Mikkael Sin
Member
- Μηνύματα
- 38
- Likes
- 386
- Επόμενο Ταξίδι
- Βαλκάνια
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νορβηγικά φιορδ
Κάτι το "αργάμιση" που επιστρέψαμε, κάτι οι μπύρες, κάτι η συσσωρευμένη κούραση, σηκωθήκαμε αργά απ' το κρεβάτι. Ίσα που προλάβαμε το πρωινό. Είχε αρκετή δροσιά στον κήπο ενώ λίγο πιο δίπλα το αυτοκίνητο είχε νοτισμένα τζάμια, όπως στα Γιάννενα του Νοέμβρη...
Θα γυρίζαμε στο Μάριμπορ για μια τελευταία βόλτα πριν συνεχίσουμε για Λιουμπλιάνα (κι ενώ τα γέλια εκεί πάνω συνεχίζονταν). Πήραμε και το αυτοκίνητο μαζί για να φύγουμε κατ' ευθείαν. Μετά από διαδρομή λίγων λεπτών παρκάραμε κάπου στο κέντρο και βγήκαμε τη βόλτα μας. Ύστερα από μια περιήγηση στο κέντρο κατεβήκαμε ξανά στην παραποτάμια "βόλτα". Αφήνοντας πίσω μας την Τεργέστη, είχαμε αφήσει οριστικά πίσω μας και τη θάλασσα αλλά όχι και τα θαλάσσια σπορ! Ο ποταμός Ντράβα ήταν γεμάτος κωπηλατικές βάρκες, μικρά σκάφη, κάποιος έκανε θαλάσσιο σκι ενώ είχε και κάποια επίδειξη τζετ σκι! Αυτές οι εικόνες σε ποτάμι ήταν πρωτόγνωρες για μας, παρόλο που μεγαλώσαμε γύρω και... μέσα στο Βοϊδομάτη!
Επιστρέφοντας στο αυτοκίνητο δε λειτουργούσε τίποτα! Εντελώς... dead που λεν και στο χωριό μας. Προφανώς ήταν μπαταρία. Ζήτησα από έναν κύριο που περνούσε με τα πόδια αν μπορούσε να βοηθήσει. Λίγα αγγλικά αλλά είπαμε οτι είμαστε Έλληνες και μας είπε οτι είχε κάνει φαντάρος στη Μακεδονία (σ.σ. στη Βόρεια Μακεδονία) κοντά στο Μοναστήρι. Προθυμοποιήθηκε και έφερε το αυτοκίνητό του δίπλα στο δικό μας, έβγαλε τα καλώδιά του και έβαλα μπροστά. Αμέσως μόλις βγήκαμε απ' την πόλη μας "άφησε" ξανά. Βγήκα μπροστά απ' το αυτοκίνητο, στη μέση του δρόμου ουσιαστικά και προσπαθούσα με νοήματα να σταματήσω κάποιον. Κάποιος απ' όλους, ελαττώνοντας ταχύτητα μπροστά μου, με ρώτησε τι χρειάζομαι και του εξήγησα. Η απάντησή του ήταν "πήγαινε πάρε μόνος σου, έχει λίγο πιο μπροστά".
Και πήγα.
Ξεκίνησα με τα πόδια και γύρω στα 500 μ. μακριά ήταν ένα πολυκατάστημα. Στο δρόμο χάζευα και τους άλλους από κάτω που έκαναν τζετ σκι στο ποτάμι. Αν δεν ήταν σταματημένο το αυτοκίνητο λίγα μέτρα πιο πριν, μπορώ να πω θα είχα χαρεί τη διαδρομή! Επέστρεψα με τα καλώδια, κάποιος απ' όλους σταμάτησε και φύγαμε για το Νότο αν κι αυτή τη φορά αποφασίσαμε να παρακάμψουμε τη Λιουμπλιάνα (σε επόμενο ταξίδι μου παραδέχτηκα οτι είναι η αγαπημένη μου medium size ευρωπαϊκή πόλη και θα έμενα άνετα εκεί - δεν το λέω συχνά). Θα φεύγαμε για Ζάγκρεμπ λοιπόν και σύντομα είμασταν μπροστά στα σύνορα, μετά από μια όμορφη διαδρομή στη Σλοβενία, η οποία είναι πολύ μικρή και παντού υπέροχη!
Μπροστά στα σύνορα υπήρχε μια μικρή ουρά αυτοκινήτων αλλά αυτή η στάση ήταν αρκετή για να μας αφήσει πάλι η μπαταρία που είχε φάει τα ψωμιά της. Άνοιξα το καπό και περίμενα κάποιον να σταματήσει, με τα καλώδια ανά χείρας. Μια ευγενική κυρία σταμάτησε, βάλαμε μπροστά και δεν προχωρήσαμε παρά λίγα μέτρα, ενώ ήδη άλλα αυτοκίνητα είχαν έρθει πίσω μας, μας προσπέρασαν και είχαν πλέον προπορευθεί. Άνοιξα το καπό ξανά και περίμενα κάποιον να φιλοτιμηθεί όταν ένας από τους αστυνομικούς ήρθε να μου ζητήσει το λόγο. Ωραία, δεν μπορώ να κάνω κάτι, κάνε ότι καταλαβαίνεις. Μπήκε ξανά στο φυλάκιο και ζήτησε να περιμένουμε.
30' μετά ταξιδεύαμε σ' έναν σλοβένικο γερανό και πίσω μας σέρναμε το αυτοκίνητό μου...
Επιστρέφαμε λοιπόν στην ενδοχώρα της Σλοβενίας κατευθυνόμενοι προς κάποιο συνεργείο. Γύρω στα 20 χλμ. βρεθήκαμε σ' ένα τέτοιο, όπου ο... γιατρός απεφάνθη οτι η μπαταρία τετέλεσται και είμαστε για αλλαγή.
Έφυγα με μια καινούρια Varda και φτωχότερος κατά 150€ (κόστη μεταφοράς, μπαταρίας, εργατικών). Φαίνεται το 150άρι θα είναι ταρίφα στην Κεντρική Ευρώπη!
Το απόγευμα πάντως φτάσαμε στο Ζάγκρεμπ και ήταν όπως το περίμενα, μαγευτικό! Εδώ είναι μια άλλη Γιουγκοσλαβία όπως και σχεδόν σε ολόκληρη την επικράτειά τους οι 2 βορειότερες πρώην ομόσπονδες δημοκρατίες. Στο Ζάγκρεμπ συνυπάρχουν η βαλκανική γοητεία του Βελιγραδίου, με τη μελαγχολία του Βορρά και την καλαισθησία των αστικών κέντρων της Κεντρικής Ευρώπης.
Βρήκαμε εύκολα δωμάτιο σ' ένα συμπαθητικό ξενοδοχείο και ξεχυθήκαμε στην πόλη. Χρωστούσα μια επίσκεψη στην πλατεία του Βασιλιά Τόμισλαβ, από τότε που μικρό παιδάκι έβλεπα τη φωτογραφία της στην Υδρία (μαζί με εκείνη του Σπλίτ που λέγαμε νωρίτερα). Περπατήσαμε χιλιόμετρα ως συνήθως για να καταλήξουμε βράδυ σε μια πιτσαρία, απέναντι από τον καθεδρικό, στον οποίο γίνονταν έργα και δεν μπορέσαμε να επισκεφτούμε. Παρόλα αυτά, τα καμπαναριά φωτιζόταν τη νύχτα και θύμιζαν περισσότερο εικόνες Πράγας ή Βιέννης κι όχι Βαλκανίων, εξαιτίας του μεγέθους, της μεγαλοπρέπειας και του γοτθικού τους ρυθμού. Μετά περπατήσαμε στα στενά σοκάκια της παλιάς πόλης και βρεθήκαμε σ' έναν μαγευτικό δρόμο γεμάτο καφέ και μπαράκια τα οποία έσφυζαν από ζωή.
