Mikkael Sin
Member
- Μηνύματα
- 38
- Likes
- 386
- Επόμενο Ταξίδι
- Βαλκάνια
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νορβηγικά φιορδ
Η μέρα ξημέρωσε στην Τεργέστη και βγήκαμε για βόλτα στην πόλη. Ήλιος λαμπρός κι αρκετός κόσμος έξω με αποτέλεσμα η εικόνα να είναι εντελώς διαφορετική από εκείνη της προηγούμενης νύχτας. Ένα τεράστιο κρουαζιερόπλοιο ήταν δεμένο στο λιμάνι και συγκέντρωνε τα βλέμματα πλήθους κόσμου που είχε πλησιάσει να το δει από κοντά. Κι εμείς μαζί! Στη συνέχεια ανεβήκαμε ψηλότερα σε κάτι γειτονιές πάνω απ' τη θάλασσα. Ωραία σπίτια και καταπράσινο περιβάλλον. Φτάσαμε ως το φάρο απ' όπου είχαμε ωραία θέα στον κόλπο και την παραλιακή πόλη.
Επόμενος σταθμός μας η Λιουμπλιάνα (κι εκεί ψηλά κάποιος γελούσε) πήραμε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε.
Περνώντας ξανά τα σύνορα για Σλοβενία, είδαμε οτι χρειάζεται βινιέτα (πρώτη φορά που τη χρειαστήκαμε μετά το Μαυροβούνιο). Στο Μαυροβούνιο ήταν 10€ κι εδώ 15€, νομίζω για 2 εβδομάδες. Κατά διαστήματα υπήρχε πινακίδα που ενημέρωνε "εδώ πωλούνται βινιέτες" αλλά κάτι η όμορφη διαδρομή, κάτι το "εδώ θα πάρουμε, εκεί θα σταματήσουμε" φτάσαμε έξω απ' τη Λιουμπλιάνα κι ενώ ήδη είχαμε αποφασίσει να φτάσουμε στο Μάριμπορ μιας κι είχαμε δει στις πινακίδες οτι δεν απείχε πολλά χιλιόμετρα. Συνεχίσαμε να σκεφτόμαστε τα ίδια για τη βινιέτα κι ενώ πλησιάζοντας το Μάριμπορ, είδαμε οτι κοντεύαμε για τα αυστριακά σύνορα κι οτι το Γκρατς ήταν κοντά. Φύγαμε για Γκρατς λοιπόν και χωρίς να καταλάβουμε περνούσαμε τα αυστριακά σύνορα, χωρίς ιδιαίτερες διατυπώσεις. Εκεί σε ενημέρωναν πάλι για βινιέτα (το έγραφε η πινακίδα δηλαδή) και δεν ήθελα να το ρισκάρω δεύτερη φορά, καθώς είχαμε διασχίσει απ' άκρη σ' άκρη όλη τη Σλοβενία χωρίς αυτή. Ότι είχαμε περάσει τα σύνορα κι είδα μπροστά μου ένα πλάτωμα στο οποίο θα σταματούσα το αυτοκίνητο κι ενώ η συνοριακή γραμμή ήταν 100 μέτρα πίσω μας. Πριν προλάβουμε να σταματήσουμε από μόνοι μας, μας σταμάτησε η αστυνομία. Άντε τώρα να του εξηγώ οτι εδώ που μου είπε να σταματήσω, σκόπευα να το κάνω από μόνος μου. 150€ πρόστιμο και... μας έκαψε!
Για την ιστορία, ξαναπλήρωσα το ίδιο πρόστιμο το 2014 διερχόμενος από την Αυστρία κι ενώ είχα βινιέτα αλλά η σύντροφός μου την κρατούσε στο χέρι και την περιεργάζονταν όταν μας σταμάτησαν. Το 2015 πάλι, είχαμε βινιέτα και κολλημένη στην πάνω γωνία του παρμπρίζ. Καλά το φαντάζεστε.
Δε μας σταμάτησε κανείς.
Φτάσαμε στο Γκρατς και περιηγηθήκαμε στην πόλη. Πολύ κοντά στα σύνορα, αξίζει μια επίσκεψη εκεί αν βρεθείς στη Σλοβενία (που πρέπει να βρεθείς στη Σλοβενία)!!! Σε μια καντίνα στο κέντρο της πόλης παραγγείλαμε χάμπουργκερ. Με ρώτησαν για σάλτσα τσίλι και είπα... οκ! Έτσι κι αλλιώς μου αρέσουν τα καυτερά ενώ συνήθως οι σάλτσες τσίλι έξω δε με ενοχλούν καθόλου. Μετά από εκείνο το πράγμα ήθελα να πηδήξω στο συντριβάνι! Το έφαγα αλλά έχασα τη γεύση και την όσφρησή μου για τις πολλές επόμενες ώρες... Στη βόλτα του κεντρικού πεζόδρομου, ακούσαμε από κάπου κλασσική μουσική χωρίς να φαίνεται από πού προέρχεται. Ακολουθώντας τον ήχο μπήκαμε στην αυλή ενός συγκροτήματος με παλιά κτίρια. Είχαν στηθεί καρέκλες και μια μίνι συμφωνική ήταν στημένη στη σκηνή κι έπαιζε κανονικά, σαν να βλέπεις την πρωτοχρονιάτικη της Βιέννης, κατακαλόκαιρο στο Γκρατς, σε μια αυλή! Ακούσαμε 2-3 κομμάτια και συνεχίσαμε το δρόμο μας. Ήταν απόγευμα πια κι έπρεπε να γυρίσουμε στη Σλοβενία πριν νυχτώσει.
Ξαναπερνώντας τα σύνορα αγοράσαμε βινιέτα.
Φτάσαμε στο Μάριμπορ που θέλαμε να επισκεφτούμε πριν φύγουμε για Λιουμπλιάνα όταν ξεκίνησε να βρέχει καταρρακτωδώς, πράγμα καθόλου περίεργο για Κεντρική Ευρώπη ακόμα και μέσα στο κατακαλόκαιρο. Μείναμε αρκετή ώρα στο αυτοκίνητο περιμένοντας να κοπάσει κι αποφασίσαμε να μείνουμε εκεί το βράδυ. Περάσαμε τη γέφυρα προς το πιο καινούριο κομμάτι της πόλης και βρήκαμε ένα όμορφο μικρό ξενοδοχείο, κοντά στο ποτάμι. Ότι είχε σταματήσει να βρέχει και περάσαμε απέναντι, χωρίς αυτοκίνητο αυτή τη φορά, με τα μπουφάν ανά χείρας!
Περπατήσαμε στην παλιά πόλη και ξεκίνησε να νυχτώνει. Είχε μόλις ολοκληρωθεί ένας αγώνας ράλι και πετύχαμε κάτι απονομές κλπ στο κέντρο της πόλης. Φθινοπωρινή δροσιά και πολύς κόσμος έξω, σε μια όμορφη πόλη. Για καλή μας τύχη, εκείνες τις μέρες πραγματοποιούνταν ένα μεγάλο φεστιβάλ στο Μάριμπορ, ίσως ήταν κι η τελευταία μέρα του.
Τόσο... γκροτέσκο φεστιβάλ δεν είχα ξαναδεί ποτέ! Δεν ξέρω από τις σελίδες ποιου έργου ήταν βγαλμένο αλλά έμοιαζαν όλα "παλιακά". Ακόμα κι οι άνθρωποι που έτσι κι αλλιώς μοιάζουν περισσότερο Αυστριακοί παρά Γιουγκοσλάβοι. Ναι, εδώ οι φάτσες ήταν διαφορετικές από εκείνες που συναντούσαμε όλες τις προηγούμενες μέρες. Σε ότι αφορά το φαγητό, αποζημιωθήκαμε για το χτεσινοβραδινό κάζο, όπως και για τη μεσημεριανή κάψα. Σουβλάκια, λουκάνικα, κοψίδια και γενικά ότι μπορείς να βρεις σε ένα πανηγύρι που σέβεται τον εαυτό του! Μουσικές από παντού, λούνα παρκ και πάγκοι με λογής λογιών φαγώσιμα, παιχνίδια και μικροαντικείμενα. Ο κόσμος ήταν πραγματικά πολύς και χάρηκα που είχαμε βγει χωρίς αυτοκίνητο γιατί πέρα απ' το πάρκινγκ, δε θα μπορούσαμε να πιούμε τόσες μπύρες κι ίσως δε θα βρίσκαμε και το δρόμο να γυρίσουμε πίσω!
Αργά το βράδυ ακολουθήσαμε το δρόμο της επιστροφής πάνω απ' τη γέφυρα ενώ στο βάθος γινόταν "πόλεμος" από τα πυροτεχνήματα. Βρήκαμε το ξενοδοχείο μας εύκολα και πέσαμε για ύπνο, ολοκληρώνοντας μια υπέροχη μέρα με εξαίρεση το... 150άρι!
Επόμενος σταθμός μας η Λιουμπλιάνα (κι εκεί ψηλά κάποιος γελούσε) πήραμε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε.
Περνώντας ξανά τα σύνορα για Σλοβενία, είδαμε οτι χρειάζεται βινιέτα (πρώτη φορά που τη χρειαστήκαμε μετά το Μαυροβούνιο). Στο Μαυροβούνιο ήταν 10€ κι εδώ 15€, νομίζω για 2 εβδομάδες. Κατά διαστήματα υπήρχε πινακίδα που ενημέρωνε "εδώ πωλούνται βινιέτες" αλλά κάτι η όμορφη διαδρομή, κάτι το "εδώ θα πάρουμε, εκεί θα σταματήσουμε" φτάσαμε έξω απ' τη Λιουμπλιάνα κι ενώ ήδη είχαμε αποφασίσει να φτάσουμε στο Μάριμπορ μιας κι είχαμε δει στις πινακίδες οτι δεν απείχε πολλά χιλιόμετρα. Συνεχίσαμε να σκεφτόμαστε τα ίδια για τη βινιέτα κι ενώ πλησιάζοντας το Μάριμπορ, είδαμε οτι κοντεύαμε για τα αυστριακά σύνορα κι οτι το Γκρατς ήταν κοντά. Φύγαμε για Γκρατς λοιπόν και χωρίς να καταλάβουμε περνούσαμε τα αυστριακά σύνορα, χωρίς ιδιαίτερες διατυπώσεις. Εκεί σε ενημέρωναν πάλι για βινιέτα (το έγραφε η πινακίδα δηλαδή) και δεν ήθελα να το ρισκάρω δεύτερη φορά, καθώς είχαμε διασχίσει απ' άκρη σ' άκρη όλη τη Σλοβενία χωρίς αυτή. Ότι είχαμε περάσει τα σύνορα κι είδα μπροστά μου ένα πλάτωμα στο οποίο θα σταματούσα το αυτοκίνητο κι ενώ η συνοριακή γραμμή ήταν 100 μέτρα πίσω μας. Πριν προλάβουμε να σταματήσουμε από μόνοι μας, μας σταμάτησε η αστυνομία. Άντε τώρα να του εξηγώ οτι εδώ που μου είπε να σταματήσω, σκόπευα να το κάνω από μόνος μου. 150€ πρόστιμο και... μας έκαψε!
Για την ιστορία, ξαναπλήρωσα το ίδιο πρόστιμο το 2014 διερχόμενος από την Αυστρία κι ενώ είχα βινιέτα αλλά η σύντροφός μου την κρατούσε στο χέρι και την περιεργάζονταν όταν μας σταμάτησαν. Το 2015 πάλι, είχαμε βινιέτα και κολλημένη στην πάνω γωνία του παρμπρίζ. Καλά το φαντάζεστε.
Δε μας σταμάτησε κανείς.
Φτάσαμε στο Γκρατς και περιηγηθήκαμε στην πόλη. Πολύ κοντά στα σύνορα, αξίζει μια επίσκεψη εκεί αν βρεθείς στη Σλοβενία (που πρέπει να βρεθείς στη Σλοβενία)!!! Σε μια καντίνα στο κέντρο της πόλης παραγγείλαμε χάμπουργκερ. Με ρώτησαν για σάλτσα τσίλι και είπα... οκ! Έτσι κι αλλιώς μου αρέσουν τα καυτερά ενώ συνήθως οι σάλτσες τσίλι έξω δε με ενοχλούν καθόλου. Μετά από εκείνο το πράγμα ήθελα να πηδήξω στο συντριβάνι! Το έφαγα αλλά έχασα τη γεύση και την όσφρησή μου για τις πολλές επόμενες ώρες... Στη βόλτα του κεντρικού πεζόδρομου, ακούσαμε από κάπου κλασσική μουσική χωρίς να φαίνεται από πού προέρχεται. Ακολουθώντας τον ήχο μπήκαμε στην αυλή ενός συγκροτήματος με παλιά κτίρια. Είχαν στηθεί καρέκλες και μια μίνι συμφωνική ήταν στημένη στη σκηνή κι έπαιζε κανονικά, σαν να βλέπεις την πρωτοχρονιάτικη της Βιέννης, κατακαλόκαιρο στο Γκρατς, σε μια αυλή! Ακούσαμε 2-3 κομμάτια και συνεχίσαμε το δρόμο μας. Ήταν απόγευμα πια κι έπρεπε να γυρίσουμε στη Σλοβενία πριν νυχτώσει.
Ξαναπερνώντας τα σύνορα αγοράσαμε βινιέτα.
Φτάσαμε στο Μάριμπορ που θέλαμε να επισκεφτούμε πριν φύγουμε για Λιουμπλιάνα όταν ξεκίνησε να βρέχει καταρρακτωδώς, πράγμα καθόλου περίεργο για Κεντρική Ευρώπη ακόμα και μέσα στο κατακαλόκαιρο. Μείναμε αρκετή ώρα στο αυτοκίνητο περιμένοντας να κοπάσει κι αποφασίσαμε να μείνουμε εκεί το βράδυ. Περάσαμε τη γέφυρα προς το πιο καινούριο κομμάτι της πόλης και βρήκαμε ένα όμορφο μικρό ξενοδοχείο, κοντά στο ποτάμι. Ότι είχε σταματήσει να βρέχει και περάσαμε απέναντι, χωρίς αυτοκίνητο αυτή τη φορά, με τα μπουφάν ανά χείρας!
Περπατήσαμε στην παλιά πόλη και ξεκίνησε να νυχτώνει. Είχε μόλις ολοκληρωθεί ένας αγώνας ράλι και πετύχαμε κάτι απονομές κλπ στο κέντρο της πόλης. Φθινοπωρινή δροσιά και πολύς κόσμος έξω, σε μια όμορφη πόλη. Για καλή μας τύχη, εκείνες τις μέρες πραγματοποιούνταν ένα μεγάλο φεστιβάλ στο Μάριμπορ, ίσως ήταν κι η τελευταία μέρα του.
Τόσο... γκροτέσκο φεστιβάλ δεν είχα ξαναδεί ποτέ! Δεν ξέρω από τις σελίδες ποιου έργου ήταν βγαλμένο αλλά έμοιαζαν όλα "παλιακά". Ακόμα κι οι άνθρωποι που έτσι κι αλλιώς μοιάζουν περισσότερο Αυστριακοί παρά Γιουγκοσλάβοι. Ναι, εδώ οι φάτσες ήταν διαφορετικές από εκείνες που συναντούσαμε όλες τις προηγούμενες μέρες. Σε ότι αφορά το φαγητό, αποζημιωθήκαμε για το χτεσινοβραδινό κάζο, όπως και για τη μεσημεριανή κάψα. Σουβλάκια, λουκάνικα, κοψίδια και γενικά ότι μπορείς να βρεις σε ένα πανηγύρι που σέβεται τον εαυτό του! Μουσικές από παντού, λούνα παρκ και πάγκοι με λογής λογιών φαγώσιμα, παιχνίδια και μικροαντικείμενα. Ο κόσμος ήταν πραγματικά πολύς και χάρηκα που είχαμε βγει χωρίς αυτοκίνητο γιατί πέρα απ' το πάρκινγκ, δε θα μπορούσαμε να πιούμε τόσες μπύρες κι ίσως δε θα βρίσκαμε και το δρόμο να γυρίσουμε πίσω!
Αργά το βράδυ ακολουθήσαμε το δρόμο της επιστροφής πάνω απ' τη γέφυρα ενώ στο βάθος γινόταν "πόλεμος" από τα πυροτεχνήματα. Βρήκαμε το ξενοδοχείο μας εύκολα και πέσαμε για ύπνο, ολοκληρώνοντας μια υπέροχη μέρα με εξαίρεση το... 150άρι!
Attachments
-
42 bytes Προβολές: 0