Αλβανία Αυστρία Ιταλία Κροατία Μαυροβούνιο Σερβία Σλοβενία Αδριατική - Γιουγκοσλαβία

[Mikkael Sin]

Το πρωινό στο Ντουμπρόβνικ εξίσου ωραίο κι ένας καταγάλανος ουρανός μας συντρόφευσε στην εξόρμησή μας στην πόλη, η οποία το πρωί χάνει λίγη απ' τη μαγεία της. Τα στενά εξίσου "ζωντανά" και βγήκαμε -όπως και το προηγούμενο βράδυ- από κάποιες "στενούρες" πάνω απ' τη θάλασσα. Ζηλέψαμε όσους πηγαινοέρχονταν για μπάνιο ή τους "σκαφάτους" αλλά και τα εκδρομικά πλεούμενα που έφευγαν γεμάτα κόσμο για τα απέναντι νησιά. Παρά το γεγονός οτι είχαμε μέρες μπροστά μας και... κανέναν να μας περιμένει, αποφασίσαμε οτι θα συνεχίζαμε βόρεια, μιας και δε γνωρίζαμε τι θα βρούμε εκεί και πόσο χρόνο θα μας πάρει.

Εδώ, να πω οτι ιστορία και πολιτική είναι κάποια εκ των "χόμπι" μου. Οι τουριστικοί προορισμοί πάλι, όχι! Θέλω να πω οτι δε γνώριζα, ούτε γνωρίζω, τα "σημεία ενδιαφέροντος" των τουριστικών οδηγών. Οι γνώσεις μου περιορίζονταν σε σημαντικά γεγονότα και τις κυριότερες πόλεις κι ενώ σαφώς γνώριζα για τα μαγευτικά νησάκια της Δαλματίας, εντούτοις η επίσκεψη σ' αυτά δεν αποτελούσε για μένα πρώτη επιλογή. Από τους γονείς μου πάντως -που όπως είπαμε ακολούθησαν την ίδια διαδρομή ένα μήνα μετά, σε οργανωμένη εκδρομή- γνώριζα οτι ο τουρισμός εδώ κρατάει από παλιά. Οι ίδιοι είχαν ήδη ταξιδέψει σ' αυτά τα μέρη από τα τέλη της δεκαετίας του '60 - αρχές του '70. Σε αντίθεση με ότι συνέβαινε στο υπόλοιπο ανατολικό μπλοκ, η περιοχή της Δαλματίας ήταν τουριστικά αναπτυγμένη ήδη από τη δεκαετία του '60 και τα "ανοίγματα" του Τίτο στη Δύση. Υπενθυμίζω οτι εκείνη την εποχή, ο ελληνικός τουρισμός περιορίζονταν σε Κέρκυρα, Ρόδο, Κρήτη και λιγότερο σε Ύδρα και Σπέτσες, προφανώς σε μικρότερο βαθμό. Ναυαρχίδα του τουρισμού των κροατικών παραλίων ήταν το Ντουμπρόβνικ, στο οποίο από τότε συνέρρεαν Ιταλοί -κυρίως- και Γερμανοί τουρίστες, με τους υπόλοιπους δυτικούς να ακολουθούν. Εκείνη την εποχή, τα μικρότερα εισοδήματα της πρώην Γιουγκοσλαβίας, αρκούνταν σε διακοπές στις μεγάλες λίμνες της Βόρειας Μακεδονίας (Δοϊράνη, Πρέσπα, Οχρίδα), τα μεσαία πήγαιναν στα κοντινότερά τους παραθαλάσσια θέρετρα (π.χ. Κοσοβάροι στο Ulcinj των ομόεθνών τους, Σέρβοι στο Μαυροβούνιο και τη Νότια Κροατία, οι Βόσνιοι στα θέρετρα της Μακάρσκα και τα κοντινά νησιά, οι Σλοβένοι στα δικά τους παράλια) αλλά και τα παράλια της Χαλκιδικής και της Κατερίνης. Τα υψηλότερα εισοδήματα (μέλη του Πολίτμπιρο και διάφοροι αξιωματούχοι) διέμεναν στο Ντουμπρόβνικ και τα "πολυτελέστερα" θέρετρα της Δαλματίας, παρέα με τους ξένους τουρίστες που έφερναν συνάλλαγμα. Εξάλλου, η μακρά παράδοση του τόπου στον τουρισμό, ήταν ξεκάθαρη και από την ποιότητα των υπηρεσιών ενώ δεν ήταν σπάνιο το φαινόμενο εργαζόμενων στα καταστήματα που συνεννοούνταν άψογα σε αγγλικά, ιταλικά και γερμανικά.

Ο "λογαριασμός" που άφησα με την επίσκεψη στα νησιά απέναντι παραμένει ανοιχτός. Στην επόμενη επίσκεψή μου στην περιοχή, πριν το herceg Novi τράβηξα βορειοανατολικά προς το Niksic και την ενδοχώρα της Γιουγκοσλαβίας. Τα παράλια της Δαλματίας (μετά τον κόλπο του Κότορ) δεν τα επισκέφτηκα ξανά από τότε.

Μετά από μια περιήγηση στα καταστήματα με τα σουβενίρ, πήραμε το αυτοκίνητο και... δρόμο!!!

Επόμενος σταθμός μας το Σπλίτ αλλά ήταν ευκαιρία να κάνουμε μια μικρή παράκαμψη προς το ιστορικό Μόσταρ για το οποίο γνώριζα οτι είναι κοντά αλλά -φυσικά- όχι ακριβώς πόσο. Εξάλλου, πηγαίναμε χωρίς χάρτες ή άλλη βοήθεια, πέρα απ' αυτά που γνωρίζαμε και με τη βοήθεια των πινακίδων ή ρωτώντας κάποιον περαστικό.

