Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.661
- Likes
- 50.501
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Κλείνοντας, κι αφού έχουν περάσει πια μερικοί μήνες από την ολοκλήρωση του ταξιδιού, έλεγα να κάνω μια γενική αποτίμηση και να παραθέσω δυο-τρία πρακτικά στοιχεία, μπας και αποφασίσει κανείς να κάτι παρεμφερές στο μέλλον.
ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ
Εμπειρία:
Είχα ξαναπάει στην υποσαχάρια Αφρική, αλλά αυτό το ταξίδι ήταν πολύ διαφορετικό από το Αιθιοπία-Τανζανία. Απ’ τη μια ήταν λιγότερο εντυπωσιακό, χωρίς αμφιβολία: δεν έμεινα σε χωριό Μασάι, δεν είδα εκατοντάδες ζώα να τρέχουν μπροστά μου, δεν είδα φυλές τόσο παραδοσιακές όσο στην Αιθιοπία, δεν είδα ακτές σαν της Ζανζιβάρης κλπ. Σαφέστατα έπαιξε ρόλο και το ότι την ευγένεια, αθωότητα και φιλοξενία των Αιθιόπων και των Μασάι δεν την είδα πουθενά στη Δ. Αφρική.
Συναισθηματικά όμως ήταν πολύ πιο δυνατό. Υπήρξαν σκηνές πολύ δύσκολες, άλλες πολύ χαρούμενες, άλλες που με εξέπληξαν. Μια χαρακτηριστική ήταν όταν σε ένα παράκτιο χωριό μια μάνα μας πλησίασε και ζήτησε κλαίγοντας φάρμακο για τα αυτιά του παιδιού της. Το μόνο φάρμακο που κουβαλάω είναι ένα κολλύριο για τα αυτιά, το οποίο και της υποσχέθηκα πως θα έφερνα στην καλύβα της την επόμενη, που θα είχε και φως, διότι χωρίς ρεύμα και κεριά ουσιαστικά μιλούσα με μια σκιά. Την άλλη μέρα που πήγα με το κολλύριο, είδα το παιδί της στο φως: είχε πληγές με αίματα στα αυτιά και σκουλήκια στα μάτια… Σε άλλο χωριό μας μιλούσαν για όσους πέθαναν από την πείνα λίγες εβδομάδες πριν, συγκινήθηκα από τον τύπο που κόντεψε να γκρεμοτσακιστεί κρεμάμενος από ένα βαγόνι για να κοιμηθώ εγώ σε κρεβάτι, ένιωσα πολύ υπερήφανος για τα «πατριωτάκια» μου που κάνουν το αγροτικό τους εκεί που δε θέλει να πάει κανείς, σοκαρίστηκα όταν είδα παιδιά να πετάνε πέτρες σε σκλάβους γελώντας κλπ.
Αν έπρεπε να το αξιολογήσω το ταξίδι, αντικειμενικά θα έπαιρνε (συγκριτικά με άλλα, μην τρελαθούμε) χαμηλό βαθμό, αφού αρκετές από τις οκτώ χώρες ήταν χωρίς φοβερά αξιοθέατα. Χωρίς αμφιβολία υπήρχαν και πολύ εντυπωσιακά σημεία (το Agadez, οι αγορές, οι Tamberma, το Dogon, οι νομάδες κλπ), αλλά υπήρχαν και πάρα πολλά κενά σημεία ενδιάμεσα. Δεν μπορώ να το συγκρίνω με τα πολύμηνα στη Λατινική Αμερική ή την Ασία, διότι η πυκνότητα των συγκινήσεων ήταν μικρότερη, αλλά η ένταση ίσως ήταν μεγαλύτερη. Ήταν πάντως ένα ταξίδι ξεχωριστό, με πολλά πάνω-κάτω και μπόλικο υλικό και χρόνο για σκέψη. Έμαθα πολλά κι εν τέλει αυτό σου μένει.
Κούραση:
Αν έπρεπε να περιγράψω το ταξίδι με μια λέξη, θα το χαρακτήριζα «κουραστικό». Πραγματικά κουράστηκα πολύ, αν και δεν έχω διευκρινίσει τι ακριβώς ήταν αυτό που επέφερε την κούραση.
Σίγουρα έπαιξαν ρόλο οι τεράστιες αποστάσεις. Είτε για λόγους ασφαλείας (π.χ στο Νίγηρα, όπου δεν υπήρχε η δυνατότητα να «σπάσουμε» τα μεγάλα ταξίδια με το λεωφορείο στη μέση, δεν μας άφηνε το στρατιωτικό κονβόι να κατέβουμε), είτε επειδή υπήρχε έρημος στη μέση, είτε επειδή δεν έβρισκα κάτι αξιόλογο να επισκεφθώ στο ενδιάμεσο, ήταν πολλά τα ατέλειωτα ταξίδια με το λεωφορείο. Η σκόνη επίσης ήταν κάτι που με κούρασε, όπως και οι μύγες, ειδικά στη Μαυριτανία, που μου έκαναν τα νεύρα τσατάλια, καθώς και οι κολλιτσίδες σε διάφορα μέρη (ειδικά στη Μπουρκίνα Φάσο που δεν μας άφηναν σε χλωρό κλαρί).
Αλλά κυρίως ήταν η πνευματική κούραση που μου προκαλούσε η επαφή με τους ντόπιους ένστολους. Λάδωμα εδώ, καβγάδες από κει, μου έχασαν το διαβατήριο στο Μπενίν και ταλαιπωρήθηκα επί μία εβδομάδα σε κάτι υπουργεία μέχρι να το βρω, χαμός κάθε φορά στα σύνορα, όλο αυτό προκαλεί μια κούραση που εξουθενώνει. Ή απλά, ίσως γερνάω… Θα δείξει στο επόμενο πολύμηνο, που αναμένεται μεγαλύτερο σε διάρκεια και πιο περιπετειώδες, αλλά μάλλον θα είναι και πιο «εντός έδρας».
Και φυσικά ήταν το θέμα της επικοινωνίας. Τα Γαλλικά δεν είναι η καλύτερη μου γλώσσα, ούτε η δεύτερη, ούτε η πέμπτη καλύτερη, αλλά ακόμη κι αν ήταν, πολύ συχνά έπρεπε να συναναστραφώ με ανθρώπους που μιλούσαν μόνο τοπικές γλώσσες.
Όλα τα παραπάνω έγιναν πολύ εντονότερα από την ώρα που έμεινα μόνος μου, όπως αναμενόταν.
Τι έκανα σωστά:
Και μόνο το ότι πήγαμε είναι μεγάλη επιτυχία. Άλλοι ίσως να ακύρωναν το ταξίδι με τα όσα γίνονταν στην ευρύτερη περιοχή (αναταραχές, απαγωγές, λιμοί κλπ), αλλά τελικώς αποδείχθηκε εξαιρετική επιλογή: είχαμε (και αργότερα μόνος μου είχα) χώρες κυριολεκτικά στη διάθεσή μας, χωρίς τουρισμό, σε μια πολύ πιο παρθένα φάση.
Ο Ντρα άλλαξε την όλη εμπειρία του Μάλι δραματικά. Πήγαμε σε μέρη που δεν είχαν ξαναδεί λευκούς, με ιστορίες που θα έχω να λέω και στα εγγόνια μου. Τεράστιο asset ο άνθρωπος, από όλες τις απόψεις.
Το itinerary ήταν καλοφτιαγμένο νομίζω. Δε χάσαμε κάτι από αυτά που πραγματικά θέλαμε να δούμε, δεδομένου του χρόνου που είχαμε στη διάθεσή μας και η σειρά επίσης ήταν λογική (προσπάθησα να μην είναι όλα τα highlights στην αρχή ή το τέλος για να μην κάνει «κοιλιά» το ταξίδι).
Ήμουν εξαιρετικά τυχερός με το θέμα της κρουαζιέρας στη Σενεγάλη, πέτυχα το μοναδικό πλοίο-αντίκα μια μόλις μέρα πριν αποπλεύσει και μάλιστα με διαθεσιμότητα και σε τιμή last minute. Από το επόμενο ταξίδι και για τρεις μήνες ήταν sold out…
Αποδείχθηκε πολύ καλή ιδέα το να κάνω ένα ταξιδάκι στην Ευρώπη πριν κι ένα μετά την Αφρική, εξαιρετικά ανανεωτικά και τα δύο.
Πρώτη φορά έκανα ταξιδιωτική ασφάλιση, ευτυχώς δε χρειάστηκε, αλλά τα 200? που κόστισε ήταν λίγα σε σχέση με τη σιγουριά που ένιωθα σε χώρες που ακόμη και το να βρεις μια γάζα θέλει προσπάθεια. Μάλλον θα το ξανακάνω.
Τι έκανα λάθος:
Έγκλημα το ότι δεν έβγαλα τις βίζες μου στην Αβάνα. Όταν ζεις σε μια χώρα που έχει πρεσβείες από όλες τις χώρες της Αφρικής, είναι απαράδεκτο να επιχειρείς να τις βγάλεις επιτόπου, σε μια ήπειρο όπου σε κάθε πρεσβεία, σε κάθε συνοριακό έλεγχο, σε κάθε προξενείο σε «γδύνουν» κανονικά. Αν κάποιος ήθελε να κάνει το ίδιο ταξίδι, το πρώτο που θα του έλεγα είναι να φροντίσει να βγάλει τις βίζες από πριν. Ήταν φοβερό το πόσος χρόνος και ψυχική ηρεμία χάθηκε απ’ όλο αυτό, μόνο και μόνο επειδή βαριόμουν να κάνω τη δουλειά στην Αβάνα.
Η Μαυριτανία δεν ξέρω πώς μου είχε ξεφύγει, αλλά ήταν μεγάλη παράλειψη.
Έπρεπε να έχω βρει τρόπους να πληροφορούμαι τις εξελίξεις από πιο κοντά. Δειπνούσα σε φιλικό σπίτι στο Μπαμάκο όταν έμαθα πως σφάζονται στη Γουινέα… δυο μέρες πριν περάσω τα σύνορα…
Ο προϋπολογισμός μου για πρώτη φορά στα χρονικά έπεσε έξω. Το ήξερα πως πρόκειται για χώρες όχι ιδιαίτερα φτηνές και νόμιζα πως το μπάτζετ μου θα αρκούσε, αλλά βγήκα λίγο έξω, παρότι νόμιζα πως είχα κάνει πολύ ευέλικτο υπολογισμό. Δεν έπαιξε ρόλο τελικά, αλλά εκπλήσσομαι μετά από τόσα χρόνια να βγαίνω εκτός μπάτζετ και μάλιστα σε χώρες που χρησιμοποιούν νόμισμα «δεμένο» με το ευρώ, οπότε το θέμα της διακύμανσης συναλλάγματος δεν έπαιζε ρόλο.
Ε, το ατύχημα ήταν ελαφρώς ηλίθιο και 100% δικό μου φταίξιμο, θα μπορούσαμε να είχαμε πάθει σοβαρή ζημιά.
Πρακτικά:
- Όλο το τρεκ στο Dogon για τους ντόπιους, το τοπίο, τους αρχέγονους χορούς, την εμπειρία (Μάλι)
- Το Τιμπουκτού για την ιστορία του (Μάλι)
- Η πιρόγα και τα απίστευτα χωριά (Μάλι)
- Οι καμηλοπαρδάλεις και οι ιπποπόταμοι με όλα τα τοπία (Νίγηρας)
- Οι Ταμπέρμα (Τόγκο)
- Οι νομάδες και γενικώς οι ντόπιοι (Μαυριτανία)
- Το φαγητό στο Μπαμάκο (Μάλι)
- Οι εγκαταλελειμμένες πόλεις στις οάσεις (Μαυριτανία)
Και για μπόνους το σουρεαλιστικό τραίνο, τις οικογένειες στο ορεινό Τόγκο, την κρουαζιέρα στη βόρειο Σενεγάλη και γενικώς την αίσθηση ότι πατάς παρθένα μέρη. Μπορεί και να ξέχασα τίποτε χτυπητό.
Αυτά τα ολίγα. Περιληπτικά είπαμε, αλλά βγήκαν 26 σελίδες γεμάτες. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ήρωες που είχαν την υπομονή να διαβάσουν τόσο μεγάλη ιστορία και με τόσο μεγάλα χρονικά κενά ανάμεσα στο κάθε κομμάτι.
ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ
Εμπειρία:
Είχα ξαναπάει στην υποσαχάρια Αφρική, αλλά αυτό το ταξίδι ήταν πολύ διαφορετικό από το Αιθιοπία-Τανζανία. Απ’ τη μια ήταν λιγότερο εντυπωσιακό, χωρίς αμφιβολία: δεν έμεινα σε χωριό Μασάι, δεν είδα εκατοντάδες ζώα να τρέχουν μπροστά μου, δεν είδα φυλές τόσο παραδοσιακές όσο στην Αιθιοπία, δεν είδα ακτές σαν της Ζανζιβάρης κλπ. Σαφέστατα έπαιξε ρόλο και το ότι την ευγένεια, αθωότητα και φιλοξενία των Αιθιόπων και των Μασάι δεν την είδα πουθενά στη Δ. Αφρική.
Συναισθηματικά όμως ήταν πολύ πιο δυνατό. Υπήρξαν σκηνές πολύ δύσκολες, άλλες πολύ χαρούμενες, άλλες που με εξέπληξαν. Μια χαρακτηριστική ήταν όταν σε ένα παράκτιο χωριό μια μάνα μας πλησίασε και ζήτησε κλαίγοντας φάρμακο για τα αυτιά του παιδιού της. Το μόνο φάρμακο που κουβαλάω είναι ένα κολλύριο για τα αυτιά, το οποίο και της υποσχέθηκα πως θα έφερνα στην καλύβα της την επόμενη, που θα είχε και φως, διότι χωρίς ρεύμα και κεριά ουσιαστικά μιλούσα με μια σκιά. Την άλλη μέρα που πήγα με το κολλύριο, είδα το παιδί της στο φως: είχε πληγές με αίματα στα αυτιά και σκουλήκια στα μάτια… Σε άλλο χωριό μας μιλούσαν για όσους πέθαναν από την πείνα λίγες εβδομάδες πριν, συγκινήθηκα από τον τύπο που κόντεψε να γκρεμοτσακιστεί κρεμάμενος από ένα βαγόνι για να κοιμηθώ εγώ σε κρεβάτι, ένιωσα πολύ υπερήφανος για τα «πατριωτάκια» μου που κάνουν το αγροτικό τους εκεί που δε θέλει να πάει κανείς, σοκαρίστηκα όταν είδα παιδιά να πετάνε πέτρες σε σκλάβους γελώντας κλπ.
Αν έπρεπε να το αξιολογήσω το ταξίδι, αντικειμενικά θα έπαιρνε (συγκριτικά με άλλα, μην τρελαθούμε) χαμηλό βαθμό, αφού αρκετές από τις οκτώ χώρες ήταν χωρίς φοβερά αξιοθέατα. Χωρίς αμφιβολία υπήρχαν και πολύ εντυπωσιακά σημεία (το Agadez, οι αγορές, οι Tamberma, το Dogon, οι νομάδες κλπ), αλλά υπήρχαν και πάρα πολλά κενά σημεία ενδιάμεσα. Δεν μπορώ να το συγκρίνω με τα πολύμηνα στη Λατινική Αμερική ή την Ασία, διότι η πυκνότητα των συγκινήσεων ήταν μικρότερη, αλλά η ένταση ίσως ήταν μεγαλύτερη. Ήταν πάντως ένα ταξίδι ξεχωριστό, με πολλά πάνω-κάτω και μπόλικο υλικό και χρόνο για σκέψη. Έμαθα πολλά κι εν τέλει αυτό σου μένει.
