psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.322
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προετοιμασία και σχεδιασμός
- Αναχώρηση & οι πρώτες στιγμές στην Πράγα
- Η νύχτα στο ιστορικό κέντρο
- Στα ψηλά της Πόλης
- Το κάστρο της Πράγας
- Η βροχή και η …νύχτα των Ιρλανδών
- Παραμονή, και λίγο εκτός κέντρου
- Η πολυκοσμία της Χριστουγεννιάτικης Πράγας
- Στο μουσείο μπύρας & το τελευταίο βράδυ
- Χριστούγεννα στον …αέρα
- Συμπεράσματα - Απολογισμός
- Χριστούγεννα στον …αέρα
Η βροχή και η …νύχτα των Ιρλανδών
Ξαναβγήκα προς τη γέφυρα του Καρόλου αρκούμενος μόνο σ' ένα πέρασμα στην αρχή της, παρόλο που ο κόσμος είχε λιγοστέψει αισθητά:
Είχα εξάλλου άλλα σχέδια, μιας και ήταν η ώρα που σουρούπωνε με τα φώτα της πόλης ν’ ανάβουν σιγά σιγά:
Έκανα δεξιά λοιπόν στο στενάκι και σταμάτησα για να φωτογραφίσω άλλη μια εκκλησία, την Panny Marie pod řetězem
Όπως και λίγο αργότερα το περίφημο τείχος του John Lennon που βρίσκεται μερικά μέτρα πιο κάτω:
Κατέβαινα νότια, παράλληλα με τον Vltava, σε απόσταση βολής από την γέφυρα του Καρόλου, βλέποντας και τον χαρακτηριστικό νερόμυλο:
Είχα σκοπό να εξερευνήσω όλο αυτό το κομμάτι σε τούτη την όχθη του ποταμού, σ’ ένα αντίθετο δρομολόγιο απ’ αυτό που έκανα το πρωί, ερχόμενος όμως από την ίδια πλευρά. Κάθε λίγο σταματούσα κι έπαιρνα φωτογραφίες, από τις εντυπωσιακές εικόνες στο σούρουπο:
Πέρασα κι από ένα καφέ όπου οι περισσότεροι ντόπιοι προτιμούσαν να κάθονται έξω, την ίδια ώρα που οι πάπιες ξεκίνησαν την απογευματινή τους βόλτα στον ποταμό:
Το μονοπάτι οδηγούσε σ’ ένα μπαλκονάκι όπου είχα απέναντι όλη την γέφυρα και την παλιά πόλη, φωτισμένη σ’ ένα φαντασμαγορικό σκηνικό. Καρτ ποστάλ από την Πράγα:
Ήταν τόση η συγκίνηση που κάπως έπρεπε να τη ρεγουλάρω, κάνοντας μια απαραίτητη στάση στο μπαρ ενός κλασσικού εστιατορίου όπως το Kolkovna Olympia. Ωραίος, στυλάτος και κλασσικός χώρος με μπύρα φυσικά από δεξαμενή:
Γύρω στις έξι περνούσα τη γέφυρα Legií, κάνοντας φιλότιμή αλλά μάλλον αποτυχημένη προσπάθεια βραδινής λήψης απέναντι. Ένα μίνι παγοδρόμιο φιλοξενούνταν στο νησί κάτω από τη γέφυρα, χωρίς ιδιαίτερο κόσμο:
Ακριβώς απέναντι και επί της παραλιακής οδού (αν μπορώ να τη θέσω έτσι) βρίσκεται και το επιμελώς φωτισμένο Εθνικό θέατρο της πόλης:
Οι χάρτες μου με οδηγούσαν με ακρίβεια στην επόμενη στάση μου, μέσα από τα στενάκια λίγα μέτρα μετά:
Η μπυραρία – εστιατόριο U Fleků, με τις 8 ξεχωριστές αίθουσες, το χώρο στην αυλή και το κατάστημα αναμνηστικών, φημολογείται ότι είναι η πιο παλιά μπυραρία της πόλης. Προσωπικά αρκέστηκα σε μια σύντομη μπυρίτσα στο μπαρ κι αναχώρησα για το ξενοδοχείο:
Ανεβαίνοντας πέρασα και μπροστά από το παρκάκι με την προτομή του Vítězslav Hálek, Τσέχου ποιητή, συγγραφέα και δημοσιογράφου, με φόντο τον πύργο του Neviditelná výstava:
Μετά από μια σύντομη ξεκούραση ετοιμάστηκα και βγήκα γύρω στις 9 και πάλι στο δρόμο. Ένιωσα αμέσως μια ψιχάλα με το που βγήκα απ’ το ξενοδοχείο, αλλά η χαρακτηριστική ανευθυνότητα που με διακρίνει δε μ’ έκανε να γυρίσω για να πάρω ομπρέλα. Μπόρα είναι θα περάσει είπα…
Προχώρησα γύρω στο χιλιόμετρο, με τη βροχούλα να δυναμώνει σταδιακά. Λίγο πριν φτάσω στην Wenceslas άρχισα να το ξανασκέφτομαι για την ομπρέλα, είχα όμως ήδη απομακρυνθεί αρκετά. Ας είναι σκέφτηκα, δε πίνω καμιά μπύρα εδώ στην Rocky O Reillys που βρέθηκε κατά τύχη μπροστά μου μέχρι να κοπάσει; Προφανώς και ήπια τοπική, στην Τσεχία βρισκόμουν, θα ήταν αμαρτία να πιώ κάτι άλλο:
Την ώρα που βγήκα όχι μόνο δεν είχε σταματήσει να βρέχει, αλλά είχαν ανοίξει στην κυριολεξία οι ουρανοί, κάτι που μαρτυράει και η άδεια εικόνα της πλατείας μιας και ο κόσμος είχε στριμωχτεί κάτω από τις μεγάλες ομπρέλες της ανοικτής αγοράς:
Το ίδιο έκανα κι εγώ, βρίσκοντας ευκαιρία να χτυπήσω κι ένα σαντουιτσάκι με τοπικό λουκάνικο, ίσα να φρενάρει λίγο προκειμένου να συνεχίσω το βράδυ μου:
Η βροχή δεν έλεγε να ηρεμήσει με τίποτα, κι εγώ δε γινόταν να μένω για ώρα κάτω από μια ομπρέλα μες τα νερά της πλατείας, έτσι αποφάσισα να το πάρω τρέχοντας προκειμένου να βρω μια Pub, με την πλησιέστερη να είναι και πάλι Ιρλανδική όπως μου έδειχναν οι χάρτες. Δε βαριέσαι…
Τουλάχιστον η McCarthy's Irish Pub ήταν ένας πολύ ωραίος χώρος με Live μουσική (και εδώ) και πολλές παγωμένες Krušovice. Ωραία πράγματα:
Βγήκα αρκετή ώρα μετά και πάλι στο δρόμο, με τη βροχή να έχει επιτέλους σταματήσει, κάνοντας επιτέλους μ’ ευχαρίστηση τη βόλτα μου προς αναζήτηση κάποιου άλλου bar
Έφτασα ως το αστρονομικό ρολόι και κατέβηκα αμέσως τα σκαλιά απέναντι περνώντας την πόρτα του ξενοδοχείου, προκειμένου να κατέβω σ’ ένα από τα πιο γνωστά ίσως μπαρ της Πράγας, το περίφημο Black Angel's Bar Εξαιρετικός χώρος αλλά λίγο η αναμονή, λίγο η πόρτα, λίγο η γκαρνταρόμπα με ξενέρωσαν, αναγκάζοντας με να βγω και πάλι έξω.
Ένα μπαρ γεμάτο αψέντια που είπα να δοκιμάσω δε με ενθουσίασε επίσης, καθώς ήθελε παρέα και κάθισμα σε τραπέζι, έτσι συνέχισα ως την οδό Dlouhá που στις σημειώσεις μου είχε μερικά βραδινά μαγαζιά. Δυστυχώς τα περισσότερα ήταν club κι ακόμα κι αν με προκάλεσε ιδιαίτερα ένα Metal club που βρήκα, δεν έκανα το βήμα όντας μόνος γυρίζοντας και πάλι προς τα πίσω.
Ξαφνικά έξω από ένα μπαρ μου άνοιξε τη πόρτα ένας σερβιτόρος μόνο και μόνο που με είδε να κοιτάω προς τα ‘κει, λέγοντας μου ένα χαμογελαστό «περάστε», κάτι που έκανα χωρίς καλά - καλά να το καταλάβω. Μόνο όταν πέρασα την πόρτα διαπίστωσα ότι βρισκόμουν και πάλι σε Ιρλανδική, κάνοντας το 3 στα 3 στη βραδιά μου. Τι να κάνεις ήταν το τυχερό!
Οι τοπικές μπύρες της Caffrey's Irish Pub ήρθαν σα βάλσαμο μετά από τέτοια περιήγηση, δίνοντας ένα ωραίο κλείσιμο στη βραδιά μου, ακούγοντας κι εδώ -όπως και στις άλλες δύο- ζωντανή μουσική:
Η ώρα κόντευε 2 όταν βγήκα στην κεντρική πλατεία, ίσως η μόνη ώρα που μπορούσες να τη δεις σχεδόν άδεια.
Ώρα για επιστροφή…
Ξαναβγήκα προς τη γέφυρα του Καρόλου αρκούμενος μόνο σ' ένα πέρασμα στην αρχή της, παρόλο που ο κόσμος είχε λιγοστέψει αισθητά:
Είχα εξάλλου άλλα σχέδια, μιας και ήταν η ώρα που σουρούπωνε με τα φώτα της πόλης ν’ ανάβουν σιγά σιγά:
Έκανα δεξιά λοιπόν στο στενάκι και σταμάτησα για να φωτογραφίσω άλλη μια εκκλησία, την Panny Marie pod řetězem
Όπως και λίγο αργότερα το περίφημο τείχος του John Lennon που βρίσκεται μερικά μέτρα πιο κάτω:
Κατέβαινα νότια, παράλληλα με τον Vltava, σε απόσταση βολής από την γέφυρα του Καρόλου, βλέποντας και τον χαρακτηριστικό νερόμυλο:
Είχα σκοπό να εξερευνήσω όλο αυτό το κομμάτι σε τούτη την όχθη του ποταμού, σ’ ένα αντίθετο δρομολόγιο απ’ αυτό που έκανα το πρωί, ερχόμενος όμως από την ίδια πλευρά. Κάθε λίγο σταματούσα κι έπαιρνα φωτογραφίες, από τις εντυπωσιακές εικόνες στο σούρουπο:
Πέρασα κι από ένα καφέ όπου οι περισσότεροι ντόπιοι προτιμούσαν να κάθονται έξω, την ίδια ώρα που οι πάπιες ξεκίνησαν την απογευματινή τους βόλτα στον ποταμό:
Το μονοπάτι οδηγούσε σ’ ένα μπαλκονάκι όπου είχα απέναντι όλη την γέφυρα και την παλιά πόλη, φωτισμένη σ’ ένα φαντασμαγορικό σκηνικό. Καρτ ποστάλ από την Πράγα:
Ήταν τόση η συγκίνηση που κάπως έπρεπε να τη ρεγουλάρω, κάνοντας μια απαραίτητη στάση στο μπαρ ενός κλασσικού εστιατορίου όπως το Kolkovna Olympia. Ωραίος, στυλάτος και κλασσικός χώρος με μπύρα φυσικά από δεξαμενή:
Γύρω στις έξι περνούσα τη γέφυρα Legií, κάνοντας φιλότιμή αλλά μάλλον αποτυχημένη προσπάθεια βραδινής λήψης απέναντι. Ένα μίνι παγοδρόμιο φιλοξενούνταν στο νησί κάτω από τη γέφυρα, χωρίς ιδιαίτερο κόσμο:
Ακριβώς απέναντι και επί της παραλιακής οδού (αν μπορώ να τη θέσω έτσι) βρίσκεται και το επιμελώς φωτισμένο Εθνικό θέατρο της πόλης:
Οι χάρτες μου με οδηγούσαν με ακρίβεια στην επόμενη στάση μου, μέσα από τα στενάκια λίγα μέτρα μετά:
Η μπυραρία – εστιατόριο U Fleků, με τις 8 ξεχωριστές αίθουσες, το χώρο στην αυλή και το κατάστημα αναμνηστικών, φημολογείται ότι είναι η πιο παλιά μπυραρία της πόλης. Προσωπικά αρκέστηκα σε μια σύντομη μπυρίτσα στο μπαρ κι αναχώρησα για το ξενοδοχείο:
Ανεβαίνοντας πέρασα και μπροστά από το παρκάκι με την προτομή του Vítězslav Hálek, Τσέχου ποιητή, συγγραφέα και δημοσιογράφου, με φόντο τον πύργο του Neviditelná výstava:
Μετά από μια σύντομη ξεκούραση ετοιμάστηκα και βγήκα γύρω στις 9 και πάλι στο δρόμο. Ένιωσα αμέσως μια ψιχάλα με το που βγήκα απ’ το ξενοδοχείο, αλλά η χαρακτηριστική ανευθυνότητα που με διακρίνει δε μ’ έκανε να γυρίσω για να πάρω ομπρέλα. Μπόρα είναι θα περάσει είπα…
Προχώρησα γύρω στο χιλιόμετρο, με τη βροχούλα να δυναμώνει σταδιακά. Λίγο πριν φτάσω στην Wenceslas άρχισα να το ξανασκέφτομαι για την ομπρέλα, είχα όμως ήδη απομακρυνθεί αρκετά. Ας είναι σκέφτηκα, δε πίνω καμιά μπύρα εδώ στην Rocky O Reillys που βρέθηκε κατά τύχη μπροστά μου μέχρι να κοπάσει; Προφανώς και ήπια τοπική, στην Τσεχία βρισκόμουν, θα ήταν αμαρτία να πιώ κάτι άλλο:
Την ώρα που βγήκα όχι μόνο δεν είχε σταματήσει να βρέχει, αλλά είχαν ανοίξει στην κυριολεξία οι ουρανοί, κάτι που μαρτυράει και η άδεια εικόνα της πλατείας μιας και ο κόσμος είχε στριμωχτεί κάτω από τις μεγάλες ομπρέλες της ανοικτής αγοράς:
Το ίδιο έκανα κι εγώ, βρίσκοντας ευκαιρία να χτυπήσω κι ένα σαντουιτσάκι με τοπικό λουκάνικο, ίσα να φρενάρει λίγο προκειμένου να συνεχίσω το βράδυ μου:
Η βροχή δεν έλεγε να ηρεμήσει με τίποτα, κι εγώ δε γινόταν να μένω για ώρα κάτω από μια ομπρέλα μες τα νερά της πλατείας, έτσι αποφάσισα να το πάρω τρέχοντας προκειμένου να βρω μια Pub, με την πλησιέστερη να είναι και πάλι Ιρλανδική όπως μου έδειχναν οι χάρτες. Δε βαριέσαι…
Τουλάχιστον η McCarthy's Irish Pub ήταν ένας πολύ ωραίος χώρος με Live μουσική (και εδώ) και πολλές παγωμένες Krušovice. Ωραία πράγματα:
Βγήκα αρκετή ώρα μετά και πάλι στο δρόμο, με τη βροχή να έχει επιτέλους σταματήσει, κάνοντας επιτέλους μ’ ευχαρίστηση τη βόλτα μου προς αναζήτηση κάποιου άλλου bar
Έφτασα ως το αστρονομικό ρολόι και κατέβηκα αμέσως τα σκαλιά απέναντι περνώντας την πόρτα του ξενοδοχείου, προκειμένου να κατέβω σ’ ένα από τα πιο γνωστά ίσως μπαρ της Πράγας, το περίφημο Black Angel's Bar Εξαιρετικός χώρος αλλά λίγο η αναμονή, λίγο η πόρτα, λίγο η γκαρνταρόμπα με ξενέρωσαν, αναγκάζοντας με να βγω και πάλι έξω.
Ένα μπαρ γεμάτο αψέντια που είπα να δοκιμάσω δε με ενθουσίασε επίσης, καθώς ήθελε παρέα και κάθισμα σε τραπέζι, έτσι συνέχισα ως την οδό Dlouhá που στις σημειώσεις μου είχε μερικά βραδινά μαγαζιά. Δυστυχώς τα περισσότερα ήταν club κι ακόμα κι αν με προκάλεσε ιδιαίτερα ένα Metal club που βρήκα, δεν έκανα το βήμα όντας μόνος γυρίζοντας και πάλι προς τα πίσω.
Ξαφνικά έξω από ένα μπαρ μου άνοιξε τη πόρτα ένας σερβιτόρος μόνο και μόνο που με είδε να κοιτάω προς τα ‘κει, λέγοντας μου ένα χαμογελαστό «περάστε», κάτι που έκανα χωρίς καλά - καλά να το καταλάβω. Μόνο όταν πέρασα την πόρτα διαπίστωσα ότι βρισκόμουν και πάλι σε Ιρλανδική, κάνοντας το 3 στα 3 στη βραδιά μου. Τι να κάνεις ήταν το τυχερό!
Οι τοπικές μπύρες της Caffrey's Irish Pub ήρθαν σα βάλσαμο μετά από τέτοια περιήγηση, δίνοντας ένα ωραίο κλείσιμο στη βραδιά μου, ακούγοντας κι εδώ -όπως και στις άλλες δύο- ζωντανή μουσική:
Η ώρα κόντευε 2 όταν βγήκα στην κεντρική πλατεία, ίσως η μόνη ώρα που μπορούσες να τη δεις σχεδόν άδεια.
Ώρα για επιστροφή…
Last edited:
