psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.334
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Κεφάλαιο 5 – Ciao Bergamo ξανά!
Η ώρα στο Flixbus πέρασε σχετικά γρήγορα, παρόλο που οι συνθήκες δεν ευνοούσαν για κάτι τέτοιο. Ήταν η πρώτη φορά που έμεινα δυσαρεστημένος από την εταιρεία, καθώς ούτε τα υποσχόμενα διέθετε (πρίζες φόρτισης, WiFi κ.α.), αλλά ούτε καν τις προβλεπόμενες λάμπες διαβάσματος προκειμένου να διαβάσω το βιβλίο μου, κάτι που έκανα τελικά με δυσκολία.
Τουλάχιστον ήταν εκνευριστικά συνεπές, φτάνοντας στο αεροδρόμιο του Bergamo στις τρεις ώρες περίπου, μετά από σύντομες στάσεις σε Mestre & Verona για επιβίβαση/αποβίβαση, συνεχίζοντας το δρομολόγιο του για το Παρίσι (!), μέσω Τορίνο & Λυών. Μα ποιος φυσιολογικός άνθρωπος κάνει το Βενετία - Παρίσι με λεωφορείο;
Υπολογίζοντας εκ των προτέρων το διαθέσιμο χρόνο μου άλλαξα απλά μια πλατφόρμα, εκδίδοντας εισιτήριο για το αστικό λεωφορείο νο1 που θα μ’ ανέβαζε στην παλιά πόλη και έφευγε σε 5 μόλις λεπτά. Κατέβηκα στο τέρμα, στη βάση του τελεφερίκ για τη Città Alta, το οποίο για καλή μου τύχη πρόλαβα και μπήκα με το ίδιο, ενιαίο εισιτήριο. Η ώρα έδειχνε 10 όταν σήκωσα τα μάτια μου και ξαναείδα αυτή τη θαυμάσια εικόνα:
Περιττό να αναφέρω πόσο συγκινημένος ήμουν που επέστρεφα στο Μπέργκαμο, πρώτη φορά μετά τον Φεβρουάριο του 2020 και σας έχω περιγράψει στην αντίστοιχη ιστορία μου, γνωρίζοντας τι ακολούθησε λίγες μέρες μετά...
Με χαρά ξεκίνησα ν’ ανεβαίνω τον κεντρικό δρόμο Gombito βλέποντας και το γνωστό σιντριβάνι του, σταματώντας όπως είναι λογικό και στη Piazza Vecchia λίγο πιο πάνω:
Δεν είχα κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου, καθώς το μόνο που ήθελα να κάνω πριν φάω και πιώ κάτι, ήταν μια βόλτα στη πόλη που τόσο είχα αγαπήσει, με τον ιδιαίτερο φωτισμό της να της δίνει έναν εξαιρετικό τόνο. Ανέβηκα μέχρι το τέλος και τον πύργο della Campanella:
Η πιτσαρία – υπερπαραγωγή ήταν δυστυχώς κλειστή εκείνη την ώρα προς απογοήτευση μου, έτσι αναγκάστηκα να πάρω το δρόμο της επιστροφής προς αναζήτηση τροφής αρχικά,
με τα περισσότερα καταστήματα γρήγορου φαγητού γύρω από το Palazzo Nuovo να έχουν επίσης κλείσει:
Με δυσκολία απαρνήθηκα τις αγαπημένες μου μπυραρίες & παμπ, που είχα «επενδύσει» δυόμισι χρόνια πριν:
Το Polentone βλέπετε μπροστά από την Piazza Mercato delle Scarpe είναι σταθερή αξία σ τη Città Alta από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ, με τα πάντα φρέσκα και πολύ ωραία υλικά του. Σάντουιτς προσούτο - μοτζαρέλα σε πακέτο, γιατί ο χρόνος πίεζε:
Δε γινόταν βλέπετε να φτάσω μέχρι εκεί και να μη το γλεντήσω λίγο. Ευτυχώς το η παλιά πόλη είναι μικρή και οι αναμνήσεις πολύ πρόσφατες, οπότε διανύοντας λίγα μόνο μέτρα πέρασα την πόρτα της Pub ‘’Tucans’’, Ιρλανδικής όπως μαρτυράει το όνομα και η διακόσμηση της:
Ο μπάρμαν ξαφνιάστηκε που με είδε μπροστά του, μιας και με τη φόρα και τη βιασύνη που είχα πήγα καρφωτός σχεδόν πάνω στο μπαρ και ξαφνιάστηκε δεύτερη φορά όταν σε λίγα μόνο λεπτά του ζήτησα να με ξαναγεμίσει. Έπρεπε:
Στις 11 το βράδυ περνούσα με βιαστικό βήμα την Porta Sant'Agostino κάνοντας ένα μικρό κύκλο από λάθος, καταλήγοντας και πάλι στην αφετηρία του τελεφερίκ απ’ όπου θα έπαιρνα το λεωφορείο, αρχικά για τον σταθμό των τρένων και κατόπιν για το αεροδρόμιο μέσω του χωριού Orio al Serio που ήταν και η διαμονή μου. Ήθελα το συγκεκριμένο δρομολόγιο προκειμένου να μη περπατάω μες τη νύχτα με την κούραση που είχα, με το λεωφορείο να με αφήνει λίγα μόνο μέτρα μακριά απ’ το κατάλυμα μου:
Το επόμενο πρωί αφού ήπια το καφεδάκι μου και έφαγα το λιτό έως ελάχιστο πρωινό μου, βγήκα στον κεντρικό δρόμο του χωριού και περνώντας απέναντι, μπήκα στο γνωστό πεζόδρομο που περνάει περιμετρικά του αεροδρομίου, οδηγώντας στην πύλη των αναχωρήσεων ενάμισι χιλιόμετρο μετά. Πάντα εξυπηρετικός ο συγκεκριμένος συνδυασμός:
Ήπια ένα διπλό εσπρεσάκι και πέρασα τον έλεγχο εν μέσω πολυκοσμίας, καταναλώνοντας τον υπόλοιπο διαθέσιμο χρόνο στα εξαιρετικά καταστήματα του αεροδρομίου. Δεν έχω φύγει ποτέ απ’ αυτό το μέρος άλλωστε δίχως ζυμαρικά και κρασί, κάτι που δε θα συνέβαινε ούτε τώρα, με τις επιλογές να ναι απεριόριστες:
Η πτήση που θα μας οδηγούσε στην Ελλάδα έφυγε στην ώρα της μισογεμάτη όπως πίστευα και περίμενα εξ’ αρχής,
μ΄ εμένα μόνο μου σε μια άδεια μπροστινή τριάδα να κοιτάω την Ιταλία από το φινιστρίνι κάνοντας τον απολογισμό του διημέρου που έφυγε αλλά και τα σχέδια αυτού που ξεκινούσε:
Η ώρα στο Flixbus πέρασε σχετικά γρήγορα, παρόλο που οι συνθήκες δεν ευνοούσαν για κάτι τέτοιο. Ήταν η πρώτη φορά που έμεινα δυσαρεστημένος από την εταιρεία, καθώς ούτε τα υποσχόμενα διέθετε (πρίζες φόρτισης, WiFi κ.α.), αλλά ούτε καν τις προβλεπόμενες λάμπες διαβάσματος προκειμένου να διαβάσω το βιβλίο μου, κάτι που έκανα τελικά με δυσκολία.
Τουλάχιστον ήταν εκνευριστικά συνεπές, φτάνοντας στο αεροδρόμιο του Bergamo στις τρεις ώρες περίπου, μετά από σύντομες στάσεις σε Mestre & Verona για επιβίβαση/αποβίβαση, συνεχίζοντας το δρομολόγιο του για το Παρίσι (!), μέσω Τορίνο & Λυών. Μα ποιος φυσιολογικός άνθρωπος κάνει το Βενετία - Παρίσι με λεωφορείο;
Υπολογίζοντας εκ των προτέρων το διαθέσιμο χρόνο μου άλλαξα απλά μια πλατφόρμα, εκδίδοντας εισιτήριο για το αστικό λεωφορείο νο1 που θα μ’ ανέβαζε στην παλιά πόλη και έφευγε σε 5 μόλις λεπτά. Κατέβηκα στο τέρμα, στη βάση του τελεφερίκ για τη Città Alta, το οποίο για καλή μου τύχη πρόλαβα και μπήκα με το ίδιο, ενιαίο εισιτήριο. Η ώρα έδειχνε 10 όταν σήκωσα τα μάτια μου και ξαναείδα αυτή τη θαυμάσια εικόνα:
Περιττό να αναφέρω πόσο συγκινημένος ήμουν που επέστρεφα στο Μπέργκαμο, πρώτη φορά μετά τον Φεβρουάριο του 2020 και σας έχω περιγράψει στην αντίστοιχη ιστορία μου, γνωρίζοντας τι ακολούθησε λίγες μέρες μετά...
Με χαρά ξεκίνησα ν’ ανεβαίνω τον κεντρικό δρόμο Gombito βλέποντας και το γνωστό σιντριβάνι του, σταματώντας όπως είναι λογικό και στη Piazza Vecchia λίγο πιο πάνω:
Δεν είχα κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου, καθώς το μόνο που ήθελα να κάνω πριν φάω και πιώ κάτι, ήταν μια βόλτα στη πόλη που τόσο είχα αγαπήσει, με τον ιδιαίτερο φωτισμό της να της δίνει έναν εξαιρετικό τόνο. Ανέβηκα μέχρι το τέλος και τον πύργο della Campanella:
Η πιτσαρία – υπερπαραγωγή ήταν δυστυχώς κλειστή εκείνη την ώρα προς απογοήτευση μου, έτσι αναγκάστηκα να πάρω το δρόμο της επιστροφής προς αναζήτηση τροφής αρχικά,
με τα περισσότερα καταστήματα γρήγορου φαγητού γύρω από το Palazzo Nuovo να έχουν επίσης κλείσει:
Με δυσκολία απαρνήθηκα τις αγαπημένες μου μπυραρίες & παμπ, που είχα «επενδύσει» δυόμισι χρόνια πριν:
Το Polentone βλέπετε μπροστά από την Piazza Mercato delle Scarpe είναι σταθερή αξία σ τη Città Alta από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ, με τα πάντα φρέσκα και πολύ ωραία υλικά του. Σάντουιτς προσούτο - μοτζαρέλα σε πακέτο, γιατί ο χρόνος πίεζε:
Δε γινόταν βλέπετε να φτάσω μέχρι εκεί και να μη το γλεντήσω λίγο. Ευτυχώς το η παλιά πόλη είναι μικρή και οι αναμνήσεις πολύ πρόσφατες, οπότε διανύοντας λίγα μόνο μέτρα πέρασα την πόρτα της Pub ‘’Tucans’’, Ιρλανδικής όπως μαρτυράει το όνομα και η διακόσμηση της:
Ο μπάρμαν ξαφνιάστηκε που με είδε μπροστά του, μιας και με τη φόρα και τη βιασύνη που είχα πήγα καρφωτός σχεδόν πάνω στο μπαρ και ξαφνιάστηκε δεύτερη φορά όταν σε λίγα μόνο λεπτά του ζήτησα να με ξαναγεμίσει. Έπρεπε:
Στις 11 το βράδυ περνούσα με βιαστικό βήμα την Porta Sant'Agostino κάνοντας ένα μικρό κύκλο από λάθος, καταλήγοντας και πάλι στην αφετηρία του τελεφερίκ απ’ όπου θα έπαιρνα το λεωφορείο, αρχικά για τον σταθμό των τρένων και κατόπιν για το αεροδρόμιο μέσω του χωριού Orio al Serio που ήταν και η διαμονή μου. Ήθελα το συγκεκριμένο δρομολόγιο προκειμένου να μη περπατάω μες τη νύχτα με την κούραση που είχα, με το λεωφορείο να με αφήνει λίγα μόνο μέτρα μακριά απ’ το κατάλυμα μου:
Το επόμενο πρωί αφού ήπια το καφεδάκι μου και έφαγα το λιτό έως ελάχιστο πρωινό μου, βγήκα στον κεντρικό δρόμο του χωριού και περνώντας απέναντι, μπήκα στο γνωστό πεζόδρομο που περνάει περιμετρικά του αεροδρομίου, οδηγώντας στην πύλη των αναχωρήσεων ενάμισι χιλιόμετρο μετά. Πάντα εξυπηρετικός ο συγκεκριμένος συνδυασμός:
Ήπια ένα διπλό εσπρεσάκι και πέρασα τον έλεγχο εν μέσω πολυκοσμίας, καταναλώνοντας τον υπόλοιπο διαθέσιμο χρόνο στα εξαιρετικά καταστήματα του αεροδρομίου. Δεν έχω φύγει ποτέ απ’ αυτό το μέρος άλλωστε δίχως ζυμαρικά και κρασί, κάτι που δε θα συνέβαινε ούτε τώρα, με τις επιλογές να ναι απεριόριστες:
Η πτήση που θα μας οδηγούσε στην Ελλάδα έφυγε στην ώρα της μισογεμάτη όπως πίστευα και περίμενα εξ’ αρχής,
μ΄ εμένα μόνο μου σε μια άδεια μπροστινή τριάδα να κοιτάω την Ιταλία από το φινιστρίνι κάνοντας τον απολογισμό του διημέρου που έφυγε αλλά και τα σχέδια αυτού που ξεκινούσε:
