Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 9.685
- Likes
- 50.566
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
1.Γενικώς, πού πήγαμε, τι κάναμε:
Ο βασικός λόγος επίσκεψης της Μπουρκίνα Φάσο ήταν…πως τα σύνορα μεταξύ Μάλι και Νίγηρα ήταν κλειστά για λόγους ασφαλείας (απαγωγές), επομένως αναγκαστικά θα έπρεπε να περάσουμε από τους Μπουρκιναμπέ. Η αλήθεια είναι πως από αυτά που είχα διαβάσει φαινόταν αδιάφορη ως χώρα και το διαστημικό κόστος της βίζας (60? για μένα που την έβγαλα στην Ελλάδα, 90? για έκδοση σε αφρικανικές πρεσβείες, άνω των 100? για έκδοση στα σύνορα) δεν ήταν ιδιαιτέρως ενισχυτικό. Διαβάσαμε και ακόυσαμε από φίλους πως η χώρα τουλάχιστον είναι φιλική, έστω κι αν δεν έχει σοβαρά αξιοθέατα, και αυτός είναι και ο βασικός λόγος επίσκεψης για τους περισσότερους: ασφαλής, «εύκολη», με χαλαρό κι ευχάριστο κόσμο και με πολλές δυνατότητες για «λάιτ» εθελοντισμό.
Εισήλθαμε από τα ανατολικά, όπου αντιμετωπίσαμε πολύ αγενείς συνοριοφύλακες Μπουρκιναμπέ (έντονη αντίθεση με τους αντίστοιχους του Νίγηρα, που ήταν ευγενέστατοι και δε σταματούσαν να μας ευχαριστούν που επισκεφθήκαμε τη χώρα τους) κι επισκεφθήκαμε το απαράδεκτο Ουαγκαντούγκου (μακράν η πιο εχθρική πόλη που έχω δει στην Αφρική, με επιθετικούς κατοίκους και το μόνο σημείο του ταξιδιού που είχαμε σοβαρές απειλές κατά της σωματικής μας ακεραιότητας), κάμποσα προάστια και μικρά χωριουδάκια, το φιλικότερο Bobo-Dioulasso και τις γύρω περιοχές, τη Banfora, διάφορα χωριά στο Νότο και στο βορειοδυτικό κομμάτι της χώρας, αφού είχαμε μοτοσικλέτα κι ευχέρεια κινήσεων.
2. Απρόοπτα:
Δυστυχώς τα περισσότερα ήταν δυσάρεστα και παραδόξως είχαν να κάνουν με τους ντόπιους. Ειδικά επειδή υποτίθεται πως οι ντόπιοι είναι το «ισχυρό χαρτί» της χώρας, η απογοήτευση ήταν μεγάλη διότι ήταν εχθρικοί, απίστευτα ζήτουλες, αδικαιολόγητα επιθετικοί κι εξαιρετικά ενοχλητικοί. Το πιθανότερο είναι να βρήκε την εφαρμογή του ο νόμος του Μέρφι, διότι γενικώς τα σχόλια που είχα από φίλους που πηγαίνουν κάθε χρόνο στη χώρα ήταν καλά (αλλά όχι αποθεωτικά) για τους ντόπιους. Προφανώς και με λίγες ημέρες διαμονής σε μια χώρα δεν μπορείς να βγάλεις συμπέρασμα για έναν λαό, απλά οι δικές μας εμπειρίες ήταν άθλιες. Ίσως την επόμενη φορά να έχουμε μόνο θετικές, απλώς καταγράφω:
· Στην είσοδο της χώρας συναντήσαμε απαράδεκτη συμπεριφορά από άξεστους στρατιωτικούς και αγενείς (έως βίαιους) συνοριοφύλακες
· Στο Ουαγκαντούγκου βαρεθήκαμε να ακούμε “fuck you” από περαστικούς, ένας τύπος μας έβαλε μαχαίρι στο λαιμό επειδή δεν θέλαμε να αγοράσουμε τα μαχαίρια του, τρεις ζητιάνοι συγχύστηκαν που δεν τους δώσαμε τα… 10 ευρώ που ζητούσαν και φώναξαν «τους φίλους τους» που μας την έπεσαν (τελειώσαμε με σπρωξιές και απειλές)
· Ακόμη και σε απομακρυσμένα χωριά μας ζήτησαν επανειλημμένα χρήματα για να μας δώσουν κατευθύνσεις («Φίλε για Ουαγκαντούγκου από δω πάνε; Δώσε μου τρία ευρώ και θα σου πω!»)
