Αζερμπαϊτζάν Γεωργία Αυγουστιάτικα στον Καύκασο

[silversurfer]

Φαράγγια κ Σπήλαια


Κ φτάνουμε στο ξενώνα μας. Τα – λίγα είναι η αλήθεια – reviews τον αποθέωναν κ είχαμε κλείσει (ή νομίζαμε οτι κλείσαμε) ενα πανέμορφο δωμάτιο με μπαλκονάκι κ θέα στο ποτάμι σε φοβερή τιμή. Μας υποδέχεται ο κανένας, περιμένουμε στο ισόγειο, σκάει μύτη μια γιαγιά (που προφανώς είχε το ρόλο του housekeeping) , ενα παλικάρι ο οποίος μας καλωσόρισε κ μετά πήγε να παίξει με το σκύλο του στο κήπο κ μια wannabe γκομενίτσα που επειδή ξεπερνούσε το μέσο όρο ύψους των γεωργιανών γυναικών (1.50m) κ έβαψε νύχι κ αγόρασε κ μια τσάντα, την είχε δει Γιάννα Αγγελοπούλου

Βλέπει την κράτησή μας κ αρχίζει να μαλώνει με τη γιαγιά (προφανώς μάνα της θα ήταν κ το παλικάρι με το σκύλο, άντρας/γκόμενος της) κ με τα πολλά μας λέει «το δωμάτιο δεν είναι ακόμη έτοιμο άλλα ανεβείτε στον όροφο να αφήσετε τα πράγματά σας». Αρματωμένοι εμείς με τις βαλίτσες περνάμε μπροστά της κ φυσικά ουδεμια σκέψη πέρασε είτε απο αυτην είτε απ’τον γκόμενο/σύζυγο να δώσει ενα χεράκι Φτάνουμε πάνω κ τι να δούμε ... ένα σκοτεινό δωμάτιο χωρίς παράθυρο (!!) με ενα παραπεταμένο κρεβάτι στη μέση

Οπα οπα οπα κοπελιά κάτι έγινε λάθος, εδώ εμείς έπρεπε να έχουμε μπαλκόνι με θέα κ όμορφα έπιπλα, κ της δείχνω το κινητό μου με την κράτηση κ τις φωτογραφίες που αναλογούσαν στο δωμάτιο.
Αααααα κοίτα να δείς, μου λέει η «Γιάννα», προφανώς έκανες λάθος, αν ήθελες δωμάτιο με μπαλκόνι έπρεπε να είχες επιλέξει την επιλογή «Double Room With Balcony» κ οχι «Double Room» σκέτο. Της λέω οτι οταν έκλεισα το δωμάτιο είχε μόνο μια επιλογή κ μπαίνοντας σε αυτή (Booking) έδειχνε το δωμάτιο με το μπαλκόνι. Ναι, οχι, κ καλά αυτό έγινε απο λάθος (ααααααασε ρε κοπελιά δεν είμαστε χθεσινοί) κ εν τέλει της λέω οτι θα έπρεπε να έχεις την περιγραφή του δωματίου «Double Room Without Window» άλλα δεν το κάνεις γιατί δεν θα πατούσε κανένας
Της ξεφεύγει ενα μειδίαμα κ τέλος πάντων μου λέει αν θέλετε μπορείτε να μείνετε στο δωμάτιο της γιαγιάς (!!!) γιατί δεν υπάρχει άλλη λύση

Μια χαρά υπάρχει άλλη λύση της λέω, μαζεύουμε τις βαλίτσες κ φεύγουμε κ μιας κ στην κράτηση δεν είχαμε δώσει στοιχεία πιστωτικής, γίναμε «Αλέκος». Βγαίνουμε στο δρόμο, ανοίγουμε το Booking κ μιας κ ήμασταν κουρασμένοι, απέρριψα μονομιας όλους τους υποψήφιους ξενώνες κ επιλέξαμε ένα απ’τα λίγα αξιοπρεπή ξενοδοχεία. Η τιμή ήταν διπλάσια απ’οτι θα δίναμε στο ξενώνα άλλα λόγω του same day booking, είχε προσφορά το deluxe room για λίγα lari παραπάνω κ λέμε, χαλάλι, πάρ’το να γουστάρουμε ρε παιδί μου

Το hotel Dimasi είναι πολύ κεντρικό, το δωμάτιο μας τεράστιο κ μοντέρνο άλλα είδα κ εκεί κάποια θέματα που χαλάνε τη γενική εικόνα. Κάποιες πρίζες ξεχαρβαλωμένες, το πρωινό τυποποιημένο Lidl κ το παιδί στο γραφείο να μας λέει εξυπνάδες τύπου «δε δουλεύει το POS» Εν τέλει μια χαρά δούλεψε όταν του είπα κ γω οτι κ καλά «δεν μου φτάνουν τα μετρητά» κ «ας δοκιμάσουμε κ οτι γίνει».

Για το Kutaisi δεν είχα κάνει κάποια προεργασία, ξέραμε οτι η πόλη έχει περιορισμένο ενδιαφέρον τουριστικά κ έτσι δεν ασχοληθήκαμε καθόλου, απλά κάναμε βόλτα στο κέντρο κ στο πάρκο δίπλα στο ποτάμι. Αν δεν ήταν το αεροδρόμιο κ μάλιστα η WizzAir που έστησε βάση εκεί, το Kutaisi δύσκολα θα υπήρχε στο itinerary κάποιου ταξιδιώτη. Αφού ήπιαμε ενα καφεδάκι σε ένα όμορφο νεανικό καφε, πήγαμε στο γραφείο (?) της Georgia Budget Tours το οποίο είναι μέσα σε ενα μαγαζί με καλλυντικά (!!)

Εκεί η κοπελίτσα μας εξήγησε αναλυτικά τι περιλαμβάνουν οι εκδρομές που θέλαμε να πραγματοποιήσουμε κ αφού λύσαμε κάθε απορία (μοναδική δική μου ήταν τι είδους βανάκι έχετε κ πόσα άτομα είναι στο tour) πληρώσαμε – cash only – κ φύγαμε για dinner. H δυνατή βροχή που είχε ξεσπάσει μας ανάγκασε να πάμε εκεί κοντά στο εστιατόριο Papavero το οποίο έχει τραπέζια στο κήπο, κάποια καλυπτόταν κ έτσι κάτσαμε έξω. Πολύς κόσμος μιας κ ήταν σαββατόβραδο, το φαγητό ήταν νόστιμο κ το κρασί υπέροχο. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τις μάρκες των κρασιών που δοκιμάσαμε στη χώρα καθώς τα ονόματα είναι αρκετά ζόρικα.

Για την επομένη είχαμε επιλέξει εκδρομή στα φαράγγια κ τα σπήλαια που βρίσκονται σε κοντινή σχετικά απόσταση απ’την πόλη. Μιας κ ήταν Κυριακή ήμουν σίγουρος οτι θα έχουμε πολύ κόσμο κ στο τουρ άλλα κ στα μέρη που θα επισκεπτόμασταν. Είχα δίκιο φυσικά άλλα τουλάχιστον το βανάκι ήταν ολοκαίνουριο κ πολύ άνετο.

Εκεί γνωρίσαμε ενα ζευγάρι άγγλων, απ’το οποίο το παλικάρι ήταν τρελός ποδοσφαιρόφιλος (ή μάλλον εξεδρόφιλος), ταξίδευε την Ευρώπη κ τον κόσμο πολλές φορές απλά για να παρεβρεθεί σε τοπικά ντέρμπυ (μου είπε οτι ήρθε εκείνη τη χρονιά 2 φορές θεσσαλονίκη για να παραβρεθεί στα ΠΑΟΚ-Άρης κ Άρης-ΠΑΟΚ !!!), είχε ξενερώσει άσχημα με την Premier League λογω της εμπορευματοποίησης κ την έλειψη οπαδικής ατμόσφαιρας στα γήπεδα (το Emirates – έδρα της Άρσεναλ, πρώην ομάδας του όπως μου τόνισε – είναι λέει 70% τουρίστες κ ποζεράδες) κ είχε γνώσεις για κάθε κουλό πρωτάθλημα. Μου ανέφερε την ιστορία με τον Νικοπολίδη κ το πως τον άφησε ο ΠΑΟ να πάει στον Ολυμπιακό κ θυμόταν παίκτες οπως ο Χαλκιάς (!) κ ο Βασίλης Λάκης (!!!)

Πρώτη στάση το Sataplia Nature Reserve το οποίο κατα τη γνώμη όλων ήταν κ το πιο αδιάφορο. Στο χώρο του πάρκου λοιπόν υπάρχει ενα κομμάτι οπου έχουν ανακαλυφθεί πατημασιές δεινοσαύρων (οι οποίες τώρα έχουν σμικρυνθεί λόγω διάβρωσης του εδάφους κ των φυσικών φαινομένων) κ έχουν στήσει ολόκληρη πλατφόρμα ώστε να περπατάει ο κόσμος απο πάνω τους, ένα χώρο με ενα ψεύτικο δεινόσαυρο τύπου Jurassic Park κ γενικά πολύ κακό για το τίποτα. Ακολούθησε η είσοδος σε ενα σπήλαιο κ στο τέλος μετά απο λίγο περπάτημα στο δάσος, είχε μια εξέδρα με θέα στη πλαγιά κ την πόλη. Not impressed.

Συνεχίσαμε με το Prometheus Cave , ενός αρκετά εντυπωσιακότερου συστήματος σπηλιών το οποίο έχει μήκος περίπου 11χλμ άλλα βέβαια μόλις το 1χλμ είναι ανοιχτό στους τουρίστες. Εκεί είχε παρα πολύ κόσμο κ έμπαινες μέσα σε γκρουπ ωστε να μη φρακάρει. Η ξεναγός του πάρκου μας είπε εκει βαριεστημένα τα βασικά σε 3 γλώσσες (γεωργιανά, αγγλικά κ ρώσικα) απ’τα οποία συγκράτησα ελάχιστα καθώς 2 παιδάκια τρέχαν πάνω κάτω κ φωνάζαν οπότε κ γω παράτησα την προσπάθεια.

Αυτο που μας είπε η δικιά μας tour leader είναι οτι η σπηλιά δεν λεγόταν Prometheus Cave άλλα κάπως αλλιώς, όμως απο τότε που αποφασίστηκε το άνοιγμα για τους τουρίστες άλλαξαν την ονομασία για λόγους marketing (καθώς ο Προμηθέας είναι πιο πιασάρικο όνομα ). Ασύγκριτα ομορφότερα κ μεγαλύτερα τα σπήλαια απ’το αντίστοιχο στη Sataplia άλλα τα highlight της εκδρομής ήταν τα φαράγγια που ακολουθούσαν.

To πρώτο ήταν το Martvili Canyon του οποίου το δυνατό σημείο είναι το ποταμάκι που περνάει απο μέσα. Έχουν βάλει βάρκες τύπου rafting για να δίνουν την ευκαιρία στους επισκέπτες να κάνουν μια διαδρομή μέσα στη φύση η οποία είναι κ το highlight του φαραγγιού – ΔΕΝ είναι rafting, το ποταμάκι είναι πολυ ρηχό, ίσα ισα κάνεις κουπί για να τσουλάει το βαρκάκι. Η τοποθεσία είναι μαγικά όμορφη κ φαντάζομαι ακόμα ομορφότερη αν έχει λιγότερο κόσμο.

Προς το τέλος της βαρκάδας άρχισε να βρέχει κ έτσι ξεπετάξαμε το υπόλοιπο φαράγγι στα γρήγορα. Εδώ να πω κ δυο λόγια για το tour. Είχαμε μαζί μας μια συμπαθέστατη κοπελίτσα η οποία ήταν αρκετά ομιλιτική κ οργανωτική κ προσπαθούσε πραγματικά ώστε όλοι να μείνουν ευχαριστημένοι, να βοηθήσει όσους είχαν θέματα ή έμεναν πίσω κ να φροντίσει ώστε το πρόγραμμα να τηρηθεί στον καλύτερο βαθμό. Όλα αυτα πιστέψτε με δεν είναι καθόλου εύκολα με τόσο κόσμο, Κυριακή κ με βροχή.

Φύγαμε λοιπόν άρον άρον να προλάβουμε το τελευταίο φαράγγι στο πρόγραμμά μας, το Okatse canyon. Μιας κ ήμασταν ήδη λίγο αργοπορημένοι, ο οδηγός γκάζωσε σαν τρελός μέσα σε στενούς επαρχιακούς δρόμους με διάσπαρτες ξέμπαρκες αγελάδες στη μέση σε οδόστρωμα όπου μόλις είχε βρέξει. Όλο αυτο ήταν αρκετά ανεύθυνο καθώς όλοι μέσα στο βαν σκιαχτήκαμε, δέσαμε αρον αρον τις ζώνες ασφαλείας κ ανησυχήσαμε αρκετά. Οτι κ αν είπαμε, πέρναμε σαν απάντηση οτι πρέπει να προλάβουμε το ticket office. Εν τέλει το προλάβαμε για 5 λεπτά άλλα όλο αυτό ήταν ένα μεγάλο μειον για το tour αυτο καθεαυτό

Σε συζήτηση που είχαμε με την κοπέλα του γραφείου, μας ανέφερε οτι συνήθως έτσι γίνεται όταν έχει αρκετό κόσμο κ υπήρξαν κ πολλές περιπτώσεις που δεν πρόλαβαν το τελευταίο φαράγγι κ είχαν παράπονα απο πελάτες. Της επισημάναμε οτι αφού κάτι τέτοιο προκαλεί προβλήματα, ίσως θα έπρεπε να κάνουν πιο light το tour κ να βγάλουν το πρώτο, Sataplia Reserve, καθώς δεν ενθουσίασε κανένα. Η ίδια μας ανέφερε οτι συμφωνεί κ η ίδια οπως κ άλλοι tour guides κ είναι προς συζήτηση με τους ιδιοκτήτες.

Το Okatse canyon έχει μια μεγάλη μεταλική κατασκευή που προεξέχει απ’τους βράχους κ σε κάποια σημεία μπορείς να δείς τη φύση κ το κενό ακριβώς απο κάτω σου καθώς έχει διάτρητο δάπεδο. Η διαδρομή είναι γύρω στα 2χλμ κ πραγματικά είναι αυτο που λέμε breathtaking. Για να καταλάβετε καλύτερα, ακολουθεί μια φωτο με τη μακέτα του μέρους όπου στα αριστερά φαίνεται το μονοπάτι στο φαράγγι.

Για να φτάσεις εως το σημείο με τη μεταλλική «γεφυρα» έχεις δυο επιλογές. Είτε να περπατήσεις γύρω στα 2-3 χλμ μέσα στο δάσος ή να πάρεις ενα απ’τα τζιπάκια που οδηγούν εκεί τα αλάνια κ να σε πάνε απο ένα δρόμο-φραπεδιέρα. Το κόστος του τζιπακίου είναι στανταρ στα 50lari οποτε όσο περισσότεροι στο τζιπ τοσο καλύτερα. Το θέμα είναι οτι εγώ κ κάποιοι άλλοι θα θέλαμε να πάμε με τα πόδια άλλα με την συσωρευμένη κούραση της ημέρας + τον περιορισμένο χρόνο (θα έπρεπε να το περπατήσουμε πολυ σβέλτα) τελικά το αφήσαμε κ πήραμε το τζιπ – τα αρνητικά των οργανωμένων εκδρομών όπου πρέπει να ακολουθήσεις αυστηρά το πρόγραμμα

Επιγραμματικά το tour ήταν ενδιαφέρον, η tour guide συμπαθητικότατη, με γνώσεις κ ειλικρινή προσπάθεια, στο τέλος όμως σου μένει ενα περίεργο συναίσθημα οτι έκανες ενα βιαστικό πασάλειμμα παρότι ξόδεψες ολη την ημέρα σου Πρόσφατα που είδα απο περιέργεια την ιστοσελίδα τους διαπίστωσα οτι αφαίρεσαν όντως τον πρώτο προορισμό. Εαν κάποιος έχει δικό του όχημα θα πρότεινα επίσκεψη σε Okatse κ Martvili κ ΕΑΝ μείνει χρόνος κ διάθεση, τότε ας περάσει κ μια βόλτα απ’το Prometheus Cave.

Επιστρέψαμε κ πήγαμε μαζί με το ζευγάρι των άγγλων για φαγητό ξανα στο Papavero, κοπανήσαμε κ τα γεωργιανά κρασάκια μας κ επιστρέψαμε για ντους κ ύπνο καθώς την επομένη είχαμε ξανα εκδρομή

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 8
• 9
• 10
• 11

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 10 of 11

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[silversurfer]

Baku

Αφού ξυπνήσαμε, σενιαριστήκαμε κ .. ξεμαστουρώσαμε απ’τον ύπνο, σταμάτησε κ η βροχή κ ξεκινήσαμε την περιήγησή μας. Προσπεράσαμε την κεντρική πλατεία κ κατευθυνθήκαμε προς την παλιά πόλη. Αναγνωρισμένη ως πολιτιστική κληρονομιά της UNESCO και περιτριγυρισμένη απο χαμηλά τείχη , έχει αρχιτεκτονικές επιρροές απο ενα σωρό πολιτισμούς. Πέρσες, άραβες, οθωμανοί κ ρώσοι είναι οι κυριότεροι απο αυτους που πέρασαν απο δω κ έχουν αφήσει τα σημάδια τους στην περιοχή.

Προσωπικά η παλιά πόλη με άφησε λίγο αδιάφορο. Ωραία η περατζάδα απο τα στενά σοκάκια άλλα οχι κατι ιδιαίτερο, ειδικά αν έχεις επισκεφθεί αντίστοιχες παλιές πόλεις σε Ιράν ή Τουρκία πχ. Ήταν λίγο ενας αχταρμάς διότι τα παλιά κτήρια ήταν διάσπαρτα ανάμεσα σε μέτρια (κ ακριβά) καφε/εστιατόρια ενω σε κάθε μα κάθε γωνία θα σε πρήξουν με το copy paste σενάριο « γεια σας, απο που ειστε, πρωτη φορά στο Αζερμπαϊτζάν, θα θέλατε ενα tour guide, μα γιατί οχι»

Τα σημαντικότερα κτήρια είναι ο πύργος Maiden και το περσικό παλάτι Shirvanshahs. Δεν μπήκαμε σε κανένα απο τα δυο καθώς δεν μας έκαναν κλικ ρε παιδί μου (έχουμε κ πρόσφατο το ταξίδι μας στο Ιράν) κ επειδή θεωρήσαμε οτι το εισητήριο για να μπούμε σε εναν άδειο πύργο ισα ισα για να δουμε τη θέα απο ψηλά δεν άξιζε.

Κατα την έξοδό μας εντοπίσαμε εναν παράλληλο δρόμο ο οποίος οδηγούσε στην πλατεία, γεμάτος απο καφε, εστιατόρια κ περαντζάδα. Εκεί αράξαμε κ εμείς να ανακτήσουμε δυνάμεις κ να κάνουμε κ λίγο people watching. Ακολούθως προχωρήσαμε προς την παραλιακή απο όπου μπορείς να δεις για πρώτη φορά τα έργα που φτιάχνονται αδιαλείπτως. Το Baku είναι η χαρά του μηχανικού σήμερα, το πετρελαιοχρήμα ρέει άφθονο κ στην πρωτεύουσα γίνονται επενδύσεις με σκοπό (ίσως) μακροπρόθεσμα να αποτελέσουν τουριστικό hotspot.

Οι ενέργειες που κάνουν δείχνουν οτι προσπαθούν να ακολουθήσουν τα χνάρια του Dubai χωρις να έχουν βέβαια το ατου της αμμώδους παραλίας. Γέμισαν την πόλη designιές, δημιούργησαν landmarks, μεγάλα πάρκα, χώρους για να προσελκύσουν αθλητικά events (χαρακτηριστικά η φόρμουλα 1 κ το γήπεδο που έγινε ο τελικός του Europa League to 2019), σύγχρονο αεροδρόμιο κ διευκόλυναν τη διαδικασία έκδοσης visa ενω ήδη κάνουν κ κάποια δειλά βήματα με τις lowcost αεροπορικές.

Περπατώντας την παραλιακή απορήσαμε πως ακόμα δεν έχει γίνει μόδα το ηλεκτρικό πατίνι κ έτσι, με χαλαρά βήματα κ μπουρδολογία φτάσαμε στο μουσείο χαλιού το οποίο είναι κ αυτο ενα πολυ ιδιαίτερο κτήριο. Έχει τη μορφή ενος χαλιού που διπλώνεται (ή ξεδιπλώνεται, οπως το πάρει κανείς) κ ενω αν το δείς μόνο του σε μια μακέτα θα αναφωνήσεις «ωιμε τι καρακιτσαριά είν τούτο» , η πραγματικότητα είναι οτι ο αρχιτέκτονας το έδεσε ομαλά με το τοπίο κ απο κοντά ίσα που το γουστάρεις κιόλας. Προσπάθησα πολυ να το χλευάσω άλλα στο τέλος τον παραδέχτηκα τον Αυστριακό που το σχεδίασε κ ξεσκίστηκα να βγάζω photos.

Δεν μπήκαμε βέβαια στο εσωτερικό του κ προχωρήσαμε προς το μικρό funicular που σε ανεβάζει στο ύψος των Flame Towers. Τα Flame Towers ως γνωστόν είναι το σήμα κατατεθέν της πόλης. Το προσωνύμιο του Αζερμπαϊτζάν είναι «Η Χώρα της Φωτιάς» κάτι που (ενδέχεται να) έχει τις ρίζες του στη πάλαι ποτέ επικρατούσα θρησκεία του Ζωροαστρισμού. Τα τρια κτήρια λοιπόν έχουν τη μορφή φλόγας κ μόλις βραδιάσει φωτίζονται περίτεχνα με LED δημιουργώντας διάφορες «χορογραφίες» (τα χρώματα της σημαίας, φλόγες, ενας άνθρωπος να σηκώνει τη σημαία κλπ). Κατα τα άλλα αποτελούν κτήρια γραφείων, πολυτελή διαμερίσματα κ ξενοδοχείο.

Μιας κ ήμασταν εκεί λίγο πριν σουρουπώσει, προχωρήσαμε στο πάρκο που περιέχει την «οδό των μαρτύρων» ή σωστότερα Martyr’s Lane, το μνημείο/νεκροταφείο στη μνήμη αυτών που σκοτώθηκαν κατα τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης κ των αιματηρών γεγονότων που ακολούθησαν στην πρωτεύουσα (εισβολή ρωσικών στρατευμάτων τον Ιανουάριο του 1990 – ονομάστηκε Black January) καθως κ στον πόλεμο με την Αρμενία για το Ναγκόρνο-Καραμπάχ.

Γενικά οι Καυκάσιες δημοκρατίες είναι αρκετά ταλαιπωρημένες (να το πω κομψά) απο τους Ρώσους. Το Αζερμπαϊτζαν αποτελούσε περσική επαρχία όταν μπήκαν πρώτη φορά οι Ρώσοι. Αργότερα μετα τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Αζέροι μαζί με τους Αρμένιους κ τους Γεωργιανούς ιδρύσαν μια Καυκάσια Δημοκρατία η οποία βέβαια δεν κράτησε πολυ καθώς οι Ρώσοι ξαναμπούκαραν κ διέλυσαν τη «συμμαχία».

Οι Αζέροι ίδρυσαν μόνοι τους την «Αζέρικη Δημοκρατία» που μάλιστα ήταν η πρώτη μουσουλμανική δημοκρατία που έδινε δικαιώματα στις γυναίκες. Εν τέλει οι Ρώσοι/Σοβιετικοί δεν μπορούσαν να αφήσουν ενα απ’τα μεγαλύτερα κοιτάσματα πετρελαίου σε ξένα χέρια κ ξανα-επιτέθηκαν.

Άλλα κ οταν η Σοβιετική Ένωση διαλύθηκε, οι Ρώσοι εξακολούθησαν τις μαλαγανιές τους στην περιοχή. Με την τακτική του «διαίρει κ βασίλευε», ενήργησαν/προκάλεσαν τη σύγκρουση Αρμενίων κ Αζέρων για την περιοχή του Ναγκόρνο Καραμπάχ ενώ για τα πεπραγμένα τους στη Γεωργία θα τα πουμε στο αντίστοιχο κεφάλαιο.

Επιστρέφοντας στο σήμερα, ακούσαμε φωνές κ εντοπίσαμε ενα σωρό κόσμο σε ενα σημείο με σκαλοπάτια που αποτελούσε τροπον τινα την έξοδο του πάρκου. Εκεί αράξαμε κ μεις περιμένοντας να έρθει η ώρα για τον φωτισμό των πύργων.

​

Ακολούθησε η ώρα του παιδιού κ «βγάλε με καλύτερη φωτογραφία» καθως εκτος απ’τα Flame Towers, εκείνο το σημείο προσφέρει κ την καλύτερη θέα της πόλης κ του κόλπου στον οποίο είναι χτισμένη.

Απο κει το πήραμε ποδαράτα φτάνοντας στην λεωφόρο Ιστικλάλ η οποία περιβάλει την παλιά πόλη κ η οποία είναι διάσπαρτη με δημόσια κτήρια, καταστήματα κ συντριβάνια σε μια διαδρομή που την προτείνει κ ο LP. Φτάσαμε στην Fountain Square η οποία έσφυζε απο κόσμο κ σκοτώσαμε τη πείνα μας με Pizza Hat κ McDonalds (πραγματικά τη σκοτώσαμε).

Δε θέλαμε όμως να πάμε νωρίς για ύπνο κ εντοπίσαμε ενα open air καφε/shisha μπαρ/liveάδικο στην άκρη της πλατείας όπου διάφορες τραγουδιάρες απήγγειλαν τουρκικά κυρίως πανηγυρτζίδικα κομμάτια (αναγνωρίσαμε κ το γιουροβιζιονικό της Sertab --- μην μας παρεξηγείτε, δεν παρακολουθούμε πλέον Eurovision – έχουμε να το κάνουμε απο τοτε που τραγουδούσε ο Σάκης ).

Η φάση ήταν πολυ γουστόζικη κ αράξαμε παρα τη minimum κατανάλωση των 15 AZN ανα άτομο. Εκεί είδαμε κόσμο πολυ διαφοροποιημένο απο τραπέζι σε τραπέζι. Απο τις γνωστές ολόσωμες μπούρκες τύπου pacman μέχρι super mini κ όποιον πάρει ο χάρος ενω κ στους άντρες είχε διάφορες φυσιογνωμίες (απο trendy καλοντυμένους μεχρι τους κλασικούς μουστακαλήδες με το ανοιχτό πουκάμισο). Γενικά ήταν μια φάση αχταρμάς όπως κ παντού στην πόλη. Η χώρα θεωρητικά είναι μουσουλμανική (η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων) κ η ημισέληνος υπάρχει κ στη σημαία, παρόλ’αυτά δεν υπάρχει κάποια επίσημη θρησκεία οπως στα περισσότερα μουσουλμανικά κράτη.

Κ αφου ήπιαμε τα ποτά μας κ τις μπύρες μας επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση καθώς είχαμε άλλη μια μέρα στην πόλη.

 

[travelbreak]

wizz κ ryan

Αν και δεν τις έχω αποφύγει κι εγώ, να τις χαιρόμαστε τέτοιες που είναι!

 

[silversurfer]

Baku

Κοιμηθήκαμε λίγο παραπάνω (δικαίως μετά τη χθεσινή ταλαιπωρία) κ μεχρι να πεταχτώ στο φούρνο να φέρω κατι για πρωινό κ να πιουμε κ λιγο καφέ, η ώρα έφυγε κ ακυρώσαμε το free walking tour που είχαμε κανονίσει. Οχι οτι μας πείραξε κ ιδιαίτερα, έτσι κ αλλιώς τα σημαντικότερα κομμάτια περιελάμβαναν την παλιά πόλη την οποία είχαμε ήδη δει (κ καθόλου εντυπωσιαστεί).

Βέβαια η καρδιά της Μ. --- ούσα κ μηχανικός --- χτυπούσε για το Heydar Aliyev Cultural Center, ενα απο τα τελευταία (κ ομορφότερα) δημιουργήματα της σπουδαίας αρχιτεκτόνισας Zaha Hadid, η οποία απεβίωσε το 2016. Η λεγάμενη ήταν ευρέως γνωστή στον αρχιτεκτονικό κόσμο ως η «βασίλισσα της καμπύλης» κ τα έργα της ανα την υφήλιο αποτελούν μεγάλες ντιζαϊνιές (ή οπως θα ελεγε κ ο silversurfer, φοβερές αρχιτεκτονιές).

Φθάσαμε μεχρι εκεί καλώντας Uber το οποίο δραστηριοποιείται στο Baku κ συμφέρει απίστευτα. Μόνο να έχετε υπόψη σας, εαν έχετε ηδη την εφαρμογή στο κινητό σας, οτι πρέπει να κατεβάσετε ξεχωριστή έκδοση για το Αζερμπαϊτζάν. Οι διαδρομές που κάναμε κόστιζαν απο 1,5 εως 2 AZN κ για το αεροδρόμιο 10 ΑΖΝ.

Το πολιτιστικό κέντρο είναι πραγματικά πολυ όμορφο. Απο έξω φαίνεται να αποτελεί συνέχεια του εδάφους, σαν να έριξε κάποιος μια πέτρα στο νερό κ να συνέλλαβε τη στιγμή που το νερό πετάγεται προς τα πάνω κ ολο αυτό να το απέδωσε ως κτήριο.

Πραγματικά φανταστική δουλειά η οποία όμως είναι άλλο τόσο εντυπωσιακή στο εσωτερικό το οποίο σε ορισμένα σημεία μοιάζει με φουτουριστικό διαστημόπλοιο.

Λειτουργεί ως μουσείο, χώρος εκθέσεων κ μέγαρο μουσικής. Έχει 2 τιμές εισητηρίων ανάλογα αν θες να έχεις πρόσβαση στον εκθεσιακό χώρο. Όταν επισκεφθήκαμε εμείς, ο χώρος είχε αυτοκίνητα αντίκες τα οποία δεν μας ενδιέφεραν. Το μουσείο περιείχε θέματα και αντικείμενα της ιστορίας Αζερμπαϊτζαν άλλα κ Γεωργίας δοσμένα με φουτουριστικό τρόπο. Καλή η προσπάθεια τους δε λέω, άλλα εμας μας άφησαν ψιλοαδιάφορους. Υπήρχε ενας όροφος οπου είχαν σε μακέτες όλα τα σημαντικά κτήρια των τελευταίων χρόνων όπως κ ιστορικά μνημεία για τους πεσόντες απ’τον πόλεμο με την Αρμενία.

Ωραίες ήταν οι μακέτες, εγώ απ΄τη μια έπαιζα με τα αεροπλανάκια του «αεροδρομίου» κ απ’την άλλη έψαχνα να βρω τι ήταν τέλος παντων αυτος ο Heydar Aliyev που όλα έχουν πάρει το όνομά του.

Ο τυπάς λοιπόν αποτέλεσε πρόεδρος της χώρας για 10 χρόνια (βέβαια δρούσε κ επι των ημερών της Σοβιετικής Ένωσης ως γενικός γραμματέας της περιοχής ενω ήταν κ μέλος της KGB). Τα ιστορικά στοιχεία αναφέρουν οτι πρόσφερε πολλά στην οικονομική αναγέννηση κ σταθεροποίηση της χώρας άλλα κ οτι το καθεστώς του ήταν απολυταρχικό κ οι εκλογές που διεξήγαγε, μούφες. Τον διαδέχθηκε ο γιος του ως ο μόνος υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές (ουτε τα προσχήματα δλδ --- δεν πέρνουν παράδειγμα εμας εδώ, μετα απο 5-6 χρόνια ψηφίζουμε ΟΛΟ το σόι του ηγέτη μας, σταράτα κ δημοκρατικά, ουτε να μας κράζει ο πλανήτης ουτε τίποτα – αρε Ελλαδάρα δώσε τα φώτα σου στις απανταχού ολιγαρχίες )

Κάτσαμε αρκετή ώρα στο χώρο, ήπιαμε κ ενα καφέ στη καφετέρια του κτηρίου κ μόνον όταν πεινάσαμε εδεήσαμε να φύγουμε.

Ένα Uber μας μετέφερε στην πλατεία Συντριβανίου (επι το ελληνικότερον) κ εκεί εντοπίσαμε το εστιατόριο/καφε MADO το οποίο αποτελεί τουρκική αλυσίδα κ το είδαμε κ στην Τυφλίδα αργότερα. Αρκετές επιλογές με υγιεινά (φαινομενικά) πιάτα, χτυπήσαμε το brunch μας κ πιάσαμε μπιριμπιρι με το σερβιτόρο ο οποίος ήταν Τούρκος οικονομικός μετανάστης.

Στην αρχή μου προξένησε εντύπωση, κακώς βέβαια καθώς μεταξυ Τουρκίας – Αζερμπαϊτζαν υπάρχουν έντονα κολλητηλίκια απο αρχαιοτάτων χρόνων κ ως προς την καταγωγή των δυο λαών άλλα κ ως προς τη σύγχρονη πολιτική σύνδεσή τους. Τολμώ να πω οτι τους βλέπουν όπως βλέπουμε εμείς την Κύπρο. Το γαλάζιο χρώμα που υπάρχει στη σημαία της χώρας είναι εκεί προς τιμήν της Τουρκικής καταγωγής του λαού. Οχι τυχαία, η Τουρκία ήταν η πρώτη χώρα που αναγνώρισε επισήμως το Αζερμπαϊτζαν κ η χώρα που συντάχθηκε πλήρως υπερ της στη διαμάχη με την Αρμενία.

Ακολούθως ξανα πήγαμε μια βόλτα στην πόλη κ επιστρέψαμε στο hotel για ξεκούραση κ για να ετοιμάσουμε τα πράγματά μας καθώς προβλεπόταν βραδυνή έξοδος.

Έχουμε μια αδυναμία στα rooftop bars ανα τον κόσμο κ έτσι επισκεφθήκαμε το 360 Hilton Bar στο ομώνυμο ξενοδοχείο το οποίο είχε διθυραμβικές κριτικές, ήταν περιστρεφόμενο κ πρόσφερε θέα στην πόλη (φυσικά κ στα flame towers). Ντυθήκαμε, σινιαριστήκαμε κ τελικά ... άνθρακες ο θησαυρός Παρασκευή βράδυ κ το μπαρ ήταν νεκρό. Βασικά έτσι οπως ήταν διαμορφωμένος ο χώρος ευνοούσε μονον καφε/φαγητό κ οχι μπαροκατάσταση καθώς οι θέσεις σε «απομόνωναν» κατα κάποιο τρόπο απ’το υπόλοιπο μαγαζί. Ξεραϊλα λοιπόν, καλά θα κάνουν να πάρουν μαθήματα απ’τα μπαρ των πρωτευουσών της Ν.Α. Ασίας. Μετά απο ενα μισάωρο είχαμε βαρεθεί κ με το ζόρι κάτσαμε μια ώρα ισα ισα να δικαιολογήσουμε το ποτό κ να τραβήξουμε καμιά θολή φωτο.

Για το γυρισμό επιλέξαμε να περπατήσουμε καθώς μας άρεσε παρα πολύ η ρυμοτομία της πόλης, ο φωτισμός, τα παραδοσιακού τύπου κτήρια της άλλα κ τα μεγάλα πάρκα της. Γενικά τη νύχτα η πόλη έχει πολύ όμορφο πρόσωπο. Φτάσαμε ξανα περιμετρικά της πλατείας όπου διαπιστώσαμε οτι τα εμπορικά καταστήματα ήταν ανοιχτά παρα το προχωρημένο της ώρας (22:30). Εντοπίσαμε ενα MADO σε διαφορετικό σημείο κ το τιμήσαμε για το βραδυνό μας πριν επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο καθώς είχαμε πρωινό ξύπνημα.

Η Buta Airways είναι θυγατρική lowcost της ΑΖΑL (εθνικός αερομεταφορέας) κ δραστηριοποιείται στο terminal 2 του αεροδρομίου το οποίο είναι ταπεινό χωρίς πολλά πολλά περα απο μια καντίνα κ έτσι μου έμειναν αμανάτι κ 5 ΑΖΝ που δεν ήξερα που να τα σκοτώσω. Να σημειώσω εδώ οτι αρχικά χάλασα 30 Ε σε μανάτ άλλα παντου χρησιμοποιούσα πλαστικό χρήμα οπότε κ λιγότερα να χαλούσα δεν θα μου χρειάζονταν.

Με τα πολλά αφήσαμε την πρωτεύουσα του Αζερμπαϊτζαν η οποία μας άρεσε πολυ κ ξεκινούσαμε για το κυρίως κομμάτι της εκδρομής μας στη Γεωργία

 

[travelbreak]

Ελπίζω στη Γεωργία να μην είστε τόσο φειδωλοί στα εκτός πόλης ενδιαφέροντα. Σίγουρα το Μπακού έχει μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά εκεί γύρω έχει και άλλα σημαντικά πράγματα, όπως το Γκομπουστάν.
Περιμένουμε τη συνέχεια στην αγαπημένη Γεωργία.
Για την Αρμενία και μία εβδομάδα είναι αρκετή, αφού είναι μικρή, οπότε καλά κάνατε και την αφήσατε για άλλη φορά.

 

[silversurfer]

Ελπίζω στη Γεωργία να μην είστε τόσο φειδωλοί στα εκτός πόλης ενδιαφέροντα. Σίγουρα το Μπακού έχει μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά εκεί γύρω έχει και άλλα σημαντικά πράγματα, όπως το Γκομπουστάν.

Δεν αμφιβάλω απλά η Γεωργία έχει πολλά περισσότερα must sees κ έτσι κάναμε τις επιλογές μας ---

 

[silversurfer]

Kazbegi

Προσγειωθήκαμε στην Τυφλίδα γύρω στις 11 ΑΜ κ υποτίθεται θα μας περίμενε στις αφίξεις εκπρόσωπος της Europcar καθώς η συγκεκριμένη εταιρεία δεν έχει γραφείο στο αεροδρόμιο. Άφαντος ο εκπρόσωπος, λέμε ας του δώσουμε λίγο χρόνο κ ας αγοράσουμε SIM κάρτες για να έχουμε data κ τηλέφωνο. Είχα διαβάσει σε ενα blog οτι η BeeLine προσφέρει διάφορα πακέτα κ συμφέρει περισσότερο άλλα μάλλον το ιδιο blog το διάβασαν κ ολοι οσοι θέλανε να αγοράσουν γεωργιανή SIM κ μαζευτήκαμε όλοι πάνω απ’τη μοναδική υπάλληλο. Αγοράσαμε αμφότεροι απο 4GΒ για 9 lari ( 1 Ε = 3,25 lari ) κ γω έβαλα κ άλλα 5 lari χρόνο ομιλίας έτσι να υπάρχει. Μιλάμε οι επικοινωνίες τσάμπα, πήρα ενα σωρο τηλέφωνα οσο ήμασταν στη χώρα κ δεν κατάφερα να κάψω ουτε το 1 απ’τα 5 lari που έβαλα.

Τέλος πάντων αντιληφθήκαμε οτι ο εκπρόσωπος προφανώς δεν άργησε άλλα μας ξέχασε κ πήρα τηλ στη Europcar. «Τώρα ερχόμαστε» άκουσα απ’την άλλη πλευρά κ γω υπέθεσα οτι το γραφείο τους θα ήταν κοντά στο αεροδρόμιο και ΟΧΙ στο κέντρο της πόλης οπως ήταν στη πραγματικότητα. Φυσικά ο τύπος έκανε πάνω απο μιση ώρα να έρθει κ μεις σκοτώσαμε την ώρα μας στο μοναδικό χάλια καφε που είχε στις αφίξεις κ τα νεύρα μας τσατάλια. Όταν έφτασε ο εκπρόσωπος τα άκουσε άλλα φαντάζομαι απ’το ενα αυτί μπηκαν κ απ’το άλλο βγήκαν.

Μιαμιση ώρα λοιπόν μετά την άφιξή μας στη χώρα ξεκινήσαμε για τον πρώτο σταθμό μας, το χωριό Stepantsmida (πρώην Kazbegi) στο ομώνυμο βουνό. Η πρώτη εντύπωση απ΄τον περιφερειακό (???) της Τυφλίδας, θλιβερή. Οχι κ πολυ καλό οδόστρωμα, δρόμος μιας λωρίδας την περισσότερη ώρα, έργα, νταλίκες, προσπεράσεις. Δεν είχαμε ιδέα οτι αυτά ήταν πταίσματα μπροστά σε αυτά που θα ακολουθούσαν ως προς την οδηγική συμπεριφορά των Γεωργιανών.

Κάποια στιγμή μπήκαμε στον περιβόητο Georgian Military Road, τον ιστορικό δρόμο του οποίου η αρχική κατασκευή ξεκίνησε το 1800 κ συνεχίστηκε εως το 1876 αποτελώντας τον ποιοτικότερο δρόμο της εποχής στη Ρωσία. Ξεκινούσε απο την Τυφλίδα κ έφτανε μέχρι το Βλαδικαφκάζ. Σήμερα αποτελεί το μόνο επίσημο κ νόμιμο συνοριακό πέρασμα μεταξυ Γεωργίας κ Ρωσίας με αποτέλεσμα να γίνεται χαμός απο νταλίκες οι οποίες σχηματίζουν μεγάλες ουρές οι οποίες ξεκινάνε αρκετά μακριά απο τα σύνορα. Καθώς είναι δρόμος με μια λωρίδα, είναι αρκετά επικίνδυνος κ θέλει αρκετή προσοχή κ υπομονή.

Εμείς για να φτάσουμε στη Stepantsmida κάναμε γύρω στις 4+ ώρες οι οποίες βέβαια συμπεριλαμβάνουν κανα 2 στάσεις για να αγοράσουμε κατι φαγώσιμο κ να ξεπιαστούμε, ενα μισάωρο καφεδάκι με προνομιακή θέα κ ενα κόλλημα λόγω έργων σε μια μικρή γέφυρα. Για την φυσική ομορφιά της περιοχής οτι κ να πω είναι λίγο. Οι όψεις των βουνών με το χαμηλό γρασίδι έδιναν ένα φοβερό τοπίο, κανονικά έπρεπε να βγάζουμε φωτο κάθε τρεις κ λίγο άλλα δεν θα φτάναμε ποτε.

Εκεί είχαμε κλείσει σε ενα νεόκτιστο μικρό ξενοδοχείο φτιαγμένο απο ξύλο, με μπαλκόνι με θέα κ κήπο, ήταν σα μικρό σαλέ. Ήταν κ το πιο ακριβό κατάλυμμα της εκδρομής άλλα χαλάλι του. Ιδιοκτήτης ήταν ενας τύπος που τα πρωινά δούλευε στο περιβόητο Rooms Kazbegi, το πεντάστερο ξενοδοχείο με τη βεράντα φάτσα κάρτα στο Trinity Church. Εμείς λόγω κούρασης δεν βγήκαμε στο χωριό αλλα απολαύσαμε στο μπαλκόνι μας το κρασί που μας πρόσφεραν μαζί με το παραδοσιακό Churchkhela το οποίο μοιάζει με μια μίξη κεριού κ πολύχρωμου λουκάνικου κ ειναι παραδοσιακό γλύκισμα. Φτιάχνεται απο σταφύλια κ ξηρούς καρπούς κ φυσικά δεν έχω ιδέα πως προφέρεται.

Για dinner επιλέξαμε χωρίς δεύτερη σκέψη το Rooms Hotel, μόνο που παρότι Αύγουστος, το βραδάκι είχε αρκετή ψύχρα κ ετσι καθίσαμε στο εσωτερικό του, το οποίο είναι εξίσου εντυπωσιακό κ καλαίσθητο. Απο πιάτα επιλέξαμε ενα παραδοσιακό γεωργιανό κ ένα «δυτικό» burger έτσι για να κινηθούμε safe, άλλα οτι κ αν επιλέγαμε είμαι σίγουρος οτι θα ήταν υπέροχο. Το δικό τους κρασί δεν μας εντυπωσίασε, κατι όμως που έκανε με το παραπάνω η σοκολατόπιτα για την οποία έγινε μάχη.

Το επόμενο πρωί μας βρήκε ξανα εκεί να απολαμβάνουμε (στη βεράντα αυτή τη φορά) καφε κ πρωινό. Η τιμή για το μπουφέ ήταν στα 15 Ε άλλα δε νομίζω οτι αξίζει – εμείς πήραμε αλα καρτ απο μια ομελέτα-υπερπαραγωγή, pancakes με μερέντα κ μελι κ καφέδες κ δεν δώσαμε ουτε 10 Ε σύνολο.

Πρώτη στάση της ημέρας η Gergeti Trinity Church, ίσως η πιο πολυφωτογραφημένη εκκλησία της Γεωργίας κ τουριστικό hotspot. Πρόσφατα μάλιστα ασφαλτοστρώσαν τον δρόμο που οδηγεί μέχρι εκεί (προς μεγάλη λύπη των απανταχού ταξιτζήδων της περιοχής που ζητούσαν 60 lari). Στα 2200 μέτρα υψόμετρο με φάτσα κάρτα το όρος Καζμπέγκι κ με ένα απιστεύτης καρτποσταλικής ομορφιάς τοπίο, κανείς νομίζω δεν ανεβαίνει μέχρι εκεί για θαυμάσει το φτωχό εσωτερικό της άλλα για να γεμίσει τα μάτια του κ την κάμερα του με αυτήν την ασύλληπτη ομορφιά.

Αφιερώσαμε αρκετή ώρα στο χώρο, άλλοτε θαυμάζοντας το τοπίο κ άλλοτε παλεύοντας να απομονώσουμε το φοβερό background απ’τα ενοχλητικά βανάκια κ αυτοκίνητα που έφταναν μέχρι δίπλα στην εκκλησία. Στο τέλος περπατήσαμε στα γρασίδια κ αράξαμε σε ενα σημείο απλά αγναντεύοντας την φοβερή θέα.

Αφου χορτάσαμε εικόνες ξεκινήσαμε την κάθοδο μας. Μόλις 45 λεπτά αργότερα φτάσαμε στο Gudauri, δημοφιλές θέρετρο του σκι. Βέβαια δεν πήγαμε για σκι αυγουστιάτικα άλλα για μια άλλη εμπειρία για την οποία είναι εξίσου διάσημο το συγκεκριμένο μέρος. Οι πλαγιές του Gudauri λοιπόν είναι ιδανικές για paragliding, ελληνιστί αλεξίπτωτο πλαγιάς ή λαϊκιστί «παραπέντε». Είχα κάνει το homework μου κ είχα κλείσει με την εταιρεία SkyAtlantida την οποία προτείνει κ ο LP. Γενικά η ιστοσελίδα τους δεν είναι κ οτι καλύτερο (είναι χάλια) κ έτσι έκανα την απαραίτητη επικοινωνία μέσω email κ whatsapp.

Για όποιον ενδιαφέρεται να τονίσω οτι οι τύποι που εκτελούν τις πτήσεις είναι οι πρώτοι που έφεραν την δραστηριότητα στη περιοχή, είναι Ουκρανοί κ πιστοποιημένοι εκπαιδευτές με χιλιάδες ωρες πτήσης. Στο χώρο κυκλοφορούν διάφοροι οι οποίοι μυρίστηκαν εύκολο χρήμα κ το παίζουν «έμπειροι» κ «εκπαιδευτές» κ προσφέρουν καλύτερες τιμές άλλα ΔΕΝ είναι επαγγελματίες κ δεν προσφέρουν σωστή εμπειρία στους πελάτες τους.

Όλοι αυτοί εκτελούν συνήθως τις πτήσεις στο σημείο όπου βρίσκεται το μνημείο της «φιλίας» μεταξύ Γεωργίας κ Ρωσίας, ενα ημικυκλικό κατασκεύασμα το οποίο μάλλον δεν έκανε καλά τη δουλειά του καθώς μεταξύ των 2 λαών κάθε άλλο παρα φιλία επικρατεί. Το δικό μας σημείο ήταν ένα ήρεμο μέρος με resting point κ καφεδάκι το οποίο να πω την αλήθεια δυσκολεύτηκα στην αρχή να βρώ άλλα η κοπέλα-manager μου έστειλε ενα youtube βιντεο κ έβγαλα άκρη.

Υπάρχουν διάφορα ήδη πτήσεων. Η πολυ απλή «ανεβαίνω κατεβαίνω» που διαρκεί 4 λεπτά, η economy που περιλαμβάνει απλες μανούβρες στην πλαγιά (15 λεπτά) , πτήση στο φαράγγι κ extreme πτήση που διαρκούν απο 30 εως 60 λεπτά κ κάνεις διάφορα ακροβατικά στον αέρα. Εγώ σαν πρώτη φορά επέλεξα την economy flight με τις απλές μανούβρες κ καλά έκανα διοτι μπορεί οσο είσαι στο έδαφος να τους βλέπεις κ να λες «νταξει μωρε, περα δώθε στην πλαγιά κάνουν» άλλα αμα είσαι εκεί πάνω η καρδούλα σου το ξέρει !!!

Η εμπειρία φανταστική, ομολογώ οτι λίγο σε πιάνει ένα σύγκρυο οσο κάνει ο εκπαιδευτής τις στροφές κ εσυ βλέπεις κάτω τις χαράδρες άλλα με την ώρα συνηθίζεις. Μπορεί να ήταν μόλις 15’ άλλα εμένα μου φάνηκε πολυ περισσότερο. Κατα τη διάρκεια της πτήσης κρατάς κ μια GoPro που καταγράφει τη διαδρομή κ τη φάτσα σου που προσπαθεί να το παίξει cool
Πληροφοριακά η πτήση κόστισε 250 lari (η τιμή αν κλείσεις online κ δώσεις προκαταβολή μεσω paypal) κ επειδή ήμουν βαρύτερος απο κάποιο όριο, πλήρωσα 30 lari extra.

​

Όταν τελείωσα, ήπιαμε κ ενα καφέ να συνέλθω κ να πουμε τις εμπειρίες μας εκατέρωθεν - εγω στον αέρα κ η Μ. στο έδαφος παρακαλώντας μην πέσω - κ ξεκινήσαμε για τον επόμενο σταθμό μας. Η Μ. οσο ήταν κατω συζητούσε με τους βοηθούς την επικινδυνότητα κ αυτοι της είπαν οτι το οτι ήρθαμε μεχρι εκει με αυτοκίνητο είναι πολυ πιο επικίνδυνο απο την πτήση με αλεξίπτωτο. Κ πράγματι είχαν δίκιο. Ακόμα θυμάμαι όταν πηγαίναμε, εναν τύπο ο οποίος πήγε να προσπεράσει 3 αυτοκίνητα (!!!) σε στροφή (!!!) στην ανηφόρα !!!! Στο τσακ δε φιληθήκαμε κ αφου πρώτα κοκκάλωσα το αυτοκίνητο κ τον κόρναρε το απαν σύμπαν.

Μετά απο περίπου 1 ώρα φθάσαμε στο φρούριο Ananuri το οποίο είναι χτισμένο σε προνομιακή θέση δίπλα στον ποταμό Aragvi. Έχει μικρές εκκλησίες κ μισογκρεμισμένα κάστρα άλλα πιο ωραία φαίνεται απο μακριά παρα αν μπεις μέσα καθώς οι χώροι είναι άδειοι. Ίσα ισα κάναμε μια μικρή στάση ενα μισάωρο να βγάλουμε 2 φωτογραφίες κ να φάμε κανα φρούτο πριν συνεχίσουμε για την Τυφλίδα.

Η εκδρομή στο Kazbegi προσφέρεται απ’τα πρακτορεία στην Τυφλίδα ως ημερήσια εκδρομή κ συνήθως περιλαμβάνει στάσεις στο μοναστήρι Jvari , στο Ananuri , στο μνημείο της υποτιθέμενης φιλίας κ καταλήγει στην εκκλησία της αγίας τριάδας. Κατα τη γνώμη μου η εκδρομή αυτή είναι σκότωμα κ απο πλευράς κούρασης άλλα κ γιατί τα τοπία είναι μαγικά κ είναι κρίμα ίσα ισα να πάρει κάποιος μια γεύση πίσω απ’τα τζάμια ενος τουριστικού βαν. Εμείς κάναμε μια διανυκτέρευση κ μετανιώσαμε που δεν αφιερώσαμε κ δεύτερη καθώς περα απ’το paragliding η περιοχή προσφέρει πολλές επιλογές για hiking , rafting ή απλώς για να χαλαρώσεις κ να απολαύσεις το τοπίο.

 

[travelbreak]

Kazbegi

Προσγειωθήκαμε στην Τυφλίδα γύρω στις 11 ΑΜ κ υποτίθεται θα μας περίμενε στις αφίξεις εκπρόσωπος της Europcar καθώς η συγκεκριμένη εταιρεία δεν έχει γραφείο στο αεροδρόμιο. Άφαντος ο εκπρόσωπος, λέμε ας του δώσουμε λίγο χρόνο κ ας αγοράσουμε SIM κάρτες για να έχουμε data κ τηλέφωνο. Είχα διαβάσει σε ενα blog οτι η BeeLine προσφέρει διάφορα πακέτα κ συμφέρει περισσότερο άλλα μάλλον το ιδιο blog το διάβασαν κ ολοι οσοι θέλανε να αγοράσουν γεωργιανή SIM κ μαζευτήκαμε όλοι πάνω απ’τη μοναδική υπάλληλο. Αγοράσαμε αμφότεροι απο 4GΒ για 9 lari ( 1 Ε = 3,25 lari ) κ γω έβαλα κ άλλα 5 lari χρόνο ομιλίας έτσι να υπάρχει. Μιλάμε οι επικοινωνίες τσάμπα, πήρα ενα σωρο τηλέφωνα οσο ήμασταν στη χώρα κ δεν κατάφερα να κάψω ουτε το 1 απ’τα 5 lari που έβαλα.

Τέλος πάντων αντιληφθήκαμε οτι ο εκπρόσωπος προφανώς δεν άργησε άλλα μας ξέχασε κ πήρα τηλ στη Europcar. «Τώρα ερχόμαστε» άκουσα απ’την άλλη πλευρά κ γω υπέθεσα οτι το γραφείο τους θα ήταν κοντά στο αεροδρόμιο και ΟΧΙ στο κέντρο της πόλης οπως ήταν στη πραγματικότητα. Φυσικά ο τύπος έκανε πάνω απο μιση ώρα να έρθει κ μεις σκοτώσαμε την ώρα μας στο μοναδικό χάλια καφε που είχε στις αφίξεις κ τα νεύρα μας τσατάλια. Όταν έφτασε ο εκπρόσωπος τα άκουσε άλλα φαντάζομαι απ’το ενα αυτί μπηκαν κ απ’το άλλο βγήκαν.

Μιαμιση ώρα λοιπόν μετά την άφιξή μας στη χώρα ξεκινήσαμε για τον πρώτο σταθμό μας, το χωριό Stepantsmida (πρώην Kazbegi) στο ομώνυμο βουνό. Η πρώτη εντύπωση απ΄τον περιφερειακό (???) της Τυφλίδας, θλιβερή. Οχι κ πολυ καλό οδόστρωμα, δρόμος μιας λωρίδας την περισσότερη ώρα, έργα, νταλίκες, προσπεράσεις. Δεν είχαμε ιδέα οτι αυτά ήταν πταίσματα μπροστά σε αυτά που θα ακολουθούσαν ως προς την οδηγική συμπεριφορά των Γεωργιανών.

Κάποια στιγμή μπήκαμε στον περιβόητο Georgian Military Road, τον ιστορικό δρόμο του οποίου η αρχική κατασκευή ξεκίνησε το 1800 κ συνεχίστηκε εως το 1876 αποτελώντας τον ποιοτικότερο δρόμο της εποχής στη Ρωσία. Ξεκινούσε απο την Τυφλίδα κ έφτανε μέχρι το Βλαδικαφκάζ. Σήμερα αποτελεί το μόνο επίσημο κ νόμιμο συνοριακό πέρασμα μεταξυ Γεωργίας κ Ρωσίας με αποτέλεσμα να γίνεται χαμός απο νταλίκες οι οποίες σχηματίζουν μεγάλες ουρές οι οποίες ξεκινάνε αρκετά μακριά απο τα σύνορα. Καθώς είναι δρόμος με μια λωρίδα, είναι αρκετά επικίνδυνος κ θέλει αρκετή προσοχή κ υπομονή.

Εμείς για να φτάσουμε στη Stepantsmida κάναμε γύρω στις 4+ ώρες οι οποίες βέβαια συμπεριλαμβάνουν κανα 2 στάσεις για να αγοράσουμε κατι φαγώσιμο κ να ξεπιαστούμε, ενα μισάωρο καφεδάκι με προνομιακή θέα κ ενα κόλλημα λόγω έργων σε μια μικρή γέφυρα. Για την φυσική ομορφιά της περιοχής οτι κ να πω είναι λίγο. Οι όψεις των βουνών με το χαμηλό γρασίδι έδιναν ένα φοβερό τοπίο, κανονικά έπρεπε να βγάζουμε φωτο κάθε τρεις κ λίγο άλλα δεν θα φτάναμε ποτε.

View attachment 286330​

Εκεί είχαμε κλείσει σε ενα νεόκτιστο μικρό ξενοδοχείο φτιαγμένο απο ξύλο, με μπαλκόνι με θέα κ κήπο, ήταν σα μικρό σαλέ. Ήταν κ το πιο ακριβό κατάλυμμα της εκδρομής άλλα χαλάλι του. Ιδιοκτήτης ήταν ενας τύπος που τα πρωινά δούλευε στο περιβόητο Rooms Kazbegi, το πεντάστερο ξενοδοχείο με τη βεράντα φάτσα κάρτα στο Trinity Church. Εμείς λόγω κούρασης δεν βγήκαμε στο χωριό αλλα απολαύσαμε στο μπαλκόνι μας το κρασί που μας πρόσφεραν μαζί με το παραδοσιακό Churchkhela το οποίο μοιάζει με μια μίξη κεριού κ πολύχρωμου λουκάνικου κ ειναι παραδοσιακό γλύκισμα. Φτιάχνεται απο σταφύλια κ ξηρούς καρπούς κ φυσικά δεν έχω ιδέα πως προφέρεται.

View attachment 286338​

Για dinner επιλέξαμε χωρίς δεύτερη σκέψη το Rooms Hotel, μόνο που παρότι Αύγουστος, το βραδάκι είχε αρκετή ψύχρα κ ετσι καθίσαμε στο εσωτερικό του, το οποίο είναι εξίσου εντυπωσιακό κ καλαίσθητο. Απο πιάτα επιλέξαμε ενα παραδοσιακό γεωργιανό κ ένα «δυτικό» burger έτσι για να κινηθούμε safe, άλλα οτι κ αν επιλέγαμε είμαι σίγουρος οτι θα ήταν υπέροχο. Το δικό τους κρασί δεν μας εντυπωσίασε, κατι όμως που έκανε με το παραπάνω η σοκολατόπιτα για την οποία έγινε μάχη.

Το επόμενο πρωί μας βρήκε ξανα εκεί να απολαμβάνουμε (στη βεράντα αυτή τη φορά) καφε κ πρωινό. Η τιμή για το μπουφέ ήταν στα 15 Ε άλλα δε νομίζω οτι αξίζει – εμείς πήραμε αλα καρτ απο μια ομελέτα-υπερπαραγωγή, pancakes με μερέντα κ μελι κ καφέδες κ δεν δώσαμε ουτε 10 Ε σύνολο.

View attachment 286337​

Πρώτη στάση της ημέρας η Gergeti Trinity Church, ίσως η πιο πολυφωτογραφημένη εκκλησία της Γεωργίας κ τουριστικό hotspot. Πρόσφατα μάλιστα ασφαλτοστρώσαν τον δρόμο που οδηγεί μέχρι εκεί (προς μεγάλη λύπη των απανταχού ταξιτζήδων της περιοχής που ζητούσαν 60 lari). Στα 2200 μέτρα υψόμετρο με φάτσα κάρτα το όρος Καζμπέγκι κ με ένα απιστεύτης καρτποσταλικής ομορφιάς τοπίο, κανείς νομίζω δεν ανεβαίνει μέχρι εκεί για θαυμάσει το φτωχό εσωτερικό της άλλα για να γεμίσει τα μάτια του κ την κάμερα του με αυτήν την ασύλληπτη ομορφιά.

View attachment 286331​

Αφιερώσαμε αρκετή ώρα στο χώρο, άλλοτε θαυμάζοντας το τοπίο κ άλλοτε παλεύοντας να απομονώσουμε το φοβερό background απ’τα ενοχλητικά βανάκια κ αυτοκίνητα που έφταναν μέχρι δίπλα στην εκκλησία. Στο τέλος περπατήσαμε στα γρασίδια κ αράξαμε σε ενα σημείο απλά αγναντεύοντας την φοβερή θέα.

View attachment 286333​

Αφου χορτάσαμε εικόνες ξεκινήσαμε την κάθοδο μας. Μόλις 45 λεπτά αργότερα φτάσαμε στο Gudauri, δημοφιλές θέρετρο του σκι. Βέβαια δεν πήγαμε για σκι αυγουστιάτικα άλλα για μια άλλη εμπειρία για την οποία είναι εξίσου διάσημο το συγκεκριμένο μέρος. Οι πλαγιές του Gudauri λοιπόν είναι ιδανικές για paragliding, ελληνιστί αλεξίπτωτο πλαγιάς ή λαϊκιστί «παραπέντε». Είχα κάνει το homework μου κ είχα κλείσει με την εταιρεία SkyAtlantida την οποία προτείνει κ ο LP. Γενικά η ιστοσελίδα τους δεν είναι κ οτι καλύτερο (είναι χάλια) κ έτσι έκανα την απαραίτητη επικοινωνία μέσω email κ whatsapp.

Για όποιον ενδιαφέρεται να τονίσω οτι οι τύποι που εκτελούν τις πτήσεις είναι οι πρώτοι που έφεραν την δραστηριότητα στη περιοχή, είναι Ουκρανοί κ πιστοποιημένοι εκπαιδευτές με χιλιάδες ωρες πτήσης. Στο χώρο κυκλοφορούν διάφοροι οι οποίοι μυρίστηκαν εύκολο χρήμα κ το παίζουν «έμπειροι» κ «εκπαιδευτές» κ προσφέρουν καλύτερες τιμές άλλα ΔΕΝ είναι επαγγελματίες κ δεν προσφέρουν σωστή εμπειρία στους πελάτες τους.

Όλοι αυτοί εκτελούν συνήθως τις πτήσεις στο σημείο όπου βρίσκεται το μνημείο της «φιλίας» μεταξύ Γεωργίας κ Ρωσίας, ενα ημικυκλικό κατασκεύασμα το οποίο μάλλον δεν έκανε καλά τη δουλειά του καθώς μεταξύ των 2 λαών κάθε άλλο παρα φιλία επικρατεί. Το δικό μας σημείο ήταν ένα ήρεμο μέρος με resting point κ καφεδάκι το οποίο να πω την αλήθεια δυσκολεύτηκα στην αρχή να βρώ άλλα η κοπέλα-manager μου έστειλε ενα youtube βιντεο κ έβγαλα άκρη.

Υπάρχουν διάφορα ήδη πτήσεων. Η πολυ απλή «ανεβαίνω κατεβαίνω» που διαρκεί 4 λεπτά, η economy που περιλαμβάνει απλες μανούβρες στην πλαγιά (15 λεπτά) , πτήση στο φαράγγι κ extreme πτήση που διαρκούν απο 30 εως 60 λεπτά κ κάνεις διάφορα ακροβατικά στον αέρα. Εγώ σαν πρώτη φορά επέλεξα την economy flight με τις απλές μανούβρες κ καλά έκανα διοτι μπορεί οσο είσαι στο έδαφος να τους βλέπεις κ να λες «νταξει μωρε, περα δώθε στην πλαγιά κάνουν» άλλα αμα είσαι εκεί πάνω η καρδούλα σου το ξέρει !!!

View attachment 286335​

Η εμπειρία φανταστική, ομολογώ οτι λίγο σε πιάνει ένα σύγκρυο οσο κάνει ο εκπαιδευτής τις στροφές κ εσυ βλέπεις κάτω τις χαράδρες άλλα με την ώρα συνηθίζεις. Μπορεί να ήταν μόλις 15’ άλλα εμένα μου φάνηκε πολυ περισσότερο. Κατα τη διάρκεια της πτήσης κρατάς κ μια GoPro που καταγράφει τη διαδρομή κ τη φάτσα σου που προσπαθεί να το παίξει cool
Πληροφοριακά η πτήση κόστισε 250 lari (η τιμή αν κλείσεις online κ δώσεις προκαταβολή μεσω paypal) κ επειδή ήμουν βαρύτερος απο κάποιο όριο, πλήρωσα 30 lari extra.

View attachment 286336
​

Όταν τελείωσα, ήπιαμε κ ενα καφέ να συνέλθω κ να πουμε τις εμπειρίες μας εκατέρωθεν - εγω στον αέρα κ η Μ. στο έδαφος παρακαλώντας μην πέσω - κ ξεκινήσαμε για τον επόμενο σταθμό μας. Η Μ. οσο ήταν κατω συζητούσε με τους βοηθούς την επικινδυνότητα κ αυτοι της είπαν οτι το οτι ήρθαμε μεχρι εκει με αυτοκίνητο είναι πολυ πιο επικίνδυνο απο την πτήση με αλεξίπτωτο. Κ πράγματι είχαν δίκιο. Ακόμα θυμάμαι όταν πηγαίναμε, εναν τύπο ο οποίος πήγε να προσπεράσει 3 αυτοκίνητα (!!!) σε στροφή (!!!) στην ανηφόρα !!!! Στο τσακ δε φιληθήκαμε κ αφου πρώτα κοκκάλωσα το αυτοκίνητο κ τον κόρναρε το απαν σύμπαν.

Μετά απο περίπου 1 ώρα φθάσαμε στο φρούριο Ananuri το οποίο είναι χτισμένο σε προνομιακή θέση δίπλα στον ποταμό Aragvi. Έχει μικρές εκκλησίες κ μισογκρεμισμένα κάστρα άλλα πιο ωραία φαίνεται απο μακριά παρα αν μπεις μέσα καθώς οι χώροι είναι άδειοι. Ίσα ισα κάναμε μια μικρή στάση ενα μισάωρο να βγάλουμε 2 φωτογραφίες κ να φάμε κανα φρούτο πριν συνεχίσουμε για την Τυφλίδα.

View attachment 286332​

Η εκδρομή στο Kazbegi προσφέρεται απ’τα πρακτορεία στην Τυφλίδα ως ημερήσια εκδρομή κ συνήθως περιλαμβάνει στάσεις στο μοναστήρι Jvari , στο Ananuri , στο μνημείο της υποτιθέμενης φιλίας κ καταλήγει στην εκκλησία της αγίας τριάδας. Κατα τη γνώμη μου η εκδρομή αυτή είναι σκότωμα κ απο πλευράς κούρασης άλλα κ γιατί τα τοπία είναι μαγικά κ είναι κρίμα ίσα ισα να πάρει κάποιος μια γεύση πίσω απ’τα τζάμια ενος τουριστικού βαν. Εμείς κάναμε μια διανυκτέρευση κ μετανιώσαμε που δεν αφιερώσαμε κ δεύτερη καθώς περα απ’το paragliding η περιοχή προσφέρει πολλές επιλογές για hiking , rafting ή απλώς για να χαλαρώσεις κ να απολαύσεις το τοπίο.

Εγώ αν και την έκανα μονοήμερη, με νοικιασμένο αυτοκίνητο, ένιωσα σχετική άνεση χρόνου. Μάλιστα από τη Στεπαντσμίντα πρόλαβα και έκανα με 4χ4 ταξί βόλτα σχεδόν μέχρι τα σύνορα της Νότια Οσετίας. Σίγουρα με μια μέρα ακόμα θα πηγαίναμε και σε άλλα μέρη με ενδιαφέρον.
Εννοείται οι οδηγοί εκεί δεν παίζονται. Νιώθω πολύ τυχερός που επέστρεψα το αυτοκίνητο μετά από 16 μέρες χωρίς πρόβλημα.

 

[silversurfer]

Tbilisi - Mtskheta


Περίμενα οτι λόγω Αυγούστου η πρωτεύουσα θα ήταν ψιλοάδεια άλλα αυτο μάλλον ισχύει μόνον στις ελληνικές μεγαλουπόλεις. Είχαμε κλείσει ξενοδοχείο στην καρδιά της παλιάς πόλης κ βλέποντας τη κίνηση λίγο μετάνιωσα που δεν φρόντισα να έχουμε εξασφαλισμένο parking. Παρόλ’αυτα οταν χωθήκαμε στα στενά διαπιστώσαμε οτι υπήρχαν αρκετά σημεία ελεύθερα στο δρόμο κ βολευτήκαμε. Το ξενοδοχείο ήταν θεωρητικά 4* άλλα εχω μεγάλες αμφιβολίες αν τα αστέρια μετράνε το ίδιο στη Γεωργία κ στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Τα δωμάτια ήταν πολυ μικρά κ φουλ κιτσάτα με εκείνα τα old style wallpapers στους τοίχους, ενω κ ο δρόμος που βρισκόταν ήταν αρκετά creepy. Για το γεγονός αυτό βέβαια δεν φταίνε οι ιδιοκτήτες των σπιτιών (που απ’εξω φαινόταν σαν παρατημένα κ ετοιμόρροπα, κατοικούνταν κανονικά ομως) άλλα το γεγονός οτι είχαν χαρακτηριστεί διατηρητέα κ αυτο εμπόδιζε την ολική ανακαίνισή τους. Μας είπαν οτι πολλές φορές ακόμη κ ενα μπαλκόνι ή η εξωτερική πόρτα του σπιτιού έφτανε για να θεωρηθεί διατηρητέο ενα παλιό σπίτι στο κέντρο.

Το ιστορικό κέντρο είναι fully tourist oriented με άπειρα tour operators, μαγαζάκια για φαγητό κ breakfast κ ανταλλακτήρια. Μιας κ θα ακολουθούσαν αρκετές μέρες στη δυτική γεωργία η οποία είναι λιγότερο card friendly, αλλάξαμε αρκετά χρήματα (βρήκαμε κ ισοτιμία καλύτερη απ’την Revolut).

Πρώτο βράδυ στην Τυφλίδα κινηθήκαμε λιγο προβλεπέ. Εκεί στην παλιά πόλη έχει κανα δυο δρόμους που φέρνουν λίγο απο Λαδάδικα θεσσαλονίκης --- εμπιστευτήκαμε το tripadvisor κ καθίσαμε σε ενα winebar με άπειρες επιλογές κρασιών. Δοκιμάσαμε ενα αρκετά περίεργο, λίγο πιο θολό (σαν το στυλ των μοναστηριακών μπυρων) – ομολογώ οτι δεν μου πολυάρεσε, η Μ. πάλι ενθουσιάστηκε !! Ούτε το φαγητό με ενθουσίασε άλλα το περιβάλλον με την περατζάδα ήταν πολυ ωραίο οποτε ολα καλά

Περπατώντας βρεθήκαμε στην περιβόητη γέφυρα της ειρήνης ή γέφυρα σερβιέτα όπως εύστοχα την αποκαλούν λόγω του σχήματός της. Δεν την είχαμε δει ακόμα με το φως του ηλίου άλλα η εντύπωση που αποκομίσαμε το βράδυ ήταν η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ Περπατώντας μεσα στη γέφυρα νιώθεις οτι εισέρχεσαι σε 90s disco με όλα αυτα τα φώτα κόκκινα-ασπρα-μπλε πανω δεξια κ αριστερά - καλύτερα ας βάζαν μια ντισκομπάλα. Όλο αυτο σε συνδυασμό με το ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ καζίνο που έχουν στήσει στην μια άκρη της κ το οποίο ειναι φουλ σε ΝΕΟΝ φωτα κάνει το συνδυασμό αυτο ΤΟΟΟΟΟΟΟΟΣΟ άκυρο αν τον αντιπαραβάλλεις με τη συνολική εικόνα της παλιάς πόλης. Ο Ιταλός αρχιτέκτονας μάλλον δεν είχε πατήσει καν το πόδι του στην Τυφλίδα αλλιώς δεν εξηγείται αυτο το ΕΓΚΛΗΜΑ κατα της αισθητικής κ της ατμοσφαιρικής εικόνας της παλιάς πόλης.

(Τόσο συγχυστήκαμε που δεν βγάλαμε ουτε μια φωτο της προκοπής να σας δείξω )

Φτάνοντας στην άλλη πλευρά, αποτελείωσε την άποψη μας για την μοντέρνα αισθητική της Τυφλίδας ο συναυλιακός/εκθεσιακός χώρος ο οποίος αποτελείται απο 2 εκτρωματικούς χοντροκομμένους σωληνοειδείς σχηματισμούς οι οποίοι πραγματικά ...... πραγματικά όμως δεν έχω λόγια , googlαρετε κ φρίξτε ελεύθερα.

Η επομένη ήταν ημέρα εκδρομής – θεωρητικά θα ακολουθούσαμε το πρόγραμμα των προσφερόμενων ημερήσιων διαδρομών : μοναστήρι Jvari, Μtskheta και Gori. Όταν οδηγούσαμε στον Georgian Military Road είχα προσπαθήσει να δικαιολογήσω κάπως την οδηγική συμπεριφορά των γεωργιανών σκεπτόμενος οτι η έλλειψη δρόμων με πολλές λωρίδες κ η ύπαρξη τόσων κ τόσο αργών οχημάτων, ουσιαστικά τους ανάγκαζε να οδηγούν πιο επιθετικά κ να ρισκάρουν προσπεράσεις. Και μετά βρέθηκα στην έξοδο της πόλης με τις 3 κ 4 πολλές φορές λωρίδες να φρικάρω απ’τις τρελές σφήνες κ τους επικίνδυνους ελιγμούς των οδηγών Εκεί σιγουρεύτηκα οτι στα μαθήματα οδήγησης είχαν σίγουρα υπερπηδήσει το κεφάλαιο που εξηγεί την αναγκαιότητα του φλας ενω σίγουρα δεν τους μίλησε κανείς για την προσπέραση απο δεξιά.

Το μοναστήρι του Jvari έχει ειδική σημασία για τους γεωργιανούς. Ο θρύλος λεει οτι μια γυναίκα ελληνικής καταγωγής, η Νίνο, «εφερε» το χριστιανισμό στη χώρα, σήκωσε εναν ξύλινο σταυρό στη θέση του υφιστάμενου παγανιστικού ναού κ χάρη σε αυτον έγιναν πολλά θαύματα, προσέγγισε πολλούς πιστούς κ χτίστηκε μια εκκλησία. Ολα αυτά 5ο με 6ο αιώνα. Η Νίνο αγιοποιήθηκε κ πλέον είναι το πιο σύνηθες όνομα στα κορίτσια της χώρας.

Το εσωτερικό δεν είναι κατι ιδιαίτερο, όλοι έρχονται στο μοναστήρι να θαυμάσουν την υπέροχη θέα της παλιάς πρωτεύουσας (Μtskheta ) κ τη συμβολή των ποταμών Aragvi και Mtkvari. Φύγαμε για την πόλη η οποία βρίσκεται φυσικά σε προνομιακή θέση κ έχει κηρυχθεί απτην UNESCO προστατευόμενη. Εκεί θα επισκεφτούμε τον ναο Svetitskhoveli ο οποίος έχει ένα απ’τα πιο όμορφα εσωτερικά που έχουμε δει σε ορθόδοξη εκκλησία. Γενικά με τους καθολικούς ναούς κ τις υπερβολές τους δεν τα πάμε κ πολυ καλά, μας αρέσουν πιο πολυ η πέτρα κ η εκλεπτυσμένη λιτότητα των ορθόδοξων.

Σκεφτόμουν οτι αν σας πω την ιστορία που πάει πακέτο με το ναό θα γελάσετε (?) άλλα μετα συνηδητοποίησα οτι στην Ελλάδα πιστεύουμε σε χειρότερα κ προσκυνούμε παντόφλες κ κάστανα συνεπώς ο καθείς ας κρίνει για τον εαυτό του. Ο θρύλος λοιπόν λέει οτι όταν ο χριστός σταυρώθηκε, ένας γεωργιανός εβραίος ονόματι Elias άρπαξε τον μανδύα του Ιησού κ τον έφερε στα μέρη του. Στο LP ομως ο μανδύας αναφερόταν ως “robe” κ γω οταν το διάβαζα στην Μ. το μετέφρασα ως «η ρόμπα του χριστού» κ δικαιολογημένα μας πιάσαν τα γέλια αφου το κάναμε εικόνα στο μυαλό μας.

Τέλος παντων ο Elias έφερε το μανδύα στη χώρα του άλλα η αδερφή του τον έπιασε κ πέθανε (!!!) ακαριαία. Θάφτηκε μάλιστα με αυτον γιατί δεν μπορούσαν λέει να ανοίξουν το νεκρό χέρι της κ να απομακρύνουν το μανδύα Με τα πολλά εκεί που θάφτηκε φύτρωσε ένας κέδρος κ αργότερα όταν ήρθε η Νινο απο δω, διέταξε να κόψουν το δέντρο κ να χτίσουν εκκλησία πάνω απο τον τάφο της τύπισας. Απο τις 7 κολώνες που χρησιμοποιήθηκαν η μια είχε θαυματουργές ιδιότητες - μάλιστα αιωρήθηκε στον αέρα κ δεν κατέβαινε στο έδαφος μέχρι η Νινο να προσευχηθεί ολονυχτίς !!

Τελικά η κολώνα κατέβηκε κ άρχισε να εκκρίνει κάποιου είδους υγρό (ελπίζω να μην είχαν κ τότε τεχνικές για τα μούφα δάκρυα στις εικόνες) το οποίο για να το κλείσουμε κάπου εδώ, αποδείχθηκε τρομερό ματζούνι κ θεράπευσε κόσμο κ κοσμάκη. Το ονομα Svetitskhoveli στα γεωργιανά σημαίνει «κολώνα που χαρίζει ζωή» ή κάπως έτσι.

Στη Μtskheta δεν αρκεστήκαμε στην επίσκεψη στο ναό. Ήπιαμε χαλαρά το καφεδάκι μας, κάναμε τις βολτίτσες μας, ρωτήσαμε κ για βαρκάδα στο ποτάμι άλλα η υψηλή τιμή της μας απέτρεψε, φάγαμε εξαιρετικές πατατόπιτες του ενος lari κ αγοράσαμε κανα δυο churchkhela διαφορετικού χρώματος αυτη τη φορά κ επισκεφθήκαμε κ τα μαγαζάκια. Κάπως έτσι η ώρα μας έφυγε --- αυτη ειναι η διαφορά με τη γκρουπαριστή εκδρομή – εκεί ακολουθείς αυστηρό χρονοδιάγραμμα κάνοντας πολλές φορές πασαλείματα άλλα βλεπεις ολα οσα ειναι να δεις.

Όπως καταλάβατε μετα τη μικρή αυτη αναφορά στη διαχείριση χρόνου, αποφασίσαμε να κάψουμε την εκδρομή στο Gori. Βασικά το μουσείο του Στάλιν δε μας εξίταρε κ τόσο συν το γεγονός οτι έπρεπε να οδηγήσουμε συνολικά 2,5 ωρες πήγαινε ελα κ στο γυρισμό να προλάβουμε κ το γραφείο της Europcar ανοιχτό, ματαιώσαμε την επίσκεψη. Στο γυρισμό στην Τυφλίδα πραγματικά αγανάκτησα με τους γεωργιανούς οδηγούς κ σε αυτο πρέπει να συνέβαλλε κ η ώρα αιχμής που τύχαμε.

Άθλος αποδείχθηκε κ η εύρεση της Europcar καθώς οι άνθρωποί της σκέφτηκαν οτι ήταν πολυ λογικό να νοικιάσουν γραφείο στο κέντρο της πόλης σε πολυσύχναστη πλατεία χωρίς δυνατότητα παρκαρίσματος (αλήθεια τον στόλο τους που τον έχουν παρκαρισμένο ) κ μάλιστα να μην έχουν το χαρακτηριστικό πράσινο logo της εταιρείας άλλα κάποια γράμματα σε ενα μπαλκόνι. Αντε βρες άκρη --- πηγαίναμε περα δωθε λόγω της κίνησης κ τους παίρναμε τηλ χωρίς να μπορούμε να συννενοηθούμε.

Ήταν η πρώτη φορά που χάρηκα τόσο όταν παρέδωσα ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο

 

[silversurfer]

Tbilisi

Στο γυρισμό για το ξενοδοχείο μας πέτυχε μια κοπελίτσα κ μας έπεισε να κάνουμε «βαρκάδα» στο ποτάμι. Είναι κάτι που μας αρέσει κ πάντα το κάνουμε στις πόλεις που προσφέρουν αυτη τη δυνατότητα.

Πέρα απ’τα γνωστά αξιοθέατα μας προκάλεσαν ενδιαφέρον τα – ακριβά φαντάζομαι – σπίτια κ διαμερίσματα στο χείλος του γκρεμού.

Εντοπίσαμε κ ενα ωραίο καφε για την αυριανή βόλτα μας, ήπιαμε κ το κρασάκι μας, βγάλαμε κ τις φωτογραφίες μας κ επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση.

Το βραδάκι ξεκινήσαμε για το Rike Park απο οπου ξεκινάει το τελεφερίκ για το Narikala Fortress, το οχυρό-κάστρο που «επιβλέπει» την πόλη απο ψηλά. Υπήρχε μεγάλη ουρά στην έκδοση εισητηρίων, οι περισσότεροι ήταν τουρίστες οπως είναι λογικό.

Η διαδρομή διαρκεί λίγο άλλα είναι αρκετά όμορφη κ ακόμα πιο όμορφη είναι η θέα απο κει πάνω. Τα φώτα της πόλης, το ποτάμι, οι εκκλησίες κ τα κτήρια της βουλής ακόμη κ η σερβιετογέφυρα συνθέτουν ένα πολύ ωραίο σκηνικό.

Όταν χορτάσαμε εικόνες κ ρομάντσο κατεβήκαμε πάλι με το τελεφερίκ με σκοπό να πάμε για dinner. Ψάχνοντας στο tripadvisor ανακαλύψαμε οτι υπάρχει ξενοδοχείο Rooms κ στην Τυφλίδα κ μάλιστα είναι επι της λεωφόρου Rustaveli, του πιο ωραίου θεωρητικά δρόμου της πόλης με πολλά ιστορικά κτήρια, πάρκα κ μαγαζιά. Θα μπορούσαμε να πάμε μέχρι το μετρο κ να περπατήσουμε ... άλλα ποιός ο λόγος ? Το αντίστοιχο Uber της Τυφλίδας είναι το Yandex (το οποίο υπάρχει κ στη Ρωσία) κ η λειτουργία ολόιδια. Οι τιμές δε, εξευτελιστικές (για τον δυτικό τουρίστα)

Το ταξί μας άφησε στο Rooms λοιπόν κ οδηγηθήκαμε στο εστιατόριο του. Εδώ δεν υπήρχε το αβαντάζ της φοβερής θέας όπως στο Kazbegi άλλα η πολυτέλεια κ η αισθητική ήταν διάχυτες. Το μενού κάπως διαφορετικό άλλα πραγματικά οτι κ αν επιλέξαμε ήτανε εξαίσιο, κάθε μπουκιά κ απόλαυση. Εκεί δοκίμασα κ την γεωργιανή μπύρα Argo η οποία θα συντρόφευε κάθε μου γεύμα απο κει κ πέρα.

Συνεχίσαμε στο μπαρ του ξενοδοχείου το οποίο ηταν openair κ εκει ήθελα πραγματικά να δωσω συγχαρητηρια στον σχεδιαστή που μετέτρεψε εναν ακάλυπτο σε τόσο καλαίσθητο κ ζωντανό χώρο με ωραία ψαγμένη μουσική κ αρκετό κόσμο. Αποφασίσαμε να περπατήσουμε τον γυρισμό ώστε να δουμε τα κτήρια κ να νιώσουμε λίγο την βραδυνή ατμόσφαιρα της πόλης.

Η επόμενη μέρα θα ήταν λίγο ταλαιπωρία καθώς θα κάναμε checkout απ’το ξενοδοχείο άλλα θα έπρεπε να περιφερόμαστε στην πόλη μέχρι το βράδυ που αναχωρούσε το τρένο για Zugdidi (Δυτική Γεωργία). Ξεκινήσαμε με μια βόλτα ξανα στη λεωφόρο Rustaveli καθώς η Μ. είχε μπανίσει κάποια μαγαζιά κ είπαμε να κάνουμε μια επίσκεψη. Ακολούθως ενα ταξι μας μετέφερε μέχρι το κέντρο κ το παραποτάμιο καφέ που είχαμε σταμπάρει την προηγούμενη μέρα όπου κ ακούσαμε κ τα μοναδικά ελληνικά σε ολη την εκδρομή (πάντα στο εξωτερικό το πιθανότερο μέρος να συναντήσουμε έλληνες είναι τα καφε).

Μιας που ήμασταν στο ποτάμι, επισκεφθήκαμε την εκκλησία στο μικρό λόφο Metekhi, οχι γιατί μας ενδιέφερε τόσο πολυ το εσωτερικό της άλλα για την ωραία θέα που είχε απο κει πάνω.

Ο δυνατός ήλιος όμως μας εξάντλησε κ αποφασίσαμε να αναζητήσουμε σκιά κ ένα ελαφρύ brunch. Στο κέντρο έχουν ξεφυτρώσει πολλά ποιοτικά κ καλαίσθητα εστιατόρια που απευθύνονται κατα κύριο λόγο στους τουρίστες (κρίνοντας απο τις τιμές).

Εκεί ανάμεσα στις σαλάτες λοιπόν αποφασίσαμε να ακυρώσουμε τις λοιπές εκκλησίες που ήταν στο πρόγραμμά μας καθώς enough is enough κ πήραμε ενα ταξί μεχρι το funicular της πόλης που οδηγεί στο Mtatsminda θεματικό λουνα παρκ. Δεν πήγαμε για να παίξουμε βεβαίως βεβαίως άλλα για να χαλαρώσουμε με βόλτες στο πράσινο της πόλης κ να θαυμάσουμε τη θέα απο ψηλά. Παρότι εργάσιμη μέρα το πάρκο είχε παρα πολυ κόσμο κ ομολογώ πως οι γεωργιανοί το έχουν στήσει καλά το ολο θέμα. Μεγάλος κ απλωμένος χώρος, πολλές νεροτσουλήθρες, συντριβάνια, πράσινο κ καντίνες συνθέτουν ενα θελκτικό προορισμό που είναι κ λίγο εκτος πόλης.

Είχε έρθει ομως η ώρα του γυρισμού – επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, σετάραμε τις βαλίτσες κ πιάσαμε τη κουβεντούλα με την ιδιοκτήτρια η οποία ζούσε καμια 20ρια χρόνια στην Αμερική κ επέστρεψε (με κεφάλαιο προφανώς για να φτιάξει ξενοδοχείο) για να ζήσει μια πιο εύκολη ζωή τώρα που η τουριστική δραστηριότητα στην χώρα αυξάνεται – πράγματι μια αναζήτηση στο google δείχνει αύξηση της τουριστικής κίνησης κοντά στο 40% απ’το 2015

Με τα πολλά πήραμε το ταξι για τον σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης ο οποίος είναι σε εναν όροφο ενος mall (?) ... δε μου φάνηκε κ πολυ λειτουργικός Εκεί διαπίστωσα ενα τρομερό λάθος που παρολίγον θα έκανα. Το εισητήριο που είχα κλείσει διαδικτυακά ανέγραφε το ποσό σε lari για τον καθένα (21.00) κ εμένα μου φάνηκε οτι η ώρα αναχώρησης ήταν στις 9 το βράδυ. Μάλιστα βιαζόμουν καθώς φτάσαμε στο σταθμό στις 9 παρα τέταρτο. Κοιτώντας αγχωμένοι τον πίνακα αναχωρήσεων δε βλέπαμε πουθενά τρένο να φεύγει στις 9 Φυσικά δεν υπήρχε αφου το δικό μας αναχωρούσε στις 21:45 --- φτηνά τη γλιτώσαμε καθώς κάλλιστα θα μπορούσε να αναχωρεί κάποια ώρα πριν τις 9 κ να το είχαμε χάσει για μια βλακεία

Γενικά το online σύστημα κρατήσεων θέλει δουλειά. Εγώ έκλεισα το εισητήριο κ καπάκι έσωσα το αρχείο στον υπολογιστή – θεωρητικά έπρεπε να το λάβω σε email το οποίο δεν ήρθε ποτε Επίσης η μορφή είναι οτι πιο minimal, δεν έχει barcode άλλα έναν απλό κωδικό. Το χειρότερο βέβαια απο όλα είναι οτι στην αγγλική μορφή δεν είχε (ή αν είχε δεν ηταν ευδιάκριτο) την επιλογή που έχει στη γεωργιανή έκδοση για παροχή κλινοσκεπασμάτων για τα οποία πρέπει να πληρώσεις extra. Το αντιληφθήκαμε εντος τρένου απ’την γεωργιανή κοπελίτσα που έτυχε να κοιμάται μαζί μας. Το ζήτημα είναι οτι απαξ κ μπείς στο τρένο ΔΕΝ μπορείς να πληρώσεις επι τόπου για να σου παρέχουν οποτε μένεις με τα πενταβρώμικα μαξιλάρια κ υπόστρωμα.

Η Μ. φρίκαρε με τις συνθήκες κ ξεκίνησε να πάει τουαλέτα όπου η φρίκη έφτασε στο ζενιθ κ ευτυχώς παρενέβει η κοπελίτσα κ της έδωσε ενα απ’τα 2 σεντονια που είχε κ ετσι την ψιλοπάλεψε. Εγώ ξαπόστειλα τα – ειλικρινά πολυ βρώμικα, δλδ θα μπορούσαν να τα πλένουν κ μια στο τόσο – υποστρώματα κ άπλωσα μια μπλούζα σαν σεντόνι κ χρησιμοποίησα το σακίδιο πλάτης για μαξιλάρι. Μια γρήγορη βόλτα στα υπόλοιπα κουπε έφτανε για να διαπιστώσουμε οτι όλοι οι δυτικοί τουρίστες είχαν πάθει οτι κ εμείς κ σεντόνια είχαν μόνον οι locals κ οι Ρώσοι.

Τελικά ενα ζήτημα με τις θέσεις έφερε στο κουπε μας ενα ζευγάρι middle-aged ισπανών οι οποίοι δε μιλούσαν γρι αγγλικά κ είχαν κ αντιπαθητικές φάτσες κ έτσι η συμπαθητική κοπελίτσα έφυγε, μαζί της κ η πιθανότητα να πιάσουμε κουβεντούλα στη διαδρομή. Η Μ. τα είχε πάρει γενικά με τη βρώμα του τρένου κ τις πρώτες ώρες καιροφυλακτούσε μήπως σκάσει μύτη κανα ζωύφιο άλλα τελικά κοιμήθηκε. Ο δύστυχος ο silversurfer όμως δυσκολεύτηκε αρκετά καθώς το τρένο ήταν ο ορισμός του noise maker.

Σε κάθε στροφή κ σταθμό πραγματικά έτριζαν τα ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ, οι τροχοί οι πόρτες το σασί ΟΛΑ. Κ όταν πιάναμε καμια ευθεία, άρχιζε ο Ισπανός το ροχαλητό κ ... άστα Άργησα κ να κλείσω τα μάτια μου καθώς είχα κ την αγωνία αν θα περάσει ο Θρύλος την Μπασάκσεχιρ κ ο Ρομπίνιο έχανε ευκαιρίες, οπότε τσέκαρα συνέχεια το σκορ, άλλα τέλος καλό ολα καλά - για το Θρύλο οχι για μενα

(* σ.σ. προκριματικά champions league για τους μη ποδοσφαιρόφιλους)​

Νομίζω οτι ήταν μακράν η χειρότερη εμπειρία μου σε νυχτερινό τρένο καθώς κοιμήθηκα ελάχιστα κ με διακοπές. Κ το θέμα είναι οτι οταν θα φθάναμε στο Zugdidi ακολουθούσε άλλη μια 3-4ωρη διαδρομή μέχρι τη Μεστία

Άλλα αυτα θα τα πούμε στο επόμενο κεφάλαιο ...

 

[themischar]

Σε κάθε στροφή κ σταθμό πραγματικά έτριζαν τα ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ, οι τροχοί οι πόρτες το σασί ΟΛΑ. Κ όταν πιάναμε καμια ευθεία, άρχιζε ο Ισπανός το ροχαλητό κ ... άστα Άργησα κ να κλείσω τα μάτια μου καθώς είχα κ την αγωνία αν θα περάσει ο Θρύλος την Μπασάκσεχιρ κ ο Ρομπίνιο έχανε ευκαιρίες, οπότε τσέκαρα συνέχεια το σκορ, άλλα τέλος καλό ολα καλά - για το Θρύλο οχι για μενα

(* σ.σ. προκριματικά champions league για τους μη ποδοσφαιρόφιλους)y​

Νομίζω οτι ήταν μακράν η χειρότερη εμπειρία μου σε νυχτερινό τρένο καθώς κοιμήθηκα ελάχιστα κ με διακοπές. Κ το θέμα είναι οτι οταν θα φθάναμε στο Zugdidi ακολουθούσε άλλη μια 3-4ωρη διαδρομή μέχρι τη Μεστία

Άλλα αυτα θα τα πούμε στο επόμενο κεφάλαιο ...

Πάντα ενδιαφέρουσα η ταξιδιωτική καθημερινότητα στις χώρες του Καυκάσου και εμπλουτίζεται περισσότερο και με την δική σου περιγραφή.
Τώρα, πιθανολογώ πως θα μετάνιωσες που αποχωρίστηκες, πρόωρα, το ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο αφού δεν καλοπεράσατε ιδιαίτερα στη συνέχεια . .

.

 

[silversurfer]

Πάντα ενδιαφέρουσα η ταξιδιωτική καθημερινότητα στις χώρες του Καυκάσου και εμπλουτίζεται περισσότερο και με την δική σου περιγραφή.
Τώρα, πιθανολογώ πως θα μετάνιωσες που αποχωρίστηκες, πρόωρα, το ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο αφού δεν καλοπεράσατε ιδιαίτερα στη συνέχεια

Γενικά το να ταξιδεύεις βράδυ με ΜΜΜ εμπεριέχει ρίσκο ως προς την ποιότητα που θα αντικρύσεις --- αλλού όλα κυλούν σχεδόν άψογα (πχ Περού, Μαρόκο) άλλα υπάρχουν κ τα μέρη που λες --- πως θα περάσει αυτη η νύχτα όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση -- εξαρτάται απο τη διάθεση κ τις αντοχές.
Επιπλέον επειδή δεν θα γυρίζαμε πίσω στην Τυφλίδα δεν υπήρχε λόγος να πληρώσουμε το αρκετά τσουχτερό πέναλτυ του διαφορετικού drop off (+ οτι δε γούσταρα να χάσω κ μια ολόκληρη μέρα απτην εκδρομή οδηγώντας μεχρι τη Μεστία)