Και ναι, εδώ είναι η Μονμάρτη των Βαλκανίων...
Θα γυρίζαμε στο Μάριμπορ για μια τελευταία βόλτα πριν συνεχίσουμε για Λιουμπλιάνα (κι ενώ τα γέλια εκεί πάνω συνεχίζονταν). Πήραμε και το αυτοκίνητο μαζί για να φύγουμε κατ' ευθείαν. Μετά από διαδρομή λίγων λεπτών παρκάραμε κάπου στο κέντρο και βγήκαμε τη βόλτα μας. Ύστερα από μια περιήγηση στο κέντρο κατεβήκαμε ξανά στην παραποτάμια "βόλτα". Αφήνοντας πίσω μας την Τεργέστη, είχαμε αφήσει οριστικά πίσω μας και τη θάλασσα αλλά όχι και τα θαλάσσια σπορ! Ο ποταμός Ντράβα ήταν γεμάτος κωπηλατικές βάρκες, μικρά σκάφη, κάποιος έκανε θαλάσσιο σκι ενώ είχε και κάποια επίδειξη τζετ σκι! Αυτές οι εικόνες σε ποτάμι ήταν πρωτόγνωρες για μας, παρόλο που μεγαλώσαμε γύρω και... μέσα στο Βοϊδομάτη!
Επιστρέφοντας στο αυτοκίνητο δε λειτουργούσε τίποτα! Εντελώς... dead που λεν και στο χωριό μας. Προφανώς ήταν μπαταρία. Ζήτησα από έναν κύριο που περνούσε με τα πόδια αν μπορούσε να βοηθήσει. Λίγα αγγλικά αλλά είπαμε οτι είμαστε Έλληνες και μας είπε οτι είχε κάνει φαντάρος στη Μακεδονία (σ.σ. στη Βόρεια Μακεδονία) κοντά στο Μοναστήρι. Προθυμοποιήθηκε και έφερε το αυτοκίνητό του δίπλα στο δικό μας, έβγαλε τα καλώδιά του και έβαλα μπροστά. Αμέσως μόλις βγήκαμε απ' την πόλη μας "άφησε" ξανά. Βγήκα μπροστά απ' το αυτοκίνητο, στη μέση του δρόμου ουσιαστικά και προσπαθούσα με νοήματα να σταματήσω κάποιον. Κάποιος απ' όλους, ελαττώνοντας ταχύτητα μπροστά μου, με ρώτησε τι χρειάζομαι και του εξήγησα. Η απάντησή του ήταν "πήγαινε πάρε μόνος σου, έχει λίγο πιο μπροστά".
Και πήγα.
Ξεκίνησα με τα πόδια και γύρω στα 500 μ. μακριά ήταν ένα πολυκατάστημα. Στο δρόμο χάζευα και τους άλλους από κάτω που έκαναν τζετ σκι στο ποτάμι. Αν δεν ήταν σταματημένο το αυτοκίνητο λίγα μέτρα πιο πριν, μπορώ να πω θα είχα χαρεί τη διαδρομή! Επέστρεψα με τα καλώδια, κάποιος απ' όλους σταμάτησε και φύγαμε για το Νότο αν κι αυτή τη φορά αποφασίσαμε να παρακάμψουμε τη Λιουμπλιάνα (σε επόμενο ταξίδι μου παραδέχτηκα οτι είναι η αγαπημένη μου medium size ευρωπαϊκή πόλη και θα έμενα άνετα εκεί - δεν το λέω συχνά). Θα φεύγαμε για Ζάγκρεμπ λοιπόν και σύντομα είμασταν μπροστά στα σύνορα, μετά από μια όμορφη διαδρομή στη Σλοβενία, η οποία είναι πολύ μικρή και παντού υπέροχη!
Μπροστά στα σύνορα υπήρχε μια μικρή ουρά αυτοκινήτων αλλά αυτή η στάση ήταν αρκετή για να μας αφήσει πάλι η μπαταρία που είχε φάει τα ψωμιά της. Άνοιξα το καπό και περίμενα κάποιον να σταματήσει, με τα καλώδια ανά χείρας. Μια ευγενική κυρία σταμάτησε, βάλαμε μπροστά και δεν προχωρήσαμε παρά λίγα μέτρα, ενώ ήδη άλλα αυτοκίνητα είχαν έρθει πίσω μας, μας προσπέρασαν και είχαν πλέον προπορευθεί. Άνοιξα το καπό ξανά και περίμενα κάποιον να φιλοτιμηθεί όταν ένας από τους αστυνομικούς ήρθε να μου ζητήσει το λόγο. Ωραία, δεν μπορώ να κάνω κάτι, κάνε ότι καταλαβαίνεις. Μπήκε ξανά στο φυλάκιο και ζήτησε να περιμένουμε.
30' μετά ταξιδεύαμε σ' έναν σλοβένικο γερανό και πίσω μας σέρναμε το αυτοκίνητό μου...
Επιστρέφαμε λοιπόν στην ενδοχώρα της Σλοβενίας κατευθυνόμενοι προς κάποιο συνεργείο. Γύρω στα 20 χλμ. βρεθήκαμε σ' ένα τέτοιο, όπου ο... γιατρός απεφάνθη οτι η μπαταρία τετέλεσται και είμαστε για αλλαγή.
Έφυγα με μια καινούρια Varda και φτωχότερος κατά 150€ (κόστη μεταφοράς, μπαταρίας, εργατικών). Φαίνεται το 150άρι θα είναι ταρίφα στην Κεντρική Ευρώπη!
Το απόγευμα πάντως φτάσαμε στο Ζάγκρεμπ και ήταν όπως το περίμενα, μαγευτικό! Εδώ είναι μια άλλη Γιουγκοσλαβία όπως και σχεδόν σε ολόκληρη την επικράτειά τους οι 2 βορειότερες πρώην ομόσπονδες δημοκρατίες. Στο Ζάγκρεμπ συνυπάρχουν η βαλκανική γοητεία του Βελιγραδίου, με τη μελαγχολία του Βορρά και την καλαισθησία των αστικών κέντρων της Κεντρικής Ευρώπης.
Βρήκαμε εύκολα δωμάτιο σ' ένα συμπαθητικό ξενοδοχείο και ξεχυθήκαμε στην πόλη. Χρωστούσα μια επίσκεψη στην πλατεία του Βασιλιά Τόμισλαβ, από τότε που μικρό παιδάκι έβλεπα τη φωτογραφία της στην Υδρία (μαζί με εκείνη του Σπλίτ που λέγαμε νωρίτερα). Περπατήσαμε χιλιόμετρα ως συνήθως για να καταλήξουμε βράδυ σε μια πιτσαρία, απέναντι από τον καθεδρικό, στον οποίο γίνονταν έργα και δεν μπορέσαμε να επισκεφτούμε. Παρόλα αυτά, τα καμπαναριά φωτιζόταν τη νύχτα και θύμιζαν περισσότερο εικόνες Πράγας ή Βιέννης κι όχι Βαλκανίων, εξαιτίας του μεγέθους, της μεγαλοπρέπειας και του γοτθικού τους ρυθμού. Μετά περπατήσαμε στα στενά σοκάκια της παλιάς πόλης και βρεθήκαμε σ' έναν μαγευτικό δρόμο γεμάτο καφέ και μπαράκια τα οποία έσφυζαν από ζωή.
Και ναι, εδώ είναι η Μονμάρτη των Βαλκανίων...
Attachments
-
42 bytes Προβολές: 0