Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.661
- Likes
- 50.501
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
- Γενικώς, πού πήγα τι έκανα
Η Μαυριτανία δεν ήταν στο σχέδιο, αλλά προέκυψε ως εναλλακτική λύση της Γουινέας, που ακυρώθηκε λόγω της πολιτικής αστάθειας. Ήξερα ελάχιστα πράγματα για τη χώρα, πήγα σχεδόν χωρίς χρονοδιάγραμμα και πρόγραμμα και ακούγοντας από όλους, συμπεριλαμβανομένης της μαυριτανικής πρεσβείας που μου έβγαλε τη βίζα, το ότι η χώρα αποτελεί θέατρο απαγωγών, με πιο διάσημη εκείνη των Ισπανών μελών διεθνούς οργανισμού που ταξίδευαν σε κονβόι και είδαν το τζιπ τους να απομονώνεται και να… εξαφανίζεται στον ολοκαίνουριο αυτοκινητόδρομο που ενώνει τις δυο μεγαλύτερες πόλεις της χώρας.
Η είσοδος στη χώρα έγινε από τη βόρειο Σενεγάλη, όπου ως συνήθως οι συνοριακοί ήθελαν μπαξίσι για να μου σφραγίσουν τη βίζα, ακολούθησε ένας μαραθώνιος μέχρι το Atar, όπου συνάντησα τον… μοναδικό άλλο τουρίστα στη χώρα, με τον οποίο κάναμε μαζί ωτοστόπ μέχρι το Ouadane, περνώντας από φανταστικά τοπία. Το Ouadane ήταν μια πόλη φάντασμα με μαγική μελαγχολία, αλλά το ωτοστόπ (κανονική συγκοινωνία δεν υπάρχει) μέχρι το Chinguetti ήταν ίσως το highlight της όλης εμπειρίας, αφού έτυχε να περάσουμε δίπλα από νομάδες κι επιλέξαμε να μείνουμε μαζί τους, έχοντας μερικές καταπληκτικές εμπειρίες.
Ακολούθησε νέο ωτοστόπ μέχρι το Chinguetti, άλλη μια πόλη-φάντασμα με φανταστική ιστορία, αλλά και πολλά οικονομικά προβλήματα λόγω της πλήρους απώλειας του τουρισμού. Εκεί συναντήσαμε έναν αλλήθωρο οδηγό Ντάτσουν που δέχθηκε να μας πάει στο Terjit μέσω… άλλης όασης, που δεν εμφανίζεται στο χάρτη, όπου και μας φιλοξένησε η οικογένειά του. Όταν την επόμενη φτάσαμε στο Terjit, ο Ρουμπέν έπαθε σοκ με τη φυσική ομορφιά του τοπίου και αποφάσισε να μείνει μόνος στην όαση, παρότι δεν είχε πλέον χρήματα.
Εγώ συνέχισα επεισοδιακά μέχρι το Choum, ώστε να πάρω το μυθικό τραίνο που διασχίζει την έρημο μέχρι την ακτή του Nouadhibou και η όλη εμπειρία ήταν εμπειρία…ζωής. Τις τελευταίες μου διανυκτερεύσεις στη χώρα τις πέρασα στις δύο μεγαλύτερες πόλεις της χώρας. Ειδικά η Nouakchott είναι από τις πιο περίεργες πόλεις που έχω δει ποτέ και δεν εκπλήσσομαι που εκεί γνώρισα τους τρεις πιτσιρικάδες Μαυριτανούς με τους οποίους κάναμε ένα οδοιπορικό μέχρι το νότο της Σενεγάλης, όπου και ο σκοπός ήταν... τα όργια.
- Απρόοπτα
Γνωρίζοντας ότι η Μαυριτανία είναι η χώρα με το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο από αυτές που επισκέφθηκα, δεν περίμενα να τη βρω τόσο αυθεντική, αν και το υψηλότατο ποσοστό νομαδικού πληθυσμού θα έπρεπε να με είχε προϊδεάσει.
Στο Ouadane ένιωσα για τα καλά τη μαυριτανική φιλοξενία, με κοπελίτσες που μας κάλεσαν σπίτι τους για τσάι, εξηγώντας μας τα του γάμου τους (η μία μόλις είχε παντρευτεί στα 11 χρόνια της), ενώ μετά από… λαϊκή απαίτηση η νεολαία της πόλης μας κάλεσε σε ένα υπόγειο για να δούμε το Champions League. Χαλασμένα λάστιχα στην έρημο, εγκαταλελειμμένα τζαμιά και πρόσκληση σε τσιμπούσι με συκώτι πρωινιάτικα ήταν μερικά από τα happenings στην Ouadane. Στο… δρόμο (χωρίς δρόμο) για το Chinguetti, επισκεφθήκαμε έναν απίθανο καταυλισμό που ήταν σαν να βγήκε από ταινία καταστροφής, αλλά ακόμη πιο εντυπωσιακή ήταν η κοινότητα νομάδων (πραγματικών, όχι σαν κάτι γιαλατζί που σε πηγαίνουν στην έρημο σε κάτι Μαρόκα και Τυνησίες και μετά βγάζουν τα κινητά και τα vouchers για την πληρωμή), η φιλοξενία των οποίων και το πώς μας κοιτούσαν μας σκλάβωσε, σε σημείο που αποφασίσαμε να αφήσουμε τον οδηγό να φύγει και μείναμε μαζί τους στην έρημο. Ήταν καταπληκτική εμπειρία, από το γάλα καμήλας και την προσπάθεια συνεννόησης, μέχρι το πέρασμα από άγριες καμήλες το βράδυ και το χαοτικό πολιτιστικό κενό ανάμεσά μας. Έβγαλα μερικές από τις καλύτερες φωτογραφίες της ζωής μου, έπαιξα ντάμα με κουράδες καμήλας για πούλια στην άμμο, έφαγα κάτι αηδιαστικά πράγματα και συγκινήθηκα όταν αρνήθηκαν να τους πληρώσουμε έστω για το φαγητό και τη φιλοξενία όταν πέρασε άλλο τζιπ και μας πήρε για ωτοστόπ.
Στο Chinguetti πάιξαμε μπάλα με τα πιτσιρίκια στην άμμο, ανεβήκαμε σε μιναρέδες, γνωρίσαμε μια πόρνη, είδαμε τα πάντα κλειστά (από ξενοδοχεία μέχρι μουσεία) λόγω της έλλειψης τουριστών από την έναρξη των απαγωγών κι έπειτα και γνωρίσαμε εκείνον τον τρομαχτικό στην όψη τύπο που μας πήγε σε μια όαση που δε βρήκαμε σε κανένα χάρτη, όπου κοιμηθήκαμε σε χαλί κάτω από τα αστέρια, ακούγοντας τα τραγούδια των γερόντων, περνώντας από τοπία που δεν ήξερα καν πως υπάρχουν σε μια χώρα σαν την Μαυριτανία, επισκεπτόμενοι σπίτια σαν κυψέλες για να καταλήξουμε σε μια όαση-όνειρο, όπου ο Ρουμπέν αποφάσισε να μείνει για απροσδιόριστο χρόνο.
Έτσι συνέχισα μόνος για το Choum, μια πόλη με μοναδικό λόγο ύπαρξης το σουρεαλιστικό τραίνο που περνάει… όποτε το θυμηθεί (στη συγκεκριμένη περίπτωση πέρασε κατά τις 2 το πρωί). Σουρεάλ το…κάμπινγκ στις γραμμές του τραίνου μαζί με ντόπια οικογένεια τζαμπατζήδων που –όπως και σχεδόν όλοι- έτρεξε να επιβιβαστεί σε κάποιο από τα βαγόνια με σίδηρο για το 15ωρο ταξίδι μέχρι το Nouahdibou, σε ένα από τα μεγαλύτερα και πιο παράξενα τραίνα του κόσμου. Σουρεάλ ήταν και το ωτοστόπ μέχρι τη Nouakchott, σουρεάλ οι τύποι που με πήραν από εκεί μέχρι τη Σενεγάλη, όπου θα έκαναν «κάτι σαν κάτι bachelor πάρτι».
Τίποτε δεν είχα προγραμματίσει από όλα αυτά και περίμενα πως η Μαυριτανία θα ήταν στο στιλ μιας οποιαδήποτε αραβικής χώρας. Με εξέπληξε πολύ ευχάριστα, αν δεν ήταν επικίνδυνο το πέρασμα προς το νοτιοδυτικό κομμάτι της χώρας, θα είχα κάτσει περισσότερο.
- Μου άρεσε
Καταρχήν μου άρεσαν πάρα πολύ οι Μαυριτανοί: αξιοπρεπέστατοι, ειλικρινείς, φιλόξενοι, καλλιεργημένοι και ξανά φιλόξενοι. Δεν είδα ούτε έναν ενοχλητικό, ούτε έναν απατεώνα κι ήταν όλοι πάρα πολύ πρόθυμοι να με βοηθήσουν σε οτιδήποτε. Αρχιτεκτονικά, οι πρώην πόλεις-κόμβοι της ερήμου Ouadane και Chinguetti ήταν πολύ ενδιαφέρουσες, όπως ήταν και το Atar και οι οάσεις. Μου άρεσε η αυθεντικότητα του κόσμου. Εκεί που νομίζεις ότι το 2011 σε μια σχετικά πλούσια χώρα όλοι θα έχουν δει φωτογραφική μηχανή στη ζωή τους, οι Μαυριτανοί νομάδες σε εκπλήσσουν από το πουθενά: άνθρωποι χωρίς καμία επαφή με τον μοντέρνο πολιτισμό, με δικό τους τρόπο ζωής, χωρίς σύνδρομα και αγωνίες. Ασφαλέστατη χώρα, με πολλά πράγματα να δεις, φύση που αξίζει τα έξτρα χιλιόμετρα ωτοστόπ, μπόλικη ιστορία, λογικές τιμές και πάνω απ’ όλα πολλά χαμόγελα. Μου άρεσε η παντελής έλλειψη τουριστών, η αίσθηση του παλιού-στοιχειωμένου (από τις βιβλιοθήκες και τα τραίνα μέχρι τους μιναρέδες), ο καιρός, η ευκολία στο ωτοστόπ, το ότι ακόμη και χωρίς κοινή γλώσσα, η συνεννόηση γινόταν, τα παραδοσιακά καταλύματα, το πόσο διαφορετική είναι η χώρα σε σχέση με άλλες αραβικές, έχει δική της ταυτότητα.
- Δεν μου άρεσε:
Δεν μου άρεσαν οι συνοριοφύλακες (καλά, αυτοί είναι πραγματική πληγή σε όλες τις χώρες της περιοχής), η μικρή ποικιλία φαγητού, τα μιλιούνια από μύγες που μου κολλούσαν στο πρόσωπο σχεδόν όλη την ημέρα, η παντελής έλλειψη ίντερνετ, η αδυναμία προγραμματισμού του οτιδήποτε («κάθε πότε περνάει τζιπ από εδώ;» «Ε, καμιά φορά περνάει!»), το ότι κομμάτι των συνόρων με το Μάλι είναι ανασφαλές.
5.Βαθμολογία:
· Αρχαία 2
· Αρχιτεκτονική 6
· Φαγητό 3
· Φύση 6
· Άνθρωποι 9
· Κόστος 7
· Ποικιλία 4
· Αυθεντικότητα 9
· Μοναδικότητα 4
· Ασφάλεια 8
ΣΥΝΟΛΟΝ: 58, κατατάσσεται στην 35η θέση της σχετικής λίστας. Καθόλου άσχημα για μια χώρα που δεν περιλαμβανόταν καν στο πρόγραμμα. Αν ο Νίγηρας ήταν η αναμενόμενη έκπληξη, η Μαυριτανία ήταν η αναπάντεχη έκπληξη, ίσως επειδή υπερέχει εκεί που υστέρησαν σχεδόν όλες οι άλλες: στους ανθρώπους και τη φιλοξενία. Κρίμα που δεν μπόρεσα να επισκεφθώ τα αρχαία του Koumbi Saleh, κοιτίδα ενός πολιτισμού ελαφρώς ξεχασμένου. Κατά τα λοιπά, θα την περιέγραφα ως μια χώρα ευχάριστη, με αυθεντικούς ανθρώπους, παραδοσιακό τρόπο ζωής κι εξαιρετικά φιλόξενη, ιδανική για κάποιον που δεν έχει πρόβλημα να κάνει ωτοστόπ, έχει αρκετό χρόνο ώστε να αρπάξει τις ευκαιρίες που του δίνονται αυθόρμητα (π.χ διαμονή με νομάδες, αλλαγή σχεδίων ώστε να κοιμηθούμε σε άγνωστη όαση κλπ) και που δεν έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις. Εκείνο το τραίνο το κατατάσσω στις πιο σουρεάλ εμπειρίες μεταφορών που έχω ζήσει.
(Ακολουθούν μερικές φωτογραφίες από τη χώρα και ολοκληρώνω τη σύνοψη των χωρών με την Γκάμπια)
Το πρώτο μου κατάλυμα σε μαυριτανικό έδαφος.
Καταυλισμός στη μέση του πουθενά...
... και παιδάκια στον εν λόγω καταυλισμό.
Περπατώντας στην Ouadane.
Σοκάκι, Chinguetti.
"Τι πανδοχείο και τρίχες κατσαρές; Σπίτι μου θα κοιμηθείτε!", μας είπε περήφανα ο οδηγός του Ντάτσουν ωτοστόπ. Φτάνοντας εκεί είδαμε 6 άτομα να κοιμούνται σε μια καλύβα. Ντραπήκαμε και είπαμε να φύγαμε, αλλά ο άνθρωπος μας έβγαλε δυο κουβέρτες και τις άπλωσε στον κήπο του, παρουσιάζοντάς τες ως κρεβάτια. Το άλλο πρωί που ξυπνήσαμε, διαπιστώσαμε πως τις δύο κουβέρτες τις είχαν στερηθεί δύο μέλη της οικογένειας, που κοιμήθηκαν πάνω σε άλλους. Μαυριτανική φιλοξενία...
Και το βράδυ μοιράστηκαν και το φαγητό τους μαζί μας. Οι άντρες φάγαμε πρώτοι, κι ό,τι απέμεινε το έφαγαν οι γυναίκες, παραδοσιακά πράγματα (τα λευκά χέρια είναι τα δικά μας, προφανώς).
Και μετά ακούς και κάποιον Ευρωπαίο να λέει ότι "η ζωή είναι δύσκολη" και βάζεις τα γέλια.
Περιμένοντας με τις ώρες το τραίνο στη μέση της ερήμου, έκανα... πικ νικ δίπλα σε μια οικογένεια, που περίμενε επί μιάμιση μέρα. Όταν πήγα να αγοράσω νερό, πήρα και γι' αυτούς, όπως και λίγα μπισκότα κι από ένα πιάτο κους κους. Με ευχαρίστησαν χίλιες φορές. Ήρθε το τραίνο, το οποίο παρολίγον να χάσω, επειδή έχει μήκος 2,5 χιλιόμετρα και το βαγόνι με τις "κουκέτες" ήταν μακριά, πρόλαβα να επιβιβαστώ με το τραίνο εν κινήσει. Η "κουκέτα" μου δεν ήταν παρά ένα μάτσο σούστες, ήταν αδύνατον να κάτσω πάνω τους χωρίς να ματώσω. Έκατσα στο διάδρομο, όπως όλοι. Μετά από λίγα λεπτά ταξιδιού, ο πατέρας της οικογένειας με οδήγησε σε ένα βαγόνι με 4 κρεβάτια, το ένα από αυτά ήταν για μένα. Ήταν το κρεβάτι του συνοδηγού, όπου κοιμήθηκα μερικές ώρες.
Το άλλο πρωί, φτάνοντας στον προορισμό μας, συνειδητοποίησα πως ο πατέρας, προκειμένου να μιλήσει με το συνοδηγό, είχε πηδήξει από το βαγόνι με το σίδηρο εν κινήσει, κινδυνεύοντας να γκρεμοτσακιστεί. Αφού μου εξασφάλισε το κρεβάτι, επέστρεψε στο ανοιχτό βαγόνι, όπου επί ώρες μουτζουρωνόταν από τα ρινίσματα σιδήρου...αφού εξασφάλισε πως εγώ θα κοιμόμουν άνετα. Ο ίδιος δεν είχε χρήματα ούτε καν για θέση στο πάτωμα...
Μαυριτανική ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ με κεφαλαία...
(στη φωτό τα παιδάκια του)
Μάνα και παιδί, κάτοικοι καταυλισμού.
Νομάδες χαιρετούν.
H σκηνή των νομάδων που "βρήκαμε" στο "δρόμο" και όπου αποφασίσαμε να μείνουμε.
Νομάδες: μάνα και παιδί χαμογελούν. Έσκαγαν στα γέλια κάθε φορά που έβλεπαν το πρόσωπό τους στην οθόνη της φωτογραφικής μηχανής. Όταν φύγαμε, έβαλαν τα κλάματα που δεν μπορούσαμε να τους δώσουμε τις φωτογραφίες. Ζήτησα από τον τύπο που μας πήρε ωτοστόπ να τους μεταφράσει πως ο μόνος τρόπος να τους δώσουμε τις φωτογραφίες θα ήταν να τους τις στείλουμε μέσω ταχυδρομείου, κι γέλασε με την πρόταση: "Ταχυδρομείο; Σε νομάδες; Σε ποια διεύθυνση;;;".
Last edited:
