Vrasidas Cub
Member
- Μηνύματα
- 74
- Likes
- 370
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Κεφάλαιο 4
- Κεφάλαιο 5
- Κεφάλαιο 6
- Κεφάλαιο 7
- Κεφάλαιο 8
- Κεφάλαιο 9
- Κεφάλαιο 10
- Κεφάλαιο 11
- Κεφάλαιο 12
- Κεφάλαιο 13
- Κεφάλαιο 14
- Κεφάλαιο 15
- Κεφάλαιο 16
- Κεφάλαιο 17
- Κεφάλαιο 18
- Κεφάλαιο 19
- Κεφάλαιο 20
- Κεφάλαιο 21
- Κεφάλαιο 22
- Κεφάλαιο 23
- Κεφάλαιο 24
- Κεφάλαιο 25
- Κεφάλαιο 26
- Κεφάλαιο 27
- Κεφάλαιο 28
- Κεφάλαιο 29
- Κεφάλαιο 30
- Κεφάλαιο 31
- Κεφάλαιο 32
- Κεφάλαιο 33
Φεύγοντας από Αθ. Διάκο κατηφορίζω πλέον προς Λευκαδίτη … Ο ποταμός Μόρνος δεξιά μου κατηφορίζει και αυτός … Είμαι απορροφημένος από τις σκέψεις μου και το τοπίο, όταν μέσα στην ερημιά ακούω τον πάπιο «πα πα πα πα» ….
Πα πα πα πα ???!!! … Τί είν΄ τούτο πάλι ?? … Πιάνω δεξιά και στήνω … Σκύβω μπροστά στον καταπληκτικής κατασκευαστικής ποιότητας λαιμό της εξάτμισης και βλέπω ότι το δακτυλίδι του λαιμού έχει φύγει από την θέση του και τα δύο παξιμάδια του ίσα που στέκουν βιδωμένα στην άκρη χωρίς ευτυχώς να έχουν πέσει κάπου πίσω στον δρόμο.
Ξυπνάει ο μάστορας μέσα μου και αποφασιστικά ανοίγω το σαμάρι με τα εργαλεία … Με το δεκάρι στο χέρι ο λαιμός ξαναμπαίνει στην θέση του … Το ίδιο και οι φωνητικές χορδές του παπιού …
Ωραία αρχή σκέφτομαι για πρώτη ημέρα !! … Καθυστέρηση αναχώρησης – βρόχα μέχρι τα μεταξωτά μου βρακιά – χρήση εργαλειοθήκης ….. Βρασίδα το νου σου … οι Θεοί δεν είναι μαζί σου σήμερα …
Και εκεί που το ηθικό μου αρχίζει να καταρρέει, να ’σου ο από μηχανής αφισοκολλητής που τα πάντα εν σοφία κόλλησε …. Και πλησιάζω Λευκαδίτη !!!! … Α, ρε αθάνατη επαρχία !! … Με τα κλαρίνα σου … τα βιολιά σου … τις χάρες σου … Τι και αν ήταν λίγες μέρες πιο πριν … το ηθικό αναπτερώθηκε μονομιάς !
Η διαδρομή ονειρική μέχρι τώρα … οι αφίσες το ίδιο. Η τεχνητή λίμνη του Μόρνου είναι πλέον μπροστά μου. Ακολουθώ την βόρεια διαδρομή της διασχίζοντας το όρος Μακριά Ράχη … Το τοπίο σε αποζημιώνει κάθε στιγμή. Λίγη προσοχή θέλει μόνο στις διάσπαρτες ¨μπόμπες¨ από τα δεκάδες ελεύθερα μοσχάρια – αυτά με την απίστευτη καλοσυνάτη φατσούλα – που κυκλοφορούν πάνω στον δρόμο και συνήθως μετά ή μέσα στις στροφές. Η πλάκα είναι ότι κυκλοφορούσαν ελεύθερα και μέσα στην κοινότητα ή οικισμό Κάλλιο σαν να μην τρέχει τίποτα … Α, ρε Ελλαδάρα, σκέφτομαι … Ινδία γίναμε … και που ‘σαι ακόμα …
Ανεβαίνοντας την Μακριά Ράχη η θέα του Μόρνου ήταν καταπληκτική …
Μπαίνοντας Κροκύλειο, αριστερά υπάρχει μια ωραία γραφική πλατεία … από αυτές που σε προκαλούν να σταματήσεις … Στην άκρη του χωριού μια σειρά από πέτρινες βρύσες με τρεχούμενο φρέσκο παγωμένο νερό γεμίζουν το μπουκάλι μου … Μια άλλη φορά ίσως υπάρχει περισσότερος χρόνος. Μπαίνει και αυτό στα υπ’ όψιν. Αναρωτιέμαι σε πόσους της διαχρονικής γενιάς της «Μυκόνου» και του «ΚΛΙΚ» έχουν μπει ιδέες ότι ίσως αυτή η χώρα έχει και κάτι διαφορετικό … Πόσοι να γνωρίζουν ότι εκεί δίπλα γεννήθηκε ο Μακρυγιάννης (δεν είναι ποδοσφαιριστής ή τραγουδιστής …).
Έξω από το χωριό μια ωραίας αρχιτεκτονικής εκκλησία αγναντεύει μέχρι πέρα τον Μόρνο …
Η ώρα είναι περασμένη και το αρχικό σχέδιο για πέρασμα από Θέρμη εγκαταλείπεται εδώ και ώρα … Αποφασίζω να πάω βόρεια του Αγρινίου μέσω Ναυπάκτου – Αντιρρίου – Μεσολογγίου – Αιτωλικού νότια της Τριχωνίδας. Ο φίλος μου που θα με φιλοξενήσει την πρώτη βραδιά ήδη περιμένει …
Το κατηφορικό κομμάτι από Κροκύλειο μέχρι Ρέρεσι καταπληκτικό … Πάντα αριστερά ο Μόρνος ποταμός ο οποίος προφανώς είναι υπεύθυνος για την πυκνή βλάστηση του τοπίου. Ο δρόμος με ωραία χάραξη – μηδενική κίνηση - ωραίο πιστάκι για όργια και αυτόφωρο αλλά αυτά είναι άπιαστα παπιο-όνειρα θερινού βαθιού απογεύματος … Μεταξύ σοβαρού και αστείου μη νομίζετε ότι τα παπιά ΔΕΝ προσφέρουν τέτοιου είδους συγκινήσεις … Αρκετοί με μαστόδοντα ή σούπερ ντούπερ μοτοσακά που ήπιαν απρόσμενα τσάι σε κατηφορικά κλειστά κομμάτια, αφού έβαλαν στην άκρη το εγωισμό του μαλάκα νεοέλληνα, άλλαξαν οπτική γωνιά για το θέμα και γνώμη … Άσε που μετά πήραν και παπιά …
Από Ρέρεσι και έπειτα ο Μόρνος μας χαιρετά μέχρι και λίγο έξω από την Ναύπακτο … Μέχρι εκεί είναι μια φανταστική καταπράσινη διαδρομή με ωραίο οδόστρωμα και στροφιλίκι … Από Κροκύλειο μέχρι και Πευκάκι (λίγο έξω από Ναύπακτο) ζήτημα είναι να είδα 2 – 3 αυτοκίνητα … Έχει πια νυχτώσει και μπαίνω Ναύπακτο. Κάνω το λάθος και δεν πιάνω περιφερειακό … Θεέ μου πάλι άνθρωποι μαζεμένοι … Να φύγω γρήγορα …
Μέχρι Αγρίνιο έπεσαν κάνα δυό μηνύματα με τον φίλο μου καθώς ανησύχησε με την αργοπορία μου αλλά όλα καλά … Διασχίζω Αγρίνιο και ανηφορίζω τον επαρχιακό Ε952 … Διαδρομή που πρέπει να βάλετε στους προορισμούς σας.
Άφιξη στην Ράινα 22:30 και βουρ για πατσά από τράγο, κρασί και σουβλάκια (καλαμάκια για τους νότιους), ΟΛΑ ΝΤΟΠΙΑ ΚΑΙ ΠΕΝΤΑΝΟΣΤΙΜΑ … (ήδη μου άνοιξε η όρεξη για μια βόλτα προς εκείνα τα μέρη σύντομα …)
Καλή παρέα – “Κουτσομπολιό” – δύο κιλά απίθανο κρασί – ανάλυση της κατάστασης – προτεινόμενες διαδρομές για τη συνέχεια – περιγραφή της μέχρι τώρα … και η ώρα πέρασε…01:30 … Ύπνος από αυτούς που μου έχουν ΛΕΙΨΕΙ … Χωριό γνήσιο, με την αυτάρκειά του και τα καλά του … και το ωραιότερο, οι πολεμικές enduro στην αυλή έτοιμες οποιαδήποτε στιγμή για εντουράδα χωρίς όρια στα καταπληκτικά τριγύρω βουνά ... Να πω ότι δεν ζήλεψα, θα πω ψέματα ….
Πρώτη ημέρα και 520 χλμ έφυγαν εύκολα και ξεκούραστα ...
Αρχίζω να πιστεύω ότι τα μαλακά μόρια είναι άμεσα συνδεδεμένα με τα μάτια - την μύτη και τα αυτιά ... Όσο περισσότερο ευχαριστιέσαι με αυτά που βλέπεις - οσφραίνεσαι και ακούς γύρω σου, τόσο λιγότερο τα μαλακά μόρια διαμαρτύρονται ή δυσανασχετούν ... Τελικά όλα είναι δρόμος ...
Πα πα πα πα ???!!! … Τί είν΄ τούτο πάλι ?? … Πιάνω δεξιά και στήνω … Σκύβω μπροστά στον καταπληκτικής κατασκευαστικής ποιότητας λαιμό της εξάτμισης και βλέπω ότι το δακτυλίδι του λαιμού έχει φύγει από την θέση του και τα δύο παξιμάδια του ίσα που στέκουν βιδωμένα στην άκρη χωρίς ευτυχώς να έχουν πέσει κάπου πίσω στον δρόμο.
Ξυπνάει ο μάστορας μέσα μου και αποφασιστικά ανοίγω το σαμάρι με τα εργαλεία … Με το δεκάρι στο χέρι ο λαιμός ξαναμπαίνει στην θέση του … Το ίδιο και οι φωνητικές χορδές του παπιού …
Ωραία αρχή σκέφτομαι για πρώτη ημέρα !! … Καθυστέρηση αναχώρησης – βρόχα μέχρι τα μεταξωτά μου βρακιά – χρήση εργαλειοθήκης ….. Βρασίδα το νου σου … οι Θεοί δεν είναι μαζί σου σήμερα …
Και εκεί που το ηθικό μου αρχίζει να καταρρέει, να ’σου ο από μηχανής αφισοκολλητής που τα πάντα εν σοφία κόλλησε …. Και πλησιάζω Λευκαδίτη !!!! … Α, ρε αθάνατη επαρχία !! … Με τα κλαρίνα σου … τα βιολιά σου … τις χάρες σου … Τι και αν ήταν λίγες μέρες πιο πριν … το ηθικό αναπτερώθηκε μονομιάς !
Η διαδρομή ονειρική μέχρι τώρα … οι αφίσες το ίδιο. Η τεχνητή λίμνη του Μόρνου είναι πλέον μπροστά μου. Ακολουθώ την βόρεια διαδρομή της διασχίζοντας το όρος Μακριά Ράχη … Το τοπίο σε αποζημιώνει κάθε στιγμή. Λίγη προσοχή θέλει μόνο στις διάσπαρτες ¨μπόμπες¨ από τα δεκάδες ελεύθερα μοσχάρια – αυτά με την απίστευτη καλοσυνάτη φατσούλα – που κυκλοφορούν πάνω στον δρόμο και συνήθως μετά ή μέσα στις στροφές. Η πλάκα είναι ότι κυκλοφορούσαν ελεύθερα και μέσα στην κοινότητα ή οικισμό Κάλλιο σαν να μην τρέχει τίποτα … Α, ρε Ελλαδάρα, σκέφτομαι … Ινδία γίναμε … και που ‘σαι ακόμα …
Ανεβαίνοντας την Μακριά Ράχη η θέα του Μόρνου ήταν καταπληκτική …
Μπαίνοντας Κροκύλειο, αριστερά υπάρχει μια ωραία γραφική πλατεία … από αυτές που σε προκαλούν να σταματήσεις … Στην άκρη του χωριού μια σειρά από πέτρινες βρύσες με τρεχούμενο φρέσκο παγωμένο νερό γεμίζουν το μπουκάλι μου … Μια άλλη φορά ίσως υπάρχει περισσότερος χρόνος. Μπαίνει και αυτό στα υπ’ όψιν. Αναρωτιέμαι σε πόσους της διαχρονικής γενιάς της «Μυκόνου» και του «ΚΛΙΚ» έχουν μπει ιδέες ότι ίσως αυτή η χώρα έχει και κάτι διαφορετικό … Πόσοι να γνωρίζουν ότι εκεί δίπλα γεννήθηκε ο Μακρυγιάννης (δεν είναι ποδοσφαιριστής ή τραγουδιστής …).
Έξω από το χωριό μια ωραίας αρχιτεκτονικής εκκλησία αγναντεύει μέχρι πέρα τον Μόρνο …
Η ώρα είναι περασμένη και το αρχικό σχέδιο για πέρασμα από Θέρμη εγκαταλείπεται εδώ και ώρα … Αποφασίζω να πάω βόρεια του Αγρινίου μέσω Ναυπάκτου – Αντιρρίου – Μεσολογγίου – Αιτωλικού νότια της Τριχωνίδας. Ο φίλος μου που θα με φιλοξενήσει την πρώτη βραδιά ήδη περιμένει …
Το κατηφορικό κομμάτι από Κροκύλειο μέχρι Ρέρεσι καταπληκτικό … Πάντα αριστερά ο Μόρνος ποταμός ο οποίος προφανώς είναι υπεύθυνος για την πυκνή βλάστηση του τοπίου. Ο δρόμος με ωραία χάραξη – μηδενική κίνηση - ωραίο πιστάκι για όργια και αυτόφωρο αλλά αυτά είναι άπιαστα παπιο-όνειρα θερινού βαθιού απογεύματος … Μεταξύ σοβαρού και αστείου μη νομίζετε ότι τα παπιά ΔΕΝ προσφέρουν τέτοιου είδους συγκινήσεις … Αρκετοί με μαστόδοντα ή σούπερ ντούπερ μοτοσακά που ήπιαν απρόσμενα τσάι σε κατηφορικά κλειστά κομμάτια, αφού έβαλαν στην άκρη το εγωισμό του μαλάκα νεοέλληνα, άλλαξαν οπτική γωνιά για το θέμα και γνώμη … Άσε που μετά πήραν και παπιά …
Από Ρέρεσι και έπειτα ο Μόρνος μας χαιρετά μέχρι και λίγο έξω από την Ναύπακτο … Μέχρι εκεί είναι μια φανταστική καταπράσινη διαδρομή με ωραίο οδόστρωμα και στροφιλίκι … Από Κροκύλειο μέχρι και Πευκάκι (λίγο έξω από Ναύπακτο) ζήτημα είναι να είδα 2 – 3 αυτοκίνητα … Έχει πια νυχτώσει και μπαίνω Ναύπακτο. Κάνω το λάθος και δεν πιάνω περιφερειακό … Θεέ μου πάλι άνθρωποι μαζεμένοι … Να φύγω γρήγορα …
Μέχρι Αγρίνιο έπεσαν κάνα δυό μηνύματα με τον φίλο μου καθώς ανησύχησε με την αργοπορία μου αλλά όλα καλά … Διασχίζω Αγρίνιο και ανηφορίζω τον επαρχιακό Ε952 … Διαδρομή που πρέπει να βάλετε στους προορισμούς σας.
Άφιξη στην Ράινα 22:30 και βουρ για πατσά από τράγο, κρασί και σουβλάκια (καλαμάκια για τους νότιους), ΟΛΑ ΝΤΟΠΙΑ ΚΑΙ ΠΕΝΤΑΝΟΣΤΙΜΑ … (ήδη μου άνοιξε η όρεξη για μια βόλτα προς εκείνα τα μέρη σύντομα …)
Καλή παρέα – “Κουτσομπολιό” – δύο κιλά απίθανο κρασί – ανάλυση της κατάστασης – προτεινόμενες διαδρομές για τη συνέχεια – περιγραφή της μέχρι τώρα … και η ώρα πέρασε…01:30 … Ύπνος από αυτούς που μου έχουν ΛΕΙΨΕΙ … Χωριό γνήσιο, με την αυτάρκειά του και τα καλά του … και το ωραιότερο, οι πολεμικές enduro στην αυλή έτοιμες οποιαδήποτε στιγμή για εντουράδα χωρίς όρια στα καταπληκτικά τριγύρω βουνά ... Να πω ότι δεν ζήλεψα, θα πω ψέματα ….
Πρώτη ημέρα και 520 χλμ έφυγαν εύκολα και ξεκούραστα ...
Αρχίζω να πιστεύω ότι τα μαλακά μόρια είναι άμεσα συνδεδεμένα με τα μάτια - την μύτη και τα αυτιά ... Όσο περισσότερο ευχαριστιέσαι με αυτά που βλέπεις - οσφραίνεσαι και ακούς γύρω σου, τόσο λιγότερο τα μαλακά μόρια διαμαρτύρονται ή δυσανασχετούν ... Τελικά όλα είναι δρόμος ...