· Στις στάσεις που έκαναν τα υπεραστικά λεωφορεία οι πλανόδιοι δέρνονταν κυριολεκτικά (ενίοτε χρησιμοποιώντας και καφάσια για καπέλωμα) μεταξύ τους για το ποιος θα μας «εξυπηρετήσει», όπου ως εξυπηρέτηση εννοούσαν ότι μας πουλούσαν τα προϊόντα τους σε φουσκωμένες τιμές, ακόμη κι όταν εμφανώς τα πουλούσαν σε άλλες τιμές στον επόμενο ή προηγούμενο επιβάτη
· Το αποκορύφωμα ήταν όταν είχαμε το (σχετικά σοβαρό) ατύχημα με τη μοτοσικλέτα, όπου σωριαστήκαμε σε έναν επαρχιακό χωματόδρομο και δε σταμάτησε κανείς (μα κανείς) από τα μερικά οχήματα και τους πολλούς περαστικούς που συνέχισαν να περπατούν αμέριμνοι για να δουν εάν ζούμε ή πεθάναμε (υπήρχε μια μικρή λίμνη αίματος και η μοτοσικλέτα υπέστη ζημιές)
· Σε όποια πόλη κι αν πήγαμε στο σταθμό μας περίμεναν αμέτρητοι κι εξαιρετικά επίμονοι touts. Προσπάθησα να μην εκνευρίζομαι (μερικές φορές ήταν τόσο πολλοί που μας έκλειναν το δρόμο και δεν μας άφηναν να βγούμε από το σταθμό, ειδικά στη Banfora και στο Bobo-Dioulasso), οπότε αποφασίσαμε να καθόμαστε κάτω από ένα δέντρο και να διαβάζουμε το βιβλίο μας μέχρι να κουραστούν και να φύγουν. Σε μια περίπτωση δεν έφτανε ούτε αυτό, δύο τύποι βάλθηκαν να μου βρέξουν το βιβλίο… Ε πόσο να μην εκνευρίζομαι πια;
Για να κλείσω το θέμα των ντόπιων, συναντήσαμε φυσικά και αξιόλογους ανθρώπους: τον μηχανικό που μας έκανε οξυγονοκόλληση στο σπασμένο ποδόφρενο και μας έφτιαξε όλη τη μηχανή κι επέμενε να μην τον πληρώσουμε πάνω από… 1,5 ευρώ, μια γιαγιά που μας έβαλε στο σπίτι της για να δούμε πώς φτιάχνει σπιτική μπύρα (και πώς τη δίνει στον τετράχρονο εγγονό της αντί για γάλα!), ο τύπος που μας βοήθησε να βγάλουμε τη μηχανή από τη λάσπη κοντά σε κάτι καταρράκτες και άλλους πολλούς. Απλά κατά τη διάρκεια του ταξιδιού συνάντησα πολλούς τέτοιους ευγενικούς ανθρώπους σε όλες τις χώρες που επισκέφθηκα, αλλά τόσο πολλούς «δύσκολους» δε συνάντησα πουθενά εκτός της Μπουρκίνα.
3. Τι μας άρεσε:
Το μεγάλο αξιοθέατο της χώρας για μένα ήταν η φύση στα δυτικά της χώρας, πραγματικά όμορφα τοπία και μόνο γι’ αυτά άξιζε η επίσκεψη στη χώρα. Επίσης, τα πολλά παραδοσιακά χωριά που, χωρίς να έχουν κάτι το φοβερά μοναδικό, ήταν όμορφα και φωτογενή. Για πρώτη φορά βρήκαμε wi-fi σχεδόν όπου κι αν πήγαμε (και δωρεάν!), από hostels μέχρι εστιατόρια και φούρνους. Το τάϊσμα κροκοδείλων με…ζωντανά κοτόπουλα, η ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική σε κάποια σημεία, τα όμορφα κι εξαιρετικά φτηνά καταλύματα (από 3 μέχρι 12 ευρώ το δίκλινο, σε πολύ προσεγμένα σπιτάκια/καλύβες), η ευκολία ενοικίασης μηχανής, το πόσο πράσινη είναι η χώρα (σε αντίθεση με κάποιες γειτονικές), ένα φανταστικό δάσος, το φαγητό σε κάποια επιλεγμένα μέρη…αυτά.
4. Τι δεν μας άρεσε:
Οι ενοχλητικοί (αυτόκλητοι ξεναγοί, πλανόδιοι που δεν ξεκολλάνε, κολλητσίδες που τη στήνουν έξω από το κατάλυμά σου), οι…περαστικοί με τα κωλοδάχτυλα (πρέπει να θεωρείται πολύ αστείο να βρίζεις τους λευκούς στη Μπουρκίνα Φάσο), το ότι για πρώτη φορά είδαμε τουρίστες κι εθελοντές μετά από εβδομάδες ταξιδιού, το ατύχημα με τη μοτοσικλέτα (δεν φταίει η χώρα γι’ αυτό, εγώ έφταιγα), το κόστος της βίζας, οι διεφθαρμένοι αστυνομικοί (πληρώσαμε ένα «λάδωμα» για ανύπαρκτη παράβαση κι από τότε κάναμε ότι και οι Μπυρκιναμπέ: δεν σταματούσαμε στα νοήματα των αστυνομικών, αφού οι αστυνομικοί δεν έχουν αυτοκίνητο ή μηχανή!), οι ασταμάτητες βροχές, η έλλειψη σηματοδότησης, η θλιβερή έλλειψη υλικών και προσωπικού στο επαρχιακό νοσοκομείο που πήγαμε, το Ουαγκαντούγκου γενικώς, η τουριστικότητα της χώρας και το πώς εκμεταλλεύονται τουριστικά τα αξιοθέατα του…Μάλι (πολλοί ξένοι προσγειώνονται στην Μπουρκίνα για να ξεκινήσουν κάποιο τουρ στο… Μάλι, που είναι χώρα με πολλά αξιοθέατα).
5. Βαθμολογία
· Αρχαία 1
· Αρχιτεκτονική 4
· Φαγητό 6
· Φύση 7
· Άνθρωποι 3
· Κόστος 7
· Ποικιλία 3
· Αυθεντικότητα 6
· Μοναδικότητα 2
· Ασφάλεια 7
ΣΥΝΟΛΟΝ: Έλαβον 46, άρα κατατάσσεται 55η σε σύνολο 60 χωρών, δηλαδή δεν έπιασε ούτε τη βάση και είναι αρκετά κοντά στον πάτο. Θεωρώ πως δεν είναι καμιά χώρα που δικαιολογεί την πραγματοποίηση ταξιδιού από μόνη της. Δεν ήταν και απαράδεκτη, αλλά αν εξαιρέσει κανείς τη φύση στα νοτιοδυτικά (θα προσπαθήσω να βάλω μερικές φωτογραφίες) δεν έχει τίποτε που να μην έχουν οι γειτονικές χώρες, ενώ αντίθετα της λείπουν πολλά από αυτά που δικαιολογούν την επίσκεψη σε άλλες χώρες της Αφρικής. Το ότι βρήκαμε τους ντόπιους τόσο ενοχλητικούς θεωρώ πως ήταν συμπτωματικό: όταν όλοι οι υπόλοιποι συμφωνούν πως οι Μπουρκιναμπέ είναι ευχάριστοι τύποι, μάλλον εμείς πέσαμε σε άσχημες συγκυρίες. Maybe they were just having a bad week, αλλά ακόμη κι αν έβαζα έναν νορμάλ βαθμό στους ντόπιους, με το ζόρι θα έπιανε τη βάση η χώρα. Ίσως είχε και την «ατυχία» να βρίσκεται χρονικά στο ταξίδι μας ανάμεσα στον Νίγηρα και το εκπληκτικό Μάλι, οπότε οι συγκρίσεις ήταν μοιραίες. Ευτυχώς το Μάλι μας δικαίωσε και με το παραπάνω, χωρίς αμφιβολία επρόκειτο για το highlight του ταξιδιού.
Από τα κορυφαία ξενοδοχεία του ταξιδιού ήταν αυτό στο Αγκαντέζ: τα πρόσωπα των ρεσεψιονίστ/πορτιέρηδων κλπ δεν τα είδαμε ποτέ (φορούσαν τουρμπάνια πάντα), ζήτησα χαρτί υγείας και μου έφεραν μια λάμπα, σε κάποια φάση από το ντους μας βγήκε ένας... Τουαρέγκ, αλλά το αποκορύφωμα ήταν όταν ο Τζόρντι άνοιξε ένα συρτάρι και βρήκε ένα...χεσμένο σώβρακο (κυριολεκτικά χεσμένο), εδώ έχετε τη σκηνή όπου μου το παρουσιάζει θριαμβευτικά (αφού με ξύπνησε).
Ποδήλατο εφημεριδοπώλη.
Χαζοχαρούμενος τραυματίας.
Τα αίματα είναι από το γόνατο μέχρι τον αστράγαλο, γδάρθηκε όλο το δεξί πόδι, αλλά τα σοβαρά τα έπαθε ο κακομοίρης ο Τζόρντι που δεν έφταιγε σε τίποτε (πολύ αίμα στο πλάγιιο μέρος του κεφαλιού κι ένα σκισμένο φρύδι που μάλλον θα του μείνει για πάντα) και δεν είχε και όρεξη για φωτογραφίες, κρίμα διότι ήταν πολύ καλός ο συνδυασμός αίματος και κίτρινης μπλουζίτσας με λευκό παντελόνι . Ο λόγος του ατυχήματος είναι πως αντί να κοιτάω τις λακούβες, κοιτούσα το τοπίο, ακολουθεί φωτό του τοπίου.
Κι ένα γιοφύρι, που λεν και στο χωριό μου.
Παιδάκια
Last edited:
