Γερμανία Πολωνία Τσεχική Δημοκρατία Ένα 7ήμερο εκτός πεπατημένης σε Κ. Ευρώπη

[Grerena]

2η ημέρα (συνέχεια): ΕΝΑ ΜΝΗΜΕΙΟ ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΑΡΚΟ
Το Austerlitz είναι η Τσέχικη πόλη Slavkov u Brna. Austerlitz βάζω στο google maps και αυτό αυτόματα το μετατρέπει σε “Slavkov u Brna”. Και στο δρόμο που έψαχνα για ταμπέλες που να γράφουν Austerlitz, έστω και καφέ χρώματος, δεν έβρισκα. Αν δεν το ξέρεις δεν το βρίσκεις. Μπορεί να περνάς απ’ έξω να δεις την πινακίδα “Slavkov u Brna”, και να την προσπεράσεις και να μη σου πάει στο μυαλό.

Ένα πεδίο μάχης …
Η Μάχη του Austerlitz, γνωστή και ως Μάχη των τριών Αυτοκρατόρων, έλαβε χώρα στις 2 Δεκεμβρίου 1805, κατά τη διάρκεια του Πολέμου του τρίτου Συνασπισμού. Ο Ναπολέων νίκησε τον αυστρο-ρωσικό στρατό κοντά στην πόλη του Austerlitz (της Αυστριακής Αυτοκρατορίας). Αυτή θεωρείται η πιο λαμπρή νίκη του Ναπολέοντα, έφερε γρήγορα το τέλος του πολέμου και αναφέρεται συχνά ως αριστούργημα τακτικής.
Στη μάχη, 75.000 Γάλλοι πολέμησαν εναντίον 90.000 Ρώσων και Αυστριακών. Οι απώλειες για τους Γάλλους ήταν: 1300 νεκροί και 573 αιχμάλωτοι, ενώ για τους συμμάχους ήταν 15.000 νεκροί και 12.000 αιχμάλωτοι.

Το 1912 στο σημείο δημιουργήθηκε ο Τύμβος της Ειρήνης (από Τσέχους αρχ/νες & γλύπτες), αλλά τα εγκαίνια του μνημείου τα πρόλαβε ο Α’ Παγκόσμιος και έτσι πραγματοποιήθηκαν πολύ αργότερα, το 1923. Η κατασκευή έχει σχήμα τετράπλευρης κόλουρης πυραμίδας ύψους 26μ., έχει στυλ art nouveau και μοιάζει με αρχαίο σλάβικο τύμβο.

Mohyla Miru αναγράφει η πινακίδα, δηλ. «Ανάχωμα Ειρήνης» στα Τσέχικα. Στη βάση του τύμβου υπάρχει ένα παρεκκλήσι.

Δυο γύρες κάναμε το μνημείο βγάζοντας φωτογραφίες με όλες τις δυνατές πόζες. Φροντίσαμε να είναι εμφανή και τα λάβαρα των τριών υπερδυνάμεων της εποχής: Γαλλία η νικήτρια και Αυστρία και Ρωσία, οι μεγάλοι χαμένοι.

Την τέταρτη γωνία την καταλαμβάνει η Μοραβία, η εδώ περιοχή που διεξήχθη η μάχη και που τότε ανήκε στην Αυστριακή αυτοκρατορία.

Η γύρω βλάστηση και τα ψηλά δέντρα δεν σε αφήνουν να δεις σε βάθος το πεδίο μάχης. Περίμενα να δω κάτι σαν το Βατερλώ (του Βελγίου), αλλά εδώ ήταν λιγότερο πανοραμικό το πλάνο.

Υπήρχε και ένα κανόνι από εκείνη την εποχή …
… ενός αυστριακού πυροβόλου τριβόλου του συστήματος του Λιχτενστάιν, μοντέλο 1753.
Είδα και την πρώτη πινακίδα που γράφει: “Austerlitz”! Ευτυχώς γιατί είχα αρχίσει να αμφιβάλω…

Στο χώρο υπήρχε και ένα μικρό μουσείο …

Προσέξτε τις 6 σημαίες που κυματίζουν στην είσοδο:
Από αριστερά προς τα δεξιά: της Μοραβίας, της Ε.Ε., της Τσεχίας, της Γαλλίας, της Αυστρίας και της ... Ουκρανίας!

Μπήκαμε μέσα στο μουσείο και κατευθυνθήκαμε χωρίς περιστροφές και οι δύο σαν να είμαστε συννενοημένες από πριν προς το μαγαζί με τα σουβενίρ.
Ευτυχώς που δεν ήρθαμε χθες βράδυ, αφού θα το βρίσκαμε κλειστό. Ενώ τώρα; Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Αν θεωρηθεί βέβαια καλό το ότι χαλάσαμε λεφτά σε μικροσουβενίρ και δώρα. Θα έλεγα ότι στο μαγαζάκι αυτό παίζει να μείναμε και περισσότερη ώρα αντί για το μνημείο. Είχε όμως όμορφα πραγματάκια και μάλιστα όχι και τόσο τουριστικά.

Τα όπλα εποχής μου άρεσαν …

Επόμενος σταθμός: Το Πολιτιστικό τοπίο Lednice - Valtice.

Ένα πάρκο, μα τι πάρκο …
Έχω πάει σε πολλά πάρκα. Όταν λέμε πάρκα εννοώ αστικά πάρκα, μεγάλους κήπους. Μερικά από αυτά είναι τόσο μεγάλα και όμορφα που θα τα χαρακτήριζα και «περιποιημένη εξοχή». Το Πολιτιστικό τοπίο όπως χαρακτηρίζεται Lednice - Valtice είναι μια κατηγορία από μόνο του. Δεν ανήκει σε τίποτα από πάρκα, κήπους ή “περιποιημένες εξοχές” έχω δει στο παρελθόν. Το ψιλοήξερα βέβαια ότι είναι κάτι εξαιρετικό από τις φωτογραφίες και τα reviews, που είχα δει στο Internet πριν πάω. Γι’ αυτό και άλλωστε και η λοξοδρόμηση από τον κύκλο στο χάρτη. Τι νομίζατε; Επειδή είναι Unesco και μόνο; Όχι δεν αρκεί μόνο αυτό για τη λοξοδρόμηση.

Η περιοχή αυτή μεταμορφώθηκε σε ένα εντυπωσιακό πολιτιστικό τοπίο μεταξύ του 17ου και του 20ού αιώνα. Οι κυβερνώντες Δούκες του Λιχτενστάιν μεταμόρφωσαν το χώρο σε ένα τεράστιο πάρκο, όπου η μπαρόκ και νεογοτθική αρχιτεκτονική των κειμηλίων τους ταίριαξε με μικρότερα κτίρια και παράλληλα δημιουργήθηκε ένα τοπίο, το οποίο διαμορφώθηκε σύμφωνα με τις αγγλικές αρχές της αρχιτεκτονικής τοπίου. Αυτό το καθιστά το μεγαλύτερο τεχνητό τοπίο που δημιουργήθηκε ποτέ στην Ευρώπη (φτάνει σχεδόν τα 300 km2).
Σήμερα εδώ βρίσκεται ένα ρομαντικό château, ένα γραφικό χωριό και το κυριότερο ένα κόσμημα αρχιτεκτονικής τοπίου με πρωτοφανείς διαστάσεις. Το πολιτιστικό τοπίο Ledice-Valtice, εγγράφεται στον κατάλογο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO το 1996.

Παρκάραμε άνετα. Όσες ώρες και να το αράξεις το αυτοκίνητο η χρέωση γι’ αυτό είναι ταρίφα. 60 κορώνες.
Τα μαγαζάκια με τα σουβενίρ τα βρήκαμε προ των πυλών. Μεγάλος πειρασμός ήταν, αλλά τα καταφέραμε και τα προσπεράσαμε. Θα βρούμε άλλα σκεφτήκαμε, αν και νομίζω ότι πάλι ψιλοαργά ήρθαμε. Θα προλάβουμε τίποτα ανοιχτό;

Από την είσοδο που μπήκαμε το πρώτο που αντικρίσαμε ήταν το château.

Στρίψαμε όμως προς το χωριό γιατί καλό θα ήταν να φάμε κάτι. Πόσο να μας κρατήσουν τα πρωινά παγωτά;
Είχε όμορφα μαγαζάκια το ένα δίπλα στο άλλο με θέα το κάστρο. Καθίσαμε σε ένα από αυτά και πήραμε μια πέστο, ένα κοτόπουλο και ένα espresso. Μας φέρανε και νερό, ολόκληρη κανάτα και μάλιστα σερβιρισμένο με λεμόνι και φύλλα δυόσμου. Το αναφέρω γιατί δεν το έχω ξανασυναντήσει έτσι και μάλλον συνηθίζεται στην Τσεχία, αφού το ξανασυναντήσαμε και αργότερα στη χώρα.

Ωραία ανάπαυλα ήταν η στάση αυτή ύστερα από τα απανωτά αξιοθέατα του πρωινού.
Φάγαμε, ξεκουραστήκαμε και ανασυντάξαμε δυνάμεις, οπότε είμαστε έτοιμες πια για να … γνωρίσουμε το τεράστιο πάρκο.

Ο κήπος γύρω από το château είναι όπως όλοι οι λουλουδιασμένοι κήποι γύρω από τα παλάτια, πανέμορφος!

Το εντυπωσιακό και ασυνήθιστο είναι το φυσικό αλλά και λίγο επιτηδευμένο τοπίο από εκεί και πέρα. Δύσκολο να προσανατολιστείς. Πραγματικά είναι τεράστιο. Πως λέμε «Στο βάθος … κήπος;» Εδώ φαίνεται ότι πρόκειται για πολύ … βάθος.

Η κόρη λίγο τρόμαξε. «όταν λες να το γυρίσουμε» τι ακριβώς εννοείς;
«Μην ανησυχείς. Έχει και βάρκες που θα μας πάνε βόλτα»
Είχα σκεφτεί να διασχίσουμε ένα μεγάλο μέρος του πάρκου με βάρκα φτάνοντας σε ένα ξέφωτο και μετά να ακολουθήσουμε μια ωραία διαδρομή, παίρνοντας ένα μονοπάτι που «καβαλούσε» νησάκια και γεφύρια για να επιστρέψουμε πίσω.

Δηλαδή αυτό: …

Με τη βοήθεια του gps φτάσαμε στο λιμανάκι...

Αγχώθηκα για λίγο βλέποντας μια βάρκα να φεύγει λίγο πριν φτάσουμε και κοιτάζοντας την ώρα που έλεγε 4:00 ακριβώς και σκέφτηκα «έχει γούστο να ‘ναι η τελευταία».

Πήγε η καρδιά μου στη θέση της όταν η υπεύθυνη μου είπε ότι έχει και άλλη βάρκα σε 20’. «Μια χαρά, θα περιμένουμε». Μαζί με τα εισιτήρια των 270 Kc (περίπου 11€) αγόρασα και ένα μαγνητάκι, αφού μάλλον πρέπει να ήταν και η τελευταία μου ευκαιρία για να το κάνω. Σε λίγο θα έκλειναν όλα.
Σε λίγο ήρθε και η βάρκα μας ή μάλλον η Plavebni μας.

Στις 4:30 ακριβώς ξεκίνησε η βόλτα μας. Εμείς οι δύο είμαστε στη βάρκα και μια οικογένεια με μικρό παιδάκι.
«Παραλίγο να είμαστε και μόνες μας στη βάρκα», είπα στην κόρη μου.
«Πιο πολύ φασαρία κάνεις εσύ μου είπε η κόρη με τα πέρα δώθε και τις φωτογραφίες», μου απάντησε «πιάνοντας» τον υπαινιγμό μου στον αέρα.
«Κάτσε λίγο σε ένα μέρος να χαρείς τη βαρκάδα»

Πραγματικά ήταν πολύ ωραία...

Μετά από μισή ωρίτσα βαρκάδα φτάσαμε στο τέρμα.

Εκεί υπάρχει ένα ξέφωτο, στη μέση του οποίου βρίσκεται ένας πύργος προβολής, που χτίστηκε σε μαυριτανικό ύφος και είναι γνωστός ως Μιναρές.

Ο Μιναρές της Lednice είναι μία από τις ψηλότερες δομές του είδους του (60μ.) σε μη ισλαμική χώρα. Κατασκευάστηκε αρχές του 19ου αι. και είναι ένα από τα πολλά ρομαντικά κτίρια που βρίσκονται διάσπαρτα μέσα σε αυτό το παραμυθένιο μέρος. Από την κορυφή του φαίνεται όλο το τοπίο στο μεγαλείο του και το μάτι πιάνει έως και την Αυστρία. Πίστευα ότι άξιζε να ανεβούμε τα 350 σκαλοπάτια για τη θέα, αλλά ο μιναρές ήταν ανοιχτός έως τις 5:00 και μόλις φτάσαμε … το κλείνανε το μαγαζί! Κρίμα, αν και νομίζω ότι η κόρη μου πρέπει να χάρηκε πολύ, αφού όχι μόνο δεν είχε κουράγια και όρεξη να ανέβει αλλά μου ζητούσε καραβάκι για να επιστρέψουμε πίσω.

Πάντως και επάνω που δεν ανεβήκαμε ...
... και από τα σκαλοπάτια του μιναρέ η θέα ήταν ανεπανάληπτη.

Στο πολύ βάθος φαινόταν και το château ...

«Εγώ λέω να γυρίσουμε από το πιο σύντομο μονοπάτι με τα πόδια, για να δούμε και λίγο καλύτερα το πάρκο» είπα.
Η διαδρομή ήταν μαγευτική. Τεράστια δέντρα, γιγάντια μανιτάρια, πλήθος πανίδας, νησάκια, κανάλια, γεφύρια ……

Η κόρη μου δεν είναι τόσο ρομαντική όσο εγώ. Ο δρόμος της επιστροφής της φαινόταν βουνό. Μάλλον δεν το απολάμβανε το ίδιο με εμένα …

Ώσπου εκεί που περπατούσαμε είδαμε αυτό ……………

... το οποίο ... δεν ήταν μόνο του έτσι ξεκάρφωτο. Συνοδευόταν από ένα τρίκυκλο. Από αυτά που ήταν γεμάτο το ... Μπρνο. Ένα τρίκυκλο πλανόδιο μαγαζάκι που πουλούσε καφέ, αλλά και γλυκίσματα (!) στη μέση του πάρκου, εκεί που πραγματικά δεν το περιμένεις. Ήταν τόσο καλό και τόσο... αληθινό ...

Ήταν αληθινό. Και έγινε ακόμα καλύτερο. Καθίσαμε στο μικρό ρομαντικό τραπεζάκι του μαγαζιού για ένα μικρό απογευματινό γλυκάκι. Ώρα είχαμε να φάμε γλυκό. Έπρεπε να αναπληρώσουμε το παγωτό που δεν φάγαμε τελικά στο Μπρνο (εκείνο το φοβερό με γεύση περγαμόντο. Η κόρη μου «αναστήθηκε» με τα μακαρόν που πήραμε. Τα μίνι μακαρόν σε 6 διαφορετικές γεύσεις συν ένα τσέχικο γλυκό τα φάγαμε σε χρόνο dt. Ίσα που πρόλαβα να τα φωτογραφίσω.

Όταν μάλιστα η κόρη μου ζήτησε απ’ τον μαγαζάτορα και ένα νεράκι στο τέλος και εκείνος της το πρόσφερε ως present ... η ευτυχία ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό της, με αυτήν την ευγενική χειρονομία.

Το ποτηράκι ήταν λάφυρο από τη μάχη στο Austerlitz!
Αλήθεια τώρα: είναι σουβενίρ από το "Mohyla Miru". Ένα πτυσσόμενο ποτηράκι ότι πρέπει για την περίσταση. Ή έχουμε το σωστό εξοπλισμό ή δεν τον έχουμε, εμείς οι ταξιδευτές.

«Είδες τι θα χάναμε αν επιστρέφαμε με το καραβάκι;» είπα, αναζητώντας τα εύσημα.

Η διαδρομή που μας είχε απομείνει έως την έξοδο του πάρκου μου φάνηκε ακόμα πιο ωραία.

Υπήρχε ένα σημείο που φαινόταν από τη μια μεριά ο μιναρές και από την άλλη το παλάτι σε μεγάλη όμως απόσταση και τα δύο. Αντιλαμβανόσουν το μέγεθος του πάρκου.

Κάποια στιγμή πέρασε από κοντά μας ο ... καφεντζής. Σχόλασε και έφευγε από το πάρκο. Τον είδαμε από μακριά και τον χαιρετίσαμε και εκείνος μας ... κόρναρε σα να είμαστε παλιοί γνώριμοι.

Ώσπου κάποια στιγμή φτάσαμε στο πίσω μέρος του château...

Περάσαμε και από τον πίσω αυλόγυρο του παλατιού …

Αλλά και μέσα από τους στάβλους του παλατιού ...

... και έτσι "έκλεισε" ο κύκλος των 5 περίπου χλμ. μέσα στο πάρκο Lednice.

Επτά παρά βγήκαμε από το πάρκο. Ένα τετράωρο είχαμε κλείσει μέσα στους κήπους και τα είχαμε κάνει όλα και στην ώρα τους. Είχαμε περπατήσει το πάρκο, είχαμε προλάβει και τη βαρκάδα, είχα ψωνίσει και το μαγνητάκι μου είχαμε καθίσει και για φαγητό (που είναι συνήθως η μαύρη τρύπα στο πρόγραμμά μου) και γενικά ήμουν πολύ ευχαριστημένη, αφού τελικά φάνηκε ότι και στο παιδί άρεσε.

Άφιξη στην Πράγα
Πήραμε το αυτοκίνητο και φύγαμε με κατεύθυνση πια την Πράγα.
Είχα να οδηγήσω μια απόσταση περίπου 2,5 ωρών και αν φτάναμε στην ώρα μας θα είχαμε και χρόνο για μια πρώτη αναγνωριστική βραδινή βολτούλα, πίστευα.

Μετά από μιάμιση ώρα οδήγησης ένιωσα ότι ένα μικρό διάλλειμα το είχα ανάγκη. Η μικρή κοιμόταν από την ώρα που μπήκαμε στο αυτοκίνητο. Το ραδιόφωνο δεν με βοηθούσε καθόλου με τη μουσική. Για να ακούσω ένα τραγούδι της προκοπής έπρεπε να φεσωθώ ένα τέταρτο κουβέντα στα Τσέχικα. Το τοπίο ωραίο μεν μονότονο δε, οπότε φοβόμουν ότι η νύστα όπου να ’ναι έρχεται και κάτι έπρεπε να κάνω για να την καταπολεμήσω.
Μια στάση για φρεσκάρισμα και δικό μου και του αυτοκινήτου χρειαζόταν. Είχα βενζίνη που με έφτανε ως την Πράγα, αλλά μάλλον οριακά. Θα σταματούσα να βάλω βενζίνη να πιω και έναν καφέ να στανιάρω λίγο, παρόλο που δεν ήθελα να καθυστερήσω πολύ, γιατί έβλεπα μια μαυρίλα στο βάθος, που προμήνυε ότι θα έπεφτα σε βροχή κάποια στιγμή.

Ξύπνησε και η πριγκίπισσα … πεινασμένη. Οπότε, ψωνίσαμε και φαγητό, ήπια και το καφεδάκι μου και πήγαμε και για βενζίνη.
Εδώ αντιμετώπισα το μεγαλύτερο ζόρι ως solo οδηγός. Το βενζινάδικο ήταν self service! Βενζίνη έπρεπε να βάλω μόνη μου. Πώς να βάλω; Δεν ήξερα. Τις σπάνιες φορές που είχε τύχει να πρέπει να βάλουμε σε self service πάντα ο άντρας μου έκανε αυτή τη δουλειά. Τώρα; Αναγκάστηκα λοιπόν ότι εγωισμούς είχα να τους καταπιώ και να ζητήσω βοήθεια. Ο βενζινάς με αντιμετώπισε σαν εξωγήινη (ή μπορεί να μου φάνηκε έτσι γιατί είχα και τη μύγα) και μου δικαιολογήθηκε ότι δεν μπορούσε γιατί είχε δουλειά, «κράταγε το μαγαζί». Ευτυχώς όμως ένας ευγενέστατος Τσέχος (παρόλο που του έκλαιγε το μωρό του στο αμάξι) μπήκε στον κόπο και με βοήθησε. Μου έδειξε δηλ. ο άνθρωπος τι να κάνω για να ξέρω και στις επόμενες. Πολύ σουρεάλ σκηνή. Ντράπηκα πολύ.
Με αυτά τα χασομέρια φάγαμε συνολικά ένα 45λεπτο. Το αναφέρω γιατί αν έφτανα Πράγα 45 λεπτά νωρίτερα μπορεί να είχα γλυτώσει μια βροχή μα … τι βροχή.
Συνεχίζω λοιπόν.
Στα 50 περίπου χιλιόμετρα πριν την Πράγα, νύχτα πια, άρχισε η βροχή. Η βροχή σε πολύ λίγο δυνάμωσε και σε πάρα πολύ λίγο είχε φτάσει … τέρμα. Μαύρη μαυρίλα παντού, ορατότης … μηδέν, οι υαλοκαθαριστήρες στο τέρμα και η ταχύτητα ...σημειωτόν. Άρχισα και εγώ λοιπόν τις επικλήσεις στον Άγιο Χριστόφορο, στην Παναγιά και όλους τους Αγίους μαζί.

Τι ήταν αυτό; Ήταν ένας κατακλυσμός που κράτησε πολύ. Το σενάριο να βρω ένα parking και να περιμένω να περάσει η μπόρα δεν έπαιζε. Αυτό δεν ήταν περαστική μπόρα και δεν έβλεπα πουθενά parking. Άσε που θα έχανα το μπροστινό αυτοκίνητο που ήταν σαν «άστρο λαμπρό μας οδηγεί». Άλλη μια φορά θυμάμαι στην Κροατία είχα πετύχει κακή ορατότητα με ομίχλη αλλά εκεί δεν είχε κίνηση.
Το μπροστινό αυτοκίνητο, το gps και τα Laser-μάτια της κόρης μου βάλανε το χεράκι τους και βοήθησαν να φτάσουμε αισίως στο ξενοδοχείο μας.

Το ξενοδοχείο μας ήταν πλωτό. Ήταν ένα καράβι αραγμένο στη δυτική όχθη του Μολδάβα δύο χιλιόμετρα νότια της γέφυρας του Καρόλου και σε πολύ ωραίο σημείο του ποταμού, με θέα το λόφο Vysehrad και την βασιλική των Πέτρου και Παύλου.
Το gps μας έβγαλε καρφί στο parking του ξενοδοχείου. Έκανα όμως μια μικρή προσπάθεια να παρκάρω κάπου εκεί κοντά Σάββατο γαρ και το parking στην πόλη είναι δωρεάν έως και τη Δευτέρα το πρωί που θα φεύγαμε. Λίγο έψαξα αλλά ήταν μεγάλο ζόρι, με τη βροχή να συνεχίζει ακάθεκτη και την ορατότητα να συνεχίζει να είναι μηδέν και είπα να σταματήσω τις ταρζανιές και να κόψω τις τσιγγουνιές και να παρκάρω στο πανάκριβο χώρο του ξενοδοχείου, με 17€ το βράδυ!

Όπως καταλαβαίνετε δεν έβγαλα φωτογραφία το ξενοδοχείο εκείνη τη στιγμή με τους ουρανούς ανοιχτούς. Έβγαλα όμως της επόμενη …

Τελειώσανε οι περιπέτειες για σήμερα. Κάναμε check in και μπήκαμε στο υπέροχο δωμάτιό μας. Μια ευρύχωρη καμπίνα πλοίου μας περίμενε με τζαμαρίες πέρα για πέρα και με απρόσκοπτη θέα στο ποτάμι και στην απέναντι όχθη. Ξαφνικά όχι μόνο δεν με πείραζε που έβρεχε, αλλά μου άρεσε κιόλας. Υπέροχο σκηνικό, πολύ όμορφη ατμόσφαιρα.

Τακτοποιηθήκαμε και βγήκα βόλτα στο πλοίο. Στο τελευταίο κατάστρωμα δηλαδή ανέβηκα για να κόψω κίνηση.

Ένα εστιατόριο - bar είχε και κόσμο είχε και βροχή βεβαίως, που χάριζε (θα το ξαναπώ) στο σκηνικό. Εγώ κάθισα λίγο στην κουπαστή να ρεμβάσω, να χαλαρώσω και να δώσω λίγο χρόνο στον εαυτό μου μήπως μου φύγει το "τσίτωμα" που απέκτησα ύστερα από την οδήγηση μέσα στον κατακλυσμό που έζησα.

Δυο Γερμανίδες συνάντησα και πιάσαμε κουβέντα. Από τη γειτονική Δρέσδη είχαν έρθει για μια συναυλία (τι ωραία). Μου είπαν πόσο τους αρέσει η Ελλάδα και πόσο λυπούνται για την κρίση που περάσαμε. Μιλήσαμε και για τον κατακλυσμό και το πόσο τυχερές είμαστε που σήμερα το βράδυ θα μέναμε σε … κιβωτό. Χα, χα, χα.

Συναρπαστική και λίγο ζόρικη η δεύτερη μας ημέρα.
Αύριο όμως θα είχαμε μια ... χαλαρή ημέρα στην Πράγα!

post ....................

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• …

  Go to chapter

  Go
• 13

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 13

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[paefstra]

Τωρα που εγινες λιονταρινα της οδηγησης, ποιος σε πιανει...!

 

[Iris_90]

Αξιοπρόσεκτη και Συμπαθής η Πολωνία , Τσεχία και Γερμανία έχω πάει (Η Τσεχία παραμυθένια και όμορφη)

 

[evaT]

Πολυ όμορφο οδικό . Κ υπέροχο παράδειγμα θάρρους προς το παιδί εφόσον δεν ήταν απαραίτητο να μείνετε όλοι πίσω.
.

 

[Grerena]

Τωρα που εγινες λιονταρινα της οδηγησης, ποιος σε πιανει...!

Άστα, νομίζω ότι την ψώνισα λίγο. Αφού ήδη κανονίζω το επόμενο οδικό να είναι Αγγλία! You Know... με ανάποδη οδήγηση ... δεν κρατιέμαι.

Αξιοπρόσεκτη και Συμπαθής η Πολωνία ,

Νομίζω ότι είναι λίγος ο χαρακτηρισμός "συμπαθής" για την Πολωνία. Ύστερα από δύο ταξίδια πέρυσι και φέτος θα έλεγα ότι όλες οι πόλεις που πήγα στην Πολωνία ήταν πάνω από τις προσδοκίες μου.
Για την Τσεχία συμφωνώ με τον χαρακτηρισμό και η Γερμανία είναι ... εγγύηση.

Πολυ όμορφο οδικό . Κ υπέροχο παράδειγμα θάρρους προς το παιδί εφόσον δεν ήταν απαραίτητο να μείνετε όλοι πίσω.

Ευχαριστώ πολύ. Πραγματικά χαίρομαι πολύ που το βλέπεις έτσι.
Γενικότερα πιστεύω ότι αυτό το ταξίδι ήταν αρκετά ... διδακτικό και για τις δυο μας!

 

[evaT]

Πραγματικά χαίρομαι πολύ που το βλέπεις έτσι.

Εγώ πήρα το....παιδί τότε στην Αμερική. (20χρονο στο μεταξύ το παιδί....) Τι δεν άκουσα, που πάτε 2 γυναίκες μόνες, χωρίς πρακτορείο κ κει σε σφάζουν μέσα στο δρόμο μέρα μεσημέρι, με έπρηξαν και δεν ήξερα καν το τράβελστορις να πάρω κουράγιο

Σε χαίρομαι. Να πας κ οδικό στην Αγγλία κ να μας τα πεις όλα!

 

[alvadi]

Την περίμενα αυτή την ιστορία!!!!!

 

[Grerena]

1η ημέρα: ΑΡΧΗ ΜΕ … OLOMUC
Βγήκαμε από το parking του αεροδρομίου με ένα σχετικό ζόρι. Θυμάμαι και πέρυσι που είμαστε εδώ είχαμε ένα θεματάκι με την μπάρα, που δεν άνοιγε για να βγούμε. Πρέπει βγαίνοντας να πληρώσεις ένα αντίτιμο για το parking, το οποίο έχει μεν προπληρωθεί από την εταιρία ενοικιάσεως αλλά μέχρι να σε “αναγνωρίσει” η μπάρα ότι είσαι νοικιασμένο δημιουργείς ένα μικρό κομφούζιο. Τέλος πάντων τα καταφέραμε.

Το πρόγραμμα σήμερα έλεγε ότι φεύγουμε για Τσεχία κάνοντας μια μεγαλούτσικη στάση στην πόλη Olomuc, μια μικρότερη στο μνημείο του Austerlic και άφιξη και διανυκτέρευση στο Brno. Σε μια ώρα από την αναχώρησή μας θα μπαίναμε Τσεχία. Η πρώτη μας στάση όμως την κάναμε επί Πολωνικού εδάφους. Είπαμε να πάρουμε κάτι να έχουμε για φαγητό σαν καβάντζα, γιατί όπως πάντα στο πρόγραμμά μου θυμήθηκα ότι … ξεχνάω να βάλω χρόνο για φαγητό, καφέ, ξεκούραση κ.τ.λ.
Χτυπήσαμε ένα γνώριμο από πέρυσι zapiekanka, μια σαλατούλα και ένα τονωτικό στα γρήγορα και φύγαμε.

Η πρώτη πόλη που συναντάμε στη διαδρομή μας είναι η Ostrava (20’ μετά τα Τσεχοπολωνικά σύνορα), που αποτελεί την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Τσεχίας. Προφανώς δεν μας «έπαιρνε» να μπούμε μέσα να τη δούμε.

Μπορεί να μας «έπαιρνε» χρονικά όμως να πάρουμε τον περιφερειακό της προκειμένου να δούμε από κοντά τον πολύ ενδιαφέροντα κατά τη γνώμη μου «Πύργο του Bolt».
Είναι ένας πύργος χαλυβουργείου, μια πρώην υψικάμινος, στην οποία μπορείς να ανέβεις στην κορυφή για να δεις τη θέα και να πιείς και καφεδάκι άμα θέλεις. Η όλη εγκατάσταση είναι εντυπωσιακή με εξέδρες, σκάλες και γυάλινες γέφυρες. Ο Πύργος φέρει την υπογραφή του γνωστού δρομέα Usain Bolt. Όταν το ένα ρεκόρ συναντά το άλλο. Όταν ο κάτοχος των ρεκόρ αγώνων ταχύτητας συναντά τον Πύργο της χαλυβουργίας με τη μεγαλύτερη παραγωγή χάλυβα της Ευρώπης. Η Ostrava είναι μια άκρως βιομηχανική - μεταλλευτική πόλη, που έχει αξιοποιήσει τα παλιά εργοστάσιά της μετατρέποντάς τα σε μέρη αναψυχής!!!

Επειδή όμως θα ήταν παρακινδυνευμένο χάσιμο χρόνου, ενδιαφέρον για το σύζυγο (που έλειπε) και καθόλου ενδιαφέρον για την κόρη (που ήταν παρούσα) είπα να μην βγω εκτός χρονικού προϋπολογισμού ακόμα δεν ξεκινήσαμε. Με μια μικρή δυσκολία το … «άφησα». Σας είπα ότι είναι και υποψήφιο Unesco;
Ναι! Ανήκει στη δοκιμαστική λίστα της Unesco.
Αρκέστηκα μόνο σε μια φωτογραφία … άλλων περαστικών … Πύργων.

Μια ώρα μετά μπαίναμε στο Olomuc. Το καλό με τις μικρές πόλεις είναι ότι με το που λες «Μπαίνουμε στην πόλη», έχεις ήδη φτάσει και έχεις ήδη παρκάρει πριν καλά καλά το καταλάβεις.
Εύκολα βρήκα parking. Και δωρεάν, αφού μετά τις 7:00 παρκάρεις δωρεάν. Ήταν και άδειο. Καθημερινή απόγευμα σε μικρή επαρχιακή πόλη της Τσεχίας πόσο κόσμο να ‘χει; Κατά βάθος φοβόμουν ότι δεν θα βρούμε και τίποτα ανοιχτό.

Στα 500μ απόσταση θα φτάναμε στη κεντρική πλατεία.
Πλησιάζοντας, ήδη από τα 200μ. μπορούσαμε να διακρίνουμε τη στήλη της Unesco.

Η Στήλη του Olomuc είναι μία από τις πολλές στήλες πανώλης που κατασκευάστηκαν για να τιμήσουν το Θεό που τις σταμάτησε, αλλά σίγουρα είναι ότι πιο υπέροχο υπάρχει σε στήλη, εξ’ ου και η Unesco, που την πήρε υπό την προστασία της. Χτίστηκε στις αρχές του 18ου αι., από ντόπιους λιθοξόους & αποτελεί ένα απίστευτο παράδειγμα μπαρόκ τέχνης. Έχει ύψος 35μ., έχει 18 πέτρινα γλυπτά αγίων και στην κορυφή έχει ένα επιχρυσωμένο χάλκινο γλυπτό της Αγίας Τριάδος, που συνοδεύεται από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ.

Είναι τόση μεγάλη η αντίθεση … της βαριά μπαρόκ μουντής στήλης των 3 αιώνων, με τα ρομαντικά πολύχρωμα παλ σπίτια της πλατείας για φόντο. Και το φως του ήλιου έτσι όπως πέφτει αυτήν την ώρα ενισχύει την αντίθεση.

Γύρω από τη στήλη, υπάρχουν και άλλα αξιοθέατα του Olomouc, όπως το Δημαρχείο, το αστρονομικό ρολόι, η κεντρική πλατεία της αγοράς και μια πλούσια συλλογή από σιντριβάνια.

Αυτή ήταν η Upper κεντρική πλατεία. Υπάρχει και η Lower κεντρική πλατεία. Με τα σιντριβάνια της και αυτή και με τις στήλες της. Η πόλη είναι μια κούκλα!

Και σε περίπτωση που η τσέχικη κουζίνα μας πέσει βαριά, το Olomuc έχει και το ελληνικό του … στα υπ’ όψιν…

Τα tips μου έλεγαν ότι έπρεπε να δοκιμάσουμε τη σπεσιαλιτέ του Olomuc, που είναι ένα γλυκό με βάση το Olomoucke tvaruzky, ένα παραδοσιακό μαλακό τυρί της πόλης (τύπου cottage), το Tvaruzkova Cukrarna. Δύο ήταν τα μαγαζιά που είχαν παρόμοια επιγραφή στην ταμπέλα τους και το ένα από αυτά είχε … παγωτό. Ούτε παραγγελιά να το είχα!

Παγωτό πήραμε λοιπόν φτιαγμένο από Tvaruzkova. Ήταν πάρα πολύ ωραίο και ελαφρύ. Με το παγωτό στο χέρι βολτάραμε χαζολογώντας στα διάφορα της πλατείας, στα ιδιαίτερα σιντριβάνια και στο παζάρι βιβλίου που ήταν στημένο κάτω από τη στήλη.

Είδαμε και το αστρονομικό ρολόι από κοντά. Είναι του 14ου αι., αλλά μετά από ζημιές που υπέστη κατά τον Β’ Παγκόσμιο επανασχεδιάστηκε και ανακατασκευάστηκε με σοσιαλρεαλιστικό στυλ. Τώρα αντί για αγίους απεικονίζονται εργάτες και μηχανικοί, ενώ στο καντράν αναγράφεται η ημερομηνία της Παγκόσμιας ημέρας του εργάτη. Στην ουσία είναι ένα μνημείο για τα σοβιετικά χρόνια της πόλης.

Μια μικρή απόλαυση ήταν αυτή η βόλτα στο Olomuc και μάλιστα χωρίς τα ενοχλητικά τουριστικά πλήθη! Ίσως επειδή δεν είναι τουριστική πόλη; Μια ένδειξη (ότι δεν είναι τουριστική πόλη) είναι ότι δεν βρήκα πουθενά να αγοράσω … μαγνητάκι!

Και επίσης ... δεν είδα και πουθενά τουρίστες. Που είναι οι τουρίστες;

Κατά τις 8:30 φύγαμε. Ήθελα να προλάβουμε να φτάσουμε στο Austerlitz και να το δούμε με το φως της μέρας και πριν να δύσει ο ήλιος.

Ουπς! Θυμήθηκα ότι υπάρχει και κάτι άλλο πριν το Austerlitz.
Δώδεκα χιλιόμετρα πριν το μνημείο του Austerlitz (15’ πριν) υπάρχει ένα ιστορικό κτίριο, που την ημέρα της μάχης του Austerlitz (2 Δεκεμβρίου 1805) ήταν το Στρατηγείο των Ρώσων. Ήταν η έδρα του Ρώσου στρατηγού Pyotr Bagration. Εκεί συναντήθηκε μαζί του ο Ναπολέων πριν τη μάχη και εκεί μετά τη νίκη του ο Ναπολέων κοιμήθηκε το βράδυ, αλλά και πραγματοποίησε προκαταρκτικές διαπραγματεύσεις για μια ανακωχή.

Σήμερα το πρώην Στρατηγείο είναι ταβέρνα, μουσείο και διαθέτει και στάβλους. Η ταβέρνα του όμως είναι κλειστή τις Πέμπτες (την τύχη μου). Φαινόταν μάλιστα και καλή ταβέρνα (σύμφωνα με το στο trip advisor) και ποντάριζα σε αυτήν για το γεύμα/δείπνο της ημέρας.
Αρκεστήκαμε μόνο σε μια βολτίτσα γύρω από το κτίριο, που θα έλεγα ότι έμοιαζε πολύ με ισπανική χασιέντα. Από πίσω είχε στάβλο, άλογα και διάφορα άλλα βοηθητικά κτίσματα.

Εδώ υπήρχε και ένα μπρούτζινο άγαλμα αλόγου, το οποίο προς στιγμήν νόμιζα ότι είναι το άλογο του Ναπολέοντα (απ’ τον πίνακα του Νταβίντ). Ήμουν βλέπετε επηρεασμένη από την ιστορία του μέρους.

Κοντά έπεσα. Είναι ένα μνημείο για τα άλογα που σκοτώθηκαν στη μάχη του Austerlitz. Το άγαλμα είναι σε φυσικό μέγεθος και αναπαριστά ένα άλογο τη στιγμή που χτυπιέται από σφαίρα. Βέβαια δεν είναι του Ναπολέοντα, αφού αυτό ναι μεν ήταν παρόν στη μάχη του Austerlitz, αλλά πέθανε πολύ αργότερα από βαθιά γεράματα.

Ήταν κομματάκι αργά, έπεφτε και το φως και θυμήθηκα τη συμβουλή του άντρα μου, ο οποίος μας είπε πριν φύγουμε: «Μην τρέχετε στις ερημιές». Εδώ ήταν λίγο ερημιά, οπότε … την κάναμε σιγά σιγά.
Η ώρα είχε ήδη πάει 9:30. Ο ήλιος είχε δύσει από τις 9:15.
Πάει το Austerlitz. Και ήταν δυο βήματα από εδώ που είμαστε. Αναγκαστικά θα το “σφηνώναμε” αύριο. Τουλάχιστον δεν είναι μακριά από το Brno που θα κοιμόμασταν σήμερα.

Μπήκαμε στο Brno κατά τις 9:40. Φτάσαμε στο κατάλυμα. Εκεί έπρεπε να πάμε στο parking να πάρουμε τα κλειδιά του διαμερίσματός μας από ένα κουτί φύλαξης με κωδικό, να παρκάρουμε σε συγκεκριμένο σημείο και να βρούμε το κατάλυμα, που ήταν σε άλλη κοντινή διεύθυνση. Ζοριστήκαμε λίγο να τα βρούμε (εμείς φταίγαμε που διαβάζαμε λάθος τα μηνύματα) αλλά προφανώς τα καταφέραμε.
Μια χαρά ήταν το διαμερισματάκι. Μικρό, καθαρό με όλα τα απαραίτητα.
Παρόλο που το κέντρο της πόλης ήταν πολύ κοντά αποφασίσαμε να μην βγούμε για βράδυ παρά να ψωνίσουμε κάτι από το απέναντι Žabka για να τσιμπήσουμε για βράδυ.

Έτσι και κάναμε. Πήγαμε στο παντοπωλείο της γειτονιάς και πήραμε φαγητό για άμεση κατανάλωση και πρωινό για την επόμενη μέρα. Δούλεψε ο φούρνος μικροκυμάτων για τα λαζάνια της κόρης, δούλεψε και ο βραστήρας για τη δική μου μανιταρόσουπα και το διαμερισματάκι τα έβγαλε τα λεφτά του. Α! Συγχρόνως με τα ρέστα από το 50ευρω που έδωσα στο Žabka, βολεύτηκα και με το συνάλλαγμα που κάποια στιγμή έπρεπε να κάνουμε. Γιατί ναι μεν παντού περνάνε οι κάρτες, αλλά μερικοί πλανόδιοι θέλουν τις … κορώνες τους.

Τέλος για σήμερα. Καλά πήγε η πρώτη ημέρα. Και δεν ήταν και ολόκληρη!

post .....................

 

[Grerena]

2η ημέρα: ΤΟ BRNO ΚΑΙ Η ΒΙΛΛΑ ΤΟΥ
Δεν είχαμε πολύ πρωινό ξύπνημα … για road trip! Στις 8:00 σηκωθήκαμε και μέχρι τις 9:00 φάγαμε τα ψώνια του χθεσινού Žabka και εγώ ήπια και τους καφέδες μου. Για μένα βασικό κριτήριο για την καλή μου βαθμολογία σε ένα κατάλυμα στο booking είναι το αυτό να έχει εσπρεσιέρα και parking. Με αυτά τα δύο είμαι … ευτυχισμένη. Και αυτό το studio τα είχε.

Στις 9 και κάτι πήραμε το αυτοκίνητο και το παρκάραμε λίγο πιο κοντά στο κέντρο της πόλης.

Ξεκινήσαμε τη βόλτα μας από την αρχή της εμπορικής οδού česká. Και την ξεκινήσαμε όμορφα, δηλ. με παγωτό! Μα παγωτό πρωινιάτικα; Δεν γίνεται αλλιώς αφού η πόλη είναι γεμάτο παγωτατζίδικα που σε προκαλούν.

Το πλέον ιδιαίτερο, που συνάντησα στο Brno και που δεν έχω δει πουθενά αλλού είναι τα πλανόδια ... καφενεία. Πραγματικά βρίσκεις σε κάθε γωνιά και από ένα. Τουλάχιστον τρία συναντήσαμε σε αυτήν την πρωινή βόλτα μας.

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην πλατεία Ελευθερίας...

Εδώ είδαμε το σήμα κατατεθέν της πόλης που είναι ένα ρολόι, που μόνο με ρολόι δεν μοιάζει …

Στην ανατολική πλευρά της Πλατείας Ελευθερίας, στέκεται ένα γιγάντιο πέτρινο γλυπτό (5,8 μ. ύψος και 1,7 μ. πλάτος) που έχει σχεδιαστεί για να θυμίζει στους πολίτες την ανεπιτυχή πολιορκία του Μπρνο από τους Σουηδούς κατά τον Τριακονταετή Πόλεμο. Το γλυπτό είναι ένας οβελίσκος, μαύρος, μαρμάρινος και γυαλιστερός που κρύβει ένα ρολόι, που σχετίζεται με έναν περίπλοκο μηχανισμό που κάθε μέρα στις 11 π.μ. παίζει μια μελωδία, ενώ μία από τις τέσσερις τρύπες στο γλυπτό ανοίγει και αποκαλύπτει μια γυάλινη μπάλα που μπορείτε να πιάσει κάποιος και να την κρατήσει.

Το έργο έχει επίσημα τον τίτλο το αστρονομικό ρολόι του Μπρνο, αλλά στην πραγματικότητα δείχνει απλά την ώρα. Το σχήμα του, ωστόσο, έχει μια αμφιλεγόμενη ομοιότητα με κάτι άλλο και το γλυπτό σύντομα απέκτησε μια σειρά από παρατσούκλια από τους κατοίκους του Μπρνο…

Τι να πω; Εγώ αν ήμουν ... πόλη δεν θα ήθελα το highlight μου να είναι ένα ρολόι που να μοιάζει με ... @#$^@ (ξέρετε ... κάτι άλλο)

Έχει και άλλα η πόλη. Την cabbage market, δύο κρύπτες (στη μία πήγαμε), έναν Καθεδρικό, το Δημαρχείο με τον Πύργο του και τον κροκόδειλό του, το κάστρο του έχει και ένα καταφύγιο, αλλά απ’ όλα αυτά το ρολόι διαλέξανε για αναγνωριστικό σήμα κατατεθέν. Γούστα είναι αυτά.

Μετά την πλατεία Ελευθερίας πήγαμε ως το παλιό Δημαρχείο. Εκεί από την οροφή της εισόδου του κρέμεται ένας … δράκος. Εμείς κροκόδειλο είδαμε αλλά οι κάτοικοι του Μπρνο υποστηρίζουν ότι είναι δράκος / λάφυρο, που σύμφωνα με τον θρύλο … είναι ο δράκος που κάποτε απειλούσε τους κατοίκους.
Λέγεται ότι το θηρίο τρομοκρατούσε ανθρώπους και ζώα της περιοχής και κανείς δεν φαινόταν να μπορεί να το σταματήσει. Αυτό μέχρι που ένας επισκέπτης (κρεοπώλης στο επάγγελμα) πρόσφερε στο δράκο για γεύμα ένα βόδι που το εσωτερικό του ήταν γεμάτο με ασβέστη. Ο δράκος μετά το γεύμα πήγε για νερό, ο ασβέστης πέτρωσε, ο δράκος έσκασε και η περιοχή σώθηκε.
Σε αντίθεση με παρόμοιους θρύλους με δράκους σε όλη την Ευρώπη (όπως π.χ. της Λιουμπλιάνα ή της Κρακοβία) οι κάτοικοι του Μπρνο θεωρούν ότι έχουν την πιο δυνατή ιστορία αφού έχουν … το σώμα του δράκου για να υποστηρίξουν την αληθοφάνεια της ιστορίας τους.
Βέβαια, κάποιος θα πρέπει να τους πει ότι αυτό δεν είναι δράκος αλλά κροκόδειλος!

Μπορούσαμε και να ανέβουμε στον Πύργο του Δημαρχείου για να δούμε το Brno πανοραμικά, αλλά η κόρη προτίμησε να κρατήσει δυνάμεις (που να ανεβαίνουμε τώρα τόσα σκαλιά), μην ξεκινήσουμε τόσο δυναμικά. Άλλη φορά.

Φτάσαμε ως την Cabbage Market, στην πλατεία της λαχαναγοράς. Είναι μια όμορφη πλατεία, στο μέσο της οποίας δεσπόζει ένα μπαρόκ σιντριβάνι και περιβάλλεται από όμορφα κτίρια όπως το θέατρο Reduta, το Μουσείο της Μοραβίας, δύο μπαρόκ παλάτια (πρώην σπίτια ηγουμένων) κ.α. Δύσκολα τα προσέχεις όμως αφού στην πλατεία κυριαρχεί η από αιώνων αγορά φρούτων και λαχανικών Zelny trh.

Την προσπεράσαμε προκειμένου να πάμε στην κρύπτη των Καπουτσίνων. Ολοένα και πληθαίνουν οι πόλεις (που συναντώ) που έχουν κρύπτες με μούμιες μοναχών. Έχω δει και αλλού, αλλά είπα να μπούμε σε αυτή του Brno, για να δει μια και η κόρη μου.

Πρόκειται για μια κρύπτη που βρίσκεται κάτω από την Εκκλησία του Τιμίου Σταυρού στο Brno. Το κτίριο αυτό ανήκε στην τάξη των Καπουτσίνων μοναχών, οι οποίοι το χρησιμοποίησαν ως τόπο ταφής (ως το τέλος του 18ου αι.) όχι μόνο για τους εαυτούς τους αλλά και για αξιωματούχους της εκκλησίας και για τους πλούσιους προστάτες τους. Οι ξηρές και δροσερές συνθήκες οδήγησαν τα πτώματα στη μουμιοποίηση τους.

Τα περισσότερα μουμιοποιημένα σώματα που βρέθηκαν εκεί είναι με τα χέρια σταυρωμένα κρατώντας ένα αρχαίο κομπολόι.

Έδειξε ενδιαφέρον τελικά το παιδί. Και για την κρύπτη και για τη μουμιοποίηση αλλά και στα σουβενίρ στην έξοδο. Η κρύπτη όχι μόνο είχε σουβενίρ, αλλά είχε και κάτι σκουλαρικάκια (ποιος το περίμενε) όμορφα και φθηνά. Μάλλον ξεχασμένα ήταν, αφού είχαν κάτι λιγότερο από 3€.
Ευτυχισμένες και με τα πρώτα μικροδωράκια παραμάσχαλα βγήκαμε πάλι στην πλατεία. Μόλις βγήκαμε πέσαμε πάλι πάνω σε πλανόδιο παγωταντζή. Είναι πολλοί σας λέω οι πλανόδιοι. Εμείς δεν είμαστε και πολύ εγκρατείς, ειδικά σε ταξίδι. Μόνο που τώρα πέσαμε σε vegan παγωτά. Ιδιαίτερες γεύσεις. Η κόρη πήρε περγαμόντο και εγώ κάτι που πλησίαζε όσο γινόταν την βανίλια (αυτό τουλάχιστον κατάλαβα στη μετάφραση).

Αποτέλεσμα: Δεν τρωγόντουσαν. Το δικό μου κάπως, αλλά το περγαμόντο ήταν μια εμπειρία … που πετάχτηκε στα σκουπίδια. Για να πετάξω εγώ παγωτό στα σκουπίδια … καταλαβαίνετε. Υποσχεθήκαμε στον εαυτό μας να μην ξαναπάρουμε τέτοια γευστικά ρίσκα. Από δω και πέρα στο ταξίδι τουλάχιστον θα παίρνουμε κλασικές γεύσεις: snikkers, oreo, τσιχλόφουσκα κ.τ.λ.

Είδαμε και τον Καθεδρικό απ’ έξω … ε! πόσες εκκλησίες πια να δούμε; Ήδη είδαμε μία σήμερα. Έχουμε καταντήσει να βλέπουμε τόσες εκκλησίες την ημέρα όσα και τα παγωτά που τρώμε. Υπερβολή!

Τώρα είχε φτάσει η ώρα για να βιαστούμε. Είπαμε να κάνουμε μεν χαλαρή βόλτα αλλά μας περιόριζε το … παρκάρισμα. Ένα δυομισάωρο είχα βάλει στο παρκόμετρο, το οποίο και είχαμε ξεπεράσει βεβαίως. Γρήγορα γρήγορα επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο, το οποίο ευτυχώς βρήκαμε … “καθαρό”, χωρίς καμιά κλήση και φύγαμε.
Δεν θα φεύγαμε όμως ακόμα από το Brno. Είχαμε να δούμε αυτό που θα έπρεπε να είναι το highlight του Brno. Μια Βίλλα με τον κήπο της, η οποία ανήκει στην Πολιτιστική κληρονομιά της Unesco.

Η Βίλλα Tugendhat … βρίσκεται σε προάστιο του Brno, σε ύψωμα και μόλις 3km από το κέντρο του.

Φτάσαμε γρήγορα και παρκάραμε ακριβώς απ’ έξω.

Για να επισκεφτείς τη βίλλα θα πρέπει να το κάνεις μόνο με ξενάγηση και με εισιτήριο που θα πρέπει να έχεις προμηθευτεί μήνες πριν. Όσες προσπάθειες και αν έκανα κατά καιρούς στα υπό μελέτη ταξίδια μου (που περνούσαν από το Brno) για να βρω εισιτήρια … έπεφταν στο κενό. Υπήρχαν ξεναγήσεις των 40’, 60’ και των 90’ σε Τσέχικα και Αγγλικά. Πάντα ήταν κλεισμένες οι θέσεις και εισιτήρια δεν έβρισκα. Για τον “Μυστικό Δείπνο” του Da Vinci στο Μιλάνο, που έχω πάει και δυο φορές, δεν είχα δυσκολευτεί τόσο!
Αδύνατον να βρει κάποιος εισιτήρια για τις ξεναγήσεις εντός της βίλλας, αλλά πολύ εύκολο και επί τόπου βγάζεις εισιτήριο για τους κήπους της Βίλλας. Με το εισιτήριο των κήπων έχεις πρόσβαση στις βεράντες της, μπορείς να δεις μεγάλο μέρος του σπιτιού και εσωτερικά και γενικά καταλαβαίνεις πολλά για την αρχιτεκτονική του αξία αλλά και την ιστορία του.

Λίγα λόγια για τη Βίλλα Tugendhat …
Η Villa Tugendhat χτίστηκε από τον αρχιτέκτονα Ludwig Mies van der Rohe για τον Fritz και την Greta Tugendhat, ένα ζευγάρι ευκατάστατων Εβραίων. Η Βίλλα θεωρείται ένα από τα πιο εντυπωσιακά παραδείγματα της σύγχρονης αρχιτεκτονικής … των αρχών του 20ου αι. Πρόκειται για ένα σπίτι πολύ πρωτοποριακό για την εποχή του που μοιάζει σαν να χτίστηκε μόλις χθες!
Τα κύρια χαρακτηριστικά της Villa Tugendhat, που την οδήγησαν στην εγγραφή της στον κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco είναι η αρχιτεκτονική της καθαρότητα, η τοποθεσία της σε φυσικό περιβάλλον, η μοναδική δομή ανοιχτού σχεδίου της αλλά και ο τεχνικός και δομικός σχεδιασμός καθώς και η χρήση εκλεκτών υλικών, όπως ο όνυχας, ο τραβερτίνης και ο έβενος. Η Βίλλα έχει γίνει σύμβολο Μοντερνιστικής κατοικίας και το έργο του αρχιτέκτονά του κατέχει εξέχουσα θέση παγκοσμίως.
Η δήλωση του Mies «less is more» χαρακτηρίζεται από τις καθαρές του μορφές και τη δουλειά του με το υλικό. Το γυαλί, ο χάλυβας και το σκυρόδεμα είναι τα χαρακτηριστικά του ξεχωριστού «Διεθνούς Στυλ» του που έχει επηρεάσει την αρχιτεκτονική μέχρι τις μέρες μας.

Εμείς με το που φτάσαμε έξω από την πύλη τη βρήκαμε …κλειστή. Άνθρωπος πουθενά, ούτε group ούτε ξεναγήσεις. Που είναι οι λαοθάλασσες; Που είναι τα εισιτήρια που δεν έβρισκα;
Ένα μικρός στύλος ήταν έξω από την σιδερόπορτα με μια πολύ διακριτική υπόδειξη “push the button”. Ήταν το κουδούνι. Ώρες είναι τώρα να έρθει η Greta Tugendhat να μας ανοίξει.

Αντ’ αυτής ήρθε μια χαμογελαστή κοπέλα, που το πρώτο που μας ρώτησε ήταν έχουμε κάνει κράτηση.
«Όχι, (αλλά είμαστε διαβασμένες), θέλουμε μόνο εισιτήριο για τους κήπους»
Και περάσαμε στον γκισέ και βγάλαμε 2 εισιτήρια από 50 Kc το ένα.
Το εισιτήριο περιλαμβάνει επίσκεψη εκτός από τον κήπο της βίλλας και σε μια μικρή έκθεση στο ισόγειο της βίλας. Βέβαια γνώριζα ότι θα μπορούμε να δούμε και ένα μεγάλο μέρος του εσωτερικού του σπιτιού μέσα από τα παράθυρα.
Κατεβήκαμε την πρώτη σκάλα και το πρώτο που είδαμε ήταν η έκθεση μαζί με ένα μικρό μαγαζί με σουβενίρ. Κολλήσαμε αμέσως. Πρώτα είδαμε τα παρελκόμενα και μετά το κυρίως πιάτο.

Η έκθεση παρουσίαζε τον αρχιτέκτονα, το έργο του, τους ιδιοκτήτες και την οικογενειακή ζωή στη βίλλα μέχρι το 1938, όταν οι Tugendhat αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν. Οι Tugendhats ως ζευγάρι Εβραίων, οι οποίοι μάλιστα παρείχαν βοήθεια σε πολιτικούς πρόσφυγες από τη Γερμανία, κινδύνευαν και έτσι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το Brno υπό την απειλή του Β’ Π.Π. Η βίλα στη συνέχεια έγινε βάση για τη Γκεστάπο και έπειτα βάση του Σοβιετικού στρατού. Το 1967 η Greta Tugendhat επέστρεψε στην Τσεχία με κύριο σκοπό την αποκατάσταση της βίλλας, ενώ δεν την ξανακατοίκησε ποτέ. Το 2010 η Βίλλα υποβλήθηκε σε εργασίες ανακαίνισης κατά τις οποίες τα πάντα αποκαταστάθηκαν όπως στην αρχική τους εμφάνιση, το 1930.
Στην έκθεση εκτός από πληροφορίες και φωτογραφικό υλικό είδαμε μια μικρή συλλογή από τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν για την Βίλλα αλλά και την περίφημη καρέκλα του Brno ή αλλιώς καρέκλα Tugendhat. Πρόκειται για την πρωτότυπη, που σχεδίασε ο Mies και έχει δώσει έκτοτε το παραπάνω όνομα σε αυτό το στυλ σχεδίου.
Εννοείτε ότι ψωνίσαμε ότι βρήκαμε μπροστά μας. Μαγνητάκια, κασετίνες, μπρελόκ, κονκάρδες, τα οποία είχαν τα λογότυπα του Mies, “less is more” κ.τ.λ. Εδώ ψωνίσαμε από την κρύπτη, φανταστείτε εδώ.
Βγήκαμε επιτέλους και στον κήπο...

Εντάξει. Εγώ ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα. Ο σχεδιασμός, η επιλογή των φυτών, η κλίση του εδάφους, η θέση της βίλλας, η θέα από τη βίλλα στον κήπο και από τον κήπο στη βίλλα, οι λιτές γραμμές, όλα έμοιαζαν τόσο σύγχρονα και μοντέρνα.

Κάναμε μια βόλτα στα μονοπάτια του κήπου …

Πήγαμε και στην κεντρική βεράντα βλέποντας στην τραπεζαρία της βίλλας …

Καβάλησα και ένα στηθαίο προκειμένου να δω και το σαλόνι …

Είμαι σίγουρη ότι και η ξενάγηση θα με ενθουσίαζε.
Αν δεν γκρίνιαζε η κόρη μου μπορεί να επιχειρούσα να ανέβω και στην κρεβατοκάμαρα του 2ου ορόφου …
Όπως και να ’χει πολύ μου άρεσε αυτή μου η επίσκεψη και χαίρομαι που γνώρισα τη βίλλα Tugendhat.

Αφού είδαμε ότι μπορούσαμε και δεν μπορούσαμε να δούμε και αφού περπατήσαμε στον κήπο απ' άκρη σε άκρη ... φύγαμε.
Η συνέχεια είχε το πεδίο μάχης του Austerlitz, την εκκρεμότητα που είχαμε αφήσει από χθες.

post ......................

 

[vasiliss]

Πολύ χαίρομαι @Grerena που καταφέρατε και κάνατε το οδικό σας και δεν το εγκαταλείψατε. Έτσι τώρα έχουμε την ευκαιρία κι εμείς να διαβάσουμε ακόμα μία ενδιαφέρουσα ταξιδιωτική ιστορία, που τόσο ωραία μας διηγείσαι.
Δεν ξεχνάω βέβαια ότι έχεις προσπεράσει ένα οδικό και δεν μας το έχεις εξιστορήσει, αλλά είμαι βέβαιος ότι το έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου και κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα και του roadtrip στην Πολωνία.

 

[Grerena]

Πολύ χαίρομαι @Grerena που καταφέρατε και κάνατε το οδικό σας και δεν το εγκαταλείψατε. Έτσι τώρα έχουμε την ευκαιρία κι εμείς να διαβάσουμε ακόμα μία ενδιαφέρουσα ταξιδιωτική ιστορία, που τόσο ωραία μας διηγείσαι.
Δεν ξεχνάω βέβαια ότι έχεις προσπεράσει ένα οδικό και δεν μας το έχεις εξιστορήσει, αλλά είμαι βέβαιος ότι το έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου και κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα και του roadtrip στην Πολωνία.

Αχ! Ήμουνα σίγουρη ότι δεν θα το ... προσπέρναγες έτσι και φοβόμουν ότι θα μου το επισημάνεις.

Τι να κάνω; Δεν προλαβαίνω. Πραγματικά ότι χρόνο είχα φέτος τον αφιέρωνα στο να οργανώνω οδικά στην Ευρώπη, τα οποία για διάφορους λόγους ...ακυρώνονταν. Για να ασχοληθώ με τη συγγραφή θα πρέπει να έχω ... εξασφαλίσει το επόμενο ταξίδι, το οποίο όμως δεν «καθόταν».
Τώρα όμως, που έχω κανονίσει το επόμενο είπα να καθίσω να γράψω για το πιο φρέσκο μου ταξίδι. Αλλά μην ανησυχείς, αφού τώρα που άδειασε ο κουμπαράς μου και θα «μαζευτώ» αναγκαστικά, θα έχω χρόνο και σιγά σιγά θα πάρει και η περσινή Πολωνία τη σειρά της.

Εσύ στρώθηκες στη δουλειά; Για την Τουρκία λέω ... Ελπίζω να την ξεκίνησες.

Είναι αυτά τα οδικά ... για εμάς που τα αγαπάμε ...
Ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σου.

 

[Smaragda53]

Τι ωραίο ταξίδι! Ευχαριστούμε και για την παρουσίαση της βίλλας Tugendhat, πάρα πολύ ενδιαφέρουσα!