Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.658
- Likes
- 50.480
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
:
1.Γενικώς, πού πήγα, τι έκανα:
Η Σενεγάλη ήταν η χώρα από την οποία θα επέστρεφα στην Ευρώπη, χρησιμοποιώντας μίλια τα οποία θα έληγαν. Επιπλέον, είναι η χώρα με τη μεγαλύτερη τουριστική δυναμική στην περιοχή, η μόνη από αυτές που επισκέφθηκα για την οποία δε χρειαζόμουν βίζα και σύμφωνα με έναν πολύ καλό και πολυταξιδεμένο φίλο «το Ντακάρ είναι μια από τις μεγάλες πόλεις του κόσμου, που όλοι πρέπει να δουν». Για όλους αυτούς τους λόγους, η χώρα συμπεριλήφθηκε στη διαδρομή. Οι προσδοκίες μου είχαν να κάνουν κυρίως με τον Ντακάρ και το St. Louis, αλλά και με τη μουσική και το φαγητό της χώρας.
Μπήκα στη χώρα αεροπορικώς, διότι μετά τα τεκταινόμενα στη Γουινέα (την οποία περίμενα πώς και πώς και τελικώς δεν ήταν ασφαλές να την επισκεφθώ), πέρασα πολλές ημέρες στο Μπαμάκο και θέλησα να κερδίσω λίγο από το χαμένο χρόνο. Επίσης, πλέον αποχαιρέτισα έναν-έναν τους υπόλοιπους συνταξιδιώτες και ήμουν μόνος για το υπόλοιπο του ταξιδιού και δεν είχα την ίδια όρεξη να κάνω εκατοντάδες χιλιόμετρα σε λεωφορεία και… βιαζόμουν να δω το Ντακάρ.
Στο Ντακάρ έμεινα μερικές ημέρες ρίχνοντας και μια ματιά στα προάστια, έπειτα κινήθηκα βόρεια, επισκέφθηκα το St Louis, κι από εκεί πήρα μια εξαιρετική κρουαζιέρα που… έτυχε να βρίσκεται μπροστά μου προς τα σύνορα με τη Μαυριτανία, επισκεπτόμενος χωριά στα οποία δεν πηγαίνει σχεδόν κανείς, μερικούς υδροβιότοπους και γνωρίζοντας ενδιαφέροντες ανθρώπους. Από εκεί επισκέφθηκα τη Μαυριτανία (επόμενο κεφάλαιο), που ήταν πραγματική έκπληξη, κι επέστρεψα στη Σενεγάλη με… μια παρέα νέων Μαυριτανών που πήγαιναν στη Σενεγάλη για διακοπές επειδή χώρισαν με τις κοπέλες τους (μεγάλες στιγμές) για να επισκεφθώ την Γκάμπια και να επιστρέψω στο Ντακάρ μέσω της Cassamance στη Σενεγάλη.
2.Απρόοπτα:
Σχετικά λίγα, σε γενικές γραμμές δεν μου συνέβη και τίποτε το φοβερό, πέραν μερικών γνωριμιών και μιας απρογραμμάτιστης κρουαζιέρας σε πλοίο-μουσείο.
Στο Ντακάρ γνώρισα έναν διεθνή ποδοσφαιριστή και τον… υπουργό πατέρα του ψάχνοντας για wi-fi σε μια ταράτσα, στο St Louis γνώρισα μια πιτσιρίκα Αυστριακή που έμενε με μια απίστευτα παραδοσιακή οικογένεια σε σπίτι χωρίς πόρτα, με κατσαρίδες στο κρεβάτι και … φαντάσματα που ξορκίζονταν από μάγους, πήρα ένα καταπληκτικό ανακαινισμένο πλοίο για μια κρουαζιέρα όπου γνώρισα δυο θεογκόμενες και στο τέλος κοιμήθηκα στο σπίτι δυο Ισπανών που έτυχε να περνάνε από το πλοίο για να χαιρετίσουν συγγενείς, στην επιστροφή μου στο Ντακάρ φιλοξενήθηκα από δυο ενδιαφέρουσες υπαλλήλους της Γαλλικής πρεσβείας και πέρασα και δυο βράδια σε ένα θέρετρο με τους party animals πιτσιρικάδες Μαυριτανούς.
