Βέλγιο Γαλλία Λουξεμβούργο Αιχμαλωτίζοντας για πάντα εικόνες του φθινοπώρου σε τέσσερις τροχούς!

[Klair]

Γνωρίζοντας τη Δουνκέρκη
Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2019

Η Δουνκέρκη είναι, πάνω απ΄ όλα, ιστορική πόλη αλλά και σημαντικό λιμάνι στην περιφέρεια Hautes-de-France, επί της γαλλικής ακτής στη Μάγχη, κοντά στα βελγικά σύνορα. Σύμφωνα με απογραφή του 2016 η πόλη έχει 91.412 κατοίκους. Πρώτη αναφορά στην πόλη γίνεται το 1067, ως Dunkerk (εκκλησία στους Dunes=αμμόλοφους). Η Δουνκέρκη πολιορκήθηκε και ελευθερώθηκε 6 φορές κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα και πάντα βρισκόταν στο επίκεντρο των συγκρούσεων μεταξύ Γάλλων, Ισπανών, Άγγλων και Ολλανδών, πριν τελικά κατακτηθεί οριστικά από τη Γαλλία, το 1662.

Ο Λουδοβίκος XIV είχε κάνει σημαντικές οχυρώσεις στην πόλη, ώστε η Δουνκέρκη να αποτελεί ισχυρή και ασφαλή βάση για τον Jean Bart (θα τον συναντήσουμε στη συνέχεια της ιστορίας) και για άλλους ναυτικούς-πειρατές που λεηλατούσαν τα περαστικά πλοία. Το 1713, αναγκάστηκαν από τη συνθήκη της Ουτρέχτης να κατεδαφίσουν τις οχυρώσεις. Το λιμάνι της Δουνκέρκης χρησιμοποιήθηκε εκτενώς κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου από τις βρετανικές δυνάμεις. Η πόλη γνώρισε σοβαρό βομβαρδισμό. Όσο για τα γεγονότα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έχουν αναλυθεί στο προηγούμενο κεφάλαιο.

Σήμερα, η πόλη αποτελεί το τρίτο μεγαλύτερο γαλλικό λιμάνι-μετά τη Χάβρη και τη Μασσαλία-και εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό ως οικονομία από την επεξεργασία τροφίμων, τη διύλιση του πετρελαίου, την κατασκευή πλοίων, τη χημική βιομηχανία αλλά και από τον τομέα του χάλυβα.

Πλησιάζοντας με το αυτοκίνητο στο λιμάνι (Port du Bassin du Commerce), περάσαμε από την Place de la Victoire με την Colonne de la Victoire. H στήλη στήθηκε το 1893 γιορτάζοντας την άρση της πολιορκίας της Δουνκέρκης, πριν 100 χρόνια. Δυστυχώς, δε διαθέτω φωτογραφία γιατί πιάστηκα απροετοίμαστη και δεν πρόλαβα να την φωτογραφίσω. Ακολουθώντας τη Rue du Leughanaer, φτάσαμε στο Port du Bassin du Commerce και παρκάραμε το αυτοκίνητο στην Quai des Hollandais. Αυτός ο δρόμος διαθέτει μια νησίδα, η οποία στολίζεται με δέντρα, λουλούδια και γκαζόν, αλλά και έναν παράδρομο, στον οποίο υπάρχουν πολλές θέσεις στάθμευσης. Λόγω Σαββάτου υπήρχε ελεύθερος χώρος και το parking ήταν δωρεάν. O καιρός ήταν θαυμάσιος, ο ουρανός γαλανός και στο λιμάνι επικρατούσε γαλήνη και ηρεμία.

Ξεκινήσαμε να περπατάμε κατά μήκος του λιμανιού παρατηρώντας τα αμέτρητα ιστιοφόρα που ήταν αραγμένα στην ασφάλεια αυτής της κλειστής λεκάνης, η οποία οριοθετείται στο ένα της άκρο από το Communauté Urbain de Dunkerque

και στο άλλο άκρο της από το Restaurant Edito

και την Place du Minck, η οποία διαχωρίζει το Port du Bassin du Commerce από το άλλο λιμάνι της πόλης.

Στην άκρη της Place du Minck στέκεται ένας οκταγωνικός Πύργος, ύψους 30 μέτρων, ο Tour du Leughenaer, ο οποίος ανεγέρθηκε το 1405, ανήκει στα παλαιότερα μνημεία της πόλης, και κυριαρχεί στο λιμάνι. Ο Πύργος χρησίμευσε ως βάση για τον πρώτο φάρο που ξεκίνησε να λειτουργεί το 1793. Διάφοροι θρύλοι λένε ότι ο Πύργος χρησιμοποιήθηκε για να μεταδίδει ψευδή μηνύματα, εξαπατώντας τα διερχόμενα πλοία ώστε να πέσουν θύματα λεηλασιών. Έχει χαρακτηριστεί ιστορικό μνημείο από το 1995.

Στην απέναντι πλευρά του λιμανιού την προσοχή μας τράβηξαν δύο τεράστια πλοία, αραγμένα μπροστά από το Musée Portuaire Dunkerque.

Το κατακόκκινο Sandettié είναι το τελευταίο γαλλικό σκάφος-φάρος και σήμερα αποτελεί μέρος της συλλογής του λιμανιού της Δουνκέρκης. Έχει κατοχυρωθεί ως ιστορικό μνημείο από τις 17 Μαρτίου του 1997. Το πλήρωμα του πλοίου απαρτιζόταν από οκτώ άνδρες, οι οποίοι ήταν υπεύθυνοι για τη διατήρηση του συστήματος φωτισμού σε καλή κατάσταση, για τη διεξαγωγή και μετάδοση μετεωρολογικών μετρήσεων και ακόμη για την επιτήρηση των διερχόμενων πλοίων.

Εντυπωσιακότερο, όμως, είναι το Duchesse Anne, το τελευταίο εναπομείναν πλοίο υπό γαλλική σημαία. Το πλοίο ήταν γερμανικό (1901-1946) και χρησιμοποιήθηκε ως εκπαιδευτικό για νέους επίδοξους ναυτικούς. Παραδόθηκε στη Γαλλία ως αποζημίωση, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και τότε μετονομάστηκε σε Duchesse Anne. Έχει χαρακτηριστεί, και αυτό, ιστορικό μνημείο από τις 5 Νοεμβρίου του 1982.

Στην καρδιά της Citadelle, του πρώην ιστορικού τμήματος της πόλης της Δουνκέρκης, σε μια πρώην αποθήκη καπνού του 19ου αιώνα, το Musée Portuaire Dunkerque ταξιδεύει τους επισκέπτες στην ιστορία του λιμανιού. Το “ταξίδι” πραγματοποιείται μέσα σε τέσσερις αιώνες και κατά τη διάρκειά του ο κόσμος μαθαίνει για τη σκληρή δουλειά όλων εκείνων που βοήθησαν στην κατασκευή και την επέκταση του λιμανιού και της περιοχής του. Από την Ισλανδία έως το Ακρωτήριο Χορν και από την Αφρική έως την Ασία, οι ναυτικοί της Δουνκέρκης έχουν τολμήσει να κατακτήσουν τις επτά θάλασσες.

Το Communauté Urbain de Dunkerque, στην άκρη του λιμανιού, είναι ένα πολύ εντυπωσιακό κτίριο στο οποίο φιλοξενείται μια αστική και διακοινοτική δομή με αρμοδιότητες όπως: η στέγαση, η οικονομική ανάπτυξη, η ενέργεια, η ύδρευση και αποχέτευση, η διαχείριση αποβλήτων, η τεχνολογία και οι επικοινωνίες και πολλά άλλα.

Στη συνέχεια, ακολουθώντας τη Rue Faulconnier, φτάσαμε στην Place Charles Valentin. O Charles Valentin-εκτός άλλων ιδιοτήτων-διετέλεσε δήμαρχος της πόλης και έτσι η Πλατεία φέρει το όνομά του, από τις 6 Ιουλίου του 1946.

Η Πλατεία ήταν εντελώς έρημη, αλλά εδώ την παράσταση κλέβει το Hôtel de Ville de Dunkerque, δηλαδή το Δημαρχείο της πόλης, το οποίο γνώρισε την καταστροφή κατά τη διάρκεια των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, αλλά αποκαταστάθηκε, και σήμερα είναι ένα στολίδι για την πόλη. Το Καμπαναριό του κηρύχθηκε, το 2005, Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.

Το σημερινό Δημαρχείο απέχει πολύ από την εικόνα του πρώτου Δημαρχείου που έστεκε στο ίδιο σημείο από το 1233. Εκτός από τις καταστροφές που υπέστη κατά τους δύο Παγκoσμίους Πολέμους, το κτίριο στο πέρασμα των αιώνων γνώρισε φθορές, πυρκαγιές, ανακατασκευές, όλα αυτά δηλαδή που συνοδεύουν τέτοια οικοδομήματα κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Η πρόσοψη διαθέτει αγάλματα έξι ανδρών που σημάδεψαν την ιστορία της πόλης. Το στιλ του είναι φλαμανδικό αναγεννησιακό και η δομή του αποτελεί μείγμα από κόκκινο τούβλο και πέτρα. Στην κύρια πρόσοψη είδαμε το ιππικό άγαλμα του Λουδοβίκου XIV.

Διάβασα, ότι κατά τη διάρκεια του καρναβαλιού ο δήμαρχος και οι σύμβουλοί του βγαίνουν στα μπαλκόνια και ρίχνουν καπνιστές ρέγγες στο πλήθος. @Señor_Nada γνωρίζεις αν ισχύει κάτι τέτοιο? Γιατί και στην Πάτρα πέταγαν κάποτε χιλιάδες σοκολάτες στο πλήθος, αλλά αυτό το έθιμο έχει σταματήσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Απέναντι από το Δημαρχείο στέκεται ένα πολύ ιδιαίτερο, στρογγυλό, ψηλό κτίριο κατοικιών.

Ακολουθήσαμε τον κεντρικό δρόμο Rue Clemenceau,

στον οποίο ορθώνεται ένα ακόμη Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. Στα δεξιά του δρόμου, το Καμπαναριό της Δουνκέρκης είναι ένα ιστορικό μνημείο, το οποίο κατασκευάστηκε γύρω στο 1440 στη θέση ενός παλιού παρατηρητηρίου. Ο Πύργος των 58 μέτρων είναι χτισμένος με τούβλα, σε γοτθικό στιλ και αρχικά ήταν συνδεδεμένος με την Église Saint-Eloi, η οποία στέκεται ακριβώς απέναντί του, χρησιμεύοντας ως Καμπαναριό της.

Το 1558, οι Γάλλοι εισέβαλαν στην πόλη και έκαψαν την εκκλησία. Μόνον ο Πύργος παρέμεινε. Η εκκλησία ξαναχτίστηκε, αλλά ο Πύργος παρέμεινε πλέον απομονωμένος. Το 1782, το Καμπαναριό διαχωρίστηκε, οριστικά και αμετάκλητα, από την εκκλησία με έναν δρόμο, τη σημερινή Rue Clemenceau. Σήμερα, εξακολουθεί να λειτουργεί ως Καμπαναριό και φιλοξενεί μεγάλη συλλογή από 48 καμπάνες, καθώς και μια καμπάνα βάρους 7 τόνων που ονομάζεται Jean Bart. Ο Πύργος είναι επισκέψιμος και προσφέρει εκπληκτική θέα στην πόλη.

Στη βάση του Πύργου είδαμε το μνημείο το οποίο είναι αφιερωμένο στη μνήμη των νεκρών του Μεγάλου Πολέμου.

Η Église Saint-Eloi ήταν ανοιχτή και μπήκαμε στο εσωτερικό της. Η εκκλησία διαθέτει καταπληκτικά βιτρό παράθυρα και ένα εντυπωσιακό εκκλησιαστικό όργανο.

Όπως ελέχθη πιο πριν, η εκκλησία καταστράφηκε από την εισβολή των Γάλλων, με επικεφαλής τον Paul de la Barthe de Thermes. Η ανακατασκευή της άρχισε γύρω στο 1560, αλλά λόγω έλλειψης κονδυλίων οι εργασίες σταμάτησαν το 1585. Τελικά, στο πέρασμα των χρόνων, η Église Saint-Eloi κατάφερε να ολοκληρωθεί μετά από πολλές τροποποιήσεις και αλλαγές, ώσπου κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου υπέστη σοβαρές ζημιές. Στην εκκλησία είναι θαμμένος ο Jean Bart φημισμένος από τη μάχη του Texel. Το 1916 χαρακτηρίστηκε ως ιστορικό μνημείο.

Όλα τα καταστήματα στη Rue Clemenceau ήταν κλειστά και ο δρόμος, αν και κεντρικός, ήταν σχεδόν έρημος.

Λίγα μέτρα μετά την εκκλησία βρίσκεται η Place Jean Bart, η καρδιά της πόλης. Ερημιά και στην Πλατεία. Όλα τα μαγαζιά που την περιβάλλουν ήταν, επίσης, κλειστά. Δεν μπορέσαμε να εντοπίσουμε ούτε ένα τουριστικό κατάστημα για να αγοράσουμε έστω ένα μαγνητάκι για τη συλλογή μας.

Μόνος και έρημος έστεκε και ο Jean Bart στη μέση της Πλατείας. Ποιος ήταν όμως ο Jean Bart?

Ο Jean Bart, λοιπόν, ήταν Γάλλος ναυτικός που γεννήθηκε στη Δουνκέρκη το 1650 από ναυτική οικογένεια και έχει περιγραφεί ποικιλοτρόπως: από ψαράς μέχρι κουρσάρος. Ως νέος υπηρέτησε στο Ολλανδικό Ναυτικό, αλλά όταν ξέσπασε ο πόλεμος μεταξύ Γαλλίας και Ηνωμένων Επαρχιών (United Provinces of the Netherlands), το 1672, μπήκε στο Γαλλικό Πολεμικό Ναυτικό και έγινε αρχηγός των Dunkirk Privateers (επιδρομείς κατά εμπορικών πλοίων) δείχνοντας μεγάλη γενναιότητα, γεγονός που οδήγησε τον Λουδοβίκο XIV να τον στείλει σε ειδική αποστολή στη Μεσόγειο όπου και κέρδισε μεγάλη διάκριση. Στη συνέχεια της καριέρας του εξελίχθηκε σε Καπετάνιο και Ναύαρχο. Έκανε τις μεγαλύτερες επιτυχίες κατά τη διάρκεια του πολέμου των 9 χρόνων (1688-1697) που συχνά ονομάζεται Πόλεμος της Μεγάλης Συμμαχίας.

Τον Ιούνιο του 1694, ο Jean Bart γίνεται ο ήρωας της Γαλλίας, μετά τη μάχη του Texel. Η Γαλλία λόγω κακής συγκομιδής στερείται σιτηρών, άρα και τροφής και η πείνα στέλνει στον θάνατο πάνω από 2 εκατομμύρια ανθρώπους. Έτσι, η Γαλλία πρέπει επειγόντως να εισάγει μεγάλες ποσότητες σιτηρών, από χώρες όπως: η Πολωνία, η Σουηδία και η Δανία. Ένας τεράστιος στόλος 120 πλοίων με σιτάρι, χωρίς να περιμένει την άφιξη της μοίρας υποστήριξης του Bart, ξεκινάει για τη Γαλλία υπό την προστασία μόνο τριών (3) ουδέτερων πολεμικών πλοίων (2 Δανέζικα και 1 Σουηδικό).

Οι Ολλανδοί κουρσάροι καταλαμβάνουν τα φορτωμένα με σιτηρά πλοία. Ο Jean Bart, φτάνοντας με τη συνοδεία του, τους βρίσκει πριν το Ολλανδικό νησί Texel και επιτίθεται στην Ολλανδική Ναυαρχίδα Hidde de Vries. Μετά από άγριες μάχες, ο Bart σώζει τα γαλλικά πλοία και τα οδηγεί πίσω στη Δουνκέρκη γλιτώνοντας τον γαλλικό λαό από την πείνα. Για αυτό το κατόρθωμά του τιμήθηκε από τον Λουδοβίκο XIV και ο Καπετάνιος Βart έγινε Chevalier Bart (Ιππότης).

Πολλοί θρύλοι μιλούν για το θάρρος του δημοφιλούς ήρωα του Γαλλικού Ναυτικού. Η πόλη της Δουνκέρκης έχει τιμήσει τη μνήμη του ανεγείροντας το άγαλμά του στο κέντρο της πόλης. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν το 70% της Δουνκέρκης καταστράφηκε, το άγαλμα δεν έπαθε τίποτα. Περισσότερα από 27 πλοία του Γαλλικού Ναυτικού, για μια περίοδο 200 ετών, έχουν φέρει το όνομα Jean Bart.

Η Rue de la Marine είναι ένας δρόμος που ξεκινάει από την Place Jean Bart και καταλήγει στην είσοδο του Centre Marine, του εμπορικού κέντρου της πόλης. Είναι ένας διπλός πεζόδρομος, στο κέντρο του οποίου υπάρχει κήπος με λουλούδια, ψηλά δέντρα και κάποια “ζευγάρια” από παραλληλόγραμμες γρανιτένιες στήλες, οι οποίες φιλοτεχνήθηκαν από τον Αμερικανό καλλιτέχνη Richard Nonas.

Tο εμπορικό ήταν ανοιχτό και στη Rue de la Marine είδαμε, επιτέλους, μια σχετικά αυξημένη κινητικότητα. Μπήκαμε στο Centre Marine και αρχίσαμε να κάνουμε βόλτες, κυρίως επειδή θέλαμε να εντοπίσουμε κάποια τουαλέτα, παρά γιατί μας ενδιέφεραν οι βιτρίνες των ανοιχτών καταστημάτων.

Στο ισόγειο δε βρήκαμε τουαλέτες και έτσι με τις κυλιόμενες ανεβήκαμε στον επάνω όροφο και ανοίγοντας μια πόρτα βρεθήκαμε στην ταράτσα-parking του εμπορικού, απ΄ όπου είχαμε θέα προς το Pole Marine και το άλλο τμήμα του Port du Bassin du Commerce

αλλά και προς το Δημαρχείο και το Καμπαναριό της πόλης.

Πληροφορηθήκαμε από κάποια εργαζόμενη ότι το εμπορικό κέντρο δε διαθέτει τουαλέτες για το κοινό και έτσι βγαίνοντας στο πίσω μέρος του κτιρίου βρεθήκαμε μπροστά στην Porte de la Marine

και στο Parc de la Marine.

Η Πύλη του παλαιού οπλοστασίου χτίστηκε το 1686 σύμφωνα με τα σχέδια του Vauban και αποτελεί ένα από τα τελευταία μνημεία των οχυρώσεων της Δουνκέρκης. Αρχικά, αποκαλούνταν Porte de Berry για τον εορτασμό της γέννησης του εγγονού του Λουδοβίκου.

Tο Parc de la Marine είναι ένας πράσινος πνεύμονας γεμάτος ιστορία μεταξύ του κέντρου της πόλης και του λιμανιού. Tο Πάρκο χρονολογείται από τα τέλη του 19ου αιώνα (1863). Οι γρανιτένιες στήλες που είδαμε πριν λίγο στη Rue de la Marine συνεχίζουν την πορεία τους και μέσα στο Πάρκο φτάνοντας μέχρι τον πολυχώρο Pole Marine.

Ένα μουσικό κιόσκι βρίσκεται στο κέντρο του Πάρκου και καταλαμβάνει τη θέση ενός προηγούμενου που υπήρχε από το 1885.

Διασχίσαμε τη Rue des Fusiliers οδεύοντας προς το Pole Marine, τον πολυχώρο ο οποίος βρίσκεται ακριβώς δίπλα στη δεύτερη λεκάνη του Port du Bassin du Commerce. Tο Pole Marine διαθέτει σινεμά, εστιατόρια, φαστφουντάδικα, αίθουσες εκδηλώσεων και λοιπά. Μπήκαμε στο εσωτερικό και στα δεξιά μας είδαμε ένα πολύ μεγάλο βιβλιοπωλείο, το Furet du Nord, και αρχίσαμε να κάνουμε βόλτα στους διαδρόμους του προσπαθώντας να εντοπίσουμε σουβενίρ, κυρίως μαγνητάκια, αλλά δε βρήκαμε ούτε κάρτα που να απεικονίζει την πόλη.

Ευτυχώς όμως, βολευτήκαμε με τις τουαλέτες γνωστής αλυσίδας γρήγορου φαγητού και αποχωρήσαμε από το εμπορικό κέντρο για να βολτάρουμε, ξανά, στο λιμάνι χαζεύοντας τα διάφορα πλοία που ήταν αραγμένα στη μικρή κλειστή λεκάνη του Port du Bassin du Commerce. Κάποια όμορφα σκαριά έχουν μετατραπεί σε εστιατόρια.

Από το λιμάνι ξεκίνησε και με το λιμάνι έκλεισε η επίσκεψή μας στην πόλη της Δουνκέρκης. Εντυπώσεις? Χλιαρές…. όχι τόσο από αισθητικής άποψης, όσο από ζωντάνια και παλμό των κατοίκων της πόλης. Ήταν Σάββατο μεσημέρι όταν βρεθήκαμε στο κέντρο της Δουνκέρκης και η κίνηση ήταν υποτονική έως ανύπαρκτη στα περισσότερα σημεία της καρδιάς της πόλης και δεν έφταιγε ο καιρός γι΄ αυτό, αφού η μέρα ήταν μιά χαρά, χωρίς βροχή, χωρίς πολύ κρύο και με διαστήματα ηλιοφάνειας.

Το χειρότερο πλήγμα, όμως, ήταν ότι έφυγα από την πόλη χωρίς να αγοράσω μαγνητάκια για το ψυγείο μου. Μα καλά... ποια άλλη πόλη δε διαθέτει ούτε ένα σουβενιράδικο στο κέντρο της για τους επισκέπτες? Μέχρι και στο internet ψάξαμε για “souvenirs Dunkirk” και μας έβγαλε ως αποτέλεσμα ένα μαγαζί με λούτρινα κουκλάκια και δωράκια, το οποίο είχα ήδη εντοπίσει και τσεκάρει κατά τη διάρκεια της βόλτας μας.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και αναχωρήσαμε για τον επόμενο προορισμό μας θέλοντας να προλάβουμε και να εκμεταλλευτούμε στο έπακρο το υπόλοιπο διαθέσιμο φως της ημέρας, πριν αρχίσει να νυχτώνει και πέσει το βαθύ σκοτάδι.

Πριν εγκαταλείψουμε οριστικά την πόλη περάσαμε έξω από το κτίριο των Bains Dunkerquois. Tα Λουτρά της Δουνκέρκης στεγάζονταν σε ένα κτίριο το οποίο χτίστηκε το 1895, σε μαυριτανικό στιλ. Εκείνην την εποχή, η κολύμβηση ήταν σε αρχικό στάδιο και ο Δήμος αποφάσισε την κατασκευή του συγκροτήματος θέλοντας να συμβάλλει στην καλή υγεία των κατοίκων μέσω της άθλησης. Το έργο ανατέθηκε σε αρχιτέκτονες της Lille και αρχικά ονομαζόταν Bains Jean Bart.

Στο κτίριο στεγαζόταν σχολή κολύμβησης, η οποία εκπαίδευε τους νέους στην εσωτερική πισίνα. Υπήρχαν επίσης λουτρά, πλυντήριο αλλά και ένα καφέ-εστιατόριο. Οι ζημιές που προκλήθηκαν στο οικοδόμημα, κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οδήγησαν στο κλείσιμο των Λουτρών το 1921, έως ότου άρχισε ξανά η ανακαίνιση ολόκληρης της πόλης της Δουνκέρκης. Οι ανακαινισμένες εγκαταστάσεις χτυπήθηκαν πάλι σκληρά από τους βομβαρδισμούς του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Επαναλειτούργησαν μετά το τέλος του πολέμου, αλλά το οριστικό κλείσιμό τους έγινε το 1975 για λόγους παλαιότητας του κτιρίου. Ανακαινίστηκε μόνο η πρόσοψη, αφού το κτίριο γλίτωσε την ολική κατεδάφιση, και σήμερα μαρτυρά την ιστορία μιας περασμένης εποχής, αφού τα Bains Dunkerquois ήταν ένα από τα λίγα δημόσια κτίρια πριν από τον πόλεμο.

Αξίζει να αφιερώσετε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο σας για να δείτε αυτά τα ολιγόλεπτα videos τα οποία μας προσφέρουν μια σπάνια ξενάγηση στο εσωτερικό του εγκαταλελειμμένου κτιρίου των Λουτρών της Δουνκέρκης:

Ακολουθώντας τον Route de Bergues, ο οποίος στη συνέχεια αλλάζει την ονομασία του σε Route de Dunkerque, αλλά όχι και τη συνεχή ροή του δίπλα στο Canal de Bergues, φτάσαμε μετά από 15 περίπου λεπτά στο Bergues.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 10
• 11
• 12
• 13
• 14

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 12 of 14

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Dina Z]

Δηλαδή αυτό ήταν μόνο η εισαγωγή; Ουάου!

 

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Κ]

Υπέροχες φωτογραφίες, γλαφυρο γραφικό ύφος, αριστούργημα στα σπάργανα δηλαδή από την αγαπημένη μου συγγραφέα. Να είσαι καλά να (μας) ταξιδεύεις!

 

[Klair]

Υπέροχες φωτογραφίες, γλαφυρο γραφικό ύφος, αριστούργημα στα σπάργανα δηλαδή από την αγαπημένη μου συγγραφέα. Να είσαι καλά να (μας) ταξιδεύεις!

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ Κωνσταντίνε!

 

[Klair]

Δηλαδή αυτό ήταν μόνο η εισαγωγή; Ουάου!

Θέλω να πιστεύω ότι η συνέχεια θα είναι Ουάου x 2 ή και περισσότερο! Τότε η ιστορία μου θα έχει εκπληρώσει επάξια τον σκοπό της. Θα περιμένω τα σχόλιά σου για να δω αν τα κατάφερα.
Σε ευχαριστώ που με διαβάζεις και με στηρίζεις με όμορφα σχόλια!

 

[Klair]

Annevoie-Rouillon, Dinant, Château Vêves, Arlon
Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2019

Ήταν Νοέμβριος του 2019. Ένα πενθήμερο ταξίδι σε Δανία και Σουηδία είχε μόλις ολοκληρωθεί, αφήνοντάς μας πολύ όμορφες εικόνες και θετικές εντυπώσεις. Ο σύζυγος είχε επιστρέψει στην Αθήνα και οι υπόλοιποι τρεις (ο γιος μου, η κοπέλα του και εγώ) είχαμε γυρίσει στη Γάνδη. Μέχρι το επόμενο προγραμματισμένο ταξίδι μεσολάβησαν μόλις τέσσερις ημέρες με ξεκούραση, αλλά και χαλαρές βολτούλες στην πανέμορφη πόλη της Γάνδης

και πριν καλά-καλά αδειάσουμε τις βαλίτσες από το προηγούμενο ταξίδι, είχε έρθει η μέρα που κάναμε καινούριες προετοιμασίες για το επικείμενο road trip που επρόκειτο να πραγματοποιήσουμε σε πολύ ενδιαφέροντες προορισμούς.

Έτσι, στις 8 Νοεμβρίου 2019, είχαμε νέα άφιξη του συζύγου στη Γάνδη. Τον υποδεχτήκαμε με ένα ωραίο γεύμα στο διαμέρισμα και στη συνέχεια βγήκαμε για μια μεγάλη χαλαρή βόλτα στην πόλη. Ο καιρός ήταν θαυμάσιος, με λίγη ψύχρα, ενώ η πόλη ήταν τόσο ζωντανή όσο χρειαζόταν για να μας κρατήσει μέχρι αργά στους πλακόστρωτους δρόμους της.

Λίγο πριν κλείσουν τα μαγαζιά, επισκεφθήκαμε το σούπερ μάρκετ για να κάνουμε προμήθειες, οι οποίες ήταν απαραίτητες για να μας κρατήσουν χορτάτους μέχρι να φτάσουμε στον τελικό προορισμό του ταξιδιού, την επόμενη μέρα, που ήταν η πόλη του Λουξεμβούργου.

Ξημερώματα της 9ης Νοεμβρίου 2019 βρεθήκαμε όλοι στο πόδι. Άλλος φούρνιζε μπαγκέτες, άλλος ετοίμαζε σάντουιτς για το ταξίδι, άλλος έφτιαχνε το πλούσιο πρωινό, το οποίο θα μας κρατούσε ακμαίους, γεμίζοντάς μας ενέργεια στο νέο ταξίδι που επρόκειτο να ξεκινήσει άμεσα. Όλα, λοιπόν, ήταν μελετημένα και υπήρξε άψογος συγχρονισμός ώστε να ξεκινήσουμε όσο πιο νωρίς μπορούσαμε από τη Γάνδη έχοντας ως πρώτο σταθμό αυτού του road trip την πανέμορφη πόλη της Dinant.

Χρέη οδηγού σε αυτό το οδικό ταξίδι ανέλαβε να εκτελέσει ο γιος μας, ο οποίος έφυγε γύρω στις 8:00 με το ποδήλατο για το γραφείο της Avis, το οποίο βρίσκεται κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό Sint Pieters της Γάνδης και συγκεκριμένα στην οδό Voskenslaan 147. Kλείδωσε το ποδήλατο σε κάποιο parking της περιοχής και επέστρεψε στο σπίτι με ένα κατάλευκο Peugeot 308, μοντέλο 2019, με το κοντέρ του να γράφει μόλις 8.500 km.

Η ενοικίαση για τρεις μέρες στοίχισε 210 ευρώ, με full ασφάλεια, απεριόριστα χιλιόμετρα και στη Revolut, με την οποία πραγματοποιήθηκε η κράτηση, χρεώθηκε σαν εγγύηση το ποσό των 90 ευρώ για γεμάτο ρεζερβουάρ, το οποίο επιστράφηκε μετά από ελάχιστες μέρες από την παράδοση του αυτοκινήτου.

Στην ιστορία μου “Στη χώρα της Μικρής Γοργόνας” (https://www.travelstories.gr/community/threads/Στη-χώρα-της-Μικρής-Γοργόνας.62812/) έχω αναφέρει ότι σε αυτά τα δύο ταξίδια που πραγματοποιήσαμε τον Νοέμβριο του 2019 χρησιμοποιήσαμε όλα τα μέσα μεταφοράς που μπορεί να χρησιμοποιήσει ένας ταξιδευτής. Επειδή θεωρώ ότι αυτό είναι κάτι που δύσκολα μπορεί να συμβεί σε ταξίδι και επειδή γουστάρω που μας έκατσε αυτή η σπάνια περίπτωση θα το επαναλάβω και πάλι. Σε αυτά, λοιπόν, τα δύο ταξίδια μπήκαμε σε: αεροπλάνο, τρένο, πλοίο, λεωφορείο, τραμ, αυτοκίνητο, τελεφερίκ, καβαλήσαμε ποδήλατα και πατίνια lime και τα πόδια μας έκαναν πάλι του κόσμου τα χιλιόμετρα ποδαρόδρομο ανακαλύπτοντας όλες τις κρυμμένες γωνίες των προορισμών που επισκεφθήκαμε.

Πρωταγωνιστής αυτού του νέου ταξιδιού ήταν το αυτοκίνητο. Φορτώσαμε μπαγκάζια και προμήθειες, ορίσαμε στο GPS προορισμό Dinant και ένα καινούριο ταξίδι, με πολύ ανεβασμένη διάθεση ξεκίνησε, ακολουθώντας για αρχή τον αυτοκινητόδρομο E40 και στη συνέχεια τον Ε411.

Μετά από 150 km και 1 ώρα και 50 λεπτά κάναμε την πρώτη μας στάση στο χωριό Annevoie-Rouillon, το οποίο βρίσκεται στον δήμο της Βαλλονίας Anhée, της βελγικής επαρχίας Namur.

Tο Annevoie είναι γνωστό για τους κήπους του, του 18ου αιώνα, οι οποίοι αναφέρονται ως κληρονομιά της Βαλλονίας και θεωρούνται από τους πιο όμορφους κήπους της Ευρώπης, αφού συνδυάζουν την αυστηρότητα του γαλλικού στιλ και τη φαντασία του αγγλικού, ενώ ο ποταμός Rouillon, που ρέει στην περιοχή και ανάμεσα στους κήπους, προσφέρει εικόνες απερίγραπτου κάλλους. Φυσικά οι κήποι δεν είναι μόνοι τους, αλλά αποτελούν το ντεκόρ του Kάστρου του Annevoie, το οποίο ανήκε στην οικογένεια Montpellier.

Στο δικό μας όμως πρόγραμμα δεν ήταν ενταγμένη η επίσκεψη στο Kάστρο, ούτε και στους κήπους. Εμείς, κάναμε μια μικρή στάση περπατώντας στον δρόμο του χωριού θαυμάζοντας τα πέτρινα σπίτια,

με την ευφάνταστη διακόσμηση για το Halloween, το οποίο φαίνεται ότι αγαπούν και εκτιμούν πoλύ οι κάτοικοι του χωριού.

Η γοτθική εκκλησία του Saint Antoine ήταν ανοιχτή και μπήκαμε για λίγο στο λιτό το εσωτερικό της.

Απέναντι ακριβώς από την εκκλησία την προσοχή μας τράβηξε ένας τροχός νερού, ο οποίος τροφοδοτείται από ένα μικρό κανάλι και υπενθυμίζει την αρχαία τέχνη της σφυρηλάτησης, η οποία άνθιζε στην περιοχή, κατά τον 19ο αιώνα, λόγω της αφθονίας του νερού.

Το τεράστιο δέντρο έξω από τον ναό του Αγίου Αντωνίου μας πρόσφερε την τέλεια φθινοπωρινή εικόνα αυτής της πρώτης στάσης και αιχμαλωτίζοντας για πάντα με ένα κλικ αυτήν την ομορφιά μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκίνησαμε.

Ο δρόμος Ν92, τον οποίο ακολουθήσαμε, κυλούσε πλέον δίπλα στον Meuse ποταμό και το θέαμα ήταν συναρπαστικό, αφού από τη μια πλευρά του βλέπαμε πράσινα λιβάδια με άλογα και αγελάδες να βόσκουν, και από την άλλη πλευρά του το χωριό Yvoir, σκαρφαλωμένο πάνω σε δασοσκέπαστους λόφους, κατρακυλούσε μέχρι την άκρη του ποταμού.

Διασχίσαμε το χωριό Anhée

και σε λίγα λεπτά αντικρίσαμε τα πρώτα σπίτια της Dinant να απλώνονται κατά μήκος του ποταμού Meuse.

Η γενέτειρα του εφευρέτη του σαξοφώνου Adolphe Sax βρίσκεται στην επαρχία Namur και είναι γνωστή για την Ακρόπολη, για την εκκλησία της με το Kαμπαναριό σε σχήμα αχλαδιού, και φυσικά για τα πολύχρωμα σαξόφωνα που κοσμούν κάθε γωνιά της πόλης.

Tο όνομά της σημαίνει “Iερή Kοιλάδα” και προέρχεται από την κέλτικη λέξη Divo-Nanto, η οποία μεταφράζεται και ως “Ουράνιο Φαράγγι” ή “Φωτεινό Φαράγγι”. Η περιοχή είχε ήδη κατοικηθεί σε νεολιθικούς, κελτικούς και ρωμαϊκούς χρόνους.

Χτισμένη μέσα στην κοιλάδα που δημιούργησε ο ποταμός Meuse προστατεύει την “πλάτη” της ακουμπώντας στα απόκρημνα βράχια και βρέχει τα “πόδια” της στα νερά του ποταμού. Tα κουκλίστικα σπίτια της, σε παστέλ αποχρώσεις, στριμώχνονται και απλώνονται, κολλητά το ένα δίπλα στο άλλο, κατά μήκος του ποταμού και αναδύουν άρωμα μεσαίωνα. Kάθε 15 Αυγούστου πραγματοποιείται ένα ιδιαίτερο αγώνισμα στα νερά του Meuse. Ένας στόλος από ιδιαίτερες πλωτές κατασκευές ή μπανιέρες διακοσμημένες με ασυνήθιστους και πρωτότυπους τρόπους αγωνίζονται στα νερά του ποταμού.

Η δική μας γνωριμία με την πόλη θα ξεκινούσε από την Ακρόπολη-Φρούριο που στεφανώνει την Dinant και απλώνεται στην κορυφή των απότομων βράχων, απ΄ όπου η θέα είναι απερίγραπτα εντυπωσιακή και πανοραμική προς κάθε πλευρά.

Έτσι, διασχίσαμε με το αυτοκίνητο τη στολισμένη με σαξόφωνα γέφυρα της πόλης

και αμέσως στρίψαμε δεξιά, ακολουθώντας τον δρόμο παράλληλα με το ποτάμι.

Εντύπωση μας έκανε το τεράστιο πρώην μοναστήρι, το οποίο σήμερα μαρτυρά την ιστορία της πιο διάσημης δημιουργίας της Dinant, της μπίρας Leffe, που αρχικά παρασκευάστηκε το 1240. Γίνονται ξεναγήσεις στο μουσείο για τη διαδικασία παραγωγής και στο τέλος υπάρχει και δοκιμή της διάσημης μπίρας.
,

Κάναμε μια μικρή αναγνωριστική βόλτα στον κεντρικό δρόμο της πόλης, πάντα με το αυτοκίνητο,

και στη συνέχεια, ακολουθώντας έναν περιφερειακό δρόμο και κυκλώνοντας τον λόφο, φτάσαμε στο parking της Ακρόπολης στο οποίο παρκάραμε το αυτοκίνητο δωρεάν. Έτσι, είχαμε το κεφάλι μας ήσυχο για τις επόμενες ώρες που θα εξερευνούσαμε την πόλη, ότι το αυτοκίνητο είναι ασφαλές και δεν υπάρχει κανένας χρονικός περιορισμός με ώρες, παρκόμετρα και όλα τα συναφή που ακολουθούν, μοιραία, τη χρήση αυτοκινήτου στις πόλεις του εξωτερικού.

Για να κατέβουμε στην πόλη από την Ακρόπολη θα κάναμε χρήση του τελεφερίκ, το οποίο περιλαμβάνεται στο εισιτήριο εισόδου του Φρουρίου, οπότε όλα ήταν μια χαρά τακτοποιημένα και βολικά για να ξεκινήσουμε τη γνωριμία με την Dinant. Υπάρχουν, βέβαια, και 450 σκαλιά που οδηγούν κάτω στην πόλη για τους τολμηρούς.

Πριν όμως ξεκινήσουμε την επίσκεψη στην Ακρόπολη, έπαιξε ο πρώτος γύρος κολατσιού με τα σάντουιτς και τις προμήθειες που είχαμε ετοιμάσει από το σπίτι. Χορτάτοι και ζωηροί ξεκινήσαμε για το ταμείο και την έκδοση των εισιτηρίων εισόδου. Το πρώτο πράγμα που είδαμε, αφήνοντας το parking, ήταν ένας μεγάλος υπαίθριος χώρος στον οποίο βρίσκεται ένα παλιό στρατιωτικό αεροπλάνο.

Tο εισιτήριο για την είσοδο στην Ακρόπολη και τη χρήση του τελεφερίκ κόστισε 9,5 ευρώ.

H είσοδος στο Φρούριο του 1815 και η περιπλάνηση στις αίθουσες του εξαιρετικού μουσείου του μας βύθιζαν όλο και περισσότερο στην καρδιά της ιστορίας. Διασχίζοντας τους διαδρόμους του χρόνου, είδαμε μπουντρούμια με φυλακισμένους να κοιμούνται σε υγρά και ανήλιαγα κελιά περιμένοντας την εκτέλεσή τους με την γκιλοτίνα.

Συναντήσαμε κουζίνες με φούρνους και σκεύη μαγειρικής, όπου έπρεπε να μαγειρεύεται το φαγητό για 400 άτομα τα οποία κοιμόντουσαν σε μικρά δωμάτια με πολλά κρεβάτια-κουκέτες,

αλλά και μουσείο με μεγάλη συλλογή όπλων.

Το άκρως εντυπωσιακό κομμάτι, όμως, της Ακρόπολης ήταν η τέλεια αναπαράσταση των τάφρων του πολέμου. Περπατήσαμε στο μισοσκόταδο, μέσα στα χαρακώματα, ενώ ακουγόντουσαν δυνατές εκρήξεις και ήχοι από σφαίρες να σφυρίζουν γύρω μας.

Στη συνέχεια διασχίσαμε έναν κεκλιμένο χώρο, ανακατασκευή ενός χαρακώματος που χτυπήθηκε από βόμβα. Ήταν μια αλλόκοτη εμπειρία-αίσθηση να περπατάς ή να κατεβαίνεις λοξά σκαλιά, μέσα σε αυτόν τον χώρο αλλάζοντας επίπεδο. Δεν μπορούσες να σταθείς όρθιος αν δεν κρατούσες τη σιδερένια μπάρα κατά μήκος της διαδρομής.

Περπατούσαμε στο κεκλιμένο δάπεδο φοβούμενοι ότι θα χάσουμε την ισορροπία μας και θα πέσουμε στο νερό που υπήρχε κάτω ή στα πλάγια του χώρου. Ήταν μια κατάσταση που παρόμοια δεν είχαμε βιώσει ποτέ στη ζωή μας. Σε κάθε βήμα νιώθαμε ζάλη και ανακατωσούρα στο στομάχι. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο και δεν ξέρω αν η περιγραφή μου μπορεί να μεταφέρει, έστω και στο ελάχιστο, την ιδιαιτερότητα και τη μοναδικότητα αυτής της κατάστασης. Ο χώρος αυτός είναι αφιερωμένος στις μάχες της 14ης Αυγούστου 1914 και στις βαριές συμπλοκές που έγιναν μεταξύ Γάλλων και Γερμανών στρατιωτών μέσα και γύρω από την Ακρόπολη. Σήμερα η αναπαράσταση των χαρακωμάτων δίνει τη δυνατότητα στον κόσμο να κατανοήσει, έστω και λίγο, αυτήν τη στιγμή της ιστορίας.

Κάναμε ένα μικρό διάλειμμα για να μας φύγει η ζαλάδα πριν φτάσουμε στην άκρη του γκρεμού, για να απολαύσουμε το ωραιότερο θέαμα που προσφέρει η πόλη της Dinant στους επισκέπτες της. Πάνω από τον Καθεδρικό Ναό ανεβαίνει η κατακόρυφη πλευρά του βράχου, στην κορυφή του οποίου στέκεται το Φρούριο που αρχικά χτίστηκε τον 11ο αιώνα για να ελέγξει την κοιλάδα του Meuse. Η θέα προς όλες τις κατευθύνσεις κόβει κυριολεκτικά την ανάσα.

Παρόλο τον αέρα και το κρύο που έκανε στην άκρη του γκρεμού παραμείναμε εκεί, με καρφωμένα τα μάτια για ώρα στο υπερθέαμα που ξετυλιγόταν μπροστά μας. Όταν, πλέον, είχαν παγώσει χέρια και μύτες αποφασίσαμε να αποχωρήσουμε από την Ακρόπολη και να κατέβουμε στην πόλη κάνοντας χρήση του τελεφερίκ.

Φυσικά η εντυπωσιακή γέφυρα (Pont Charles de Gaulle) που είναι στολισμένη με τα πολύχρωμα σαξόφωνα, προς τιμήν του Adolphe Sax, ήταν ο πρώτος μας στόχος μόλις πατήσαμε το πόδι μας στην καρδιά της πόλης. Δεν ξέρω πόσες φωτογραφίες βγάλαμε από αυτό το σημείο!! Μάλλον άπειρες...

Ο γοτθικός ναός του 13ου αιώνα στις όχθες του Meuse παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στο κέντρο της πόλης. Αντικατέστησε μια ρωμανική του 10ου αιώνα που κατέρρευσε το 1228 και διαθέτει αξιόλογα βιτρό. Δεν μπήκαμε στο εσωτερικό.

Περάσαμε τη γέφυρα και σταθήκαμε στην απέναντι πλευρά του ποταμού παίρνοντας πανοραμικές φωτογραφίες. Η πόλη μας είχε εντυπωσιάσει με την ανεπιτήδευτη ομορφιά και τη γραφικότητά της.

Στην άκρη της γέφυρας συναντήσαμε το άγαλμα του στρατηγού Charles de Gaulle που τον παρουσιάζει σαν έναν απλό υπολοχαγό. Tο άγαλμα ύψους 2,5 μέτρων εγκαινιάστηκε το 2014, με τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Τα εγκαίνια έγιναν από τον Bernard de Gaulle, ανιψιό του στρατηγού. Το άγαλμα απέχει μόλις 20 μέτρα από εκεί που ο de Gaulle τραυματίστηκε σοβαρά στο πόδι από γερμανικό πυροβολισμό, ο οποίος προήλθε από την κορυφή του βράχου, στις 15 Αυγούστου του 1914.

Βολτάροντας στη Rue Grande περάσαμε από το Δημαρχείο της πόλης, του οποίου o αυλόγυρος στολίζεται με ένα γυάλινο σαξόφωνο-σιντριβάνι. Το Δημαρχείο μοιάζει περισσότερο με σπίτι και είναι διακοσμημένο με λουλούδια στα παράθυρά του.

Στη Rue Grande υπάρχουν επίσης διάφοροι φούρνοι ή ζαχαροπλαστεία. Ε…! καλά θα μου πείτε: -”Σιγά την είδηση ή τη φοβερή πληροφορία”. Και όμως αυτοί οι φούρνοι διαθέτουν κάτι μοναδικό και πολύ-πολύ ιδιαίτερο.

Το couque de Dinant, το σκληρότερο μπισκότο της Ευρώπης με μέλι. Είναι ψημένο σε ξύλινο καλούπι-φόρμα, από ξύλο αχλαδιάς, καρυδιάς ή οξιάς. Τα καλούπια έχουν ευρεία ποικιλία σχημάτων τα οποία περιλαμβάνουν ζώα, φυτικά μοτίβα, ανθρώπους ή τοπία. Ψήνεται σε φούρνο προθερμασμένο στους 300 βαθμούς Κελσίου για 15 λεπτά. Περιέχει μόνο δύο συστατικά: αλεύρι και μέλι. Tίποτα άλλο, ούτε καν νερό. Σε αυτήν τη θερμοκρασία ψησίματος το μέλι καραμελοποιείται. Κατά την ψύξη το μπισκότο γίνεται πολύ σκληρό και μπορεί να διατηρηθεί απεριόριστα λόγω αυτής της ιδιότητας. Τα μπισκότα μπορούν να χρησιμοποιηθούν και ως διακοσμητικά π.χ. στολίδια χριστουγεννιάτικων δέντρων. Παραδοσιακά λόγω της σκληρότητάς τους δίνονται στα μωρά, κατά τη διάρκεια της οδοντοφυΐας.

Όταν αγόρασα ένα μικρό μπισκότο για δοκιμή η υπάλληλος με κοίταξε καχύποπτα, με έκοψε από πάνω μέχρι κάτω και με ρώτησε: -”Γνωρίζετε τι είναι αυτό που αγοράσατε?”. -”Ναι, γνωρίζω” της απάντησα. Τότε μου είπε πάλι: -”Mην το δαγκώσετε. Πιπιλίστε το για ώρα μέσα στο στόμα, μέχρι να μαλακώσει”. Σας πληροφορώ ότι χρειάστηκε να βάλω αρκετή δύναμη για να σπάσω ένα μικρό κομματάκι με το χέρι, το οποίο έκανε πάνω από 10 λεπτά να μαλακώσει μέσα στο στόμα μου και στη συνέχεια δαγκώνοντάς το πολύ προσεκτικά και απαλά μπόρεσα να το φάω.

Περάσαμε τη γέφυρα Charles de Gaulle ακολουθώντας τη Rue Adolphe Sax. Είναι ο δρόμος στον οποίο βρίσκεται το Maison Adolphe Sax, ένα ανοιχτό μουσείο στη θέση που ήταν το αρχικό σπίτι της οικογένειας. Η είσοδος είναι δωρεάν και υπάρχουν διάφορα μουσικά όργανα που χρησιμοποιούσε η οικογένεια.

Έξω από το σπίτι-μουσείο, σε ένα παγκάκι κάθεται το χάλκινο γλυπτό του εφευρέτη και καλεί τους περαστικούς να φωτογραφηθούν μαζί του.

Λίγα μέτρα μετά το μουσείο συναντήσαμε μια λιλιπούτεια πλατεία, την Place Victor Collard, η οποία ήταν διακοσμημένη με ένα σωρό πολύχρωμα σαξόφωνα.

Κάναμε λίγες βόλτες ακόμη στην πόλη και στη συνέχεια, παίρνοντας πάλι το τελεφερίκ, ανεβήκαμε στην Ακρόπολη και στο parking.

Πριν αποχαιρετήσουμε την πόλη, βάζοντας πλώρη για τον επόμενο προορισμό μας, έμενε να δούμε ένα τελευταίο θεαματικό αξιοθέατο το οποίο συνοδεύεται, μάλιστα, από θρύλους τους οποίους αγαπώ ιδιαίτερα και πάντα φροντίζω να παραθέτω αναλυτικά και με κάθε λεπτομέρεια στις ιστορίες μου.

Ο βράχος-βελόνα Rocher Bayard, ύψους 40 μέτρων στις όχθες του Meuse, συνδέεται με τον αρχαίο θρύλο των Αρμενίων, τεσσάρων γιων του Aymon. Ο Bayard ήταν το άλογο των τεσσάρων γιων του Δούκα Aymon, πρίγκιπα των Αρδεννών. Αυτοί οι τέσσερις αδελφοί, γενναίοι ιππότες και το άλογό τους, ήταν οι ήρωες ενός τραγουδιού του μεσαίωνα που λεγόταν τραγούδι της χειρονομίας (Chanson de geste). Το τραγούδι ήταν πολύ δημοφιλές στην περιοχή των Αρδεννών. Σύμφωνα με το τραγούδι της χειρονομίας, οι γιοι του Aymon εγκατέλειψαν το δικαστήριο του Kαρλομάγνου, και οι τέσσερις πάνω στο μοναδικό τους άλογο Bayard, μετά από μια διαμάχη που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο του ανιψιού του αυτοκράτορα. Τα στρατεύματα του αυτοκράτορα τους κυνήγησαν και τη στιγμή που ο αυτοκράτορας πίστευε ότι τελικά τους είχε στο χέρι εγκλωβισμένους στη βραχώδη κορυφογραμμή, ο ατρόμητος Bayard χτύπησε τον βράχο με τις οπλές του και με ένα τεράστιο άλμα προσγειώθηκε στην άλλη πλευρά του ποταμού. Ο μεγάλος βράχος έσπασε σε δύο κομμάτια από το χτύπημα των οπλών του Bayard. Στον διάσημο βράχο, λέγεται, ότι βρίσκεται ακόμη και σήμερα το αποτύπωμα του ποδιού του Bayard.

Με τον θρύλο του βράχου, αλλά και με τις όμορφες εικόνες των σπιτιών της πόλης δίπλα στο νερό, έκλεισε η επίσκεψή μας στην Dinant.

Και επειδή σε αυτό το οδικό ταξίδι είπαμε ότι συλλέγουμε εικόνες του φθινοπώρου, η παρακάτω φωτογραφία μπαίνει στη συλλογή.

Αποχαιρετήσαμε την Dinant, το κουκλόσπιτο του Βελγίου και ξεκινήσαμε...

Κάποια στιγμή και ενώ κινούμασταν στην οδική αρτηρία Route Charlemagne (N97), ο γιος μου απροειδοποίητα στρίβει σε έναν στενό δρόμο και αρχίζει να οδηγεί ανάμεσα στα χωράφια, τα οποία στη συνέχεια αντικαταστάθηκαν από πυκνό δάσος σε φθινοπωρινά χρώματα φυσικά.

-”Πού πάμε από ΄δω?” ήταν η αναμενόμενη ερώτηση. -”Θα δείτε” ήταν η λακωνική απάντηση.

Συνεχίσαμε να προχωράμε ανάμεσα στα κιτρινοπράσινα δέντρα, ενώ τις άκρες του σκοροφαγωμένου επαρχιακού στενού δρόμου κοσμούσαν τα καφεκόκκινα πεσμένα φύλλα.

Τελικά, μετά από λίγο, στη μέση του πουθενά ή μάλλον ανάμεσα σε μια μπορντοροδοκοκκινοκίτρινη θάλασσα δέντρων, ξεπρόβαλε ένα Κάστρο, το Château Vêves.

Πολύ όμορφη έκπληξη για όλους μας, αφού το Κάστρο Vêves καταλαμβάνει μια περιοχή λίγο έξω από το χωριό Celles, στην επαρχία Namur του Βελγίου και χαρακτηρίζεται ως κύρια κληρονομιά της Βαλλονίας. Το Κάστρο με τη μορφή ακανόνιστου πενταγώνου και πλαισιωμένο από έξι στρογγυλούς Πύργους χρονολογείται περίπου από το 1410.

Δε χάσαμε χρόνο για επίσκεψη στο εσωτερικό του, όμως ανταμειφθήκαμε από το τοπίο που περιβάλλει το Chateau Vêves, το οποίο μας γέμισε εικόνες πλημμυρισμένες από πολύ φθινοπωρινό χρώμα.

Κατά τη διάρκεια της διαδρομής, η Φ. έριξε την ιδέα να επισκεφθούμε για λίγο την πόλη Arlon, πριν καταλήξουμε στον τελικό προορισμό της ημέρας που δεν ήταν άλλος από την πόλη του Λουξεμβούργου. H Arlon δεν απέχει πολύ από την πόλη του Λουξεμβούργου, οπότε δε θα μας έβγαζε εκτός διαδρομής ούτως ή άλλως. Mόνο χρονικά θα μας πέταγε έξω από το πλάνο γιατί θα φτάναμε νύχτα στο Λουξεμβούργο, αλλά είπαμε ότι δεν πειράζει. Ήταν άλλωστε ευκαιρία, αφού θα φτάναμε τόσο κοντά, να δούμε μια ακόμα πόλη η οποία είναι δήμος που βρίσκεται στη βελγική επαρχία του Λουξεμβούργου, της οποίας αποτελεί και πρωτεύουσα. Έτσι, αλλάξαμε για λίγο το πρόγραμμα και ορίσαμε νέα κατεύθυνση στο GPS.

Ο αριθμός των μνημείων που έχουν αποκαλυφθεί στην περιοχή καταδεικνύουν ότι η Arlon ήταν ένα ζωντανό, εμπορικό διοικητικό κέντρο του ρωμαϊκού πολιτισμού. Oι γερμανικές εισβολές του 3ου αιώνα κατέστρεψαν τις περισσότερες δομές, παρά τα αμυντικά τείχη που είχαν χτιστεί στον λόφο Knipchen για να προστατεύσουν την πόλη. Στις 9 Ιουνίου 1793 τα γαλλικά επαναστατικά στρατεύματα αντιτάχθηκαν στους Αυστριακούς λίγο έξω από την Arlon. Οι Γάλλοι εμφανίστηκαν νικηφόροι και κατέλαβαν την πόλη. Η Arlon ήταν ένα από τα πρώτα θύματα της γερμανικής εισβολής το 1914, αφού οι 121 κάτοικοί της εκτελέστηκαν στις 26 Αυγούστου. Το έδαφός της ήταν και πάλι από τα πρώτα που γνώρισαν εισβολή κατά την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Φτάνοντας στην Place Léopold το πρώτο-πρώτο αξιοθέατο που είδαμε ήταν ένα πολεμικό τανκ M10 αραγμένο στην άκρη της πλατείας, στη μνήμη των γεγονότων ΄40-΄45.

Η πλατεία Léopold, στην καρδιά της πόλης, σχεδιάστηκε για να αναδείξει τα κτίρια της Arlon όταν αυτή έγινε πρωτεύουσα της επαρχίας, μετά την ανεξαρτησία του Βελγίου.

Σε εμάς, όμως, που φτάσαμε εδώ, έδωσε την εντύπωση ενός τεράστιου parking αυτοκινήτων το οποίο περιβάλλεται από κάποια όμορφα κτίρια. Βγήκαμε από το αυτοκίνητο και αναζητήσαμε μηχάνημα για την έκδοση εισιτηρίου στάθμευσης. Λόγω ημέρας, (Σάββατο), το parking ήταν δωρεάν για τις πρώτες ώρες οπότε ξεχυθήκαμε ήσυχοι και χαλαροί για να γνωρίσουμε την πόλη.

Το Palais Provincial είναι η κατοικία του διοικητή και έδρα της διοικητικής εξουσίας της επαρχίας και βρίσκεται στην πλατεία Léopold. Tο δεύτερο κτίριο, το Ancien Palais de Justice, βρίσκεται στη βόρεια πλευρά της πλατείας και χτίστηκε από το 1864 έως το 1866. Σήμερα αυτό το ιστορικό κτίριο της πόλης έχει γίνει ένα σημαντικό πολιτιστικό κέντρο για την περιοχή, αφού οι δικαστικές υπηρεσίες έχουν μεταφερθεί σε νέο Palais de Justice, στην Place Schalbert.

Στην πλατεία δε συναντήσαμε ψυχή και ξεκινήσαμε να περιδιαβαίνουμε τους δρόμους της πόλης στους οποίους επικρατούσε η απόλυτη ερημιά. Ήταν Σάββατο, υπενθυμίζω, γύρω στις 5 το απόγευμα και στην Grand Place της Arlon μόνο τα αυτοκίνητα έκαναν αισθητή την παρουσία τους.

Οι κάτοικοι πουθενά!! Τα εμπορικά καταστήματα ήταν ανοιχτά, αλλά άδεια. Οι μόνοι ζωντανοί και δραστήριοι άνθρωποι που κυκλοφορούσαν στην πόλη ήμασταν εμείς.

Στην πλατεία βρίσκονται δύο ρωμαϊκοί Πύργοι που ονομάζονται Jupiter και Neptune και κάποτε ήταν μέρος των προμαχώνων που είχαν χτιστεί στον λόφο Knipchen για την προστασία της πόλης, όπως έχω ήδη αναφέρει λίγο πιο πριν.

Ανηφορίσαμε με στόχο τον κοντινό λόφο της πόλης. Μας αρέσει πολύ να αναζητάμε τα ψηλά σημεία των πόλεων που προσφέρουν θέα και αυτό κάναμε και στην Arlon. Βρεθήκαμε μπροστά σε μια σκάλα, η οποία ονομάζεται Montée Royale (Βασιλική ανάβαση). Eίναι μια διαδρομή που χτίστηκε τον 17ο αιώνα, από Ισπανό μηχανικό, και οδηγεί στην κορυφή του λόφου όπου ορθώνεται η Église St. Donat. Η σκάλα στολίζεται με 14 πέτρινους πανομοιότυπους σταυρούς.

Φτάσαμε στην κορυφή του λόφου, μπροστά από την εκκλησία St. Donat, την ωραιότερη ώρα! Την μπλε ώρα! Την ώρα που, κατά τη δική μου άποψη, όλα ωραιοποιούνται και ομορφαίνουν ακόμα περισσότερο.

Ο ναός, άκουσον-άκουσον, ήταν ανοιχτός λες και είχαμε ραντεβού. Δεν υπήρχε ψυχή, ούτε μέσα στον ναό, ούτε έξω, ούτε γύρω από αυτόν. Μπήκαμε στο εσωτερικό.

Στη θέση του σημερινού ναού είχε ανεγερθεί τον 11ο αιώνα ένα Κάστρο, το οποίο στη συνέχεια καταστράφηκε, όταν κάποιοι Καπουτσίνοι μοναχοί εγκαταστάθηκαν στην Arlon το 1621. Έχτισαν το μοναστήρι τους στα ερείπια του Κάστρου. Το 1682 χτίστηκε περίβολος τύπου “Vauban” μετατρέποντας το μοναστήρι σε Ακρόπολη. Και εξηγώ για όσους δε γνωρίζουν τι σημαίνει “Vauban”. Ο Vauban ήταν Γάλλος στρατιωτικός μηχανικός, ο οποίος σχεδίασε και υλοποίησε πολλές οχυρώσεις αλλά και γέφυρες και κανάλια. Οι σχεδιαστικές του αρχές χρησίμευσαν ως κυρίαρχο μοντέλο οχύρωσης για σχεδόν 100 χρόνια.

Η θέα από τον λόφο ήταν όμορφη, αλλά όχι κάτι το συγκλονιστικό. Στο βάθος του ορίζοντα ορθωνόταν ο κύριος αντίπαλος της εκκλησίας St. Donat, ο γοτθικός ναός του Αγίου Μαρτίνου.

Kατηφορίσαμε πάλι στα κεντρικά της πόλης, όμως τίποτε άλλο δεν τράβηξε την προσοχή μας για να μας κρατήσει για περισσότερη ώρα στην Arlon. Ήταν σαν η πόλη να μας φώναζε: -”Φύγετε, φύγετε”!

Δε συνηθίζω να χαρακτηρίζω με άσχημα λόγια τις πόλεις που δε μου αρέσουν και δε με κάνουν να αισθάνομαι οικεία και όμορφα όταν βρίσκομαι σε αυτές. Ποτέ, επίσης, δε μου αρέσει να βαθμολογώ ή να κατατάσσω σε λίστες τις πόλεις. Για την Arlon το σχόλιο που θα κάνω είναι ότι μου φάνηκε εντελώς αδιάφορη και απρόσωπη και κατά πάσα πιθανότητα δε θα της έδινα δεύτερη ευκαιρία. Ίσως να κάνω λάθος και να έτυχε σε εμάς η πόλη να βγάλει αυτό το πρόσωπο. Ίσως…

Φτάσαμε στην πλατεία Léopold η οποία τώρα ήταν ακόμα πιο έρημη, αφού πολλά από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα είχαν φύγει.

Πριν αναχωρήσουμε για το Λουξεμβούργο έπαιξε ο δεύτερος γύρος κολατσιού με τις προμήθειες που είχαμε μαζί μας και ήμασταν πλέον πανέτοιμοι για τη θριαμβευτική μας είσοδο στη μικροσκοπική χώρα με το υψηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα, στη χώρα που ο πρωθυπουργός της είναι παντρεμένος με άντρα, γεγονός που από μόνο του κάνει το Λουξεμβούργο να ξεχωρίζει και να υπερέχει στη δική μου αντίληψη και φιλοσοφία.

Η διαδρομή της ημέρας:

 

[Klair]

Ville Haute Λουξεμβούργο, η βραδινή άφιξη.
Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2019

Η γεωγραφική θέση του Λουξεμβούργου μεταξύ Γαλλίας, Γερμανίας και Βελγίου του παρέχει το προνόμιο αλλά και την ιδιαιτερότητα να συνδυάζει παραδόσεις και συνήθειες από τις γειτονικές προς αυτό χώρες. Το να βρεθεί κανείς στο Λουξεμβούργο είναι ένα ταξίδι στον χρόνο και την ιστορία, αφού η πόλη είναι γεμάτη με κάστρα, προμαχώνες, μπαρόκ και γοτθικούς ναούς, παλάτια, πέτρινες γέφυρες αλλά και μια προσγείωση στο σήμερα, αφού μοντέρνα γυάλινα κτίρια σύγχρονης αρχιτεκτονικής ορθώνονται στον ορίζοντα της πόλης και δένουν με απόλυτη αρμονία το αρχαίο πρόσωπό της με τη σημερινή μοντέρνα εικόνα της.

Στη θέση της σημερινής πρωτεύουσας οι Ρωμαίοι είχαν χτίσει το φρούριο Luciliburgum, γεγονός που μάλλον προσέδωσε την ονομασία του σημερινού κράτους, αν και οι ίδιοι οι κάτοικοι έχουν άλλη γνώμη και θεωρούν ότι το όνομα προήλθε από τη λέξη Lëtzebuerg (στην τοπική γλώσσα) δηλαδή το τελευταίο Κάστρο της περιοχής των Αρδεννών που ήταν η επικράτεια του πρώτου μονάρχη που αναγνωρίζει η χώρα, του Siegfried (963 μ.Χ).

Πάντως, το απόρθητο Κάστρο της πρωτεύουσας υπήρξε ένα από τα πιο ισχυρά στον κόσμο και έδωσε στην πόλη το προσωνύμιο “Γιβραλτάρ του Bορρά”. Xτισμένη στη συμβολή των ποταμών Alzette και Pétrusse, η πόλη του Λουξεμβούργου είναι χωρισμένη σε δύο επίπεδα: το πάνω τμήμα Ville Haute χτισμένο στο βραχώδες ύψωμα

και το κάτω κομμάτι της πόλης το οποίο περιλαμβάνει τις συνοικίες: Grund, Clausen και Pfaffenthal.

Στενά δρομάκια της Άνω Πόλης:

Το Kirchberg είναι μια κατηγορία από μόνο του. Είναι το ευρωπαϊκό κέντρο της πόλης όπου η σύγχρονη αρχιτεκτονική δίνει ρεσιτάλ με μοντέρνους Πύργους, με κτίρια με φουτουριστικές λεπτομέρειες, με πολυτελείς τράπεζες, κεντρικούς μεγάλους δρόμους, ένα υπέρ μοντέρνο συναυλιακό Μέγαρο όπου στεγάζεται η Φιλαρμονική του Λουξεμβούργου, αλλά και ένα πολύ ιδιαίτερο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης (Mudam), το οποίο αποτελεί ένα πολύ καλόγουστο πάντρεμα αρχαίων πύργων και γυάλινων φουτουριστικών επεκτάσεων.

Στην παρακάτω φωτογραφία, στα αριστερά, διακρίνεται τμήμα της Ville Haute με τις οχυρώσεις και κάτω απλώνεται η συνοικία Grund:

Τμήμα της Ville Haute, και συγκεκριμένα το Plateau du Saint Esprit με το Cité Judiciaire, όπως φαίνεται από τη συνοικία Grund:

Το Kirchberg όπως φαίνεται από την Ville Haute με ελαφριά ομίχλη και υγρασία στην ατμόσφαιρα:

Η αλήθεια είναι ότι όταν άρχισα να συλλέγω πληροφορίες για την πόλη, προσπαθώντας να καταστρώσω το πρόγραμμα των αξιοθέατων και των περιοχών προς επίσκεψη, με είχε πιάσει πονοκέφαλος και ένας μικρός πανικός για το πως θα συνδυαστούν όλες αυτές οι διαδρομές, τα πάνω-κάτω, τα πέρα-δώθε, οι λόφοι, οι κοιλάδες, πάνω πόλη-κάτω πόλη, σε σχέση και με το αυτοκίνητο βέβαια.

Τα πρώτα που κοίταξα να εντοπίσω ήταν τα parkings που διαθέτουν οι συνοικίες ώστε να μπορούμε να κλειδώνουμε για κάποιες ώρες το αυτοκίνητο και να τριγυρίζουμε με τα πόδια. Όταν διαπίστωσα ότι δεν έχουμε πρόβλημα και ότι όλες οι συνοικίες διαθέτουν μπόλικους, και όχι πανάκριβους χώρους στάθμευσης, ηρέμησα και έβγαλα ένα πρόγραμμα που με ικανοποιούσε και περιελάμβανε όλα αυτά που διαθέτει η πόλη προς εξερεύνηση.

Από την πόλη του Λουξεμβούργου είχα πολύ μεγάλες προσδοκίες, αφού όλα όσα είχα διαβάσει αποτελούσαν ύμνο. Εκφράσεις όπως: “μικρός επίγειος παράδεισος”, “το ωραιότερο μπαλκόνι της Ευρώπης”, “ο μεγαλύτερος γαστρονομικός προορισμός στην Ευρώπη” ή η “καστροπρωτεύουσα της Ευρώπης” με είχαν εξιτάρει σε απίστευτο βαθμό και είχαν κάνει την επιθυμία μου να βρεθώ στη χώρα να εκτοξευθεί στα ουράνια.

Το γεγονός, επίσης, ότι είναι ένα από τα πιο μικρά κρατίδια στον κόσμο, αλλά αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα χρηματοοικονομικά κέντρα του πλανήτη και εργασιακό πόλο για πολλούς ανθρώπους από τις γειτονικές χώρες και όχι μόνο, είχε εξάψει τη φαντασία μου περιμένοντας να αντικρίσω τον παράδεισο επί της γης. Μάλιστα, είχα διαβάσει ότι καθημερινά εισρέουν κάπου 150.000 εργαζόμενοι από τις γειτονικές χώρες (Βέλγιο, Γαλλία, Γερμανία) στο Λουξεμβούργο για να εργαστούν καλύπτοντας όλο το φάσμα υπηρεσιών, από απλοί υπάλληλοι εστιατορίων έως χρηματιστές, και από τραπεζίτες έως καθηγητές. Περίμενα, λοιπόν, να δω στους δρόμους της Ville Haute να κυκλοφορούν σινιέ κύριοι με πανάκριβα κοστούμια και κυρίες με υψηλής ραπτικής φορέματα και γούνες. Μια πασαρέλα δηλαδή!

Εκείνο που, επίσης, είχα διαβάσει και με είχε εντυπωσιάσει ήταν το γεγονός ότι οι κάτοικοι της πόλης στην πλειοψηφία τους μιλούν τουλάχιστον τρεις ή τέσσερις γλώσσες, αφού επίσημα αναγνωρισμένες είναι τα γαλλικά, τα γερμανικά και η τοπική γλώσσα, τα λουξεμβουργιανά. Τα παιδιά στο σχολείο ξεκινούν μαθαίνοντας τη λουξεμβουργιανή και τη γερμανική γλώσσα, ενώ στην ηλικία του γυμνασίου διδάσκονται και τα γαλλικά. Στο σπίτι μιλούν κυρίως γερμανικά και την τοπική διάλεκτο, ενώ στις καθημερινές συναλλαγές αλλά και τις διοικητικές πράξεις συνηθίζουν κυρίως τα γαλλικά. Τα γερμανικά τα χρησιμοποιούν στα ΜΜΕ.

Ένα άλλο κυρίαρχο χαρακτηριστικό της πρωτεύουσας είναι ότι αν και σύγχρονη διατηρεί την ατμόσφαιρα και την αύρα μιας μικρής, τακτοποιημένης, πεντακάθαρης πόλης με πλακόστρωτους μεσαιωνικούς δρόμους, οι οποίοι εμπλουτίζονται με καλόγουστα εμπορικά καταστήματα, φινετσάτα καφέ και εστιατόρια, μπαράκια και σούπερ μάρκετ, τόσο κουκλίστικα και περιποιημένα, τόσο νοικοκυρεμένα και αποστειρωμένα που νομίζεις ότι όλα είναι ψεύτικα. Μάλιστα, θυμάμαι ακόμα μια φράση που μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση όταν την είχα διαβάσει η οποία έλεγε: “Αν η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά, τότε στο Λουξεμβούργο τη διαθέτουν ολόκληρη”.

Aλλά και το moto των ίδιων των κατοίκων της πόλης: “Mir wëlle bleiwe wat mir sinn” (ευχόμαστε να παραμείνουμε αυτό που είμαστε) φανερώνει το πόσο ικανοποιημένοι είναι οι κάτοικοι από τις ζωές τους και ταυτόχρονα παρακινεί ταξιδευτές να έρθουν και να προσπαθήσουν να αποκωδικοποιήσουν αυτό το σύνθημα, μπαίνοντας για λίγο στα παπούτσια των ντόπιων, μπας και πάρουν λίγη μυρωδιά από την ευτυχία τους.

Θα κατάφερνε η πόλη να ανταποκριθεί, τελικά, στις προσδοκίες μας?

Αφήνοντας πίσω μας την Arlon και τα περίχωρά της, ενώ είχε πλέον πέσει το σκοτάδι, και οδηγώντας στον αυτοκινητόδρομο Ε25 και Α6 φτάσαμε γύρω στις 20:00 στο Hotel Ibis Budget Luxembourg Aéroport.

Η επιλογή αυτού του ξενοδοχείου δίπλα στο αεροδρόμιο της πόλης έγινε για δύο λόγους: ο πρώτος ήταν η τιμή. 150 ευρώ για δύο βράδια σε δίχωρο τετράκλινο, πεντακάθαρο δωμάτιο με ιδιωτικό μπάνιο για Λουξεμβούργο ήταν μια σοκαριστική τιμή όταν ψάχναμε να κλείσουμε ξενοδοχείο. Ο δεύτερος και πολύ σημαντικός λόγος ήταν το δωρεάν parking για το αυτοκίνητο φυσικά. Έτσι, χωρίς πολλές πολλές σκέψεις το κλείσαμε αμέσως, αφού μια διαμονή πιο κεντρικά θα ήταν πανάκριβη και θα υπήρχε και μεγάλο θέμα με το αυτοκίνητο. Εξάλλου, η απόσταση από το ξενοδοχείο μέχρι το parking της Place du Théâtre, το οποίο σκοπεύαμε να χρησιμοποιήσουμε ως αφετηρία των εξορμήσεών μας στην πόλη, ήταν μόλις 7-8 χιλιόμετρα και 10-15 λεπτά χρόνος μετάβασης. Ήταν λοιπόν ένα φθηνό, αλλά καθαρό ξενοδοχείο για να τρυπώσουμε και με μόλις 7,5 ευρώ το άτομο μπορούσαμε να έχουμε ένα πλήρες και αξιοπρεπέστατο πρωινό για να ξεκινήσουμε τη μέρα μας με ενέργεια και δύναμη.

Το μόνο αρνητικό σημείο το οποίο οφείλω να επισημάνω είναι ο πολύ στενός και περιορισμένος ξεχωριστός χώρος της τουαλέτας (λεκάνης) ο οποίος σίγουρα αποτελεί αποτρεπτικό λόγο σε εύσωμα άτομα να επιλέξουν αυτό το κατάλυμα για διαμονή. Κάναμε τα διαδικαστικά, ανεβήκαμε με το ασανσέρ στο δωμάτιο, τακτοποιηθήκαμε και βουρ για την πόλη γρήγορα!

Στόχος μας ήταν το υπόγειο parking της Πλατείας του Θεάτρου. Η πρώτη μας οπτική επαφή με την πόλη ξεκίνησε από το οροπέδιο του Kirchberg, το οποίο συνδέεται με την Άνω Πόλη με την Κόκκινη Γέφυρα της Δούκισσας Charlotte. Η Γέφυρα μεταφέρει αυτοκίνητα, τραμ, πεζούς και ποδηλάτες και αποτελεί μέρος της Εθνικής Οδού του Λουξεμβούργου Ν51. Από τις 18 Ιουλίου 2018 αποτελεί, επίσης, μέρος της γραμμής City Tram 1.

Aπό το Kirchberg, λοιπόν, ο πλοηγός μας οδήγησε για την είσοδό μας στη Ville Haute. Oι δρόμοι της ευρωπαϊκής συνοικίας ήταν έρημοι, κάτι απολύτως λογικό, αφού εδώ κυριαρχούν τα θεσμικά όργανα και οι οργανισμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οπότε η περιοχή ζωντανεύει τις καθημερινές ημέρες. Όμως, διασχίζοντας τη λεωφόρο J. F. Kennedy το μάτι μας πήρε ένα εστιατόριο της γνωστής αλυσίδας Vapiano, το οποίο ήταν ανοιχτό και είχε μέσα αρκετό κόσμο, οπότε το κρατήσαμε σαν καβάτζα στο πίσω μέρος του μυαλού μας.

Διασχίζοντας την Grand Duchess Charlotte Bridge ένα ονειρεμένο ταξίδι άρχιζε να παίρνει σάρκα και οστά, αφού σε λίγα λεπτά μας περίμενε το αποκαλούμενο κουκλόσπιτο της Ευρώπης, η πόλη-σκηνικό με τον μεσαιωνικό της αέρα και τη μαγευτική θέα για να μας ξεμυαλίσει.

Τακτοποιήσαμε το αυτοκίνητο στο υπόγειο parking της Place du Théâtre και βγήκαμε πάνω στην έρημη πλατεία. Στην είσοδο του parking μας περίμενε μια σοκαριστική εικόνα για το πρώτο καλωσόρισμα στην πόλη. Ένας άστεγος, τυλιγμένος σε ένα πάπλωμα, καθισμένος στο παγωμένο δάπεδο και έχοντας μπροστά του ένα ποτηράκι για τη συλλογή χρημάτων ζήτησε τη βοήθειά μας.

Μια δεύτερη, όχι και τόσο καλαίσθητη εικόνα, ήταν το περικυκλωμένο από φυσικά αστόλιστα έλατα ομαδικό γλυπτό των κινούμενων θεατρικών χαρακτήρων ακριβώς στο κέντρο της Πλατείας, προεόρτια προφανώς της χριστουγεννιάτικης διακόσμησης της πόλης.

Μουδιασμένοι ξεκινήσαμε να περπατάμε, χωρίς κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση, στους δρόμους της Άνω Πόλης. Επικρατούσε απόλυτη ερημιά. Ήταν Σάββατο βράδυ, γύρω στις 21:00. Ακολουθήσαμε την έρημη Grand Rue

και σε λίγο βρεθήκαμε μπροστά από το μνημείο Dicks et Lentz στην έρημη, επίσης, Πλατεία Jan Pallach. Το μνημείο ανεγέρθηκε για να τιμήσει τους δύο εθνικούς ποιητές του Λουξεμβούργου, τον Dicks και τον Michel Lentz, ο οποίος έγραψε τα λόγια του Εθνικού Ύμνου. Ο στύλος περιέχει το σύνθημα: “Θέλουμε να παραμείνουμε αυτό που είμαστε” που λέγαμε πιο πριν ότι αποτελεί το moto των κατοίκων. Tο λιοντάρι αντιπροσωπεύει το Μεγάλο Δουκάτο, ενώ ο σιδεράς συμβολίζει τη χαλυβουργία. Πάλι χριστουγεννιάτικα έλατα πίσω από το μνημείο βρίσκονταν σε παράταξη.

Στη Rue Philippe II είδαμε και τέσσερις ανθρώπους για να μην έχουμε παράπονο ότι βρεθήκαμε σε μια νεκρή πόλη.

Φτάσαμε στη συνέχεια στην Place de la Constitution, την Πλατεία Συντάγματος, η οποία καταλαμβάνει μια περίοπτη θέση στον αρχαίο προμαχώνα Beck και προσφέρει όμορφη θέα στην κοιλάδα του Pétrusse και στη γέφυρα Adolphe.

Kολλητά στην Place de la Constitution είδαμε να υψώνεται τo μνημείο Μνήμης (Gëlle Fra), ένα μνημείο πεσόντων αφιερωμένο στους χιλιάδες Λουξεμβουργιανούς που προσφέρθηκαν εθελοντικά να υπηρετήσουν στις ένοπλες Δυνάμεις των Συμμαχικών Δυνάμεων, τόσο κατά τους Παγκόσμιους Πολέμους, όσο και κατά τον Κορεατικό Πόλεμο. Η επιχρυσωμένη Νίκη στην κορυφή κρατάει δάφνινο στεφάνι και οι χάλκινες φιγούρες της βάσης αντιπροσωπεύουν τους στρατιώτες που προσφέρθηκαν να πολεμήσουν εθελοντικά και τώρα ήταν επίσης περικυκλωμένοι από αληθινά χριστουγεννιάτικα αστόλιστα έλατα.

Αυτά τα έλατα, που ήταν διάσπαρτα καταλαμβάνοντας όλα τα κεντρικά σημεία της πόλης, είχαν αρχίσει να μου τη δίνουν στα νεύρα, αλλά είπα να το καταπιώ γιατί ήταν μόλις η αρχή και θεώρησα ότι δεν έπρεπε να αρχίσω τη γκρίνια από τόσο νωρίς!

Λίγο πιο κάτω, όμως, απέναντι από τον Καθεδρικό Ναό Notre Dame ξεκινούσαν έργα και όλο το πεζοδρόμιο στη δεξιά πλευρά του δρόμου ήταν σκαμμένο και προφυλαγμένο με σιδερένια κάγκελα. Ο όμορφα φωτισμένος Καθεδρικός απέσπασε για λίγο το βλέμμα μας,

ενώ η πορεία μας συνεχίστηκε ακολουθώντας για λίγο τη Rue de l΄Ancien Athénée.

Έπειτα, στρίβοντας στη Rue Notre Dame φτάσαμε στην Place Guillaume II, δηλαδή στην καρδιά της Ville Haute. Μαχαιριά και στη δική μας καρδιά ήταν το θέαμα που αντικρίσαμε φτάνοντας μπροστά στο έφιππο άγαλμα του πρώην Μεγάλου Δούκα Ουίλιαμ Β΄, ο οποίος αποτελεί ένα κυρίαρχο χαρακτηριστικό της Πλατείας. Τώρα, το κυρίαρχο χαρακτηριστικό της Πλατείας ήταν…. ότι δεν υπήρχε Πλατεία. Ήταν όλη καλυμμένη και κρυμμένη πίσω από πάνελ και μουσαμάδες.

Ας πω, όμως, μερικά λόγια για την Place Guillaume II μπας και μου φύγει η σύγχυση και ο πόνος. Ένα μεγάλο μέρος της Πλατείας καλύπτεται από δέντρα. Αρχικά εδώ υπήρχε μοναστήρι Φραγκισκανών, ωστόσο κατά τη διάρκεια των Γαλλικών Επαναστατικών Πολέμων το μοναστήρι εκδιώχθηκε. Το 1804 o Ναπολέων παρουσίασε την Πλατεία ως δώρο στην πόλη. Το 1829 τέθηκαν σε εφαρμογή σχέδια για την κατασκευή ενός νέου Δημαρχείου, αλλά για αυτό θα σας μιλήσω σε επόμενο κεφάλαιο με ημερήσιες φωτογραφίες από το Δημαρχείο.

Τώρα ας μαζέψω τα κομμάτια μου και την απογοήτευσή μου από το αντιαισθητικό αυτό θέαμα και ας συνεχίσω παρακάτω, να δω τι άλλο μας περιμένει ετούτο το πρώτο βράδυ μας στην πόλη-όνειρο. Η συνέχεια δυστυχώς ήταν ακόμα χειρότερη! Έργα και σκαμμένοι δρόμοι σε ένα αρκετά μεγάλο μέρος του δικτύου της καρδιάς της Άνω Πόλης βρίσκονταν σε εξέλιξη. Ένα θέαμα αποκαρδιωτικό και αποκρουστικό μας χάλασε εντελώς τη διάθεση. Σταμάτησα να τραβάω φωτογραφίες μην μπορώντας να πιστέψω αυτό που ζούσα. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ότι εκεί που προσπαθούσες να περάσεις πάνω σε σανίδες και σιδερένια κάγκελα και να αποφύγεις μπάζα και χαλασμένα πεζοδρόμια, με δρόμους-χαντάκια και σωλήνες να χάσκουν μπροστά σου, σε πλεύριζαν και μεθυσμένοι ζητιάνοι οι οποίοι γίνονταν και εριστικοί όταν προσπαθούσες να τους αποφύγεις.

Μάλιστα, κάποιες κοπέλες μας πήραν στο κατόπι για αρκετά μέτρα, αρχίζοντας να μας αναλύουν ότι έχουν σαν επιθυμία και σκέψη να γυρίσουν τον κόσμο με έναν εναλλακτικό τρόπο και κατά την άποψή τους έπρεπε οι περαστικοί να ενισχύσουν οικονομικά την ιδέα τους για να κάνουν πραγματικότητα τα όνειρά τους.

Περάσαμε από τη Rue de la Boucherie και τη Rue Sigefroi και φτάσαμε, επιτέλους, σε ένα όμορφο σημείο της πόλης με ένα πλακόστρωτο κατηφορικό δρομάκι, τη Rue Large. Εδώ γύρω ήταν ένα όμορφο σημείο με μαγαζιά τα οποία στο εσωτερικό τους είχαν πολύ κόσμο.

Απείχαμε, πλέον, ελάχιστα μέτρα από τον διάσημο δρόμο Chemin de la Corniche, τον δρόμο-μπαλκόνι με την απερίγραπτη θέα. Tο ωραιότερο μπαλκόνι της Ευρώπης εκτείνεται κατά μήκος της κοιλάδας Alzette, στους προμαχώνες που χτίστηκαν από τους Iσπανούς και τους Γάλλους τον 17ο αιώνα. Τρέξαμε με λαχτάρα στην άκρη του δρόμου για να αποζημιωθούμε, τουλάχιστον, από τη θέα της Κάτω Πόλης. Επιτέλους το θέαμα ήταν πανέμορφο!

Η Κάτω Πόλη, υπέρλαμπρα φωτισμένη, απλωνόταν πανέμορφη δίπλα στο νερό κατά μήκος της κοιλάδας. Αντικρίσαμε, πλέον, την ιστορία της πόλης η οποία ξεκίνησε το 963, όταν ο Κόμης Siegfried των Αρδεννών έχτισε το πρώτο Kάστρο πάνω στον βράχο του Bock χωρίς ποτέ να φανταστεί ότι αυτό το Κάστρο θα γινόταν το λίκνο της πόλης. Κατά τη διάρκεια, βέβαια, της ιστορίας η πόλη άλλαξε πολλές φορές χέρια. Πολλοί λαοί πέρασαν από εδώ αφήνοντας το στίγμα τους (Ισπανοί, Γάλλοι, Αυστριακοί, Γερμανοί). Τα απομεινάρια των οχυρώσεων ορθώνονταν φωτισμένα και επιβλητικά πάνω από την κοιλάδα. Ισχυρά αμυντικά έργα και οχυρά είχαν κάνει την πόλη μια από τις πιο ισχυρές τοποθεσίες στον κόσμο. Οι άμυνές της ενισχύονταν συνεχώς, με οχυρωμένους δακτύλιους και πύργους, ένα μοναδικό δίκτυο Casemates μήκους 23 χιλιομέτρων, τα οποία προστάτευαν χιλιάδες στρατιώτες και άλογα αλλά και σπίτια, φούρνους, εργαστήρια και μαγειρεία. Η πόλη είχε μεταμορφωθεί στο “Γιβραλτάρ του Βορρά”.

Το 1867, μετά τη δήλωση ουδετερότητας, ο στρατός αποσύρθηκε από το Φρούριο και κατά τα επόμενα χρόνια το 90% των αμυντικών οχυρώσεων καταστράφηκε. Όμως, αποδείχτηκε ακατόρθωτο να ανατινάξουν όλα τα Casemates χωρίς να γκρεμιστεί και τμήμα της πόλης με αποτέλεσμα οι τρύπες και οι κλειστοί διάδρομοι σύνδεσης και επικοινωνίας να σφραγιστούν. Παρόλα αυτά παραμένουν ακόμη 17 km από σήραγγες, οι οποίες εισχωρούν μέχρι και 40 μέτρα μέσα στους βράχους.

Τα Bock Casemates ανήκουν, πλέον, στην Παγκόσμια Κληρονομιά της UNESCO και από το 1933 είναι ανοιχτά στο κοινό. Την περίοδο που επισκεφθήκαμε εμείς την πόλη παρέμεναν κλειστά προς επίσκεψη. Απ΄ ότι διάβασα θα ανοίξουν εκ νέου στις αρχές του 2020, χωρίς όμως να αναφέρεται ο μήνας έναρξης των επισκέψεων.

Μείναμε αρκετή ώρα εδώ κάνοντας μια μικρή βόλτα μέχρι τη διώροφη γέφυρα που συνδέει τον βράχο Bock με την Παλιά Πόλη, η οποία αποτέλεσε σημαντικό στοιχείο των οχυρώσεων.

Kατευθυνθήκαμε και προς την άλλη πλευρά, ακολουθώντας για λίγο τον Chemin de la Corniche, απολαμβάνοντας την τέλεια θέα που προσφέρει αυτό το δρομάκι με το πέτρινο πεζούλι προς το Grund με την εκκλησία Saint Jean du Grund να κάνει επιβλητική την παρουσία της δίπλα στο ποτάμι, έχοντας στραμμένη την πλάτη της στο πέτρινο γεφύρι Stierchen αλλά και προς τη σιδηροδρομική γέφυρα (Railway Viaduct).

Όμως, δεν απομακρυνθήκαμε πολύ ακολουθώντας μέχρι χαμηλά τον Chemin de la Corniche, αλλά επιστρέψαμε προς το κέντρο. Όταν κάποια στιγμή στη Rue du Rost είδα αυτό:

ξέσπασα πλέον!!

Tι να ζεστάνουμε ρε φίλε? Eδώ έχει πάρει φωτιά ο κ…. μας με όλα αυτά τα έργα και τα σκαμμένα που συναντήσαμε σε πολλά δρομάκια της πόλης, αλλά και στην κεντρικότερη πλατεία. Τόσος δρόμος, τόσα έξοδα, αλλά προ πάντων τόσα όνειρα για να δούμε την πόλη των ονείρων και πέσαμε στην “ανασκαφή” του Λουξεμβούργου και στις άχαρες χριστουγεννιάτικες προετοιμασίες. Και επειδή στα ταξίδια δε μου αρέσει να γκρινιάζω και θέλω να σταματήσω την κλάψα βάζω μερικές ακόμα φωτογραφίες της επόμενης μέρας για να με καταλάβετε και να συμμεριστείτε τον πόνο και την αγανάκτησή μου και τελειώνει το θέμα εδώ και τώρα χωρίς καμία άλλη αναφορά και φωτογραφία. Το ξεπερνώ και στη συνέχεια θα εστιάσω μόνο στα όμορφα και στα θετικά αυτού του κατά τα άλλα πολύ όμορφου ταξιδιού. Ιδού λοιπόν:

Update: Στις 13/1/2020, επιστρέφοντας ο γιος μου στη Γάνδη από οδικό ταξίδι σε Στρασβούργο και Colmar έκανε στάση για φαγητό στην περιοχή του σιδηροδρομικού σταθμού και μόλις έφτασε με πήρε τηλέφωνο και μου έστειλε αυτήν τη φωτογραφία. Επομένως τα έργα στην πόλη καλά κρατούν ακόμη:

Πεινάσαμε όμως και ξεκινήσαμε την αναζήτηση εστιατορίου. Στη Rue de la Boucherie, αλλά και στη Rue du Nord πολλά μπαράκια και εστιατόρια ήταν φίσκα. Δεν έπεφτε καρφίτσα! Τελικά, διαπιστώσαμε ότι όλος ο κόσμος ήταν κλεισμένος μέσα στα μαγαζιά. Εδώ, λοιπόν, δε συναντήσαμε αυτό που έχουμε δει σε ένα σωρό Ευρωπαϊκές πόλεις, τη συνήθεια δηλαδή ο κόσμος να κάθεται έξω από τα μαγαζιά κάτω από σόμπες ή τυλιγμένος με κουβερτούλες πίνοντας το ποτό ή τρώγοντας το δείπνο του. Εδώ ήταν όλοι μέσα.

Το κλικ μας το έκανε το εστιατόριο Onesto στη Rue du Nord, αλλά δεν υπήρχε ούτε καρέκλα ελεύθερη για τις επόμενες μιά-δυό ώρες. Όσο οργανωτική και λεπτομερής είμαι με τα αξιοθέατα και τις διαδρομές που θέλουμε να δούμε σε ένα ταξίδι, άλλο τόσο χύμα είμαι με την υπόθεση φαγητό-εστιατόρια. Δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση, σε κανένα ταξίδι, να κάνω κράτηση σε εστιατόριο εκ των προτέρων και ας τη βγάλουμε μόνο με σάντουιτς ή πρόχειρο φαγητό. Βολευόμαστε με όλες τις λύσεις και το φαγητό είναι το τελευταίο που με απασχολεί στα ταξίδια. Ούτε έχω την κάψα να δοκιμάσω ντε και καλά όλες τις τοπικές κουζίνες των τόπων που επισκέπτομαι. Γνώριζα ότι η τοπική κουζίνα έχει αρκετές γαλλικές και γερμανικές επιρροές και ότι διάσημες σπεσιαλιτέ είναι το Judd mat gaardebounen (καπνιστό χοιρινό με κουκιά), το Bouchée à Reine (κοτόπουλο και μανιτάρια με μπεσαμέλ σε φωλιές σφολιάτας) αλλά και το Friture de la Moselle (τηγανιτά μικρά ψαράκια). Tίποτα από όλα αυτά δεν υπήρχε περίπτωση να φάω και ας εύρισκα τραπέζι στο καλύτερο μαγαζί της πόλης.

Tέλος πάντων ο καθένας έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες και τα δικά του γούστα στο φαγητό και είναι ένα θέμα εντελώς προσωπικό και υποκειμενικό. Βέβαια, τις περισσότερες φορές σημειώνω κάποιες προτάσεις εστιατορίων από τα μέλη του travelstories για να μην είμαι εντελώς αδιάβαστη και αν μου βγουν έχει καλώς.

Κάποιες ακόμη προσπάθειες για ανεύρεση μαγαζιού στάθηκαν επίσης άκαρπες. Οπότε τι κάνουμε? Επαναφέρουμε από την πίσω πλευρά του μυαλού μας το εστιατόριο που σε πολλά ταξίδια όταν αντιμετωπίζουμε τέτοια θέματα μας δίνει μια αξιοπρεπή, γρήγορη και οικονομική λύση. Αυτό το εστιατόριο ήταν το Vapiano στο Kirchberg που είχαμε δει όταν ερχόμασταν προς την Άνω Πόλη μερικές ώρες νωρίτερα. Το ωράριό του έγραφε ότι είναι ανοιχτό μέχρι τη μια μετά τα μεσάνυχτα, οπότε ήταν μια λύση για την ώρα αυτή.

Επιστρέφοντας στην Place du Théâtre περάσαμε έξω από την Église Saint Alphonse, στην οδό Capucins

και στη συνέχεια κατεβήκαμε στο υπόγειο parking της Πλατείας Θεάτρου στο οποίο πληρώσαμε, αν θυμάμαι καλά, 9 ευρώ και αναχωρήσαμε για το Kirchberg.

Βρήκαμε ένα υπόγειο parking πολύ κοντά στο εστιατόριο και σε λίγη ώρα απολαμβάναμε το δείπνο μας άνετα και χωρίς πολυκοσμία. Ήταν περασμένα μεσάνυχτα όταν επιστρέψαμε στο Ibis Hotel στην περιοχή του αεροδρομίου αντικρίζοντας ένα θέαμα που μας εξέπληξε. Όλη η περιοχή ήταν τυλιγμένη στην ομίχλη, γεγονός πολύ ιδιαίτερο, αφού σε ολόκληρη την υπόλοιπη πόλη του Λουξεμβούργου πουθενά δε συναντήσαμε ομίχλη.

Ο καιρός ήταν ψυχρός μεν, αλλά η ατμόσφαιρα ήταν καθαρή χωρίς ίχνος ομίχλης. Όπως, τελικά, διαπιστώσαμε τις επόμενες μέρες, και πρωί και βράδυ, ήταν ένα καθημερινό και πολύ έντονο φαινόμενο μόνο στην περιοχή του αεροδρομίου και μάλιστα αναρωτηθήκαμε συζητώντας μεταξύ μας: -”Καλά σε αυτήν την περιοχή που είναι συνέχεια μες στην ομίχλη βρήκαν να φτιάξουν το αεροδρόμιο?”. Μας έκανε πραγματικά μεγάλη εντύπωση!

Κλείνοντας την πρώτη γνωριμία με την πόλη του Λουξεμβούργου εκείνη την εικόνα που θα κρατήσω και θα θυμάμαι όταν θα σκέφτομαι την πρώτη βραδιά στην Ville Haute είναι αυτή:

 

[Klair]

Πρωινή βόλτα στο Kirchberg
Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2019

Ξυπνήσαμε με καλή διάθεση παρόλη τη χθεσινοβραδινή οπτική απογοήτευση που μας χάρισε η πόλη και φάγαμε ένα βαρβάτο πρωινό για να μας κρατήσει. Όταν βγήκαμε έξω προς αναχώρηση, είδαμε πάλι όλη την περιοχή του αεροδρομίου να καλύπτεται από πυκνή ομίχλη και υγρασία. Θα ξεκινούσαμε τη μέρα μας από το οροπέδιο του Kirchberg αφού, έτσι κι αλλιώς, ήταν το πρώτο που θα συναντούσαμε στη διαδρομή μας.

Aφήσαμε το αυτοκίνητο σε ένα υπόγειο parking και ξεκινήσαμε να περπατάμε στη λεωφόρο J. F. Kennedy. Το Kirchberg αποτελεί τμήμα της βορειοανατολικής πόλης του Λουξεμβούργου, προσφέροντας θέα στο ιστορικό κέντρο της πόλης (Ville Haute) και συνδέεται με την υπόλοιπη πόλη με τη Γέφυρα της Μεγάλης Δούκισσας Charlotte.

Η περιοχή παρέμενε σε μεγάλο βαθμό ανεπτυγμένη μέχρι τη μεταπολεμική περίοδο, στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, όταν η φθηνή γη και η εγγύτητα με την πόλη προσέφεραν μια ελκυστική τοποθεσία ως έδρα των θεσμικών οργάνων της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, του προδρόμου της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σήμερα, στο νοτιοδυτικό Kirchberg κυριαρχούν τα θεσμικά όργανα και οι οργανισμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως: το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το Ελεγκτικό Συνέδριο, τμήματα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η Γραμματεία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων.

Ήδη, από το προηγούμενο βράδυ, είχαμε πάρει μια καλή γεύση από αυτό το μοντέρνο κομμάτι της πόλης με τους πολυτελείς ουρανοξύστες, τα εμπορικά κέντρα, τις τράπεζες και όλα τα υπερσύγχρονα κτίρια, στα οποία στεγάζονται τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά και η Φιλαρμονική (Philharmonie Luxembourg), γνωστή ως Grande Duchesse Concert Hall Joséphine Charlotte, με τις 823 στήλες της λευκής πρόσοψης μας είχε τραβήξει το βλέμμα από την πρώτη στιγμή.

Ήταν Κυριακή πρωί, με μια ελαφριά ομίχλη να καλύπτει τους τελευταίους ορόφους των ουρανοξυστών του Kirchberg, που στη συνέχεια έγινε μια ηλιόλουστη μέρα. Η περιοχή ήταν ήσυχη, χωρίς καθόλου κίνηση, κάτι απολύτως λογικό αφού το Kirchberg ζει και βασιλεύει τις καθημερινές όταν χιλιάδες εργαζόμενοι συρρέουν με τα μέσα μεταφοράς προς τις εργασίες τους σε αυτό το ευρωπαϊκό κέντρο της πόλης. Διαπιστώσαμε ότι το τραμ έχει πολύ συχνά και μέχρι αργά το βράδυ δρομολόγια, ακόμα και όταν η συνοικία έχει ρεπό και οι εργαζόμενοι ξεκουράζονται στα σπίτια τους ή διασκεδάζουν στην Παλιά Πόλη.

Περπατώντας στη Λεωφόρο J. F. Kennedy είδαμε τους δύο επιβλητικούς Πύργους, οι οποίοι αποτελούν την Port de l΄Europe και σηματοδοτούν την είσοδο ή την έξοδο, από/προς το οροπέδιο.

H αποτυχία των έξι ιδρυτικών κρατών της Eυρωπαϊκής Kοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ) να συμφωνήσουν σε μια ενιαία βάση για τον εντοπισμό των θεσμικών τους οργάνων οδήγησε το Λουξεμβούργο να καταστεί η προσωρινή έδρα της, το 1952. Και επειδή ουδέν μονιμότερον του προσωρινού το Λουξεμβούργο, παρέα με το Στρασβούργο αλλά και τις Βρυξέλλες, είναι σήμερα μια από τις τρεις έδρες για τα γραφεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η κυβέρνηση επιδιώκοντας, λοιπόν, να διατηρήσει τα κοινοτικά θεσμικά όργανα ανέλαβε την κατασκευή της Γέφυρας της Μεγάλης Δούκισσας Charlotte, η οποία εκτείνεται στην κοιλάδα Pffafenthal και συνδέει το οροπέδιο Kirchberg απευθείας με την υπερυψωμένη υπόλοιπη πόλη. Όλες οι προσπάθειες της κυβέρνησης ήταν επιτυχείς, με αποτέλεσμα να διατηρηθούν πολλά θεσμικά όργανα και κυρίως το Δικαστήριο. Η ανάπτυξη της ευρωπαϊκής περιφέρειας ενήργησε καταλυτικά για την αστικοποίηση του Kirchberg. Οι κύριες συνιστώσες της αστικοποίησης καταρτίστηκαν από τον Γάλλο αρχιτέκτονα Pièrre Vago με κεντρικό άξονα τη Λεωφόρο J. F. Kennedy που εκτείνεται από τη γέφυρα Charlotte μέχρι την άκρη του δάσους Grünewald, στο βορειοανατολικό άκρο.

Tο αυτοκίνητο έπαιξε, επίσης, καθοριστικό και καταλυτικό ρόλο στο να γυρίσουμε και να γνωρίσουμε αυτήν την τόσο σημαντική και μοντέρνα συνοικία, αφού διανύσαμε αρκετά μεγάλες αποστάσεις και περάσαμε από όλους τους αξιοσημείωτους δρόμους του Kirchberg, κάτι το οποίο θα ήταν δύσκολο ή και ακατόρθωτο να καλύψουμε με τα πόδια, αφού θα χάναμε πολύτιμο χρόνο τον οποίο θέλαμε να αφιερώσουμε στην υπόλοιπη πόλη. Ενδεχομένως, να είχαμε βγάλει εντελώς εκτός προγράμματος το Kirchberg αν δεν είχαμε το αυτοκίνητο.

Έτσι, είδαμε το τεράστιο γυάλινο κτίριο της European Investment Bank,

το Court de Justice de l΄ Union Européen, ένα τετράγωνο τεράστιο blog σε καφέ χρώμα, στην Boulevard Konrad Adenauer,

τους δύο χρυσούς Πύργους, δίπλα στους οποίους γίνoνται καινούριες προσθήκες με την ανέγερση νέων ουρανοξυστών,

αλλά και το Coque Sport Center.

Δε γινόταν, όμως, να μην αφιερώσουμε λίγο χρόνο για να δούμε από κοντά δύο πολύ σημαντικά αξιοθέατα του Kirchberg όπως είναι: η Φιλαρμονική και το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Μεγάλου Δούκα Ιωάννη [Musée d΄art moderne Grang Duc Jean (Mudam σε συντόμευση)].

Mπήκαμε στο parking της Place de l΄ Europe και αφήσαμε το αυτοκίνητο. Tελικά, το θέμα της στάθμευσης ήταν πάρα πολύ απλό και αρκετά οικονομικό στην πόλη του Λουξεμβούργου.

Σε αυτό το σημείο είναι συγκεντρωμένα μερικά από τα πιο σημαντικά αξιοθέατα του Kirchberg. Όπως προανέφερα, εδώ είναι η Φιλαρμονική, το Mudam αλλά και το Parlement Européen (Schuman Building) το οποίο συμβάλλει στην ευρωπαϊκή εκπαίδευση και επαγγελματική κατάρτιση των πολιτών της Ε.Ε. Εδώ βρίσκεται, επίσης, και το European Convention Center Luxembourg για συνεδριάσεις, εκθέσεις, δεξιώσεις και άλλα.

Τέλος, το Mélia Luxembourg έχει αναγνωριστεί ως ένα από τα καλύτερα επιχειρηματικά ξενοδοχεία στην πόλη.

Από εδώ, λοιπόν, αρχίζει και το μεγάλο πάρκο της συνοικίας Clausen, το οποίο ονομάζεται Parc Dräi Eechelen ή Parc des Trois Glands. Στο Φρούριο Thüngen του 18ου αιώνα, το οποίο αποτελεί τμήμα των οχυρώσεων της πόλης και βρίσκεται στην άκρη του πάρκου Trois Glands, άνοιξε τον Ιούλιο του 2012 η μόνιμη έκθεση που ακολουθεί την ιστορία του Λουξεμβούργου από το 1443 έως το 1903. Σήμερα, από αυτό το Φρούριο απομένουν μόνο τρεις Πύργοι, γνωστοί ως Trois Glands (δηλαδή 3 βελανίδια), αφού το οχυρό έπρεπε να κατεδαφιστεί, σύμφωνα με τη συνθήκη του 1867.

Στον ίδιο χώρο, το Μudam ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του Ζακ Σαντέρ με την ευκαιρία των εορτασμών για τη συμπλήρωση 25 ετών βασιλείας του Μεγάλου Δούκα Ιωάννη και εγκαινιάστηκε το 2006.

Το τεράστιο και καταπράσινο πλάτωμα μπροστά από το Φρούριο προσφέρει εξαιρετική θέα προς τη Ville Haute του Λουξεμβούργου, αλλά και σε ένα ακόμη τμήμα της οχύρωσης, στο Φρούριο Obergrünwald.

Eπικρατούσε ηρεμία και γαλήνη και η θέα προς την πόλη μας έδωσε μια διαφορετική εκτίμηση της θέσης της σε σχέση με την κοιλάδα που την περιβάλλει. Μετά την κατάληψη της πόλης του Λουξεμβούργου από τους Γάλλους, ο Vauban ήταν υπεύθυνος για την ανάπτυξη ενός έργου μετασχηματισμού και ενίσχυσης του Φρουρίου, το 1684. Έτσι, οι άμυνες ενοποιήθηκαν με την προσθήκη του Φρουρίου στο Pfaffenthal.

Όταν οι Αυστριακοί, στη συνέχεια, κατέλαβαν το Φρούριο, το 1716, έχτισαν το Obergrünwald, το οποίο διασχίζοντάς το και μπαίνοντας μέσα στο Parc Dräi Eechelen μπορεί κανείς να φτάσει κάτω στο ποτάμι. Εμείς, όμως, δεν ακολουθήσαμε αυτήν τη διαδρομή.

Επιστρέφοντας προς το Φρούριο Thüngen έστρεψα τον φωτογραφικό φακό για να πάρω μια φωτογραφία του οχυρού και τότε έμεινα για λίγο αποσβολωμένη βλέποντας λευκές γραμμές στον καταγάλανο ουρανό πάνω από το Kirchberg.

-”Τους ψεκάζουν και αυτούς” φώναξα δυνατά!! -”Μόνο που εδώ το φάρμακο που χρησιμοποιούν τους εκτοξεύει χρόνια μπροστά, στο μέλλον, ενώ σε μας μάλλον χρησιμοποιούν ληγμένα και μας καταποντίζουν στα τάρταρα, γυρίζοντάς μας χρόνια πίσω”!!

Και τότε θυμήθηκα κάποια άρθρα τα οποία είχα πετύχει τυχαία ψάχνοντας στο διαδίκτυο πληροφορίες για το Λουξεμβούργο, όταν είχα ξεκινήσει να οργανώνω το ταξίδι μας. Σε αυτό το σημείο θα ανοίξω μια μεγάλη παρένθεση και θα ξεφύγω λίγο από τη ροή της ιστορίας παραθέτοντας κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες:

Η Σελήνη και οι κοντινοί αστεροειδείς θα μπορούσαν να παρέχουν άφθονα πλούτη και πόρους για να βοηθήσουν στην περαιτέρω εξερεύνηση του διαστήματος. Μια μικρή χώρα στοχεύει να αναλάβει ηγετικό ρόλο σε αυτήν τη νέα διαστημική κούρσα. Οι άνθρωποι που θα απασχοληθούν σε αυτούς τους διαστημικούς οικισμούς, πιθανότατα, θα απασχολούνται από μικρές ιδιωτικές επιχειρήσεις εξόρυξης και όχι από μεγάλες εταιρείες. Πολλές από αυτές τις εταιρείες συνδέονται με το μικρό έθνος του Λουξεμβούργου.

Ο διευθύνων σύμβουλος της i-space (μια ιδιωτική εταιρεία εξερεύνησης του διαστήματος με έδρα το Τόκιο, η οποία έχει επίσης παρουσία στο Λουξεμβούργο) σχεδιάζει να ολοκληρώσει μια σεληνιακή τροχιά το 2020 και στη συνέχεια να επιχειρήσει μια μαλακή σεληνιακή προσγείωση το 2021. Υπάρχουν πλέον δέκα επιχειρήσεις εξόρυξης (συμπεριλαμβανομένου του ISPP) που έχουν νόμιμη έδρα στο Λουξεμβούργο, από την έναρξη του νόμου περί διαστημικών πόρων της χώρας, τον Φεβρουάριο του 2016. Για αυτές τις διαστημικές επιχειρήσεις, η Σελήνη είναι ένας από τους δύο κύριους στόχους που εξετάζονται, καθώς επίσης και αστεροειδείς κοντά στη γη για εξόρυξη μεταλλικών πόρων.

Ο τρέχων διαστημικός αγώνας επιταχύνθηκε μετά την έναρξη του νόμου το 2016 στο Λουξεμβούργο. Αυτό έκανε το Λουξεμβούργο τη δεύτερη χώρα στον κόσμο, μετά τις ΗΠΑ, να παράσχει ένα ολοκληρωμένο νομικό πλαίσιο για την εκμετάλλευση των πόρων πέρα από τον πλανήτη μας. Όμως, δεν είναι σαφές εάν το διεθνές δίκαιο του διαστήματος επιτρέπει σε μια χώρα να χορηγήσει δικαιώματα ιδιοκτησίας στους φυσικούς πόρους που εξορύσσονται στο διάστημα, σύμφωνα με μελέτη δικηγορικής εταιρείας που εδρεύει στο Λουξεμβούργο. Η Ρωσία ήταν μια από τις χώρες που προέβαλαν αντιρρήσεις, όταν οι ΗΠΑ ενέκριναν τον πρώτο παγκόσμιο νόμο εξόρυξης, το 2015.

Η Ρωσία, μεγάλος παραγωγός φυσικών πρώτων υλών, πρότεινε στο Λουξεμβούργο να συνεργαστούν για μελλοντικές διαστημικές επιχειρήσεις εξόρυξης σε αστεροειδείς και άλλα ουράνια σώματα. Μια δραστηριότητα που έως τώρα ανήκε στον χώρο της επιστημονικής φαντασίας έρχεται πιο κοντά στην υλοποίησή της, καθώς αρκετές κυβερνήσεις και εταιρείες αρχίζουν να παίρνουν σοβαρά την ιδέα. Το στήσιμο διαστημικών ορυχείων δε θα είναι εύκολη υπόθεση και σίγουρα θα πάρει χρόνο. Μεταξύ άλλων τεχνικών δυσκολιών είναι το πώς θα γίνεται η μεταφορά μεγάλων ποσοτήτων μεταλλευμάτων στη γη.

Με βάση τη διεθνή συμφωνία του 1967 για το διάστημα απαγορεύεται σε οποιαδήποτε χώρα να εκμεταλλευτεί μόνη της οποιοδήποτε ουράνιο σώμα, με το σκεπτικό ότι αποτελούν κοινή κληρονομιά της ανθρωπότητας. Το Λουξεμβούργο έχει δηλώσει ότι είναι πρόθυμο να συνεργαστεί με άλλες χώρες στη βάση μιας πολυμερούς συμφωνίας για την απόκτηση δικαιωμάτων εκμετάλλευσης αστεροειδών.

Ο Ανδρέας Ατάλογλου, οικονομολόγος με εξειδίκευση σε θέματα καινοτομίας, αναφέρει σε άρθρο του: Στις 3/2/2016, στο μικρό κρατίδιο του Λουξεμβούργου μια περίεργη δήλωση διατυπωνόταν από τα χείλη του Etienne Schneider. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, ισχυριζόταν ότι στόχος και στρατηγική του Λουξεμβούργου ήταν η δημιουργία ενός νέου βιομηχανικού κλάδου στη χώρα για την εκμετάλλευση ορυχείων στο διάστημα. Πρόκειται για μια ανακοίνωση γεμάτη αυτοπεποίθηση και τόλμη, αφού ένα μικρό κρατίδιο τολμά και δηλώνει ότι θα ανταγωνιστεί στα ίσια τα μεγαθήρια της εξερεύνησης του διαστήματος στον πιο ανταγωνιστικό κλάδο της τεχνολογικής καινοτομίας, την εξόρυξη δηλαδή μεταλλευμάτων σε διαστημικά ορυχεία.

Το Λουξεμβούργο είχε την τύχη να διαθέτει σημαντικά μεταλλεία στο έδαφός του. Η βιομηχανική ανάπτυξη της Ευρώπης, και ιδιαίτερα της Αγγλίας του 19ου και του 20ου αιώνα, απαίτησε σημαντικές προμήθειες μεταλλευμάτων και έτσι το Λουξεμβούργο αξιοποίησε τη μοναδική ευκαιρία να αναπτύξει μια ισχυρή μεταλλουργία. Στην πορεία επέλεξε να στηρίξει την ανάπτυξή του στην αξιοποίηση της γεωγραφικής του τοποθεσίας, ώστε να γίνει το κέντρο της επιχειρηματικής και τραπεζικής δραστηριότητας της Ευρώπης. Με ένα θεσμικό πλαίσιο επέτρεψε την άνθιση του κλάδου των υπηρεσιών και μετέτρεψε το έδαφός του σε φιλόξενη στέγη για έδρες διεθνών ιδρυμάτων και τραπεζικών οργανισμών προσφέροντας υψηλό επίπεδο υπηρεσιών.

Στη δεκαετία του 1980 πρωτοστάτησε στη δημιουργία ενός επιχειρηματικού σχήματος για την απόκτηση και διαχείριση δορυφόρων, μια αγορά που άνθισε με τη δορυφορική τηλεόραση. Έτσι, λοιπόν, κατέληξε να σκεφτεί ότι μπορεί να δημιουργήσει ένα ρυθμιστικό περιβάλλον, που να ευνοεί την προσέλευση επιχειρήσεων που επιθυμούν να επενδύσουν στην εξόρυξη του διαστήματος. Το Λουξεμβούργο σκέφτηκε κάτι απλό. Δεν επένδυσε σε εντυπωσιακές ερευνητικές αποστολές, αλλά στη δημιουργία ενός ευνοϊκού συστήματος, ώστε πολλές εταιρείες να επιλέξουν τη χώρα για να επενδύσουν στη διαστημική εξόρυξη. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η Ρωσία να επιθυμεί τη σύναψη συνεργατικού σχήματος με το Δουκάτο, διεθνείς εταιρείες να θέλουν να συνάψουν συνεργασίες και εταιρικές σχέσεις με το Λουξεμβούργο, ενώ πλέον η βιομηχανία του διαστήματος να αποτελεί το 1,8% του ΑΕΠ της χώρας.

Όμως, σε όλα αυτά υπάρχει και το ρίσκο, όπως για παράδειγμα η συνεργασία με την Planetary Resources που δεν απέδωσε τα αναμενόμενα και ήδη υπάρχουν γκρίνιες για απώλειες 12 εκατομμυρίων ευρώ από τις επενδύσεις της χώρας στον συγκεκριμένο κλάδο. Ωστόσο, το Λουξεμβούργο φαίνεται αποφασισμένο να πετύχει τους στόχους του.

Πηγές:

Κάν’το όπως το Λουξεμβούργο

Luxembourg to invest in space-based asteroid mining

The tiny nation leading a new space race

https://luxtimes.lu/luxembourg/36102-deep-space-industries-bought-by-rival-space-firm

Kλείνω την παρένθεση και επιστρέφω στη ροή της ιστορίας.

Λίγο πριν αφήσουμε το Φρούριο και προχωρήσουμε προς τη Φιλαρμονική, η φύση μας αντάμειψε πλουσιοπάροχα με τις καλύτερες φθινοπωρινές εικόνες που διέθετε.

Και αφού είχαμε πλημμυρίσει από τόσο πολύ φθινοπωρινό χρώμα, ήμασταν πλέον έτοιμοι να αντικρίσουμε μόνο το λευκό, αφού η Φιλαρμονική του Λουξεμβούργου είναι ένα κατάλευκο, μοντέρνο αριστούργημα αρχιτεκτονικής που άνοιξε το 2005 και τώρα φιλοξενεί πάνω από 400 εμφανίσεις τον χρόνο, με χωρητικότητα 1.500 ακροατών.

Αφήσαμε το Kirchberg ακολουθώντας, σε όλο της το μήκος, τη Rue des Glacis. Κάναμε μια ωραία κυκλική διαδρομή παίρνοντας μια καλή οπτική γεύση του κάτω τμήματος της πόλης. Στη συνέχεια η οδός Côté d΄Eich μας οδήγησε κάτω από την Grand Duchess Charlotte Bridge

έχοντας, πλέον, θέα στις κατάφυτες πλαγιές που υψώνονται πάνω από την κοιλάδα και τον Alzette ποταμό. Σε αυτό το σημείο, κάτω δηλαδή από τη γέφυρα Grand Duchess Charlotte, βρίσκονται οι Πύργοι Vauban, από τις οχυρώσεις που είχε κάνει ο Γάλλος μηχανικός για να ενισχύσει την άμυνα της πόλης, το 1685, στο Pfaffenthal. Το όνομα “Πύργοι Vauban” δόθηκε στην Πύλη Eich και την Πύλη Bons Malades που κάποτε ήταν μέρος της στρατηγικής άμυνας της πόλης. Μεταξύ των Πύργων υπάρχει στενή γέφυρα που εκτείνεται πάνω από το ποτάμι.

Ένας άλλος τρόπος να βρεθεί κάποιος στην περιοχή Pfaffenthal και να απολαύσει μια ήσυχη βόλτα σε αυτό το κάτω μέρος της κοιλάδας είναι το Panoramic Elevator of Pfaffenthal που συνδέει το Πάρκο Pescatore της Άνω Πόλης με την κοιλάδα και η χρήση του είναι δωρεάν. Λειτουργεί από τις 6 το πρωί έως τη 1 το βράδυ. Εμείς σε αυτό το ταξίδι, δυστυχώς, δεν είχαμε περισσευούμενο χρόνο να αφιερώσουμε για μια βόλτα στην περιοχή αυτή, οπότε αρκεστήκαμε να τα δούμε από ψηλά κάνοντας αυτό το πέρασμα με το αυτοκίνητο.

Στα δεξιά της παρακάτω φωτογραφίας διακρίνεται το γυάλινο ασανσέρ Panoramic Elevator of Pfaffenthal που συνδέει το Πάρκο Pescatore της Άνω Πόλης με την κοιλάδα Pfaffenthal:

Η κατάληξη αυτής της βόλτας ήταν το parking της Place du Théâtre, στο κέντρο της Άνω Πόλης, για να ξεκινήσει η ημερήσια περιήγηση.

 

[Klair]

Ville Haute-Grund-Plateau du Saint Esprit-Cité Judiciaire
Από τα ψηλά στα χαμηλά και πάλι στα ψηλά
Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2019

Αφήνοντας πίσω μας όλη την άσχημη εικόνα της σκαμμένης πόλης, που είχαμε δει το προηγούμενο βράδυ, ξεκινήσαμε με άλλη διάθεση και νέο αέρα τη σημερινή μας ημερήσια εξερεύνηση με σκοπό να δούμε τις περισσότερες από τις όμορφες γωνιές που διαθέτει.

Η μέρα συνέχιζε να είναι πολύ καλή, με κρύο μεν, αλλά άλλοτε είχε ηλιοφάνεια και άλλοτε συννέφιαζε. Ο καιρός, καθόλη τη διάρκεια της μέρας, άλλαζε συχνά διαθέσεις, αλλά δεν έπεσε ούτε σταγόνα βροχής. Πάντως, εκεί που είχε ήλιο ξαφνικά συννεφιάζε ή έπιανε ομίχλη και αυτό το γεγονός έχει αποτυπωθεί και στις φωτογραφίες από τις οποίες άλλες είναι πολύ φωτεινές με καταγάλανο ουρανό, άλλες πιο μουντές και άλλες φαίνονται θολές λόγω της ομίχλης που μπορεί να είχε κάτσει πάνω από το Kirchberg ή το Grund εκείνη τη στιγμή.

Θέλαμε σαν πρώτη εικόνα να δούμε από ψηλά την κοιλάδα με τον ποταμό Alzette, αλλά και τον λόφο πάνω στον οποίο βρίσκεται το Kirchberg, το οποίο μόλις είχαμε επισκεφθεί. Έτσι, από την Place du Théâtre ακολουθώντας τη Rue du Nord φτάσαμε σε ένα μπαλκόνι-πλάτωμα, πάνω ακριβώς από την Port des Trois Tours,

απ΄ όπου είχαμε άπλετη θέα προς τη σιδηροδρομική γέφυρα, το οροπέδιο του Kirchberg με τους ουρανοξύστες, το Φρούριο Thüngen καθώς και προς τις οχυρώσεις του Obergrünwald.

Port de Trois Tours: μεσαιωνική Πύλη που βρίσκεται στη διαδρομή του αρχαίου ρωμαϊκού δρόμου που συνέδεε την Arlon με το Trier. Για αιώνες χρησίμευε ως Πύλη προς την Άνω Πόλη.

Συνεχίζοντας να περπατάμε στη Rue du Nord,

η oποία μας πρόσφερε μια όμορφη φθινοπωρινή εικόνα

μπήκαμε, πλέον, για τα καλά στην καρδιά της Παλιάς Πόλης. Όμορφες εικόνες άρχισαν να ξετυλίγονται σε κάθε μας βήμα με τα στενά δρομάκια και τα χρωματιστά σπίτια της.

Lady Jane στη Rue de l΄ Eau:

Η Rue de l΄ Eau είναι ένα πολύ όμορφο και γραφικό δρομάκι,

το οποίο μας οδήγησε στην επίσημη κατοικία του Μεγάλου Δούκα του Λουξεμβούργου, το Palais Grand Ducal.

Tο κτίριο ήταν αρχικά το Δημαρχείο του Λουξεμβούργου, από το 1572 έως το 1795, και στη συνέχεια το αρχηγείο της κυβέρνησης του Λουξεμβούργου, το 1817. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το Παλάτι χρησιμοποιήθηκε από τους Ναζί ως αίθουσα συναυλιών και εστιατόριο. Πολλά από τα έπιπλα, τις συλλογές τέχνης και τα κοσμήματα καταστράφηκαν ή στάλθηκαν στη Γερμανία. Σήμερα, ως επίσημη κατοικία του Μεγάλου Δούκα, χρησιμοποιείται από αυτόν κατά την άσκηση των καθηκόντων του. Οι ξένοι αρχηγοί κρατών φιλοξενούνται στο Παλάτι ως επισκέπτες του Μεγάλου Δούκα και της Μεγάλης Δούκισσας, κατά τις επίσημες επισκέψεις τους στο Λουξεμβούργο.

Αναμφισβήτητα είναι μια από τις πιο όμορφες προσόψεις της πόλης. Ξεναγήσεις γίνονται από τον Ιούλιο μέχρι το τέλος Αυγούστου, κάθε μέρα εκτός Τετάρτης. Το στιλ του είναι αναγεννησιακό του 16ου αιώνα.

Το Παλάτι φυλάσσεται από την Υπηρεσία Φρουράς του Κάστρου, η οποία είναι μέλος της Μονάδας Φρουράς και Επιχειρησιακής Υποστήριξης της Αστυνομίας του Μεγάλου Δουκάτου (UGAO).

Το μεγαλοπρεπές Παλάτι είναι ενδιαφέρον από πολλές απόψεις. Για το Λουξεμβούργο συμβολίζει το αίσθημα της εθνικής ανεξαρτησίας, για τους ιστορικούς αντιπροσωπεύει ένα στοιχείο συνέχειας στην άσκηση των διοικητικών εξουσιών μιας πόλης ή ακόμα και μιας χώρας, και για τους λάτρεις της τέχνης είναι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα ισπανομαυριτανικού στιλ.

Στη γωνία Rue du Marché aux Herbes και Rue de la Reine, ακριβώς απέναντι από το Παλάτι, υπήρχε ένα σουβενιράδικο και μπουκάραμε μέσα για λίγο χάζεμα. Ήταν το πρώτο μαγαζί της πόλης στο οποίο μπήκαμε. Οι τιμές ήταν “λογικές” για Λουξεμβούργο. Όσα μαγνητάκια για τη συλλογή μας είχαμε αγοράσει στο προηγούμενο ταξίδι, στη Δανία και τη Σουηδία, τα είχαμε πληρώσει 4 και 5 ευρώ το κομμάτι. Και εδώ το ίδιο κόστιζαν.

Αγνοώντας επιδεικτικά την ανύπαρκτη Place Guillaume II φτάσαμε, μετά από ούτε διακόσια μέτρα, στην Place de Clairefontaine στο κέντρο της οποίας βρίσκεται το μνημείο της Mεγάλης Δούκισσας Charlotte, δίπλα στο κτίριο του Υπουργείου Εξωτερικών.

Είναι μια πολύ όμορφη, κυκλική πλατειούλα στο κέντρο της πόλης, η οποία περιβάλλεται από ωραία κτίρια δίνοντας και μια όμορφη εικόνα προς τον Καθεδρικό Ναό.

Πριν επισκεφθούμε τον ναό του Αγίου Μιχαήλ (Michaelskirche) περάσαμε πάλι από το αγαπημένο μας σημείο στη Rue Large.

Στην οδό Sigefroi, η ρωμαιοκαθολική εκκλησία του Αγίου Μιχαήλ είναι ο αρχαιότερος θρησκευτικός χώρος της πόλης. Ο πρώτος ναός χτίστηκε το 987, ωστόσο, κατά τους επόμενους αιώνες, το κτίριο καταστράφηκε, ανοικοδομήθηκε και ανακαινίστηκε πολλές φορές. Η σημερινή εμφάνιση χρονολογείται από το 1688 και ενώνει αρχιτεκτονικά σχήματα ρωμανικού και μπαρόκ στιλ.

Μπήκαμε στο εσωτερικό για να θαυμάσουμε τα υπέροχα βιτρό παράθυρα, το εκκλησιαστικό όργανο και τον τεράστιο πίνακα ζωγραφικής πάνω από το ιερό, αλλά και για να ξεκουραστούμε λίγο στα ξύλινα καθίσματα του ναού.

Το ωραιότερο μπαλκόνι της Ευρώπης απείχε ελάχιστα από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου, οπότε, χωρίς άλλη χρονοτριβή, κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί. Κάτω από έναν, άλλοτε συννεφιασμένο και άλλοτε ηλιόλουστο ουρανό, η κοιλάδα με τη συνοικία Grund μας περίμενε για να μας χαρίσει απίστευτες πανοραμικές εικόνες.

Eίχα αρχίσει, πλέον, να αποκωδικοποιώ τη μορφολογία και την ιδιαιτερότητα της πόλης. Aυτό που με είχε δυσκολέψει κατά την οργάνωση του ταξιδιού, τώρα το ζούσα και ξεδιπλωνόταν μπροστά στα μάτια μου με τον ωραιότερο τρόπο. Υπήρχαν ένα σωρό διαφορετικοί τρόποι πρόσβασης, από το ένα κομμάτι της πόλης στο άλλο, από τα ψηλά στα χαμηλά. Κινηθήκαμε σε στενά σοκάκια, δαιδαλώδη δρομάκια, κατηφορικά μονοπάτια, δρόμους και πέτρινες γέφυρες που ενώνουν τα πάνω με τα κάτω και τα απέναντι. Βλέπαμε παντού τριγύρω μικρά-μικρά δασάκια, συστάδες από όμορφα σπίτια με κεκλιμένες στέγες να στριμώχνονται κάτω στην κοιλάδα με τον μικρό νωχελικό ποταμό να βρέχει τα πόδια τους.

Βρεθήκαμε πάνω στο ακρωτήριο του Bock, στη βορειοανατολική γωνία της Παλιάς Πόλης, παρατηρώντας το βραχώδες έδαφος και κατανοώντας απόλυτα τη φυσική αυτή οχύρωση πάνω από τον ποταμό Alzette. Είχε δίκιο ο Κόμης Siegfried που έχτισε εδώ το Κάστρο του παρέχοντας ουσιαστικά την πρωταρχική βάση για την ανάπτυξη της πόλης του Λουξεμβούργου.

H διώροφη Γέφυρα Schlassbréck μας πρόσφερε τέλεια θέα προς κάθε κατεύθυνση.

Μπορούσαμε, πλέον, ξεκάθαρα να έχουμε εικόνα των Casemates du Bock, αφού μεγάλες οπές στις κάθετες οχυρώσεις φανέρωναν το τεράστιο σύστημα των τούνελ που είχαν τοποθετηθεί σε διαφορετικά επίπεδα και έφταναν μέχρι 40 μέτρα μέσα στη γη. Διακρίναμε, επίσης, τους δυνατούς δαχτυλιδωτούς τοίχους που προσθέτονταν επί σειρά ετών ενισχύοντας όλο και πιο πολύ τις οχυρώσεις.

Στριμωγμένο στην οχυρωμένη κατώτερη πόλη, το Grund, μας χάριζε απερίγραπτη ομορφιά με το Abbey de Neumünster,

το πέτρινο μεσαιωνικό γεφύρι Stierchen, αλλά και την πέτρινη αψιδωτή σιδηροδρομική γέφυρα να κυριαρχούν στις εικόνες.

Tο δε Kirchberg, με τους επιβλητικούς ουρανοξύστες, σαν κορώνα στεφανώνει όλο αυτό το πανέμορφο σκηνικό.

Όση ώρα και να παραμείνεις εδώ, στα ψηλά, ένα είναι σίγουρο: το θέαμα δεν χορταίνεται με τίποτα, οπότε και εμείς αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε τον ξακουστό δρόμο Chemin de la Corniche, που κατηφορίζει ριζωμένος στην άκρη της πλαγιάς, για να γνωρίσουμε την Kάτω Πόλη.

Κατηφορίζοντας την Montée du Grund

κάπου βρήκαμε ένα πολύ στενό μονοπάτι στρωμένο με ένα πορτοκαλοκόκκινο χαλί από πεσμένα φύλλα. Ήταν το χαλί που έστρωσε η φύση της πόλης για να μας καλωσορίσει στο Grund.

Βρήκαμε και έτοιμη κορνίζα για τις φωτογραφίες μας.

Στη συνέχεια, ακολουθώντας τη Rue Plaetis, η οποία τρέχει παράλληλα με το ποτάμι

φτάσαμε κάτω από τη διώροφη Γέφυρα Schlassbréck του Bock.

Στόχος μας ήταν να διασχίσουμε το πέτρινο, μεσαιωνικό Γεφύρι Stierchen και από κει να μπούμε στο Grund.

Θρύλοι και παραδόσεις στοιχειώνουν αυτό το Γεφύρι που βρίσκεται δίπλα στο αβαείο Neumünster και προστέθηκε στον κατάλογο UNESCO το 1994. Λέγεται ότι είναι το σπίτι ενός εκ των πιο τρομακτικών και παράξενων φαντασμάτων, του Stierches-geescht.

Ο Stierches-geescht ήταν ένας πλούσιος πότης. Μερικές φορές το φάντασμα εμφανίζεται ως ταύρος, λύκος, σκύλος ή γάτα. Κάποιοι λένε ότι το αντιμετώπισαν ως κενό βαρέλι ή ως κοπριά ιπποειδών. Σε μερικές περιπτώσεις το φάντασμα παρουσιάζεται ως γίγαντας για να αντιμετωπίσει ανυποψίαστους μεθυσμένους. Μερικές φορές, λέγεται, ότι παρενόχλησε ακόμη και τους μοναχούς του αβαείου. Στους προηγούμενους αιώνες έτρεχε στη Γέφυρα με τη μορφή χοιριδίου. Οι άνθρωποι προσπαθούσαν να το πιάσουν, αλλά όποτε κάποιος έφτανε κοντά ο χοίρος εξαφανιζόταν και επανεμφανιζόταν στην άλλη πλευρά της Γέφυρας. Ακόμα και σήμερα οι άνθρωποι που πηγαίνουν σπίτι τους, μετά από μια νύχτα πιώματος, ισχυρίζονται ότι έχουν αντιμετωπίσει το φάντασμα. Αλήθεια ή μύθος? Το αλκοόλ μιλάει ή η φαντασία των ανθρώπων?

Από τα ψηλά στα χαμηλά και τώρα, πλέον, σηκώνοντας το βλέμμα προς τα πάνω είχαμε μια διαφορετική οπτική αυτής της τόσο ιδιαίτερης και γεμάτη με εκπλήξεις πόλης. Οχυρώσεις με τρύπες στο βραχώδες έδαφος, μια καταπράσινη κοιλάδα με πολλά και ψηλά δέντρα, ένας ποταμός και πέτρινοι πύργοι με πολλά σκαλιά ήταν το νέο σκηνικό που μας περιέβαλε σε αυτό το κομμάτι της πόλης.

Το Abbey de Neumünster αποτελεί σήμερα δημόσιο κέντρο συνάντησης και πολιτιστικό κέντρο και ανήκει στον κατάλογο της UNESCO. Mετά την καταστροφή της αρχικής βενετσιάνικης μονής, στο οροπέδιο του Altmünster το 1542, οι μοναχοί έχτισαν ένα νέο αβαείο, το 1606 στο Grund. Αυτό με τη σειρά του καταστράφηκε από πυρκαγιά το 1684, αλλά ξαναχτίστηκε στον ίδιο χώρο και μάλιστα επεκτάθηκε. Μετά τη Γαλλική Επανάσταση χρησίμευσε ως αστυνομικός σταθμός και φυλακή πριν γίνει στρατόπεδο για τους Πρώσους, μετά την ήττα του Ναπολέοντα. Από το 1997 είναι η έδρα του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου Πολιτισμικών Διαδρομών.

Φιλοξενεί διάφορες εκδηλώσεις. Μια εκδήλωση λάμβανε χώρα την Κυριακή 10/11//2019 που βρισκόμασταν εμείς εκεί. Το Ινστιτούτο Επιστήμης και Τεχνολογίας του Λουξεμβούργου συμμετείχε στο 12ο Φεστιβάλ Επιστημών που διοργάνωνε το Εθνικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και το Εθνικό Ταμείο Έρευνας στο αβαείο. Ο σκοπός της εκδήλωσης ήταν να παρουσιάσει και να προωθήσει την επιστήμη και την έρευνα στο Λουξεμβούργο και να ενθαρρύνει το ενδιαφέρον των νέων και του κοινού για την επιστήμη και την τεχνολογία, μέσω διαδραστικών εργαστηρίων και επιστημονικών παραστάσεων. Την Πέμπτη 7 και την Παρασκευή 8 Νοεμβρίου το Φεστιβάλ άνοιξε τις πόρτες του σε μαθητές των σχολείων και το Σαββατοκύριακο ήταν ανοιχτό για το κοινό. Καταλαβαίνετε φαντάζομαι το τι γινόταν!! Όλοι οι κάτοικοι της πόλης με τα παιδιά τους βρίσκονταν εδώ! Όλοι όμως!

Η Église Saint Jean du Grund χτίστηκε την ίδια περίοδο με τη μονή, το 1606. Η σημερινή της, όμως, εμφάνιση χρονολογείται από το 1688 και το 1705. Το κύριο χαρακτηριστικό της εκκλησίας είναι ένα άγαλμα της Μadonna, η οποία φοράει μαύρο μανδύα και χρονολογείται από τον 14ο αιώνα. Εμείς δεν επισκεφθήκαμε το εσωτερικό του ναού, αλλά συνεχίσαμε στην οδό Münster και περνώντας από το Musée National d΄ Ηistoire Naturelle

φτάσαμε στη Γέφυρα της Rue Münster, πάνω από τον ποταμό Alzette,

έχοντας μια πολύ όμορφη και γραφική θέα των σπιτιών του Grund, τα οποία είναι στην κυριολεξία χτισμένα μέσα στο νερό.

Tο Grund, φωλιασμένο στην οχυρωμένη κατώτερη πόλη του Λουξεμβούργου, σε απόσταση αναπνοής από το κέντρο, είναι γνωστό για την πολιτιστική και αρχιτεκτονική του κληρονομιά. H περιοχή ήταν ήρεμη, με τόσο κόσμο όσο έπρεπε, για να ευχαριστηθούμε τη βόλτα μας σε αυτήν τη γραφική συνοικία, που μοιάζει πιο πολύ με χωριουδάκι, παρά με κομμάτι μιας πρωτεύουσας. Σε αυτήν την εικόνα συμβάλλουν τα ωραία σπίτια, τα καλόγουστα μαγαζιά κατά μήκος του ποταμού, οι ήσυχοι στενοί δρόμοι της συνοικίας και φυσικά ο ποταμός με την πλούσια βλάστηση που διατρέχει όλη την περιοχή.

Ιστορικά το μέρος αυτό ήταν το πιο πυκνοκατοικημένο κατά τον 17ο αιώνα. Σήμερα, όμως, με την ήσυχη και χαλαρωτική ατμόσφαιρα αποτελεί εξαιρετικό μέρος για περιπλάνηση ανάμεσα σε όμορφα πέτρινα κτίρια, αρχαία γεφύρια και πυκνή βλάστηση συνδυάζοντας τέλεια την αρχιτεκτονική κληρονομιά με τα σύγχρονα μέρη για διασκέδαση. Εγώ, πάντως, αν ήμουν κάτοικος του Λουξεμβούργου θα έκανα καθημερινά τη βόλτα μου στο Grund για αποφόρτιση και χαλάρωση.

Αυτό το παιχνίδι από τα ψηλά στα χαμηλά μας άρεσε πολύ και μιας και βρεθήκαμε έξω από τον ανελκυστήρα που σε ανεβάζει δωρεάν στο Plateau du Saint Esprit είπαμε να συνεχίσουμε πάλι προς τα πάνω, για να δούμε τη συνοικία των Δικαστηρίων της πόλης. Αφήσαμε τη δεύτερη γειτονιά της Κάτω Πόλης, το Clausen, για αργότερα.

Στηθήκαμε στην ουρά για το ασανσέρ. Μέσα στο μικρό τούνελ υπήρχε έκθεση ζωγραφικής με μοντέρνους πίνακες γεμάτους χρώμα.

Το Cité Judiciaire είναι η δικαστική περιοχή της Ville Haute που χρονολογείται από τις 25 Οκτωβρίου 1991 σαν ιδέα, αλλά η πρώτη πέτρα τέθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2003 και επισήμως εγκαινιάστηκε στις 6 Οκτωβρίου 2008.

Το Palais de Justice συνενώνει όλα τα δικαστικά κτίρια της πόλης εκτός από εκείνα που σχετίζονται με τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τα οποία, όπως έχω ήδη αναφέρει σε προηγούμενο κεφάλαιο, εδρεύουν στο Kirchberg. Το σύνολο των μπαρόκ moselle (είδος αρχιτεκτονικής) κτιρίων είναι πλήρως εναρμονισμένα με το ήδη υπάρχον οικοδόμημα, για να ταιριάζουν με το ύφος της αρχιτεκτονικής της γύρω περιοχής.

Αυτή η δικαστική πόλη βρίσκεται στο οροπέδιο του Saint Esprit, στο νότιο τμήμα της Ville Haute. Από το Plateau είχαμε, για ακόμη μια φορά, την ευκαιρία να απολαύσουμε τη θέα στην όμορφη συνοικία Grund στην κοιλάδα του Alzette.

Eνώ οι άλλοι είχαν αράξει στα παγκάκια και ξεκουράζονταν στο πλάτωμα, εγώ προχώρησα στην πίσω πλευρά των κτιρίων που βλέπει προς τη Rue Saint Quirin.

Από εδώ είδα μια άλλη, εξίσου όμορφη, πλευρά της πόλης.

Στο κάδρο κυριαρχούσε η οδογέφυρα Passerelle, η οποία μεταφέρει στην κοιλάδα του Pétrusse την οδική κυκλοφορία και συνδέει τη Λεωφόρο de la Gare με τη Λεωφόρο Franklin Delano Roosevelt. Έχει μήκος 290 μέτρα και 24 καμάρες και είναι γνωστή ως Παλιά Γέφυρα (Al Bréck). H Passerelle χτίστηκε μεταξύ 1859 και 1861 για να συνδέσει το κέντρο της πόλης με τον νέο σιδηροδρομικό σταθμό, ο οποίος βρισκόταν μακριά από το κέντρο.

Πιο χαμηλά, πίσω από τη συνοικία των Δικαστηρίων και πάνω από τη Λεωφόρο Franklin Delano Roosevelt, βρίσκεται το Monument National de la Solidalité, το Εθνικό Μνημείο Αλληλεγγύης προς τιμήν των Λουξεμβουργιανών που έπεσαν στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στον ορίζοντα της πόλης δεσπόζει το τεράστιο συγκρότημα Musée de la Bank, το οποίο σίγουρα σου δίνει την εντύπωση Κάστρου παρά Τράπεζας. Βρίσκεται ακριβώς απέναντι από την εμβληματική γέφυρα Adolphe, στο νότιο τμήμα της πόλης του Λουξεμβούργου.

Η Γέφυρα Adolphe μεταφέρει την κυκλοφορία στην κοιλάδα του Pétrusse. Έχει γίνει ένα ανεπίσημο Εθνικό Σύμβολο που αντιπροσωπεύει την ανεξαρτησία του Λουξεμβούργου και αποτελεί ένα από τα κύρια τουριστικά αξιοθέατα της πόλης. Πήρε το όνομά της από τον Μεγάλο Δούκα Αδόλφο, ο οποίος βασίλευε στο Λουξεμβούργο από το 1890 έως το 1905. Παρόλο που είναι πια άνω των 100 χρόνων είναι επίσης γνωστή ως Νέα Γέφυρα.

Όταν η οικιστική περιοχή της πόλης εξαπλώθηκε νότια από το Ville Haute, όπου βρισκόταν ήδη ο σιδηροδρομικός σταθμός, ήταν επιτακτική η ανάγκη μιας γέφυρας, καθώς υπήρχε μόνο η παλιά οδογέφυρα (Passerelle), η οποία ήταν πολύ στενή για να φιλοξενήσει όλη την κυκλοφορία που αναμενόταν μεταξύ των δύο τμημάτων της πόλης. Η θεμελιώδης πέτρα της Γέφυρας τοποθετήθηκε στις 14 Ιουλίου του 1900 και εγκαινιάστηκε τρία χρόνια αργότερα. Έκτοτε, έχει υποστεί εκτεταμένες ανακαινίσεις και ανακατασκευές. Η Γέφυρα Adolphe διευρύνθηκε και ενισχύθηκε για να φιλοξενήσει τον όγκο των τροχοφόρων, αλλά και του τραμ που επανήλθε στο Λουξεμβούργο, καθώς και μονοπάτια ποδηλάτων. Η Γέφυρα αποκαλούνταν την εποχή εκείνη Néi Bréck (καινούρια) επειδή υπήρχε η παλαιότερη Al Bréck (Passerelle), η οποία είχε ανοίξει το 1861. H Γέφυρα Adolphe δεν είναι μόνο ένα από τα σημαντικότερα τουριστικά αξιοθέατα, αλλά και ένας σημαντικός δεσμός μεταξύ των δύο σημαντικών συνοικιών του Λουξεμβούργου (Ville Haute και Gare).

Είχαμε αφήσει, όμως, κάποιες εκκρεμότητες στην Άνω Πόλη, οπότε αφήσαμε το Plateau du Saint Esprit με την όμορφη θέα και επιστρέψαμε για να τις καλύψουμε. O Cathédrale Notre-Dame ήταν η πρώτη εκκρεμότητα που βρέθηκε μπροστά μας και τον προσεγγίσαμε από τα σκαλάκια τα οποία βρίσκονται απέναντι από την είσοδο της Bibliothèque Nationale.

Αυτή η ρωμαιοκαθολική εκκλησία είναι αξιοσημείωτο παράδειγμα γοτθικής αρχιτεκτονικής, αλλά με πολλά αναγεννησιακά στοιχεία και είναι ο μοναδικός Καθεδρικός του Λουξεμβούργου. Στα τέλη του 18ου αιώνα έλαβε τη θαυματουργή εικόνα της Maria Consolatrix Afflictorum, πολιούχου της πόλης και του Έθνους. Περίπου 50 χρόνια αργότερα η εκκλησία αφιερώθηκε στην Παναγία και στο νεκροταφείο του Καθεδρικού βρίσκεται το Εθνικό Μνημείο της Αντίστασης και της Αποπομπής.

Μπήκαμε στο εσωτερικό του Καθεδρικού, όπως κάνουμε πάντα όταν πετυχαίνουμε τις εκκλησίες ανοιχτές.

Απέναντι από το Monument of Remembrance

ξεκινάει η Rue Chimay και κάνοντας έρευνα στο διαδίκτυο βρήκαμε ότι το σούπερ μάρκετ Monop΄ Chimay ήταν ανοιχτό. Υπενθυμίζω ότι ήταν Κυριακή και τα καταστήματα ήταν κλειστά. Εκεί, βρήκαμε μια αρκετά ικανοποιητική ποικιλία από σάντουιτς, σαλάτες και γλυκίσματα. Είχε και μερικά τραπεζάκια έξω για να καθίσεις. Φάγαμε, αλλά το κρύο δεν μας επέτρεψε να μείνουμε στάσιμοι για πολλή ώρα, οπότε πήραμε πάλι τους δρόμους. Ρίξαμε μια τελευταία ματιά στο Άγαλμα της Μνήμης Gelle Frä

και από την Place de la Constitution απολαύσαμε για λίγο ακόμη τη θέα προς τη Γέφυρα Adolphe και τα Casemates Pétrusse, τα οποία ανήκουν στην UNESCO και προέρχονται από την εποχή που οι Ισπανοί εκσυγχρόνισαν τα μεσαιωνικά τείχη και τους μεγάλους προμαχώνες του Beck, του οποίου η πλατφόρμα καταλαμβάνεται από τη σημερινή Place de la Constitution.

Στη συνέχεια χωθήκαμε πάλι στους δρόμους της πόλης κάνοντας βόλτα στις κύριες εμπορικές αρτηρίες Rue Philippe II και Grand Rue φτάνοντας ξανά μέχρι την ανύπαρκτη Place Guillaume II για να δούμε το Δημαρχείο. Το 1829 τέθηκαν σε εφαρμογή σχέδια για την κατασκευή ενός νέου Δημαρχείου, το οποίο σήμερα καταλαμβάνει το μισό δυτικό μέρος της Πλατείας. Είναι το κέντρο της τοπικής αυτοδιοίκησης, συμπεριλαμβανομένου του ιδιόκτητου γραφείου του Δημάρχου της πόλης του Λουξεμβούργου. Είναι ένα διώροφο νεοκλασικό κτίριο. Μέχρι το 1795 η περιοχή φιλοξενούσε ένα μοναστήρι Φραγκισκανών. Την εποχή εκείνη το Δημαρχείο στεγαζόταν στο Παλάτι του Μεγάλου Δούκα που βρίσκεται στα ανατολικά της Place Guillaume II. Η γαλλική εισβολή, κατά τη διάρκεια του Γαλλικού Επαναστατικού Πολέμου, προκάλεσε την κατάσχεση του μοναστηριού και την έναρξη χρήσης του Παλατιού του Μεγάλου Δούκα για σκοπούς κεντρικής κυβέρνησης. Το σημερινό Δημαρχείο ολοκληρώθηκε το 1838 με υλικά που πάρθηκαν από το μοναστήρι και το 1848 το Δημαρχείο φιλοξένησε τη Συντακτική Συνέλευση η οποία έγραψε το νέο Εθνικό Σύνταγμα.

Απέναντι από το Δημαρχείο είχαν ξεκινήσει οι χριστουγεννιάτικες προεργασίες.

Τελειώσαμε τη βόλτα μας με την Place d΄ Armes, η οποία προσελκύει μεγάλο αριθμό ντόπιων και επισκεπτών και εδώ στηνόταν, επίσης, μια μεγάλη χριστουγεννιάτικη αγορά.

Τελικά, αναρωτιέμαι: -”Τα Χριστούγεννα υπάρχει άραγε κάποιο σημείο της Παλιάς Πόλης το οποίο να μην είναι καλυμμένο από κιόσκια, ξύλινα σπιτάκια, χριστουγεννιάτικα δέντρα και λοιπά και λοιπά?”. Φαντάζομαι, ότι όποιος επισκεφθεί την πόλη τα Χριστούγεννα θα έχει μια εντελώς αλλοιωμένη εικόνα του πυρήνα της Ville Haute από όλη αυτή τη χριστουγεννιάτικη υπερπαραγωγή.

Mετά από μια μεγάλη πυρκαγιά, το 1554, καταστράφηκε ένα μεγάλο μέρος της Ville Haute. Έγιναν, λοιπόν, σχέδια για να κατασκευαστεί μια πλατεία στο κέντρο της οχυρωμένης πόλης. Η πρώτη πλατεία σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε με το όνομα Neumarkt (Νέα Αγορά). Tο 1671, ο Ισπανός μηχανικός Jean Charles de Landas δημιούργησε μια ελαφρώς μικρότερη πλατεία στην ίδια θέση, η οποία ονομάστηκε Place d΄ Armes, καθώς χρησιμοποιήθηκε ως σημείο παρέλασης της φρουράς.

Το Δημοτικό Palais ή Cercle, όπως είναι γνωστό, βρίσκεται στο ανατολικό άκρο της Πλατείας. Στην πρόσοψή του υπάρχει γλυπτό που χορηγεί τον Χάρτη της Χειραφέτησης το 1244, ο οποίος εξασφάλιζε τα δικαιώματα και τα καθήκοντα των πολιτών απέναντι στους ευγενείς. Μια πινακίδα στο Cercle Municipal καταγράφει την απελευθέρωση του Λουξεμβούργου, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το κτίριο φιλοξένησε το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα.

Στο δυτικό άκρο της Place d΄ Armes, στην Πλατεία Jan Pallach, υπάρχει μνημείο για τους δύο εθνικούς ποιητές του Λουξεμβούργου, Dicks και Michel Lentz ο οποίος έγραψε τον Εθνικό Ύμνο, για το οποίο σας μίλησα σε προηγούμενο κεφάλαιο, και το οποίο είδαμε το προηγούμενο βράδυ κατά την πρώτη μας αναγνωριστική βόλτα στην πόλη.

Ακολουθώντας τη Rue de Capusins περάσαμε έξω από το Théâtre des Capusins.

Από το 1623 έως το 1795 τα κτίρια, που λειτουργούν τώρα ως θέατρο, φιλοξένησαν μια μονή Καπουτσίνων. Τα στρατεύματα της Γαλλικής Επανάστασης τα χρησιμοποιούσαν ως πυριτιδαποθήκη και αποθήκη για προμήθειες τροφίμων. Μεταξύ 1869 και 1964 ο πρώην μοναστηριακός ναός χρησιμοποιήθηκε ως θέατρο της πόλης. Μετά από πλήρη αποκατάσταση λειτουργεί από τις αρχές του 1985 ως θέατρο.

Όταν συναντήσαμε την Église Saint Alphonse

στρίψαμε δεξιά

και αμέσως φτάσαμε στην Place du Théâtre.

Θα συνεχίζαμε το παιχνίδι του πάνω-κάτω, από τα ψηλά στα χαμηλά, κατεβαίνοντας αυτήν τη φορά κάτω, για να βολτάρουμε και να γνωρίσουμε το Clausen, μια από τις παλαιότερες και μικρότερες συνοικίες της πόλης. Μόνο που τώρα θα χρησιμοποιούσαμε το αυτοκίνητο για τη μεταφορά μας εκεί.

 

[Klair]

Απογευματινή βόλτα στο Clausen
Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2019

Η συνοικία Clausen ανήκει στην οχυρωμένη κατώτερη πόλη του Λουξεμβούργου και απλώνεται κάτω από τον λόφο του Kirchberg.

H ιστορία του μέρους συνδέεται με αυτή των ζυθοποιείων που χρονολογούνται από τον 12ο αιώνα. Είναι μια πολυσύχναστη περιοχή, διάσημη για τη νυχτερινή ζωή της, καθώς ο πρώην χώρος της ζυθοποιίας Mousel φιλοξενεί σήμερα μπαρ και εστιατόρια.

Aπό εδώ ακριβώς ξεκινήσαμε και εμείς την εξερεύνηση του Clausen, αφού παρκάραμε το αυτοκίνητο σε ένα κοντινό parking. Γνωστή και ως Rives de Clausen αυτή η περιοχή είναι ότι πρέπει για βραδινή βόλτα και έξοδο για διασκέδαση. Tην ώρα βέβαια που εμείς κάναμε εδώ τα σουλάτσα μας αυτός ο χώρος δεν είχε ακόμη κόσμο. Ήταν σχετικά νωρίς για βραδινή έξοδο.

Διασχίζοντας τη γέφυρα της οδού Montée de Clausen

στρίψαμε αριστερά, ακολουθώντας μια ωραία διαδρομή δίπλα στο ποτάμι. Αριστερά μας έρεε ο Alzette και δεξιά μας ορθώνονταν όμορφες βίλες με “πλάτη” στο δάσος που κατηφόριζε την πλαγιά του Kirchberg. Όλο το τοπίο ήταν ντυμένο στα χρώματα του φθινοπώρου και στο οροπέδιο, πάνω από τα κεφάλια μας, υψώνονταν οι πανύψηλοι ουρανοξύστες της επιχειρηματικής περιοχής της πόλης. Ήταν ένα μαγικό σκηνικό. Μια αλλόκοτη, αλλά και τόσο ταιριαστή συνύπαρξη!

Στη διαδρομή μας συναντήσαμε την είσοδο ενός Πάρκου, του Park Mansfeld. Στην καρδιά του έστεκε η καθολική Église Sainte Cunégonde. Ένα γαλήνιο και ήρεμο μέρος, περιτριγυρισμένο από τη φθινοπωρινή φύση, ήταν ότι έπρεπε για αυτήν την ώρα που είχε αρχίσει να σουρουπώνει.

Ακολουθώντας την ίδια διαδρομή επιστρέψαμε για να εξερευνήσουμε, τώρα, την πλευρά του Clausen προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Σταθήκαμε πάνω στις γέφυρες της συνοικίας, αλλά αυτή που βρίσκεται δίπλα στη Brasserie Mansfeld μας χάρισε ωραίες φωτογραφίες προς όλες τις κατευθύνσεις.

Ένας ανηφορικός δρόμος με ωραία χρωματιστά σπίτια, στα αριστερά μας αυτήν τη φορά,

και έχοντας τον Alzette ποταμό στα δεξιά,

μας οδήγησε κάτω από την πέτρινη σιδηροδρομική γέφυρα.

Όταν έπεσε για τα καλά η νύχτα και το σκοτάδι επιστρέψαμε στο parking, αρκετά κουρασμένοι, μα γεμάτοι με υπέροχες εικόνες. Τελικά, η πόλη του Λουξεμβούργου είχε καταφέρει να μας ενθουσιάσει!

Το Clausen μας είχε γοητεύσει ιδιαιτέρως με τα τόσο όμορφα αρχοντικά σπίτια του, τα πολλά γεφύρια του, τη φθινοπωρινή φύση του, το πυκνό δάσος του, αλλά και με τη γαλήνη του και την αριστοκρατική αρχοντιά του.

Το κεφάλαιο Πόλη του Λουξεμβούργου έκλεισε με την επιστροφή μας στο ξενοδοχείο. Ήταν μια πάρα πολύ γεμάτη μέρα, με πλούσιες και μοναδικές εικόνες. Την επομένη θα αποχαιρετούσαμε την πόλη και μια εξόρμηση στα κάστρα και τα χωριά με την πλούσια φύση της χώρας θα ξεκινούσε!

 

[Klair]

Château de Vianden
Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2019

Ξυπνήσαμε πολύ πρωί, αφού η σημερινή μέρα θα ήταν γεμάτη με τα κάστρα, τα χωριά αλλά και τα δασοσκέπαστα βουνά του Λουξεμβούργου. Φάγαμε το πλήρες και πλούσιο πρωινό μας στο Ibis, κάναμε το check out, φορτώσαμε τα μπαγκάζια μας στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε με τη γνωστή μας, πλέον, ομίχλη, να μας συνοδεύει στα πρώτα χιλιόμετρα του ταξιδιού.

Το Λουξεμβούργο είναι η ιδανική χώρα για να ζήσει κανείς μέσα σε ένα παραμύθι, αφού το έδαφός του καταλαμβάνεται από πολύ μεγάλο αριθμό κάστρων και γραφικών παραμυθένιων χωριών. Τα περισσότερα κάστρα έχουν αποκατασταθεί στην αρχική ομορφιά τους και στέκουν πανέτοιμα περιμένοντας αυτούς που θέλουν να τα ανακαλύψουν και να αφεθούν για λίγο στην παραμυθένια γοητεία τους. Η δύναμη και ο πλούτος των Λουξεμβουργιανών αρχόντων αποδεικνύεται περίτρανα από το πλήθος όλων αυτών των κάστρων και των οχυρώσεων, τα οποία αποτελούν υπολείμματα της μεσαιωνικής περιόδου. Τα μεσαιωνικά φεστιβάλ, οι εκθέσεις και οι συναυλίες που διοργανώνονται σε πολλά κάστρα, προσφέρουν μεγάλες ευκαιρίες, ώστε οι επισκέπτες να ανακαλύψουν τους θησαυρούς της χώρας και να εντρυφήσουν στους μύθους και τις προκαταλήψεις που τα συνοδεύουν. Για τους λάτρεις της πεζοπορίας προσφέρονται πολλά μονοπάτια που διασχίζουν τις κοιλάδες της χώρας και δίνουν την ευκαιρία στους περιπατητές να έρθουν πολύ κοντά με την υπέροχη και οργιώδη φύση του Λουξεμβούργου.

Πρώτος στόχος της ημέρας ορίστηκε στο GPS το Château de Vianden, στα 40 περίπου χιλιόμετρα απόσταση από το Ibis του αεροδρομίου. Ακολουθώντας τον Route du Nord (A7), διασχίσαμε αρκετά τούνελ με την ομίχλη συνοδοιπόρο μας.

Αργότερα, η ατμόσφαιρα στα χαμηλά καθάρισε και η ομίχλη σκέπαζε μόνο τα δάση και τις κορυφές των βουνών ή των λόφων.

Πολλά όμορφα χωριά απλώνονταν κατά μήκος της διαδρομής του Route du Nord, στις πλαγιές κατάφυτων λόφων και στη μέση εκτεταμένων καταπράσινων λιβαδιών.

Το φθινόπωρο έκανε αισθητή την παρουσία του με το κίτρινο, το πορτοκαλί, το κόκκινο και το καφέ εξουσιάζοντας όλο το τοπίο απ΄ άκρη σ΄ άκρη.

Ο δρόμος μας έβαλε να περάσουμε μέσα από την πόλη Diekirch, στις όχθες του ποταμού Sûre, γνωστή για το ζυθοποιείο που φέρει το ίδιο όνομα, αλλά και λόγω του γεγονότος ότι οι μοναδικοί στρατώνες του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου βρίσκονται στα ψηλά του Herrenberg. Το Εθνικό Μουσείο Στρατιωτικής Ιστορίας φέρνει πίσω στη μνήμη τα σημαντικότερα γεγονότα της μάχης του Bulge, μια μεγάλη μάχη που έλαβε χώρα εδώ, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Diekirch​

Diekirch​

Στη συνέχεια, αφήνοντας πίσω τη μικρή πόλη Diekirch, ο δρόμος άρχισε να γίνεται ανηφορικός και να χώνεται ανάμεσα σε πανύψηλα δέντρα, ανεβαίνοντας όλο και ψηλότερα στα βουνά, μέχρι που κάποια στιγμή από ένα ξέφωτο φάνηκε ένα από τα μεγαλύτερα φρούρια στο βόρειο τμήμα του Λουξεμβούργου, το Château de Vianden.

Ο δρόμος εκεί, κάνει ένα μεγάλο πλάτωμα όπου το αυτοκίνητο μπορεί να σταματήσει στην άκρη. Κατεβήκαμε και επιφωνήματα θαυμασμού ακούγονταν στο ήρεμο, φθινοπωρινό τοπίο. Πάνω στον λόφο, το Κάστρο ήταν η κορώνα που στεφάνωνε τη φθινοπωρινή φύση, η οποία απλωνόταν μεγαλόπρεπα στα απέναντι βουνά και στις χαράδρες, μέχρι κάτω στο χωριό.

Χωθήκαμε ακόμα βαθύτερα στο δάσος και ακολουθώντας έναν στενό χωματόδρομο

φτάσαμε σε έναν μικρό χώρο στάθμευσης, κάτω από το Κάστρο. Το parking είναι με πληρωμή, αλλά το αντίτιμο είναι λογικό. Ένα μικρό λιθόστρωτο, ανηφορικό δρομάκι μας οδήγησε στην είσοδο του Κάστρου,

όπου πληρώσαμε εισιτήριο 7 ευρώ το άτομο. Υπάρχουν και φοιτητικά εισιτήρια. Οι τιμές για το 2020 άλλαξαν και έχουν διαμορφωθεί ως εξής: ενήλικας στα 8 ευρώ και φοιτητικό στα 4,5 ευρώ. Για τους 65+ στα 6 ευρώ και για παιδιά 6-12 ετών στα 2 ευρώ.

http://www.castle-vianden.lu/english/openinghours/entry/index.html

Με καταγωγή που χρονολογείται από τον 10ο αιώνα, το Κάστρο χτίστηκε σε ρωμανικό στιλ, ενώ αργότερα προστέθηκαν μετασχηματισμοί και διακοσμήσεις σε γοτθικό στιλ. Ένα αναγεννησιακό μέγαρο προστέθηκε τον 17ο αιώνα. Το Κάστρο κυριαρχεί πάνω από το Vianden, σε ύψος 310 m και έχει απεριόριστη θέα στον ποταμό και το χωριό.

Tο Κάστρο είναι ανοιχτό όλο τον χρόνο, από τις 10:00 έως τις 16:00, κάθε μέρα. Tον Μάρτιο και τον Oκτώβριο, η ώρα κλεισίματος παρατείνεται έως τις 17:00 και τους καλοκαιρινούς μήνες έως τις 18:00.

http://www.castle-vianden.lu/english/openinghours/index.html

Είναι μια από τις μεγαλύτερες φεουδαρχικές κατοικίες των ρωμαϊκών και γοτθικών εποχών στην Ευρώπη. Μέχρι τις αρχές του 15ου αιώνα φιλοξενήθηκαν οι ισχυροί Counts του Vianden, οι οποίοι μπορούσαν να επαίρονται για τις στενές σχέσεις τους με το γερμανικό αυτοκρατορικό δικαστήριο. Tο 1417, το Kάστρο και τα εδάφη του κληρονομήθηκαν από τον Γερμανικό Οίκο Nassau. Tο 1820, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του βασιλιά William I των Κάτω Χωρών, το Κάστρο πουλήθηκε σε έναν έμπορο μπαχαρικών του Vianden, ο οποίος ξεκίνησε να πουλάει κομμάτι-κομμάτι τα έπιπλα, καταλήγοντας να ξεπουλήσει μέχρι και τα στέγαστρα. Tο 1890, το Kάστρο έγινε ιδιοκτησία του Mεγάλου Δούκα Aδόλφου. Έχει αποκατασταθεί με προσοχή, όπως ήταν όταν μεγαλουργούσε, και κατατάσσεται στα σημαντικότερα ιστορικά μνημεία της Ευρώπης.

Το γυρίσαμε όλο, αίθουσα προς αίθουσα

και μείναμε ενθουσιασμένοι, τόσο με την οργάνωση και τα εκθέματά του,

όσο και με την ανυπέρβλητη θέα που μας χάρισε. Ήταν πραγματικά μια μοναδική εμπειρία.

Ένας πολύ κατηφορικός δρόμος διατρέχει όλο το χωριό

αλλά εμείς ακολουθήσαμε, για λίγο, μικρότερα δρομάκια και στενάκια, για να χαζέψουμε τα όμορφα σπίτια του Vianden. Όλες οι προσόψεις και οι αυλές των νοικοκυριών ήταν και εδώ στολισμένες στο κλίμα του Halloween.

Στο ύψος του Δημαρχείου, βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο συνεχίζοντας να κατηφορίζουμε.

Το χωριό ήταν πολύ ήσυχο. Μερικά μαγαζιά ήταν ανοιχτά και πολύ λίγος κόσμος κυκλοφορούσε. Εντοπίσαμε ένα σουβενιράδικο ανοιχτό, κοντά στο Δημαρχείο, και μπήκαμε να χαζέψουμε λίγο τα αναμνηστικά και τις τιμές τους. Το πεντάευρο ήταν η στάνταρ τιμή για τα μαγνητάκια. Δεν κάναμε για την ώρα κάποια αγορά, ελπίζοντας ότι θα βρούμε και παρακάτω άλλα μαγαζιά για να συγκρίνουμε τιμές και ποικιλία, οπότε συνεχίσαμε.

Το Vianden είναι ένα πανέμορφο χωριό, σε ονειρική τοποθεσία, χτισμένο στις όχθες του ποταμού Our και πνιγμένο από τη φύση.

Είναι τόσο εντυπωσιακό που ακόμα και ο Victor Hugo δεν μπορούσε να σταματήσει να μιλάει για αυτό, όταν έζησε εδώ, σε ένα σπίτι κοντά στη γέφυρα. Yπάρχει, πλέον, μουσείο στο ανακαινισμένο σπίτι που έζησε ο διάσημος Γάλλος ποιητής και μυθιστοριογράφος, που παρουσιάζει κείμενα αλλά και προσωπικά αντικείμενα του συγγραφέα, ο οποίος κατά τη διάρκεια της εξορίας του έζησε αρκετούς μήνες στο χωριό, το 1871.

Περάσαμε την πέτρινη γέφυρα

και στρίψαμε δεξιά, κινούμενοι κατά μήκος του ποταμού. Η θέα προς το χωριό και το Κάστρο ήταν παραμυθένια. Η τόσο γραφική ατμόσφαιρα και η ομορφιά του Vianden μας κράτησαν αρκετή ώρα κοντά του.

Το χωριό διαθέτει και τελεφερίκ, αλλά τους χειμερινούς μήνες δε λειτουργεί. Στην παρακάτω φωτογραφία διακρίνεται, στα δεξιά, η διαδρομή του λιφτ ανάμεσα στα δέντρα του λόφου:

Θέλαμε να αγοράσουμε μαγνητάκια από το χωριό, αλλά τελικά άλλο ανοιχτό μαγαζί δεν υπήρχε. Ένα που βρήκα δίπλα στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου ήταν κλειστό και απ΄ ότι είδα απ΄ έξω είχε τα ίδια με το προηγούμενο.

Το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου του 13ου αιώνα:

Ξεκινήσαμε να ανηφορίζουμε τώρα την Grand Rue, τον κεντρικό δρόμο του Vianden

και κάναμε στάση για τις αγορές μας στο πρώτο μαγαζάκι που είχαμε εντοπίσει. Κάπου στη διαδρομή είδαμε και μια ελίτσα, να φορά την καλτσούλα της για να μην παγώσει από το τσουχτερό κρύο.

Φτάσαμε στο parking και μπήκαμε στο αυτοκίνητο για αναχώρηση. Tο χωριό Vianden βρίσκεται πολύ κοντά στα σύνορα, μεταξύ Λουξεμβούργου και Γερμανίας, και η Φ. (η κοπέλα του γιου μου) είχε την ιδέα να οδηγήσουμε μέχρις εκεί, για να πούμε ότι πατήσαμε και λίγο το πόδι μας στη Γερμανία, αφού ήμασταν τόσο κοντά. Έτσι, αρχίσαμε να ανηφορίζουμε το κατάφυτο βουνό, πάνω από το χωριό, περνώντας ανάμεσα από τα θεόρατα δέντρα που φύονται ένθεν κακείθεν του δρόμου

Φτάσαμε στα σύνορα, όπου απέραντα πράσινα λιβάδια απλώνονται μακριά στον ορίζοντα, μέχρις εκεί που φτάνει η ματιά.

Αναχωρήσαμε, χωρίς άλλες στάσεις, καρφί για τον επόμενο προορισμό που ήταν ένα ακόμη κάστρο της χώρας.

 

[Klair]

Château de Bourscheid και Esch-sur-Sûre
Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2019

Το Λουξεμβούργο, με τα μεσαιωνικά κάστρα του διάσπαρτα σε όλη την επικράτεια, μοιάζει με χώρα παραμυθιού. Η φύση και τα όμορφα χωριά ήταν οι πρωταγωνιστές και αυτής της οδικής διαδρομής.

Μετά το χωριό Lipperscheid, και μέχρι να φτάσουμε στο Κάστρο Bourscheid, ο δρόμος ακολουθούσε τη ροή του ποταμού Sûre,

τον οποίο, άλλοτε διασχίσαμε περνώντας κάποια γέφυρα

και άλλοτε βλέπαμε, ανεβαίνοντας στα ψηλά βουνά, να κυλάει κάτω στην κοιλάδα.

Κάποια στιγμή, στην κορυφή του λόφου, φάνηκε να ξεπετάγεται το μεσαιωνικό Κάστρο.

Το Château de Bourscheid, παρόλο που αναφέρθηκε αρχικά στα αρχεία του 1095, φαίνεται ότι χτίστηκε γύρω στο έτος 1000. Κοντά στο χωριό Bourscheid, στο βορειοανατολικό Λουξεμβούργο, το Κάστρο ορθώνεται σε μια τοποθεσία με αρχαιολογικά ευρήματα κατασκευών που χρονολογούνται από τους ρωμαϊκούς χρόνους.

Στέκεται μεγαλόπρεπα 150 μέτρα πάνω από τον ποταμό Sûre και περιβάλλεται από έναν κυκλικό τοίχο με 11 παρατηρητήρια. Παρκάραμε το αυτοκίνητο, δωρεάν, στην αλάνα απέναντι από το Κάστρο και κάναμε μια μικρή βόλτα στη φθινοπωρινή φύση και σε κάποια μονοπάτια μέσα στο δάσος, πριν ανηφορίσουμε για την Πύλη που θα μας έβαζε στο εσωτερικό του Κάστρου.

Κατακόκκινα χαλιά, στρωμένα στο νοτισμένο από την υγρασία χώμα, βούλιαζαν απαλά σε κάθε μας βήμα, ενώ στα αυτιά μας έφτανε ο χαρακτηριστικός ήχος που κάνουν τα ξερά φύλλα που σπάζουν, κάτω από το βάρος του σώματός μας.

Μπήκαμε στο Κάστρο και ανεβήκαμε ψηλά στους Πύργους για να ρουφήξουμε κι άλλη θέα, χωρίς να χορταίνουμε φύση, κοιλάδες, χωριά και ποτάμια. Για αυτό το τμήμα δεν απαιτείται εισιτήριο.

Βεράντα με θέα! Ποιος θα μπορούσε να αντισταθεί στο κάλεσμα για λίγη ανάπαυλα, κι ας "ξύριζε" το παγωμένο αεράκι!

Το Κάστρο έχει επεκταθεί πολλές φορές μέσα στους αιώνες. Τον 19ο αιώνα, μετά την κατάρρευση του παρεκκλησίου, συζητήθηκε η κατεδάφιση του κτιρίου. Ωστόσο, το 1972, με την εμφάνιση μιας ένωσης που ονομάζεται “Φίλοι του Κάστρου”, το κράτος απέκτησε το κτίριο και ανέλαβε εκτεταμένες επισκευές.

Είναι, πλέον, πλήρως προσβάσιμο στους επισκέπτες. Από 1η Απριλίου έως 15 Οκτωβρίου, από τις 9:30 έως τις 18:00, και από 16 Οκτωβρίου έως 31 Μαρτίου, από τις 11:00 έως τις 16:00. Είσοδος για ενήλικες στα 7 ευρώ και για φοιτητές στα 5 ευρώ.

https://www.castle-bourscheid.lu/wp5/en/visit/#page-content

Φιλοξενεί το δικό του φεστιβάλ (συνήθως τη δεύτερη Κυριακή του Ιουλίου), όπως άλλωστε και το Vianden. Η θέα ήταν εξαιρετική και πανοραμική και κάποια στιγμή, όταν πλέον είχαμε γίνει αρχαίοι από το κρύο, αποφασίσαμε να εγκαταλείψουμε το Κάστρο και να συνεχίσουμε το ταξίδι μας με επόμενο προορισμό ένα παραμυθένιο, κουκλίστικο χωριό το οποίο διαθέτει και αυτό Κάστρο, το Esch-sur-Sûre.

Το Esch-sur-Sûre είναι μια κοινότητα με ένα μικρό χωριό στο βορειοδυτικό Λουξεμβούργο. Πρόκειται για το καντόνι του Wiltz, το οποίο ανήκει στην περιοχή Diekirch, με πληθυσμό 314 κατοίκων. Βρίσκεται δίπλα στον ποταμό Sûre και κατάντη της τεχνητής λίμνης Upper Sauer (Sûre) με το φράγμα, το οποίο χτίστηκε το 1960 για να καλύψει τις ανάγκες της χώρας σε πόσιμο νερό.

Οδεύοντας προς το Esch-sur-Sûre:

Φτάνοντας στο χωριό:

Tο χωριό είναι φωλιασμένο και προστατευμένο στην αγκαλιά ενός μαίανδρου του ποταμού και αυτό το γεγονός το κάνει ακόμα πιο γοητευτικό.

Παρκάραμε, χωρίς χρέωση, δίπλα ακριβώς στο ποτάμι

και ξεκινήσαμε να εξερευνούμε το μαγικό χωριό, στο οποίο επικρατούσε απόλυτη ησυχία και ερημιά. Ένα παραμυθένιο σκηνικό μόνο για μας!! Πεντακάθαρο, κουκλίστικο, με τον Sûre να κυλάει νωχελικά, με ανηφορικά δρομάκια

και αυλές στολισμένες με περίσσια φαντασία.

Όλο το χωριό ήταν πνιγμένο από πυκνό δάσος και στολισμένο με τα φθινοπωρινά χρώματα της φύσης.

Πάνω από το χωριό, είδαμε να στέκεται στην άκρη του βράχου το ερειπωμένο Κάστρο.

Κάποια σκαλιά, στα ριζά της κατάφυτης πλαγιάς, οδηγούν στην κορυφή, στο Φρούριο που χτίστηκε για προστασία των κατοίκων.

Ο πρώτος Πύργος χτίστηκε το 927 σε ρωμανικό στιλ, ωστόσο μεγάλο μέρος του σχεδιασμού είχε γοτθικές επιρροές.

Η θέα από εκεί ψηλά ήταν ονειρική. Το χωριό Esch-sur-Sûre ήταν η έκπληξη όλου του ταξιδιού και μας χάρισε μερικές από τις ομορφότερες εικόνες.

Τελευταίος σταθμός σε αυτό το ονειρεμένο road trip ήταν το Durbuy, πόλη και δήμος που βρίσκεται στη βελγική επαρχία του Λουξεμβούργου, με 11.374 κατοίκους (1η Ιανουαρίου 2018). Χωρίς άλλη χρονοτριβή, ξεκινήσαμε γεμάτοι με πολύ όμορφες εικόνες από το Esch-sur-Sûre να διανύσουμε τα περίπου 90 χιλιόμετρα που μας χώριζαν από τον τελικό προορισμό μας.