Mikkael Sin
Member
- Μηνύματα
- 38
- Likes
- 386
- Επόμενο Ταξίδι
- Βαλκάνια
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νορβηγικά φιορδ
Ταξιδεύοντας στη Βρετανία περνάς απ' όλο το κουπόνι του στοιχήματος. Διασχίζοντας τις Σουηδία και Νορβηγία, βλέπεις στα τοπωνύμια τα μισά προϊόντα ΙΚΕΑ. Ανεβαίνοντας τη Δαλματία, βλέπεις όλες τις πόλεις και χωριά, οι ομάδες των οποίων διέπρεψαν στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα ομαδικών αθλημάτων κατά τις περασμένες δεκαετίες.
Συνεχίζοντας βόρεια και σε σύντομο χρονικό διάστημα, από το Σπλίτ βρεθήκαμε στο Τρογκίρ. Ανοιχτός λογαριασμός; Και βέβαια! Σκεφτήκαμε οτι θα έπρεπε να μείνουμε εκεί αλλά και πάλι είμασταν 2 μέρες χωρίς ταξίδι και δεν είχαμε κάνει παρά λίγα χιλιόμετρα. Κι η αλήθεια είναι οτι περπατήσαμε πολύ, γυρίζοντας και την παραλία και την ενδοχώρα. Πολλοί τουρίστες κι εδώ, η λίγων μέτρων γέφυρα που ενώνει το νησί με την ηπειρωτική χώρα ήταν κατάμεστη. Σταθήκαμε σε μια μεγάλη ουρά μπροστά σε κάτι-σαν-φούρνο και πήραμε κάτι-σαν-κρέπα που ήταν πολύ νόστιμο! Σαν πόλη είναι μαγευτική και θυμίζει κάτι από Σπλίτ και Κότορ! Ένας συνδυασμός που δεν αφήνει κανέναν ασγκίνητο!
Μετά από πορεία κάποιων χιλιομέτρων κατά τη διάρκεια των οποίων σταματούσαμε συχνά για φωτογραφίες -κι ενώ συχνά έβλεπες ξενοδοχειακές μονάδες κι ενοικιαζόμενα δωμάτια- φτάσαμε στο Σίμπενικ, τη γενέτειρα του μεγάλου Ντράζεν Πέτροβιτς! Μια ακόμα πανέμορφη πόλη των ακτών της Δαλματίας, στο λιμάνι της οποίας κάναμε τη βόλτα μας. Και πάλι ήταν νωρίς για να μείνουμε εκεί οπότε αποφασίσαμε να συνεχίσουμε. Καιρός για βενζίνη που δε θυμάμαι πόσο κόστιζε αλλά σίγουρα περισσότερο από 1,10€ και λιγότερο από 1,78€!!! Την ώρα που γεμίζαμε το ντεπόζιτο, ένας Κροάτης μηχανόβιος κοιτούσε με δυσπιστία την πινακίδα του αυτοκινήτου και ρώτησε Grcki? ή κάπως έτσι. Κατένευσα. Hero, hero άρχισε να φωνάζει υψώνοντας τη γροθιά του!
Άγνωστο πώς, μετά την αναχώρησή μας από εκεί μπήκαμε στον αυτοκινητόδρομο αντί να ακολουθήσουμε την παραλιακή οδό. Θυμάμαι οτι έβλεπα τη θάλασσα να απομακρύνεται και τα νησάκια στο βάθος αλλά δεν μπορούσα να βρω τρόπο να ξαναβγούμε. Εκεί πάντως, μέσω των πινακίδων, διαπιστώσαμε οτι η Ριέκα απείχε αρκετά ακόμα και θα ήταν αδύνατο να την προσεγγίσουμε. Εκεί, με την άκρη του ματιού μας είδαμε ένα χωριό που θαρρείς και ξέκοψε απ' τις σελίδες κάποιου παραμυθιού! Το όνομα αυτού... Skradin και μπροστά μας το... Γαλαξίδι της Δαλματίας! Αφού επιστρέψαμε διάβασα γι' αυτόν τον προορισμό και τους κοντινούς του καταρράκτες. Τότε δε γνωρίζαμε καν την ύπαρξή τους και ακόμα ένας λογαριασμός άνοιξε...
Το απόγευμα φτάσαμε στο Ζαντάρ και ήταν μια πραγματική αποκάλυψη! Υπέροχο μέρος και πολύ λιγότερο τουριστικό απ' ότι είχαμε δει ως τότε. Η ώρα ήταν κατάλληλη για την εύρεση καταλύματος. Φευ! Μετά από αρκετές άκαρπες προσπάθειες, αποφασίσαμε οτι ήταν προτιμότερο να αφήσουμε το αυτοκίνητο, να περιηγηθούμε και θα βρίσκαμε κάτι περπατώντας.
Ναι, καλά...
Η πόλη μας συνεπήρε και παρά το γεγονός οτι ρωτήσαμε σε 1-2 ξενοδοχεία ακόμα, ξεχαστήκαμε με τη βόλτα. Ανεβήκαμε σε ένα ψηλό καμπαναριό απ' όπου είχες θέα σε όλη την πόλη, τη χερσόνησο με την παλιά πόλη και τη θάλασσα μπροστά. Ο ήλιος ήταν στη δύση του και ζωγράφιζε το τοπίο με μαγικά χρώματα. Όταν κατεβήκαμε από εκεί, είχε πια ξεκινήσει να νυχτώνει και είχαμε κουραστεί αρκετά.
Μετά από λίγες ακόμα άκαρπες προσπάθειες, βγήκαμε λίγο πιο έξω απ' την πόλη. Κατέβηκα (κλασσικά) απ' το αυτοκίνητο για να ρωτήσω για δωμάτιο. Η ώρα ήταν περασμένες 11 το βράδυ. Το δωμάτιο κόστιζε γύρω στα 70€ και είχε θέα στο Ζαντάρ που δεν ήταν και πολύ μακριά. Ακριβώς δίπλα του ήταν ένα εστιατόριο και έξω κάθονταν πολύς κόσμος. Πεινούσαμε πολύ κι είμασταν κομμάτια. Πετάξαμε τα πράγματα και κατεβήκαμε κάτω. Μύριζαν ψητά, παραγγείλαμε λουκάνικα και... μπύρες Karlovacko για να τιμήσουμε την τοπική ζυθοποιία! Μετά από τόσο κουραστική μέρα, δε θα μπορούσαμε να σκεφτούμε καλύτερη κατάληξη. Ήπιαμε τις μπύρες μας και ανεβήκαμε με μισό μάτι στο δωμάτιο.
Λιποθύμησα στο κρεβάτι μου...
Συνεχίζοντας βόρεια και σε σύντομο χρονικό διάστημα, από το Σπλίτ βρεθήκαμε στο Τρογκίρ. Ανοιχτός λογαριασμός; Και βέβαια! Σκεφτήκαμε οτι θα έπρεπε να μείνουμε εκεί αλλά και πάλι είμασταν 2 μέρες χωρίς ταξίδι και δεν είχαμε κάνει παρά λίγα χιλιόμετρα. Κι η αλήθεια είναι οτι περπατήσαμε πολύ, γυρίζοντας και την παραλία και την ενδοχώρα. Πολλοί τουρίστες κι εδώ, η λίγων μέτρων γέφυρα που ενώνει το νησί με την ηπειρωτική χώρα ήταν κατάμεστη. Σταθήκαμε σε μια μεγάλη ουρά μπροστά σε κάτι-σαν-φούρνο και πήραμε κάτι-σαν-κρέπα που ήταν πολύ νόστιμο! Σαν πόλη είναι μαγευτική και θυμίζει κάτι από Σπλίτ και Κότορ! Ένας συνδυασμός που δεν αφήνει κανέναν ασγκίνητο!
Μετά από πορεία κάποιων χιλιομέτρων κατά τη διάρκεια των οποίων σταματούσαμε συχνά για φωτογραφίες -κι ενώ συχνά έβλεπες ξενοδοχειακές μονάδες κι ενοικιαζόμενα δωμάτια- φτάσαμε στο Σίμπενικ, τη γενέτειρα του μεγάλου Ντράζεν Πέτροβιτς! Μια ακόμα πανέμορφη πόλη των ακτών της Δαλματίας, στο λιμάνι της οποίας κάναμε τη βόλτα μας. Και πάλι ήταν νωρίς για να μείνουμε εκεί οπότε αποφασίσαμε να συνεχίσουμε. Καιρός για βενζίνη που δε θυμάμαι πόσο κόστιζε αλλά σίγουρα περισσότερο από 1,10€ και λιγότερο από 1,78€!!! Την ώρα που γεμίζαμε το ντεπόζιτο, ένας Κροάτης μηχανόβιος κοιτούσε με δυσπιστία την πινακίδα του αυτοκινήτου και ρώτησε Grcki? ή κάπως έτσι. Κατένευσα. Hero, hero άρχισε να φωνάζει υψώνοντας τη γροθιά του!
Άγνωστο πώς, μετά την αναχώρησή μας από εκεί μπήκαμε στον αυτοκινητόδρομο αντί να ακολουθήσουμε την παραλιακή οδό. Θυμάμαι οτι έβλεπα τη θάλασσα να απομακρύνεται και τα νησάκια στο βάθος αλλά δεν μπορούσα να βρω τρόπο να ξαναβγούμε. Εκεί πάντως, μέσω των πινακίδων, διαπιστώσαμε οτι η Ριέκα απείχε αρκετά ακόμα και θα ήταν αδύνατο να την προσεγγίσουμε. Εκεί, με την άκρη του ματιού μας είδαμε ένα χωριό που θαρρείς και ξέκοψε απ' τις σελίδες κάποιου παραμυθιού! Το όνομα αυτού... Skradin και μπροστά μας το... Γαλαξίδι της Δαλματίας! Αφού επιστρέψαμε διάβασα γι' αυτόν τον προορισμό και τους κοντινούς του καταρράκτες. Τότε δε γνωρίζαμε καν την ύπαρξή τους και ακόμα ένας λογαριασμός άνοιξε...
Το απόγευμα φτάσαμε στο Ζαντάρ και ήταν μια πραγματική αποκάλυψη! Υπέροχο μέρος και πολύ λιγότερο τουριστικό απ' ότι είχαμε δει ως τότε. Η ώρα ήταν κατάλληλη για την εύρεση καταλύματος. Φευ! Μετά από αρκετές άκαρπες προσπάθειες, αποφασίσαμε οτι ήταν προτιμότερο να αφήσουμε το αυτοκίνητο, να περιηγηθούμε και θα βρίσκαμε κάτι περπατώντας.
Ναι, καλά...
Η πόλη μας συνεπήρε και παρά το γεγονός οτι ρωτήσαμε σε 1-2 ξενοδοχεία ακόμα, ξεχαστήκαμε με τη βόλτα. Ανεβήκαμε σε ένα ψηλό καμπαναριό απ' όπου είχες θέα σε όλη την πόλη, τη χερσόνησο με την παλιά πόλη και τη θάλασσα μπροστά. Ο ήλιος ήταν στη δύση του και ζωγράφιζε το τοπίο με μαγικά χρώματα. Όταν κατεβήκαμε από εκεί, είχε πια ξεκινήσει να νυχτώνει και είχαμε κουραστεί αρκετά.
Μετά από λίγες ακόμα άκαρπες προσπάθειες, βγήκαμε λίγο πιο έξω απ' την πόλη. Κατέβηκα (κλασσικά) απ' το αυτοκίνητο για να ρωτήσω για δωμάτιο. Η ώρα ήταν περασμένες 11 το βράδυ. Το δωμάτιο κόστιζε γύρω στα 70€ και είχε θέα στο Ζαντάρ που δεν ήταν και πολύ μακριά. Ακριβώς δίπλα του ήταν ένα εστιατόριο και έξω κάθονταν πολύς κόσμος. Πεινούσαμε πολύ κι είμασταν κομμάτια. Πετάξαμε τα πράγματα και κατεβήκαμε κάτω. Μύριζαν ψητά, παραγγείλαμε λουκάνικα και... μπύρες Karlovacko για να τιμήσουμε την τοπική ζυθοποιία! Μετά από τόσο κουραστική μέρα, δε θα μπορούσαμε να σκεφτούμε καλύτερη κατάληξη. Ήπιαμε τις μπύρες μας και ανεβήκαμε με μισό μάτι στο δωμάτιο.
Λιποθύμησα στο κρεβάτι μου...
Attachments
-
42 bytes Προβολές: 0