Κούραση:
Αν έπρεπε να περιγράψω το ταξίδι με μια λέξη, θα το χαρακτήριζα «κουραστικό». Πραγματικά κουράστηκα πολύ, αν και δεν έχω διευκρινίσει τι ακριβώς ήταν αυτό που επέφερε την κούραση.
Σίγουρα έπαιξαν ρόλο οι τεράστιες αποστάσεις. Είτε για λόγους ασφαλείας (π.χ στο Νίγηρα, όπου δεν υπήρχε η δυνατότητα να «σπάσουμε» τα μεγάλα ταξίδια με το λεωφορείο στη μέση, δεν μας άφηνε το στρατιωτικό κονβόι να κατέβουμε), είτε επειδή υπήρχε έρημος στη μέση, είτε επειδή δεν έβρισκα κάτι αξιόλογο να επισκεφθώ στο ενδιάμεσο, ήταν πολλά τα ατέλειωτα ταξίδια με το λεωφορείο. Η σκόνη επίσης ήταν κάτι που με κούρασε, όπως και οι μύγες, ειδικά στη Μαυριτανία, που μου έκαναν τα νεύρα τσατάλια, καθώς και οι κολλιτσίδες σε διάφορα μέρη (ειδικά στη Μπουρκίνα Φάσο που δεν μας άφηναν σε χλωρό κλαρί).
Αλλά κυρίως ήταν η πνευματική κούραση που μου προκαλούσε η επαφή με τους ντόπιους ένστολους. Λάδωμα εδώ, καβγάδες από κει, μου έχασαν το διαβατήριο στο Μπενίν και ταλαιπωρήθηκα επί μία εβδομάδα σε κάτι υπουργεία μέχρι να το βρω, χαμός κάθε φορά στα σύνορα, όλο αυτό προκαλεί μια κούραση που εξουθενώνει. Ή απλά, ίσως γερνάω… Θα δείξει στο επόμενο πολύμηνο, που αναμένεται μεγαλύτερο σε διάρκεια και πιο περιπετειώδες, αλλά μάλλον θα είναι και πιο «εντός έδρας».
Και φυσικά ήταν το θέμα της επικοινωνίας. Τα Γαλλικά δεν είναι η καλύτερη μου γλώσσα, ούτε η δεύτερη, ούτε η πέμπτη καλύτερη, αλλά ακόμη κι αν ήταν, πολύ συχνά έπρεπε να συναναστραφώ με ανθρώπους που μιλούσαν μόνο τοπικές γλώσσες.
Όλα τα παραπάνω έγιναν πολύ εντονότερα από την ώρα που έμεινα μόνος μου, όπως αναμενόταν.
Τι έκανα σωστά:
Και μόνο το ότι πήγαμε είναι μεγάλη επιτυχία. Άλλοι ίσως να ακύρωναν το ταξίδι με τα όσα γίνονταν στην ευρύτερη περιοχή (αναταραχές, απαγωγές, λιμοί κλπ), αλλά τελικώς αποδείχθηκε εξαιρετική επιλογή: είχαμε (και αργότερα μόνος μου είχα) χώρες κυριολεκτικά στη διάθεσή μας, χωρίς τουρισμό, σε μια πολύ πιο παρθένα φάση.
Ο Ντρα άλλαξε την όλη εμπειρία του Μάλι δραματικά. Πήγαμε σε μέρη που δεν είχαν ξαναδεί λευκούς, με ιστορίες που θα έχω να λέω και στα εγγόνια μου. Τεράστιο asset ο άνθρωπος, από όλες τις απόψεις.
Το itinerary ήταν καλοφτιαγμένο νομίζω. Δε χάσαμε κάτι από αυτά που πραγματικά θέλαμε να δούμε, δεδομένου του χρόνου που είχαμε στη διάθεσή μας και η σειρά επίσης ήταν λογική (προσπάθησα να μην είναι όλα τα highlights στην αρχή ή το τέλος για να μην κάνει «κοιλιά» το ταξίδι).
Ήμουν εξαιρετικά τυχερός με το θέμα της κρουαζιέρας στη Σενεγάλη, πέτυχα το μοναδικό πλοίο-αντίκα μια μόλις μέρα πριν αποπλεύσει και μάλιστα με διαθεσιμότητα και σε τιμή last minute. Από το επόμενο ταξίδι και για τρεις μήνες ήταν sold out…
Αποδείχθηκε πολύ καλή ιδέα το να κάνω ένα ταξιδάκι στην Ευρώπη πριν κι ένα μετά την Αφρική, εξαιρετικά ανανεωτικά και τα δύο.
Πρώτη φορά έκανα ταξιδιωτική ασφάλιση, ευτυχώς δε χρειάστηκε, αλλά τα 200? που κόστισε ήταν λίγα σε σχέση με τη σιγουριά που ένιωθα σε χώρες που ακόμη και το να βρεις μια γάζα θέλει προσπάθεια. Μάλλον θα το ξανακάνω.
Τι έκανα λάθος:
Έγκλημα το ότι δεν έβγαλα τις βίζες μου στην Αβάνα. Όταν ζεις σε μια χώρα που έχει πρεσβείες από όλες τις χώρες της Αφρικής, είναι απαράδεκτο να επιχειρείς να τις βγάλεις επιτόπου, σε μια ήπειρο όπου σε κάθε πρεσβεία, σε κάθε συνοριακό έλεγχο, σε κάθε προξενείο σε «γδύνουν» κανονικά. Αν κάποιος ήθελε να κάνει το ίδιο ταξίδι, το πρώτο που θα του έλεγα είναι να φροντίσει να βγάλει τις βίζες από πριν. Ήταν φοβερό το πόσος χρόνος και ψυχική ηρεμία χάθηκε απ’ όλο αυτό, μόνο και μόνο επειδή βαριόμουν να κάνω τη δουλειά στην Αβάνα.
Η Μαυριτανία δεν ξέρω πώς μου είχε ξεφύγει, αλλά ήταν μεγάλη παράλειψη.
Έπρεπε να έχω βρει τρόπους να πληροφορούμαι τις εξελίξεις από πιο κοντά. Δειπνούσα σε φιλικό σπίτι στο Μπαμάκο όταν έμαθα πως σφάζονται στη Γουινέα… δυο μέρες πριν περάσω τα σύνορα…
Ο προϋπολογισμός μου για πρώτη φορά στα χρονικά έπεσε έξω. Το ήξερα πως πρόκειται για χώρες όχι ιδιαίτερα φτηνές και νόμιζα πως το μπάτζετ μου θα αρκούσε, αλλά βγήκα λίγο έξω, παρότι νόμιζα πως είχα κάνει πολύ ευέλικτο υπολογισμό. Δεν έπαιξε ρόλο τελικά, αλλά εκπλήσσομαι μετά από τόσα χρόνια να βγαίνω εκτός μπάτζετ και μάλιστα σε χώρες που χρησιμοποιούν νόμισμα «δεμένο» με το ευρώ, οπότε το θέμα της διακύμανσης συναλλάγματος δεν έπαιζε ρόλο.
Ε, το ατύχημα ήταν ελαφρώς ηλίθιο και 100% δικό μου φταίξιμο, θα μπορούσαμε να είχαμε πάθει σοβαρή ζημιά.
Πρακτικά:
- Πτήσεις: Στο Τόγκο πετάξαμε από τη Ρώμη με την http://www.afriqiyah.aero/ , κανταφική εταιρεία, άγνωστο το αν θα συνεχίσει να πετάει. Καλή τιμή (γύρω στο 300άρι one way, όχι κι άσχημα για Λομέ) και το αεροπλάνο ήταν μισοάδειο προς Λιβύη και εντελώς άδειο προς Τόγκο (μέτρησα 8 άτομα εκτός από μας τους δυο, αν δεν μου ξέφυγε κανείς), οπότε αράξαμε, ξαπλώσαμε, πετάγαμε σαΐτες με τις αεροσυνοδούς και γενικώς πήγαμε χαλαρά και κοιμώμενοι, μέχρι και το φαγητό τους ήταν υποφερτότατο. Από Σενεγάλη για Μαδρίτη πήγα με την Ιμπέρια, χρησιμοποιώντας μίλια που έληγαν (ακόμη κι έτσι, ένα 95άρι έπρεπε να το πληρώσω για φόρους επίναυλους κλπ).
- Εσωτερικές μεταφορές: Σε κάποιες χώρες (π.χ Τόγκο, Μαυριτανία) είτε δεν υπάρχουν δημόσιες συγκοινωνίες, είτε υπάρχουν μόνο στους 1-2 βασικούς άξονες, οπότε παίρναμε shared taxi, ο Θεός να τα κάνει. Κάπου χρειάστηκε ωτοστόπ, πήρα αρκετή βάρκα, πιρόγα, πλοίο κλπ, αλλά κυρίως το ταξίδι είχε λεωφορειάδα. Μεγάλες οι αποστάσεις και σε ορισμένες χώρες (π.χ Μπενίν) οι δρόμοι ήταν εκ των χειρότερων που έχω δει οπουδήποτε. Πήρα μια εσωτερική πτήση από Μπαμάκο για Ντακάρ, γύρω στα 190?, που τα πλήρωσα έτσι, επειδή βαριόμουν λεωφορειάδα μόνος μου. Το ωτοστόπ απαραίτητο σε κάποια μέρη (ειδικά στη Μαυριτανία), ορισμένες φορές επ’ αμοιβή κι άλλες φορές στο χύμα style. Για να πάμε στο Τιμπουκτού και τα γύρω νοικιάσαμε τζιπ, επειδή ήμασταν 5 μας ήρθε αρκετά οικονομικά, αν σκεφτεί κανείς το πόσο κοστίζει η μεταφορά με τζιπ στην ευρύτερη Δ.Αφρική. Α, να μην ξεχάσω και το επικό τραίνο στην Μαυριτανία, πραγματική εμεπιρία από όλες τις απόψεις. Γενικώς οι μεταφορές ήταν αναπόφευκτο αλλά κουραστικό κομμάτι, αλλά είχαν ποικιλία και πολλά happenings.
- Κόστος: Μου είναι λίγο δύσκολο να απομονώσω μόνο το Αφρικανικό κομμάτι, διότι είχε αρκετή Ευρώπη πριν και μπόλικη μετά και η σούμα που βγήκε αφορά το σύνολο. Σαν μπούσουλα πάντως, θα έλεγα ότι για δύο άτομα που δεν τους πειράζει να «τσαλακωθούν» προκειμένου να φτάσουν σε μέρη σαν αυτά που περιγράφησαν, αλλά θέλουν αν μένουν σε δωμάτια με ζεστό νερό και μπάνιο και θέλουν να γυρίσουν πολύ, το απόλυτο μίνιμουμ θα ήταν τα 45?/ημέρα, αν συνυπολογίσουμε και τις βίζες που είναι ακριβές (και ψυχοφθόρες). Για τα χρήματα που πληρώνει κανείς, οι υπηρεσίες που παίρνει είναι πολύ χαμηλού επιπέδου, δηλαδή το δίκλινο των 35? είναι πολύ υποδεέστερο από ένα αντίστοιχο στην Ισπανία ή την Ελλάδα (καλά με την Ασία και τη Λ.Αμερική δεν κάνω σύγκριση).
- Ασφάλεια: Δεν μπορώ να πω πως είχαμε ιδιαίτερα θέματα. Το βασικό πρόβλημα ήταν πως μεγάλες περιοχές ήταν off limits, βασικά ό,τι είχε να κάνει με έρημο ήταν προβληματικό. Και το ότι βρήκαμε (τον βρήκε ο Ντρα δηλαδή) άνθρωπο να μας πάει στο Τιμπουκτού χωρίς να μας έρθει ο κούκος αηδόνι λίγες μέρες μετά από απαγωγή επιβατών τζιπ, ήταν θαύμα. Πέρα του κινδύνου απαγωγής (που δεν τον ζήσαμε καθόλου), η εγκληματικότητα σε καθημερινό επίπεδο ήταν άφαντη. Εντάξει, χρειάζεται κοινή λογική σε πόλεις τύπου Κοτονού, Λομέ κλπ αλλά μέχρι εκεί.
- Βίζες: Μην τα ξαναγράφω και συγχυστώ. Μακράν ο μεγαλύτερος πονοκέφαλος.
- Υγεία: Πολύ καλά, κάτι μικροπροβλήματα μόνο, πλην της μόλυνσης αίματος του Τομ, όπου και μας έβγαλαν ασπροπρόσωπους οι Κουβανοί. Την ασφάλειά μου την έκανα πάντως, για πρώτη φορά. Δεν τη χρησιμοποίησα, προκειμένου να έχω άποψη για το πόσο αποτελεσματικοί είναι. Καλύτερα, αχρείαστη να’ ναι.
- Συνεννόηση: Αν θέλει κανείς να το δει θετικά, οι χώρες αυτές (πλην της αγγλόφωνης Γκάμπια) είναι μια εξαιρετική ευκαιρία να ξεσκονίσει τα Γαλλικά του. Χωρίς πλάκα, έμαθα και τα Γαλλικά που δεν ήξερα. Χωρίς Γαλλικά δεν πας πουθενά, άντε να πούμε ότι βοηθάνε λίγο τα αραβικά σε κάποια σημεία. Ξύπνιοι άνθρωποι πάντως, όσοι δεν είναι κολλιτσίδες, έχουν διάθεση να βοηθήσουν. Σε πολλές περιπτώσεις ένιωθα άσχημα διότι πάμφτωχοι άνθρωποι ασχολούνταν μαζί μας, λες και είμαστε τίποτε σημαντικοί τύποι.
- Highlights: Τα είπαμε και πιο πάνω, αλλά αν πρέπει να κάνω μια λίστα (χωρίς σειρά, αλλά όπως μου έρχονται) θα έλεγα ότι το top-10 του ταξιδιού ήταν:
- Όλο το τρεκ στο Dogon για τους ντόπιους, το τοπίο, τους αρχέγονους χορούς, την εμπειρία (Μάλι)
- Το Τιμπουκτού για την ιστορία του (Μάλι)
- Η πιρόγα και τα απίστευτα χωριά (Μάλι)
- Οι καμηλοπαρδάλεις και οι ιπποπόταμοι με όλα τα τοπία (Νίγηρας)
- Οι Ταμπέρμα (Τόγκο)
- Οι νομάδες και γενικώς οι ντόπιοι (Μαυριτανία)
- Το φαγητό στο Μπαμάκο (Μάλι)
- Οι εγκαταλελειμμένες πόλεις στις οάσεις (Μαυριτανία)
Και για μπόνους το σουρεαλιστικό τραίνο, τις οικογένειες στο ορεινό Τόγκο, την κρουαζιέρα στη βόρειο Σενεγάλη και γενικώς την αίσθηση ότι πατάς παρθένα μέρη. Μπορεί και να ξέχασα τίποτε χτυπητό.
Αυτά τα ολίγα. Περιληπτικά είπαμε, αλλά βγήκαν 26 σελίδες γεμάτες. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ήρωες που είχαν την υπομονή να διαβάσουν τόσο μεγάλη ιστορία και με τόσο μεγάλα χρονικά κενά ανάμεσα στο κάθε κομμάτι.
Last edited:
