psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.094
- Likes
- 56.051
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Κεφάλαιο 1 – Αγ. Δημητρίου και ξεκινάμε
Πιστός στο δόγμα ότι «αργία χωρίς πτήση δεν είναι αργία» φορτώθηκα στο αεροπλανάκι της Ryan γύρω στις 12:30, πτήση που είχε ανακοινωθεί από τη προηγούμενη η καθυστέρηση της, γεγονός που μ’ είχε ξενερώσει ελαφρώς. Φανταστείτε μέχρι και κουπόνι εξαργύρωσης στα καφέ του αεροδρομίου έδωσε η Ιρλανδική εταιρεία το ίδιο πρωί, ανήκουστα πράγματα!
Η πτήση τσούλησε εύκολα, η αποβίβαση ακόμα πιο εύκολα και για πότε βρέθηκα από τη σάλα του μικρού αεροδρομίου του Τρεβίζο στο λεωφορείο που περίμενε λίγα μέτρα έξω πιάνοντας την τελευταία διαθέσιμη θέση ούτε που κατάλαβα. Τα καλά του να έχεις εκ των προτέρων βλέπετε εισιτήριο, όχι ότι μου το ζήτησε κανείς παρ’ όλα αυτά…
Μισή ώρα αργότερα, μετά και την προβλεπόμενη στάση στο Mestre, το λεωφορείο περνούσε πάνω από τη περίφημη γέφυρα που ενώνει την Ιταλική στεριά με το νησί της Βενετίας, μια περίεργη αν μη τι άλλο εικόνα:
Το τέρμα/αφετηρία στη Piazzale Roma εξυπηρετεί πολύ τις μετακινήσεις στην πόλη. Αφού έκατσα να πιώ λίγο νεράκι και να προσανατολιστώ, άνοιξα τους χάρτες και κίνησα για το ξενοδοχείο μου που ήταν σχετικά δίπλα. Έως εκείνη τη στιγμή δε μπορούσα να συνειδητοποιήσω τι εστί Βενετία και πως είναι δομημένη, κάτι που θα άλλαζε σχεδόν αμέσως, με το που ξεκίνησα να περνάω τις πρώτες κιόλας γέφυρες πάνω από τα κανάλια:
Μπήκα στον όμορφο πεζόδρομο της San Pantalon και έστριψα δεξιά για το ξενοδοχείο, σ’ ένα δρομάκι που τερμάτιζε σε …κανάλι, ευχόμενος να μη κάνω κάποιο λάθος το βράδυ:
Παρέλαβα το περίεργο δωμάτιο μου που αν ήταν μεν ποιοτικό & πεντακάθαρο μου έκανε εντύπωση η δόμηση του, που μύριζε Ελληνική λαμογιά και πασοκιά δεκαετίας 90. Αρχικά πρώτη φορά έβλεπα νεροχύτη εκτός (!) μπάνιου. Δεύτερον απόρησα πραγματικά πως θα χωρέσω όταν είδα το κρεββάτι, ενθυμούμενος την ελληνική ταινία «γάμος αλλά Ελληνικά» και το δωμάτιο υπηρεσίας για όσους έχουν υπόψιν τους, θέλοντας να το διακωμωδήσω και να μη χάσω άλλο χρόνο με τις λεπτομέρειες…
Έτσι άδειασα την τσάντα μου, πήρα τη φωτογραφική στο χέρι και βγήκα ξανά στο «δρόμο» με υπέροχη διάθεση και κατεύθυνση νότια, θέλοντας να εξερευνήσω άλλη μια πόλη όσο ήταν ακόμα νωρίς, σχεδόν τρεις το μεσημέρι. Η πρώτη μου επαφή με μεγαλύτερα κανάλια ήταν γεγονός, βλέποντας και κάποια ιδιαίτερα γκράφιτι, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο εφοδιάζονται τα μπαρ σ’ αυτό το μέρος:
Η Campo Santa Margherita ήταν η πρώτη πλατεία που βρέθηκε μπροστά μου, με τα πολλά καταστήματα εστίασης και τις όμορφες εικόνες της να μου κινούν τη περιέργεια, προτίμησα όμως να μείνω πιστός στο μικρό μου πλάνο:
Συνέχισα έτσι κατεβαίνοντας περισσότερο, περνώντας μικρά και μεγαλύτερα κανάλια αλλά και αυτό της Chiesa di San Barnaba με το όμορφο πλωτό μανάβικο:
Λίγα μέτρα μετά θα έφτανα και σε μια έξοδο προς το Grand Canal και μια πλατφόρμα αστικών συγκοινωνιών, στην οποία στάθηκα για λίγες μόνο στιγμές:
Προχωρώντας ανάμεσα σε μια γειτονιά με όμορφα μαγαζάκια τοπικών προϊόντων, βρώσιμων και μη, όπως αυτό με τις χειροποίητες μάσκες για το ξακουστό καρναβάλι της πόλης:
Το πήγαινα αρκετά γρήγορα τολμώ να πω, μη προλαβαίνοντας να αφομοιώσω τις πολλαπλές εικόνες που δεχόμουν, κάτι που με ανάγκασαν οι συνθήκες να κάνω περνώντας πάνω από τη γέφυρα Academia, τη μία από τις τρεις που περνούν πάνω από το μεγάλο κανάλι. Μα τι ομορφιά ήταν αυτή!
Την πέρασα ανυπόμονος κάνοντας μια γύρα στα στενάκια προκειμένου να φτάσω ως την άλλη μεριά και το Grassi Palace που είχα στις σημειώσεις μου, πριν επιστρέψω και πάλι σ’ αυτήν:
Κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι είχα ιδρώσει με το μακρυμάνικο μιας και ο καλός καιρός αν και τέλη Οκτώβρη κρατούσε ακλόνητος. Βιαζόμουν, ίσως χωρίς λόγο μιας και όλα έδειχναν να είναι τόσο βατά. Βρισκόμουν σε μια από τις πιο ιστορικές (και τουριστικές) πόλεις της Ευρώπης, πολύ-γραφόμενη και χιλιοτραγουδισμένη και για αρκετή ώρα έτρεχα πέρα – δώθε σα τον τρελό και δεν είχα βρέξει ακόμα τα χείλη μου. Ανεπίτρεπτο!
Προς τι τόση βιασύνη;
Έχοντας αναλάβει πλέον δυνάμεις συνέχισα το δρόμο μου ακολουθώντας τη νοητή ευθεία της γέφυρας προς το νότο, περνώντας από την όμορφη πλατεία Campo di Sant Agnese, προτού καταλήξω και πάλι στη θάλασσα, χαζεύοντας τον τρόπο μετακίνησης των Βενετσιάνων:
Το νησί της Giudecca βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής, με τα πλωτά μέσα να είναι ο μόνος τρόπος επίσκεψης, που δεν είχα σκοπό βέβαια να πραγματοποιήσω:
Αντ’ αυτού κινήθηκα παράλληλα ανάμεσα από κανάλια, έχοντας απαρνηθεί και μια δελεαστική βιτρίνα πιτσαρίας που με σκάλωσε προς στιγμήν:
Κυριότερα όμως απαρνήθηκα το πολύ ωραίο aperitivo bar με τα λαχταριστά Campari του που μου έκλειναν το μάτι, μιας και δε βρήκα ούτε σκαμνί διαθέσιμο, κάτι που πολύ θα το ήθελα:
Κάθε βήμα, κάθε στενάκι ήταν και μια καινούρια, μοναδική εικόνα:
Πιστός στο πρόγραμμα μου έφτασα πολύ σύντομα στην Basilica di Santa Maria della Salute η οποία βρίσκεται ακριβώς στη μύτη, στην άκρη θα έλεγε κανείς του νησιού που βρισκόμουν και ήταν σε αρκετά σημεία περικυκλωμένη λόγω έργων:
(Ένα βιντεάκι από το πέρασμα του μεγάλου καναλιού όπου βρισκόμουν):
Η «δυσκολία» της Βενετίας -αν μπορεί να μιλήσει κάποιος μ’ αυτόν τον όρο- είναι το γεγονός ύπαρξης μόνο τριών γεφυρών πάνω από το μεγάλο κανάλι, κάτι που σε κάνει να πηγαινοέρχεσαι συνέχεια από ίδια σημεία, παράλληλα όμως σε βοηθάει γιατί έχεις περιοχές αναφοράς. Πέρασμα λοιπόν για άλλη μια φορά από την Academia:
Με τη στάση στην υπέροχη πλατεία Campo Santo Stefano να είναι επιβεβλημένη για φωτογραφικούς λόγους. Ακόμα ένα σημείο της λίστας στο χάρτη, που προφανώς δε χρειάζεται να αναπτύξω περισσότερο για την ομορφιά του:
Η διαδήλωση αλληλεγγύης σχετικά με τα πρόσφατα γεγονότα στο Ιράν που πέτυχα στο αμέσως επόμενο στενό με έκανε να σταθώ για λίγο, όλα όμως ήταν στα Ιταλικά και δε μπορούσα να παρακολουθήσω, παρόλο που με προσέγγισαν σχεδόν αμέσως:
Όλα αυτά συνέβαιναν λίγο πριν φτάσω στο επόμενο αξιοθέατο της λίστας μου, τη Chiesa di Santa Maria del Giglio με την εξαιρετική μαρμάρινη πρόσοψη της:
Από κει ξεκινούσε και το αμιγώς τουριστικό κομμάτι της πόλης, με τα σημεία παραλαβής μιας γόνδολας να είναι αρκετά συχνά διαθέσιμα στα ενδιάμεσα κανάλια. Αρκέστηκα φυσικά στη φωτογραφία και μόνο:
Αλλά και σε ένα θαυματουργό την ώρα εκείνη Panini από τη βιτρίνα που βρέθηκε μπροστά μου.
Το χρειαζόμουν, είχα συνέχεια…
Πιστός στο δόγμα ότι «αργία χωρίς πτήση δεν είναι αργία» φορτώθηκα στο αεροπλανάκι της Ryan γύρω στις 12:30, πτήση που είχε ανακοινωθεί από τη προηγούμενη η καθυστέρηση της, γεγονός που μ’ είχε ξενερώσει ελαφρώς. Φανταστείτε μέχρι και κουπόνι εξαργύρωσης στα καφέ του αεροδρομίου έδωσε η Ιρλανδική εταιρεία το ίδιο πρωί, ανήκουστα πράγματα!
Η πτήση τσούλησε εύκολα, η αποβίβαση ακόμα πιο εύκολα και για πότε βρέθηκα από τη σάλα του μικρού αεροδρομίου του Τρεβίζο στο λεωφορείο που περίμενε λίγα μέτρα έξω πιάνοντας την τελευταία διαθέσιμη θέση ούτε που κατάλαβα. Τα καλά του να έχεις εκ των προτέρων βλέπετε εισιτήριο, όχι ότι μου το ζήτησε κανείς παρ’ όλα αυτά…
Μισή ώρα αργότερα, μετά και την προβλεπόμενη στάση στο Mestre, το λεωφορείο περνούσε πάνω από τη περίφημη γέφυρα που ενώνει την Ιταλική στεριά με το νησί της Βενετίας, μια περίεργη αν μη τι άλλο εικόνα:
Το τέρμα/αφετηρία στη Piazzale Roma εξυπηρετεί πολύ τις μετακινήσεις στην πόλη. Αφού έκατσα να πιώ λίγο νεράκι και να προσανατολιστώ, άνοιξα τους χάρτες και κίνησα για το ξενοδοχείο μου που ήταν σχετικά δίπλα. Έως εκείνη τη στιγμή δε μπορούσα να συνειδητοποιήσω τι εστί Βενετία και πως είναι δομημένη, κάτι που θα άλλαζε σχεδόν αμέσως, με το που ξεκίνησα να περνάω τις πρώτες κιόλας γέφυρες πάνω από τα κανάλια:
Μπήκα στον όμορφο πεζόδρομο της San Pantalon και έστριψα δεξιά για το ξενοδοχείο, σ’ ένα δρομάκι που τερμάτιζε σε …κανάλι, ευχόμενος να μη κάνω κάποιο λάθος το βράδυ:
Παρέλαβα το περίεργο δωμάτιο μου που αν ήταν μεν ποιοτικό & πεντακάθαρο μου έκανε εντύπωση η δόμηση του, που μύριζε Ελληνική λαμογιά και πασοκιά δεκαετίας 90. Αρχικά πρώτη φορά έβλεπα νεροχύτη εκτός (!) μπάνιου. Δεύτερον απόρησα πραγματικά πως θα χωρέσω όταν είδα το κρεββάτι, ενθυμούμενος την ελληνική ταινία «γάμος αλλά Ελληνικά» και το δωμάτιο υπηρεσίας για όσους έχουν υπόψιν τους, θέλοντας να το διακωμωδήσω και να μη χάσω άλλο χρόνο με τις λεπτομέρειες…
Έτσι άδειασα την τσάντα μου, πήρα τη φωτογραφική στο χέρι και βγήκα ξανά στο «δρόμο» με υπέροχη διάθεση και κατεύθυνση νότια, θέλοντας να εξερευνήσω άλλη μια πόλη όσο ήταν ακόμα νωρίς, σχεδόν τρεις το μεσημέρι. Η πρώτη μου επαφή με μεγαλύτερα κανάλια ήταν γεγονός, βλέποντας και κάποια ιδιαίτερα γκράφιτι, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο εφοδιάζονται τα μπαρ σ’ αυτό το μέρος:
Η Campo Santa Margherita ήταν η πρώτη πλατεία που βρέθηκε μπροστά μου, με τα πολλά καταστήματα εστίασης και τις όμορφες εικόνες της να μου κινούν τη περιέργεια, προτίμησα όμως να μείνω πιστός στο μικρό μου πλάνο:
Συνέχισα έτσι κατεβαίνοντας περισσότερο, περνώντας μικρά και μεγαλύτερα κανάλια αλλά και αυτό της Chiesa di San Barnaba με το όμορφο πλωτό μανάβικο:
Λίγα μέτρα μετά θα έφτανα και σε μια έξοδο προς το Grand Canal και μια πλατφόρμα αστικών συγκοινωνιών, στην οποία στάθηκα για λίγες μόνο στιγμές:
Προχωρώντας ανάμεσα σε μια γειτονιά με όμορφα μαγαζάκια τοπικών προϊόντων, βρώσιμων και μη, όπως αυτό με τις χειροποίητες μάσκες για το ξακουστό καρναβάλι της πόλης:
Το πήγαινα αρκετά γρήγορα τολμώ να πω, μη προλαβαίνοντας να αφομοιώσω τις πολλαπλές εικόνες που δεχόμουν, κάτι που με ανάγκασαν οι συνθήκες να κάνω περνώντας πάνω από τη γέφυρα Academia, τη μία από τις τρεις που περνούν πάνω από το μεγάλο κανάλι. Μα τι ομορφιά ήταν αυτή!
Την πέρασα ανυπόμονος κάνοντας μια γύρα στα στενάκια προκειμένου να φτάσω ως την άλλη μεριά και το Grassi Palace που είχα στις σημειώσεις μου, πριν επιστρέψω και πάλι σ’ αυτήν:
Κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι είχα ιδρώσει με το μακρυμάνικο μιας και ο καλός καιρός αν και τέλη Οκτώβρη κρατούσε ακλόνητος. Βιαζόμουν, ίσως χωρίς λόγο μιας και όλα έδειχναν να είναι τόσο βατά. Βρισκόμουν σε μια από τις πιο ιστορικές (και τουριστικές) πόλεις της Ευρώπης, πολύ-γραφόμενη και χιλιοτραγουδισμένη και για αρκετή ώρα έτρεχα πέρα – δώθε σα τον τρελό και δεν είχα βρέξει ακόμα τα χείλη μου. Ανεπίτρεπτο!
Προς τι τόση βιασύνη;
Έχοντας αναλάβει πλέον δυνάμεις συνέχισα το δρόμο μου ακολουθώντας τη νοητή ευθεία της γέφυρας προς το νότο, περνώντας από την όμορφη πλατεία Campo di Sant Agnese, προτού καταλήξω και πάλι στη θάλασσα, χαζεύοντας τον τρόπο μετακίνησης των Βενετσιάνων:
Το νησί της Giudecca βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής, με τα πλωτά μέσα να είναι ο μόνος τρόπος επίσκεψης, που δεν είχα σκοπό βέβαια να πραγματοποιήσω:
Αντ’ αυτού κινήθηκα παράλληλα ανάμεσα από κανάλια, έχοντας απαρνηθεί και μια δελεαστική βιτρίνα πιτσαρίας που με σκάλωσε προς στιγμήν:
Κυριότερα όμως απαρνήθηκα το πολύ ωραίο aperitivo bar με τα λαχταριστά Campari του που μου έκλειναν το μάτι, μιας και δε βρήκα ούτε σκαμνί διαθέσιμο, κάτι που πολύ θα το ήθελα:
Κάθε βήμα, κάθε στενάκι ήταν και μια καινούρια, μοναδική εικόνα:
Πιστός στο πρόγραμμα μου έφτασα πολύ σύντομα στην Basilica di Santa Maria della Salute η οποία βρίσκεται ακριβώς στη μύτη, στην άκρη θα έλεγε κανείς του νησιού που βρισκόμουν και ήταν σε αρκετά σημεία περικυκλωμένη λόγω έργων:
(Ένα βιντεάκι από το πέρασμα του μεγάλου καναλιού όπου βρισκόμουν):
Η «δυσκολία» της Βενετίας -αν μπορεί να μιλήσει κάποιος μ’ αυτόν τον όρο- είναι το γεγονός ύπαρξης μόνο τριών γεφυρών πάνω από το μεγάλο κανάλι, κάτι που σε κάνει να πηγαινοέρχεσαι συνέχεια από ίδια σημεία, παράλληλα όμως σε βοηθάει γιατί έχεις περιοχές αναφοράς. Πέρασμα λοιπόν για άλλη μια φορά από την Academia:
Με τη στάση στην υπέροχη πλατεία Campo Santo Stefano να είναι επιβεβλημένη για φωτογραφικούς λόγους. Ακόμα ένα σημείο της λίστας στο χάρτη, που προφανώς δε χρειάζεται να αναπτύξω περισσότερο για την ομορφιά του:
Η διαδήλωση αλληλεγγύης σχετικά με τα πρόσφατα γεγονότα στο Ιράν που πέτυχα στο αμέσως επόμενο στενό με έκανε να σταθώ για λίγο, όλα όμως ήταν στα Ιταλικά και δε μπορούσα να παρακολουθήσω, παρόλο που με προσέγγισαν σχεδόν αμέσως:
Όλα αυτά συνέβαιναν λίγο πριν φτάσω στο επόμενο αξιοθέατο της λίστας μου, τη Chiesa di Santa Maria del Giglio με την εξαιρετική μαρμάρινη πρόσοψη της:
Από κει ξεκινούσε και το αμιγώς τουριστικό κομμάτι της πόλης, με τα σημεία παραλαβής μιας γόνδολας να είναι αρκετά συχνά διαθέσιμα στα ενδιάμεσα κανάλια. Αρκέστηκα φυσικά στη φωτογραφία και μόνο:
Αλλά και σε ένα θαυματουργό την ώρα εκείνη Panini από τη βιτρίνα που βρέθηκε μπροστά μου.
Το χρειαζόμουν, είχα συνέχεια…
Last edited:
