Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 10.222
- Likes
- 55.402
- Επόμενο Ταξίδι
- Nipon-Αλάσκα-Yellowstone
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
1.Γενικώς, πού πήγαμε, τι κάναμε:
Δημοκρατία του Νίγηρα, το πιο φτωχό κράτος του κόσμου, μεγαλοπαραγωγός ουρανίου και ένα από τα πιθανότερα σημεία να απαχθεί κανείς. Από την ώρα που άρχιζα να διαβάζω στα σοβαρά για τη χώρα αυτή, μου έκανε κλικ. Φανταστικά τοπία, ενδιαφέρουσες φυλές, εξωτικές αγορές και μηδέν τουρίστες λόγω των απαγωγών που έδιναν και έπαιρναν (και συνεχίζουν απ’ ό,τι φαίνεται, με αποτέλεσμα η ταξιδιωτική οδηγία να εξακολουθεί να υφίσταται:
French bridegroom and best man seized and killed in Niger | World news | The Guardian ). Είχαμε πει με τον Τζόρντι πως βρέξει-χιονίσει θα πάμε κι ακόμη κι αν δεν καταφέρναμε να βγούμε από την πρωτεύουσα (όπως μας προειδοποίησε η πρεσβεία του Νίγηρα στο Κοτονού), τουλάχιστον θα βλέπαμε όσο το δυνατόν περισσότερα. Τελικώς δεν βρέθηκε κανείς αρκετά τρελός που να θέλει να μας πάει στην έρημο Tenere ή στο Air, τα δυο πιο σημαντικά φυσικά αξιοθέατα, αλλά καταφέραμε με τα πολλά να δούμε πολλά πράγματα: την ανθρώπινη πρωτεύουσα Niamey, τις αγορές του βορά, το πέραν πάσης προσδοκίας Agadez, το εξωτικό Zinder, τη βόλτα ανάμεσα σε καμηλοπαρδάλεις σε απόσταση αναπνοής, τους ιπποπόταμους να ξεπετάγονται δίπλα στο κανό μας και τους ανθρώπους να είναι φτωχότατοι αλλά φιλικότατοι και αξιοπρεπέστατοι. Πριν το ταξίδι υπολόγιζα πως ο Νίγηρας θα ήταν η θετική έκπληξη και τελικώς ήταν κάτι παραπάνω, σε βαθμό που όταν αφήσαμε τη χώρα για να μπούμε στην (έτσι κι αλλιώς απογοητευτική) Μπουρκίνα Φάσο, με έπιασε και μια μίνι κατάθλιψη. Ο Νίγηρας ήταν η καλύτερη δυνατή εισαγωγή στο Sahel, που στο κάτω-κάτω ήταν και το κυρίως πιάτο του ταξιδιού.
- Απρόοπτα:
Καταρχήν απρόοπτο ήταν που μας άφησαν να μπούμε χωρίς προβλήματα και που κανείς ποτέ δε ζήτησε λάδωμα, παρά το ότι είχαμε διαβάσει πως είναι η χειρότερη από τις χώρες του Sahel σε αυτόν τον τομέα. Εκπληκτικά αυθεντικός ο κόσμος στις αγορές της Filingue και Baleyara, όπου είδαμε και σκλάβους για πρώτη φορά (το φαινόμενο επαναλήφθηκε στο Μάλι και τη Μαυριτανία), γνωρίσαμε περήφανους οπαδούς του Bin Laden, παραβρεθήκαμε σε διαφωνία εν ώρα αγοραπωλησίας καμηλών και κάποιοι χριστιανοί (δηλαδή μουσουλμάνοι) φιλοτιμήθηκαν να μας πάρουν και με ωτοστόπ διότι ξεμείναμε και κινδυνέψαμε να περάσουμε τη νύχτα με τις καμήλες. Η Γαλλική τηλεόραση πήγε να καλύψει το θέμα των απαγωγών των Γάλλων εργαζομένων στα ορυχεία ουρανίου και οι δημοσιογράφοι της δεν πήραν άδεια να πάνε ούτε μέχρι το Agadez, σε αντίθεση με μας (!), οπότε μιας που βαριόντουσαν δεν είχαν τι να κάνουν και μας πήραν και συνέντευξη ως τους μόνους τουρίστες στη χώρα και γίναμε πρώτα νούμερα σε όλη τη Γαλλία (με είδαν και τα ανίψια μου στη Reims και μου έστειλαν e-mail!). Ο Άραβας ιδιοκτήτης της εταιρείας λεωφορείων που πήραμε για το Agadez μας παρακάλεσε να μην ξυριστούμε και να φοράμε τουρμπάνια για τις 14 ώρες του ταξιδιού, ώστε να μη φαίνεται από μακριά πως έχει ξένους το λεωφορείο και μας την πέσουν τίποτε απαγωγείς, παρότι συνοδευόμασταν από στρατιωτικό κονβόι. Το Agadez ήταν από μόνο του ένα απρόοπτο, με προσκλήσεις σε σπίτια ντόπιων, την πιο απίθανη αγορά που έχω δει ποτέ και μια πόλη που με μαγνήτισε όσο καμία σε όλα μου τα ταξίδια στην Αφρική, ένιωθα λες και βρισκόμασταν στο χωριό του Αλί Μπαμπά, ενώ οι ντόπιοι μας ευχαριστούσαν που φτάσαμε ως εκεί και μας ρωτούσαν «πότε θα έρθουν κι άλλοι τουρίστες» σε μια περιοχή που πριν λίγα χρόνια ανακαλύφθηκε από τον τουρισμό και μέσα σε τρία χρόνια βυθίστηκε στην απομόνωση λόγω των απαγωγών της Αλ Κάιντα. Δεχθήκαμε επίθεση από νυχτερίδες σε ένα αρχαίο τζαμί (οι μισές έπεσαν ξερές μετά τη σύγκρουση με τα κεφάλια μας), είδαμε ένα δάσκαλο να χτυπάει τα παιδιά με αυτοσχέδιο μαστίγιο σε ισλαμικό σχολείο, μπήκαμε σε κάτι απίθανα σπίτια από λάσπη με εκπληκτική αρχιτεκτονική, είδαμε νομάδες να κυκλοφορούν με τα σπαθιά και τα τόξα τους στις αγορές, γνωρίσαμε μια ξένη που μένει στο Agadez κι εξεπλάγη που είδε ξένους στην πόλη «μετά από τόσον καιρό», ήπιαμε τσάι σε ένα απίθανο μπουντρούμι με τον επικεφαλής του παζαριού που θέλησε να μας γνωρίσει, χαθήκαμε σε κάτι στενά στο Zinder και ήταν αδύνατον να ξεφύγουμε από τις αγκαλιές διακοσίων παιδιών που μας ακολουθούσαν εκστασιασμένα όπου πηγαίναμε τσιρίζοντας κι εν τέλει βρήκαμε κι ένα χεσμένο σώβρακο στη ντουλάπα ενός στοιχειωμένου ξενοδοχείου, προτού πάρουμε την επιστροφή για το Niamey, μακράν την πιο φιλική πρωτεύουσα που επισκεφθήκαμε σε όλο το ταξίδι.