Ακόμα μια από τις ιδιαιτερότητες του Ντουμπρόβνικ είναι οτι η περιφέρειά του (ο "Νομός" ας πούμε) είναι ξεκομμένη από την υπόλοιπη Κροατία. Αυτό, σαν γνώση, μου είχε διαφύγει εντελώς και το αποτέλεσμα ήταν οτι θορυβήθηκα όταν περάσαμε σύνορα Βοσνίας καίτοι κινούμασταν πολύ κοντά στη θάλασσα που έτσι κι αλλιώς ήταν "αυτοσκοπός". Ήμουν βέβαιος οτι κάτι πήγε πολύ λάθος και σταμάτησα σ' ένα μέρος πάνω απ' τη θάλασσα, επί βοσνιακού εδάφους. Είχε συννεφιάσει, μπροστά στη θάλασσα είχε μόνο διβάρια και καθόλου παραλία και το σκηνικό ήταν αποκαρδιωτικό. Μπήκα σε ένα καφέ και ζήτησα δύο φρέντο αφού ρώτησα αν είναι σίγουρος οτι ξέρει να φτιάχνει!

Ήξερε και ήταν αξιοπρεπή.

Δεν πρόλαβα να δώσω λίγο γκάζι στο αυτοκίνητο και βρεθήκαμε να ξαναπερνάμε σύνορα, αυτή τη φορά από τη Βοσνία στην Κροατία. Πόσο περίεργο! Κι εκεί που αναρωτιόμασταν αν και πώς θα βρούμε την έξοδο για Μόσταρ, ήρθαν οι πινακίδες να βοηθήσουν την κατάσταση. Τα χιλιόμετρα ήταν περισσότερα απ' ότι φανταζόμουν (για κάποιο λόγο το είχα γύρω στα 20-30 χιλιόμετρα μακριά απ' τη θάλασσα) αλλά και πάλι όχι κάτι σπουδαίο. Φτάσαμε το μεσημέρι στο Μόσταρ και βγήκαμε για τη βόλτα μας στην πόλη. Ώρα για φαγητό και κάτι σαν πιροσκί, πεντανόστιμο πάντως, στο χέρι μας, μαζί με μια μπύρα Herzegovina. Ωραία, τυπική lager κι αυτή, ενώ συνεχίσαμε την παράδοση να δοκιμάζουμε τις μπύρες του τόπου! Στο παραδοσιακό του κέντρο, το Μόσταρ είναι εκπληκτικό. Ακόμα έναν ανοιχτό λογαριασμό άφησα εδώ, μην έχοντας μείνει ένα βράδυ, να το δω στη νυχτερινή του μαγεία. Κι εδώ είχε πολλούς τουρίστες, κυρίως Άραβες και γενικά ανατολίτες. Γυναίκες με μπούργκα κρατούσαν τα καταστήματα με τα τουριστικά είδη, γυναίκες με μπούργκα ήταν κυρίως κι οι πελάτισσές τους. Ανάμεσα απ' τα χαμόσπιτα, τους πλανόδιους, τα περιποιημένα καταστήματα και τους μιναρέδες, υπήρχαν και όμορφα, σύγχρονα καφέ, γεμάτα κόσμο. Η γέφυρα του Μόσταρ είναι πραγματικά σημείο αναφοράς και προσφέρει ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά και όμορφα μοτίβα των Βαλκανίων.

Ακολουθήσαμε αντίθετα τη ροή του Νερέτβα και βγήκαμε προς τη "μοντέρνα" πόλη. Παντού ορατές οι πληγές που άφησε πίσω του ο αδελφοκτόνος πόλεμος της δεκαετίας του '90. Η γέφυρα που γκρεμίστηκε ξαναχτίστηκε, ως σημείο αναφοράς. Οι γειτονιές όμως; Κατεστραμμένα κτίρια, εικόνες εγκατάλειψης και πολυκατοικίες που κατοικούνται αλλά παραμένουν "σουρωτήρια" από τα πυρά Σέρβων και Κροατών. Τι σημασία έχει από πού προήλθε η σφαίρα όταν αφήνει πίσω της τέτοιο καταθλιπτικό σκηνικό;

Οι γειτονιές πλάι στο ποτάμι έχουν μια ομορφιά, εξαιτίας του νερού και της πλούσιας βλάστησης. Παραμέσα, η εικόνα είναι μίζερη και απογοητευτική. Περπατήσαμε ξανά πίσω για να βγούμε άλλη μια φορά στην "παλιά γέφυρα" (τη... Στάρι Μόστ) και να πάρουμε το αυτοκίνητο για να ξαναβγούμε στη θάλασσα. Ήμουν "διψασμένος" για Σπλίτ!

Το αξιοσημείωτο εδώ πάντως είναι το γεγονός οτι ενώ όπου συνυπάρχουν τζαμί και εκκλησία οι περιοχές με την εκκλησία δείχνουν συνήθως πιο "πολιτισμένες" και σαφώς δυτικότροπες, στο Μόσταρ συμβαίνει το αντίθετο (έτσι κι αλλιώς το μουσουλμανικό στοιχείο υπερισχύει). Οι πιο νοικοκυρεμένες περιοχές είναι εκείνες που περικλείονται από τζαμιά! Και ο ανοιχτός λογαριασμός με τη διανυκτέρευση στο Μόσταρ παραμένει...

Ακολουθήσαμε διαφορετική διαδρομή από το "πήγαινε" και μετά από σύντομες διατυπώσεις στα σύνορα με την Κροατία, μπήκαμε ξανά σε "ράγες" Δαλματίας. Οι διαδρομές ήταν αρκετά ενδιαφέρουσες αν και σε κάποια σημεία είδαμε εικόνα "σκληρών Βαλκανίων" που στην παραλιακή ζώνη δε συναντάς.

Νωρίς το βράδυ μπήκαμε στο Σπλίτ. Όλως παραδόξως δε θυμάμαι την εικόνα της πόλης όταν μπήκαμε μέσα. Παρκάραμε "κάπου" και βγήκαμε σε αναζήτηση καταλύματος. Βρήκαμε ένα συμπαθητικό hostel και κλείσαμε εκεί, μιας και δεν υπήρχαν άλλοι ένοικοι. Η τιμή του ήταν γύρω στα 30€/βραδιά, ρίξαμε λίγο νερό πάνω μας και βγήκαμε για μια πρώτη γνωριμία με την πόλη.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 8
• 9
• 10
• 11
• 12
• …

  Go to chapter

  Go
• 18

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 10 of 18

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Mikkael Sin]

Σε ένα ταξίδι, οι πιο υπέροχες μέρες είναι η "μέρα 0" και η μέρα της επιστροφής. Αν δεν ισχύει αυτό, σε ότι αφορά τη "μέρα 0" που δεν την ευχαριστιέται κάποιος, καλό είναι να το ψάξει εκτενώς. Σε ότι αφορά τη μέρα της επιστροφής, αν είναι άνω των 25 (αυθαίρετο αυτό αλλά... τελοσπάντων σε μια ηλικία - κατάσταση x) οφείλει να αλλάξει ζωή. Πρέπει να είναι πάντα ωραίο όταν γυρίζεις σπίτι...

Ερχόμενος στη "μέρα 0", τη μέρα πριν ξεκινήσει το ταξίδι δηλαδή, όλες οι σκέψεις είναι αφιερωμένες στις μέρες που έρχονται και τις χαρούμενες στιγμές που τις συνοδεύουν. Στο συγκεκριμένο ταξίδι, όπως έχω πει ήδη, δεν υπήρξε καμία οργάνωση και τα λόγια ήταν λίγα. Ο τελικός προορισμός - στόχος, "μιλούσε" από μόνος του και δε χρειάζονταν πολλά. Με τη φίλη μου είχαμε ραντεβού στο γνωστό μας στέκι, την προηγούμενη νύχτα, αρκούμενοι στο γεγονός οτι την επομένη θα είμασταν "στο δρόμο", πανηγυρίζοντας που ξεκινούσε η άδειά μας και υπενθυμίζοντας ο ένας στον άλλο πράγματα που πιθανόν είχαμε ξεχάσει. Είχαμε δε συμφωνήσει οτι θα παίρναμε από μια μεγάλη βαλίτσα κάθε ένας και μια μικρότερη που θα μπορούσαμε να μεταφέρουμε κατά τις συχνές μας μετακινήσεις, έτσι ώστε οι μεγάλες να μένουν στο αυτοκίνητο και να μετακινούνται κάθε 2-3 μέρες. Μαζευτήκαμε νωρίς, καθώς την επομένη έπρεπε να πάμε για δουλειά, μετά το πέρας της οποίας θα ξεκινούσαμε για το ταξίδι μας.

* * *

Μεγάλη υπόθεση να ξεκινά το ταξίδι σου τη μέρα που έχεις τελειώσει τη δουλειά. Λίγη απ' τη μαγεία χάνεται όταν περιμένεις να ξυπνήσεις το πρωί και να τρέχεις πανικόβλητος να μαζέψεις πράγματα, αγχωμένος αν έχεις ξεχάσει κάτι, αν έχεις αργήσει ή αν θα προλάβεις κάποιο τρένο, πλοίο, αεροπλάνο... Φεύγοντας αμέσως μετά τη δουλειά (έχοντας φροντίσει να μαζέψεις τα πράγματα από την προηγουμένη) γλιτώνεις απ' όλα τα προαναφερθέντα άγχη ενώ επιπλέον, το βράδυ εκείνης της μέρας επιβραβεύεσαι με ένα (ή και παραπάνω) ποτό, ενθυμούμενος τη μέρα που πέρασε στη δουλειά κι ενώ μπροστά σου ξετυλίγονται μέρες ελευθερίας σε νέους τόπους.

 

[Mikkael Sin]

Η πρώτη μέρα του ταξιδιού ήρθε, κάπου στα τέλη του Ιουνίου κι ενώ έπρεπε να πάμε για δουλειά το πρωί. Είναι από εκείνες τις μέρες που δεν καταλαβαίνεις πώς περνάνε ή πού βρίσκεσαι στ' αλήθεια και οπωσδήποτε δεν μπορείς να ισχυριστείς οτι κουράστηκες, ότι κι αν είχες να κάνεις! Το ραντεβού μας είχε δοθεί νωρίς το απόγευμα, αμέσως μετά τη δουλειά και γύρω στις 6 στεκόμαστε σε μια μικρή ουρά αυτοκινήτων μπροστά στη συνοριακή γραμμή της Κακαβιάς. Είμαστε από τα Γιάννενα, οπότε δε χρειάστηκε πολύς χρόνος ή χιλιόμετρα! Είχα επισκεφθεί ξανά τη χώρα το 1991, ως μέλος αποστολής ανθρωπιστικής βοήθειας, με τους γονείς μου φυσικά καθότι ήμουν "μπέμπης" ακόμα! Οι εμπειρίες από εκείνο το μονοήμερο ταξίδι παραμένουν αξέχαστες καθώς δεν είναι εύκολο να συναντήσεις τέτοιες συνθήκες και πάντως όχι στην Ευρώπη. Κι αν -επίσης- στη διάρκεια του βίου μας έχουμε επισκεφθεί πολλές φορές την Κακαβιά λόγω γειτνίασης (σχολικές ή οικογενειακές εκδρομές) θα ήταν η πρώτη φορά που θα έμπαινα στην Αλβανία με Ι.Χ. και μάλιστα το δικό μου! Έκτοτε και ως το 2017 πήγαινα κάθε χρόνο, έστω και μονοήμερη εκδρομή για βόλτα - καφέ - φαγητό, έχοντας περάσει όλες τις συνοριακές γραμμές μεταξύ των 2 χωρών.

Ανοργάνωτοι είμασταν αλλά ένα σχετικό διάβασμα το είχαμε κάνει. Είχαν προηγηθεί και τα ολιγοήμερα ταξίδια σε Σκόπια και Βουλγαρία και γνωρίζαμε οτι και στην Αλβανία έπρεπε να έχουμε τα φώτα ανοιχτά καθ' όλη τη διάρκεια της μέρας. Επιπλέον, το αυτοκίνητο ήταν εντάξει και στο πορτ μπαγκάζ είχαμε κανονικά τρίγωνο και γιλέκο (κάποιος με είχε ενημερώσει οτι παίζει να με γράψουν γι' αυτά). Η ουρά καθυστερούσε, με έπιασε πείνα και κατέβηκα στο καφέ των συνόρων για ένα τοστ. Μέχρι να μπω στο αυτοκίνητο η ουρά προχώρησε και ήρθε η σειρά μας. Διαβατήρια, πράσινη κάρτα, άδεια αυτοκινήτου και... free to go χωρίς πολλά πολλά. Εδώ στα δυτικά, εκείνη την εποχή νυχτώνει λίγο πριν τις 10 το βράδυ και στην Αλβανία το ρολόι μας πήγε μια ώρα μπροστά επιπλέον! Τουτέστιν, το γύρω στις 6 έγινε... γύρω στις 5 και είχαμε μπροστά μας πολλή ώρα ηλιοφάνειας.

Διασχίζαμε τα πρώτα μας χιλιόμετρα εντός της Αλβανίας κι είμασταν κάπου στον κάμπο της Δερόπολης, αγναντεύοντας τα χωριά της Βορείου Ηπείρου που σκαρφαλώνουν στους λόφους αριστερά του δρόμου. Είχε αρκετή ζέστη και μέσα σ' αυτή τη θολούρα διέκρινα ένα σταματημένο αυτοκίνητο λίγες εκατοντάδες μέτρα μπροστά. Μου έκανε για "μπλόκο" και δεν άργησα να διαπιστώσω οτι είχα εκτιμήσει σωστά. Στο σήμα τους να σταματήσω, έκανα στην άκρη με τα αλαρμ ανοιχτά και περίμενα το ντουέτο των οργάνων.

Τα χαρτιά μας είναι όλα οκ
χαχαχαχα

Τα φώτα μου είναι ανοιχτά
χαχαχα

Έχω στο πορτ μπαγκάζ όλα τα απαιτούμενα και δεν τρέχω
χαχα

Γιατί δε φοράς ζώνη;
χα


Το τοστ στα σύνορα, με το χυμό που το συνόδευσε, καθώς και η έξαψή μου, μου κόστισαν κάπου 15€ επιπλέον. Στο μεταξύ, οι 2 Αλβανοί αστυνομικοί δε μίλησαν καθόλου ελληνικά ενώ ανέφεραν το ποσό του προστίμου σε λεκ, κάτι που με έκανε να λιποθυμήσω (ούτε αγγλικά μιλούσαν, απλώς έβγαλα ευρώ και έκαναν πράξεις σε κομπιουτεράκι, όπου και είδα τα... πολλά μηδενικά)!

* * *

Ακολουθήσαμε το δρόμο που θα μας έβγαζε στους Αγίους Σαράντα και να πιάσουμε επιτέλους την παραλιακή ζώνη. Η σήμανση γενικά δεν ήταν κακή, στη Β. Ήπειρο οι πινακίδες είναι γραμμένες και στα ελληνικά (σημειώνω μόνο οτι στις χιλιομετρικές αποστάσεις δεν τα πάνε και τόσο καλά - κάτι που διαπίστωσα με "πόνο" σε επόμενη εκδρομή). Εντούτοις, σε μια διασταύρωση, δυσκολευτήκαμε και υποχρεωτικά ρώτησα μια γιαγιά που καθόταν στο πεζούλι μπροστά στο σπίτι της. Ήταν μια τυπική γιαγιά Ηπειρώτισσα κι ένιωσα σαν να ρωτούσα κάτι μια γιαγιά στο χωριό μου. Μ' αυτή τη γλυκύτητα, την ευγένεια και την ντοπιολαλιά της, με έκανε να νιώθω "σπίτι μου". Μας έδειξε το δρόμο και συνεχίσαμε για Αγίους Σαράντα...

Ανεβαίνοντας ένα φιδωτό δρόμο, είχαμε συντροφιά μας μια φύση παρόμοια με τη δική μας. Δε μας χωρίζουν εξάλλου παρά λίγα χιλιόμετρα απ' την πατρίδα. Πρέπει να χρειαστήκαμε καμιά ώρα περίπου για να αντικρίσουμε μπροστά μας την όμορφη παραλιακή πόλη που ως τότε είχα δει μόνο από την απέναντι ακτή της Κέρκυρας. Θυμάμαι οτι η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν η ίδια με εκείνη που είχα και όταν πρωτοείδα την Κωνσταντινούπολη. Κάποτε πρέπει να ήταν πολύ όμορφα εδώ! Οι Αγ. Σαράντα αντιμετώπιζαν έναν οικοδομικό οργασμό, ανάλογο με εκείνον που γνώριζε εκείνη την εποχή ολόκληρη η παραλιακή -κυρίως- Αλβανία (ένα μέρος του αποτελέσματος της άναρχης και χωρίς ελέγχους δόμησης το είδαμε στον πρόσφατο σεισμό που χτύπησε το Δυρράχιο). Ο ήλιος ήταν ακόμα ψηλά και απολαύσαμε μια βόλτα στην παραλιακή οδό. Έψαξα να βρω μαγνητάκια (κλασσικό τουριστικό σουβενίρ που δυστυχώς μου "κόλλησε" μόλις στο προηγούμενο ταξίδι μου στην Κούβα, έχοντας χάσει ήδη κάποιους προορισμούς) και μπήκα σε ένα κατάστημα στο οποίο ο... καταστηματάρχης δεν ήταν πάνω από 10 χρονών. Ένα καλοβαλμένο κι ευγενικό παιδάκι δεν καταλάβαινε ελληνικά ή αγγλικά και έτρεξε να φωνάξει τον πατέρα του (υποθέτω) ο οποίος εξίσου ευγενικά, μας μίλησε με σπαστά ελληνικά και μας εξυπηρέτησε.
Η πόλη ήταν αρκετά σύγχρονη με ωραίο πεζόδρομο μπροστά στην παραλία, τα νερά της οποίας δεν ήταν καθόλου δελεαστικά. Αποπνέει έναν αέρα "νεοπλουτισμού", απόρροια του απότομου κύματος τουρισμού των τελευταίων ετών. Δεν υπάρχει ίχνος σοβαρής πολεοδομικής μελέτης και ο ένας χτίζει πάνω στον άλλο. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία τα κτίρια είναι ξενοδοχεία, εστιατόρια και μπαρ, μάλλον κακόγουστα και με έντονα "κιτς" στοιχεία. Κρίμα, γιατί ο γραφικός κόλπος και το αμφιθεατρικό στήσιμο της πόλης, μπορούσαν να εγγυηθούν τη δημιουργία ενός πραγματικά αξιόλογου αστικού συνόλου στην άκρη της θάλασσας.
Αποφάσισα οτι μάλλον δεν ήθελα να μείνω άλλο και ρώτησα έναν περιπτερά για τη Χειμάρρα και πώς θα φτάσω εκεί. Έχεις ξαναπάει; ρώτησε, σε άψογα ελληνικά. Όχι απάντησα, είναι καλά; Έχεις πάει στην Πάργα; ξαναρώτησε . Τι μου λέει τώρα, σκέφτηκα, φυσικά και έχω πάει. Ωραία, μου λέει, η Χειμάρρα είναι σαν την Πάργα. Την ώρα εκείνη, βγαίνει απ' την πόρτα του περιπτέρου του και φωνάζει σ' έναν τύπο που κατέβαινε το δρόμο: Κώστα, δείξε λίγο στα παιδιά από πού να πάνε για τη Χειμάρρα. Ο κύριος με προσέγγισε περιχαρής, ενώ ήταν μια κλασσική φιγούρα ελληνοαμερικανού που περνάει τις διακοπές του στον τόπο καταγωγής του, κάπου στην ελληνική επαρχία. Εσύ θέλεις να πας στη Χειμάρρα; Ο ενθουσιασμός του ήταν έκδηλος, τόσο που θαρρείς οτι μιλούσαμε για το μαγαζί του. Ένευσα "ναι" και με ξαναρώτησε, εσύ τώρα, θέλεις να πας στη Χειμάρρα; Ναι, θέλω να πάω στη Χειμάρρα! Τόσο χαρούμενο άνθρωπο στο άκουσμα οτι κάποιος ετοιμάζεται να πάει κάπου δεν έχω ξαναδεί! Οι 2 άντρες ήταν γύρω στα 55-60 και τα ελληνικά τους εξαιρετικά, με ελαφρά μόνο προφορά.
Στο δρόμο για τη Χειμάρρα, κατεβήκαμε σε ένα χώρο που είχε κάτι τουριστικά κτίρια, ενώ ήταν ακριβώς πάνω απ' τη θάλασσα και θέλαμε λίγο αέρα. Μας προσέγγισε ένας τύπος γύρω στα 45, ο οποίος φορούσε ένα... σκοροφαγωμένο ψάθινο καπέλο, κλασσική καφέ παντόφλα 80's κι όλα αυτά κλεισμένα σε σουλούπι Δημήτρη Πιατά. Κωμωδία δηλαδή... Πήγε να μας πασάρει εισιτήρια για παρακείμενο αρχαιολογικό χώρο. 1€ για 2 άτομα αλλά ο ήλιος είχε ξεκινήσει να δύει και θέλαμε να φτάσουμε μέρα. Ωστόσο, φάγαμε λίγη ώρα μαζί του, αφού μας ρώτησε με σπαστά ελληνικά από πού ερχόμαστε. Από τα Γιάννενα είπα για να απαντήσει οτι έκανε κι αυτός στα Γιάννενα πριν από λίγα χρόνια.
- Και τι κάνετε εδώ;
- Διακοπές.
- Έχετε εδώ συγγενείς;
- Όχι.
- Ε, καλά, αφού οι παππούδες σας αλβανικά μιλούσαν
- Μπα, ούτε λέξη
Είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι αλλά ούτε συνέχεια ήθελα να δώσω, ούτε να ασχοληθώ περισσότερο, μέχρι που ρώτησε και δε φοβάστε; Εκεί πια έκανα ένα βήμα μπροστά, πήρα επιθετικό ύφος και ρώτησα τι να φοβηθούμε; Έκανε πίσω και συνέχισε... τίποτα, τίποτα, εμείς οι Αλβανοί είμαστε 20% μαφία, στείλαμε το 10 στην Ελλάδα, το άλλο 10 στην Ιταλία κι εδώ είμαστε ήσυχα, χαρίζοντάς μας ένα από τα highlights του ταξιδιού! Ακολούθησε ένας ακόμα σύντομος διάλογος, αφού ρωτούσα διάφορα για τον περιβάλλοντα χώρο, όπως γιατί είχαν τόσο μεγάλους κάκτους παντού γύρω γύρω. Παλιότερα λοιπόν, οι πλαγιές αυτές ήταν γεμάτες αμπέλια που έκαναν εξαιρετικό κρασί. Ο Ενβέρ, υπό το φόβο των αλεξιπτωτιστών, ρήμαξε τα αμπέλια και έβαλε να φυτέψουν θηριώδεις κάκτους στη φάση του "αν θες πέσε". Το πίστεψα για το κρασί, μιας και οι πλαγιές ήταν πάνω απ' τη θάλασσα και εξαιρετικά προσήλιες. Κρίμα που δεν το δοκίμασα... Για την ώρα πάντως, σ' αυτή τη γη, την τόσο κοντινή στο σπίτι μας, τα μόνα που ευδοκιμούν φαίνεται να είναι τα πολυβολεία και οι κάκτοι. Άβυσσος η ψυχή του Ενβέρη...

Συνεχίσαμε το δρόμο μας για τη Χειμάρρα ενώ ο ήλιος έφτανε στη δύση του.

 

[thrylosveria]

Να κανω μια ερωτηση, η Αλβανια βγαινει σε μια μερα ανετα ?

 

[Mikkael Sin]

Στη Χειμάρρα φτάσαμε γύρω στις 9 κι ενώ το τοπίο μου θύμιζε ένα ελληνικό παραθαλάσσιο μέρος. Τα χρώματα της δύσης ήταν λες κι ήμουν στην αγαπημένη Πρέβεζα, που εξάλλου δεν είναι και τόσο μακριά από εδώ! Στο βάθος οι διαπόντιοι νήσοι και ίσως ένα τμήμα της βόρειας Κέρκυρας, χωρίς να το λέω με βεβαιότητα. Ψάξαμε για κατάλυμα άμα τη αφίξει μας και βρήκαμε ένα συμπαθητικό δωμάτιο σ' ένα σπίτι πάνω στη θάλασσα. Ένα καλό κι ευγενικό νεαρό παιδί, μας ζήτησε 20€ για το δωμάτιο και φαινόταν σαν να νιώθει άσχημα. Σαν να του φάνηκαν πολλά! Μπήκαμε στο δωμάτιο, αφήσαμε τα πράγματα και μέχρι να πλυθούμε αφήσαμε να παίζει κάποιο ελληνικό κανάλι (ΑΝΤ1 θυμάμαι αλλά εντάξει... έτσι κι αλλιώς τα έπιανε όλα). Γρήγορα πεταχτήκαμε στο δρόμο και περιηγηθήκαμε στη γραφική κωμόπολη των ατίθασων, ανυπότακτων και γενναίων Χειμαρριωτών! Εκείνη την ώρα ήταν που τηλεφώνησα στο σπίτι και ενημέρωσα οτι θα περνούσαμε το πρώτο μας βράδυ στη Χειμάρρα. Ο πατέρας μου θυμήθηκε οτι κάποτε οι παππούδες μου, στη δεκαετία του '30 νοίκιαζαν το σπίτι κάποιου Χειμαρριώτη στα Γιάννενα, ο οποίος είχε μεταναστεύσει στην Αμερική προπολεμικά αλλά πιθανόν είχε συγγενείς ακόμα εκεί κι οτι θα μπορούσα ίσως να τους ψάξω, όπερ και εγένετω!

Περιηγηθήκαμε στους δρόμους πίσω από την παραλιακή ζώνη στη μικρή αγορά της πόλης και περπατήσαμε μέχρι το τέρμα της παραλίας. Αρκετά τουριστικά καταλύματα και πολλά καφέ - μπαρ μπροστά στη θάλασσα αν και η κίνηση ήταν πολύ περιορισμένη. Αρκετά νωρίς για σεζόν και στα παράλια της Ηπείρου, σύμφωνοι, αλλά κάποια καλοκαιρινά καταστήματα παρέμεναν κλειστά και γενικά επικρατούσε μια "σκοτεινιά". Για φαγητό αράξαμε σε μια ψησταριά, ίδια μ' αυτές που έχουμε εδώ και το ρίξαμε στα πιτόγυρα που ήταν εξαιρετικά, συνοδεία τοπικής μπύρας Korce, μιας τυπικής Lager (που έμελε να πιω αρκετές ακόμα, σχεδόν σε κάθε μου ταξίδι εκεί). Το μαγαζί το έχει ο Ηλίας, ο οποίος κάθισε μαζί μας όταν κατάλαβε οτι είμαστε Έλληνες τουρίστες και φυσικά συζητήσαμε για διάφορα. Τα ελληνικά του ήταν εξαιρετικά αν κι είχε μια ελαφριά προφορά. Το πρώτο που τον ρώτησα ήταν το όνομα των ανθρώπων που έψαχνα και πρόθυμα μου έδειξε μια γειτονιά, λίγο πάνω απ' τη θάλασσα, στην οποία υπήρχε αυτό το επίθετο και την οποία θα μπορούσαμε να επισκεφθούμε την επόμενη μέρα μιας κι ήταν ήδη αργά. Από το τραπέζι μας πέρασε ένας κύριος να χαιρετήσει τον Ηλία με κάτι ψώνια στα χέρια κι ο ιδιοκτήτης μας σύστησε, λέγοντας οτι είμαστε ταξιδιώτες από τα Γιάννενα. Εκφράζοντας φωναχτά τη σκέψη μου, είπα "σαν να 'μαστε στα Γιάννενα νιώθω" για να απαντήσει χαμογελώντας "ε, αφού Ηπειρώτες είμαστε"! Παλιότερα, όπως μας είπε ο Ηλίας, όταν έρχονταν για ομιλίες ο Ενβέρ, έλεγε στο Χειμαρριώτικο κοινό: Ξέρω οτι έχετε το μυαλό σας εκεί, δείχνοντας προς τα διαπόντια νησιά, αλλά όσο δεν το βγάζετε απ' το κεφάλι σας θα σας το κόψω!

Στη συνέχεια πήγαμε για ένα ποτό σ' ένα απ' τα ελάχιστα ανοιχτά παραθαλάσσια μπαρ και μαζευτήκαμε στο δωμάτιο γιατί μας έπιασε κατάθλιψη απ' την ερημιά (ενώ έβαλε και λίγη ψύχρα)!

 

[Mikkael Sin]

Να κανω μια ερωτηση, η Αλβανια βγαινει σε μια μερα ανετα ?

Μπορώ να απαντήσω σε όσες ερωτήσεις θέλεις αγαπητέ! Για κανένα λόγο δεν μπορείς να δεις πολλά σε μια μέρα. Ένα ικανοποιητικό μονοήμερο, αν μείνεις στα Γιάννενα, είναι Αγ. Σαράντα - Βουθρωτό - Δέλβινο - Αργυρόκαστρο.

 

[thrylosveria]

Μπορώ να απαντήσω σε όσες ερωτήσεις θέλεις αγαπητέ! Για κανένα λόγο δεν μπορείς να δεις πολλά σε μια μέρα. Ένα ικανοποιητικό μονοήμερο, αν μείνεις στα Γιάννενα, είναι Αγ. Σαράντα - Βουθρωτό - Δέλβινο - Αργυρόκαστρο.

Ωραια, ευχαριστω πολυ...συνεχιζω την αναγνωση !!!

 

[Mikkael Sin]

Ωραια, ευχαριστω πολυ...συνεχιζω την αναγνωση !!!

Παρακαλώ!

Αν τυχόν δεν κατάλαβα την ερώτηση και θέλεις να τη διασχίσεις σε μια μέρα για να βγεις Μαυροβούνιο, τότε ναι, βγαίνει άνετα, είτε από Κρυσταλλοπηγή - Κορυτσά κλπ, είτε από Κακαβιά ή και Μαυρομάτι Θεσπρωτίας. Μόνο από τη Μέρτζιανη δε βγαίνει άνετα (κι αυτό στο Ν. Ιωαννίνων) καθώς από εκεί οι δρόμοι δεν παλεύονται για πολλά χιλιόμετρα.

 

[thrylosveria]

Παρακαλώ!

Αν τυχόν δεν κατάλαβα την ερώτηση και θέλεις να τη διασχίσεις σε μια μέρα για να βγεις Μαυροβούνιο, τότε ναι, βγαίνει άνετα, είτε από Κρυσταλλοπηγή - Κορυτσά κλπ, είτε από Κακαβιά ή και Μαυρομάτι Θεσπρωτίας. Μόνο από τη Μέρτζιανη δε βγαίνει άνετα (κι αυτό στο Ν. Ιωαννίνων) καθώς από εκεί οι δρόμοι δεν παλεύονται για πολλά χιλιόμετρα.

Nαι, κατα βαση αυτο ηθελα να μαθω το αν ειναι εφικτο !!! Χωρις να εχω παει, δεν την θεωρω ασφαλη χωρα για να μεινω ενα βραδυ με οικογενεια, αν κανω λαθος με διορθωνεις ! Περιμενω τη συνεχεια.

 

[Mikkael Sin]

Nαι, κατα βαση αυτο ηθελα να μαθω το αν ειναι εφικτο !!! Χωρις να εχω παει, δεν την θεωρω ασφαλη χωρα για να μεινω ενα βραδυ με οικογενεια, αν κανω λαθος με διορθωνεις ! Περιμενω τη συνεχεια.

Απολύτως ασφαλής, όσο και οποιαδήποτε άλλη χώρα στην Ευρώπη. Εξαιρώ το βορειοανατολικό τμήμα της που πρέπει να είναι εξαιρετικής ομορφιάς αλλά λέγονται διάφορα. Είναι και το μοναδικό στη χώρα που δεν έχω γυρίσει. Σκόπευα να πάω το 2016, ερχόμενος από Κόσοβο αλλά προέκυψε κάτι έκτακτο και επέστρεψα στα Γιάννενα την ίδια μέρα από Πρίστινα. Με παιδιά μαζί δε θα το έκανα πάντως. Αν πάντως το φοβάσαι, μπαίνεις από τις συνοριακές γραμμές που προανέφερα και το ίδιο βράδυ κοιμάσαι στο Μαυροβούνιο, κανένα πρόβλημα!

 

[Mikkael Sin]

Ξυπνήσαμε στη Χειμάρρα νωρίς το πρωί και η θάλασσα φαινόταν εξαιρετική. Όλα ήσυχα και ειδυλλιακά, αν και οι προσδοκίες μας οτι θα βλέπαμε την "Πάργα της Αλβανίας", όπως μας είχε ενημερώσει την προηγουμένη ο περιπτεράς στους Αγ. Σαράντα, διαψεύστηκαν. Όχι οτι είναι άσχημα, κάθε άλλο, απλώς η Πάργα... δεν παίζεται (προσωπικά τη θεωρώ τον ομορφότερο παραθαλάσσιο οικισμό της ηπειρωτικής -τουλάχιστον- Ελλάδας)! Περπατήσαμε πάνω απ' την παραλία, στην οποία υπήρχε μόνο μια ομπρέλα και 2 παραθεριστές. Ήταν βέβαια γύρω στις 09:00 το πρωί αλλά ήταν μια υπέροχη καλοκαιρινή μέρα, στα τέλη του Ιουνίου! Στην επιστροφή μας από την άλλη άκρη της παραλίας, στην οποία ευδοκιμούν κάτι ψωραλέοι φοίνικες και κάτι πιο... ψωραλέα πολυβολεία, συναντήσαμε μια παρέα ηλικιωμένων αντρών που έκαναν την πρωινή τους κουβέντα. Στα ελληνικά φυσικά! Ήταν σαν να είμαι στα χωριά μου, στο Ζαγόρι, μόνο που αντί για πλάτανο, οι παππούδες (περιποιημένοι, με μακρύ παντελόνι, πουκάμισο και καπέλο) κάθονταν κάτω απ' τον ήλιο και μπροστά τους είχαν το Βόρειο Ιόνιο κι απέναντί τους τα ελληνικά νησιά... Εκείνη την ώρα "μνημόνευσα" το Λορέντζο Μαβίλη ενθυμούμενος το "πατρίδα σαν τον ήλιο σου, ήλιος αλλού δε λάμπει" και πόσο δίκιο μπορούσε να έχει! Και η αλήθεια είναι οτι μέχρι εδώ, ο ήλιος έλαμπε σαν τον ελληνικό. Περνώντας από το Ιόνιο στην Αδριατική όλα αλλάζουν και νιώθεις οτι το φως θαμπώνει, όσο όμορφα κι αν είναι τα μέρη.

Ακολουθήσαμε ένα δρομάκι για τη γειτονιά πάνω απ' τη θάλασσα, προκειμένου να βρεθούμε στο σπίτι του παππού Αριστείδη και της γιαγιάς Μαρίας. Και οι 2 σε προχωρημένη ηλικία, τα παιδιά τους φευγάτα στην Ελλάδα. Εξήγησα με λίγα λόγια το λόγο της επίσκεψής μας. Δεν κατάλαβαν για ποιον τους ρωτούσα, πιθανόν μακρινός συγγενής για τον οποίον πάντως αγνοούσαν την τύχη του. Η γιαγιά μας εξιστόρησε μια τρομερή ιστορία ενώ μου είχαν ήδη κάνει εντύπωση τα υπέροχα και χωρίς ίχνος προφοράς ελληνικά της. Ο πατέρας της λοιπόν, έμπορος, είχε πάρει και την οικογένειά του στην Αλβανία προπολεμικά, έκλεισαν τα σύνορα και βρέθηκαν εκεί. Παντρεύτηκε το "βασιλιά" όπως αποκάλεσε τον παππού και έμειναν εκεί, στο χωριό του. Μας κέρασαν καφέ, γλυκό του κουταλιού και χυμό, ενώ καθίσαμε στη φτωχική αλλά τακτοποιημένη και νοικοκυρεμένη -τυπική ηπειρώτικη- αυλή τους, με την κληματαριά και τα πέτρινα πεζούλια της. Εξέφρασα τον ενθουσιασμό μου για την ελληνικότητα της περιοχής και μας ενημέρωσαν οτι το καθεστώς έκανε πολλές προσπάθειες αλλοίωσης του πληθυσμού, μέσω μικτών γάμων και εποικισμό της περιοχής από Αλβανούς του Βορρά. Κι όπως είπε ο παππούς, προσπάθησαν να μας αλλάξουν αλλά αυτοί που ήρθαν εδώ έγιναν σαν κι εμάς. Ο τόπος έκανε τη δουλειά του. Παππούς και γιαγιά κόντευαν τότε τα 90 τους χρόνια.

Κλείσαμε πίσω μας τη σιδερένια αυλόπορτα και φύγαμε για το δωμάτιο, να μαζέψουμε πράγματα και να συνεχίσουμε βόρεια. Η θάλασσα ήταν λαχταριστή αλλά έπρεπε να φτάσουμε στα Τίρανα όσο ήταν μέρα...

 

[thrylosveria]

Απολύτως ασφαλής, όσο και οποιαδήποτε άλλη χώρα στην Ευρώπη. Εξαιρώ το βορειοανατολικό τμήμα της που πρέπει να είναι εξαιρετικής ομορφιάς αλλά λέγονται διάφορα. Είναι και το μοναδικό στη χώρα που δεν έχω γυρίσει. Σκόπευα να πάω το 2016, ερχόμενος από Κόσοβο αλλά προέκυψε κάτι έκτακτο και επέστρεψα στα Γιάννενα την ίδια μέρα από Πρίστινα. Με παιδιά μαζί δε θα το έκανα πάντως. Αν πάντως το φοβάσαι, μπαίνεις από τις συνοριακές γραμμές που προανέφερα και το ίδιο βράδυ κοιμάσαι στο Μαυροβούνιο, κανένα πρόβλημα!

Καλημερα, θα προτιμησω να την διασχισω και οι διανυκτερευσεις μου να ξεκινησουν απο Μαυροβουνιο...ευχαριστω πολυ και παλι για το χρονο σου...περιμενω τη συνεχεια !!!