίκο της Ουάσιγκτον την βλέπετε; Είναι γιατί το παλάτι του Λεοπόλδου επηρέασε τον σχεδιασμό του Λευκού Οίκου, ο θεμέλιος λίθος του οποίου (Λ. Οίκου) μπήκε 20 χρόνια μετά.

Είδαμε και ένα «περίπτερο» που σε νορμάλ ώρα είναι εστιατόριο, είδαμε μικρά μονοπατάκια, γεφυράκια, κανάλια, παγκάκια και ότι άλλο συναντάς στα πάρκα, αλλά και ξέφωτα, αγάλματα, εντυπωσιακά τεράστια δέντρα, απέραντες εκτάσεις γρασιδιού και λίμνες, που δεν συναντάς συχνά και που έκαναν το πάρκο …μοναδικό. Λόγω αυτού του εξαιρετικού σχεδιασμού τοπίου το Dessau/Worlitz Garden χαρακτηρίστηκε μνημείο Παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco.

Λίγο κόσμο συναντήσαμε. Ένα ζευγάρι, ένα σκύλο με το αφεντικό του και ένα παιδί μόνο του (???). Ήταν μια ώρα ήσυχη, ο ορισμός της γαλήνης!

Είδαμε και κάποια σημεία must see του πάρκου, όπως τη συναγωγή …

Και από μακριά, το νυμφαίο (ιερό αφιερωμένο στις νύμφες των λιμνών)…

… γιατί ο Λεοπόλδος είχε και μια αδυναμία και στα ελληνορωμαϊκά.

Ας το καλό … ήθελα να κάνω τη μεγάλη βόλτα και να ταξιδέψουμε με τις πλατφόρμες … όσο να ’ναι είναι ιδιαίτερες …

Αφού περπατήσαμε ότι μονοπάτι περπατιώταν χωρίς να μπορέσουμε να περάσουμε σε κάποιο νησάκι, καθίσαμε σε μια όχθη, σε ένα μικρό μόλο για να κάνουμε πικ-νικ (λέμε τώρα). Κάτι ριζογκοφρετάκια από το προχθεσινό Zabka, κάτι κρουασανάκια από το χθεσινό πρωινό, ένα αναψυκτικό από το πρωινό φούρνο της Λειψίας. Κάναμε και μια video-κλήση και στον μπαμπά της οικογένειας για να σπάσουμε λίγο … την ησυχία αλλά και για να του δείξουμε και την ομορφιά του τοπίου live.
Δεν ξέρω αν οι κήποι αυτοί του Worlitz είναι ομορφότεροι από τους άλλους των Lednice/Valtice της Τσεχίας που πήγαμε, αλλά σίγουρα είναι πιο … ρομαντικοί και το λέω αυτό ας μην έκανα βαρκάδα.

Η ώρα πήγε 8:00 το βράδυ. Κάποιος άλλος στη θέση μου πιθανώς να έλεγε «Τέρμα για σήμερα». Τέτοια ώρα και ενώ είμαστε μια ώρα μακριά από το κατάλυμά μας, θα έπρεπε να «μαζευτούμε».
Όχι όμως, δεν το κάναμε ακόμα.
Για λίγο σκεφτήκαμε να γυρίσουμε σπίτι, να αλλάξουμε και να πάμε Λειψία για βραδινή βόλτα. Φοιτητούπολη είναι, όλο και κάτι ενδιαφέρον θα βρίσκαμε. Για να είμαι ειλικρινής αυτό το σενάριο ψήφισε η κόρη, αλλά κατά βάθος πίστευα ότι άμα μπαίναμε στο σπίτι δύσκολα θα βγαίναμε πάλι και από την άλλη μεριά υπήρχε και ένα Unesco μόλις μισή ώρα μακριά μας και δεν ένιωθα καλά να το αφήσουμε …

Η Βιτεμβέργη
Στη Βιτεμβέργη του Λούθηρου θα φτάναμε στις 8:30. Εντάξει δεν θα μέναμε πολύ, αλλά εμένα μου αρκούσε μια βολτίτσα στο κέντρο της. Πόσο μεγάλο κέντρο να έχει άλλωστε μια πόλη 46.000 κατοίκων, από τις μικρότερες του tour μας; Εξάλλου κάπου έπρεπε να φάμε και βραδινό. Ας είναι στη Βιτεμβέργη.
Αυτά έλεγα από μέσα μου για να με πείσω ότι δεν είναι παράλογο να πάμε έως την Βιτεμβέργη στις 8:30 το βράδυ. Τι βράδυ δηλαδή; Μέρα θα ήταν ακόμα.
Αυτό ήταν και το δόλωμα που έριξα στην …παρέα.
«Δεν πεινάς όμως;» «Δεν πάμε Βιτεμβέργη για καμιά πίτσα που θα φτάσουμε και πιο γρήγορα απ’ ότι αν πάμε Λειψία;»
Και έτσι ψηφίστηκε αυτό το σενάριο και η απόφαση πάρθηκε.

Πράγματι στις 8:35 είμαστε παρκαρισμένες σε parking στα 200μ. από το ναό των Αγίων Πάντων, στην πόρτα του οποίου ο Μάρτινος Λούθηρος κάρφωσε τις 95 διατριβές του, το 1517, μια πράξη που βοήθησε στην πραγματοποίηση της Προτεσταντικής Μεταρρύθμισης.

Ένας δρόμος (πεζόδρομος) και δυο πλατείες είναι όλη η πόλη. Μια μικρή πόλη με ιστορία.
Πήραμε την Schlossstrasse, έναν όμορφο πεζόδρομο με λουλούδια, με ένα μικρό κανάλι στη μέση του και σπίτια εκατέρωθεν, στα οποία έχουν ζήσει διάφοροι γνωστοί και άγνωστοι άνθρωποι των γραμμάτων σύμφωνα πάντα με τις πινακίδες τους.

Ώσπου φτάσαμε στην πλατεία αγοράς της Βιτεμβέργης. Η μεγάλη πλατεία περιστοιχίζεται από αρχοντικά, έχει στο κέντρο της το Δημαρχείο του 16ου αι. με ιδιαίτερα περίτεχνη γοτθική αρχιτεκτονική πρόσοψη και μπροστά σε αυτό τα δύο μνημεία του Μαρτίνου Λούθηρου και του φίλου του Μελάχθονα.

... έχει και μια υδρόγειο λίγο φουτουριστική...

Το όλο σκηνικό έρχεται να συμπληρώσει η «Μητέρα Εκκλησία της Μεταρρύθμισης» ή αλλιώς η Εκκλησία της Αγίας Μαρίας με τους εμβληματικούς οκταγωνικούς δίδυμους πύργους της, που προβάλλει πίσω από τα αρχοντικά της πλατείας σαν το ναό της “Παναγίας του Τυν” της Πράγας. Στην εκκλησία αυτή πραγματοποιήθηκε και ο γάμος του Μάρτινου Λούθηρου με την Καθαρίνα φον Μπόρα. Ο Επαναστάτης μοναχός παντρεύτηκε μια πρώην μοναχή και κάνανε και 6 παιδιά. Αυτό από μόνο του είναι εντυπωσιακό. Εντυπωσιακότερο όμως είναι ότι κάθε χρόνο οι κάτοικοι της Βιτεμβέργης αναβιώνουν το γεγονός του γάμου με γιορτές, πανηγύρια και αναπαραστάσεις! Αρχές Ιουνίου γίνεται το φεστιβάλ πάνω στην επέτειο των γάμων του Λούθηρου. Παραλίγο να τους πετύχαινα δηλαδή.

Ο μοναχός, θεολόγος, διδάκτορας φιλόσοφος και συγγραφέας Μαρτίνος Λούθηρος θυροκόλλησε στην εξώπορτα του μητροπολιτικού ναού της Βιτεμβέργης τις 95 θέσεις του στα λατινικά, που αποτέλεσαν μια ανοιχτή επίθεση εναντίον του Παπισμού. Εγκαινιάστηκε έτσι μια νέα εποχή στη θρησκευτική και πολιτική ιστορία του δυτικού κόσμου. Εννέα χρόνια μετά το θάνατό του (του 1546) δόθηκε ελευθερία στην άσκηση της Αναμορφωμένης πίστης, η οποία βρήκε απήχηση στη Γερμανία αλλά και πολλές χώρες της βόρειας κυρίως Ευρώπης.

Έως την πλατεία έφτασε το tour μας στην πόλη. Υπήρχαν βέβαια για να δούμε και τα σπίτια των Λούθηρου και Μελάχθονα, αν προχωρούσαμε, αλλά … κάπου υπήρχε και ένα … όριο για …την κόρη μου.
Πίτσα της υποσχέθηκα στη Βιτεμβέργη και μέχρι στιγμής αγάλματα και εκκλησίες είχαμε δει. Δυο πιτσαρίες προσπεράσαμε. Μια τούρκικη και μια κλασική Ιταλική. Την Ιταλική διαλέξαμε. Πάντως γεμάτα ήταν και τα δυο μαγαζιά αν και Δευτέρα βράδυ …
Εμένα μου άρεσε αυτό το off the beaten path …

Ωραία ήταν και αυτή η βόλτα μας. Δεν θα ήταν κρίμα να τη χάναμε απλά και μόνο επειδή ήταν αργά; Και τι μ’ αυτό; Τελειώνει η ημέρα στις 8:00, το βράδυ και καλοκαίρι; Μια χαλαρή βόλτα κάναμε μετά φαγητού. Το γράφω εδώ … μήπως και το διαβάσουν και το καταλάβουν οι φίλοι και συνταξιδιώτες μου, κατά καιρούς που μου ζητούν πιο χαλαρά προγράμματα.

Η επιστροφή μας δεν ήταν εντελώς όπως τη φανταζόμουν. Η απόσταση έως τη Λειψία ήταν μεν μιας ώρας διαδρομή, αλλά όχι από δρόμο «αεροδρόμιο» που με είχε συνηθίσει η Γερμανία ως τώρα. Αν επέστρεφα πίσω στη Λειψία από Dessau ή από το πάρκο Worlitz, «αεροδρόμιο» θα ήταν ο δρόμος, αλλά τώρα ήταν και στενός και είχε και τις στροφούλες του. Βέβαια δεν συνάντησα αυτοκίνητα γεγονός που με έσπρωξε να πατήσω και λίγο παραπάνω το γκάζι σε σημείο που ανησύχησα μήπως … ένα κόκκινο φως που άστραψε ξαφνικά μέσα στη νύχτα ήταν καταγραφή ταχύτητας και υποψήφια κλήση, αλλά ευτυχώς δεν μου έχει έρθει τίποτα έως τώρα (2 μήνες μετά).
Στις 11:00 το βράδυ μπήκαμε σπίτι. Μια χαρά δηλαδή.

Άλλη άνεση πάντως το αυτοκίνητο. Πόσα είδαμε και κάναμε σήμερα … σχεδόν ούτε και εγώ δεν το πιστεύω.

post ............

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 7
• 8
• 9
• 10
• 11
• 13
• 13

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 9 of 13

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[paefstra]

Τωρα που εγινες λιονταρινα της οδηγησης, ποιος σε πιανει...!

 

[Iris_90]

Αξιοπρόσεκτη και Συμπαθής η Πολωνία , Τσεχία και Γερμανία έχω πάει (Η Τσεχία παραμυθένια και όμορφη)

 

[evaT]

Πολυ όμορφο οδικό . Κ υπέροχο παράδειγμα θάρρους προς το παιδί εφόσον δεν ήταν απαραίτητο να μείνετε όλοι πίσω.
.

 

[Grerena]

Τωρα που εγινες λιονταρινα της οδηγησης, ποιος σε πιανει...!

Άστα, νομίζω ότι την ψώνισα λίγο. Αφού ήδη κανονίζω το επόμενο οδικό να είναι Αγγλία! You Know... με ανάποδη οδήγηση ... δεν κρατιέμαι.

Αξιοπρόσεκτη και Συμπαθής η Πολωνία ,

Νομίζω ότι είναι λίγος ο χαρακτηρισμός "συμπαθής" για την Πολωνία. Ύστερα από δύο ταξίδια πέρυσι και φέτος θα έλεγα ότι όλες οι πόλεις που πήγα στην Πολωνία ήταν πάνω από τις προσδοκίες μου.
Για την Τσεχία συμφωνώ με τον χαρακτηρισμό και η Γερμανία είναι ... εγγύηση.

Πολυ όμορφο οδικό . Κ υπέροχο παράδειγμα θάρρους προς το παιδί εφόσον δεν ήταν απαραίτητο να μείνετε όλοι πίσω.

Ευχαριστώ πολύ. Πραγματικά χαίρομαι πολύ που το βλέπεις έτσι.
Γενικότερα πιστεύω ότι αυτό το ταξίδι ήταν αρκετά ... διδακτικό και για τις δυο μας!

 

[evaT]

Πραγματικά χαίρομαι πολύ που το βλέπεις έτσι.

Εγώ πήρα το....παιδί τότε στην Αμερική. (20χρονο στο μεταξύ το παιδί....) Τι δεν άκουσα, που πάτε 2 γυναίκες μόνες, χωρίς πρακτορείο κ κει σε σφάζουν μέσα στο δρόμο μέρα μεσημέρι, με έπρηξαν και δεν ήξερα καν το τράβελστορις να πάρω κουράγιο

Σε χαίρομαι. Να πας κ οδικό στην Αγγλία κ να μας τα πεις όλα!

 

[alvadi]

Την περίμενα αυτή την ιστορία!!!!!

 

[Grerena]

1η ημέρα: ΑΡΧΗ ΜΕ … OLOMUC
Βγήκαμε από το parking του αεροδρομίου με ένα σχετικό ζόρι. Θυμάμαι και πέρυσι που είμαστε εδώ είχαμε ένα θεματάκι με την μπάρα, που δεν άνοιγε για να βγούμε. Πρέπει βγαίνοντας να πληρώσεις ένα αντίτιμο για το parking, το οποίο έχει μεν προπληρωθεί από την εταιρία ενοικιάσεως αλλά μέχρι να σε “αναγνωρίσει” η μπάρα ότι είσαι νοικιασμένο δημιουργείς ένα μικρό κομφούζιο. Τέλος πάντων τα καταφέραμε.

Το πρόγραμμα σήμερα έλεγε ότι φεύγουμε για Τσεχία κάνοντας μια μεγαλούτσικη στάση στην πόλη Olomuc, μια μικρότερη στο μνημείο του Austerlic και άφιξη και διανυκτέρευση στο Brno. Σε μια ώρα από την αναχώρησή μας θα μπαίναμε Τσεχία. Η πρώτη μας στάση όμως την κάναμε επί Πολωνικού εδάφους. Είπαμε να πάρουμε κάτι να έχουμε για φαγητό σαν καβάντζα, γιατί όπως πάντα στο πρόγραμμά μου θυμήθηκα ότι … ξεχνάω να βάλω χρόνο για φαγητό, καφέ, ξεκούραση κ.τ.λ.
Χτυπήσαμε ένα γνώριμο από πέρυσι zapiekanka, μια σαλατούλα και ένα τονωτικό στα γρήγορα και φύγαμε.

Η πρώτη πόλη που συναντάμε στη διαδρομή μας είναι η Ostrava (20’ μετά τα Τσεχοπολωνικά σύνορα), που αποτελεί την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Τσεχίας. Προφανώς δεν μας «έπαιρνε» να μπούμε μέσα να τη δούμε.

Μπορεί να μας «έπαιρνε» χρονικά όμως να πάρουμε τον περιφερειακό της προκειμένου να δούμε από κοντά τον πολύ ενδιαφέροντα κατά τη γνώμη μου «Πύργο του Bolt».
Είναι ένας πύργος χαλυβουργείου, μια πρώην υψικάμινος, στην οποία μπορείς να ανέβεις στην κορυφή για να δεις τη θέα και να πιείς και καφεδάκι άμα θέλεις. Η όλη εγκατάσταση είναι εντυπωσιακή με εξέδρες, σκάλες και γυάλινες γέφυρες. Ο Πύργος φέρει την υπογραφή του γνωστού δρομέα Usain Bolt. Όταν το ένα ρεκόρ συναντά το άλλο. Όταν ο κάτοχος των ρεκόρ αγώνων ταχύτητας συναντά τον Πύργο της χαλυβουργίας με τη μεγαλύτερη παραγωγή χάλυβα της Ευρώπης. Η Ostrava είναι μια άκρως βιομηχανική - μεταλλευτική πόλη, που έχει αξιοποιήσει τα παλιά εργοστάσιά της μετατρέποντάς τα σε μέρη αναψυχής!!!

Επειδή όμως θα ήταν παρακινδυνευμένο χάσιμο χρόνου, ενδιαφέρον για το σύζυγο (που έλειπε) και καθόλου ενδιαφέρον για την κόρη (που ήταν παρούσα) είπα να μην βγω εκτός χρονικού προϋπολογισμού ακόμα δεν ξεκινήσαμε. Με μια μικρή δυσκολία το … «άφησα». Σας είπα ότι είναι και υποψήφιο Unesco;
Ναι! Ανήκει στη δοκιμαστική λίστα της Unesco.
Αρκέστηκα μόνο σε μια φωτογραφία … άλλων περαστικών … Πύργων.

Μια ώρα μετά μπαίναμε στο Olomuc. Το καλό με τις μικρές πόλεις είναι ότι με το που λες «Μπαίνουμε στην πόλη», έχεις ήδη φτάσει και έχεις ήδη παρκάρει πριν καλά καλά το καταλάβεις.
Εύκολα βρήκα parking. Και δωρεάν, αφού μετά τις 7:00 παρκάρεις δωρεάν. Ήταν και άδειο. Καθημερινή απόγευμα σε μικρή επαρχιακή πόλη της Τσεχίας πόσο κόσμο να ‘χει; Κατά βάθος φοβόμουν ότι δεν θα βρούμε και τίποτα ανοιχτό.

Στα 500μ απόσταση θα φτάναμε στη κεντρική πλατεία.
Πλησιάζοντας, ήδη από τα 200μ. μπορούσαμε να διακρίνουμε τη στήλη της Unesco.

Η Στήλη του Olomuc είναι μία από τις πολλές στήλες πανώλης που κατασκευάστηκαν για να τιμήσουν το Θεό που τις σταμάτησε, αλλά σίγουρα είναι ότι πιο υπέροχο υπάρχει σε στήλη, εξ’ ου και η Unesco, που την πήρε υπό την προστασία της. Χτίστηκε στις αρχές του 18ου αι., από ντόπιους λιθοξόους & αποτελεί ένα απίστευτο παράδειγμα μπαρόκ τέχνης. Έχει ύψος 35μ., έχει 18 πέτρινα γλυπτά αγίων και στην κορυφή έχει ένα επιχρυσωμένο χάλκινο γλυπτό της Αγίας Τριάδος, που συνοδεύεται από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ.

Είναι τόση μεγάλη η αντίθεση … της βαριά μπαρόκ μουντής στήλης των 3 αιώνων, με τα ρομαντικά πολύχρωμα παλ σπίτια της πλατείας για φόντο. Και το φως του ήλιου έτσι όπως πέφτει αυτήν την ώρα ενισχύει την αντίθεση.

Γύρω από τη στήλη, υπάρχουν και άλλα αξιοθέατα του Olomouc, όπως το Δημαρχείο, το αστρονομικό ρολόι, η κεντρική πλατεία της αγοράς και μια πλούσια συλλογή από σιντριβάνια.

Αυτή ήταν η Upper κεντρική πλατεία. Υπάρχει και η Lower κεντρική πλατεία. Με τα σιντριβάνια της και αυτή και με τις στήλες της. Η πόλη είναι μια κούκλα!

Και σε περίπτωση που η τσέχικη κουζίνα μας πέσει βαριά, το Olomuc έχει και το ελληνικό του … στα υπ’ όψιν…

Τα tips μου έλεγαν ότι έπρεπε να δοκιμάσουμε τη σπεσιαλιτέ του Olomuc, που είναι ένα γλυκό με βάση το Olomoucke tvaruzky, ένα παραδοσιακό μαλακό τυρί της πόλης (τύπου cottage), το Tvaruzkova Cukrarna. Δύο ήταν τα μαγαζιά που είχαν παρόμοια επιγραφή στην ταμπέλα τους και το ένα από αυτά είχε … παγωτό. Ούτε παραγγελιά να το είχα!

Παγωτό πήραμε λοιπόν φτιαγμένο από Tvaruzkova. Ήταν πάρα πολύ ωραίο και ελαφρύ. Με το παγωτό στο χέρι βολτάραμε χαζολογώντας στα διάφορα της πλατείας, στα ιδιαίτερα σιντριβάνια και στο παζάρι βιβλίου που ήταν στημένο κάτω από τη στήλη.

Είδαμε και το αστρονομικό ρολόι από κοντά. Είναι του 14ου αι., αλλά μετά από ζημιές που υπέστη κατά τον Β’ Παγκόσμιο επανασχεδιάστηκε και ανακατασκευάστηκε με σοσιαλρεαλιστικό στυλ. Τώρα αντί για αγίους απεικονίζονται εργάτες και μηχανικοί, ενώ στο καντράν αναγράφεται η ημερομηνία της Παγκόσμιας ημέρας του εργάτη. Στην ουσία είναι ένα μνημείο για τα σοβιετικά χρόνια της πόλης.

Μια μικρή απόλαυση ήταν αυτή η βόλτα στο Olomuc και μάλιστα χωρίς τα ενοχλητικά τουριστικά πλήθη! Ίσως επειδή δεν είναι τουριστική πόλη; Μια ένδειξη (ότι δεν είναι τουριστική πόλη) είναι ότι δεν βρήκα πουθενά να αγοράσω … μαγνητάκι!

Και επίσης ... δεν είδα και πουθενά τουρίστες. Που είναι οι τουρίστες;

Κατά τις 8:30 φύγαμε. Ήθελα να προλάβουμε να φτάσουμε στο Austerlitz και να το δούμε με το φως της μέρας και πριν να δύσει ο ήλιος.

Ουπς! Θυμήθηκα ότι υπάρχει και κάτι άλλο πριν το Austerlitz.
Δώδεκα χιλιόμετρα πριν το μνημείο του Austerlitz (15’ πριν) υπάρχει ένα ιστορικό κτίριο, που την ημέρα της μάχης του Austerlitz (2 Δεκεμβρίου 1805) ήταν το Στρατηγείο των Ρώσων. Ήταν η έδρα του Ρώσου στρατηγού Pyotr Bagration. Εκεί συναντήθηκε μαζί του ο Ναπολέων πριν τη μάχη και εκεί μετά τη νίκη του ο Ναπολέων κοιμήθηκε το βράδυ, αλλά και πραγματοποίησε προκαταρκτικές διαπραγματεύσεις για μια ανακωχή.

Σήμερα το πρώην Στρατηγείο είναι ταβέρνα, μουσείο και διαθέτει και στάβλους. Η ταβέρνα του όμως είναι κλειστή τις Πέμπτες (την τύχη μου). Φαινόταν μάλιστα και καλή ταβέρνα (σύμφωνα με το στο trip advisor) και ποντάριζα σε αυτήν για το γεύμα/δείπνο της ημέρας.
Αρκεστήκαμε μόνο σε μια βολτίτσα γύρω από το κτίριο, που θα έλεγα ότι έμοιαζε πολύ με ισπανική χασιέντα. Από πίσω είχε στάβλο, άλογα και διάφορα άλλα βοηθητικά κτίσματα.

Εδώ υπήρχε και ένα μπρούτζινο άγαλμα αλόγου, το οποίο προς στιγμήν νόμιζα ότι είναι το άλογο του Ναπολέοντα (απ’ τον πίνακα του Νταβίντ). Ήμουν βλέπετε επηρεασμένη από την ιστορία του μέρους.

Κοντά έπεσα. Είναι ένα μνημείο για τα άλογα που σκοτώθηκαν στη μάχη του Austerlitz. Το άγαλμα είναι σε φυσικό μέγεθος και αναπαριστά ένα άλογο τη στιγμή που χτυπιέται από σφαίρα. Βέβαια δεν είναι του Ναπολέοντα, αφού αυτό ναι μεν ήταν παρόν στη μάχη του Austerlitz, αλλά πέθανε πολύ αργότερα από βαθιά γεράματα.

Ήταν κομματάκι αργά, έπεφτε και το φως και θυμήθηκα τη συμβουλή του άντρα μου, ο οποίος μας είπε πριν φύγουμε: «Μην τρέχετε στις ερημιές». Εδώ ήταν λίγο ερημιά, οπότε … την κάναμε σιγά σιγά.
Η ώρα είχε ήδη πάει 9:30. Ο ήλιος είχε δύσει από τις 9:15.
Πάει το Austerlitz. Και ήταν δυο βήματα από εδώ που είμαστε. Αναγκαστικά θα το “σφηνώναμε” αύριο. Τουλάχιστον δεν είναι μακριά από το Brno που θα κοιμόμασταν σήμερα.

Μπήκαμε στο Brno κατά τις 9:40. Φτάσαμε στο κατάλυμα. Εκεί έπρεπε να πάμε στο parking να πάρουμε τα κλειδιά του διαμερίσματός μας από ένα κουτί φύλαξης με κωδικό, να παρκάρουμε σε συγκεκριμένο σημείο και να βρούμε το κατάλυμα, που ήταν σε άλλη κοντινή διεύθυνση. Ζοριστήκαμε λίγο να τα βρούμε (εμείς φταίγαμε που διαβάζαμε λάθος τα μηνύματα) αλλά προφανώς τα καταφέραμε.
Μια χαρά ήταν το διαμερισματάκι. Μικρό, καθαρό με όλα τα απαραίτητα.
Παρόλο που το κέντρο της πόλης ήταν πολύ κοντά αποφασίσαμε να μην βγούμε για βράδυ παρά να ψωνίσουμε κάτι από το απέναντι Žabka για να τσιμπήσουμε για βράδυ.

Έτσι και κάναμε. Πήγαμε στο παντοπωλείο της γειτονιάς και πήραμε φαγητό για άμεση κατανάλωση και πρωινό για την επόμενη μέρα. Δούλεψε ο φούρνος μικροκυμάτων για τα λαζάνια της κόρης, δούλεψε και ο βραστήρας για τη δική μου μανιταρόσουπα και το διαμερισματάκι τα έβγαλε τα λεφτά του. Α! Συγχρόνως με τα ρέστα από το 50ευρω που έδωσα στο Žabka, βολεύτηκα και με το συνάλλαγμα που κάποια στιγμή έπρεπε να κάνουμε. Γιατί ναι μεν παντού περνάνε οι κάρτες, αλλά μερικοί πλανόδιοι θέλουν τις … κορώνες τους.

Τέλος για σήμερα. Καλά πήγε η πρώτη ημέρα. Και δεν ήταν και ολόκληρη!

post .....................

 

[Grerena]

2η ημέρα: ΤΟ BRNO ΚΑΙ Η ΒΙΛΛΑ ΤΟΥ
Δεν είχαμε πολύ πρωινό ξύπνημα … για road trip! Στις 8:00 σηκωθήκαμε και μέχρι τις 9:00 φάγαμε τα ψώνια του χθεσινού Žabka και εγώ ήπια και τους καφέδες μου. Για μένα βασικό κριτήριο για την καλή μου βαθμολογία σε ένα κατάλυμα στο booking είναι το αυτό να έχει εσπρεσιέρα και parking. Με αυτά τα δύο είμαι … ευτυχισμένη. Και αυτό το studio τα είχε.

Στις 9 και κάτι πήραμε το αυτοκίνητο και το παρκάραμε λίγο πιο κοντά στο κέντρο της πόλης.

Ξεκινήσαμε τη βόλτα μας από την αρχή της εμπορικής οδού česká. Και την ξεκινήσαμε όμορφα, δηλ. με παγωτό! Μα παγωτό πρωινιάτικα; Δεν γίνεται αλλιώς αφού η πόλη είναι γεμάτο παγωτατζίδικα που σε προκαλούν.

Το πλέον ιδιαίτερο, που συνάντησα στο Brno και που δεν έχω δει πουθενά αλλού είναι τα πλανόδια ... καφενεία. Πραγματικά βρίσκεις σε κάθε γωνιά και από ένα. Τουλάχιστον τρία συναντήσαμε σε αυτήν την πρωινή βόλτα μας.

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην πλατεία Ελευθερίας...

Εδώ είδαμε το σήμα κατατεθέν της πόλης που είναι ένα ρολόι, που μόνο με ρολόι δεν μοιάζει …

Στην ανατολική πλευρά της Πλατείας Ελευθερίας, στέκεται ένα γιγάντιο πέτρινο γλυπτό (5,8 μ. ύψος και 1,7 μ. πλάτος) που έχει σχεδιαστεί για να θυμίζει στους πολίτες την ανεπιτυχή πολιορκία του Μπρνο από τους Σουηδούς κατά τον Τριακονταετή Πόλεμο. Το γλυπτό είναι ένας οβελίσκος, μαύρος, μαρμάρινος και γυαλιστερός που κρύβει ένα ρολόι, που σχετίζεται με έναν περίπλοκο μηχανισμό που κάθε μέρα στις 11 π.μ. παίζει μια μελωδία, ενώ μία από τις τέσσερις τρύπες στο γλυπτό ανοίγει και αποκαλύπτει μια γυάλινη μπάλα που μπορείτε να πιάσει κάποιος και να την κρατήσει.

Το έργο έχει επίσημα τον τίτλο το αστρονομικό ρολόι του Μπρνο, αλλά στην πραγματικότητα δείχνει απλά την ώρα. Το σχήμα του, ωστόσο, έχει μια αμφιλεγόμενη ομοιότητα με κάτι άλλο και το γλυπτό σύντομα απέκτησε μια σειρά από παρατσούκλια από τους κατοίκους του Μπρνο…

Τι να πω; Εγώ αν ήμουν ... πόλη δεν θα ήθελα το highlight μου να είναι ένα ρολόι που να μοιάζει με ... @#$^@ (ξέρετε ... κάτι άλλο)

Έχει και άλλα η πόλη. Την cabbage market, δύο κρύπτες (στη μία πήγαμε), έναν Καθεδρικό, το Δημαρχείο με τον Πύργο του και τον κροκόδειλό του, το κάστρο του έχει και ένα καταφύγιο, αλλά απ’ όλα αυτά το ρολόι διαλέξανε για αναγνωριστικό σήμα κατατεθέν. Γούστα είναι αυτά.

Μετά την πλατεία Ελευθερίας πήγαμε ως το παλιό Δημαρχείο. Εκεί από την οροφή της εισόδου του κρέμεται ένας … δράκος. Εμείς κροκόδειλο είδαμε αλλά οι κάτοικοι του Μπρνο υποστηρίζουν ότι είναι δράκος / λάφυρο, που σύμφωνα με τον θρύλο … είναι ο δράκος που κάποτε απειλούσε τους κατοίκους.
Λέγεται ότι το θηρίο τρομοκρατούσε ανθρώπους και ζώα της περιοχής και κανείς δεν φαινόταν να μπορεί να το σταματήσει. Αυτό μέχρι που ένας επισκέπτης (κρεοπώλης στο επάγγελμα) πρόσφερε στο δράκο για γεύμα ένα βόδι που το εσωτερικό του ήταν γεμάτο με ασβέστη. Ο δράκος μετά το γεύμα πήγε για νερό, ο ασβέστης πέτρωσε, ο δράκος έσκασε και η περιοχή σώθηκε.
Σε αντίθεση με παρόμοιους θρύλους με δράκους σε όλη την Ευρώπη (όπως π.χ. της Λιουμπλιάνα ή της Κρακοβία) οι κάτοικοι του Μπρνο θεωρούν ότι έχουν την πιο δυνατή ιστορία αφού έχουν … το σώμα του δράκου για να υποστηρίξουν την αληθοφάνεια της ιστορίας τους.
Βέβαια, κάποιος θα πρέπει να τους πει ότι αυτό δεν είναι δράκος αλλά κροκόδειλος!

Μπορούσαμε και να ανέβουμε στον Πύργο του Δημαρχείου για να δούμε το Brno πανοραμικά, αλλά η κόρη προτίμησε να κρατήσει δυνάμεις (που να ανεβαίνουμε τώρα τόσα σκαλιά), μην ξεκινήσουμε τόσο δυναμικά. Άλλη φορά.

Φτάσαμε ως την Cabbage Market, στην πλατεία της λαχαναγοράς. Είναι μια όμορφη πλατεία, στο μέσο της οποίας δεσπόζει ένα μπαρόκ σιντριβάνι και περιβάλλεται από όμορφα κτίρια όπως το θέατρο Reduta, το Μουσείο της Μοραβίας, δύο μπαρόκ παλάτια (πρώην σπίτια ηγουμένων) κ.α. Δύσκολα τα προσέχεις όμως αφού στην πλατεία κυριαρχεί η από αιώνων αγορά φρούτων και λαχανικών Zelny trh.

Την προσπεράσαμε προκειμένου να πάμε στην κρύπτη των Καπουτσίνων. Ολοένα και πληθαίνουν οι πόλεις (που συναντώ) που έχουν κρύπτες με μούμιες μοναχών. Έχω δει και αλλού, αλλά είπα να μπούμε σε αυτή του Brno, για να δει μια και η κόρη μου.

Πρόκειται για μια κρύπτη που βρίσκεται κάτω από την Εκκλησία του Τιμίου Σταυρού στο Brno. Το κτίριο αυτό ανήκε στην τάξη των Καπουτσίνων μοναχών, οι οποίοι το χρησιμοποίησαν ως τόπο ταφής (ως το τέλος του 18ου αι.) όχι μόνο για τους εαυτούς τους αλλά και για αξιωματούχους της εκκλησίας και για τους πλούσιους προστάτες τους. Οι ξηρές και δροσερές συνθήκες οδήγησαν τα πτώματα στη μουμιοποίηση τους.

Τα περισσότερα μουμιοποιημένα σώματα που βρέθηκαν εκεί είναι με τα χέρια σταυρωμένα κρατώντας ένα αρχαίο κομπολόι.

Έδειξε ενδιαφέρον τελικά το παιδί. Και για την κρύπτη και για τη μουμιοποίηση αλλά και στα σουβενίρ στην έξοδο. Η κρύπτη όχι μόνο είχε σουβενίρ, αλλά είχε και κάτι σκουλαρικάκια (ποιος το περίμενε) όμορφα και φθηνά. Μάλλον ξεχασμένα ήταν, αφού είχαν κάτι λιγότερο από 3€.
Ευτυχισμένες και με τα πρώτα μικροδωράκια παραμάσχαλα βγήκαμε πάλι στην πλατεία. Μόλις βγήκαμε πέσαμε πάλι πάνω σε πλανόδιο παγωταντζή. Είναι πολλοί σας λέω οι πλανόδιοι. Εμείς δεν είμαστε και πολύ εγκρατείς, ειδικά σε ταξίδι. Μόνο που τώρα πέσαμε σε vegan παγωτά. Ιδιαίτερες γεύσεις. Η κόρη πήρε περγαμόντο και εγώ κάτι που πλησίαζε όσο γινόταν την βανίλια (αυτό τουλάχιστον κατάλαβα στη μετάφραση).

Αποτέλεσμα: Δεν τρωγόντουσαν. Το δικό μου κάπως, αλλά το περγαμόντο ήταν μια εμπειρία … που πετάχτηκε στα σκουπίδια. Για να πετάξω εγώ παγωτό στα σκουπίδια … καταλαβαίνετε. Υποσχεθήκαμε στον εαυτό μας να μην ξαναπάρουμε τέτοια γευστικά ρίσκα. Από δω και πέρα στο ταξίδι τουλάχιστον θα παίρνουμε κλασικές γεύσεις: snikkers, oreo, τσιχλόφουσκα κ.τ.λ.

Είδαμε και τον Καθεδρικό απ’ έξω … ε! πόσες εκκλησίες πια να δούμε; Ήδη είδαμε μία σήμερα. Έχουμε καταντήσει να βλέπουμε τόσες εκκλησίες την ημέρα όσα και τα παγωτά που τρώμε. Υπερβολή!

Τώρα είχε φτάσει η ώρα για να βιαστούμε. Είπαμε να κάνουμε μεν χαλαρή βόλτα αλλά μας περιόριζε το … παρκάρισμα. Ένα δυομισάωρο είχα βάλει στο παρκόμετρο, το οποίο και είχαμε ξεπεράσει βεβαίως. Γρήγορα γρήγορα επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο, το οποίο ευτυχώς βρήκαμε … “καθαρό”, χωρίς καμιά κλήση και φύγαμε.
Δεν θα φεύγαμε όμως ακόμα από το Brno. Είχαμε να δούμε αυτό που θα έπρεπε να είναι το highlight του Brno. Μια Βίλλα με τον κήπο της, η οποία ανήκει στην Πολιτιστική κληρονομιά της Unesco.

Η Βίλλα Tugendhat … βρίσκεται σε προάστιο του Brno, σε ύψωμα και μόλις 3km από το κέντρο του.

Φτάσαμε γρήγορα και παρκάραμε ακριβώς απ’ έξω.

Για να επισκεφτείς τη βίλλα θα πρέπει να το κάνεις μόνο με ξενάγηση και με εισιτήριο που θα πρέπει να έχεις προμηθευτεί μήνες πριν. Όσες προσπάθειες και αν έκανα κατά καιρούς στα υπό μελέτη ταξίδια μου (που περνούσαν από το Brno) για να βρω εισιτήρια … έπεφταν στο κενό. Υπήρχαν ξεναγήσεις των 40’, 60’ και των 90’ σε Τσέχικα και Αγγλικά. Πάντα ήταν κλεισμένες οι θέσεις και εισιτήρια δεν έβρισκα. Για τον “Μυστικό Δείπνο” του Da Vinci στο Μιλάνο, που έχω πάει και δυο φορές, δεν είχα δυσκολευτεί τόσο!
Αδύνατον να βρει κάποιος εισιτήρια για τις ξεναγήσεις εντός της βίλλας, αλλά πολύ εύκολο και επί τόπου βγάζεις εισιτήριο για τους κήπους της Βίλλας. Με το εισιτήριο των κήπων έχεις πρόσβαση στις βεράντες της, μπορείς να δεις μεγάλο μέρος του σπιτιού και εσωτερικά και γενικά καταλαβαίνεις πολλά για την αρχιτεκτονική του αξία αλλά και την ιστορία του.

Λίγα λόγια για τη Βίλλα Tugendhat …
Η Villa Tugendhat χτίστηκε από τον αρχιτέκτονα Ludwig Mies van der Rohe για τον Fritz και την Greta Tugendhat, ένα ζευγάρι ευκατάστατων Εβραίων. Η Βίλλα θεωρείται ένα από τα πιο εντυπωσιακά παραδείγματα της σύγχρονης αρχιτεκτονικής … των αρχών του 20ου αι. Πρόκειται για ένα σπίτι πολύ πρωτοποριακό για την εποχή του που μοιάζει σαν να χτίστηκε μόλις χθες!
Τα κύρια χαρακτηριστικά της Villa Tugendhat, που την οδήγησαν στην εγγραφή της στον κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco είναι η αρχιτεκτονική της καθαρότητα, η τοποθεσία της σε φυσικό περιβάλλον, η μοναδική δομή ανοιχτού σχεδίου της αλλά και ο τεχνικός και δομικός σχεδιασμός καθώς και η χρήση εκλεκτών υλικών, όπως ο όνυχας, ο τραβερτίνης και ο έβενος. Η Βίλλα έχει γίνει σύμβολο Μοντερνιστικής κατοικίας και το έργο του αρχιτέκτονά του κατέχει εξέχουσα θέση παγκοσμίως.
Η δήλωση του Mies «less is more» χαρακτηρίζεται από τις καθαρές του μορφές και τη δουλειά του με το υλικό. Το γυαλί, ο χάλυβας και το σκυρόδεμα είναι τα χαρακτηριστικά του ξεχωριστού «Διεθνούς Στυλ» του που έχει επηρεάσει την αρχιτεκτονική μέχρι τις μέρες μας.

Εμείς με το που φτάσαμε έξω από την πύλη τη βρήκαμε …κλειστή. Άνθρωπος πουθενά, ούτε group ούτε ξεναγήσεις. Που είναι οι λαοθάλασσες; Που είναι τα εισιτήρια που δεν έβρισκα;
Ένα μικρός στύλος ήταν έξω από την σιδερόπορτα με μια πολύ διακριτική υπόδειξη “push the button”. Ήταν το κουδούνι. Ώρες είναι τώρα να έρθει η Greta Tugendhat να μας ανοίξει.

Αντ’ αυτής ήρθε μια χαμογελαστή κοπέλα, που το πρώτο που μας ρώτησε ήταν έχουμε κάνει κράτηση.
«Όχι, (αλλά είμαστε διαβασμένες), θέλουμε μόνο εισιτήριο για τους κήπους»
Και περάσαμε στον γκισέ και βγάλαμε 2 εισιτήρια από 50 Kc το ένα.
Το εισιτήριο περιλαμβάνει επίσκεψη εκτός από τον κήπο της βίλλας και σε μια μικρή έκθεση στο ισόγειο της βίλας. Βέβαια γνώριζα ότι θα μπορούμε να δούμε και ένα μεγάλο μέρος του εσωτερικού του σπιτιού μέσα από τα παράθυρα.
Κατεβήκαμε την πρώτη σκάλα και το πρώτο που είδαμε ήταν η έκθεση μαζί με ένα μικρό μαγαζί με σουβενίρ. Κολλήσαμε αμέσως. Πρώτα είδαμε τα παρελκόμενα και μετά το κυρίως πιάτο.

Η έκθεση παρουσίαζε τον αρχιτέκτονα, το έργο του, τους ιδιοκτήτες και την οικογενειακή ζωή στη βίλλα μέχρι το 1938, όταν οι Tugendhat αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν. Οι Tugendhats ως ζευγάρι Εβραίων, οι οποίοι μάλιστα παρείχαν βοήθεια σε πολιτικούς πρόσφυγες από τη Γερμανία, κινδύνευαν και έτσι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το Brno υπό την απειλή του Β’ Π.Π. Η βίλα στη συνέχεια έγινε βάση για τη Γκεστάπο και έπειτα βάση του Σοβιετικού στρατού. Το 1967 η Greta Tugendhat επέστρεψε στην Τσεχία με κύριο σκοπό την αποκατάσταση της βίλλας, ενώ δεν την ξανακατοίκησε ποτέ. Το 2010 η Βίλλα υποβλήθηκε σε εργασίες ανακαίνισης κατά τις οποίες τα πάντα αποκαταστάθηκαν όπως στην αρχική τους εμφάνιση, το 1930.
Στην έκθεση εκτός από πληροφορίες και φωτογραφικό υλικό είδαμε μια μικρή συλλογή από τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν για την Βίλλα αλλά και την περίφημη καρέκλα του Brno ή αλλιώς καρέκλα Tugendhat. Πρόκειται για την πρωτότυπη, που σχεδίασε ο Mies και έχει δώσει έκτοτε το παραπάνω όνομα σε αυτό το στυλ σχεδίου.
Εννοείτε ότι ψωνίσαμε ότι βρήκαμε μπροστά μας. Μαγνητάκια, κασετίνες, μπρελόκ, κονκάρδες, τα οποία είχαν τα λογότυπα του Mies, “less is more” κ.τ.λ. Εδώ ψωνίσαμε από την κρύπτη, φανταστείτε εδώ.
Βγήκαμε επιτέλους και στον κήπο...

Εντάξει. Εγώ ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα. Ο σχεδιασμός, η επιλογή των φυτών, η κλίση του εδάφους, η θέση της βίλλας, η θέα από τη βίλλα στον κήπο και από τον κήπο στη βίλλα, οι λιτές γραμμές, όλα έμοιαζαν τόσο σύγχρονα και μοντέρνα.

Κάναμε μια βόλτα στα μονοπάτια του κήπου …

Πήγαμε και στην κεντρική βεράντα βλέποντας στην τραπεζαρία της βίλλας …

Καβάλησα και ένα στηθαίο προκειμένου να δω και το σαλόνι …

Είμαι σίγουρη ότι και η ξενάγηση θα με ενθουσίαζε.
Αν δεν γκρίνιαζε η κόρη μου μπορεί να επιχειρούσα να ανέβω και στην κρεβατοκάμαρα του 2ου ορόφου …
Όπως και να ’χει πολύ μου άρεσε αυτή μου η επίσκεψη και χαίρομαι που γνώρισα τη βίλλα Tugendhat.

Αφού είδαμε ότι μπορούσαμε και δεν μπορούσαμε να δούμε και αφού περπατήσαμε στον κήπο απ' άκρη σε άκρη ... φύγαμε.
Η συνέχεια είχε το πεδίο μάχης του Austerlitz, την εκκρεμότητα που είχαμε αφήσει από χθες.

post ......................

 

[vasiliss]

Πολύ χαίρομαι @Grerena που καταφέρατε και κάνατε το οδικό σας και δεν το εγκαταλείψατε. Έτσι τώρα έχουμε την ευκαιρία κι εμείς να διαβάσουμε ακόμα μία ενδιαφέρουσα ταξιδιωτική ιστορία, που τόσο ωραία μας διηγείσαι.
Δεν ξεχνάω βέβαια ότι έχεις προσπεράσει ένα οδικό και δεν μας το έχεις εξιστορήσει, αλλά είμαι βέβαιος ότι το έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου και κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα και του roadtrip στην Πολωνία.

 

[Grerena]

Πολύ χαίρομαι @Grerena που καταφέρατε και κάνατε το οδικό σας και δεν το εγκαταλείψατε. Έτσι τώρα έχουμε την ευκαιρία κι εμείς να διαβάσουμε ακόμα μία ενδιαφέρουσα ταξιδιωτική ιστορία, που τόσο ωραία μας διηγείσαι.
Δεν ξεχνάω βέβαια ότι έχεις προσπεράσει ένα οδικό και δεν μας το έχεις εξιστορήσει, αλλά είμαι βέβαιος ότι το έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου και κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα και του roadtrip στην Πολωνία.

Αχ! Ήμουνα σίγουρη ότι δεν θα το ... προσπέρναγες έτσι και φοβόμουν ότι θα μου το επισημάνεις.

Τι να κάνω; Δεν προλαβαίνω. Πραγματικά ότι χρόνο είχα φέτος τον αφιέρωνα στο να οργανώνω οδικά στην Ευρώπη, τα οποία για διάφορους λόγους ...ακυρώνονταν. Για να ασχοληθώ με τη συγγραφή θα πρέπει να έχω ... εξασφαλίσει το επόμενο ταξίδι, το οποίο όμως δεν «καθόταν».
Τώρα όμως, που έχω κανονίσει το επόμενο είπα να καθίσω να γράψω για το πιο φρέσκο μου ταξίδι. Αλλά μην ανησυχείς, αφού τώρα που άδειασε ο κουμπαράς μου και θα «μαζευτώ» αναγκαστικά, θα έχω χρόνο και σιγά σιγά θα πάρει και η περσινή Πολωνία τη σειρά της.

Εσύ στρώθηκες στη δουλειά; Για την Τουρκία λέω ... Ελπίζω να την ξεκίνησες.

Είναι αυτά τα οδικά ... για εμάς που τα αγαπάμε ...
Ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σου.

 

[Smaragda53]

Τι ωραίο ταξίδι! Ευχαριστούμε και για την παρουσίαση της βίλλας Tugendhat, πάρα πολύ ενδιαφέρουσα!