ggonholidays
Member
- Μηνύματα
- 574
- Likes
- 1.164
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νησιά Γκαλαπάγκος
Το πολύ πρωινό ξύπνημα που προγραμματίζαμε δεν έγινε ποτέ. Θέλαμε να πάμε χαράματα στη λίμνη για να παρακολουθήσουμε τους ντόπιους που κάνουν γυμναστική αλλά μια το τσετ λακ, μια η κούραση και μια οι κατσαριδούλες που ανησύχησαν τον ύπνο μας δεν άφησαν να ξυπνήσουμε πρωί. Το πρωινό του ξενοδοχείου κάτω του μέτριου αλλά ευτυχώς δεν είχε κατσαρίδες στο μενού. Αφού χάσαμε λοιπόν το χάραμα στη λίμνη είπαμε να κατευθυνθούμε προς το Μαυσωλείο του Χο Τσι Μινγχ το οποίο γνωρίζαμε ότι κλείνει το μεσημέρι. Πήραμε ένα ταξί και κατευθυνθήκαμε προς τον χώρο του μαυσωλείο. Το ταξί μας άφησε έξω από μια είσοδο μπήκαμε μέσα και αφηρημένα στηθήκαμε στην ουρά του πρώτου κτηρίου που βρήκαμε μπροστά μας. Όταν φτάσαμε στο ταμείο συνειδητοποιήσαμε ότι επρόκειτο για το μουσείο του Χο Τσι Μινχ και όχι το μαυσωλείο. Η υπάλληλος μας συνέστησε να επισπευτούμε πρώτα το μαυσωλείο αφού θα έκλεινε σε λίγο και να επιστρέψουμε μετά για το μουσείο που στη πραγματικότητα δεν το είχαμε στο πρόγραμμα.
Το μαυσωλείο που ολοκληρώθηκε το 1975 είναι ανοικτό για το κοινό καθημερινά από τις 9 μέχρι τις 12:00 το μεσημέρι και αποτελεί ένα από τα πιο πολυσύχναστα αξιοθέατα στο Ανόι με συνέπεια τις μεγάλες ουρές αναμονής . Είναι φτιαγμένο στη πλατεία Da Dinhό που ο Χο Τσι Μινχ είχε ανάγνωση την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας στις 2/9/1945.
Στη είσοδο του χώρου όπου βρισκόταν το μαυσωλείο μας χώριζαν σε γκρουπ περίπου 20 ατόμων που ξεκινούσαν κάθε μερικά λεπτά. Μπήκαμε στη σειρά και ακολουθούσαμε τον αξιωματικό που μας έδειχνε το δρόμο. Μας είχαν τονίσει να ακολουθήσουμε αυστηρά τη πορεία μας και να μην φύγουμε από την γραμμή όπως επίσης και το ότι οι φωτογραφείς απαγορεύονταν στο χώρο του μαυσωλείου. Ομολογώ πως υπήρχε μεγάλη οργάνωση και γιαυτό παρά το πλήθος του κόσμου δεν υπήρχαν καθυστερήσεις. Το κτίριο δεν μπορώ να πω ότι το βρήκα ενδιαφέρον, υπήρχε όμως παντού τάξη και πειθαρχία. Ακλουθήσαμε ευλαβικά τη σειρά μας, περπατήσαμε γύρω από το σώμα του θείου Χο που φαινόταν να κοιμόταν στη μέση του δωματίου και κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο.
Στη συνέχεια επισκεφτήκαμε το μουσείο Χο Τσι Μινχ όπου εκθέτονταν φωτογραφίες του Χο Τσι Μινχ όπως και άρθρα για τη ζωή και τα επιτεύγματά του. Στον τελευταίο όροφο υπήρχε έκθεση μοντέρνας τέχνης αρκετά ενδιαφέρουσα μπορώ να πω αλλά τίποτα το συναρπαστικό. Αν δεν έχετε αρκετό χρόνο στο Ανόι μπορείτε να αφήσετε πίσω αυτό το μουσείο.
Ακολούθως και αφού διαπιστώσαμε ότι αφήσαμε στο ξενοδοχείο τους χάρτες μας προσπαθήσαμε να πάρουμε πληροφορίες από τους ντόπιους για το πως θα φτάσουμε στο Ναό της Λογοτεχνίας πράγμα που αποδείχτηκε πολύ δύσκολο αλλά αρκετά διασκεδαστικό. Ήταν πραγματικά πολύ πρόθυμοι να βοηθήσουν αλλά αντιμετωπίζαμε πρόβλημα συνεννόησης, μέχρι που βρέθηκε μια κοπελιά η οποία δεν είχε ιδέα που βρισκόταν ο ναός αφού ήταν η δεύτερη της μέρα στη πόλη αλλά είχε μαζί της έναν χάρτη τον οποίο μας χάρισε. Προσπαθήσαμε να της δώσουμε κάτι για τον χάρτη της αλλά στάθηκε αδύνατο και επιπλέον μας σημείωσε το τηλέφωνό της αν χρειαστούμε οτιδήποτε κατά την παραμονή μας να τη πάρουμε τηλέφωνο.
Ο ναός της λογοτεχνίας κτίστηκε το 1070 και είναι αφιερωμένος στον Κομφούκιο. Το 1076 αποτέλεσε το πρώτο πανεπιστήμιο στο Βιετνάμ και έμεινε σε λειτουργία μέχρι το 1779. Είναι πολύ ενδιαφέρον μνημείο τόσο αρχιτεκτονικά όσο και για την ιστορία του.
Περιπλανηθήκαμε στους όμορφους κήπους με τα αιωνόβια δέντρα και χαζέψαμε τους φοιτητές που φωτογραφίζονταν με τα πτυχία τους σε τελετή αποφοίτησης. Θεωρώ ότι είναι ένα αξιοθέατο που δεν πρέπει να χάσει κάποιος που επισκέπτεται το Ανόι.
Η ώρα είχε περάσει και πλην του φτωχού πρωινού που είχαμε πάρει δεν είχαμε φάει κάτι άλλο έτσι το στομάχι μας, μας πρόσταζε για στάση. Είχαμε αποφασίσει να μην επισκεφτούμε άλλο μνημείο ή μουσείο αλλά να περάσουμε το υπόλοιπο απόγευμα στη παλιά πόλη αφού στις 7 μμ είχαμε ραντεβού με την κα Τσαμ για να μας οδηγήσει στο τρένο για Σαπα. Έτσι με ένα ταξί φτάσαμε στη παλιά πόλη και επιλέξαμε για φαγητό το Little Hanoi πρόταση το συνφορουμήτη babaduma. Το φαγητό ήταν πραγματικά υπέροχο και οι τιμές Βιετναμέζικες.
Στη συνέχεια κάναμε βόλτες στα στενά της παλιάς πόλης και γύρω από τη λίμνη. Προσπάθησα να αντισταθώ και να μην κάνω αγορές αφού θα είχαμε μεγάλο ταξίδι μπροστά μας και δεν ήθελα να κουβαλάω επιπρόσθετο βάρος σε όλο το ταξίδι.
Επισκεφτήκαμε επίσης το ναό Ngoc Son που βρίσκετε σε ένα μικρό νησάκι Jade στη λίμνη Hoan Kiem, και το οποίο ενώνετε με τη στεριά με τη πολύφωτογραφισμένη κόκκινη γέφυρα του Ανατέλλοντος Ηλίου ή αλλιώς Huc Bridge.
Η λίμνη αποτελεί τη καρδιά της πόλης. Μια όαση ηρεμίας μέσα στη πολύβουη πόλη.
Με χαρά δεχτήκαμε τηλεφώνημα από τη κα Τσαμ ότι το ραντεβού μας αναβάλλεται για τις 8 και έτσι η βόλτα μας πήρε παράταση. Στις 8 ένα ταξί μας παρέλαβε και μας οδήγησε στο σταθμό του τρένου όπου ο σύζυγος της κας Τσαμ μας περίμενε με τα εισιτήρια στο χέρι για να μας οδηγήσει στη καμπίνα μας. Όπως είχα αναφέρει σε προηγούμενο ποστ το HalongSapaToursτο είχα ανακαλύψει μέσω διαδικτύου μετά από μεγάλη έρευνα. Στο πολύ οικονομικό πακέτο που μου πρόσφερναν εκτός από τις εκδρομές στη Σαπα και το HalongBayπεριλαμβάνονταν και όλες οι μεταφορές από και προς το αεροδρόμιο κατά την άφιξη και αναχώρηση από το Ανόι και από και προς σταθμούς τρένου και λιμάνι. Από τη μια χάσαμε τη πλάκα να ψάχνουμε να βρούμε το βαγόνι μας από την άλλη μας έκανε πολύ ξέγνοιαστη την όλη διαδικασία. Επίσης του παραδώσαμε τις μεγάλες μας αποσκευές και πήραμε μαζί μας από ένα μικρό σάκο με τα αναγκαία για τις επόμενες 2 μέρες 3 νύκτες που θα διαρκούσε η εκδρομή μας.
Η καμπίνα μας ήταν τετράκλινη και την μοιραστήκαμε με ένα πιτσιρικά κινέζο που πήγαινε στο χωριό του και έναν ξεναγό Βιετναμέζο που συνόδευε ένα γκρουπ Γάλλους.
Στο βαγόνι υπήρχαν από ένα μπουκαλάκι νερό για τον καθένα καθώς και από ένα σετ οδοντόκρεμας- οδοντόβουρτσας. Υπάρχει επίσης πρίζα για να φορτίζονται τα κινητά αλλά είναι μια και για τους 4 οπόταν όποιος προλάβει. Οι πρώτες 2-3 ώρες πέρασαν ευχάριστα συζητώντας με το κινεζάκι που σπούδαζε Βιετναμέζικα στο Ανόι και τώρα κατευθυνόταν για μια εβδομάδα στους χωριό του. Όταν το ρώτησα αν είχε διακοπές το πανεπιστήμιο και γι αυτό πήγαινε σπίτι του μου απάντησε ότι απλά οι γονείς του του ζήτησαν να πάει και αυτός δεν ρώτησε γιατί. Επίσης όταν τον ρώτησα γιατί επέλεξε να σπουδάσει Βιετναμέζικα μου απάντησε ότι υπακούει τους γονείς του και ήταν αποκλειστικά δική τους επιθυμία. Ο ίδιος δεν γνώριζε αν ήταν σωστή η επιλογή τους και πόσο εύκολα θα μπορούσε να εργοδοτηθεί. Μιλούσε με αγάπη για το χωρίο του που το όνομά του ήταν το χωριό της Άνοιξης και είναι άλλες 2 ώρες από τα σύνορα με το Βιετνάμ. Μας μίλησε για τη ζωή στη Κίνα και το Βιετνάμ και συνέστησε να πάμε οπωσδήποτε στο Halong Bay πράγμα το οποίο είχαμε ήδη κανονισμένο. Δεν είχε ιδέα που βρίσκετε η Κύπρος αλλά προσπάθησε επιτόπου να το ψάξει στο διαδίκτυο αλλά δεν έπιανε το 3G και για και γι αυτό πήρε σημείωση να το ψάξει αργότερα. Έκανε όμως πολλές ερωτήσεις για τη καθημερινή ζωή μας και έδειχνε να έχει όσο ενδιαφέρον είχα και γω να μάθω για την καθημερινότητα στη Κίνα και το Βιετνάμ . Είναι τέτοιες στιγμές που με κάνουν να αγαπάω τα ταξίδια ακόμα περισσότερο. Με την κουβέντα πέρασε η ώρα και συναινέσαμε και όλοι να πάμε για ύπνο μιας και ξημέρωνε για όλους μας μεγάλη μέρα. Είχαμε να δούμε την αγορά Bac Ha!
Το μαυσωλείο που ολοκληρώθηκε το 1975 είναι ανοικτό για το κοινό καθημερινά από τις 9 μέχρι τις 12:00 το μεσημέρι και αποτελεί ένα από τα πιο πολυσύχναστα αξιοθέατα στο Ανόι με συνέπεια τις μεγάλες ουρές αναμονής . Είναι φτιαγμένο στη πλατεία Da Dinhό που ο Χο Τσι Μινχ είχε ανάγνωση την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας στις 2/9/1945.
Στη είσοδο του χώρου όπου βρισκόταν το μαυσωλείο μας χώριζαν σε γκρουπ περίπου 20 ατόμων που ξεκινούσαν κάθε μερικά λεπτά. Μπήκαμε στη σειρά και ακολουθούσαμε τον αξιωματικό που μας έδειχνε το δρόμο. Μας είχαν τονίσει να ακολουθήσουμε αυστηρά τη πορεία μας και να μην φύγουμε από την γραμμή όπως επίσης και το ότι οι φωτογραφείς απαγορεύονταν στο χώρο του μαυσωλείου. Ομολογώ πως υπήρχε μεγάλη οργάνωση και γιαυτό παρά το πλήθος του κόσμου δεν υπήρχαν καθυστερήσεις. Το κτίριο δεν μπορώ να πω ότι το βρήκα ενδιαφέρον, υπήρχε όμως παντού τάξη και πειθαρχία. Ακλουθήσαμε ευλαβικά τη σειρά μας, περπατήσαμε γύρω από το σώμα του θείου Χο που φαινόταν να κοιμόταν στη μέση του δωματίου και κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο.
Στη συνέχεια επισκεφτήκαμε το μουσείο Χο Τσι Μινχ όπου εκθέτονταν φωτογραφίες του Χο Τσι Μινχ όπως και άρθρα για τη ζωή και τα επιτεύγματά του. Στον τελευταίο όροφο υπήρχε έκθεση μοντέρνας τέχνης αρκετά ενδιαφέρουσα μπορώ να πω αλλά τίποτα το συναρπαστικό. Αν δεν έχετε αρκετό χρόνο στο Ανόι μπορείτε να αφήσετε πίσω αυτό το μουσείο.
Ακολούθως και αφού διαπιστώσαμε ότι αφήσαμε στο ξενοδοχείο τους χάρτες μας προσπαθήσαμε να πάρουμε πληροφορίες από τους ντόπιους για το πως θα φτάσουμε στο Ναό της Λογοτεχνίας πράγμα που αποδείχτηκε πολύ δύσκολο αλλά αρκετά διασκεδαστικό. Ήταν πραγματικά πολύ πρόθυμοι να βοηθήσουν αλλά αντιμετωπίζαμε πρόβλημα συνεννόησης, μέχρι που βρέθηκε μια κοπελιά η οποία δεν είχε ιδέα που βρισκόταν ο ναός αφού ήταν η δεύτερη της μέρα στη πόλη αλλά είχε μαζί της έναν χάρτη τον οποίο μας χάρισε. Προσπαθήσαμε να της δώσουμε κάτι για τον χάρτη της αλλά στάθηκε αδύνατο και επιπλέον μας σημείωσε το τηλέφωνό της αν χρειαστούμε οτιδήποτε κατά την παραμονή μας να τη πάρουμε τηλέφωνο.
Ο ναός της λογοτεχνίας κτίστηκε το 1070 και είναι αφιερωμένος στον Κομφούκιο. Το 1076 αποτέλεσε το πρώτο πανεπιστήμιο στο Βιετνάμ και έμεινε σε λειτουργία μέχρι το 1779. Είναι πολύ ενδιαφέρον μνημείο τόσο αρχιτεκτονικά όσο και για την ιστορία του.
Περιπλανηθήκαμε στους όμορφους κήπους με τα αιωνόβια δέντρα και χαζέψαμε τους φοιτητές που φωτογραφίζονταν με τα πτυχία τους σε τελετή αποφοίτησης. Θεωρώ ότι είναι ένα αξιοθέατο που δεν πρέπει να χάσει κάποιος που επισκέπτεται το Ανόι.
Η ώρα είχε περάσει και πλην του φτωχού πρωινού που είχαμε πάρει δεν είχαμε φάει κάτι άλλο έτσι το στομάχι μας, μας πρόσταζε για στάση. Είχαμε αποφασίσει να μην επισκεφτούμε άλλο μνημείο ή μουσείο αλλά να περάσουμε το υπόλοιπο απόγευμα στη παλιά πόλη αφού στις 7 μμ είχαμε ραντεβού με την κα Τσαμ για να μας οδηγήσει στο τρένο για Σαπα. Έτσι με ένα ταξί φτάσαμε στη παλιά πόλη και επιλέξαμε για φαγητό το Little Hanoi πρόταση το συνφορουμήτη babaduma. Το φαγητό ήταν πραγματικά υπέροχο και οι τιμές Βιετναμέζικες.
Στη συνέχεια κάναμε βόλτες στα στενά της παλιάς πόλης και γύρω από τη λίμνη. Προσπάθησα να αντισταθώ και να μην κάνω αγορές αφού θα είχαμε μεγάλο ταξίδι μπροστά μας και δεν ήθελα να κουβαλάω επιπρόσθετο βάρος σε όλο το ταξίδι.
Επισκεφτήκαμε επίσης το ναό Ngoc Son που βρίσκετε σε ένα μικρό νησάκι Jade στη λίμνη Hoan Kiem, και το οποίο ενώνετε με τη στεριά με τη πολύφωτογραφισμένη κόκκινη γέφυρα του Ανατέλλοντος Ηλίου ή αλλιώς Huc Bridge.
Η λίμνη αποτελεί τη καρδιά της πόλης. Μια όαση ηρεμίας μέσα στη πολύβουη πόλη.
Με χαρά δεχτήκαμε τηλεφώνημα από τη κα Τσαμ ότι το ραντεβού μας αναβάλλεται για τις 8 και έτσι η βόλτα μας πήρε παράταση. Στις 8 ένα ταξί μας παρέλαβε και μας οδήγησε στο σταθμό του τρένου όπου ο σύζυγος της κας Τσαμ μας περίμενε με τα εισιτήρια στο χέρι για να μας οδηγήσει στη καμπίνα μας. Όπως είχα αναφέρει σε προηγούμενο ποστ το HalongSapaToursτο είχα ανακαλύψει μέσω διαδικτύου μετά από μεγάλη έρευνα. Στο πολύ οικονομικό πακέτο που μου πρόσφερναν εκτός από τις εκδρομές στη Σαπα και το HalongBayπεριλαμβάνονταν και όλες οι μεταφορές από και προς το αεροδρόμιο κατά την άφιξη και αναχώρηση από το Ανόι και από και προς σταθμούς τρένου και λιμάνι. Από τη μια χάσαμε τη πλάκα να ψάχνουμε να βρούμε το βαγόνι μας από την άλλη μας έκανε πολύ ξέγνοιαστη την όλη διαδικασία. Επίσης του παραδώσαμε τις μεγάλες μας αποσκευές και πήραμε μαζί μας από ένα μικρό σάκο με τα αναγκαία για τις επόμενες 2 μέρες 3 νύκτες που θα διαρκούσε η εκδρομή μας.
Η καμπίνα μας ήταν τετράκλινη και την μοιραστήκαμε με ένα πιτσιρικά κινέζο που πήγαινε στο χωριό του και έναν ξεναγό Βιετναμέζο που συνόδευε ένα γκρουπ Γάλλους.
Στο βαγόνι υπήρχαν από ένα μπουκαλάκι νερό για τον καθένα καθώς και από ένα σετ οδοντόκρεμας- οδοντόβουρτσας. Υπάρχει επίσης πρίζα για να φορτίζονται τα κινητά αλλά είναι μια και για τους 4 οπόταν όποιος προλάβει. Οι πρώτες 2-3 ώρες πέρασαν ευχάριστα συζητώντας με το κινεζάκι που σπούδαζε Βιετναμέζικα στο Ανόι και τώρα κατευθυνόταν για μια εβδομάδα στους χωριό του. Όταν το ρώτησα αν είχε διακοπές το πανεπιστήμιο και γι αυτό πήγαινε σπίτι του μου απάντησε ότι απλά οι γονείς του του ζήτησαν να πάει και αυτός δεν ρώτησε γιατί. Επίσης όταν τον ρώτησα γιατί επέλεξε να σπουδάσει Βιετναμέζικα μου απάντησε ότι υπακούει τους γονείς του και ήταν αποκλειστικά δική τους επιθυμία. Ο ίδιος δεν γνώριζε αν ήταν σωστή η επιλογή τους και πόσο εύκολα θα μπορούσε να εργοδοτηθεί. Μιλούσε με αγάπη για το χωρίο του που το όνομά του ήταν το χωριό της Άνοιξης και είναι άλλες 2 ώρες από τα σύνορα με το Βιετνάμ. Μας μίλησε για τη ζωή στη Κίνα και το Βιετνάμ και συνέστησε να πάμε οπωσδήποτε στο Halong Bay πράγμα το οποίο είχαμε ήδη κανονισμένο. Δεν είχε ιδέα που βρίσκετε η Κύπρος αλλά προσπάθησε επιτόπου να το ψάξει στο διαδίκτυο αλλά δεν έπιανε το 3G και για και γι αυτό πήρε σημείωση να το ψάξει αργότερα. Έκανε όμως πολλές ερωτήσεις για τη καθημερινή ζωή μας και έδειχνε να έχει όσο ενδιαφέρον είχα και γω να μάθω για την καθημερινότητα στη Κίνα και το Βιετνάμ . Είναι τέτοιες στιγμές που με κάνουν να αγαπάω τα ταξίδια ακόμα περισσότερο. Με την κουβέντα πέρασε η ώρα και συναινέσαμε και όλοι να πάμε για ύπνο μιας και ξημέρωνε για όλους μας μεγάλη μέρα. Είχαμε να δούμε την αγορά Bac Ha!
Last edited:
