Mikkael Sin
Member
- Μηνύματα
- 38
- Likes
- 386
- Επόμενο Ταξίδι
- Βαλκάνια
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νορβηγικά φιορδ
Καλησπέρα σε όλους,
Το ταξίδι που θα διηγηθώ πραγματοποιήθηκε κατά τους μήνες Ιούνιο-Ιούλιο του 2011 και κατά τη διάρκειά του διασχίσαμε τα ανατολικά παράλια της Αδριατικής, ενώ επιστρέψαμε από την ενδοχώρα της Γιουγκοσλαβίας. Αφορμή γι' αυτή τη διήγηση στάθηκαν κάποιες πρόσφατες εκπομπές του Ευτύχη (ναι, αυτού που γυρνάει εδώ κι εκεί μασώντας μπισκότα, σοκολάτες και μήλα ζαγορίν) που έκανε σχεδόν τις ίδιες διαδρομές και με συγκίνησε.
Χρωστούσα αυτή τη διήγηση εδώ και πολύ καιρό. Πρώτη μου επαφή με το συγκεκριμένο χώρο ήταν ακριβώς πριν από 10 χρόνια κι ότι είχαμε κλείσει το αεροπορικό μας ταξίδι για Βαρκελώνη. Τυχαία λοιπόν, διάβασα εδώ για διάφορα road trips και για πρώτη φορά σκέφτηκα... "γιατί όχι"! Ξεκίνησα από τότε να δουλεύω στο μυαλό μου το ταξίδι του επόμενου Καλοκαιριού, που θα γινόταν οδικώς και θα γινόταν οπωσδήποτε στη Γιουγκοσλαβία! Δεν ήξερα ακόμα αν θα ήταν στα παράλια ή στην ενδοχώρα αλλά σε κάθε περίπτωση, γνώριζα οτι θα ήταν "ταξίδι ζωής".
Προσωπικά διαχωρίζω τους όρους "Ταξίδι Όνειρο" και "Ταξίδι Ζωής". Σε μια προσπάθεια να αποσαφηνίσω τον όρο που χρησιμοποίησα πιο πάνω, πρωτοπήγα στην -ενιαία τότε- Γιουγκοσλαβία, όντας πολύ μικρός, το 1987. Με τους γονείς μου φυσικά. Έκτοτε και μάλλον χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος, ανέπτυξα μια "ιδιαίτερη σχέση" με τη συγκεκριμένη χώρα. Ήθελα να μαθαίνω οτιδήποτε σχετίζονταν με αυτή, έγινα οπαδός των εθνικών της ομάδων αλλά και των συλλόγων (όλη η Ελλάδα υποστήριζε τον μπασκετικό Άρη τη στιγμή που εγώ πανηγύριζα τις κούπες της Γιουγκοπλάστικα) ενώ το παιδικό μου δωμάτιο ήταν γεμάτο χάρτες, σημαίες και φωτογραφίες Γιουγκοσλάβων αθλητών και ομάδων ποδοσφαίρου και μπάσκετ. Λίγο πριν το ξέσπασμα του πολέμου, ο πατέρας μου είχε υποσχεθεί ένα ωραίο ταξίδι, το οποίο δεν προλάβαμε να κάνουμε. Ακόμα το θυμόμαστε, σχολιάζοντας πόσο γκαντέμης ήμουν! Με εξαίρεση κάποιες διαδρομές στις κοντινές με τα σύνορά μας περιοχές της Βόρειας Μακεδονίας, έπρεπε να περάσουν σχεδόν 20 χρόνια για να κάνω αυτό το ταξίδι πραγματικότητα (και να σημειώσω οτι μόλις 1,5 μήνα πριν είχαμε γυρίσει από Κούβα αλλά εγώ έβλεπα μπροστά μου μόνο Βαλκάνια). Ε, αν αυτό δεν είναι ταξίδι ζωής, τότε τι είναι;
Μη έχοντας ταξιδέψει με το αυτοκίνητό μου στο εξωτερικό πιο πριν, κατά τη διάρκεια του χρόνου φρόντισα να κάνω 2 μικρά ταξίδια οδηγώντας, χάριν εκπαίδευσης. Ένα στο Μπάνσκο της Βουλγαρίας κι ένα στην Οχρίδα. Μου φάνηκε εύκολο, απέκτησα άνεση και δεν ένιωσα φόβο για μεγαλύτερες διαδρομές και πολυήμερη παραμονή. Αυτή ήταν και η μόνη προσπάθεια να "οργανώσω" κάτι ενόψει του ταξιδιού. Κι όταν λέω μόνη, εννοώ οτι ξεκινήσαμε χωρίς να έχουμε κλείσει κανένα ξενοδοχείο και χωρίς GPS. Δε μας περίμενε κανείς και δε χρειαζόταν να κανονίσουμε εκ των προτέρων καμία διανυκτέρευση. Όπου κάθονταν! Έναν... hard copy χάρτη είχαμε μαζί και ήξερα οτι δε θα μας χρειαστεί.
Ωραία, έ;
Επιστρέφω λοιπόν στο φόρουμ αυτό που χρωστούσα από εκείνα τα χρόνια. Στην αρχή δίσταζα να γράψω, μιας και πολλοί άνθρωποι έχουν πραγματοποιήσει το ταξίδι. Παρόλα αυτά, ίσως το δικό μου κείμενο εμπνεύσει κάποιον να πραγματοποιήσει το δικό του ταξιδιωτικό όνειρο. Κι αφού δεν μπορώ να ισχυριστώ οτι θα κάνω κάποια συγκλονιστική αποκάλυψη, ίσως ένα διαφορετικό απ' το συνηθισμένο ύφος μιας ταξιδιωτικής αφήγησης, κάνει το κείμενο πιο ελκυστικό. Εξάλλου δεν υπάρχει ταξίδι χωρίς ευτράπελα κι αν υπήρξε, κάτι πήγε πολύ λάθος!
Δύο άτομα, εγώ και μια φίλη, η διάρκεια του ταξιδιού ήταν 2 εβδομάδες ενώ ταξιδέψαμε με ένα Ford Fiesta 1400cc διανύοντας περίπου 4.000 χλμ. Οι διανυκτερεύσεις μας, 1 ή 2 κατά περίπτωση πραγματοποιήθηκαν σε Χειμάρρα - Τίρανα - Πρζνό - Ντουμπρόβνικ - Σπλίτ - Ζαντάρ - Τεργέστη - Μάριμπορ - Ζάγκρεμπ - Βελιγράδι.
Το "δυστύχημα" είναι οτι το ταξιδιωτικό μου μπλοκ, με διάφορες σημειώσεις -κυρίως- σε ότι αφορά ημερομηνίες, χιλιομετρικές αποστάσεις και ώρες αναχώρησης - άφιξης, βρίσκεται κάπου ανάμεσα από το πατρικό μου σπίτι και κάποια κούτα που δεν έχει ανοίξει ακόμα. Αρνούμαι επίσης να ρίξω ματιές στις -πολλές ομολογουμένως- φωτογραφίες του ταξιδιού (που έτσι κι αλλιώς αναπαύονται σε κάποιον εξωτερικό σκληρό και δεν έχω εύκαιρες) και θα καταθέσω από μνήμης διαδρομές και περιστατικά. Σταχυολογώντας λοιπόν τις αναμνήσεις μου, ας ξεκινήσουμε...
Το ταξίδι που θα διηγηθώ πραγματοποιήθηκε κατά τους μήνες Ιούνιο-Ιούλιο του 2011 και κατά τη διάρκειά του διασχίσαμε τα ανατολικά παράλια της Αδριατικής, ενώ επιστρέψαμε από την ενδοχώρα της Γιουγκοσλαβίας. Αφορμή γι' αυτή τη διήγηση στάθηκαν κάποιες πρόσφατες εκπομπές του Ευτύχη (ναι, αυτού που γυρνάει εδώ κι εκεί μασώντας μπισκότα, σοκολάτες και μήλα ζαγορίν) που έκανε σχεδόν τις ίδιες διαδρομές και με συγκίνησε.
Χρωστούσα αυτή τη διήγηση εδώ και πολύ καιρό. Πρώτη μου επαφή με το συγκεκριμένο χώρο ήταν ακριβώς πριν από 10 χρόνια κι ότι είχαμε κλείσει το αεροπορικό μας ταξίδι για Βαρκελώνη. Τυχαία λοιπόν, διάβασα εδώ για διάφορα road trips και για πρώτη φορά σκέφτηκα... "γιατί όχι"! Ξεκίνησα από τότε να δουλεύω στο μυαλό μου το ταξίδι του επόμενου Καλοκαιριού, που θα γινόταν οδικώς και θα γινόταν οπωσδήποτε στη Γιουγκοσλαβία! Δεν ήξερα ακόμα αν θα ήταν στα παράλια ή στην ενδοχώρα αλλά σε κάθε περίπτωση, γνώριζα οτι θα ήταν "ταξίδι ζωής".
Προσωπικά διαχωρίζω τους όρους "Ταξίδι Όνειρο" και "Ταξίδι Ζωής". Σε μια προσπάθεια να αποσαφηνίσω τον όρο που χρησιμοποίησα πιο πάνω, πρωτοπήγα στην -ενιαία τότε- Γιουγκοσλαβία, όντας πολύ μικρός, το 1987. Με τους γονείς μου φυσικά. Έκτοτε και μάλλον χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος, ανέπτυξα μια "ιδιαίτερη σχέση" με τη συγκεκριμένη χώρα. Ήθελα να μαθαίνω οτιδήποτε σχετίζονταν με αυτή, έγινα οπαδός των εθνικών της ομάδων αλλά και των συλλόγων (όλη η Ελλάδα υποστήριζε τον μπασκετικό Άρη τη στιγμή που εγώ πανηγύριζα τις κούπες της Γιουγκοπλάστικα) ενώ το παιδικό μου δωμάτιο ήταν γεμάτο χάρτες, σημαίες και φωτογραφίες Γιουγκοσλάβων αθλητών και ομάδων ποδοσφαίρου και μπάσκετ. Λίγο πριν το ξέσπασμα του πολέμου, ο πατέρας μου είχε υποσχεθεί ένα ωραίο ταξίδι, το οποίο δεν προλάβαμε να κάνουμε. Ακόμα το θυμόμαστε, σχολιάζοντας πόσο γκαντέμης ήμουν! Με εξαίρεση κάποιες διαδρομές στις κοντινές με τα σύνορά μας περιοχές της Βόρειας Μακεδονίας, έπρεπε να περάσουν σχεδόν 20 χρόνια για να κάνω αυτό το ταξίδι πραγματικότητα (και να σημειώσω οτι μόλις 1,5 μήνα πριν είχαμε γυρίσει από Κούβα αλλά εγώ έβλεπα μπροστά μου μόνο Βαλκάνια). Ε, αν αυτό δεν είναι ταξίδι ζωής, τότε τι είναι;
Μη έχοντας ταξιδέψει με το αυτοκίνητό μου στο εξωτερικό πιο πριν, κατά τη διάρκεια του χρόνου φρόντισα να κάνω 2 μικρά ταξίδια οδηγώντας, χάριν εκπαίδευσης. Ένα στο Μπάνσκο της Βουλγαρίας κι ένα στην Οχρίδα. Μου φάνηκε εύκολο, απέκτησα άνεση και δεν ένιωσα φόβο για μεγαλύτερες διαδρομές και πολυήμερη παραμονή. Αυτή ήταν και η μόνη προσπάθεια να "οργανώσω" κάτι ενόψει του ταξιδιού. Κι όταν λέω μόνη, εννοώ οτι ξεκινήσαμε χωρίς να έχουμε κλείσει κανένα ξενοδοχείο και χωρίς GPS. Δε μας περίμενε κανείς και δε χρειαζόταν να κανονίσουμε εκ των προτέρων καμία διανυκτέρευση. Όπου κάθονταν! Έναν... hard copy χάρτη είχαμε μαζί και ήξερα οτι δε θα μας χρειαστεί.
Ωραία, έ;
Επιστρέφω λοιπόν στο φόρουμ αυτό που χρωστούσα από εκείνα τα χρόνια. Στην αρχή δίσταζα να γράψω, μιας και πολλοί άνθρωποι έχουν πραγματοποιήσει το ταξίδι. Παρόλα αυτά, ίσως το δικό μου κείμενο εμπνεύσει κάποιον να πραγματοποιήσει το δικό του ταξιδιωτικό όνειρο. Κι αφού δεν μπορώ να ισχυριστώ οτι θα κάνω κάποια συγκλονιστική αποκάλυψη, ίσως ένα διαφορετικό απ' το συνηθισμένο ύφος μιας ταξιδιωτικής αφήγησης, κάνει το κείμενο πιο ελκυστικό. Εξάλλου δεν υπάρχει ταξίδι χωρίς ευτράπελα κι αν υπήρξε, κάτι πήγε πολύ λάθος!
Δύο άτομα, εγώ και μια φίλη, η διάρκεια του ταξιδιού ήταν 2 εβδομάδες ενώ ταξιδέψαμε με ένα Ford Fiesta 1400cc διανύοντας περίπου 4.000 χλμ. Οι διανυκτερεύσεις μας, 1 ή 2 κατά περίπτωση πραγματοποιήθηκαν σε Χειμάρρα - Τίρανα - Πρζνό - Ντουμπρόβνικ - Σπλίτ - Ζαντάρ - Τεργέστη - Μάριμπορ - Ζάγκρεμπ - Βελιγράδι.
Το "δυστύχημα" είναι οτι το ταξιδιωτικό μου μπλοκ, με διάφορες σημειώσεις -κυρίως- σε ότι αφορά ημερομηνίες, χιλιομετρικές αποστάσεις και ώρες αναχώρησης - άφιξης, βρίσκεται κάπου ανάμεσα από το πατρικό μου σπίτι και κάποια κούτα που δεν έχει ανοίξει ακόμα. Αρνούμαι επίσης να ρίξω ματιές στις -πολλές ομολογουμένως- φωτογραφίες του ταξιδιού (που έτσι κι αλλιώς αναπαύονται σε κάποιον εξωτερικό σκληρό και δεν έχω εύκαιρες) και θα καταθέσω από μνήμης διαδρομές και περιστατικά. Σταχυολογώντας λοιπόν τις αναμνήσεις μου, ας ξεκινήσουμε...
Attachments
-
42 bytes Προβολές: 0