Γενικώς, τίποτε το τραγικό, αλλά και τίποτε το εκπληκτικό. Μάλλον η πιο uneventful χώρα στο ταξίδι μου.
3.Μου άρεσε:
Μου άρεσε πολύ η κρουαζιέρα στο πλοίο-αριστούργημα, ο κόσμος που γνώρισα (κυρίως οι μη Σενεγαλέζοι), η ποιότητα του φαγητού γενικώς, οι ενδυμασίες των ντόπιων, το Goree ήταν χαριτωμένο με κάποια νοσταλγική γοητεία, το ότι επιτέλους βρήκα κάλτσες να αγοράσω (!), ο καιρός, οι υδροβιότοποι, το πόσο όμορφοι είναι οι ντόπιοι (αν και σε Νίγηρα και Μαυριτανία είναι ακόμη πιο όμορφοι), οι παλαιστές, ο Τύπος, το ότι έτυχε να πέσω σε μεγάλη μουσουλμανική γιορτή, το ότι δε γίνονται απαγωγές, το ότι συνεννοείσαι εύκολα στα Γαλλικά.
4.Δεν μου άρεσε:
Αρκετοί οι hustlers (αλλά όχι και τόσο τραγικά όσο τα λένε οι οδηγοί), οι ντόπιοι γενικώς ήταν ενοχλητικοί, το κόστος ανεξήγητα υψηλό για μέτριες υπηρεσίες, το ότι εκτός από υπερτιμημένη η χώρα είναι και υπερεκτιμημένη (π.χ η αποικιοκρατική αρχιτεκτονική του St. Louis, η όλη πόλη του Ντακάρ, η αδιάφορη Cassamance για την οποία γίνεται τόσος ντόρος), η πορνεία, το πόσο τουριστική είναι η χώρα, η έλλειψη αυθεντικότητας, το ότι ταξίδευα μόνος, το ότι εν τέλει βαρέθηκα, το πως η αίσθησή μου είναι ότι σε σχέση με άλλες χώρες της περιοχής δεν έχει να δείξει και πολλά. Ευτυχώς ακολούθησε η χώρα-έκπληξη Μαυριτανία, την οποία και ερωτεύτηκα κι έσωσε τα προσχήματα…
5.Βαθμολογία:
· Αρχαία 1
· Αρχιτεκτονική 4
· Φαγητό 7
· Φύση 6
· Άνθρωποι 5
· Κόστος 6
· Ποικιλία 5
· Αυθεντικότητα 5
· Μοναδικότητα 6
· Ασφάλεια 7
ΣΥΝΟΛΟΝ: 52, κατατάσσεται στη 41η θέση της σχετικής λίστας. Δεν είναι και χάλια, αλλά σίγουρα περίμενα κάτι περισσότερο, από μια χώρα που τουριστικά θεωρείται «το βαρύ πυροβολικό» της Δυτικής Αφρικής. Ίσως αν ήταν η πρώτη χώρα που επισκεπτόμουν στο ταξίδι να είχα κάπως διαφορετική άποψη, αλλά η εντύπωση που αποκόμισα είναι πως είναι μια χώρα ακριβή, υπερβολικά δυτικοποιημένη, πολύ τουριστική και χωρίς αξιοθέατα. Η σχετική ασφάλεια, η πορνεία, η «ευκολία» της χώρας, οι τουριστικές υποδομές και οι άρρηκτες σχέσεις με τη Γαλλία προφανώς προσελκύουν τουρισμό για ήλιο και θάλασσα, αλλά συγκλονιστική χώρα δεν τη λες. Αν υπήρχε μια χώρα-απογοήτευση στο ταξίδι, αυτή ήταν η Σενεγάλη. Μάλλον δε θα ξαναπάω για ταξίδι.
Παρακάμπτω τις απειλές που δέχθηκα μέσω πμ για τα της Σενεγάλης, κι επιστρέφω βάζοντας μερικές φωτό από το Μάλι, που μου ξέφυγαν, με θέμα την αρχιτεκτονική:
1.Γυναίκα-έμπορος υφασμάτων περνά μπροστά από το τζαμί της Djenne.
2.Τζαμί στο Τιμπουκτού (αυτούς με τα κάρα δεν τους πληρώνω εγώ για να περνάνε μπροστά από τα τζαμιά, αλήθεια)
3.Αγναντεύοντας χωριουδάκι στη χώρα των Dogon
4.Κατσίκες βόσκουν μπροστά από ναό, Dogon
5.Εγκαταλελειμμένα αρχαία σπίτια και αποθήκες σιτηρών προστατεύονται από το γκρεμό επί αιώνες, Dogon
6. Γραφικό χωριουδάκι ανιμιστών… Σε συγκεκριμένα σοκάκια απαγορευόταν η κυκλοφορία ανάλογα με το φύλο, την ηλικία και την ιδιότητα του κάθε διαβάτη (π.χ. σε συγκεκριμένο σοκάκι περνούν μόνο όσες γυναίκες έχουν τουλάχιστον από ένα εγγόνι). Τραγική στιγμή στο χωριό ήταν όταν ο υπεύθυνος μας παρουσίασε τους μόνους ηλικιωμένους που επιβίωσαν το φετινό λιμό, οι υπόλοιποι κάτοικοι άνω των 50 πέθαναν όλοι λόγω πείνας (έλλειψη τροφίμων, οπότε προτεραιότητα παίρνουν οι παραγωγικοί κάτοικοι και τελευταίοι οι ηλικιωμένοι)
Φωτογραφία 2.
Φωτογραφία 3.
Φωτογραφία 4.
Φωτογραφία 5.
Φωτογραφία 6.
Τελευταίες φωτογραφίες από το Μάλι, απλή καθημερινότητα:
Έπεται η περίληψη της Μαυριτανίας (και οι από εκεί φωτό, που κατά τη γνώμη μου είναι και οι καλύτερες).
1.Γενικώς, πού πήγα, τι έκανα:
Η Σενεγάλη ήταν η χώρα από την οποία θα επέστρεφα στην Ευρώπη, χρησιμοποιώντας μίλια τα οποία θα έληγαν. Επιπλέον, είναι η χώρα με τη μεγαλύτερη τουριστική δυναμική στην περιοχή, η μόνη από αυτές που επισκέφθηκα για την οποία δε χρειαζόμουν βίζα και σύμφωνα με έναν πολύ καλό και πολυταξιδεμένο φίλο «το Ντακάρ είναι μια από τις μεγάλες πόλεις του κόσμου, που όλοι πρέπει να δουν». Για όλους αυτούς τους λόγους, η χώρα συμπεριλήφθηκε στη διαδρομή. Οι προσδοκίες μου είχαν να κάνουν κυρίως με τον Ντακάρ και το St. Louis, αλλά και με τη μουσική και το φαγητό της χώρας.
Μπήκα στη χώρα αεροπορικώς, διότι μετά τα τεκταινόμενα στη Γουινέα (την οποία περίμενα πώς και πώς και τελικώς δεν ήταν ασφαλές να την επισκεφθώ), πέρασα πολλές ημέρες στο Μπαμάκο και θέλησα να κερδίσω λίγο από το χαμένο χρόνο. Επίσης, πλέον αποχαιρέτισα έναν-έναν τους υπόλοιπους συνταξιδιώτες και ήμουν μόνος για το υπόλοιπο του ταξιδιού και δεν είχα την ίδια όρεξη να κάνω εκατοντάδες χιλιόμετρα σε λεωφορεία και… βιαζόμουν να δω το Ντακάρ.
Στο Ντακάρ έμεινα μερικές ημέρες ρίχνοντας και μια ματιά στα προάστια, έπειτα κινήθηκα βόρεια, επισκέφθηκα το St Louis, κι από εκεί πήρα μια εξαιρετική κρουαζιέρα που… έτυχε να βρίσκεται μπροστά μου προς τα σύνορα με τη Μαυριτανία, επισκεπτόμενος χωριά στα οποία δεν πηγαίνει σχεδόν κανείς, μερικούς υδροβιότοπους και γνωρίζοντας ενδιαφέροντες ανθρώπους. Από εκεί επισκέφθηκα τη Μαυριτανία (επόμενο κεφάλαιο), που ήταν πραγματική έκπληξη, κι επέστρεψα στη Σενεγάλη με… μια παρέα νέων Μαυριτανών που πήγαιναν στη Σενεγάλη για διακοπές επειδή χώρισαν με τις κοπέλες τους (μεγάλες στιγμές) για να επισκεφθώ την Γκάμπια και να επιστρέψω στο Ντακάρ μέσω της Cassamance στη Σενεγάλη.
2.Απρόοπτα:
Σχετικά λίγα, σε γενικές γραμμές δεν μου συνέβη και τίποτε το φοβερό, πέραν μερικών γνωριμιών και μιας απρογραμμάτιστης κρουαζιέρας σε πλοίο-μουσείο.
Στο Ντακάρ γνώρισα έναν διεθνή ποδοσφαιριστή και τον… υπουργό πατέρα του ψάχνοντας για wi-fi σε μια ταράτσα, στο St Louis γνώρισα μια πιτσιρίκα Αυστριακή που έμενε με μια απίστευτα παραδοσιακή οικογένεια σε σπίτι χωρίς πόρτα, με κατσαρίδες στο κρεβάτι και … φαντάσματα που ξορκίζονταν από μάγους, πήρα ένα καταπληκτικό ανακαινισμένο πλοίο για μια κρουαζιέρα όπου γνώρισα δυο θεογκόμενες και στο τέλος κοιμήθηκα στο σπίτι δυο Ισπανών που έτυχε να περνάνε από το πλοίο για να χαιρετίσουν συγγενείς, στην επιστροφή μου στο Ντακάρ φιλοξενήθηκα από δυο ενδιαφέρουσες υπαλλήλους της Γαλλικής πρεσβείας και πέρασα και δυο βράδια σε ένα θέρετρο με τους party animals πιτσιρικάδες Μαυριτανούς.
Γενικώς, τίποτε το τραγικό, αλλά και τίποτε το εκπληκτικό. Μάλλον η πιο uneventful χώρα στο ταξίδι μου.
3.Μου άρεσε:
Μου άρεσε πολύ η κρουαζιέρα στο πλοίο-αριστούργημα, ο κόσμος που γνώρισα (κυρίως οι μη Σενεγαλέζοι), η ποιότητα του φαγητού γενικώς, οι ενδυμασίες των ντόπιων, το Goree ήταν χαριτωμένο με κάποια νοσταλγική γοητεία, το ότι επιτέλους βρήκα κάλτσες να αγοράσω (!), ο καιρός, οι υδροβιότοποι, το πόσο όμορφοι είναι οι ντόπιοι (αν και σε Νίγηρα και Μαυριτανία είναι ακόμη πιο όμορφοι), οι παλαιστές, ο Τύπος, το ότι έτυχε να πέσω σε μεγάλη μουσουλμανική γιορτή, το ότι δε γίνονται απαγωγές, το ότι συνεννοείσαι εύκολα στα Γαλλικά.
