ggonholidays
Member
- Μηνύματα
- 574
- Likes
- 1.164
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νησιά Γκαλαπάγκος
Καθώς απολαμβάναμε το δείπνο μας πριν αποβιβαστούμε στο τρένο για Ανόι θυμηθήκαμε ότι είχαμε ακυρώσει όλες τις κρατήσεις μας για το υπόλοιπο του ταξιδιού και ότι μετά την επιστροφή μας από το Χαλόγκ Μπέη δεν είχαμε ξενοδοχείο να μείνουμε και ούτε θα είχαμε πρόσβαση στο διαδίκτυο μέχρι τότε για να κλείσουμε. Εκμεταλλευτήκαμε έτσι το χρόνο που είχαμε καθώς περιμέναμε το τρένο για να κλείσουμε δωμάτιο. Να επιστρέψουμε πίσω στις Τερέζες δεν γινόταν λόγος έτσι δοκιμάσαμε να βρούμε δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο που είχαμε εντοπίσει σε μια από τις βόλτες μας στο Ανόι και ο σύζυγος είχε τη σοφή ιδέα να φωτογραφίσει την επιγραφή του για να το θυμόμαστε. Κλείσαμε λοιπόν το Meracus Hotel 1 με 25Ε(αν θυμάμαι καλά) μέσω agoda.com που το πρόσφερε σε πολύ καλύτερη τιμή από τις υπόλοιπες σελίδες που ψάξαμε.
Η ώρα περνούσε και το τρένο δεν φαινότανε. Η αναμενόμενη ώρα άφιξης στο Ανόι ήταν στις 5 π.μ. και το λεωφορείο θα μας παραλάμβανε από το γραφείο της κας Τσαμ στις 8 έτσι δεν αγχωνόμασταν αφού είχαμε περιθώριο 3 ωρών και η κα Τσαμ μας διαβεβαίωνε πως δεν υπήρχε περίπτωση να μην προλάβουμε.
Επιβιβαστήκαμε στο τρένο με μισή ώρα καθυστέρηση. Συγκάτοικοι στο βαγόνι αυτή τη φορά ήταν δύο ξενέρωτες νεαρές Γερμανίδες που με το ζόρι μας χαιρέτησαν και έτσι το σιωπητήριο επιβλήθηκε νωρίς και πήγαμε για ύπνο.
Ξύπνησα από έντονες συζητήσεις στο διάδρομο. «Τι στο καλό;» σκεφτόμουνα « Ομαδικές αϋπνίες έχουν;» Τα διπλανά βαγόνια ήταν κατειλημμένα από ενα γκρούπ Γάλλων τουριστών που είχαν μαζευτεί στο διάδρομο και μου ακούγονταν ανήσυχοι. Μου πήρε λίγη ώρα να αντιληφθώ ότι δεν ήταν πλέον μαύρα μεσάνυχτα αλλά είχε ξημερώσει. Η ώρα είχε πάει σχεδόν 5:30 και το Ανόι δεν φαινόταν στον ορίζοντα. Βγήκαμε έξω και ενημερωθήκαμε από τους Γάλλους πως κατά την διάρκεια της νύχτας το τρένο είχε σταματήσει για αρκετή ώρα και γιαυτό είχαμε τη καθυστέρηση στη άφιξη. Ήταν όλοι αναστατωμένοι γιατί και αυτοί σαν και μας θα πήγαιναν στο Χαλογκ Μπέη και δεν ήθελαν να χάσουν την κρουαζιέρα τους. Προσπαθούσαμε όλοι να βρούμε κάποιον υπάλληλο του τρένου για να ενημερωθούμε αλλά ήταν όλοι άφαντοι. Η μόνη που πηγαινοερχόταν ήταν η κυρία με τους καφέδες η οποία δεν μιλούσε γρι αγγλικά. Στο αποκορύφωμα το τρένο ξαφνικά σταματάει σε έναν σταθμό και μένει εκεί ακινητοποιημένο. Η ώρα περνούσε και δεν παίρναμε καμία πληροφόρηση. Μετά από αρκετή ώρα εμφανίστηκε κάποιος που μας ανακοίνωσε ότι δεν ξέρουν πόση ώρα θα είμαστε εκεί. Μπήκα μέσα στο βαγόνι για να πάρω το κινητό μου να ειδοποιήσω τη και Τσαμ και το ανακοίνωσα στις Γερμανίδες «Με κοροϊδεύεις!» μου λέει και ήταν το μόνο που άκουσα από αυτήν. Άρχισε να πηγαινοέρχεται εκνευρισμένη και να παραμιλάει στα γερμανικά. Η κα Τσαμ να συνεχίζει το ίδιο βιολί. «Μην ανησυχείτε θα προλάβετε! Ο άντρας μου σας περιμένει στο σταθμό». «Πάμε να φύγουμε» να μου λέι ο σύζυγος. Κλείνει η Τσαμ, παίρνει ο άντρας της. Συνεννόηση σπασμένο τηλέφωνο. Επιμένει και αυτός. «θα προλάβετε!». «Πάμε να φύγουμε» ο σύζυγος. Εμείς να μην ξέρουμε που βρισκόμαστε. Ούτε πόση ώρα θα θέλαμε να φτάσουμε στον τελευταίο σταθμό που μας περίμενε ο σύζυγος της κας Τσαμ. Μετά από λίγο ο συνοδός των Γάλλων έμαθε ότι βρισκόμασταν στον προτελευταίο σταθμό αλλά απαγορεύεται λέει να βγούμε εκεί γιατί τα εισιτήρια μας ήταν για το τέρμα. Συζητάμε όλοι αν θα μείνουμε ή θα φύγουμε! 7:45πμ Η κα Τσαμ το βιολί της «Μείνετε εκεί. Θα προλάβετε!» «Πως θα προλάβουμε καλή μου γυναίκα; Είμαστε στην άλλη άκρη της πόλης και δεν ξέρουμε πότε θα ξεκινήσει το έρμο το τρένο». «Πάμε να φύγουμε» ο σύζυγος. Κοιτάω από το παράθυρο και βλέπω τους Γάλλους να επιβιβάζονται σε ένα λεωφορείο. Την ξαναπαίρνω. «Μην φύγετε! Είστε στην άλλη πλευρά της πόλης και έχει πολύ κίνηση. Δεν θα προλάβετε με ταξι!» Ξανακοιτάω! Οι Γερμανίδες την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια. Κοιτάω το σύζυγο, αρπάζουμε τις αποσκευές μας και τρέχουμε στο δρόμο. Η Τσαμ να φωνάζει «Μην φύγετε!» Βρίσκουμε ένα ταξί. Του δίνουμε τη κα Τσαμ και του εξηγεί που θα μας πάει. Κάτι του λέει, αυτός αναστατώνετε. Εγω αγχώνομαι περισσότερο. «Πάει το χάσαμε το λεωφορείο! Έχε γεια . Ένα όνειρο Halong Bay θα μείνεις».Τρέχει σαν τρελός ο άνθρωπός 8:15 είμαστε κολλημένοι στη κίνηση. Θέλω να βαρέσω την κόρνα όσο πιο δυνατά γίνεται. Παίρνει κάτι σοκάκια. 8:45 και αφού χάσαμε κάθε ελπίδα για να προλάβουμε την εκδρομή φτάνουμε και βρίσκουμε τη κα Τσαμ να κρέμεται από το παράθυρο του λεωφορείου και να μην το αφήνει να φύγει. Με κινήσεις αστραπή μπαίνουμε στο γραφείο παίρνουμε δυο αλλαξίες με ρούχα, μας δίνει η κα Τσαμ δυο σακούλες με πρωινό και φεύγουμε. Πραγματικά δεν το πίστευα ότι τελικά προλάβαμε και ήμασταν στο λεωφορείο για Halong Bay!
Η ώρα περνούσε και το τρένο δεν φαινότανε. Η αναμενόμενη ώρα άφιξης στο Ανόι ήταν στις 5 π.μ. και το λεωφορείο θα μας παραλάμβανε από το γραφείο της κας Τσαμ στις 8 έτσι δεν αγχωνόμασταν αφού είχαμε περιθώριο 3 ωρών και η κα Τσαμ μας διαβεβαίωνε πως δεν υπήρχε περίπτωση να μην προλάβουμε.
Επιβιβαστήκαμε στο τρένο με μισή ώρα καθυστέρηση. Συγκάτοικοι στο βαγόνι αυτή τη φορά ήταν δύο ξενέρωτες νεαρές Γερμανίδες που με το ζόρι μας χαιρέτησαν και έτσι το σιωπητήριο επιβλήθηκε νωρίς και πήγαμε για ύπνο.
Ξύπνησα από έντονες συζητήσεις στο διάδρομο. «Τι στο καλό;» σκεφτόμουνα « Ομαδικές αϋπνίες έχουν;» Τα διπλανά βαγόνια ήταν κατειλημμένα από ενα γκρούπ Γάλλων τουριστών που είχαν μαζευτεί στο διάδρομο και μου ακούγονταν ανήσυχοι. Μου πήρε λίγη ώρα να αντιληφθώ ότι δεν ήταν πλέον μαύρα μεσάνυχτα αλλά είχε ξημερώσει. Η ώρα είχε πάει σχεδόν 5:30 και το Ανόι δεν φαινόταν στον ορίζοντα. Βγήκαμε έξω και ενημερωθήκαμε από τους Γάλλους πως κατά την διάρκεια της νύχτας το τρένο είχε σταματήσει για αρκετή ώρα και γιαυτό είχαμε τη καθυστέρηση στη άφιξη. Ήταν όλοι αναστατωμένοι γιατί και αυτοί σαν και μας θα πήγαιναν στο Χαλογκ Μπέη και δεν ήθελαν να χάσουν την κρουαζιέρα τους. Προσπαθούσαμε όλοι να βρούμε κάποιον υπάλληλο του τρένου για να ενημερωθούμε αλλά ήταν όλοι άφαντοι. Η μόνη που πηγαινοερχόταν ήταν η κυρία με τους καφέδες η οποία δεν μιλούσε γρι αγγλικά. Στο αποκορύφωμα το τρένο ξαφνικά σταματάει σε έναν σταθμό και μένει εκεί ακινητοποιημένο. Η ώρα περνούσε και δεν παίρναμε καμία πληροφόρηση. Μετά από αρκετή ώρα εμφανίστηκε κάποιος που μας ανακοίνωσε ότι δεν ξέρουν πόση ώρα θα είμαστε εκεί. Μπήκα μέσα στο βαγόνι για να πάρω το κινητό μου να ειδοποιήσω τη και Τσαμ και το ανακοίνωσα στις Γερμανίδες «Με κοροϊδεύεις!» μου λέει και ήταν το μόνο που άκουσα από αυτήν. Άρχισε να πηγαινοέρχεται εκνευρισμένη και να παραμιλάει στα γερμανικά. Η κα Τσαμ να συνεχίζει το ίδιο βιολί. «Μην ανησυχείτε θα προλάβετε! Ο άντρας μου σας περιμένει στο σταθμό». «Πάμε να φύγουμε» να μου λέι ο σύζυγος. Κλείνει η Τσαμ, παίρνει ο άντρας της. Συνεννόηση σπασμένο τηλέφωνο. Επιμένει και αυτός. «θα προλάβετε!». «Πάμε να φύγουμε» ο σύζυγος. Εμείς να μην ξέρουμε που βρισκόμαστε. Ούτε πόση ώρα θα θέλαμε να φτάσουμε στον τελευταίο σταθμό που μας περίμενε ο σύζυγος της κας Τσαμ. Μετά από λίγο ο συνοδός των Γάλλων έμαθε ότι βρισκόμασταν στον προτελευταίο σταθμό αλλά απαγορεύεται λέει να βγούμε εκεί γιατί τα εισιτήρια μας ήταν για το τέρμα. Συζητάμε όλοι αν θα μείνουμε ή θα φύγουμε! 7:45πμ Η κα Τσαμ το βιολί της «Μείνετε εκεί. Θα προλάβετε!» «Πως θα προλάβουμε καλή μου γυναίκα; Είμαστε στην άλλη άκρη της πόλης και δεν ξέρουμε πότε θα ξεκινήσει το έρμο το τρένο». «Πάμε να φύγουμε» ο σύζυγος. Κοιτάω από το παράθυρο και βλέπω τους Γάλλους να επιβιβάζονται σε ένα λεωφορείο. Την ξαναπαίρνω. «Μην φύγετε! Είστε στην άλλη πλευρά της πόλης και έχει πολύ κίνηση. Δεν θα προλάβετε με ταξι!» Ξανακοιτάω! Οι Γερμανίδες την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια. Κοιτάω το σύζυγο, αρπάζουμε τις αποσκευές μας και τρέχουμε στο δρόμο. Η Τσαμ να φωνάζει «Μην φύγετε!» Βρίσκουμε ένα ταξί. Του δίνουμε τη κα Τσαμ και του εξηγεί που θα μας πάει. Κάτι του λέει, αυτός αναστατώνετε. Εγω αγχώνομαι περισσότερο. «Πάει το χάσαμε το λεωφορείο! Έχε γεια . Ένα όνειρο Halong Bay θα μείνεις».Τρέχει σαν τρελός ο άνθρωπός 8:15 είμαστε κολλημένοι στη κίνηση. Θέλω να βαρέσω την κόρνα όσο πιο δυνατά γίνεται. Παίρνει κάτι σοκάκια. 8:45 και αφού χάσαμε κάθε ελπίδα για να προλάβουμε την εκδρομή φτάνουμε και βρίσκουμε τη κα Τσαμ να κρέμεται από το παράθυρο του λεωφορείου και να μην το αφήνει να φύγει. Με κινήσεις αστραπή μπαίνουμε στο γραφείο παίρνουμε δυο αλλαξίες με ρούχα, μας δίνει η κα Τσαμ δυο σακούλες με πρωινό και φεύγουμε. Πραγματικά δεν το πίστευα ότι τελικά προλάβαμε και ήμασταν στο λεωφορείο για Halong Bay!
Last edited:
