Αθήνα – Ορμένιο ... ένα παπί δρόμος ...

[Vrasidas Cub]

Τα έργα – μάλλον του μετρό – κάνουν το σκηνικό ακόμα χειρότερο … αλλά όλα αυτά είναι ζήτημα χρόνου να έρθουν σε τάξη … Φτάνω μετά από κύκλο στον Πύργο τον Λευκό τον πολυτραγουδισμένο … Πόσες διαφορετικές φωτο έχω από εκεί … ολάκερης ζωής … Ακόμα μια για να συμπληρωθεί το άλμπουμ από το διάβα μου σε αυτόν τον κόσμο … και δύο ακόμη, για να φανεί αυτό το διάβα μακρύ … και να επιβεβαιωθεί η ματαιοδοξία μου …
Ακόμα μία στάση για φωτο στην πλατεία των στεναγμών και της καψούρας ... πόσοι και πόσοι δεν έφαγαν στήσιμο εκεί ... Πόσοι έρωτες δεν γεννήθηκαν αλλά και χάθηκαν για πάντα εκεί με ένα κλαμένο αντίο ... ίσως όχι πάντα ψεύτικο ...

Πριν το Πύργο αριστερά, πάνω στον δρόμο, υπάρχει ένα καφέ μπαρ με Χάρλεϋ παρκαρισμένες απ’ έξω … το έχω παρατηρήσει και σε παλαιότερες επισκέψεις μου στην Αρχόντισσα του Βορά … Ίσως κάποια μελλοντική στιγμή σταματήσω για καφέ ή μπυρίτσα.

Ανυπομονώ να φύγω από τα τσιμέντα ... με πνίγουν … Η έξοδος της πόλης δεν είναι μακριά και η πάπια βοηθά σε αυτό με τον καλύτερο τρόπο … Η «υποχρεωτική» διαδρομή από τα διόδια των Μαλγάρων, καθώς το Δέλτα του Αξιού είναι απροσπέλαστο και η χωρίς κανένα οδηγικό ενδιαφέρον μέσα από τους παράπλευρους δρόμους και χωράφια διαδρομή είναι ανούσια, μου χαλάει την διάθεση … Δεν με νοιάζει τόσο το κόστος των διοδίων … όσο το ξεκάθαρο νταβατζιλίκι που εκπροσωπούν και επιβάλλουν … Και καλό θα ήταν να μην αρχίσει κανείς πυρηνικές αντιδράσεις θιγόμενος από αυτό το θέμα … Το προλαβαίνω, γιατί τόσα χρόνια στο κουρμπέτι έχω τους λόγους μου … και αφορά καθαρά και μόνο προσωπική μου άποψη χωρίς διάθεση να την συζητήσω …

Η γέφυρα του Αλιάκμονα μένει και αυτή γρήγορα πίσω και η έξοδος για Μακρύγυαλο με βγάζει από την βαρεμάρα της ΠΑΘΕ … Διασχίζω κάθετα το μεγάλο αυτό χωριό πέφτω στην παραλία του … Η ζέστη επιβάλει στάση για ανάσα δροσιάς σε παραλιακή καφετέρια δίπλα στην θάλασσα … Δεν κυκλοφορεί ψυχή ... όλοι σε κατάσταση σιέστας ?? Πως καταντήσαμε λοχία … μόνο τα παπιά έχουν μείνει στους δρόμους …

Κουβέντα με τον ιδιοκτήτη και παίρνω πληροφορίες για τις καλλιέργειες μυδιών της περιοχής. Μένω έκπληκτος για το τι κάνουν οι άνθρωποι εκεί … Τεράστια παραγωγή σε ποσότητες – πολύ καλή ποιότητα – ήδη πουλημένη κατά 95% σε αγορές του εξωτερικού … κυρίως Γαλλία πλευρά. Σκέφτομαι ότι μάλλον είναι μύθος τα περί μυδιών και αφροδισιακών ιδιοτήτων τους … απόδειξη οι Γάλλοι …
Μαθαίνω ότι ο έλεγχος της παραγωγής, από ατομικές επιχειρήσεις, έχει περάσει πλέον σε συγκεκριμένους ανθρώπους της αγοράς … όπως και οτιδήποτε έχει κέρδος άλλωστε …

Πριν κάποια χρόνια η αλήθεια είναι ότι το μακράν καλύτερο σαγανάκι με ντομάτα και μύδια που γεύθηκα ποτέ, ήταν δίπλα, στην παραλία της Κατερίνης. Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση η διαφορά γεύσης με οτιδήποτε άλλο μέχρι τότε, αλλά η προσοχή μου τότε ήταν σχεδόν αποκλειστικά στραμμένη στα μπούτια της Σούζης … που μυαλό για ερωτήσεις για καλλιέργειες και μύδια …

Αρχαία Πύδνα - Αλυκή με τον λιμένα της – παραλία Κατερίνης … συνεχόμενα ωραίοι καλοκαιρινοί προορισμοί … με απίθανη θάλασσα και καταπληκτικό φαγητό … και σαγανάκι μύδια …

Πάω την παραλία Κατερίνης μέχρι τέρμα και την ξαναγυρίζω … Αυτή η Ελλάδα, κάθε γωνιά και μια ανάμνηση … καλή ή κακή δεν έχει σημασία … Την παραλία Κατερίνης την έχω συνδυάσει με ένα καλό και ένα κακό θυμικό …

Το καλό ήδη το ανέφερα … μύδια σαγανάκι συνοδευόμενο από μπουτάκια Σούζη … Το κακό είναι, ξόδεμα χρόνου και σάλιου κάποιων ημερών στην περιοχή, με κάποιον επίδοξο παραλίγο σώγαμπρο, που νόμιζε ότι του έκατσε η ευκαιρία και μέσα στην ματαιοδοξία του πίστεψε ότι θα του κτίσουν σπίτι στην παραλία και θα του πάρουν και φουσκωτό … αρκεί να νυμφευτεί το μπάζο … Την συνέχεια φυσικά την μαντεύετε … Το μπάζο το πήρε άλλος - ο ματαιόδοξος προικοθήρας έμεινε με το φουσκωτό στο χέρι και εγώ με μια κακή ανάμνηση.

Φτάνω στην πόλη της Κατερίνης από τον περιφερειακό της βόρεια και ακολουθώ τον λεγόμενο από τους ντόπιους Αγγλικό δρόμο, που πάει προς Όλυμπο. Η διασταύρωση που στρίβει προς Όλυμπο, είναι ακριβώς έξω από την Αστυνομική Διεύθυνση Κατερίνης και ο δρόμος ακολουθεί κυκλική διαδρομή βόρεια της πόλης … ευτυχώς Βρασίδα … δεν θα δεις πολλούς άνθρωπες …
Μέχρι Κάτω Μηλιά ο δρόμος διασχίζει κυρίως χωράφια και μικρά χωριά ή οικισμούς αλλά αρχίζοντας να αισθάνεσαι αλλαγή υψόμετρου αλλάζει και το τοπίο … Και το πανηγύρι αρχίζει ξανά … Δεν είναι Χαλκιδική … αλλά δεν μπορείς να μην θαυμάσεις τα όσα υπάρχουν γύρω ... Φύση απέραντη και πυκνή, δρόμος για όλα τα γούστα μηχανών … Με ότι και να ανέβεις εδώ πάνω - με ζούνταπ ή ακόμα και με τρακτέρ - θα το ευχαριστηθεί η ψυχή σου …

Από τα Φωτεινά και επάνω η κατάσταση ξεφεύγει τελείως … Όλυμπος, η κατοικία του Δία ... και δεν είναι τυχαίο. Κοιτώ προς την κορυφή και αναρωτιέμαι τι στα διάλα του έκανα και με κυνηγούσε στο Λειβαδίτη … Κάποια στιγμή θα λογαριαστούμε ούτως ή άλλως … Πινακίδα πληροφορεί προς Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Ολύμπου … Δεν είμαι ο μόνος που πήρε τα βουνά σε αυτήν την χώρα. Ελπίζω τα παπάκια τους εκεί, να μην έχουν ντεπόζιτα σαν και το δικό μου … Άντε να τους ψάχνεις σε ακτίνα 500 χιλιομέτρων …

Κλασσικά δεν έχω μυαλό για φωτογραφίες και έχω παρασυρθεί από την μαγεία του δρόμου. Πόσες στιγμές δυστυχώς δεν πάγωσα τον χρόνο με ένα απλό κλικ … με τί δύναμη να πατήσεις όμως φρένο … Κάποια στιγμή πιέστηκα και κλείνω το γκάζι … δεν έχει και μεγάλη διαδρομή η γκαζιέρα άλλωστε …

Αριστερά του δρόμου υψώνεται η βόρεια πλευρά του Ολύμπου … καταπράσινη με την επιβλητική κορυφή του Μύτικα πάνω στο βάθος και ψηλά … Διακρίνονται πολλά ζηλευτά μονοπάτια για πεζοπορία ή εντουράδα … Για το δεύτερο δεν ξέρω εάν επιτρέπεται ή αν είναι φυλασσόμενη περιοχή …

Μπροστά μου βρίσκεται ο ξαφνικός και απροσδόκητος επίγειος παράδεισος … Βρύση με παγωμένο τρεχούμενο νερό … και φορτηγάκι που πουλά φρέσκο χαλβά Φαρσάλων !!! Σιγά που δεν θα σταματήσω … Κομματάρα χαλβά αποκλειστικά και μόνο για πάρτη μου και αφήνω τον βαριεστημένο τύπο που τον πουλούσε στην ησυχία του , ο οποίος με τα πόδια ακουμπισμένα ψηλά αραχτός … περίμενε …. περίμενε … κοιτώντας το υπερπέραν …

Και κάθομαι δίπλα στην βρύση … και το μπουκάλι μου γεμίζει νέκταρ Ολύμπου … και το στομάχι μου απίθανο φρέσκο χαλβά ο οποίος μου στέλνει ηλεκτρικά σήματα ευχαρίστησης κάπου βαθειά στον εγκέφαλο … Και δεν θέλω να φύγω … και πόσο μαλάκας αισθάνομαι που ζω μαντρωμένος στα «κεντρικά» …

Αρχίζω και κινούμαι νοτιοδυτικά του ορεινού όγκου με απίστευτη όρεξη για οδήγηση … Σε κάποια σημεία το ζορίζω λίγο περισσότερο, αλλά δεν φταίω εγώ … η πάπια κρατά άνετα και σταθερά της τροχιά της και ο δρόμος μπροστά κόλαση στην κυριολεξία … Εκεί λίγο πριν τον Άγιο Δημήτριο αισθάνομαι μια μικρή ασάφεια από το πίσω λάστιχο … Στο βενζινάδικο του χωριού σταματώ για έλεγχο αέρα του πίσω … όντως ήθελε συμπλήρωμα … Μπορεί να ήταν και από τον χαλβά …

Μετά τον Άγιο Δημήτριο το τοπίο αλλάζει … Χαμηλή βλάστηση και λίγο πιο πάνω ξεραΐλα … Δεν μπορώ να καταλάβω σε τι υψόμετρο βρίσκομαι, αλλά σίγουρα αρκετά ψηλά … Η κατεύθυνση είναι εδώ και ώρα νότια και κινούμαι σε οροπέδιο με πολλά, πάρα πολλά χωράφια … Περνώ έξω από οικισμούς και χωριά μέχρι και την Καλλιθέα Ελασσόνας όπου και στρίβω πλέον ανατολικά για να ακολουθήσω την νότια πλευρά την κατοικίας των Θεών … Ο σπιτονοικοκύρης του βουνού ή με βαρέθηκε ή δεν πήρε πρέφα ότι βρισκόμουν στην αυλή του … Άλλη εξήγηση δεν βρίσκω για το πώς δεν έχω φάει ακόμα ριπές από κεραυνούς …

Ο κεντρικός δρόμος προς Καρυά είναι χάρμα οφθαλμών … Μέχρι και λίγο μετά την Ολυμπιάδα υπάρχουν ακόμα χωράφια ... Τα περνάς, ανεβαίνεις και ένα λόφο και από πίσω του το κάδρο ξαναγεμίζει με δάσος – πράσινο – εικόνες – μυρωδιές … κάτι να σε τραβά προς τα «εκεί» … Λίγο μετά, ακριβώς στην διασταύρωση προς Βρυσοπούλες, υπάρχει μια κανονική όαση για στάση – καφέ μέσα σε πλάτωμα με παμπάλαια πλατάνια και πανέμορφη φύση … Δεν ξέρω τι έπαθα και παραγγέλνω φραπέ … Πόσον καιρό είχα να πιώ αυτό το είδος δηλητήριου, ούτε που θυμάμαι … Φραπές = δηλητήριο για την υγεία … τόσο απλό και επιστημονικά αποδεδειγμένο … Αρκεί να ψάξει κανείς το πώς παρασκευάζεται ... από την συγκομιδή της πρώτης ύλης (που δεν είναι πρώτη … αλλά τέταρτη ίσως και πέμπτη) έως και το ποτήρι μας … Όπως λένε και οι ειδικοί : «κόψε τον αλλιώς θα στον κόψει ο γιατρός ούτως ή άλλως» …
Έγραψα 5 - 10 σημειώσεις καθισμένος σε έναν τεράστιο ξύλινο πάγκο … Τι ηρεμία ήταν αυτή … τι δροσιά …. Με πολύ βαριά καρδιά αρχίζω και ντύνομαι να φύγω … Υπόσχεση στον εαυτό μου να έρθω ξανά … και η λίστα με τα υπ’ όψιν μεγάλωνε ράιτ θρου ….

Μετά τι να πω και τι να πρωτοπεριγράψω … Ένα θα πω, ευτυχώς ήμουν με την πάπια και όχι με περισσότερα κυβικά … Η διαδρομή είναι σκέτη πρόκληση … όπως η ψυχή ... η Σούζη … Κάτι θα συμβεί με αυτήν … ίσως και ευχάριστο … δεν μπορεί να την μελετάω τόσο συχνά τυχαία … Αλλά δεν φταίω εγώ … ο δρόμος μπροστά μου είχε τόσες καμπύλες … και ανωφέρειες … και κατωφέρειες … και διαδρομές ανάμεσα σε μικρές κοιλάδες που σε οδηγούσαν στα ουράνια … Θέλω δροσερή βυσσινάδα επειγόντως …

Αρχίζω και ανεβαίνω προς Κρυόβρυση … στροφές και θέα συνθέτουν τον οπτικό μου ορίζοντα … Φτάνω στο χωριό και βλέπω … αυτό … Κανένα σχόλιο, σκεφτείτε ότι θέλετε … Στάβλος 5Χ5 …

Πλέον μπαίνω στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής … Κόλαση και παράδεισος μαζί … Αν ήταν δυνατόν θα έκανα τον κύκλο και από την ανάποδη … Η θέα απίστευτη, η φύση το ίδιο … Κουράστηκα από την ομορφιά … Ευτυχώς δεν υπάρχει στην περιοχή μαύρο Άουντι … με αλλοδαπές πινακίδες …

Στο βάθος διακρίνεται η διαδρομή που σκαρφαλώνει από Συκαμινέα προς Ρόδια ... Όποιοι τον έχουν περπατήσει, καταλαβαίνουν γιατί είναι αδύνατον να έχεις φωτο από εκεί ...

Στο βάθος πέρα από την θάλασσα, στα υψώματα που δεν διακρίνονται καθαρά, πριν λίγες ώρες έβγαζα αντίστοιχη φωτο προς τα εδώ ...

Το κάστρο του Πλαταμώνα στο βάθος στέκεται αιώνες τώρα αγέρωχο να παρατηρεί και να το παρατηρούν ... Σε ελάχιστο χρόνο αυτό θα συμβεί και από κοντά ...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 22
• 23
• 24
• 25
• 26
• …

  Go to chapter

  Go
• 33

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 24 of 33

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Vrasidas Cub]

Κι όμως δεν θυμάμαι σχεδόν απολύτως τίποτα … και ας πέρασαν μόνο τρεις μέρες από την επιστροφή μου.

Ίσως φταίει το πολιτισμικό σοκ που υπέστη το σύνολο των εγκεφαλικών μου κυττάρων … και όλα αυτά από τη στιγμή που ξαναγύρισα στο γεωγραφικό σημείο που υπάρχουν μαζεμένοι οι πολλοί “άνθρωποι” … δηλαδή στο κράτος των Αθηνών.

Εάν τα πάρω από την αρχή, ίσως ξεκαθαρίσουν λίγο τα πράγματα …

Θες λίγο η ηλικία, θες το απόλυτο αστικό μάντρωμα, θες η κυρίως άχρηστη κάθε είδους συναλλαγή με άκρως επικίνδυνα για την ψυχική υγεία ανθρώπινα δίποδα, θες που τα στροφόμετρα της ψυχής και της καρδιάς έχουν μπει εδώ και καιρό λίγο πέρα από τα κόκκινα … πάντως κάτι έπρεπε να γίνει.

Είναι καιρός τώρα που τις βόλτες με τη μεγάλη μηχανή δεν τις απολαμβάνω. Ίσως η διάθεση που έχει προκύψει από την «οικονομική κρίση» (κρίση ηλιθιότητας κατά την ταπεινή μου άποψη), ίσως επειδή δε γίνονται πλέον με τον τρόπο που θα ήθελα, ίσως επειδή το «κράτος των Αθηνών» βρίσκεται μακριά από τους παράδεισους για μηχανές … ίσως γιατί η «δηθενιά» έχει μπει για τα καλά στο DNA μας …

Ίσως γιατί λόγω ηλικίας δεν τρώμε πλέον τόσο εύκολα τις διάφορες «παραμύθες» και τα «πρέπει» …. Πολλά «ίσως» μαζεμένα και αυτό δεν είναι καλό για τη λίμπιντο …

Πριν λίγους μήνες – παρά το γεγονός ότι είχα και έχω μεγάλου κυβισμού μηχανές με αρκετές συμμετοχές στο 36ωρο - σχεδόν ολοκλήρωσα το δύσκολο 19ο οδοιπορικό αντοχής της λέσχης Moto Guzzi με ένα Κινέζικο παπί πολύ κακής ποιότητας κατασκευής. Το εγχείρημα βέβαια δεν έγινε χωρίς την κατάλληλη προετοιμασία του παπιού, που με φτηνές αλλά ουσιαστικές παρεμβάσεις από τον μηχανικό μου, αυξήσαμε την αξιοπιστία του στα σημεία που πονά σαν κατασκευή αλλά και σαν «προορισμός χρήσης» για αρκετούς, κατ’ εμέ, πυρηνικούς επιστήμονες ….

Είχα παθιαστεί με το όλο σκηνικό σε βαθμό που να προκαλώ στην αρχή πολλά χλευαστικά σχόλια και διάφορα άλλα που μάλιστα είχαν και άσχημη κατάληξη. Όμως το είχα πάρει τόσο στην πλάκα που πραγματικά είχε ένα ενδιαφέρον. Π.χ. για να αυξήσω την αυτονομία του και να μην έχω θέματα με το μικρό του ντεπόζιτο και τις καθυστερήσεις στους ανεφοδιασμούς, έφτιαξα πίσω μία γερή βάση στηρίζοντας επάνω της ένα τελάρο από ΕΒΓΑ … μέσα στο οποίο τοποθέτησα ένα ντεπόζιτο από FZR 400 TOY ’90 16 λίτρων, αυξάνοντας την αυτονομία του παπιού στα 700 χλμ …
Το σύνολο του καλλιτεχνικού σκηνικού καλύφθηκε και από δύο μεγάλες πράσινες πλαστικές σακούλες σκουπιδιών και ο πάπιος περνούσε απλά απαρατήρητος καθώς όλοι νόμιζαν ότι πίσω, είναι καλάθι μεταφοράς ζαρζαβατικών από το χωράφι … Για ντεκόρ είχα στηρίξει πίσω στο τελάρο και τις σαγιονάρες μου … αλλά και αυτό δεν το πρόσεξε κανείς …

Είχα ήδη αλλάξει δύο φορές τα ελατήρια της εμπρός ανάρτησης μέχρι να καταφέρω ουσιαστική οδική συμπεριφορά μπροστινού …. Από την πρώτη στιγμή μπήκε ένα ποιοτικό ψυγείο λαδιού και έγινε πλέον από αερόψυκτο ελαιόψυκτο … και για τον φόβο των κακών ματιών (δηλαδή της άθλιας κατασκευής του) έχει ήδη τοποθετημένα stand by διπλό ανορθωτή – διπλή ηλεκτρονική και διπλό πολλαπλασιαστή … Αν οπουδήποτε τα ηλεκτρικά του κινεζώσουν (δηλαδή μουλαρώσουν) μια απλή αλλαγή στην φύσα και φύγαμε …
Επίσης τοποθετήθηκε παράλληλα και μια δεύτερη μπαταρία από TDM 900 η οποία φορτίζεται κανονικά όπως και η μπαταρία εργοστασιακής τοποθέτησης … Το πρόβλημα απόδοσης των φανών θυέλλης (δεν νομίζω να πιστεύετε ότι το κινέζικο θα είχε φώτα) λύθηκε με έναν προβολέα LED 18W …

Αλλάχθηκαν ρουλεμάν τροχών – διάφορες τσιμούχες γιατί οι εργοστασιακές είναι μόνο για φιγούρα … και τοποθετήθηκαν εμπρός κανονικά τακάκια φρένου … Τα «μαμά» τακάκια χρησιμεύουν κυρίως για να παίζουμε «ομάδες» (αν θυμούνται τι εννοώ οι παλαιότεροι) …
Επίσης έγιναν πειραματισμοί με τα εμπρός και πίσω γρανάζια του οι οποίοι έδειξαν ότι οι σχέσεις του έπρεπε οπωσδήποτε να κοντύνουν.

Με λίγα λόγια το οδοιπορικό έγινε, η εμπειρία ήταν απίστευτη, η διασκέδαση απλά γαμάτη, η ικανοποίηση που πήρα πέραν του δέοντος καλή και από το όλο εγχείρημα βγήκαν πολλά και χρήσιμα συμπεράσματα.

Κάποια από αυτά αφορούσαν το ίδιο το παπί και ποιες ακόμα βελτιώσεις – παρεμβάσεις χρειαζόταν με βάση την χρήση του, τα κιλά μου, τον τρόπο που οδηγώ, πού πάσχει κατά την κίνησή του φορτωμένο, κτλ …

Κάποια άλλα συμπεράσματα αφορούν το γεγονός ότι … τελικά κάποια πράγματα υπάρχουν απλά για να καταρρίπτονται …

 

[Vrasidas Cub]

Αφού έγινε ένα καλό crash test λόγω 36ωρου, για το μηχανάκι αλλά ΚΑΙ τον αναβάτη, πλέον άρχισαν οι ριζικές αναθεωρήσεις σε πολλά θέματα που αφορούν τόσο τις ίδιες τις μηχανές αλλά και τον τρόπο ζωής που σχετίζεται με αυτές … Πηγαίνοντάς το και λίγο παραπέρα, ευκαιρία για αναθεωρήσεις ολόκληρης ζωής …

Ευκαιρία λοιπόν KAI για λίγο περισσότερο ψάξιμο στην πάπια … Κόντυναν περισσότερο οι σχέσεις του … κατασκευάστηκε σιδερένιο ντεπόζιτο 12 λίτρων το οποίο ήρθε και κούμπωσε ακριβώς στο κενό ανάμεσα στο τιμόνι και στην σέλα, άρα μεταφορά βάρους εμπρός και χαμηλά το οποίο χρησιμεύει και σαν χώρος για να ακουμπήσεις tank bag, αυξάνοντας την αυτονομία στα 400 + 100 χιλιόμετρα από το εργοστασιακό ντεπόζιτο = 500 χλμ. Το μαμά ντεπόζιτο έγινε ρεζέρβα … Κατασκευάστηκαν επίσης νέα πιο σκληρά ελατήρια για εμπρός καθώς ό,τι έβρισκα στην αγορά δεν μου έκανε και το παπί, πλέον, όντως δεν έχει καμία σχέση στην συμπεριφορά του με πιο πριν.

Μέσα Ιουνίου αποφασίζω να κάνω ένα 10ήμερο – 12ήμερο ταξίδι Βαλκάνια και Άλπεις με επιστροφή από Νότια Ιταλία και Μπάρι. Ετοιμάζω χάρτες – βασικές διαδρομές – κάνω υπολογισμούς χρόνων και εξόδων. Συν – πλην 4.500 χιλιόμετρα … μια χαρά …

Όλα καλά … οικονομικό ταξίδι και εύκολο. Αναχώρηση 22-24 Ιουλίου και επιστροφή περίπου 5 Αυγούστου ….

Αλλαγή ελαστικών καθώς έπρεπε να είχαν αλλαχθεί 2.000 χλμ νωρίτερα … αλλαγή λαδιών με ένα πολύ καλό 50άρι λάδι … ρύθμιση βαλβίδων και άνοιγμα ένα νούμερο μεγαλύτερο λόγω των αρκετών χιλιομέτρων που θα γίνουν. Ο νόμος του Μέρφυ όμως είχε άλλα σχέδια … η ποιότητα κατασκευής του Κινέζου επίσης … Δύο μέρες πριν την αναχώρηση η τρόμπα μπροστινού φρένου μας αφήνει χρόνους. Υπ΄ όψιν ότι, πριν κλείσει 10.000 χλμ, είχε ήδη αποδημήσει εις τόπους χλοερούς και το «τσουτσούνι» που όταν πατάς την μανέτα του φρένου αυτό σεληνιάζεται και εξ’ αιτίας του ανάβει το πίσω φως φρένου …

Επειδή δεν το ‘χω με την διαπραγμάτευση, μετά από απίστευτα κακή επικοινωνία και συνεννόηση με την αντιπροσωπεία για το θέμα αυτό (την οποία ουδέποτε ενόχλησα για όλες τις ζημιές που μου έβγαλε εντός εγγύησης, εφ’ όσον από την πρώτη στιγμή μου δημιούργησαν απίστευτη ανασφάλεια ως προς τις υπηρεσίες τους) αποφασίζω να μην ασχοληθώ ποτέ ξανά μαζί τους και να βρω την άκρη μόνος μου.

Πέταμα το χρέπι που ονομάζεται «μαμά τρόμπα» και αντικατάστασή της με κανονική από Ιαπωνικό μοντέλο … καμία σχέση με το προηγούμενο. Κόψιμο των πλαστικών γιατί λόγω μεγέθους δεν χωρούσε, φινίρισμα και τέλος … Δυστυχώς όμως μέχρι να βρω την άκρη και να ολοκληρωθεί η επισκευή, το τραίνο για Βαλκάνια και λοιπούς προορισμούς έχει ήδη φύγει … Οι οικογενειακές υποχρεώσεις δεν ταυτίζονται με το νέο χρονοδιάγραμμα … Χρόνος ελεύθερος προκύπτει ξανά το τελευταίο 10ήμερο του Αυγούστου … Ψάχνομαι λίγο και βλέπω ότι στις Άλπεις η περίοδος αύξησης των βροχών έχει ήδη αρχίσει …

Σιγά μην κωλώσουμε … έχουμε ζήσει και επιβιώσει τόσες 10ετίες μέχρι τώρα με προοδευτικές και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις στον σβέρκο μας … Τα χιλιόμετρα θα γίνουν ό,τι και να λέει ο χαιρέκακος Μέρφυ … Πάμε πλαν μπι … υπάρχει και η Ελλάδα, που μου γλυτώνει και χρόνο από καραβίσιες μετακινήσεις και συναναστροφές με απίστευτους τύπους που δένουν τα μηχανάκια στα υπόγεια των καραβιών ανεβάζοντάς μου την πίεση και την λίμπιντο … Καλύτερα να τα καίω σε βενζίνη παρά σε καραβοεισιτήρια ...

 

[Vrasidas Cub]

19-08-2016
Η διαδρομή
https://www.google.gr/maps/dir/Πόρτο Ράφτη, Ανατολική Αττική/Μάνδρα, Δυτική Αττική/Αθανάσιος Διάκος/Ράινα/@38.388642,21.260588,7.75z/data=!4m66!4m65!1m5!1m1!1s0x14a18efaddaea2f1:0x6628ccc3f65b7d67!2m2!1d24.0026867!2d37.8911713!1m25!1m1!1s0x14a1acbfbc3e26bb:0x400bd2ce2b97eb0!2m2!1d23.5008508!2d38.0750425!3m4!1m2!1d23.1470681!2d38.3110999!3s0x14a0f7ac176c6f1b:0xdd427a198b9bf4fd!3m4!1m2!1d22.6720838!2d38.4335896!3s0x14a08174ba85d7a9:0xa954a0613fb16986!3m4!1m2!1d22.5487002!2d38.5161703!3s0x135f7c5e2ca3a765:0x7d4b198ede7c1e57!3m4!1m2!1d22.533651!2d38.5772054!3s0x135f635cf4b7878d:0x4aedae71fd331baa!1m25!1m1!1s0x135f1390c5f10ff7:0xf78994e85d8c65b8!2m2!1d22.1778472!2d38.6972293!3m4!1m2!1d22.1635802!2d38.5535355!3s0x135f0bf5a97c7c51:0xb0278a6e41b5ce47!3m4!1m2!1d22.0555965!2d38.5542992!3s0x135f08a29d3498ab:0x45119714f18e7cbe!3m4!1m2!1d21.8093273!2d38.3862309!3s0x135e52806f1b5fc7:0xa71845eb6c4e9763!3m4!1m2!1d21.3705285!2d38.4500587!3s0x135e6f33f308e3f5:0x1bfb265c037a3ed3!1m5!1m1!1s0x135e8c675027b60d:0xdf7cdb8592e44a7a!2m2!1d21.4183275!2d38.722616!3e0?hl=el


Κωλύματα της τελευταίας στιγμής υποχρεώνουν αναχώρηση αντί για 07:00 το πρωί, τελικά στις 12:00 … Ξεκινώντας για πρώτη φορά φορτωμένος με αυτόν τον τρόπο διαπιστώνω ότι η συμπεριφορά του παπιού δεν έχει αλλάξει σε βαθμό που να ενοχλεί ή που να τρομάζει. Το ντεπόζιτο μπροστά χρησιμεύει ως σημείο απόθεσης μικρής τσάντας πλάτης η οποία έχει μέσα τα απαραίτητα συχνής χρήσης και είναι στο ιδανικό οπτικό ύψος που έχω τις σημειώσεις της διαδρομής. Ιδανικό ύψος εννοείται το ύψος που εκφράζεται με την λαϊκή ρήση “όποιος βλέπει με τα π@π@ρι@ … πηδ@ει με τα μάτια” …

Τα σαμάρια έχουν λίγα και απαραίτητα ρούχα τα οποία στη συνέχεια θα αποδειχθούν τα μισά άχρηστα … λίγες μπάρες δημητριακών … σαγιονάρες (κρυμμένες αυτήν τη φορά…), αδιάβροχα και ένα πολύ ψιλό μπουφανάκι … λίγα απαραίτητα φάρμακα έκτακτης ανάγκης … κάποια βασικά εργαλεία (κάποια από αυτά χρησίμευσαν)… δύο σαμπρέλες και μια καλής ποιότητας τρόμπα.

Το βάρος έχει μοιραστεί μια χαρά και ο πάπιος δεν δυσανασχετεί. Η Αττική οδός τελειώνει γρήγορα και ο ανήφορος προς Ερυθρές από Μάνδρα άρχισε … Την τρίτη την σηκώνει άνετα και πολλές η ανηφόρα βγαίνει με τετάρτη … Ωραία, το βλέπω το έργο ήδη να ξετυλίγεται … Ο δρόμος με μηδενική κίνηση, η ζέστη δεν ενοχλεί και το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά …

Μπαίνοντας στην Οινόη επιτέλους θα σταματήσω σε αυτό το αρχαίο μνημείο που έχω σταμπάρει εδώ και χρόνια αλλά με την παρέα ποτέ δεν σταματήσαμε …. Και ουσιαστικά το ταξίδι άρχισε …

 

[Vrasidas Cub]

Μετά από λίγο φτάνω Λεύκτρα … Αυτή η μικρή γωνιά στο σταυροδρόμι έξω από το χωριό πάντα με ενθουσίαζε … Ήταν πάντα μια μικρή ευκαιρία για ανάσα δροσιάς – ένα τσιγάρο για όσους είχαν ντέρτια και μια φωτογραφία …



Είχα σκοπό να περάσω από Αγία Τριάδα και Ελικώνα – μια διαδρομή που με συναρπάζει και ευχαριστεί. Μέσα στο πράσινο με ωραία χάραξη δρόμου, γεμάτη στροφές και αρώματα. Μετά θα έπεφτα Λιβαδειά και απέναντι για Χαιρώνεια και επίσκεψη στο διάσιμο Λιοντάρι της, το μαρμάρινο "Λιοντάρι της Χαιρώνειας". Χτίστηκε κατά τον Παυσανία, από τους Θηβαίους στη μνήμη των πεσόντων ανδρών του Ιερού Λόχου που ετάφησαν στον χώρο αυτόν, μετά την νίκη του Φίλιππου το 338 π.Χ.

Η καθυστέρηση αναχώρησης όμως μου αλλάζει τα σχέδια. Θα φτάσω στο σημερινό μου στόχο πολύ αργά αν ακολουθήσω την προγραμματισμένη διαδρομή. Από Λεύκτρα μπαίνω Αλίαρτο και ακολουθώ την κλασσική διαδρομή προς Αράχωβα.

Βγαίνω από την διαδρομή και μπαίνω Δίστομο … τον καθρέπτη της ανθρώπινης φύσης. Δηλαδή της ωμής και άνευ λόγου βίας – κακίας – μοχθηρίας - έλλειψης οίκτου και ανθρωπιάς. Ανεβαίνω στο μνημείο και για ακόμη μια φορά ανατριχιάζω μπροστά στις πλάκες με τα θύματα της ανθρώπινης φυλής … από την “ανθρώπινη φυλή” … Αισθήματα αηδίας – θυμού – αγανάκτησης ??? δεν ξέρω ίσως όλα αυτά μαζί … ίσως και απλής πικρίας για την κατάντια του ανθρώπινου γένους … Διαβάζω μερικά ονόματα και ηλικίες … «Ανεστούλα ενός έτους – Λουκάς ετών δύο – Σταμούλα ετών 5 – Νικολία ετών 3» ….. και η πικρία δεν έχει τελειωμό …. Με το κεφάλι κάτω φεύγω … Πάντα τα ίδια συναισθήματα σε αυτό το μέρος … πάντα η ίδια επιβεβαίωση για τα όσα έγιναν τότε αλλά και για τα όσα ακόμα διαδραματίζονται σχετικά με αυτά τα γεγονότα …

Βγαίνω ξανά στο δρόμο για Αράχωβα … μοτοδιαδρομή πολυφορεμένη αλλά όχι ακόμα ξεφτισμένη …

Μπαίνοντας Αράχωβα και στη συνέχεια διασχίζοντας το λιβάδι (Καλύβια) διαπιστώνεις ότι τελικά κάποια άλλα πράγματα έχουν ξεφτίσει … Εικόνα εγκατάλειψης και πολλά ενοικιαστήρια – πωλητήρια … Ευτυχώς το λιβάδι τελειώνει γρήγορα. Αμέσως μετά αρχίζει ένα είδος οδηγικού πανηγυριού … Στροφές, πράσινο, ησυχία, χαμόγελα και απίστευτο οξυγόνο … Πού και τί να πρωτοθαυμάσεις … Ίταμος – Επτάλοφος – Λιλαία πάνω σε μια πράσινη γραμμή.

Ακολουθεί η Γραβιά και στάση έξω από το διάσημο Χάνι της. Δίπλα σταματημένο αυτοκίνητο με οικογένεια με χαρούμενα πιτσιρίκια που χοροπηδούσαν δεξιά και αριστερά με σαντουϊτσάκια στα χέρια. Τι ωραίος προορισμός και πόσο εποικοδομητικός. Η ώρα έχει πάει ήδη 16:20 … όχι και άσχημα για μέχρι εδώ.

 

[Vrasidas Cub]

Η διαδρομή από εκεί έως και τη διασταύρωση για Μουσουνίτσα και Αθανάσιο Διάκο ονειρική. Ελληνικές Άλπεις ? … Ίσως … Στη διαδρομή διάσπαρτες είσοδοι στοών των ορυχείων εξόρυξης του βωξίτη. Κοντά εκεί και το Μεταλλευτικό Πάρκο Φωκίδας – Vagonetto. Αξίζει για ημερήσια οικογενειακή εκδρομή και σίγουρα είναι ήδη στα υπ’ όψιν.
http://www.vagonetto.gr/el/fokis-mining-park/

Παρνασσός – Οίτη - Γκιώνα αγαπημένα βουνά που έχουν πολλά να δώσουν και να μην προδώσουν καμία προσδοκία. Μπορείς να γυρνάς όλη την ημέρα ανάμεσά τους και να μην βαριέσαι ποτέ … από άσφαλτο ή από χώμα …

Μετά το Μεταλλευτικό Πάρκο Φωκίδας – Vagonetto ο δρόμος ανηφορίζει προς Κουκουβίστα (Καλλοσκοπή). Διαδρομή όνειρο που όμως σε ξανά προσγειώνει στην ωμή πραγματικότητα. Χωριό που κάηκε 2 φορές το Πάσχα και τον Αύγουστο του 1944 από τους Γερμανούς κατακτητές, με πολλά αδικοχαμένα θύματα.

Εκεί ήταν και που τα μακρινά βαριά φορτωμένα σύννεφα έγιναν κοντινά … Ούτως ή άλλως, σκέφτομαι, έχει ζέστη … Ο αέρας μονομιάς έγινε ψυχρός και δυνάμωσε. Σιγά μη βάλω αδιάβροχα … Για μερικά χιλιόμετρα ο καιρός ξεσπά κανονικά. Η πάπια είναι στο υγρό στοιχείο της και δεν τρέχει μία … ο αναβάτης όμως θέλει μερικές χιλιάδες χρόνια για να μεταλλαχθεί σε αμφίβιο … και τόσος χρόνος δεν υπάρχει … Το μπουφάν απωθεί το μεγαλύτερο ποσό βροχής αλλά από τη μέση και κάτω μια ομορφιά … και μάλιστα βρεγμένη … Τελικά οι προβλέψεις του καιρού για καταιγίδες και βρόχινα όργια επαληθεύτηκαν. Πού είναι εκείνες οι καλές μέρες που η ΕΜΥ έπεφτε μέσα μία στις δέκα ?? Σκέφτομαι ότι εάν έφαγα τόση βρόχα από την πρώτη ημέρα, φαντάσου τι έχει να γίνει τις επόμενες … Ευτυχώς που δεν πήγα στις Άλπεις δηλαδή …

 

[Vrasidas Cub]

Είχα σκοπό να ανέβω από Καλλοσκοπή σε Οινοχώρι – Οίτη – Παύλιανη και να ξαναγυρίσω προς Στόρμη. Την έχω κάνει αυτήν τη διαδρομή κάποια χρόνια πριν … από αυτές που χαράζονται βαθιά στον χάρτη του μυαλού. Η καταραμένη όμως καθυστέρηση αναχώρησης μου τίναξε στον αέρα τα σχέδια. Δεν πειράζει όμως … σκέφτομαι ότι έτσι δημιουργείται μια καλή ευκαιρία για επάνοδο … ίσως και χωρίς βρόχα … και με άλλα εσώρουχα under through … όχι μεταξωτά …

Το ηθικό όμως ακμαιότατο, το κλίμα σχετικά ζεστό και μέχρι να το σκεφτείς μία ώρα μετά την Γραβιά είμαι ήδη Αθανάσιο Διάκο!

Όσοι δεν έχετε πάει, να πάτε ! … και να πάρετε ΚΑΝΟΝΙΚΟ παγωτό από το διάσημο μαγαζί της πλατείας ... Πριν λίγα χρόνια είχαμε πάει ημερήσια βόλτα και ήπιαμε καφέ με τον ηλικιωμένο ιδιοκτήτη του μαγαζιού. Το μυστικό για την γεύση ? … η γνήσια και καθαρή πρώτη ύλη … δηλαδή το αληθινό γάλα. Με αρκετές χιλιάδες αιγοπρόβατα, οι ποσότητες που παράγουν και η σωστή προφανώς χρήση τους δίνει καταπληκτικό αποτέλεσμα … Δυστυχώς η πλατεία ήταν κατειλημμένη από προετοιμασίες γλεντιού για γάμο, οπότε παγωτό χωνάκι στο χέρι και παγκάκι …

Μιλάμε ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΓΩΤΟ !!!

 

[Vrasidas Cub]

Φεύγοντας από Αθ. Διάκο κατηφορίζω πλέον προς Λευκαδίτη … Ο ποταμός Μόρνος δεξιά μου κατηφορίζει και αυτός … Είμαι απορροφημένος από τις σκέψεις μου και το τοπίο, όταν μέσα στην ερημιά ακούω τον πάπιο «πα πα πα πα» ….
Πα πα πα πα ???!!! … Τί είν΄ τούτο πάλι ?? … Πιάνω δεξιά και στήνω … Σκύβω μπροστά στον καταπληκτικής κατασκευαστικής ποιότητας λαιμό της εξάτμισης και βλέπω ότι το δακτυλίδι του λαιμού έχει φύγει από την θέση του και τα δύο παξιμάδια του ίσα που στέκουν βιδωμένα στην άκρη χωρίς ευτυχώς να έχουν πέσει κάπου πίσω στον δρόμο.

Ξυπνάει ο μάστορας μέσα μου και αποφασιστικά ανοίγω το σαμάρι με τα εργαλεία … Με το δεκάρι στο χέρι ο λαιμός ξαναμπαίνει στην θέση του … Το ίδιο και οι φωνητικές χορδές του παπιού …

Ωραία αρχή σκέφτομαι για πρώτη ημέρα !! … Καθυστέρηση αναχώρησης – βρόχα μέχρι τα μεταξωτά μου βρακιά – χρήση εργαλειοθήκης ….. Βρασίδα το νου σου … οι Θεοί δεν είναι μαζί σου σήμερα …

Και εκεί που το ηθικό μου αρχίζει να καταρρέει, να ’σου ο από μηχανής αφισοκολλητής που τα πάντα εν σοφία κόλλησε …. Και πλησιάζω Λευκαδίτη !!!! … Α, ρε αθάνατη επαρχία !! … Με τα κλαρίνα σου … τα βιολιά σου … τις χάρες σου … Τι και αν ήταν λίγες μέρες πιο πριν … το ηθικό αναπτερώθηκε μονομιάς !

Η διαδρομή ονειρική μέχρι τώρα … οι αφίσες το ίδιο. Η τεχνητή λίμνη του Μόρνου είναι πλέον μπροστά μου. Ακολουθώ την βόρεια διαδρομή της διασχίζοντας το όρος Μακριά Ράχη … Το τοπίο σε αποζημιώνει κάθε στιγμή. Λίγη προσοχή θέλει μόνο στις διάσπαρτες ¨μπόμπες¨ από τα δεκάδες ελεύθερα μοσχάρια – αυτά με την απίστευτη καλοσυνάτη φατσούλα – που κυκλοφορούν πάνω στον δρόμο και συνήθως μετά ή μέσα στις στροφές. Η πλάκα είναι ότι κυκλοφορούσαν ελεύθερα και μέσα στην κοινότητα ή οικισμό Κάλλιο σαν να μην τρέχει τίποτα … Α, ρε Ελλαδάρα, σκέφτομαι … Ινδία γίναμε … και που ‘σαι ακόμα …

Ανεβαίνοντας την Μακριά Ράχη η θέα του Μόρνου ήταν καταπληκτική …

Μπαίνοντας Κροκύλειο, αριστερά υπάρχει μια ωραία γραφική πλατεία … από αυτές που σε προκαλούν να σταματήσεις … Στην άκρη του χωριού μια σειρά από πέτρινες βρύσες με τρεχούμενο φρέσκο παγωμένο νερό γεμίζουν το μπουκάλι μου … Μια άλλη φορά ίσως υπάρχει περισσότερος χρόνος. Μπαίνει και αυτό στα υπ’ όψιν. Αναρωτιέμαι σε πόσους της διαχρονικής γενιάς της «Μυκόνου» και του «ΚΛΙΚ» έχουν μπει ιδέες ότι ίσως αυτή η χώρα έχει και κάτι διαφορετικό … Πόσοι να γνωρίζουν ότι εκεί δίπλα γεννήθηκε ο Μακρυγιάννης (δεν είναι ποδοσφαιριστής ή τραγουδιστής …).

Έξω από το χωριό μια ωραίας αρχιτεκτονικής εκκλησία αγναντεύει μέχρι πέρα τον Μόρνο …

Η ώρα είναι περασμένη και το αρχικό σχέδιο για πέρασμα από Θέρμη εγκαταλείπεται εδώ και ώρα … Αποφασίζω να πάω βόρεια του Αγρινίου μέσω Ναυπάκτου – Αντιρρίου – Μεσολογγίου – Αιτωλικού νότια της Τριχωνίδας. Ο φίλος μου που θα με φιλοξενήσει την πρώτη βραδιά ήδη περιμένει …

Το κατηφορικό κομμάτι από Κροκύλειο μέχρι Ρέρεσι καταπληκτικό … Πάντα αριστερά ο Μόρνος ποταμός ο οποίος προφανώς είναι υπεύθυνος για την πυκνή βλάστηση του τοπίου. Ο δρόμος με ωραία χάραξη – μηδενική κίνηση - ωραίο πιστάκι για όργια και αυτόφωρο αλλά αυτά είναι άπιαστα παπιο-όνειρα θερινού βαθιού απογεύματος … Μεταξύ σοβαρού και αστείου μη νομίζετε ότι τα παπιά ΔΕΝ προσφέρουν τέτοιου είδους συγκινήσεις … Αρκετοί με μαστόδοντα ή σούπερ ντούπερ μοτοσακά που ήπιαν απρόσμενα τσάι σε κατηφορικά κλειστά κομμάτια, αφού έβαλαν στην άκρη το εγωισμό του μαλάκα νεοέλληνα, άλλαξαν οπτική γωνιά για το θέμα και γνώμη … Άσε που μετά πήραν και παπιά …

Από Ρέρεσι και έπειτα ο Μόρνος μας χαιρετά μέχρι και λίγο έξω από την Ναύπακτο … Μέχρι εκεί είναι μια φανταστική καταπράσινη διαδρομή με ωραίο οδόστρωμα και στροφιλίκι … Από Κροκύλειο μέχρι και Πευκάκι (λίγο έξω από Ναύπακτο) ζήτημα είναι να είδα 2 – 3 αυτοκίνητα … Έχει πια νυχτώσει και μπαίνω Ναύπακτο. Κάνω το λάθος και δεν πιάνω περιφερειακό … Θεέ μου πάλι άνθρωποι μαζεμένοι … Να φύγω γρήγορα …

Μέχρι Αγρίνιο έπεσαν κάνα δυό μηνύματα με τον φίλο μου καθώς ανησύχησε με την αργοπορία μου αλλά όλα καλά … Διασχίζω Αγρίνιο και ανηφορίζω τον επαρχιακό Ε952 … Διαδρομή που πρέπει να βάλετε στους προορισμούς σας.

Άφιξη στην Ράινα 22:30 και βουρ για πατσά από τράγο, κρασί και σουβλάκια (καλαμάκια για τους νότιους), ΟΛΑ ΝΤΟΠΙΑ ΚΑΙ ΠΕΝΤΑΝΟΣΤΙΜΑ … (ήδη μου άνοιξε η όρεξη για μια βόλτα προς εκείνα τα μέρη σύντομα …)

Καλή παρέα – “Κουτσομπολιό” – δύο κιλά απίθανο κρασί – ανάλυση της κατάστασης – προτεινόμενες διαδρομές για τη συνέχεια – περιγραφή της μέχρι τώρα … και η ώρα πέρασε…01:30 … Ύπνος από αυτούς που μου έχουν ΛΕΙΨΕΙ … Χωριό γνήσιο, με την αυτάρκειά του και τα καλά του … και το ωραιότερο, οι πολεμικές enduro στην αυλή έτοιμες οποιαδήποτε στιγμή για εντουράδα χωρίς όρια στα καταπληκτικά τριγύρω βουνά ... Να πω ότι δεν ζήλεψα, θα πω ψέματα ….

Πρώτη ημέρα και 520 χλμ έφυγαν εύκολα και ξεκούραστα ...
Αρχίζω να πιστεύω ότι τα μαλακά μόρια είναι άμεσα συνδεδεμένα με τα μάτια - την μύτη και τα αυτιά ... Όσο περισσότερο ευχαριστιέσαι με αυτά που βλέπεις - οσφραίνεσαι και ακούς γύρω σου, τόσο λιγότερο τα μαλακά μόρια διαμαρτύρονται ή δυσανασχετούν ... Τελικά όλα είναι δρόμος ...

 

[Vrasidas Cub]

20-08-2016

Η διαδρομή

https://www.google.gr/maps/dir/Ράινα/Σάρκινη/Προυσός/Κλειστό/Νεράιδα/Καστανιά/Μπελοκομίτη/Μουζάκι/Πύλη/Καλαμπάκα, Τρίκαλα/@39.1997387,21.6177628,9z/data=!4m72!4m71!1m5!1m1!1s0x135e8c675027b60d:0xdf7cdb8592e44a7a!2m2!1d21.4183275!2d38.722616!1m5!1m1!1s0x135eeed7143e41cd:0xe7cf16a1beec8097!2m2!1d21.6142177!2d38.814304!1m5!1m1!1s0x135eef78162301af:0x400bd2ce2b987b0!2m2!1d21.6533763!2d38.7445499!1m10!1m1!1s0x135ed664d642e5d9:0x47b0ea3b7e2acd4c!2m2!1d21.8176621!2d39.0921844!3m4!1m2!1d21.8068179!2d39.1330037!3s0x135ed5b39b0eb62d:0x5f93b69eb4fb21cf!1m10!1m1!1s0x135ed45c63715dc5:0x919b73bc8ae0bfd5!2m2!1d21.7905378!2d39.1394443!3m4!1m2!1d21.7951616!2d39.1875019!3s0x13592b32c07b772b:0x4f41ab133b974a57!1m5!1m1!1s0x13592bb0f443864f:0x7a41ead2783dd8e5!2m2!1d21.8005572!2d39.2377952!1m5!1m1!1s0x13592c40ec8916a7:0xdc7ccf770e3c4aed!2m2!1d21.7329724!2d39.2561022!1m5!1m1!1s0x13593b359b02af3b:0xdbeea9563d73033!2m2!1d21.6627892!2d39.4305733!1m5!1m1!1s0x13593c81a6e8d719:0x1e8d0a6cb865800f!2m2!1d21.6225718!2d39.45978!1m5!1m1!1s0x13590fcfb5752c79:0xc0a360035a1f5ffa!2m2!1d21.6288728!2d39.706618!3e0?hl=el

Το πρωί ανθρώπινο ξύπνημα – χωρίς πονοκεφάλους και άλλα φαιδρά – αρχοντικός διπλός Ελληνικός από την αρχόντισσα του σπιτιού και ανδροπαρέα στην πίσω αυλή … Συζητάμε για το ταξίδι και γίνονται αναφορές σε παλαιότερα χρόνια όταν στο συγκεκριμένο σπίτι με 4άρα floretta που ήταν το οικογενειακό μέσο μετακίνησης, τα πάντα γινόντουσαν απλά και εύκολα … Ένα τόσο δα πιστονάκι μετέφερε μέσα από χωματόδρομους και συνήθως 3κάβαλο τύπους σαν τον 80άχρονο (+) παππού απέναντί μου (ένα θηρίο που όταν σου έσφιγγε το χέρι … το έσφιγγε … Είναι αυτό που λέμε ότι οι αποχαιρετισμοί πονούν … αυτό ακριβώς …) σε κάθε είδους κοινωνικές υποχρεώσεις και εργασίες … Από πανηγύρια – δουλειές στην χώρα - μέχρι γκομενιλίκια 2-3-4 χωριά πιο πέρα … ίσως και σε πρωτεύουσες άλλων Νομών ….

Η ώρα όμως περνά και έχω πολύ βουνό μπροστά μου. Έναν γρήγορο έλεγχο στην πάπια, γρασάρισμα αλυσίδας (για πολλοστή φορά). Ξέχασα να αναφέρω ότι ο πρώτος ανεφοδιασμός από Αθήνα ήταν στην Ναύπακτο. Ο επόμενος ούτε και ξέρω … θα δείξει …

Θερμοί χαιρετισμοί και υπόσχεση για επανάληψη της κρασοκατάνυξης μετά τραγίσιου πατσά … ίσως και εντουράδας !!!

Η δεύτερη μέρα με βρίσκει να ανηφορίζω τον Ε952 προς Λ. Κρεμαστών. Το ξαναλέω σε όσους δεν έχουν κάνει την συγκεκριμένη διαδρομή … απλά χάνουν. Λιτά χωριουδάκια με καφενεία πάνω στον δρόμο και τύπους να παρακολουθούν με το βλέμμα το πέρασμά μου μέχρι να χαθώ στην στροφή. Αθάνατη επαρχία, πόσο μου έχεις λείψει … Αν ήταν στο χέρι μου θα σταματούσα σε όλα αυτά τα ψυχοθεραπευτήρια για καφέ …

Από Ποταμούλα και Σταυρό θέα αριστερά προς τεχνητή λίμνη Καστρακίου … Διαδρομή μέσα από χωριά Άγιο Βλάσιο – Καραμαναίικα – Χούνη … Που να πρωτοσταματήσει κανείς … Πράσινο – στροφές – ανηφόρες – θέα – πολύ πράσινο και ξανά στροφές … Πώς να ησυχάσει το μυαλό … πώς να τα χωρέσει όλα … Αν δεν κάνω λάθος στο Χούνη είδα ένα παλιό καφενείο που καυχιόταν στην πινακίδα του ( και πολύ καλά έκανε ) ότι βρισκόταν εκεί επί τρεις γενεές συνεχόμενα … Πάλι ζήλεψα …

Μνημείο προς τιμή στον Καραϊσκάκη και στην νικηφόρα μάχη που έδωσε στις 15-01-1823

Στο βάθος η Λ. Κρεμαστών

Φτάνοντας γέφυρα Κρεμαστών σταματώ σε ένα καφέ – ψησταριά όπου λίγα χρόνια πριν με την μοτοπαρέα είχαμε κολατσίσει μια από τις ωραιότερες ομελέτες ever, με χωριάτικο λουκάνικο και σαλάτα. Ο νόμος του Μέρφυ όμως ξαναχτυπά … Δύο αγενέστατες κορασίδες με το ζόρι απαντούν εάν φτιάχνουν ομελέτα … Από το μουγκρητό καταλαβαίνω ότι φτιάχνουν … Δεν ήταν και τόσο καλός οιωνός αυτό το μούγκρισμα … Με λίγα λόγια η καούρα στο στομάχι ήταν εκεί μέχρι αργά το βράδυ … Χαλάλι τους όμως … Η θέα προς την λίμνη ήταν και θα είναι καταπληκτική.

Φεύγοντας πετυχαίνω και έναν τύπο που ανέβαινε από την λίμνη με μια ψαρούκλα στα χέρια.
- Μπαρμπούνι ?? .. τον ρωτάω …
- Όχι ρε !! Πέστροφα … μου λέει ψιλονευριασμένος …
Τι θα σκέφτηκε ο άνθρωπος … Από χιούμορ όμως …

 

[Vrasidas Cub]

Στην γέφυρα του Κρικελιώτη φτάνει κανείς από το βάθος της κοιλάδας.

Ή στην Σαρκίνη ή στον Βελωτά στην πλατεία του χωριού δίπλα στην εκκλησία πάλι ετοιμασίες γάμου όπως και στον Αθ. Διάκο … Θα το κάψουν το χωριό το βράδυ και μακάρι να το κάνουν … Στο κάτω-κάτω αυτά μένουν … τα μαμίσια και τα βαφτίσια έρχονται μετά … και ο νοών νοείτω …

Μέχρι και το κατέβα για να διασχίσω τον Κρικελιώτη από την γέφυρα και να αρχίσω ξανά το ανέβα στην απέναντι πλευρά όλα ήταν καλά … αλλά όπως είπα και πιο πάνω τα μαμίσια έρχονται μετά … τι ανηφόρα ήταν αυτή αδερφάκι μου !!!! Αλλά και τι θέα !!!! … Και ερημιά … πολλή ερημιά … Ένα φορτωμένο παπί –– ένας ταλαίπωρος αλλά ευτυχής σχεδόν πενηντάρης - τριγύρω μόνο κορυφές και όλα πλέον δεν είχαν και τόση σημασία … Εκεί διαπιστώνεις την μικρότητα του ανθρώπου μπροστά στην φύση … Και έχεις τον άλλον τον μικροτσούτσουνο στο μυαλό και μεγαλομαλάκα σε όλα τα υπόλοιπα, που φουσκώνοντας σαν ψωριάρικο παγώνι σου λέει : - Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε ??

Το παπί όμως σκυλί κίτρινο … το έβγαλε το ανηφορίδι τεστ με αξιοπρέπεια, χωρίς να κάνει κιχ …

Α ρε Στέλιο (μηχανικός μου) πόσες φορές δεν σε ευχαρίστησα για το ενδιαφέρον σου στην προετοιμασία της πάπιας … από την πρώτη ημέρα αγοράς της έως και σήμερα. Μικρά απλά πραγματάκια κόντρα στην χρονικά προγραμματισμένη βιωσιμότητα των εργοστασίων και όλα αλλάζουν προς το καλύτερο … Θα μου πείτε, ρε φιλαράκι … τα εργοστάσια ΔΕΝ ξέρουν δηλαδή ?? … Η απάντηση είναι : Φυσικά και ξέρουν … και γι’ αυτό έχουν ήδη προγραμματίσει την χρονική βιωσιμότητα των κάθε μηχανημάτων.

Ξαφνικά στην μέση του πουθενά κάποιος έχει τοποθετήσει ένα παγκάκι με ονομασία παρακαλώ !! «Το αγνάντεμα» …. Δεν θα μπορούσε να δώσει καλύτερο όνομα … αυτό ακριβώς !! Αγνάντεμα και μάλιστα με τις ώρες !!

 

[Vrasidas Cub]

Αρχίζω και πλησιάζω σε μέρη που κυκλοφορούν άνθρωπες … Προυσός μου μυρίζει ….

Μπαίνω στα χωρικά ύδατα του Προυσού … Από Αθήνα μέχρι και εδώ δεν θυμάμαι να είδα περιπολικό ή κάτι τέτοιο … Στο Μοναστήρι υπήρχε Τροχαία … και λουσάτες κυρίες … Δεν είναι τα μοναστήρια για σένα Βρασίδα, ειδικά τα Σάββατα … Μια δυό φωτο και δρόμο …

Ακολουθώ την κλασσική διαδρομή από Προυσό προς Καρπενήσι … Ένας φιδίσιος καταπράσινος δρόμος, με καταπληκτική άσφαλτο και προφανώς λόγω Σάββατου με αρκετά αυτοκίνητα.
Μέχρι Καρπενήσι για να βαρεθεί κάποιος, πρέπει να έχει λοβοτομή . Από τις διαδρομές που μόλις την ολοκληρώσεις λες : Πάμε ακόμη μία ??

Πριν την είσοδο Καρπενησίου αποφασίζω να βάλω καύσιμα. Ναύπακτο - Καρπενήσι χωρίς ανεφοδιασμό … είναι καλά πιστεύω για παπί …

Πληρώνω και πατάω μίζα για να φύγω … Πώς είπαμε ότι λέγεται ο Μέρφυ στα Κινέζικα ??? … Έτσι …墨菲 …

Π@π@ρι@ μίζα … μίζα καπούτ … πάλι πατέντα θα κάνω και φυσικά δεν πρόκειται να ασχοληθώ με τους &$3#*7! «που επιδιώκουν άψογη εξυπηρέτηση πελατών» …

Ευτυχώς που έχουν αντιγράψει την ύπαρξη μανιβέλας … Δεν έχω κλείσει ακόμη δύο μέρες ταξιδιού και μέχρι τώρα έχουμε δύο χτυπήματα κάτω από την ζώνη … Στον γκιώνη μας όμως … βενζίνη έχουμε να φάνε και οι πάπιες …

Περιφερειακός νότια του Καρπενησίου και έξοδος βόρεια για Φουρνά. Λίγο πριν, Kawasaki superbike με δύο ξεκράνωτους ερχόμενους από την αντίθετη πλευρά δέχεται ξαφνική επίθεση αυτοκτονίας από σκύλο. Τον απέφυγαν με λιγότερα καμιά 10αριά χρόνια στο κοντέρ της ζωής τους … Από τις περιπτώσεις που ανατριχιάζεις …

 

[Vrasidas Cub]

Η διαδρομή προς τα Φουρνά είναι γνωστή σε πολλούς μοτοσικλετιστές. Καλή άσφαλτος – ελάχιστες ευθείες – πολλή θέα … Το ανέβα του Τυμφρηστού στο αρχικό της κομμάτι, μερικές φορές δυσκόλεψε την πάπια αλλά όλες οι ανηφόρες έχουν κάποιο τέλος. Αριστερά το Βελούχι είναι άγριο – βραχώδες, δεξιά το τοπίο καταπράσινο. Όσο ανεβαίνει κανείς, τόσο απομακρύνεται από τα εγκόσμια προβλήματα και άγχη. Πιάνω τον εαυτό μου να μην έχει σκεφτεί από την ώρα που ξεκίνησα μέχρι τώρα, ούτε ένα δευτερόλεπτο κάτι που να έχει σχέση με την δουλειά – με ειδήσεις – με λογαριασμούς – με λιμοκοντόρους καρεκλάκηδες … Είναι αυτό που λέμε “ζωάρα κάνω” … αυτό ακριβώς.

Αφήνοντας πίσω το Βελούχι μπροστά υψώνονται τα Άγραφα … Οι επιλογές τόσες πολλές. Πού να πρωτοπάει κανείς. Μπορείς άνετα ολόκληρη εβδομάδα να γυρίζεις ανάμεσα σε αυτές τις οροσειρές και τελειωμό να μην έχει για όλα τα γούστα. Χώμα και μονοπάτια για εντουράδα άπειρα … Χωριουδάκια με πρόσβαση ασφάλτου, άγνωστα ή γνωστά επίσης …

Φτάνω στην διασταύρωση πριν τα Φουρνά και έχω δίλλημα για το εάν θα στρίψω δεξιά για Ρεντίνα ή ευθεία για Κλειστό … Καφεδάκι στην Ρεντίνα την επόμενη φορά … εκείνο το καφενείο με τον τύπο που έπαιζε συνέχεια Μάλαμα μου έχει μείνει …

Στην διαδρομή στην μέση του πουθενά δεξιά μου υπάρχει Πυροσβεστικό όχημα επιφυλακής πυρκαγιών και δίπλα εκκλησία. Ευκαιρία για στάση και δύο κουβέντες και φωτο …. Τα παιδιά έμειναν έκπληκτα από το ότι ερχόμουν από Αθήνα … οπότε ο τελικός προορισμός έμεινε για μένα.

Μπαίνω Κλειστό …. Πανέμορφο χωριό, ωραίος προορισμός! Και λίγα χιλιόμετρα πιο έξω φτάνω σε τρίστρατο. Παντού φρέσκια άσφαλτος ! Ο παράδεισος του αυτοφοράκια σκέφτομαι … Τι άλλο να θέλει κανείς! Αποφασίζω να πάω αριστερά (μέγα λάθος) προς Νεράιδα … (ήθελα να ήξερα πόσες Νεράιδες έχει αυτή η περιοχή … τρεις μέτρησα εγώ ... φαντάσου πόσες κρυμμένες ακόμα) … Ο δρόμος κατηφορικός μέσα στο δάσος … Τα λάστιχα του παπιού φρέσκα, ασφάλτινα, πολύ μαλακά – κρατάνε άψογα. Μέχρι εδώ δεν με φόβισαν ποτέ, παρά τις φορές που πίεσα περισσότερο από το λογικό. Φαντάσου εδώ σε αυτό το φρέσκο ασφάλτινο κομμάτι …

Εδώ έγινε το λάθος ...

... πήγα αριστερά γιατί παρασύρθηκα κύριε Πρόεδρε ... δείτε την εικόνα ...

Εκεί που έχω αρχίσει και είμαι ένα κινούμενο χαμόγελο …. τι βλέπουν τα πράσινα από γεννησιμιού μου μάτια αλλά και από το τόσο πράσινο που υπάρχει γύρω μου ???? ΣΤΑΜΑΤΑ Η ΑΣΦΑΛΤΟΣ …. ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΧΩΜΑ … !!! Βρασίδα ψυχραιμία λέω … καμιά 500αριά μέτρα θα είναι … άλλωστε φαίνεται ότι είναι στην μέση εργασιών ….

Πάρε πάνω από 7 χιλιόμετρα χωματόδρομο στο κεφάλι για να έχεις να θυμάσαι … Το μόνο που δεν με απασχολεί είναι το χώμα, άλλωστε το έχω φάει με την κουτάλα … αλλά με αυτό το μαλακούλι και ευαισθητούλι λαστιχάκι με έζωναν τα φίδια … Σε ρυθμούς δημόσιου υπαλλήλου λίγο πριν την καλοκαιρινή του άδεια, φτάνω Νεράιδα … Ψυχή πουθενά … ούτε ένα πιτσιρίκι να το έχουν στείλει στο φούρνο για ψώνια ή τσιγάρα …

Στο τρίστρατο έπρεπε να είχα πάει ευθεία, θα έβγαινα Σαραντάπορο – Ραχούλα - Καστανιά και αριστερά μετά για Φράγμα Πλαστήρα.

Ξαφνικά βλέπω εμπρός μου τσεμπεροφόρα γιαγιά. Βρασίδα οι Θεοί είναι μαζί σου ! Την ρωτάω πώς μπορώ να πάω για Καστανιά … αρχίζει να μιλά και παθαίνω πολιτισμικό σοκ … Θεέ μου δεν καταλαβαίνω τίποτα !! …. Πιάνω μόνο τα «κατ’» - «παν’» - «κείθ’» ….. από τα υπόλοιπα τίποτα !!! νιέντε !! .. λέω δεν μπορεί, κάποιος μεταφραστής θα εμφανιστεί … Τι διάλα ευρωπαϊκή ένωση είμαστε … Και να ‘σου ο από μηχανής μεταφραστής …!! Είπαμε, οι Θεοί είναι μαζί μας !!! …. Και εκεί που αρχίζει να μιλά, με το μάτι ψάχνω τριγύρω για κρυμμένη κάμερα … Λέω δεν μπορεί, με είδαν εδώ πάνω με παπί και μου κάνουν πλάκα … Η κάμερα ίσως είναι πίσω από εκείνο το παράθυρο και οι τύποι έχουν πέσει ανάσκελα κάτω από τα γέλια …. Ο τύπος δεν έχει καθόλου - εμφανή τουλάχιστον – δόντια και από αυτόν δεν πιάνω ούτε τα «κείθ’» … Ευγενικά τους λέω ότι κατάλαβα απόλυτα τι μου είπαν και φεύγω … Από τον καθρέπτη τους βλέπω να με χαιρετούν … Τι καλοί άνθρωποι σκέφτομαι … Αποδείχθηκε ότι μου έκαναν νόημα «ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ … ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ!!» ….

… το αντίθετο του "από την άλλη !!" ....

... ερχόμενος από κάτω, δεν είδα την πεσμένη πινακίδα ... Την δεύτερη φορά όμως ... Αυτή ήταν που έβαλε στη σωστή κατεύθυνση.

Με λίγα λόγια περίπου τρεις ώρες ήμουν μέσα σε στενούς χωματόδρομους μεταξύ των οικισμών Κουκκαίικα – Καροπλαίσι – Γιαννουσαίκα – Κουτσοπάπουλος – Καστανιάς …. Κι όμως το χάρηκα όσο τίποτα ! Βρήκα και κάτι απίθανες γωνίτσες με καταπληκτική σκιά ... έφτιαξα και ένα φραπεδάκι καραβίσιο ... μια χαρά ήταν! Λέω ίσως πετύχω κανέναν κτηνοτρόφο ή μελισσοκόμο και με βγάλει ξανά στον "μπουολιτισμό" ... αλλά που τέτοια ατυχία ... Το μόνο άγχος ήταν για τα λάστιχα … κανένα χάσιμο ή ακόμα χειρότερα κάποιο τρύπημα ή σχίσιμο … Μαζί μου είχα σαμπρέλες και τρόμπα αλλά και μόνο η σκέψη μέσα στην ζέστη να λύνω – βγάζω – δένω … Είμαι σε στεναδούρα μέσα στην βλάστηση όταν με την άκρη του ματιού μου πιάνω πάνω δεξιά μου μια κίνηση … Ξαφνιάζομαι και γυρίζω απότομα … αμέσως ανατριαχιάζω !! … στα δύο μέτρα πάνω δεξιά μου με ακολουθεί με απλά ανοιγμένα τα φτερά του αρπακτικό πτηνό – ίσως λίγο μεγαλύτερο από κιρκινέζι – και με κοιτά με μάτι που γυαλίζει … ανοίγω λίγο περισσότερο το γκάζι από αντίδραση πανικού … λες και θα το περνούσα !!! Βρασίδα παίζεις σε λάθος γήπεδο … Αντί να πατήσω φρένο και το πτηνό να πέσει κάτω … άνοιξα γκάζι … Παιδί της πόλης τι περιμένεις …

Η αλήθεια είναι ότι είχε φτάσει 17:30 και όσο περνούσε η ώρα άρχιζα και αγχωνόμουν … τριγύρω δεν υπήρχε ψυχή και τα ίχνη από τα αυτοκίνητα δεν ήταν και τόσο φρέσκα. Πάει και το σημερινό πρόγραμμα, τινάχτηκε στον αέρα όσον αφορά τον σχεδιασμό του … αλλά ποιος νοιάζεται … βενζίνη είχα – μπάρες δημητριακών επίσης … κάπου πίσω μου και μια σκηνή.

Μετά από ώρα, βουαλά !! Βγαίνω σε άσφαλτο και μάλιστα σε σημείο με πινακίδες !! …. Ρε Βρασίδα εσύ και οι Θεοί σου !!

Λίγο μετά μπαίνω στην Μούχα και ακολουθώ την Λ. Πλαστήρα προς το Φράγμα της.
Το Φράγμα από κόσμο σχεδόν νεκρό … Ελάχιστοι περπατούν και χαζεύουν στα μαγαζάκια αριστερά μου. Περιμένω στο φανάρι και ο ήλιος αρχίζει να μου ανεβάζει θερμοκρασία … Ρωτάω τον διπλανό μαγαζάτορα εάν αργεί το φανάρι …

- Τεσσεράμισι λεπτά μου λέει … Όσο θέλει για να γίνει ένα μελάτο αυγό σκέφτομαι …

Πρώτη στην πάπια και φύγαμε ... το Φράγμα ούτως ή άλλως ήταν άδειο …

Η μισή κυκλική του διαδρομή τελείωσε γρήγορα … όχι όμως και οι αναμνήσεις από παλαιότερες επισκέψεις στην λίμνη … Να ‘ταν τα νιάτα δυο φορές, που λέει και ένας παλαιότερος βάρδος …

Τραβώ δύο – τρεις φωτογραφίες σε σημεία που έχω φωτογραφηθεί ξανά παλαιότερα, έτσι για να τα βλέπω αργότερα και να μας παίρνουν τα ζουμιά …

Από Μουζάκι φτάνω Πύλη Τρικάλων … Αυτό το μέρος πάντα με μάγευε … Η ώρα είναι σχεδόν 19:00 … Να ανέβω Ελάτη – Περτούλη και να διασχίσω τον Κόζιακα δεν παίζει με τίποτα … Θα φτάσω Καλαμπάκα μεσάνυχτα χωρίς να δω τίποτα. Αν μου την έπεσαν αρπακτικά πτηνά στην μέση του πουθενά μέρα μεσημέρι ... φαντάσου τι έχει να γίνει εκεί πάνω το βράδυ ... έχω και μια πάπια μαζί μου … Μεταβολή και δρόμο για Καλαμπάκα από Τρίκαλα.

Δεν μπαίνω μέσα στην πόλη και ακολουθώ περιφερειακό … Κρίμα γιατί ένας καφές στον πεζόδρομο ή στο κάστρο θα ήταν υπέροχος … Στα υπ’ όψιν και αυτό …

Έχει πέσει ο ήλιος όταν φτάνω Καλαμπάκα.

Λίγο πριν υπάρχει camping … Θυμάμαι ένα ακόμα κάτω από τους βράχους των Μετεώρων … Μπαίνω στο πρώτο το οποίο ήταν συμπαθητικό … και οι ιδιοκτήτες επίσης ... Οικογενειακή επιχείρηση που παλεύουν για το μεροκάματο και την αξιοπρέπεια. Δεν στήνω σκηνή, βρίσκω μια γωνιά με λίγο χορτάρι … κάνω ντουζάκι και φεύγω για Καλαμπάκα. Είμαι λίγο κουρασμένος, ίσως το χωμάτινο κομμάτι με ζόρισε λίγο περισσότερο από όσο υπολόγισα. Α, ρε νιάτα μου … Μόλις πριν 10 χρόνια Trail Rides σε μονοπάτια και γκρέμια δεκάωρα σερί και γύριζα πίσω μια χαρά … Μόλις γυρίσω ίσως αρχίσω ξανά την φυσική ζωή ... Σκυλάδικα μέχρι τα χαράματα και κατ’ ευθείαν για δουλειά … Τότε δούλευε, γιατί όχι και τώρα ?

Με όποιον συζητώ η κουβέντα από μόνη της μπαίνει στην καθημερινότητα και τα προβλήματά της. Βλέπω ότι όλοι είναι στα κάγκελα … κανείς όμως δεν θέλει να κατέβει από αυτά και να μπει στο γήπεδο … Λαός της δηθενιάς και των πολλών εκκρίσεων σάλιου… Τι τα γυρεύεις όμως … τίποτα δεν είναι τυχαίο … Ούτε τα 400 χρόνια Οθωμανικής σκλαβιάς ... ούτε οι σχεδόν 2 αιώνες προτεκτοράτου … Σε λίγα χρόνια κλείνουν και επίσημα πλέον οι δύο αιώνες οικονομικής κατοχής … Γι’ αυτό μου ξαναλέω … τι τα γυρεύεις … αφού όλα είναι δρόμος …

Η βόλτα στην Καλαμπάκα απογοητευτική … Το σουβλάκι αίσχος – το επιβεβαίωσαν και οι καούρες όλο το βράδυ – ο κόσμος κενός, περπατούσε με εκείνο το άδειο βλέμμα απλά πάνω κάνω, δείχνοντας οι περισσότεροι να χαροπαλεύουν με την μιζέρια … Ψυχοπλακώθηκα … η χειρότερη περατζάδα που θυμάμαι … Παίρνω τα μπογαλάκια μου και γυρίζω camping…
Μια ανασκόπηση της ημέρας με μια μπυρίτσα (ίσως και τρεις ...) ήταν ό,τι πρέπει ...

Ο ύπνος ήρθε μάλλον λίγο μετά που το γεμάτο φεγγάρι (λίγο μετά από Πανσέληνο) εμφανίστηκε από πάνω μου … αυτό το θυμάμαι.