Ιταλία Απ’ τον εξώστη της Βενετίας στα Επτάνησα

[psilos3]

Κεφάλαιο 6 – Κέρκυρα, μια ακόμη φορά!



Η πτήση εξελίσσονταν πολύ ήσυχα, όταν κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι έχουμε πάρει καθοδική πορεία, βλέποντας αρχικά την Αδριατική και τις ακτές της Αλβανίας, αλλά και στη συνέχεια ένα νησί, που σχεδόν αμέσως κατάλαβα περί τίνος πρόκειται:

Διαπόντια νησιά – διακαής πόθος, από τους λίγους που μου ΄χουν μείνει πλέον στη νησιωτική Ελλάδα. Στο πλάνο μου από το παράθυρο ήταν όλα ξεκάθαρα. Οθωνοί, Ερρεικούσα, Μαθράκι & στο βάθος Κέρκυρα:

Η πτητική πορεία έφτανε μέχρι την κάτω πλευρά του νησιού στρίβοντας πάνω από τη Λίμνη Κορισσίων και τη Λευκίμη, με το αεροσκάφος να παίρνει θέση για προσγείωση παράλληλα απ’ τις Μπενίτσες, αντικρύζοντας τα τρισάθλια κατά τη γνώμη μου κτήρια των ξενοδοχειακών μονάδων που πάντα αναρωτιέμαι ρητορικά τι δουλειά έχουν σ’ ένα νησί:

Βγήκα αρκετά γρήγορα από το αεροδρόμιο μετά τα διαδικαστικά και αφού τσίμπησα κάτι πρόχειρο διένυσα την απόσταση του 1,5 χιλιομέτρου μέχρι το διαμέρισμα που χα κλείσει με τα πόδια. Είχα σκοπό να ρίξω μια σιέστα για να είμαι φρέσκος το βράδυ, τα τηλέφωνα και τα μηνύματα όμως δε με άφησαν σε ησυχία, έτσι πήρα τη φωτογραφική μηχανή στα χέρια μου και βγήκα προς τον κεντρικό πεζόδρομο που ξεκινάει περίπου από το τέρμα των λεωφορείων μπαίνοντας λίγο μετά στην παλιά πόλη. 28η και αρκετά εμπορικά καταστήματα ήταν κλειστά λόγω αργίας, όχι όμως λόγω σεζόν που κρατούσε ακόμα κανονικότατα:

Να και μια εκδρομή που δεν είχα περιέργεια του τι περιμένω να δω. Βρισκόμουν στην Κέρκυρα για 5η φορά, έχοντας επισκεφθεί το νησί και την πόλη κυρίως όλες τις εποχές (πλέον και φθινόπωρο) και με όλους τους πιθανούς τρόπους.

Προχώρησα στον πεζόδρομο που οδηγεί στα ενδότερα της παλιάς πόλης φωτογραφίζοντας:

Το μυαλό έκανε -υποσυνείδητα ίσως- και τη σύνδεση/σύγκριση με την Ιταλία από την οποία προερχόμουν, ειδικότερα όσο έμπαινα ανάμεσα στα Καντούνια:

Σημεία κλειδιά όπως η μικρή πλατεία και ο ναός της παναγίας των ξένων, μου ήταν αρκετά οικεία και πρόσφατα, καθώς την τελευταία φορά το Φλεβάρη του 2017 είχα αλωνίσει αρκετά την πρωτεύουσα του νησιού:

Δίχως να το καταλάβω έφτασα στη μεγαλύτερη πλατεία της Ελλάδας και απ’ όσο νομίζω των Βαλκανίων, αυτή της Σπιανάδας, ξακουστή μεταξύ πολλών άλλων για τα έθιμα του Πάσχα που λαμβάνουν χώρα εκεί:

Έμεινα λίγο για μια ανάσα σ’ ένα παγκάκι μπροστά απ’ το παλιό φρούριο της πόλης,

πριν πάρω το δρόμο της επιστροφής προς τον πεζόδρομο, προκειμένου να συναντήσω σ’ ένα ταβερνείο φίλους που ερχόταν από Θεσσαλονίκη, να πιούμε τις μπύρες μας και να οργανωθούμε:

Η βαβούρα στην πολυκατοικία δε μ’ άφησε να κλείσω μάτι, έτσι στις δέκα ήμουν και πάλι στο δρόμο, κατεβαίνοντας σ’ ένα μπαράκι της παλιάς πόλης όπου θα συναντιόμουν με το ζευγάρι και ακόμα περισσότερους φίλους και φίλες:

Ήπιαμε τα ποτά μας, μιλήσαμε, χαρήκαμε, σε συνθήκες όμως πολύ περίεργες για Ελλάδα καθώς μια πρόσφατη νομοθεσία είχε απαγορεύσει τη μουσική στα καταστήματα εστίασης, γεγονός απείρως ξενέρωτο:

Ακόμα πιο ξενέρωτο ήταν ότι το αγαπημένο μου μπαρ της πόλης (Κουρδιστό πορτοκάλι) ήταν κλειστό εκείνο το βράδυ, αναγκάζοντας μας να βρούμε αλλού θαλπωρή προκειμένου να συνεχίσουμε σ’ ένα εξίσου ωραίο μπαρ (Save) στη Λιστόν, ευτυχώς με κανονική ένταση στη μουσική και δυνατές ροκιές.

Η κοπέλα που παντρευόταν και ξέρει απ’ την καλή και την ανάποδη το ποιόν μου με είχε προειδοποιήσει: «Υπάρχει κι ένα after μπαράκι στη παλιά πόλη με κωδική ονομασία που κρατάει μέχρι το πρωί, μη τυχόν και πας, θα χάσεις το γάμο».

Καλύτερα να μου έλεγε «πήγαινε», πιο πολλές πιθανότητες υπήρχαν να μη το ψάξω καθόλου, οπότε καλά ξημερώματα. Κυριολεκτικά…

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 10

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[paefstra]

Μια απορια εχω: πως χωρεσαν ρουχα και παπουτσια για γαμο σε χειραποσκευη.

 

[Knik]

Επιτέλους ξεκίνησε η ιστορία!κάθε μέρα κοίταζα και περίμενα τη συγγραφή της... Αναμένουμε!!!!

 

[Iris_90]

Γιάννη στο χω πει πως έχεις φοβερό ταξιδιωτικό γούστο , μας έκανες την έκπληξη με τη πολυαγαπημένη μου Βενετία και την αρχοντική Κέρκυρα , καθήλωσε μας για άλλη μια φορά , πάμε !!!

 

[apos]

Αγαπημένοι Στέρεο Νοβα

 

[psilos3]

Μια απορια εχω: πως χωρεσαν ρουχα και παπουτσια για γαμο σε χειραποσκευη.

Θα σου απαντηθεί η απορία στο κεφάλαιο που ακολουθεί. Υπάρχει οργάνωση!

Επιτέλους ξεκίνησε η ιστορία!κάθε μέρα κοίταζα και περίμενα τη συγγραφή της... Αναμένουμε!!!!

Με κολακεύεις, σ' ευχαριστώ. Να δω αν θα μου βγει, αμφιταλλαντευόμουν λίγο μιας κι έχουν γραφτεί πολλά για τη Βενετία.

Γιάννη στο χω πει πως έχεις φοβερό ταξιδιωτικό γούστο , μας έκανες την έκπληξη με τη πολυαγαπημένη μου Βενετία και την αρχοντική Κέρκυρα , καθήλωσε μας για άλλη μια φορά , πάμε !!!

Σ' ευχαριστώ, ήταν πράγματι ένας καταπληκτικός συνδυασμός.

Αγαπημένοι Στέρεο Νοβα

Γκρουπάρα δε το συζητώ, που την εκτίμησα σε μεγάλη ηλικία δυστυχώς. Συγκεκριμένα τα πρώτα τους άλμπουμ είναι αξεπέραστα.

 

[psilos3]

Προετοιμασία & σχεδιασμός



Ξεκινώντας κλασσικά από τα αεροπορικά εισιτήρια μιας και είχα οριστικοποιήσει το πρόγραμμα, έκλεισα με κόστος 19€ την πτήση Θεσσαλονίκη – Τρεβίζο και με άλλα 19€ τη Μπέργκαμο – Κέρκυρα. Να ναι καλά (το λέω και το ξαναλέω) η Ryan της καρδιάς μας που μας πηγαινοφέρνει σε τέτοιους ονειρεμένους προορισμούς σχεδόν με ψίχουλα. Γύρω στον Ιούλη, εκμεταλλευόμενος μια προσφορά για τις εσωτερικές της Aegean, έκλεισα με κόστος 64€ και το δρομολόγιο Κέρκυρα – Θεσσαλονίκη, αναγκαστικά μέσω Αθηνών.

Στις διαμονές τώρα, με ζόρισε πολύ όπως είναι λογικό το σκέλος της Βενετίας. Αρκετοί είναι αυτοί που επιλέγουν το γειτονικό Mestre και πηγαινοέρχονται, χάνοντας όμως έτσι πολλά από τη βραδινή μαγεία της πόλης. Ίσως αν έμενα μέρες να το σκεφτόμουν κι εγώ, όμως για μία διανυκτέρευση δεν υπήρχε λόγος, έτσι μετά από αλλεπάλληλες κρατήσεις και ακυρώσεις κατέληξα στο Hotel Dalla Mora, σε εξαιρετική τοποθεσία που βολεύει τις μετακινήσεις, πλην όμως τσουχτερή τιμή 70€ για μονόκλινο ευτυχώς με το πρωινό να συμπεριλαμβάνεται.



Πολύ πιο εύκολη ήταν η διανυκτέρευση στο Μπέργκαμο, μιας και τα λημέρια είναι πλέον γνωστά για ένα από τα πιο βολικά αεροδρόμια της Ευρώπης, κάνοντας κράτηση στο ίδιο κατάλυμα που είχα μείνει λίγους μήνες πριν κατά την εκδρομή μου στη Μπρέσια. Orio Al Serio λοιπόν και διαμονή στο B&B OrioBGY στην τιμή των 45€ με φτωχό πρωινό.



Όσο για την Κέρκυρα; Δεν ήθελα να διαλέξω κάποιο ξενοδοχείο, αλλά ένα κατάλυμα τύπου διαμέρισμα σε απόσταση βολής από την παλιά πόλη, το αεροδρόμιο και την εκκλησία του γάμου, κάτι που βρήκα στο Corfu town center apartment με τιμή λίγο πάνω από τα 80€ για 2 βράδια.



Αυτό βέβαια είναι και το κακό με τις διαμονές (όταν δεν υπάρχει η λύση του hostel) στα solo ταξίδια, όλα είναι διά του ενός, με αποτέλεσμα να αυξάνεται το μπάτζετ όπως βλέπετε.

Τι έλειπε; Μα το ενδιάμεσο των πόλεων. Αρχικά ένα εισιτήριο από το αεροδρόμιο του Τρεβίζο έως τη Piazzale Roma της Βενετίας κόστους 12€ το οποίο έκλεισα ιντερνετικά από την atvo, αλλά κι αυτό της μετακίνησης προς το Μπέργκαμο για την επιστροφή μου στην Ελλάδα, κόστους 17€ με την αγαπημένη Flixbus από το δρομολόγιο της οποίας όμως για πρώτη φορά δεν έμεινα ευχαριστημένος.

Εφόσον είχα τελειώσει με τις κρατήσεις και τις πληρωμές ξεκίνησα τα διαδικαστικά. Λίγες μέρες πριν την πτήση έδωσα σε φίλους που θα έφταναν στην Κέρκυρα ρούχα, κοστούμια και τα σχετικά, ώστε να μη τα κουβαλάω πέρα – δώθε χωρίς λόγο, τσέκαρα τις μετακινήσεις στο Μπέργκαμο για να κάνω κι εκεί καμιά βόλτα και εν τέλει αφιερώθηκα στο συμπλήρωμα του ηλεκτρονικού μου χάρτη όπως πάντα, χωρίς όμως να δώσω ιδιαίτερη βαρύτητα πέρα από τα σημαντικότερα σημεία της πόλης της Βενετίας. Ήξερα ότι δεν είχα πολύ διαθέσιμο χρόνο για να δω όσα ήθελα, ήξερα ότι δε προλαβαίνω να μπω σε μουσεία και να επισκεφτώ εκτενώς τα αξιοθέατα της, οπότε υπήρξα συντηρητικός στον καταρτισμό του προγράμματος:

Αυτό βέβαια που δεν ήξερα ή καλύτερα δε μπορούσα να φανταστώ, είναι πόσο εύκολη και βολική θα ήταν η πόλη της Βενετίας, κάτι που διαπίστωσα από τις πρώτες μου κιόλας στιγμές εκεί…

 

[el de abajo]

Γκρουπάρα δε το συζητώ, που την εκτίμησα σε μεγάλη ηλικία δυστυχώς. Συγκεκριμένα τα πρώτα τους άλμπουμ είναι αξεπέραστα.

off topic: προφανώς και τα τρία πρώτα είναι καταπληκτικά.... αλλά και το Τέλσον είναι εξαιρετικό...ακόμα ανατριχιάζω στο 'Σώμα'

 

[Smaragda53]

περιμένω! περιμένω!

 

[psilos3]

off topic: προφανώς και τα τρία πρώτα είναι καταπληκτικά.... αλλά και το Τέλσον είναι εξαιρετικό...ακόμα ανατριχιάζω στο 'Σώμα'

Το δέχομαι, ωστόσο είναι λίγο πιο ηλεκτρονικό για τα δεδομένα μου, δεν με κέρδισε όσο τα δύο πρώτα.

περιμένω! περιμένω!

Θα μαι σύντομος, ελπίζω να μη με πιάσει πάλι η φλυαρία μου...

 

[Smaragda53]

Θα μαι σύντομος, ελπίζω να μη με πιάσει πάλι η φλυαρία μου...

Να είσαι φλύαρος! Αυτό θέλουμε κι εμείς!

 

[psilos3]

Κεφάλαιο 1 – Αγ. Δημητρίου και ξεκινάμε



Πιστός στο δόγμα ότι «αργία χωρίς πτήση δεν είναι αργία» φορτώθηκα στο αεροπλανάκι της Ryan γύρω στις 12:30, πτήση που είχε ανακοινωθεί από τη προηγούμενη η καθυστέρηση της, γεγονός που μ’ είχε ξενερώσει ελαφρώς. Φανταστείτε μέχρι και κουπόνι εξαργύρωσης στα καφέ του αεροδρομίου έδωσε η Ιρλανδική εταιρεία το ίδιο πρωί, ανήκουστα πράγματα!



Η πτήση τσούλησε εύκολα, η αποβίβαση ακόμα πιο εύκολα και για πότε βρέθηκα από τη σάλα του μικρού αεροδρομίου του Τρεβίζο στο λεωφορείο που περίμενε λίγα μέτρα έξω πιάνοντας την τελευταία διαθέσιμη θέση ούτε που κατάλαβα. Τα καλά του να έχεις εκ των προτέρων βλέπετε εισιτήριο, όχι ότι μου το ζήτησε κανείς παρ’ όλα αυτά…



Μισή ώρα αργότερα, μετά και την προβλεπόμενη στάση στο Mestre, το λεωφορείο περνούσε πάνω από τη περίφημη γέφυρα που ενώνει την Ιταλική στεριά με το νησί της Βενετίας, μια περίεργη αν μη τι άλλο εικόνα:

Το τέρμα/αφετηρία στη Piazzale Roma εξυπηρετεί πολύ τις μετακινήσεις στην πόλη. Αφού έκατσα να πιώ λίγο νεράκι και να προσανατολιστώ, άνοιξα τους χάρτες και κίνησα για το ξενοδοχείο μου που ήταν σχετικά δίπλα. Έως εκείνη τη στιγμή δε μπορούσα να συνειδητοποιήσω τι εστί Βενετία και πως είναι δομημένη, κάτι που θα άλλαζε σχεδόν αμέσως, με το που ξεκίνησα να περνάω τις πρώτες κιόλας γέφυρες πάνω από τα κανάλια:

Μπήκα στον όμορφο πεζόδρομο της San Pantalon και έστριψα δεξιά για το ξενοδοχείο, σ’ ένα δρομάκι που τερμάτιζε σε …κανάλι, ευχόμενος να μη κάνω κάποιο λάθος το βράδυ:

Παρέλαβα το περίεργο δωμάτιο μου που αν ήταν μεν ποιοτικό & πεντακάθαρο μου έκανε εντύπωση η δόμηση του, που μύριζε Ελληνική λαμογιά και πασοκιά δεκαετίας 90. Αρχικά πρώτη φορά έβλεπα νεροχύτη εκτός (!) μπάνιου. Δεύτερον απόρησα πραγματικά πως θα χωρέσω όταν είδα το κρεββάτι, ενθυμούμενος την ελληνική ταινία «γάμος αλλά Ελληνικά» και το δωμάτιο υπηρεσίας για όσους έχουν υπόψιν τους, θέλοντας να το διακωμωδήσω και να μη χάσω άλλο χρόνο με τις λεπτομέρειες…

Έτσι άδειασα την τσάντα μου, πήρα τη φωτογραφική στο χέρι και βγήκα ξανά στο «δρόμο» με υπέροχη διάθεση και κατεύθυνση νότια, θέλοντας να εξερευνήσω άλλη μια πόλη όσο ήταν ακόμα νωρίς, σχεδόν τρεις το μεσημέρι. Η πρώτη μου επαφή με μεγαλύτερα κανάλια ήταν γεγονός, βλέποντας και κάποια ιδιαίτερα γκράφιτι, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο εφοδιάζονται τα μπαρ σ’ αυτό το μέρος:

Η Campo Santa Margherita ήταν η πρώτη πλατεία που βρέθηκε μπροστά μου, με τα πολλά καταστήματα εστίασης και τις όμορφες εικόνες της να μου κινούν τη περιέργεια, προτίμησα όμως να μείνω πιστός στο μικρό μου πλάνο:

Συνέχισα έτσι κατεβαίνοντας περισσότερο, περνώντας μικρά και μεγαλύτερα κανάλια αλλά και αυτό της Chiesa di San Barnaba με το όμορφο πλωτό μανάβικο:

Λίγα μέτρα μετά θα έφτανα και σε μια έξοδο προς το Grand Canal και μια πλατφόρμα αστικών συγκοινωνιών, στην οποία στάθηκα για λίγες μόνο στιγμές:

Προχωρώντας ανάμεσα σε μια γειτονιά με όμορφα μαγαζάκια τοπικών προϊόντων, βρώσιμων και μη, όπως αυτό με τις χειροποίητες μάσκες για το ξακουστό καρναβάλι της πόλης:

Το πήγαινα αρκετά γρήγορα τολμώ να πω, μη προλαβαίνοντας να αφομοιώσω τις πολλαπλές εικόνες που δεχόμουν, κάτι που με ανάγκασαν οι συνθήκες να κάνω περνώντας πάνω από τη γέφυρα Academia, τη μία από τις τρεις που περνούν πάνω από το μεγάλο κανάλι. Μα τι ομορφιά ήταν αυτή!

Την πέρασα ανυπόμονος κάνοντας μια γύρα στα στενάκια προκειμένου να φτάσω ως την άλλη μεριά και το Grassi Palace που είχα στις σημειώσεις μου, πριν επιστρέψω και πάλι σ’ αυτήν:

Κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι είχα ιδρώσει με το μακρυμάνικο μιας και ο καλός καιρός αν και τέλη Οκτώβρη κρατούσε ακλόνητος. Βιαζόμουν, ίσως χωρίς λόγο μιας και όλα έδειχναν να είναι τόσο βατά. Βρισκόμουν σε μια από τις πιο ιστορικές (και τουριστικές) πόλεις της Ευρώπης, πολύ-γραφόμενη και χιλιοτραγουδισμένη και για αρκετή ώρα έτρεχα πέρα – δώθε σα τον τρελό και δεν είχα βρέξει ακόμα τα χείλη μου. Ανεπίτρεπτο!
Προς τι τόση βιασύνη;

Έχοντας αναλάβει πλέον δυνάμεις συνέχισα το δρόμο μου ακολουθώντας τη νοητή ευθεία της γέφυρας προς το νότο, περνώντας από την όμορφη πλατεία Campo di Sant Agnese, προτού καταλήξω και πάλι στη θάλασσα, χαζεύοντας τον τρόπο μετακίνησης των Βενετσιάνων:

Το νησί της Giudecca βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής, με τα πλωτά μέσα να είναι ο μόνος τρόπος επίσκεψης, που δεν είχα σκοπό βέβαια να πραγματοποιήσω:

Αντ’ αυτού κινήθηκα παράλληλα ανάμεσα από κανάλια, έχοντας απαρνηθεί και μια δελεαστική βιτρίνα πιτσαρίας που με σκάλωσε προς στιγμήν:

Κυριότερα όμως απαρνήθηκα το πολύ ωραίο aperitivo bar με τα λαχταριστά Campari του που μου έκλειναν το μάτι, μιας και δε βρήκα ούτε σκαμνί διαθέσιμο, κάτι που πολύ θα το ήθελα:

Κάθε βήμα, κάθε στενάκι ήταν και μια καινούρια, μοναδική εικόνα:

Πιστός στο πρόγραμμα μου έφτασα πολύ σύντομα στην Basilica di Santa Maria della Salute η οποία βρίσκεται ακριβώς στη μύτη, στην άκρη θα έλεγε κανείς του νησιού που βρισκόμουν και ήταν σε αρκετά σημεία περικυκλωμένη λόγω έργων:

(Ένα βιντεάκι από το πέρασμα του μεγάλου καναλιού όπου βρισκόμουν):

Η «δυσκολία» της Βενετίας -αν μπορεί να μιλήσει κάποιος μ’ αυτόν τον όρο- είναι το γεγονός ύπαρξης μόνο τριών γεφυρών πάνω από το μεγάλο κανάλι, κάτι που σε κάνει να πηγαινοέρχεσαι συνέχεια από ίδια σημεία, παράλληλα όμως σε βοηθάει γιατί έχεις περιοχές αναφοράς. Πέρασμα λοιπόν για άλλη μια φορά από την Academia:

Με τη στάση στην υπέροχη πλατεία Campo Santo Stefano να είναι επιβεβλημένη για φωτογραφικούς λόγους. Ακόμα ένα σημείο της λίστας στο χάρτη, που προφανώς δε χρειάζεται να αναπτύξω περισσότερο για την ομορφιά του:

Η διαδήλωση αλληλεγγύης σχετικά με τα πρόσφατα γεγονότα στο Ιράν που πέτυχα στο αμέσως επόμενο στενό με έκανε να σταθώ για λίγο, όλα όμως ήταν στα Ιταλικά και δε μπορούσα να παρακολουθήσω, παρόλο που με προσέγγισαν σχεδόν αμέσως:

Όλα αυτά συνέβαιναν λίγο πριν φτάσω στο επόμενο αξιοθέατο της λίστας μου, τη Chiesa di Santa Maria del Giglio με την εξαιρετική μαρμάρινη πρόσοψη της:

Από κει ξεκινούσε και το αμιγώς τουριστικό κομμάτι της πόλης, με τα σημεία παραλαβής μιας γόνδολας να είναι αρκετά συχνά διαθέσιμα στα ενδιάμεσα κανάλια. Αρκέστηκα φυσικά στη φωτογραφία και μόνο:

Αλλά και σε ένα θαυματουργό την ώρα εκείνη Panini από τη βιτρίνα που βρέθηκε μπροστά μου.

Το χρειαζόμουν, είχα συνέχεια…