Vrasidas Cub
Member
- Μηνύματα
- 74
- Likes
- 370
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Κεφάλαιο 5
- Κεφάλαιο 6
- Κεφάλαιο 7
- Κεφάλαιο 8
- Κεφάλαιο 9
- Κεφάλαιο 10
- Κεφάλαιο 11
- Κεφάλαιο 12
- Κεφάλαιο 13
- Κεφάλαιο 14
- Κεφάλαιο 15
- Κεφάλαιο 16
- Κεφάλαιο 17
- Κεφάλαιο 18
- Κεφάλαιο 19
- Κεφάλαιο 20
- Κεφάλαιο 21
- Κεφάλαιο 22
- Κεφάλαιο 23
- Κεφάλαιο 24
- Κεφάλαιο 25
- Κεφάλαιο 26
- Κεφάλαιο 27
- Κεφάλαιο 28
- Κεφάλαιο 29
- Κεφάλαιο 30
- Κεφάλαιο 31
- Κεφάλαιο 32
- Κεφάλαιο 33
Φεύγω από Σταυρό και πάω νότια, παραλιακά … το μπλε από την μια … το πράσινο από την άλλη … Αν επιλέξεις αυτά τα χρώματα σε ρούχα, θα μοιάζεις με κλόουν … Με την φύση όμως είναι αλλιώς … Όσο περνούν τα χιλιόμετρα τόσο πιο βαθιά θες να μπεις σε αυτά … Λίγο πριν είχα μια γλυκιά θλίψη … τώρα όμως όλα αυτά έχουν μείνει πίσω … Και ο δρόμος μπροστά σε ρουφάει … Όλος ο τόπος μια ιστορία … Φτάνω Ολυμπιάδα και με το ζόρι δεν στρίβω δεξιά για Βαρβάρα … Όποιος βρεθεί σε εκείνα τα μέρη και δεν τα επισκεφτεί ενώ έχει χρόνο, διαπράττει ιεροσυλία … Μπορείς να είσαι μια ολόκληρη εβδομάδα εκεί μέσα και να μην βαριέσαι ποτέ … απλά να τριγυρίζεις όλη μέρα καίγοντας βενζίνη …
Αναρωτιέμαι οι τύποι από την Αλεξανδρούπολη, που ζήτησα πληροφορίες για την Δαδιά, εάν είχαν ποτέ έρθει εδώ … πώς θα περιέγραφαν το ¨άγριο¨ … ??
Συνεχίζω ευθεία για Στρατώνι … κάνω στάση για ανεφοδιασμό και μάλλον πρέπει να ξέχασα τα ρέστα από 10άρικο … Χαλάλι τους αν όντως έτσι είναι …
Στροφιλίκι και πράσινο … και ευτυχώς ερημιά … Δεν με ενοχλεί κανείς και τίποτα … όλη μου η προσοχή μην χάσω ούτε ένα μέτρο απόλαυσης … Αναρωτιέμαι εάν η πάπια είχε λαλιά τι θα έλεγε … έχει και αυτή το μερίδιό της … Ξέρω ότι κάπου δεξιά μου – και ευτυχώς δεν έχω οπτική επαφή με τον κακό χαμό - κάτι τσογλάνια κάνουν το παν για να καταστρέψουν το μνημείο αυτό της Φύσης … Πόσο εφήμερα κορόιδα είναι …
Στρατονίκη και Στάγειρα φεύγουν γρήγορα, αφήνοντας την πλατεία με το άγαλμα του μεγάλου παιχταρά στην παγκόσμια ιστορία της διανόησης … Ούτως ή άλλως αν δεν συμβεί κάτι στον δρόμο, από εκεί θα επιστρέψω …
Η φύση ηρεμεί για λίγο στο διάβα από Νεοχώρι και Παλαιοχώρι … Καλλιέργειες καλμάρουν τον οργασμό του δάσους … Μπαίνω Αρναία … όπως την θυμόμουν, ίσως λίγο περισσότερο τουριστική …
Στην έξοδό της το μνημείο από την απελευθέρωσή της το ΄12 … περασμένες δόξες. Αναρωτιέμαι πόσα από αυτά δεν ήταν απλά προγραμματισμένα από τα παγκόσμια αφεντικά …
Ακολουθώ τον φαρδύ με παρατεταμένες ευθείες κεντρικό δρόμο προς Θεσσαλονίκη … Στιγμές που το χίλια λείπει … Η θέα δεξιά προς Λ. Βόλβη όμως αποζημιώνει … Αριστερά στο βάθος τα πυκνά δάση και ο Χολομώντας ... Από εκεί ψηλά με τόσο καθαρή ατμόσφαιρα και το μάτι να φτάνει σε τόσο βάθος, αντιλαμβάνεσαι πόσο μικρός είναι ο κόσμος … μια χούφτα γης είμαστε … και δεν το σεβόμαστε …
Φτάνω Παλαιόχωρα και κολλητά μπαίνω Ρίζα δεξιά … Αυτόν τον παλιό χάρτη κάποια στιγμή θα τον πετάξω … είναι όμως προσωπικό κειμήλιο … έπρεπε να προχωρήσω απλά καμιά εκατοστή μέτρα ευθεία και όχι να μπω στο χωριό … Βλέπω έναν τύπο ξυπόλητο, με χάντρες στο λαιμό και ράστα, να κατεβαίνει τον δρόμο προς τα κάτω … Δικός μου είναι σκέφτομαι … Τον ρωτάω από που για Ταξιάρχης … Χα !! … αυτήν την φορά κατάλαβα τα πάντα με την μία, αλλά παπάρια μάντολες για πολλοστή φορά … ήταν ξένος τουρίστας και έψαχνε και αυτός μαγαζί για να πάρει καμιά μπύρα …. Το φελέκι μου μέσα …. Κουφάλα τζι πι ες … δεν σε βγάζω που να χτυπιέσαι …
Γυρίζω πίσω, στρίβω δεξιά και μετά από λίγο δίπλα σε καφενείο με κόσμο, βλέπω σε διασταύρωση μια μικρή απλή πινακίδα προς δασικό δρόμο ο οποίος διασχίζεται με ευθύνη του οδηγού!! Άψογα !! εδώ ακριβώς είναι μια από τις Πύλες του Παραδείσου και στρίβω με απίστευτη ανυπομονησία !!
Αρχίζει το ανέβα για την κυκλική διαδρομή του Όρους Χολομώντας και το πανηγύρι συνάμα !!!
Η οποιαδήποτε μισή ή λάθος ή ανακριβής ή οτιδήποτε άλλη περιγραφή πλέον της απολύτου ακριβής, αποτελεί ιεροσυλία και ύβρις και λέρωμα της φύσης … Πόσο θα ήθελα να ήταν 07:00 ή άντε 08:00 το πρωί … Θα έκανα τον κύκλο 2 ή τρεις φορές … ξανά και ξανά … Μεγάλη ζήλια και αναμνήσεις έπεφτε επίσης κάθε φορά που έβλεπα δεξιά και αριστερά μονοπάτι για πεζοπορία να χώνονται μέσα στο δάσος … Δεν παν’ να είχε λύκους και αρκούδες … εγώ θα χωνόμουν εκεί μέσα … Το έχω ξανακάνει … αλλά με άλλες συνθήκες …
Ο κύκλος δυστυχώς τελειώνει βγαίνοντας στην Αρναία, ακριβώς δίπλα στο μνημείο της απελευθέρωσης του ΄12 … Πίσω πάλι για Στρατώνι … Πάντοτε ο γυρισμός από τον ίδιο δρόμο φαίνεται πιο σύντομος …
Σταματώ για φωτο στο άγαλμα του Αριστοτέλη όπου είναι και ο τάφος της τέφρας του… Ερημιά και έχω ανασφάλεια που θα αφήσω το παπί με τα πράγματά μου … Έχει και ένα σχετικό περπάτημα χωρίς οπτική επαφή με το πτηνό … Έχω ξαναέρθει και δεν το ρισκάρω να γίνει καμιά ζημιά από ξαφνική απώλεια …
Το κατέβα προς Στρατώνι ήταν επεισοδιακό … Είχα που είχα ζεσταθεί μέσα στον Χολομώντα, ήρθε και εκείνο το Audi… το μαύρο … με τις ξένες πινακίδες να κολλήσει πίσω μου την ώρα που ρέμβαζα …
Στην έδρα μου φιλαράκι … ?? … και με κλειστές κατηφορικές … ?? … και με καλό λάστιχο και καθώς πρέπει αναρτήσεις … ?? … και έπεσε λύσσα κακιά … Στο τέλος πριν την κεντρική διασταύρωση έπεσαν οι σχετικές χαιρετούρες … η πίεση και οι ρυθμοί των καρδιακών παλμών επίσης …
Ακολουθώ νότια τη διαδρομή προς Ιερισσό και Ουρανούπολη … Για να είμαι ειλικρινής από την συγκεκριμένη διαδρομή δεν θυμάμαι πολλά πράγματα όσο κι αν προσπαθώ να βοηθηθώ από το Googlemap… Η διαδρομή έχει καπελωθεί από το όργιο οδήγησης στον Χολομώντα και μετά με το Audi… και μιλώ με μεγάλη σοβαρότητα και ειλικρίνεια …
Θυμάμαι ότι έφτασα γρήγορα πριν την Ουρανούπολη σε ένα συμπαθητικό κάμπινγκ … Το κλασσικό ντουζάκι και ετοιμασία του παπιού για την επομένη … Έλεγχος λαδιού – λάδωμα αλυσσίδας (το οποίο γινόταν ούτως ή άλλως σχεδόν σε κάθε στάση κατά την διαδρομή) – στρώσιμο υπαίθριας κρεβατοκάμαρας … Και η απορία για το κουβάλημα της σκηνής έπεφτε ξανά στο τραπέζι …
Το κάμπινγκ οικογενειακή επιχείρηση και αυτή … δίπλα στην θάλασσα με απίστευτο ηλιοβασίλεμα … και ο γιός με GS F800 … άπειρος σε ότι αφορά τον χώρο μοτοσυκλέτας γενικά αλλά με πολύ ζέστη στο να μάθει και να ακούσει πράγματα … Μια καλή συζήτηση ... και δυό – τρεις μπυρίτσες έκλεισαν την βραδιά … Ανυπομονώ να την πέσω στο (σκληρό αυτήν την φορά) στρώμα, να βρω πάλι την ανάσα μου μετά από ότι έζησα λίγες ώρες πριν … Προβλέπεται νυχτερινή απόψε … στα λιμέρια του Μορφέα … και ας είναι Τετάρτη …
Αναρωτιέμαι οι τύποι από την Αλεξανδρούπολη, που ζήτησα πληροφορίες για την Δαδιά, εάν είχαν ποτέ έρθει εδώ … πώς θα περιέγραφαν το ¨άγριο¨ … ??
Συνεχίζω ευθεία για Στρατώνι … κάνω στάση για ανεφοδιασμό και μάλλον πρέπει να ξέχασα τα ρέστα από 10άρικο … Χαλάλι τους αν όντως έτσι είναι …
Στροφιλίκι και πράσινο … και ευτυχώς ερημιά … Δεν με ενοχλεί κανείς και τίποτα … όλη μου η προσοχή μην χάσω ούτε ένα μέτρο απόλαυσης … Αναρωτιέμαι εάν η πάπια είχε λαλιά τι θα έλεγε … έχει και αυτή το μερίδιό της … Ξέρω ότι κάπου δεξιά μου – και ευτυχώς δεν έχω οπτική επαφή με τον κακό χαμό - κάτι τσογλάνια κάνουν το παν για να καταστρέψουν το μνημείο αυτό της Φύσης … Πόσο εφήμερα κορόιδα είναι …
Στρατονίκη και Στάγειρα φεύγουν γρήγορα, αφήνοντας την πλατεία με το άγαλμα του μεγάλου παιχταρά στην παγκόσμια ιστορία της διανόησης … Ούτως ή άλλως αν δεν συμβεί κάτι στον δρόμο, από εκεί θα επιστρέψω …
Η φύση ηρεμεί για λίγο στο διάβα από Νεοχώρι και Παλαιοχώρι … Καλλιέργειες καλμάρουν τον οργασμό του δάσους … Μπαίνω Αρναία … όπως την θυμόμουν, ίσως λίγο περισσότερο τουριστική …
Στην έξοδό της το μνημείο από την απελευθέρωσή της το ΄12 … περασμένες δόξες. Αναρωτιέμαι πόσα από αυτά δεν ήταν απλά προγραμματισμένα από τα παγκόσμια αφεντικά …
Ακολουθώ τον φαρδύ με παρατεταμένες ευθείες κεντρικό δρόμο προς Θεσσαλονίκη … Στιγμές που το χίλια λείπει … Η θέα δεξιά προς Λ. Βόλβη όμως αποζημιώνει … Αριστερά στο βάθος τα πυκνά δάση και ο Χολομώντας ... Από εκεί ψηλά με τόσο καθαρή ατμόσφαιρα και το μάτι να φτάνει σε τόσο βάθος, αντιλαμβάνεσαι πόσο μικρός είναι ο κόσμος … μια χούφτα γης είμαστε … και δεν το σεβόμαστε …
Φτάνω Παλαιόχωρα και κολλητά μπαίνω Ρίζα δεξιά … Αυτόν τον παλιό χάρτη κάποια στιγμή θα τον πετάξω … είναι όμως προσωπικό κειμήλιο … έπρεπε να προχωρήσω απλά καμιά εκατοστή μέτρα ευθεία και όχι να μπω στο χωριό … Βλέπω έναν τύπο ξυπόλητο, με χάντρες στο λαιμό και ράστα, να κατεβαίνει τον δρόμο προς τα κάτω … Δικός μου είναι σκέφτομαι … Τον ρωτάω από που για Ταξιάρχης … Χα !! … αυτήν την φορά κατάλαβα τα πάντα με την μία, αλλά παπάρια μάντολες για πολλοστή φορά … ήταν ξένος τουρίστας και έψαχνε και αυτός μαγαζί για να πάρει καμιά μπύρα …. Το φελέκι μου μέσα …. Κουφάλα τζι πι ες … δεν σε βγάζω που να χτυπιέσαι …
Γυρίζω πίσω, στρίβω δεξιά και μετά από λίγο δίπλα σε καφενείο με κόσμο, βλέπω σε διασταύρωση μια μικρή απλή πινακίδα προς δασικό δρόμο ο οποίος διασχίζεται με ευθύνη του οδηγού!! Άψογα !! εδώ ακριβώς είναι μια από τις Πύλες του Παραδείσου και στρίβω με απίστευτη ανυπομονησία !!
Αρχίζει το ανέβα για την κυκλική διαδρομή του Όρους Χολομώντας και το πανηγύρι συνάμα !!!
Η οποιαδήποτε μισή ή λάθος ή ανακριβής ή οτιδήποτε άλλη περιγραφή πλέον της απολύτου ακριβής, αποτελεί ιεροσυλία και ύβρις και λέρωμα της φύσης … Πόσο θα ήθελα να ήταν 07:00 ή άντε 08:00 το πρωί … Θα έκανα τον κύκλο 2 ή τρεις φορές … ξανά και ξανά … Μεγάλη ζήλια και αναμνήσεις έπεφτε επίσης κάθε φορά που έβλεπα δεξιά και αριστερά μονοπάτι για πεζοπορία να χώνονται μέσα στο δάσος … Δεν παν’ να είχε λύκους και αρκούδες … εγώ θα χωνόμουν εκεί μέσα … Το έχω ξανακάνει … αλλά με άλλες συνθήκες …
Ο κύκλος δυστυχώς τελειώνει βγαίνοντας στην Αρναία, ακριβώς δίπλα στο μνημείο της απελευθέρωσης του ΄12 … Πίσω πάλι για Στρατώνι … Πάντοτε ο γυρισμός από τον ίδιο δρόμο φαίνεται πιο σύντομος …
Σταματώ για φωτο στο άγαλμα του Αριστοτέλη όπου είναι και ο τάφος της τέφρας του… Ερημιά και έχω ανασφάλεια που θα αφήσω το παπί με τα πράγματά μου … Έχει και ένα σχετικό περπάτημα χωρίς οπτική επαφή με το πτηνό … Έχω ξαναέρθει και δεν το ρισκάρω να γίνει καμιά ζημιά από ξαφνική απώλεια …
Το κατέβα προς Στρατώνι ήταν επεισοδιακό … Είχα που είχα ζεσταθεί μέσα στον Χολομώντα, ήρθε και εκείνο το Audi… το μαύρο … με τις ξένες πινακίδες να κολλήσει πίσω μου την ώρα που ρέμβαζα …
Στην έδρα μου φιλαράκι … ?? … και με κλειστές κατηφορικές … ?? … και με καλό λάστιχο και καθώς πρέπει αναρτήσεις … ?? … και έπεσε λύσσα κακιά … Στο τέλος πριν την κεντρική διασταύρωση έπεσαν οι σχετικές χαιρετούρες … η πίεση και οι ρυθμοί των καρδιακών παλμών επίσης …
Ακολουθώ νότια τη διαδρομή προς Ιερισσό και Ουρανούπολη … Για να είμαι ειλικρινής από την συγκεκριμένη διαδρομή δεν θυμάμαι πολλά πράγματα όσο κι αν προσπαθώ να βοηθηθώ από το Googlemap… Η διαδρομή έχει καπελωθεί από το όργιο οδήγησης στον Χολομώντα και μετά με το Audi… και μιλώ με μεγάλη σοβαρότητα και ειλικρίνεια …
Θυμάμαι ότι έφτασα γρήγορα πριν την Ουρανούπολη σε ένα συμπαθητικό κάμπινγκ … Το κλασσικό ντουζάκι και ετοιμασία του παπιού για την επομένη … Έλεγχος λαδιού – λάδωμα αλυσσίδας (το οποίο γινόταν ούτως ή άλλως σχεδόν σε κάθε στάση κατά την διαδρομή) – στρώσιμο υπαίθριας κρεβατοκάμαρας … Και η απορία για το κουβάλημα της σκηνής έπεφτε ξανά στο τραπέζι …
Το κάμπινγκ οικογενειακή επιχείρηση και αυτή … δίπλα στην θάλασσα με απίστευτο ηλιοβασίλεμα … και ο γιός με GS F800 … άπειρος σε ότι αφορά τον χώρο μοτοσυκλέτας γενικά αλλά με πολύ ζέστη στο να μάθει και να ακούσει πράγματα … Μια καλή συζήτηση ... και δυό – τρεις μπυρίτσες έκλεισαν την βραδιά … Ανυπομονώ να την πέσω στο (σκληρό αυτήν την φορά) στρώμα, να βρω πάλι την ανάσα μου μετά από ότι έζησα λίγες ώρες πριν … Προβλέπεται νυχτερινή απόψε … στα λιμέρια του Μορφέα … και ας είναι Τετάρτη …