4.Δεν μου άρεσε:
Αρκετοί οι hustlers (αλλά όχι και τόσο τραγικά όσο τα λένε οι οδηγοί), οι ντόπιοι γενικώς ήταν ενοχλητικοί, το κόστος ανεξήγητα υψηλό για μέτριες υπηρεσίες, το ότι εκτός από υπερτιμημένη η χώρα είναι και υπερεκτιμημένη (π.χ η αποικιοκρατική αρχιτεκτονική του St. Louis, η όλη πόλη του Ντακάρ, η αδιάφορη Cassamance για την οποία γίνεται τόσος ντόρος), η πορνεία, το πόσο τουριστική είναι η χώρα, η έλλειψη αυθεντικότητας, το ότι ταξίδευα μόνος, το ότι εν τέλει βαρέθηκα, το πως η αίσθησή μου είναι ότι σε σχέση με άλλες χώρες της περιοχής δεν έχει να δείξει και πολλά. Ευτυχώς ακολούθησε η χώρα-έκπληξη Μαυριτανία, την οποία και ερωτεύτηκα κι έσωσε τα προσχήματα…
5.Βαθμολογία:
· Αρχαία 1
· Αρχιτεκτονική 4
· Φαγητό 7
· Φύση 6
· Άνθρωποι 5
· Κόστος 6
· Ποικιλία 5
· Αυθεντικότητα 5
· Μοναδικότητα 6
· Ασφάλεια 7
ΣΥΝΟΛΟΝ: 52, κατατάσσεται στη 41η θέση της σχετικής λίστας. Δεν είναι και χάλια, αλλά σίγουρα περίμενα κάτι περισσότερο, από μια χώρα που τουριστικά θεωρείται «το βαρύ πυροβολικό» της Δυτικής Αφρικής. Ίσως αν ήταν η πρώτη χώρα που επισκεπτόμουν στο ταξίδι να είχα κάπως διαφορετική άποψη, αλλά η εντύπωση που αποκόμισα είναι πως είναι μια χώρα ακριβή, υπερβολικά δυτικοποιημένη, πολύ τουριστική και χωρίς αξιοθέατα. Η σχετική ασφάλεια, η πορνεία, η «ευκολία» της χώρας, οι τουριστικές υποδομές και οι άρρηκτες σχέσεις με τη Γαλλία προφανώς προσελκύουν τουρισμό για ήλιο και θάλασσα, αλλά συγκλονιστική χώρα δεν τη λες. Αν υπήρχε μια χώρα-απογοήτευση στο ταξίδι, αυτή ήταν η Σενεγάλη. Μάλλον δε θα ξαναπάω για ταξίδι.
Παρακάμπτω τις απειλές που δέχθηκα μέσω πμ για τα της Σενεγάλης, κι επιστρέφω βάζοντας μερικές φωτό από το Μάλι, που μου ξέφυγαν, με θέμα την αρχιτεκτονική:
1.Γυναίκα-έμπορος υφασμάτων περνά μπροστά από το τζαμί της Djenne.
2.Τζαμί στο Τιμπουκτού (αυτούς με τα κάρα δεν τους πληρώνω εγώ για να περνάνε μπροστά από τα τζαμιά, αλήθεια)
3.Αγναντεύοντας χωριουδάκι στη χώρα των Dogon
4.Κατσίκες βόσκουν μπροστά από ναό, Dogon
5.Εγκαταλελειμμένα αρχαία σπίτια και αποθήκες σιτηρών προστατεύονται από το γκρεμό επί αιώνες, Dogon
6. Γραφικό χωριουδάκι ανιμιστών… Σε συγκεκριμένα σοκάκια απαγορευόταν η κυκλοφορία ανάλογα με το φύλο, την ηλικία και την ιδιότητα του κάθε διαβάτη (π.χ. σε συγκεκριμένο σοκάκι περνούν μόνο όσες γυναίκες έχουν τουλάχιστον από ένα εγγόνι). Τραγική στιγμή στο χωριό ήταν όταν ο υπεύθυνος μας παρουσίασε τους μόνους ηλικιωμένους που επιβίωσαν το φετινό λιμό, οι υπόλοιποι κάτοικοι άνω των 50 πέθαναν όλοι λόγω πείνας (έλλειψη τροφίμων, οπότε προτεραιότητα παίρνουν οι παραγωγικοί κάτοικοι και τελευταίοι οι ηλικιωμένοι)
Φωτογραφία 2.
Φωτογραφία 3.
Φωτογραφία 4.
Φωτογραφία 5.
Φωτογραφία 6.
Τελευταίες φωτογραφίες από το Μάλι, απλή καθημερινότητα:
- Χαράματα και πάμε να δούμε τι διάολο είναι αυτή η πιρόγα που μας βρήκε ο Ντρα για την πάρτη μας προκειμένου να πάμε σε απομονωμένες κοινότητες. Η πρώτη θέα της πιρόγας, χαράματα στο λιμάνι της Djenne.
- Η πιρόγα για τις επόμενες ημέρες ήταν το… κρεβάτι μας, το εστιατόριό μας, το μεταφορικό μας μέσο, ακόμη και η τουαλέτα μας. Εξαιρετικά ευρύχωρη, ακόμη αδυνατώ να πιστέψω πώς βρήκε τέτοιο πράγμα σε τέτοια τιμή ο Ντρα (περίπου το ¼ από όσα λένε οι ταξιδιωτικοί οδηγοί)… Το πρωί αράζαμε στους καναπέδες, κατεβαίναμε για να επισκεφθούμε τα χωριά, τρώγαμε στη στέγη και μερικές φορές κοιμόμασταν κιόλας εκεί, βλέποντας τα αστέρια κι ακούγοντας τους ήχους από τα διπλανά χωριά.
- Απλή καθημερινότητα… Ξυπνάς και σκοτώνεις το σκορπιό που περπατάει δίπλα στο (ας πούμε) στρώμα σου.
- Πολύχρωμες αγορές, φανταστικά χρώματα σχεδόν σε κάθε χωριό με πλειάδες από εθνικότητες, γλώσσες, ενδυμασίες, κώμες, προϊόντα και μουσικές.
- Αποχαιρετώντας ένα από τα πολλά χωριά που υποδεχθήκαμε… Με 8 παιδιά ανά γυναίκα στη χώρα, τα χωριά είναι σκέτες παιδικές χαρές.
- Πρωινό ξύπνημα στο χωριό. Η γειτόνισσα με το κοιμισμένο βρέφος στην πλάτη δείχνει στο γιο της πώς γίνεται το κοσκίνισμα των σιτηρών.
- Ψωνίζοντας πεντανόστιμο, φρεσκότατο ψωμί από υπαίθριπ φούρνο στο Τιμπουκτού.
- Ξεφυλλίζοντας έγγραφα αιώνων σε μια από τις πολλές μεσαιωνικές βιβλιοθήκες στις πόλεις της ερήμου, όπου κάποτε ξαπόσταιναν τα καραβάνια.
- Βλέποντας την κυρία να φτιάχνει το μεσημεριανό μας.
- Τα δυο γομάρια έχουν πέσει ξεροί μετά από πεντάωρο trek, την ίδια ώρα που η βιονική Άννα κάνει κοιλιακούς…
- Ο Ντρα κερδίζει άλλον ένα διαγωνισμό χορού. Σε τέσσερις πήρε μέρος και τους κέρδισε όλους, σε 4 διαφορετικά χωριά…
- Κρανία μπαμπουίνων. Ο ιερέας μας εξήγησε πως το πολτοποιημένο δέρμα τους χρησιμεύει ως αλοιφή που γιατρεύει τον καρκίνο του μαστού. «Κι έχει αποτέλεσμα;», ρωτήσαμε. «Ε, όταν δεν έχει, τότε η γυναίκα πεθαίνει», μας απάντησε με φυσικότητα.
Έπεται η περίληψη της Μαυριτανίας (και οι από εκεί φωτό, που κατά τη γνώμη μου είναι και οι καλύτερες).
Last edited:
