Mikkael Sin
Member
- Μηνύματα
- 38
- Likes
- 386
- Επόμενο Ταξίδι
- Βαλκάνια
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νορβηγικά φιορδ
Η προηγούμενη μέρα ήταν κουραστική, ενώ για πρώτη και τελευταία φορά "πληρώσαμε" το γεγονός οτι δεν είχαμε κλείσει δωμάτιο από πριν. Ακόμα κι έτσι όμως, πέρα απ' το ότι είχε το γούστο του, η βραδιά θα μείνει αξέχαστη! Σπάνια χαίρεσαι τόσο πολύ το φαγητό και τον ύπνο σου...
Ακόμα κι αν τελειώσει κάτι χωρίς να έχει πάει στραβά, εκ των υστέρων θα αποδειχθεί οτι θα ήταν καλύτερα να είχε πάει στραβά... (Μέρφυ)
Βγήκαμε ξανά στο δρόμο για τον επόμενο βασικό μας προορισμό, τη Ριέκα, ακολουθώντας τον παραθαλάσσιο δρόμο. Εξαιρετική θέα προς τη θάλασσα στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής. Τα απέναντι νησιά ή οι χερσόνησοι που εισχωρούν στη θάλασσα δημιουργώντας τα δαιδαλώδη βαλκανικά φιόρδ, δίνουν κατά διαστήματα την αίσθηση οτι κινείσαι παραλιμνίως κι όχι πλάι σε θάλασσα. Είπαμε, εδώ ο ήλιος είναι πιο... χλωμός απ' οτι στην Ελλάδα και μάλλον οι λίμνες θα ταίριαζαν καλύτερα στο τοπίο. Περάσαμε πάντως από εξαιρετικά χωριά, άλλα περιποιημένα κι άλλα εντελώς παρατημένα -αν κι αυτά συχνά είχαν περισσότερο ενδιαφέρον- παλιές μονάδες δίπλα στη θάλασσα και καρνάγια, ενώ κατά διαστήματα το τοπίο θύμιζε "ελληνικό Καλοκαίρι" με παραθεριστές να κυκλοφορούν με τα μαγιό και όλο τον εξοπλισμό ανά χείρας (ομπρέλες, ψάθες, στρώματα θαλάσσης). Κι εδώ ήταν συχνό το φαινόμενο να βλέπουμε πινακίδες από Δυτική, Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Κάποιο απ' τα απέναντι νησάκια ήταν και το Γκόλι Ότοκ, πράγμα το οποίο γνώριζα αλλά φυσικά όχι ποιο ακριβώς! Οι γνωστές φυλακές των πολιτικών κρατουμένων επί εποχής Τίτο.
Νωρίς το μεσημέρι φτάσαμε στη Ριέκα και ψάξαμε για το ποδοσφαιρικό της γήπεδο που είναι δίπλα στη θάλασσα. Εκεί, το μακρινό 1979 η Ομάδα μου, ο ΠΑΣ Γιάννινα είχε δώσει το πρώτο εκτός έδρας ευρωπαϊκό παιχνίδι της ιστορίας της! Μπήκα στο χώρο με... προσκυνηματική ευλάβεια. Η φίλη μου παρέμεινε στην κερκίδα τραβώντας φωτογραφίες ενώ εγώ πήδηξα το κάγκελο για να βρεθώ στον αγωνιστικό χώρο. Κι ενώ απέδιδα φόρο τιμής, ένας -προφανώς φύλακας του χώρου- φώναζε στη γλώσσα του να απομακρυνθώ. Ένευσα οτι δεν καταλαβαίνω και συνέχισα να τον γράφω, όταν πήγε να ξεκλειδώσει μια απ' τις πόρτες. Αυτός έμπαινε κι εγώ έβγαινα, ξανακαβαλώντας το κάγκελο, δημιουργώντας μια μάλλον κωμική εικόνα. Το "χρέος" μου πάντως το είχα ξεπληρώσει και φύγαμε για βόλτα στην πόλη. Οι πεζόδρομοι πάνω απ' την παραλία ήταν υπέροχοι και γεμάτοι ζωντάνια. Εδώ δεν είδαμε τόσους τουρίστες, όσο ντόπιους που ακολουθούσαν τους ρυθμούς της καθημερινότητάς τους. Για μια ακόμα φορά μετάνιωσα που δεν περάσαμε ένα βράδυ εκεί και μπορώ να πω οτι η Ριέκα αξίζει και με το παραπάνω ως προορισμός. Εκτός από Δαλματία, εδώ είναι έντονο και το ιταλικό στοιχείο, προσφέροντας μοναδικές εικόνες στον επισκέπτη. Θέλαμε πάντως να διασχίσουμε κι ολόκληρη τη χερσόνησο της Ίστρια και δε γνωρίζαμε πόσο χρόνο θα χρειαστούμε.
Λίγα χιλιόμετρα μετά φτάσαμε στην Οπατίγια, ένα από τα γνωστότερα θέρετρα της Βόρειας Δαλματίας. Σε μένα θύμισε κάτι από Πριγκηπόνησα, με ωραίες βίλες και νοικοκυρεμένες, ολάνθιστες αυλές. Πολύ πράσινο και πολύ ωραία σημεία για βόλτα. Συνεχίσαμε παραλιακά και από μακριά είδαμε έναν πολύ γραφικό κόλπο με μια μεγάλη μονάδα, δε θυμάμαι τι ήταν αλλά είχε παροπλιστεί. Το σκηνικό πάντως ήταν εντυπωσιακό και βγήκαμε απ' το δρόμο κατεβαίνοντας την κατηφόρα μέχρι τη θάλασσα για μια μίνι εξερεύνηση στις εγκαταστάσεις.
Συνεχίσαμε ως την Πούλα, το νοτιότερο άκρο της Ίστρια. Μια εξίσου πανέμορφη πόλη των ακτών της Κροατίας. Το αρχαίο ρωμαϊκό θέατρο της πόλης, στα πρότυπα του Κολοσσαίο, ήταν κλειστό, μιας και το ίδιο βράδυ φιλοξενούσε συναυλία του Seal. Αράξαμε απ' έξω ακούγοντας ένα μέρος του soundcheck και συνεχίσαμε τη βόλτα μας στην πόλη. Στη λεωφόρο του Στρατάρχη Τίτο φάγαμε κάτι στο όρθιο και συνεχίσαμε, βόρεια και πάλι! Στο δρόμο βρήκαμε κάτι σαν "μπαλκόνι" πάνω απ' τη θάλασσα. Ένα πλάτωμα στην ουσία, αρκετά πάνω απ' τη θάλασσα, με αποτέλεσμα να έχεις τρομερή θέα σε ολόκληρη τη Βόρεια Δαλματία. Είχε τουριστικά καταστήματα και αρκετό κόσμο που απολάμβανε τον καφέ του και τη θέα. Στο μεταξύ ο ήλιος έπεφτε πλέον επικίνδυνα και έπρεπε να βρούμε κάπου να μείνουμε!
Ήταν στο αρχικό πλάνο να φτάσουμε ως την Τεργέστη, λογοτεχνικό και... ιστορικό τέρμα των δαλματικών ακτών. Από εκεί και πέρα... Ιταλία! Δεν είχαμε σκοπό να μείνουμε νύχτα εκεί πάντως. Όταν μπήκαμε στη Σλοβενία είχε σχεδόν νυχτώσει και είμασταν στο δρόμο από πολύ νωρίς το πρωί. Δε θυμάμαι αν υπήρχε συνοριακός έλεγχος. Κατεβήκαμε σε ένα παραθαλάσσιο μέρος, μάλλον στο Κόπερ και παρκάραμε μπροστά στη θάλασσα. Είχε νυχτώσει για τα καλά κι έπρεπε να βρούμε κατάλυμα. Φυσούσε δαιμονισμένα και δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Ακουγόταν μουσική από κάπου μακριά αλλά εκεί γύρω δεν υπήρχαν φώτα, ούτε άνθρωποι. Μας έπιασε κατάθλιψη και αποφασίσαμε να φύγουμε για Τεργέστη.
Μετά από σύντομη διαδρομή και χωρίς συνοριακό έλεγχο (αυτό το θυμάμαι) μπήκαμε στην Ιταλία και την Τεργέστη χωρίς καν να το καταλάβουμε. Παρκάραμε κάπου μέσα στα στενά της πόλης και βρήκαμε δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο πάνω απ' την παραλιακή. Γύρω στα 80€ η τιμή του και σίγουρα δεν άξιζε τόσο. Ένα παλιό, αρκετά μεγάλο ξενοδοχείο σε αστικό ιστό πόλης. Βγήκαμε κατ' ευθείαν για φαγητό. Είχαμε αργήσει κι ήξερα οτι θα δυσκολευτούμε. Δε διαψεύστηκα! Στο μόνο εστιατόριο που βρήκαμε ανοιχτό, μας ενημέρωσαν οτι η κουζίνα είχε κλείσει κι ενώ το μαγαζί είχε μέσα 2-3 παρέες. Ήταν μεσάνυχτα κι είμασταν στην Ιταλία. Τι περιμέναμε δηλαδή; Βρήκαμε κάτι σαν καφέ ανοιχτό και αρκεστήκαμε σε κρύα σάντουιτς. Ήταν ανοιχτό γιατί ανήκε σε Κινέζους κι όχι σε Ιταλούς. Αργά το βράδυ συνεχίσαμε τη βόλτα μας στην παραλιακή ζώνη όπου δεν κυκλοφορούσε ψυχή! Αυτή ήταν και η πιο κουραστική μέρα ολόκληρου του ταξιδιού και η μέρα με τα περισσότερα χιλιόμετρα, αν εξαιρέσω τη μέρα της επιστροφής. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο καθώς είμασταν "πτώματα".
(Ξανα)λιποθύμησα στο κρεβάτι μου..
Ακόμα κι αν τελειώσει κάτι χωρίς να έχει πάει στραβά, εκ των υστέρων θα αποδειχθεί οτι θα ήταν καλύτερα να είχε πάει στραβά... (Μέρφυ)
Βγήκαμε ξανά στο δρόμο για τον επόμενο βασικό μας προορισμό, τη Ριέκα, ακολουθώντας τον παραθαλάσσιο δρόμο. Εξαιρετική θέα προς τη θάλασσα στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής. Τα απέναντι νησιά ή οι χερσόνησοι που εισχωρούν στη θάλασσα δημιουργώντας τα δαιδαλώδη βαλκανικά φιόρδ, δίνουν κατά διαστήματα την αίσθηση οτι κινείσαι παραλιμνίως κι όχι πλάι σε θάλασσα. Είπαμε, εδώ ο ήλιος είναι πιο... χλωμός απ' οτι στην Ελλάδα και μάλλον οι λίμνες θα ταίριαζαν καλύτερα στο τοπίο. Περάσαμε πάντως από εξαιρετικά χωριά, άλλα περιποιημένα κι άλλα εντελώς παρατημένα -αν κι αυτά συχνά είχαν περισσότερο ενδιαφέρον- παλιές μονάδες δίπλα στη θάλασσα και καρνάγια, ενώ κατά διαστήματα το τοπίο θύμιζε "ελληνικό Καλοκαίρι" με παραθεριστές να κυκλοφορούν με τα μαγιό και όλο τον εξοπλισμό ανά χείρας (ομπρέλες, ψάθες, στρώματα θαλάσσης). Κι εδώ ήταν συχνό το φαινόμενο να βλέπουμε πινακίδες από Δυτική, Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Κάποιο απ' τα απέναντι νησάκια ήταν και το Γκόλι Ότοκ, πράγμα το οποίο γνώριζα αλλά φυσικά όχι ποιο ακριβώς! Οι γνωστές φυλακές των πολιτικών κρατουμένων επί εποχής Τίτο.
Νωρίς το μεσημέρι φτάσαμε στη Ριέκα και ψάξαμε για το ποδοσφαιρικό της γήπεδο που είναι δίπλα στη θάλασσα. Εκεί, το μακρινό 1979 η Ομάδα μου, ο ΠΑΣ Γιάννινα είχε δώσει το πρώτο εκτός έδρας ευρωπαϊκό παιχνίδι της ιστορίας της! Μπήκα στο χώρο με... προσκυνηματική ευλάβεια. Η φίλη μου παρέμεινε στην κερκίδα τραβώντας φωτογραφίες ενώ εγώ πήδηξα το κάγκελο για να βρεθώ στον αγωνιστικό χώρο. Κι ενώ απέδιδα φόρο τιμής, ένας -προφανώς φύλακας του χώρου- φώναζε στη γλώσσα του να απομακρυνθώ. Ένευσα οτι δεν καταλαβαίνω και συνέχισα να τον γράφω, όταν πήγε να ξεκλειδώσει μια απ' τις πόρτες. Αυτός έμπαινε κι εγώ έβγαινα, ξανακαβαλώντας το κάγκελο, δημιουργώντας μια μάλλον κωμική εικόνα. Το "χρέος" μου πάντως το είχα ξεπληρώσει και φύγαμε για βόλτα στην πόλη. Οι πεζόδρομοι πάνω απ' την παραλία ήταν υπέροχοι και γεμάτοι ζωντάνια. Εδώ δεν είδαμε τόσους τουρίστες, όσο ντόπιους που ακολουθούσαν τους ρυθμούς της καθημερινότητάς τους. Για μια ακόμα φορά μετάνιωσα που δεν περάσαμε ένα βράδυ εκεί και μπορώ να πω οτι η Ριέκα αξίζει και με το παραπάνω ως προορισμός. Εκτός από Δαλματία, εδώ είναι έντονο και το ιταλικό στοιχείο, προσφέροντας μοναδικές εικόνες στον επισκέπτη. Θέλαμε πάντως να διασχίσουμε κι ολόκληρη τη χερσόνησο της Ίστρια και δε γνωρίζαμε πόσο χρόνο θα χρειαστούμε.
Λίγα χιλιόμετρα μετά φτάσαμε στην Οπατίγια, ένα από τα γνωστότερα θέρετρα της Βόρειας Δαλματίας. Σε μένα θύμισε κάτι από Πριγκηπόνησα, με ωραίες βίλες και νοικοκυρεμένες, ολάνθιστες αυλές. Πολύ πράσινο και πολύ ωραία σημεία για βόλτα. Συνεχίσαμε παραλιακά και από μακριά είδαμε έναν πολύ γραφικό κόλπο με μια μεγάλη μονάδα, δε θυμάμαι τι ήταν αλλά είχε παροπλιστεί. Το σκηνικό πάντως ήταν εντυπωσιακό και βγήκαμε απ' το δρόμο κατεβαίνοντας την κατηφόρα μέχρι τη θάλασσα για μια μίνι εξερεύνηση στις εγκαταστάσεις.
Συνεχίσαμε ως την Πούλα, το νοτιότερο άκρο της Ίστρια. Μια εξίσου πανέμορφη πόλη των ακτών της Κροατίας. Το αρχαίο ρωμαϊκό θέατρο της πόλης, στα πρότυπα του Κολοσσαίο, ήταν κλειστό, μιας και το ίδιο βράδυ φιλοξενούσε συναυλία του Seal. Αράξαμε απ' έξω ακούγοντας ένα μέρος του soundcheck και συνεχίσαμε τη βόλτα μας στην πόλη. Στη λεωφόρο του Στρατάρχη Τίτο φάγαμε κάτι στο όρθιο και συνεχίσαμε, βόρεια και πάλι! Στο δρόμο βρήκαμε κάτι σαν "μπαλκόνι" πάνω απ' τη θάλασσα. Ένα πλάτωμα στην ουσία, αρκετά πάνω απ' τη θάλασσα, με αποτέλεσμα να έχεις τρομερή θέα σε ολόκληρη τη Βόρεια Δαλματία. Είχε τουριστικά καταστήματα και αρκετό κόσμο που απολάμβανε τον καφέ του και τη θέα. Στο μεταξύ ο ήλιος έπεφτε πλέον επικίνδυνα και έπρεπε να βρούμε κάπου να μείνουμε!
Ήταν στο αρχικό πλάνο να φτάσουμε ως την Τεργέστη, λογοτεχνικό και... ιστορικό τέρμα των δαλματικών ακτών. Από εκεί και πέρα... Ιταλία! Δεν είχαμε σκοπό να μείνουμε νύχτα εκεί πάντως. Όταν μπήκαμε στη Σλοβενία είχε σχεδόν νυχτώσει και είμασταν στο δρόμο από πολύ νωρίς το πρωί. Δε θυμάμαι αν υπήρχε συνοριακός έλεγχος. Κατεβήκαμε σε ένα παραθαλάσσιο μέρος, μάλλον στο Κόπερ και παρκάραμε μπροστά στη θάλασσα. Είχε νυχτώσει για τα καλά κι έπρεπε να βρούμε κατάλυμα. Φυσούσε δαιμονισμένα και δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Ακουγόταν μουσική από κάπου μακριά αλλά εκεί γύρω δεν υπήρχαν φώτα, ούτε άνθρωποι. Μας έπιασε κατάθλιψη και αποφασίσαμε να φύγουμε για Τεργέστη.
Μετά από σύντομη διαδρομή και χωρίς συνοριακό έλεγχο (αυτό το θυμάμαι) μπήκαμε στην Ιταλία και την Τεργέστη χωρίς καν να το καταλάβουμε. Παρκάραμε κάπου μέσα στα στενά της πόλης και βρήκαμε δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο πάνω απ' την παραλιακή. Γύρω στα 80€ η τιμή του και σίγουρα δεν άξιζε τόσο. Ένα παλιό, αρκετά μεγάλο ξενοδοχείο σε αστικό ιστό πόλης. Βγήκαμε κατ' ευθείαν για φαγητό. Είχαμε αργήσει κι ήξερα οτι θα δυσκολευτούμε. Δε διαψεύστηκα! Στο μόνο εστιατόριο που βρήκαμε ανοιχτό, μας ενημέρωσαν οτι η κουζίνα είχε κλείσει κι ενώ το μαγαζί είχε μέσα 2-3 παρέες. Ήταν μεσάνυχτα κι είμασταν στην Ιταλία. Τι περιμέναμε δηλαδή; Βρήκαμε κάτι σαν καφέ ανοιχτό και αρκεστήκαμε σε κρύα σάντουιτς. Ήταν ανοιχτό γιατί ανήκε σε Κινέζους κι όχι σε Ιταλούς. Αργά το βράδυ συνεχίσαμε τη βόλτα μας στην παραλιακή ζώνη όπου δεν κυκλοφορούσε ψυχή! Αυτή ήταν και η πιο κουραστική μέρα ολόκληρου του ταξιδιού και η μέρα με τα περισσότερα χιλιόμετρα, αν εξαιρέσω τη μέρα της επιστροφής. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο καθώς είμασταν "πτώματα".
(Ξανα)λιποθύμησα στο κρεβάτι μου..
Attachments
-
42 bytes Προβολές: 0