- Τι μας άρεσε:
- Τι δεν μας άρεσε:
Το ότι δεν μπορέσαμε να πάμε να δούμε τα κυριότερα φυσικά αξιοθέατα της χώρας, διότι βρίσκονται στην έρημο, περιοχή που ελέγχεται από την Αλ Κάιντα είναι το μεγάλο μείον, αλλά δε βρέθηκε κανείς που να δεχτεί να μας πάει μέχρι εκεί και είναι απολύτως κατανοητό. Η σκουπιδίλα που επικρατούσε σε όλες τις πόλεις και ειδικά σε Zinder και Agadez, όπου η δυσωδία ανά περιοχές ήταν αφόρητη. Οι τεράστιες αποστάσεις ανάμεσα σε πόλεις (δύο 14ωρα και δύο επτάωρα ταξίδια…) μας κούρασαν πολύ, το ότι δεν μπορέσαμε να πάμε στο Τσαντ, η ακραία φτώχεια σε κάποιες περιοχές, το πόσα τραβάει αυτή η χώρα από ανυδρίες, χούντες, τρομοκράτες, αποικιοκρατία και επιδημίες…
- Βαθμολογία:
· Αρχαία 3
· Αρχιτεκτονική 5
· Φαγητό 6
· Φύση 7
· Άνθρωποι 8
· Κόστος 7
· Ποικιλία 4
· Αυθεντικότητα 12
· Μοναδικότητα 5
· Ασφάλεια 5
ΣΥΝΟΛΟΝ: Έλαβον 63, δηλαδή βρίσκεται την 26η θέση σε σύνολο 60 χωρών, αξιοπρεπέστατη επίδοση αν λάβει κανείς υπόψη πως το πλασάρισμα στην πρώτη εικοσάδα είναι εξαιρετικά δύσκολο και πως λόγω του θέματος της ασφάλειας δεν είχαμε πρόσβαση σε ορισμένα από τα κυριότερα αξιοθέατα της χώρας. Από την άλλη, αυτή η παντελής έλλειψη τουριστών μας προσέφερε απλόχερα μια χώρα στην πιο αγνή μορφή της… Ήταν η δεύτερη εντυπωσιακότερη χώρα στο ταξίδι και κάλυψε πλήρως τις προσδοκίες του να εξελιχθεί στην ευχάριστη έκπληξη της δυτικοαφρικανικής περιπλάνησης. Οπωσδήποτε θα επιστρέψω όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες ώστε να δω τις προϊστορικές σπηλαιογραφίες, τα εντυπωσιακά βουνά και τους μυθικούς σχηματισμούς της ερήμου. Αλλά ακόμη κι έτσι, έφυγα «χορτάτος» από μια χώρα που ανέβασε κατά πολύ την ποιότητα του ταξιδιού.
Για τους υπομονετικούς αγνωστικιστές δεν έχουμε κάτι;
Στάση λεωφορείου, Νίγηρας.
Ψάχνοντας για ιπποπόταμους στον ποταμό Νίγηρα...
Να κι ο περί ου ο λόγος...
Φτωχοί άνθρωποι, πλούσια χαμόγελα...
Παιδάκια προσπαθούν να κολυμπήσουν ως το κανό μας.
Εκεί που κάναμε ωτοστόπ, εμφανίζεται το εξής...όχημα. Ο Τζόρντι με κοιτάει και λέει "είσαι"; Ήμουν...
Το Agadez είναι μια πόλη όπου όλα σχεδόν τα κτίσματα είνια φτιαγμένα από τούβλα λάσπης. Ανοίγει μια πορτούλα και μέσα βλέπεις έναν άλλο τοίχο από λάσπη, που τον διαδέχεται άλλη πόρτα, όπου πολύ συχνά διακρίνεις το μυστηριώδες χαμόγελο κάποιου πολύχρωμου ντόπιου. Φοβερή πόλη, μπαίνει στο προσωπικό μου πάνθεον.
Εσωτερικό σπιτιού, Agadez.
Street scene, μπροστά από το ιστορικό τζαμί του Agadez.
Ανήλικος καμηλιέρης, Ζίντερ.
Τουαρέγκ και τζαμί.
Πιτσιρικαρία, Ζίντερ...
Last edited:
